တရားမင္းသခင္ - ၁၀။ သုဘာ
သုဘာသည္ တစ္ခ်ိန္က ကပိလ၀တ္ ၿမိဳ႕ေတာ္၌ အလွဆံုး ျဖစ္ခဲ့၏။ ရမၼက္ေသြးႂကြေအာင္ အျမႇဴဆြယ္ႏိုင္ဆံုး ျပည့္တန္ဆာမ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့၏။ ယခုအခါ သုဘာ အိုေလၿပီ။ သုဘာ၏ စိတ္ဓာတ္လည္း က်န္းမာၾကံ့ခိုင္ျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ သုဘာ တစ္ကိုယ္တည္း ကပိလ၀တ္ ၿမိဳ႕ေတာ္အတြင္း ေျခဦးတည့္ရာ လွည့္လည္သြားလာ ေန၏။ တစ္ခ်ိန္က အဖိုးအနဂၣ ထိုက္တန္ခဲ့ေသာ ကာသိတိုင္းျဖစ္ ၀တ္႐ံုသည္ ယခုအခါ သုဘာ၏ ကိုယ္ေပၚ၌ ဖြာလံက်ဲေအာင္ စုတ္ျပတ္ေနေလၿပီ။ သုဘာသည္ ညစ္ေပစုတ္ျပတ္ေနသည့္ အေပၚ႐ံုကို ေျမေပၚမွာ ျဖန္႔ခင္းလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္အေပၚပိုင္း ၀တ္လစ္စလစ္ ျဖစ္သြားသည္ကို အေလးမမူဘဲ ၀တ္႐ံုစုတ္ အခင္းေပၚမွာ ထိုင္လိုက္၏။ လယ္ထြန္မဂၤလာ ပြဲသဘင္သို႔ သြားေေနသည့္ သာကီ၀င္ မင္းသား အစဥ္အတန္းႀကီးကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနရင္း သုဘာ တစ္ေယာက္တည္း ေရရြတ္ေနေလ၏။
“ဒီအုပ္စုထဲက လူငယ္ေတြကို ငါ မသိပါလား။ သူတို႔ရဲ့ ခမည္းေတာ္ေတြကိုေတာ့ ငါ ေကာင္းေကာင္း သိတာေပါ့။ ေအာ္ . . . သူတို႔ ဆံပင္ေတြ ျဖဴေနပါေပါ့လား။ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ သူတို႔ဆံပင္ေတြ နက္ေမွာင္ေနတာပဲ။ သူတို႔ ငါ့ဆီ လာခဲ့ၾကဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ငါ့ကို သူတို႔ ၾကည့္ပံုဟာ ခု ၾကည့္ပံုနဲ႔ တစ္ျခားစီပဲ။ အို . . . သေကၠာဒန ရယ္ . . .။ ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ့ ျပည့္တန္ဆာမ ဘ၀ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ကိုယ္လုပ္ေတာ္ေမာင္းမ လုပ္လွည့္ပါလို႔ ေတာင္းဆိုတာကို မွတ္မိပါေသးရဲ့လား။ လာအိပ္ၾကတဲ့ အေခ်ာဆံုး အလွဆံုး လိစၧ၀ီမင္းသားေတြေရာ တစ္ျခားသာကီ၀င္ မင္းသားေတြပါ ဒီလိုမ်ိဳး ကမ္းလွမ္းၾကတယ္ဆိုတာ ေျပာျပေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ခဲ့တာ ရွက္ေသြးျဖန္းခဲ့တာ မွတ္မိပါေသးရဲ့လား။ အို . . . သေကၠာဒန . . .။ ခ်စ္ရသူႀကီး ေရ . . .။ ခုေတာ့ လိစၧ၀ီေတြလည္း လာမအိပ္ၾကေတာ့ဘူးေလ . . .။ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ေမာင္းမအျဖစ္ ေရြးေကာက္လွည့္ပါေတာ့ . . .။”
သုဘာသည္ အသံကုန္ ဟားတိုက္ရယ္ေမာရင္း ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္ ၾကည့္လိုက္သည္။ လမ္းေပၚ၌ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိေပ။ သူ႔ရယ္သံကို မည္သူမွ် မၾကားႏိုင္ဟု နားလည္လုိက္ေသာ သုဘာသည္ ပါးစပ္ပိတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ မ်က္လႊာခ် ေနေလ၏။
ထိုစဥ္ အဆိပ္ျပင္းသည့္ ပုရြက္ဆိတ္ အနက္ႀကီးမ်ား အတန္းလိုက္ သူ႔ေရွ႕မွာ ျဖတ္သြားေနသည္ကို သုဘာ ေတြ႔လိုက္ရ၏။ သုဘာသည္ ပုရြက္ဆိတ္ အနက္ႀကီးမ်ားကို စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ အၾကံတစ္ခု ရလိုက္သည္။ ပုရြက္ဆိတ္ အနက္ႀကီး တစ္ေကာင္ကို ဂ႐ုတစိုက္ ဖမ္းယူလိုက္၏။ မ်က္လံုးအစံုကို ေမွးမွိတ္ထားရင္း ပုရြက္ဆိတ္ကို သူ႔ရင္သားေပၚ တင္လိုက္သည္။ ပုရြက္ဆိတ္ ဒဏ္ရာရသြားေအာင္ ခပ္ဆတ္ဆတ္လည္း ဖိေခ်လိုက္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ကိုယ္တည္း ေရရြတ္ေန၏။
