ကိုယ့္ကိုခ်စ္ရင္ ကုိယ္ျပဳျပင္
ဒီႏွစ္ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔တုန္းက မိုးေတြတအားသဲခဲ့လို႔လားမသိ၊ က်န္တဲ့ရက္ေတြထားလို႔ သီတင္းေန႔ေရာက္တုိင္း မိုးေတြသဲေနတယ္ ။ အခုလဲပဲ ၀ါဆိုလကြယ္ေန႔မနက္ကတည္းက ရြာလိုက္တဲ့မိုး တစ္ေနကုန္ေအာင္ပါပဲ။ မိုးရာသီဆိုေတာ့ မိုးရြာမွာပဲဆိုတာေတာ့ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာေရးသူ တို႔ ျမန္မာျပည္ေတာင္ပိုင္း ေအာက္ဖက္က ၿမိဳ႕ေတြမွာေတာ့ မုိးမ်ား တစ္ေနကုန္ ေန႔ေရာညပါ ဆက္တုိက္ရြာၿပီဆိုရင္ တအားေအးစိမ့္လာေတာ့တယ္။ ဒီလိုရာသီမွာ စာေရးသူရဲ႕ က်န္းမာေရး အဆင္မေျပမႈကမ်ားပါတယ္။
စာေရးသူတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ပါ၊ လူအမ်ားမွာလဲ အနည္းနဲ႔အမ်ားသာကြာတယ္၊ အနာေရာဂါနဲ႔ ဆက္ဆံေနၾကရစၿမဲျဖစ္တယ္။ မိမိမွာ အနာေရာဂါရွိေနရင္ ျမန္ျမန္ေကာင္းေအာင္ ဂရုစိုက္ရပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္လဲ အေအးမ်ားရင္ ေႏြးတဲ့ေနရာ၊ အပူမ်ားရင္ ေအးတဲ့ေနရာ တို႔မွာ ဥတုသပၸါယမွ် တေအာင္ ျပဳျပင္ေနထုိင္ၾကရပါတယ္။ဒါကေတာ့ က်န္းမာေရးနဲ႔စပ္လို႔ အဆင္မေျပတဲ့ ရာသီဥတုအေပၚ အပူအေအးမွ်တေအာင္ ျပဳျပင္ၿပီး ေနထိုင္ၾကရတာပါ။ ဒါ့ျပင္ က်န္းမာေရးေကာင္းဖို႔အတြက္ ေန႔စဥ္စားသံုးေနက် အစားအစာမ်ားနဲ႔လဲ အမ်ားႀကီးသက္ဆိုင္ေနပါတယ္။ “မစားမေတာ္ တလုတ္” ဆိုတဲ့အတုိင္း မတည့္တဲ့အစားအစာမ်ား စားမိၿပီဆိုရင္ က်န္းမာေရးကုိ ထိခုိက္ေစႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်န္းမာေရးအတြက္ မိမိနဲ႔အဆင္ေျပ ေစႏိုင္တဲ့ အစားအစာမ်ားကို စားသံုးေပးရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ အစားအစာနဲ႔စပ္လို႔ ျပဳျပင္ယူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ တန္ဘုိးရွိတ့ဲလူ႔ဘ၀ရလာတဲ့အခုိက္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဘုိးမထားဘဲ ထင္သလိုေနထိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ လူ႔ဘ၀ကုန္ဆုံးလို႔ ေနာက္ဘ၀မွာ လူျပန္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ခဲယဥ္းလွပါတယ္။ ရေတာင့္ရခဲ ျဖစ္လာရတဲ့လူ႔ဘ၀ကို ျပဳျပင္ၿပီး ေနထုိင္ဖို႔အေရးႀကီးပါတယ္။ ဘ၀သံသရာမွာ ဆင္းရဲတာကို ဘယ္သူမွလဲ မလိုခ်င္ၾကဘူး။ သတၱ၀ါေတြဟာ ခ်မ္းသာသုခကို အလိုရွိၾကတယ္၊ အသက္ရွည္ခ်င္ၾကတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဆင္းရဲကိုေတာ့ စက္ဆုပ္ၾကတယ္။ ဒါဟာသဘာ၀ပါပဲ။ ဘ၀အဆက္ဆက္ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ မိမိရဲ႕ ကိုယ္အလုပ္၊ ႏႈတ္အေျပာ၊ စိတ္အႀကံေတြကို ေကာင္း ေအာင္ျပဳျပင္သြားၾကရမွာပါ။
