ဘူရိဒတ္ဇာတ္

ေရွးသေရာအခါ ဗာရာဏသီျပည္တြင္ ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီး စိုးစံသည္။ မင္းႀကီးသည္ သားေတာ္ကို အိမ္ေရွ႕အရာေပးသည္။

မၾကာမီ အိမ္ေရွ႕မင္းမွာ အၿခံအရံတို႔ မ်ားျပားလာသည္။ ထိုအခါ မင္းႀကီးသည္ ထီးနန္း စည္းစိမ္ကို လုမည္စိုးလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားအား “သားေတာ္ ငါလြန္မွသာ တိုင္းျပည္သို႔ ျပန္လာ၍ မင္းျပဳပါ” ဟု ဆိုကာ တိုင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္လိုက္ေလသည္။

အိမ္ေရွ႕မင္းသားသည္လည္း တိုင္းျပည္မွ ထြက္ခြာသြားသည္။ ယမုန္နာျမစ္အနီးရွိ ေတာင္ၾကားတစ္ခုသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ရေသ့အသြင္ ျပဳလ်က္ စခန္းခ် ေနထိုင္သည္။

တစ္ေန႔တြင္ ယမုန္နာျမစ္ေအာက္ရွိ နဂါးျပည္မွ နဂါးမတစ္ေယာက္သည္ လင္ေသေသာေၾကာင့္ နဂါးျပည္မွ ထြက္ခြာလာစဥ္ ထိုေနရာသို႔ ေရာက္လာသည္။ အိမ္ေရွ႕မင္းသားသည္ တရားသံေဝဂ ရသျဖင့္ ရေသ့ျပဳသည္ မဟုတ္။ အေျခအေနအရ အခိုက္အတန္႔သာ ရေသ့ျပဳျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နဂါးမကို ေတြ႔ေသာအခါ ခ်စ္ႀကိဳက္သြားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေမတၱာမွ်ကာ ေပါင္းသင္း ေနထိုင္ၾကသည္။ သားတစ္ေယာက္ႏွင့္ သမီးတစ္ေယာက္ ထြန္းကားသည္။ သားကို သာဂရဟု အမည္ေပးသည္။ သမီးကို သမုဒၵဇာဟု အမည္ေပးသည္။


ႏွစ္အတန္ၾကာေသာ္ ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီး နတ္ရြာစံသည္။ မွဴးမတ္တို႔သည္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားကို မင္းျပဳရန္ လာေရာက္ ေခၚၾကသည္။

မင္းသားသည္ လက္ခံၿပီးလွ်င္ နဂါးမကိုပါ အတူေခၚသည္။ နဂါးမက ျငင္းဆန္သည္။ “ဇာတ္မတူေသာ လူ႔တိုင္းျပည္သို႔ မလိုက္လိုပါ။ သားေတာ္ႏွင့္ သမီးေတာ္ကိုသာ ေခၚေဆာင္သြားပါ” ဟုဆိုကာ ဝမ္းနည္းစြာျဖင့္ ထြက္ခြာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။

မင္းသားလည္း သားေတာ္ႏွင့္ သမီးေတာ္တို႔ကိုသာ ေနျပည္ေတာ္သို႔ ေခၚေဆာင္ သြားရသည္။ မင္းသားသည္ နန္းေတာ္အတြင္း၌ သားေတာ္ႏွင့္ သမီးေတာ္တို႔အတြက္ ေရကန္ႀကီး တူးေပးသည္။ နဂါးေသြးပါေသာ သားေတာ္ႏွင့္ သမီးေတာ္တို႔သည္လည္း ေရကန္ထဲတြင္ အၿမဲမျပတ္ ကစားေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။

တစ္ေန႔တြင္ သူတို႔ေမာင္ႏွမသည္ စူဠလိပ္ေခၚ လိပ္ငယ္တစ္ေကာင္ကို ေရကန္အတြင္း၌ ေတြ႔ၾကသည္။ ေၾကာက္ရြ႕ံေသာေၾကာင့္ ငိုယိုၾကသည္။ မင္းႀကီးလည္း လိပ္ကို ဖမ္းေစ၍ အျပစ္ေမးသည္။

ထိုအခါ အမတ္တစ္ေယာက္က “သည္လိပ္ကို ဆံုထဲထည့္၍ မႈန္႔မႈန္႔ညက္ညက္ ေၾကေအာင္ ေထာင္းသင့္သည္” ဟု ဆို၏။ တစ္ေယာက္က “သည္လိပ္ကို သံုးမ်ိဳး ခ်က္စားသင့္သည္” ဟု ဆို၏။ တစ္ေယာက္က “မီးက်ီးထဲ ထည့္၍ ဖုတ္သင့္သည္” ဟု ဆို၏။ တစ္ေယာက္က “သင္း အခြံျဖင့္ သင္းကို ခ်က္သင့္၏” ဟု ဆို၏။ ေရေၾကာက္သေသာ အမတ္တစ္ေယာက္ကမူ “ဤလိပ္ကို ယမုန္နာျမစ္၏ ဝဲထဲသို႔ ပစ္ခ်သင့္သည္” ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ လိမ္မာပါးနပ္လွေသာ စူဠလိပ္က “ကြ်ႏ္ုပ္ကို ႀကိဳက္ရာ အျပစ္ဒဏ္ စီရင္ပါ။ ယမုန္နာျမစ္ဝဲထဲသို႔မူ ပစ္မခ်ပါႏွင့္” ဟူ၍ ပရိယာယ္ျဖင့္ ဆို၏။ ငိူလည္းငို၏။

မင္းႀကီးလည္း ယမုန္နာျမစ္ဝဲကို စူဠလိပ္ အကယ္ပင္ ေၾကာက္ရြ႕ံေပသည္ ဟူ၍ ထင္မွတ္မိ၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ လိပ္ကို ယမုန္နာျမစ္ဝဲထဲသို႔ ပစ္ခ်ခိုင္းေလသည္။

မင္းခ်င္းတို႔သည္ လိပ္ကို ယမုန္နာျမစ္ဝဲထဲသို႔ ပစ္ခ်ၾကသည္။ လိပ္လည္း ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာပင္ ေရအလ်ဥ္၌ ကူး၍ ေမ်ာပါသြားေလသည္။ (ထိုကို ရည္စူး၍ ‘စူဠလိပ္ ေရ၌ ခ်သကဲ့သို႔’ ဟု ဆိုရိုးစကား ျပဳခဲ့ၾကသည္)

လိပ္သည္ ေရအလ်ဥ္၌ ေမ်ာပါသြားရာမွ နဂါးျပည္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ နဂါးလုလင္တို႔ ဖမ္းယူေသာအခါ ပရိယာယ္ႂကြယ္လွေသာ လိပ္က “ကြ်ႏု္ပ္ကို ရန္မျပဳၾကပါႏွင့္။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဗာရာဏသီမင္း၏ ေစတမန္ ျဖစ္ပါသည္။ ဗာရာဏသီမင္းသည္ သမီးေတာ္ သမုဒၵဇာကို ဓတရဌနဂါးမင္းႏွင့္ လက္ဆက္လိုပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္အား ေစလိုက္သျဖင့္ လာေရာက္ေျပာဆိုျခင္း ျပဳပါသည္” ဟူ၍ လိမ္ညာေျပာ၏။

နဂါးမင္းလည္း လိပ္၏ စကားကို ယံုၾကည္မိသည္။ ထိမ္းျမား မဂၤလာကိစၥ စီစဥ္ရန္ နဂါးတမန္တို႔အား လိပ္ႏွင့္အတူ ဗာရာဏသီျပည္သို႔ ေစလႊတ္လိုက္သည္။

လမ္းခရီးရွိ ေရကန္တစ္ခုသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လိပ္သည္ ကန္ထဲသို႔ ဆင္း၍ ကူးခပ္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလသည္။ နဂါးတမန္တို႔လည္း ဗာရာဏသီမင္းထံ ဆက္လက္လာၾကသည္။ သူတို႔သည္ လုလင္အသြင္ ဖန္ဆင္းလ်က္ ဗာရာဏသီမင္းႏွင့္ ေတြ႔ဆံုသည္။ သူတို႔၏ ဘုရင္ ဓတရဌ နဂါးမင္းကို သမီးေတာ္ သမုဒၵဇႏွင့္ ထိမ္းျမားရန္ ေလွ်ာက္ထားၾကသည္။

ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင္းက လက္မခံေပ။ “သင္တို႔သည္ တိရစၧာန္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ငါ့သမီးေတာ္ႏွင့္ မထိုက္တန္” ဟုဆိုကာ ျငင္းဆိုလိုက္သည္။ နဂါးလုလင္တို႔ ျပန္သြား၍ နဂါးမင္းအား ျပန္ေလွ်ာက္ထားသည္။ နဂါးမင္း အမ်က္ထြက္၍ နဂါးတို႔ကို ဗာရာဏသီျပည္သို႔ ေစလႊတ္လိုက္သည္။ နဂါးတို႔သည္ ဗာရာဏသီျပည္သို႔ သြား၍ တစ္ျပည္လံုး တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေအာင္ ၿခိမ္းေျခာက္ၾကသည္။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင္းသည္ မေနသာေတာ့။ သမီးေတာ္ကို ဓတရဌ နဂါးမင္းႏွင့္ ထိမ္းျမားေပးစား ရေလသည္။

နဂါးမင္းသည္ သမီးေတာ္ သမုဒၵဇကို နဂါးျပည္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ နဂါးျပည္ဟူ၍ မသိရေလေအာင္ နဂါးျပည္ကို နတ္ျပည္အသြင္ ဖန္ဆင္းထားသည္။ မိမိတို႔ကိုလည္း နဂါးမ်ားဟူ၍ မသိရေလေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားသည္။

မင္းသမီးသည္ နဂါးျပည္၌ နဂါးမင္း၏ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးမႈကို ခံယူကာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စံစားေနခဲ့သည္။ ကာလၾကာေသာ္ သားေတာ္ ၄-ပါး ဖြားျမင္သည္။ သူတို႔မွာ သုဒႆန၊ ဒတၱ၊ သုေဘာဂႏွင့္ အရိဌတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။

တစ္ေန႔တြင္ သားေတာ္အငယ္ အရိဌက နဂါးအသြင္ ဖန္ဆင္းျပသည္။ ထိုအခါတြင္မွ သမုဒၵဇာသည္ မိမိသည္ နဂါးျပည္၌ နဂါးမင္း၏ မိဖုရားျဖစ္ေနေၾကာင္း အျဖစ္မွန္ကို သိရသည္။ အရိဌသည္ ႏို႔စို႔ေနရာမွ မယ္ေတာ္ကို နဂါးအသြင္ ဖန္ဆင္းျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မယ္ေတာ္ ေၾကာက္လန္႔ကာ လႊတ္ခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္ မ်က္စိ တစ္ဖက္ ပ်က္သြားသည္။ ထိုမွစ၍ ကာဏာရိဌဟု အမည္တြင္သည္။ မ်က္စိတစ္ဖက္ကန္းေသာ အရိဌဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။

သားေတာ္ ၄-ပါး အရြယ္ေရာက္ေသာ္ နဂါးမင္းသည္ နဂါးျပည္ကို ၅-စု ခြဲသည္။ ၄-စုတြင္ သားေတာ္တစ္ပါးစီ အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းျပဳေစသည္။

သားေတာ္ ၄-ပါးအနက္ သုဒႆန၊ သုေဘာဂ၊ ကာဏာရိဌတို႔သည္ ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တို႔ထံ တစ္လလွ်င္ တစ္ႀကိမ္ အဖူးေျမာ္ လာေရာက္ၾကသည္။ ဒတၱကမူ ၁၅-ရက္ တစ္ႀကိမ္ အဖူးေျမာ္ လာေရာက္သည္။ ဒတၱနဂါးမင္းသည္ ဉာဏ္ပညာႏွင့္ အထူးျပည့္စံုသည္။ နဂါးတို႔၏ ျပႆနာ အရပ္ရပ္တို႔ကို ေျဖရွင္းေပးရေလသည္။

(ဘူရိဒတ္ဇာတ္ အဆက္အား ဆက္တင္ပါမည္)

Read more...

Lokachantha Buddha Puzaniya Ceremony (30-May-2010)

Lokachantha Buddha Puzaniya Ceremony (30-May-2010)

+++++
Photo: Saya Sein

Read more...

90/10 Principle

Discover this 90/10 Principle.
It will change your life (or at least the way you react to situations).
—

WHAT IS THIS PRINCIPLE?

10% of life is made up of what happens to you…
90% of life is decided by how you react.

WHAT THAT THIS MEAN?

We really have NO control over the 10% of what happens to us.
The 90% is different.
YOU determine the 90%
HOW?
By your reaction.
You cannot control a red light.
However, you can control your reaction.
Do not let people fool you.
YOU can control how you react.
—o0o—
Let’s see this example:
http://www.youtube.com/watch?v=VcOzSogr9r4&feature=related

You are having breakfast with your family.
Your daughter knocks over a cup of coffee onto your business shirt.
YOU HAVE NO CONTROL over what has just happened.
What happens next will be determined by HOW YOU REACT.
…
You curse.
You harshly scold your daughter for knocking the cup over.
She breaks down in tears.
After scolding her, you turn to your wife and criticize her for placing the cup too close to the edge of the table.
A short verbal battle follows.
You storm upstairs and change your shirt.
Back downstairs, you find your daughter has been too busy crying to finish her breakfast and getting ready to go to school.
She misses the bus.
Your spouse must leave immediately for work.
You rush to the car and drive your daughter to school.
Because you are late,
you drive 40 miles per hour in a 30 mph speed limit zone.
After a 15-minute delay and throwing $60.00 traffic fine away,
you arrive at school.
Your daughter runs into the building without saying goodbye.
After arriving the office 20 minutes late,
you realize your forgot your briefcase.
Your day has started terrible.
As it continues, it seems to get worse and worse.
You look forward to coming home.
When you arrive home, you find a small wedge
in your relationship with your wife and daughter.
Why?
Because of how you reacted in the morning.
-
Why did you have a bad day?
A) Did the coffee cause it?
B) Did your daughter cause it?
C) Did the policeman cause it?
D) Did you cause it?
The answer is: D
-
You had NO CONTROL over what happened with the coffee.
How you reacted in those 5 seconds is what caused your bad day!
>>>
Here is what could have and should have happened.
<<< style="color: rgb(56, 118, 29);">“It’s okay, honey, you just need to be more careful next time.” Grabbing a towel, you go upstairs and change your shirt. You grab your briefcase, and come back down in time to look through the window and see your child getting on the bus. She turns and waves. You arrive 5 minutes early and cheerfully greet the staff. … Notice the difference?
Two different scenarios.
Both started the same.
Both ended different.
WHY? Because of how you reacted.
You really have no control over 10% of what happens in your life. The other 90% was determined by your reaction. . . .
—————————————-
Absolutely everything we do, give, say or even think,
It’s like a Boomerang.
It will come back to us.
If we want to receive, we need to learn to give first…
Maybe we will end with our hands half empty, but our hearts will be filled with love. And those who love life, have that feeling marked in their hearts.
***Fwd email က ရတာကို ထပ္ဆင့္ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။

Posted by sonata-cantata at 11:59 AM 0 comments Links to this post

Read more...

