ခေရပန္းလိုလူေတြမ်ားပါေစ(၂) (သို႔) သိတဲ့မသာေတြ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ..

စလုပ္ကထဲကမစင္ၾကယ္

လူအမ်ားစုဟာ ဘယ္အလုပ္ပဲလုပ္လုပ္ သူတစ္ပါးနဲ႔သြားၿပီး ႏႈိင္းယွဥ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြ ကုသုိလ္ေတြ လုပ္ၾကတယ္.. ဒါေပမယ့္ တျခားလူကိုၾကည့္ၾကတယ္။ သူက်ေတာ့ မေကာင္းတာေတြလုပ္တာ ေကာင္းတာေတြျဖစ္လို႔.. ဘာလို႔သူ႔ကို မေကာင္းက်ိဳးေတြ မေပးေသးတာလဲဆိုတဲ့ အေတြးေတြပါပဲ။ အဲ့ကထဲက ကိုယ့္မွာ အကုသိုလ္ျဖစ္ေနရတာပါ။ သူမ်ားကို ပ်က္စီးေစခ်င္တယ္.. မေကာင္းတာျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆိုကထဲက အကုသုိလ္ဆိုးႀကီးက ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ကိန္းေနပါတယ္။ ကိုယ္ကေကာင္းတာေတြလုပ္ေနေပမယ့္ သူတစ္ပါးကို မေကာင္းတာေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ေနတဲ့အတြက္ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ကုသုိလ္ေတြရဲ႕ အစက မစင္ၾကယ္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းတာလုပ္ၿပီး ေကာင္းတာေတြျဖစ္လာခ်င္တယ္.. ဒါေပမယ့္ မျဖစ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့.. ငါဒီေလာက္ေကာင္းတာေတြလုပ္ၿပီး မေကာင္းတာေတြျဖစ္လာရတယ္ဆိုၿပီး ေဒါသေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါဟာလည္း အကုသုိလ္တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ကုသုိလ္လုပ္ၿပီဆိုကထဲက အက်ိဳးကိုေမွ်ာ္ေနမွေတာ့ ကိုယ္လုပ္တဲ့ကုသုိလ္က ေလာဘနဲ႔မကင္းဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ သံသရာကိုမလည္ေစခ်င္တဲ့ အက်ိဳးမ်ိဳးကိုလိုလားတာကေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵကို ဦးတည္ပါတယ္။ ဒီလို ေကာင္းတာေတြလုပ္ၿပီး ေကာင္းက်ိဳးေတြ မ်ားမ်ားရခ်င္တာကေတာ့ ေလာဘကို ဦးတည္ေနပါတယ္။

ဒ့ါေၾကာင့္ ကိုယ္လုပ္တဲ့ ကုသုိလ္မွန္သမွ်ကို သူတစ္ပါးနဲ႔သြားၿပီး မႏႈိင္းယွဥ္ပါနဲ႔.. ကိုယ္လုပ္တဲ့ကုသုိလ္အေပၚမွာထားရွိတဲ့ စိတ္ထားေတြ ေစတနာေတြ ျဖဴစင္ေစဖို႔ကိုသာ အဓိကထားပါလို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။ ဘယ္ကုသုိလ္ပဲလုပ္လုပ္ သူမ်ားနဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီးလုပ္ရင္ အကုသုိလ္ေတြ ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့အတြက္လည္း အၿမဲတမ္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို စမ္းစစ္ပါ။ သူတစ္ပါးတိုးတက္ႀကီးပြားတာကိုျမင္ရင္လည္း ၀မ္းသာႏိုင္တဲ့ မုဒိတာစိတ္မ်ိဳးေတြ ေမြးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဒါမွသာ ကိုယ္လုပ္မယ့္ကုသုိလ္ရဲ႕ အစဟာလည္း စင္ၾကယ္ႏိုင္သလို.. သူတစ္ပါးရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကို ၀မ္းသာႏိုင္တဲ့စိတ္ထားမ်ိဳးေတြ ေမြးမွလည္း.. အေၾကာင္းစင္ၾကယ္မွ အက်ိဳးစင္ၾကယ္မယ္ဆိုတဲ့အဆံုးမအတိုင္း ကိုယ့္ရဲ႕အက်ိဳးတရားေတြလည္း စင္ၾကယ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

သိတဲ့မသာေတြ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ..

