ကေလးမ်ားအတြက္ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈအေျခခံသင္တန္း

စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာကေလးငယ္မ်ားအား ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈအေျခခံ ရရွိေစရန္ ရည္႐ြယ္၍ Satipatthana Meditation Centre (SMC) နာယကဆရာေတာ္ ဦးရာဇိႏၵ၏ ဦးေဆာင္ၫႊန္ၾကားမႈျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းကို ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွ စတင္၍ ႏွစ္စဥ္ ဇြန္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ရာ ယခုႏွစ္ အတြက္ သင္တန္းကို ေအာက္ပါအစီအစဥ္အတိုင္း ဖြင့္လွစ္ ပို႔ခ်သြားမည္ျဖစ္ပါသျဖင့္ သင္တန္းတက္ေရာက္လိုသူမ်ား ႀကိဳတင္စာရင္းေပးသြင္းႏိုင္ပါသည္။



သင္တန္းေနရာ--- No. 8 Jalan Shaer Road (S) 769335
သင္တန္းကာလ--- ေမလ ၃၁-ရက္ (တနလၤာေန႔) မွ ဇြန္လ ၁၃-ရက္ (တနဂၤေႏြေန႔) အထိ
သင္တန္းခ်ိန္--- ေန႔လည္ ၂း၃၀ နာရီမွ ၆း၀၀ နာရီထိ

၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာ www.smcmeditation.org မွလည္းေကာင္း SMC မွလည္းေကာင္း ရယူႏိုင္ပါသည္။
သင္တန္း စာရင္းေပးသြင္းရန္ႏွင့္ မုန္႔၊ အေအး လွဴဒါန္းလိုသူမ်ား
ေဒၚျမျမလြင္ (ဖံုး - 94251195)
ေဒၚၾကဴၾကဴလႈိင္ (ဖံုး - 97996503) တို႔ထံ ဆက္သြယ္ စာရင္းေပးသြင္းႏိုင္ပါသည္။

Posted by sonata-cantata at 7:12 PM 0 comments Links to this post

Read more...

ဇနကဇာတ္ အဆက္ (ဇာတ္သိမ္း)

တစ္ေန႔ေသာအခါ မင္းႀကီးသည္ ဥယ်ာဥ္သို႔ ထြက္ေတာ္မူသည္။ ထိုစဥ္ အသီး သီးေသာ သရက္ပင္ႏွင့္ အသီး မသီးေသာ သရက္ပင္ကို ေတြ႕ျမင္သြားသည္။ အသီးသီးေသာ သရက္ပင္မ်ားမွာ အသီးကိုလို၍ လူအမ်ား၏ ခ်ိဳးဖဲ့ ဖ်က္ဆီးျခင္းခံရသည္။ အသီး မသီးေသာ သရက္ပင္ကား ခ်ိဳးဖဲ့ ဖ်က္ဆီးျခင္း မခံရ။

သည္တြင္ မင္းႀကီးက ‘မင္းအျဖစ္ကား အသီး၊ ရွိေသာ သရက္ပင္ႏွင့္ တူသည္။ ရေသ့ ရဟန္း အျဖစ္ကား အသီးမရွိေသာ သရက္ပင္ႏွင့္ တူေတာ့သည္’ ဟု စဥ္းစားဆင္ျခင္ကာ သံေဝဂ ရသြားသည္။

သို႔ျဖင့္ ရဟန္း ျပဳရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ တိုင္းေရး ျပည္မႈတို႔ကို ဆိုင္ရာ အမတ္တို႔အား လႊဲအပ္လိုက္သည္။ တစ္ကိုယ္တည္းပင္ နန္းျပာသာဒ္ အထက္ထပ္သို႔ တက္၍ တရားအားထုတ္သည္။ စားေတာ္အုပ္ ပို႔သူမွ တစ္ပါး မည္သူ႔ကိုမွ် အေတြ႔မခံေခ်။

ေလးလၾကာေသာအခါ မိမိဘာသာ ရဟန္းဝတ္လ်က္ နန္းျပာသာဒ္ ထက္မွ ဆင္းသက္သြားေလသည္။ သီဝလိေဒဝီ အမွဴးျပဳေသာ မွဴးမတ္ ျပည္သူမ်ားသည္ မင္းႀကီးေနာက္သို႔ လိုက္ၾကသည္။ ရဟန္း အျဖစ္မွ ထြက္၍ ျပန္လည္ မင္းျပဳပါရန္ ငိုယို ေတာင္းပန္ၾကသည္။ မင္းႀကီးက လံုးဝ လက္မခံေပ။

သီဝလိေဒဝီက “အရွင္မင္းႀကီး၏ ဘ႑ာတိုက္မ်ား မီးေလာင္ကုန္ပါၿပီ။ လူဆိုး သူဆိုးမ်ား ဆူပူ ေသာင္းက်န္း ေနပါၿပီ” စသည္ျဖင့္ ပရိယာယ္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အေၾကာင္းျပကာ ေတာင္းပန္ တားျမစ္သည္။ မင္းႀကီးက “ငါ့မွာ ေၾကာင့္ၾကမႈ မရွိေတာ့ၿပီ” ဟု ဆိုကာ ၿမိဳ႕ေတာ္ ေျမာက္တံခါးမွ ထြက္ႂကြသြားသည္။

သီဝလိေဒဝီ အမွဴးျပဳေသာ မွဴးမတ္ ျပည္သူတို႔လည္း မင္းႀကီးေနာက္မွ လိုက္ကာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတာင္းပန္ၾကသည္။ မင္းႀကီးက လက္မခံ။ သြားၿမဲ သြားသည္။ မလိုက္ၾကရန္ စည္းသား ခဲ့ေသာ္လည္း မရ။ လိုက္ၿမဲ လိုက္ၾကသည္။

ယူဇနာ ၆၀-ခန္႔သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဟိမဝႏၲာ၌ တရားအားထုတ္ေနေသာ နာရဒ ရေသ့သည္ မင္းႀကီးထံ စ်ာန္ျဖင့္ ႂကြလာသည္။ ေကာင္းကင္မွ ရပ္လ်က္ “အရွင္ ရဟန္း၊ ၿမိဳ႕ထဲ ရြာထဲမွာ ေပ်ာ္ပြဲႀကီး လွည့္ေနသကဲ့သို႔ လူသံ၊ သူသံတို႔ ဆူညံလွပါတကား” ဟု ဆိုသည္။ သကၤန္း ဝတ္ရံုမွ်ျဖင့္ ကိေလသာ အတားအဆီးတို႔ လြတ္ေျမာက္ၿပီးဟု မဆိုႏိုင္ေၾကာင္း သတိေပး စကား ေျပာၾကားသည္။

မင္းႀကီးသည္ နာရဒရေသ့၏ စကားကို လြန္စြာ ႏွစ္သက္မိသည္။ “အရွင္ ရေသ့သည္ ကြ်ႏု္ပ္ကို ေကာင္းေသာ စကားျဖင့္ ဆံုးမေပးသည္” ဟု ဆိုေလသည္။

နာရဒရေသ့ ျပန္ႂကြ သြားေသာအခါ မိဂါဇိန္ရေသ့ ႂကြလာသည္။ မင္းႀကီးအား ထိုနည္းအတူပင္ သတိေပးစကား ေျပာၾကားသည္။

မိဂါဇိန္ရေသ့ ျပန္ႂကြသြားေသာအခါ သီဝလိေဒဝီက မင္းႀကီးအား “တိုင္းျပည္သို႔ ျပန္ႂကြ၍ သားေတာ္ ဒီဃာဝုအား ထီးနန္းကို လႊဲအပ္ေပးပါဦး။ ၿပီးမွ ရဟန္း ျပဳေတာ္မူပါ” ဟု ေလွ်ာက္ထားသည္။ မင္းႀကီးက “ငါသည္ တိုင္းျပည္ႏွင့္တကြ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကိုပါ စြန္႔ၿပီး ျဖစ္သည္။ သားေတာ္ ဒီဃာဝုသည္ အိမ္ေရွ႕မင္းျဖစ္ရာ သူပင္ မင္းျဖစ္လာပါလိမ့္မည္” ဟု ဆိုသည္။ ႂကြၿမဲ ႂကြသြားေတာ္မူသည္။ သီဝလိေဒဝီတို႔လည္း ေနာက္မွ လိုက္ၿမဲ လိုက္ေနသည္။

သို႔သြားရာမွ ထုဏၿမိဳ႕စြန္ အနီးသို႔ ေရာက္လာသည္။ ထိုစဥ္ ေခြးတစ္ေကာင္သည္ လူတစ္ေယာက္၏ အမဲကင္ကို အလစ္တြင္ ခ်ီလာရာမွ ဇနကမင္းႀကီးကို ျမင္သျဖင့္ အမဲကင္ကို ခ်ၿပီး ထြက္ေျပးသြားသည္။ မင္းႀကီးသည္ ေခြးစြန္႔ပစ္ခဲ့ေသာ အမဲသားတံုးကို ပံ့သကူ အျဖစ္ ေကာက္ယူ၍ ဘုဥ္းေပးသည္။

သီဝလိေဒဝီ ျမင္ေသာ္ လြန္စြာ စိတ္ထိခိုက္သြားသည္။ “အရွင္မင္းႀကီး၊ မ်ိဳးရိုးဇာတ္ႏြယ္ ျမင့္သူ ျဖစ္ပါလ်က္ ေခြးစားႂကြင္းကို ဘုဥ္းေပးသည္မွာ မသင့္ပါ” ဟု ဆိုသည္။

မင္းႀကီးက “သီဝလိေဒဝီ၊ သည္အမဲကင္သည္ ပိုင္ရွင္က စြန္႔ၿပီးျဖစ္သည္။ တရားသျဖင့္ ရအပ္ေသာ ပစၥည္းမွန္က အျပစ္မရွိ၊ ျမတ္သည္ဟု ဆိုရမည္။ အစားအစာသာ မဟုတ္၊ ေလာက၌ တရားသျဖင့္ ရရွိေသာ စည္းစိမ္ ခ်မ္းသာ ဥစၥာပစၥည္း ဟူက သံုးေဆာင္ ထိုက္သျဖင့္ အျပစ္မရွိ၊ မြန္ျမတ္သည္။ မတရား ရေသာ ပစၥည္းျဖစ္ပါမူကား တစ္ေထာင္တန္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း စက္ဆုပ္အပ္သည္သာ ျဖစ္ေပသည္” ဟု ဆိုေလသည္။

ဤသို႔ဆို၍ ဆက္လက္သြားၾကရာ ၿမိဳ႕တံခါးသို႔ ေရာက္လာသည္။ သတို႔သမီးငယ္မ်ား ကစားေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သတို႔သမီးငယ္ တစ္ေယာက္သည္ ဆန္ေကာငယ္ျဖင့္ ဆန္ျပာသကဲ့သို႔ ျပဳလ်က္ ကစားသည္။ ထိုအခါ ထိုမိန္းကေလး၏ လက္တစ္ဖက္ရွိ လက္ေကာက္ ႏွစ္ကြင္းမွာ အခ်င္းခ်င္း ထိခုိက္သျဖင့္ တခြ်င္ခြ်င္ ျမည္ေနသည္။ ထိုအျခင္းအရာကို ေတြ႔ရသျဖင့္ မင္းႀကီးက ေမးေတာ္မူသည္။

“ခ်စ္သမီးငယ္၊ ဟိုဘက္လက္ရွိ လက္ေကာက္က အသံမျမည္။ သည္ဘက္လက္ရွိ လက္ေကာက္မ်ားကား အဘယ္ေၾကာင့္ အသံျမည္ေနပါသနည္း”