*လမ္းဆံု*

Written by ေတာသားေလး 2 အႀကံျပဳပါသည္။ Posted in: အေထြေထြစာစုေလးမ်ား

“လမ္းဆံု” ဆိုလို႕ အဆိုေတာ္ ေဇာ္ပိုင္သီ္ဆိုထားတဲ႕ သီခ်င္းေတာ႕မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ယခုရရိွ ေနတဲ႕ လူ႕ဘ၀ဟာ တရားဘာ၀နာမ်ား ပြားမ်ားအားထုတ္ရာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ရာ တန္ဖိုး ရိွတဲ႕လမ္းဆံုေနရာဘဲျဖစ္ပါတယ္။ လူ႕ျပည္မွာဘဲ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ပြင္႕ေတာ္မူျပီး သတၱ၀ါအားလံုးအတြက္ တရားေရေအးမ်ားကို တိုက္ေကြ်းခဲ႕သလို၊ လူ႕ျပည္မွဘဲ နတ္ျပည္ ျဗဟၼာျပည္ သို႕သြားႏိုင္သလို၊ အပါယ္ ေလးဘံုသို႕လည္းသြားႏိုင္ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အဂၤုတၱိဳလ္ပါဠိေတာ္၌ ဘုရားရွင္ ပြင္႕ေတာ္မူေသာအခါကို ရခဲျခင္း၊ လူ႕ဘ၀ကို ရခဲျခင္း၊ သဒၶါတရားရွိေသာပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ကိုရခဲျခင္း၊ရဟန္းဘ၀ကိုရခဲျခင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို ၾကားနာရျခင္း ဟူသည္႕ ရဖို႕ခဲယဥ္းေသာအရာငါးမ်ဳိးကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႕ပါသည္။
ထိုရဖို႕ခဲယဥ္းလွေသာ အရာငါးမ်ဳိးမွ လူ႕ဘ၀ဆိုတဲ႕ လမ္းဆံုေနရာကို ရဖို႕ခဲယဥ္းလွပံုကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကသံယုတ္ပါဠိေတာ္၊ နာခသီခူပမသုတ္၌ ယခုလိုေဟာၾကားေတာ္မူခဲဲဲ႔ပါသည္။ “ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို႕၊ ငါဘုရား၏လက္သည္းေပၚမွာရိွေသာ ေျမမႈန္ႏွင္႕ ေဟာဒီေအာက္က ပထ၀ီေျမၾကီး ဘယ္ဟာကမ်ားသနည္း”
“ေအာက္မွာရိွတဲ႕ မဟာပထ၀ီေျမၾကီးက အဆမတန္ေအာင္ မ်ားျပားလွပါသည္ဘုရား”
“ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို႕၊ ေဟာဒီဥပမာအတိုင္းပဲ၊ လူ႕ဘ၀ကေနေသျပီးေတာ႕ လူ႕ဘ၀ကိုျပန္ေရာက္ရတဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ ငါဘုရားလက္သည္းခြံေပၚက ေျမမႈန္ေလာက္ပဲ၇ိွတယ္၊ လူ႕ဘ၀ေသျပီး အပါယ္ေလးဘံုက် ေရာက္ရတဲ႕ ပုဂိၢဳလ္မ်ားကေတာ႕ ေဟာဒီမဟာပထ၀ီေျမၾကီး အထုေလာက္ရိွတယ္” ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။
အပါယ္ဘံုသားတို႕ လူ႕ဘ၀ရဖို႕ခဲယဥ္းပံုကိုလည္း ဥပါရိပဏၰာသပါဠိေတာ္၊ သုညတ၀ဂ္၊ ဗာလပ႑ိတသုတ္ ေတာ္တြင္လည္း ေအာက္ပါအတိုင္း ေဟာၾကားေတာ္မူခဲဲ႕ပါသည္။
“ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို႕၊ အပါယ္ဘံုသားမ်ား လူ႕ဘ၀တစ္ခုရဖို႕ခဲယဥ္းပံုကို ငါဘုရား ဥပမာႏွင္႕တကြ ေဟာၾကားေတာ္မူမယ္၊ က်ယ္၀န္းနက္ရိႈင္းလွတဲ႕ သမုဒၵရာၾကီးထဲမွာ အႏွစ္တရာမွ ေရေပၚကိုေခါင္းေလး တစ္ခါေပၚတဲ႕ လိပ္ကန္းၾကီးတစ္ေကာင္ရိွတယ္၊ အဲဒီသမုဒၵရာၾကီးထဲကို အေပါက္တစ္ေပါက္သာ ေဖာက္ရ ေသးတဲ႕ ႏြားလွည္းကထမ္းပိုးတစ္ေခ်ာင္းကို ပစ္ခ်လိုက္မယ္။”
“ထမ္းပိုးကလည္း ေလတိုက္ရာ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ ေမ်ာခ်င္ရာေမ်ာေနမယ္။ လိပ္ကန္းၾကီးကလည္း အႏွစ္ တစ္ရာျပည္႕ရင္ သူေပၚခ်င္ရာမွာေပၚမယ္၊ လိပ္ကန္းၾကီးက အႏွစ္တစ္ရာျပည္႕လို႕ ေရေပၚကိုေပၚလာတဲ႕ အခ်ိန္လည္းျဖစ္ရမယ္၊ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ ေမ်ာခ်င္ရာေမ်ာေနတဲ႕ ထမ္းပိုးကလည္း လိပ္ကန္းၾကီးရဲ႕ ေပၚလာ တဲ႕ဦးေခါင္းနဲ႕ တည္႕တည္႕ေနရာေရာက္ေနရမယ္။ ပိုျပီးခဲခဲယဥ္းယဥ္းျဖစ္ေနရမွာက တစ္ေပါက္ ထဲသာ ေဖာက္ထားတဲ႕ထမ္းပိုးက အေပါက္ထဲကို လိပ္ကန္းၾကီးရဲ႕ဦးေခါင္းဟာ တည္႕တည္႕မတ္မတ္ ၀င္သြားဖို႕ဆိုတဲ႕အရာဟာ လြယ္လြယ္ကူကူျဖစ္ႏိုင္ပါ႔မလား၊ ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို႕”
“ဤသို႕ျဖစ္ဖို႕ရန္ အင္မတန္မွ ခဲယဥ္းလွပါသည္ဘုရား”
“ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို႕၊အပါယ္ဘံုသားမ်ား လူ႕ဘ၀တစ္ခု ရဖို႕ရာကေတာ႕ ယခု ငါဘုရားေဟာၾကားတဲ႕ ဥပမာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ခဲယဥ္းလွသည္၊ ခ်စ္သား ခ်စ္သမီးတို႕” ဟူ၍ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔ပါသည္။
အထက္ေဖာ္ျပပါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႕တဲ႕ တရားေတာ္မ်ားအရ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဟာ ယခု အခါ အလြန္ကံေကာင္းျပီး တန္ဖိုးရိွလွတဲ႕ လူ႕ဘ၀ကိုရရိွေနတဲ႕အျပင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ အတြင္းတြင္လည္း က်ေရာက္ေနပါသျဖင္႕ ရခဲလွတဲ႕အခ်ိန္ေလးမွာ မေကာင္းမႈမ်ား ေရွာင္ေကာင္းမႈ ေဆာင္၍ တရားဘာ၀နာမ်ားကို ပြားမ်ားအားထုတ္ျပီး တန္ဖိုးရိွစြာေနထိုင္သင္႕ပါတယ္။ သားသမီး မိဘ ခ်စ္သူ ဇနီး ခင္ပြန္း၊ ဂုဏ္ပကာသန၊ ရာထူးစည္းစိမ္ေတြ အတြက္နဲ႕ မေတာ္တဆမ်ား အပါယ္ဘံု (သို႕မဟုတ္) ရပ္ျပစ္ ရွစ္ပါးေရာက္ရိွသြားခဲ႔ပါလွ်င္ ဘယ္လိုမွကုသလို႕ မရႏိုင္ေတာ႕ပါဘူး။
ထို႔ေၾကာင္႕ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း သတၱ၀ါအားလံုးကို သနားဂရုဏာသက္စြာျဖင္႕

ဟႏၵဒါနိ ဘိကၡေ၀ အာမႏၲယာမိေ၀ါ၊ ၀ယဓမၼာသခၤါရာ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ

“သခၤါရတရားတို႕သည္ ပ်က္စီးျခင္းသေဘာရိွၾကသည္။ သင္ခ်စ္သားတို႕ မေမ႕ မေလ်ာ႕ေသာ သတိတရားတို႕ ျဖင္႔အားထုတ္ၾကကုန္ေလာ႕”
ဟူ၍ ေနာက္ဆံုးပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူခါနီးမွာ ေဟာၾကား သတိေပးေတာ္မူခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕“လမ္းဆံု” ပိုစ္ေလးကို မာဃေဒ၀လကၤာမွာပါတဲ႕ မန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ေရးသားေတာ္မူခဲ႕ေသာ-
“မလြဲႏိုင္စြာ၊ ဓမၼတာျဖင္႕၊ ဇရာမီးလွ်င္၊
ဖ်က္ဆီးေျပာင္ေျပာင္၊ အျမဲေလာင္၏။
သားေခ်ာင္ေသြးခန္း၊ ေရြ႕ေရြ႕ျမန္း၍၊ မလန္းမလူ၊
ဇရာဟူသည္၊ ဆံျဖဴသြားကြ်တ္၊ ထြထြရြတ္လ်က္၊
ယြင္းခြ်တ္ပ်က္ျပိဳ၊ ေန႕တိုင္းအိုသည္။
ဤကိုယ္ေပ်ာက္လိမ္႕ မေနွးတည္း” လကၤာေလးျဖင္႕နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
အားလံုးေသာဓမၼ မိတ္ေဆြသူေတာ္ေကာင္းတို႕လည္း လမ္းဆံုကိုေတာ႕ ေရာက္ေနျပီ ဘယ္လမ္းကိုေရြးမလဲ၊ ကိုယ္ေရြးလိုက္တဲ႕လမ္းက ဘယ္လိုအက်ဳိးရိွမလဲဆိုတာကိုေတာ႕ ကိုယ္ကိုတိုင္စဥ္းစား ဆင္ျခင္သံုးသပ္ျပီး သတိတရား လက္ကိုင္ထား၍ ပြားမ်ားအားထုတ္ႏိုင္ေသာသူမ်ား၊ အမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ သာသနာအတြက္အက်ဳိး ျပဳႏိုင္ေသာသူမ်ားျဖစ္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။

ကိုးကား- မ်က္ရည္မက်ခင္သိေစခ်င္ ေမတၱာရွင္(ေရြျပည္သာ)

Read more...

*ဆရာဆန္းညြန္႔ဦး (၅၅၀)နိပါတ္ေတာ္မ်ား*

ဆရာဆန္းညြန္႔ဦး (၅၅၀)နိပါတ္ေတာ္မ်ား

Please click on the books to read!!

--
Note: If you can't read Myanmar Font, please download Zawgyi Font at http://www.mandalayalpha.com


With Metta,

Webmaster
Dhammaransi.net

ေလးစားစြာျဖင့္
ဖိုးသား

Read more...

ဒီလိုေလး လုပ္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလား? (ျပန္လည္ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးမႈ ၄)

အရွင္ဉာဏဒီပ ( ဓမၼရတနာ) ( http://www.ashinnyanadipa.com ) ၏ ျပန္လည္ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးမႈ

ဒကာေတာ္ ကို၀ိမုတၱိ...

“ဒီလိုေလး လုပ္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလား?” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ဘုန္းဘုန္းက ဒကာေတာ္ေလးနဲ႔ ဘုန္းဘုန္း ႏွစ္ဦးတည္းပဲ ေဆြးေႏြးခ်င္တာေလ။

ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ ရဟန္းေတြဘက္ကေန မေဆြးေႏြးဘဲ သာသနာေတာ္ဘက္ကေန ေဆြးေႏြးေပးခ်င္တယ္။

ရဟန္းေတြဘက္ကေန ေဆြးေႏြးတယ္ ဆိုတာက ရဟန္းေတြရဲ႕ အလို။

သာသနာေတာ္ဘက္ကေန ေဆြးေႏြးတယ္ ဆိုတာက သာသနာေတာ္ရဲ႕ အလိုေပါ့။

ဒကာေတာ္ေလးတို႔လို ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန သာသနာျပဳေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက သာသနာဘက္က အလိုကိုလည္း သိထားသင့္တယ္ေလ။

အဲဒါေၾကာင့္ပါ။

ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ေဆြးေႏြးခ်က္ေလးကို သိရရင္ ဒကာေတာ္ေလးအတြက္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အက်ဳိး တစ္စံုတစ္ရာ ျဖစ္ထြန္းလိမ့္မယ္လို႔ ဘုန္းဘုန္း ထင္မိပါတယ္။

ဒကာေတာ္ ကို၀ိမုတၱိ က်န္းမာခ်မ္းသာစြာနဲ႔ သာသနာ ျပဳႏိုင္ပါေစကြဲ႕.....

* မူရင္းေဆာင္းပါး
* ျပန္လည္ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးမႈ ၁

* ျပန္လည္ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးမႈ ၂

* ျပန္လည္ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးမႈ ၃

Posted by The Bliss Of Emancipation at 9:05 AM 0 comments Links to this post

Read more...

ဗုဒၶပြင္႔ေတာ္မူရာ ကာလ

ခမည္းေတာ္ -သုေဒၶါဓန

မယ္ေတာ္ -မာယာေဒ၀ီ

မဟာသကၠရာဇ္ ၆၇ ခုႏွစ္ ၀ါဆုိလျပည္႔ ၾကာသမေတးေန႔ပဋိသေႏၶယူ

မဟာသကၠရာဇ္ ၆၈ ခုႏွစ္ ကဆုန္လျပည္႔ ေသာၾကာေန႔ ဖြားျမင္ေတာ္မူ (BC 623)

မဟာသကၠရာဇ္ ၉၇ ခုႏွစ္ ၀ါဆုိလျပည္႔ တနလာၤေန႔ ေတာထြက္

မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃ ခုႏွစ္ ကဆုန္လျပည္႔ ဗုဒၶဟူးေန႔ ဘုရားျဖစ္
(BC 588)

၀ါဆုိလျပည္႔ စေနေန႔ ဓမၼစၾကာတရားေဟာ

မဟာသကၠရာဇ္ ၁၄၈ ခုႏွစ္ ကဆုန္လျပည္႔ အဂါၤေန႔ ပရိနိဗၺာန္စံ
(BC 543)

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ မ၊ သိ၊ ၾက၊ လွ်င္၊ ေတြး၊ ဆ၊ ဦး။

အထက္ပါေဖာ္ျပပါ အခ်က္လက္မ်ားသည္ ဗုဒၶ၀င္က်မ္းႏွင္႔ ဗုဒၶက်မ္းဂမ္ ႏွင္႔ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားမွာေတြ႔ရေသာ
ခုႏွစ္ သကၠရာဇ္ အက်င္းမွ်သာျဖစ္ပါသည္။
ေအာက္၌ ေဖာ္ျပလတၱံေသာ သမုိင္းႏွင္႔ တစ္ႏွစ္ကြာဟေနပါလိမ္႔မည္။
အက်ယ္ကုိ ေဖာ္ျပပါအ့ံ...........

ကမၻာ႔ဘာသာတရားမ်ားအနက္အသိမ္ေမြ႔ဆုံး တခုအျဖစ္ထင္ရွားေသာ ဗုဒၶဘာသာကုိ စတင္ထူေထာင္ခဲ႔သည္႔
ေဂါတမဗုဒၶသည္မည္႔သည္႔ကာလတြင္ ပြင္႔ေပၚခဲ႔ပါသနည္း။ ဤအခ်က္ကုိ သုေတသီတုိ႔က စိတ္၀င္စားစြာေလ႔လာၾကသည္။

ေဂါတမဗုဒၶပြင္႔ေတာ္မူခဲ႔ရာ မဇၥ်ိမေဒသ(အိႏၵိယ)၌ ေရွးေခတ္က ေခတ္ျပဳိင္မွတ္တမ္းမ်ားေရးသားေလ႔ မရွိျခင္းေၾကာင္႔
ဗုဒၶပြင္႔ေတာ္မူရာကာလႏွင္႔ ပတ္သက္၍ တိက်စြာသိႏုိင္မည္႔ ေခတ္ျပဳိင္အေထာက္ထားမ်ားကုိ အိႏၵိယႏုိင္ငံ အတြင္း၌ မေတြ႔ရွိရေခ်။
ထုိေၾကာင္႔ အိႏၵိယျပင္ပေခတ္ျပဳိင္ မွတ္တမ္းမ်ားႏွင္႔ အျဖစ္ပ်က္မ်ားကုိသာ အေထာက္ထားျပဳ၍ ဗုဒၶျမတ္စြာေပၚထြန္းရာ
ကာလကုိ ခန္႔မွန္းခ်င္႔ တြက္ၾကရသည္။

ဗုဒၶပြင္႔ေတာ္မူရာကာကကုိ သိရွိႏုိင္ရန္ အားထားရသည္႔ အဓိက အေထာက္ထားတစ္ရပ္မွာ သိရိလကၤာႏုိင္ငံ၌ ခရစ္ႏွစ္(၃၅၀)ခန္႔က ေရးသားခဲ႔ေသာ ဒီပ၀ံသက်မ္းႏွင္႔ ခရစ္ႏွစ္ (၄၅၀)ခန္႔က ေရးသားခဲ႔ေသာ မဟာ၀ံသက်မ္းတုိ႔ ျဖစ္ၾကသည္။
ထုိ၀ံသက်မ္းမ်ား၌ ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္ျပဳျပီး ႏွစ္ေပါင္း(၂၁၈)ႏွစ္
အၾကာတြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ မဂဓတုိင္း၌
အေသာကမင္း ရာဇဘိေသကခံယူခဲ႔သည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။
ထုိ႔ျပင္ အေသာကမင္းသည္ အဘိသိတ္မခံမွီ ေလးႏွစ္တာမွ်
ထီးနန္းအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔ေသးသည္ ဟုလည္းေကာင္း၊ အေသာကမင္းးသည္ ခမည္းေတာ္ ဗိႏၵဳသာရ ဘုရင္ကုိ ဆက္ခံကာ ထီးနန္းရရွိခဲ႔ျခင္း
ျဖစ္သည္ဟု လည္းေကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။

ဗိႏၵဳသာရ သည္ (၂၈) ႏွစ္ၾကာ ထီးနန္းဆက္ခံခဲ႔သည္ဟု ဆုိသည္။ တဖန္...စႏၵဂုတ္ဘုရင္သည္ (၂၄) ႏွစ္ၾကာ ထီးနန္းစုိးစံခဲ႔သည္ဟုလည္း
ေဖာ္ျပထားသည္။ ဤေဖာ္ျပထားခ်က္မ်ားအရ ေနာက္ျပန္တြက္ျပီး စႏၵဂုတ္ဘုရင္ထီးနန္းတက္သည္႔ ခုႏွစ္ သကၠရာစ္ကုိ ခန္႔မွန္းႏုိင္ပါသည္။