ေလာကမွာ လူမသိတဲ့မသာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ လူ႔ေလာကႀကီးကို တိတ္တဆိတ္ေလး ၀င္ေရာက္လာတယ္.. ေနာက္ၿပီးတိတ္တဆိတ္ေလး ျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းေမးလိုက္ရင္ အိမ္နီးနားခ်င္းကေတာင္ သိမယ္မထင္တဲ့သူမ်ိဳးေတြပါ။ တခါက ဆရာတစ္ေယာက္အိမ္ သြားကန္ေတာ့ရင္း အဲ့ဒီ့အရပ္က မသာခ်တဲ့ အခ်က္တီးသံ ေခါင္းေလာင္းတစ္ခုၾကားမိပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီးက သူ႔ေျမးေလးကို သြားၾကည့္ခိုင္းတယ္။ လမ္းကတစ္လမ္းေက်ာ္ေလာက္ပဲဆိုေတာ့ မသာခ်တာလည္း နီးနီးနားနားဆိုၿပီး ေျမးေလးက သြားၾကည့္ပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေျမးေလးက မသာၾကည့္ၿပီး ျပန္လာတယ္ေပါ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီးကေမးတယ္.. ဘယ္သူေသတာလဲေပါ့.. ဦး…..။ ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ အသက္ဘယ္ေလာက္လဲဆိုေတာ့ မသိဘူးတဲ့။ ဘာအလုပ္လုပ္လဲ… မသိဘူးတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီးက သြားၾကည့္အံုးဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေျမးေလးက ထပ္သြားၾကည့္တယ္။ အသက္က ဘယ္ေလာက္၊ ဘာအလုပ္လုပ္တယ္ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတယ္ေပါ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဘာေရာဂါနဲ႔ေသတာလဲ.. သားသမီးေတြေရာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္က်န္ခဲ့လဲဆိုၿပီး ဆရာႀကီးက ေမးျပန္ပါတယ္။

