နာနာဘာဝႏွင့္ေတြ႔ဖူးသူမ်ား (၁၁)

နာနာဘာဝႏွင့္ေတြ႔ဖူးသူမ်ား (၁၁)

အ႐ွင္ပညာသီဟာဘိဝံသ(ပဥၥနိကာယ္)

“တကယ္ တရား အားထုတ္ ၾကည့္ေတာ့ဘုရား ကိုယ္ၾကားဖူး နားဝ ႐ွိထားတာေတြနဲ႔ စိတ္သႏၱာန္ ျဖစ္ေနတာ ေတြက တျခားစီဘဲ ဘုရာ့” ဟု ဦးအာစိဏၰက ေမာ္လၿမိဳင္ ဖားေအာက္ တရားစခန္း မွ ျပန္အလာတြင္ ေျပာ၏။

ဇာတိ႐ြာက ဒကာႀကီးတစ္ဦးကေတာ့ “အ႐ွင္ဘုရား၊ တရားအားထုတ္ေနစဥ္ ႐ြာမွ ေသလြန္ၿပီးသူမ်ားနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြ႔လို႔ခ်ည္း ျဖစ္ေနလို႔ အလြန္အားစိုက္ ႐ႈ႔မွတ္ရတယ္ဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထားျပန္၏။

တရား အားထုတ္သူ ႏွစ္ဦးလံုး အမွန္အကန္ အားထုတ္ ၾကသူမ်ားျဖစ္၍ သူတို႔ စကားကို အေလးထားမိ၏။ ဦးစိဏၰက စစ္ဖက္ဆိုင္ရာ အရာ႐ွိႀကီး တစ္ဦး၏ ယဥ္ေမာင္း တပ္ႀကပ္အျဖစ္မွ အၿငိမ္းစားယူၿပီး စာေရးသူထံ၌ တရားအားထုတ္လို၍ အၿပီးတိုင္ ရဟန္းဝတ္လာသူျဖစ္၏။ စာေရးသူက ဆရာမ႐ွိဘဲ ရမ္းသမ္းအားထုတ္ေနျခင္းထက္ ဆရာ ေကာင္းထံ နည္းခံၿပီး ရက္႐ွည္ က်က်နန အားထုတ္ႏိုင္ရန္ ၿပီးခဲ့သည့္ တန္ေဆာင္းမုန္း လျပည့္ေက်ာ္က ေမာ္လၿမိဳ႐ွိ ဖား ေအာက္ေတာရသို႔ ပို႔ေပးခဲ့၏။

ဇာတိ႐ြာမွ ဒကာႀကီးကလည္း လြန္ခဲ့သည့္သံုးႏွစ္က ႐ြာတြင္ မိုးကုတ္တရားစခန္း စဖြင့္၍ တရားစခန္းဝင္ျဖစ္၏။ တရား အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ဓမၼရသ(ၿငိမ္းေအးျခင္း)ကို တရားစခန္း၌ အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိ ခံစားခဲ့ရဟန္တူ၏။ အေသာက္ အစားကို စြန္႔၍ ေန႔စဥ္ အခ်ိန္မွန္ တရား အားထုတ္ေနေတာ့၏။ ယာထဲကိုင္းထဲမွာပင္ ယာေစာင့္ကိုင္းေစာင့္ရင္း တဲ၌တရား ႐ႈ႔မွတ္ ေနေၾကာင္း ၾကားသိရ၏။

စာေရးသူ ႏွစ္စဥ္႐ြာျပန္ေရာက္ခ်ိန္၌ ဘုရားေဟာ ေဒသနာေတာ္ႏွင့္အညီ ျဖစ္ေစရန္ တရားအားထုတ္ၾကသည့္ ရပ္႐ြာဒက ဒကာမေတြကို ေက်ာင္း၌ (၇)ရက္ ညဥ့္အိပ္ေနေစၿပီး အစားလည္းေကြ်း၊ တရားလည္းျပေပး၏။ ဝိသုဒၶိမဂ္ လာ တရားအားထုတ္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဉာဏ္စဥ္မ်ား၊ ဝိသုဒၶိမ်ား၊ သမာဓိရပါက ခႏၶာဉာဏ္ခ်လွ်က္ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ေအာင္ ႐ႈ႔ၾကရမည္တို႔ကို ေျပာျပေပးသျဖင့္ သူတို႔ တရားအားထုတ္ခိုက္ စိတ္သႏၱာန္ ျဖစ္ေပၚေနျခင္း ကို ေျပာျပေလ့႐ွိၾက၏။

ဝိသုဒၶိမဂ္တြင္ တရားအားထုတ္ခိုက္ တရားအာထုတ္သူတို႔၏ စိတ္သႏၱာန္၌ ျဖစ္ေပၚတတ္ေသာ နိမိတ္(အာ႐ံု)တို႔ကို မ်ားစြာ ျပဆိုထား၏။

သမထဘာဝနာ၌ နိမိတ္ေနာက္သို႔ စိတ္မလိုက္ပါဘဲ အ႐ႈခံကမၼ႒ာန္းအာ႐ံု၌သာ ႐ႈသိစိတ္ကို တင္ေပးေနရျခင္းႏွင့္ ဝိပႆနာဘာဝနာ၌ စိတ္သႏၱာန္တြင္ အာ႐ံုအလိုက္ ျဖစ္ေနေသာစိတ္ကို ျဖစ္ေနထင္႐ွားေနသည့္ အတိုင္းေလး ျဖစ္ပ်က္ ျမင္ေအာင္႐ႈ႔ရျခင္းကို ျပဆိုထားေၾကာင္း ႐ွင္းျပၿပီး တရားျဖဳတ္၍ အမွ်ေပးေဝပါမွ ႐ႈ႔မွတ္ခိုက္ စိတ္သႏၱာန္ထင္႐ွားခဲ့ေသာ ေသလြန္ၿပီးသူမ်ားကို အမွ်ေပးေဝပါ-ဟု အႀကံေပးလိုက္ရ၏။

