သည္နွစ္မွာကြ်န္ေတာ္ ထပ္မံ ျပင္ဆင္ျဖစ္သည့္အရာ-၁

သည္နွစ္မွာကြ်န္ေတာ္ ထပ္မံ ျပင္ဆင္ျဖစ္သည့္အရာ-၁
သက္နွင္းေဆြ-ပုပၸါး

(၁)

လြန္ခဲ့သည့္ ေရွးနွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကျဖစ္သည္။
သီဟိုကြ်န္း၊ သီရိလကၤာနိုင္ငံ၏ေတာတြင္းတစ္ေနရာရိွ လိႈဏ္ဂူၾကီးတစ္ခုတြင္ ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါး သီတင္းသံုးေနေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ထို ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ ထိုလိႈဏ္ဂူၾကီးထဲတြင္ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သီတင္းသံုးလွ်က္ ျခိဳးျခံေသာရဟန္းျမတ္တို ့၏အက်င့္ျဖင့္ တရားဘာဝနာမ်ား စီးျဖန္း ေတာ္မူေနခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ျခိဳးျခံမႈအက်င့္ျမတ္နွင့္ သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္ တို ့က လြန္စြာေက်ာ္ၾကားခဲ့ေလသည္။

ထိုအခိ်န္က သီရိလကၤာနိုင္ငံ၏ အနုရာဇျမိဳ ႔တြင္ တိႆမဟာရာဇာ အမည္ရိွေသာ ဘုရင္ၾကီးထီးနန္းစိုးစံေတာ္မူခိ်န္ျဖစ္သည္။ ထိုမင္းၾကီးသည္လည္း ျမတ္ဗုဒၶ၏သာသနာေတာ္ကို အထူးပူေဇာ္ပံ့ပိုးခဲ့ေလသည္။ နိုင္ငံေတာ္တြင္ ဘုရားအို ေက်ာင္းပ်က္ဟူ၍မရိွရေလေအာင္ အင္တိုက္ အား တိုက္ျပဳျပင္လွဴဒါန္းေနခဲ့ေလသည္။ လျပည့္ လကြယ္အစရိွသည့္ ဥပုသ္သီတင္းရက္မ်ားတြင္လည္း သံဃာေတာ္အမ်ားကို ပင့္ဖိတ္ကာ ဆြမ္း အလုပ္အေကြ်းျပဳေလ့ရိွ၏။ ထိုသို ့ေသာ ဥပုသ္သီတင္းေန ့မ်ားမွာပင္ ဘုရားေက်ာင္းကန္ေစတီပုထိုးမ်ားသို ့ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ျခင္း၊ သက္ေတာ္ရွည္ ဝါေတာ္ရင့္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကို သြားေရာက္ ဆည္းကပ္ၾကည္ညိဳျခင္းတို ့ကိုလည္း အလ်င္းသင့္သလို ျပဳေတာ္မူေလ့ရိွေလသည္။

တစ္ခုေသာ ဥပုသ္သီတင္းေန့တြင္ ဘုရင္ၾကီးသည္ ျမိဳ ႔ျပင္ေတာတြင္းရိွ လိႈဏ္ဂူၾကီးတြင္ သီတင္းသံုးကာ တရားအားထုတ္ေနေတာ္မူသည့္ ဆရာေတာ္ၾကီးအား ဖူးေျမာ္ၾကည္ညိဳရန္ ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။



မင္းၾကီးေရာက္လာခိ်န္တြင္ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ ေလနာေရာဂါခံစားေနရခိ်န္ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ၾကီးကို အလုပ္အေကြ်းျပဳေနသည့္ ရဟန္းငယ္သည္ လိႈဏ္ဂူ၏အျပင္ဘက္တြင္ ေဝယ်ာဝစၥတခ်ိဳ ႔ေဆာင္ရြက္ေန၏။



ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ ေျခြရံသင္းပင္းတို ့ ျဖင့္ၾကြေရာက္လာသည့္ ဘုရင္မင္းျမတ္ကိုေတြ ့ ေသာအခါ ရဟန္းငယ္က ''အဘယ္အေၾကာင္းနဲ့ ၾကြေရာက္လာပါသလဲ အရွင္မင္းၾကီး''ဟု ခရီးဦးၾကိဳကာ ေလာကဝတ္စကား ဆိုေလသည္။


