နာနာဘာဝႏွင့္ေတြ႔ဖူးသူမ်ား (၇)
နာနာဘာဝႏွင့္ေတြ႔ဖူးသူမ်ား (၇)
အ႐ွင္ပညာသီဟာဘိဝံသ(ပဥၥနိကာယ္)
စာသင္တိုက္တြင္ မိတ္ေဆြတစ္ပါး ေက်ာင္းရ၍ ေက်ာင္းထိုင္မည္ဆိုက အျခားမိတ္ေဆြ ႏွစ္ပါး သံုးပါးတို႔သည္ ႏွစ္လတန္ေစ သံုးလ တန္ေစ အေဖၚအျဖစ္ လိုက္ပါ ေနထိုင္ေပးၾကရသည္မွာ ထံုးစံျဖစ္၏။
ယခုလည္း ဦးဝိမလ တိုက္ႀကီးၿမိဳ႔နယ္ထဲက ေတာင္ေပၚေက်ာင္းသို႔ ေက်ာင္းထိုင္မည္ျဖစ္၍ ဦးေတေဇာႏွင့္ ဦးမာဃိႏၵတို႔သည္ ရန္ကင္း၊ နိကာယ္စာသင္တိုက္မွ လိုက္ေနေပးၾကရသည္။ ေႏြရာသီ စာဝါရပ္နားထားသည္အခ်ိန္မို႔ ေဒသႏၱရဗဟုသုတလည္းရ၊ အနား လည္ယူ၊ ဆြမ္းခံလည္း မထြက္ရမွာမို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ လိုက္ပါေနထိုင္ေပးၾကသည္။
႐ိုးမႏွင့္ တဆက္စပ္တည္း သစ္ႀကီးဝါးႀကီးမ်ား အလြန္ေပါၿပီး ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ သက္လွ၏။ ေက်ာင္းဝင္းကလည္း သန္႔ရွင္း၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စာသင္သားဘဝကပင္ တရားအားထုတ္ျခင္းကို ဝါသနာထံုေသာ ဦးဝိမလႏွင့္ သင့္ေတာ္၏။ ေတာရေက်ာင္း ျဖစ္၍ ယခင္ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္မ်ား သည္လည္း ေတာရ ေဆာက္တည္ကာ ဘာဝနာတရားျဖင့္ ေမြ႔ေပ်ာ္သီတင္းသံုးသြား ၾကသည္။ ေက်ာင္းတည္ေထာင္ သက္သည္ ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္႐ွိၿပီဟု ရပ္႐ြာဒကာမ်ားက ေလွ်ာက္ၾက၏။
ေတာင္ေျခတြင္ ဆြမ္းခံ႐ြာ႐ွိ၍ ဆြမ္းအတြက္လည္း ပူပင္စရာမလို။ ရပ္႐ြာဒကာ၊ ဒကာမေတြကလည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ႐ိုး႐ိုးသားသားေတြမို႔ စာဝါဖြင့္ခ်ိန္ထိ ေနပစ္မည္ဟု ဦးေတေဇာႏွင့္ဦးမာဃိန္တို႔ တိုင္ပင္ထားၾက၏။
ေက်းလက္ဒကာ၊ ဒကာမေတြကလည္း ၿမိဳ႔ေန စာသင္သား ရဟန္းငယ္မ်ားမို႔ အထူးဂ႐ုစိုက္ၾက၏။ သည့္အျပင္ စာသင္သား ရဟန္းပ်ိဳမ်ား ျဖစ္ၾက၍ ရပ္႐ြာလူငယ္မ်ားႏွင့္လည္း သဟဇာတျဖစ္ၾကသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ေဆာင္ႏွင္ ့ဇရပ္တစ္ေဆာင္႐ွိ၍ ေက်ာင္းထိုင္မည့္ ဦးဝိမလက ေက်ာင္းမႀကီးေပၚ မွာ ေနသည္။ က်န္ႏွစ္ပါး ကေတာ့ ဇရပ္ေပၚမွာ ကုဋင္ႏွစ္လံုးဆင္၍ ေနထိုင္ၾကသည္။ တစ္ပါတ္ေလာက္ကေတာ့ ႐ြာထဲက ကာလသြားေတြ လာအိပ္ေပး၍ မည္သည့္ျပႆနာမွ မျဖစ္။ စာသင္တိုက္စည္းမ်ဥ္း၊ နာယက ဆရာေတာ္ ေတြစည္းကမ္း တို႔ျဖင့္ တင္းၾကပ္ျခင္းေဘာင္ႏွင ့္အခ်ဳပ္ အခ်ယ္ ႐ွိသည့္စာတိုက္မွ လြတ္ကင္းေန၍ လူငယ္မ်ားပီပီ ေပ်ာ္႐ြင္ဖြယ္ေန႔ရက္မ်ား ျဖစ္ေနေတာ့၏။
ေက်ာင္းေရာက္ၾကသည္မွာ (၈)ရက္႐ွိၿပီး ျဖစ္၍ ႐ြာထဲက ကာသလသားေတြလည္း ေက်ာင္းမွာ လာမအိပ္ၾကေတာ့။
သူငယ္ခ်င္းသံုးပါးသာ ေက်ာင္းတြင္ အိပ္ၾကရေတာ့၏။ ေက်ာင္းမႀကီးေပၚအိပ္ေသာ ဦးဝိမလသည္ မည္သို႔မွ် မျဖစ္ေသာ္လည္း ဇရပ္ေပၚတြင္ အိပ္ၾကသည့္ ဦးေတေဇာႏွင့္ ဦမာဃိန္တို႔ ႏွစ္ပါး ည(၁၂)ႏွစ္နာရီသာသာတြင္ ျပႆနာအစပ်ိဳးလာ၏။
ဦးမာဃိန္သည္ ကုဋင္ေပၚျပန္တက္လိုက္၊ ေအာက္က်လိုက္ ျဖစ္ေန၏။ ႐ုန္းကန္ေနတာကိုလည္း ဦးေတေဇာ ျမင္ ေတြ႔ေနရသည္။ မာဃိန္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ေမးေတာ့?