ဤသုိ႔တြက္ေသာ္

အေသာကအဘိသိတ္မခံမီ ၄ ႏွစ္

ဗိႏၵဳသာရနန္းစံ ၂၈ ႏွစ္

စႏၵဂုတ္နန္းစံ ၂၄ ႏွစ္

ေပါင္း ၅၆ ႏွစ္

အေသာက နန္းတက္သည္ ဆုိေသာ
သာသနာႏွစ္ (၂၁၈) တြင္ (၅၆) ႏွစ္ႏုတ္ပါက ရရွိေသာ
(၂၁၈-၅၆)= ၁၆၂ ခုႏွစ္သည္ စႏၵဂုတ္ဘုရင္ထီးနန္းရရွိသည္႔ သာသနာသကၠရာဇ္ျဖစ္ေပမည္။

အိႏၵိယသမုိင္းတြင္ စႏၵဂုတ္ဘုရင္ ထီးနန္းရရွိခ်ိန္ကုိ သိရွိႏုိင္ရန္ ဂရိမွတ္တမ္းမ်ားကုိ အားကုိးအားထားျပဳရျပန္သည္။
အေၾကာင္းမွာ စႏၵဂုတ္ဘုရင္ နန္းတက္ခ်ိန္သည္ အိႏၵိယႏုိင္ငံတြင္းသုိ႔ အလက္ဇႏၵား ဘုရင္ၾကီး၀င္ေရာက္သိမ္းပုိက္ခ်ိန္ႏွင္႔
ဆက္စပ္ေနေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ အလက္ဇႏၵားဘုရင္ၾကီးသည္ ခရစ္ၾကဳိႏွစ္ (၃၂၃) တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ႔သည္။
ထုိ႔ေနာက္တြင္ အလက္ဇႏၵားဘုရင္ၾကီး ေအာင္ျမင္သိမ္းပုိက္ခဲ႔ေသာ အိႏၵိယသည္ အစိတ္စိတ္ အမြာမြာကြဲသြားခဲ႔ရေလသည္။
ထုိသုိ႔ အစိတ္စိတ္ကြဲခ်ိန္တြင္ မဂဓတုိင္း၌ စႏၵဂုတ္ဘုရင္ ေပၚထြန္းလာခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ စႏၵဂုတ္ဘုရင္သည္ မဂဓတုိင္း၌
ေမာရိယမင္းဆက္ကုိ ထူေထာင္ခဲ႔ရာ အေသာကမွာ ထုိမင္းဆက္၏ တတိယေျမာက္ဘုရင္ ျဖစ္လာခဲ႔သည္။
စႏၵဂုတ္ဘုရင္သည္ ေမာရိယမင္းဆက္ကုိ ထူေထာင္ႏုိင္ရန္အတြက္ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ စည္းရုံးခဲ႔ရသည္ဟု ယူဆပါက
စႏၵဂုတ္ဘုရင္ ထီးနန္းရရွိေသာ ခုႏွစ္သည္ ခရစ္ၾကဳိႏွစ္ (၃၂၁) ခန္႔ျဖစ္မည္ဟု ေၾကာင္းက်ဳိးဆက္စပ္ကာ ယူဆႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။

၀ံသက်မ္းမ်ား အလုိအရ စႏၵဂုတ္ထီးနန္းတက္ေသာခုႏွစ္သည္ သာသနာႏွစ္ (၁၆၂) ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း အထက္တြင္တြက္ျပခဲ႔ျပီး
ျဖစ္သည္။ ယခု ဂရိမွတ္တမ္းမ်ားကုိ အေျခခံ၍ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ရရွိေသာ ခရစ္ၾကဳိႏွစ္ (၃၂၁)ခုသည္ စႏၵဂုတ္ထီးနန္းရရွိေသာခုႏွစ္ျဖစ္သည္ဟု လက္ခံပါက
သာသနာႏွစ္ (၁၆၂) သည္ ခရစ္ၾကဳိႏွစ္ (၃၂၁)ခုႏွစ္ ျဖစ္ေပမည္။

ဤသုိ႔ဆုိေသာ္
ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္ျပဳရာကာလသည္ (၃၂၁+၁၆၂)=ခရစ္ၾကဳိႏွစ္ (၄၈၃)ခုႏွစ္ ျဖစ္ႏုိင္ေပမည္။
ထုိအယူအဆအရ
ဗုဒၶဖြါးျမင္ရာကာလသည္ (၄၈၃+ ဗုဒၶ၏သက္ေတာ္ ၈၀) = ခရစ္ၾကဳိႏွစ္ (၅၆၃) ခုႏွစ္ဟု မွတ္ယူရေပမည္။

ဗုဒၶေပၚထြန္းရာကာလကုိ ခရစ္ၾကဳိႏွစ္ (၅၆၃-၄၈၃) ဟု
မွတ္ယူရျခင္းမွာ မွန္းဆတြက္ခ်က္ထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္း
အထူးသတိရွိသင္႔သည္။ ထုိမွန္းဆတြက္ခ်က္ထားခ်က္ႏွင္႔ ပတ္သက္၍ သံသယျဖစ္ဖြယ္အေၾကာင္းမ်ားလည္း ရွိေနေသးသည္။
သံသယျဖစ္ရသည္႔ ေရွးဦးအေၾကာင္းအခ်က္မွာ
သာသနာႏွစ္ (၂၁၈) တြင္ အေသာကမင္း ရာဇဘိေသက ခံယူခဲ႔သည္ဆုိေသာ ၀ံသက်မ္းလာ ေဖာ္ျပခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္ကုိ ပညာရွင္တခ်ဳိ႔က ယုံမွားသံသယ ရွိၾကသည္။
ဒုတိယအေနျဖင္႔ စႏၵဂုတ္မင္းထီးနန္းရရွိေသာ ခုႏွစ္သကၠရာစ္မွာလည္း မွန္းဆတြက္ခ်က္ထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။
သမုိင္းအေထာက္ထား အတိအက်မျပႏုိင္ေသးေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင္း ႏွစ္အနည္းငယ္ကြာျခားေၾကာင္း ကြာျခားႏုိင္သည္။
တတိယ အခ်က္မွာစႏၵဂုတ္ဘုရင္ႏွင္႔ ဗိႏၵဳသာရ၏ နန္းစံကာလ အသီးသီးကုိ ၀ံသက်မ္းမ်ားက ေဖာ္ျပခ်က္အတုိင္းသာ
အမွန္ဟု လက္ခံထားရျခင္း ျဖစ္သည္။
ဤသုိ႔သံသယျဖစ္ဖြယ္ မွန္းဆထားခ်က္မ်ားေၾကာင္႔
ဗုုဒၶပရိနိဗၺာန္ျပဳခ်ိန္ ကာလသည္ ခရစ္ၾကဳိႏွစ္ (၄၇၇) မွ (၄၈၆/၄၈၇) အတြင္း တစ္ႏွစ္ႏွစ္ ျဖစ္ႏုိင္ဖြယ္ ရွိေပသည္။

၀ံသက်မ္းမ်ားႏွင္႔ ဂရိမွတ္တမ္းမ်ားကုိ အေျခခံျပီး၊ မွန္းဆတြက္ခ်က္ထားေသာ အထက္ပါ တြက္နည္းအျပင္ အျခားတြက္ခ်က္နည္းမ်ားလည္း ရွိေပေသးသည္။

အျခားတြက္ခ်က္နည္း တစ္ရပ္မွာ ဇိန၀ါဒီ (Jains) တုိ႔၏ အစဥ္လာမွတ္သားထားခ်က္မ်ားကုိ အေျခခံ
သည္ ဇိန၀ါဒီ (Jains) တုိ႔၏ အစဥ္လာ၌
ဗုဒၶ ႏွင္႔ ေခတ္ျပဳိင္ မဂဓဘုရင္ ဗိဗၼိသာရ မွစျပီး၊
အေသာကတုိင္ေအာင္ မဂဓဘုရင္အဆက္ဆက္၏ စာရင္းကုိ ေဖာ္ျပထားသည္။ ၀ံသက်မ္းမ်ားအရ ဗိဗၼိသာရ ႏွင္႔ အေသာက၏ၾကားတြင္ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင္႔
ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ရာခန္႔ ၾကာသည္ဟု ယူဆႏုိင္ေသာ္လည္း ဇိန၀ါဒီ (Jains) တုိ႔၏ အစဥ္လာအရမူ ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀) မွ်သာ ၾကာသည္ဟု ဆုိသည္။

ဤအဆုိကုိ အေျခခံထားျပီး တြက္ခ်က္ပါက ခရစ္ၾကဳိႏွစ္ (၃၈၆) ခန္႔တြင္ ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္ျပဳခဲ႔သည္ဟု မွတ္ယူဖြယ္ ရွိေပသည္။

ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ အလိုအရ လက္ရွိသုံးစြဲေနေသာ ျမန္မာတုိ႔၏ ေကာဇာသကၠရာစ္သည္ ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္စံေသာ
ႏွစ္ကုိ အေျခခံကာ စတင္ေရတြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။
ဤသုိ႔ေသာ သာသနာႏွစ္ တေျပးညီေရတြက္ခဲ႔ရာမွ

သေရေခတၱရာျပည္၊ သုမုႏၵရီမင္း လက္ထက္တြင္
ေဒါေဒါရသ ကိန္းအရ
ႏွစ္ေပါင္း (၆၂၂) ကုိ ျဖဳိခဲ႔သည္။

ပုဂံပုပၸါးေစာရဟန္းမင္း လက္ထက္တြင္ ခဆပဥၹ ကိန္းအရ
ႏွစ္ေပါင္း (၅၆၀) ကုိ ျဖဳိခဲ႔သည္။

ႏွစ္ရပ္ေပါင္း (၁၁၈၂) ႏွစ္ ျဖဳိခဲ႔သည္။ ဤနည္းအရ တြက္ခ်က္ေသာ္ လက္ရွိျမန္မာေကာဇာသကၠရာဇ္ (၁၃၇၂ ခရစ္ 2010) သည္
သာသနာသကၠရာဇ္အားျဖင္႔ (၁၃၇၂+၁၁၈၂)= ၂၅၅၄ ခုႏွစ္ျဖစ္သည္။
ထုိတြက္ခ်က္နည္းအရ ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္ျပဳေသာႏွစ္ကုိ ကမၻာသုံးျပကၡဒိန္ႏွစ္အျဖစ္ ျပန္လည္ရွာေဖြေသာ္
(၂၅၅၄-၂၀၁၀) ခရစ္ၾကဳိႏွစ္ ၅၄၄ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရေပမည္။

ဤနည္းျဖင္႔ ဗုဒၶဖြါးျမင္ရာကာလသည္
ခရစ္ၾကဳိႏွစ္ (၅၄၄+၈၀) = ၆၂၄ ျဖစ္ဖြယ္ရွိေပသည္။

ဤနည္းျဖင္႔ ဗုဒၶပြင္႔ေပၚရာကာလကုိ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင္႔ တြက္ဆၾကသည္။
အၾကမ္းအာျဖင္႔မူ၊ ခရစ္ၾကဳိႏွစ္ ( ၆ ) ရာစုသည္ မဇၥ်ိမေဒသ၌
ဗုုဒၶဘာသာ သာသနာစတင္ထြန္းကားရာ ကာလျဖစ္သည္ဟု မွတ္ယူဖြယ္ ရွိေလသည္။

http://www.sbay-student.org/

www.dhammaanalysis.multiply.com/

Read more...

ထူးကဲအံ႔ဖြယ္ အလင္းေရာင္ ၄-မ်ိဳး

အခါတပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတို႔အား ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္ျခင္းေၾကာင့္ ထူးကဲေသာ အံ႔ဖြယ္ ၄-ပါးတို႔ ျဖစ္ေပၚလာေၾကာင္းကို ေဟာေတာ္မူသည္။

ရဟန္းတို႔ ျမတ္စြာဘုရားတို႔၏ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္ျခင္းေၾကာင့္ မျဖစ္စဖူး ထူးကဲေသာအံ႔ဖြယ္တို႔ ျဖစ္ေပၚလာကုန္၏။ ယင္းတို႔ကား-
(၁) ဘုရားေလာင္းသည္ တုသိတာနတ္ျပည္မွ စုေတ၍ မယ္ေတာ္၏၀မ္းတိုက္သို႔ သက္၀င္ေသာအခါ နတ္ႏွင့္တကြေသာ ေလာက၌ အတိုင္းအဆမရွိ အလင္းေရာင္သည္ ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ထိုအလင္းေရာင္ျဖင့္ အမိုက္တိုက္အတိျဖစ္ေသာ ေလာကႏၲရိတ္ငရဲသားတို႔သည္ပင္ အခ်င္းခ်င္း ျမင္ၾကရ၏။

(၂) ဘုရားေလာင္းသည္ မယ္ေတာ္၏၀မ္းမွ ဖြားျမင္ေသာအခါ နတ္ႏွင့္တကြေသာ ေလာက၌ ထူးကဲေသာအလင္းေရာင္သည္ ျဖစ္ေပၚလာ၏။

(၃) ျမတ္စြာဘုရားသည္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေသာ သမၼာသေမၺာဓိဉာဏ္ေတာ္ကို ရရွိေတာ္မူေသာအခါ၌လည္း ေလာက၌ ထူးကဲေသာ အလင္းေရာင္သည္ ျဖစ္ေပၚလာ၏။

(၄) ျမတ္စြာဘုရားသည္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေသာ ဓမၼာစၾကာ (တရားစက္ကို လည္ေစျခင္း၊ ေဟာၾကားျခင္း) ကို ေဟာေတာ္မူေသာအခါ၌ ေလာက၌ ထူးကဲေသာ အလင္းေရာင္သည္ ျဖစ္ေပၚလာ၏-ဟု
ေဟာောတ္မူသည္။
(မွတ္ခ်က္) ေလာကႏၲရိက=ေလာကႏၲရိတ္=စၾကာ၀ဠာတို႔၏ အၾကား၌ရွိေသာ ငရဲ။
သမၼာသေမၺာဓိဉာဏ္=အရဟတၱဖိုလ္အရင္းခံေသာ သဗၺညဳတဉာဏ္။

ဦးေငြေအာင္မြန္
(ဓမၼာစရိယ၊ ပါဠိပါရဂူ၊ ဘီေအ၊ ဘီအီးဒီ)
( ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၇-ခု ဒီဇဘၤာလ)

Posted by: mingala at 8:32 PM 0 မွတ္ခ်က္ေရးပါ

Read more...

နယုန္လျပည့္ မဟာသမယအခါေတာ္ေန႔

June 1, 2010 by Annyatara (အညတရ)

ယေန႔သည္ကား ဗုဒၶဘာသာဝင္သူေတာ္စင္တို႔၏ အေလးအျမတ္ထားေသာ နယုန္လျပည့္ေန႔ျဖစ္ေပ သည္။ နယုန္လျပည့္ေန႔တြင္ ျမတ္ဗုဒၶသည္ မ်ားျပားလွစြာေသာ နတ္ျဗဟၼာေပါင္းတုိ႔ကုိ မဟာသမယသုတ္တရားေတာ္ကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူခ့ဲပါသည္။ ဤေနရာတြင္ မဟာသမယ၏ အဓိပၸာယ္ကို ရွာေဖြရေသာ္ မဟာဟူသည္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ျခင္းဟုအဓိပၸာယ္ရ၍ သမယသည္ကား အခ်ိန္-အခါ-ကာလဟု အဓိပၸာယ္ေကာက္ယူႏိုင္ေပသည္။

မဟာသမယသုတ္ေတာ္ ေဟာၾကားေတာ္မူရျခင္း၏ သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္လိုက္ရေသာ္ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီး စတုတၳ ၀ါေတာ္ကပ္စဥ္ ကာလတြင္ ျဖစ္ေပသည္။ မဇၥ်ိမေဒသ ကပိလဝတ္ ႏွင့္ ေကာလိယႏွစ္ျပည္ေထာင္ၾကားတြင္ ေရာဟိဏီဟု အမည္ရွိေသာ ျမစ္ကေလး တစ္စင္းရွိေပသည္။ မိုးတြင္းႏွင့္ ေဆာင္းတြင္း အခါသမယတြင္ကား ထိုျမစ္ကေလးအတြင္း၀ယ္ ေရအလံုအေလာက္ စီးဆင္းေနသည့္အခါ ႏွစ္ျပည္ေထာင္မွ ေတာင္သူတို႔သည္ သူတို႔၏ လယ္ေျမေတြအတြက္ ေရကို သံုးရန္လံုေလာက္ေပသည္။ ယခုကဲ့သို႔ေသာ မိုးေခါင္လွေသာ နယုန္လတြင္ကား ေရာဟဏီျမစ္မွ ေရစီးဆင္းေနေသာ ေရသည္ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ ေတာင္သူတို႔အတြက္ မလံုေလာက္ေတာ့ေပ။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ထိုေရကို သူ ရသင့္သည္။ ငါရ သင့္သည္ဟုျငင္းခုန္ၾကသည္။ထိုမွ်မက တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ငယ္က်ဳိး ငယ္နာေတြလည္း အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေဖာ္ၾကေလသည္။

