The Way to Nibbana (Part 3)

နိဗၺာန္လမ္း (အပိုင္း ၃)

ေမတၱာအက်ိဳး ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာမ်ား

၁။ ေမတၱာတရားကို က်င့္သံုးသူသည္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္စက္ရ၏။ အမုန္းကင္းစင္၍ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနေသာ စိတ္ႏွလံုးႏွင့္ အိပ္ယာ၀င္ေသာေၾကာင့္ သဘာ၀အတိုင္း ခ်က္ခ်င္း အပ္ေပ်ာ္သြား၏။ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈ ျပည့္၀သူတို႔က ဤအခ်က္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သ႐ုပ္ေဖာ္ျပ၏။ ထိုသူတို႔သည္ မ်က္စိမွိတ္လိုက္သည္ႏွင့္ လ်င္ျမန္စြာ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားၾက၏။

၂။ ေမတၱာႏွလံုးသားႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာေၾကာင့္ ေလ်ာ္ကန္စြာ ေမတၱာႏွလံုးသားႏွင့္ ႏိုးထလား၏။ အက်ိဳးေဆာင္စိတ္ရွိသူ သနားၾကင္နာတတ္သူတို႔သည္ အၿပံဳးႏွင့္ အိပ္ယာထေလ့ ရွိၾက၏။

၃။ ေမတၱာသမားတို႔သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္မွာပင္ အိပ္မက္ဆိုးတို႔၏ ေႏွာင့္ယွက္မႈကို မခံၾကရေပ။ ႏိုးထေနခ်ိန္၌ ေမတၱာတရား ျပည့္၀ၾကေသာေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္မွာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကရ၏။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနစဥ္မွာျဖစ္ေစ အိပ္မက္လွလွ မက္ေနစဥ္မွာျဖစ္ေစ ၿငိမ္းခ်မ္းၾကရေလ၏။

၄။ ေမတၱာသမားသည္ လူသားအားလံုးတို႔၏ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ျဖစ္လာ၏။ သူက သူတစ္ပါးကို ေမတၱာထားေသာေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကလည္း သူ႔ကို ေမတၱာပိုၾက၏။

ၿပံဳးရႊင္လ်က္ မွန္ၾကည့္သူသည္ အၿပံဳးမ်က္ႏွာ၏ ႏႈတ္ဆက္မႈကို ရလိမ့္မည္။ အျပန္အားျဖင့္ မ်က္ႏွာကို ႐ႈံ႕မဲ့လ်က္ မွန္ၾကည့္လွ်င္ မဲ့ရြဲ႕ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ တူညီေသာ ေရာင္ျပန္အရိပ္ကို ျမင္ရလိမ့္မည္။ ျပင္ပကမၻာကို ျပဳမူသကဲ့သို႔ ျပင္ပကမၻာကလည္း အလားတူ အျပဳအမူျဖင့္ တံု႔ျပန္၏။ ကိုယ္တိုင္ အျပစ္အနာအဆာႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသူသည္ တစ္ျခားသူတို႔၏ သႏၲာန္၌လည္း အျပစ္ကိုသာ ျမင္တတ္၏။ ထိုသူသည္ ေကာင္းကြက္တို႔ကို မသိက်ိဳးကၽြန္ ျပဳတတ္၏။

မိမိတို႔၏ အထြတ္အျမတ္ ေကာင္းကြက္မ်ား၌ အျပစ္အနာအဆာ ရွိေနၿပီး အဆိုးဆံုး အရာမ်ားမွာလည္း ေကာင္းကြက္တို႔ ရွိေန၏။ သို႔ျဖစ္ပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးတို႔၏ အက်ည္းတန္မႈကိုသာ ႐ႈျမင္ေနရပါသနည္း။ အရာရာ၌ ေကာင္းျမတ္မႈႏွင့္ လွပမႈကိုသာ ႐ႈျမင္ႏိုင္ၾကလွ်င္ အားလံုးအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈ ေပါက္ဖြားလာပါလိမ့္မည္။

၅။ ေမတၱာတရားကို က်င့္သံုးသူသည္ လူမွတစ္ပါးေသာ သတၱ၀ါတို႔ အတြက္လည္း ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာပင္ ျဖစ္၏။ တိရစၧာန္တို႔ကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္ခင္၏။ ရေသ့ရဟန္း သူေတာစင္တို႔သည္ ေမတၱာဓာတ္ ျဖန္႔က်က္ထားျခင္းျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းေသာ သားရဲတိရစၧာန္တို႔အလယ္ ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲ၌ ေဘးရန္ကင္းရွင္းစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ၾကေလ၏။

၆။ တားဆီးမရႏိုင္ေသာ ကံေႂကြးသာ မရွိဘူးဆိုပါလွ်င္ ေမတၱာပြားသူသည္ သူ႔ေမတၱာ၏ စြမ္းအားေၾကာင့္ အဆိပ္စေသာ ေဘးသင့္ျခင္းမ်ိဳး မႀကံဳရႏိုင္။

ေမတၱာသည္ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ ခန္႔ၾကမ္းမႈစြမ္းအင္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ သက္ေရာက္မႈတို႔ကို တံု႔ျပန္တိုက္ခိုက္ႏိုင္၏။ ခႏၶာေဗဒ ျဖစ္စဥ္၌ ဗ်ာပါဒစိတ္ကူးသည္ အဆိပ္စြမ္းအင္ကို ထုတ္လႊတ္သကဲ့သို႔ ေမတၱာစိတ္ဓာတ္သည္ ႐ုပ္ခႏၶာခန္႔ၾကမ္းမႈ အက်ိဳးတရားတို႔ကို ဖန္တီးေပး၏။

ဘုရားရွင္ကိုေတာ္ျမတ္ သူ႔ဇာတိေနျပည္ေတာ္သို႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ႂကြေတာ္မူစဥ္က ခုနစ္ႏွစ္ အရြယ္သာ ရွိေသးေသာ သားေတာ္ရာဟုလာသည္ ဘုရားရွင္ထံ ခ်ဥ္းကပ္၍ “အရွင္ဘုရား အရွင္ဘုရားတို႔၏ အရိပ္သည္ပင္ တပည့္ေတာ္အတြက္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ျဖစ္ပါ၏”ဟု ႐ုတ္တရက္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့၏။ ဘုရားရွင္၏ ေမတၱာဓာတ္သည္ သူငယ္ရာဟုလာကို လႊမ္းမိုးလိုက္၏။ သူငယ္သည္ သံလိုက္ကဲ့သို႔ ဆြဲငင္တတ္ေသာ ေမတၱာစြမ္းအင္ကို ေတြထံခံစားလိုက္ရ၏။

၇။ သူ၏ ေမတၱာစြမ္းအားေၾကာင့္ ေမတၱာဓာတ္ရွိသူကို မျမင္အပ္ မျမင္ႏိုင္ေသာ နတ္ေဒ၀ါတို႔ကလည္း ေစာင့္ေရွာက္၏။

၈။ ေမတၱာေၾကာင့္ လ်င္ျမန္စြာ စိတ္တည္ၾကည္၏။ ရန္လိုေသာ အေတြးလႈိင္းတို႔၏ ေႏွာင့္ယွက္မႈ မရွိေသာေၾကာင့္ သမာဓိကို အလြယ္တကူ ထူေထာင္ႏိုင္၏။ ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးအပ္ေသာ သုခဘံု၌ စိတ္ေအးခ်မ္းစြာ ေနရလိမ့္မည္။ ထိုသုခကို သူႏွင့္ နီးစပ္သူမ်ားပင္ ခံစားရလိမ့္မည္။

၉။ ေမတၱာသည္ ေမတၱာရွင္၏ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ကို အလွဆင္ႏိုင္၏။ မ်က္ႏွာသည္ စိတ္အေျခအေနကို ပံုေဖာ္ေပးသည္မွာ ဓမၼတာျဖစ္၏။ စိတ္ဆိုး ေဒါသ ျဖစ္ေနခ်ိန္၌ ႏွလံုးမွ ေသြးထုတ္လႊတ္မႈသည္ သာမန္ႏႈန္းထားထက္ ႏွစ္ဆ သံုးဆ ပို၍ျမန္၏။ ပူေလာင္ေနေသာ ေသြးသည္ မ်က္ႏွာအထိ တဟုန္းထိုး တက္ေရာက္လာ၏။ ထိုအခါ မ်က္ႏွာနီရဲလား၏။ ညိဳပုတ္လာ၏။ ထိုအခါမ်ိဳး၌ မ်က္ႏွာသည္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ ျဖစ္လာ၏။ အျပန္အားျဖင့္ ေမတၱာအေတြးသည္ စိတ္ႏွလံုးကို ရႊင္ၿပံဳးေစ၏။ ေသြးသားကို ၾကည္လင္ေစ၏။ ထိုအခါ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ အသြင္အျပင္ကို ေဆာင္၏။

ဘုရာရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ သဗၺညဳတဥာဏ္ကို ရေတာ္မူၿပီးေနာက္ က်ိဳးေၾကာင္းဆက္ႏြယ္မႈ (ပ႒ာန္း)တရားကို ဆင္ျခင္ေတာ္မူရာ ကိုယ္ေတာ္၏ ႏွလံုးသားသည္ အလြန္ပင္ ေအးၿငိမ္းေနၿပီး (အညိဳေရာင္) အ၀ါေရာင္ အနီေရာင္ အျဖဴေရာင္ လိေမၼာ္ေရာင္ ႏွင့္ ေရာင္စံုေရာယွက္ေနေသာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္၏ ေသြးတို႔သည္ ခႏၶာကိုယ္ အျပင္ဘက္သို႔ ေရာင္ျခည္ေတာ္အျဖစ္ ထြက္ေပၚခဲ့ေၾကာင္း အဆိုရွိ၏။

၁၀။ ေမတၱာျပည့္၀သူသည္ တစ္ပါးသူကို ရန္လိုမုန္တီးစိတ္ မေမြးေသာေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေသရ၏။ ေသလြန္ၿပီးေသာ အခါမွာပင္ သူ၏ ၾကည္လင္ေအးျမေသာ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္သည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေသခဲ့ရသည္ကို ပံုေဖာ္လ်က္ ရွိ၏။

၁၁။ ေမတၱာႏွင့္ ျပည့္စံုသူသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေသဆံုးရေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဘ၀မွာလည္း သုဂတိဘံုတြင္ ေမြးဖြားရ၏။ (လြန္ျမတ္သည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ) စ်ာန္သမာပတ္ ရရွိခဲ့လွ်င္ ျဗာဟၼာ့ဘံု၌ ပဋိသေႏၶ ေနရေပလိမ့္မည္။

ေမတၱာ၏ စြမ္းပကား

ေသခ်ာသည့္ ဤေလာကီအက်ိဳးမ်ားအျပင္ ေမတၱာသည္ သံလိုက္ကဲ့သို႔ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္းကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ထား၏။ ေမတၱာသည္ အေ၀းမွာ ရွိသူတို႔ကိုပင္ ၾသဇာသက္ေရာက္ႏိုင္၏။ သူတစ္ပါးတို႔ကို ကိုယ့္ဘက္ပါေအာင္ ဆြဲေဆာင္သိမ္းသြင္းႏိုင္၏။

ဘုရားရွင္ကို လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ရန္အတြက္ မူးယစ္ေနေသာ ဆင္ကို ဘုရားရွင္ထံသို႔ ေမာင္းလႊတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဘုရားရွင္သည္ ထိုဆင္ထံသို႔ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာ ေမတၱာပို႔လႊတ္ေတာ္မူခဲ့၏။ ထိုဆင္ကို ေအာင္ျမင္ေတာ္မူခဲ့သည္။

သူ႔ကိုသတ္ျဖတ္ရန္ အမိန္႔ေတာ္ ခ်မွတ္သည့္ ဖခင္ဘုရင္ကို ဘုရားေလာင္း မင္းသားငယ္က မည္သို႔မည္ပံု အကန္႔သတ္မဲ့ေမတၱာ ပို႔လႊတ္ခဲ့သည္ကို ညႊန္ျပရန္အတြက္ လွပေသာ ပုံျပင္ဇာတ္ေၾကာင္းတစ္ခုကို ထုတ္ႏုတ္ကိုးကားႏိုင္၏။ အရြယ္ပင္ ငယ္ေသာ္လည္း အေလာင္းေတာ္ မင္းသားသည္ ဤသို႔ ၾကံစည္စဥ္းစား၏။

“ေမတၱာတရားကို က်င့္သံုးရန္ အခြင့္ေကာင္း ျဖစ္ေပ၏။ ခမည္းေတာ္သည္ ငါ့ေရွ႕မွာ ရပ္ေန၏။ မယ္ေတာ္ခမ်ာ ငိုေနရွာသည္။ အာဏာပါးကြက္သားသည္ ငါ၏ လက္ေျခတို႔ကို ျဖတ္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒုကၡသည္ ငါသည္ အလယ္မွာ ရွိေန၏။ ေလးေယာက္သားတို႔ကို မခြဲမျခား တစ္သားတည္း ငါ ေမတၱာထားရမည္။ ငါ့ ခမည္းေတာ္မင္းႀကီး သူ၏ ရက္စက္ေသာ အျပဳမူေၾကာင့္ ဆင္းရဲဒုကၡ မႀကံဳရပါေစႏွင့္။ အနာဂတ္ကာလ၌ ငါသည္ ဘုရား ျဖစ္ရပါေစသတည္း။”

တစ္ခုေသာ ဘ၀၌ ဘုရားေလာင္းသည္ မင္းဥယ်ာဥ္မွာေနရင္း ခႏၲီပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူ၏။ မူးယစ္ေနေသာ ဘုရင္ႀကီးသည္ အေလာင္းေတာ္၏ ခႏၲီကို စမ္းသပ္၏။ စိတ္ဆတ္ေသာ ဘုရင္ႀကီးသည္ အေလာင္းေတာ္ကို ေျခႏွင့္ကန္ေၾကာက္၏။ အေလာင္းေတာ္၏ လက္ေျခတို႔ကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္၏။ အေလာင္းေတာ္ကား ခႏၲီကို လက္ကိုင္ထားလ်က္ပင္။ စိတ္တိုလာေသာ ဘုရင္ႀကီးသည္ အေလာင္းေတာ္၏ ရင္၀ကို ကန္ေၾကာက္၏။ ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေနၿပီး ေသြးအိုင္၌ လဲေနေသာ အေလာင္းေတာ္သည္ ဘုရင္ႀကီးအတြက္ ဆုမြန္ေကာင္းပင္ ေတာင္းေပးလိုက္ေသး၏။ သူကဲ့သို႔ေသာ ေယာက်္ားျမတ္တို႔သည္ အမ်က္ထြက္႐ိုးမရွိဟု ေျပာဆိုၿပီး ဘုရင္ႀကီး အသက္ရွည္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေပးေလ၏။

ဘုရားရွင္သည္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ နမူနာေကာင္းအျဖစ္ က်င့္ေဆာင္ျပေတာ္မူခဲ့၏။

“ဆင္ေျပာင္ႀကီးသည္ စစ္ေျမျပင္၌ ေလးမွ (မိမိအေပၚသို႔) က်ေရာက္လာေသာ ျမားကို မတုန္မလႈပ္ ၾကံ့ၾကံ့ခံသကဲ့သို႔ ငါဘုရားသည္ လြန္က်ဴးေစာ္ကားေသာ စကားကို သည္းခံအံ့။ (ေလာကီဘုံသား) လူအမ်ားသည္ သီလမရွိသည္သာတည္း”ဟု ေဟာေတာ္မူ၏။

ႏိုင္ငံမ်ားစြာတို႔ စစ္လက္နက္ အျပည့္တပ္ဆင္ထားၾကသည့္ ေနရာ၊ အခ်င္းခ်င္း ၿခိမ္းေျခာက္ေနၾကသည့္ ေနရာ၊ လူ႔အသက္သည္ အခ်ိန္မေရြး ပစ္လႊတ္ႏိုင္ေသာ အႏုျမဴလက္နက္၏ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ အႏၲရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရသည့္ ေနရာ၊ ၀႐ုန္းသုန္းကား ႏိုင္လွေသာ၊ စစ္မက္လိုလားေသာ၊ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနေသာ ယေန႔ကမၻာ၌ ေမာင္ႏွစ္မမ်ားသဖြယ္ ျပည့္စံုၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ညီညြတ္မွ်တစြာ ေနထိုင္ ရွင္သန္ႏိုင္ေရးအတြက္ တစ္ေျပးညီ ထားအပ္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရား အမွန္ပင္ လိုအပ္ေနပါေလၿပီ။

အႀကီးအက်ယ္ ပ်က္စီးေစတတ္ေသာ ဗံုးလက္နက္မ်ား၊ အျခားေသာလက္နက္မ်ားတို႔ျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရလွ်င္ ေမတၱာကို လက္ေတြ႔က်င့္သံုးရန္ ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္ေလာ။

ဟုတ္ေလၿပီ။ ေကာင္းကင္ယံမွ ဗံုးမိုးရြာခ်သည့္အခါ အားနည္းသူတို႔ ဘာတတ္ႏိုင္မည္နည္း။ ထိုသို႔ေသာ ကပ္ေဘးဆိုးမွ ၎တို႔ ေရွာင္လႊဲႏိုင္ၾကပါမည္ေလာ။

မေရွာင္သာသည့္ ေသေဘးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမည့္အခါ ေသေစႏိုင္ေသာ ထိုဗံုးတို႔ကို ဗုဒၶဘာသာ ေမတၱာျဖင့္ တံု႔ျပန္ရန္သာ ရွိေတာ့သည္။

႐ုပ္၀ါဒ၏ အဖ်က္လက္နက္မ်ားကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဤေမတၱာတရားႏွင့္ အစားထိုးေရးအတြက္ စစ္လိုလားေသာ ႏိုင္ငံမ်ား အားလံုးကို တိုက္တြန္းႏိုင္ၾကမွသာလွ်င္၊ ကမၻာကို အင္းအား လက္နက္တို႔ျဖင့္ မအုပ္ခ်ဳပ္ဘဲ ေျဖာင့္မတ္မႈ ေမတၱာတရားတို႔ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ၾကမွသာလွ်င္ ဤေလာက၌ စစ္မွန္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔ တည္ရွိလာေပလိမ့္မည္။

အေရးပါသည္ဆိုေသာ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္း အားလံုးနီးပါးပို ပစ္ထားခဲ့၍ မိမိကိုယ္တိုင္ေရာ တစ္ျခားလူသားမ်ားပါ ဤေမတၱာ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို က်င့္သံုးႏိုင္ေရးအတြက္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးပမ္းသင့္ေပသည္။

နာဒရေထရ္ ၏ The Way to Nibbana ကို ဘာသာ ျပန္ဆိုပါသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။

Posted by Ashin Acara. at 1:11 AM 1 comments

Read more...