“ နာနာဘာဝက ကုဋင္ေပၚမွ ဆြဲခ်ေနလို႔” ဟု ေျဖသည္။
ဘာမွမေတြ႔ ရ၍ ဦးမာဃိန္ ေနာက္ေနသည္ဟု ထင္ၿပီး“ ေပါက္တတ္ကရ မေျပာနဲ႔ကြာ” ဆိုကာ ျပန္အိပ္ေနလိုက္၏။
ဘာမွမၾကာလိုက္၊ ဦးမာဃိန္ ကုဋင္ေပၚမွ ျပဳတ္က်သံ ၾကားလိုက္ရ၏။ သကၤန္းေခါင္းၿခံဳကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဦးမာဃိန္ ေခြ်းျပန္ေန သည္ျပင္ ပင္ပန္းေန ဟန္ကိုလည္း ေတြ႔ရ၏။
“ဦးေတေဇာ ထဦးဗ်၊ ဘယ္လိုမွ အိပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး၊ တကယ္ဆြဲခ်ေနတာ” ဟု ေျပာ၍ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ပါး မအိပ္ၾကေတာ့ဘဲ ထိုင္ၿပီး ပရိတ္ ရြတ္ေနၾကရသည္မွာ အရုဏ္က်ဥ္း၍ လင္းသည့္တိုင္ေအာင္ ျဖစ္၏။
မနက္ အရုဏ္ဆြမ္းဝိုင္း သူငယ္ခ်င္းသံုးပါးဆံုေတာ့ ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ထိုအခါ ဦးမလကလည္း “ ညက သူတရားမွတ္ၿပီး တရားျဖဳတ္ေတာ့ တဝုန္းဝုန္း ထု႐ိုက္သံၾကားလို႔ သူအိပ္တဲ့ အခန္းနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြ်ဲေခါင္း လူကိုယ္နဲ႔ နာနာဘာဝကို ေတြ႔ေၾကာင္း” ေျပာျပန္၏။
ဤေက်ာင္းသည္ ေတာရေက်ာင္း၊ ေတာင္ေပၚေက်ာင္း သစ္ႀကိး ဝါးႀကီးေပါလွ၍ မကြ်တ္လြတ္သူ နာနာဘာဝ တစ္ ေယာက္ တေလေတာ့ ရွိႏိုင္သည္ဟု သူငယ္ခ်င္း သံုးပါးတိုင္ပင္ကာ ညစဥ္ ပရိတ္ရြက္ စည္းခ်ၿပီးမွ အိပ္ၾကေတာ့၏။
စာေရးသူတို႔ အရပ္တြင္ သစ္ႀကီးဝါးႀကီးႏွင့္ ဘုရားအို ဘုရားပ်က္မ်ား အလြန္ေပါလွ၏။ ငယ္စဥ္က ထိုေနရာ မ်ားသို႔ ေရာက္သြားေလတိုင္း အသဲေအးကာ ၾကက္သီး ေမြးညွင္း အၿမဲထတတ္သျဖင့္ ႐ြာျပန္ေရာက္က ထိုေနရာမ်ားသည္ ယခုတိုင္ ၾကက္သီးေမြးညွင္း ထေနဆဲ ေနရာမ်ား ျဖစ္ေန၏။ဥပါဒါန္(အစြဲ) ျဖစ္ဟန္ တူပါသည္။
ဒါ့အျပင္ ေခြးမ်ားသည္ နာနာဘာဝတို႔ကို ျမင္ႏိုင္ၾကသတဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခြးမ်က္ခ်ီးကို မ်က္လံုးတြင္ ကြင္း၍ ၾကည့္ပါက နာနာဘာဝ တို႔ကို ျမင္ေၾကာင္း ေပါက္ေပါက္ ႐ွာ႐ွာလည္း ၾကားဖူး၏။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မစမ္းသပ္ဖူး၍ မသိပါ။ နာနာဘာဝ ျမင္လိုသူမ်ား သုေတ သနျပဳသင့္သည္။
ညစဥ္ သူငယ္ခ်င္းသံုးပါး စည္းတားၿပီး ပရိတ္ရြတ္ၾက၍ မည့္သည့္ ေျခာက္လွန္႔မႈမ်ိဳးမွ မႀကံဳေတြ႔ၾကရ ေပမယ့္၊ အရပ္ထဲက ေဒၚစိန္ ဆိုသည့္ ဒကာမႀကီးကို ဝင္ပူးၿပီး “ဦးပဥၨင္းေလးေတြ ပရိတ္ရြက္ၾကလို႔ သူတို႔ ဒုကၡေရာက္ေနရတယ္၊
နတ္ေတြက တံတိုင္းေပၚမွာ ပရိတ္နာေနၾကလို႔ သူတို႔(နာနာဘာဝ)ေတြ အျပင္ထြက္လို႔ မရဘူး” ဟု ေျပာသတဲ့။
ပရိတ္ရြက္ၾကေသာအခါ သမႏၱာ စကၠဝါေဠသုမွ စ၍ ႐ြက္ၾကရသည္။ နတ္ပင့္ပါဠိမ်ားျဖစ္၍ ပရိတ္ေတာ္ကို နတ္မ်ား က ေက်ာင္းတံတိုင္းေပၚမွေန လာနာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အျပင္က နာနာဘာဝ ေတြလည္း အတြင္းဝင္ မရသလို၊ အတြင္းက နာနာဘာဝေတြလည္း အျပင္ထြက္ မရၾက၍ ဒုကၡေရာက္ ေနၾကဟန္တူပါသည္။
