(၁)
ေအာ္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ဟုသာ ျမည္တမ္းမိေတာ့သည္။ ကိုရင္လကၡဏ သုိ႕မဟုတ္ ဦးဇင္း ဦးလကၡဏေပ်ာက္ ဆံုးမႈေပပဲ။
၂၀-၅-၂၀၁၀ ေန႕တြင္ ဗာရာဏသီ ဗဟိုတိဘက္ေလ့လာေရးတကၠသိုလ္၏ ေက်ာင္းတံခါးမ်ား ပိတ္သြားသည္။ သူ႕အတြက္ ကိုယ္ပိုင္အားလပ္ရက္ (၂၀-၀၅-၂၀၁၀ မွ ၁၀-၀၇-၂၀၁၀ အထိ) ရက္ေပါင္း (၅၀) ခန္႕ ရရွိမည္။ သူေနထိုင္ရာဓမၼဂဂၤါေမာ္ဒန္ေတာရေလးတြင္ သီတင္းသံုးေဖာ္မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္အခ်ိဳ႕အတြက္ ဖြင့္လွစ္ျဖစ္ခဲ့ သည့္ စနစ္သစ္ပါဠိသဒၵါသင္တန္းေလးကိုလည္း မိတ္ေဆြမ်ားေျဖဆိုရေတာ့မည့္ မဟာ၀ိဇၹာတန္း စာေမးပြဲနီးကပ္လာသည့္အတြက္ ၂၁-၅-၂၀၁၀ ေန႕က ပိတ္လိုက္ရၿပီ။ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာပင္ အေနာက္တိုင္း နည္းစနစ္ျဖင့္ ပါဠိသဒၵါခ်ဥ္းကပ္နည္းကို မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္မ်ား သေဘာေပါက္သြားျခင္းသည္ပင္ သူေပး ခ်င္သည့္ သတင္းစကား(Message)ျဖစ္သည္။
သူ႕ပါရဂူက်မ္းျပဳကိစၥကလည္း အသည္းအသန္မဟုတ္လွေခ်ေသး၊ ၂၀၁၁ ခုနွစ္ကုန္မွ က်မ္းတင္ခြင့္ရမည္မို႕ ဗာရာဏသီလမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ေတြ႕ရၿမဲျဖစ္သည့္ ႏြားတစ္ေကာင္ဆြဲေသာ၀န္တင္လွည္းတစ္စီးလိုပင္ ခပ္အိအိ ေမာင္းႏွင္ေနလို႕ရေသးသည္။ မည္သို႕ဆိုေစ သူ႕ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္မ်ားကို အသံုးခ်ရန္ ဗုဒၶဂယာေျမျမတ္ မဟာကေတာ့ သူ႕ကို ၾကိဳေနပါေလသည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဆိုင္ရာပညာသင္ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားသာယာဖြံ႕ ျဖိဳးေရးအဖြဲ႕၏ ဗုဒၶဘာသာပညာေရးဗိမာန္ေတာ္ၾကီးတြင္ အဖြဲ႕မွ ေပးအပ္သည့္တာ၀န္ကို စြမ္းႏိုင္သမွ် ထမ္းရေပလိမ့္မည္။ သို႕ႏွင့္ ဗာရာဏသီမွ ဗုဒၶဂယာ သို႕ ၂၃-၆-၂၀၁ တြင္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေတာ့သည္။
ေရႊျပည္ၾကီးသို႕ ျပန္ၾကမည့္ ဗာရာဏသီေဆး၀ကၤဘာျမန္မာေက်ာင္းနာယက ဆရာေတာ္ေဒါက္တာ အရွင္မ႑လႏွင့္ ပါရဂူဘြဲ႕ပူပူေႏြးေႏြးရရွိထားသည့္ ေဒါက္တာအရွင္ေနမိႏၵႏွင့္ ေဒါက္တာအရွင္သီရိဓမၼတို႕ ငွားရမ္းထားသည့္ ကားျဖင့္ ခရီးၾကံဳလိုက္ပါခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ပါရဂူဘြဲ႕ယူၿပီး၍ သို႕မဟုတ္ စာေမးပြဲၿပီး ေက်ာင္းပိတ္၍ ေရႊျပည္ၾကီးသို႕ ျပန္ၾကေလမည့္ ဗာရာဏသီ၊ နာလႏၵာႏွင့္ မဂဓတကၠသိုလ္ အသီးသီးမွရဟန္းေတာ္မ်ားက ဗုဒၶဂယာကို စုရပ္အျဖစ္ ဦးတိုက္ၾကသည္။ ဗုဒၶဂယာမွတစ္ဆင့္ ကားတစ္စီးစုေပါင္း ငွါးရမ္းကာ ကိုလ္ကတၱားၿမိဳ႕သို႕ ဆက္လက္ထြက္ခြာၾကမည္။ ဘုရားဖူးရာသီမဟုတ္၍ ဗုဒၶဂယာေလယာဥ္ ကြင္းမွာ ေလယာဥ္အဆင္းအတက္မရွိေတာ့။ ကိုလ္ကတၱားမွ ေရႊျပည္ၾကီးသို႕သာ တနလၤာေလ ယာဥ္ခရီးစဥ္ရွိေတာ့သည္။
ေရႊျပည္ၾကီးသို႕ ျပန္ၾကမည့္ နာလႏၵာႏွင့္ မဂဓတကၠသိုလ္မွ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုျဖစ္သည္။ မရင္းႏွီးေသးေသာ အဖြဲ႕၀င္ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုလည္း မိတ္ဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ ဤသည္တြင္မွ “ကိုရင္လကၡဏ သို႕မဟုတ္ ဦးလကၡဏ”ေပ်ာက္ဆံုးေနသည့္ ရဟန္းေတာ္ေလးတစ္ပါးကို ေတြ႕ရေလျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုရဟန္းေတာ္ေလးျပန္မည့္ ဇာတိျမိဳ႕ကို ေမးမိသည့္အခါ သူရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ခဲ့ဖူးေသာ ၿမိဳ႕ေလးျဖစ္ေနသည္။ သို႕ႏွင့္ ထိုၿမိဳ႕ေလးတြင္ သူကြန္းခိုခဲ့ဖူးသည့္ စာသင္တိုက္ေလးအေၾကာင္း ဆက္ေမးမိသည့္အခါ ထိုရဟန္းေတာ္ ေလး၏ အရင္းအျမစ္မိခင္စာသင္တိုက္ျဖစ္ေနခဲ့ဲျပန္သည္။
“ငါ့ရွင္တို႕ရဲ႕ေက်ာင္းမွာ ငယ္ငယ္တုန္းက ေနခဲ့ဖူးတယ္” ဟု သူက ေျပာျဖစ္ေတာ့ “ အာ ဒါဆို အရွင္ဘုရားက ဦးလကၡဏေပါ့”တဲ့။ သူၿပံဳးမိသြားသည္။ သူေမ့ေနေသာ ဘြဲ႕အမည္တစ္ခု ။ တိတိက်က်ဆိုရေသာ္ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၆ ႏွစ္ခန္႕ဆီက ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ေသာ ကိုရင္ေလးတစ္ပါး ။ ထိုရဟန္းေတာ္ေလးက ဆက္ေျပာသည္ “ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးကေတာ့ တပည့္ေတာ္ကို ရွာခိုင္းေနတာ၊ အိႏၵိယမွာ ေရာက္ေနတယ္လို႕ေတာ့ ၾကားတယ္၊ ငါ့တပည့္လကၡဏရွိတယ္ကြတဲ့။အဖြဲ႕၀င္ရဟန္းေတာ္စာရင္းမွာ ၾကည့္ေတာ့လည္း ဦးလကၡဏဆိုတာက တစ္ပါးမွ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္၊ ေအာ္ ဦးလကၡဏဆိုတာ အရွင္ဘုရားျဖစ္ေနေတာ့တာကိုး။ တပည့္ေတာ္က အရွင္ဘုရားထြက္သြားမွ အဲဒီစာသင္တိုက္ေလးကို ေရာက္တာ၊ အရွင္ဘုရားအေၾကာင္းကိုေတာ့ တပည့္ေတာ္ သိေနတယ္။ ”