ေကာလိယျပည္ဘက္မွ လယ္သမားမ်ားက

“နင္တုိ႔က ေခြးေတြလို ေမာင္ႏွမခ်င္း အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့အမ်ဳိးေတြ၊”ဟု စတင္ေျပာေလသည္။ တစ္ဘက္ (ကပိလ၀တ္) ကလည္း “နင္တုိ႔က အႏူမ်ဳိးေတြ၊ ေအး–အႏူမ်ဳိးအေၾကာင္းသိေစရမယ္” စသည္ျဖင့္ အထက္လူၾကီးမ်ားအထိ ေပါက္ၾကားသြားရာ စစ္ခင္းၾကမည့္ အေျခအေနအထိ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို သိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ၾကြေရာက္ေတာ္မူလာၿပီး “ဓား၊ လွံ၊ ဒူးေလး ေတြ သယ္ေဆာင္လာျပီး၊ဘာလုပ္ၾကမလုိ႔လဲ” ဟု ေမးေတာ္မူေလသည္။ ထိုအခါႏွစ္ျပည္ေထာင္ေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက -

“တပည့္ေတာ္တို႔ စစ္ခင္းၾကမလို႔ပါဘုရား။”ဟုေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဤတြင္ ျမတ္ဗုဒၶက

“ဘာအတြက္စစ္ခင္းၾကမွာလဲ။”ဟု ဆက္လက္ေမးေတာ္မူေလသည္။ ႏွစ္ျပည္ေထာင္မွ ေဆြမ်ိဳးတို႔ကလည္း

“ေရအတြက္ပါဘုရား။”ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္။ ထိုအခါ ဘုရားရွင္က

“သင္တို႔ဟာအဘုိးမတန္တဲ့ ေရအတြက္နဲ႔ အဘုိးတန္တဲ့ သင္တုိ႔ အသက္ေတြ ဆုံးရႈံးခံေတာ့မလုိ႔လား”ဟု ေမးျမန္းေတာ္မူကာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး တရားကို စတင္ေဟာေတာ္မူပါသည္။ ဒီလိုေဟာတဲ့ေနရာမွာ ၊ၿမတ္ဘုရား ရွင္က သာဓကေတြအေနျဖင့္

(၁) ၀က္၀ံႏွင့္ရုကၡစိုး၊ရန္ၿငိဳးထားရာကႏွစ္ဦးလုံးပ်က္စီးၾကရပုံ(ဖႏၵနဇာတက)

(၂) အေၾကာက္ၾကီးၿပီး၊ စဥ္းစားဆင္ၿခင္ေ၀ဖန္မႈမရွိေသာ ယုန္တစ္ေကာင္စကားေၾကာင့္ ဥသွ်စ္သီးေၾကြသည္ကို ကမၻာၿပိဳသည္ထင္မွတ္ၿပီး ေၿပးၾကေသာေၾကာင့္ တိရစၧာန္မ်ားဒုကၡေတြ႔ၾကရပုံ (ပထ၀ီဣျႏၵိယဇာတက)

(၃) တစ္ဖက္သားကို အားနည္းတယ္ထင္ၿပီး အထင္ေသးအနိုင္ယူလိုပါက လြယ္ကူသည့္ကိစၥမဟုတ္၍ အထင္မေသးသင့္ေၾကာင္းကို အားၾကီးေသာ ဆင္ေၿပာင္ၾကီးကို ႏွံစုတ္ငွက္မက အႏိုင္ယူနိုင္ခဲ့သည့္ သာဓကရွိပုံ။ (လဋဳကိကဇာတက)

(၄)သစ္ပင္မ်ားတစုတေ၀းတည္းတည္ရွိေနမႈေၾကာင့္ ေလဒဏ္မိုးဒဏ္ကိုမၿပိဳမလဲ ၾကံ့ၾကံ့ခံနိုင္ပုံ(ရုကၡမူလဇာတက)

(၅)ငွက္မ်ားရဲ့အခ်င္းခ်င္းမညီညြတ္မႈေၾကာင့္၊ ငွက္မုဆိုးရဲ့ပိုက္ကြန္မွာ ငွက္မ်ားအမိခံ ၾကရပုံ(၀ဋၬကဇာတက)

(၆) မိမိစိတ္၊မိမိကိုယ္ကိုထိန္းသိမ္းနိဳင္ပါကအရာရာေအာင္ၿမင္နိဳင္ပုံ(အတၱဒ႑သုတၱ) ဥပမာ (၆) ရပ္ျပၿပီး တရားေရေအးတိုက္ေၾကြးကာ ေစ့စပ္ေရးတရားေဟာၾကားခဲ့သည္။ ထိုအခါထိုႏွစ္ၿပည္ေထာင္သားမ်ားသည္ သူတို႔၏ အမွားမ်ားကို သိကာ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးရခဲ့ၾကသည္၊ ဤတြင္သာမက ႏွစ္ျပည္ေထာင္မွ မင္းသား ၅၀၀ တုိ႔သည္ ဘုရားရွင္ရဲ႕သာသနာေတာ္ကုိဝင္ၿပီး ရဟန္းျပဳၾကသည္။ အဆိုပါရဟန္းမ်ားသည္ သာသနာေတာ္မွာ မေပ်ာ္ပုိက္ၾကသည့္အတြက္ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဟိမဝႏၱာေတာ အတြင္းက အလြန္ ေမြ႔ေလ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ ကု႑လာအုိင္သို႔ ေခၚေဆာင္ကာ ဂါထာသုံးရာတို႔ျဖင့္တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ ကု႑လငွက္မင္းဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ဇာတ္ေတာ္ ဆုံးေသာအခါ ရဟန္း ၅၀၀-တုိ႔ ေသာတာပတၱိဖုိလ္၌ တည္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းေတာ္ ၅၀၀-နဲ႔အတူ ကပိလဝတ္ ျပည္အနီးရွိ မဟာဝုန္ေတာသုိ႔ ၾကြခ်ီေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

မဟာဝုန္ေတာတြင္ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ထိုရဟန္းတို႔အား ကမၼ႒ာန္းကို ေပးေတာ္မူရာ မၾကာမီကာလအတြင္းမွာ အရဟတၱဖုိလ္ကုိ ဆုိက္ေရာက္ ေတာ္မူခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုရဟန္း၅၀၀တုိ႔သည္ မိမိ တုိ႔ရရွိထားေသာ တရားထူးကုိ ေလွ်ာက္ထားရန္ႏွင့္ ဘုရားရွင္ကုိ ဖူးေမွ်ာ္ရန္အတြက္ နယုန္လျပည့္ညခ်မ္း မွာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အထံေတာ္သို႔ စုရုံးေရာက္ရွိ လာၾကပါသည္။ ထိုေန႔ညခ်မ္းအခ်ိန္ေလးမွာပင္ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ ရဟႏၱာ ၅၀၀ တို႔ကို ေတြ႔ျမင္ ဖူးေတြ႔ ၾကည္ညဳိလုိၾကကုန္ေသာ နတ္၊ျဗဟၼာ၊ အသူရာ၊ ဂဠဳန္၊ နဂါးတုိ႔မ်ားသို႔မဟာဝုန္ေတာကုိ စုရုံးေရာက္ရွိလာၾကပါတယ္။ ထိုကဲ့သို႔ ပရိသတ္ေတြစုေ၀းေသာအခ်ိန္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ တရားနာေရာက္ရွိလာေသာ နတ္၊ျဗဟၼာတို႔၏ အမည္၊အမ်ဳိးအႏြယ္၊တုိ႔ကုိရဟႏၱာငါးရာႏွင့္ နတ္ျဗဟၼာမ်ားကုိ သိေစလုိသည့္အတြက္ အမ်ဳိးတူအလုိက္စုေပါင္းကာ- အမ်ဳိးအႏြယ္တစ္ခုခ်င္းစီကုိ ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ႏႈတ္ခြန္းဆက္ စကားမိန္႔ၾကားေတာ္မူၿပီးမွသာ မဟာသမယသုတ္ေတာ္ႀကီးကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူျခင္းျဖစ္ပါသည္။

မဟာသမယ သုတ္ကုိ ေဒဝတာပီယ-နတ္တ္ုိ႔ခ်စ္ခင္ ေမတၱာဝင္ေသာသုတ္ဟူ၍လည္း ေခၚပညာရွင္တို႔က ေခၚေ၀ၚၾကသည္။ နတ္၏ ခ်စ္ခင္မွဳကို လုိလားၾကေသာ လပ္လာဘေပါမ်ားလိုေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ဤမဟာသမယသုတ္ကို ရြတ္သင့္ေပသည္။ နတ္တို႔သည္ ဤသုတ္ကို အလြန္ၾကားနာလုိၾကသည္။ လူတိုင္းသည္ ကုိယ့္နာမည္ေလးကုိ လူေတြေရွ႔မွာေခၚျခင္း၊ေဖာ္ျပျခင္းတို႔ကို ႀကဳိက္ႏွစ္သက္ၾကေလသည္။ ဘုရားရွင္သည္ ေရာက္လာၾကေသာ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းတို႔အား

၁။ ရာဂစရုိက္-အားႀကီးသူအတြက္—(သမၼာပရိဗၺာဇနိယသုတ္)

၂။ ေဒါသစရုိက္-အားႀကီးသူအတြက္—(ကလဟဝိဝါဒသုတ္)

၃။ ေမာဟစရုိက္-အားႀကီးသူအတြက္—(မဟာဗ်ဴဟသုတ္)

၄။ ဝိတက္စရုိက္-အားႀကီးသူအတြက္—(စူဠဗ်ဴဟသုတ္)

၅။ သဒၶါစရုိက္-အားႀကီးသူအတြက္—(တုဝဋကသုတ္)

၆။ ပညာစရုိက္-အားႀကီးသူအတြက္—(ပုရာေဘဒသုတ္) တရားေတာ္တုိ႔ကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ တရားေတာ္ျမတ္အဆုံးမွာေတာ့ နတ္၊ျဗဟၼာေပါင္းမ်ားစြာ ေသာတာပတၱိဖုိလ္၊ သကဒါဂါမိဖုိလ္၊ အနာဂါမိဖိုလ္ အရဟတၱဖုိလ္တို႔သုိ႔ အသီးသီးေရာက္ရွိ ၾကေလသည္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ေသာ္ကား နယုန္လျပည့္ေန႔၏ ထူးျမတ္ေသာ ဂုဏ္အင္မ်ားကုိ တြက္စစ္ရေသာ္

၁။ ေရလုပြဲဆင္ႏႊဲၾကေသာ ႏွစ္ျပည္ေထာင္သားတုိ႔ျငင္းခုံခုိက္ရန္ေဘးမွ ကင္းေဝျခင္း။

၂။ ကပိလဝတ္နဲ႔ ေကာလိယ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ စစ္ခင္းေတာ့မည့္ ေဘးအႏၱရာယ္မွာကင္းေဝးၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရ တဲ့ေန႔ျဖစ္ျခင္း။

၃။ ရဟန္း ၅၀၀ လုံး ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူေသာေန႔ျဖစ္ျခင္း။

၄။ နတ္၊ ျဗဟၼာ၊ အသူရာ၊ ဂဠဳန္၊ နဂါးမ်ား ရဟန္းေတာ္မ်ား ဤ-တစ္ႀကိမ္တည္းသာ စုရုံးမိေသာေန႔ ျဖစ္ျခင္း။

၅။ မဟာသမယကုိအေၾကာင္းျပဳ၍ ရန္ဘက္ျဖစ္ေသာ ဂဠဳန္နဲ႔ နဂါး ခုိက္ရန္မဖက္၊ ေမတၱာသက္ဝင္ေသာ ေန႔ျဖစ္ျခင္း။

၆။ မဟာသမယ ဆုိင္ရာ သုတၱန္ခုႏွစ္မ်ဳိးကုိ ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားေတာ္မူေသာေန႔ျဖစ္၍ ထူးျခားျခင္း။ စသည္ျဖင့္ ၆ ခ်က္ ျပည့္စုံေနေသာ ထူးျမတ္ေသာေန႔ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အျပင္ ယေန႔သည္ကား ျမန္မာႏိုင္ငံမွတစ္ပါး အျခားဗုဒၶဘာသာတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ ျမတ္ဗုဒၶပြင့္ေတာ္မူေသာေန႔ဟု သတ္မွတ္ကာ အၾကီးအက်ယ္ပူေဇာ္ေသာ ေန႔ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ ထူးျမတ္မွဳအေပါင္းႏွင့္ျပည့္စံုေသာ နယုန္လျပည့္ေန႔တြင္ အားလံုးေသာ ဓမၼမိတ္ေဆြအားလုံးတို႔သည္ ရတနားသံုးပါးကို အာမိသပူဇာ (ဆြမ္း၊သကၤန္း စသည္ကို လွဴျခင္း) ဓမၼပူဇာ (၀ိပႆနာတရား ပြားမ်ား အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ပူေဇာ္ျခင္း) တို႔ျဖင့္ ပူေဇာ္ႏိုင္ၾကကာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေန႔တြင္ ျငိမ္းခ်မ္းမွဳအေပါင္းျဖင့္ ဘ၀ကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ၾကပါေစဟု ဆႏၵျပဳလ်က္ မိမိ၏ “နယုန္လျပည့္ မဟာသမယအခါေတာ္ေန႔” အေၾကာင္းကို နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ရေပသည္။

က်မ္းညႊန္း – ဒီဃနိကာယ္ မဟာ၀ါပါဠိေတာ္ စာမ်က္ႏွာ ၂၀၂၊ ၎အ႒ကထာ စာမ်က္ႏွာ ၂၆၄၊ ၎ဋီကာ ၂၃၁။ တြင္ အက်ယ္႐ႈႏိုင္ပါသည္။

အရွင္ဇ၀န

http://www.dhammaflavour.net/2010/05/blog-post_348.html မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။

Posted in Holy Buddhist Days | Leave a Comment »

Read more...

ဗုဒၶသီခ်င္းအယ္လ္ဘမ္ထြက္ၿပီ

ေမ ၂၈

ဗုဒၶအရွင္ရဲ႕ တရားဓမၼေတြကို ရာေဂ်းရွ ေဒဗားက ဂီတအယ္လ္ဘမ္အသြင္ ျပန္ဆိုထုတ္ေ၀လိုက္ပါၿပီ။ အယ္လ္ဘမ္ရဲ႕ တိုင္တယ္လ္က Buddha Hi Buddha Hai (बुद्ध ही बुद्ध है) လို႕အမည္ေပးထားၿပီး ဆာေရဂမ ဂီတ အမွတ္ တံဆိပ္က ျဖန္႕ခ်ီခဲ့တာပါ။

ဗုဒၶအရွင္ရဲ႕ ဓမၼကို မွတ္တမ္းျပဳထားတဲ့ ဒီအယ္လ္ဘမ္အတြက္ ဂီတစည္း၀ါးသံစဥ္ေတြ ရာေဂ်းရွ္ ေဒဗားက ရွာေဖြ ေရးစပ္ၿပီး ဆိုႏု နုဂမ္၊ အယ္လ္က ယာဂနစ္၊ ရွင္ကာ မဟာေဒ၀န္နဲ႕ ဆူေရး ၀ါဒကာတို႕က သီဆို ထားၾကတာျဖစ္ပါတယ္။

ဂီတနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ပံုစံတက်ေလ့က်င့္သင္ၾကားမႈမရရွိခဲ့တဲ့ ေဒဗားဟာ ဗုဒၶနဲ႕ ဗုဒၶဓမၼဆိုင္ရာ စာအုပ္မ်ား၊ ေရွးေဟာင္းက်မ္းစာမ်ားကို ဖတ္ရႈေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ သူက သီခ်င္းေတြ ေရးဖို႕အတြက္ တစ္ပတ္ကေန ၅ လအထိ အခ်ိန္ယူခဲ့ရတယ္လို႕ ၀န္ခံခဲ့ပါတယ္။

သူ႕စိတ္ထဲမွာ ဗုဒၶအရွင္ရဲ႕ တရားဓမၼေတြ ျဖန္႕ခ်ီဖို႕ အတြက္ ဂီတဟာ စံျပမီဒီယာတစ္ခုလို႕ ခံစားရၿပီး ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ေတြဟာလည္း ဂီတလိုပဲ လူသားကမၻာရဲ႕ နယ္နိမိတ္အကန္႕သတ္ေတြကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္တယ္လို႕ ခံယူထားပါတယ္။ ေဒးဗားရဲ႕ ဒီဂီတအယ္လ္ဘမ္မွာ ဂီတဖန္တီးမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ စမ္းသပ္ဖြဲ႕ဆိုထားသလို လွ်ပ္စစ္စီး၀ါးရိုက္ခ်က္ကေန ဂါထာရြတ္ဖတ္မႈအထိ ေပါင္းစပ္ပါ၀င္ၿပီး မဇၥ်ိမေတးသြားနဲ႕ အေနာက္တိုင္းဟန္ သံစဥ္ေတြကိုလည္း ေရာသမထားပါေသးတယ္။

ဂီတအယ္လ္ဘမ္ဟာ စမ္းသပ္ေရးဖြဲ႕ထားေပမယ့္ သီခ်င္းေတြကို အားရေက်နပ္မႈရွိတယ္လို႕ ေဒဗားက အခိုင္အမာေျပာပါတယ္။ ဒီဂီတအယ္လ္ဘမ္မွာ ဗုဒၶအရွင္ရဲ႕ ထင္ရွားလွတဲ့ သြန္သင္ခ်က္ေတြကို ထည့္သြင္းေရးစပ္ထားတာပါ။ “မီးကို မီးနဲ႕ ၿငိမ္းသတ္မရ” ”ေလာဘဟာ ကပ္ဆိုးေတြဆီ ဦးတည္တယ္” ”အေၾကာင္းတရားတိုင္းမွာ အက်ိဳးတရားရွိတယ္” “အက်ိဳးတရားတိုင္းမွာ အေၾကာင္းတရားရွိတယ္” စတဲ့ ဗုဒၶအရွင္ရဲ႕စကားေတာ္ေတြကို ေဒးဗားက ဟိႏၵီသံစဥ္ရိုးရိုးေလးေတြနဲ႕ ယက္ေဖာက္ထားတာပါ။ ဒီအယ္လ္ဘမ္မတိုင္မီကလည္း ေဒးဗားက တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္ေလးေတြကို ဖန္တီးထားခဲ့ပါေသးတယ္။ ခုအယ္လ္ဘမ္အၿပီးသတ္ႏိုင္ဖို႕ ေလးႏွစ္ေလာက္အခ်ိန္ယူခဲ့ရတာပါ။

မူလစာမ်က္ႏွာ

Read more...

