ေရာဟိနီျမစ္ကမ္းမွသည္ မစ္ရွိဂန္ ကမ္းေျခဆီထိ
ကံထြန္းသစ္
“ေရတစ္ေပါက္အတြက္ႏွင့္ အဘယ္ေၾကာင့္တန္းဖိုးႀကီးေသာေသြးကို ျပဳန္တီးပစ္ လိုၾကသနည္း အခ်င္းတို႔”လို႔ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ေဟာညႊန္ ဆံုးမေလမွ သာကီယ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္ေတြရဲ့ ဓါးေရာင္ လွံေရာင္ တေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေရာဟိနီျမစ္ကမ္း က ေရလုပြဲၿပီး ၿငိမ္းေအး သြားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကို ၾကည္ၾကည္ႏူးနူး ျပန္ေတြး ေနမိတာကေတာ့ ၀က္စကြန္စင္ျပည္နယ္ရဲ့ ကိုယ္ေန ထုိင္ရာ မီေ၀ါကီးၿမိဳ႕က အတာသႀကၤန္ပြဲေတာ္ က်င္းပတဲ့ေန႔ကေပါ့။
အမိေျမမွာလို ပိေတာက္ေတြလိွဳင္တဲ့ ခါတန္ခူးမွာ မက်င္းပႏိူင္ဘဲ၊ စႏိူးစဲရာ စပရင္းရာသီ ေမလထဲမွာ က်င္းပရတာကလြဲလို႔ တကယ့္ျမန္မာရုိးရာ သႀကၤန္ပြဲေလးပါပဲ၊ ဇာတိေျမကိုလြမ္းသူေတြ အလြမ္းေျဖၾကတဲ့ ပြဲမုိ႔ထင့္၊ ဆင္ႏြဲလားသူေတြကျဖင့္ ခန္းမတစ္ခုလံုး ဖိတ္လွ်ံသြားတဲ့အထိ။
ကခုန္သီဆုိသူေတြကလည္း တစ္ျခား စတိတ္ကဧည့္သည္ေတြ အပါအ၀င္ အရြယ္စံု၊ အေရာင္စံု၊ လူမ်ဳိးစံု၊ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုေပါ့၊ ဒီအထဲ ဌာေနအေမရိကန္ေတြ မက္စ္ဆီကန္ေတြ အာဖရိကန္ေတြ လာအိုတို႔ မုန္းလူမ်ိဳးတို႔စတဲ့ အာရွႏြယ္ေတြ အပါအ၀င္ေလ။
ကိုယ္တုိ ႔ေျမဖြားေတြက သူဟာသူေနၾကတုန္းမွာ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ၾကသေလာက္ စုစည္းလိုက္မွ ေသြးကြဲလြယ္ၾကတဲ့ သေဘာကရွိေလေတာ့၊ ခုလိုစည္မွ စည္ပါ့မလားလို႔ စိတ္ပူမိခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါ။ ဒီအထဲ အေရးေပၚကိစၥေၾကာင့္ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္ကို အေဆာတလွ်င္ ထြက္ခြါသြားရေတာ့ ပြဲေတာ္ ကို စိတ္ကူးထဲကအတိုင္း အျပည့္အ၀ ပံုမေဖာ္ႏိူင္ခဲ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ သႀကၤန္ခ်စ္သူေတြ ၀ိုင္းၾက၀န္းၾက ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကေလေတာ့၊ ေတာ္ေသးရဲ့ဟဲ့လုိ႔ “ဟင္း” ခ်ႏိူင္ေတာ့တယ္။ အစက စိတ္မ၀င္စား ဟန္ ေရွာင္ဖယ္ေနသူေတြ၊ ဗမာပြဲဆိုၿပီး အားမေပးလိုသူေတြ၊ ယခင့္ယခင္ ပြဲလမ္းေတြမွာ ယံုၾကည္မွဳရေအာင္ ဦးေဆာင္မွဳမေပးႏိူင္ၾက တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုသူ တစ္ခ်ဳိ႕ရယ္ေၾကာင့္ သဒၶါပ်က္ေနသူေတြ စတဲ့စတဲ့ အားလံုးနီးပါးဟာ တေပ်ာ္တပါး ဆင္ႏြဲၾကလို႔။