တစ္ဘ၀တာ အသက္ရွင္ေနတုန္းမွာ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔အတြက္ အပူအေအးမွ်တေအာင္၊ အစားအစာမ်ားမွ်တေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပဳျပင္ၿပီး ေနထိုင္သြားဖို႔လိုသလို ဘ၀သံသရာမွာ အထက္တန္းေရာက္ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပဳျပင္ေပး ရပါလိမ့္မယ္။
တစ္ေန႔ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက “အရွင္ဘုရား မၾကာေသးခင္က ဆြမ္းကပ္သြားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလဘုရား…” အစခ်ီစကားစလာပါတယ္။ စာေရးသူက “ဘာျဖစ္တာလဲ……..ဆိုစမ္းပါဦး” လို႔ေမးေတာ့ “သူတို႔မွာ ညီအစ္မနွစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္ဘုရား။ တစ္ေယာက္ေသာသူက မာနေထာင္လႊား၊ ဘယ္သူနဲ႔မွမတည့္၊ အားလံုးနဲ႔ အဆင္မေျပဘူး၊ တစ္ေယာက္ေသာသူကလဲ ဆတ္ဆတ္ထိ မခံ၊ သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မတည့္ပါဘူးဘုရား၊ ရင္းႏွီးတဲ့သူမ်ားကလဲ ေျပးၾကည့္မွ ဒီညီအစ္မႏွစ္ဦးပဲရွိတာ သင့္ျမတ္ေအာင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အေလွ်ာ့ေပးၿပီး ေနထိုင္ ဆက္ဆံၾကဖို႔အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာေပမယ့္ အခုအခ်ိန္အထိ လံုး၀ မတည့္ၾကပါဘုရား” လို႔ ရင္းႏွီးသူ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက ေျပာလာပါတယ္။
သူမေျပာစကားအရ မွန္သင့္သေလာက္မွန္ပါတယ္။ ဒါက သူမ်ားအေၾကာင္းပါ။ လူအမ်ားကို ဘယ္သူက ဘယ္လို ဆိုၿပီး သူအမ်ားအေၾကာင္း ကို ေျပာေနရင္ အခ်ိန္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္၊ ၿပီးသြားမဲ့ကိစၥလဲမဟုတ္ပါ။ တကယ္တန္း ျဖစ္သင့္တာက မိမိဘ၀အေၾကာင္းကို မိမိျပန္ေတြးၿပီး ျပဳျပင္သံုးသပ္သြားၾကရမွာပါ။ သူအမ်ားအေၾကာင္း ေျပာၾကမွာထက္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ကိုယ္ ျပန္သံုးသပ္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ရမွာပါ။ လိုအပ္တဲ့ေနရာ ေတြမွာ ျပဳျပင္သြားရမွာပါ။ လူအမ်ားဟာ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးပြင့္လာကတည္းက သူမ်ားအေၾကာင္း အဆိုးအေကာင္းကို ေျပာဆိုရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္ၾကတယ္။ သူမ်ားအေၾကာင္းေျပာရင္းနဲ႔ ႏွစ္သက္မႈ၊ မႏွစ္သက္မႈစတဲ့ ေလာဘ၊ေဒါသ ကိေလသာေတြ မိမိသ႑ာန္မွာ အညစ္ႏြမ္းခံေနၾကရတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အျခားသူ ေျပာလာတဲ့ဆန္႔က်င္ဘက္စကားကို လက္ခံၿပီး ႏွလံုးသြင္းမိတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါ ထိုဆန္႔က်င္ဘက္စကားအေပၚ ေတြးၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ ၾကတယ္။ ေဒါသေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိခိုက္မွန္းမသိ ထိခုိက္ခံေနရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူအမ်ားက ေျပာလာတဲ့ဆန္႔က်င္ဘက္စကား တို႔ကိုလဲ ႏွလံုးသြင္း မဆင္ျခင္းသင့္သလုိ သူတစ္ပါး ေကာင္းေၾကာင္း မေကာင္းေၾကာင္းေတြကိုလဲ အေရးတယူ မေျပာသင့္-မၾကည့္သင့္ပါဘူး။