“ကိုက္စမ္း။ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ ေကာင္။ ကိုက္ပါ။ ကိုက္စမ္းပါ။ မင္း ငါ့ကိုကိုက္ေတာ့ ဗိမၺိသာရကို သတိရလိုက္တာ . . . ။ ငါ အပ်ိဳရည္ ပ်က္ခဲ့တာ အဲဒီညေပါ့။”
သုဘာသည္ မ်က္လံုးမ်ား မွိတ္ထားဆဲ ျဖစ္သည္။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ရင္ဘတ္ေပၚ တင္ထား၏။ ႐ုတ္တရက္ပင္ ပုရြက္ဆိတ္ကို ရင္သားေပၚမွာ ေခ်ပစ္လိုက္သည္။ ေျမမွာခင္းထားေသာ အေပၚ႐ံုကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး လမ္းေပၚ တက္ေျပးေလ၏။ သူမဆီသို႔ ျမင္းစီးလ်က္ လာေနေသာ လုလင္ပ်ိဳ တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္သည္။ သုဘာသည္ အေၾကာက္အလန္႔ ကင္းမဲ့စြာ ျမင္းေရွ႕မွာ ခုန္၀င္လိုက္၏။ ဇက္ႀကိဳးကို ဖမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး ျမင္းကို ရပ္တန္႔ေစ၏။
ျမင္းစီးလုလင္ပ်ိဳကား လယ္ထြန္မဂၤလာ ပြဲသဘင္သို႔ သြားေရာက္ရန္ ေနာက္က်ေနသည့္ သိဒၶတၳမင္းသား ျဖစ္ေပသည္။ မင္းသားသည္ စိတ္ေရာဂါသည္ အမ်ိဳးသမီး သုဘာ၏ အျပဳအမူကို အျပစ္ဟု မမွတ္ယူေပ။ သုဘာသည္ လမ္းကို ပိတ္ရပ္လ်က္ မင္းသားကို အခ်ိန္အတန္ငယ္ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အ႐ူးမတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ဟု အတိအက် သိလိုက္ရေသာအခါ မင္းသားသည္ သုဘာ ျပဳလိုရာ ျပဳခြင့္ ေပးထားလိုက္၏။ သုဘာသည္ ျမင္းဇက္ႀကိဳးကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ေျခနင္းကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပန္သည္။ အသက္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ ႐ွဴသြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ မင္းသားကို ေျပာ၏။
“မင္းလို မင္းသားေလးေတြ ဆယ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ မင္းသမီးေလးေတြ ေလးေယာက္ကို ငါ့အိမ္ကေန စြန္႔ပစ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ အားလံုး မဟာဆီ မဟာေသြးေတြခ်ည္းပဲ။ အေစခံမက ငါ့ ကေလးေတြကို အ၀တ္နဲ႔ ထုတ္ပတ္ၿပီး စြန္႔ပစ္လိုက္တာ။ အေစခံမ ကေလးေတြကုိ စြန္႔ပစ္ရာက ျပန္လာေတာ့လည္း မင္းသားငယ္ မင္းသမီးငယ္ေလးေတြကို ဘယ္လိုလုပ္လိုက္သလဲဆိုတာ တစ္ခါမွ ငါ ေမးမၾကည့္ခဲ့ဘူး။ ငါ့မွာ ေမးခြင့္လည္း မရွိခဲ့ဘူး။ ငါ့၀မ္းနဲ႔လြယ္ေမြးခဲ့ရတဲ့ ကေလးေတြကို အဲဒီ ဘီလူးမ လည္မ်ိဳညႇစ္သတ္လိုက္ၿပီး သုႆာန္တစျပင္မွာ စြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ငါ သိတယ္။ အို . . . နတ္ေဒ၀တာတို႔။ ႀကီးေလးလိုက္တဲ့ ျပစ္မႈႀကီးပါလား။ ဒါေပမယ့္ မင္းသားရယ္ . . . ငါ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ မင္းဟာ ဟို အေစခံမ အ၀တ္နဲ႔ထုတ္ၿပီး စြန္႔ပစ္ခဲ့တဲ့ ငါ့ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ မင္းဟာ အဲဒီ သဘက္မရဲ့ လက္ကေန လြတ္ေျမာက္ၿပီး ခုလို လူလားေျမာက္လာတာ ေနမွာေပါ့။ သား . . .။ သားရယ္ . . .။ . . . ငါေလ မင့္အေမပါ။ မင့္အေဖကေတာ့ . . . သုေဒၶါဒနေပါ့။ ကပိလ၀တ္က သာကီ၀င္ေတြ အားလံုးရဲ့ မ်က္ႏွာေပါက္ကို ငါ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားရယ္ . . . သူတို႔က ငါ့ကို မသိၾကဘူး။ နီတာရဲေလး မင့္ကို ဟုိ အယုတ္တမာမ အ၀တ္နဲ႔ ထုတ္ပတ္ေနတုန္းက မင္း နာလြန္းလို႔ ငိုလိုက္တာ။ မင့္မ်က္ႏွာကိုနမ္းရင္း အေမ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ သားရယ္ . . .လို႔ ငါေျပာခဲ့ေသးတယ္။ ဒါထက္ပိုၿပီး ဘာမ်ား ငါ တတ္ႏိုင္မွာလဲ။ မင့္ကို ငါ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္နဲ႔ ေမြးျမဴမယ္ဆိုရင္ ဟိုေကာင္မက ငါ့ကို ၿငိဳးမွတ္ထားၿပီး ငါရထားတဲ့ ကပိလ၀တ္ရဲ့ ျပည့္တန္ဆာ အႀကီးအမွဴးရာထူးကေန ျဖဳတ္ခ်မွာေပါ့။ ငါ့ေသြးသားကေန ေပါက္ဖြားခဲ့တဲ့ ငါ့သား။ ငါ့ေသြးသားနဲ႔ ႀကီးထြားလားခဲ့တဲ့ ငါ့သား။ အေမ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ သားရယ္ . . .။ အေမ . . .လို႔ တစ္ခြန္းေလာက္ ေခၚလိုက္ရင္ အေမ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေသႏိုင္ပါၿပီကြယ္ . . .။”
သုဘာသည္ စိတ္ထိခိုက္လြန္း၍ မ်က္ရည္မ်ား က်လားၿပီး ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ေအာ္ငိုေလ၏။
မင္းသားလည္း ထိထိရွရွ ခံစားလိုက္ရ၏။ မင္းသားသည္ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းလိုက္ၿပီး အဖြားအို၏ ဦးေခါင္းကို ကိုင္လ်က္ စကားဆို၏။
“ဟုတ္ပါတယ္ အေမ. . .။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘုရင္သုေဒၶါဒနရဲ့ သား အစစ္ပါ။”
မင္းသား၏ စကားကို ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ ဒုကၡသည္ အဖြားအိုသည္ မိခင္ေမတၱာျဖင့္ အ႐ူးအမူး ျဖစ္သြား၏။ မင္းသား၏ မ်က္ႏွာ ရင္ဘတ္ႏွင့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ကိုင္တြယ္ စမ္းသပ္ေနေလသည္။ အဖြားအိုသည္ ဟန္ခ်က္မထိန္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္ေန၏။ ပါးလ်ေသာ ႏွတ္ခမ္းအစံုသည္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေန၏။
“အေမ . . .။ အေမ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမ်ား လုပ္ေပးႏိုင္ပါသလဲ။”ဟု သိဒၶတၳမင္းသားက ေမး၏။
“သား . . .။ အေမ့သားရယ္ . . .။ အေမ ဆာတယ္။ ဒဂၤါးျပား ေတာင္းေနတာ။ အေမ့ကို ဒဂၤါး ေပးပါ သားရယ္ . . .။”
သုဘာသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေရႊဒဂၤါးႏွစ္ျပား ရလုိက္၏။ ေရႊဒဂၤါးမ်ားကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ကာ ရင္မွာ ဖိထားလ်က္ မင္းသား၏ မ်က္ႏွာကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနရင္း ေနာက္သို႔ အနည္းငယ္ ဆုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္ကိုလွည့္၍ ထြက္ေျပးသြားေလ၏။ ေျပးေနရင္း ပင္ပန္းလာသည္ႏွင့္ ေျမေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်ထားလ်က္ ငိုေလ၏။
