ဆန္ခ်ီေစတီ (Sanchi Pogada) ဟာ အိႏၵိယႏုိင္ငံ Madhya Pradesh ျပည္နယ္၊ Bhopal ၿမိဳ႕မွ (၄၆)ကီလုိမီတာ အကြာတြင္ တည္ရွိပါတယ္။ Bhopal ၿမိဳ႕ဟာ နယူးေဒလီၿမိဳ႕ကေန (၆၉၄) ကီလုိမီတာ္ေ၀းတယ္။ ရထားနဲ႔ တစ္ညအိပ္စီးရတယ္။

ဤအရွင္ႏွင့္အတူ ရဟန္းေတာ္ (၅)ပါး အဖြဲ႕ဟာ (၁၈-၈-၂၀၁၁) ေန႔ ည (၉း၀၀) နာရီရထားနဲ႔ ဆန္ခ်ီေစတီ ဘုရားဖူးခရီးစဥ္ စတင္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ရထားက (၉)နာရီထြက္မယ့္ရထား၊ ကုိယ္ေနတဲ့ေနရာကေန ရထားထြက္မယ့္ H Nizamudoin (NZM) ဘူတာႀကီးအထိ သြားခ်ိန္ (၁)နာရီေလာက္မွန္းၿပီး ဒီကေန ည (၈)နာရီမတ္တင္းေလာက္ထြက္၊ Metro (ၿမိဳ႕ပတ္အျမန္ရထား) ႏွစ္ဆင့္စီးသြားၾကတယ္။ ညပုိင္းျဖစ္ေတာ့ Metro ရထားက ေန႔ပုိင္းေလာက္ သိပ္ျမန္ျမန္ မေမာင္းေတာ့ Metro ကဆင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ (၉)နာရီ မတ္တင္းရွိေနၿပီ။ ဒီေတာ့ Bhopal Express အျမန္ရထားအမီဆုိၿပီး Metro က အျမန္ထြက္၊ အားႀကိဳးမာန္တက္ ေျပးၾကလႊားၾကရတယ္။ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကုိ ဒီေလာက္ ျမန္ေအာင္ တစ္ခါမွ မေျပးဘူးခဲ့ပါဘူး။ သကၤန္းေတြ လြင့္ေနေအာင္ေျပးၾကေတာ့ ဘူတာက အေစာင့္ရဲေတြက သူခုိးလုိက္တယ္ထင္ၿပီး ဘာျဖစ္တာလဲ ဘာညာ ေမးျမန္းေနေသးတယ္။ ငါတုိ႔ ရထားမွီေအာင္လုိ႔ ေျပးေနတာဆုိေတာ့မွ သူတုိ႔လဲ ရယ္ေမာၿပီး က်န္ေနခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီကေန ေျပး၊ ကားလမ္းမေပၚေရာက္၊ ဘူတာႀကီးေရာက္ေအာင္ တကၠစီတစ္ဆင့္ငွားရဦးမယ္ေလ။ ဒီေတာ့ သံုးဘီးတကၠစီတစ္စီး တားၿပီး ငါတုိ႔ ဘူတာႀကီးသြားမယ္၊ ေျပာေျပာဆုိဆုိ တကၠစီေပၚတက္၊ ေစ်းေမးမေနေတာ့ဘူး။ ေတာင္းသေလာက္ေပးရေတာ့မယ္ဆုိၿပီး အျမန္ေမာင္းခုိင္းရတယ္။ ကားေပၚေရာက္မွ ေစ်းေမးေတာ့ ႐ူပီး (၁၀၀) ေတာင္းတယ္။ ေပးမယ္၊ ျမန္ျမန္သာေမာင္း လုိ႔ေျပာၿပီး ျမန္ျမန္ေမာင္းဖုိ႔ ခဏခဏေျပာေတာ့ တကၠစီသမားက ဒီတကၠစီက သံုးေယာက္ဆန္႔တာ၊ အခု ငါးေယာက္ႀကီးတင္ၿပီး ဒီထက္အျမန္ေမာင္းရင္ ေမွာက္လိမ့္မယ္တဲ့။ သူေျပာတာလဲ ဟုတ္သားပဲ။ ကုိယ္က အျမန္ေရာက္ခ်င္ေနတာကုိး။ ေမာင္းရင္းနဲ႔ ဘူတာႀကီးလဲေရာက္ေရာ၊ (၉)နာရီ (၁၆)မိနစ္ရွိေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မေလွ်ာ့ေသးဘူး၊ ဘူတာထဲ အတင္း၀င္ေျပး၊ Bhopal ရထားထြက္မယ့္ စႀကႍကုိ အျမန္ရွာၿပီး အတင္းေျပးၾကရတာေပါ့။ ဘုရားမတယ္ေျပာရမယ္ထင္တယ္၊ (၉)နာရီရထားက Delay ျဖစ္ေနၿပီး မထြက္ေသးဘူး။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္စီးမယ့္အတြဲ အျမန္ရွာ၊ အျမန္တက္၊ ထုိင္ခံုေတြေပၚ အသီးသီးေရာက္ေတာ့မွ ေမာလြန္းလုိ႔ ေဇာေခၽြးေတြျပန္ေနၾကတယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ သက္ျပင္းရွည္ရွည္ခ်ႏုိင္ၾက၊ ၿပံဳးႏုိင္ ရယ္ႏုိင္ၾကေလရဲ႕။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ရထားက (၉)နာရီ (၂၆)မိနစ္မွာမွ စထြက္တယ္ေလ။ ေအာ္ ဆန္ခ်ီဘုရားဖူး၊ မေျပးစဖူး ေျပးလုိက္ၾကရပါလား။ ေမာေနတာပဲ။

ရထားကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္၊ ေအစီအိပ္စဥ္ကဆုိေတာ့ စီးရတာ မပင္ပန္းဘူး။ သက္ေသာင့္သက္သာရွိတယ္။ ညပုိင္းျဖစ္ေတာ့ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ ႐ႈခင္းရယ္လုိ႔လဲ ၾကည့္စရာမရွိတာနဲ႔ အိပ္ၿပီးလုိက္ခဲ့ၾကတယ္။ 3 AC အိပ္စဥ္ဆုိေတာ့ အိပ္စဥ္သံုးခုဆင့္ထားတယ္။ ကုိယ္က အေပၚဆံုးထပ္တက္အိပ္လုိက္တယ္။ တက္ရဆင္းရတာကေတာ့ မလြယ္လွဘူး။ လူက အရပ္ရွည္ရွည္ ၀၀ျဖစ္ေနေတာ့ အေပၚဆံုးအထပ္ေရာက္ေအာင္ မနဲ အားယူတက္၊ ေရာက္ေတာ့လဲ ေခါင္းေထာင္ၿပီးေတာင္ ထုိင္လုိ႔မရဘူးေလ။ ေကြးေကြးေလး ၀င္ၿပီးေတာ့မွ ဆန္႔အိပ္လုိက္ရတာကုိး။ ဒီေတာ့မွ အင္း ငါေနရာယူတာ မွားေလၿပီလုိ႔ သိလုိက္ရတယ္။ တက္ရဆင္းရတဲ့ဒုကၡက ကုိယ္ေတြ႔၊ မလြယ္တာအမွန္ပဲ။ ခႏၶာရလုိ႔ ရွိတဲ့ဒုကၡသစၥာအျပင္ တက္ရဆင္းရ ေကြးရဆန္႔ရတဲ့ဒုကၡက တစ္ခ်က္ပုိလာေတာ့ အင္း ေခ်ာ္က်လုိက္လုိ႔ကေတာ့ျဖင့္ ဒီခႏၶာႀကီးနဲ႔ မလြယ္လွပါလားလုိ႔ေတြးမိလုိက္ေသးတယ္။ ေနရာခ်င္းလဲရေအာင္ကလဲ ကုိယ့္ေနရာနဲ႔ကုိယ္ ယူၿပီးျဖစ္ေနၾကေတာ့ အားတံု႔အားနာျဖစ္တာနဲ႔ မလဲျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေခ်ာ္က်ကာမွ က်ေရာ၊ အားတင္းၿပီးသာ တက္လုိက္ဆင္းလုိက္လုပ္ရေတာ့မွာပဲလုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ရတယ္။ တစ္လမ္းလံုး အိပ္လုိက္လာတာဆုိေတာ့လဲ သိပ္ဆင္းရတက္ရတယ္ မရွိပါဘူး၊ မုိးလင္းလုိ႔ နံနက္ (၇)နာရီေလာက္ Bhopal ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ေဘးကလူေတြက Bhopal ေရာက္ၿပီဆုိမွ အလန္႔တၾကား ထၿပီး ဆင္းၾကရတာ။ ဟုိဘက္ဆက္ပါသြားရင္လဲ မလြယ္လွဘူး။ အိႏၵိယခရီးက သြားေရးလာေရး သိပ္လြယ္ကူတာမွမဟုတ္ဘဲ။ ဒီရထားက Bhopal တင္ ဂိတ္ဆံုးတာမဟုတ္ဘူးေလ၊ ဟုိဘက္ Mumbai အထိ ဆက္သြားမယ့္ရထားကိုး။ Bhopal က ေဒလီနဲ႔ မုန္ဘုိင္း အလယ္ေလာက္မွာရွိတယ္။