႐ႈ႔မွတ္ေနေသာ ထြက္သက္ဝင္သက္ ကမၼ႒ာန္း တစ္မ်ိဳးတည္း၌ပင္ နိမိတ္(အာ႐ံု)အမ်ိဳးမ်ိဳး ေယာဂီတို႔ စိတ္သႏၱာန္ ျဖစ္တတ္၏။ ထိုကဲ့သို႔ နိမိတ္ထင္ျခင္းသည္ ႀကံဳရၿမဲ သဘာဝမို႔ ေသလြန္သူမ်ားကို ေတြ႔ေနရျခင္းသည္ပင္ နိမိတ္ပင္ျဖစ္၏။

ဝိပႆနာဘာဝနာ၏ တံခါးဝသည္ သံေဝဂဉာဏ္ ျဖစ္၏။ တရားအားထုတ္သူတို႔ ေလးေလးနက္နက္ ႐ႈ႔ပြားႏိုင္ဖို႔ သံေဝဂဉာဏ္ျဖစ္ရန္ အလြန္လိုအပ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဓမၼသဘာဝက သံေဝဂယူရန္ ေယာဂီကို နိမိတ္ျပလိုက္ဟန္တူ၏။ ဘုရား အေလာင္း သံေဝဂဉာဏ္ကို ရလိုက္ျခင္းသည္ သူအို သူနာ သူေသ ရဟန္းဟူေသာ နိမိတ္တို႔ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။

သည့္အျပင္ တရားအားထုတ္သူမ်ားသည္ စိတ္အလြန္စင္ၾကယ္ျခင္း၊ သမာဓိ အလြန္ရလာျခင္းတို႔ေၾကာင့္ သမာဓိ လြန္ကာ သမာဓိေနာက္သို႔ ႐ႈ႔ဉာဏ္ မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အျမင္ထူးျဖင့္ ေသလြန္ၿပီး၍ မကြ်တ္မလြတ္ၾကေသးသည့္ နာနာဘာဝ တို႔ကို ျမင္မိေလသလားဟုလည္း အေတြးပိုျဖစ္ေသး၏။

တရားအားထုတ္ၾကသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ႔ျပဳ အမွ်ေဝေပးဖို႔ကို နာနာဘာဝတို႔ ေတာင္းခံေလ့ ႐ွိတတ္ေၾကာင္းကို ဘုရား႐ွင္ ေ႐ႊလက္ထက္ေတာ္အခါက ဤသို႔ ျဖစ္ခဲ့ဘူးပါသည္။

တစ္ေန႔သ၌ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ဝါကြ်တ္ၿပီးျဖစ္၍ ဘုရားဖူးရန္ လွည္းကုန္သယ္မ်ားႏွင့္အတူၾကြလာခဲ့၏။ ထိုေခတ္က ဘုရားဖူးရန္ ခရီး႐ွည္ ထြက္လာၾကကုန္ေသာ ရဟန္းေတာ္တို႔သည္ ဘုရား႐ွင္ သီတင္းသံုးရာၿမိဳ႔သို႔ သြားမည့္လွည္း ကုန္ သည္မ်ားႏွင့္ အတူ ခရီးႀကံဳလိုက္ၾကရ၏။ လွည္းဝိုင္းႀကီးနားခ်ိန္ နား၊ ဆြမ္းခံခ်ိန္ ဆြမ္းခံ ဤနည္းျဖင့္ ဘုရားထံအေရာက္ လာၾကရသည္။ လွည္းကုန္သည္တို႔သည္ ေန႔အခါ အရိပ္ေကာင္း ေကာင္းႏွင့္ ေရမိုးျပည့္စံုေသာ ေနရာတြင္ ႏြားမ်ား၊လွည္မ်ား၊ လူမ်ား အနားယူၾကၿပီး ညအခါမွ ခရီးဆက္ၾကသည္။

ေတာအုပ္ႀကီး တစ္ေနရာ အေရာက္တြင္ လွည္းကုန္သည္မ်ား နားၾက၏။ ရဟန္းေတာ္သည္ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ နားေအးပါးေအး ေနလို၍ ခပ္လွပ္းလွမ္း႐ွိ သစ္ပင္ရိပ္တြင္ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းႀကီး ခင္းလွ်က္ အနားယူ လဲေလ်ာင္းေန၏ညစဥ္ ခရီးျဖစ္၍ အိပ္ေရးပ်က္လွ်က္ျဖစ္ေနေသာ ရဟန္းေတာ္သည္ ပင္ပန္းေနသျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။လွည္းကုန္သည္တို႔သည္ ခရီးအပန္းေျပၾကသျဖင့္ ခရီးဆက္လက္ ထြက္ခြါသြားၾက၏။

ညေနေစာင္း အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ နိုးလာေသာရဟန္းေတာ္သည္ လွည္းကုန္သည္မ်ားကို မေတြ႔ရသျဖင့္ တစ္ပါးတည္း ေတာလမ္းခရီးကို သြားရင္း လမ္းမွားၿပီး ႐ုကၡစိုးႀကီး တစ္ဦး၏ေနရာ သစ္ပင္ႀကီးေအာက္သို႔ ေရာက္႐ွိသြား၏။