ဗုဒၶ၏ပရိတ္ေတာ္သည္ အလြန္းအစြမ္းထက္လွ၏။ ယံုၾကည္စြာျဖင့္ ႐ြတ္ဆိုရန္လိုအပ္၏။ ပရိတ္ဆိုတာ အရံအတား ျဖစ္၍ မိမိသို႔ မည္သည့္ ေဘးဆိုး၊ ရန္ဆိုးမွ မက်ေရာက္ေစရန္ ကာကြယ္ေပးသည္မွာလည္း ေသခ်ာလွ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ရတနသုတ္ ပရိတ္ေတာ္ေၾကာင့္ ေဝသာလီျပည္တြင္ ဘီးလူးသရဲ စေသာေဘးတို႔မွ ဧကန္ကင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ဟူ၏။
ထိုကဲ့သို႔ ပူးဝင္စဥ္ အေပ်ာ္အပ်က္ ေျပာတတ္သည့္ ဦးမာဃိန္က “ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေတာင္ ေက်ာင္းသက္က႐ွိေနၿပီး ခင္ဗ်ားက ယခု တိုင္ မကြ်တ္ဘဲ ဒီေက်ာင္းမွာ ဘာျဖစ္လို႔ ႐ွိေနရသလားဆိုေတာ့”
“ဟား ဟား ဟား ငါက အသက္ကိုးရာ ႐ွိၿပီကြ” ဟု နာနာဘာဝက ျပန္ေျပာ၏။
ေက်ာင္းတည္ေထာင္သက္က ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္မွ်သာ ႐ွိေန၍ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ပါး မည္သို႔မွ် မေျပာသာေတာ့။ ဦးဝိမလ ကို ေက်ာင္းထိုင္ တင္ၿပီး ေက်ာင္းတိုက္သို႔သာ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။
“ဟေကာင္ေတြ စာဝါေတြေကာက္မွ ျပန္လာၾကတာမဟုတ္ဘူး” ဟု စာခ်ဘုန္းႀကီးျဖစ္ေသာ စာေရးသူက ေျပာရာ-အထက္ပါ အတိုင္း စာေရးသူကို သူတို႔ ႀကံဳခဲ့ရသည့္ ျဖစ္ေထြကို ေျပာျပၾကသည္။ သူတို႔ကိုယ္ေတြမို႔သာ လက္ခံရ၏။ ျဖစ္ရပ္ကား မယံုႏိုင္စရာ။ (ျဖစ္ရပ္အမွန္ကို အမည္မွ်သာ ေပ်ာင္းထား ပါသည္။ စာေရးသူ။)
ေ႐ွးဆရာေတာ္မ်ားက မိန္႔ေတာ္မူၾကသည္။ ပရိတ္႐ြတ္လွ်င္ နတ္ဖိတ္ပါဠိ ပရိတ္နိဒါန္း သမႏၱာမွ စ၍႐ြတ္ၾကမည္၊ နတ္မ်ားလာေရာက္ ပရိတ္နာၾကသည္။ ပရိတ္မ်ားသည္ နတ္ေဒဝတာမ်ားႏွင့္ ႏွီးႏြယ္၍ ေပၚေပါက္လာျခင္းေၾကာင့္ဟူ၏။
နတ္ေတြပရိတ္လာနာတတ္သည္ကို ယခု ေမာင္ေတေဇာတို႔ေမာင္မာဃိန္တို႔ ျဖစ္ရပ္က သက္ေသခံေနသည္။
ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္ဘုရား သုသာန္တြင္ တရားအားထုတ္ေနစဥ္က တစ္ခ်ိဳ႔ နာနာဘာဝေတြက လက္အုပ္ခ်ီ႐ွိခိုးေနၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႔နာနာဘာဝေတြက ေနာက္ခိုင္း ထိုင္ေနၾကသတဲ့။ စစ္ကိုင္းသာသနာဝင္ကို ဖတ္ဖူးသူမ်ားေတာ့ သိၾကပါသည္။
သည့္အျပင္ စာေရးသူဇာတိ ေညာင္စာေရး႐ြာတြင္ တျမန္ႏွစ္က ႐ွမ္းေက်ာင္းမွာ မိုးကုတ္တရားစခန္း က်င္းပၾက၏။
အမ်ိဳးသမီးေယာဂီမ်ားက ပင္မေက်ာင္းေဆာင္၏ ေျခရင္း ဇရပ္ႏွင့္ေက်ာင္းေနာက္ဇရပ္ေတြမွာ ေနၾကရၿပီး၊ ဒကာမ်ား က ေက်ာင္း အေ႐ွ႔ဖက္ သိမ္ေက်ာင္းေပၚတြင္ ေနၾကရသည္။
႐ွမ္းေက်ာင္းႏွင့္ ကပ္လွ်က္ ေတာင္ဖက္တြင္ ေညာင္စာေရး႐ြာ၏ သုသာန္႐ွိသည္။ ေလသာကုန္းဟု ေခၚၾကသည္။