“အရွင္ရဟန္းျမတ္၊ သည္ဘက္လက္၌ လက္ေကာက္ႏွစ္ကြင္း ရွိေနေသာေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း ထိခိုက္၍ အသံျမည္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဟိုဘက္လက္၌ကား လက္ေကာက္ တစ္ကြင္းတည္းသာ ရွိသည္။ ထိုခိုက္စရာ မရွိေသာေၾကာင့္ အသံမျမည္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ရဟန္းတြင္လည္း တစ္ပါးတည္းေနေသာ ဧကစာရီ ရဟန္းျဖစ္ပါက ထိခိုက္စရာ မရွိပါ။ အရွင္းရဟန္းျမတ္၊ အေဖာ္ရွိျခင္းသည္ ျငင္းခံုရတတ္၏။ တစ္ေယာက္တည္း ဆိုလွ်င္ မည္သူႏွင့္မွ် ျငင္းခံုစရာ မရွိပါ”

ထိုအခါ မင္းႀကီးက သီဝလိေဒဝီအား ဆံုးမေျပာၾကားသည္။ “သီဝလိေဒဝီ၊ သင္ လိုက္ပါေနသည့္အတြက္ သည္ မိန္းကေလးက ကဲ့ရဲ႕ေနၿပီ။ သည္လမ္း ႏွစ္ခုအနက္ သက္ႏွစ္သက္ရာ လမ္းကို သြားပါ။ က်န္ေသာလမ္းကို ငါသြားမည္” ဟု ဆိုသည္။

သို႔ျဖင့္ လမ္းခြဲ သြားၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သီဝလိေဒဝီသည္ အတန္ငယ္မွ်သာ လမ္းခြဲသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ မင္းႀကီး သြားရာေနာက္သို႔ တစ္ဖန္ လိုက္ျပန္ေလသည္။

မၾကာမီ ထုဏၿမိဳ႕ရွိ ေလးသမား တစ္ေယာက္၏ အိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာသည္။ ေလးသမားသည္ ျမားကို မီးကင္၍ မ်က္စိတစ္ဖက္ကို မွိတ္လ်က္ မ်က္စိတစ္ဖက္တည္းျဖင့္ ၾကည့္၍ ေျဖာင့္ေနသည္။

မင္းႀကီးက “အဘယ္ေၾကာင့္ မ်က္စိ တစ္ဖက္တည္းျဖင့္ ၾကည့္၍ ျမားေျဖာင့္ေနပါသနည္း” ဟု ေမးသည္။

ေလးသမားက “အရွင္ ရဟန္း၊ မ်က္စိႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ ေျဖာင့္သည္၊ ေကာက္သည္ကို အမွန္အတိုင္း မျမင္ႏိုင္။ မ်က္စိ တစ္ဖက္တည္းျဖင့္ ၾကည့္မွ အမွန္အတိုင္း ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ႏွစ္ခုႏွစ္ေယာက္ဆိုသည္မွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ျငင္းခံုမႈ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ တစ္ဦးတည္း ျဖစ္ပါက မည္သူႏွင့္မွ် ျငင္းခံုစရာ မရွိပါ” ဟု ဆိုေလသည္။

ထိုအခါ မင္းႀကီးသည္ သီဝလိေဒဝီအား ေရွးနည္းအတိုင္းပင္ လမ္းခြဲသြားရန္ ေျပာဆိုျပန္သည္။ သီဝလိေဒဝီကား ဇြတ္အတင္းပင္ ေနာက္မွ လိုက္သည္။ မွဴးမတ္ ျပည္သူမ်ားလည္း ေနာက္မွပင္ လိုက္ၾကသည္။

သို႔သြားရာမွ ေတာအုပ္ႀကီး အဝင္ဝသို႔ ေရာက္လာသည္။ မင္းႀကီးသည္ ျဖဴဆံျမက္ညြန္႔ကို ဆြဲႏႈတ္ျဖတ္ယူကာ သီဝလိေဒဝီအား ျပသသည္။

“ဤ ျဖဴဆံျမက္ညြန္႔သည္ သူ႔အပင္၌ တစ္ဖန္ ျပန္၍ ဆက္စပ္ေသာ္လည္း မရွင္ႏိုင္။ ထို႔အတူ သင္ႏွင့္ငါသည္လည္း တစ္ဖန္ ျပန္၍ ဆက္စပ္ျခင္းငွာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ငါသည္ တစ္ေယာက္တည္း ရဟန္းျပဳေနေတာ့မည္။ သင္လည္း ရဟန္းမ ျပဳ၍ ေနရစ္ေတာ့” ဟု ဆိုကာ ႂကြသြားေတာ္မူေလသည္။

ထိုစကားကို ၾကားေသာအခါ သီဝလိေဒဝီသည္ ရင္ထု ငိုေႂကြးရင္း သတိေမ့သြားေလသည္။ ခဏၾကာ၍ သတိရလာေသာအခါ မင္းႀကီးကို မေတြ႕ရေတာ့ေခ်။ မွဴးမတ္ ျပည္သူတို႔လည္း သီဝလိေဒဝီကို ျပဳစုေနၾကသျဖင့္ မင္းႀကီး ႂကြသြားသည္ကို မသိမျမင္လိုက္ၾကေခ်။

ဇနကမင္းႀကီး တစ္ျဖစ္လဲ ရွင္ရဟန္းသည္ ဟိမဝႏၲာသို႔ ေရာက္၍ တရားက်င့္ရာ ခုႏွစ္ရက္ အတြင္းမွာပင္ အဘိညာဥ္ ငါးပါးႏွင့္ စ်ာန္သမာပတ္ ရွစ္ပါးတို႔ကို ရရွိေလသည္။ ၿမိဳ႕ရြာသို႔ ႂကြမလာေတာ့။ ဟိမဝႏၲာ ေတာ၌ပင္ အသက္ထက္ဆံုး ေနသြားေလသည္။

သီဝလိေဒဝီသည္ မင္းႀကီးရပ္ေသာ ေနရာ၌ အထိမ္းအမွတ္ ေစတီတစ္ဆူ တည္၍ ပူေဇာ္သည္။ ထို႔ေနာက္ မွဴးမတ္ ျပည္သူတို႔ႏွင့္ အတူ ျပန္လာသည္။ လမ္းခရီးတြင္ ျမားသမားႏွင့္ ေတြ႕ေသာေနရာ၊ သတို႔သမီးငယ္ႏွင့္ ေတြ႔ေသာေနရာ၊ ေခြးခ်ီသည့္ အမဲကင္ကို ဘုဥ္းေပးေသာ ေနရာ၊ မိဂါဇိန္ရေသ့ႏွင့္ ေတြ႕ေသာေနရာ၊ နာရဒရေသ့ႏွင့္ ေတြ႕ေသာေနရာတို႔၌ အထိမ္းအမွတ္ ေစတီ တစ္ဆူစီ တည္ထားသည္။

မိထိလာျပည္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ မဝင္ေတာ့။ ဥယ်ာဥ္၌ စခန္းခ်လ်က္ သားေတာ္ ဒီဃာဝုအား ဘိသိက္သြန္း၍ မင္းေျမွာက္လိုက္သည္။ မိမိမူကား ရေသ့မ ျပဳလ်က္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္၌ပင္ တရားအားထုတ္ ေနထိုင္ေလ၏။

(ဇာတ္ေပါင္းေသာ္ မဟာဇနကမင္းသားသည္ ေဂါတမဘုရားရွင္၊ သီဝလိေဒဝီသည္ ယေသာ္ဓရာေဒဝီ၊ ဒီဃာဝု မင္းသားသည္ ရာဟုလာ၊ မဏိေမခလာ နတ္သမီးသည္ ဥပၸလဝဏၰာ၊ နာရဒရေသ့သည္ အရွင္သာရိ ပုတၱရာ၊ မိဂါဇိန္ရေသ့သည္ အရွင္ ေမာဂၢလာန္၊ သဲကိုျပာ၍ ကစားေသာ သတို႔သမီးငယ္သည္ ေခမာ၊ ျမားသမားသည္ အရွင္ အာနႏၵာ အသီးသီး ျဖစ္လာၾကသည္)

***ဤ ဇနကဇာတ္ေတာ္တြင္ ေဂါတမဘုရားရွင္ ဝီရိယပါရမီ၊ ေနကၡမၼပါရမီတို႔ ျဖည့္ဆည္းခဲ့ပံုကို သိျမင္ႏိုင္ပါသည္***

☻ဆက္ဖတ္ပါရန္…

☺ၿပီးပါၿပီရွင္...။

Read more...

စကၤာပူႏိုင္ငံ၏ပထမအၾကိမ္ယဥ္ေက်းလိမၼာ ကေလးတရားပြဲ

သာသနဓဇ။ သဒၶမၼေနပုည။ သာသနေဇာတိပါလ ဓမၼာစရိယ။ ဓမၼကထိက ဗဟုဇနဟိတဓရ

ဓမၼဒူတဆရာေတာ္ ေဒါက္တာ အရွင္ေဆကိႏၵ မွ ၂၈-၅-၂၀၁၀ တြင္ စကၤာပူႏိုင္ငံတြင္ မွီတင္းေနထိုင္ၾကေသာ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာ ရင္ေသြးငယ္ေလးမ်ားကို ယဥ္ေက်းလိမၼာကေလးတရားပြဲအျဖစ္ ေဟာၾကား ခ်ီးျမွင္႔ေတာ္မူမည္ျဖစ္ပါသည္။ ယဥ္ေက်းလိမၼာကေလးတရားပြဲကို Morning Session အေနျဖင္႔ စကၤာပူစံေတာ္ခ်ိန္နံနက္ ၉ နာရီတိတိမွ ၁၂ နာရီတိတိအခ်ိန္ထိ အသက္ (၁၂)ႏွစ္ေအာက္ ကေလးငယ္ေလးမ်ားအတြက္ ေဟာၾကားခ်ီးျမွင္႔၍ Evening Session အေနျဖင္႔ ေန႔လည္ ၁နာရီတိတိအခ်ိ္န္မွ ညေန ၄နာရီတိတိ အခ်ိန္အထိ အသက္ (၁၂)ႏွစ္မွ အသက္ (၁၈)ထိကေလးငယ္ေလးမ်ားကို ေဟာၾကား ခ်ီးျမွင္႔ေတာ္မူမည္ ျဖစ္ပါသည္။

တရားပြဲက်င္းပမည္႔ေနရာမွာ - Informatics Jurong Campus No,(10). Science Centre Road,

Singapore 609079 (Near Jurong East MRT) ျဖစ္ျပီး ၊ တရားခ်စ္ခင္စိတ္ေကာင္း၀င္ၾကတဲ႔ မိဘမ်ားအေနျဖင္႔ မိမိတို႔၏ ရင္ေသြးငယ္ေလးမ်ားကို ယဥ္ေက်းလိမၼာကေလးတရားပြဲသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးလိုပါက mcchild.dhammatalk@gmail.com ႏွင္႔ eschild.dhammatalk@gmail.com သို႔

ေအာင္ေဖာ္ျပပါ ပုံစံအတိုင္း ၂၅-၅-၂၀၁၀ အဂၤါေန႔တြင္ ေနာက္ဆံုးထား၍ စာရင္းေပးသြင္းႏိုင္ၾကပါေၾကာင္း ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ သတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါသည္။

Registration Form Sample :

Name _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Age _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Gender _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Education _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Parent _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Address _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
Phone _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
email _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

အေသးစိတ္အခ်က္အလက္မ်ားကို စံုစမ္းေမးျမန္းလိုပါက ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ပုဂၢိဳလ္မ်ားထံသို႔ ဆက္သြယ္ေမးျမန္း စံုစမ္းႏိုင္ၾကပါသည္။

ကိုဇင္မင္းယု - +65 9004 9227 ၊ 8117 2324

ကိုေသာင္းထိုက္ - +65 8160 8064

တရားေတာ္ကို ရိုေသစြာ နာယူၾကမည္႔ ကေလးငယ္ေလးမ်ား၏ အုပ္ထိမ္းသူ မိဘမ်ားလည္း မိမိတို႔၏ ရင္ေသြးငယ္မ်ားႏွင္႔ တကူတကြ တရားနာယူႏိုင္ၾကပါသည္ ဆိုသည္႔အေၾကာင္းလည္း ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ ထပ္မံသတင္းေကာင္းပါးအပ္ပါသည္။ဗုဒၶဘ ာသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးအတြက္ အထြဋ္အျမတ္ျဖစ္ေသာ ကဆုန္လျပည္႔ဗုဒၶေန႔ ( Vesak Day )အခါ သမယမွာ -

“ကေလး ကေလး အထင္မေသးနဲ႔ ၊ ကေလးက လူၾကီးျဖစ္တာ .....