ဘူတာကထြက္၊ အာ႐ံုစားဖုိ႔ ဆုိင္လုိက္ရွာရတာကလဲ မလြယ္လွဘူး။ ဘုန္းႀကီးဆုိေတာ့လဲ အာ႐ံုက စားေနက် မစားရ မေနႏုိင္၊ ကုလားေတြကလဲ ေစာေစာထတဲ့အေလ့အက်င့္က ရွိတာမဟုတ္။ ေစာေစာဖြင့္တဲ့ဆုိင္ရွာရတာကလဲ မလြယ္လွဘူး။ ဆုိင္ေတြ႕ျပန္ေတာ့လဲ ဆုိင္ထဲ၀င္ထုိင္၊ စားစရာမွာဖုိ႔ ေမးျမန္းေနတုန္း ဆုိင္ရွင္က ဘုန္းႀကီးေတြ ေစာေစာစီးစီး ၀င္လာတာ က်က္သေရ ရွိတယ္ထင္ဟန္မတူဘူး၊ မ်က္ႏွာက စူပုပ္ေနတာ၊ မေျပာခ်င္ေျပာခ်င္နဲ႔ေပါ့။ သူတုိ႔က ဗုဒၶဘာသာမွမဟုတ္ဘဲေလ။ ဒီေလာက္အေပါက္ဆုိးတဲ့ဆုိင္ မစားေတာ့ဘူးဆုိၿပီး အဲဒီဆုိင္က မစားဘဲ ျပန္ထြက္လာၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးငါးပါး ကားယားကားယားဆုိပါေတာ့။ ေနာက္တစ္ဆုိင္၀င္လုိက္ေတာ့ အဲဒီဆုိင္က ကုလားကေတာ့ မဆုိးလွဘူး၊ ေဖာ္ေရြရွာတယ္။ နံနက္စာဘာေတြရလဲဆုိေတာ့ သူတို႔ထံုးစံအတုိင္း Paratha (အာလူးပလာတာ) ရတယ္တဲ့။ ေအး ငါတုိ႔ ပလာတာ စားမယ္ဆုိေတာ့ ပလာတာလုပ္တဲ့သူက ဒယ္အုိးႀကီးနဲ႔ ေၾကာ္တာလား၊ ကင္တာလားေတာ့မသိဘူး၊ သူတုိ႔ထံုးစံအတုိင္းလုပ္တာေပါ့။ က်က္တာနဲ႔ ပလာတာကုိ ေဘးမွာရွိတဲ့ စစ္တီးပန္းကန္းေဇာင္းနဲ႔ လွီးၿပီး ေလးစိပ္စိပ္လုိက္တယ္။ စိတ္ၿပီး ပန္းကန္ျပားထဲထည့္ၿပီး လာခ်တာေပါ့။ ကပ္တာေတြ ဘာေတြဆုိတာကေတာ့ ဘယ္လုပ္ပါ့မလဲ။ ပန္းကန္ျပားကုိ လယ္သြားေအာင္ သူတုိ႔ထံုးစံအတုိင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ပစ္ခ်လုိက္တာ၊ အဲဒါကို ကုိယ္တုိင္ယူစားရတယ္ေလ။ စားၾကည့္ေတာ့ မဆုိးလွဘူး၊ စားႏုိင္ၾကတယ္၊ ဆာေနလုိ႔လားမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ တစ္ပါးတစ္ခ်ပ္မ၀ေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ တစ္ခ်ပ္စီထပ္မွာရတယ္။ ဒီေတာ့ ဆုိင္ရွင္က မွာမယ္ဆုိရင္ တစ္ခါတည္းမွာပါ၊ ခဏခဏ မီးေမႊးရ လုပ္ရတာ မလြယ္ဘူးတဲ့။ ေအာ္ ေစ်းေရာင္းတာ အလြယ္ႀကိဳက္တဲ့ ကုလားနဲ႔ လာေတြ႕ေနေသး။

စားၿပီး Bhopal ၿမိဳ႕မွာ တစ္ညအိပ္ရမွာဆုိေတာ့ ဟုိတယ္ငွားဖုိ႔ ဟုိတယ္ဖုန္းလွမ္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ ရတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ အဲဒီဟုိတယ္ကုိ တကၠစီငွားၿပီး သြားၾကတာေပါ့။ ဟုိတယ္ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ခမ္းခမ္းနားနားပဲ။ ဒါေပမယ့္ သကၤန္း၀တ္ဘုန္းႀကီးေတြျဖစ္ေနေတာ့ ေရာက္လဲေရာက္ေရာ၊ ေဆာရီး လူျပည့္ေနလုိ႔ အခန္းလြတ္မရွိေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ျငင္းလႊတ္တယ္ေလ။ အိႏၵိယက ဘုန္းႀကီးေတြ သူတုိ႔ ဟုိတယ္မွာ တည္းတာကို သူတုိ႔ အေနနဲ႔ က်က္သေရမရွိဘူးလုိ႔ ယူဆထားဟန္တူပါတယ္။ ေစာေစာက ဖုန္းဆက္တုန္းက ရတယ္၊ အခုဘယ္လုိျဖစ္တာလဲဆုိေတာ့ အခုပဲ ဧည့္သည္ေတြ ျပည့္သြားတာတဲ့။ ေျပာင္ေျပာင္ပဲ။ မရေတာ့လဲ ေနာက္တစ္ေနရာေပါ့ဆုိၿပီး ထပ္ရွာရျပန္တယ္။ ေနာက္ဟုိတယ္တစ္ခုကေတာ့ လက္ခံရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟုိတယ္က ဟုိတယ္မည္ကာမတၱ။ ေမြ႕ယာေတြ အခင္းေတြ ေခါင္းအံုးေတြက ေပပြေနတာပဲ။ ဘာမွ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔မရွိဘူး။ အခန္းထဲ ေရာက္မွ သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္ခုိင္းရတယ္။ အခင္းေတြ ေခါင္းအံုးေတြ အသစ္လဲေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိေတာ့ စတုိခန္းေသာ့ကုိင္တဲ့သူက အျပင္သြားေနလုိ႔တဲ့။ လုပ္ပံုက။ ဒါနဲ႔ပဲ တစ္ညအိပ္ဖုိ႔အေရး လက္ခံတာပဲ ေတာ္ေသးရဲ႕ဆုိၿပီး သည္းခံေနလုိက္ရတာေပါ့။ ဟုိတယ္ကသာ မေကာင္းတာ၊ ေပးရတဲ့ေစ်းက မသက္သာလွဘူး။ ႏွစ္ပါးအိပ္တဲ့အခန္းက ႐ူပီးတစ္ေထာင္၊ သံုးပါးအိပ္တဲ့အခန္းက ႐ူပီး (၁၃၅၀) ေပးလုိက္ရတယ္။ သူတုိ႔ေတာင္းတဲ့အတုိင္းပဲ လွဴလုိက္တယ္ဆုိပါေတာ့။ ေဒလီၿမိဳ႕ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း ဟုိတယ္ေတြမွာေတာင္ ဒီေလာက္ ေစ်းမရွိဘူးေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိပ္ဖုိ႔တစ္ေနရာ ရတာကိုပဲ ေတာ္လွပါၿပီဆုိၿပီး ေနလုိက္ၾကရတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဆန္ခ်ီဘုရားဖူးခရီးဟာ Bhopal မွာ ညအိပ္စရာမလုိဘူး။ တစ္ရက္ထဲနဲ႔ ၿပီးတယ္။ အခုဟာက မစံုမစမ္းနဲ႔ လက္မွတ္ျဖတ္လုိက္တာ။ (၁၈)ရက္ေန႔ရထားစီး၊ (၁၉)ရက္ေန႔ေရာက္၊ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကားငွားၿပီး ဆန္ခ်ီသြား၊ (၁၉)ရက္ေန႔ညရထားနဲ႔ ျပန္လာ။ ဒီလုိစီစဥ္ထားတာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ (၁၉)ရက္ေန႔က ေသာၾကာေန႔၊ ေသာၾကာေန႔တုိင္း ဆန္ခ်ီေစတီပိတ္တယ္ဆုိတာက လက္မွတ္ျဖတ္ၿပီးမွ သိလုိက္ရေတာ့ လက္မွတ္က အျမန္လက္မွတ္(တာကာလုိ႔ေခၚတယ္)၊ ဒီလက္မွတ္က ရက္ခ်ိန္းလုိ႔မရသလုိ Refund လဲ ျပန္ထုတ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ဒီလုိျဖစ္ေနေတာ့ (၁၉)ရက္ေန႔လက္မွတ္ အဆံုးခံၿပီး (၂၀)ရက္ေန႔လက္မွတ္ ထပ္ျဖတ္လုိက္ရတာကုိး။ မသြားခင္ကတည္းက အမွားေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနတာေလ။ ဒီလုိနဲ႔သြားၾကရေတာ့ ႏွစ္ေၾကာင္းစီးရမယ့္ရထားကို သံုးေၾကာင္းျဖတ္စီးလုိက္ရတာေပါ့။ ဒါ့အျပင္ Bhopal မွာ တစ္ညအိပ္ရတဲ့ဒုကၡက သစၥာတစ္ပါး ထပ္တုိးလာခဲ့တယ္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)။

ေဒါက္တာအရွင္ပါရမီ