စာေရးသူငယ္စဥ္က သရဲေျခာက္သည္ဟု တစ္နယ္လံုးက ယံုၾကည္ေသာ ဧရာမေညာင္ပင္ႀကီးႏွင့္ သစ္ပင္ေတြျဖင့္ အုပ္ဆိုင္း ေနသည္။ သူရဲေဘာေၾကာင္သူမ်ား ေနခင္းေန႔လယ္ပင္ တစ္ေယာက္တည္း မသြားရဲ။ေနာက္ ယိုယြင္းေနသည့္ သရဏဂံု တင္ရာ ဇရပ္တစ္ေဆာင္လည္း႐ွိသည္။
စာေရးသူ၏ ဦးေလးျဖစ္သူ ဦးသန္းထြန္း(႐ြာအေခၚ ကိုေအာ္ေၾကာ)မူးမူးျဖင့္ ေညာင္ပင္ႀကီးကို ေခါင္းတုန္း တုန္း ပစ္လိုက္၍ ေနာင္တြင္ အပင္အိုႀကီး ေခ်ာက္ေသြ႔ကာ ေသသြား၍ ယခု မ႐ွိေတာ့။ ဇရပ္အိုႀကီးလည္း မေတြ႔ရေတာ့ပါ။
မွတ္မိေသးသည္။ ထိုစဥ္က ႐ြာေကာင္စီဥကၠ႒ ကိုက်င္လွက “သစ္ႀကီးဝါႀကီးကို ဘာလို႔ခုတ္ရတုန္း၊ ဘယ္သူ႔ အေၾကာင္း ၾကား ခုတ္ရတာလဲ၊ ဘယ္သူကခြင့္ျပဳလို႔လဲ?ဟု ေမးရာ၊ စာေရးသူ၏ ဦးေလးက “႐ုကၡစိုးကို ပန္ေျပာ၍ ခုတ္ေၾကာင္း၊ ႐ုကၡစိုးက လည္းခြင့္ျပဳေၾကာင္း ခပ္ေထြျဖင့္ ျပန္ေျပာရာ ေကာင္စီ ဥကၠ႒ ဘာမွ မေျပာသာေတာ့။
ေမာင္မူးကို နာနာဘာဝလည္း မႏိုင္၊ ႐ုကၡစိုးလည္း တတ္ႏိုင္ဟန္မတူ ျဖစ္ပံုရ၏။
အမ်ိဳးသမီး ေယာဂီမ်ားေနရာ ဇရပ္မ်ားတြင္ ညပိုင္း၌ သရဲေျခာက္ေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ ေယာဂီတိုင္း သိၾကျမင္ ၾကသတဲ့။ စာေရးသူက ႐ြာေရာက္စဥ္ တရားစခန္းဝင္သူ မမိုးမိုးကို ေမးရာ ဟုတ္မွတ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ေနရာ ဇရပ္၌ နာနာ ဘာဝက လူးလားေခါင္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေၾကာင္းႏွင့္ေယာဂီမ်ား ေခါင္းၿမီးၿခံဳပင္ မဖြင့္ရဲၾကေၾကာင္းကို ေျပာျပ၏။
“ဟုတ္ရဲ့လား ဟယ္” ဟု ဆိုရာ၊ ဟုတ္မွန္းေၾကာင္းႏွင့္ သူမအေဖ ဦးစံေအးတို႔ အမ်ိဳးသားေယာဂီမ်ား ေနထိုင္ရာ သိမ္ေက်ာင္းမွာလည္း သရဲေျခာက္ေၾကာင္း ထပ္ဆင့္ေျပာျပသည္။
နာနာဘာဝကို ဝိညာဥ္ေလာကသားဟု ဆိုၾကသည္။ ဝိညာဥ္ဆိုတာ စိတ္(နာမ္)၏ အမည္ျဖစ္သည္။ အမွန္ေတာ့ နာ နာဘာဝ (ၿပိတၲာ၊မကြ်တ္လြတ္)သူတို႔သည္ ကာမဘံုသားမ်ားျဖစ္ၾက၍ စာေရးသူတို႔ကဲ့သို႔ ႐ုပ္ေကာနာမ္ပါ ႐ွိသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
မျမင္အပ္သတၲဝါစာရင္း ပါဝင္သူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အမ်ားသူငါ မျမင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႔တရားအားထုတ္ ၾကသူ၊ သမာဓိစြမ္းအားေကာင္းသူမ်ားသည္ ရံဖန္ျမင္ၾက ရသည္ဟု ဆိုသည္။ အမ်ားသူငါ မျမင္ၾကေသာ္လည္း ကာမဘံုးသား မ်ားျဖစ္ၾက၍ နာနာဘာဝတို႔သည္ စာေရးသူတို႔၏ အနီးအနားပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အမွန္႐ွိေနၾကကုန္၏။ သူတို႔သည္ ကုသိုလ္ ျပဳေပးႏိုင္မည့္သူကို အိမ္မက္ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္ထင္ျပျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊သူတို႔ဤဝန္က်င္၌ ႐ွိေၾကာင္းကို စာသင္သား ဦးပဥၨင္းငယ္မ်ားကို ကုဋင္ေပၚမွ ဆြဲခ်သလိုမ်ိဳးလည္းေကာင္း ျပတတ္၊ျပဳမူတတ္ၾက၏။