သာယာကုန္းဆရာေတာ္ႏွင့္ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္

ဆရာေတာ္ ဦးဝိစာရိႏၵဆိုလွ်င္ လူသိနည္းေသာ္လည္း သာယာကုန္းဆရာေတာ္ဆိုလွ်င္ သိသူေတြ မ်ား၏။
သာယာကုန္းဆရာေတာ္၏ ဘြဲ႕သည္ ဦးဝိစာရိႏၵ ျဖစ္၏။
မြန္ျပည္နယ္၊ မုဒံုၿမိဳ႕၊ သာယာကုန္းေက်း႐ြာႀကီးမွာ မဟာစည္ၾသဝါဒခံ သတိပ႒ာန္သာသနာ့ရိပ္သာကို စတင္ တည္ေထာင္ကာ ပဋိပတၱိသာသနာျပဳခ်ိန္မွ စၿပီး “သာယာကုန္းဆရာေတာ္”ဟူ၍ တပည့္ ဒကာမ်ားက ေခၚေဝၚခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္၏။

ဆရာေတာ္သည္ သာယာကုန္းရိပ္သာအျပင္ က်ိဳက္ထီး႐ိုး ေရေျမာင္ႀကီးစခန္း မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာ၊ ျမဝတီၿမိဳ႕ ကားႀကီးစခန္းအနီးရွိ မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာတို႔ကိုလည္း ဦးစီး တည္ေထာင္ ဖြင့္လွစ္ထား၏။
ရိပ္သာသံုးခုလံုးမွာ ပဋိပတၱိ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ား ေအာင္ျမင္စြာ ေဆာင္႐ြက္ေနသည္ကို မိမိကိုယ္တိုင္ ေလ့လာ ေတြ႕ရွိရ၏။
သို႔ျဖစ္၍ ဆရာေတာ္၏ သာသနာျပဳလုပ္ငန္း အရည္အခ်င္းမ်ားကို အထူးပင္ ၾကည္ညိဳေလးစားမိပါ၏။

သာယာကုန္းဆရာေတာ္သည္ စာေရးသူႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ ဓမၼမိတ္ေဆြ ဆရာေတာ္တစ္ပါး ျဖစ္သည္။
မိမိတို႔ ႏွစ္ပါးလံုးပင္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးထံမွာ တရားအားထုတ္ခဲ့ၾကေသာ ပဋိပတၱိတပည့္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္သည္။

မိမိသည္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ဆရာေတာ္ႏွင့္ စတင္ သိရွိခြင့္ ရခဲ့၏။
ဆရာေတာ္သည္ ထိုအခ်ိန္၌ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ မဟာစည္ရိပ္သာႀကီးတြင္ နာယကဆရာေတာ္တစ္ပါးအျဖစ္ တာဝန္ယူေန၏။
မိမိသည္ အေမရိကန္မွ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ေသာအခါမွာ မဟာစည္ရိပ္သာႀကီး၌ တည္းခိုသျဖင့္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ သိရွိ ရင္းႏွီးခြင့္ ရျခင္း ျဖစ္၏။
တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရင္းႏွီးမႈသည္ ဘဝခရီးမွာ အေထာက္အကူ မ်ားစြာ ျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ျခင္းအေၾကာင္းမ်ားကို အနည္းငယ္ ေျပာျပခ်င္ပါသည္။

ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး ျဖစ္ျခင္းသည္ ရင္းႏွီးျခင္း အေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္၏။
ဆရာေတာ္သည္ ပခုကၠဴၿမိဳ႕နယ္၊ ၿမိဳင္ၿမိဳ႕အနီး ႐ြာကေလးတစ္႐ြာဇာတိ ေ႐ႊညာသား ျဖစ္၏။
မိမိသည္ ေျမာင္းျမဇာတိ၊ ေအာက္သားျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိ၏ မိဘမ်ားသည္ ပခုကၠဴၿမိဳ႕နယ္၊ ေပါက္ၿမိဳ႕၊ စဖဲ႐ြာဇာတိ အညာသူအညာသားမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
ဤကဲ့သို႔ အညာသားမ်ိဳးႏြယ္ခ်င္း တူညီမႈသည္ ရင္းႏွီးျခင္း အေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္၏။

လူတစ္ေယာက္၏ ခင္မင္ ျမတ္ႏိုးစရာ စိတ္ေနသေဘာထားသည္လည္း ရင္းႏွီး ခင္မင္ေစျခင္း အေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္၏။
ဆရာေတာ္သည္ (လူအမ်ား မုန္းေစသည့္) မာန္မာန နည္းပါးေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ျဖစ္၏။
ဟန္ႀကီးပန္ႀကီးႏွင့္ ေနသည္ကို မေတြ႕ရပါ။ အားလံုးႏွင့္ ေျပလည္ေအာင္ ဆက္ဆံ၏။
ပရိသညဴ - ပရိသတ္သေဘာကို နားလည္သူ ျဖစ္၏။
သူတပါးအား လိုအပ္ေသာ အကူအညီကို တတ္ႏိုင္သမွ် အကူအညီ ေပးတတ္၏။
ဤအခ်က္မ်ားသည္ ႀကီးပြားလိုသူတို႔၏ အရည္အခ်င္းေကာင္းမ်ား ျဖစ္၏။

မိမိသည္ အေမရိကန္မွ ျမန္မာျပည္သို႔ ေခတၱ ျပန္လာေသာအခါ ဆရာေတာ္သည္ သူ၏ ဆူဘ႐ူ (Subaru) ကားကေလးကို လိုလွ်င္ ယူသံုးဖို႔ မိမိအား ဖိတ္မံထား၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ကိစၥရွိလွ်င္ မိမိအဖို႔ သြားေရးလာေရး အဆင္ေျပလွ၏။

ေနာက္တစ္ႏွစ္ ဇြန္လထဲမွာ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ခဲ့ျပန္၏။
ရန္ကုန္မိုးႏွင့္ တိုးေနသျဖင့္ ရိပ္သာထဲမွာ ကုတ္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနခဲ့ရ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ မိုးနည္းေသာ အညာအရပ္ကို ခရီးထြက္ဖို႔ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနခဲ့မိ၏။
“ဂမိကစိတၱံ အနာဝရဏီယံ”ဟု ဆိုသည့္အတိုင္း ခရီးသြားခ်င္စိတ္ကို တားမရ ျဖစ္ေနခဲ့၏။
ကားတစ္စင္း ငွားၿပီး အညာေဒသကို လွည့္လည္ဖို႔ စဥ္းစားေနခဲ့မိ၏။
ထိုအခ်ိန္မွာ သာယာကုန္းဆရာေတာ္သည္ မိမိအား ‘သူ၏ ကားကေလးကို ယူသြားလိုက ယူသြားပါ’ဟု ဖိတ္မံလာျပန္သျဖင့္ ေရဆာေနတုန္း မိုး႐ြာသလို ဝမ္းသာသြား၏။
ဓာတ္ဆီဖိုး စိုက္႐ုံပဲ ရွိသည္။ ကားငွားစရာ မလိုေတာ့ပါ။
တပည့္ ရွမ္းဒကာေလးႏွင့္ ေျမးကေလး ေမာင္ေမာင္ဦးတို႔ ႏွစ္ေယာက္က မိမိ၏ ပါရမီကို ကူညီ ျဖည့္ေသာအားျဖင့္ ကားေမာင္းၿပီး လိုက္ပို႔ေပးခဲ့ၾက၏။
သို႔ျဖစ္၍ မိုးရာသီအခ်ိန္မွာ အညာေဒသ သဘာဝအလွကို တစ္သက္ မေမ့ေလာက္ေအာင္ပင္ ေတြ႕ၾကံဳ ခံစားခဲ့ရ၏။
မိုးရာသီမွာ အညာေဒသ၌ မိုးသင့္႐ုံ ႐ြာသည္။ ေအာက္ျပည္ေဒသလို မိုးသည္းထန္စြာ မ႐ြာပါ။
ႏွမ္းခင္း၊ ေျပာင္းခင္း၊ ပဲခင္း စိုက္ပ်ိဳးေရးသီးႏွံမ်ားျဖင့္ စိမ္းလန္း စိုေျပေနသည္။
အညာေဒသ၏ သဘာဝအလွကား သာေတာင့္သာယာ ရွိလွပါ၏။

သာယာကုန္းဆရာေတာ္သည္ ျပည္တြင္း၌ သာသနာျပဳ အေတြ႕အၾကံဳ ရွိပါ၏။
ျပည္ပသာသနာျပဳ အေတြ႕အၾကံဳရွိလွ်င္ အမ်ိဳး,ဘာသာ,သာသနာေတာ္အတြက္ ပိုၿပီး ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္မည္ဟု မိမိအေနျဖင့္ ေစတနာျဖစ္မိပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အေမရိကန္ကို ႂကြၿပီး တရားေဟာ တရားျပလိုေသာ ဆႏၵရွိလွ်င္ တပည့္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီပါမည္ဟု ေလွ်ာက္ထားခဲ့၏။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ႂကြေရာက္လိုပါသည္ဟု ေျပာသျဖင့္ မိမိ နယူးေယာက္ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အမႈေဆာင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ၿပီး ဆရာေတာ္အား နယူးေယာက္သို႔ ပင့္ဖိတ္ရန္ စီစဥ္ခဲ့ပါသည္။

၂၀၀၄ ခုႏွစ္၌ မိမိ ျမန္မာျပည္သို႔ ေခတၱ ျပန္လာၿပီး၊ အျပန္ခရီးတြင္ သာယာကုန္းဆရာေတာ္ႏွင့္ ေဒးစြန္ပါဆရာေတာ္ ဦးပညာဝရတို႔ကို မိမိႏွင့္အတူ အေမရိကန္သုိ႔ ပင့္ေဆာင္ခဲ့ပါသည္။
ႏွစ္ပါးလံုးပင္ နယူးေယာက္ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္းမွာ ဝါဆိုၾကသည္။
သာယာကုန္းဆရာေတာ္သည္ ဝါတြင္းမွာ ပရိသတ္အား သတိပ႒ာန္တရား ေဟာၾကား၍ ဝါကၽြတ္ေသာအခါ ဆန္ဖရန္စစၥကိ္ု၊ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္၊ ဆီယာတဲလ္ၿမိဳ႕မ်ားရွိ ျမန္မာေက်ာင္းမ်ားသို႔ ႂကြေရာက္ကာ ျမန္မာဒကာဒကာမမ်ားအား တရားေဟာ တရားျပသခဲ့ပါသည္။ အေနာက္ႏိုင္ငံသား တရားနာသူမ်ားေတာ့ မရွိပါ။ အေနာက္ႏိုင္ငံသားမ်ားကို စိတ္ဝင္စားေအာင္ အဂၤလိပ္လို ကိုယ္တိုင္ ေဟာႏိုင္ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာသာျပန္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေဟာႏိုင္ရင္ေတာ့ တရားနာသူ တရားက်င့္သူမ်ား ရွိႏိုင္ပါသည္။
မိမိအေနျဖင့္ ဆရာေတာ္အား ျပည္တြင္းျပည္ပ သာသနာျပဳပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္လာေစရန္ ကူညီျခင္းပါ။
ႏိုင္ငံျခားမွာ ေအာင္ျမင္စြာ သာသနာျပဳလိုေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ မိမိတို႔၏ အရည္အခ်င္းကို ျမင့္လာေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ၾက၏။
ဓမၼကို အေလးဂ႐ုျပဳသူမ်ား၊ ဘာသႏၲရစကားကို အသင့္အတင့္ တတ္ကၽြမ္းသူမ်ား ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါ၏။

ဆရာေကာင္းကို အမွီရၿပီး ဆရာ့လမ္းစဥ္ကို လိုက္နာသူသည္ ႀကီးပြားတိုးတတ္၏။
သာယာကုန္းဆရာေတာ္သည္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဟူေသာ ဆရာေကာင္းကို အမွီရရွိၿပီး ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ နည္းနာနိႆ်ျဖင့္ သတိပ႒ာန္တရားေတာ္ကို က်င့္ၾကံ ေဟာၾကား ျပသေနေသာေၾကာင့္သာ သူ၏ဘဝ၌ အထိုက္အေလ်ာက္ တိုးတက္ ေအာင္ျမင္ရျခင္းပါ။
ကိုယ္ပိုင္ အရည္အခ်င္းမွ်ေလာက္ျဖင့္ ယခုလို ေအာင္ျမင္မႈ မရႏိုင္ပါဟု ေျပာဆို ဝန္ခံေလ့ ရွိ၏။
မွန္ပါ၏။ “ဘုရားပင္ အမွီရွိမွ ပြင့္ႏိုင္၏”ဟူေသာ စကားရွိသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
စာေရးသူကိုယ္တိုင္လည္း ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို မွီရေသာေၾကာင့္ သာသနာေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အထက္တန္းက်က် သာသနာျပဳနည္း ရရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။

စိန္ရတုသဘင္

သာယာကုန္းဆရာေတာ္သည္ သက္ေတာ္ (၇၅)ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ စိန္ရတုပြဲ က်င္းပရန္ ျပင္ဆင္ေန၏။
သူ၏ ဇာတိရပ္ေျမမွာ ဤစိန္ရတုပြဲကို က်င္းပမည္ဟု ဆို၏။
မိမိအားလည္း ယင္းပြဲႀကီးကို ပါဝင္ ဆင္ႏြဲေစလို၏။
ဝမ္းသာပါ၏။
က်န္းမာေရး အဆင္ေျပလွ်င္ တက္ေရာက္ခ်င္ပါ၏။ အားေပးလိုပါ၏။
ဆရာေတာ္၏ စိန္ရတုပြဲ က်င္းပႏိုင္ျခင္းကိုလည္း ဂုဏ္ယူပါ၏။
အေၾကာင္းမွာ ဘဝခရီး၌ အတၱဟိတ ပရဟိတ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကို စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္႐ြက္သူမ်ားသာ ျပဳလုပ္ႏိုင္ေသာ ပြဲမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပါ။
မိမိကိုယ္တိုင္ ဆရာသမားေကာင္းထံ နည္းခံ၍ တရားက်င့္ျခင္းဟူေသာ အတၱဟိတ၊ အမ်ားအတြက္ တရားအားထုတ္ႏိုင္ရန္ ရိပ္သာမ်ား တည္ေထာင္ ဖြင့္လွစ္ေပးျခင္းဟူေသာ ပရဟိတ လုပ္ငန္းမ်ားသည္ ဘုရားရွင္ ႏွစ္သက္ေတာ္မူသည့္ သာသနာျပဳ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္ၾက၏။

ဒုလႅဘတရားငါးပါး လကၤာျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးကို နိဂံုးခ်ဳပ္ပါ၏။

ဒုလႅဘတရား (၅)ပါး

ဗုဒၶပြင့္ရာ၊ ေခတ္အခါ၌

လူလာျဖစ္ရ၊ ရခဲစြရွင့္။

ဗုဒၶသာသနာ၊ ယံုၾကည္တာလည္း

မွန္စြာမလြဲ၊ လြန္ရခဲ၏။

ဖန္ဝါသကၤန္း၊ ဝတ္ဆင္ျမန္းသည့္

ရဟန္းဘဝ၊ ရခဲလွေပ။

တေထြသူျမတ္၊ ေဟာၾကားအပ္ထ

သဒၶမၼကို၊ နာရခဲစြ

မေမ့ၾကႏွင့္၊ ဗုဒၶဆံုးမ ေန႔စဥ္တည္း။

ေလာကခ်မ္းသာ အရွင္ဣႏၵက
(နယူးေယာက္)

Posted by LokaChantha at 4:54 PM 0 comments

Read more...

ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ လက္ေတြ ့က်င့္စဥ္ (၂၈)

ကၽြႏ္ုပ္ေတြ႔ေသာ စိတ္သဘာ၀ (၆)

လြန္ခဲ့ေသာ ဇြန္လအတြင္းက ရန္ကုန္သို႔ေရာက္ခဲ့သည္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ (႐ႈမ၀) ေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ စာျဖင့္ ေရးသား ေမးျမန္းၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ရသျဖင့္ ဓမၼမိတ္ေဆြသစ္မ်ား တိုးပြားခဲ့သည္။ ၄င္းပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ စာေရးဆရာ၊ ၀တ္လံုေတာ္ရ၊ ပင္စင္စားအရာရွိ စသည့္ စဥ္းစားဉာဏ္သံုးေသာအပိုုင္း (intelligentsia) မွစ၍ ၄င္းတို႔စိတ္၀င္စားျခင္းအတြက္ ၀မ္းသာမိသည္။ ၄င္းတို႔အျပင္ ရိပ္သာမ်ား၌ တရားအားထုတ္လ်က္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ပါ၀င္ၾကသျဖင့္ အားတက္မိသည္။ တစ္ေယာက္ေသာ တရားသမား (ကမၼ႒ာန္းသမား)ကမူ ကၽြႏု္ပ္၏ ေဆာင္းပါးမ်ားသည္ တရားသမားေလာက၌ ဗုံးဆန္ေပါက္ကြဲ (bomb shell) သကဲ့သို႔ ရွိပါေပသည္ဟု ေျပာျပသည္။ ဆိုလိုေသာ အဓိပၸါယ္မွာ သေဘာတူလက္ခံႏိုင္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားလည္းရွိ၍ သေဘာမတူႏိုင္ေသာ အခ်က္မ်ားလည္း ရွိေစကာမူ မည္သည့္နည္းႏွင့္မဆို အလန္႔တၾကားျဖစ္ေအာင္ ႏိႈးေပးလိုက္သည္ဟု ေျပာလိုရာေရာက္၏။ သို႔ဆိုလွ်င္ ေဆာင္းပါးမ်ားေရးရေသာ ကၽြႏ္ုပ္အဖို႔ရာ၌ ေရးရက်ိဳးနပ္သည္ဟု ယူဆရေပသည္။

စမ္းသပ္ၾကည့္သူမ်ား ရွိျခင္း

ကၽြႏု္ပ္၏ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဖတ္ရေသာ ဓမၼမိတ္ေဆြအခ်ိဳ ႔က “ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ” တည္းဟူေသာ လုပ္ငန္းစဥ္ကို ႏွစ္သက္သေဘာက်၍ စမ္းသပ္ရန္ၾကိဳးစားပါေသာ္လည္း အလြန္တရာ ခက္ခဲေသာ အလုပ္ (herculean task) ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေၾကာင္း၊ သို႔ပါ၍ မည္ကဲ့သို႔ အစျပဳရပါမည္ကို သိလိုပါေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ တရားေဟာတတ္သူ တစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္၊ ႏႈတ္ျဖင့္ေျပာရျခင္းထက္ စာျဖင့္ေရးရျခင္းကို အားကိုးတက္သူျဖစ္၍ တတ္ႏိုင္သမွ် ႏႈတ္ျဖင့္ေျပာျပျပီးေနာက္ စာျဖင့္ ေရးျပပါဦးမည္ဟု ကတိျပဳခဲ့သည္။ ထိုမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္တကြ ကၽြႏ္ုပ္၏ေဆာင္းပါးမ်ား၌ စိတ္၀င္စားၾကေသာ အျခားစာဖိတ္ပရိတ္သတ္မ်ားအတြက္ပါ ရည္ရြယ္လ်က္ ကၽြႏ္ုပ္၏ လုပ္ပံုလုပ္နည္းကို ဤေနရာမွ တင္ျပလိုက္ရပါသည္။

သတိအေရးၾကီးျခင္း

တစ္စံုတစ္ခုေသာ အရာ၀တၳဳကို ျမင္သည့္အခါ ျမင္ရံုႏွင့္ မျပီးဘဲ ဘာ၀တၴဳ၊ ညာ၀တၴဳျဖစ္သည္၊ မည္သူမည္၀ါျဖစ္သည္။ အသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည့္အခါ ၾကားရံုႏွင့္ မရပ္ဘဲ ဘာသံ ညာသံ၊ ဘယ္သူ႔အသံျဖစ္သည္ စသည္မ်ားျဖင့္ ရွည္လ်ားစြာ မလိုက္ေစဖို႔ အခက္အခဲ အၾကီးအက်ယ္ ေတြ႔ရျခင္းကား ဟုတ္ေပလိမ့္မည္။ ဤသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ သတိေပါ့ေလ်ာ့မႈေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု ၀န္ခံၾကမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ထိုကဲ့သို႔ မေပါ့ေလ်ာ့ရေအာင္၊ သို႔မဟုတ္ သတိမလစ္ေစရေအာင္ ေစာင့္ထိန္းဖို႔ အခက္အခဲရွိျပန္ေလသည္။ ၀ိပႆနာအလုပ္ဟူသည္မွာ သမထအလုပ္မ်ားကဲ့သို႔ သမာဓိဦးစီးေသာ အလုပ္မဟုတ္၊ သတိဦးစီးေသာ အလုပ္ျဖစ္၍ သတိေမြးျမဴဖို႔ အထူးအေရးၾကီးလွသည္။ သတိေမြးျမဴပံု ေမြးျမဴနည္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြႏ္ုပ္၏လက္ေတြ႔တစ္ခုကို တင္ျပပါမည္။