ဇြန္လ (၁) ရက္ေန႔ တရားအစီအစဥ္မ်ား။

ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၀၀း၀၀ နာရီမွ ၀၀း၀၀ နာရီအထိ...
ဓမၼဒူတ အရွင္ ေဆကိႏၵ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ...
၁) ထကာရပ္လည္း ကပ္ျပန္ၿပီ (၂)
၂) ထကာရပ္လည္း မကပ္ၿပီ
၃) သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိပါတယ္
ေရႊပါရမီေတာရ အရွင္ဆႏၵာဓိက ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ...
၁) ေ၀းေလေကာင္းေလ
၂) အေ၀းမွာ မေနပါနဲ႔
၃) အေနေ၀းေပမဲ႔ အေ၀းေန မဟုတ္ပါ
၄) ေ၀းကြာတိုင္း ကြာေ၀းရမွာလား
၅) ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း နီးနီးေလး
၆) ေ၀းမယ္႔ စကားမေျပာပါနဲ႔
ရ) ေသာကဘဏ္တိုက္
၈) မခ်စ္တက္ မမုန္းတက္တဲ႔သူ စသည္႔
တရားေတာ္မ်ားကို ထုတ္လႊင္႔မည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

Posted by shwemanthu at 10:48 AM

Read more...

ေျခလွမ္းမ်ား

တခ်ဳိ႕က

သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ေမြးျမဴဖို႔

ေရွ႕သို႔ ေျခတလွမ္းတိုးလိုက္တယ္

တခ်ဳိ႕က

လူယုတ္မာျဖစ္ဖို႔

ေရွ႕တလွမ္း တိုးလိုက္တယ္။

တခ်ဳိ႕က

ပရဟိတအတြက္

ေရွ႕တဆင့္ ေျခလွမ္းထက္တိုးလိုက္တယ္

တခ်ဳိ႕က

ငါ့အတြက္နဲ႔

ေျခတလွမ္း ဆက္တိုးျပန္တယ္

တခ်ဳိ႕က

မွတ္တမ္းက်န္ရစ္ဖို႔

ဆက္လွမ္းေနၾကတယ္

တခ်ဳိ႕က

မွတ္တမ္းေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔

ျဖတ္လွမ္းေနၾကတယ္

နံပါတ္မပါတဲ့

စာမ်က္ႏွာေတြနဲ႔

ဆက္လွမ္းေနၾကတာပဲ

စာမ်က္ႏွာနံပါတ္တပ္ဖို႔

ေနာက္လူေတြ

လိုက္ဖတ္ၿပီး စာမ်က္ႏွာတပ္ပါလိမ့္မယ္။

မေသခ်ာမႈနဲ႔

ဘယ္ေလာက္ပဲ စာမ်က္ႏွာတပ္ခဲ့ေပါ့

မေရရာျခင္းေတြဟာ

မွတ္တမ္းစာမ်က္ႏွာမွ မဟုတ္တာေလ။

Posted by ေမာင္စိတ္ေကာင္း at 10:20 AM 0 comments

Read more...

ခံသင့္သေလာက္ပဲ ခံမည္

Friday, 28 May 2010 17:26 | Written by Administrator | PDF | | Print | | E-mail

နားလည္မႈ မွားယြင္းလုိ႔ က်င့္စဥ္လြဲေခ်ာ္ေနတဲ့ ပါဠိစကားလုံး (၂)ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါေတြက “သႏၱဳ႒ီ နဲ႔ ခႏၱီ “ပါ။ ခႏၱီ=ကုိ သည္းခံျခင္းလုိ႔ ရုိးရုိး လြယ္လြယ္ ျမန္မာျပန္ဆုိလုိ႔ ရေပမယ့္ ဘယ္လုိသည္းခံရတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိ သည္းခံရမယ္ဆုိတာ ေလ့လာမထားရင္ ရွင္းျပဖုိ႔ အေတာ္ ခက္ခဲပါတယ္။

ခႏၱီ-ဆုိတာက သူရဲ႔ပင္ရင္း သေဘာက စိတ္ႏွလုံးခုိင္ခံ့တဲ့ သြင္ျပင္ လကၡဏာရွိျပီး အေၾကာင္းအားေလွ်ာ္စြာ ေတြ႔ႀကုံလာတတ္တဲ့ ေကာင္းဆုိး နွစ္တန္ ေလာကဓံ တရားေတြကုိ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ဣေျႏၵရရ မေဖာက္မျပန္ အမွန္အတုိင္း လက္ခံႏုိင္တဲ့ အစြမ္းသတၱိ ရွိပါတယ္။ ပါရမီေျမာက္တဲ့ ခႏၱီ ဟာ (ဘ၀နဲ႔ ေလာက အေၾကာင္းကုိ ေနာေက်ေအာင္ သိထား တာမုိ႔ သေဘာထား ႀကီးျမတ္ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ တတ္တဲ့) သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရဲ့ ရင္ခြင္တြင္း ကသာ သက္ဆင္း လာရုိးရွိျပီး၊ သူရဲ႔ ပုံစံ အခ်င္း အရာဟာ သူတစ္ပါးေတြက မဟုတ္ မမွန္ လုပ္ႀကံ စြပ္စြဲျပီး လြန္လြန္ ၾကဴးၾကဴး အျပစ္ဖုိ႔ေစာ္ကား လာရင္ေတာင္မွ အၾကမ္းမဖက္ အမ်က္ မာန္မပါ နူးညံ့ ခ်ိဳသာ မွန္ကန္ စြာနဲ႔ သည္းခံေျဖရွင္း တတ္ပါတယ္။

အနုိင္အထက္ျပဳမူနဲ႔ ေတြ႔ႀကဳံရတဲ့အခါ “ငုံခံခဲ့” တာဟာ မေကာင္းလွသလုိ “လက္တုံ႔ျပန္” တာဟာလည္း မွားယြင္းပါတယ္။ အဓမၼတစ္ခုဟာ ငုံ႔ခံ လုိက္ရုံနဲ႔ ပေပ်ာက္သြားမွာ မဟုတ္သလုိ၊ လက္တုံ႔ျပန္ လုိက္တာနဲ႔လည္း ေျပလည္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငုံခံတာဟာ အစြန္းတစ္ခု ျဖစ္သလုိ၊ လက္တု႔႔ံျပန္တာဟာလည္း အစြန္းတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အစြန္းနွစ္ဖက္ မထြက္ေစဘဲ မဇၥ်ိမပဋိပဒါဆုိတဲ့ အလယ္အလတ္ လမ္းစဥ္အတုိင္း အၾကမ္း မဖက္တဲ့ နည္းနဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ေျဖရွင္းျခင္းကုိပဲ ခႏၱီ-သည္းခံျခင္းလုိ႔ ေခၚတာပါ။

သည္းခံျခင္းဆုိတာ တစ္ဖက္သားကုိ အႏုိင္ရဖုိ႔ အားထုတ္တာ မဟုတ္သလုိ အရႈံးေပး အညံ့ခံတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အနုိင္- အရႈံးမဖက္ သေရ သေဘာထား သက္သက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သည္းခံ ျခင္းမွာ လြတ္လပ္ပြင္းလင္းတဲ့စိတ္ထား၊ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာတဲ့ နွလုံးသား ၊ ခ်စ္ၾကည္ေနြးေထြးနဲ႔ ကမ္းလွမ္းမႈ မ်ားနဲ႔အတူ စာနာနားလည္မႈမ်ားလည္း ဖြဲ႔စည္းပါ၀င္ ေနပါတယ္။ သည္းခံျခင္းဟာ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အလားအလာေတြနဲ႔ ေတာက္ပေနတဲ့ က်ယ္၀န္းတဲ့ မုိးကုတ္၀ုိင္းႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

သည္းခံျခင္းမွာ လွပတဲ့ မ်က္နွာစာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ သည္းခံတတ္သူဟာ လူမ်ားစုရဲ့ ခ်စ္ခင္ နွစ္သစ္မႈကုိ ခံယူရတယ္။ ေဘးရန္ မရွိဘူး၊ အမွားအယြင္း နည္းတယ္။ မေတြ မေ၀ ေသရတယ္။ ေသျပီးေနာက္ ေကာင္းတဲ့ဘ၀ ေရာက္ရတယ္လုိ႔ ဗုဒၶျမတ္စြာက ေဟာေတာ္ မူခဲ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့ သည္းခံျခင္းဆုိတာ သေဘာႀကီးျမတ္ျခင္းရဲ့ သေကၤတ၊ အနစ္နာခံႏုိင္ မႈရဲ့ စံနမူနာ၊ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္မႈရဲ့ သက္ေသ သာဓကေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အခု သည္းခံျခင္း= ခႏၱီနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ ပုံျပင္ကေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီ ဓမၼပုံျပင္ ကေလးဟာ ငယ္ငယ္တုန္းက စာခ် ဆရာေတာ္ တစ္ပါး ေျပာျပခဲ့တာပါ။

ခံသင့္သေလာက္ပဲ ခံမည္

တစ္ခါတုန္းက ဟိမ၀ႏၱာေတာအုပ္ႀကီးထဲမွာ တရားက်င့္ေနတဲ့ ရေသ့ႀကီးတစ္ပါး ရွိခဲ့ ဖူးတယ္။ အဲဒီရေသ့ႀကီးဟာ “ေလာကမွာရွိတဲ့ အက်င့္ ေတြထဲမွာ သည္းခံျခင္း ခႏၱီဟာ အျမတ္ဆုံးပဲ”လုိ႔ အယူရွိျပီး၊ သည္းခံျခင္းကုိ အဓိကထားကာ တရားက်င့္ေလ့ရွိတာမုိ႔ “ခႏၱီ၀ါဒီ ရေသ့ႀကီး”လုိ႔လည္း အမ်ားက ေခၚၾကသတဲ့။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဗာရာဏသီျပည္ကုိ လာရင္း ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီးရဲ့ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာပဲ ေခတၱခဏ သီတင္းသုံးေနတယ္။ ညေနတုိင္းမွာ ဗာရာဏသီျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြဟာ ပန္းနံ႔သာေတြကုိ လက္ဆြဲျပီး ရေသ့ႀကီးထံမွာ တရားနာ လာတတ္ၾကသလုိ ေန႔လယ္ဘက္မွာလည္း ႏြားေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္နဲ႔ ေျမြေဟာက္ႀကီး တစ္ေကာင္ဟာ မၾကာမၾကာ တရားနာလာတတ္သတဲ့။

အဲဒီလုိနဲ႔ တစ္ခ်ိန္မွာ ရေသ့ႀကီးက ႏြားေက်ာင္းသားနဲ႔ ေျမြေဟာက္ႀကီးကုိ ေဒါသမႀကီးဖုိ႔၊ ေဒါသျဖစ္ခဲံလုိ႔ ရွိရင္လည္း သတၱ၀ါေတြကုိ မညွင္းဆဲ မႏွိပ္စက္ဖုိ႔ ဆုံးမရင္း ေလာကမွာရွိတဲ့ အက်င့္ေတြထဲမွာ သည္းခံျခင္း= ခႏၱီဟာ အျမတ္ဆုံး အက်င့္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သည္းခံျခင္း=ခႏၱီ အက်င့္ဆုိတာ သူတစ္ပါးေတြက ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္း ဆဲဆုိလာရင္ “ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ မရုိက္နွက္ မပုတ္ခတ္တာ ေတာ္ေသးရဲ့”ဆုိျပီး၊ တကယ္လုိ႔ ကုိယ္ထိ လက္ေရာက္ ရုိက္ႏွက္ ပုတ္ခတ္ လာခဲ့ရင္လည္း “ ေသေအာင္ မသတ္ျဖတ္တာ ေတာ္ေသးရဲ့” ဆုိျပီး၊ ဒီထက္မက ေသေအာင္ သတ္ျဖတ္ လာရင္ေတာင္မွ “ဪ-တခ်ိဳ႔သူေတြဟာ ကုိယ္ဟာကိုယ္ သတ္ေသဖုိ႔ ကုိယ္တုိင္ အားထုတ္ၾကရတယ္၊ ငါ့မွာေတာ့ ဒီလုိ ေၾကာင့္ၾကရတာမ်ိဳး မရွိဘူး”ဆုိျပီး ၊ ေကာင္းတဲ့ ဘက္လွည့္ေတြးကာ သည္းခံခြင့္လႊတ္တတ္ရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ေဟာၾကား သင္ျပ ေပးလုိက္ပါတယ္။

ႏြားေက်ာင္းသားနဲ႔ ေျမြေဟာက္ႀကီးတုိ႔ကလည္း ရေသ့ႀကီး သင္ေပးလုိက္တဲ့ ခႏၱီ၀ါဒကုိ လုိက္နာ က်င့္ႀကံပါမယ္ဆုိတဲ့ ၀န္ခံခ်က္နဲ႔ ရေသ့ႀကီးကုိ ရုိေသစြာ ရွိခုိးျပီး ကုိယ့္ေနရာ ကုိယ္ျပန္ သြားၾကတယ္။ ႏြားေက်ာင္းသားက ကုိယ့္ေနရာ ေရာက္တဲ့အခါ “ယေန႔ကစျပီး ခႏၱီ၀ါဒ ကုိ က်င့္သုံးမယ္၊ ဒါေပမယ့္ လူမသိမွာ စုိးရတယ္။ အကုန္လုံး သိေအာင္ အိမ္ေရွ႔မွာ စာေရးကပ္ ထားမယ္ “ ဆုိျပီး “ကြ်န္ဳပ္သည္းခံသည္”လုိ႔ စာေရးျပီး ကပ္ထားသတဲ့။

ဒီလုိနဲ႔ ရြာလည္ေလွ်ာက္ျပီး ေသာင္းက်န္းေနတဲ့ လူငယ္ေတြဟာ ႏြားေက်ာင္းသားရဲ့ အိမ္ေရွ႔က ကပ္ထားတဲ့ စာကုိဖတ္ရေတာ့ တကယ္တမ္း သည္းခံသလား ဆုိတာ စမ္းသပ္ၾကမယ္ဆုိျပီး၊ ႏြားေက်ာင္းသားကုိ တခ်ိဳ႔က ခဲနဲ႔ေပါက္ၾက၊ တခ်ိဳ႔က တုတ္ေတြနဲ႔ ရုိက္ၾကတယ္။ ႏြားေက်ာင္းသား ကေတာ့ ဆရာရေသ့ရဲ့ အဆုံးအမကုိ အသက္နဲ႔လဲျပီး ကာကြယ္မယ္ဆုိ ကာ အင္မတန္ သည္းခံပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ လူငယ္ေတြက စိတ္တုိင္းက် အားရေအာင္ ရုိက္ႏွက္ ပုတ္ခတ္ျပီး ျပန္သြား ၾကတဲ့အခါ ႏြားေက်ာင္းသားဟာ ဒဏ္ရာေတြ ဗရပြနဲ႔ ေခြေခြ ေလး လဲက်က်န္ခဲ့တယ္။

ဒီလုိပဲ ေျမြေဟာက္ႀကီးကလည္း “ယေန႔ကစျပီး ခႏၱီ၀ါဒကုိ က်င့္သုံးမယ္” ဆုိျပီး သူေနရာ သစ္ပင္ ေျခရင္းမွာ ေခြေခြေလး အိပ္ေနသတဲ့၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏြားေက်ာင္းသား တခ်ိဳ႔ေရာက္ လာျပီး ေျမြေဟာက္ႀကီးကုိ အေ၀းကေနကာ တုတ္ေတြ၊ ခဲေတြနဲ႔ ပစ္ခတ္တုိ႔ထိ စၾကတယ္။ ခါတုိင္းဆုိလုိ႔ ရွိရင္ေတာ့ ေျမြေဟာက္ႀကီးဟာ သူကုိ ထိဖုိ႔ မဆုိထားနဲ႔ အနားကပ္လာတာနဲ႔ ပါးပ်ဥ္းႀကီးေထာင္ျပီး တရႈးရႈးမႈတ္ကာ ေျပးလုိက္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခါ ႏြားေက်ာင္းသားေတြ လည္း ေသေျပး ရွင္ေျပး ေျပးၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေန႔ေတာ့ ဆရာရွင္ ရေသ့ရဲ့ အဆုံး အမကုိ လုိက္နာမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ေျမြေဟာက္ႀကီးဟာ ျငိမ္ကုပ္ျပီး ေနတယ္။