႐ုကၡစိုးနတ္ႀကီးသည္ လူအသြင္ျဖင့္ ရဟန္းေတာ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး အာလာပသလႅာပ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာဆိုၿပီး သူ၏ဗိမာန္သို႔ ပင့္ေဆာင္ လွ်က္ ေျခနယ္ဆီတို႔ျဖင့္ ရဟန္းေတာ္ကို ႏွိပ္နယ္ကုသိုလ္ျပဳ၏။ ထိုသို႔ ကုသိုလ္ယူေနစဥ္ ၿပိတၲာမ တစ္ေယာက္သည္ “အ႐ွင္ ငါ့ကို အဝတ္ေပးပါ၊ အစားေျြကးပါ၊ေရတိုက္ပါ” ဟု လာေရာက္ ေတာင္းခံေန၏။

႐ုကၡစိုးနတ္ႀကီးက အဝတ္ အစားအစာတို႔ကို ေပး႐ွာ၏။ ၿပိတၲာမ လက္ျဖင့္ ကိုင္လိုက္သည္ႏွင္ ျပည္ေတြ၊ ေသြးေတြ က်င္ႀကီး၊ က်င္ငယ္ေတြ ျဖစ္ သြားေတာ့၏။ အဝတ္သည္ပင္ မီးေတာက္ေလာင္ေနေသာ သံျပားႀကီး ျဖစ္သြားေတာ့၏။

ထိုအခ်င္းအရာကို ကိုယ္တိုင္ျမင္ေနရေသာ ရဟန္းေတာ္သည္ အဘယ္အကုသိုလ္ကို ျပဳမိမွား၍ ထိုကဲ့သို႔ဆိုးက်ိဳးကို ၿပိတၲာမ အခုလို ခံစားရတာ ပါသလဲ? ဟု ေမးသျဖင့္ ဇနီးေမာင္ႏွံျဖစ္ခဲ့ၾကစဥ္က လင္ေယာက်ာ္း အလွဴကို မႀကည္ျဖဴဘဲ ဆဲေရးတိုင္းထြာ ျပဳခဲ့ျခင္း အကုသိုလ္ေၾကာင့္ ပါဘုရား -ဟု ေျပာျပ၏။

“အ႐ွင္ဘုရား၊ၿပိတၲာမ အခုလိုဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ နည္းလမ္းေကာင္း႐ွိပါသလားဘုရား” ဟု ေမးလွ်ာက္၍ “နည္းလမ္း႐ွိပါတယ္၊ ဘုရားအမွဴး ႐ွိေသာ သံဃာေတာ္ကို ၿပိတၲာမအတြက္ ရည္စူးၿပီး လွဴပါ၊ ၿပိတၲာမကိုလည္း သာဓု ေခၚေစပါ” ဟု ေျပာျပ၍ ႐ုကၡစိုးနတ္မင္းသည္ မြန္ျမတ္ေသာ အစားအေသာက္တို႔ကို ေပးလွဴၿပီး ၿပိတၲာမကို အမွ်ေပးေဝ လိုက္၏။ ထိုခဏမွာပင္ ၿပိတၲာမသည္ နတ္၌ျဖစ္သည့္ မြန္ျမတ္ေသာ အစားအစာတို႔ကို စားေသာက္ခြင့္ရၿပီး ကိုယ္ခႏၶာျ ပည့္ျပည့္ ၿဖိဳးၿဖိဳး အလွတိုး သြားပါသတဲ့။

တဖန္ ဘုရား႐ွင္အား ရည္စူး၍ ရဟန္းေတာ္၏ လက္သို႔ နတ္အဝတ္ကို လွဴဒါန္းၿပီး ၿပိတၲာမကို သာဓုေခၚေစျပန္၏။ နတ္ဝတ္တန္ဆာတို႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္လွ်က္ လိုအပ္သမွ် ျပည့္စံုသည့္ နတ္သမီးအသြင္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျဖစ္သြားျပန္သတဲ့။

ထို႔သို႔ လက္ငင္းအက်ိဳးရျခင္းသည္ သံဃဂုဏ္ကိုးပါးအနက္ ဒကၡိေဏယ်သံဃဂုဏ္ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထိုရဟန္းေတာ္သည္ သီလစင္ၾကယ္၏။ တရားကို အၿမဲ႐ႈမွတ္ပြားမ်ား ေနသူျဖစ္၏။ ထိုေၾကာင့္ စိုက္ယာေျမေကာင္း၌ စိုက္ပ်ိဳးအပ္ေသာ ပ်ိဳးပင္သည္ အလွ်င္အျမင္ ႐ွင္သန္ႀကီးထြား အက်ိဳးမ်ားသကဲ့ ခ်က္ခ်င္လက္ငင္း အက်ိဳးေပးျခင္း ျဖစ္၏။

ထိုဂုဏ္ေတာ္သည္ တမလြန္ဘဝ ေရာက္သြားသူတို႔အား ရည္မွန္းလွဴဒါန္းရာ၌ ရည္႐ြယ္သမွ် ျပည့္ျပည့္ဝ၀ အက်ိဳးရ ေစႏိုင္ေသာ ဂုဏ္ေတာ္ျဖစ္၏။ ထိုဒကၡိေဏယ်သံဃဂုဏ္ေတာ္ကို အာ႐ံုယူ၍ ဆြမ္းသြတ္ၾကရမည္။