ကေလးေကာင္းမွ လူၾကီးေကာင္းမွာ ၊ လူၾကီးေကာင္းမွ အားလံုးေကာင္းမွာ .... ”

ဆိုတဲ႔ ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ လကၤာေလးအတိုင္း မိမိတို႔ရဲ႕ ကေလးငယ္ေလးမ်ား ျပည္ပမွာ ေနထိုင္ၾကီးျပင္းၾကရေပမယ္႔ ဘာသာေရး အသိစိတ္ဓါတ္ျမင္႔မားတိုးတက္လာေအာင္ သြင္သင္ဆံုးမလွ်က္ရိွေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္ဘုရား၏ ယဥ္ေက်းလိမၼာအထူးတရားပြဲသို႔ တတ္ေရာက္နာယူႏိုင္ၾကျပီး အသိအလိမၼာ ၊ ဥာဏ္ပညာမ်ား ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတတ္လာၾကေစရန္ အလို႔ငွါ နိဗၺာန္ကို အက်ဳိးေမွ်ာ္လွ်က္ ... ရိုေသေလးစားစြာျဖင္႔ အသိေပး ႏိႈးေဆာ္အပ္ပါသည္။

ဤသတင္းကို ေပးပို႔ေသာ www.dhammadownload.com မွ Admin အားအထူးပင္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေမတၱာစိတ္ဓါတ္ တရားျမတ္ျဖင္႔ လႊမ္းပတ္ကမၻာတည္ၾကပါေစ...

ရိုေသေလးစားစြာျဖင္႔ ~

ႏွင္းေဟမာ

22 May 2010 ( 1:55 pm )

Read more...

စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔ ပထမ

“နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ”

အေျခခံပညာစာသင္ေက်ာင္းတိုင္းတြင္ ေက်ာင္း၀န္းအတြင္း၌ ေရးသားထားသည့္ “စိတ္ ဓာတ္၊ စည္းကမ္း၊ ပညာ”ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကို ငယ္စဥ္အခါကပင္ ဖတ္မွတ္ခဲ့ၾကရပါသည္။ စာတိုသေလာက္ အဓိပၸါယ္က ေလးနက္လွ၏။ က်ယ္၀န္းနက္႐ိႈင္းလွ၏။ အစဥ္အျမဲ အေလးအနက္ထားကာ လိုက္နာက်င့္ၾကံသင့္လွ၏။ စိတ္ထားေကာင္းေလး ထားရွိရန္ အေရးအႀကီးဆုံးအျဖစ္ ထိပ္ဆံုးက ေဖာ္ျပထားသည္ပင္။ ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္သမွ်တို႔တြင္ “စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔ ပထမ”ထားရွိရန္ အေရးႀကီးေပသည္။

စိတ္ေကာင္းေလးရွိၿပီဆိုမွ စည္းကမ္းကိုလည္း စနစ္တက်လိုက္နာခ်င္မည္။ ပညာကိုလည္း ႀကိဳးစားရွာေဖြခ်င္မည္။ ဆရာသမားတို႔က “စည္းကမ္းနဲ႔ေနၾက၊ ပညာေတြ ၾကိဳးစားရွာၾက” ဟူေသာ ဆံုးမသြန္သင္ေပးမႈကို နာခံလိုက္နာခ်င္မည္။ ကုသိုလ္တရားတို႔လည္း အစဥ္အၿမဲ တိုးပြါးမည္ျဖစ္၏။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ တိပိဋကဓရ ေယာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဆံုးမစကား ႁမြက္ၾကားေတာ္မူဖူးပါသည္။ “ကုသုိလ္ရဖို႔ အခ်ိန္ကိုလည္း မေတာင္း၊ ေငြကိုလည္း မေတာင္း၊ စိတ္ေကာင္းကိုသာ ေတာင္းပါသည္” ဆုိသည့္အတိုင္း ကုသုိလ္တရားေတြ တိုးပါြးရန္အတြက္ အခ်ိန္ကိုလည္း ေစာင့္ေနရန္ မလို၊ ေငြ လက္ထဲရွိေနရန္လည္း မလိုပါေပ။ မိမိသႏၲာန္၌ အျမဲတမ္း စိတ္ေကာင္းေလးထားကာ ျပဳမူဆက္ဆံေနထိုင္ က်င့္ၾကံေနျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္တိုင္း ကုသိုလ္ေတြ တိုးပြါးေနမည္ျဖစ္၏။

စိတ္ေကာင္းေပ်ာက္၍ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္မ်ား ၀င္လာၿပီဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကုသိုလ္တရားတို႔ ေ၀းကြာ၊ အကုသိုလ္တရားတို႔သာ အစဥ္ေတာက္ေလွ်ာက္ ျဖစ္ပြါးေတာ့၏။ အရာရာ အဆိုးျမင္၀ါဒျဖင့္ ၾကည့္ျမင္သံုးသပ္တတ္၏။ “စည္းကမ္းဆိုတာ အလကား၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခြင့္ မရေအာင္ ထုတ္ျပန္ထားတာေတြပါ။ ပညာဆိုတာလည္း တတ္ဖို႔လည္းမလိုဘူး၊ သိဖို႔လည္း မလိုဘူး၊ ေလာကမွာ ေငြရွိလွ်င္ အရာရာျပည့္စံုတယ္၊ ကိုယ္လိုခ်င္တာ အလြယ္တကူရတယ္၊ ေငြရွိဖို႔သာ အဓိက အက်ဆုံး”ဟူ၍ ျမင္လာတတ္၏။ ထိုသုိ႔ အဓိကႏွင့္ သာမည မခြဲျခားတတ္ သမွ် ေမာဟမ်က္ႏွာဖံုး အသက္ဆံုးတိုင္ မခြါႏိုင္ ျဖစ္ေတာ့မည္။

စိတ္ေကာင္းမရွိသည့္အခ်ိန္၌ ဆံုသမွ်အာ႐ံု၊ ၾကံဳသမွ်ေလာကဓံတို႔ကို အဆိုးျဖင့္ျမင္သည့္ အတြက္ “သည္းခံလွ်င္ နိဗၺာန္”ဟူေသာ ေရွးျမန္မာပညာရွိတို႔၏ ဆံုးမစကားအတိုင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံရမည့္ သည္းခံျခင္းတရားေတြ ကင္းေပ်ာက္၊ ေဒါသမီးေတြသာ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ပါေတာ့၏။ အာ႐ံုတရားတို႔ကို စိတ္ေကာင္းေလးျဖင့္ သည္းခံႏိုင္ရန္ ေက်းဇူးရွင္ ဓမၼဒူတအရွင္ေဆကိႏၵ၏ သတိေပးဆံုးမစကားမွာ “စိတ္ကေလး ေနာက္က်ိေနေတာ့ အာ႐ံုေတြကို ႐ႈပ္႐ႈပ္ေပြေပြ ျမင္ေတြ႔ရတယ္၊ စိတ္ကေလး ၾကည္လင္ေနေတာ့ အာ႐ံုေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေတြ႔ရတယ္”ဟူ၍ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သေဘာတရားအမွန္ကို ျမင္ႏုိင္ဖို႔ စိတ္ကေလး အျမဲေကာင္းမြန္ေနေအာင္ ထားရွိရမည္ျဖစ္၏။

“ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေစတနာေကာင္းေလး ထည့္လုပ္၊ ဘာပဲေရာင္းေရာင္း ေစတနာေကာင္းေလး ထည့္ေရာင္း” ဆုိသည့္အတိုင္း မိမိလုပ္သည့္အလုပ္၌ ေစတနာေကာင္းေလး၊ စိတ္ေကာင္းေလးျဖင့္ လုပ္တတ္မွသာ ေကာာင္းက်ိဳးတရား ျဖစ္ပါမည္။ စိတ္ဆိုး ေစတနာဆိုး ျဖင့္ ဦးတည္ၿပီး ဟန္ေဆာင္ေကာင္းကာ မည္မွ်ႀကီးမားသည့္အလုပ္ပင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ သည္ျဖစ္ေစ “ဓမၼတို႔၌ စိတ္သာလွ်င္ ေရွ႕သြားရွိကုန္၏။ စိတ္သာလွ်င္ အထည္ကိုယ္ ရွိကုန္၏။ စိတ္သာလွ်င္ အႀကီးအမွဴး ရွိကုန္၏။ မေကာင္းေသာစိတ္ျဖင့္ ေျပာဆိုျပဳလုပ္မိပါက လွည္းဘီးသည္ ႏြား၏ေနာက္သို႔ အစဥ္တစိုက္လိုက္ေနသကဲ့သို႔ ဒုကၡသည္ ထုိပုဂၢိဳလ္သို႔ အစဥ္တစိုက္ လိုက္ေနေလ၏” ဆိုေသာ ဓမၼပဒပါဠိေတာ္ အဆံုးအမအတိုင္း ဆိုးက်ိဳးတရား တို႔သာ မေကာင္းေသာစိတ္ျဖင့္လုပ္သူေနာက္သို႔ ေရာက္ရွိျဖစ္ပြါးေနမည္ျဖစ္သည္။ စိတ္ေကာင္းျဖင့္လုပ္မွသာ ခ်မ္းသာျခင္းတရား အစဥ္တိုးပြါးကာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔၏ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာႀကီးကို မလြဲဧကန္ အမွန္သိျမင္ ခံစားရမည္ျဖစ္၏။

သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ထားရွိသည့္စိတ္မ်ိဳးေလး ေမြးျမဴရ၏။ “သူက ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း၊ ကိုယ္ကေကာင္းေအာင္ ေနရမည္။ သူကေတာ္ေတာ္ မေတာ္ေတာ္ ကိုယ္က ေတာ္ေအာင္ ေနရမည္။” ျဖစ္သည္။ ကိုယ္က မည္မွ်သေဘာထားျပည့္၀ကာ စိတ္ေကာင္းထားေနေသာ္လည္း တစ္ဖက္က ဆိုးေနသည္ကိုလည္း ၾကံဳေတြ႔ရတတ္၏။ “ဂ်င္းစိမ္းနဲ႔ မိႆလင္၊ သူၾကင္မွကိုယ္ၾကင္္” ဆိုသလို အခ်င္းခ်င္း ရန္ေထာင္ေနလွ်င္ ရန္မီးတို႔မၿငိမ္းေအးဘဲ အပူမီးသာ ထပ္ဆင့္ဆူပြက္ေတာ့မည္။ လုပ္ခဲ့သမွ် အေၾကာင္းတရား ေတြေၾကာင့္ အက်ိဳးေပးဒုကၡသစၥာတရားေတြသာ မလိုခ်င္၍မရ၊ မရပ္မနား တရစပ္ အထပ္ထပ္ လာေနမည္ျဖစ္၏။ ထိုသို႕ ၾကံဳေတြ႔ရသမွ်ေသာ ေလာကဓံတရားတို႔၏ သေဘာသည္ လိုခ်င္သည့္အရာေတြက မရ, မလိုခ်င္သည့္ အရာေတြသာ ရေနတတ္သည့္ အလိုသို႔မလိုက္ဘဲ သူ႔သေဘာသူ ေဆာင္ေနျခင္းကို စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္တို႔ျဖင့္ မတုန္႔ျပန္ မိေစရာ။ ထိုသို႔တုန္႔ျပန္လိုက္ျခင္းသည္ “မီးေလာင္ရာေလပင့္” သလုိ ဒုကၡေတြထပ္တိုးဖို႔သာ ရွိလိမ့္မည္။