ဒီမွာက တကယ့္ကိုတိုင္းရင္းသားက ေပါင္းစံုရယ္၊ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာကလည္းစံုပ၊ ေနာက္ၿပီး တန္းတူလြတ္လပ္ခြင့္ရွိတဲ့ ေဒသဆိုေတာ့ “ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္း၊ သူတစ္သင္း ငါတစ္ဖြဲ႕” လုပ္ခ်င္သူေတြက အမ်ားသား၊ ဒီအထဲ သႀကၤန္ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာသူေတြကလည္း မရွား။
အျခားစတိတ္ေတြမွာဆို ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရး ရန္ပံုေငြရွာေဖြတဲ့ ပြဲေတာ္အျဖစ္ က်င္းပၾကေပမဲ့၊ ဒီမွာက အဲဒီအသိမရွိၾက၊ ရတဲ့အခြင့္ အပိုင္ယူဖို႔ ေခ်ာင္းေနသူကလည္း ယခင္ပြဲေတြက အတိုင္းေပ့ါ။ ကိုယ့္ဆႏၵကလည္း ရန္ပံုေငြရရွိေရးထက္ တို႔ေသြးခ်င္းေတြ တစ္စု တစ္ေ၀း ေပါင္းစံုေပ်ာ္ရႊင္တာကို ျမင္ခ်င္တာဆုိေတာ့ ဘာမွ အေရးမဆုိခဲ့ပါဘူး၊ လုိအပ္ရင္ ကိုယ္ကေတာင္ အိတ္စုိက္ဖို႔အသင့္ပါ။
ကိုယ္တုိ႔ေျမဖြားေတြ ပုဂံေခတ္က ေက်ာက္စာမွာပါသလို “ အခ်င္းခ်င္း အမ်က္အအီကင္းတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ၾက” တာကိုသာ လုိခ်င္တာပါ၊ လူမ်ဳိးစြဲေတြမျပင္း၊ အာဃာတေတြကင္းၿပီး “သူ႔ကို ကိုယ္ေဖးမ၊ ကိုယ့္ကို သူရိုင္းပင္း” နဲ႔ စည္းလံုးခြန္းအားရွိတဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တာ တစ္ခုပါပဲ။
အခုေတာ့ ဒီမွာက အဲလိုမဟုတ္၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ဗမာျပည္သားလို႔ေျပာရမွာ သိမ္ငယ္သလိုလို၊ ခရစ္ယန္ဘာသာ ၀င္မွ လူရာ၀င္သလိုလို ထင္ေနၾကၿပီး ဇာတိကိုမခင္သူေတြ ေတြ႔ေနရေတာ့ စိတ္မလန္းခဲ့ဘူး။ တစ္ခ်ဳိ႕မ်ားဆို သူတို႔ကို အေမရိကန္ေတြက ေမးလာခဲ့ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ သင္းအုပ္ဆရာတစ္ဦး ဦးက ေမးလာခဲ့ရင္ အိမ္နားနီးခ်င္း ႏိူင္ငံတစ္ခုကလိုလို၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔ေမြးဖြားရာျပည္နယ္ကိုပဲ ႏူိင္ငံတစ္ခုလိုလို၊ ေနာက္ၿပီး အခုလို ကတာ ခုန္တာေတြဟာ သူတို႔ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာအေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ဂုဏ္ငယ္တ့ဲ အျပဳအမူေတြလိုလုိ ေျပာတတ္ၾကတာ ကလား။
မွတ္မိေသးေတာ့၊ ကိုယ္တတ္ေနတဲ့ ILC ေက်ာင္းမွာေပါ့၊ ခုိလံုလာသူ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုတတ္ေရာက္ရာဆုိေတာ့ ကိုယ့္တို႔တုိင္းရင္းသားေတြအပါအ၀င္ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုေပါ့၊ တစ္ေန႔မွာ ဆရာမက အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္မွဳနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ရဲအရာရွိတစ္ေယာက္လာေရာက္ ေဟာေျပာမွာမို႔ ဆုိင္ရာ ႏူိင္ငံ အလုိက္ စုေ၀းၾကဖုိ႔ ေျပာတဲ့အခါ ျမန္မာလို႔ လက္ညိဳးေထာင္သူဟာ ကိုယ္နဲ႔ ရခုိင္ေလး တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ က်န္သူေတြက သူတို႔ျပည္နယ္ ကို ႏူိင္ငံအျဖစ္ေျပာျပၾကေတာ့ ဆရာမက မဟုတ္ဘူး သူဟာဆိုရင္ ပိုလန္လူမ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ အေမရိကန္ႏိူင္ငံသူ လို႔ ေျပာ ရေၾကာင္းကို ရွင္းျပတယ္။