''အရွင္ဘုရားတို ့ရဲ့ဆရာေတာ္ၾကီးကို လာေရာက္ဖူးေျမာ္တာပါဘုရား''


''ဒါဆိုလည္းဖူးတာေပါ့ ဒကာေတာ္ မင္းၾကီး။ လိႈဏ္ဂူထဲကိုၾကြပါ။ ဆရာေတာ္ၾကီး လိႈဏ္ဂူထဲမွာရိွေနပါတယ္''
ရဟန္းငယ္က ဂူတံခါးကိုဖြင့္ေပးလိုက္၏။ ဘုရင္မင္းျမတ္နွင့္တကြ အေျခြအရံေနာက္ပါ တခ်ိဳ ႔သည္ ဆရာေတာ္ၾကီးသီတင္းသံုးေတာ္မူရာ ေက်ာင္းသခၤန္းျဖစ္သည့္လိႈဏ္ဂူၾကီးထဲသို ့ ဝင္သြားၾကေလသည္။


ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ သက္ေတာ္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ ဇရာ၏ဖိစီးမႈေၾကာင့္ အိုမင္းလွျပီျဖစ္၏။ ထို ့အျပင္ ေလနာေရာဂါ၏နိွပ္စက္မႈ ေဝဒနာဒဏ္ကိုလည္း အလူးအလဲခံစား ေနရရွာခိ်န္ျဖစ္၏။ ကြပ္ျပစ္ထက္တြင္ ဧကသီဝတ္ရံုသကၤန္းကို ေဘးမွာပံုျပီး ဗိုက္ကို လက္ျဖင့္နိွပ္ကာ ညည္းညဴေနေတာ္မူရွာေလသည္။



ဘုရင္ၾကီးသည္ ရဟႏၱာဟု ေက်ာ္ၾကား ေနသည့္ ဆရာေတာ္ၾကီးကို ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာဖူးေျမာ္ လိုက္ရေတာ့မည္အထင္နွင့္ ဝင္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ အရဟႏၱဂုဏ္ကို ၾကည္ညိဳလိုသည့္စိတ္တို ့ျဖင့္ အထူးသဒၶါတရားထက္သန္တက္ၾကြစြာ ဝင္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ သို ့ေသာ္ ျပင္းထန္ေသာေဝဒနာကိုခံစားေနရသည့္အတြက္ ရံႈ ႔ရံႈ ့မဲ့မဲ့နွင့္တညည္းညည္းတညဴညဴ ျဖစ္ေနရွာေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးကို ျမင္ေတြ ႔လိုက္ေသာအခါ ရုတ္တရက္ ၾကည္ညိဳခ်င္စိတ္တို ့ ပ်က္ျပယ္သြားေလေတာ့သည္။


''အရွင္ဘုရား ဘာျဖစ္ေနတာပါလဲ ဘုရား''
ဘုရင္ၾကီးက မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ကပင္ ေမးေလွ်ာက္ေလ၏။
''ေဝဒနာနိွပ္စက္ေနလို ့ပါကြယ္''
ဆရာေတာ္ၾကီးက မ်က္ေစ့မိွတ္လွ်က္ကပင္ အားယူျပီးျပန္၍ေျဖေတာ္မူရွာေလသည္။
''ဘာေဝဒနာပါလဲဘုရား''
ဘုရင္ၾကီးက ထပ္မံေမးေလွ်ာက္ျပန္သည္။

“ေလနာေ၀ဒနာပါကြယ္”

ဘုရင္ၾကီးသည္ ဆရာေတာ္ၾကီးကိုေတြ၍ ၾကည့္ေနေသး၏။ ရဟႏၱာလို ့ေက်ာ္ၾကားေနျပီး သည္ေဝဒနာေလာက္ကိုပင္ မေက်ာ္လႊားနိုင္ေသး ပါလားဟုလည္း ဆရာေတာ္ၾကီး၏အေပၚတြင္ အထင္အျမင္ေသးကာ သဒၶါတရားတို ့ ေလ်ာ့ပါးသြားေလေတာ့သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အမူအယာျဖင့္ ေခါင္းကိုခပ္ျဖည္းျဖည္းခါရမ္းလိုက္ကာ ဦးတင္ရိွခိုးျခင္းမွ်ပင္မျပဳေတာ့ဘဲ ဂူထဲမွျပန္ထြက္ခဲ့ေလသည္။