ဘ၀ရွိလွ်င္ ဒုကၡရွိမည္။ ဘ၀ရပ္လွ်င္ ဒုကၡရပ္မည္။ ဘ၀ႏွင့္ဒုကၡကား တစ္သားတည္းသာ ျဖစ္သည့္အတြက္ ခြဲျခားလို႔မရ၊ ယွဥ္တြဲလို႔သာ ရွိေနမည္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ယွဥ္တဲြေနေသာ သေဘာကို စိတ္ထားေကာင္းေကာင္းျဖင့္သာ ေအးခ်မ္းေစရာ၏။ “ယခင္မေကာင္းခဲ့လို႔ ယခုမေကာင္း၊ ယခု ထပ္မေကာင္းလွ်င္ ေနာင္ သည့္ထက္ဆိုးမည္သာ” ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း မေကာင္းေကာင္းေအာင္ က်င့္ၾကံရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ယခင္က မည္သို႔ မေကာင္းခဲ့သနည္း။ သစၥာတရားေတြမသိခဲ့လို႔ ဘ၀ပင္လယ္ေၾကာမွာ ေမ်ာရင္း ယခုလည္း ဘ၀ဆိုသည့္ အက်ိဳးေပးဒုကၡသစၥာ ခႏၶာႀကီးက ဘြားခနဲ ေပၚလာခဲ့ေခ်ၿပီ။ အေၾကာင္းေတြ မေကာင္းခဲ့လို႔ ရရွိေသာအက်ိဳးတရားေတြ မေကာင္းသည္ကို မေက်နပ္လို႔ စိတ္ထားေတြ ဆိုးေနပါလွ်င္ စိတ္ဆိုးေနသည့္ ယခုအေၾကာင္း ေထာင္ေသာင္းမကသည့္ အနာဂတ္၌ ဆိုးက်ိဳးေတြကို အေၾကာင္းအက်ိဳးသေဘာကိုခ်င့္၍ လွန္းေမွ်ာ္၍ ၾကည့္႐ႈသင့္လွေပသည္။

“ယခင္ေကာင္းလုိ႔ ယခု ေကာင္းပါသည္၊ ယခုေကာင္း ေနာင္ ေကာင္းပါလိမ့္မည္။”ဆိုသည့္ ေက်းဇူးရွင္လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အဆံုးအမအတိုင္း စိတ္ေကာင္းေလး စဥ္ဆက္ ေမြးသြားပါလွ်င္ ၾကံစည္သမွ်၊ ေျပာဆိုသမွ်၊ လုပ္ေဆာင္သမွ် ကိစၥအ၀၀တို႔လည္း စဥ္ဆက္ ေကာင္းမြန္ၿပီး အေကာင္းတကာ့ အေကာင္းဆံုး ဒုကၡဆံုးသည့္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာႀကီးကို အျမန္ဆံုး ရရွိႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ျပည္တန္ေသာ ပတၱျမားႀကီးကို ဖြဲတစ္ဆုတ္ခန္႔ေသာ အရာျဖင့္ ၀ယ္ယူ၍ မရႏိုင္သလို အခ်မ္းသာဆံုးနိဗၺာန္ႀကီးကိုလည္း ဘုရားသြား၊ ေက်ာင္းတက္ ခဏတျဖဳတ္ေသာစိတ္ေကာင္းထားႏိုင္႐ံုမွ်ျဖင့္ အျမန္ဆံုးရႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ေန႔စဥ္မျပတ္ ဆိုသည္ထက္ ေနစဥ္မျပတ္ အခ်ိန္တိုင္းမွာ စိတ္ေကာင္းထားၿပီး ဟန္ေဆာင္မႈေတြကင္း သစၥာအလင္း အျမန္ဆုံုးပြင့္ႏိုင္ေအာင္ က်င့္ၾကံၾကိဳစား ပြါးမ်ားအားထုတ္ၾကပါကုန္။

စာ႐ႈသူ ဓမၼမိတ္ေဆြအားလုံး ခ်မ္းသာသုခ ျပည့္၀ၾကပါေစ။ လုပ္ေဆာင္သမွ် ကိစၥအ၀၀တို႔တြင္ “စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔ ပထမ”ထားၿပီး ႏွလံုးသြင္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါေစ။ (ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု)
စာေရးသူ - ထြန္းထြန္းလိႈင္ ၊ အခ်ိန္ - 1:51 PM 0 ဓမၼဒါနျဖန္႔ေ၀ပါသည္။

Read more...

ပေဟဠိ (၁)

မျပဳသူ "နာ" ၊ ျပဳသူ "သာ"
အဘယ္အရာ ျဖစ္သနည္း ။

မျပဳသူ "သာ" ၊ ျပဳသူ "နာ"
အဘယ္အရာ ျဖစ္သနည္း ။


( ဝိဘဇၹဝါဒသေဘာကို ပေဟဠိေလးေတြကတစ္ဆင့္ ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ )

Read more...

ဆယ္လြန္းတင္ ၾကဳိး (၁ မွ ၃)

ဆယ္လြန္းတင္ ၾကဳိး (၁)

“၀ဋ္ဆင္းရဲမွ၊ မလြတ္ရ၊ ခ်ည္ကသံေယာဇဥ္”

မနက္ေစာေစာ ေဒါင္းလုပ္ လုပ္ၿပီးသား တရားေတြထဲက တစ္ပုဒ္ကုိ ဖြင့္လုိက္ေတာ့ တရားေဟာဆရာရဲ့ သံေယာဇဥ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးေလးကုိ ရွင္းတမ္းလုပ္ေနတာ ၾကားရပါတယ္။ ဒီသံေယာဇဥ္ဆုိတဲ့ စကားဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားဖူးေနခဲ့တာပါ။ ေလာကုတၱရာ စာေပထဲ ေၿခခ်ေတာ့လည္း ဒီသံေယာဇဥ္နဲ ့ အပီအၿပင္ကုိ တုိးၿပန္ပါေသးတယ္။ စာေပအသိေလး နဲနဲသိလုိက္ေတာ့လည္း ကုိယ့္မွာ ဒါၾကီးက ခ်ည္ခံေနရတာပါလားလုိ ့ ထပ္ဆင့္ ထပ္ဆင့္ သိရၿပန္ပါၿပီ။

ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ သာမန္ႏြားေတြထက္စာရင္ နဲနဲရုိင္းတဲ့ ႏြားၾကီးတစ္ေကာင္ရွိပါတယ္။ တစ္ေန ့မွာ အဲဒီႏြားၾကီးကုိ ခ်ည္ဖုိ ့ဆုိၿပီး အဘုိးက သာမန္ႏြားခ်ည္ၾကဳိးနဲ ့မတူတဲ့ ႏြားခ်ည္ ၾကိဳးကုိ အပီအၿပင္ က်စ္ေနေတာ့တာပါ။ မိမိလည္း အဘုိးကုိ စပ္စုလုိက္ၿပန္ပါတယ္။ အဲဒီၾကဳိးက ဘာလုပ္ဖုိ ့ လဲ အဘုိးကုိ ေမးေတာ့ သူက “ႏြားၾကီးက နဲနဲ ရုိင္းေနလုိ ့ လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ အေသခ်ာ ခ်ည္ဖုိ ့ ဂရုတစုိက္ က်စ္ေနတာကြ” တဲ့။ ေအာ္ ႏြားၾကီး လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ဆုိပါလား။ အဘုိးရဲ့ စကားကုိလည္း ၿပန္ၾကားေယာင္မိၿပန္ၿပီ။

ေလာကမွာ လူသားနဲ ့ သံေယာဇဥ္၊ သံေယာဇဥ္နဲ ့ လူသား မကင္းၾကပါဘူး။ သတၱ၀ါေတြကုိ ဆင္းရဲၿခင္းေတြမွ လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ ခ်ည္ထားတာက သံေယာဇဥ္ၾကဳိးေလးပါ။ သြပ္ၾကိဳး၊ နုိင္လြန္ၾကဳိး၊ သံမဏိၾကဳိးစတဲ့ သာမန္ၾကိဳးေလးေတြ ၿမင္ေနရေပမယ့္ အဲဒီ သံေယာဇဥ္ၾကဳိးေလးကေတာ့ ၿမင္လုိ ့ ရနုိင္တဲ့ အရာမဟုတ္ပါဘူး။ သာမန္ၾကဳိးေတြကို တစ္ခုခုနဲ ့ၿဖတ္ဖုိ ့ လြယ္ေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ ၾကဳိးေလးကေတာ့ ၿပတ္ေအာင္ ၿဖတ္ဖုိ ့ လြယ္ကူတဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ပါ။ သတိမထားမိရင္ ခ်ည္ထားလုိ ့ ခ်ည္ထားမွန္းေတာင္ မသိတဲ့ အၿဖစ္သနစ္ရယ္ပါ။

မိမိတုိ ့မွာ ၿဖစ္ေနၾကတဲ့ ပူေလာင္မွဳ၊ စုိးရိမ္မွဳ၊ ငုိေၾကြးမွဳေတြနဲ ့ တသီးတၿခားဆီ ၿဖစ္မသြားရေအာင္ ခ်ည္ထားေပးတာက သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြပါပဲ။ လူေတြဟာ ဒီသံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ အခ်ည္အေႏွာင္ခံထားရေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ မလြတ္လပ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ မွားေနပါလ်က္နဲ ့ ဒီသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ အမွားကုိလည္း အမွန္လုပ္ၿပီး ဖုံးကာပစ္တတ္ၾကပါတယ္။ သံေယာဇဥ္ၾကဳိး မ်ားမ်ား အခ်ည္ခံရေလ အမွန္တရားဆုိတာ ကြယ္ေပ်ာက္ေလပါပဲ။

ေလာကမွာ သြပ္ၾကဳိး၊ နုိင္လြန္ၾကဳိး၊ သံၾကဳိးစတဲ့ သာမန္ၾကိဳးေတြဆုိတာ ေပါမွေပါ။ အဲဒီၾကိဳးေတြ ဘာလုပ္ဖုိ ့လဲ ဆုိတာ ေမးစရာေတာင္ လုိမယ္မထင္ပါဘူး။ သူ ့ေနရာနဲ ့သူ အသုံးခ် ခ်ည္ေနွာင္ဖုိ ့ပဲ မဟုတ္လား။ ခ်ည္ေႏွာင္ခံရမယ့္ အရာ၀တၳဳ အရြယ္အစား အလုိက္ အဲဒီၾကဳိးေတြကုိ အသုံးခ်ဖုိ ့ပါ။ ဥပမာ ႏြားဆုိရင္ပဲၾကည့္။ ရုိးရုိး ႏြားဆုိရင္ သာမန္ ႏြာခ်ည္းၾကဳိးနဲ ့ ခ်ည္ေႏွာင္ရုံပါပဲ။ နဲနဲ ရုိင္းတဲ့ ႏြားဆုိရင္ သူနဲ ့တန္္တဲ့ ၾကိဳးေတာ့ ၿဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးၿပီး ခ်ည္လုိက္ရတာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ၾကိဳးေတြလည္း ႏွစ္လြန္းတင္ၾကဳိး၊ သုံးလြန္းတင္ၾကဳိး စသၿဖင့္ ရွိၾကရေတာ့တာပါ။