ေတာင္ဥကၠလာပ၊(၃)ရပ္ကြက္က ဒကာႀကီး ဦးျမဝင္း ေရာဂါသည္းေနခိုက္ ေသခါနီးကုသိုလ္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ သကၤန္းကပ္၊ ပရိတ္နာႏိုင္ေစရန္ စာေရးသူကို မိသားစုမ်ားက ပင့္ၾက၏။
လာပင့္သူ ဒကာႀကီးဦးျမဝင္း၏သမီး မသီတာဝင္းက ကားေပၚတြင္ “သူမရဲ့ အေဖသည္ မၾကာခင္ကမွ ကြယ္လြန္ သြားတဲ့ သူမရဲ့ဦးေလးျဖစ္သူ ဦး--------ကို ေတြ႔ျမင္ေနရသတဲ့။ အေဖက အဝတ္ကလည္း စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ အဝတ္ေပး လိုက္ၾက၊ လူနာလာေမးၾကတဲ့ ေဆြးမ်ိဳးေတြကိုလည္း နင္တို႔ရဲ့ေနာက္မွာ သူ႔ညီ ---------ပါလာတယ္။ စကားမေျပာႏိုင္ဘူး၊ တိုက္ ဝမွာ ေစာင့္ေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္ဘုရား။အဲဒါ စိတ္မေကာင္း လို႔ ဘုန္းဘုန္းကို လာပင့္တာ” ဟု ေလွ်ာက္၏။
“အဲဒီ ဦးေလးက လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၅)ရက္ေလာက္ကမွ ေသတာဘုရား၊သူ႔ညီ ေသတာကို အေဖလိုက္မပို႔ ႏိုင္ဘဲနဲ႔ သူညီ ကို ေခါင္းတုန္းႀကီးနဲ႔ လာေနတယ္ေျပာတာဘုရား၊ ဦးေလးသၿဂၤိဳဟ္ေတာ့ ေခါင္းတုန္းထားတယ္” ဟုထပ္ဆင့္ ေလွ်ာက္၏။
ကြယ္လြန္ခါနီးသူကို ကြယ္လြန္ၿပီးသူမ်ားက ကိုယ္ထင္ျပၾကသလား၊ သို႔မဟုတ္ ေသရာေညာင္းေစာင္း လဲေလ်ာင္းေန ရသည့္ ေရာဂါသည္းေနေသာလူနာ၏ မသိစိတ္ကပင္ သိျမင္ေနေရာ့သလားဟု စဥ္းစားမိ၏။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္တြင္ ေနစရာ တိုက္ခန္းမ်ား အလြန္ေပါလွ၏။ စားေသာက္ဖြယ္ရာ ေဈးဆိုင္မ်ားလည္း ေပါမ်ား၏။ သို႔ေပ မယ့္ ေနစရာ မ႐ွိသူ၊ စားစရာမဲ့ေနသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးျဖစ္ေနၾကသလို၊ အခ်ိဳ႔ၿပိတၲာမ်ားသည္ စားရမဲ့ေသာက္ ရမဲ့၊ ေနစရာ မဲ့ ျဖစ္ေန ၾကရ ကုန္၏။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ နာနာဘာဝတို႔သည္ လူတို႔အနီးအပါးတြင္႐ွိ တတ္သျဖင့္ သူ႔တို႔အတြက္ ရည္မွန္းကုသိုလ္ကို သူမ်ားျပဳေပးမွ ထိုဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္သည္။ ထိုေၾကာင့္ မသီတာ ဦးေလးအတြက္ ရည္မွန္းၿပီး ကုသိုလ္ျပဳေပးပါ-ဟု အႀကံျပဳလိုက္ရ၏။
ယခု အေမရိက ေရာက္ေနၾကေသာ ဦးယုၾကည္+ေဒၚလွလွဝင္းတို႔သည္ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ေလာက္က စာေရး သူကို ပရိတ္ ႐ြတ္ပင့္ဖူးၾက၏။သူတို႔၏မိတ္ေဆြအိမ္တြင္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုဋင္ႀကီးသည္ ညညတြင္ ဆြဲခ်ေၾကာင္း၊ စြမ္းႏိုင္သူ မ်ားႏွင့္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ပင့္၍ ႏွင္ေသာ္လည္း မထြက္၊ ပရိတ္႐ြတ္ေသာ္လည္း မေျပးေၾကာင္း၊တစ္ခါတေလ ကုဋင္ကို ထု႐ိုက္ေနတတ္ေၾကာင္း ေျပာျပၾကသည္။