သုဘာသည္ အလြန္အမင္း စိတ္ထိခိုက္ေန၍ ေနရာမွ မလႈပ္ေရြ႕ႏိုင္ေတာ့ေပ။ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ ဒုကၡသည္ အမ်ိဳးသမီးကို ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနေလ၏။
သုဘာသည္ ဒဂၤါးျပားမ်ားကို ေပြ႔ပိုက္လ်က္ ငိုေႂကြးေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ ေခါင္းေထာင္လိုက္သည္။ အေရာင္ တလက္လက္ ေတာက္ပေနသည့္ ဒဂၤါးႏွစ္ျပားကို အာသာငမ္းငမ္း ေငးစိုက္ ၾကည့္ေန၏။ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ မူလေနရာမွာပင္ မလႈပ္မယွက္ ရွိေနေသးသည္။ မင္းသားသည္ သူမကို စိတ္၀င္တစား ေငးၾကည့္ေနမွန္း သိလိုက္ေသာ သုဘာသည္ မင္းသားရွိရာသို႔ ေျပးသြားျပန္ေလ၏။
“သား . . .။ ဒီ ဒဂၤါးေတြ ျပန္ယူပါ။ ဗိုက္ျပည့္မယ့္ စားစရာကို အေမ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ခ်ံဳးခ်ံဳးက်ေနတဲ့ အေမ့စိတ္၊ ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနတဲ့ အေမ့စိတ္ကို ေျဖသိမ့္ေပးႏိုင္မယ့္ အရာကိုပဲ လိုခ်င္ပါတယ္။ ယူပါ။ ဒီ ဒဂၤါးေတြကို ယူပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ စိတ္၀ိညာဥ္ ျပန္လည္ရရွိေအာင္ ဘယ္အရာက ကူညီေဖးမ ေပးႏိုင္မယ္ဆိုတာ အေမ့ကို ေျပာစမ္းပါ။”
အစြန္႔ပယ္ခံ အမ်ိဳးသမီးကို သိဒၶတၳမင္းသားက အေရးတယူ ဆက္ဆံေန၏။ မင္းသားသည္ အမ်ိဳးသမီး၏ စိတ္မခ်မ္းေျမ့မႈကို နားလည္ႏိုင္၏။ ေသာကအေငြ႔ ႐ိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ မင္းသားလည္း မရႊင္မပ် ျဖစ္ေနေလသည္။
“အေမ . . .။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမ့လို ခိုးကိုးရာမဲ့သူေတြကို ကူကယ္ႏိုင္မယ့္ တရားေဒသနာကို ႀကိဳးစားရွာေဖြေနတာပါ။ အခု ရွင္သန္ေနၾကသူေတြ အသေခ်ၤ အနႏၲနဲ႔ ေမြးဖြားလာၾကမယ့္သူေတြ အသေခ်ၤ အနႏၲကို ကူကယ္ႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းကို မရရေအာင္ ရွာေဖြပါ့မယ္။ အတားအဆီး အေႏွာင့္အယွက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကမ္းတမ္းၾကမ္းတမ္း ရေအာင္ ရွာေဖြမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေပးခဲ့တဲ့ ဒဂၤါးေတြကို ျပန္မလိုခ်င္ပါဘူး အေမ . . .။ ယူလိုက္ပါ။ အေမ အဆာေျပေအာင္ လုပ္လိုက္ပါ . . .။”
“သာဓု . . . သာဓု . . . သာဓုပါ သားရယ္ . . .။ အေမ မေသခင္ ကယ္တင္ပါကြယ္။ ပူေဆြးေသာကက အေမ့ကို တေျမ့ေျမ့ ကၽြမ္းေလာင္ေနပါၿပီ”ဟု သုဘာက သိဒၶတၱမင္းသားကို ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးေနေလ၏။
သိဒၶတၳမင္းသားသည္ ဒုကၡသည္ အမ်ိဳးသမီး သုဘာ၏ မ်က္၀န္းမ်ားကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ၾကည့္လိုက္သည္။ သုဘာသည္ ဒဂၤါးေစ့မ်ားကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထား၏။ မိခင္စိတ္ အျပည့္ျဖင့္ မင္းသားကို ၾကည့္ေန၏။ မင္းသားသည္ အၾကည့္လႊဲလုိက္ၿပီး ျမင္းေပၚသို႔ ခုန္တက္ကာ ခပ္သုတ္သုတ္ ေမာင္းႏွင္ထြက္ခြာ သြား၏။ လယ္ထြန္မဂၤလာ ပြဲသဘင္ကား ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ ရွိေနေလာက္ေပၿပီ။
(ဆက္ရန္ . . . . .)