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကို အဆိုးမဆုိသာပါဘူး၊ တစ္ခ်ဳိ႕ဆို ရြာပုန္းရြာေရွာင္ဘ၀နဲ႔ေနၾကရၿပီး အိမ္နားနီးခ်င္းႏိူင္ငံေတြမွာ ႀကီးျပင္း ခဲ့ေလေတာ့ တကယ္ပဲ အဲဒီႏိူင္ငံသား ထင္သူေတြ ရွိေကာင္းရွိမွာေပါ့။ တစ္ခ်ဳိ႕အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြေၾကာင့္ နားၾကည္းေနသူေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိမွာေပါ့။ အရင္းစစ္ေတာ့ အျမစ္ေျမက ဆုိသလို ေသြးကြဲးမွဳျဖစ္စရာကို စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါကိုအခြင့္အေရးယူၿပီး တစ္ခ်ဳိ႕တုိင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ဆိုသူေတြကလည္း အက္ေၾကာင္းကို သပ္ပင္းခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ရုိးသားတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ ေသြးကြဲကုန္ၾကတာဟာ ေရာက္ေလ ရာေဒသ တိုင္းလို႔ ဆုိရေတာ့မွာေပါ့။
ဒီေနရာမွာ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚ တစ္ေနရာက သူႀကီးအုိႀကီး တစ္ေယာက္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ ကိုျပန္ၾကား ေရာင္မိတယ္၊ သူတို႔ေဒသမွာ ကရင္ဗမာအဓိက ရုန္းျဖစ္ေတာ့ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ တိုက္ၾကခုိက္ၾက ရြာေတြအျပန္ျပန္အလွန္လွန္ မီးရွိဳ႕ၾကနဲ႔ ဆူပူၿပီးခ်ိန္မွာ ဖဆပလ အဖြဲ႔နဲ႔ “ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ေရာက္လာတယ္တဲ့၊ ေရာက္မဆုိက္ ဆိုသလုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာခဲ့တာက “ တာ၀န္မဲ့တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြနဲ႔ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ တုိင္းရင္း သားေခါင္းေဆာင္ဆုိသူေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာ”တဲ့။
အခုအခ်ိန္ထိလည္း ဒီစကားဟာမွန္ေနတုန္းပါလားလုိ႔ ကိုယ္ေတြးေနမိတယ္၊ အာရုံထဲမွာလည္း လက္ရွိကခ်င္ျပည္နယ္ လုိင္ဇာေဒသကို ျမင္ေယာင္ လုိက္မိတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ဘယ္တိုင္းရင္းသားမဆို ရုိးရိုးျပည္သူေတြကေတာ့ လူမ်ိဳးမခြဲ ဘာသာမျခား အခ်င္းခ်င္းေပ်ာ္၀င္လြယ္ၾကတာကို သတိထားခဲ့မိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အခုလို ျပည္ပေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာတရားကို တံခြန္ထူခ်င္ၾကသူေတြ၊ လူမ်ဳိးစြဲကို ေရွးတန္းတင္လုိ သူေတြ ေတြ႔ေနရေတာ့ အထက္မွာေျပာခဲ့သလို တကယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။