တက္ၾကြၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ကာလမ်ားဆီ သူလြမ္းမိသြားသည္။ သူ႕အတြက္ ေလွကားထစ္တစ္ခုဆီ ပို႕ေပးလိုက္ေသာ အညာၿမိဳ႕ေလးဆီက ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီး၏ စာသင္တိုက္ေလးကို ထဲထဲ၀င္၀င္ အမွတ္ရသြားသည္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ဘယ္သူဘယ္၀ါေတြ ရွိေသးလား၊ ဘာလုပ္ ေနၾကပါလိမ့္စေသာေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြေသာ ရဟန္းေတာ္ေလး၏ အေျဖမ်ားက ထိုၿမိဳ႕ေလး ဆီသို႕ သူ႕ကို ေရာက္ေအာင္ပို႕လိုက္သည္။
သို႕ေသာ္ ထိုရဟန္းေတာ္ေလးႏွင့္ စကားတာရွည္ေျပာခြင့္မရလိုက္ပါ။ ကိုလ္ကတၱားသို႕ ခရီးဆက္မည့္ ကားက ဟြန္းသံေပးေနၿပီ။ ရဟန္းေတာ္ေလးႏွင့္အတူ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးအား လက္ေဆာင္ပါးရန္ သတင္းစကားတစ္ခု သာ ေပးလိုက္ႏိုင္ပါသည္။ ေရႊျပည္ၾကီးကို ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးကို ဆက္ဆက္ လာေရာက္ ကန္ေတာ့ပါမည့္အေၾကာင္း။
(၂)
မႏၱေလးတိုင္း မတၱရာၿမိဳ႕ရွိ ၿမိဳ႕သစ္စာသင္တိုက္ေလးသို႕ စာေမးပြဲတဘုန္းဘုန္းက်ေနေသာ ေအာ့ေၾကာလန္ ကုိရင္ေလး တစ္ပါးအျဖစ္ သူေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္က သူ႕အသက္ ၁၇ ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ ပထမၾကီးတန္းႏွစ္ခါ က်ၿပီးၿပီ။
သူပထမၾကီးတန္းေရာက္ေတာ့ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ျပည့္ရံုမွ်သာ ရွိေသးသည္။ ပိဋကတ္စာေပသင္ရိုးညႊန္းတမ္းတြင္ ပထမၾကီးတန္းသည္ ဓမၼာစရိယတန္း၊ သာသနာ့တကၠသိုလ္ႏွင့္၊ ပိဋကတ္သံုးပံုစာေမးပြဲမ်ားအတြက္ ၀င္ခြင့္အတန္းျဖစ္၍ အေရးၾကီးသည္။ ပါဠိပထမျပန္အေျခခံတန္းမ်ား၏ အထက္တန္းအဆင့္စာေမးပြဲလည္း ျဖစ္၍ ျပဌာန္းက်မ္းစာမ်ားသလို ခက္ခဲေသာေမးခြန္းမ်ားကိုလည္း မဆန္႕မၿပဲေျဖဆိုရသည္။
ထိုကာလမ်ားဆီက ကိုရင္ဘ၀ျဖင့္ ပထမၾကီးတန္းေအာင္ျခင္း ပထမၾကီးတန္းစာသင္သားျဖစ္ျခင္းဆိုသည္မွာ စကား၀ိုင္းတြင္ ထည့္ေျပာရေလာက္ေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္သည္။ သူပထမၾကီးတန္း ေရာက္သည့္ ႏွစ္က ၀န္းသိုၿမိဳ႕ေလးတြင္ အငယ္ဆံုးပထမၾကီးတန္း ကိုရင္ေလးျဖစ္၍ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီး၏ ေျမွာက္စားျခင္းခံရသည္။ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီး၏ အလြန္အကြ်ံေျမွာက္စားမႈကို ျပန္ေတြးၾကည့္မိသည့္အခါတိုင္း ၿပံဳးရေသးသည္။
