ငရဲႏွင့္နတ္ျပည္ တကယ္ရွိ-မရွိ၊ ပါယာသိ၏ စူးစမ္းခ်က္မ်ား

ငရဲျပည္၊ နတ္ျပည္အေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားၾကသူမ်ားအေနျဖင့္ ပါယာသိၿမိဳ႕စားႀကီးႏွင့္ အရွင္ကုမာရကႆပတို႔ ေဆြးေႏြးခန္းကို ေလ့လာၾကည့္သင့္ၾက၏။ ပါယာသိၿမိဳ႕စားႀကီးဟူသည္ ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးထံမွ ေသတဗ်ၿမိဳ႕ကို အပိုင္စားရထားသူျဖစ္ၿပီး “ပရေလာကဟူသည္မရွိ၊ ေသၿပီးလွ်င္ ျပန္ျဖစ္ေသာ သတၱဝါဟူ၍ မရွိ၊ ေကာင္းမႈ-မေကာင္းမႈတို႔၏ အက်ိဳးေပးဟူသည္ မရွိ” ဟု ယံုၾကည္ထားသူျဖစ္၏။ အရွင္ကုမာရကႆပသည္ ဆန္းၾကယ္စြာေဟာေျပာတတ္သူတို႔တြင္ အျမတ္ဆံုး အသာဆံုး (စိတၱကထိကဧတဒဂ္) ဘြဲ႔ထူးကို ရရွိေတာ္မူေသာ ရဟႏၱာမေထရ္ျမတ္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏။

-----------------------------------------------------------------

တစ္ေန႔သ၌ အရွင္ကုမာရကႆပမေထရ္သည္ ေနာက္ပါရဟန္း ငါးရာႏွင့္အတူ ေသတဗ်ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိေတာ္မူလာ၏။ ပါယာသိၿမိဳ႕စားႀကီးသည္ အရွင္ကုမာရကႆပ မေထရ္ျမတ္အထံေတာ္သို႔ သြားေရာက္၍ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၾကားၿပီးလွ်င္ သူ႔အယူဝါဒကို တင္ျပ၏။ အရွင္ကုမာရကႆပက ျပန္ေမး၏၊ ျပန္ေျဖရွင္း၏။

ၿမိဳ႕စား။ ။ ‘အရွင္ကႆပ၊ တပည့္ေတာ္ဟာ ဒီလိုဒီလို အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ပရေလာကဆိုတာမရွိ၊ ေသၿပီးလွ်င္ ျပန္ျဖစ္ေသာသူဆိုတာ မရွိ၊ ေကာင္းမႈကံ, မေကာင္းမႈကံတို႕၏ အက်ိဳးဝိပါက္ဆိုတာ မရွိ’ ဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာေဟာေလ့၊ ယူဆေလ့ရွိပါတယ္။

မေထရ္။ ။ ၿမိဳ႕စား၊ ငါဟာ ဒီလို ေျပာေဟာေလ့၊ ယူဆေလ့ရွိတဲ့သူကို မျမင္ဖူး မၾကားဖူးဘူး၊ သင္က ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလို ဆိုရသလဲ။ ငါေမးဦးမယ္။ ႀကိဳက္သလိုေျဖပါ။ ေနလ ဆိုတာ ဤေလာကမွာျဖစ္သေလာ၊ တစ္ပါးေသာေလာကမွာ ျဖစ္သေလာ။ အဲသည္ ေနလေတြဟာ နတ္ေတြေလာ၊ လူေတြေလာ။

ၿမိဳ႕စား။ ။ အရွင္ကႆပ၊ ေနလတို႔ဟာ တစ္ပါးေသာေလာကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာကမွာ မျဖစ္ပါ။ အဲဒီေနလတို႔ဟာ နတ္တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ လူတို႔ မဟုတ္ပါ။

မေထရ္။ ။ၿမိဳ႕စား၊ ဒါေၾကာင့္ သင္ၿမိဳ႕စားဟာ ‘ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ပရေလာက တကယ္ရွိေၾကာင္း၊ ေသၿပီးေနာက္ ျပန္ျဖစ္ေသာ သတၱဝါတို႔ ရွိေၾကာင္း၊ ေကာင္းမႈကံ-မေကာင္းမႈကံတို႔၏ အက်ိဳးဝိပါက္ရွိေၾကာင္း’ သင့္အယူကို ျပင္ဆင္ပါ။’’