လြတ္လပ္စြာသေဘာထားကြဲခြင့္နဲ႔ အခ်င္းခ်င္းေသြးကြဲျခင္းကို ထပ္တူျပဳခ်င္ေနၾကၿပီးေကာလို႔ စဥ္းစားမိတယ္၊ ကိုယ့္အဖို႔ေတာ့ အမိေျမက အထင္လြဲမွဳ သံသယေတြ ပါလာခဲ့ရင္ေတာင္၊ အာဃာသအျဖစ္ မေရာက္ေစခ်င္ တာအမွန္ပါ၊ ေနာက္ၿပီး “ မင္းလူမ်ိဳးက ဘယ္လုိ၊ ငါ့လူမ်ိဳးက ဘယ္ပံု” နဲ႔ ဘယ္လို ပင္ ၀င့္၀ါျပေနပါေစ၊ ဒီႏိူင္ငံကလူေတြအဖို႔ေတာ့ ဒုကၡသည္အျဖစ္ေရာက္လာသူ၊ Green Card ေပါက္လို႔ေရာက္လာသူ၊ အားလံုးဟာ ခုိလံုလာသူေတြ သာ ပဲရယ္လို႔ ျမင္ၾကတာကို သိေစခ်င္ေနမိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သႀကၤန္ပြဲက်င္းပဖို႔ စည္းေ၀းတဲ့ေနက “အခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ဆိုင္ေနၾကမည့္အစား၊ တို႔မ်ားဟာ အေၾကာင္း မလွလို႔ ဒုကၡသည္ အျဖစ္ေရာက္ခဲ့ ရေပမဲ့ အစဥ္အလာရွိတဲ့ လူမ်ိဳးေတြျဖစ္ေၾကာင္း၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ရာစုႏွစ္မ်ားစြာ ကတည္းက ကိုယ္ယဥ္ေက်းမွဳ ကိုယ္ဓေလ့ ကိုယ့္အႏွပညာနဲ႔ ေနလာၾက သူေတြျဖစ္ေၾကာင္း ျပသၾကရမယ္၊ အခုသႀကၤန္ပြဲေတာ္မွာ ကရင္ကလည္း ကရင္အေလ်ာက္၊ ဗမာကလည္း ဗမာအလုိက္၊ မြန္တို႔ ရခိုင္စသည္တို႔ ကလည္း ကိုယ့္ဓေလ့ ကိုယ့္အလွေတြနဲ႔ အသီးသီးျပၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ညိွညိွႏွဳိင္းႏွဳိင္း ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ၾကေစခ်င္ေၾကာင္း” ေျပာခဲ့တယ္။
ေဟာ အခုေတာ့ သိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပႏူိင္ၾကၿပီေလ၊ အခုလုိ က်င္းပႏိူင္တာဟာ ကိုယ့္စကားေၾကာင့္ မဟုတ္သည့္တုိင္၊ သူတို႔ရင္ထဲက ငုတ္ေနတဲ့ ဇာတိစိတ္ကိုေတာ့ ႏိူးလိုက္ႏိူင္တယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ ၾကည့္စမ္း အခုေတာ့ သႀကၤန္ေရမွာ အားလံုးေပ်ာ္၀င္လို႔၊ ခန္းမတစ္ခုလံုး သႀကၤန္ဒိုးသံလႊမ္းလို႔။
ျမင္ကြင္းကို ျပန္စၿမံ့ျပန္မိေတာ့……………. ပထမဦးဆံုး ပြဲေတာ္ျဖစ္ေျမာက္ေရး အဖြဲ႔၀င္ျဖစ္တဲ့ ကုိယ္သူရိန္ရဲ့ သ၀ဏ္လႊာက သႀကၤန္ရဲ့ ထုပၸတ္နဲ႔ ပြဲလာေတြကို မိတ္ဆက္ေပးသြားတယ္၊ ေငြဖလားေလးေတြပိုက္ထားတဲ့ ျမန္မာပ်ဳိျဖဴေလးေတြရံၿပီး သႀကၤန္ေတာ္ဖြင့္လွစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာ သြားတ့ဲ ေစာဘေရႊရဲ့ စကားေတြကလည္း ခ်စ္ၾကည္ေသြးစည္းမွဳ မဂၤလာေတြလႊမ္းလို႔၊