သံေယာဇဥ္ဆိုတာလည္း သတၱ၀ါေတြကုိ ဆင္းရဲၿခင္းကေန လြတ္ေၿမာက္မသြားေအာင္ ခ်ည္ထားတက္တဲ့ သေဘာရွိတာမုိ ့ ၾကဳိးနဲ ့ တူပါတယ္။ သူ ့မွာ သာမန္ၾကဳိးေတြထက္ ခ်ည္ေနွာင္နုိင္တဲ့ သတၱိစြမ္းအားကလည္း မနဲပါဘူး။ ကုိယ့္ကုိ အခ်ည္အေႏွာင္ခံထားရတဲ့ ၾကိဳးဟာ ဘယ္နွစ္ေခ်ာင္းနဲ ့ ယက္ထားသလဲ၊ ႏွစ္လြန္းတင္ၾကဳိးလား၊ သုံးလြန္းတင္ၾကိဳးလားဆုိတာ သိရေအာင္ ဘုရားရွင္က ဒီလုိ ခဲြၿခားၿပခဲ့ပါတယ္။

(၁) ေလာကမွာ ငါ့အိမ္၊ ငါ့ေနရာ၊ ငါ့သား၊ ငါ့သမီး၊ ေယာက်္ား၊ မိန္းမစသၿဖင့္ အေခၚအေ၀ၚ အားၿဖင့္သာ ရွိတဲ့ အရာေတြကုိ တကယ္ ရွိတာလုိ ့ ၿမင္ေနမယ္၊ ထင္ေနမယ္ဆုိရင္ အဲဒါဟာ ပထမဆုံးၿဖစ္တဲ့ သံေယာဇဥ္ၾကဳိးတစ္ေခ်ာင္း အခ်ည္အေနွာင္ခံထားရတာပါပဲ။ နဲနဲၿမင့္ၿမင့္ ေၿပာရရင္ေတာ့ ပညတ္နဲ ့၊ ပရမတ္ကုိ ခဲြၿခားၿပီး မၿမင္တက္တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ငါ့သား၊ ငါ့သမီး၊ ငါအိမ္၊ ငါ့ေနရာ စတဲ့ အရာေတြဟာ အေပၚယံပဲ ၾကည့္ၿပီးေခၚတဲ့ဟာေတြပါ။ တကယ့္အႏွစ္အားၿဖင့္ေတာ့ ရုပ္နဲ ့နာမ္ နွစ္ခုထဲပါပဲ။ ဒီသံေယာဇဥ္ၾကဳိးကုိ ၿပတ္္ခ်င္တယ္၊ ၿဖတ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ တကယ့္ အႏွစ္ ၿဖစ္တဲ့ ရုပ္နဲ ့ နာမ္ကုိ ပဲ တရားနယ္ပယ္ထဲကေနၿပီးေတာ့ ႐ွဳ့လုိက္ဖုိ ့ပါပဲ။ (ဒိ႒ိ)

(၂) ရတနာသုံးပါး အေပၚမွာ ယုံမွားသံသယ ၀င္ေနမယ္ဆုိရင္လည္း ဒုတိယသံေယာဇဥ္ ၾကဳိးေလးတစ္ေခ်ာင္း ထပ္ခ်ည္ခံထားရတာပါပဲ။ ဘုရားရွိတာ တကယ္မွ ဟုတ္ရဲ့လား၊ တရားက်င့္ရင္ေရာ အဟုတ္တကယ္ ဆင္းရဲၿခင္းမွ လြတ္ေၿမာက္နုိင္ပမလား ဆုိတဲ့ အေတြးမွား၊ သံသယ မွားေတြနဲ ့ ရတနာသုံးပါးရဲ့ အေပၚမွာ သုံးသပ္ေနတာလည္း ဒုတိယသံေယာဇဥ္ၾကဳိးေလး မၿပတ္နုိင္ေသးလုိ ့ပါ။ (၀ိစိကိစၦာ)

ဆယ္လြန္းတင္ ၾကဳိး (၂)
ကဲ.....ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ၿပန္ခ်ည္ၾကမယ့္ ၾကိဳးေလးေတြ ထပ္က်စ္လုိက္ၾကဦးစုိ ့။

(၃) ကုိယ့္အတြက္ ဘာမွ အက်ဳိးမရွိဘဲ အခ်ိန္ကုန္ၿခင္းသာ အဖတ္တင္တဲ့ အက်င့္ကို က်င့္ေနတယ္ဆုိရင္လည္း တတိယေၿမာက္ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေလး ရစ္ပတ္ခ်ည္ေနွာင္ခံေနရတာပါ။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ကလည္း ဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေတြကို ေကာင္းတဲ့ အက်င့္မွတ္ၿပီးေတာ့ တတိယေၿမာက္ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေလး အခ်ည္အေနွာင္ခံထားရတဲ့သူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ အခုလည္း အိႏၵိယမွာ အမ်ားၾကီး က်န္ေနပါေသးတယ္။ ႏြားလုိက်င့္ေနတဲ့ သူေတြ ရိွသလုိ၊ ေခြးလုိ က်င့္ေနတဲ့ လူေတြကလည္း ရွိေနေသးတာပါပဲ။ တခ်ိဳ ့ဆုိရင္ ဂဂၤါ ၿမစ္ေရနဲ ့ ေရခ်ဳိးရင္ အကုသုိလ္ေတြ ေပ်ာက္တယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ဂဂၤါ ေရခ်ဳိးဆိပ္မွာ ခ်ဳိးေနတဲ့ သူေတြလည္း မနဲပါဘူး။

တကယ္တမ္းေတာ့ အကုသုိလ္ဆုိတာ စိတ္မွာၿဖစ္တဲ့ သေဘာတရားေတြပါ။ ကုိယ္ေပၚမွာ ရွိတဲ့ အရာမဟုတ္လုိ ့ သာမန္ေရခ်ဳိးရုံနဲ ့ေတာ့ မေပ်ာက္ပါဘူး။ ဂဂၤါၿမစ္ေရ ခ်ဳိးလုိက္လုိ ့ ေၾကး(ဂ်ီး)ေတာ့ ေၿပာင္ခ်င္ ေၿပာင္သြားမွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ အညစ္ေၾကးေတာ့ ေၿပာင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုက်င့္ၾကံေနတဲ့ သူေတြဟာ ကိုယ္က်င့္ေနတဲ့ အက်င့္ကုိ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ သုံးပါးနဲ ့ မဆင္ၿခင္၊ မသုံးသပ္ၾကလုိ ့ပါပဲ။

အက်င့္တစ္ခုကုိ က်င့္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ဒီအက်င့္ဟာ သီလဘက္မွာ တုိးတက္မွဳရွိသလား၊ စိတ္ေအးခ်မ္းမွဳ၊ သမာဓိေရာရရဲ့လား၊ ရုပ္၊ နာမ္ တရားေတြကုိ ခဲြၿခားသိတတ္တဲ့ ပညာေတြေရာ တုိးပြား လာသလားဆုိတာ သုံးသပ္ရမွာပါ။ အကယ္၍ အဲဒီ သုံးခ်က္မွ ၿဖစ္မလာဘူးဆုိရင္ အဲဒီအက်င့္ကို စြန္ ့ခြါပစ္ရင္း သံေယာဇဥ္ၾကဳိးေလး တစ္ၾကဳိး ထပ္ၿဖတ္လုိက္ရုံပါပဲ။ (သီလဗၺတ ပရာမာသ)

(၄) ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ့္ထက္သာ မနာလုိတာကလည္း သံေယာဇဥ္ပါပဲတဲ့။ လူေတြဟာ ကိုယ့္ၿဖည့္ဆည္းခဲ့တဲ့ ကံ၊ ဥာဏ္၊ ၀ီရိယသုံးပါး မတူၾကတာေၾကာင့္ လက္ရွိ အေၿခအေနရ တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္ ၿဖစ္ပုံၿခင္းလည္း တူညီၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကုိယ့္ထက္ဆင္းရဲတဲ့ သူ၊ ခ်ဳိ ့တဲ့သူေတြကုိ ၿမင္ရ၊ ေတြ ့ရ နုိင္သလုိ၊ ကုိယ့္ထက္ခ်မ္းသာတဲ့သူ၊ ရာထူးၾကီးတဲ့ သူေတြကိုလည္း ေတြ ့နုိင္တာပါပဲ။ အဲဒီအေပၚမွာ ကုိယ္က မနာလုိတဲ့ စိတ္နဲ ့သြားၿပဳိင္ေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေနာက္သံေယာဇဥ္ တစ္ေခ်ာင္းနဲ ့ထပ္ အခ်ည္ခံေနရတာ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ ကုိယ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲဖုိ ့သာ ၿပင္ထားၾကေပေတာ့။

ဒီသံေယာဇဥ္ၾကဳိးသာ အခ်ည္ခံေနရင္ေတာ့ အဲဒီသူဟာ သူမ်ားကုိ ဒုကၡေပးဖုိ ့ အခ်ိန္္တုိင္းလုိလုိ စဥ္းစားေနေတာ့မွာပါ။ ကုိယ္မနာလုိ ့တဲ့ သူကုိ ကုိယ္ကုိတုိင္လည္း ဖ်က္ဆီးဖုိ ့ ၾကံစည္ေနသလုိ သူမ်ား ဒုကၡေပးေနတာ ေတြ ့ရရင္လည္း သူ ့စိတ္ထဲမွာ ကြယ္ရာကေန ၿပဳံးၿပဳံးၾကီးပဲ ေက်နပ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ လူတုိင္းဟာ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ လွပေအာင္ ထုဆစ္ၾကရမွာပါ။ ညွိလုိ ့မရတဲ့ ကံတရားကုိ တူညီေအာင္ လုပ္ဖုိ ့ ၾကဳိးစားေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ စိတ္ေမာ၊ ကုိယ္ေမာရုံသာ အဖတ္တင္ပါလုိက္မယ္။ ေကာင္းက်ဳိးဆုိတာကုိလည္း ဘာမွ ေမ်ွာ္လင့္မေနပါနဲ ့ေတာ့။

မိမိရဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကိုယ့္ထက္သာေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကုိ မနာလုိ စိတ္နဲ ့ၿမင္မိေနတယ္ ဆုိရင္ အရင္ဆုံး ကိုယ္လုပ္ရမွာက ကိုယ္မနာလုိၿဖစ္ေနတဲ့သူဟာ ေလာကေကာင္းက်ဳိးအတြက္ ဘာေတြ ထုဆစ္ေနသလဲ၊ ဘာေတြၾကဳိးစား ဖန္တီးေပးေနသလဲ ဆုိတာကုိ ၿမင္ေအာင္ၾကည့္ဖုိ ့ ၾကဳိးစားရမွာပါ။ အဲဒီလုိမွ ၿမင္ေအာင္ မၾကည့္နုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ သူ ဘာလုပ္လုပ္ မိမိရဲ့ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းတာဘဲ ၿမင္ေနပါလိမ့္မယ္။ သူ ့အေပၚထားတဲ့ ကုိယ့္မနာလုိတဲ့ စိတ္ကလည္း ရပ္တန္ ့သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

တကယ္တမ္း ၿပဳိင္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ မိမိကုိယ္ကိုယ္ မိမိသာ ၿပဳိင္ရမွာပါ။ မေန ့က “ငါ” နဲ ့၊ ဒီကေန ့ “ငါ” ဘာေတြတုိးတတ္လာသလဲ၊ အမ်ားေကာင္းက်ဳိး ဘာေတြပုိ လုပ္ၿဖစ္ေနသလဲ၊ ဆုိတာကုိ သုံးသပ္ၿပီး မိမိရဲ့ ၾကဳိးစားမွဳကုိ ပုိမိုအားထုပ္ၿဖစ္ေအာင္ လုပ္လုိက္ဖုိ ့ပါပဲ။

ေခတ္သစ္ အဘိဓာန္ ပညာရွင္ေတြလုိ ့ပဲ နာမည္ေပးရမလားေတာ့ မသိဘူး၊ သူတုိ ့အဆုိကေတာ့ ဣႆာ ကုိ အိတ္သာလုိ ့ ၿမန္မာမွဳၿပဳၿပီးေတာ့ အဓိပၸါယ္ကို ဒီလုိ ဖြင့္ဆုိထားတာပါ။ မွတ္လုိက္ဦး။ ကုိယ့္အိတ္ထက္ သူမ်ားအိတ္က သာလုိ ့ မနာလုိ ၿဖစ္ခဲ့ရင္ အဲဒါ အိတ္သာၿဖစ္ေနတာပဲတဲ့။ မွတ္မွတ္ အကုန္မွတ္၊ မေသမခ်င္းမွတ္၊ ေသရင္လည္း ေနာက္ဘ၀မွာ ဆက္မွတ္။ ၿဖစ္တတ္ၾကလြန္းလုိ ့။ (ဣႆာ)