ေက်ာင္းထိုင္ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးအခ်င္းခ်င္း တပည့္ၿပိဳင္သည့္အခါ ၊ဒကာ ဒကာမမ်ားႏွင့္ အလႅာပစကား ဆိုသည့္ အခါ သူ႕ကို ပြဲထုတ္ေလ့ရွိသည္။ “ ငါ့ေမာင္ရွင္တို႕ ၪာဏ္ေကာင္းပံုမ်ား ကိုရင္ခ်ာတူး ဘ၀နဲ႕ ပထမၾကီးတန္းေရာက္ေနတာ၊စာဆိုလည္း သူမ်ားလို က်က္ေနရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ အသံၾကားနဲ႕ရတဲ့ ကိုရင္” တဲ့။ အဟမ္း အဟမ္း ။ သူမွ မပ်က္ ဘယ္သူမွ ပ်က္ဖြယ္မရွိၿပီ။
ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးက ရိပ္သာကမၼ႒ာနာစရိယအျဖစ္တရားဓမၼမ်ားသာ ေဟာၾကားေနၿပီမို႕ သူ႕ကို စာခ်မေပး ေတာ့ဘဲ ၀န္းသိုၿမိဳ႕ေလး၏ အေနာက္ျခမ္းဆီမွာ ရွိသည့္ ခႏၱီးစာသင္တိုက္နာယက စာခ်ဆရာေတာ္မ်ားထံ သူ႕ကို အပ္ႏွံေပးခဲ့သည္။ သူေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕ေရွ႕ေရ၀န္းေက်ာင္းမွ ခႏၱီးစာသင္တိုက္သို႕ ေန႕စဥ္စာ၀ါ တက္သြားရသည္။ ဤသည္ပင္ သူ႕အတြက္ လမ္းေၾကာင္းေရြ႕သြားခဲ့သည္။
(၃)
အမွန္တကယ္ပင္ ထိုႏွစ္က ၀န္းသိုၿမိဳ႕၊ခႏၱီစာသင္တိုက္တြင္ ပထမၾကီးတန္းဆိုင္ရာစာ၀ါမ်ားကို တက္ၾကြစြာ သင္ယူ လိုက္နာခဲ့ပါသည္။ ကိုရင္ေလးငယ္ငယ္ စာအုပ္ထူထူကိုထမ္း ၿမိဳ႕ေလး၏ ေစ်းလမ္းမကို ျဖတ္ကာ ေလွ်ာက္ခဲ့ရေသာ ေျခလွမ္းမ်ားက သြက္လက္ထက္ရွေနခဲ့ပါေလသည္။ခႏၱီးစာသင္တိုက္၏ မဟာနာယက ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀နထံမွ ယမိုက္ ပ႒ာန္းကဲ့သို႕ေသာ အဘိဓမၼာ က်မ္းစာမ်ား၊ နာယက ဆရာေတာ္အရွင္ၾသသဓထံမွ သဒၵါရူပသိဒၶိစာ၀ါမ်ား၊ ထို႕ထက္အလြန္ သူ႕အားဆြဲ ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ စာ၀ါမွာ အရွင္ဇ၀န(ျမေစတီ)၏ သုေဗာဓာလကၤာရ ဟုထင္ရွားသည့္ ပါဠိစာေပအလကၤာ က်မ္းပို႕ ခ်ခ်က္ျဖစ္သည္။
အရွင္ဇ၀န(ျမေစတီ)က ခႏၱီးစာသင္တိုက္မွာ ငယ္စဥ္က ပညာသင္ယူခဲ့ဖူးသူမို႕ သီတင္း၀ါလကြ်တ္သည့္ အခါတိုင္း မိခင္စာသင္တိုက္ကို ေက်းဇူးဆပ္သည့္အေနျဖင့္ ကြ်မ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္သည့္ စာတစ္၀ါကို ရန္ကုန္မွ လာေရာက္ပို႕ခ်ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ အရွင္ဇ၀န(ျမေစတီ)က ျမန္မာစာေပကို အလြန္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည့္ ရဟန္းစာဆိုပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ျမန္မာစာေပ ပ်ိဳ႕ကဗ်ာလကၤာမွန္သမွ်ကို ႏႈတ္တက္ အာဂံု စြယ္စံုထိမိစြာ ပြဲက်ေအာင္ ေျပာႏိုင္စြမ္း ပို႕ခ်ႏိုင္စြမ္းရွိသည္။