သတိႏွင့္ယွဥ္ေသာစိတ္

နာမ္ခႏၶာေလးပါး ရွိသည့္အနက္ သိရံုကေလးသက္သက္မွ်ျဖစ္ေသာ ၀ိဉာဏကၡႏၶာ (consciousness) ႏွင့္ သခၤါရကၡႏၶာတြင္ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ သတိေစတသိက္တို႔ကို ေရွးဦးစြာနားလည္ဖို႔ အေရးၾကီးသည္။ တစ္စံုတစ္ခုကိုျမင္၍ ဘာေကာင္ ညာေကာင္ဟု သိျခင္းသည္ ၀ိဉာဏကၡႏၶာ သက္သက္မဟုတ္ေတာ့။ သညာကၡႏၶာ ပူးတြဲလ်က္ ရွိေလျပီ။ ဘာေကာင္ ညာေကာင္ထိေအာင္ မသိေစဖို႔ ထိန္းထားရန္မွာ ‘ငါ’ ၏ အလုပ္မဟုတ္၊ သတိေစတသိက္၏ အလုပ္ျဖစ္သည္။ ‘ငါ’ သည္ ဘာမွ်တတ္ႏိုင္သည္ မဟုတ္ေခ်။ နာမ္ခႏၶာေလးပါးတို႔ စုုေပါင္းအလုပ္လုပ္ေနၾကေသာ ‘စိတ္’မွ်သာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွးဦးစြာၾကိဳးစားရန္မွာ သိရံုကေလးသက္သက္မွ်ျဖစ္ေသာ ၀ိဉာဏကၡႏၶာ(consciousness) ကို သတိတည္းဟူေသာ ေစတသိက္ႏွင့္ ပူးကပ္ထားရမည္။ တစ္စံုတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရျပီးသည့္ေနာက္တြင္မွ ဘာေကာင္ ညာေကာင္ မသိေစရေအာင္ ၾကိဳးစားမည္ဆိုလွ်င္ လြန္စြာခက္ခဲမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုကဲ့သို႔မျမင္မီ ပူးကပ္ထားမည္ ဆိုပါမူကား မည္သည့္နည္းမဆို အရွည္ၾကီးမလိုက္ေအာင္ တတ္ႏိုင္ရာေပသည္။ ဤသို႔ဆိုျခင္းျဖင့္ သတိတရားကို တစ္စကၠန္႔မွ် လက္မလြတ္ေစဘဲ၊ စိတ္ႏွင့္ယွဥ္တြဲ ပူးကပ္ထားရမည္ဟူလို။

ျဖည္းျဖည္း က်င့္ယူရပံု

ဤစာကို အမွတ္မဲ့ဖတ္သူမ်ားက “မည္သို႔ ထူးေသးသနည္း၊ သတိထားရေသာ အလုပ္ခ်င္းအတူတူပင္ မဟုတ္ပါေလာ” ဟု ေမးခ်င္ၾကေပလိမ့္မည္။ ထူးပါသည္။ အမ်ားၾကီးထူးပါသည္။ တစ္စံုတစ္ခုကို ျမင္ျပီးမွ ဘာဘာညာညာမသိဖို႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ရျခင္းသည္ မျမင္မီကတည္းက သတိေစာင့္ေသာစိတ္၊ သို႔မဟုတ္ သတိႏွင့္ ယွဥ္ေသာစိတ္ရွိသျဖင့္ အရွည္မလိုက္ေအာင္ ထိန္းရျခင္းထက္ အဆမ်ားစြာ ပို၍ခက္ခဲပါသည္။ ပထမ၌ သတိယွဥ္ေသာစိတ္ကို အစဥ္မျပတ္ ျဖစ္ေစႏိုင္သည္မဟုတ္။ အျခားေသာနည္းမ်ားျဖင့္ ကမၼ႒ာန္းထိုင္ၾကသကဲ့သို႔ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း အိပ္ရာေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းရင္း၊ ငါးမိနစ္ ဆယ္မိနစ္စသျဖင့္ ေလ့က်င့္ရပါသည္။ သတိယွဥ္ေသာ သိမႈ (စိတ္) ဟူသည္ကို နားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီးေနာက္ သေဘာေပါက္၍ စမ္းသပ္ၾကည့္ေသာအခါတြင္ ယုတ္စြအဆံုးအားျဖင့္ အသံတစ္ခု ႏွစ္ခုမွ်ကို အရွည္ၾကီးမလိုက္ဘဲ၊ ၾကားကာမတၱဟူေသာ အေနမ်ိဳးထားႏိုင္သည္ကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ တစ္မိနစ္လံုးလံုး၊ ႏွစ္မိနစ္လံုးလံုး စသည္ျဖင့္ တိုးတက္ျခင္း ရွိလာသည္ကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။

(ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္း ၏ ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ လက္ေတြ ့က်င့္စဥ္ တင္ျပီးသမွ် အတြဲ (၁) မွ ယခုအထိ ဖတ္လိုလ်င္)


ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

Posted by The Bliss Of Emancipation at 7:01 AM 0 comments Links to this post

Read more...

သဒၶါကိုပညာကြပ္ပါလို႔..

Share

Tuesday, September 14, 2010

ေသာက္ေဆးကုိလိမ္းေဆးလုပ္ရင္ျဖင့္ဆိုတဲ့ပိုစ့္မွာ အသိနဲ႔အက်င့္ထပ္တူက်ဖို႔အတြက္ သဒၶါနဲ႔ပညာညီမွ်မွသာ ထပ္တူက်ႏိုင္မယ္ဆိုတာေလး ေဖာ္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။ သဒၶါနဲ႔ပညာညီမွ်မွသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္သလို.. အသိနဲ႔အက်င့္ထပ္တူညီမွလည္း မိမိရည္းမွန္းရာ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္သို႔ ဆုိက္ေရာက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္သို႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ဖို႔၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေစႏိုင္ေစဖို႔အတြက္ သဒၶါနဲ႔ပညာတရားဟာ အေျခခံအက်ဆံုး ျဖစ္ေနပါတယ္။ သဒၶါေတြမ်ားၿပီး ပညာပါးရင္လည္း အလြဲလြဲအမွားမွား ၾကည္ညိဳမႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သလို.. သဒၶါေတြနည္းၿပီး ပညာေတြမ်ားျပားရင္လည္း ေကာက္က်စ္တတ္သြားတတ္ၿပီး အကုသုိလ္ကို လက္တစ္လံုးျခား လုပ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါမို႔လို႔လည္း ေရွးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြက “သဒၶါမ်ားျပားပညာပါး အလြဲၾကည္ညိဳ၏.. သဒၶါနည္းပါး ပညာမ်ား ေကာက္က်စ္သြားတတ္၏” လို႔ေဟာျပဆံုးမေပးခဲ့တာပါ။ ဒီေတာ့ သဒၶါနဲ႔ပညာတရားဟာ အခ်ိဳးက်က်ဟန္ခ်က္ညီစြာေပါင္းစပ္ႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ သို႔မွသာ ဘုရားရွင္ဆံုးမခဲ့တဲ့ သစၥာတရားေတြကို မိမိရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္ခ်က္၊ ကိုယ္ပိုင္အသိဥာဏ္ျဖင့္ ထိုးထြန္းသိျမင္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕အဆံုးမေတြကို လိုက္နာက်င့္ႀကံတဲ့သူေတြဟာ ဘုရားရွင္ေဟာျပခဲ့တဲ့အဆံုးမေတြအတိုင္း ကိုးကြယ္တတ္ဖို႔ဟာ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက သူေျပာတာေတြသာအမွန္၊ သူေျပာတာေတြသာ မ်က္စိမွိတ္ယံု၊ သူ႔ကိုသာကိုးကြယ္၊ တျခားသူေတြေျပာတာေတြ ဘာမွမစဥ္းစားနဲ႔လို႔ မဆံုးမခဲ့ပါဘူးေနာ္။ ကာလာမသုတ္ေတာ္မွာ ဘုရားရွင္က- ကာလာမတို႔- ေျပာသံၾကားရံုနဲ႔လည္း မယံုနဲ႔၊ ေရွးရိုးစဥ္ဆက္စကားရယ္လို႔လည္း မယံုနဲ႔၊ အဲသလို ျဖစ္ဖူးသတဲ့လို႔လည္း မယံုနဲ႔၊ ကိုယ့္ဘာသာ ေတြးမိၾကံမိတာေလာက္ေလးနဲ႔လည္း ဟုတ္မွန္တယ္ထင္ယံုနဲ႔လည္း မယံုနဲ႔၊ ကိုယ့္ခံယူထားခ်က္နဲ႔ တူတယ္ဆိုရံုနဲ႔လည္း မယံုနဲ႔၊ ကိုယ္ယံုၾကည္ရိုေသတဲ့သူရဲ႕စကား ဆိုၿပီးေတာ့လည္း မယံုနဲ႔၊ သူမ်ားေျပာတုိင္းလည္း မွန္ျပီလို႔ မယံုနဲ႔၊ အစဥ္အလာ လက္ခံခဲ့ၾကလို႔လည္း မယံုနဲ႔၊ စာေပက်မ္းဂန္ထဲမွာပါတယ္လို႔လည္း မယံုပါနဲ႔.. အဆံုးမကို ကိုယ္တိုင္က်င့္ႀကံလိုက္နာကာ ကိုယ္ပိုင္အသိဥာဏ္နဲ႔ အထပ္ထပ္ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး အေၾကာင္းအက်ိဳးခိုင္မာမႈရွိမွယံုပါ လို႔ ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒီအဆံုးမကို ၾကားနာလိုက္ရတယ္ဆိုရင္ကို.. ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈကို ဘယ္ေလာက္အထိ တန္ဖိုးထားသလဲဆိုတာဟာ သိသာထင္ရွားေနပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအေနနဲ႔လည္း ဘုရားဆံုးမခဲ့တဲ့အဆံုးမေတြအတိုင္း လိုက္နာက်င့္ႀကံမယ္ဆိုရင္ မွန္းယံုရမ္းယံု မ်က္စိမွိတ္ယံုတာမ်ိဳး မလုပ္မိဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးမေတြကို လိုက္နာက်င့္သံုးေနတဲ့သူေတြဟာ Freedom-ဆိုတဲ့ လြတ္လပ္မႈရွိရမယ္.. Fairness-ဆိုတဲ့ တရားမွ်တမႈရွိရမယ္.. Fearless-ဆိုတဲ့ ေၾကာက္လန္႔မႈလည္း ကင္းေ၀းရပါမယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးေခၚပိုင္ခြင့္မရွိရင္ အမွန္တရားကို ဘယ္လိုမွျမင္ႏိုင္စြမ္းမရွိသလို.. တရားမွ်တမႈမရွိရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ တရားနည္းလမ္းက်တဲ့အဆံုးမေတြ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေၾကာက္လန္႔မႈအရ ကိုးကြယ္ရၿပီဆိုရင္ေတာ့ မတရားမႈကို ေခါင္းငံုေပးေနတဲ့ ကိုးကြယ္မႈမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။ ဘာသာတစ္ခုကို ကိုးကြယ္ရတာ လြတ္လပ္မႈမရွိဘူး၊ မွ်တမႈမရွိဘူး၊ ေၾကာက္လန္႔မႈမကင္းဘူးဆိုရင္ ကိုးကြယ္မႈရဲ႕အႏွစ္သာရဆိုတာ ဘယ္မွာရွာလုိ႔ရႏိုင္မွာလဲ။

ကိုးကြယ္မႈရဲ႕အႏွစ္သာရကိုသိဖို႔အတြက္ဆိုရင္.. ပထမဆံုးအေနျဖင့္ သဒၶါတရားကို ကိုယ္ပိုင္အသိဥာဏ္နဲ႔ ထိုးထြန္းသိျမင္ေစႏိုင္တဲ့ အသိတရားလိုအပ္ပါတယ္။ သဒၶါဆိုတာ ယံုၾကည္မႈပါ။ ယံုၾကည္တယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ယံုနဲ႔ၾကည္ဆိုတဲ့ ႏွစ္ပိုင္းရွိပါတယ္။ ဘာကိုယံုၿပီး ဘာကိုၾကည္မွာလဲ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္းမွာ သဒၶါဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈရွိရမယ့္ ယံုၾကည္မႈ(၅)မ်ိဳးရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါေတြကေတာ့ (၁)ဘုရား၊ (၂)တရား၊ (၃)သံဃာ၊ (၄)ကံ (၅)ကံရဲ႕အက်ိဳးဆိုတဲ့ ငါးမ်ိဳးပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ့ငါးမ်ိဳးအေပၚမွာ မိမိအသိဥာဏ္နဲ႔ အေၾကာင္းအက်ိဳးဆက္စပ္သိျမင္ႏိုင္တဲ့ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးရရွိမွသာ စစ္မွန္တဲ့သဒၶါတရားကို ရရွိမွာျဖစ္ပါတယ္။ စစ္မွန္တဲ့သဒၶါတရားရရွိမွလည္း မိမိစိတ္အစဥ္မွာ ဘုရားရွင္ရဲ႕အဆံုးမေတြကို ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ကိုယ္ပိုင္အသိဥာဏ္နဲ႔ ထိုးထြင္းသိျမင္လာႏိုင္မွာပါ။ ယံုၾကည္မႈကိုအစစ္အမွန္ သိႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေဘးနားကေန အမွားအမွန္၊ အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ အေကာင္းအဆိုးကို ခြဲျခားဆံုးျဖတ္ေပးႏိုင္မယ့္ ပညာဥာဏ္ရွိဖို႔ဟာလည္း အဓိကက်ပါတယ္။

သဒၶါတရားသက္သက္နဲ႔ပဲ သဒၶါစစ္သဒၶါမွန္ကို မရႏိုင္သလို… ပညာတစ္ခုထဲနဲ႔လည္း စစ္မွန္တဲ့ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဥပမာအားျဖင့္.. ရတနာတစ္ခုကို မိမိကိုယ္ေပၚမွာ ၀တ္ဆင္မယ္ဆိုရင္ ရတနာႀကီးသက္သက္ပဲ ၀တ္ဆင္လို႔မရႏိုင္တဲ့အတြက္ ေဘးနားကေနသီေပးတဲ့ႀကိဳးေတြ၊ ကြပ္ေပးတဲ့အနားသတ္ေလးေတြ ကြပ္ေပးရပါတယ္။ ထိုသို႔ကြပ္ေပးမွလည္း မိမိကိုယ္ေပၚမွာ တန္ဖိုးရွိစြာျဖင့္ လွပစြာဆင္ျမန္းႏိုင္မွာပါ။ ဒီလိုပါပဲေနာ္။ စစ္မွန္တဲ့သဒၶါတရားရွိဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ေဘးနားကေန ပညာဆိုတဲ့ အထိန္းကြပ္ေလးနဲ႔ ထိန္းကြပ္ေပးမွသာ မိမိရဲ႕ရင္ထဲမွာ စစ္မွန္တဲ့ကိုးကြယ္မႈမ်ိဳးကို ရႏိုင္မွာပါ။ စစ္မွန္တဲ့ကိုးကြယ္မႈရရွိဖို႔ ယံုၾကည္ရမယ့္သဒၶါတရားငါးမ်ိဳးမွာ အဓိကအက်ဆံုးကေတာ့ တရားကို ပညာနဲ႔အရင္ဆံုး အနားကြပ္ျခင္းပါပဲ။ ဘာလို႔တရားကို အရင္ဆံုးအနားကြပ္ေပးရလဲဆိုေတာ့.. ဘုရားရွင္က ေဟာျပဆံုးမေပးခဲ့ပါတယ္.. ငါဘုရားကိုတကယ္ျမင္ခ်င္ရင္ တရားကိုသိျမင္ေအာင္လုပ္ဆိုတာပါ။ တရားျမင္မွ ဘုရားရွင္ရဲ႕ေက်းဇူးကိုျမင္ႏိုင္မွာပါ၊ ဘုရားရွင္ရဲ႕ေက်းဇူးျမင္တတ္မွလည္း သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးတရားကို တန္ဖိုးထားတတ္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာျမင္ၿပီဆိုရင္ျဖင့္ ကံနဲ႔ကံရဲ႕အေၾကာင္းအက်ိဳးဆက္စပ္မႈေတြကို ေသခ်ာနားလည္သြားမယ္ဆုိတာလည္း မလြဲပါဘူးေနာ္။ အဓိကအေနနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့သဒၶါတရားရွိဖို႔အတြက္ တရားျမင္ဖို႔ပါပဲ။

တကယ္တရားကိုျမင္သြားတဲ့သူဟာ ရတနာသံုးပါးမွတစ္ပါး ကိုးကြယ္ရာမရွိဘူးဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္ အသိဥာဏ္နဲ႔လက္ခံယံုၾကည္သြားတတ္ပါၿပီ။ (၃၇)မင္းေတြ၊ ကြမ္ရင္ေတြ၊ ဘုိးေတာ္ေတြ မယ္ေတာ္ေတြ၊ ဖန္ဆင္းရွင္ေတြ၊ ေဗဒင္ဆရာေတြ၊ ဓါတ္ရိုက္ဓါတ္ဆင္ေတြ၊ ေန႔နံျပသဒါးေတြကို မကိုးကြယ္ပါနဲ႔လို႔လည္း ေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ မကိုးကြယ္လို႔သတ္ျပစ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ သူေသရဲသြားပါၿပီ။ ဒီလိုမ်ိဳးစစ္မွန္တဲ့ ကိုးကြယ္မႈမ်ိဳးကိုရရွိဖို႔ သဒၶါကိုပညာနဲ႔ထိန္းကြပ္ေပးမွလည္း ရႏိုင္မွာပါ။ သဒၶါေတြတအားမ်ားေနၿပီး အမွားအမွန္ေ၀ဖန္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ပညာဥာဏ္မရွိေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ဘယ္ေလာက္ေဟာေဟာ လမ္းမွန္ကိုလည္း မေရာက္ႏုိင္ေသးပါဘူး.. ေနာက္ၿပီး သူမ်ားေနတဲ့ သဒၶါတရားေတြဟာလည္း အသိဥာဏ္ကင္းမဲ့တဲ့သဒၶါတရားေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ဒ့ါေၾကာင့္.. သဒၶါစစ္သဒၶါမွန္ေတြျဖစ္ႏိုင္ၾကေစဖို႔ ပညာဆိုတဲ့အထိန္းကြပ္ေလးနဲ႔ အၿမဲထိန္းကြပ္ေပးႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္း..။

Read more...

*ပိုင္းေလာ့ဆရာေတာ္ တရားေတာ္မ်ား MP3*

*ပိုင္းေလာ့ဆရာေတာ္ တရားေတာ္မ်ား MP3*

Read more...

ေဝႆႏၲရာဇာတ္ (အပိုင္း-၄၊ ၅)

အရွင္မင္းႀကီး၊ ဟိမဝႏၲာဝယ္ ေနရာသခၤမ္းေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္၍ ေနေသာအခါ ပန္းနံ႔သာ လိမ္းပန္လ်က္ ကခုန္ရႊင္ေပ်ာ္ၾကေသာ သားငယ္၊ သမီးငယ္တို႔ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရလွ်င္ ျပည့္စည္းစိမ္ကို ေအာက္ေမ့မႈတို႔ ေျပေပ်ာက္ရပါလိမ့္မည္။ သားမ်ိဳးစံုလင္ေသာ ဟိမဝႏၲာၿမိဳင္ေတာခြင္ဝယ္ ......