ေျမြေဟာက္ႀကီးက ဘာမွ် မတုံ႔ျပန္မွန္းသိေလ ႏြားေက်ာင္းသားေတြဟာ ကဲေလပါပဲ။ တခ်ိဳ႔က ခဲေတြနဲ႔ ပစ္လုိ႔အားမရေတာ့ စူးခြ်န္ေတြနဲ႔ ထုိးၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႔ ရုိက္နွက္ရတာ အားမရ လုိ႔ အျမီးကုိဆြဲျပီး ေလထဲမွာ ေ၀ွ႔ရမ္းၾကတယ္၊ ျပီးေတာ့ သစ္ပင္နဲ႔ ရုိက္ျပီး ပစ္ထားၾကတယ္။ ႏြား ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္သြားမွ မေသရုံတစ္မည္ က်န္ခဲ့တဲ့ ေျမြေဟာက္ႀကီးဟာ သူ႔ေနရာသစ္ပင္ ရင္းကုိ မနည္းေရာက္ေအာင္ ျပန္ခဲ့ရသတဲ့။

ဒီလုိနဲ႔ ၂ ၇က္ ၃ ရက္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါ ခႏၱီ၀ါဒီ ရေသ့ႀကီးဟာ သူ႔တပည့္ ႏြားေက်ာင္း သားနဲ႔ ေျမြေဟာက္ႀကီတုိ႔ “ဘာေၾကာင့္မ်ား သူ႔ဆီကုိ မလာၾကပါလိမ့္၊ ေနထုိင္ မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကသလား”ဆုိျပီး သူတုိ႔နဲ႔ ေတြ႔ရေအာင္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ပထမဆုံး နြားေက်ာင္းသားထံ ေရာက္တဲ့အခါ ပတ္တီးအေဖြးသားနဲ႔ သူ႔တပည့္ကုိ ျမင္လုိက္ရေတာ့ ရေသ့ႀကီးက “ဘယ့္ႏွယ့္ျဖစ္တာတုံး”လုိ႔ တအံ့တၾသေမးျမန္းပါတယ္။ ျဖစ္ပ်က္ပုံ အလုံးစုံကုိ ႏြားေက်ာင္းသားက ေျပာျပတဲ့အခါ၊ ရေသ့ႀကီးက “ျဖစ္ -ျဖစ္ရေလ ငါ့တပည့္ရယ္၊ သည္းခံတယ္ဆုိတာ အဲဒီလုိ အဓိပၸာယ္မဲ့ ေပါက္ကရေလးဆယ္ကုိ ငုံ႔ခံရမယ္လုိ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးကြယ္၊ ကုိယ့္ရည္မွန္းခ်က္၊ ကုိယ့္က်င့္စဥ္ကုိ ထိပါးပုတ္ခတ္ ေစာ္ကားလာတဲ့အခါ ကုိယ့္လမ္းေၾကာင္း ေပ်ာက္ မသြားေအာင္ တစ္ဖက္သားကုိ အမ်က္ေဒါသနဲ႔ လက္တုံ႔မျပန္နဲ႔လုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။ ကဲ-ကဲ- ငါျပဳျပင္ေပးခဲ့ပါ့မယ္” ဆုိျပီး ႏြားေက်ာင္းသား အိမ္ေရွ႔မွာ ကပ္ထားတဲ့ စာကုိ “ကြ်ႏု္ပ္သည္းခံသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ခံသင့္သေလာက္ပဲခံမည္”လုိ႔ ဆက္ေရးထားခဲ့သတဲ့။

ရေသ့ႀကီးဟာ အဲဒီကေနဆက္ျပီး ေျမြေဟာက္ႀကီးဆီကုိ ေရာက္သြားတယ္၊ ေျမြေဟာႀကီး လည္း ဒဏ္ရာ အနာတရေတြနဲ႔ မခ်ိမဆံ့ ခံစားေနရတာကုိ ေတြ႔တဲ့အခါ “တပည့္ရယ္၊ သည္းခံတယ္ ဆုိေပမယ့္ အစြန္း ေရာက္ေအာင္ မက်င့္ရဘူးကြယ္”လုိ႔ ဆုံးမသတဲ့။ အဲဒီအခါ ေျမြ ေဟာက္ႀကီးက “အရင္တုန္းက မင္းကုိ တုတ္ေတြ၊ ခဲေတြ ပစ္ၾကတဲ့အခါ တပည့္ဘယ္လုိ လုပ္သလဲ” ဆုိေတာ့ ေျမြေဟာက္ႀကီးက “အဲဒီတုန္းကေတာ့ တစ္ခါတည္း ပါးပ်ဥ္းေထာင္ျပီး တရႈးရႈးမႈတ္ကာ လုိက္ေပါက္ သတ္ပစ္လုိက္တာပဲ”လုိ႔ ေျဖတယ္။

အဲဒီအခါ ရေသ့ႀကီးက “ အခုလုိ ငုံခံတာဟာ မေကာင္းသလုိ အရင္တုန္းကလုိ ေဒါသနဲ႔ လုိက္ကုိက္ တာလလည္း မေကာင္းဘူး၊ သည္းခံတယ္ ဆုိတာ အဲဒီအစြန္း နွစ္ဖက္ၾကားထဲမွာ ကုိယ့္အက်ိဳးစီးပြား၊ သူ႔အက်ိဳးစီးပြား မထိခုိက္ေအာင္ လိမ္လိမ္ မာမာ ေနတတ္တာကုိ ေခၚတာပဲ။ ဥပမာ ဆုိပါေတာ့ ႏြားေက်ာင္းသားေတြ ေနာက္တစ္ခါ လာျပီးေတာ့ တပည့္ကုိ တုတ္ေတြ ၊ခဲေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္ၾကရင္ အခုလုိလည္း ငုံံ႔မခံဘဲ၊ အရင္တုန္းက လုိလည္း ေဒါသနဲ႔ လုိက္မကုိက္ဘဲ သူတုိ႔အေ၀းကုိ ထြက္ေျပးရုံေလာက္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ပါးပ်ဥ္းေထာင္ျပီး ရႈးခနဲ၊ ရွဲခနဲ မႈတ္ထုတ္ျပလုိက္ရင္ တပည့္လုိ ေျမြေဟာက္ တစ္ေကာင္အတြက္ သည္းခံျခင္း ခႏၱီ ဆုိတာ ျပည့္စုံပါျပီကြ”လုိ႔ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ဆုံးမသတဲ့။

ရေသ့ႀကီး ျပန္သြားျပီးတဲ့ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ရြာလယ္က လူငယ္ေတြဟာ လူငယ္ နြားေက်ာင္းသားႀကီးရဲ့ အိမ္ကုိေနာက္တစ္ေခါက္ ေရာက္လာ ၾကျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရေသ့ႀကီး ျပင္ဆင္ေရးသားထားခဲ့တဲ့ အိမ္ေရွ႔က စာတန္းကုိဖတ္ျပီး ပုခုံးနွစ္ဖက္ကုိတြန္႔ကာ သူတုိ႔အားလုံး အသာ တၾကည္ပဲ ျပန္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိပဲ ေျမြေဟာက္ႀကီးကုိ နွိပ္စက္ မယ္ဆုိျပီး လာၾကတဲ့ နြားေက်ာင္းသားေတြကလည္း ေျမြေဟာက္ႀကီးက ပါးပ်ဥ္းေထာင္ကာ တရႈးရႈးမႈတ္ျပီး လုိက္တာေၾကာင့္ ထြက္ေျပး သြားၾကျပီး ေနာက္ထပ္လည္း မစရဲေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီေန႔ကစျပီးေတာ့ ႏြားေက်ာင္းသားနဲ႔ ေျမြေဟာက္ႀကီးတုိ႔ဟာ ခႏၱီ၀ါဒီရေသ့ႀကီးရဲ့ အဆုံး အမေအာက္မွာပဲ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း တရားက်င့္သုံး သြားႏုိင္ၾကပါေတာ့တယ္။

ဒီပုံျပင္ကေလးဟာ သည္းခံမႈ အနုပညာနဲ႔ နက္ရႈိင္းသိမ္႔လွပပုံ တစ္စိတ္တစ္ေဒသကုိ ထုတ္ ေဖာ္ျပသေပးတာ ျဖစ္သလုိ ခႏၱီပါရမီ အေပၚမွာ အုပ္မုိးေနတဲ့ မသိနား မလည္မႈဆုိတဲ့ ျမဴတိမ္ ၊ မီးခုိးေတြကုိလည္း အထုိက္ အေလ်ာက္ မႈတ္လႊင့္ေပးတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာလုံးဆုိင္ရာ ရန္ျငိဳး အာဃာတ- အၾကမ္းဖက္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္နွက္ေနတဲ့ ယေန႔ေခတ္လုိ ကာလမ်ိဳးမွာ သည္းခ ံ ျခင္း= ခႏၲီတရားဟာ တိမ္ညိဳ တိမ္မည္းေတြၾကားက ဘြားခနဲ ေပၚလာတဲ့ လျပည့္၀န္းႀကီးလုိ အင္မတန္ ခ်စ္ခင္အားကုိး ၾကည္ညုိေက်နပ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။

ခႏၱီ၀ါဒဟာ တစ္ဦးခ်င္းကစျပီး တစ္ကမၻာလုံး အထိ ေမတၱာတရားနဲ႔ ျဖန္႔ၾကက္လႊမ္းျခဳံ ေပးျပီး အျပစ္ကင္း ေကာင္းက်ိဳးရတဲ့ ကိစၥေတြကုိ ကမၻာနဲ႔ အ၀န္း ျဖစ္ထြန္း ေပၚေပါက္ေစ ပါတယ္။ ခႏၱီ၀ါဒ၊ မထြန္းကားေသးသမွ် ကမၻာဟာ စစ္မွန္တဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ လုံး၀ရႏုိင္စရာ မရွိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ သည္းခံျခင္းဆုိတာ အာဃာတနဲ႔ မုန္းတီးမႈေတြကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔၊ သေဘာ ကြဲလြဲမႈရဲ့ ေအာက္ေျခမွာ အခ်င္းခ်င္း ယုံၾကည္ေလးစားမႈကုိ အေျခခံျပီး ေမတၱာကမၻာ ကုိ တည္ေဆာက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

သည္းခံျခင္းဟာ လူ႔ဘ၀ကုိ ေနျခည္နုလုိ ေနြးေထြးျပီး ယုံၾကည္ရဲရင့္ေစပါတယ္။ ေလျခႏုလုိ ေအးခ်မ္းျပီး ၾကည္ရႊင္ လန္းဆန္း ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ပုံျပင္ထဲကလုိ ငုံ႔မခံႏုိင္ရင္ေတာင္မွ “ခံသင့္သေလာက္ေတာ့ ခံၾကေစ”ခ်င္ပါတယ္ ။ ဘ၀မွာ အမ်က္ေဒါသေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာ ႏုိင္တဲ့ ဆုံးရႈံးမႈေတြနဲ႔ သည္းခံခြင့္လႊတ္ႏုိင္မႈေၾကာင့္ ရလာႏုိင္မယ့္ ေအာင္ပြဲေတြကုိ အေသ အခ်ာ ေလ့လာသုံးသပ္မိရင္ လူသားတုိင္း “ခႏၱီ၀ါဒီ”ေတြ ျဖစ္လာၾကမွာပါ။

ေတာ္၀င္ႏြယ္

Read more...

“အေလွ်ာက္ေကာင္းေတာ့ အေထာင္းသက္သာ”

မိမိသည္ မႏၱေလးျမိဳ႕ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနတကၠသိုလ္၌ ေနစဥ္က ၾကားခဲ့ရေသာ တကယ့္ျဖစ္ရပ္ ကေလး ပါေပတည္း။ သာသနတကၠသိုလ္၏ စည္းမ်ဥ္းအရ စာသင္သားမ်ားသည္ တစ္ပတ္လွ်င္ ေျခာက္ရက္စာ၀ါတက္ရ သည္။ အနည္းဆံုး တစ္ေန႔ကို စါ၀ါ ငါးၾကိမ္ သို႔မဟုတ္ေျခာက္ၾကိမ္တက္ရသည္။ လဆန္းရွစ္ရက္ လဆုတ္ရွစ္ရက္ဆိုလွ်င္ အဖိတ္ ဥပုသ္ဟူ၍ ေက်ာင္းႏွစ္ရက္ပိတ္သည္။ လဆန္း၁၅ရက္ လဆုတ္၁၅ရက္ သို႔မဟုတ္ လဆုတ္၁၄ရက္ဆိုလွ်င္ ဥပုသ္ေန႔တစ္ရက္သာ ေက်ာင္းပိတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေန႔စဥ္ ညေနခင္းတိုင္း မျဖစ္မေန ဘုရားရွိခိုးၾကရေလသည္။ ကိစၥၾကီးငယ္ရွိလွ်င္ကား အေစာင့္က်ေသာ ဆရာေတာ္မ်ားထံ ခြင့္တိုင္ကာ ပ်က္ကြက္ခြင့္ရွိေပသည္။ အခ်ိဳ႕စာသင္သားမ်ားသည္ကား ဘုရား၀တ္တက္မပ်က္၊ စာ၀ါမပ်က္ အလြန္လွ်င္ ၀ိရီယေကာင္းၾကေပသည္။ လူ ူငယ္တို႔၏ ဘာသာဘာ၀အရ အခ်ိဳ႕လည္း တခါတေလ ပ်င္းပ်င္းရွိေသာအခါ
“တပည့္ေတာ္ေခါင္းမူးေနပါသျဖင့္ ဘုရား၀တ္တက္ပ်က္ခြင့္ ျပဳပါရန္ ရိုေသစြာ ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္ဘုရား။” ဟုခြင့္တိုင္ၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕စာသင္သားမ်ားကလည္း
“တပည့္ေတာ္ဗိုက္ေအာက္ေနပါသျဖင့္ ေဆးခန္းသို႔ သြားခြင့္ျပဳပါရန္ ေလွ်ာက္ထားအပ္ပါသည္ဘုရား။”ဟု စသည္ျဖင့္ မျမင္ရေသာ ေ၀ဒနာမ်ားကို တင္ျပကာ ဘုရား၀တ္တက္ပ်က္ကြက္ခြင့္ကို ေတာင္းခံေလွ်ာက္ထားၾက ေလသည္။ ထိုအထဲ ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးသည္ ေခါင္းကိုက္ေသာေၾကာင့္ငွင္း ဗိုက္ေအာက္ေသာေၾကာင့္ငွင္း ခြင့္တိုင္လာသည္မွာ မ်ားလွေပသည္။ ေနာက္ဆံုး ဆရာေတာ္က
“ေမာင္ပဇင္း မင္းခြင့္တိုင္တာေတြက မ်ားလွျပီေနာ္၊ ၾကည့္လဲလုပ္အံုး။”ဟု သတိေပးပင္ခံေနရသည္။ ထို႔သို႔ သတိေပးခံရသျဖင့္ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ဘုရား၀တ္တက္ပ်က္ကြက္ခြင့္ကိုပင္ မတိုင္ရဲေတာ့ေပ။ တစ္ေန႔ ေသာ ညေနခင္း ဘုရား၀တ္တက္ေၾကးစည္းလဲေခါက္ေနျပီ၊ သံဃာေတာ္မ်ားသည္လညး္ ဘုရား၀တ္တက္ရာ ဓမၼာရံုဆီသို႔ ၾကြသြားၾကသည္။ မၾကာလုိက္ပါ ဓမၼာရံုၾကီးအတြင္းမွာေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြ၏ ဘုရား၀တ္တက္ သံမ်ားေပၚထြက္လာခဲ့ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ခြင့္တိုင္မ်ားေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ကား ဘုရား၀တ္တက္ရမွာ ပ်င္းသည့္အတြက္ အျပင္ခိုးထြက္မည္ဆိုေသာရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ တကၠသိုလ္ဂိတ္ေပါက္ဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာ ခဲ့ေပသည္။ ထိုကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဘုရား၀တ္တက္ပ်က္ေသာ ကိုယ္ေတာ္မ်ားကို လိုု္က္ဖမ္း ေနေသာ နာယကခ်ဳပ္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ထိပ္တိုက္သြားေတြ႔ေလသည္။ ထိုအခါ နာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္က
“ဒီကိုယ္ေတာ္ လာခဲ့။ ဘုရားရွိခိုးမလိုက္ဘဲနဲ႔ အျပင္လစ္ထြက္မလို႔ မဟုတ္လား၊”ဟုေမးေသာအခါ ကိုယ္ေတာ္ ေလးက
“မဟုတ္ပါဘူးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဆရာေတာ္ကို လိုက္ရွာေနတာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ဖိနပ္မရွိလို႔ ဖိနပ္အလွဴခံ ခ်င္လို႔ပါဘုရား။”ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလသည္။ ထုိအခါ ဆရာေတာ္သည္ ထိုက္ုိယ္ေတာ္ေလးကို အေရးယူရန္ ေနေနသာသာ အေဆာင္သို႔ ေခၚသြားကာ ဖိနပ္ကိုပင္ စြန္႔ၾကဲလိုက္ရေလသည္။
“ေအာ္ တခၤဏုပၸတၱိဥာဏ္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးျဖစ္ေပသည္။”ဟု မိမိသည္ပင္ ခ်ီးက်ဴးေန မိေတာ့သည္။
တစ္ခါတြင္ကား ကိုယ္ေတာ္ေလးႏွစ္ပါးသည္။ ဘုရား၀တ္တက္ မလိုက္လိုသျဖင့္ အျပင္ထြက္ရန္ တကၠသိုလ္ တံခါးေပါက္ၾကီးဆီသို႔ တိတ္တဆိတ္ခ်ဥ္းကပ္လာေလသည္။ ထိုအျခင္းအရာကို ျမင္ေသာ နာယက ခ်ဳပ္ ဆရာ ေတာ္သည္ ေနာက္မွ ခပ္သုတ္သုတ္လိုက္လာကာ
“ေဟ့ ေမာင္ပဇင္းေတြ ဘုရားရွိခိုးမလိုက္ဘဲ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ။”ဟု ေမးေလသည္။ ဤတြင္ ကိုယ္ေတာ္ေလး ႏွစ္ပါးက သံျပိဳင္
“တပည့္ေတာ္တို႔က တကၠသိုလ္ကမဟုတ္ဘူးဘုရား၊ အာဂႏၱဳကိုယ္ေတာ္ေတြပါဘုရား၊”ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ရာ ဆရာေတာ္က
“ေအာင္မာ မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္မ်ား မသိဘူးမ်ားမွတ္ေနသလား၊ မင္းဘဲြ႔အမည္က သာသန(ဘဗၺဳ)၊ မင္းက ၀ိစာရ(ဒိန္းေဒါင္)ဟု နာမည္ေျပာင္မ်ားကိုပါ တခါတည္း ထည့္ေျပာလိုက္ရာ ကိုယ္ေတာ္ေလးႏွစ္ပါးသည္ မည့္ သည့္စကားမွ်မေျပာႏိုင္ရွာေတာ့ေပ။ ဆရာေတာ္၏ အျပစ္ေပးျခင္းကို ခံလိုက္ရေလေတာ့သတည္း။
Posted by AShin Javana at 8:51 AM

Read more...

ေမတၱာ၀ိဟာရီ ( သို႔ ) ေတာင္တန္းသာသနာၿပဳဆရာေတာ္

ငယ္စဥ္ဘ၀ စခဲ႔ရ

ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာကို ၁၂၇၂ ခု၊ ျပာသုိ လျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္၊ (၁၅ ဇန္န၀ါရီ ၁၉၁၁)တနဂၤေႏြေန႔တြင္ စစ္ကုိင္းတုိင္း ဒီပဲယင္းၿမိဳ႕နယ္ ေႏြတြင္းကုန္းေက်းရြာ တြင္ ခမည္းေတာ္ ဦးဘိုးညိဳ မယ္ေတာ္ေဒၚေသးတာ မွ ဖြားၿမင္ခဲ႔သည္။၁၂၈၄ ခုႏွစ္တြင္ ႐ြာေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱဝိလာသကုိ ဥပဇၥ်ာယ္ ျပဳ၍ မိဘ ႏွစ္ပါး တုိ႕၏ ပစၥယာ ႏုဂၢဟျဖင့္ ရွင္သာမေဏ အျဖစ္ ေရာက္ေတာ္ မူသည္။ ၁၂၉၂ ခုႏွစ္၊ ေႏြတြင္းကုန္း႐ြာ ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱဝိလာသကုိ ဥပဇၥ်ာယ္ ျပဳ၍ ရဟန္း အျဖစ္သုိ႕ ေရာက္ေတာ္မူသည္။

စာေပေလ႔လာ ဘ၀မွာ

ဆရာေတာ္သည္ မုံ႐ြာၿမိဳ႕ ေ႐ႊသိမ္ေတာ္တုိက္၊ မဟာ လယ္တီတုိက္၊ စစ္ကုိင္းေတာင္ မဟာ သမယေခ်ာင္၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ခ်မ္းသာႀကီး ေျမာက္တုိက္၊ အမရပူရၿမိဳ႕ တူးေမာင္းတုိက္၊ ပခုကၠဴၿမိဳ႕ မဟာ ဝိသုတာ ရာမတုိက္ ဆရာေတာ္မ်ား ထံတြင္ ပိဋကတ္ က်မ္းစာမ်ား ကို တတ္စြမ္းသမွ် သင္ယူ ခဲ့သည္။ ေရွးေခတ္စာသင္နည္းအရ က်မ္းႀကီးေပါက္ သင္ယူ တတ္ေျမာက္ ေတာ္မူခဲ႔ၿပီး အဂၤလိပ္စာ၊ ခ်င္းစာေပ၊ ခ်င္းဘာသာ စကား တုိ႕ကုိလည္း ေလ့လာ တတ္ေျမာက္ ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္တုိင္း ကမာ႐ြတ္ ၿမိဳ႕နယ္ ဝါဆုိေက်ာင္းႏွင့္ လႈိင္ၿမိဳ႕နယ္ ေအာင္ခ်မ္းသာ ေက်ာင္းတုိ႕၌ စာဝါမ်ား ပုိ႔ခ်ခဲ့သည္။

သာသနာၿပဳတို႔ အတုယူစရာ

စာေပမ်ား သင္ယူတတ္ေၿမာက္ၿပီး၍ သပိတ္တလုံး ပိုက္ကာ ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ႔သည္၊ နွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ကာလပတ္လုံး ခ်င္းေတာင္တန္းတေလ်ာက္ သာသနာၿပဳေတာ္မူၿပီး ရံဖန္ ရံခါမွသာ ၿပည္မႀကီးမွာ ဒကာဒကာမတို႔ ပင္႔ေလ်ာက္ခ်က္အရ ႀကြေ၇ာက္ ခ်ီးေၿမွာက္ေတာ္မူသည္၊

တဘ၀ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခ်ိန္

၁၃၅၇ ခုႏွစ္၊ ျပာသုိလဆန္း ၇ရက္ (၂၇၊ ၁၂၊ ၁၉၉၅) ေန႕ ညေန ( ၆ း ၃၀) နာရီ အခ်ိန္၌ သက္ေတာ္ ၈၆ ႏွစ္၊ သိကၡာေတာ္ ၆၆ ဝါ အရတြင္ ခ်င္းျပည္နယ္၊ ဖလမ္း ၿမိဳ႕နယ္၊ လုံပီး ေက်း႐ြာမွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႕ ေဆးကုသမႈ ခံယူရန္ ႀကြေရာက္ေတာ္မူစဥ္ မႏၱေလး ေလဆိပ္မွာပင္ တဘ၀ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေတာ္မူခဲ႔သည္။

ေရးသားခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ား

1. ကုိယ္ေတြ႕ မွတ္တမ္းမ်ား - ၁၉၈၉ ခုႏွစ္
2. ခ်မ္းေျမ့စြာ ဘဝ ေနနည္း တရားေတာ္ - ၁၉၈၉ ခုႏွစ္
3. ဂုဏ္ေတာ္ကြန္ခ်ာ ပုတီး စိပ္နည္းမ်ား - ၁၉၈၉ ခုႏွစ္
4. ဆရာေတာ္ အရွင္ ဦးဥတၲမသာရ၏ ကုိယ္ေတြ႕ မွတ္တမ္းမ်ား - ၁၉၅၄ ခုႏွစ္
5. ေတာင္တန္းတရား (ပထမတြဲ) - ၁၉၉၁ ခုႏွစ္

6. ေတာင္တန္း သာသနာျပဳ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၲမသာရ - ၁၉၉၄ ခုႏွစ္
7. ပရိတ္ ေမတၲာ တန္ခုိး ထက္ေစေသာနည္း - ၁၉၉၂ ခုႏွစ္
8. ဘဝ တံခြန္ေအာင္ လမ္းၫႊန္ တရားေတာ္ - ၁၉၉၂ ခုႏွစ္
9. ဘဝ ေအာင္ျမင္ေရး လမ္းၫႊန္ ေဒသနာ - ၁၉၉၃ ခုႏွစ္
10. ဘုန္ႀကီးမွတ္စု - ၁၉၉၇ ခုႏွစ္

11. ေမတၲာ စြမ္းအား လက္ေတြ႕ အက်ဳိးမ်ား - ၁၉၉၄ ခုႏွစ္
12. ေမတၲာရွင္ႀကီး၏ ေမတၲာစာ - ၁၉၉၂ ခုႏွစ္
13. ရဟန္း ဘဝ ခ်မ္းသာ (ပထမတြဲ) - ၁၉၉၂ ခုႏွစ္
14. ရဟန္း ဘဝ ခ်မ္းသာ (ဒုတိယတြဲ) - ၁၉၉၃ ခုႏွစ္
15. သံသရာဝဋ္ကုိ လြတ္ေအာင္ ႐ုန္းၾကစုိ႕ရဲ႕ - ၁၉၉၄ ခုႏွစ္

စာေစာင္အသီးသီးတြင္ ေရးသားခဲ့ေသာ ဓမၼေဆာင္းပါးမ်ား

1. ကုိယ္က ဖန္တီး၍ သံသရာ က်င္လည္ ေနၾကသည္၊ ဗုဒၶဓမၼ ေလာက စာေစာင္ အတြဲ (၃၈) အမွတ္ (၁၈) မွ (၂၁) အထိ
2. ခ်င္းေစာ္ဘြားႀကီး ဦးဝမ္မႈံ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မဂၢဇင္း (၂၉၊ ၁၁၊ ၁၉၃၇)
3. ခ်င္းေတာင္တန္း သာသနာျပဳ၊ ဒဂုန္ မဂၢဇင္း (၅/ ၁၉၄၁)
4. ေတာင္တန္း သာသနာျပဳေရး၊ ဒဂုန္ မဂၢဇင္း အတြဲ (၂၁) အမွတ္ (၁) (၁၊ ၁၊ ၁၉၄၇)
5. ေတာင္အစဥ္စဥ္ ေတာအထပ္ထပ္ သာသနာ ေရာင္ျခည္ ထင္ဟပ္ခဲ့ၿပီ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မဂၢဇင္း အတြဲ

(၁၀) အမွတ္ (၉) (၈၊ ၁၁၊ ၁၉၄၇)
6. ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ ရွာမွီးၾကရာ၌ ၾကံဳႀကိဳက္တတ္ေသာ အခက္အခဲမ်ား၊ တုိးတက္ေရး မဂၢဇင္း အမွတ္ (၉၃) (၆/၁၉၄၁)
7. နာဂ ေတာင္တန္းသားတုိ႕၏ ေနာက္ကြယ္မွ ဤရက္ ဤ႐ြာမ်ား၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မဂၢဇင္း (၂၂၊ ၂၊ ၁၉၄၇)
8. ႏွစ္ျပည္ေထာင္ အေျခက် အလယ္က ေက်ာက္ေဆာင္ ေမွ်ာ္လုိ႕သာ မွန္းမိေတာ့ လြမ္းခမ္းငဲ့ ရစ္သီ၊ ဒဂုန္ မဂၢဇင္း အတြဲ (၂၁) အမွတ္ (၇) (၇/၁၉၄၇)
9. နိဗၺာန္ ရလုိလွ်င္ သြားေရာက္နည္း အဖုံဖုံရွိသည္၊ ဗုဒၶဓမၼ ေလာက စာေစာင္ အတြဲ (၃၀) အမွတ္ (၁၄)
10. ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းတုိက္မ်ားသည္ ေလာက အယူဝါဒကုိ လုိက္နာ သင့္သေလာ၊ တုိးတက္ေရး မဂၢဇင္း အမွတ္ (၉၅) (၁၊ ၈၊ ၁၉၄၁)

11. မဏိပူရ နယ္ျခား တမူးၿမိဳ႕၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မဂၢဇင္း (၁၀/၁၉၄၇)
12. ေျမေပါက္လြတ္ ဆြမ္းေကြၽးတဲ့ ပြဲတဲ့၊ ဗုဒၶဓမၼ ေလာက စာေစာင္ အတြဲ (၁၃) အမွတ္ (၃၆) မွ အမွတ္ (၄၀) အထိ
13. ၿမိဳ႕ေတာ္ ဖလမ္း၊ ဒဂုန္ မဂၢဇင္း အတြဲ (၂၁) အမွတ္ (၁၀) (၁၀၊ ၁၁၊ ၁၉၄၇)
14. ၿမိဳ႕တုိ႕ ဌာေန၊ တုိးတက္ေရး မဂၢဇင္း အမွတ္ (၈၈) (၁၊ ၁၊ ၁၉၄၁)
15. ၿမိဳ႕ေတာ္ ဘုတလင္၊ တုိးတက္ေရး မဂၢဇင္း အမွတ္ (၈၈) (၃၊ ၇၊ ၁၉၄၁)

16. ယဥ္ေက်းလာေသာ ခ်င္းေတာင္၊ တုိးတက္ေရး မဂၢဇင္း အမွတ္ (၉) (ဧၿပီလ)
17. ေ႐ႊျပည္ဝင္ စာတမ္း၊ တုိးတက္ေရး မဂၢဇင္း အမွတ္ (၈၄) (၃၊ ၉၊ ၁၉၄၀)
18. သာသနာျပဳ ပႏၷက္စြဲရန္ အေကာင္းဆုံး ဌာနႀကီး တခု၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မဂၢဇင္း (၁၃၊ ၉၊ ၁၉၄၇)
19. သာသနာ့ သူရဲေကာင္းမ်ား၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မဂၢဇင္း (၂၂၊ ၂၊ ၁၉၄၇)
20. အာသံျပည္ သာသနာေရး၊ ဗုဒၶဓမၼ ေလာက စာေစာင္ အတြဲ (၉) အမွတ္ (၁၀)
21. အယ္ဒီတာသုိ႕ လြမ္းဖြယ္ ခ်င္းဝိေသသတုိင္းမွ ေပးစာ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မဂၢဇင္း (၁၃၀၉) ခုႏွစ္၊

posted by အရွင္သုနႏၵာလကၤာရ at 8:23 AM 0 comments

ခ်င္းေတာင္တန္း ရဲ႕ သခင္ႀကီး

ခ်င္းေတာင္တန္း တစ္ေႀကာလုံး မုိးမရြာတာႀကာၿပီ၊ ဘယ္လိုေတြၿဖစ္ေနပါလိမ္႔ --- --
ဒါဆို သခင္ႀကီး လုပ္ထားတာပဲ ၿဖစ္မယ္ - လာ သြားႀကစို႔ သခင္ႀကီးကို သြားေၿပာႀကမယ္ ---

ဒီေန႔ ေနမပြင္႔နုိင္ေလာက္ေအာင္ ၿမဴခိုးေတြ ပိတ္သဲေနတာပဲ၊ ေတာင္ယာ လုပ္ခ်င္တာေတာင္ လုပ္လို႔ မရႀကဘူး၊ ၿမဴေတြ ဆုိုင္းေနတာ သခင္ႀကီး လုပ္ထားလို႔ ၿဖစ္မယ္ --
လာ သြားႀကစို႔ရဲ႕ သခင္ႀကီးကုိ သြားေၿပာၿပီး ေနပူေအာင္ လုပ္ေပးခိုင္းႀကမယ္ -- -

ဒကာတို႔-- ဒီေန႔ ေတာလိုက္ မသြားႀကပါနဲ႔၊ အႏၱရာယ္နဲ႔ တုိးလိမ္႔မယ္၊ သားေကာင္လဲ ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊
သခင္ႀကီး -- -- ကယ္ပါအုံး - ဒီမွာ လူတေယာက္ ေတာ၀က္ အပက္ခံလိုက္ရလို႔ပါ - --

အဲလုိ အဲလိုမ်ိဳး ဒုကၡအားလုံး တုိ႔ရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္၊ ခ်င္းတမ်ိဳးသားလုံးရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ ဗိုက္ႀကီးသည္ ကေလးမေမြးနိုင္တာက အစ လုိုက္လံ ကူညီေပးခဲ႔ရတဲ႔ သခင္ႀကီး ေခၚ ေတာင္တန္းဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဘ၀ဟာ ခက္ခဲႀကမ္းတမ္း ပင္ပန္းခဲ႔ပါတယ္။

ေဆာင္းတြင္းကာလရဲ႕ တခုေသာ ညမွာေတာ႔ ဆရာေတာ္ႀကီး သီတင္းသုံးတဲ႔ ေတာင္ေပၚေက်ာင္း၀င္း
ၿပင္ေလးထဲမွာ ကပၸိယခ်င္းဒကာတေယာက္ရယ္၊ ဆရာေတာ္ႀကီးရယ္ မီးလွဳံေနပါသတဲ႔၊ က်ားတေကာင္
ကလည္း ခ်မ္းလြန္းလို႔ ထင္ပါရဲ႕ မီးပုံေဘးနားအထိ ေရာက္လာၿပီး ၿငိမ္၀ပ္စြာ မီးလွဳံေနတယ္၊ ဒီမွာတင္ ခ်င္းဒကာက က်ားႀကီးကုိ ႀကည္႔ကာ သတ္ၿပီး ေရာင္းစားလိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ လို႔ စိတ္တြင္းက ႀကံစည္ကာ အကုသိုလ္စိတ္မ်ား ၿဖစ္လာတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ထဲ က်ားႀကီးဟာ အမွတ္မထင္ ေဟာက္လိုက္ပါသတဲ႔၊ ဒီမွာတင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက --

ဒကာႀကီးက သူ႔ကို ရန္ၿပဳဖို႔ ဘာေႀကာင္႔ စိတ္ကူးရတာလဲ ပါဏာတိပါတ ကို မလုပ္ရဘူးေလ -
တင္ပါ တပည္႔ေတာ္ ေစာေစာကေတာ႔ ေႀကာက္ေနတာပါ၊ ေနာက္ေတာ႔ သူက ရန္မၿပဳမွန္း သိတာေႀကာင္႔ အကုသိုလ္စိတ္ေတြ ၀င္လာမိတာပါဘုရား -- ဟု ေလ်ာက္ထားသတဲ႔၊

ခ်င္းေတာင္တန္းက အေတြ႔အႀကဳံမ်ား

အသြားအလာ ခက္ခဲ၍ ေဝးလံ ေခါင္းပါးေသာ ေတာင္တန္း ေဒသ မ်ားတြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ မွ် သီတင္းသုံး ေနထုိင္လ်က္ ေဒသခံ တုိင္းရင္းသား မ်ားအား ဗုဒၶ တရားေတာ္မ်ားကို မ်ိဳးေစ႔ခ် ေပးေတာ္မူခဲ႔ၿပီး အိႏၵိယႏုိင္ငံ အာသံ ျပည္နယ္၊ မဏိပူရ ျပည္နယ္ႏွင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏုိင္ငံ စစ္တေကာင္း ေတာင္တန္း မ်ားႏွင့္ ဥေရာပ ႏုိင္ငံမ်ားအထိ လွည့္လည့္ သာသနာ ျပဳေတာ္ မူခဲ့သည္။

အထူးအားၿဖင္႔ ေမတၱာအရာတြင္ ႀကီးမားေတာ္မူကာ သတၲဝါတုိ႕ အေပၚ နူးညံ႕ေသာ စိတ္ထားၿဖင္႔ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးမပါ ေန႔ေရာ ညပါ ၾကမ္းတမ္းေသာ ေတာေတာင္ ခရီး၀ယ္ ေတာင္ေ၀ွးတစ္ေခ်ာင္းၿဖင္႔ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ပင္ပင္ပန္းပန္း သြားလာ၍ သာသနာ ျပဳေတာ္မူခဲ႔ၿပီး အစားအေသာက္ ကအစ ခ်ိဳးၿခံေခြ်တာကာ သာသနာၿပဳေတာ္မူခဲ႔သည္၊

တေန႔တေန႔ ဘုန္းေပးစရာ မရွိ၍ ပိန္းဥၿပဳတ္ ကန္စြန္းဥၿပဳတ္ၿဖင္႔လည္း ဆြမ္းတနပ္ ၿပီးေတာ္မူခဲ႔ရသည္လည္း ရွိခဲ႔၏။ ေဒသခံ ခ်င္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ကား ကိုးကြယ္ခံ တန္ခိုးရွင္ႀကီးဟူ၍လည္းေကာင္း၊ သခင္ႀကီး ဟူ၍လည္းေကာင္း ေခၚေ၀ၚႀကကာ ခ်စ္ေႀကာက္ ရုိေသေလးစားႀကေပသည္၊ တခါတရံ ခ်မ္းေအးေသာ ေဆာင္းတြင္းကာလ၀ယ္ ထူထဲေသာ ေစာင္အထပ္ထပ္ ၿခဳံထားေသာ္လည္း ေတာင္ေပၚေက်ာင္း၌ သီတင္းသုံးေတာ္မူေသာ သခင္ႀကီး ေက်ာင္းသကၤန္းထက္မွ ေစာင္မ်ားကို ေဖာက္ထြက္ကာ ထူးဆန္းေသာ အလင္းေရာင္တန္းမ်ား

ၿဖာထြက္ေနၿခင္း၊ ေက်ာင္းသကၤန္းတခုလုံး လင္းထိန္ေနၿခင္း စေသာ ထူးဆန္းဖြယ္ရာမ်ားကို ေတာင္ေၿခမွ ခ်င္း တုိင္းရင္းသား ဒကာ ဒကာမမ်ား မႀကာခဏ ေတြ႔ၿမင္ႀကရသည္ ဟု ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အထၳဳပၸတိၱ စာအုပ္တြင္ ဖတ္ရွဳ႕ရေပသည္၊ ထုိအတြက္ေႀကာင္႔လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးအား ေမတၱာ၀ိဟာရီ ( ေမတၱာၿဖင္႔ အၿမဲမၿပတ္ေနေလ႔ရွိေသာ ) မေထရ္ႀကီး ဟူ၍ ရဟန္းရွင္လူ အမ်ားက လက္ခံ ႀကည္ညိဳခ႔ဲႀက၇သည္။

အနည္းဆုံး တနွစ္တေခါက္အေနၿဖင္႔ ၿမန္မာၿပည္ အလယ္ပိုင္း ေအာက္ပိုင္းေဒသမ်ားသို႔ ႀကြေတာ္မူကာ သက္ေတာ္ႀကီးရင္႔ေတာ္မူသည္အထိ ဒကာ ဒကာမတို႔အား ေမတၱာၿဖင္႔ ခ်ီးေၿမာက္ေတာ္မူခ႔ဲသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ပရိတ္ရြတ္တုိင္း တရားေဟာတုိင္းမွာလဲ ေရအုိးေရခြက္ ပုလင္း စသည္တို႔၌ရွိေသာ ေ၇မ်ား ဆူေ၀ လ်ံတက္ ေလ႔ရွိေသာေႀကာင္႔ ေရဆူဆရာေတာ္ ဟုလည္း ေက်ာ္ႀကားေတာ္မူခဲ႔ေပသည္။

လူျဖစ္ေလရ၊ ဒုလႅဘ၌

ျဖည့္ၾကေရာင္ဝါ၊ လထက္သာသည္၊

ပညာအလင္း ကိုယ္မွာဝင္းေစ၊

ဇင္မင္းဆယ္ဆ၊ မွ်မကသည့္

စာဂအက်င့္၊ ေမႊးသျဖင့္လွ်င္၊

အခြင့္ထိုက္တန္ ေနရာမွန္၌

သက္ပန္ရာျပည့္ တည္ေစသတည္း။ ။

ဘ၀မွာ ထုိက္တန္စြာ ဘာ၀နာ ပြားမ်ားအားထုတ္ ထားသူအတြက္ ေကာင္းရာ သုဂတိ ေရာက္ေစဖို႔ ဆုေတာင္း ေပးေနစရာ မလိုေတာ႔ပါဘူးေလ၊

တကၠသိုလ္ဘုန္းနိုင္က သဇင္ပန္းကို တင္စားသလို စာေရးသူကလဲ ၁၃၅၇ ခုႏွစ္၊ ျပာသုိလဆန္း ၇ရက္ (၂၇၊ ၁၂၊ ၁၉၉၅) ေန႕ ညေန ( ၆ း ၃၀) နာရီ အခ်ိန္၌ သက္ေတာ္ ၈၆ ႏွစ္၊ သိကၡာေတာ္ ၆၆ ဝါ အရတြင္ ခ်င္းျပည္နယ္၊ ဖလမ္း ၿမိဳ႕နယ္၊ လုံပီး ေက်း႐ြာမွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႕ ေဆးကုသမႈ ခံယူရန္ ႀကြေရာက္ေတာ္မူစဥ္ မႏၱေလး ေလဆိပ္မွာပင္ တဘ၀ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေတာ္မူခဲ႔ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ သီလ သမာဓိ ပညာဂုဏ္တို႔ကို ပူေဇာ္ေသာအားၿဖင္႔ေရးသား ပူေဇာ္အပ္ပါသည္၊

posted by အရွင္သုနႏၵာလကၤာရ at 8:31 AM 1 comments

Read more...

ဦးဒတၱ အေမြေတာင္းခန္း

ဦးဒတၱ မႏၲေလးၿမိဳ႕၌ စာသင္ေနစဥ္ျဖစ္၏။ တစ္ရြာတည္းသား စီနီယာေနာင္ေတာ္ဦးဇင္း တစ္ပါးႏွင့္အတူ တစ္တိုက္တည္း၌ သီတင္းသံုးရင္း ပိဋကတ္စာေပးမ်ား ေလ့လာလိုက္စားလွ်က္ ရွိ၏။ တစ္ေန႕ေတာ့ ဦးဒတၱဆြမ္းခံၾကြေနစဥ္ သူ႕ရြာမွဖုန္းဆက္၍ ဦးဒတၱ၏ အဘိုးကြယ္လြန္သြားသည္ကို အေၾကာင္းၾကားေလ၏။ စာ၀ါမ်ားအေရးႀကီးေနခ်ိန္ ျဖစ္၍ ဦးဒတၱအား ျပန္မလာလွ်င္လည္းရေၾကာင္း၊ စာကိုသာ ႀကိဳးစားသင္ေစ လိုေၾကာင္း မွာထားခဲ့ေလ၏။

ေနာင္ေတာ္ဦးဇင္းသည္လည္း ဦးဒတၱရိုးလြန္းသည္ကို ငယ္စဥ္ကတည္းက သိထားသူပီပီ ဦးဒတၱ ဆြမ္းခံျပန္ၾကြ လာသည္ႏွင့္ ၾကပ္ေပးေလေတာ့၏။

ေနာင္ေတာ္ဦးဇင္း။ ။ “ကုိယ့္ေတာ့ ဒကာႀကီးေတာ့ ဖုန္းဆက္တယ္၊ အဘိုးဆံုးၿပီးေျပာတာပဲ၊ ကိုယ့္ေတာ္ကို ျပန္မလြတ္ပါနဲ႕၊ စာ၀ါေတြအေရးႀကီးေနတယ္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပတာပဲ၊ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ဖခင္ႀကီးဟာ အဘိုးက်န္ခဲ့တဲ့ အေမြေတြ အပိုင္စီးဖုိ႕ ကိုယ္ေတာ္ကို ျပန္မလာေစခ်င္တာပဲ”

ဦးဒတၱ။ ။ “ဟုတ္လား ဦးဇင္း၊ တပည့္ေတာ္ ဘာလုပ္သင့္လဲ”

ေနာင္ေတာ္ဦးဇင္း။ ။ “ဟာ ကိုယ္ေတာ္ျပန္ရမွာေပါ့။ ကိုယ္ေတာ့ ဒကာႀကီး လူလည္က်တာကို ဒီအတိုင္းၿငိမ္ ခံမလား”

ဦးဒတၱ။ ။ “ဒါဆို ဒီညေနပဲ တပည့္ေတာ္ျပန္မယ္”

ဦးဒတၱသည္ကား အဘိုးဆံုးလို႕ ၀မ္းနည္းဖို႕ေ၀းစြ၊ အေမြမရမွာ ေတြးရင္း ထိုညေနမွာပဲ မွီရာကားျဖင့္ ဇာတိၿမိဳ႕ေလးသို႕ ခ်ီတက္ေလေတာ့၏။

ရြာ၌ကား သက္ေတာ္ရွည္ ပညာတက္ဆရာေတာ္သည္ ေက်ာင္းထိုင္လွ်က္ သာသနာျပဳေနေလ၏။ ထိုဆရာေတာ္ႀကီးအား ဦးဒတၱတို႕ တပည့္ႀကီးငယ္ အားလံုးသည္ ေၾကာက္ၾကရေလ၏။ စကားျပန္ေျပာဖို႕ အသာထား ဆရာေတာ္ျမင္ေလာက္ရာ အရပ္မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ဖို႕ပင္ မရဲၾကေပ။ ထို႕ေနရြာေရာက္လွ်င္ပဲ ဦးဒတၱသည္ကား ဆရာေတာ္ကို ဦးခုိက္၍ ဆရာေတာ္မွ ဘာကားနဲ႕ ဘယ္လိုျပန္လာသလဲ၊ ေနေကာင္းက်န္းမာရဲ႕လား ဆိုေသာ အေမးကိုပင္ ျပန္လည္ေျဖၾကား မေလွ်ာက္တင္ႏိုင္ဘဲ အိမ္သို႕ ျပန္သြားေလေတာ့၏။ ဆရာေတာ္လည္း “ေအာ္ ဒီဦးဇင္းခမ်ာ သူ႕အဖို႕ဆံုးသြားေတာ့ ၀မ္းနည္းေနရွာေရာ့မည္” ဟုသေဘာပိုက္လွ်က္ ေနေလ၏။

နာေရးကား ေျမက်ၿပီးေပၿပီ၊ ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္ဖို႕ေစာင့္စားေနခ်ိန္၊ ေဆြးမ်ိဳးဉာတိမ်ား ပူေဆြးေသာက္က ေရာက္ေနခ်ိန္။ ဦဒတၱကား အိမ္သို႕ေရာက္သည္ဆိုလွ်င္ပဲ --

ဦးဒတၱ။ ။ ဒကာႀကီး(ခမည္းေတာ္ကိုေခၚလိုက္ျခင္းပင္) လာပါဦးဗ်၊ ဒကာႀကီး ဘာသေဘာလဲ၊ ဦးဇင္းကို ဘာလို႕ျပန္မလာခိုင္းတာလဲ အဲဒါရွင္း.

ဒကာႀကီး။ ။ ဦးဇင္းမွာ စာေမးပြဲနီးလို႕ စာ၀ါေတြအေရးႀကီးခ်ိန္ျဖစ္ေနလို႕ပါ၊ ဒီမွာလဲ ေသၿပီးမွေတာ့ ဘာမွျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား ဦးဇင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ျပန္မလာဘို႕ေျပာတာပါ။

ဦးဒတၱ။ ။ ဦးဇင္းသိတယ္ ဒကာႀကီး၊ အဘိုးက်န္ခဲ့တဲ့ အေမြေတြ အပိုင္စီးခ်င္လို႕မဟုတ္လား၊ ဦးဇင္းကို မေပးခ်င္လို႕ ျပန္မလာေစခ်င္တာ မဟုတ္လား

ဒကာႀကီး။ ။ ဦးဇင္း ဒီမွာ အားလံုးပူေဆြးေသာက ေရာက္ေနၾကပါတယ္၊ အေမြကိစၥကို ဘယ္သူမွ ေခါင္းထဲမထည့္ႏိုင္ၾကပါဘူး၊ ဦးဇင္းဟာ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ သားပါပဲ သားသမီးေတြ အားလံုးကို မွ်တစြာ ျဖစ္ေစရပါ့မယ္။

ဦးဒတၱ။ ။ မရဘူး ဒကာႀကီး ဦးဇင္းသိတယ္။ အေမြကို အခုခြဲေပး မရရင္ ၿမိဳ႕ကို မျပန္ဘူး ဒါပဲ

အခ်ီအခ်ေျပာလိုက္ ျငင္းခုန္လိုက္ျဖင့္ ဦးဒတၱတို႕သားအဖ ႏွစ္ေယာက္သည္ကား ညွိႏိုင္းလို႕မရေတာ့ေပ။ ဦးဒတၱ၏ဖခင္သည္ စိတ္ဆိုးလာၿပီး “ဟာ... ဒီဦးဇင္း ဒီေလာက္ေျပာျပေနတာေတာင္ မရဘူး” ဟု ႀကိမ္ဆြဲ၍ လိုက္ရိုက္ေလေတာ့၏။ (အညာေဒသမွာ မိဘသည္ သားမ်ားကို ကိုရင္၊ ဦးဇင္းျဖစ္လင့္ကစား သူတို႕၏စိတ္မွာ မေကာင္းတာ မသင့္တာျမင္လွ်င္ ငယ္စဥ္ကလို ဆိုဆံုးမတက္တဲ့ ခ်စ္စရာ ဓေလ့သည္ ရွိေလ၏။)

ဒကာႀကီးလည္း ေက်ာင္းအထိေအာင္လိုက္လာၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးအား “ဆရာေတာ္ဘုရား ဒီဦးဇင္းကို အခုၿမိဳ႕ကိုျပန္ခိုင္းလိုက္ပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ စိတ္ဆိုးၿပီးရိုက္မိလွ်င္ အျပစ္ျဖစ္ပါေတာ့ မည္ဘုရား” ဟု ျပက္သားစြာေလွ်ာက္တင္ေလေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္ကား အေၾကာင္းစံုသိေတာ္မူၿပီးေလေသာ္ ေဒါသ ထြက္ေတာ္မူရကား .. “ဦးဒတၱ အခုခ်က္ခ်င္း ေက်ာင္းေပၚကဆင္း ၿမိဳ႕ကိုတန္းျပန္၊ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မလာေလ ေကာင္းေလပဲ” ဟု ျပင္းထန္ေသာ ဗီတိုအာဏာကိုသံုး၍ ႏွင္ခ်ေလေတာ့သည္သာတည္း။

ျဖစ္ရေလ ဦးဒတၱရယ္၊ ၾကပ္လို႕ၾကပ္မွန္းမသိ၊ အဘိုးဆံုးလို႕ ရက္မလည္ရေသးဘူး အေမြေတာင္းရက္လွတယ္။ အဘိုးေသရာမွထလာႏိုင္လွ်င္ကား ဦးဒတၱ မလြယ္ေၾကာပင္။ အဘိုးသည္ကား ေဒါသအလြန္ႀကီးၿပီး ဦးဇင္းေသာ ဘာေသာ ထားမည္သူ မဟုတ္ေပ။

Posted by ရွင္သစၥာ at 7:02 AM 0 comments Links to this post

Read more...