သူတို႕အား ပါဠိစာေပ အလကၤာ က်မ္းကို ပို႕ခ်သည့္ႏွစ္က မာန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ မဃေဒ၀ လကၤာသစ္ ခက္ဆစ္အေျဖက်မ္းၾကီးကို ၾကိဳးစားျပဳစုေနေလသည္။ “ဒီက်မ္းၾကီးျပဳစုၿပီးရင္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီ” ဟု စာခ်တိုင္းေျပာေလ့ရွိေအာင္ပင္ ထိုက်မ္းျပဳစုေရးအတြက္ အားစုိက္ခဲ့သည္။ မဃေဒ၀ လကၤာသစ္ က်မ္းတစ္ခုလံုးကို အာဂုံေဆာင္ထားသည္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္လည္း ႏႈတ္တက္ရြရြ ရြတ္ ဆိုႏိုင္စြမ္းရွိေလသည္။ (အမွန္တကယ္လည္း ထိုမဃေဒ၀လကၤာသစ္ခက္ဆစ္အေျဖက်မ္းၾကီး(ႏွစ္တြဲ)ကို ျမန္မာစာေပ ေလာကအတြက္ အေမြထားရစ္ခဲ့ႏိုင္ေသာ ျမေစတီ အရွင္ဇ၀နသည္ က်မး္စာအုပ္ထုတ္ေ၀ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ဆႏၵေတာ္အတိုင္း ေသေပ်ာ္ခဲ့သည္ထင္ပါ၏။)
(၄)
အရွင္ဇ၀န(ျမေစတီ)၏ စာ၀ါက ပါဠိစာေပအလကၤာျဖစ္၍ ဂါထာ စုဏၰိယ ဗႏၶအမ်ိဳးမ်ိဳးအေၾကာင္း သင္ၾကားပို႕ခ်သည္ ဆိုေသာ္လည္း ျမန္မာစာေပကဗ်ာအလကၤာႏွင့္ စကားေျပေရးထံုးအသီးသီးကိုပါ သင္ယူရေလသည္။ အနႏၱသူရိယ၏ ျမက္ေျဖလကၤာ၊ စေလဦးပုညႏွင့္ ၾကီးကန္ရွင္ၾကီးတို႕၏ ေမတၱာစာ၊ တြင္းသင္းမင္းၾကီး၏ မုဒုလကၡဏပ်ိဳ႕၊ မဃေဒ၀ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ ။ရွင္မဟာရဌသာရ၏ ႏွမလက္ ေလွ်ာ့ေနေလေတာ့၊လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီး၏ မိုက္မလင္းႏိုင္လို႕ သံေ၀ဂေလးခ်ိဳး စသည့္ ပုဂံ ပင္းယ အင္း၀ ေတာင္ငူ ေညာင္ရမ္း ကုန္းေဘာင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဂႏၳ၀င္အခ်က္အျခာကဗ်ာအတိုအစ ေကာက္ႏႈတ္ ခ်က္မွန္သမွ်ကို ေလ့လာဆည္းပူးခြင့္ရသလို သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ၾကီး၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသု၀ဏ္ စေသာ ကုိလိုနီေခတ္စာဆိုၾကီးမ်ားႏွင့္ ေခတ္စမ္းစာဆိုရွင္တို႕၏ စာေပအႏုအရြ အလွတရား ကိုလည္း ရွာေဖြခြင့္ေပးခဲ့ျပန္ပါသည္။
ငယ္စဥ္ကပင္ စာအုပ္မွန္သမွ်ကို အဖံုးေလးေလာက္လွန္လိုက္ရမွ အမွာစာႏွင့္ မာတိကာေလာက္ေတာ့ ျမည္းစမ္းလိုက္ရမွ ေက်နပ္တတ္ေသာ သူ႕အတြက္ ျမန္မာစာေပခ်စ္စိတ္ေလး ခိုင္မာသြားေစခဲ့သည့္ အလကၤာစာေပပို႕ခ်ခ်က္ကို စိတ္လိုလက္ရျဖစ္စြာ ေန႕စဥ္ မပ်က္ကြက္ေအာင္ သူဆည္းပူးျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမေစတီအရွင္ကလည္း အလကၤာစာသင္သားမ်ားကို အဖိတ္ေန႕ တိုင္း စာစီစာကံုးတစ္ပုဒ္ေရးခိုင္းသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းပညာေရး၏ အားလပ္ရပ္ျဖစ္သည့္ ဥပုသ္ေန႕တြင္ သူတို႕ စာစီကံုးေရးၾကရသည္။ ဥပုသ္ထြက္သည့္ေန႕တြင္ ေရးထားသည့္ စာစီစာကံုးမ်ားကို ျပရသည္။