တင့္တယ္လွေသာ ဆင္ေျပာင္ႀကီးတို႔ အနီးအပါးမွ ျဖတ္သန္းသြားသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရသျဖင့္လည္း ျပည့္စည္းစိမ္ကို ေအာက္ေမ့မႈတို႔ ေျပေပ်ာက္ရပါလိမ့္မည္။ သားရဲျဖင့္ ျပည့္ေသာ ေတာစံုၿမိဳင္ခန္း၌ သစ္ခက္၊ အညြန္႔၊ အဖူးတို႔ ယွက္ကူးေနေသာ သိစ္ရိပ္ကို ခိုလ်က္ ေတာအေရး၏ တင့္တယ္ျခင္းကို ေမွ်ာ္ရႈကာ သြားၾကရလွ်င္ ေရႊနန္းေရႊဘံုကို အရွင္ဘယ္မွာ ေအာက္ေမ့ေတာ့မည္နည္း။ ညေနခ်မ္း အခါဝယ္ ျမစ္သို႔ ဆင္းသက္လာေသာ သမင္၊ စိုင္၊ ဖား၊ သား အေပါင္းတို႔ကို ျမင္လွ်င္လည္း အရွင္ဘယ္မွာ ျပည္နန္းသာကို သတိရေတာ့မည္နည္း။ ကိႏၷရီ၊ ကိႏၷရာတို႔ ျမဴးေပ်ာ္ ပ်ံဝဲသီဆို ကခုန္သည္ကို ျမင္ၾကားလွ်င္လည္း ေရႊျပည္နန္းကို အရွင္ဘယ္မွာ လြမ္းဆြတ္ေတာ့မည္နည္း။ ညဥ့္အခါဝယ္ ခင္ပုပ္၊ ဇီဝဇိုး၊ ႀကိဳးၾကာ၊ ဥေဒါင္း တို႔၏ ရင့္ရူေႂကြးေသာ ငွက္ေတးသံသာသည္ အရွင့္အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖစရာ ရပါလိမ့္မည္။ ေႏြဦးေရာက္လွ်င္ ပိေတာက္၊ အင္ၾကင္း၊ စြယ္ေတာ္၊ ကံ့ေကာ္၊ စကား၊ ခ်ရား၊ ပုန္းညက္တုိ႔ ပင္လံုးညြတ္ေအာင္ ပြင့္ဝတ္ဆင္သည္ကို ေတြ႕ျမင္လွ်င္ အရွင္ ေပ်ာ္ျမဴး ရႊင္လန္းရပါလိမ့္မည္" စသည္ျဖင့္ အားေပး ေျပာဆိုေလွ်ာက္ထား၏။

ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးလည္း မဒၵီေဒဝီႏွင့္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္ တို႔ကို ဟိမဝႏၲာသို႔ အတူေခၚေဆာင္ သြားရန္ သေဘာတူလိုက္ေလ၏။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး ျပည္မွထြက္ခြာရမည့္သတင္းသည္ တစ္နန္းေတာ္လံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။ မယ္ေတာ္ ဖုႆတီမိဖုရားႀကီးႏွင့္တကြ နန္းတြင္းသူ၊ နန္းတြင္းသား အာလံုး ဝမ္းနည္းပူေဆြးကာ ငိုေႂကြးၾကသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ အလွဴမ႑ပ္သို႔ သြားသည္။ ဆင္ခုႏွစ္ရာ၊ ျမင္းခုႏွစ္ရာ၊ ရထားခုႏွစ္ရာ၊ သတို႔သမီးခုႏွစ္ရာ၊ ႏြားမခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္ေယာက္်ားခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္မိန္းမခုႏွစ္ရာ စသည္ျဖင့္ ခုႏွစ္ရာခုႏွစ္လီေသာ အလွဴႀကီးကို ကိုယ္တိုင္ ၾကပ္မတ္လွဴဒါန္းသည္။ လွဴဒါန္းစဥ္ "ဤ အလွဴသည္ သဗၺညဳတဉာဏ္၏ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစသတည္း" ဟု လက္အုပ္ခ်ီ၍ ဆုေတာင္းသည္။ ထိုအခါ မဟာပထဝီ ေျမႀကီးသည္ ျမည္ဟည္း၍ ငလ်င္ႀကီး လႈပ္ျပန္ေလ၏။

ထို႔ေနာက္ ေဝႆႏၲရာမင္း၊ မဒၵီေဒဝီႏွင့္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔သည္ ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တို႔ကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ကာ ျမင္းေလးေကာင္ကေသာ ရထားျဖင့္ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ထိုစဥ္ အလွဴႀကီးကို မမီလိုက္ေသာ ပုဏၰားေလးေယာက္တို႔သည္ ျမင္းတို႔ကို အလွဴခံမည္္ဆိုကာ လိုက္လာၾကသည္။ မဒၵီေဒဝီက ပုဏၰားေလးေယာက္တို႔ လိုက္လာေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ ရထားကို ရပ္လိုက္သည္။

ပုဏၰားေလးေယာက္လည္း မၾကာမီ ေရာက္လာသည္။ ျမင္းတို႔ကို အလွဴခံသည္။ ေဝႆႏၲရာလည္း ျမင္းေလးေကာင္ကို ရထားမွ ျဖဳတ္၍ တစ္ေယာက္တစ္ေကာင္စီ လွဴလိုက္သည္။ ထိုအခါ နတ္သားေလးေယာက္သည္ စိုင္ေလးစီးအသြင္ ဖန္ဆင္းလ်က္ ရထားထမ္းပိုးခြင္သို႔ ဝင္၍ ရုန္းၾကသည္။ ထိုစဥ္ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ ေပၚေပါက္လာသည္။ ရထားကို အလွဴခံျပန္သည္။ ေဝႆႏၲရာကလည္း ထိုပုဏၰားအား ရထားကို လွဴလိုက္သည္။ ထိုအခါ စိုင္းေလးစီး (နတ္သားေလးေယာက္) ကြယ္ေပ်ာက္သြားေလသည္။

ထိုေနရာမွစ၍ မင္းႀကီးက သားေတာ္ဇာလီကို ခ်ီလ်က္၊ မဒၵီေဒဝီက သမီးေတာ္ ကဏွာဇိန္ကို ခ်ီလ်က္ ေျခက်င္ သြားၾကရေလ၏။

ေဝႆႏၲရာႏွင့္ မဒၵီေဒဝီတို႔ မိသားစုသည္ ေရွးဦးစြာ သုဝဏၰဂီရိတာလေတာင္သို႔ ေရာက္သည္။ ထိုမွတစ္ဖန္ ေကာႏၲိမာရျမစ္၊ ထိုမွတစ္ဖန္ အဥၥနဂီရိေတာင္၊ ထိုမွ တစ္ဖန္ တုဏၰဝိနာလိ ဒ႑ပုဏၰားရြာ၊ ထိုမွတစ္ဖန္ ေစတတိုင္း၊ မဒၵရာဇ္ျပည္သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ မဒၵရာဇ္ျပည္ကား ေဝႆႏၲရာ၏ ဦးရီး၊ မဒၵီေဒဝီ၏ ဖခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္မ်ား စံရာျပည္ ျဖစ္သည္။

ေဝႆႏၲရာႏွင့္ မဒၵီေဒဝီသည္ မဒၵရာဇ္ျပည္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ၿမိဳ႕ထဲသို႔မဝင္။ ၿမိဳ႕ျပင္ရွိ ဇရပ္ေပၚ၌သာ ေနၾကသည္။ မၾကာမီပင္ သူတို႔ေရာက္ရွိေနေၾကာင္းကို မဒၵရာဇ္မင္းႀကီး သိရွိသြားသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေဆြေတာ္၊ မ်ိဳးေတာ္မ်ားသည္ စိုးရိမ္ပူပန္ကာ ဇရပ္သို႔ ေျပးလာၾကသည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးၾကသည္။

ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးလည္း ျဖစ္ပ်က္ပံု အလံုးစံုကို ေျပာျပသည္။ ထိုအခါ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တို႔က "အရွင္မင္းႀကီး၌ အျပစ္မရွိပါ။ အလိုရွိရာ အမိန္႔ရွိပါ။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ေကာင္းစြာ ဧည့္ဝတ္ျပဳပါရေစ။ သည္အတြင္း အရွင့္ခမည္းေတာ္ သိဥၥည္းမင္းႀကီးထံသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္တုိ႔ သြားမည္။ အရွင့္အား ျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္ေခၚရန္ ေတာင္းပန္ ေလွ်ာက္ထားပါမည္" ဟူ၍ ဆိုၾကသည္။

ထိုအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက "ကြ်ႏ္ုပ္ကို တိုင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ျခင္းမွာ ခမည္းေတာ္၏ သေဘာသက္သက္ မဟုတ္ပါ။ ျပည္သူတို႔၏ ဆႏၵအရ ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ ကြ်ႏ္ုပ္ကို တိုင္းျပည္မွ ႏွင္မထုတ္လွ်င္ ခမည္းေတာ္ကိုပင္ မင္းအျဖစ္မွ ဖယ္ရွားၾကပါလိမ့္မည္။ ခမည္းေတာ္သည္ ျပည္သူတို႔၏ အလိုကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ပါ။ ခ်စ္လ်က္ႏွင့္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ႏွင္ထုတ္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သင္တို႔သြား၍ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားေသာ္လည္း အခြင့္ရလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ" ဟူ၍ ရွင္းလင္းေျပာျပ၏။

ေဆြေတာ္၊ မ်ိဳးေတာ္တို႔က "ယင္းသို႔ျဖစ္လွ်င္ ဤေစတတိုင္း၌ မင္းလုပ္ေတာ္မူပါ" ဟူ၍ ဆိုၾက၏။

ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက "ကြ်ႏ္ုပ္သည္ တိုင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ခံထားရသူ ျဖစ္သည္။ မင္းလုပ္လိုေသာ ဆႏၵမရွိပါ။ အကယ္၍ ဤျပည္၌ မင္းျပဳလွ်င္လည္း သိဝိတိုင္းသားတို႔ လိုလားၾကမည္ မဟုတ္။ သင္တို႔ႏွင့္ စိတ္ဝမ္းကြဲကာ မသင့္မတင့္ ျဖစ္ၾကေပေတာ့မည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တစ္ေယာက္အတြက္ အမ်ားျပည္သူတို႔ကို မထိခိုက္ေစလိုပါ။ ဝကၤပါေတာင္သို႔သာ ကြ်ႏ္ုပ္ သြားပါအံ့" ဟု ဆို၏။

ဤသို႔လွ်င္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက လက္မခံသျဖင့္ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္တို႔သည္ ေဝႆႏၲရာတို႔ မိသားစုအား အထူးျပဳစုၾကသည္။ ေဝႆႏၲရာတို႔လည္း ထိုဇရပ္၌ပင္ တစ္ညအိပ္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေစာေစာတြင္ ခရီးဆက္ၾကသည္။ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တို႔က ခရီးလမ္းကို ညႊန္ၾကားလိုက္ၾကေလသည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ေဝႆႏၲရာ၊ မဒၵီေဒဝီႏွင့္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔သည္ ဝကၤပါေတာင္ဝွမ္းသို႔ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ သိၾကားမင္းသည္ သာယာေသာ ေနရာတစ္ခု၌ ေက်ာင္းသခၤမ္း ႏွစ္ေဆာင္ကို အသင့္ဖန္ဆင္းေပးထားသည္။ ရေသ့ ပရိကၡရာတို႔ကိုလည္း အသင့္ျပင္ထားသည္။

ေဝႆႏၲရာမင္းသည္ ေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ရေသ့ရဟန္းျပဳသည္။ မဒၵီေဒဝီလည္း ရေသ့အသြင္ ဝတ္သည္။ သားေတာ္ဇာလီႏွင့္ ကဏွာဇိန္တို႔ကိုလည္း ရေသ့ငယ္ကေလးမ်ားအသြင္ ဝတ္ေပးသည္။ ေက်ာင္းသခၤမ္းတစ္ခုတြင္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက သီးျခားေနသည္။ အျခားေက်ာင္းသခၤမ္းတြင္ မဒၵီေဒဝီႏွင့္ သားေတာ္သမီးေတာ္တို႔ ေနသည္။

မဒၵီေဒဝီက ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးအား "အရွင္၊ ေက်ာင္းသခၤမ္း၌သာ သားေတာ္သမီးေတာ္တို႔ႏွင့္ ေနေတာ္မူပါ။ အကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေန႔စဥ္ သစ္သီးရွာေဖြ၍ လုပ္ေကြ်းျပဳစုပါမည္" ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။ ေဝႆႏၲရာကလည္း လက္ခံေတာ္မူ၏။

ထိုေန႔မွစ၍ မဒီေဒဝီသည္ ေန႔စဥ္ ေစာေစာထသည္။ ေသာက္ေရ၊ သံုးေရ ခပ္သည္။ မင္းႀကီးအား မ်က္ႏွာသစ္ေရ၊ တံပူတို႔ကို ေပးသည္။ ေက်ာင္းသခၤမ္းကို တံျမက္လွည္းသည္။ ထို႔ေနာက္ သားေတာ္ သမီးေတာ္တို႔ကို မင္းႀကီးထံထား၍ ေတာသုိ႔ သစ္သီးရွာ ထြက္ေလသည္။ ညေနခ်မ္းအခါသို႔ ေရာက္ေသာအခါ မဒၵီေဒဝီသည္ သစ္သီးမ်ားကို ယူေဆာင္၍ ျပန္လာသည္။ ရင္ေသြးမ်ားကို ေရခ်ိဳးေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔သည္ ေက်ာင္းသခၤမ္းတံခါးဝ၌ သစ္သီးတို႔ကို အတူစားၾကသည္။ စား၍ ၿပီးေသာအခါ မဒၵီေဒဝီသည္ ရင္ေသြးမ်ားကို ေခၚကာ မိမိေက်ာင္းသခၤမ္းသို႔ သြားေရာက္ေနထိုင္သည္။

ဤသို႔လွ်င္ သူတို႔သည္ ဝကၤပါေတာင္၌ ေအးၿငိမ္းစြာ ေနလာၾကသည္မွာ ၇-လမွ် ၾကာခဲ့ေလၿပီ။

(ေဝႆႏၲရာဇာတ္ အပိုင္း-၆ ဆက္တင္ပါမည္)

☻ဆက္ဖတ္ပါရန္…

☺ၿပီးပါၿပီရွင္...။

Read more...

စာ ႏွင့္ သိကၡာ

ဟိုးတုန္းက....။ ကိုရင္ဘ၀ကေပါ့။ မွတ္သားခဲ့ဘူးတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ တစ္ပုဒ္ကို စဥ္းစားျပီး ေဆာင္းပါး ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာပါတယ္။ အေၾကာင္းရာကလည္း အမ်ားသိသင့္တဲ့ အေၾကာင္းရာျဖစ္တယ္လို ့ ယူဆမိတာကိုး။ အဲဒီေဆာင္ပုဒ္က အဓိက စာခ်ဘုန္းၾကီးမ်ား၊ စာသင္ေသာတုဇန သံဃာမ်ားကို အားရွိေစတဲ့ စကားပါ။

ေဆာင္ပုဒ္က ဒီလိုပါ...

စာတန္ခိုး

စာခ် စာသင္ အလုပ္ခြင္၀ယ္ ၊
ေန ့စဥ္ေမြ ့ေလ်ာ္ မ်ားသူေတာ္တို ့၊
ရႊင္ေပ်ာ္လံု ့လ သဒၶါၾကြ၍ ၊
ၪာဏစင္ျဖဴ သင္ခ် မူကား၊
ထိုသူ စီးပြါး သုတမ်ားသျဖင့္ ၊
စဥ္းစားၪာဏ္ၾကြယ္ အျမင္က်ယ္၏၊

မကြယ္ေစကာ ကိေလသာလည္း၊
သူငါ ယုတ္ၾကမ္း ျဖစ္စတမ္းသို ့၊
ဗရမ္းဗတာ ျဖစ္မလာဘဲ ၊
ဣႆာ မေစၦရ မထၾကြဘူး၊

ရာဂ ေဒါေသာ မာန ေမာတို ့၊
အေျပာက်ယ္က်ယ္ ေသးငယ္ငယ္မွ၊
စ၍ပဟာန္ တဒဂၤန္ျဖင့္၊
၀ိကၡ မၻန ပယ္နိုင္ၾကသည္၊
သင္ခ် အက်ိဳး စာတန္ခိုး။

( ေတာင္ျမိဳ ့ဆရာေတာ္၊
သေမၼာဟ၀ိေနာဒနီအ႒ကထာ)

ေဆာင္ပုဒ္ ဆိုလိုရင္းမွာ ရွင္းလင္းလွပါတယ္။ သို ့ေသာ္ လြယ္ကူ ေခ်ာေမြ ့စြာ အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္- စာခ်ဘုန္းၾကီးျဖစ္ျဖစ္၊ စာသင္သားသံဃာ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အလုပ္ကို ေစတနာသန္ ့သန္ ့ စိတ္၀င္ တစား ေမြ ့ေလ်ာ္ကာ ျပဳလုပ္ေနပါလ်င္ အသိေတြတိုး ၪာဏ္အျမင္က်ယ္လာပါမယ္။

စိတ္ရဲ ့ အေနာက္က်ဳျဖစ္တဲ့ ကိေလသာ လံုး၀ မပယ္သတ္နိုင္ေသးေသာ္မွ ကိုယ့္စာေလးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ သိခ်င္စိတ္ ၊ ရခ်င္စိတ္ ၊ ပို ့ခ်မႈ ၊ ေလ့လာသင္ယူမႈ ျပဳလုပ္ေနတာေၾကာင့္ အဲဒီ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဣႆာဆိုတဲ့ မနာလိုမႈ ၊ မစၦရိယဆိုတဲ့ ႏွေျမာမႈေတြဟာ သူ ့အလုိလို ကင္းေန ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ လိုခ်င္တာ စိတ္တိုတာ အသိမွားေတြ ျဖစ္တာေတြ လည္း ကင္းပါတယ္။ ဘုရား တရားေတာ္ေတြ ပို့ခ်ေနတာကိုး။ အျမဲတမ္း မဟုတ္တဲ့ တဒဂၤေလး ပယ္နိုင္တာေပါ့ေလ။ အဲဒီ တဒဂၤေလးေတြ မ်ားမ်ား ပယ္နိုင္တာ ၾကာသြားရင္ ၀ိကၡ မၻန အဆင့္ထိ ေရာက္သြားတယ္။ ၾကာ ၾကာ ကိေလသာေတြ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါပဲ၊ စာခ် စာသင္ျခင္းရဲ့ ရလာဒ္က။

ဒါနဲ ့ ပါတ္သက္ျပီး သိကၡာ သံုးပါးကို အၾကမ္းဖ်ဥ္း စဥ္းစား ဆက္စပ္ၾကည့္မိျပန္ပါတယ္။ သိကၡာ ဆိုတာ အမ်ားသိ ေနတဲ့ အတိုင္း ဂုဏ္ရွိတာကို သိကၡာကို ေခၚပါတယ္။

ဂုဏ္ဆိုတာ ေကာင္းဂုဏ္ ဆိုးဂုဏ္ရယ္လို ့ ရွိျပန္တယ္။ ဂုဏ္ - ဂုဏ ဆိုတာ ထူးျခားတာေလ။ ေကာင္းတာ ထူးထူး၊ မေကာင္းတာ ထူးထူး ဂုဏ္သတင္းကေတာ့ ထြက္ေနတာပါပဲ။ ဒီေနရာ မွာေတာ့ သိကၡာဆိုတာ ေကာင္းတဲ့ ဂုဏ္ေတြကို ဆိုလိုပါတယ္။

