လုိိအပ္လွ်င္ အခ်ိန္မေ႐ြး
တစ္စုံတစ္ေယာက္ေသာသူသည္ ငါ၏ႏွလုံးသားကုိ ေတာင္းလာအံ။ ငါသည္ရင္ကုိခြဲ၍ ထုိသူအား ေပးအံသတည္း။ငါ၏မ်က္စိအစုံကုိ အကယ္၍ေတာင္းလားအံ့၊ အစုံေသာမ်က္စိကုိ ငါထုတ္၍ ေပးအံ။
အကယ္၍ ကိုယ္၏အသားကုိ ေတာင္းလာအ့ံ၊ ဓားငယ္ျဖင့္ အသားကုိ လွီးျဖတ္၍ေပးအံ။
(ေဝႆႏၲရာ)
အကယ္၍ ကိုယ္၏အသားကုိ ေတာင္းလာအ့ံ၊ ဓားငယ္ျဖင့္ အသားကုိ လွီးျဖတ္၍ေပးအံ။
(ေဝႆႏၲရာ)
ေဝႆႏၲရာမင္းသားေလးသည္ အသက္ (ဂ) ႏွစ္မွ်သာ႐ွိေသးသည္၊ အ႐ြယ္ႏွင့္မလုိက္ေအာင္ပင္ စိတ္ကူး ခ်က္တုိ႔က ျမင့္ျမတ္လွသသည္။ ကုသလစၧႏၵျပင္းလွသည္။ ျပင္ပ ပစၥည္းဝတၴဳမ်ား လွဴရ႐ုံျဖင့္ အားမရပဲ မိမိ ႏွလုံးသားကုိ ဖြင့္၍၄င္း၊ မ်က္စိအစုံကုိေဖါက္၍၄င္း၊ အသားအေသြးတို႔ကိုထုတ္၍၄င္း လွဴဒါန္းရန္ ျပင္းျပင္းျပျပ စိတ္အႀကံေတာ္ျဖစ္ေပၚခဲ႔သည္။ ဤျမင့္ျမတ္ေသာ ဆႏၵအဟုန္၏ ျပင္းထန္မႈ ေၾကာင့္ပင္ မဟာပထဝီေျမႀကီးသည္ အမုန္ယစ္ေသာ ဆင္ေပါက္ကဲ႔သုိ႔ သည္းစြာေသာ အသံျပဳလ်က္ တုန္လွဳပ္ခဲ႔ေလသည္။
စာေရးသူကား အသက္၃၂ ႏွစ္မွ်ခဲ႔ပါၿပီ၊ ေဝႆႏၲရာမင္းသားေလး၏ အႀကံမ်ဳိးတစ္ခါမွ် မျဖစ္ခဲ႔မိ ေသးပါ။ အေသြး အသားကုိထုတ္၍ လွဴဘုိ႔ဆုိသည္မွာ ေဝးလာေဝးထဲကျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လွဴရန္ အေၾကာင္းက ဆုံစည္းလာခဲ႔သည္။ နတ္ေတာ္လဆုတ္ ၅ ရက္ စာေရးသူႏွင့္ငယ္သူငယ္ခ်င္း၊ တနယ္တည္း သား ဦးဇင္းတစ္ပါး မႏၲေလး သံဃာ႔ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ တင္ထားရသည္။ ေသြးလုိေနသည္၊ လာ၍လွဴပါရန္ ဟူေသာ ပန္ၾကားခ်က္ျဖင့္ အေခၚ ေရာက္လာသည္။ စာခ်ေနရင္းကပင္ ထ၍လုိက္လာခဲ႔ရသည္။ ေဆး႐ုံကုိ ေရာက္ေသာအခါ လူမမာကုိေတြ႕ရပါၿပီ၊ အ႐ုိးေပၚ အေရတင္လွ်က္သာတည္း။ မ်က္ကြင္းေဟာက္ပက္ျဖင့္ မ်က္စိမ်ားမွာ ခ်ဳိင့္ဝင္ေန၏။ အသားအေရာင္ကမူ ေက်ာက္ဖ႐ုံသီးျဖင့္ ျပြမ္းထားေသာ ဝက္သား ကဲ႔သုိ႔ ဖတ္ဖတ္ျဖဴေန၏၊ စကားသံပင္ မပီ၊ သဲ႔သဲ႔မွ်သာေျပာနဳိင္႐ွာ၏။ ဝမ္းေ႐ွာေနသည္မွာ ငါးရက္ခန္႔မွ်႐ွိရာ ယေန႔ထိ မရပ္ေသးဟုဆုိပါသည္။ သမားေတာ္ႀကီးမ်ားကမူ အူထဲတြင္ေရာဂါပုိးေရာက္႐ွိ ေနသည္ဟုပင္ ယူဆၾကေၾကာင္း သိရသည္။ စာေရးသူကား မလႊဲမေ႐ွာင္သာ၍ အရဲကုိးလာခဲ႔ေသာ္လည္း အလြန္ေၾကာက္ တတ္ သူျဖစ္ပါ၏။