တစ္ခ်ိဳ႔ မိသားစုမ်ားသည္ ကြယ္လြန္သူ အသက္႐ွင္စဥ္က အိပ္သြားေသာ ကုဋင္ႏွင့္အသံုး အေဆာင္မ်ားကို သၿဂၤိဳဟ္ၿပီးသည္ႏွင ့္ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း လွဴၾကတာမ်ားလွ၏။တစ္ခ်ိဳ႔ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုဋင္ႀကီးမ်ားသည္ ဇနီးေမာင္ႏွံ လပိုင္း၊ရက္ ပိုင္းမွ်သာ မဂၤလာေဆာင္ၿပီး အတူအိပ္ခြင့္ရလိုက္၏။
မၾကာခင္ တစ္ဦးက ေသကြဲခြဲသြား၍ ထိုႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုဋင္ႀကီး မွာ အဓိပၸါယ္မဲ့သြားေတာ့၏။ ခ်စ္ပင္ပ်ိဳး၍ ခ်စ္မိုး ေဆြလို႔မွ မစဲေသး၊ ခ်စ္ေတးသီ၍ မဆံုးႏိုင္ေသးခင္ ခြဲၾကရေသာ အိမ္ေထာင္ ဦးတို႔၏ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုဋင္ႀကီး သည္ ေၾကြကြဲဖြယ္ ရာေဖၚေဆာင္လွ်က္ ယခုတိုင္ စာေရးသူေက်ာင္းမွာ ႐ွိေနးေသး၏။
“အစြဲနဲ႔ေသ ၿပိတၲာေျပ(ျပည္) မေသြေရာက္တတ္သည္” ဆိုသည့္ အဆံုးအမအတိုင္း ထိုကုဋင္ေပၚတြင္ တူႏွစ္ကိုယ္ ယွဥ္တြဲ ေပ်ာ္ခဲ့ရေသာ ရက္မ်ားမွာ ပုထုဇဥ္ပီပီ စြဲမက္ဖြယ္ရာ အတိျဖစ္ခဲ့ၾကရ၏။ ထိုေၾကာင့္ မကြ်တ္ဘဲ ကုဋင္တြင္ စြဲေနေတာ့၏၊ ဘဝျခားေပမယ့္ အခ်စ္က မျခားႏိုင္ေသး၍ ျဖစ္သည္။
က်န္ရစ္ခဲ့ရသူမွာလည္း ေဖၚမမွီး တစ္ကိုယ္တည္းျဖင့္ ထိုကုဋင္ႀကီးေပၚတြင္ အိပ္ရမွာ မဝံ့။ အတိတ္၏ပံုရိပ္မ်ားက အရိပ္လိုျ ဖစ္ေ န ၏။ ေတြးေလေလ ေဆြးမေျပမို႔ ထိုကုဋင္ႀကီးမ်ားသည္ အဆံုးတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ေပ်ာင္းခဲ့ရေတာ့၏။
ပ႒ာန္း(၂၄)ပစၥည္းတြင္ အနႏၱရပစၥည္းသည္ ေ႐ွးက ခ်ဳပ္ေပ်ာက္တရားက ေနာက္ေပၚ တရားကို ေက်းဇူးျပဳျခင္းျ ဖစ္၏။ ေက်းဇူးျပဳျခင္း ဟူသည္မွာ မျဖစ္ေပၚေသးေသာ တရား ျဖစ္ေပၚေစျခင္း၊ျဖစ္ေပၚၿပီးတရား တည္ေစျခင္းကို ဆိုလိုသည္။ ေသၿပီးေနာက္ နာနာဘာဝျ ဖစ္ၾကရသည္မွာ ေ႐ွးဘဝ၏အက်ိဳးဆက္ျဖစ္၏။ အနႏၱရပစၥည္း၊ နာနာကၡဏိကကမၼပစၥည္းတို႔ ျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳျခင္း၊ ဆက္သြယ္ျ ခင္း ျဖစ္၏ ။ ေနာက္ဘဝမွာ နာနာဘာဝ(ၿပိတၲာ)မျဖစ္လိုက ယခုဘဝတြင္ သံေယာဇဥ္အမွ်င္တန္းကို ႐ွင္ခန္းျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား ၾကရမည္။
သို႔မဟုတ္ ေသမွ သူမ်ားျပဳေပးမည့္ ကုသိုလ္ကို ေမွ်ာ္ကိုးေနရေသာ နာနာဘာဝ(ၿပိတၲာ)အျဖစ္ကား မေရမရာျဖင့္ ေသျခာမႈ႔ မ႐ွိလွပါ။ ထိုသို႔ က်န္သူမ်ား ျပဳေပးေသာကုသိုလ္ကို ဆြမ္းသြတ္အမွ်ေပးျခင္း (ပုဗၺေပတဗလိ)ဟု ပိဋကတ္၌ဆိုသည္။ ေသလြန္ၿပီးၾကေသာ မိဘဘိုးဖြား ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ရည္မွတ္၍ လွဴဒါန္းရေသာ ေကာင္းမႈ႔တစ္မ်ိဳး ျဖစ္၏။
၈/၁၂/၂၀ဝ၇-ေန႔က မေကြးၿမိဳ႔သို႔ ၾကြရ၏။ ေစတနာ႐ွင္မ်ား၏ နာေရးကူညီမႈအသင္း ငါးႏွစ္ျပည့္အထိမ္း အမွတ္ ည တရား ေဟာေပးရန္ျဖစ္သည္။ ညတရားေဟာေပးအၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ သံဃမဟာနာယကအဖြဲ႔ ဥကၠ႒ မေကြးဆရာေတာ္ ဘုရား ႀကီးေက်ာင္း တိုက္တြင္ ညအိပ္ရ၏။