ၿမိဳ႕စား။ ။ အရွင္ကႆပ၊ အရွင္ဘုရားက အဲသလိုေျပာေသာ္လည္း တပည့္ေတာ္၏ အယူကို မျပင္ႏိုင္ေသးပါ။

------------------------------------------------------------------------------

မေထရ္။ ။ ၿမိဳ႕စား၊ တစ္ျခားအေၾကာင္းရွိေသးသေလာ။

ၿမိဳ႕စား။ ။ ရွိပါေသးတယ္။

မေထရ္။ ။ ဘယ္အေၾကာင္းလဲ။

ၿမိဳ႕စား။ ။ အရွင္ကႆပ၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေသခါနီး ေဆြမ်ိဳးတစ္ခ်ိဳ႕ကို ခ်ည္းကပ္ၿပီးေတာ့ ‘ေမာင္တို႔၊ တစ္ခ်ိဳ႕ရဟန္းပုဏၰားေတြ အဆိုအရေျပာရရင္ ေမာင္တို႔ဟာ၊ သူ႔အသက္ကို သတ္ေလ့၊ သူ႔ဥစၥာကို ခိုးေလ့၊ သူမ်ားအိမ္ယာကို က်ဴးလြန္ေလ့၊ မုသားေျပာေလ့၊ ကုန္းေခ်ာေလ့၊ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေျပာေလ့၊ ျပိန္ဖ်င္းတဲ့စကားကိုေျပာေလ့၊ တပ္မက္ေမာေလ့ ရွိၾကတဲ့အတြက္၊ တဖက္သားကို ပ်က္စီးေစလိုတဲ့ စိတ္ရွိၾကတဲ့အတြက္၊ အယူမွားရွိၾကတဲ့အတြက္ ေမာင္တို႔ဟာ ငရဲကိုေရာက္ရေပေတာ့မယ္။ တကယ္လို႔မ်ား ငရဲကိုေရာက္တာမွန္ခဲ့ရင္ ‘ပရေလာကဆိုတာ တကယ္ရွိေၾကာင္း၊ ေသၿပီးလွ်င္ ျပန္ျဖစ္ၾကရေၾကာင္း၊ ေကာင္းမႈကံ-မေကာင္းမႈကံတို႔၏ အက်ိဳးဝိပါက္ဆိုတာ တကယ္ရွိေၾကာင္း’ တဆိတ္ျပန္ေျပာလွည့္ၾကပါ။ ေမာင္တို႔ဟာ ငါရဲ႕လူရင္း လူယံုေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ၊ ေမာင္တို႔သိျမင္တာဟာ ငါကိုယ္တိုင္သိျမင္သလိုပါပဲ’ ဆိုၿပီး မွာလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း ျပန္ေျပာလာပါ့မယ္လို႔ ကတိဝန္ခံခ်က္ေပး၊ ေသသြားၾကၿပီးေတာ့ ဘယ္သူကမွ် ကိုယ္တိုင္လည္း လာမေျပာ၊ လူၾကံဳလည္း မပါးၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ‘ပရေလာကဆိုတာမရွိ၊ ေသၿပီးလွ်င္ ျပန္ျဖစ္ေသာသူဆိုတာ မရွိ၊ ေကာင္းမႈကံ, မေကာင္းမႈကံတို႕၏ အက်ိဳးဝိပါက္ဆိုတာ မရွိ’ ဆိုၿပီး တပည့္ေတာ္ ခံယူထားပါတယ္။

မေထရ္။ ။ ‘ၿမိဳ႕စား၊ ဒီလိုဆို သင့္ကို ငါေမးဦးမယ္၊ ႀကိဳက္သလိုေျဖပါ။ ခိုးမႈေၾကာင့္ ကြပ္မ်က္ခံရခါနီးျဖစ္တဲ့ ရာဇဝတ္သားတစ္ေယာက္ဟာ ‘အရွင္တို႔၊ ဒီၿမိဳ႔ ဒီရြာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ ရွိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔နဲ႔ေတြ႕ခ်င္ပါေသးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြကိုလည္းသူတို႔ကိုျပခဲ့ခ်င္ပါေသးတယ္။ ခဏေစာင့္ဆိုင္းေပးၾကပါ’ ဆိုၿပီး သူသတ္ေယာကၤ်ားေတြကို ငိုယိုေတာင္းပန္မယ္ဆိုရင္၊ ေတာင္းပန္တဲ့အတိုင္း ရႏိုင္မလား၊ ငိုယိုေတာင္းပန္ေနတုန္းမွာပဲ ဦးေခါင္းအျဖတ္ခံရမွာလား။’