႐ုကၡစိုနတ္မင္းႏွင နာနာဘာဝကို တိုက္႐ိုက္ ေတြ႔ရျခင္းသည္ ေတာေတာင္အရပ္သို႔ တစ္ပါးတည္း ေရာက္သြားျခင္း၊ ပင္ကိုယ္က တရား အားထုတ္ေလ့ ႐ွိသူျဖစ္ျခင္း သီလစင္ၾကယ္ျခင္းျခင္း၊ သမာဓိအလြန္တည္ျခင္း တို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

႐ုကၡစိုးနတ္မင္း ေျပာသကဲ့သို႔ ႐ုကၡစိုးနတ္မင္းႏွင့္ နာနာဘာဝ(ၿပိတၲာမ)တို႔ ဘဝတစ္ေကြ႔၌ ပတ္သက္ဆက္စပ္မႈ႔ ကားဤသို႔ ျဖစ္၏။

ရဟန္းေတာ္(၁၂)ပါးသည္ ဘုရား႐ွင္ထံေတာ္မွ ကမၼ႒ာန္း တရားေတာင္းခံၿပီး တရားအားထုတ္ျခင္းငွါ သင့္ေလ်ာ္ ေသာ ေနရာစရာေက်ာင္းကို ႐ွာေဖြဖို႔ သာဝတၳိၿမိဳ႔မွ ထြက္ခြါလာၾကကုန္၏။

ဘုရား႐ွင္ လက္ထက္ေတာ္က ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းမ်ား မ႐ွိၾက၊ တစ္ေက်ာင္းတည္း၌ တသက္လံုး ေက်ာင္းထိုင္ၿပီး သီတင္းသံုးေလ့ မ႐ွိတတ္ၾက။ ကိုယ့္ပရိကၡရာ ကိုယ္လြယ္ၿပီး ထိုထိုဤ အရပ္မ်ားသို႔ျြကေရာက္ တရားအားထုတ္ၾကကုန္၏။ ဘုရားႏွင္အတူ လိုက္ပါ ေနထိုင္ၾက၍လည္း အၿမဲတရားနာၾကကုန္၏။ ေနရာႏွင့္ပါတ္သက္၍ အတြယ္အတာ အၿငိအကပ္ ဘာမွမ႐ွိၾက။ ငွက္မ်ားကဲ့သို႔ သြားလာ ေနထိုင္ၾကကုန္၏။

ဝါဆိုဖို႔ အခ်ိန္ကလည္း နီးကပ္လာၿပီျဖစ္၍ အရိပ္လည္းရ၊ ေသာက္ေရႏွင့္လည္း ျပည့္စံု၊ ဆြမ္းခံ႐ြာႏွင့္လည္း အလြန္ မေဝးေသာ ေတာအုပ္တစ္ခု၌ ဝါကပ္ေနထိုင္ၾကရန္ ဆံုးျဖတ္ၾက၏။ ေနာက္တစ္ေန႔ဆြမ္းခံခ်ိန္၌ ႐ြာထဲသို႔ ဆြမ္းခံဝင္ၾက၏။ ႐ြာသည္ အိမ္ေျခ(၁၁)အိမ္မွ်႐ွိၿပီး ယက္ကန္လုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္မြးျမဴၾကကုန္၏။

႐ြာ႐ွိဒကာ၊ ဒကာမတို႔သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဖူးေတြ႔ၾကရၿပီး ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ တစ္အိမ္တစ္ပါးက်စီ ပင့္၍ ဆြမ္းေလာင္းလွဴၾကကုန္၏။ (၁၂)ပါးမို႔ အႀကီးအကဲ ႐ြာသူႀကီးက ႏွစ္ပါးကပ္လွဴရ၏။

ထိုေတာအုပ္၌ ေတာရေက်ာင္းကေလးမ်ားလည္း ေဆာက္လုပ္ေပးၾက၏။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ထိုအရပ္တြင္ ဝါဆိုၾက၏။ ယက္ကန္းသည္ အႀကီးအကဲက ႏွစ္ပါး၊ အျခားသူမ်ားက တစ္ပါးစီျဖင့္ တစ္ဝါတြင္းလံုး ဆြမ္းေလာင္းလွဴၾကသည္။

အႀကီးအကဲ၏ ဇနီးမယားသည္ သဒၶါတရားမ႐ွိ၊ ရတနာျမတ္သံုးပါးကို မၾကည္ညိဳ၊ မိစၦာဒိ႒ိအယူ႐ွိ၏၊ အလြန္ႏွေျမာတြန္႔ တိုလွ၏။ ရဟန္းေတာ္တို႔ကို ႐ိုေသေလးစားစြာ ဆည္းကပ္လုပ္ေကြ်းျခင္း အလ်ဥ္းမ႐ွိ။

သူမ၏ ညီမျဖစ္သူသည္ သဒၶါတရား ႐ွိ၏၊ ရတနာျမတ္သံုးပါးကို ၾကည္ညိဳ၏၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို က်က်နန ဆည္းကပ္ လုပ္ေကြ်း၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခယ္မျဖစ္သူကို ေနအိမ္၌ ေခၚထားၿပီး ဆြမ္းကြမ္းေဝယ်ဝစၥကို ေဆာင္႐ြက္ေစရ၏။