ေဆးပင္မ်ားမ်ားစားစား မထိုိးခဲ႔ဘူးပါ၊ မိခင္တုိက္သုိ႔ေရာက္စ ( ဆယ္ႏွစ္သား အ႐ြယ္)တြင္ အဆုတ္ ေရာဂါ ကာကြယ္ေဆးလာ၍ အထုိးခံရဘူးသည္။ ပခုံးတြင္ထုိးသည္ ေအာင့္လြန္း စပ္လြန္း သျဖင့္ ''ခ်ဳံးမဲခ်'' ငုိခဲ႔ရဘူးရာ၊ ထုိအခါမွစ၍ ေၾကာက္ တတ္လာခဲ႔ပါသည္။ ေသြးေဖာက္ ယူသည္ အပ္တုတ္တုတ္ႀကီးမ်ားကုိ ျမင္ဘူးျပန္ရာ ပုိ၍ပင္ေၾကာက္စိတ္ ဝင္ခဲ႔မိပါသည္။
သုိ႔ေသာ္စာေရးသူကား ''မရဲေသာ္လည္း-ေျပးခဲေစ''ဆုိေသာ စကား ကဲ႔သုိ႔၄င္း၊ ''ဟန္ကုိယ္႔ဘုိ႔'' ဆုိေသာ စကားကဲ႔သုိ႔၄င္း၊ ကိုယ္စိတ္ကုိ ရဲေဆးတင္၍ ေသြးလွဴမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သက္္ဆုိင္ရာသို႔ သတင္း ပုိ႔လုိက္ပါသည္။
မႏၲေလးအမ်ဳိးသား ေသြးလွဴဘဏ္ ဌာနခြဲသုိ႔ ေရာက္ခဲ႔ပါၿပီ၊ အခန္း ၁ ၊ အမွတ္ ဂ-လူနာအတြက္ ေသြးလွဴလာေၾကာင္း ဆုိင္ရာသုိ႔အသိေပးလုိက္ပါသည္။ ''ခဏထုိင္ေစာင့္ပါဦး''ဟု ဆုိ၏။ သူေျပာသည္႔ အတုိင္းထုိင္၍ ေစာင့္ေနလုိက္ရသည္ မွာ ၃ နာရီခန္႔မွ် ၾကာသည္၊ ခဏဆို၍သာ ေတာ္ပါေသးသည္၊ တစ္နာရီေလာက္ ေစာင့္ပါဟုဆုိလွ်င္ ထုိေသြးလွဴဘဏ္၌ တစ္ဝါဆုိေနရမည္လားမသိေခ်။ မတၱရာၿမဳိ႕ အ.ထ.က မွ ဆရာ-ဆရာမ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ၅ဝ-ေက်ာ္တုိ႔သည္ ဥပေဒ မူၾကမ္းေထာက္ခံသည္႔ အေနျဖင့္ ေသြးလွဴလာၾကရာ သူတုိ႔အားလုံးကုိ ေသြးေဖာက္ ယူၿပီးမွပင္ စာေရးသူအလွည္႔ ေရာက္ခဲ႔ပါ၏။ ကုတင္ေပၚသုိ႔လွဲလုိက္သည္ႏွင့္ ''သင့္ေသြးတစ္စက္ျဖင့္ လူတစ္ေယာက္အသက္ကုိကယ္ပါ''ဟူေသာ ေဆး႐ုံနံရံမ်ားမွ ပုိစတာႀကီးမ်ား မ်က္စိထဲတြင္ေပၚလာသည္။ ''ငါ၏ေသြးျဖင့္ လူတစ္ေယာက္၏ အသက္ကုိ ကယ္တင္ခြင့္ရေတာ့မွာပါလား'' ဟူေသာ အသိႏွင့္အတူ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမူ ႐ြင္လန္းအားတက္မူတုိ႔ကို မ်ဳိးမ်ဳိး မ်က္မ်က္ကေလးခံစားလုိက္ရသည္။