ၿမိဳ႕စား။ ။ ‘အရွင္ကႆပ၊ ခိုးသူ ေတာင္းပန္တဲ့အတိုင္း မရႏိုင္ပါဘူး၊ ငိုယိုေတာင္းပန္ေနတုန္းမွာပဲ ဦးေခါင္းအျဖတ္ခံရမွာပါ။’

မေထရ္။ ။ ‘ၿမိဳ႕စား၊ လူလူခ်င္းေတာင္ ေတာင္းပန္လို႔မရႏိုင္ဘူးဆိုရင္၊ မဟုတ္တာေတြလုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ငရဲကိုေရာက္သြားတဲ့ သင့္ေဆြမ်ိဳးေတြကေရာ (သင့္ဆီကို စကားျပန္ႏိုင္ဖို႔အတြက္) ငရဲထိန္းေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေတာင္းပန္လို႔ ရႏိုင္ပါ့မလဲ ၊ ဒါေၾကာင့္ သင္ၿမိဳ႕စားဟာ ‘ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ပရေလာက တကယ္ရွိေၾကာင္း၊ ေသၿပီးေနာက္ ျပန္ျဖစ္ေသာ သတၱဝါတို႔ ရွိေၾကာင္း၊ ေကာင္းမႈကံ-မေကာင္းမႈကံတို႔၏ အက်ိဳးဝိပါက္ရွိေၾကာင္း’ သင့္အယူကို ျပင္ဆင္ပါ။’

ၿမိဳ႕စား။ ။ ‘အရွင္ကႆပ၊ တပည့္ေတာ္၏ အယူကို မျပင္ႏိုင္ေသးပါ။

---------------------------------------------------------------------------

မေထရ္။ ။ ၿမိဳ႕စား၊ တစ္ျခားအေၾကာင္းရွိေသးသေလာ။

ၿမိဳ႕စား။ ။ ရွိပါေသးတယ္။

မေထရ္။ ။ ဘယ္အေၾကာင္းလဲ။

ၿမိဳ႕စား။ ။တပည့္ေတာ္ဟာ ေသခါနီးလူတစ္ခ်ိဳ႔ထံ ခ်ည္းကပ္ျပီးေတာ့ ‘ေမာင္တို႔၊ တစ္ခ်ိဳ႕ရဟန္းပုဏၰားေတြ အဆိုအရ ေျပာရရင္ ေမာင္တို႔ဟာ၊ သူ႕အသက္သတ္ျခင္း၊ သူ႕ဥစၥာခိုးျခင္း၊ သူမ်ားအိမ္ယာက်ဴးလြန္ျခင္း၊ မုသားေျပာျခင္း၊ ကုန္းေခ်ာျခင္း၊ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေျပာျခင္း၊ အၿပိန္အဖ်င္းေျပာျခင္းတို႔မွ ေရွာင္ၾကဥ္ေလ့ရွိၾကတဲ့အတြက္၊ တပ္မက္ေမာျခင္း မမ်ားတဲ့အတြက္၊ တဖက္သားကို ပ်က္စီးေစလိုစိတ္မရွိၾကတဲ့အတြက္၊ မွန္ေသာအယူရွိၾကတဲ့အတြက္ နတ္ျပည္ကို ေရာက္ၾကရေပေတာ့မယ္။ တကယ္လို႔မ်ား နတ္ျပည္ကိုေရာက္တာမွန္ခဲ့ရင္ ‘ပရေလာကဆိုတာ တကယ္ရွိေၾကာင္း၊ ေသၿပီးလွ်င္ ျပန္ျဖစ္ၾကရေၾကာင္း၊ ေကာင္းမႈကံ-မေကာင္းမႈကံတို႔၏ အက်ိဳးဝိပါက္ဆိုတာ တကယ္ရွိေၾကာင္း’ တဆိတ္ျပန္ေျပာလွည့္ၾကပါ။ ေမာင္တို႔ဟာ ငါရဲ႕လူရင္း လူယံုေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ၊ ေမာင္တို႔သိျမင္တာဟာ ငါကိုယ္တိုင္သိျမင္သလိုပါပဲ’ ဆိုၿပီး မွာလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း ျပန္ေျပာလာပါ့မယ္လို႔ ကတိဝန္ခံခ်က္ေပး၊ ေသသြားၾကၿပီးေတာ့ ဘယ္သူကမွ် ကိုယ္တိုင္လည္း လာမေျပာ၊ လူၾကံဳလည္း မပါးၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ‘ပရေလာကဆိုတာမရွိ၊ ေသၿပီးလွ်င္ ျပန္ျဖစ္ေသာသူဆိုတာ မရွိ၊ ေကာင္းမႈကံ, မေကာင္းမႈကံတို႕၏ အက်ိဳးဝိပါက္ဆိုတာ မရွိ’ ဆိုၿပီး တပည့္ေတာ္ ခံယူထားပါတယ္။