သိကၡာ သံုးရပ္ လူအမ်ား သိအပ္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။
သီလ သမာဓိ နဲ ့ပညာ တို ့ျဖစ္ပါတယ္။

စာက်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ၊ စာခ်ေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ေစာင့္ထိန္းရမည့္ သီလကို အလိုလို ေစာင့္ထိန္းျပီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ သီလ ဆိုတဲ့ ပါဠိကို အေလ့က်င့္လို ့ သာမန္ေလး ဘာသာျပန္မယ္ ဆိုရင္လည္း အဲဒီ လိုမ်ိဳး စာန့ဲ ့ပါတ္သတ္ျပီး အလုပ္ လုပ္ေနတာဟာ ေကာင္းတဲ့ အေလ့က်င့္ ျဖစ္တယ္ေပါ့။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ေကာင္းတဲ့ သီလဂုဏ္ သိကၡာ ရွိသြားပါတယ္။

ျပီးေတာ့ သမာဓိပါ။ သမာဓိဆိုတာလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာင္းတဲ့ သမာဓိ ဂုဏ္သိကၡာ ရွိသြားပါ တယ္။ အဲ... နားလည္ ထားရမွာက သမာဓိ ဆိုတာ အလုပ္တစ္ခုကို စိတ္၀င္တစား လုပ္ေနတာကို ေခၚတာပါ။ စာ တကယ္ စိတ္၀င္တစား လုပ္ေနရင္ အျခားသူရဲ ့ လုပ္ရွားမႈ အသံေတြေတာင္ မၾကားတတ္ပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာရွိတာက သမာဓိ ဆိုမွေတာ့ မေကာင္းတဲ့ သမာဓိ ရွိေသးလို ့လား လို ့ ေစာ ေၾကာ အေမး ထူစရာ ရွိပါတယ္။ ရွိလို ့ပဲ ေကာင္းတဲ့ သမာဓိလို ့ ေျပာလိုက္တာပါ။ တစ္ခ်ဳိ ့ ဆိုရင္ ဂိမ္းေဆာ့တာ ၊ ဖဲရိုက္တာ၊ ငါးမွ်ားတာဟာ လည္း စိတ္၀င္တစား လုပ္ၾကပါတယ္ ။ ငါးျမားတံကို လည္း ေစာင့္ၾကည့္ေနရပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးလည္း သမာဓိပါ။ အဲဒီသမာဓိမ်ိဳးကို မိစၦာသမာဓိ ဆုိး သြမ္းတဲ့သမာဓိ လို ့ ေျပာရမွာေပါ့။

အဲဒီလို စာေတြ သင္ၾကား ပို ့ခ်ခ်ိန္မွာ တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစမွ မွတ္မိ မွတ္မိ လာၾကတယ္။ အသိ ပညာေတြ တိုးတယ္။ ပိဋကတ္ေတြလည္း က်ယ္က်ယ္ ျပန္ ့ျပန္ ့သိၾကတာေပါ့။ အသိပညာ တိုးတာဟာလည္း အၾကမ္းဖ်ဥ္း ပညာ သိကၡာေပါ့။ ၀ိပႆနာ ပညာ မဂ္ပညာ အဆင့္ မဟုတ္ ေသးေသာ္မွ အဲဒီ ၪာဏ္ေတြ ရဖို ့ အေထာက္ပံ့ေပးတဲ့ စာေတြျဖစ္ေနတာကိုး။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ပညာ သိကၡာလည္း စာခ်စာသင္ သံဃာေတြမွာ ရရွိနိုင္တာပဲေပါ့ေနာ္။

အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ စာခ် စာသင္ သံဃာေတာ္မ်ားဟာ ကိုယ့္အလုပ္ကို လုပ္ေနၾကတာမုိ့ စိတ္ကို ေနာက္က်ိသြားတဲ့ ကိေလသာစိတ္ေတြ ၊ အသိၪာဏ္ကင္းေစတဲ့ စိတ္ေတြ ပါး ပါး လာျပီး သိကၡာ သံုးပါးကိုလည္း ျဖည့္က်င့္ရာ ေရာက္ေနပါလားလို ့ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။

ခု ဘေလာ့ ေရးေနတဲ့သူ ဘေလာ့ လာဖတ္သူတို ့ အေနနဲ ့လည္း ႏႈိင္းယွဥ္ စဥ္းစား ၾကည့္ရင္ ဓမၼဘေလာ့ ေရးသူက စာခ်သံဃာလို ၊ ဖတ္ရႈသူကလည္း စာသင္ေသာတုဇန သံဃာလို ရလာဒ္ကေတာ့ ရၾကမွာပဲလို ့ ထင္မိပါေတာ့တယ္။

ဒိုင္ယာေလာ့ဂ္
ဘေလာ့မွာ စာေရးသူ။ ။ ဟုတ္တယ္ေနာ္?။
ဘေလာ့မွာ စာဖတ္သူ။ ။ ဟုတ္၊ ဟုတ္၊ ဟုတ္။

အဟမ္း... ဟမ္း ...ဟမ္း

...................................................................

ျမတ္ေရာင္နီ
( ၁၅၊ ၀၉ ၊ ၂၀၁၀ )

Posted by yaungnioo at 2:37 PM 0 comments

Read more...

ပညာကို ဟမ္ဘာဂါလိုေရာင္းေနတဲ့ ေခတ္

လူထုစိန္၀င္း
ဒီကေန႔ပညာသင္ၾကားေရးစနစ္က စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြအတြက္
ကြၽမ္းက်င္လုပ္သားေတြ ေမြးထုတ္ေပး႐ံုသက္သက္ျဖစ္ေနၿပီး
တကၠသိုလ္ေတြဟာလည္း ဘြဲ႕ရလုပ္သားေတြအစုလိုက္ အျပံဳလိုက္
ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ စက္႐ံုႀကီးေတြျဖစ္ေနၿပီ။

ဂဏန္းတြက္စက္ပ်က္ရင္ ေစ်းမေရာင္းတတ္
အေမရိကန္ပညာေရးေလာကမွာ တစ္ေန႔တျခားက်ယ္သထက္
က်ယ္ေအာင္ၾကားေနရတဲ့ ညည္းညဴသံေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဂဏန္းတြက္စက္ပ်က္သြားတာနဲ႔ ေစ်းမေရာင္းတတ္တဲ့ အေရာင္းေစ်းသည္ေတြ၊
သူမ်ားေရးထားတဲ ့ျပ႒ာန္းစာအုပ္မရွိရင္ စာမသင္တတ္ေတာ့တဲ့ ေက်ာင္းဆရာေတြ၊ ဘလူးပရင့္မရွိရင္ ဘာမွမလုပ္တတ္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊
အသင့္ေဖာ္စပ္ ထုတ္လုပ္ေပးထားတဲ့ ေဆး၀ါးေတြမရွိရင္ ေလခ်ဳပ္ေလေအာင့္ျဖစ္တဲ့
လူနာအတြက္ ေလေဆးေလးေတာင္ စပ္ၿပီး ကုမေပးႏိုင္တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြပဲ မ်ားေနတယ္။ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္နဲ႔ကိုယ္ စဥ္းစားေတြးေခၚၿပီး လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏိုင္တဲ့
ပညာတတ္ေတြ ရွားပါးသထက္ ရွားပါးလာေနတယ္။
အခုေက်ာင္းေတြက ထြက္လာတာေတြက စာတတ္သူေတြခ်ည္းပဲ။
ပညာတတ္မပါဘူးလို႔ ေျပာၾကဆိုၾကတာေတြလည္း မၾကာမၾကာၾကားရတယ္။
အေမရိကန္မွာတင္ မဟုတ္ဘူး။
ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက ပညာရပ္နယ္ပယ္အားလံုးလိုလိုမွာ
ေျပာဆိုညည္းတြားေနၾကတဲ့ အသံေတြညံေနပါတယ္။

အစိုးရေတြက ေစ်းတြက္ တြက္ၾက
ပညာကိုတန္ဖိုးထားသူတိုင္းက ပညာေရးကိုစီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးမ်ားလုိ သေဘာထားလုပ္ကိုင္ေနၾကတာကို မႏွစ္ၿမိဳ႔ၾကဘူး။
တကၠသိုလ္ဆရာေတြက ေမာ္ေတာ္ကားေရာင္းသမားလို ကမၻာလွည့္ၿပီး
ေက်ာင္းေၾကာ္ျငာရင္း ႏုိင္ငံတကာေက်ာင္းသားေတြ
စုေဆာင္းေနတာကိုလည္း ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ၾကတယ္။
ပညာေရးကို စီးပြားေရးရဲ႕လက္ေအာက္ခံအျဖစ္ သေဘာထားလာၾကတာကို
ေတာ္ေတာ္ကို စက္ဆုပ္ၾကတယ္။ စက္ဆုပ္ေပမယ့္လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ၾကဘူး။ ႏိုင္ငံတိုင္းႏုိင္ငံတိုင္းရဲ႕ အစိုးရေတြ ကိုယ္တိုင္က ဘာမဆို 'ေစ်းတြက္' တြက္ၿပီး ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္လုပ္သလို လုပ္ေနၾကတာဆိုေတာ့
ပညာရွင္ေတြ လက္မိႈင္ခ်ေနၾကရေတာ့တယ္။

ပညာကို ဟမ္ဘာဂါလိုေရာင္း
ပညာကို ႐ွဴးဖိနပ္ေရာင္းသလို၊ ဟမ္ဘာဂါနဲ႔ ကိုကာကိုလာေရာင္းသလို
သေဘာထားေနၾကေတာ့ ပညာရဲ႕တန္ဖိုးဟာတစ္ေန႔တျခား က်ဆင္းလာခဲ့ရတယ္။
လူေတြဟာ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႔ စဥ္းစားေတြးေခၚၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖို႔ထက္
ကြန္ပ်ဴတာဆီက အေျဖထုတ္ယူဖို႔ေလာက္သာ အားသန္ၾကတယ္။
ဒါမွမဟုတ္လည္း စာအုပ္ေတြထဲက သေဘာတရားေတြနဲ႔ ေဖာ္ျမဴလာေတြကိုပဲ အားကိုးၾကတယ္။ လူ႔ဦးေႏွာက္ဟာ ကြန္ပ်ဴတာေလာက္ေတာင္ အသံုးမက်ေတာ့သလိုျဖစ္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ၾကာလာေတာ့ လူ႔ဦးေႏွာက္နဲ႔သတ္မွတ္တဲ့ လူ႔တန္ဖိုးေတြနဲ႔ လူသားစံႏႈန္းေတြအားလံုးလိုလိုဟာ ယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္းၿပီး စံခ်ိန္မမီျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တယ္။

အိမ္ေထာင္စနစ္
လူေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အိမ္ေထာင္ဆိုတာပဲၾကည့္။ ကမၻာဦးအစက
လင္ရယ္၊မယားရယ္၊ အိမ္ေထာင္ရယ္ဆိုတာမရွိဘူး။
ေယာက်္ားမိန္းမေတြဟာ ႏြားအုပ္ႀကီးထဲကႏြားေတြလိုပဲေနၾကတယ္။
ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ အုပ္စုလိုက္ေရႊ႕ေျပာင္းသြားလာ ေနထိုင္ၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ့ စိုက္ပ်ဳိးစားေသာက္လာတတ္ၿပီး အေျခတက်ရြာတည္ေနလာၾကတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ လင္ရယ္၊ မယားရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္နဲ႔ အိုးအိမ္တည္ေဆာက္ေနထုိင္တယ္။ အဲဒီအဆင့္ကို ယဥ္ေက်းလာတဲ့အဆင့္(Civilized)လို႔သတ္မွတ္တယ္။
ဒါေတာင္ တစ္လင္တစ္မယားမဟုတ္ေသးဘူး။ စစ္ႏိုင္လို႔ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္လာတဲ့ မိန္းမေတြကို ေယာက္်ားေတြက မယားအျဖစ္ထားတဲ့အတြက္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ မယားအမ်ားအျပားေနလာၾကတယ္။ ေနာင္ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္ျမင့္သထက္ျမင့္လာမွ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္ကို ဥပေဒေတြဘာေတြျပဳၿပီး ျပ႒ာန္းသတ္မွတ္ခဲ့ၾကတယ္။

အေဖာ္ဆိုတဲ႔ေနနည္း
ေဟာ အခုေတာ့ အိမ္ေထာင္ဆိုတာ လူသားမ်ားရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ကန္႔သတ္တဲ့အခ်ဳပ္အေႏွာင္လိုျဖစ္တယ္။ ေခတ္မမီေတာ့ဘူး။
ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မထားတဲ့ အတူေနခ်င္စိတ္ရွိတဲ့အခိုက္ အတူေန၊ ေနခ်င္စိတ္မရွိတဲ့အခါ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေနဆိုတဲ့ အယူအဆကို လက္ခံက်င့္သံုးၿပီး 'အေဖာ္'(Companion)လို႔ ေခၚၾကတဲ့ ေနနည္းမ်ဳိးနဲ႔ေနထုိင္ၾကတာေတြ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးက်င့္သံုးေနၾကတယ္။ ျပင္သစ္ကေတြးေခၚပညာရွင္ႀကီး ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ယန္းေပါဆတ္နဲ႔ ဆီမြန္ဒီဘူဗြားတို႔ဆိုရင္ လက္မထပ္ဘဲနဲ႔ တစ္သက္လံုး (Life companion) ဆိုၿပီးေနသြားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အတူေနၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ေမြးၿပီးမွ လက္ထပ္တာမ်ဳိးလည္းရွိတယ္။ အိမ္ေထာင္နဲ႔ မိသားစုဆိုတဲ့ ႏႈန္းစံေတြ ေျပာင္းလဲသြားပံုကိုေျပာတာပါ။

ဆန္႔က်င္ဘက္ထိေျပာင္းလဲ
မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုဆိုရင္လည္း စစ္မျဖစ္မီ ေခတ္ကဆိုရင္
ေျခမ်က္စိဖံုးတဲ့ ဂါ၀န္ရွည္ပြပြႀကီးေတြကို အတြင္းက ရင္စည္းက်ပ္က်ပ္ခံၿပီး ၀တ္ၾကတာပါ။ မိန္းကေလးရဲ႕ အပ်ဳိစင္ဘ၀ကိုလည္း အသက္နဲ႔ထပ္တူ တန္ဖိုးထားကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါတယ္။ လက္မထပ္ရေသးဘဲ ကိုယ္၀န္ရွိလာတဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိးဆိုရင္ရြာကေန ႏွင္ထုတ္တဲ့အထိေတာင္ ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ေလ့ရွိတယ္။
ေဟာ အခုေခတ္ေတာ့ ၀တ္ပံုဆင္ပံုေတြ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီၾကပံုေတြမ်ား ေျပာေတာင္မျပတတ္ေတာ့ေအာင္ ကမ္းကုန္ေနၾကပါၿပီ။
အလယ္တန္းရြယ္ ဆယ့္သံုးဆယ့္ ေလးႏွစ္သမီးအခ်င္းခ်င္း အပ်ဳိစင္အျဖစ္ရွိေနေသးတယ္ဆိုရင္ ကဲ့ရဲ႕ၾကသတဲ့။ လူမႈေရးေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးညံ့ဖ်င္းတယ္ဆိုၿပီး ေ၀ဖန္ၾကသတဲ့။ လူ႔တန္ဖိုးေတြေျပာင္းလဲသြားပံုကို ၾကည့္ပါဦး။ ဆန္႔က်င္ဘက္သေဘာ ျဖစ္သြားတဲ့အထိကို ေျပာင္းကုန္ၾကတာ မဟုတ္လား။

အႏုတ္လကၡဏာမ်ားမ်ား
လူမႈေရးနယ္ပယ္အတြင္းက တန္ဖိုးေတြနဲ႔ ႏႈန္းစံေတြေျပာင္းလဲမႈ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အေပါင္းလကၡဏာေဆာင္တာကနည္းနည္း၊ အႏုတ္လကၡဏာေဆာင္တာကမ်ားမ်ား ျဖစ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ စ႐ိုက္ေတြကလည္း မယံုႏိုင္ေလာက္တဲ့ အထိကို ၾကမ္းၾကဳတ္ခက္ထန္ကုန္ၾကတယ္။ အ႐ူးတစ္ေယာက္ကိုယ္မွာ ယမ္းထုပ္ေတြပတ္ခ်ီေပးၿပီး ေစ်းထဲေလွ်ာက္ေျပးေနတုန္း အေ၀းထိန္းခလုတ္ႏွိပ္ေဖာက္ခြဲတာမ်ဳိး ဘယ္ေခတ္ကရွိခဲ့ဖူးလို႔လဲ။ ခရီးသည္ေတြအျပည့္ပါတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးေတြကိုအပိုင္စီးၿပီး လူေနအေဆာက္အအံုႀကီးကို ဝင္ေဆာင့္တာမ်ဳိးလည္း ဘယ္တုန္းကၾကားဖူးလို႔လဲ။ ေမာင္းသူမဲ့ေလယာဥ္ပ်ံေပၚ ဗံုးေတြတင္ၿပီး မူလတန္းေက်ာင္းကေလးေပၚ က်က်၊ ေဆး႐ံုေပၚက်က်၊ က်ခ်င္တဲ့ေနရာ က်။ မေကာင္းသူထိပ္ ေကာင္းသူထိပ္ဆိုၿပီး ဗံုးၾကဲခ်တာမ်ဳိးေရာ ဘယ္အခါကၾကားဖူးလို႔လဲ 'ရက္စက္မႈ အေပါင္းသရဖူေဆာင္းေတာ့သည္' လို႔ကိုေျပာရေတာ့မယ့္ ေခတ္ႀကီးပဲ။

ပညာမတတ္ဘြဲ႔ရေတြ တစ္ပံုႀကီး
အႏုတ္လကၡဏာေတြမ်ားၿပီး ဆုတ္ကပ္ႀကီးျဖစ္ေနရတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ လူသားေတြ ဥာဏ္ရည္ယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္းလာတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ႏိုင္ငံတိုင္းလိုလုိမွာပဲ စာေမးပြဲေအာင္ၿပီး ဘြဲ႕လက္မွတ္ရဖို႔ေလာက္ကိုသာ ေက်ာင္းေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္ေတြက အာ႐ံုစိုက္လုပ္ေနၾကၿပီး ကိုယ္ပိုင္ ဥာဏ္နဲ႔ဆင္ျခင္စဥ္းစားႏုိင္တဲ့ အသိဥာဏ္ပညာျမင့္မားဖို႔ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားခဲ့ၾကတယ္။ ရလဒ္က ပညာမတတ္တဲ့ ဘြဲ႕ရေတြ တစ္ပံုႀကီးေပၚထြက္လာတာပဲ ျဖစ္တယ္။
သူတုိ႔တစ္ေတြဟာ သူမ်ားေရးထားတဲ့ စာေတြအလြတ္က်က္ၿပီး စာေမးပြဲေအာင္လာၾကတာပဲရွိတယ္။ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့အေျခအေနနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ဘာတစ္ခုမွကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။

@Eleven Media group

Posted by Dr. Ashin Indaka at 9:08 AM 0 comments

Read more...