အဲ့ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဆရာႀကီးေျမးက တယ္ ညံ့တာပဲဗ်ာ။ စစ္ကိုင္းေခြးၾကည့္ခိုင္းတဲ့ပံုျပင္လို အထီးဘယ္ႏွစ္ေကာင္လဲ အမဘယ္ႏွစ္ေကာင္လဲဆိုၿပီး ခဏခဏသြားၾကည့္ခိုင္ရသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနၿပီလို႔ေျပာေတာ့.. ဆရာႀကီးက သူ႔ေျမးမညံ့ဘူးတဲ့။ ေသတဲ့မသာ ည့ံတာဆိုပဲ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီးက သူ႔ေျမးကို အျပစ္ေျပာတာ မႀကိဳက္လို႔ထင္တယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ယူဆမိတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီးက ထပ္ေျပာတယ္.. မင္း.. မသိမသာဆိုတဲ့ စကားၾကားဘူးလားတဲ့။ အဲ့ဒါလူမသိတဲ့မသာကြ.. ေလာကအက်ိဳး၊ တိုင္းျပည္အက်ိဳး၊ ၿမိဳ႕နယ္အက်ိဳး၊ ရပ္ကြက္အက်ိဳး မလုပ္တဲ့သူေတြေသရင္ ဒီလိုပဲကြ..။ အဲ့လိုမသာမ်ိဳးေတြေသရင္ လူေတာင္မစည္ဘူး.. ေသတာေတာင္ ရပ္ကြက္က အခ်က္ေပးမွ သိရတယ္။ တကယ္လို႔.. သူသာ ရပ္ကြက္အက်ိဳးေတြ.. ၿမိဳ႕နယ္အက်ိဳးေတြ လုပ္ၾကည့္ပါလား.. ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေက်ာင္းမထားႏိုင္တဲ့ကေလးေတြကို ေက်ာင္းထားေပးတာေတြ.. ရပ္ကြက္သာေရးနာေရးကိစၥေတြမွာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔အနစ္နာခံၿပီး စြမ္းစြမ္းတမံလုပ္ေပးတာေတြ လုပ္ၾကည့္ပါလား။ အဲ့လူေသၾကည့္.. နာမည္ဘယ္သူ ဘယ္အရပ္သား အသက္ဘယ္ေလာက္ဆိုတာ ရပ္ကြက္ထဲမွာရွိတဲ့လူေတြ ၿမိဳ႕နယ္မွာရွိတဲ့လူေတြ အကုန္သိလိမ့္မယ္။ အဲ့လိုပဲကြ.. ဒီလူက လူမသိတဲ့မသာမလုိ႔ ငါ့ေျမးမညံ့ဘူး မသာညံ့တာလို႔ေျပာတာ။ မင္းသေဘာေပါက္ၿပီလား ဆိုၿပီး ဆရာႀကီးက ဆံုးမေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီစကားေလးကို ေသခ်ာမွတ္သားမိပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္.. ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္ေသသြားရင္ေတာင္ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြကို တမ္းတက်န္ခဲ့တဲ့သူေတြ မရွိရင္ လူျဖစ္ရတာ ဘာထူးမွာလဲ။ ေလာကႀကီးထဲေရာက္လာၿပီးေတာ့.. ကိုယ္ေကာင္းစားဖို႔ ကိုယ့္မိသားစုေကာင္းစားဖို႔ဆိုတဲ့အလုပ္ေတြဟာ လူသားတိုင္းလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံမႈဆိုတဲ့ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြပါ။ ကိုယ္က်ိဳးကို မၾကည့္ဘဲ အမ်ားအက်ိဳးကို ၾကည့္ၿပီးလုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့သူေတြ ေသသြားရင္ အမ်ားက လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနရမွာပါပဲ။ ဒီလိုမ်ိဳးလူေတြ အေယာက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပၚပါေစလို႔လည္း အၿမဲတမ္းတၿပီး က်န္ခဲ့ၾကမွာပါ။ ဥပမာအားျဖင့္ နာေရးကူညီမႈအသင္းမ်ိဳးမွာ ဦးစီးလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ဦးေက်ာ္သူတို႔လို လူမ်ိဳးေတြေသသြားရင္ေတာင္ အမ်ားက လြမ္းဆြတ္ေနရမွာေတာ့ အေသခ်ာပါပဲ။ ႏွေျမာစရာေကာင္းလိုက္တာ.. ဒီလိုလူမ်ိဳး ဒီလိုစိတ္ဓါတ္မ်ိဳးရွိတဲ့သူေတြ ႏိုင္ငံအတြက္ ျပည္သူအတြက္ မ်ားစြာလိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ ႏွေျမာတသမႈမ်ိဳးေတြေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့မွာပါပဲ။ သူကိုယ္တိုင္ ေကာင္းျခင္း မေကာင္းျခင္းဆိုတာ သူ႔အပိုင္းျဖစ္ေနေပမယ့္.. သူ႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈေတြက အမ်ားအတြက္ တိုင္းျပည္အတြက္ ျပည္သူအတြက္ အက်ိဳးရွိေနတဲ့အတြက္ အမ်ားကေတာ့ သူ႔မရွိေတာ့တဲ့အခါမွာ သူ႔လိုလူမ်ိဳးကို တမ္းတေနရမွာကေတာ့ အေသခ်ာပါပဲ..။

ဒ့ါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးက ေျပာပါတယ္.. မင္းတို႔ ငါတို႔ေတြလည္း မၾကာခင္ လူ႔ေလာကႀကီးက ထြက္ခြာသြားၾကရမွာပါ။ အေႏွးနဲ႔အျမန္ပဲကြာပါတယ္။ ေအး.. မသိမသာေတာ့မျဖစ္မခံနဲ႔ကြာ.. သိတဲ့မသာျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါတဲ့။ ဒီလိုသိေအာင္ႀကိဳးစားလို႔ ေျပာလိုက္တယ္ဆိုတာလည္း ကိုယ့္ကိုအထင္ႀကီးေအာင္ ဘုရားေတြတည္ လမ္းေတြေဖာက္လုပ္ျပရမယ္ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ဘာအက်ိဳးျပဳႏိုင္လဲ ဘာတတ္ႏိုင္လဲဆိုတာၾကည့္ၿပီး ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန စြမ္းႏိုင္သေလာက္ထမ္းဖို႔ပါပဲ။ ဦးေက်ာ္သူတို႔လို အသင္းႀကီးမ်ိဳးေတြ မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္.. ကိုယ့္အေနနဲ႔ အရူးတံျမတ္ဆီးလွည္းတဲ့ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔တဲ့အလုပ္မ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ စြမ္းသေလာက္ ၀န္ကိုထမ္းသင့္ပါတယ္။