ဝါလကင္းလြတ္သီတင္ကြ်တ္၌ အ႐ွင္ျမတ္(၁၂)ပါးတို႔အား တစ္ပါးစီလွ်င္ သကၤန္းတစ္က်စီလွဴဒါန္းၾက၏။ ထိုအခါ ယက္ကန္းသည္ႀကီး၏ ဇနီးမယားသည္ စိတ္ဆိုးအမ်က္ထြက္ကာ ခင္ပြန္းသယ္ကို-

“တပည့္ေတာ္က ရဟန္းေတြကို လွဴဒါန္းေပးကမ္းတယ္၊ ဆြမ္းကြမ္း ဆက္ကပ္တယ္၊အဲဒီေကာင္းမႈ႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝက်ရင္ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ ျပည္ ေသြးတို႔ကို စားရတဲ့ဘဝ ေရာက္ပါေစဟယ္၊ မီးေတာက္ေလာင္ေနတဲ့အဝတ္ကို ႐ွင္ ဝတ္ရပါေစဟယ္” ဟု က်ိန္ဆဲေတာ့၏။ ထိုဇနီးမယားမ်ိဳးကို “ ထဒၶမစၦရိနီ” ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏွေျမာလြန္းအားႀကီး႐ွိသူ-ဟု ပိဋကတ္၌ ဆို၏။

ကြယ္လြန္ၾကေသာအခါ ယက္ကန္းသယ္ႀကီးသည္ ေတာအုပ္ႀကီးတြင္ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးမားေသာ ႐ုကၡစိုးနတ္ႀကီး ျဖစ္၏။ ႏွေျမာတြန္႔တိုေသာ ဇနီးသည္လည္း ႐ုကၡစိုးနတ္ႀကီးေနထိုင္ရာ ေတာအုပ္အနီးအပါး၌ ၿပိတၲာမ လာျဖစ္၏။

ၿပိတၲာမ၌ အဝတ္မ႐ွိ၊အလြန္အ႐ုပ္ဆိုး၏၊ငတ္ျပတ္ၿပီးအၿမဲဆာေလာင္ေန၏။ထိုအခါ ႐ုကၡစိုးႀကီးထံလာၿပီး-

“ အ႐ွင္၊ ကြ်န္မမွာ ဝတ္စရာအဝတ္မ႐ွိပါ၊ အလြန္ပင္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနပါတယ္၊ အဝတ္နဲ႔အစားအေသာက္ ေပးပါ၊ေကြ်းပါ” ဟု အၿမဲေတာင္း ရ႐ွာ၏။

႐ုကၡစိုနတ္ႀကီးသည္ အလြန္ေကာင္းမြန္ေသာ နတ္တို႔၏ အစာအေသာက္တို႔ကို ေပးေကြ်း၏။ သို႔ေသာ္ ၿပိတၲာမ ယူလိုက္သည္ႏွင့္ အစားအေသာက္ တို႔သည္ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ ျပည္ေသြးတို႔ ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ေပးအပ္ေသာ အဝတ္သည္ ၿပိတၲာမ ဝတ္လိုက္သည္ႏွင့္ အလွ်ံၿငီးၿငီး မီးေတာက္ေလာင္ေနေသာ သံျပားႀကီး ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ၿပိတၲာမသည္ ႀကီးစြာေသာ ဒုကၡကို ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ခံးစားရၿပီး အဝတ္ကို စြန္႔၍ ေအာ္ဟစ္ ပူေဆြး ငိုေၾကြး ေျပးလႊားေနရ႐ွာ၏။

သူမ က်ိန္ဆဲခဲ့ေသာ ဝစီကံ အကုသိုလ္တို႔သည္ သူမထံသို႔ ျပန္လည္၍ အက်ိဳးေပး ေနေတာ့၏။ ကိုယ့္ကံ ကိုယ္ထံျပန္ ျခင္းသည္ မည္သူမျပဳ မိမိအမႈ႔သာ ျဖစ္၏။

ဤသို႔ ျဖစ္ရပ္မွန္အေၾကာင္းအရာကို ႐ုကၡစိုးနတ္မင္းႀကီးက ရဟန္းေတာ္ ေျပာျပၿပီးေနာက္ ရဟန္းေတာ္ကိုနတ္ခိုး ျဖင့္ သာဝတၳိၿမိဳ႔ ေဇတဝန္ေက်ာင္း ဘုရားထံသို႔ ေန႔မကူးေစဘဲ ေရာက္သြားေစပါသည္။ ရဟန္းေတာ္သည္ ဘုရား႐ွင္အား ဦးခ်႐ွိၿပီး ထိုျဖစ္အင္ကို ေလွ်ာက္ထားသည္။ ဘုရား႐ွင္က တရားနာပရိတ္တို႔အား သူတစ္ပါးအလွဴကို မႀကည္ျဖဴႏိုင္ဘဲ ႏွိမ့္ခ် ဆဲဆို အျပစ္ ေျပာသူ၏ တမလြန္ဘဝ ျဖစ္ေထြကို သံေဝဂယူႏုိင္ရန္ ေဟာၾကား ေတာ္မူ၏။

ကိုယ့္ပစၥည္းကို ႏွေျမာျခင္းသည္ မစၦရိယ၊ ကိုယ့္ပစၥည္းကိုပင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထပ္တလဲလဲ ႏွေျမာေနျခင္း၊သူမ်ားပိုင္ ပစၥည္းကို ကိုယ္က လိုက္ပါ ႏွေျမာ ေနျခင္းႏွင့္ သူတစ္ပါးတို႔ လွဴဒါန္းျခင္းကို ဟန္႔တားပိတ္ပင္ျခင္းကို ထဒၶမစၦရိယ-ဟု ဆို သည္။ သာမာန္မစၦရိယထက္ ၾကမ္းတန္ ဆိုးဝါးေသာ ႏွေျမာဝန္တိုျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္၏။