မေထရ္။ ။ ‘ၿမိဳ႕စား၊ ဒီလိုဆို ဥပမာတစ္ခုေပးမယ္။ ပညာရွိေတြဟာ ဥပမာနဲ႔ ေျပာရင္ သိေလ့ရွိပါတယ္။ မစင္တြင္းထဲမွာ ဦးေခါင္းကအစ တစ္ကိုယ္လံုးနစ္ျမဳပ္ေနခဲ့သူတစ္ေယာက္ကို တြင္းထဲကဆြဲထုတ္၊ မစင္ေတြကိုျခစ္ထုတ္၊ ဆပ္ျပာရည္နဲ႔ခ်ိဳးေပး၊ ဆံမုတ္ဆိတ္ေတြကို ျပဳျပင္ေပး၊ ပန္းကုံးစြပ္၊ အေမႊးနံသာလိမ္းက်ံေပး၊ အဖိုးထိုက္အဖိုးတန္ အဝတ္အစားေကာင္းေကာင္း ဆင္ေပး၊ ျပာႆာဒ္ထက္သို႔တင္၊ ကာမဂုဏ္ငါးပါးကို ျပင္ဆင္ေပးၿပီး ေကာင္းေကာင္းထားလိုက္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီေယာကၤ်ားဟာ မစင္တြင္းထဲကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဆင္းခ်င္ပါဦးမလား။’

ၿမိဳ႕စား။ ။ ‘အရွင္ကႆပ၊ ဆင္းခ်င္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ မစင္တြင္းဆိုတာ အင္မတန္ ညစ္ညမ္း နံေစာ္ပါတယ္။ စက္ဆုပ္ရြံရွာစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။’

မေထရ္။ ။ ‘ၿမိဳ႕စား၊ အဲလိုပဲ၊ နတ္တို႔အေနအထားကၾကည့္ရင္ လူေတြဆိုတာ ညစ္ညမ္းတယ္၊ နံေစာ္တယ္၊ စက္ဆုပ္ရြံရွာစရာေကာင္းတယ္၊ လူေတြရဲ႕အနံ႕ဟာ ယူဇနာတစ္ရာ အေဝးကပင္ နတ္ေတြကိုႏွိပ္စက္နိုင္တယ္။ နတ္ျပည္ကိုေရာက္သြားတဲ့ သင့္ေဆြမ်ိဳးေတြက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သင့္ဆီကို စကားျပန္ပါ့မလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ သင္ၿမိဳ႕စားဟာ ‘ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ပရေလာက တကယ္ရွိေၾကာင္း၊ ေသၿပီးေနာက္ ျပန္ျဖစ္ေသာ သတၱဝါတို႔ ရွိေၾကာင္း၊ ေကာင္းမႈကံ-မေကာင္းမႈကံတို႔၏ အက်ိဳးဝိပါက္ရွိေၾကာင္း’ သင့္အယူကို ျပင္ဆင္ပါ။’’

ၿမိဳ႕စား။ ။ အရွင္ကႆပ၊ တပည့္ေတာ္၏အယူကို မျပင္ႏိုင္ေသးပါ။

---------------------------------------------------------------------------------