အျပင္သို ့ခ်က္ျခင္းျပန္ထြက္လာသည့္ ဘုရင္ၾကီးကိုျမင္လိုက္ေသာအခါ ရဟန္းငယ္က အံ့ၾသသြားေလ၏။ ဘုရင္ၾကီးမ်က္နွာထားတြင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္အမူအရာမ်ားထင္ဟတ္ေန၏။ ဘုရင္ျကီး၏ေနာက္ပါ ေျခြရံသင္းပင္းတို ့၏ လက္ထဲမွလွဴဖြယ္ပစၥည္းတို ့ကလည္း ဝင္သြား စဥ္ကအတိုင္း ျပန္ပါလာ၏။ ဘုရင္ၾကီးကလည္း ဂူထဲတြင္ ထိုင္ပင္ထိုင္ခဲ့ဟန္မတူ။ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ အျမန္ျပန္ထြက္လာေလသလဲဟု ေဝခဲြ၍မရ ေအာင္ျဖစ္သြားေလသည္။



''ကြ်နု္ပ္တို ့ရဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးကို ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့ျပီးခဲ့ပါျပီလားအရွင္မင္းၾကီး''
ရဟန္းငယ္၏ေမးခြန္းကို ဘုရင္ၾကီးက စိတ္လက္မၾကည္မလင္နွင့္ပင္မေျဖခ်င့္ေျဖခ်င္ ေျဖေတာ္မူေလသည္။
''ေတာ္ပါျပီဘုရား။ အရွင္ဘုရားတို ့ဆရာကို ရဟႏၱာလို ့ေက်ာ္ၾကားေနတာေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္က အရဟတၲဖိုလ္ပညာကို ရိွခိုးခ်င္၊ ပူေဇာ္ခ်င္လြန္းလို ့ အားၾကိဳးမာန္တက္လာခဲ့မိတာ။ အရွင္ဘုရားတို ့ ဆရာက ေလနာေဝဒနာေလး နိွပ္စက္တာေလာက္ကိုေတာင္ ခံနိုင္စြမ္းမရိွတာ တပည့္ေတာ္က ဘာကိုဦးတိုက္ရေတာ့မွာလဲ ဘုရား''



ဘုရင္ၾကီး၏စကားေၾကာင့္ ရဟန္းငယ္၏မ်က္နွာတြင္ ရွက္စိတ္တို႔ ထင္ဟပ္သြားေလသည္။ ရဟန္းငယ္သည္ ဂူတြင္းသို ့ခပ္သြက္သြက္ ဝင္ေရာက္သြားေလ၏။



''အရွင္ဘုရားတို ့မ်ား တယ္ခက္တာပဲ ဘုရား။ ကိုယ့္ဆီကို ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ တကူးတကန္ ့ လာျပီး ဖူးတဲ့အခိုက္ေလးေတာင္ ေအာင့္အည္းသည္း ခံျပီးမေနနိုင္ဘူး''



တပည့္ရဟန္းငယ္သည္ ရွက္စိတ္ျဖင့္ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် မေလွ်ာက္ထားဝံ့ခဲ့ဖူးေသာ၊ မေျပာဆိုဝံ့ခဲ့ဖူးေသာစကားကို ဆိုမိေလေတာ့သည္။


''ဟဲ့ ... ဒီမွာ ေလနာေဝဒနာနိွပ္စက္တာကို ခံေနရပါတယ္ဆို။ဘာကိုသည္းခံရဦးမွာလဲ ေမာင္ပဥၨဇင္းရဲ့''
''အဲဒီေဝဒနာကိုပဲ ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ သည္းခံေတာ္မူေနလိုက္ဖို ့ ေကာင္းတာေပါ့ဘုရား။ ဘုရင္ၾကီးက အရွင္ဘုရားကို ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္လို ့ ေက်ာ္ၾကားေနလို ့ အရွင္ဘုရားရဲ့ အရဟႏၱဂုဏ္ကို ပူေဇာ္ခ်င္လို ့ေရာက္လာခဲ့တာတဲ့။ အခုေတာ့ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ျပန္သြားျပီ။ လွဴဖို ့တန္းဖို ့ယူလာတာေလး ေတြကိုေတာင္ ျပန္သယ္သြားတာ ဘယ္ေလာက္ ရွက္ဖို ့ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ ဘုရား''


ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ သူ ႔တပည့္၏စကား ကို စိတ္ဆိုးေတာ္မူျခင္းမရိွ။ ေလနာေဝဒနာကို ခံစားေနရဆဲၾကားမွာပင္ စကားတစ္ခြန္းကိုျပန္လည္မိန္ ့ဟေတာ္မူလိုက္ေလသည္။


''ေၾသာ္..ေၾသာ္..။ မင္းတို ့ဘုရင္က အရဟႏၱဂုဏ္ကို ပူေဇာ္ခ်င္တာတဲ့လား။ ေအး ေလ ငါ့မွာကလည္း အဲဒီဂုဏ္မွ တကယ္ရိွမေနခဲ့ေသးတာပဲ။ ကဲ ကဲ..မင္းတို ့ဘုရင္ကို ခဏေလးေစာင့္ေပးပါလို ့ သြားေျပာေခ်။ ဂူတံခါးကို ခဏပိတ္ထားလိုက္''


ဆရာေတာ္ၾကီး၏စကားေတာ္က တည္ၾကည္ျပတ္သားေတာ္မူလွ၏။ ရဲဝံ့ခိုင္ခန့္မႈ လည္းရိွလွေလသည္။ ရဟန္းငယ္က လိႈဏ္ဂူတံခါး ကိုပိတ္လိုက္၏။ တေရြ ႔ေရြ ႔ ျပန္လည္ထြက္ခြာ သြားေနသည့္ ဘုရင္ၾကီးကို ေခတၲမွ်ဆိုင္းငံ့ပါရန္ ေတာင္းဆိုလိုက္ေလသည္။

(၂)

ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ ေဝဒနာၾကားမွပင္ ၾကိဳးစားျပီး ကိုယ္ကိုျပင္၍ ထိုင္ေတာ္မူလိုက္၏။ သကၤန္းကို သပၸါယ္စြာဝတ္ရံုေတာ္မူလိုက္၏။ တင္ ပလႅင္ေခြထိုင္ေတာ္မူလွ်က္မွ မ်က္လႊာကိုခ်ကာ ေလနာေဝဒနာခံစားေနခဲ့ရသည့္ စိတ္အာရံုတို့ကို ျပန္လည္စုစည္းေတာ္မူလိုက္ေလသည္။ သို ့ေသာ္ ခံစားေနရသည့္ ေလနာေရာဂါကို ေဝဒနာနုပႆနာရႈမွတ္ေတာ္မူျခင္းေတာ့မဟုတ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ သက္ေတာ္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ျပီျဖစ္၏။ ရဟန္းဘဝျဖင့္ဝါေတာ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ျပီျဖစ္၏။ ရဟန္းျမတ္ဘဝသို ့တက္လွမ္းခဲ့ရာ သိမ္မွဆင္းခဲ့သည့္ အခိ်န္မွအစျပဳကာ ထိန္းသိမ္းေတာ္မူလာခဲ့သည္ သိကၡာပုဒ္ေတာ္မ်ားကို တစ္ပုဒ္စီတစ္ပုဒ္စီ ျပန္လည္ သံုးသပ္ေတာ္မူေနေလသည္။ ထိုအခါ နွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ကာလ ရဟန္းဘဝတစ္ေလွ်ာက္သည္ လြန္စြာသန္ ့ရွင္းေသာ သီလခရီးရွည္ၾကီး ျဖစ္ေနတာကို သံသယဟူကျမဴမွ်မရိွေလာက္ေအာင္ ယံုၾကည္လာရေလသည္။ ထိုနွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ သီလခရီးရွည္ၾကီးတြင္ မိမိ၏သီလသည္ ညိႈးႏြမ္းခဲ့ျခင္း၊ ၾကားလပ္ခဲ့ျခင္း၊ က်ိဳးေပါက္ပ်က္ျပားခဲ့ျခင္း တစ္ခုတေလမွ်မရိွခဲ့ဖူးပါလား။ လြန္စြာသန့္ရွင္းျပီး အျပစ္ကင္းေအာင္ ေဆာက္တည္ေစာင့္ထိမ္းလာ နိုင္ခဲ့တာပါလား။ ထိုသို ့ အျပစ္ကင္းျပီး သန္ ့ရွင္းေတာ္မူလွသည့္ မိမိ၏သီလအေပၚ ျပန္လည္သံုးသပ္ျပီး ဝမ္းေျမာက္ေက်နပ္စိတ္တို　့ျဖစ္တည္လာရ ေလေတာ့သည္။　ဘဝတြင္ထိုသီလမြန္တို　့ျဖင့္ ဆက္ျပီးရွင္သန္ခြင့္ရေနဦးမည္ဆိုလွ်င္လည္း ေနေပ်ာ္ေလျပီ။ ယခုေသရေတာ့မည္ဆိုလွ်င္လည္း ေသ ေပ်ာ္ေလျပီဟု စိတ္တြင္ ယံုၾကည္မႈသဒၶါတရားတို ့ခိုင္ခန္ ့သြားေလေတာ့သည္။