ဘာမွ မသက္ဆိုင္ဘဲ သူတစ္ပါး လွဴဒါန္းေနသည္ကို ဟန္႔တားျခင္း၊ပိတ္ပင္ျခင္းကို ျပဳတတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ ကိုယ့္ပစၥည္း မဟုတ္ပါဘဲ သူတစ္ပါး လွဴဒါန္းေနသည္ကို ၾကားကဝင္၍ ႏွေျမာေနတတ္သူမ်ား၊အလွဴဒါနကို ကဲ့႐ဲ့ ျပစ္တင္ ေန သူမ်ားႏွင့္ ႀကံဳဖူး ေတြ႔ဖူးၾကမည္ထင္ပါသည္။

ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ “ထဒၶမစၦရီ” ႀကမ္းထမ္းေသာ ႏွေျမာျခင္း တြန္႔တို ေစႏွဲျခင္း႐ွိသူ၊ အလြန္စက္ဆုပ္ ႐ြံ႐ွာစရာေကာင္းသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။

သူတစ္ပါးတို႔ ျပဳအပ္ေသာ ေကာင္းမႈ႔ကို ကဲ့ရဲ့ျပစ္တင္ ႐ံႈ႔ခ် ကန္႔ကြက္ ဟန္႔တားသူတို႔ ရ႐ွိခံစားရေသာ တမလြန္ဘဝ အေနအထားမွာ အလြန္ပင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွ၏။ သံေဝဂယူလွ်က္ သူမ်ားအလွဴကို မကဲ့ရဲ့မိေစဖို႔ သတိျပဳသင့္၏။

ထိုကဲ့သို႔ သူတစ္ပါးအလွဴကို ကဲ့ရဲ့မိျခင္းေၾကာင့္ အျဖစ္ဆိုးလွပံုကို ၿပိတၲာမ(နာနာဘာဝ)၏ ျဖစ္ေထြက အသိေပးေန၏။ ရဟန္းေတာ္ႏွင့္ ႐ုကၡစိုးနတ္မင္းတို႔သည္ သီလျပည့္စံုၿပီး တရားအားထုတ္ေနသူ၊ တန္ခိုးႀကီးသူ မ်ားျဖစ္ၾက၍ နာနာ ဘာဝၿပိတၲာမက မည္သို႔မွ် အႏၱရာယ္မျပဳႏိုင္ဘဲ သူမဒုကၡကို ကယ္တင္ဖို႔သာ ေတာင္းပန္ခဲ့သည္။ ရဟန္းေတာ္ႏွင့္႐ု ကၡစိုး နတ္မင္းတို႔သည္ နာနာဘာဝၿပိတၲာမအေပၚ ေမတၲာျဖင့္ ကူညီ ကယ္တင္ေပးၾက၏။

အခ်ိဳ႔နာနာဘဝၿပိတၲာမ်ားသည္ ေမတၲာျဖင့္တုန္႔ျပန္ျခင္းမခံရပါက လူကို အႏၱရာယ္ျပဳတတ္သည္ သေဘာ႐ွိပံုရ၏။

လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ပတ္ခန္႔က စာေရးသူထံသို႔ ဒဂံုဆိပ္ကမ္း ယုဇနဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႔၌ ေနထိုင္သူ ဒကာဦးေက်ာ္ဝင္းက သမီးမဂၤလာေဆာင္မည္ျဖစ္၍ မဂၤလာဆြမ္းစား လာပင့္၏။ ေညာင္စာေရးတိုက္နယ္အသင္း ဥကၠ႒ ဦးတင္ညြန္႔လည္းပါလာ၍ ေညာင္စာေရး႐ြာသား အခ်င္းခ်င္းေတြ ျဖစ္ၾက၍ ႐ြာေၾကာင္းရပ္ေၾကာင္း အခ်ိန္ၾကာ စကားဖြဲ႔ျဖစ္ၾက၏။

စာေရးသူက“ ဆရာ၊ စိန္ကေလး႐ြာထိပ္မွာ သနက္ခါးၿခံလုပ္ေသးမို႔လား” ဟု ေမးရာ-

လုပ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ အဆင္မေျပ၍ ဒီအတိုင္း ပစ္ထားခဲ့ေၾကာင္းကို ေျပာျပ၏။ ဒကာဦးေက်ာ္ဝင္းမွာ မူလတန္းေက်ာင္း အုပ္အျဖစ္မွ အၿငိမ္းစား ယူခဲ့သူျဖစ္၍ စာေရးသူက ႏႈတ္က်ိဳးေနသည့္အတိုင္း ဆရာဟုေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ စိန္ကေလး႐ြာဆို တာ စာေရးသူတို႔ ေညာင္စာေရး႐ြာ၏ အေ႐ွ႔ေတာင္ဘက္တြင္ တစ္မိုင္အကြာ သာသာမွ်အေဝး၌ ႐ွိ၏။

စာေရးသူ ငယ္စဥ္က စိန္ကေလး႐ြာ အေ႐ွ႔ဖက္ ကပ္လွ်က္ ေတာင္ေျမာက္ သြယ္တန္းၿပီး သစ္ပင္ ဝါးပင္တို႔ျဖင့္ ေတာင္မို႔မို႔ ေတာတန္း စိမ္းစိမ္းျဖစ္၏ ။ အေ႐ွ႔ဖက္ တေလွ်ာက္ ေရနံေျမေရာက္သည့္အထိ ေတာျဖစ္ေန၏။ ေတာလိုက္သူမ်ား၊ ငွက္ ပစ္ထြက္သူမ်ား ေတာလိုက္ရာ ငွက္ပစ္ရာ ေတာလည္း ျဖစ္ခဲ့၏။