ျပဇာတ္မင္းသာလို တရားေဟာသင့္ပါသလား

|

အေမး။ ။အရွင္ဘုရား…..MRTV,FOREDU တို႔မွာ အခ်ဳိ႕ဘုန္းႀကီးမ်ား တရားေဟာတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တပည့္ေတာ္ေ၀ဖန္မိပါတယ္ဘုရား။ အခ်ဳိ႕ဘုန္းႀကီးမ်ားဟာ ျပဇာတ္မင္းသားလို အသံရွည္ရွည္ ဆြဲငင္ေဟာတာေတြ႕ရပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ နားေထာင္ရတာလဲ သီခ်င္းဆိုသလိုပါပဲ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္သိခ်င္တာက တရားေဟာတဲ့အခါ အသံေနအသံထားနဲ႔ ဆြဲငင္ေဟာၾကားတာဟာ ၀ိိနည္း ေတာ္နဲ႔ညီညြတ္မႈရွိပါသလားဘုရား။
ေအးသီတာ၀င္း
MCC ၿမိတ္

အေျဖ။ ။ တရားေဟာတဲ့ေနရာမွာ အသံရွည္ျဖင့္ ဆြဲငင္ၿပီး တရားမေဟာေကာင္းပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္..အသံရွည္ဆြဲငင္ေဟာၾကားတဲ့ အတြက္ ဘုရားရွင္ရဲ႕အလိုေတာ္နဲ႔ဆန္႔က်င္ေနတဲ့အျပင္ အျပစ္ငါးပါး ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ အျပစ္ငါးပါးက…
(၁) မိမိအသံ၌ မိမိသာယာျခင္း။
(၂) တရားနာသူတို႔က တရားကိုမမက္၊အသံကိုသာတပ္မက္ၾကျခင္း။
(၃)ပညာရွိသူတို႔က ကဲ့ရဲ႕အျပစ္တင္မႈကို ခံရျခင္း။
(၄) အသံေကာင္းေအာင္လံု႔လျပဳရသျဖင့္ သမာဓိပ်က္ရျခင္း။
(၅) ေနာက္ေနာက္ပုဂၢိဳလ္တို႔ အတုလိုက္၍ ေဟာၾကားမႈတို႔ေၾကာင့္ သာသနာပ်က္ကြယ္ရျခင္း တို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။
(အဂုၤတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္၊ ႏွာ၊၂၁၉၊ ႒ ၊ ၇၈)
ၿပီးေတာ့ တရားကို အသံလုပ္ၿပီးေဟာတဲ့ေနရာမွာ အသံကိုပဲခ်ီးမြန္းခံရတယ္။ တရားကေတာ့ေပ်ာက္သြားတယ္။ တရားဖက္မလည္ေတာ့ ဘဲ ၊ တဏွာဖက္ကို လည္သြားတယ္။ ဒါနဲ႕စပ္လို႔ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါက ဆဗၺဂၢီ လို႔ေခၚတဲ့ ေစာင့္စည္းမႈမရွိၾကတဲ့ ရဟန္းတစ္စု ရွိၾကတယ္။ ထုိရဟန္းတစ္စုဟာ တရားေဟာတဲ့အခါ အသံလုပ္ၿပီးေဟာၾကတယ္။ ဒါကုိ ေတြးတတ္တဲ့လူမ်ားက “ဒီရဟန္းေတြဟာ တရားေတာ္ကုိ သီခ်င္းဆုိသလို ဆိုၾကတယ္” လို႔ ကဲ့ရဲ႕ၾကပါတယ္။ ဒီကဲ့ရဲ႕တဲ့သတင္းဟာ ေနာက္ဆံုး ဘုရားရွင္ထံေရာက္သြားတယ္။ ထိုအခါ ဘုရားရွင္က “ရဟန္းတို႔…အသံရွည္ဆြဲၿပီး သီခ်င္းသံျဖင့္ တရားေတာ္ကို သီဆိုမေဟာအပ္၊ တကယ္လို႔ ေဟာပါက ထိုရဟန္းအား ဒုကၠဋ္ အာပတ္သင့္ေစ” လို႔ သိကၡာပုဒ္ပညတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားေတာ္ကို သီခ်င္းဆိုသလို အသံလုပ္ေဟာေနၾကတဲ့ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ဘုရားစကားေတာ္ကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့အတြက္ အျပစ္ျဖစ္ပါတယ္၊ မေဟာေကာင္းဘူးဆိုတာေျဖၾကားေပးလိုက္ပါတယ္။

စာေရးသူ- ဦးေကာ၀ိဒ(ၿမိတ္) | ရက္စြဲ- Thursday, September 16, 2010

Read more...

A Hole In The Heart

Please read this and see what you do think you can do to help.
http://records.photodharma.net/?p=1448

Read more...

သမားကိုင္ေဆးစြမ္းေကာင္းမ်ား

တိုင္းရင္းေဆးဆိုသည္မွာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔တိုင္းျပည္အတြင္း မွီတင္းေနထိုင္ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားေသြးခ်င္းမ်ားအားလံုးႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္ဆိုက မွားအံ႔မထင္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္မ်ား၏ ဘိုး၊ ေဘး၊ ဘီ၊ ဘင္မ်ားလက္ထက္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္မွ ဆင္းသက္လာေသာ ေဆးနည္း၊ ေဆးအမည္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔တေတြသည္ ဤတိုင္းျပည္တြင္ ေမြးဖြား၍ ဤတိုင္းျပည္၏ ေတာ၊ ေတာင္၊ ေရ၊ ေျမ သဘာဝအေလ်ာက္ ႀကီးျပင္းလာၾကသူမ်ားျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ဤတိုင္းျပည္အတြင္းရွိေသာ သစ္ပင္မ်ားမွရသည္ ့အသီး၊ အပြင့္၊ အေခါက္၊ အရြက္၊ အျမစ္တို႔မွ ရုကၡေဗဒေဆးမ်ား၊ ေတာ၊ ေတာင္၊ ေရ၊ ေျမတို႔မွ သဘာဝအေလ်ာက္ထြက္ရွိေသာ ေဆးပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ေဖာ္စပ္ထားေသာ တိုင္းရင္းေဆးမ်ားကို သံုးစြဲျခင္းအားျဖင့္ ေရာဂါေဝဒနာမ်ား ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္မ်ား၏ တိုင္းရင္းေဆးသည္ ေဝဒနာတခု အျမစ္ျပတ္ ေပ်ာက္ကင္းမသြားသည့္တိုင္ အထူးသက္သာမႈရရွိႏိုင္ပါသည္။
ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳး (Side Effect) မျဖစ္ေစႏိုင္ပါ။ အခ်ိဳ႔ေဆးမ်ားဆိုလွ်င္ ေရာဂါအျမစ္ျပတ္ ေပ်ာက္ကင္း၍ အလားတူေဝဒနာမ်ိဳး လံုးဝမျဖစ္ေတာ့ပါ။ တခုတင္ျပလိုသည္မွာ ေဆးကို စြဲစြဲျမဲျမဲ သံုးစြဲရန္လိုပါသည္။

အခ်ိဳ႔ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ေဆးကို ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ခန္႔စားျပီး မထူးျခားဟုဆိုကာ ဆက္မစားဘဲ ရပ္ျပစ္လိုက္ျခင္းမ်ိဳးလည္း ရွိပါသည္။ တိုင္းရင္းေဆးဆိုသည္မွာ စြဲစြဲျမဲျမဲစားၾကည့္မွ တျဖည္းျဖည္း သက္သာေပ်ာက္ကင္းသြားသည္လည္း ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆးေဖာ္စပ္၍ စားမည္ဆိုပါက ေဆးတဖံုလံုးကုန္ေအာင္ စားသံုးမွသာလွ်င္ သက္သာေပ်ာက္ကင္း ခ်မ္းသာမည္ျဖစ္ပါသည္။

ပထမဦးစြာျပမည့္ ေဆးနည္းေကာင္းမ်ားမွာ အနာဂတ္ကာလ ကၽြႏ္ုပ္တို႔တိုင္းျပည္အား ေခတ္မီဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးၾကမည့္ သားေကာင္း သမီးေကာင္း ရတနာေလးမ်ားအတြက္ ေဖာ္ျပသြားမည္ျဖစ္ပါသည္။

ေဆးနည္း အမွတ္ (၁)
ဆရာႀကီး ဦးသိုက္ထြန္း၏ သူငယ္နာေပါင္းခ်ဳပ္ေဆး
၁။ ဆိပ္ဖူး+လင္းေန ၁-က်ပ္သားစီ
၂။ ၾတိကဋဳက္သံုးပါး ၁-က်ပ္သားစီ
၃။ ႏြားေျမရင္း+ကေလာဆန္ ၁-က်ပ္သားစီ
၄။ အမဲတစို႔+ဝါးတစို႔ ၁-က်ပ္သားစီ
၅။ ဣႆရမူလီ+ၾကက္ဆူရိုးနီျမစ္ ၁-က်ပ္သားစီ
၆။ မုန္ညက္ဆန္+ၾကက္ဆူရြက္ ၁-က်ပ္သားစီ
၇။ ကန္႔ထိုက္+ေဆးဒန္း ၁-က်ပ္သားစီ
၈။ ရွိန္းခို+သားလွေက်းဇူး ၁-က်ပ္သားစီ
၉။ ဝက္ေျမရင္းေခါင္း ၁-က်ပ္သား
၁၀။ မုန္ညင္းေခါင္း ၁-က်ပ္သား
စသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။

ေဆးေဖာ္စပ္ပံု-
အထက္ပါေဆးအမည္အားလံုးကို အမႈန္႔ျပဳျပီး ဆန္ပံုးရည္ျဖင့္ေရာ၍ စရနယ္ပါ။ ၄င္းေနာက္ ၁ဲ-သားခန္႔ အလံုးေလးမ်ားျပဳလုပ္ျပီး အရိပ္တြင္ ေျခာက္ေအာင္လွန္းပါ။ ၄င္းေနာက္ ေလလံုေသာပုလင္းတြင္ ထည့္ထားကာ ေအး၍ေျခာက္ေသြ႔ေသာေနရာတြင္ ထားပါ။

ေဆး၏အက်ိဳးသြား-
ကေလးသူငယ္နာ၊ ဝမ္းေဖာဝမ္းေရာင္၊ ကိုယ္ပူဖ်ား၊ အသည္းေျခာက္၊ ေရငတ္စသည္တို႔ျဖစ္ပါက ကြမ္းရြက္သတၱဳရည္ (သို႔) ျပဳတ္ရည္ျဖင့္၄င္း၊ ေၾကာင္ပန္းရြက္၊ လင္းေနရြက္ စသည္တို႔ျဖင့္၄င္း ေရာစပ္ကာ တိုက္ေကၽြးႏိုင္ပါသည္။

ေဆးအသံုးျပဳပံု-
ကေလးမ်ား ထိတ္လန္႔ျပီးငိုေသာ္ ေဆးတလံုးတိုက္ျပီး အျခားေသာေဆးတလံုးကို ေက်ာက္ပ်ဥ္တခု စင္ၾကယ္ေအာင္ေဆး၍ ေသြးျပီးလွ်င္ မ်က္စဥ္းခတ္ေပးပါ။ ေကာင္းစြာအိပ္ေပ်ာ္သြားေပမည္။ ကေလးအရြယ္ကိုလိုက္၍ ေဆးလံုးတလံုးမွ ႏွစ္လံုးထိ တိုက္ေကၽြးႏိုင္ပါသည္။
(မွတ္ခ်က္) စရနယ္ဆိုသည္မွာ အားလံုးေရာ၍ စုေပါင္းျပီး နယ္ျခင္းကို ေခၚပါသည္။
သတၱဳရည္ဆိုသည္မွာ အစိမ္းကို ထုေထာင္းျပီး အရည္ကိုညႇစ္ယူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေဆးနည္း အမွတ္ (၂)
ဆရာႀကီးဦးရွိန္၏ သူငယ္နာ ခၽြဲအန္ေဆး
၁။ ဇာတိပၹိဳလ္သီး ၂-ပဲသား
၂။ ေလးညင္း ၂-ပဲသား
၃။ စမုန္နက္မီးသင္း ၄-ပဲသား
၄။ ဒုတၳာ ၈-ပဲသား
၅။ ေက်ာက္ခ်ဥ္ ၁-က်ပ္သား
စသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။

ေဆးေဖာ္စပ္ပံု-
အထက္ပါေဆးစုကို ညက္စြာအမႈန႔္ျပဳျပီး ေလလံုေသာပုလင္း၌ ထည့္ကာ ေအး၍ေျခာက္ေသြ႔ေသာေနရာတြင္ ထားပါ။

ေဆး၏အက်ိဳးသြား-
ကေလးသူငယ္မ်ား ခၽြဲက်ပ္ျခင္း၊ ခၽြဲပိတ္ဆို႔၍ အသက္ရွဴက်ပ္ျခင္း၊ လူးလဲျခင္း စသည္တို႔ ေပ်ာက္ကင္းေစပါသည္။

ေဆးအသံုးျပဳပံု-
၁။ တလ ႏွစ္လသားအရြယ္ ဆန္ေစ့တေစ့ခန္႔ တိုက္ပါ။
၂။ သံုးလ ေလးလ ငါးလသားအရြယ္ ေရြးေစ့တေစ့ခန္႔ တိုက္ပါ။
၃။ ေျခာက္လအထက္ တႏွစ္သားအရြယ္ထိ ေရြးႀကီးခန္႔တိုက္ပါ။
ေဆးတိုက္ျပီး မၾကာမီ ခၽြဲမ်ား၊ အန္ထုတ္ကာ သက္သာေပ်ာက္ကင္း သြားပါမည္။

ေဆးနည္း အမွတ္ (၃)
ဆရာႀကီး ဦးသီလ၏ ေသြးဝမ္းေပ်ာက္ေဆး
၁။ အခြံခၽြတ္ျပီး ရာတန္ေစ့ ၁၅-က်ပ္သား
၂။ ပဥၥကာနီသီး ၅-က်ပ္သား
၃။ ဇာတိပၹိဳလ္သီး ၅-က်ပ္သား
စသည္တို႔ျဖစ္ပါသည္။

ေဆးေဖာ္စပ္ပံု-
အထက္ပါေဆးစုကို အမႈန္႔ျပဳျပီး ေလလံုစြာထည့္ကာ ေအး၍ေျခာက္ေသြ႔ေသာေနရာတြင္ ထားပါ။

ေဆးအက်ိဳးသြား-
အပူလြန္၍ ဝမ္းသြားျခင္း၊ ေသြးဝမ္းပါျခင္း၊ ဝမ္းေဖာဝမ္းေရာင္၊ ဝမ္းကိုက္ျဖစ္ျခင္း၊ ဝမ္းရစ္နာျပီး အရိအရြဲ ပါျခင္း၊ အစားမွား၍ ဝမ္းသြားျခင္းမ်ားအျပင္ လူႀကီးမ်ား ဒူလာဝမ္း၊ မီးယပ္ဝမ္းမ်ားပါ ေပ်ာက္ပါသည္။ ၄င္းျပင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေသြးလြန္ျခင္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ေပးႏိုင္ပါသည္။

ေဆးအသံုးျပဳပံု-
ကေလးငယ္မ်ား အသက္လိုက္၍ ေရြးေလးခန္႔(ပဲဝက္ခန္႔) မွ ေရြးႀကီးတေစ့ ၁ဲ-သားခန္႔ သၾကားအနည္းငယ္ ေရာ၍တိုက္ပါ။ တေန႔ ၃-ႀကိမ္တိုက္ေပးပါ။ (ေရက်က္ေအးျဖင့္ တိုက္ရပါမည္)
လူႀကီးမ်ား ၁ဲ-သားမွ ၂-သားထိ၊ သၾကားတဇြန္းျဖင့္ေရာ၍ ေသာက္ပါ။

ေဆးနည္း အမွတ္ (၄)
ေရႊတေလး ေလဆန္နာေပ်ာက္ေဆး
၁။ မင္းကိုကာဥ အေျခာက္ ၁၀-က်ပ္သား
၂။ ရွိန္းခို (ျမန္မာ) ၃-က်ပ္သား
ျဖစ္ပါသည္။

ေဆးေဖာ္စပ္ပံု-
မင္းကိုကာဥအေျခာက္ကို ထုေထာင္း၍ ေရေႏြးတပန္းကန္တြင္ ရွိန္းခို ၃-က်ပ္သားထည့္၍ ေဖ်ာ္ထားျပီး ထုထားသည့္ မင္းကိုကာဥ ထည့္ပါ။ ၄င္းေနာက္ မီးျဖင့္ ေလွာ္ပါ။ ေျခာက္လွ်င္ ျပန္စိမ္ပါ။ မီးျဖင့္ ေလွာ္ပါ။ ထိုကဲ့သို႔ ေရကုန္သည္အထိ စိမ္လိုက္၊ ေလွာ္လိုက္လုပ္ျပီး အမႈန္႔ျပဳပါ။ ေလလံုေသာပုလင္းတြင္ထည့္ျပီး ေျခာက္ေသြ႔ေသာ ေနရာတြင္ထားပါ။

ေဆးအက်ိဳးသြား-
ကေလးသူငယ္မ်ား ေလထိုး၊ ေလေအာင္ျခင္း၊ ဝမ္းသက္၍ ေလနာျခင္း၊ ရင္ေခါင္းေတာင့္တင္းျခင္း၊ ေျခဖ်ား၊ လက္ဖ်ားမ်ား ေအးျခင္း၊ ေကာ့ကန္၍ေနျခင္း၊ ႏို႔မစို႔ဘဲ ေနျခင္း၊ ႏို႔အန္ျခင္း စသည္တို႔ကို ေပ်ာက္ကင္းေစႏိုင္ပါသည္။

ေဆးအသံုးျပဳပံု-
၁-လမွ ၂-လထိ ပဲဝက္ခန္႔ တိုက္ပါ။
၃-လမွ တႏွစ္ထိ ၁-ဲသားခန္႔ တိုက္ပါ။
၁-ႏွစ္မွ ၅-ႏွစ္ထိ ၂ဲ-သားခန္႔ တိုက္ပါ။
နံနက္တႀကိမ္ ညတႀကိမ္ ေရေအးျဖင့္ တိုက္ႏိုင္ပါသည္။

ေဆးနည္း အမွတ္ (၅)
ကေလးအဖ်ားေပ်ာက္ေဆး-
၁-ဆိပ္ဖူး ၁-က်ပ္သား
၂။ လင္းေန ၁-က်ပ္သား
၃။ ဣႆရမူလီ ၁-က်ပ္သား
၄။ ႏြားေျမရင္း ၁-က်ပ္သား။
၅။ ရွိန္းခို ၁-က်ပ္သား
၆။ ေဆးဒန္း ၁-က်ပ္သား
၇။ ကန္႔ ၁-က်ပ္သား
စသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။

ေဆးေဖာ္စပ္ပံု-
အထက္ပါ ေဆးစုမ်ားကိုညက္စြာအမႈ႔န္ျပဳျပီး ေလလံုေသာ ပုလင္းတြင္ ထည့္၍ထားပါ။

ေဆးအက်ိဳးသြား-
ကေလးမ်ားေက်ာပူ ေခါင္းပူထျခင္း၊ ကိုယ္ပူ၍ ဖ်ားျခင္း၊ ေခ်ာင္းဆိုးျခင္း၊ ခၽြဲက်ပ္ျခင္း၊ ေလထိုးေလေအာင့္၊ ေလနာျခင္း စသည္တို႔ ေပ်ာက္ကင္းေစႏိုင္ပါသည္။

ေဆးအသံုးျပဳပံု-
ကေလးတလသားမွ ေလးႏွစ္သားအထိ အသက္ကိုလိုက္၍ ခ်ိန္ဆျပီး တိုက္ေကၽြးႏိုင္ပါသည္။ အနည္းဆံုး ပဲဝက္မွ ၂ဲ-သားထိ တိုက္ပါ။ ကိုယ္ပူ၍ ဖ်ားေသာ္ ကြမ္းရြက္ျပဳတ္ရည္ျဖင့္ နံနက္-ည ၂-ႀကိမ္ တိုက္ပါ။
ေလထိုး၊ ေလေအာင့္၊ ေလနာ၊ ေခ်ာင္းဆိုး၊ ခၽြဲက်ပ္ေသာ္ သနပ္ခါးျဖင့္ ေသြး၍လိမ္းေပးပါ။ ေသာက္ေဆး လိမ္းေဆး၊ အုပ္ေဆး အျဖစ္ ဉာဏ္ရွိသလို သံုးစြဲႏိုင္ပါသည္။

ေရွ႔ေဆာင္တင္ေဆြ
(ျမဝတီမဂၢဇင္း ၂၀၀၃-ခု ဧျပီလ)

Posted by: mingala at 3:21 PM 0 မွတ္ခ်က္ေရးပါ

Read more...