ထို ့အျပင္ဆရာေတာ္ၾကီး၏စိတ္တြင္ နွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ေစာင့္ေရွာက္လာနိုင္ခဲ့သည့္ သီလတို႔ကို အမီွျပဳကာ လြန္စြာအား ေကာင္းေသာပီတိ ပါေမာကၥတို ့ျဖစ္တည္လာေလေတာ့သည္။



တစ္ေန ့လံုး ေလနာေဝဒနာ၏ ဖိစီးနိွပ္စက္မႈေၾကာင့္ ေဒါမနႆစိတ္ျဖင့္ ေလးလံေနခဲ့ေသာစိတ္သည္ သီလကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ေသာမနႆပီတိ အဟုန္ျဖင့္ ေပါ့ပါးလာေလ၏။ ထိုအခါထိုပီတိကိုခြာျပီး ပီတိနွင့္ယွဥ္တဲြလာသည့္ ေသာမနႆသုခေဝဒနာ ကို ဝိပႆနာဉာဏ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ျပီး ဘာဝနာရႈမွတ္ ပြားမ်ားလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ဝိပႆနာဉာဏ္စဥ္ ဆယ္ပါးတို ့သည္ အဆင့္ဆင့္ ရင့္က်က္ျမင့္တက္လာေလေတာ့၏။ မဂ္ဉာဏ္ေလးပါး၊ ဖိုလ္ဉာဏ္ ေလးပါးတို ့သည္လည္း အဆင့္ဆင့္ပြင့္လန္းလာခဲ့ေလေတာ့၏။ အဆင့္အျမင့္ဆံုးဉာဏ္စဥ္ တစ္ဆယ့္ ေျခာက္ပါးကို သီလျဖင့္ တည္ေဆာက္ေပးနိုင္လိုက္ျပီျဖစ္၏။ သီလကိုအေၾကာင္းျပဳျပီး ျဖစ္တည္လာသည့္ ပီတိလကၡဏာနွင့္ သုခေဝဒနာကို ဝိပႆနာ ဉာဏ္တင္ျပီး သံုးသပ္ရႈမွတ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ အာသေဝါကင္းျပီးအရဟတၲဖိုလ္ဆိုက္ကာ ကိေလသာအညစ္အေၾကးတို ့နွင့္သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲတို ့မွ အျပီးတိုင္ကင္းေဝးလြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ေလျပီ။



''ဟဲ့..ဟဲ့..ငါ့ရွင္ေမာင္ပဥၨင္း။ သင္တို ့ဘုရင္ၾကီးကို ေခၚလာနိုင္ပါျပီ''
ဆရာေတာ္ၾကီးက လိွုဏ္ဂူ၏အျပင္မွ သူ ့တပည့္ကိုလွမ္းေျပာလိုက္ေလသည္။ အျပင္တြင္ စိတ္ေစာစြာျဖင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနသည့္ဘုရင္ၾကီးသည္ ဂူတံခါးကို ဖြင့္ကာဝင္လိုက္ေလ၏။ အထဲသို ့ ေရာက္သြားသည္နွင့္ ခ်က္ျခင္းပင္နာရီပိုင္းမွ် အခိ်န္ကာလေလးအတြင္း လိႈဏ္ဂူထဲမွ အေျပာင္း အလဲတို ့ကို ေကာင္းစြာသတိျပဳလိုက္မိျပီျဖစ္၏။ တိမ္သလႅာအညစ္အေၾကးတို ့ ကင္းစင္ေနသည့္ လျပည့္ဝန္းၾကီးလို ၾကည္လင္ေအးျငိမ္းခ်မ္းသာစြာ တင့္တယ္သပၸါယ္ေတာ္မူေနသည့္ ဆရာေတာ္ၾကီး ၏အသြင္အျပင္တို ့က ၾကည္ညိဳ၍မဝနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။