ေဒါက္တာေဌးလွဳိင္သည္ စာေရးသူ၏ေသြးကုိ ခ်ိန္၍ၾကည္ေန၏၊ နားၾကပ္ ျဖင့္ေထာက္ကာ ေထာက္ကာ ေသြးခုန္ႏွဳန္းကုိနားေထာင္၏။ တစ္စုံတစ္ရာေရာဂါ ႐ွိ မ႐ွိ စစ္ေဆးလွ်က္႐ွိ၏။ အားရေက်နပ္ သြားသည္အခါ ေသြးကုိေဖာက္ယူရန္ အသင့္ျဖစ္သြားေလသည္။ စာေရးသူကား မိမိစိတ္ကုိ လက္ေမာင္းသုိ႔ လည္း အေရာက္မခံ၊ ေဖာက္မည္အပ္ႀကီးဆီသုိ႔လည္း အေရာက္မခံ၊ အေလာင္းေတာ္ သိဝိမင္းႀကီးႏွင့္ ညီေတာ္အာနႏၵာအေလာင္း သမားေတာ္ႀကီး ၂ ဦးအေၾကာင္းကုိသာ ေတြးေနမိလုိက္သည္။
စာေရးသူကား အသက္၃၂ ႏွစ္မွ်ခဲ႔ပါၿပီ၊ ေဝႆႏၲရာမင္းသားေလး၏ အႀကံမ်ဳိးတစ္ခါမွ် မျဖစ္ခဲ႔မိ ေသးပါ။ အေသြး အသားကုိထုတ္၍ လွဴဘုိ႔ဆုိသည္မွာ ေဝးလာေဝးထဲကျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လွဴရန္ အေၾကာင္းက ဆုံစည္းလာခဲ႔သည္။ နတ္ေတာ္လဆုတ္ ၅ ရက္ စာေရးသူႏွင့္ငယ္သူငယ္ခ်င္း၊ တနယ္တည္း သား ဦးဇင္းတစ္ပါး မႏၲေလး သံဃာ႔ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ တင္ထားရသည္။ ေသြးလုိေနသည္၊ လာ၍လွဴပါရန္ ဟူေသာ ပန္ၾကားခ်က္ျဖင့္ အေခၚ ေရာက္လာသည္။ စာခ်ေနရင္းကပင္ ထ၍လုိက္လာခဲ႔ရသည္။ ေဆး႐ုံကုိ ေရာက္ေသာအခါ လူမမာကုိေတြ႕ရပါၿပီ၊ အ႐ုိးေပၚ အေရတင္လွ်က္သာတည္း။ မ်က္ကြင္းေဟာက္ပက္ျဖင့္ မ်က္စိမ်ားမွာ ခ်ဳိင့္ဝင္ေန၏။ အသားအေရာင္ကမူ ေက်ာက္ဖ႐ုံသီးျဖင့္ ျပြမ္းထားေသာ ဝက္သား ကဲ႔သုိ႔ ဖတ္ဖတ္ျဖဴေန၏၊ စကားသံပင္ မပီ၊ သဲ႔သဲ႔မွ်သာေျပာနဳိင္႐ွာ၏။ ဝမ္းေ႐ွာေနသည္မွာ ငါးရက္ခန္႔မွ်႐ွိရာ ယေန႔ထိ မရပ္ေသးဟုဆုိပါသည္။ သမားေတာ္ႀကီးမ်ားကမူ အူထဲတြင္ေရာဂါပုိးေရာက္႐ွိ ေနသည္ဟုပင္ ယူဆၾကေၾကာင္း သိရသည္။ စာေရးသူကား မလႊဲမေ႐ွာင္သာ၍ အရဲကုိးလာခဲ႔ေသာ္လည္း အလြန္ေၾကာက္ တတ္ သူျဖစ္ပါ၏။