မေထရ္။ ။ ၿမိဳ႕စား၊ တစ္ျခားအေၾကာင္းရွိေသးသေလာ။

ၿမိဳ႕စား။ ။ ရွိပါေသးတယ္။

မေထရ္။ ။ ဘယ္အေၾကာင္းလဲ။

ၿမိဳ႕စား။ ။တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေသခါနီးေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ‘ေမာင္တို႔ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ရဟန္းပုဏၰားမ်ားရဲ႕ စကားသာမွန္မယ္ဆိုရင္ ၊ ေမာင္တို႔ဟာ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ေနခဲ့ၾကတဲ့ အတြက္ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ ေကာင္းေသာလားရာ တာဝတိ ံနတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ၾကရေပလိမ့္မယ္။ အကယ္၍ ေရာက္ခဲ့ၾကရင္ တဆိတ္ျပန္ေျပာလွည့္ၾကဖို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း ကတိေပးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ် ကိုယ္တိုင္လည္း လာမေျပာ၊ လူၾကံဳလည္း မပါးၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ‘ပရေလာကဆိုတာမရွိ၊ ေသၿပီးလွ်င္ ျပန္ျဖစ္ေသာသူဆိုတာ မရွိ၊ ေကာင္းမႈကံ, မေကာင္းမႈကံတို႕၏ အက်ိဳးဝိပါက္ဆိုတာ မရွိ’ ဆိုၿပီး တပည့္ေတာ္ ခံယူထားပါတယ္။’

မေထရ္။ ။ ‘ၿမိဳ႕စား၊ ဒီလိုဆို သင့္ကို ငါေမးဦးမယ္၊ ႀကိဳက္သလိုေျဖပါ။ ၿမိဳ႕စား၊ လူျပည္၌အႏွစ္တစ္ရာသည္ တာဝတိ ံသာနတ္တို႔အတြက္ တစ္ေန႔ႏွင့္ တစ္ညဥ့္ျဖစ္တယ္။ ထိုသို႔ေသာ ေန႔ညဥ့္ သံုးဆယ္သည္ တစ္လ၊ တစ္ဆယ့္ႏွစ္လသည္ တစ္ႏွစ္၊ ထိုသို႔ေသာ အႏွစ္တစ္ေထာင္သည္ တာဝတိ ံသာနတ္တို႔၏ အသက္တမ္းျဖစ္တယ္။ လူ႔ျပည္မွာ ေကာင္းေကာင္းေနခဲ့တဲ့ သင့္ရဲ႕ေဆြမ်ိဳးေတြဟာ တာဝတိ ံသာကို ေရာက္သြားခဲ့ၾကၿပီး ‘ ငါတို႔ဟာ နတ္စည္းစိမ္ကို ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေလာက္ ခံစားဦးမယ္၊ ၿပီးမွ ပါယာသိၿမိဳ႕စားႀကီးဆီကို သြားၿပီး အေၾကာင္းျပန္မယ္’ လို႔မ်ား ႀကံစည္မိၾကမယ္ဆိုရင္၊ သူတို႔ေတြက သင့္ကိုလာၿပီး ေျပာႏိုင္ပါ့မလား။

ၿမိဳ႕စား။ ။ အရွင္ကႆပ၊ မေျပာၾကားႏိုင္ပါဘူး။ တကယ္သာ သူတို႔လာေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာင္ တပည့္ေတာ္တို႔ ေသႏွင့္တာ ၾကာလွေရာေပါ့။ အရွင္ဘုရား၊ တာဝတိ ံသာနတ္တို႔ တကယ္ရွိေၾကာင္း၊ တာဝတိ ံသာနတ္တို႔ရဲ႕ အသက္ဟာ အဲသေလာက္ရွည္ေၾကာင္း အရွင္ဘုရားကို ဘယ္သူကေျပာၾကားပါသလဲ။ အရွင္ဘုရားေျပာတာေတြကို တပည့္ေတာ္ မယံုႏိုင္ပါ။

မေထရ္။ ။ ၿမိဳ႕စား၊ ဥပမာေပးမယ္။ အမိဝမ္းတြင္းကပင္ ကန္းလာတဲ့ သူတစ္ေယာက္က ‘အမည္း၊ အျဖဴ၊ အညိဳ၊ အေရႊ၊ အနီ၊ အေမာင္း အေရာင္အဆင္းေတြဆိုတာ မရွိဘူး၊ ညီညြတ္ေျပျပစ္တဲ့အရာ၊ မညီညြတ္တဲ့အရာေတြဆိုတာ မရွိဘူး၊ ၾကယ္တာရာ၊ လ၊ ေန တို႔ရဲ႕ အေရာင္ဆိုတာ မရွိဘူး။ အဲဒါေတြကို ျမင္တဲ့သူေတြလည္း မရွိဘူး။ ဒီဟာေတြကို ငါ မသိ၊ ငါ မျမင္၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ အေရာင္အဆင္း၊ ညီညြတ္ရာ၊ မညီညြတ္ရာ၊ ၾကယ္နကၡတ္၊ လ၊ ေန ဆိုတာေတြဟာ မရွိဘူး’ လို႔ေျပာရင္ အဲဒီဝမ္းတြင္းကန္းေျပာတာ အမွန္ကိုေျပာတာပဲလို႔ ဆိုနိုင္မလား။