ဒီအေၾကာင္းနဲ႔စပ္လို႔ ေရွးအခါက အိႏၵိယႏိုင္ငံ ၊ သာ၀တၳိၿမိဳ႕မွာ နာမည္အားျဖင့္ မထင္ရွားတဲ့ သာ၀တၳိျပည္သား သူေဌးႀကီးတစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူး တယ္။ သူေဌးႀကီးမွာလဲ ခ်စ္လွတဲ့ သူေဌးကေတာ္ႀကီးတစ္ဦး ရွိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူေဌးႀကီးဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမြးစားခဲ့တယ္။ ကေလးရဲ႕ နာမည္က “ပါေ၀ယ်” လို႔နာမည္ေပးၾကတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ အာဇီ၀က ဆိုတဲ့ အ၀တ္မ၀တ္တဲ့ မိစၦာဒိ႒ိ ဆရာႀကီးထံ နည္းခံခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူေဌးသား ပါေ၀ယ် ဟာ မိစၦာဒိ႒ိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ထို႔အတူပဲ သူေဌးႀကီးနဲ႔သူေဌးကေတာ္တို႔ကလဲ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘာသာျခားပဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေရွးအခါက အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ဘုရားရွင္နဲ႔ မေတြ႕မီ၊ ဘုရားရွင္ရဲ႕တရားကို မနာၾကားရေသးမီ အမ်ားအားျဖင့္ ဘာသာျခားျဖစ္ၾကတယ္ဆိုတာ သိထားသင့္ပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္တုန္းက သူေဌးႀကီးဇနီးေမာင္ႏွံတို႔ရဲ႕ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားဟာ ေန႔တုိင္းလုိလို ညေနခ်မ္းအခ်ိန္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို သြားၿပီး ဘုရားရွင္ေဟာၾကားတဲ့တရားေတာ္မ်ားကို နာယူမွတ္ သားေလ့ရွိၾကတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕တရားေတာ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္း ၊ ဘယ္ေလက္အႏွစ္သာရရွိေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္အားကိုး ထုိက္ေၾကာင္း စတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ကိုပါ ထည့္သြင္းၿပီး ေျပာၾကဆိုၾက၊ အားလပ္တဲ့အခ်ိန္မ်ားမွာလဲ အခ်င္းခ်င္း တရားေဆြးေႏြးၾကတယ္။ အဲဒီလို အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားက ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးနဲ႔စပ္ၿပီး ေျပာဆုိေနၾကတဲ့စကားသံမ်ားကို သူေဌးကေတာ္ႀကီး ၾကားေနရပါတယ္။ ဒီလိုတရားနဲ႔စပ္တဲ့စကားသံမ်ားကို တစ္ရက္လဲမဟုတ္၊တစ္လလဲမဟုတ္ ၊ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကားဖန္မ်ားလာတဲ့အခါ သူေဌးကေတာ္ႀကီးဟာ ဘုရားရွင္နဲ႔စပ္ၿပီး ေတြးမိလာတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕တရားေတာ္အေၾကာင္း သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေနရာယူမွန္းမသိ ယူလာခဲ့ပါတယ္။