လာေရာက္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးသူ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ေျမး ေမာင္ပဥၨႈင္းတစ္ပါးက ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ေမြးဖြားရာဇာတိ မင္းဘူးၿမိဳ႔နယ္၊ ေလးအိမ္တန္း႐ြာသို႔ ၾကြကာ ပုဗၺေပတဗလိ ကုသိုလ္ကို ႏွစ္စဥ္ျပဳလုပ္ေ ၾကာင္း ကို ေျပာျပသည္။
ဆရာေတာ္ႀကီးက ႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္ သခ်ၤိဳင္းကုန္းမွန္သမွ်သို႔ ညေနပိုင္း၌ သြားေရာက္ေစကာ သုသာန္႐ွိ မကြ်တ္လြတ္သူမ်ားကို က်က်နနဖိတ္သည္။ ကြင္းထဲတြင္ ထံုးမ်ားျဖင့္ စည္းတားလွ်က္ ေနရာထိုင္ခင္းကိုလည္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ျပဳေပးထား သည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္ကာ ဆြမ္းသကၤန္း လွဴဒါန္းၿပီး အမွ်ေပးေဝ၊ သာဓုေခၚေစၿပီး မွ ျပန္ပို ႔ေပး ေၾကာင္းကို ေျပာျပသည္။
ပိဋကတ္ေတာ္၌ “သံဃာေတာ္အား လွဴဒါန္းဖြယ္ ဒါနဝတၳဳကို လွဴဒါန္းၿပီးပါၿပီး၊သံဃာေတာ္၌ အလွဴသည္ ေကာင္း စြာတည္ သြားပါၿပီ၊ဤကုသိုလ္သည္ ေသလြန္သြားသူ ဦး/ေဒၚ-----အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဤကုသိုလ္ေၾကာင့္ ကြယ္လြန္သူ ဦး/ ေဒၚ-------သည္ ခ်မ္း ခ်မ္းသာသာ ျဖစ္ပါေစ” ဟူ၍ ႏႈတ္ကဆိုလွ်က္ လွဴဒါန္းရမည္၊ အမည္ေခၚၿပီး အမွ်ေဝရမည္- ဟု ဖြင့္ဆိုသည္။
ထိုေမာင္ပဥၨင္းက သူတို႔ ရဟန္းငယ္တစ္စုသည္ ပ႒ာန္းပြဲတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးေဆာင္႐ြက္သလိုမ်ိဳး ေျပာင္ေစပ်က္ေစ သေဘာျဖင့္ ေဆာင္ ႐ြက္ ၾကရမွာ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကပံုကိုလည္း ဤသို႔ ဆက္ေျပာျပသည္။
မင္းဘူးၿမိဳ႔နယ္သည္ ဧရာဝတီျမစ္ ေရတက္ရာေဒသျဖစ္၍ ေရက်သြားေသာအခါ ေျမႏုကြ်န္းေပၚလာ၏။ ထိုေျမႏုကြ်န္း(ကိုင္းမ်ား)သို႔ မိသားစုမ်ား ေပ်ာင္းေ႐ႊၾကလ်က္ ထြန္းယက္စိုက္ပ်ိဳး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ႐ြာတည္ေနထိုင္ၾကကုန္၏။
ထို႐ြာမ်ားကို ကြ်န္း႐ြာမ်ားဟု ေခၚသည္။ ဟိုတစ္စု သည္တစ္စု ျဖစ္၏ေမာင္းပဥၨင္းငယ္တို႔သည္ ထိုကြ်န္း႐ြာ၌ ပ႒ာန္းပြဲကို ဦးေဆာင္က်ဥ္းပၾက၏။ အခန္းအနားအမွဴးလုပ္သူ ေမာင္ပဥၨင္းက ပ႒ာန္းပြဲက်င္းပေသာကြ်န္း႐ြာ၏ အေနာက္ဖက္ ႐ြာေဟာင္းဖက္ ဆီသို႔ ဦတည္ကာ “အေနာက္႐ြာ ဘုရားကုန္းမွာ ႐ွိေနၾက တဲ့ မကြ်တ္လြတ္သူမ်ား မင္းတို႔ကို ငါတို႔က ဖိတ္တယ္။ ယေနည ပ႒ာန္းတရား နာၾကားရန္ လာၾက” ဟု အေပ်ာ္ေျပာလိုက္၏။
“တပည့္ေတာ္က ညပိုင္းၾကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေလးေနတာနဲ႔ ပ႒ာန္းပြဲက်င္းပတဲ့ ကြင္းထဲမွာမအိပ္ဘဲ အသိအိမ္မွာ သြားအိပ္တယ္။ မအိပ္ခင္ က်က်နန ဘုရား႐ွိခိုး၊ ေမတၲာပို႔၊ ပရိတ္ရြတ္ၿပီး ၂၄-ပစၥည္း ပ႒ာန္းနဲ႔ စည္းခ်အိမ္တယ္။ သန္းေခါင္ ယံအခ်ိန္မွာ တပည့္ေတာ္အိပ္တဲ့အိမ္ရဲ့ ေနာက္ဖက္အိမ္က ဒကာမႀကီး တစ္ေယာက္ကို ဝင္ပူးတယ္ဘုရား၊ ဝင္ပူးရေအာင္ လာတုန္းက တပည့္ေတာ္အိပ္တဲ့အိမ္ကို လာတာ၊ဝ င္လို႔မရလို႔ အဲဒီအိမ္ ဝင္တာလို႔ ေျပာတယ္ဘုရား”။