ဆယ္လြန္းတင္ ၾကဳိး (၃)
(၅) သံေယာဇဥ္ ေနာက္တစ္ၾကဳိးကုိလည္း ထပ္မွတ္ပါအုံး။ ကုိယ္ဆီမွာရွိတဲ့ အသိကုိ ကိုယ္သိသလုိ၊ ကိုယ္တတ္သလုိ သူမ်ားကုိ မွ်ေ၀ မေပးခ်င္တာ၊ ကိုယ့္ ပစၥည္းကုိ ၀န္တုိတတ္တဲ့ စိတ္ဟာလည္း သံေယာဇဥ္ၾကဳိး ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ ့ ထပ္အခ်ည္ခံေနရတာပါပဲ။ ကိုယ့္ပစၥည္းနဲ ့ကို အကုသုိလ္ရေစတဲ့ သံေယာဇဥ္ အမ်ဳိးစားပါ။ (မစၦရိယ)

(၆) ေခ်ာတာ၊ လွတာ၊ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတဲ့ အရာေတြကို လုိခ်င္ေတာင့္တတတ္တဲ့ စိတ္ဟာလည္း သံေယာဇဥ္ ၿဖစ္ေနလို ့ပါပဲ။ လိုခ်င္တာ၊ ခ်စ္ခင္တာ၊ သတိရတာေတြဟာ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ ဆင္းရဲမွဳေတြေပးတဲ့ သံေယာဇဥ္ အမ်ဳိးအစား တစ္ခုပါ။ ခ်မ္းသာမွဳကုိ မေပးပါဘူး။ ၾကဳံေတြ ့လာတဲ့ ကာမဂုဏ္ အာရုံေတြကုိ မကပ္ၿငိ၊ မတြယ္တာဘဲနဲ ့ မွ်မွ်တတ ေနတတ္ဖုိ ့ပါပဲ။ (ကာမရာဂ)

(၇) ေနာက္တစ္ခုက အေပၚက သံေယာဇဥ္နဲ ့ ေၿပာင္းၿပန္သေဘာေလးပါ။ စိတ္တုိင္းမက်တာ၊ စိတ္ဆုိးတာေတြ ရင္ထဲမွာ ၿဖစ္ေနရင္လည္း သံေယာဇဥ္ၾကဳိးတစ္ၾကဳိး အခ်ည္ခံေရၿပီလုိ ့ မွတ္လုိက္ပါ။ လိုခ်င္တာ၊ ၊ ႏွစ္သက္တာေတြကုိ မရလုိ ့၊ ရလာရင္လည္း စိတ္တုိင္းမက်ဘူး ၿဖစ္ေနတာဟာ သံေယာဇဥ္ပါပဲ။ လိုရင္းကေတာ့ ကိုယ့္ေဒါသနဲ ့ ခ်ည္ေႏွာင္ခံရတဲ့ သံေယာဇဥ္ အမ်ဳိးအစားပါ။ (ပဋိဃ)

(၈) ကိုယ့္ဘ၀ေလးကုိ ကုိယ္ႏွစ္သက္ေနတာဟာလည္း သံေယာဇဥ္ပါပဲ။ ခ်မ္းသာတဲ့ သူကလည္း ခ်မ္းသာတဲ့ အေလ်ာက္၊ ဆင္းရဲတဲ့သူကလည္း ဆင္းရဲတဲ့ အေလ်ာက္ ကုိယ့္ ဘ၀ေလးကုိ ကုိယ္ႏွစ္သက္ ေက်နပ္ေနၾကတာပါ။ ဘ၀ဆုိတာ တကယ္ေတာ ့ဘာမွ ႏွစ္သက္စရာ မရွိပါဘူး။ အိုရတာ၊ နာရတာ၊ ေသရတာေတြဟာ ဒုကၡၾကီးပါပဲေလ။ မတြယ္တာ၊ မကပ္ၿငိပဲနဲ ့ သံေယာဇဥ္ၾကဳိးတစ္ၾကဳိး တတ္နုိင္သေလာက္ ေၿဖေလ်ာ့ေပးဖုိ ့ပဲ ၾကဳိးစားရမွာပါ။ (ဘ၀)

(၉) ဘယ္ေနရာမဆုိ၊ ငါပါမွ ၿပီးမယ္၊ ငါရွိမွ ၿဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ ေထာင္လႊားတတ္တဲ့ စိတ္ဟာလည္း မာန သံေယာဇဥ္ၾကဳိးနဲ ့ အခ်ည္ခံေနရတာပါ။ ပစၥည္း ဥစၥာ ရာထူး ဂုဏ္ ပညာေတြနဲ ့ အရာအရာမွာ မာန္တတ္္ေနသူဟာ သံေယာဇဥ္တစ္ပါး ၿဖစ္ေနတာပါပဲ။ လူတိုင္း အခ်ည္ခံထားေနရပါတယ္။ (မာန)

(၁၀) ေမာဟ သံေယာဇဥ္ၾကဳိးကလည္း မိမိတုိ ့အခ်ည္ခံေနရတဲ့ ၾကဳိးတစ္ေခ်ာင္းပါပဲ။ သစၥာေလးပါးတရားကုိ မသိ၊ မၿမင္ေအာင္ ဖုံးလႊမ္းကာကြယ္တတ္တဲ့ သေဘာပါ။ အမွန္တရားကုိ ကာကြယ္ထားတာမုိ ့ ၿဖတ္နုိင္ေအာင္ ၾကဳိးစားရမွာပါ။ (အ၀ိဇၨာ)

သံေယာဇဥ္ၾကိဳးၾကီး က်စ္လာတာ ေတာ္ေတာ္ ထူသြားပါၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ ခိုင္မာတဲ့ ၾကိဳးၾကီးလည္း ၿဖစ္သြားပါၿပီ။ အခ်ည္ခံရတဲ့ သူေတြလည္း မၿပတ္နုိင္တဲ့ သံေယာဇဥ္ၾကဳိးတန္းလန္းနဲ ့သံသရာမွာ အေမ်ာၾကီးသာ၊ ေမ်ာၾကေပေရာ။

တကယ္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ ရွိတယ္ဆုိတာ ခ်စ္တဲ့သူ၊ ခင္တဲ့သူေလာက္ပဲ ၿဖစ္တဲ့ သေဘာလုိ ့ ထင္ထားၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ကပ္ၿငိတြယ္တာတတ္တဲ့ သံေယာဇဥ္ၾကဳိးေတြကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ ခ်စ္တဲ့ သူေရာ၊ မုန္းတဲ့ သူေရာ အားလုံေပၚမွာ ၿဖစ္နုိင္တာကုိ ေတြ ့ရမွာပါ။ အာရုံတစ္ခုခုကုိ သံေယာဇဥ္ၿဖစ္လာၿပီ၊ ဆုိရင္ ၿဖစ္တဲ့ စိတ္အေပၚမွာ ပဲ သံေယာဇဥ္ၾကဳိးကုိ ေၿဖေလ်ာ့ဖုိ ့၊ ၿဖတ္ေတာက္ဖုိ ့ ၾကဳိးစားရမွာပါ။

သား၊ သမီး၊ မိဘ၊ ကုိယ္ခ်စ္ေနတဲ့သူ၊ ကုိယ္မုန္းေနတဲ့သူ၊ အေပၚမွာ ၿဖစ္တဲ့ ကုိယ့္သံေယာဇဥ္စိတ္ကုိသာ ၿဖတ္ဖုိ ့၊ ေလ်ာ့ဖုိ ့၊ လုိရင္းပါပဲ။ သံေယာဇဥ္ၿဖစ္ေနတဲ့ အဲဒီသူေတြကုိ ၿဖတ္စရာမလိုပါဘူး။ သံေယာဇဥ္ ၿဖစ္စရာ အာရုံတစ္ခုခု ၾကဳံေတြ ့လာၿပီဆုိရင္ အဲဒီအာရုံေပၚမွာ သာယာတဲ့စိတ္၊ ေက်နပ္တဲ့စိတ္ မၿဖစ္ေအာင္ ထိန္းဖုိ ့လုိ ့သလုိ၊ မေက်နပ္တဲ့စိတ္၊ ေဒါသမၿဖစ္မိေအာင္လည္း မိမိရဲ့ စိတ္ကုိ ထိန္းလုိက္ရင္း သံေယာဇဥ္ ၾကဳိးေလးေတြကုိ လုံးလုံး အၿပတ္မၿဖတ္နုိင္ေတာင္ တတ္နုိင္သေလာက္ ေၿဖေလ်ာ့ေပးဖုိ ့ပါပဲေလ။

Posted by ေမာ္ကြန္းသစ္ at 7:13 AM

Read more...

ဘာကိုအဓိကထားရမလဲ (အဆံုးပိုင္း)

၁၂။ တရားအလုပ္ -မဂၢင္အလုပ္ကို ျငင္းပယ္မႈမ်ား၊ ၿငိတြယ္မႈမ်ား၏ အေၾကာင္းရင္း

ကြၽႏ္ုပ္တို႔ဟာ တရစပ္ အသစ္အသစ္ျဖစ္ကာ ပ်က္စီးေနမႈ ဒုကၡ သစၥာ အမွန္တရား. ..ကုိ လက္မခံႏိုင္ - မသိႏိုင္ရာမွ ငါ့ဒုကၡ၊ ငါ့ခႏၶာ၊ ငါ့စိတ္၊ ငါ့ေ၀ဒနာ၊ ငါ့ခံစားခ်က္အျဖစ္ (တစ္ခုခုအျဖစ္) အထင္မွားမိရာမွ ျမစ္ဖ်ားခံကာ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေလာဘ-ေဒါသမ်ားကို အရွိလုပ္-အဟုတ္ထင္ကာ အခ်ိန္တစ္ခုၾကာ ၿမဲေန ျဖစ္ေနသည့္ တစ္ခုခုအျဖစ္ အတည္ယူမိရာမွ မွ တရားအလုပ္အား တစ္ခုခု ျပဳလုပ္ျခင္း(သို႔) ဘာမွမလုပ္ပဲေနျခင္းဟု အထင္မွားေလေတာ့ သည္။

ထို တစ္ခုခု-တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အဟုတ္တကယ္ ရွိေန ျဖစ္ေနသည္ ဟူ၍ အတည္ယူၿပီး (သကၠာယဒိ႒ိ အယူျဖင့္) ဆက္စပ္စဥ္းစား ေတြးေခၚေလရာ .......... တရားအလုပ္ အေပၚတြင္ လည္းေကာင္း.... တျခားေလာကီကိစၥမ်ား အေပၚ တြင္ေရာ စိတ္ညစ္စရာ တစ္ခုခု ဟူ၍လည္းေကာင္း (သို႔) စြဲမက္စရာ တြယ္တာစရာ တန္ဖိုးထားစရာ တစ္ခုခုဟူ၍လည္းေကာင္း နားလည္မႈ လြဲေလေတာ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ တရားအလုပ္အေပၚ မွန္မွန္ကန္ကန္ နားလည္မႈ ရွိရန္ အဓိကထားဖို႔ လိုအပ္လွေပသည္။

ကြၽႏ္ုပ္တို႔ဟာ -

၁) တရားအားထုတ္မႈ..မဂၢင္အလုပ္အေပၚ .....တစ္ခုခု၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ရွိေန-ၿမဲေန-ျဖစ္ေနသည္ဟု အတည္ယူဆ၍ ထိုတစ္ခုခု၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေျပာင္းလဲဖို႔ ႀကိဳးစားသည့္ အလုပ္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊

၂) တစ္ခုခုကို(႐ုပ္၊ စိတ္၊ ေ၀ဒနာ)တို႔ကို အခ်ိန္တစ္ခုၾကာ ၿမဲေန-ရွိေနသည့္ အေနျဖင့္ အတည္ယူကာ အဟုတ္ထင္မွတ္လွ်က္ ထိုတစ္ခုခု ကို အာ႐ံု စူးစိုက္ႏိုင္ေစရန္ ႀကိဳးစားျခင္းသည္ မဂၢင္တရားအလုပ္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊

၃) လူတိုင္းနားလည္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္၊ အေတြး၊ ေ၀ဒနာမ်ား ကို အခ်ိန္တစ္ခုၾကာ ၿမဲေနသည္ ျဖစ္ေနသည္ ...သက္တမ္းတစ္ခုလြန္မွ ပ်က္သြားသည္ ဟူေသာ အယူကို မစြန္႔လႊတ္ဘဲ .......... တကယ္ျဖစ္ေနသည္ဟုယူဆကာ အရွိ-အဟုတ္လုပ္လွ်က္.... ထို ထို ထို နိဗၺါန္ ဆိုသည္မွာလည္း ...