ေဆးပင္မ်ားမ်ားစားစား မထိုိးခဲ႔ဘူးပါ၊ မိခင္တုိက္သုိ႔ေရာက္စ ( ဆယ္ႏွစ္သား အ႐ြယ္)တြင္ အဆုတ္ ေရာဂါ ကာကြယ္ေဆးလာ၍ အထုိးခံရဘူးသည္။ ပခုံးတြင္ထုိးသည္ ေအာင့္လြန္း စပ္လြန္း သျဖင့္ ''ခ်ဳံးမဲခ်'' ငုိခဲ႔ရဘူးရာ၊ ထုိအခါမွစ၍ ေၾကာက္ တတ္လာခဲ႔ပါသည္။ ေသြးေဖာက္ ယူသည္ အပ္တုတ္တုတ္ႀကီးမ်ားကုိ ျမင္ဘူးျပန္ရာ ပုိ၍ပင္ေၾကာက္စိတ္ ဝင္ခဲ႔မိပါသည္။
သုိ႔ေသာ္စာေရးသူကား ''မရဲေသာ္လည္း-ေျပးခဲေစ''ဆုိေသာ စကား ကဲ႔သုိ႔၄င္း၊ ''ဟန္ကုိယ္႔ဘုိ႔'' ဆုိေသာ စကားကဲ႔သုိ႔၄င္း၊ ကိုယ္စိတ္ကုိ ရဲေဆးတင္၍ ေသြးလွဴမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သက္္ဆုိင္ရာသို႔ သတင္း ပုိ႔လုိက္ပါသည္။
မႏၲေလးအမ်ဳိးသား ေသြးလွဴဘဏ္ ဌာနခြဲသုိ႔ ေရာက္ခဲ႔ပါၿပီ၊ အခန္း ၁ ၊ အမွတ္ ဂ-လူနာအတြက္ ေသြးလွဴလာေၾကာင္း ဆုိင္ရာသုိ႔အသိေပးလုိက္ပါသည္။ ''ခဏထုိင္ေစာင့္ပါဦး''ဟု ဆုိ၏။ သူေျပာသည္႔ အတုိင္းထုိင္၍ ေစာင့္ေနလုိက္ရသည္ မွာ ၃ နာရီခန္႔မွ် ၾကာသည္၊ ခဏဆို၍သာ ေတာ္ပါေသးသည္၊ တစ္နာရီေလာက္ ေစာင့္ပါဟုဆုိလွ်င္ ထုိေသြးလွဴဘဏ္၌ တစ္ဝါဆုိေနရမည္လားမသိေခ်။ မတၱရာၿမဳိ႕ အ.ထ.က မွ ဆရာ-ဆရာမ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ၅ဝ-ေက်ာ္တုိ႔သည္ ဥပေဒ မူၾကမ္းေထာက္ခံသည္႔ အေနျဖင့္ ေသြးလွဴလာၾကရာ သူတုိ႔အားလုံးကုိ ေသြးေဖာက္ ယူၿပီးမွပင္ စာေရးသူအလွည္႔ ေရာက္ခဲ႔ပါ၏။ ကုတင္ေပၚသုိ႔လွဲလုိက္သည္ႏွင့္ ''သင့္ေသြးတစ္စက္ျဖင့္ လူတစ္ေယာက္အသက္ကုိကယ္ပါ''ဟူေသာ ေဆး႐ုံနံရံမ်ားမွ ပုိစတာႀကီးမ်ား မ်က္စိထဲတြင္ေပၚလာသည္။ ''ငါ၏ေသြးျဖင့္ လူတစ္ေယာက္၏ အသက္ကုိ ကယ္တင္ခြင့္ရေတာ့မွာပါလား'' ဟူေသာ အသိႏွင့္အတူ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးမူ ႐ြင္လန္းအားတက္မူတုိ႔ကို မ်ဳိးမ်ဳိး မ်က္မ်က္ကေလးခံစားလုိက္ရသည္။