ၿမိဳ႕စား။ ။ အရွင္ကႆပ၊ ထိုဝမ္းတြင္းကန္းေျပာတဲ့စကားဟာ အမွန္ကိုေျပာတာပဲလို႔ မဆိုႏိုင္ပါ။ ‘အမည္း၊ အျဖဴ စတဲ့အေရာင္အဆင္းေတြ၊ ညီညြတ္တဲ့အရာ-မညီညြတ္တဲ့အရာေတြ၊ ၾကယ္တာရာအေရာင္ေတြ ဆိုတာ တကယ္လည္းရွၿပီး အဲဒါေတြကို ျမင္သူေတြလည္း တကယ္ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထိုဝမ္းတြင္းကန္း ေျပာတဲ့ စကားဟာ အမွန္ကိုေျပာတာပဲလို႔ မဆိုႏိုင္ပါ။

မေထရ္။ ။ ၿမိဳ႕စား၊ အဲသလိုဆိုရင္ သင့္စကားေၾကာင့္ပဲ၊ သင္ဟာ ဝမ္းတြင္းကန္းလို ျဖစ္ေနမွာ ထင္ရွားတယ္။ ၿမိဳ႕စား၊ သင္ထင္သလို ေဟာသည္ မံသစကၡဳနဲ႔ တစ္ပါးေသာ ပရေလာကကို ျမင္နိုင္တယ္လို႔ မမွတ္နဲ႔။ ၿမိဳ႕စား၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာ ေတာေက်ာင္းေတာင္ေက်ာင္းေတြမွာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ က်င့္ႀကံၾကိဳးစားေနၾကတဲ့ ရဟန္းပုဏၰားေတြရွိၾကတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ တည္ၾကည္ေသာစိတ္နဲ႔ ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဏ္ကို ၾကည္လင္ေစၾကတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ လူေတြရဲ႕ မ်က္စိအျမင္ထက္ သာလြန္တဲ့၊ နတ္တို႔ရဲ႕မ်က္စိနဲ႔တူတဲ့ ဒိဗၺစကၡဳ အဘိညာဏ္နဲ႕ ဒီေလာကကိုျဖစ္ေစ၊ ပရေလာကကိုျဖစ္ေစ ျမင္ႏိုင္ ၾကတယ္။ ေသၿပီးတဖန္ ျပန္ျဖစ္တဲ့သတၱဝါတို႔ကိုလည္း ျမင္ႏိုင္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕စား တစ္ပါးေသာ ပရေလာကကို အဲသလို မွတ္ရမယ္၊ သင္ထင္သလို မံသစကၡဳနဲ႕ ျမင္အပ္တယ္လို႔ မမွတ္ပါနဲ႕။ ၿမိဳ႕စား၊ ဒါေၾကာင့္ သင္ၿမိဳ႕စားဟာ ‘ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ပရေလာက တကယ္ရွိေၾကာင္း၊ ေသၿပီးေနာက္ ျပန္ျဖစ္ေသာ သတၱဝါတို႔ ရွိေၾကာင္း၊ ေကာင္းမႈကံ-မေကာင္းမႈကံတို႔၏ အက်ိဳးဝိပါက္ရွိေၾကာင္း’ သင့္အယူကို ျပင္ဆင္ပါ။’’

ၿမိဳ႕စား။ ။ အရွင္ကႆပ၊ အရွင္ဘုရားက အဲသလိုေျပာေသာ္လည္း တပည့္ေတာ္၏ အယူကို မျပင္ႏိုင္ေသးပါ။