ထို ..အခ်ိန္တစ္ခုၾကာ ၿမဲေန-ျဖစ္ေနသည့္ ဘာေတြ၊ ညာေတြ၊ တစ္ခုခုေတြ မရွိမႈ ...ဘာမွမရွိျခင္း...ဟူ၍ နားလည္မႈလြဲရာမွတဆင့္ ... တရားအလုပ္ ဟူသည္ ဘာမွမရွိရာ- ဘာမွမျဖစ္ရာ (Nothingness) ေရာက္ဖို႔အလုပ္ ထင္မွတ္ကာ လုပ္ခ်င္စရာ မေကာင္းေသာ အလုပ္တစ္ခုအျဖစ္ အထင္မွားျပန္ ေလသည္။

တစ္ခုခု၊ တစ္ေယာက္ေယာက္၊ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္၊ တစ္ေနရာရာ၊ အေျခအေန တစ္ခုကို သက္တမ္းတစ္ခုၾကာ တကယ္ျဖစ္ေနသည္ဟု အတည္ယူမႈ အဟုတ္ထင္မွတ္မႈ (သကၠာယ ဒိ႒ိ)အစြဲႀကီးကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မစြန္႔လႊတ္တတ္ပဲ တရားအားထုတ္မႈကို ျပဳလုပ္ရာမွ (သို႔) တရားအားထုတ္မႈကို ေလ့လာရာမွ နားလည္မႈလြဲျခင္း ရလာဒ္မ်ားျဖစ္ေပသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽႏု္ပ္တုိ႔ တရားအလုပ္အေပၚ မွန္မွန္ကန္ကန္ နားလည္မႈရွိရန္ အဓိကထားရေပမည္။ တနည္းအားျဖင့္ တရားအားထုတ္မႈဟူသည္ တစ္ခုခု ျပဳလုပ္ေနျခင္းမဟုတ္ပဲ ၊ ဘာမွမလုပ္ပဲ ေနျခင္းမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ဘဲ .....မွန္မွန္ကန္ကန္ ႏွလံုးသြင္းေနမႈ-မွန္ကန္နားလည္ေနမႈပင္ ျဖစ္ေၾကာင္းသိဖို႔ လိုအပ္ေပသည္။

၁၃။ နံပါတ္ႏွစ္အေရးႀကီးမႈ (သို႔) ႏွလံုးသြင္းမွန္မႈ (သို႔) မွန္မွန္ကန္ကန္ နားလည္ေနျခင္း သည္ပင္ တရားအလုပ္

ကြၽႏ္ုပ္တို႔တေတြ အမွန္တရား-သစၥာတရား-ခ်မ္းသာအစစ္နားလည္ဖို႔ (ေသာတာပန္ျဖစ္ဖို႔) အခ်က္ႏွစ္ခ်က္သာ လိုအပ္ေၾကာင္း မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးမွ သစၥာတရားေတာ္ အမွတ္စဥ္(၂၉) တြင္ေဟာၾကာ ထားပါ တယ္... နံပါတ္တစ္ သစၥာတရားမ်ား နာယူမႈ ျဖစ္ၿပီး...နံပါတ္ႏွစ္က တစ္ခုခု ျပဳလုပ္ေနရမွာ မဟုတ္ဘဲ ..ႏွလံုးသြင္းမွန္မႈ (သုိ႔) မွန္မွန္ကန္ကန္ နားလည္ေနမႈပဲ.. ျဖစ္ပါသည္။

မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ တစ္ခုခု-တစ္ေယာက္ေယာက္ (အတၱ-ငါ) ကို တစ္ကယ္ရွိေနသည္-တစ္ကယ္ျဖစ္ေနသည္ဟု ယူဆေသာအယူ (သကၠာယဒိ႒ိ)ကို မယူမိေစရန္ - ထိုအယူကို ရဲရဲစြန္႔လႊတ္ တတ္ေစရန္ .............ဦးေခါင္း မီးေလာင္ ရင္၀လွံစူးေနရင္ေတာင္ ထိုဒုကၡထက္ေျဖရွင္းဖို႔ထက္ သကၠာယဒိ႒ိအယူကို အရင္ျဖဳတ္ပါ...တစ္ခုခု-တစ္ေယာက္ေယာက္ (အတၱ-ငါ) ကို တစ္ကယ္ရွိေနသည္-တစ္ကယ္ျဖစ္ေနသည္ဟု ယူဆေသာအယူ ကို အရင္စြန္႔ဖို႔ ႀကိဳးစားပါဟု ျမတ္စြာဘုရား၏ပါဠိေတာ္မ်ားကို ကိုးကားလွ်က္ ဆံုးမစကားကို စတင္နားၾကားရစဥ္က ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ နဲနဲမ်ား ပိုေနမလားဟု အထင္မွားမိခဲ့ေလသည္......

ေနာက္ပိုင္း တစ္ခုခု-တစ္ေယာက္ေယာက္-တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္-တစ္ေနရာရာ-(အတၱ-ငါ) ဆိုတာ တကယ္ ျဖစ္ေနသည္ ဟူေသာ အယူ ကုိ စြန္႔လာႏိုင္ေလေလ.....ငါ...ကို အရွိ အဟုတ္ လုပ္ေနလို႔ ...ငါ.. မီးေလာင္ေနမွန္း.....နားလည္လာသည္။...တရစပ္ ပ်က္စီးေနမႈ ဒုကၡသစၥာကို ငါ...ကို အရွိ အဟုတ္ လုပ္ေနမႈ ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ၿပီး ငါ့ဒုကၡေတြ လုပ္ေနမွန္း နားလည္လာသည္.....

ထိုအခါ ရင္၀လွံစူးမႈ ၊ ဦးေခါင္းမီးေလာင္မႈ ဒုကၡ ထက္ .............
ရင္၀လွံစူးမႈ၊ ဦးေခါင္းမီးေလာင္မႈ တို႔၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ...................

ရင္၀လွံစူးမႈ ၊ ဦးေခါင္းမီးေလာင္မႈ ကို ခံစားေနေသာ တစ္ခုခု၊ တစ္ေယာက္ေယာက္၊ ငါ၊ အတၱ၊ စိတ္၊ ၀ိဥာဥ္၊ ေ၀ဒနာ၊ အသက္ေလးတစ္ခုခု soul..ego...self....entity သည္ အခ်ိန္တစ္ခုၾကာ တကယ္ရွိေန ခံစားေနသည္ဟူေသာ အစြဲက ............ ((ငါ့ရင္၀စူးတာ၊ ငါ့ေခါင္းပူေနတာ၊ ငါ့ဒုကၡေတြ))ဟူ၍ အထင္မွားေအာင္ တရစပ္ ျပဳလုပ္ေနမွန္း သိနားလည္လာေသာအခါ .........

ထို ကဲ့သို႔ အထင္မွားေအာင္ တရစပ္ ျပဳလုပ္ေနမႈ ဒုကၡ က ရင္၀လွံစူးမႈ၊ ဦးေခါင္းမီးေလာင္မႈတို႔ထက္ ႏိႈင္းဆလို႔မရေအာင္ ႀကီးမားေနေၾကာင္း နားလည္လာေလသည္.....

သစၥာတရားမ်ားကို နာယူဖန္မ်ားေသာအခါ ႏွလံုးသြင္းမွန္မႈ (သို႔) မွန္မွန္ကန္ကန္ နားလည္ေနမႈ (သို႔) အမွန္တရား-သစၥာတရား ကို မေမ့မႈ အပၸမာဒတရား ဆိုသည္ကို ကြၽႏ္ုပ္တို႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ နားလည္စ ျပဳလာပါသည္..

.....ႏွလံုးသြင္းမွန္မႈ ဟူသည္ အမွန္တရားသစၥာတရားကို .........

မွန္မွန္ကန္ကန္ နားလည္ေနမႈ၁ ...၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္မႈ၂... ၊မွန္မွန္ကန္ကန္ သတိရေအာက္ေမ့မႈ (မေမ့မႈ)၃ ...၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ အာ႐ံုစုစည္းထားႏိုင္မႈ၄ ...၊ ထိုကဲ့သို႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ နားလည္ေနေစရန္-မွန္မွန္ကန္ကန္ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ႏိုင္ေစရန္ မွန္ကန္ေသာ ၀ီရိယ စိုက္ထုတ္မႈ၅ တို႔ျဖစ္ေလသည္။

ဒီေနရာမွာရွင္းျပခ်င္တာက မွန္မွန္ကန္ကန္နားလည္ေနမႈ၁၊ မွန္မွန္ကန္ ကန္ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ေနမႈ၂၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ သတိထားမႈ(မေမ့မႈ)၃၊ မွန္မွန္ကန္ကန္အာ႐ံုစုစည္းတည္ႀကည္မႈ၄ ၊မွန္မွန္ကန္ကန္ ၀ီရိယစုိက္ အားထုတ္မႈ၅ တို႔ဟာ ဘယ္အေပၚမွာ အဓိကထားရမလဲဆိုတဲ့ object ေရြးခ်ယ္ မႈပါပဲ။

သမထတရား အားထုတ္မႈတြင္ ကြၽႏု္ပ္တို႔အေနျဖင့္ ၀မ္းဗိုက္ (သို႔) ၀င္ေလ ထြက္ေလ(သို႔) နိမိတ္အာ႐ံု စသည္ျဖင့္ တစ္ခုခု ကို အ႐ႈခံ object အျဖစ္ အဓိကထား ေရြးခ်ယ္ ႏိုင္ေသာ္လည္း .....၀ိပႆနာတရား အားထုတ္မႈ အတြက္ေတာ့ အ႐ႈခံ object ေရြးခ်ယ္မႈ ဟာ တစ္ခုခု (something)ဆိုတဲ့ အ႐ႈခံအဆင့္ကို ေက်ာ္လြန္ ေအာင္သြားရေပမည္။

သက္တမ္းတစ္ခုၾကာ ၿမဲေန...ရွိေနတဲ့ ႐ုပ္-ေ၀ဒနာ-သညာ-သခၤါရ-စိတ္ တို႔မဟုတ္ဘဲ.......တစ္ခုခု မဟုတ္တဲ့ insubstantiality - no inner core ကို လက္ခံရေပမည္။

ဆရာေတာ္ႀကီးမွ အဓိကထားမႈကို မွန္ကန္စြာ နားလည္ေစရန္ နံပါတ္တစ္ - ႏွစ္ ျဖင့္ ပိုင္းျခားျပခဲ့ပါသည္.... ကၽြႏ္ုပ္အေနနဲ႔ေတာ့ နံပါတ္တစ္ ႏွင့္ ႏွစ္ ကို တလွည့္စီေရာ- တၿပိဳက္နက္တည္းေရာ လုပ္တတ္ေစရန္ ေလ့က်င့္သင့္သည္ဟု အႀကံျပဳခ်င္ပါသည္.....