“အခ်စ္လဲမေစာနဲ႔ အျပစ္လဲမေျပာနဲ႔”

Wednesday, 15 September 2010 09:07 | Written by Administrator | PDF | | Print | | E-mail

အခ်စ္လဲမေစာနဲ႕ အျပစ္လဲမေျပာနဲ႕

ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)

(ေဟတု - အာရမၼဏ)

အဘိဓမၼာသေဘာ သက္သက္ျဖစ္တဲ့ ပ႒ာန္းပစၥည္း တရားေတြကို မွန္းဆၿပီး အာ႐ံုျပဳႏိုင္ဖို႔ အတြက္ အ႒ကထာဆရာ အစရွိတဲ့ ေရွးဆရာ ျမတ္မ်ားက ေလာက ဥပမာမ်ားနဲ႔ ခိုင္းႏိႈင္းဖြင့္ျပ ၾကေတာ္မူၾကပါတယ္၊ ဒီလိုခိုင္းႏိႈင္း တာဟာလည္း အႏုမာနသေဘာနဲ႔ မွန္းဆ ၾကည့္ႏိုင္႐ံုေလာက္ ပါပဲ၊ တကယ္ေတာ့ ပရမတၳ သေဘာနဲ႔ ေလာကေဝါဟာရ ပညတ္သေဘာတို႔ဟာ ထပ္တူထပ္မွ် တူညီမႈ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ မွန္းဆၿပီး ခိုင္းႏိႈင္းတယ္ ဆိုရာမွာလဲ ႐ႈျမင္ တဲ့ျမင္ေထာင့္ ကြဲျပားသလို ျမင္ကြင္းကလဲ ေျပာင္းလဲ သြားတာမို႔ ခိုင္းႏိႈင္းမႈမ်ားလဲ ေျပာင္းလဲ သြားပါလိမ့္မယ္။ ျမင္ေထာင့္နဲ႔ ျမင္ကြင္း အလိုက္ ျမင္ရပံုကို ဘယ္လိုပဲ ခိုင္းႏိႈင္းထားထား ဒါဟာ မွန္းဆ ၾကည့္ႏိုင္႐ံုမွ်သာ ျဖစ္တယ္ဆို တာကိုေတာ့ သေဘာေပါက္ ထားရပါလိမ့္မယ္။ ဒါကို အေလးအနက္ ေျပာေန ရတာကေတာ့ တခ်ိဳ႕က ဥပမာကို အေသကိုင္ၿပီး ပရမတၳ သေဘာေတြကို ကိုယ္လိုခ်င္သလို ဆြဲယူတာတို႔ ႀကံစည္ သင့္တဲ့အတိုင္း အတာကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး အေတြးလြန္ ၾကတာ တို႔ ႀကံဳရတတ္လို႔ပါ။

အခုေျပာမယ္ ေဟတုပစၥည္းနဲ႔ အာရမၼဏ ပစၥည္းတို႔ကိုလဲ တစ္ခုခ်င္း အလိုက္ အ႒ကထာဆရာ ဥပမာေပးခဲ့တာက ေဟတု ပစၥည္းက ေရေသာက္ျမစ္နဲ႔ တူတယ္၊ အာရမၼဏပစၥည္းက ေတာင္ေဝွး ႀကိဳးတန္းနဲ႔ တူတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အာရမၼဏပစၥည္းကို ေတာင္ေဝွး ႀကိဳးတန္းနဲ႔ တူတယ္ဆိုတာက သက္ရွိေလာကရဲ႕ အေျခခံျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္တရားနဲ႔ နာမ္တရား ႏွစ္မ်ိဳးထဲမွာ သိမွတ္ ခံစား ႀကံစည္မႈဆိုတဲ့ နာမ္တရားေတြဟာ သူတို႔ခ်ည္း သက္သက္ျဖစ္ ေပၚႏိုင္စြမ္းမရွိဘဲ ဆိုင္ရာ အာ႐ံုတစ္ခုခုကို အာ႐ံုျပဳၿပီးေတာ့မွသာ ျဖစ္ႏိုင္ၾကတဲ့ တရားေတြျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကမွာ ပင္ကိုယ္အစြမ္း သတိၲနဲ႔ ထထိုင္ရပ္သြားဆိုတဲ့ ဣရိယာပုထ္ ေလးပါးကို ျပဳႏိုင္စြမ္းမရွိၾကသူ (မသန္မစြမ္းသူ)မ်ားဟာ ေတာင္ေဝွး ႀကိဳးတန္း တစ္ခုခုကို စြဲကိုင္အားျပဳၿပီးမွ ထျခင္း ထိုင္ျခင္း စသည္ကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ၾကသလို သိမႈစတဲ့နာမ္ တရားေတြဟာလဲ ဆိုင္ရာအာ႐ံုတစ္ခုခုကို စြဲမွီအားျပဳၿပီးမွသာ ျဖစ္ႏိုင္ၾကတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အာရမၼဏ ပစၥည္းျဖစ္တဲ့ အာ႐ံုေျခာက္ပါးတို႔ကို ေတာင္ေဝွး ႀကိဳးတန္းနဲ႔ ဥပမာေပးထားတာပါ။

တျခား ျမင္ေထာင့္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ေဟတုပစၥည္း ဘက္ကေန ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရေသာက္ျမစ္ ေျခာက္သြယ္နဲ႔ပမာတူတဲ့ ဟိတ္ေျခာက္ပါးဆိုတာ နာမ္တရားမ်ားပဲျဖစ္တဲ့အတြက္ အာ႐ံုေျခာက္ပါးထဲက တစ္ပါးပါးကို အာ႐ံုျပဳမွီစြဲၿပီးမွသာျဖစ္ႏိုင္တဲ့ တရား မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟိတ္ေျခာက္ပါးဟာ သစ္ပင္တို႔ရဲ႕ေရေသာက္ျမစ္နဲ႔ ပမာတူတယ္ဆိုရင္ အာ႐ံုေျခာက္ပါးတို႔ဟာ ေရေသာက္ ျမစ္ရဲ႕တည္မွီရာ ေျမႀကီးအထုနဲ႔ ပမာတူတယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။

အရင္တစ္ပတ္က ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ေျမႀကီးဟာ ဘယ္အပင္အတြက္ ဘယ္လိုအရသာကိုေပးမယ္ဆိုတဲ့ သီးသန္႔ ရည္မွန္းၿပီးေပးတဲ့ ခြဲတမ္းဆိုတာမရွိဘူး။ အပင္တို႔ကို ေရေသာက္ျမစ္က စုပ္ယူတဲ့ အတိုင္းသာ အရသာကို ရၾကတာ ျဖစ္သလို အာ႐ံုေျခာက္ပါး တို႔ဟာလည္း ဘယ္ပုဂိၢဳလ္အတြက္မွ ကုသိုလ္ျဖစ္ေစç အကုသိုလ္ျဖစ္ေစဆိုတဲ့ ခြဲတမ္းမရွိဘူး။ သတၲဝါတို႔ သႏၱာန္မွာ အႏုသယသေဘာ ပါရမီဓာတ္ခံ သေဘာနဲ႔ ရွိေနတဲ့ ဟိတ္ေျခာက္ပါး ေရေသာက္ျမစ္မ်ားက ဦးေဆာင္ရယူတဲ့အတိုင္းသာ ကုသိုလ္တရား အကုသိုလ္တရားမ်ား ျဖစ္ေပၚၾကရတာပါ။(အကုသိုလ္ ေရေသာက္ျမစ္မ်ားကို အႏုသယ၊ ကုသိုလ္ေရေသာက္ျမစ္မ်ားကို ပါရမီဓာတ္ခံ လို႔ ေျပာဆိုသံုးစြဲရပါတယ္)

ဒါေၾကာင့္ အာ႐ံုေျခာက္ပါးတို႔အေပၚမွာ အခ်စ္လဲမေစာနဲဲ႔႔၊ အျပစ္လဲမေျပာနဲဲ႔ဲ႔႔၊ စစ္ေၾကာသံုးသပ္ၿပီး မိမိရည္မွန္း ခ်က္ၿပီး ေျမာက္ေအာင္သာ အသံုးခ် တတ္ၾကပါလို႔ သတိေပးခ်င္ပါတယ္။

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

မ်ိဳးေစ့နဲ႔ ေရေသာက္ျမစ္

အာရမၼဏ ပစၥည္းအေၾကာင္း အက်ယ္တဝင့္မေျပာေသးမွီ ေဟတုပစၥည္းနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး စဥ္းစားစရာေလးေတြကို ထပ္ေျပာ ခ်င္ပါေသးတယ္။

သစ္ပင္တို႔ရဲ႕ အခြံအေခါက္ ပင္စည္ ရြက္ပြင့္ အသီးအေစ့စသည္တို႔မွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အရသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ဟာ ေရေသာက္ျမစ္က တဆင့္ ေျမထဲကေန စုပ္ယူေပးတဲ့ ေျမဆီ ဓာတ္မ်ား ပဲျဖစ္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၿပီးတဲ့အခါ အဲဒီအပင္တို႔ရဲ႕ ေရေသာက္ျမစ္ ေတြကေကာ အခ်ိဳဓာတ္ကို စုပ္ယူတဲ့ ေရေသာက္ျမစ္၊ အခ်ဥ္ဓာတ္ကို စုပ္ယူတဲ့ ေရေသာက္ျမစ္ စသည္ ဘာျဖစ္လို႔ ကြဲျပားၾကသလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားမိၾကမွာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ မ်ိဳးေစ့ထဲမွာတည္ရွိေနတဲ့ ဗီဇသတိၲအားေလ်ာ္စြာ ကြဲျပားၾက တာပဲလို႔လဲ သေဘာေပါက္ ၾကမွာပါ။

ဒီလိုဆိုရင္ သတၲဝါေတြဟာ အာ႐ံုေျခာက္ပါးနဲ႔ ေတြၾကတဲ့အခါ တစ္ခ်ိဳ႕က ေလာဘစတဲ့ အကုသိုလ္ ျမစ္ေတြဦးစီးၿပီး အကုသိုလ္ တရားေတြျဖစ္ေအာင္ သံုးသပ္ၾကတာတို႔၊ တဟခ်ိဳ႕က အေလာဘစတဲ့ ေရေသာက္ျမစ္ေတြနဲ႔ ကုသိုလ္ေတြျဖစ္ေအာင္ သံုးသပ္ၾကတာတို႔ဟာလည္း သူတို႔ရဲ႕ ပဋိသေႏၶစိတ္ဆိုတဲ့ ဗီဇမွာ အႏုသယသေဘာ ပါရမီ ဓာတ္ခံသေဘာနဲ႔ပါရွိလာတဲ့ သတိၲ အားေလ်ာ္စြာ ျဖစ္ၾကတယ္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ ၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ အထင္ရွားဆံုး သာဓကအျဖစ္ သာကီဝင္မင္းသားခ်င္း အတူတူျဖစ္တဲ့ ဘုရားအေလာင္း သိဒၶတၳမင္းသားနဲ႔ ေဒဝဒတ္တို႔ရဲ႕ ပဋိသေႏၶ ဗီဇဓာတ္ႏွစ္ခုကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား အေလာင္းေတာ္ဟာ သုေမဓာ သူေဌးသား ဘဝကတည္းက မိမိပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို အမ်ားအတြက္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့တယ္၊ ရေသ့အျဖစ္နဲ႔ ဈာန္အဘိညာဥ္ ရရွိၿပီးခ်ိန္မွာ ဒီပကၤရာဘုရားရွင္နဲ႔ ေနာက္ပါ သံဃာေတာ္ေတ ၾကြလာမယ့္လမ္းကို အမ်ား စုေပါင္း ျပင္ဆင္ ေနခ်ိန္နဲ႔ ႀကံဳေတြ႔တဲ့အခါ ရြံ႕ညြန္ ေတြထူထပ္တဲ့ ဗြက္အိုင္ႀကီးကို သူတစ္ပါးေတြ မျပင္လိုဘဲ ေရွာင္ဖယ္ထားတာ သိလို႔ အဲဒီအခက္ခဲ ဆံုးေနရာကို သူက တာဝန္ယူျပဳျပင္တယ္၊ ဒီလိုျပဳျပင္ရာ မွာလဲ ရရွိထားတဲ့ တန္ခိုး အဘိညာဥ္ကို အသံုးမျပဳဘဲ ပင္ကိုယ္ကာယစြမ္း အားနဲ႔ပဲ ႀကိဳးစားျပင္တယ္၊ ဘုရားရွင္နဲ႔ေနာက္ပါ သံဃာေတာ္ေတြ ျြကလာခ်ိန္မွာ ခႏၶာကိုယ္ တစ္လ်ားစာေလာက္ ရြံ႕ဗြက္ကို ဖို႔လို႔မၿပီးတဲ့အခါ ကိုယ္ကို အလ်ားစင္းၿပီး တံတားခင္းေပးခဲ့တယ္။ နိယတဗ်ာဒိတ္ကို မရမီကတည္းက စြန္႔လႊတ္စိတ္ အနစ္နာခံ စိတ္ထက္သန္ ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ။

ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႔လို႔ နိယတဗ်ာဒိတ္ကို ရရွိၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ အထူးေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ စြန္႔လႊတ္တဲ့ အေလာဘ စိတ္ဓာတ္၊ ခြင့္လႊတ္ သည္းခံႏိုင္စြမ္းတဲ့ အေဒါသ စိတ္ဓာတ္၊ မေတြမေဝ စဥ္းစားသံုးသပ္တဲ့ အေမာဟစိတ္ဓာတ္ေတြ ဘဝစဥ္ဆက္ ပြား မ်ားထံုမႊမ္းခဲ့တာပါ။

ေနာက္ဆံုး ဘုရားျဖစ္မယ့္ ဘဝမေရာက္မီ တုသိတာ နတ္ဘံုမွာ ျဖစ္တဲ့အခါ စၾကဝဠာ တစ္ေသာင္းမွာရွိၾကတဲ့ နတ္ျဗဟၼာေတြက “လူနတ္ျဗဟၼာသတၲဝါ အေပါင္းကိုကယ္တင္ဖို႔အတြက္ လူ႔ျပည္မွာပဋိသေႏၶေနၿပီး ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူပါ (ဘုရားျဖစ္ေအာင္ က်င့္ေတာ္မူပါ) သတၲဝါေတြကို ကယ္တင္ေတာ္မူပါ” လို႔ ဝိုင္းၿပီး ေတာင္းပန္ၾကတယ္။ အေလာင္းေတာ္ နတ္သားက ဘုရားျဖစ္ခ်ိန္ သင့္မသင့္ အခ်ိန္ကာလ၊ တည္ေနရာကြ်န္း၊ အရပ္ေဒသ၊ ျဖစ္သင့္တဲ့အမ်ိဳးအႏြယ္၊ မယ္ေတာ္ရဲ႕သက္တမ္းဆိုတဲ့ ၾကည့္ျခင္းႀကီး ငါးမ်ိဳးတို႔ကို ၾကည့္ၿပီးအခ်က္အလက္ ျပည့္စံုတာကို သိၿပီးတဲ့အခါ “သတၲဝါေတြ ခ်မ္းသာေစဖို႔ (ဒုကၡက လြတ္ေျမာက္ဖို႔)အတြက္ လူ႔ျပည္ကိုဆင္းၿပီး ပဋိသေႏၶေနေတာ့မယ္၊ ဘုရားျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္မယ္၊ သတၲဝါေတြ ခ်မ္းသာေစရမယ္”ဆိုတဲ့ ေမတၲာစိတ္ အျပည့္နဲ႔ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းတို႔ရဲ႕ ေတာင္းပန္စကားကို လက္ခံလိုက္တယ္။ လူ႔ျပည္ရြာဆင္းၿပီး ပဋိသေႏၶေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊ လက္ရွိရရွိခံစားေနရတဲ့ နတ္စည္းစိမ္ေတြကို ဘာမွထည့္ မတြက္ဘူး၊ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ မစဥ္း စားဘူး၊ စြန္႔လႊတ္တဲ့ အေလာဘစိတ္၊ ခြင့္လႊတ္တဲ့ အေဒါသစိတ္၊ ေမတၲာစိတ္၊ ေလာကအက်ိဳးကို ခ်င့္ခ်ိန္သံုးသပ္တဲ့ အေမာဟစိတ္အျပည့္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး နတ္သက္ကိုစြန္႔ေခြ်ကာ လူျပည္မွာ ပဋိသေႏၶတည္ေနခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒါ ေနာက္ဆံုးဘဝ ဘုရားအေလာင္း သိဒၶတၳ မင္းသားရဲ႕ ပဋိသေႏၶ ဗီဇဓာတ ္ျဖစ္ေပၚလာပံုပါပဲ။

ပဋိသေႏၶကိုျဖစ္ေစတဲ့ ကံေတြအားလံုးဟာ စြန္႔လႊတ္တဲ့အေလာဘ၊ ခြင့္လႊတ္တတ္ ေမတၲာထားတတ္တဲ့ အေဒါသ၊ သံုးသပ္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ အေမာဟဆိုတဲ့ အျမတ္စားေရေသာက္ျမစ္သံုးခုအတြက္ ျပည့္စံု လံုေလာက္တဲ့ ပဋိသေႏၶဗီဇဓာတ္ျဖစ္ပါတယ္၊

ဒါေၾကာင့္လဲ ဆိုင္ရာ႒ာနမ်ားကို အမွီျပဳၿပီး ဆိုင္ရာအာ႐ံုတို႔နဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳရတဲ့အခါတိုင္း စြန္႔လႊတ္စရာ၊ ခြင့္လႊတ္စရာ ဆင္ျခင္သံုးသပ္စရာအျဖစ္နဲ႔သာ စုပ္ယူႏိုင္ခဲ့တာျဖစ္လို႔ အာ႐ံုကို အခ်စ္ေစာျခင္းဆိုတဲ့ ကာမသုခလိႅကာ ႏုေယာဂ အစြန္း၊ အာ႐ံုကို အျပစ္ေျပာျခင္းဆိုတဲ့ အတၲကိလမထာ ႏုေယာဂအစြန္းတို႔ကို လြန္ေျမာက္ၿပီး အာ႐ံုတို႔ရဲ႕ သေဘာအမွန္ကို သိျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ မဇၩိမပဋိပဒါ လမ္းမွန္ကိုေတြ႔ရွိ ကာ သဗၺညဳတ ဘုရားရွင္ အျဖစ္ ေရာက္ရွိေတာ္မူခဲ့တာပါ။