တစ္ေန႔ သူေဌးကေတာ္ႀကီးဟာ သားျဖစ္သူ ပါေ၀ယ် ကိုေခၚကာ “သားေလး ပါေ၀ယ်က…အေမေလ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းသြားၿပီး တရားနာၾကည့္ခ်င္တယ္။ အေမ့ကို ကူညီပါဦးလားသားရယ္” လို႔ သားျဖစ္သူကို တိုင္ပင္လိုက္ပါတယ္။ ပါေ၀ယ် က “အေမရယ္…ေက်ာင္းမသြားပါနဲ႔၊ အေမက အသက္ႀကီးေနၿပီ..၊ တရားသြားနာလဲ ဘာအက်ဳိးရွိမွလဲအေမ….အေမပင္ပမ္းရံုပဲ ရွိေတာ့မေပါ့၊ မသြားပါနဲ႔လားအေမ” လို႔ တရားနာခ်င္ေန တဲ့အေမ့ကို တားျမစ္တယ္။ မိခင္ဟာ သားျဖစ္သူကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဆြးေႏြးေပမဲ့ မသြားပါနဲ႔လားအေမ ဆိုတဲ့ အေျဖသာ ရခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ လူႀကီးလုပ္တဲ့ အေမက သားျဖစ္သူကို အသိေပးေနရေကာင္းလား၊ အသိမေပးဘဲနဲ႔ေကာ သြားလို႔မရဘူးလား လို႔ ေမးစရာရွိတယ္။ ဒါနဲ႔စပ္လို႔ မိသားစုတစ္ခုလံုးက ဘာသာျခားျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့ သူေဌးႀကီးကိုလဲ မတုိင္ပင္ခ်င္တဲ့အတြက္ သားျဖစ္သူကို တုိင္ပင္တာျဖစ္ဟန္တူပါတယ္ လို႔ ယူဆမိတယ္။
ေဇတ၀န္ေက်ာင္းသြားမွာကို အိမ္သားေတြရဲ႕ ဆႏၵမပါတဲ့အတြက္ သူေဌးကေတာ္ႀကီး မသြားျဖစ္ခဲ့ပါ။ဒါေပမဲ့ တရားေတာ္ကိုေတာ့ နာခ်င္တဲ့ဆႏၵက ၾကာေလ ျပင္းျပလာေလပါပဲ။ ဒါနဲ႔ သူေဌးကေတာ္ႀကီးက တစ္မ်ဳိး ေတြးျပန္တယ္။ ေက်ာင္းမသြားရရင္လဲ ငါတို႔အိမ္မွာပဲ ဘုရားရွင္ကို ဆြမ္းပင့္ေကၽြးၿပီး တရားနာရင္ေကာင္းမယ္၊ဒီအႀကံေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး သားျဖစ္သူကို “သား..ပါေ၀ယ်..အေမေက်ာင္းကို မသြားေတာ့ပါ ဘူး၊ဘုရားရွင္ကို အိမ္ပင့္ၿပီး ဆြမ္းေကၽြးမယ္၊ၿပီးရင္တရားနာမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ေလ သား ေက်ာင္းေတာ္ကိုသြားၿပီး ဘုရားရွင္ကို ပင့္ေပးစမ္းပါ” လို႔ သူေဌးကေတာ္ႀကီးက ေစခုိင္းလိုက္တယ္။ အေမကခုိင္းတာဆုိေတာ့ သားျဖစ္သူမွာ မေနသာ၊ ေက်ာင္းေတာ္သြားဖို႔ အိမ္မွထြက္ခဲ့တယ္။ လမ္းခုလပ္မွာ သူကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေနတဲ့ အာဇီ၀ကထံ ၀င္ၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းကို ေျပာျပတယ္။ ထိုအခါ အာဇီ၀က က “ ငါ့တပည့္ ေက်ာင္းကို မသြားနဲ႔” လို႔ေျပာေတာ့ ပါ၀ယ်က “ ဆရာ…အေမကခိုင္းတာဆိုေတာ့ မသြားလို႔မျဖစ္ဘူး၊ သြားမွရမယ္” လို႔ ေျပာတယ္။ အာဇီ၀က က “ ဒီလိုဆိုလဲ သြားေလ၊ သြားပင့္တဲ့အခါ ဘယ္အိမ္ကို လာရမယ္ဆိုတာ မေျပာခဲ့နဲ႔၊ ဒါဆိုရင္ ရဟန္းေဂါတမ မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့၊ မနက္ဖန္ရင္ ငါတုိ႔ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ရဟန္းေဂါတမကို ေကၽြးမဲ့အစားအစာကို အကုန္သာစားလိုက္ၾကရေအာင္” လို႔ သူ႔တပည့္အား ေျပာလိုက္တယ္။