---------------------------------------------------------------------------

မေထရ္။ ။ ၿမိဳ႕စား၊ တစ္ျခားအေၾကာင္းရွိေသးသေလာ။

ၿမိဳ႕စား။ ။ ရွိပါေသးတယ္။

မေထရ္။ ။ ဘယ္အေၾကာင္းလဲ။

ၿမိဳ႕စား။ ။ အရွင္ကႆပ၊ ဒီေလာကမွာ သီလရွိတဲ့၊ အသက္ရွည္လိုတဲ့၊ ခ်မ္းသာကိုလိုခ်င္-ဆင္းရဲကိုစက္ဆုပ္တဲ့ ရဟန္းပုဏၰားေတြကို တပည့္ေတာ္ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အကယ္၍မ်ား သူတို႔ေတြဟာ ‘ငါတို႕ေသရင္ ဒီေလာကထက္ မြန္ျမတ္လိမ့္မယ္’ လို႔သာ ေသခ်ာသိရင္ အဆိပ္စားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဓားနဲ႔ထိုးလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႀကိဳးဆြဲခ်လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေခ်ာက္ထဲကို ခုန္ခ်လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ သတ္ေသၾကရမွာပါ။ ခုက၊ အဲလို မေသခ်ာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ သီလရွိတဲ့ အဲဒီရဟန္းပုဏၰားေတြဟာ အသက္ရွည္လိုၾကတာပါ၊ ခ်မ္းသာကိုလိုခ်င္-ဆင္းရဲကိုစက္ဆုပ္ေသာ္လည္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ သတ္မေသၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ အယူကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။

မေထရ္။ ။ ၿမိဳ႕စား၊ ဥပမာေပးဦးမယ္။ ပညာရွိေတြဟာ ဥပမာနဲ႔ေျပာရင္ ဆိုလိုရင္းအဓိပၸါယ္ကို သိတတ္ၾကပါတယ္။ ဟိုးေရွးတုန္းက ပုဏၰားၾကီးတစ္ေယာက္မွာ မယားႏွစ္ေယာက္ရွိခ့ဲဖူးတယ္။ တစ္ေယာက္မွာ ဆယ္ႏွစ္-ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္သားတစ္ေယာက္ရွိၿပီး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ ကိုယ္ဝန္အရင့္အမာနဲ႔ မီးဖြါးခါနီးအခ်ိန္မွာပဲ ပုဏၰားႀကီးေသသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီမယ္ ေကာင္ေလးက သူ႔အဖပိုင္သမွ် သူ႔ကိုေပးဖို႔ သူ႔မိေထြးကို အေရးဆိုေတာ့တယ္။ မိေထြးျဖစ္သူက သူ ကေလးေမြးတဲ့အထိ ေစာင့္ဖို႔၊ အကယ္၍ သားေယာက်ၤားေမြးရင္ သူ႕သားကိုပါ အခ်ိဳ႕အဝက္ခြဲေပးဖို႔၊ အကယ္၍ သၼီးေလးေမြးခဲ့ရင္ သူ႔သၼီးကို ေကာင္ေလးရဲ႕ ေျခရင္းအလုပ္အေကၽြးအျဖစ္ထားေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။

ေနာက္ဆံုးဘယ္လိုမွ ေျပာမရေတာ့တဲ့အဆံုးမွာ မိေထြးလုပ္သူဟာ ကေလးေမြးေစဖို႔ ကိုယ့္ဗိုက္ကိုကိုယ္ ဓားနဲ႔ခြဲခ်လိုက္တယ္။ မလိမၼာ ပညာကန္းတဲ့ ပုေဏၰးမဟာ အဆင္အျခင္ကင္းတဲ့အတြက္ မိမိကိုယ္ကိုလည္းဖ်က္ဆီးရာေရာက္၊ ကိုယ္ဝန္ကိုလည္းဖ်က္စီးရာေရာက္ၿပီး ပ်က္စီးခဲ့ရတယ္။ ၿမိဳ႕စား၊ အဲဒီလိုပဲ၊ မလိမၼာ ပညာကန္းတဲ့ သင္ဟာ အဆင္အျခင္မရွိဘဲ ပရေလာကကိုရွာတဲ့အတြက္ ပ်က္စီးျခင္းသို႔ ေရာက္လိမ့္မယ္။ ၿမိဳ႕စား၊ သီလရွိတဲ့ ရဟန္းပုဏၰားေတြဟာ မလိမၼာ ပညာကန္းတဲ့ ပုေဏၰမလို မရင့္က်က္ေသးတာကို ရင့္က်က္ေအာင္ မလုပ္ၾကေပဘူး၊ စစ္စစ္အားျဖင့္ ရင့္က်က္မယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ၾကတာသာျဖစ္တယ္။