သူအေျပာေၾကာင့္ တရားေဟာခဲ့ရလို႔ ပန္းေနေသာစိတ္ လန္းလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆက္ေျပာပါဦး ဟု တိုက္တြန္းရ၏။
“ပူးတာဘယ္သူတုန္းလို႔ ေမးေတာ့ ႐ြာေစာင့္နတ္တဲ့။ ဦးပဥၨင္းေတြ နာနာဘာဝေတြကို ပ႒ာန္းပြဲဖိတ္တာ ေနရာမေပးလို႔ ဟိုေကာင္ေတြ(နာနာဘာဝေတြ)႐ြာထဲမွာ ေသာင္းၾကမ္းေနၾကတယ္။ သူ(႐ြာေစာင့္နတ္)က သူမႏိုင္လို႔ ပူးေျပာရေၾကာင္း၊ သူတို႔(နာနာဘာဝ)ေတြကို ေနရာေပးပါလို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္ဘုရား”
အဲဒီေတာ့ ဘာဆက္ျဖစ္တုန္း-ေမးေတာ့၊
“တပည့္ေတာ္လည္း ပ႒ာန္းက်င္းပတဲ့ ကြင္းထဲကို ေျပးသြားတယ္၊ လမ္းမွာ မီးစက္ေမာင္းတဲ့ ေမာင္းစိုးကလည္း လန္႔ျဖန္႔ၿပီး ႐ြာထဲ ကို ျပန္ေျပးလာလို႔ လမ္းမွာ ပက္ပင္းတိုးတယ္။ မင္းဘာလို႔ ေျပးလာလဲဆိုေတာ့”
“ညက် အိမ္ဖို႔ မီးစက္ရဲ့အနီးမွာခင္းထားတဲ့ဖ်ာကို ယခု အိပ္မလို ယူလိုက္ေတာ့ ယူလို႔မရဘူး၊ ဘာမွလည္းမေတြ႔ရဘဲလူေတြ စုၿပီး ဖိထိုင္ထားသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနလို႔ လန္႔ၿပီး ထြက္ေျပးလာတာ-ဟု ေျပာတယ္ဘုရား၊။
“ေနာက္ၾကေတာ့ ပ႒ာန္းပြဲမွာ သူတို႔(နာနာဘာဝ)ေတြ အတြက္ ရာဇမတ္ေတြကာေပးၿပီး အဲဒီ ရာဇမတ္အထဲကေန ပ႒ာန္းတရားနာၾကပါလို႔ ေဆာင္႐ြက္ေပးလိုက္တယ္။ ပ႒ာန္းသိမ္းေအာင္ပြဲထိ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူးဘုရား-ဟု ေျပာျပသည္။
သူတို႔ ကိုယ္ေတြ႔ကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလွ၏။
နာနာဘာဝကို ဖိတ္ရင္ နာမည္ေခၚ၍ဖိတ္၊ သူအတြက္ ေနရာသတ္မွတ္ေပး၊ သို႔မွသာ ႐ြာေစာင့္နတ္၊ အိမ္ေစာင့္နတ္ ေတြက ဝင္ခြင့္ေပးမည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ဟန္႐ွိ၏။ တစ္ခ်ိဳ႔ ဆြမ္းသြတ္အိမ္မ်ား၌ ကြယ္လြန္သူ၏ ပုဆိုးအက်ႋ၊တဘက္မ်ားကို ဘုန္းႀကီးေ႐ွ႔တြင္ တရားနာရန္ ေနရာသတ္မွတ္ ခ်ေပးထားတတ္ၾကသည္။
ေက်းလက္အရပ္ေတြမွာ ေသခါနီးလူနာ တေစၦသရဲႏွင့္စပ္၍ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေျပာရင္ ဖုတ္ဝင္တယ္လို႔ ဆိုၾက၏။ ထိုဖုတ္ေကာင္ ဘယ္သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ဘယ္လို ေရာက္လာသည္မသိ။
အင္း ေလာကႀကီးက ဆန္းျပားသလို၊ျဖစ္ၾကရေသာ သတၲဝါတို႔၏ ဘဝေတြကလည္း အမယ္မ်ိဳးစံုမို႔ ပံုေသကားခ်ပ္ ဘာရယ္လို႔ သတ္မွတ္ရန္ ခက္ခဲဘိျခင္း၊ ေန႔စဥ္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳ၍ ေနၾကပါဟူ၍သာ။
အ႐ွင္ပညာသီဟာဘိဝံသ(ပဥၥနိကာယ္)
ဆက္လက္ေဖၚျပေပးသြားပါမည္။
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
ေမတၱာဥယ်ာဥ္
0 comments:
Post a Comment