ေဒါက္တာေဌးလွဳိင္သည္ စာေရးသူ၏ေသြးကုိ ခ်ိန္၍ၾကည္ေန၏၊ နားၾကပ္ ျဖင့္ေထာက္ကာ ေထာက္ကာ ေသြးခုန္ႏွဳန္းကုိနားေထာင္၏။ တစ္စုံတစ္ရာေရာဂါ ႐ွိ မ႐ွိ စစ္ေဆးလွ်က္႐ွိ၏။ အားရေက်နပ္ သြားသည္အခါ ေသြးကုိေဖာက္ယူရန္ အသင့္ျဖစ္သြားေလသည္။ စာေရးသူကား မိမိစိတ္ကုိ လက္ေမာင္းသုိ႔ လည္း အေရာက္မခံ၊ ေဖာက္မည္အပ္ႀကီးဆီသုိ႔လည္း အေရာက္မခံ၊ အေလာင္းေတာ္ သိဝိမင္းႀကီးႏွင့္ ညီေတာ္အာနႏၵာအေလာင္း သမားေတာ္ႀကီး ၂ ဦးအေၾကာင္းကုိသာ ေတြးေနမိလုိက္သည္။
သမားေတာ္။ ။အ႐ွင္းမင္းျမတ္ မ်က္လုံးေတာ္ကို မလွဴသင့္ပါ၊ အျခားေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ ဤပုဏၰားကုိ ခ်မ္းသာေအာင္ထားနဳိင္ပါသည္၊ ဘုရင္မင္းဆုိတာ မ်က္လုံးကြယ္ေနလုိ႔ မတင့္တယ္ပါ။
သိဝိမင္းတရား။ ။သမားေတာ္ စကားမမ်ားႏွင့္ မ်က္လုံးကုိသာထုတ္။
သိဝိမင္းတရား။ ။သမားေတာ္ စကားမမ်ားႏွင့္ မ်က္လုံးကုိသာထုတ္။
အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာနည္းျဖင့္ ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း မရေသာေၾကာင့္ သမားေတာ္သည္ မ်က္လုံးကုိ ေဆးျဖင့္သုတ္လိမ္းလုိက္ရာ တခါ တည္း မ်က္လုံး စူတက္၍လာေလသည္။
သမားေတာ္။ ။အ႐ွင္မင္းျမတ္ ပင္ကုိယ္အတုိင္းျဖစ္ေအာင္တတ္နဳိင္ပါေသးသည္၊ စဥ္းစားေတာ္မူပါအုံး..။
မင္းတရား။ ။သမားေတာ္စကားမမ်ားႏွင့္ ထုတ္သာထုတ္လုိက္။
ထုိေနာင္ေဆးျဖင့္ ထပ္တုိ႔လိုက္ရာ မ်က္လုံးေတာ္အစုံသည္ အျပင္ဘက္သုိ႔ ထြက္လာၿပီးလွ်င္ မ်က္ေၾကာမွ်င္မ်ားျဖင့္ ေအာက္သို႔တြဲလ်ားက်လာေလသည္။
သမားေတာ္။ ။အ႐ွင္းမင္းျမတ္ စဥ္းစားေတာ္မူပါအုံး၊ ပင္ကုိယ္အတုိင္း ျဖစ္ေအာင္ တတ္နဳိင္ပါေသးသည္။
မင္းတရား။ ။(ဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ နာက်င္သည္မွ် ဂ႐ုစုိက္ေတာ္မမူပဲ) စကားမမ်ားနဲ႔သမားေတာ္ ျဖတ္သာ ျဖတ္လုိက္။
ထုိေနာင္မည္သည္ နည္းႏွင့္မွ်ေတာင္းပန္မရသျဖင့္ မ်က္ေၾကာမ်ားကုိ ဓားျဖင့္ျဖတ္လွ်က္ မ်က္လုံးေတာ္ ႏွစ္ဘက္ကုိ ဆက္သရ႐ွာေလသည္။ ထုိအခါ မင္းတရားသည္ မ်က္စိမျမင္ဘဲလွ်က္ ႏွစ္သက္႐ြင္ပ်စြာ မ်က္လုံးႏွစ္ဘက္ကုိ ပုဏၰားလက္သုိ႔ ေပးအပ္ေတာ္မူ႐ွာသည္။