ဘုရင္ၾကီးသည္ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ေရွ ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဒူးတုတ္၍ ထိုင္ကာ လက္အုပ္ ခီ်မိုးလိုက္ေလ၏။ ေနာက္လိုက္ေျခြရံအား လံုးသည္လည္း ၾကမ္းျပင္တြင္ပ်ပ္ဝပ္ရိုက်ိဳးစြာျဖင့္ ဝတ္တြားကန္ေတာ့လိုက္ၾကေလ၏။


''အရွင္ဘုရား။ ရဟန္းကိစၥျပီးေတာ္မူပါျပီလားဘုရား''
မင္းၾကီး၏စကားကို ဆရာေတာ္ၾကီးက တိုက္ရိုက္ေျဖေတာ္မမူ။
''တို့မ်ား ေနာက္ထပ္လုပ္စရာကိစၥမရိွေတာ့ပါဘူး ဒကာေတာ္''
ဝမ္းသာပီတိစိတ္၊ ၾကည္ညိဳသဒၶါစိတ္တို ့က ဘုရင္ၾကီးအား လႊမ္းျခံဳသြားေလေတာ့သည္။
''သည္ေလာက္အခိ်န္ပိုင္းေလးအတြင္း ကိစၥျပီးေျမာက္ခရီးေရာက္သြားေအာင္ ဘယ္လိုကမၼ႒ာန္းတရားနဲ ့ေလွ်ာက္လွမ္းသြားလိုက္ တာပါလဲအရွင္ျမတ္ဘုရား''
အ့ံၾသစြာျဖင့္ ဘုရင္ၾကီးက ေမးေလွ်ာက္ လိုက္ေလသည္။
''သီလပါပဲ ဒကာေတာ္။ တို ့မ်ား ေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့တဲ့ ရဟန္းဘဝရဲ့နွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ သီလခရီးရွည္ၾကီးကို အေျခခံျပီး ပညာနဲ့သံုးသပ္ေလွ်ာက္ လွမ္းလိုက္တာပါပဲ''
ဆရာေတာ္၏စကားေတာ္တို ့က အထူး တည္ၾကည္ျငိမ္းခ်မ္းေနေတာ္မူေလသည္။


ထိုအခါမွဘုရင္ၾကီးသည္ သီလ၏တန္ခိုး နွင့္သီလ၏တန္ဖိုးတို ့ကို ပ်က္ပ်က္ထင္ထင္ သိျမင္ သြားေလေတာ့သည္။
''ေၾသာ္...ကိုယ္က်င့္သီလရဲ့တန္ဖိုးက အလြန္ၾကီးက်ယ္မြန္ျမတ္လွတာပါပဲလားဘုရား''
ဘုရင္ၾကီးသည္ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ကြပ္ျပစ္ေျခရင္းသို ့ ရိုေသစြာခ်ဥ္းကပ္သြားလိုက္ေလသည္။ ဆရာေတာ္၏ေျခအစံုကို ကြပ္ျပစ္ကုတင္ထက္မွ တဲြေလာင္းခ်ေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ေလသည္။ ထို ့ေနာက္ဆရာေတာ္၏ ေျခမ်က္က်င္းဝတ္၊ ေျခမ်က္စိနွစ္ခုကို သူ၏လက္ဖဝါးျဖင့္ ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကာ ေျခဖမိုးေတာ္ကိုနဖူးျဖင့္ အားပါးတရပြတ္တိုက္၍အထပ္ထပ္ရိွခိုး ကန္ေတာ့ေနေလေတာ့သည္။


''ယခုတပည့္ေတာ္သည္ အရွင္ဘုရား ၏ အရဟတၲဖိုလ္ဉာဏ္ကို ရိွခိုးျခင္းမဟုတ္ပါဘုရား။ အရွင္ဘုရား၏ နွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေစာင့္ ထိန္း ေဆာက္တည္ေတာ္မူခဲ့ရတဲ့ သီလသိကၡာေတာ္ေတြကို မာန္ရိုက်ိဳးစြာ ဦးတိုက္ကန္ေတာ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။ အရွင္ဘုရားရဲ့ သီလကို အထူး ၾကည္ညိဳက်ိဳးႏြံေသာ စိတ္နွလံုးျဖင့္ပူေဇာ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား''