ထိုစဥ္က ႐ြာ၌ ယံုသား၊ ေခ်သား၊ ေတာဝတ္သားမ်ား စားခဲ့ၾက ရသည္ကို မွတ္မိေန၏။ ေတာလည္း သာေမာ၊ ေတာင္လည္း သာစြ၊ စိမ့္ေရ စမ္းေရႏွင္ ့ၿမိဳင္ႀကီးဂႏိုင္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ဘူး၏။

ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ေဆးအမယ္မ်ားစြာျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ နန္းတြင္းလွ်ာဘိုေဆး(ငန္းေဆး)ႏွင့္ အျခားေသာ ေဆးမ်ားကို ေဖၚေလ့ ႐ွိသျဖင့္ စာေရးသူ အပါအဝင္ ကိုရင္ေက်ာင္းသား မ်ားသည္ ဥပုသ္ေန႔မ်ားတြင္ ဆီးမီးေတာက္ဥ ၊ပိန္းဥ၊ ေၾကြဥ၊ ႐ွဥ့္မတက္ဥ၊ ပိန္ခ်င္းသီး- စေသာ ေဆးဖက္ဝင္ အပင္မ်ားကို ႐ွာေဖြေပးၾကရသည္။

႐ြာသူ႐ြာသားမ်ား ထင္းခုတ္ျခင္း၊ ေတာင္ယာလုပ္ျခင္းကို ထိုေတာထဲမွာပင္ ခုတ္ၾက၊ထြန္းယက္စိုက္ပ်ိဳးၾက၏။ ေတာထဲ သြားမယ္၊ ေတာတက္ ထင္းခုတ္မယ္-ဆိုၾကသည္။ အင္ပင္မ်ားအလြန္ေပါသျဖင့္ အင္ေတာႀကီးျဖစ္၏။ဆယ္ႀကီး႐ြာမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ မနက္ေစာေစာ ေညာင္စာေရးေဈး သို႔ အင္ဖက္လာေရာင္းၾက၏။ အသုပ္စံု၊ မုန္႔ဟင္း ခါစ ေသာသြားေရစာမ်ားအျပင္ ေဈးဆိုင္တိုင္းေရာင္းခ်ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို အင္ဖက္မ်ားျဖင့္သာ ထိုစဥ္က ထုပ္လွ်က္ ေရာင္းခ်ၾက၏။

အလွဴပြဲမ်ား၌ ခ်က္ၿပီးဆြမ္းမ်ားကို ေတာင္း၌ အင္ဖက္မ်ားကာ၍ထည့္ၾကရ၏။အင္ဖက္နံ႔ ကေလးသင္းလွ်က္ျဖစ္ေန၏။ (႐ြာမုန္႔ဟင္း ခါးသည္ တပင္တိုင္ေခၚ တမယ္(ပဲဟင္း)ပ်စ္ပ်စ္ႏွင့္င႐ုပ္သီးဆီခ်က္သာ ဆမ္းထား၍ အင္ဖက္ျဖင့္ ထုတ္လို႔ရသည္။)

ယခင္က ႐ြာအေ႐ွ႔ဖက္ ၾကည့္လိုက္က ေနေပ်ာက္ မထိုးသည့္ ညွိဳ႔ညွိဳ႔ဆိုင္း၊ အံု႔အံု႔မိႈင္းေနေသာ ထိုေတာ ထိုေတာင္သည္ ယခုေတာ့ ေတာျပဳန္း ေတာင္လည္း ကတုန္းျဖစ္သြားၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာင္းရိပ္မႀကိဳက္သည့္ သနက္ခါး စိုက္ပ်ိဳးဖို႔ျဖစ္ လာ၏။

“ဘယ္လို အဆင္မေျပတာလဲ ဆရာဆိုေတာ့” “ ေနရာ ၾကမ္းတယ္ဘုရာ့” တဲ့။

“ဘယ္လို ေနရာ ၾကမ္းတာလဲ ဆိုေတာ့” သရဲအလြန္ေျခာက္ေၾကာင္းကို ေျပာျပသည္။

“ တပည့္ေတာ္ သနက္ခါးပင္ေတြ စိုက္တာ ေအာင္ျမင္တယ္ဘုရား၊ ျဖစ္ထြန္းတယ္ေပါ့၊ အဲဒီအခါမွ တူျဖစ္သူ ကိုကို ေမာင္ကို အေစာင့္ထားတယ္။ သနက္ခါးက သံုးႏွစ္ေလာက္မွာ လက္ေကာက္ဝတ္ေလာက္ အပင္ေတြျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီ မွာ ခိုးခုတ္ၾကတယ္။ လူငယ္ဆိုေတာ့ ျပႆနာျဖစ္မွာ စိုးတာနဲ႔ စိန္ကေလး႐ြာက ဦး ......ကို အေစာင့္ငွါးထားလိုက္တယ္။ ခိုးခုတ္တာေတာ့ မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေစာင့္တဲ့ ဦး .....ကို မေနႏိုင္ေအာင္ ေျခာက္လွန္႔တယ္ဘုရား၊ ေျခာက္ တာက သရဲမ-တဲ့ ဘုရား” ။