အလွဴရဲသည္႔ သိဝိမင္းတရား၏ ဤျဖစ္ရပ္ေလးကုိ ေတြးလုိက္မိေသာအခါ မိမိအလွဴသည္ စာမဖြဲ႔ ေလာက္ေသး၊ ေသြးထိတ္ဖြယ္ ေၾကာက္ဒူးတုန္ဖြယ္ မ႐ွိေသးဟု နားလည္လာသည္။ ထုိစဥ္ေဒါက္တာ ေဌးလွဳိင္သည္ စားေရးသူ၏လက္ေမာင္းကုိ အပ္ျဖင့္ထုိးစုိပ္ကာ ေသြးကိုေဖာက္ယူလုိက္၏၊ ပု႐ြက္ဆိတ္ ကုိက္သေလာက္ သာျဖစ္၏၊ ေဆးထုိးရသေလာက္ပင္ နာက်င္၏။
ေစာေစာပုိင္းက ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ေသြးလွဴ႐ွင္ဓာတ္ပုံမ်ားကုိ ေလွ်ာက္ၾကည္႕ခဲ႔မိသည္။ ဆယ္ႀကိမ္ ထက္မက ေသြးလွဴဘူးသူကုိေတြ႕ရ၏၊ မတၱရာ ၿမဳိ႕မွ အသက္ ၄၅ ႏွစ္႐ွိ ဦးေမာင္ႀကီးဆုိသူကား ၂၉ ႀကိမ္ထိ စံခ်ိန္တင္ထား သူျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ကုိၾကည္႕၍ စားေရးသူတအံတၾသျဖစ္ခဲ႔၏၊ အာဂ သတၱိ႐ွင္ေတြ အျဖစ္ျမင္ခဲ့မိသည္။
ယခုလုိ ကုိယ္တုိင္ ေဖာက္ယူခံရေသာအခါမူ သိပ္မအံၾသခ်င္ေတာ့၊ ေဆးဘက္ ဆုိင္ရာ သိပၸံပညာ ေခတ္မွီ တုိးတက္မူေၾကာင့္ အလြန္ပင္ သက္ေတာင့္ သက္သာ႐ွိလွသည္။ မြန္ျမတ္သည္႔ ဇီဝိတဒါန အလွဴႀကီးကုိ မည္သူမဆုိ အလြယ္တကူပင္ ျပဳလုပ္နဳိင္ေပေတာ့သည္။ စာေရးသူလုိ သူရဲေဘာ ေၾကာင္သူပင္ ေၾကာက္႐ြံစိတ္ မ႐ွိေတာ့၊ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာလွ်င္ ေသြးထုတ္ယူျခင္းကိစၥၿပီးသြားေတာ့သည္။ ၃ မိနစ္ခန္႔မွ် ကုတင္ေပၚတြင္ နားေနၿပီး ထလုိက္သည္ႏွင့္ အမ်ဳိးသား ေသြးလွဴဘဏ္ဌာနခြဲ၏ အုတ္နံရံ၌ သေဘၤာေဆးျဖင့္ ေရးထားေသာ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
အသက္သည္ေသြး
ေသြးသည္အသက္၊ ဦးတည္ခ်က္ကုိ
ရင္ထက္ယုံၾကည္၊ စိတ္မြန္ရည္ျဖင့္
ငါသည္ေသြးလွဴခဲ႔တကား။
ငါးေသြးသက္ျဖင့္၊ စိမ္းက်က္မဟူ
ရန္သူမိတ္ေဆြ၊ မခြဲေလပါ
ေဝဒနာကင္း၊ သက္႐ွင္ျခင္းသာ
ရင္တြင္းငါ၏ ဆႏၵတည္း။
စာေရးသူ၏ ရင္ဝယ္ၾကည္ႏူးမူပီတိလွဳင္းေလးမ်ား ႐ုိက္ခတ္၍သြားေတာ့သည္။ ေဝႆႏၲရာ မင္းျမတ္ကဲ႔သုိ႔ သားေတာ္ သမီးေတာ္မ်ား မ႐ွိသျဖင့္ မလွဴနဳိင္ပါ၊ မယ္မဒၵီအလား ၾကင္သူသက္ထား မ႐ွိလည္း မလွဴနဳိင္ပါ၊ သုိ႔ေသာ္ မိမိပုိင္္ဆုိင္သည္ ေသြးတစ္စက္ကုိကား ႏွစ္သက္႐ႊက္ျပ အားပါးတရပင္ လွဴလုိက္ႏုိင္ေပၿပီတကား။
လာရင္းကိစၥၿပီးဆုံးၿပီျဖစ္၍ ဆရာ ဆရာမတုိ႔ကိုျပန္ရန္ ႏႈတ္ဆက္ လုိက္္ပါသည္။ ထုိေနာင္ စာေရးသူ၏ ရင္ထဲ အသဲထဲမွ လွဳိက္လွဳိက္လွဲလွဲ ထြက္က် လာေသာ စကားတစ္ခြန္းျဖင့္ ဆရာ ဆရာမ တုိ႔ကုိ ဖိတ္ၾကားခဲ႔ပါသည္။
''ဦးဇင္း၏ေသြးက (ေအဘီ) အမ်ဳိးအစားပါ၊ ဘယ္လူနာအတြက္မဆုိ လုိအပ္ရင္ အခ်ိန္မေ႐ြး အေၾကာင္း ၾကားပါ'' ဟူသတည္း။ ။
မင္းတရား။ ။သမားေတာ္စကားမမ်ားႏွင့္ ထုတ္သာထုတ္လုိက္။
ထုိေနာင္ေဆးျဖင့္ ထပ္တုိ႔လိုက္ရာ မ်က္လုံးေတာ္အစုံသည္ အျပင္ဘက္သုိ႔ ထြက္လာၿပီးလွ်င္ မ်က္ေၾကာမွ်င္မ်ားျဖင့္ ေအာက္သို႔တြဲလ်ားက်လာေလသည္။
သမားေတာ္။ ။အ႐ွင္းမင္းျမတ္ စဥ္းစားေတာ္မူပါအုံး၊ ပင္ကုိယ္အတုိင္း ျဖစ္ေအာင္ တတ္နဳိင္ပါေသးသည္။
မင္းတရား။ ။(ဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ နာက်င္သည္မွ် ဂ႐ုစုိက္ေတာ္မမူပဲ) စကားမမ်ားနဲ႔သမားေတာ္ ျဖတ္သာ ျဖတ္လုိက္။
ထုိေနာင္မည္သည္ နည္းႏွင့္မွ်ေတာင္းပန္မရသျဖင့္ မ်က္ေၾကာမ်ားကုိ ဓားျဖင့္ျဖတ္လွ်က္ မ်က္လုံးေတာ္ ႏွစ္ဘက္ကုိ ဆက္သရ႐ွာေလသည္။ ထုိအခါ မင္းတရားသည္ မ်က္စိမျမင္ဘဲလွ်က္ ႏွစ္သက္႐ြင္ပ်စြာ မ်က္လုံးႏွစ္ဘက္ကုိ ပုဏၰားလက္သုိ႔ ေပးအပ္ေတာ္မူ႐ွာသည္။
အလွဴရဲသည္႔ သိဝိမင္းတရား၏ ဤျဖစ္ရပ္ေလးကုိ ေတြးလုိက္မိေသာအခါ မိမိအလွဴသည္ စာမဖြဲ႔ ေလာက္ေသး၊ ေသြးထိတ္ဖြယ္ ေၾကာက္ဒူးတုန္ဖြယ္ မ႐ွိေသးဟု နားလည္လာသည္။ ထုိစဥ္ေဒါက္တာ ေဌးလွဳိင္သည္ စားေရးသူ၏လက္ေမာင္းကုိ အပ္ျဖင့္ထုိးစုိပ္ကာ ေသြးကိုေဖာက္ယူလုိက္၏၊ ပု႐ြက္ဆိတ္ ကုိက္သေလာက္ သာျဖစ္၏၊ ေဆးထုိးရသေလာက္ပင္ နာက်င္၏။
ေစာေစာပုိင္းက ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ေသြးလွဴ႐ွင္ဓာတ္ပုံမ်ားကုိ ေလွ်ာက္ၾကည္႕ခဲ႔မိသည္။ ဆယ္ႀကိမ္ ထက္မက ေသြးလွဴဘူးသူကုိေတြ႕ရ၏၊ မတၱရာ ၿမဳိ႕မွ အသက္ ၄၅ ႏွစ္႐ွိ ဦးေမာင္ႀကီးဆုိသူကား ၂၉ ႀကိမ္ထိ စံခ်ိန္တင္ထား သူျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ကုိၾကည္႕၍ စားေရးသူတအံတၾသျဖစ္ခဲ႔၏၊ အာဂ သတၱိ႐ွင္ေတြ အျဖစ္ျမင္ခဲ့မိသည္။