ဘုရင္ၾကီးသည္ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ေျခဖမိုးအစံုအား နဖူးျဖင့္ အထပ္ထပ္ထိေတြ႔ပြတ္တိုက္၍ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းၾကည္ၾကည္ေမြ႔ေမြ႔ ပူေဇာ္ ကန္ေတာ့ေနေလေတာ့သတည္း။

(၃)

ကြ်န္ေတာ္သည္ နွစ္တစ္နွစ္ကူးေျပာင္း သြားတိုင္း ဘဝနွင့္ပတ္သက္သည့္ ျပဳျပင္စရာ၊ လိုက္နာက်င့္သံုးစကားေတြကို စီစစ္ေလ့ရိွပါသည္။ ယခုနွစ္သၾကၤန္ျပီးစရက္မ်ားကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ ဘဝခရီးအတြက္ မည္သည့္အရာေတြကိုမည္မွ် ေလွ်ာ့ခ်ထားရမည္။ မည္သည့္အခ်က္ေတြ ကိုေတာ့ မည္မွ်ထပ္မံျဖည့္ဆည္းျပီး က်င့္သံုးသြားရမည္ စသည္ျဖင့္ေဝဖန္သံုးသပ္ကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စဥ္းမ်ဥ္းေတြ၊ က်င့္စဥ္ေတြခ်မွတ္ေလ့ရိွပါသည္။


အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္လို ပုထုဇဥ္အရိုင္း မွ်သာျဖစ္ေသာ လူသားတစ္ဦး၏ဘဝတြင္ အားနည္းခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ရွင္သန္ေန ၾကရျခင္းသာျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ သည္ ကိုယ္ဉာဏ္မီွသမွ်ေလးတို ့ျဖင့္ ကိုယ့္အေနအထားတို ႔ကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ကာ ပိုေနသည္ ထင္တာေလးေတြကိုဖယ္ထုတ္လိုက္၊ လိုေနသည္ ထင္တာေလးေတြကို စြမ္းနိုင္သမွ် ျဖည့္ဆည္းလိုက္နွင့္ ဘဝရုပ္တုကို ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ေလး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပမ္းစားထုဆစ္ေနမိသူသာ ျဖစ္၏။



ျမတ္ဗုဒၶအဆံုးအမတို ့ကို အေျချပဳကာ ေရွ့မွဆရာေတာ္သမားေတာ္မ်ား၊ မိဘဘိုးဘြား ဆရာသမားမ်ားတို ့၏ အဆံုးအမတို ့ကိုေလ့လာ ဖတ္ရွုေလ့လာျခင္း၊ နာယူက်င့္သံုးျခင္းတို ့ျဖင့္ ဘဝေျခလွမ္းေတြကို တပင္တပန္းျကိုးစားျပီးထိမ္းမတ္ေလွ်ာက္လွမ္းေနရသူသာျဖစ္၏။


လြန္ခဲ့သည့္ဆယ့္ငါးနွစ္ခန့္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ့္သုတမယဉာဏ္အရ အျပည့္အဝလက္ခံ ဖက္တြယ္ထားမိခဲ့သည့္အရာမွာ 'ကိုယ္က်င့္သီလ နွင့္ အသိဉာဏ္ပညာ' သာျဖစ္၏။ ''လူ့ဘဝတြင္ ကိုယ္က်င့္သီလနွင့္ အသိဉာဏ္ပညာ ထက္အေရးၾကီးေသာအရာမရိွ''။


ထိုသို ့ကြ်န္ေတာ္ခံယူနိုင္လာခဲ့ပါသည္။ ထိုစာတန္းေလးကိုပင္ ကြ်န္ေတာ့္ဧည့္ခန္းထဲမွာ က်က်နန ခိ်ပ္ဆဲြထားျဖစ္ခဲ့ဖူးေလသည္။


ယခုနွစ္သၾကၤန္ျပီးစက နွစ္သစ္အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္ အထူးထပ္မံျဖည့္ဆည္း သြားရမည့္ အရာကို က်က်နနစဥ္းစားၾကည့္ေသာ အခါမွာလည္း ထိုအခ်က္နွစ္ခ်က္ကိုသာ ထင္းခနဲ ေတြ ့လိုက္ရျပန္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ 'ကိုယ္က်င့္ သီလ' ကိုထပ္မံ၍ အေသးစိပ္ျဖည့္ဆည္းက်င့္သံုး နိုင္ေအာင္ျကိုးစားမည္ဟု ယခုနွစ္အတြက္ အဓိ႒ာန္ ျပဳျဖစ္ခဲ့ေလသည္။