သရဲမ-ဆိုတာႏွင့္ စာေရးသူက စိတ္ဝင္စားၿပီး “ လုပ္ပါဦး သရဲမဆိုေတာ့ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဘယ္လို ေျခာက္တာလဲ ဆရာ” ဆိုေတာ့- “အေစာင့္ဦးႀကီးက ေသာက္အစား ခံုမင္တဲ့အျပင္ အေၾကာက္ အလန္႔လည္း မ႐ွိသူဆိုေတာ့ ေျခာက္ေပမဲ့ ဘာျပႆနာမွ မ႐ွိဘူးဘုရား၊ သူကေတာ့ ေအးေဆးဘဲ” “ ဟုတ္ပါၿပီး ဆရာရဲ့၊ အေစာင့္ဦးႀကီး မေၾကာက္တာ ထားပါေတာ့၊ သရဲမ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ေျခာက္တယ္ဆိုတာကို ဘုန္းႀကီးက သိခ်င္တာလို႔” ေမးေတာ့- “အဲဒါေတာ့ အဲဒီ အေစာင့္ဦးႀကီးက ေျပာမျပဘူးဘုရား၊ သရဲမဆိုတာနဲ႔ ေျခာက္တာကိုသာ သူက ေျပာခဲ့တာ”

“ဒါဆို ဘုန္းႀကီး ႐ြာျပန္ေရာက္ရင္ စိန္ကေလး႐ြာက အဲဒီ အေစာင့္ဦးႀကီးကို သြားေမးရဦးမယ္၊ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ရတာေပါ့၊ ႏို႔မိုဆို ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးရင္ မိတ္ေဆြ စာခ်ဆရာေတာ္ေတ ြေနာက္သလို မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္”

စာေရးသူကို အတူေန စာခ်ဘုန္းႀကီးမ်ားက “သရဲဘယ္လိုေျခာက္ရမလဲ” လို႔ စဥ္းစားေနသလားဟု အၿမဲေနာက္ၾက၏။ “ သူ မ႐ွိေတာ့ဘူးဘုရား၊ အဲဒီ သနက္ခါးစိုက္ခင္းမွာဘဲ သရဲမ-အေျခာက္ခံရၿပီး ဆံုးသြားတယ္ဘုရား ၊ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္လဲ စိတ္ပ်က္ၿပီး သနက္ခါးစိုက္ခင္း ဒီအတိုင္း ထားပစ္ခဲ့တာ” တဲ့။

စာေရးသူက ဇာတ္ေတာ္က ၿပိတၲာမလို အဝတ္မပါ ဗလာခ်ည္းႏွီးမ်ား ေျခာက္မည္အထင္ျဖင့္ ေမးျခင္းျဖစ္သည္၊

ယခုေတာ့ ငယ္စဥ္က ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္ အျပင္ထြက္ခ်င္လို႔ ပူဆာတတ္ေသာ ကေလးကို လူႀကီးသူမေတြက “ နင့္ကို သရဲ ဂုတ္ ခ်ိဳး သတ္စားလိမ့္မယ္” ေျခာက္လွန္႔သလိုမ်ိဳး အေစာင့္ဦးေလးႀကီးကို သရဲမက ဂုတ္ခ်ိဳးသတ္ပစ္ေလေရာ့လားဟု အေတြးပြား႐ံုမွတပါး အျခားမ႐ွိၿပီ။

ရဟန္းေတာ္ႏွင့္ ႐ုကၡစိုးနတ္မင္းတို႔က ဘုန္းကံႀကီးသူေတြျဖစ္သည့္ျပင္ ၿပိတၲာမ(နာနာဘာဝ)ကို ေမတၲာထားႏိုင္ၾက သူေတြ ျဖစ္၏။

ကိုယ္က ေမတၲာေပးေတာ့ သူ(ၿပိတၲာမ)ကလည္း ေမတၲာျပန္မေပးႏိုင္သည့္တိုင္ ေဒါသျဖင့္ ဒုကၡမေပးေတာ့၊ သနက္ခါးၿခံေစာင့္ ဦးေလးႀကီးကေတာ့ အေသာက္အစား ခံုမင္သူျဖစ္၍ ညပိုင္း မူးေနေပလိမ့္မည္၊ ေထြေနေသာစိတ္၊ ရီေဝေနေသာစိတ္ျဖင့္ ဆဲမည္ဆိုမည္၊ ေပါက္တတ္ကရလုပ္မည္ သရဲမ(နာနာဘာဝ)ကို ေမတၲာထား အမွ်ေပးေဝမည့္ သူမဟုတ္။ ဒါဆို သူရာေၾကာင့္ သိစိတ္မဲ့ေနေသာ ဦးေလးႀကီးကို နာနာဘာဝ(သရဲမ)က လည္း ေမတၲာျဖင့္ သီးခံမည္မဟုတ္၊အသာစီး ရေန သျဖင့္ ေဒါသျဖင့္ လူႀကီးေတြ ေျခာက္လွန္႔သလိုမ်ိဳးမ်ား? (သို႔မဟုတ္)အမူးလြန္ကာ အင္း အေအးပတ္ၿပီးမ်ား?

အ႐ွင္ပညာသီဟာဘိဝံသ(ပဥၥနိကာယ္)

ေမတၱာမ်ားျဖင့္

ေမတၱာဥယ်ာဥ္

http://www.ashinsirinda.com/

2011-ခု၊ ေမလ- ၉--ရက္၊ တနလၤာေန႔ ။