ဘုရားရွင္တုိ႔ဆိုတာ ေလးသေခၤ်နဲ႔ကမၻာတစ္သိန္း လူတကာျပဳႏိုင္ခဲတဲ့အမႈေတြကို ျပဳလုပ္ၿပီး ပါရမီျဖည့္က်င့္ခဲ့ရတာပါ။ ေဗာဓိပင္နဲ႔ေရႊပလႅင္ကို ေအာင္ေတာ္မူၿပီး ဘုရားအျဖစ္သို႔ေရာက္ေတာ္မူခဲ့တာဟာလဲ ဘယ္သူမွ လမ္းညြန္ေပးလို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘုရားရွင္ သိသင့္သိထုိက္တဲ့တရားအလံုးစံုကို သူတစ္ပါးအကူအညီမပါဘဲ သိျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ယခုလက္ရွိ ကမၻာႀကီးမွာလဲ ဘုရားရွင္သြားလိုတဲ့ေနရာမ်ားကို လမ္းျပအျဖစ္ Guide ေခၚစရာမလိုဘဲ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ သြားႏိုင္ပါတယ္။ဒါ့ျပင္ သာမန္လူမ်ားမသိႏိုင္တဲ့ လမ္းေတြကိုလဲ ညြန္ျပႏို္င္ပါတယ္။ ဒီလမ္းကငရဲသို႔သြားတဲ့လမ္း၊ ဒီလမ္းကတိရစၦာန္ဘံုသုိ႔ သြားတဲ့လမ္း၊ ဒီလမ္းက ၿပိတၱာဘံုသို႔သြားတဲ့လမ္း၊ ဒီလမ္းက လူ႔ဘံုကို သြားတဲ့လမ္း၊ ဒီလမ္းကနတ္ျပည္ကို သြားတဲ့လမ္းစသည္ျဖင့္ လမ္းမ်ားကုိလဲညြန္ေပးႏိုင္တယ္။ ပုထုဇဥ္မ်ားမေရာက္ႏုိင္ အရိယာမ်ားသာေရာက္ႏိုင္တဲ့ အိုနာေသျခင္ကင္းရာ နိဗၺာန္ကို သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္လဲ လမ္းညြန္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ဘုရားရွင္ဟာ ေလာကမွာ အတုမရွိ လမ္းညြန္ေပးႏိုင္တဲ့ လမ္းျပပုဂၢိဳလ္ထူး ႀကီးျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။
ဒါကို အေျခအျမစ္က်က် မသိရွာတဲ့ အာဇီ၀ကခမ်ာ ဘုရားရွင္ကို ေလွ်ာ့တြက္ထားလိုက္မိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အာဇီ၀ကဟာ မနက္အေစာႀကီး ကတည္းက ပါေ၀ယ်တို႔အိမ္ကို ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဘုရားရွင္လဲ ပါေ၀ယ်တို႔အိမ္ေပါက္၀ ေရာက္ေတာ္မူခဲ့ၿပီ။ ဘုရားရွင္ၾကြမယ္ဆိုေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကိုလဲ ေခၚထားရတယ္။သူတို႔က ဗုဒၶဘာသာေတြဆိုေတာ့ ဘုရားရွင္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ မစိမ္းၾကဘူး၊ လုပ္တတ္ကုိင္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္နီးနားခ်င္းတို႔ရဲ႕အကူအညီကိုလဲ ယူရပါေသးတယ္။ ဘုရားရွင္ဟာ ခင္းထားတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ေတာ္မူပါတယ္။ သူေဌးကေတာ္ႀကီး ကပ္တဲ့ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးေတာ္မူၿပီး တရားေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ေနာက္ေဖးကို အေစာႀကီးကတည္းကေရာက္ေနတဲ့ အာဇီ၀ကဟာ မနာလို၀န္တိုမႈေတြျဖစ္ၿပီး ဂဏာမၿငိမ္ျဖစ္ကာ အိမ္ေရွ႕ကိုထြက္လာပါတယ္။ သူေဌးကေတာ္ႀကီးကုိ “အယုတ္တမာမႀကီး…သင္ေတာ့ ရဟန္းေဂါတမကို ဆည္းကပ္လို႔ သင္ေတာ့ ပ်က္စီးပါၿပီ” ဆိုၿပီး ဆဲဆုိကာ ထြက္ေျပးသြားပါေတာ့တယ္။ ၾကားလိုက္ရတဲ့စကားသံေၾကာင့္ သူေဌးကေတာ္ႀကီးခမ်ာ တရားအေပၚမွာ အာရံုမစုစည္းႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနရွာတယ္။ ဒါကိုသိေတာ္မူတဲ့ ဘုရားရွင္က သူေဌးကေတာ္ႀကီးအား “ ဥပါသကာမႀကီး…. သူတစ္ပါးေျပာလာတဲ့ ဆန္က်င္ဘက္စကားေတြ၊ ၾကမ္းတမ္းၿပီး မနာလိုတဲ့စကားေတြကို သင့္စိတ္ထဲမွာ ႏွလံုးမသြင္းေလနဲ႔၊သူတစ္ပါးျပဳလုပ္တဲ့ မေကာင္းမႈအေပၚမွာလဲ မၾကည့္ေလနဲ႔၊ ကိုယ့္ျပဳတဲ့အမႈကိုသာ ကိုယ္ႏွလံုးသြင္းရမယ္” လို႔ ဘုရားရွင္မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ တရားေဒသနာအဆံုးမွာ သူေဌးကေတာ္ႀကီးဟာ ေသာတာပန္တည္ခဲ့ပါတယ္။
နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပပါဦးမယ္၊ ေလာကမွာ လူေတြဟာ သူတစ္ပါးအေၾကာင္းပဲ ေတြးတတ္ၾကၿပီး၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုေတာ့ မသိရွာၾက၊ အမွန္က သူတစ္ပါးရဲ႕ ေကာင္းေၾကာင္းမေကာင္းေၾကာင္းေတြကို အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး စိတ္ထဲမထည့္သင့္ပါဘူး။ ရရွိလာတဲ့လူ႔ဘ၀ တိုေတာင္လြန္းလွပါတယ္။ တကယ္တန္း ႏွလံုးသြင္းသင့္တာက သူတစ္ပါးအေၾကာင္းမဟုတ္၊ မိမိအေၾကာင္းပဲျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူလိုရင္းပါ။
ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့မေကာင္းမႈမ်ားကို ဆင္ျခင္ကာ ေကာင္းတဲ့ ကိုယ္အလုပ္၊ႏႈတ္အေျပာ၊စိတ္အႀကံမ်ားကို မိမိကုိယ္တိုင္ ျပဳျပင္သြားရမွာပါ။ မိမိရဲ႕ဘ၀အဆင့္အတန္း ျမင့္မားခ်င္တယ္ဆိုရင္ သူတစ္ပါးက ျပဳျပင္ေပးလို႔မရပါ၊ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ျပဳျပင္ၾကရမွာပါ။ ဘုရားရွင္က “ငါဘုရားတို႔ကေတာ့ နည္းေပးရံုသာေပးႏိုင္တယ္၊ ဒို႔မ်ားနည္းေပးတဲ့အတုိင္း ျပဳလုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ကိေလသာကုန္ရာကို ေရာက္ႏိုင္လိမ့္ မယ္” လို႔ ေဟာေတာ္မူခဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပဳျပင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘုရားေပးတဲ့နည္းလမ္းကို ယူကာ ကိုယ္တိုင္ျပဳျပင္ ရမယ္၊က်င့္သံုးရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္စာခ်စ္သူမ်ား ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္လို႔ရွိရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပဳျပင္ရင္း တန္ဖိုးရွိတဲ့လူ႔ဘ၀ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၾကပါစို႔လို႔ ေျပာရင္း အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment