ကံေကာင္းျခင္းလက္ေဆာင္
စာေရးသူသည္ နာဂေတာင္တန္းေျမသုိ႔ သာသနာျပဳခရီးၾကြေရာက္ခ်ိန္မစ၍ ယခုကဲ့သုိ႔ ပြဲမ်ိဳးကုိ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မႀကဳံဖူးသည့္အတြက္ သြားရမည့္လမ္းခရီးကုိ ေက်းရြာလူႀကီးမ်ားထံ ေမးၾကည့္ေသာအခါ
တစ္ရက္ခရီးပင္သြားရသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ေတာင္ေပၚသားမ်ားတစ္ရက္သြားရ သည့္ခရီးကုိ စာေရး သူအေနနဲ႔ ဘယ္ႏွစ္ရက္သြားရမည္မွန္းမသိ။ တီြးေထြရြာသည္ လျခမ္းရြာႏွင့္ နီးသည္ဟုလည္းေျပာၾက
သည္။ လျခမ္းေက်းရြာတြင္ သာသနာျပဳတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ရဟန္းေတာ္ ဦးပညာဝိဒူမွာ ရန္ကုန္ ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသုိလ္ထြက္ျဖစ္၍ စာေရးသူ၏ သီတင္းသုံေဖာ္ပင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ လျခမ္းရြာသုိ႔လည္း မေရာက္ဖူးေသးေသာေၾကာင့္ လျခမ္းရြာမွာ တစ္ညအိပ္ၿပီးမွ တြီးေတထြရြာသုိ႔ ခရီးဆက္သြားမည္ဟု အစီအစဥ္ေရးဆြဲလုိက္ပါသည္။
စာေရးသူသည္ သပိတ္ကုိလြဲ၊ ေရးပူးကုိထမ္း၊ လမ္းတြင္ ဘုဥ္းေပးမည့္ ေန႔ဆြမ္းကုိ ဖတ္နဲ႔ထုပ္ယူကာ ရြာကမီးကင္း အထမ္းသမားႏွစ္ေယာက္နွင့္အတူ (၂၅-၂-၂၀၀၂)ေန႔ နံနက္ (၇)နာရီတြင္ စတင္ထြက္ခြါခဲ့ပါေတာ့သည္။ အံ့ေပၚရြာမွ လျခမ္းရြာႏွင့္ တြီးေထြရြာသုိ႔ သြားသည့္လမ္းမွာ လမ္းတစ္လမ္းတည္းျဖစ္ၿပီး ရြာ၏ေတာင္ေျခနားသုိ႔ ေရာက္မွလမ္းခြဲသြားသည္ဟု အထမ္းသမားႏွစ္ေယာက္
က ေျပာျပၾက၏။ လျခမ္းရြာႏွင့္ တြီးေထြရြာသုိ႔ သြားသည့္လမ္းမွာ အံ့ေပၚေတာင္ေျခေအာက္မွသာရွိ၍ အံ့ေပၚရြာမွ ေတာင္ေအာက္သုိ႔ တစ္နာရီသာသာ ဆင္းရသည္။
ထုိေတာင္ေအာက္တြင္စမ္းေရမ်ားတသြင္သြင္စီးဆင္းေနေသာတပ္ရံေခ်ာင္းေခၚေခ်ာင္းငယ္ေလးတစ္ေခ်ာင္း
ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ထုိေခ်ာင္း၏ ေဘးႏွစ္ဖက္ ဝဲယာတြင္ ေျမကြက္လပ္မ်ားရွိသည္။ ထုိေျမကြက္လပ္ေပၚတြင္
ေပါက္ေနၾကေသာ လက္ပံပင္မ်ားမွာ ပင္လုံးကၽြတ္ေအာင္ပြင့္ေနၾကၿပီး ေႏြဦးကာလ၏ ရာသီသဘာဝ အလွကုိ ေဖာ္က်ဴးေနသလုိပင္။ ေက်းငွက္၊ ဆက္ရက္၊ သာလိကာမ်ားကလည္း ျမည္တြန္ဟစ္ေၾကြးလ်က္ ျမဴးထူးေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ပန္းဝတ္ရည္မ်ားကုိ စုပ္ယူေသာက္သုံးေနၾကသည္။ ေႏြဦးကာလ ေလရူးမ်ား၏ တုိးေဝွ႔တုိက္ခတ္မႈေၾကာင့္ လက္ပံပြင့္မ်ား ေလထဲတြင္လြင့္ပ်ံေနသည္ကုိ ေတြ႔ရေသာအခါ ေမြးရပ္ေျမကုိ သတိရမိပါ၏။
တပ္ရံေခ်ာင္းကေလးကုိ ျဖတ္ၿပီးႀကဳိးတံတားေလးတစ္ခုထုိးထား၍ ထုိတံေလးေပၚမွ ျဖတ္ေက်ာ္သြားရသည္။
တပ္ရံေခ်ာင္းကေလးသည္ ေမာ္ဖြန္ေတာင္တန္းၾကီးႏွင့္ အ့ံေပၚေတာင္တန္ႀကီးမ်ားႏွစ္ခုၾကားတြင္ စမ္းေရမ်ား တသြင္သြင္စီးဆင္းေနေသာ ေခ်ာင္းကေလးျဖစ္ပါ၏။ ထုိေခ်ာင္းကေလးထဲမွ ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္သားမ်ားႏွင့္ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနေသာ စမ္းေရအလွတုိ႔ကလည္း စာေရးသူအားညွိဳ႕ယူဆြဲေဆာင္ေနပါသည္။ ရႈခင္းပသာဒမ်ားက စုံလင္ေနေသာေၾကာင့္ သဘာဝအလွျမင္ကြင္းၾကီးကုိ ၾကည္နဳးဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ျမင္ေတြ႔ခံစားရသည္။
ေခ်ာင္းကေလး၏ ေဘးႏွစ္ဖက္ဝဲယာတြင္ ေျမကြက္လပ္မ်ားကုိ ေတြ႔ရသည့္အခါတြင္လည္း ေျမျပန္႔ေဒသသုိ႔ ေရာက္သြားသလုိမ်ိဳး ထပ္မံခံစားရျပန္သည္။ ထုိေျမကြက္လပ္ေပၚတြင္ အံ့ေပၚေက်းရြာသားမ်ား၏ လယ္ကြက္တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ သူတုိ႔ခမ်ာလည္း လယ္ယာလုပ္ငန္းကုိ ေပါက္ျပားႏွင့္ေပါက္ၿပီးမွသာ လုပ္ကုိင္ရသည့္တြက္ လယ္ကြက္မ်ားကုိမ်ားမ်ားစားစား မလုပ္နိဳင္ၾကေသးပါ။
လျခမ္းရြာႏွင္ တြီးေထြရြာသုိ႔ ထုိေျမကြက္လပ္မ်ားမွ ျဖတ္ေက်ာ္သြားရ၏၊ လမ္းတစ္ဝက္အေရာက္အတြင္ ဗုိလ္တဲတစ္ခု၌ ခဏနားၾကသည္။ အထမ္းသမားမ်ားက ဖက္ျဖင့္ထုပ္ယူလာေသာ ဆြမ္းကုိကပ္ၾကသျဖင့္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးလုိက္၏။ ဆြမ္းဘုဥ္ေပးၿပီး၍ တျဖည္းျဖည္းေျခလ်င္သြားလုိက္သည္မွာ လျခမ္းရြာတည္ရွိရာ လျခမ္းေတာင္ေျခေအာက္သုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ နာဂေတာင္တန္းေဒသတြင္ ေတာင္ေအာက္သုိ႔ ေရာက္ၿပီဆုိလ်င္ ေတာင္ေပၚသုိ႔တက္ရေတာ့မည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါ။
လျခမ္းေတာင္သည္ ေပေပါင္းသုံးေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ျမင့္မည္ထင္သည္။ ေတာင္ေပၚသုိ႔တက္သည့္အခါ ေလးေလးပင္ပင္ ဝန္မပါဘဲ တက္ရေသာစာေရးသူက ေမာပန္းေနေလာက္ အထမ္းသမားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ၿပဳံးလုိ႔ရယ္လုိ႔ စကားတေသာေသာျဖင့္ စာေရးသူေမာပန္းေနမွန္းသိေတာ့
အထမ္းသမားတစ္ေယာက္က ျမန္မာစကား မပီတပီျဖင့္ ေျပာေလသည္။
“ေခၚဇုိ႔ပူ၊ ေမာရင္ နားေလ၊ ရြာေရာက္ဖုိ႔ နည္းနည္းတက္ရအုံးမွာ” “ဘာေလးဗ်၊ ေခၚဇုိ႔ပူဆုိတာ ”ဟု စေရးသူကေမးေတာ့ ျမန္မာစကား နားလည္လုိက္ပုံမ်ား-စာေရးသူကုိ လက္ညွိဳးထုိးၿပီး “ေခၚဇုိ႔ပူက ေခၚဇုိ႔ပူေလ” လုိ႔ေျပာလုိက္သည္။ စာေရးသူက သေဘာေပါက္လုိက္ပါသည္။ ဘုန္းၾကီးကုိ ၾကမင္းပူတင္မက “ေခၚဇုိ႔ပူ”လုလည္းေနာက္တစ္မ်ိဳး ေခၚၾကေသးသည္ကုိး။ နာဂေတာင္တန္းေဒသေရာက္မွ
ငယ္ငယ္က ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာေတာ္ေပးခဲ့ေသာ ဘြဲ႔မည္နာမေပ်ာက္ၿပီး “ၾကမင္းပူႏွင့္ ေခၚဇုိ႔ပူ” နာမည္ႏွစ္မ်ိဳးရရွိေနေလၿပီတကား။ ေခၚဇုိ႔ပူဟုေခၚသည္မွာ “ေခါင္းတုံး”ဟုပင္ေခၚသည္ဟု ရြာျပန္ေရာက္မွသိရသည္။ ညေန-၅-နာရီေလာက္မွာလျခမ္းရြာသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားပါသည္။
(ဆက္လက္ေပၚျပပါမည္)
စာေရးသူ-သစၥာေရာင္ျခည္
(၃-၁-၂၀၁၁)
0 comments:
Post a Comment