သဗၺညဳ ဘုရားရွင္အျဖစ္ ေရာက္ရွိတဲ့အခါမွာေတာ့ ပဋိသေႏၶ ဗီဇဓာတ္မွာ ကတည္းက အေလ့ အထံုရင့္သန္လာခဲ့တဲ့ စြန္႔လႊတ္မႈ အေလာဘေရေသာက္ျမစ္၊ ခြင့္လႊတ္မႈ ေမတၲာဓာတ္အျပည့္ပါတဲ့ အေဒါသ ေရေသာက္ျမစ္၊ သိသင့္သိထိုက္တဲ့ တရားတို႔ကိုသာမက တရားကို သိႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ေဝေနယ်တို႔ရဲ႕ ပါရမီဓာတ္ခံအလို အဇၩာသယ တို႔ကိုပါ သံုးသပ္ သိျမင္ႏိုင္ စြမ္းရွိတဲ့ အေမာဟ ေရေသာက္ျမစ္တို႔ဟာ အတိုင္းထက္အလြန္ သန္စြမ္းႀကီးမား ေတာ္မူၾကလို႔ ေလာကီအာ႐ံု ကာမဂုဏ္တို႔ကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဆံုးပုဂိၢဳလ္လဲျဖစ္၊ ေဒဝဒတ္နဲ႔ သားေတာ္ ရာဟုလာ၊ စိၪၥမာနနဲ႔ ယေသာ္ဓရာ၊ ဝိသာခါ ေက်ာင္းအမနဲ႔ မာဂ႑ီသူေဌးသမီးတို႔ အေပၚမွာပင္ ႏွစ္မ်ိဳးမျပား တစ္သားတည္း သေဘာထားႏိုင္တဲ့ မဟာက႐ုဏာသခင္၊ ကြ်တ္ထိုက္တဲ့ ေဝေနယ်တို႔ကို ဆင္ျခင္သိျမင္ရာမွာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ကိုယ္တိုင္ ေခ်ခြ်တ္မွ တရားအသိရမည့္ ေနာက္ဆံုး မ်က္ေမွာက္ဘဝက သုဘဒၵပရဗိုရ္အထိ အျြကင္းအက်န္မရွိ သိႏိုင္စြမ္းတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ျမတ္အျဖစ္နဲ႔ အမ်ားနဲ႔မဆက္ဆံတဲ့ သီးသန္ဉာဏ္ေတာ္မ်ားကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အသာဓာရဏ ဉာဏ္ေတာ္ရွင္ႀကီး ျဖစ္ေတာ္မူရတာပါ။

ပါရမီျဖည့္စဥ္ ကာလ တစ္ေလွ်ာက္ကစၿပီး ေနာက္ဆံုး ဘုရားျဖစ္မူတဲ့အထိ ဘုရားရွင္ကို အၿမဲတမ္း ရန္လိုဆန္႔က်င္ခဲ့တဲ့ ရွင္ေဒဝဒတ္ရဲ႕ ဗီဇဓာတ္ကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ရြဲကုန္သည္ ဘဝကတည္းက သူတစ္ပါးပစၥည္းကို အေခ်ာင္ရလိုတဲ့ ေလာဘတရား ႀကီးမားခဲ့သူ၊ အမွန္အကန္ လုပ္တဲ့ ဘုရားအေလာင္းေၾကာင့္ သူအေခ်ာင္ရဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ေရႊခြက္ မရခဲ့တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဘုရားအေလာင္းကို သံသရာရွည္သေရြ႕ ဘယ္ဘဝမွာမဆို ရန္ၿငိဳးအာဃာတထားခဲ့သူ အမွန္တရားကို လက္မခံႏိုင္သလို အမွန္တရား သိရွိဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဝင္စားျခင္းမရွိေအာင္ ေမာဟထူခဲ့သူျဖစ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ဘုရား အေလာင္းေတာ္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုရတဲ့ ဘဝတိုင္းမွာ ဘုရားအေလာင္းက သူ႔အေပၚဘယ္ ေလာက္ေကာင္းက်ိဳး ျပဳထားထား အၿမဲေက်းဇူး ကန္းတတ္သူ၊ ရက္စက္ခဲ့သူအျဖစ္နဲ႔ ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္၊ ေက်းဇူးကန္းမႈ ရက္စက္မႈတို႔ေၾကာင့္ အရွင္လတ္လတ္ ေျမၿမိဳၿပီး အဝီစိငရဲအထိ က်ေရာက္ခဲ့တဲ့ဘဝေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံဳခဲ့ေပမယ့္လည္း ဘယ္ေတာ့မွေနာင္တမရဘဲ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန္မာန ေတြနဲ႔သာ ဘဝတိုင္းက်င္လည္ခဲ့ၿပီး ဒီကံေတြနဲ႔ ထံုးမႊမ္းထားတဲ့ အႏုသယ ဓာတ္အျပည့္ရွိတဲ့ ဗီဇပဋိသေႏၶနဲ႔ ေနာက္ဆံုးဆံုေတြ႔ရတဲ့ ဘဝမွာ တစ္မ်ိဳးတစ္ႏြယ္တည္း ညီအစ္ကိုဝမ္းကြဲအျဖစ္ လာေရာက္ဆံုေတြ႔ၾကပါတယ္။

ရွည္လ်ားလွတဲ့ သံသရာမွာ တစ္ေအာင့္ တစ္ခဏ အားက် ဆည္းပူးခဲ့ဖူးတဲ့ ေလာကီ အဘိညာဥ္ဓာတ္ခံေလးနဲ႔ အဲဒီလို ဘဝမွာျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ကံေကာင္း အေထာက္အပံ့ေၾကာင့္ ဘုရင့္သားေတာ္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ တျခားသာကီဝင္မင္းသား ငါးဦးတို႔နဲ႔အတူ သာသနာေဘာင္လဲ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေၾကာင့္ ေလာကီအဘိညာဥ္အထိေတာင္ ရရွိပိုင္ဆိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ခန္႔မွန္းၾကည့္ရတာကေတာ့ ဘဝတစ္ခုခုမွာ ေလာကီ အဘိညာဥ္ အစြမ္းျပတဲ့ မေထရ္တစ္ပါးပါးကို ေတြ႔ဖူးပါလိမ့္မယ္၊ ျမင္ရသူေတြက တအံ့တဩေငးေမာ အားက်ၾကည္ညိဳ ၾကတာကိုလည္း မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါလိမ့္မယ္၊ အမ်ားရဲ႕ အထင္ႀကီးေလးစားမႈကို ခံယူလို တဲ့စိတ္ထားနဲ႔ပဲ အဲဒီမေထရ္ျမတ္ထံမွာခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ရဟန္းတရားနဲ႔ အဘိညာဥ္အေျခခံ သမထ တရားမ်ား ကိုလည္း ပြားမ်ားေလ့လာခဲ့ဖူး ပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒီလိုကံေတြရဲ႕ အက်ိဳးေပးခြင့္အရ အခုေနာက္ဆံုး ေတြ႔ရတဲ့ဘဝမွာ မင္းသားလဲျဖစ္ သာသနာ့ေဘာင္လဲေရာက္ ေလာကီ အဘိညာဥ္အထိလဲ အားထုတ္ရရွိခဲ့တယ္လို႔ ခန္႔မွန္းၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူေလ့လာဆည္းပူးခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈမ်ားဟာ လူေတြအထင္ႀကီး ေလးစားျခင္းကိုခံလိုတဲ့ ေလာကီက်ိဳး အတြက္သာ ရည္ရြယ္ခ်က္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ကိေလသာ ကင္းရာျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကို ရည္ရြယ္ခဲ့တာ မဟုတ္လို႔ အျမင့္ဆံုးကို ရည္မွန္းတဲ့ ပါရမီေတာ့မဟုတ္ခဲ့ ပါဘူး။ ေလာဘ ေဒါသစတဲ့ ကိေလသာ ဓာတ္ေတြဟာ ပါရမီစစ္စစ္ဆိုတဲ့ ဓာတ္ေကာင္းနဲ႔ အစားမထိုးႏိုင္ေသးသမွ် ေလာကီက်ိဳး အတြက္ ရည္မွန္းျပဳလုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ဆိုတာ ေခြးၿမီးေကာက္ကို စြပ္တဲ့ က်ီေတာက္ေလာက္ပဲ ရွိတာမ်ိဳးျဖစ္လို႔ ဒီကုသိုလ္ က်ီေတာက္ျဖဳတ္ လိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ မူလကအေလ့အလာသန္ခဲ့တဲ့ ေလာဘ ေဒါသ မာန္မာနေတြကလည္း ေထာင္ထလာၿမဲျဖစ္ပါတယ္။

ေဒဝဒတ္ဟာ သူရဲ႕ကုသိုလ္ဓာတ္ခံ ရွိသေလာက္ အစြမ္းကုန္ ေလာကီအဘိညာဥ္ကို ရၿပီးလို႔ ကုသိုလ္ကံ က်ည္ေတာက္ျပဳတ္ သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေခြးၿမီးေကာက္ ပမာျဖစ္တဲ့ ပင္ကိုဓာတ္ခံ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟတရားမ်ားဟာ ဇာတိ႐ုပ္ျပလာပါေတာ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္လဲ ဘုရားရွင္ သာသနာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ၿပီး သာသနာတြင္း သားရဟန္း အျဖစ္ကိုရခဲ့ေပမယ့္ သာသနာတြင္း သားရဟန္း ေတာ္တို႔ရဲ႕ အျမင့္ဆံုးအဆင့္ျဖစ္တဲ့ ကိေလသာ အာသေဝါကုန္ခန္းတဲ့ ရဟႏၱာအျဖစ္ကို အားမက်ဘဲ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ႀကီးေတြကို ဒကာ ဒကာမေတြက ေလးစားၾကည္ညိဳပူေဇာ္ၾကတဲ့ လာဘသကၠာရေတြနဲ႔ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈေတြကို အားက်ၿပီးနည္း မ်ိဳးစံုနဲ႔ရဖို႔ ႀကိဳးစား ခဲ့ပါတယ္။

ဒါဟာ သူရဲ႕ပဋိသေႏၶ ဗီဇဓာတ္မွာ ကမၻာနဲ႔ခ်ီၿပီး ထံုမႊမ္း တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဓာတ္ခံမ်ားအတိုင္း ဆိုင္ရာ ေရေသာက္ျမစ္ေတြ သန္စြမ္းလာတဲ့သေဘာပါပဲ။

အာ႐ံုခ်င္း တူပါလွ်က္ ဗီဇဓာတ္ခံအတိုင္းဆိုင္ရာ ေရေသာက္ ျမစ္ေတြ သန္စြမ္းၿပီး အာ႐ံုတို႔ရဲ႕အရသာကို စုပ္ယူၾကပံုနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ရွင္ေဒဝဒတ္နဲ႔အတူ ရဟန္းျပဳၾကတဲ့ သာကီဝင္မင္းသားတို႔ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ပိုၿပီးသိသာတယ္။

သူတို႔ ေျခာက္ဦးလံုးသာသနာ့ေဘာင္ကို တစ္ေန႔တည္း အတူဝင္ေရာက္လာၾကတယ္၊ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာဆိုတဲ့ အာ႐ံုေတြ၊ ဘုရားရွင္နဲ႔ အရိယာ အရွင္သူျမတ္တို႔ရဲ႕ တရားဓမၼနဲ႔ ေအးခ်မ္း ေမြ႔ေလွ်ာ္ေနၾကပံုေတြ၊ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၲဝါတို႔က ေလးျမတ္ေကာ္ေရာ္ ပူေဇာ္ၾကပံုေတြစတဲ့ အာ႐ံုေတြကို အားလံုးအတူတူ ေတြ႔ၾကျမင္ၾကတာပါပဲ။

အဲဒီအထဲမွာ အရွင္ဘဒိၵယ၊ အရွင္အႏု႐ုဒၶ၊ အရွင္အာနႏၵာ၊ အရွင္ပဂု၊ အရွင္ကိမိလတို႔က ကမၻာေပါင္းတစ္သိန္းေလာက္ စြန္႔လႊတ္တဲ့ အေလာဘဓာတ္၊ ခြင့္လႊတ္သည္းခံတဲ့ အေဒါသဓာတ္၊ အမွားအမွန္ အတုအစစ္ကို ဆန္းစစ္ေဝဖန္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ အေမာဟဓာတ္ေတြနဲ႔ ထံုမႊမ္းလာခဲ့တဲ့ ပါရမီရွင္ေတြပီပီ သူတို႔ရဲ႕ဗီဇဓာတ္မွာ အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟ ေရေသာက္ျမစ္ေတြ အားေကာင္းတဲ့ သတိၲအျပည့္ ရွိၾကတဲ့အတြက္ သူတို႔ျမင္ေတြ႔ ၾကားသိရသမွ် အာ႐ံုေတြထဲက ဘုရားအစရွိတဲ့ အရိယာ အရွင္ျမတ္တို႔ရဲ႕ ေလာကီအာ႐ံုတို႔ကို မၿငိမတြယ္ စြန္႔ပယ္ႏိုင္ပံုနဲ႔ ဖလသမာပတ္တို႔နဲ႔ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ နိဗၺာန္ကို အာ႐ံုျပဳေတာ္မူႏိုင္ၾကပံုကို စုပ္ယူအားက် အတုယူ ၾကပါတယ္။

ဘာမဆို မိမိအတြက္သာၾကည့္ၿပီး ႏွစ္သက္ရာ အာ႐ံုမွန္သမွ်ကို ရတဲ့နည္းနဲ႔အရယူဖို႔၊ မေက်နပ္တဲ့ အရာတိုင္းကို ေဒါသ အာဃာတနဲ႔ တံု႔ျပန္ဖို႔ ဘယ္အရာကိုမွ ေရွ႕ေနာက္တိုင္းထြာ စဥ္းစားေလ့မရွိဘဲ မဆင္မျခင္ စိတ္ထင္တိုင္းျပဳမူဖို႔ အေလ့သန္ခဲ့တဲ့ အရွင္ေဒဝဒတ္ ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဗီဇဓာတ္မွာ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ေရေသာက္ျမစ္ေတြ ထက္သန္အားေကာင္းဖို႔ သတိၲ အျပည့္ရွိသူပီပီ သူေတြ႔ျမင္ရတဲ့ အာ႐ံုေတြထဲက မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ အာ႐ံုကို လံုးဝစိတ္မဝင္စားဘဲ အေခြ်အရံ ပရိသတ္နဲ႔ လာဘ္လာဘေတြကိုသာ စိတ္ဝင္စားစုပ္ယူ မိလို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ သံဃာကိုသင္းခြဲတဲ့ သံဃေဘဒက ကံ၊ ဘုရားကို ေသြးစိမ္း တည္ေအာင္ျပဳတဲ့ ေလာဟိတုပၸါဒက ကံဆိုတဲ့ ပၪၥာနႏၱ ရိယကံႀကီးႏွစ္ခုကို က်ဴးလြန္ၿပီး အရွင္လတ္လတ္ေျမၿမိဳကာ အဝီစီအထိ က်ေရာက္သြားရပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္လဲ အရွင္ေဒဝဒတ္ဟာ ရဟန္းေတာ္ျဖစ္ပါလွ်က္ အသက္ကိုစြန္႔ရတဲ့အခ်ိန္မွာ “ရဟန္းပီပီ ပ်ံလြန္ေတာ္မူတယ္” လို႔ သံုးခြင့္မရရွာဘဲ နစ္ေတာ္မူတဲ့ ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးအျဖစ္ ပိဋကတ္ စာေပမွာ ထင္ထင္ရွားရွား မွတ္တမ္းဝင္ သြားရပါ ေတာ့တယ္။

အာရမၼဏပစၥည္းအေၾကာင္း ဆက္လက္ေဆြး ေႏြးပါဦးမယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ေတာင္စြန္း ဓမၼေဘရီဆရာေတာ္ရဲ့ ပ႒ာန္းပုိ႔ခ်ခ်က္ ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ အခန္းဆက္အေနနဲ႔ အလ်င္းသင့္သလုိ ဆက္လက္ ေဖၚျပေပးသြားပါမည္။ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ဖတ္ရႈႏုိင္ပါေၾကာင္း သတင္းပါးအပ္ပါသည္။

ေမတၱာဥယ်ာဥ္

Read more...

ဇယမဂၤလာမိုးကုတ္ရိပ္သာ ၌ တရားစခန္းဝင္ေနၾကေသာ ပါရမီရွင္ေယာဂီမ်ား

at 10:07 AM 0 comments

(၁)ကိုမိုးျမင့္ေမာင္ေမာင္
(၂) ေဒၚေထြး
(၃) ေဒၚျမခ်စ္
(၄) မေအးသႏၱာ
(၅) မသက္ထက္စု
(၆) ေဒၚစိန္လွျဖဴ
(၇) ဦးျဖဴသာဝင္း
(၈) ဦးသန္းလင္း
(၉) ေဒါက္တာလဲ့လဲ့မိုး
(၁၀)ေဒၚခင္စန္းျမင့္
(၁၁)ေဒၚေအးေအးခင္
(၁၂)ေဒါက္တာ ညိဳညိဳဝင္း
(၁၃)ေဒၚ္ရွမ္းေမ
(၁၄)ေဒၚခင္ဝင္း
(၁၅)မေအးေအညြန္႔
(၁၆)ေဒၚခင္ခင္
(၁၇)ဦးေအာင္ၾကည္
(၁၈)ေဒၚၾကည္ၾကည္ဝင္း
(၁၉)မသိန္းသိန္း
(၂၀)မသြယ္သြယ္စိုး
(၂၁)မခင္ႏြယ္
(၂၂)မသက္ထြန္း
(၂၃)ေဒၚလွျမင့္
(၂၄)ေဒၚေသာင္းေသာင္း
(၂၅) မ နန္း
(၂၆) ေဒၚျမင့္ျမင့္
(၂၇)ေဒၚျမင့္ျမင့္သန္း
(၂၈)ဦးတင္စိုး
(၂၉)ေဒၚတင္တင္ပု
(၃၀)မ ေမသူသူေဇာ္
(၃၁)ေဒၚနင္းလဲ့ရည္
(၃၂)ေဒၚဝါဝါ
(၃၃)မေအးေအးေသာ္
(၃၄)မျမင့္ျမင့္ေအး
(၃၅)မေအးေအးလႈိုင္
(၃၆)ေဒၚခင္ႏြယ္
(၃၇)မစမ္းစမ္းေမာ္
(၃၈)မထြန္းမာၾကည္
(၃၉)မေအးေအးလႈိုင္
(၄၀)မသင္းသန္႔ေအး
(၄၁)မျမျမသင္း
(၄၂)ေဒၚအယ္နီ
(၄၃) ေဒၚေဆြေဆြသန္း
(၄၅)ေဒၚသြယ္သြယ္ဝင္း
(၄၆)နန္းၾကဴၾကဴခိုင္
(၄၇)မိုးသူဇာၾကိဳင္
(၄၈)မစႏၵာေအး
(၄၉)ပြင့္ေလးညိဳ
(၅၀)နန္းသူသူေအာင္
(၅၁)နန္းမို႔မို႔ေအာင္
(၅၂)ေဒၚခင္သီတာေက်ာ္
(၅၃)ေဒၚစုစုေအာင္
(၅၄)ေဒၚေကသီေအာင္
(၅၅)ေဒၚတင္တင္ျမင့္(ေဒၚနီ)
(၅၆)ေဒၚဝင္းပပစိုး
(၅၇)မမင္းပပစိုး ႏွင့္ ရာႏွင့္ခ်ီေသာေယာဂီမ်ား ေန႔စဥ္ သို့မဟုတ္ ရႏိုင္သမွ်အခ်ိန္ေလးတြင္ နာၾကား သင္ယူက်င့္ၾကံပြားမ်ားလွ်က္ရွိၾကပါသည္။

ကမၻာတစ္ဝန္းလံုးရွိ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာႏုိင္ငံဖြား ေဆြေတာ္၊မ်ိဳးေတာ္မ်ား ဝမ္းေျမာက္ႏုေမာ္ သာဓုေခၚႏုိင္ၾကပါေစ။

သတင္းႏွင့္ျပန္ၾကားေရဌာန

ဇယမဂၤလာဗုဒၶဝိဟာရ မိုးကုတ္ဝိပႆနာဓမၼရိပ္သာ

စကၤာပူႏုိင္ငံ

Posted by အနႏၱေမတၱာ

Read more...