မရွင္သန္း ေနာ္လြင္သန္းတို႔ေခါင္းေဆာင္တဲ့ “ ျမဴေမာင္ေ၀ကင္း” ၿမိဳ႕မသီခ်င္းနဲ႔ အဖြင့္ က ကြက္ကလည္း ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ပရိတ္သတ္ကို ဖတ္းစားလို႔၊ မသြယ္သြယ္စုိး ေအာ္ဟယ္ ေငါက္ဟယ္နဲ႔ သင္ၾကားေပးခဲ့ရတ့ဲ ကေလးမ ငယ္ေလးေတြရဲ့ ယိမ္းနဲ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြရဲ့ သႀကၤန္အကေတြကလည္း ဒီက အေမရိကန္ေတြကို ႏွစ္သက္သေဘာၾကေစခ့ဲတယ္၊ သူတို႔ တစ္ေတြ ပန္းကုံးေတြ တတ္စြပ္ၾကတာက သက္ေသေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ေနာ္ေမေဖာရဲ့ တုိင္းရင္းသားရိုးရား၀တ္စံု ေမာ္ဒယ္ရွဳိးကလည္း ပရိတ္သတ္ကို ဖမ္းစားႏူိင္ခဲ့တယ္၊ ကခ်င္ ကယား ကရင္ ခ်င္း ရခုိင္ မြန္ ျမန္မာ ရွမ္း စတဲ့ ၀တ္စံုေတြကို ဆင္ျမန္းထားတဲ့ ေမာင္မယ္စံုတြဲေလးေတြဟာ ပရိတ္သတ္ၾကားထဲကေနၿပီး စင္ေပၚကို အလွည့္ၾက တတ္ေရာက္လာၾကတဲ့ ဟန္က ရင္ခုန္စရာေပါ့၊ အဲ…….ေနာက္ခံေတးဂီတက အေမရိကန္ ဘင္ထုသံမဟုတ္ပဲ၊ လူမ်ဳိးအလိုက္ ရိုးရာတီးလုံးေလးေတြဆုိ ပိုလုိ႔ ပနံရမယ္ ျမင္မိတယ္။
နန္းစိုးတို႔ တင္ဆက္တဲ့ ၀ါးညွပ္အက ကလည္း ဒီကလူေတြအဖို႔ ျမင္ကြင္းဆန္း ရသေပါ့၊ ကိုယ့္ရင္မွာ ပိုၿပီးၾကည္ႏူးသြားရတာက၊ ကေနတဲ့ ကရင္ေမာင္မယ္ေတြအတြက္ ေအာက္ကေန ၀ါးညွပ္ခုပ္ေပးေနသူေတြဟာ ရခိုင္လူငယ္ေလးေတြ ျဖစ္ေနတာေတြ႔လုိက္ရလို႔ပါပဲ၊ အဲဒီလို ရိုးရာ အလွေတြကို စုစုစည္းစည္း တတ္ညီလက္ညီ တင္ဆက္ခဲ့သလို ကိုခ်စ္၀င္း မစန္းေအးတို႔ရဲ့ သမီးငယ္ေခ်ာစု၀င္းကလည္း အေမရိကန္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ကီ:ဘုတ္န႔ဲ ကိုယ္တုိင္ဆိုတီးျပခဲ့ေသးတယ္။
ထား၀ယ္သံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ ရိုးရာသီခ်င္းေတြကို ပိုႏိူင္စြာေပ်ာ္ေျဖသြားၾကတဲ့ ကိုနီ၀င္း မစန္းဦးနဲ႔ ကျပေျဖေဖ်ာ္တဲ့ သမီးေလး “ အိ ” တုိ႔ရဲ့ ေျဖေဖ်ာ္မွဳကလည္း ၾကည္းႏူးစရာ မိသားစု ကပြဲေပါ့။ အဲဒီလို ကသူေတြမ်ားေလေလ ပန္းကံုးစြပ္သူေတြ ေပါေလေလ၊ ပန္းကံုးစြပ္သူေတြေပါေလေလ နန္းေရႊျမတို႔ ခင္ေထြးရီတို႔ရဲ့ ေက်ာင္းရံပုံေငြ အတြက္ ပန္းကုံးေတြကလည္း လက္မလည္ေအာင္ ေရာင္းရေလေပါ့။
အစီအစဥ္တိုင္းကို ျမန္မာလိုေရာ အဂၤလိပ္လိုပါ ေၾကျငာေပးခဲ့ႏိူင္တာကလည္း ျမန္မာရုိးရာ ျမန္မာ့အလွေတြကို အေမရိကန္ဧည္ေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးႏူိင္ခဲ့တယ္၊ ဒီအတြက္ အဂၤလိပ္လို ေၾကျငာသူအျဖစ္ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပ းတဲ့ မြန္မင္းသမီးေလး “ ေဆာင္းသဇင္ ” ကိုလည္း ဒီေနရာကေန ေက်းဇူးစကားဆုိလုိက္ပါရဲ့။