ေရးထားသည့္ စာစီစာကံုး၏ ေအာက္တြင္ မွတ္ခ်က္ေလးေတြကို ဆရာအရွင္က ေရးေပးေလ့ရွိသည္။ အစပထမတြင္ သင့္/ေကာင္းကဲ့သို႕ေသာမွတ္ခ်က္ေလးမွ်သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း စာေရးသားမႈ အရွိန္ေလးရ လာသည့္ ေနာက္ပိုင္းရက္သတၱပတ္မ်ားတြင္မူ “
ပါရမီရွိေသာလက္ျဖစ္၍ ဆက္လက္ၾကိဳးစား စာမ်ားမ်ားဖတ္” ကဲ့သို႕ေသာမွတ္ခ်က္ေလးမ်ားကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ဖတ္လာရသည္။ ထိုမွတ္ခ်က္ေလးမ်ားသည္ပင္ သူ႕ႏွလံုးသားႏွင့္ သူ႕ညမ်ားကို စာပိုးကိုက္ေစေတာ့သည္။
သို႕ႏွင့္ ၀န္းသိုၿမိဳ႕ေလး၏ အလင္းေရာင္စာေပ ေႏြဦးစာေပႏွင့္ အျခားစာအုပ္အငွါးဆိုင္ေလးမ်ားဆီ သူ ပတ္လည္ေ၀့သီျဖစ္ေတာ့သည္။ မနက္ခင္းတစ္ၾကိမ္ ညေနတစ္ၾကိမ္စာ၀ါတက္ခ်ိန္အမီ ခႏၱီးစာသင္တိုက္သို႕ သူထြက္သည္။ လမ္းတြင္ေတြ႕ရသည့္ စာအုပ္အငွါးဆိုင္ေလးမ်ားသုိ႕ ၀င္ေရာက္ကာ စာအုပ္မ်ားကို ေမႊေႏွာက္ သည္။ စာ၀ါၿပီးသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသို႕ ျပန္လာကာ ငွါးလာသည့္ မဂၢဇင္းစာအုပ္မ်ား၊၀တၳဳစာအုပ္မ်ားကို ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးမသိေအာင္ ဖတ္သည္။
ပထမၾကီးတန္းေရာက္သည္ႏွင့္ သူ႕အတြက္ အခန္းတစ္ခန္းေပးထားသည္မို႕ လြတ္လပ္စြာ စာဖတ္ဖို႕ အခြင့္ အလမ္းပိုရသည္။ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးက လစ္ရင္လစ္သလို သူစာက်က္မက်က္စူးစမ္းတတ္သည္မို႕ စာၾကည့္ စားပြဲမွာေတာ့ သူတက္လက္စ ျပဌာန္းစာအုပ္ထူထူၾကီးမ်ားသာ ဖြင့္လ်က္ရွိေနမည္။ ၀တၳဳစာအုပ္ကိုေတာ့ သတင္းစာစကၠဴျဖင့္ဖုံးအုပ္ကာ သူဖတ္မည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ တရားစာအုပ္ၾကားတြင္ ညွပ္ကာ သူဖတ္ခဲ့ေလသည္။( ငယ္ငယ္တုန္းကပါ၊ )
(ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ အေၾကာင္းသိသြားသည့္ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးက “မိုက္လိုက္တဲ့ ကုိရင္” ဟု ကရုဏာေဒါေသာျဖင့္ ဆိုသည္။ ေအာ္ ငယ္ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးက ပိဋကတ္စာေပမွ လြဲ၍ ဘာစာမွ မဖတ္ေစလိုေသာ သာသနာခ်စ္ဆရာေတာ္တစ္ပါးေပပဲ။)
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူစာမက်က္ေတာ့ပါ။
Read more...