ၿမိဳ႕စား၊ သီလရွိတဲ့ ရဟန္းပုဏၰားေတြဟာ ကာလရွည္ရွည္ တည္ေနခဲ့ရင္ တည္ေနတဲ့အေလ်ာက္ မ်ားစြာေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို တိုးပြါးေတာ္မူေစၾကတယ္။ လူအမ်ားရဲ႕ ပြါးစီးျခင္း၊ လူအမ်ားရဲ႕ခ်မ္းသာျခင္းအလို႔ငွါ က်င့္ေတာ္မူၾကတယ္။ သတၱေလာကကို သနားေတာ္မူၾကတဲ့အတြက္ နတ္လူတို႔ အက်ိဳးမ်ားေစျခင္း၊ ပြါးစီးေစျခင္း၊ ခ်မ္းသာေစျခင္းအလို႔ငွါ က်င့္ေတာ္မူၾကတယ္။ ၿမိဳ႕စား၊ ဒါေၾကာင့္ သင္ၿမိဳ႕စားဟာ ‘ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ပရေလာက တကယ္ရွိေၾကာင္း၊ ေသၿပီးေနာက္ ျပန္ျဖစ္ေသာ သတၱဝါတို႔ ရွိေၾကာင္း၊ ေကာင္းမႈကံ-မေကာင္းမႈကံတို႔၏ အက်ိဳးဝိပါက္ရွိေၾကာင္း’ သင့္အယူကို ျပင္ဆင္ပါ။’’

ၿမိဳ႕စား။ ။ အရွင္ကႆပ၊ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ တပည့္ေတာ္၏ အယူကို မျပင္ႏိုင္ေသးပါ။

--------------------------------------------------------------------

မေထရ္။ ။ ၿမိဳ႕စား၊ အေၾကာင္းရွိေသးသလား။

ၿမိဳ႕စား။ ။ အရွင္ကႆပ၊ ရွိပါေသးသည္။

မေထရ္။ ။ ၿမိဳ႕စား၊ ဘယ္လို အေၾကာင္းမ်ိဳးလဲ။

(ေတာင္းပန္ခ်က္။ ။ ရွည္လ်ားလြန္းလွေသာေၾကာင့္ အပိုင္းခြဲ၍ တင္ပါမည္။ ျမန္မာျပန္ အစအဆံုးကို ဖတ္လိုသူမ်ားအေနျဖင့္ ဤလင့္သို႔သြား၍ ဖတ္ရႈႏိုင္ၾကပါသည္။ http://tipitakamyanmar.blogspot.com/2010/06/blog-post_3955.html )

[မွတ္ခ်က္။ ။ ေနလ တို႔ကို နတ္တို႔ဟု ဆိုရာ၌ ေစာဒကတက္စရာ ရွိပါသည္။ ေနလတို႔ကို ေနလတို႔သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူေသာေနရာမ်ားစြာပင္ ရွိပါသည္။ ဤေနရာ၌မူ ပရေလာကကို မယံုၾကည္ေသာ ပါယာသိၿမိဳ႕စားအား မ်က္ျမင္ျဖစ္ေသာ ေနလတို႕ကို ဦးစြာျပ၍ ဤကမၻာေလာကမွတစ္ပါးေသာ ပရေလာကႏွင့္ ပရေလာကသားမ်ားရွိေၾကာင္း ေဟာျပေတာ္မူသည္ဟု မွတ္ယူေတာ္မူသင့္ၾကပါသည္။

ပါယာသိၿမိဳ႕စား၏ လက္ေတြ႔သုေတသနဆန္ေသာ၊ တနည္းအားျဖင့္ ေသဒဏ္ေပးခံရသူတို႔အား လြန္စြာရက္စက္ေသာနည္းျဖင့္ သတ္ျဖတ္ၿပီး အသက္ထြက္သည္ဟူရာ၌ အသက္မည္သို႔ထြက္ပံု၊ ပရေလာကသို႔ အသက္ထြက္သြား-မသြား စူးစမ္းပံုတို႔ကို ဆက္လက္ဖတ္ရႈသင့္ၾကပါသည္။ ပန္းခ်ီပံုမ်ားမွာ မံုရြာၿမိဳ႕ ရပ္ေတာ္မူဘုရားႀကီး အတြင္းနံရံမ်ား၌ ေရးဆြဲထားေသာပံုမ်ားႏွင့္ အင္တာနက္မွရရွိေသာပံုမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ]

ေမတၱာျဖင့္

အရွင္ဝိသာရဒ (ရမၼာဝတီ)