ဒါတင္မက သက္ႀကီးပူေဇာ္တဲ့ အခါၾကလည္း ျမန္မာတုိင္းရင္းသား သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားကိုသာမက ဒုကၡသည္ေတြကို တတ္ႏိူင္သမွ် အကူ အညီေပးေနတဲ့ မစၥတာဂြ်န္နဲ႔ အျခားအေမရိကန္အဘြားတစ္ဦးကိုပါ ဂါရ၀ နိ၀ါတျပဳႏိူင္ခဲ့ၾကတယ္ေလ၊ ကုသုိလ္ရွင္ေတြရဲ့ သႀကၤန္ထမင္း မုန္႔လံုးေရေပၚ ထမင္းေၾကာ္ ၾကာဇံဟင္းခါး ဖရဲသီးစတဲ့ ရိုးရာအာဟာရေတြနဲ႔လည္း ဧည့္ခံလုိက္ေသးတယ္။ ကသူ ခုန္သူ သီသူ ဆိုသူေတြမ်ားလြန္းလို႔ ခန္းမကို အခ်ိန္တစ္နာရီ တိုးဌားရေသးတယ္၊ ပြဲၿပီးခါနီးေလေလ ကသူေတြက ျမဴးေလေလေပါ့၊ ညေနငါးနာရီ ထိုးမွေတာ့ သႀကၤန္ပြဲေတာ္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ရုပ္သိမ္းႏိူင္ခဲ့တယ္။
အားနည္းခ်က္ေလးေတြကေတာ့ ျမန္မာေတြထံုးစံအတိုင္း အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ရွိတာေပါ့၊ ေဆာင္းေဘာက္ႀကီး ေတြ အက်ယ္ႀကီးဖြင့္လို႔ လွိဳင္သံနဲ ႔ဟိန္းၿပီး ဘာေတြဆိုမွန္းမသိရတာတို႔။ ( ခန္းမတြင္းမွာ က်င္းပတာကို ေလာက္စ ပီကာစြဲ မေပ်ာက္တဲ့သူေတြဆိုေတာ့ အျမည္ႀကိဳက္က ခုထိျပင္လို႔ မရၾကေသးဘူး အသံကို ေလ်ာ့ပါလို႔ေျပာတာေတာင္ မရခ်င္ဘူး ) တစ္ေယာက္ဆုိမည္ သီခ်င္းကို အျခားတစ္ေယာက္က အရင္ဦးေအာင္ ၀င္ဆုိ သြားတာတုိ႔၊ ဆိုမယ္လို႔ စာရင္းေပးထားၿပီး မလာလို႔ ႀကံဳသူက ၀င္ဆုိေပးရတာတို႔၊ အကမွာ ေမာ့ေနၾက လို႔ ေကြ်းေမြးခန္းမွာ လက္ဟာသြားတာတို႔၊ ပြဲၿပီးမွ ထမင္းအိုးႀကီး ထမင္းအျပည့္နဲ႔ ခုံေအာက္မွာ သြားေတြ႔တာတို႔ စတာေတြေပါ့။
ေနာက္ဆံုးနိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ အေမရိကားရဲ့ တစ္ေနရာမွာ ေပ်ာ္ရႊင္သိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပႏိူင္ခဲ့ၾကတဲ့ ရိုးရာပြဲေလး တစ္ခုပါပဲ၊ ေအာင္ျမင္လုိက္သမွ ပန္းကံုးေရာင္းရတဲ့ ေက်ာင္းရံပံုေငြေလးေတြကိုေတာင္ ခန္းမထပ္ ဌားခနဲ႔ လံုၿခံဳေရး၀န္ထမ္း ဌားခေပးေခ်လုိက္ရတဲ့ အထိပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေဆာင္းပါးအစမွာ ကိုယ္ဆိုခဲ့သလိုေပါ့၊ ေရာဟိနီျမစ္ေရကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေသြးမကြဲပဲ ေသြးစည္း သြားၾကတဲ့ သာကီ၀င္ေဆြေတာ္ မ်ဳိးေတာ္ေတြလိုေပ့ါ၊ အခုလည္း ျမန္မာသႀကၤန္ေရကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေသြးစည္းေပ်ာ္၀င္ခဲ့ၾကပံုကျဖင့္ ရင္ခုန္ၾကည္းႏူးလို႔ မဆံုးႏိူင္ေအာင္ရွိရတယ္။
ေရာဟိနီျမစ္ကမ္းကေန ကိုယ္တို႔ေနထိုင္ရာ မီးေ၀ါကီးၿမိဳ႕နားက မီရွီဂန္ ကန္ႀကီးရဲ့ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခအထိ ရိုက္ခတ္လာတဲ့ ေသြးစည္းသံလို႔ ဆိုလုိက္ခ်င္တယ္။
သည္မွ………… ဟုိး……….ဧရာ၀တီကမ္းေျခသို႔တုိင္ ရိုက္ခတ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္း………………။
ကံထြန္းသစ္
ေမ ၂၉ , ၂၀၁၁
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
ေမတၱာဥယ်ာဥ္
http://www.ashinsirinda.com/
2011-ခု၊ ဇြန္လ ၂၄-ရက္၊ ေသာၾကာေန႔။
0 Comments:
Post a Comment