''သည္နွစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ထပ္မံျဖည့္ဆည္းဖို ့ ျပင္ဆင္ျဖစ္တဲ့အရာကေတာ့ ကိုယ္က်င့္ သီလပါပဲဗ်ာ''
သၾကၤန္ျပီးစရက္မ်ားက မိတ္ေဆြရင္းတခ်ိဳ ႔ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွာဆံုျဖစ္ၾကစဥ္ စကားစပ္မိ၍ ထိုစကားေလးကိုေျပာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။


ထိုသို ့ေျပာရင္းနွင့္ပင္ အထက္တြင္တင္ျပခဲ့သည့္ ရဟနၲာအရွင္သူျမတ္ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ျဖစ္ေတာ္စဥ္ကိုပါ ျပန္လည္ေျပာျပျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ထိုျဖစ္စဥ္ကို သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးက လြန္ခဲ့သည့္ နွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေလာက္ကတည္းက တရားတစ္ပုဒ္မွာ ထည့္ေဟာခဲ့ဖူးေလသည္။ ထိုျဖစ္စဥ္ ေတာ္ကို ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျပာျပခဲ့စဥ္ နားေထာင္ေနၾကေသာ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ား၏ စိတ္တြင္လည္း သီလ၏တန္ဖိုးကို ပိုမိုေလးနက္စြာ နားလည္လက္ခံသြားၾကသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္လိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း ထိုျဖစ္စဥ္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္နာၾကားရင္းနွင့္ပင္ သီလ၏တန္ဖိုးကို ပို၍ပို၍ျမတ္နိုး လာမိသည္မွာအမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို ့နားလည္လာမိသည္နွင့္အမွ် ကိုယ္က်င့္သီလ ကိုပို၍ပို၍ ျဖည့္ဆည္း ေစာင့္ေရွာက္ သြား နိုင္ဖို ့ကိုလည္း ၾကိဳးစားရ ျပန္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္လိုသာမန္ပုထုဇဥ္တို ့၏ ဘဝတြင္ သီလကို ဘယ္လိုျဖည့္က်င့္သြားလွ်င္ ပိုျပီးထိေရာက္ေလမလဲ။ ထိုသို ့လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္အထပ္ထပ္ စဥ္းစားသံုးသပ္ျဖစ္ျပန္ပါသည္။ သီလအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတိုင္း လူသားတို ့၏အေျခခံက်င့္ဝတ္ ျဖစ္သည့္ ငါးပါးသီလက ေရွ့ဆံုးမွာရိွေနျပန္သည္။ သို ့ေသာ္ ပါရမီအက်င့္လမ္းကို က်င့္လွမ္းသြားလိုသူတို ့အတြက္မူ ေနာက္ထပ္တိုး ခဲ့် ျဖည့္က်င့္ရမည့္ သီလေတြလည္းရိွလာျပန္သည္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ 'အာဇီဝ႒မကသီလ' ပင္ျဖစ္ေလသည္။



(ဆက္လက္တင္ျပပါဦးမည္။)



အားလံုးသတၲဝါခ်မ္းသာပါေစ
သက္နွင္းေဆြ-ပုပၸါး
(၁၁.၇.၂ဝ၁၁။တနလၤာည ၁၁းဝဝ။ေရးသားျပီးစီး။)
၂ဝ၁၁ ဇူလိုင္ ၂ဝရက္ထုတ္ ေနလဂ်ာနယ္အမွတ္၄၂၆မွ။)


က်မ္းကိုး။ ။
(၁)သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီး၏
-အျမတ္ဆံုးကိုယ္က်င့္သီလတရား၊
-သီလသည္လူသားတို့ ၏ဘဝတရား၊
-သီလကထာတရားမ်ား။
(၂)ဆရာေတာ္အရွင္ေခမိႏၵ၏
-အေျခခံအဘိဓမၼာ (တတိယတဲြ)
(၃)အရွင္အာဒိစၥရံသီ(ဦးဆန္းလြင္)
-အေျချပဳဝိပႆနာသင္တန္းတရားမ်ား။
(၄)အရွင္ဇနကာဘိဝံသ၏
-ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ
(၅)သျဂိဳလ္ဘာသာဋီကာ။