တခါက ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ ညေနတိုင္း ရပ္ကြက္ကလမ္းတစ္ေလ်ာက္ကို ေရျဖန္းၿပီး တံျမတ္စီးအၿမဲလွည္းေပးတဲ့ အရူးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူ႔အက်င့္ကိုက အဲ့လိုလုပ္ရတာကို ၀ါသနာပါတယ္ေပါ့။ သူကဒီအလုပ္က ေကာင္းသည္ဆိုးသည္လည္း မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူလုပ္ရတာ သေဘာက်တဲ့ပံုနဲ႔ ညေန႔တိုင္း မပ်က္မကြက္ ေရျဖန္းၿပီး တံျမက္စည္းလွည္းတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တေန႔က်ေတာ့ ေဆာင္းတြင္းႀကီးမွာ အရူးဖ်ားၿပီး ေသပါေလေရာ..။ ဒါေပမယ့္ အဲ့အရူးေသတဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္ရပ္ကြက္လံုးကသိတယ္.. တစ္ရပ္ကြက္လံုးက မသာ လိုက္ပို႔ၾကပါတယ္တဲ့။ ကဲ.. ဒါကဘာမွမဟုတ္တဲ့ တံျမတ္စီးလွည္းေပးတဲ့ အရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပရဟိတပါ.။ ဒါမ်ိဳးအလုပ္မ်ိဳးေတာင္ ရပ္ကြက္ကလူေတြက အျမတ္တႏိုးနဲ႔ တမ္းတက်န္ရစ္ခဲ့ရေသးတယ္ဆိုရင္..။

ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာလည္း အရူးတစ္ေယာက္ထက္ေတာ့ ပရဟိတကို ဥာဏ္ပါပါနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနပါတယ္။ ကိုယ္က ေက်ာင္းႀကီးကန္ႀကီးေဆာက္ အသင္းေတြဖြဲ႔ၿပီး မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္.. ကိုယ္စြမ္းႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန အမ်ားအက်ိဳးရွိတာေလးေတြ လုပ္ေပးမယ္ဆိုရင္.. ၿမိဳ႕နယ္တစ္ၿမိဳ႕လံုး၊ ရပ္ကြက္တစ္ခုလံုးက မသိခ်င္ေနပါေစ.. ကိုယ့္ရဲ႕ေစတနာေတြကို ခံစားဖူးတဲ့ အနည္းငယ္ေသာသူေတြရဲ႕ေမတၱာေတြကေတာ့ ကိုယ္တုိင္ခံစားရမွာ မလြဲပါဘူး။ အခ်ိန္တန္လို႔ ကိုယ္ထြက္ခြာသြားခဲ့ရင္ အားလံုးက မတမ္းတႏိုင္ေပမယ့္.. ကိုယ့္ကိုတမ္းတၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕လမ္းေၾကာင္းမွန္ေလးကို ဆက္ေလ်ာက္လွမ္းႏိုင္မယ့္သူေတြ ထားေပးခဲ့ႏိုင္တာဟာလည္း လာျခင္းေကာင္းေသာ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္နဲ႔ တူပါေပတယ္..။ ဒါေၾကာင့္ မသိမသာေတြျဖစ္ေနမယ့္အစား.. ကိုယ့္အထြာ ကိုယ့္ေျခရာေလးနဲ႔ စြမ္းႏိုင္သေလာက္ အမ်ားအက်ိဳးကို လုပ္ေပးရင္းျဖင့္ သိတဲ့မသာေတြ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳမိပါတယ္။