ယခုလုိ ကုိယ္တုိင္ ေဖာက္ယူခံရေသာအခါမူ သိပ္မအံၾသခ်င္ေတာ့၊ ေဆးဘက္ ဆုိင္ရာ သိပၸံပညာ ေခတ္မွီ တုိးတက္မူေၾကာင့္ အလြန္ပင္ သက္ေတာင့္ သက္သာ႐ွိလွသည္။ မြန္ျမတ္သည္႔ ဇီဝိတဒါန အလွဴႀကီးကုိ မည္သူမဆုိ အလြယ္တကူပင္ ျပဳလုပ္နဳိင္ေပေတာ့သည္။ စာေရးသူလုိ သူရဲေဘာ ေၾကာင္သူပင္ ေၾကာက္႐ြံစိတ္ မ႐ွိေတာ့၊ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာလွ်င္ ေသြးထုတ္ယူျခင္းကိစၥၿပီးသြားေတာ့သည္။ ၃ မိနစ္ခန္႔မွ် ကုတင္ေပၚတြင္ နားေနၿပီး ထလုိက္သည္ႏွင့္ အမ်ဳိးသား ေသြးလွဴဘဏ္ဌာနခြဲ၏ အုတ္နံရံ၌ သေဘၤာေဆးျဖင့္ ေရးထားေသာ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
အသက္သည္ေသြး
ေသြးသည္အသက္၊ ဦးတည္ခ်က္ကုိ
ရင္ထက္ယုံၾကည္၊ စိတ္မြန္ရည္ျဖင့္
ငါသည္ေသြးလွဴခဲ႔တကား။
ငါးေသြးသက္ျဖင့္၊ စိမ္းက်က္မဟူ
ရန္သူမိတ္ေဆြ၊ မခြဲေလပါ
ေဝဒနာကင္း၊ သက္႐ွင္ျခင္းသာ
ရင္တြင္းငါ၏ ဆႏၵတည္း။
စာေရးသူ၏ ရင္ဝယ္ၾကည္ႏူးမူပီတိလွဳင္းေလးမ်ား ႐ုိက္ခတ္၍သြားေတာ့သည္။ ေဝႆႏၲရာ မင္းျမတ္ကဲ႔သုိ႔ သားေတာ္ သမီးေတာ္မ်ား မ႐ွိသျဖင့္ မလွဴနဳိင္ပါ၊ မယ္မဒၵီအလား ၾကင္သူသက္ထား မ႐ွိလည္း မလွဴနဳိင္ပါ၊ သုိ႔ေသာ္ မိမိပုိင္္ဆုိင္သည္ ေသြးတစ္စက္ကုိကား ႏွစ္သက္႐ႊက္ျပ အားပါးတရပင္ လွဴလုိက္ႏုိင္ေပၿပီတကား။
လာရင္းကိစၥၿပီးဆုံးၿပီျဖစ္၍ ဆရာ ဆရာမတုိ႔ကိုျပန္ရန္ ႏႈတ္ဆက္ လုိက္္ပါသည္။ ထုိေနာင္ စာေရးသူ၏ ရင္ထဲ အသဲထဲမွ လွဳိက္လွဳိက္လွဲလွဲ ထြက္က် လာေသာ စကားတစ္ခြန္းျဖင့္ ဆရာ ဆရာမ တုိ႔ကုိ ဖိတ္ၾကားခဲ႔ပါသည္။
''ဦးဇင္း၏ေသြးက (ေအဘီ) အမ်ဳိးအစားပါ၊ ဘယ္လူနာအတြက္မဆုိ လုိအပ္ရင္ အခ်ိန္မေ႐ြး အေၾကာင္း ၾကားပါ'' ဟူသတည္း။ ။
အရွင္မေဟာသဓ ပ႑ိတ
၇.၃.၇၄
ဓမၼဗ်ဴဟာ (အတြဲ ၁၂၊ အမွတ္ ၁၂)
0 comments:
Post a Comment