(၁-သမၼာဒိ႒ိ၊ ၂-သမၼသကၤပၸ
၃-သမၼာသတိ၊ ၄-သမၼာသမာဓိ၊ ၅-သမၼာ၀ါယာမ)

၁၄။ အမွန္တရား ႏွင့္ သစၥာတရား အေပၚသိရွိေရး မဂၢင္အလုပ္အေပၚ အထင္လြဲခဲ့ၾကၿပီးေလၿပီ...

...မိမိနားလည္ေသာ တစ္ခုခုကို အ႐ႈခံအျဖစ္ထားကာ အခ်ိန္ တစ္ခုၾကာ... ရွိတဲ့အေန ၿမဲတဲ့ အေန...ယူဆလွ်က္ သတိထားေနမႈ (မေမ့မႈ) ၊ အာ႐ံု စုစည္းတည္ၾကည္မႈ တို႔ဟာ မဂၢင္လမ္းမွန္အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ ရွိေနေလသည္........

.........လိုရင္း ကို မေရာက္တဲ့ အတြက္လည္း တစ္ခုခုကို အခ်ိန္တစ္ခုၾကာ ၿမဲေနသည္ဟု ယူဆလွ်က္ အရွိ-အဟုတ္လုပ္ကာ သတိထား-စူးစုိက္ခိုင္း-မွတ္ခိုင္းေနမႈမ်ားေၾကာင့္ ေရွ႕တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ သည့္အတိုင္း မဂၢင္လမ္းအေပၚ အမွန္တရား သစၥာတရားအေပၚ နားလည္မႈလြဲခဲ့ၾကေလသည္။

ထို႔အတြက္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးမွလည္း စိတၱႏုပႆနာ ႐ႈပြား နည္း (မိုး(၂)ႏွာ-၄၅၆မွ။) တြင္ .......((တစ္ခုခု အျဖစ္ ရွိတာ ရႈေနလို႔ရွိရင္ ခိုင္တာျမဲတာ ရႈေနသာေၾကာင့္ သႆတဒိ႒ိ ျဖစ္တယ္))ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ...... ((ခင္ဗ်ားတို႔က စိတ္ကို အရႈခိုင္းတယ္ ဆိုၿပီး က်ဳပ္ကေတာ့ စိတ္ေတြ လာတိုင္း ရႈေနတာပဲ ဆိုရင္ ဒါ ၀ိပႆနာ မဟုတ္ဘူး ၊ ၀ိပႆနာ အပါးမ၀ေသးဘူး၊ ဆရာကရင္ လိုေနမယ္၊ ကိုယ္ကရင္လဲ လိုေနမယ္)) ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ......(( ခုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔က စာ(သတိပဌါန္)ကို ေရွ႕ပိုင္းတြင္ပဲဖတ္ၿပီး ေရွ႕ပိုင္းတြင္ပဲ ေျပာေနၾကတာ၊ ဒီေနာက္ပိုင္း (သမုဒယဓမၼာ ႏုပႆီ၀ါ - ၀ယဓမၼာ ႏုပႆီ၀ါ) ထိေအာင္ လာရမွာ (မွန္ပါဘုရား))) ဟူ၍ လည္းေကာင္း .... ရွင္းျပထားေလသည္။

မွန္မွန္ကန္ကန္ နားလည္ေနမႈ ၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္မႈ၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ သတိရေအာက္ေမ့မႈ (မေမ့မႈ) ၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ အာ႐ံုစုစည္း ထားႏိုင္မႈ တို႔ဟာ ဘယ္အေပၚမွာထားရမလဲ ဆိုတဲ့ (အ႐ႈခံ) object ဟာ အမွန္တရား သစၥာတရား(ဓမၼာႏုပႆနာ)ျဖစ္မွသာ မဂၢင္လမ္းမွန္၏ လိုရင္းသို႔ ေရာက္ေပလိမ့္မည္။

၁၅။ အ႐ႈခံသည္ သစၥာတရားထိျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ..

....တနည္းအားျဖင့္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ အၿမဲမျပတ္ ႏွလံုးသြင္းကာ သတိထား ရမယ့္ ...မေမ့ရမဲ့ အ႐ႈခံ တရားဟာ .....ခံစားခ်က္မ်ား၊ ေ၀ဒနာမ်ား၊ အေတြးမ်ား၊ ေလာဘစိတ္၊ ေဒါသစိတ္မ်ားကို အခ်ိန္တစ္ခုၾကာ-ရွိေန-ၿမဲေနသည္ဟုယူဆလွ်က္ .....ငါ့ေဒါသ-ငါ့ေလာဘ-ငါ့စိတ္-ငါ့ေ၀ဒနာ-ငါ့ခံစားခ်က္အျဖစ္ ....အဟုတ္ထင္ေနမႈ - အရွိျပဳလုပ္ေနမႈ -အတည္ယူေနမႈ- အဓိကထားေနမႈ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တနည္းအားျဖင့္ မေမ့ရမယ့္ တရားဟာ မဟုတ္တာကို အဟုတ္ ျပဳလုပ္ေနမႈ၊ မရွိတာကို အရွိျပဳလုပ္ေနမႈ၊ မမွန္တာကို အမွန္လုပ္ေနမႈပဲ ျဖစ္ေနျခင္း (သမုဒယ သစၥာ အမွန္တရား) ပဲ ျဖစ္ပါသည္.....။ ထို အမွန္တရား ကို မေမ့ဖို႔ ႏွလံုးသြင္း-ဆင္ျခင္ေနဖို႔ ျဖစ္ပါသည္...

ထိုမွ တဆင့္ ...တစ္ခုခု၏ ပ်က္စီးမႈ ဒုကၡ (အနိစၥ) မဟုတ္ဘဲ ...
တစ္ခုခု ကုိ အဟုတ္ထင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေနမႈ-
အတည္ယူေနမႈ-အဓိကထားေနမႈ (သခၤါရတရား-သမုဒယသစၥာ)တို႔၏
တရစပ္ ပ်က္စီးေနမႈ အနိစၥသဘာ၀... ........(သခၤါရတရား -ဒုကၡသစၥာ) အမွန္တရား ကို
ႏွလံုးသြင္းေနရန္ ......မေမ့ရန္ ျဖစ္ပါသည္။

(( ၀ယဓမၼာ သခၤါရာ အပၸမာေဒန သမၼာေဒထ )) မဟာပရိနိဗၺါန္နသုတ္-ဒိဃနိကာယ္

ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္လည္း ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္
ထို သမုဒယသစၥာ-ဒုကၡသစၥာ အမွန္တရားကို မေမ့ဖို႔ .....
သခၤါရ တရား တို႔၏ တရစပ္ပ်က္စီးေနမႈကို မေမ့ဖို႔သာ အဓိကထား မွာေလသည္။

သေဗၺသခၤါရာ အနိစၥာ တိ၊
ယဒါ ပညာယ ပႆတိ
အထနိဗၺိႏၵတိ ဒုေကၡ၊
ဧသ မေဂၢါ ၀ိသုဒၶိယာ။
(“ဓမၼပဒ ပုိဒ္-၂၇၇) ၏ ....ဆိုလိုရင္းျဖစ္ပါသည္

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ တကယ္ရွိမေနေသာ-တကယ္ၿမဲမေနေသာ-တစ္ကယ္ ျဖစ္မေနေသာ
တစ္ခုခု၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အ႐ႈခံအျဖစ္ ထားေနျခင္း အဆင့္ထက္ ေက်ာ္လြန္ေအာင္ သြားရေပမည္။

၁၆။ အမွန္တရား သစၥာတရားကို မေမ့ဖို႔သာ(ႏွလံုးသြင္းေနဖို႔သာ) အဓိကထားပါ

ထို အမွန္တရား(သစၥာတရား)ကို မေမ့မႈ၊ သတိရေနမႈ၊ ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္မႈ၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ နားလည္ေနမႈ၊ ထိုအမွန္တရားအေပၚ မေမ့ရန္ ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္မိေစရန္ ေၾကာင့္ၾကထား-၀ီရိယစိုက္-အာ႐ံုစုစည္းတည္ၾကည္မႈ စသည့္ ေလာကီမဂၢင္ငါးပါး ႐ႈဥာဏ္တရားမ်ားသည္ ထိုင္ေနစဥ္ - မ်က္စိ မွိတ္ထားစဥ္ အခ်ိန္တြင္းမွာသာ ျဖစ္ေပၚေအာင္ ျပဳလုပ္ ႏိုင္သည္ မဟုတ္။

အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး ထို အမွန္တရား ကို မေမ့ပဲ သတိတရ ႏွလံုးသြင္းမႈ ျပဳလုပ္ႏိုင္ေလသည္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ စတင္ျပဳလုပ္သူမ်ားေတာ့ ထိုင္လွ်က္ မ်က္စိမွတ္ကာ ျပဳလုပ္ႏိုင္က နားလည္မႈ ပိုမိုျမန္ဆန္ ေပလိမ့္မည္)

ကြၽႏ္ုပ္တို႔ တစ္ေန႔တာ ျပဳလုပ္ေနက် ေနမႈ၊ စားမႈ၊ ေျပာဆို၊ လုပ္ကိုင္မႈ၊ မ်ား လည္း ျပဳလုပ္ရေပမည္.. ေနာက္ေန႔ ဘာလုပ္မည္-ညာလုပ္မည္ မေနာကံ အေတြးမ်ား ႀကံေတြးႏိုင္ေပသည္...သို႔ေသာ္ အမွန္တရား-သစၥာတရား ကို မေမ့မႈ ႏွလံုးသြင္းမႈျဖင့္ ထိုေျပာဆို၊လုပ္ကိုင္၊ႀကံစည္မႈမ်ားကို သံုး႐ံုမွ်သာ သံုး၍ ထိုကာယကံမႈ၊ ၀စီကံမႈ၊ မေနာကံမႈမ်ားကို အဟုတ္ထင္ကာ ၿငိတြယ္ေနမႈ-စြဲလန္းေနမႈ - ပူပန္ေနမႈ- ငါ-ငါ့ဟာ လုပ္ေနမႈမူ မ်ားကို စြန္႔တတ္ေအာင္ေလ့က်င့္ရေပမည္..

ထိုအမွန္တရားကိုသာ သတိထားဖို႔၊ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ေနဖို႔၊ မေမ့ဖို႔ ကို အဓိက ထားရေပမည္.. ထိုသို႔ အမွန္တရားကို သတိရေနျခင္း မေမ့ျခင္း ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ေနျခင္းျဖင့္ မိမိ နဂိုျဖစ္ေနက် ေလာဘ-ေဒါသစိတ္မ်ား ျဖစ္ခြင့္မရေလေသာအခါ အေလာဘ-အေဒါသ-အေမာဟစိတ္မ်ား (၀ိပႆနာ ဥာဏ္အစစ္) မ်ားျဖစ္ ေပၚလာေပမည္။ ....

ထို ကုသိုလ္စိတ္မ်ားသည္ ဒါနကို မျပဳမိေစရန္ တားၿမစ္ေနသည့္ ေလာဘစိတ္ကို လည္းေကာင္း၊
သီလတရားကုိ က်ဳိးေပါက္ေစသည့္ အဓိက အေၾကာင္း တရားျဖစ္သည့္ ေဒါသစိတ္္ကို လည္းေကာင္း၊
ေ၀ဒနာေတြ၊ စိတ္ေတြကို အခ်ိန္တစ္ခုၾကာ တကယ္ရွိေန-ျဖစ္ေနသည္ ဟူ၍ အရွိအဟုတ္ျပဳလုပ္ေနမႈ ေမာဟစိတ္-အ၀ိဇၨာ-သခၤါရ-ကံ စသည့္ သမုဒယသစၥာ မ်ားကိုလည္းေကာင္း
အျမစ္ျပတ္ သုတ္သင္ပစ္ဖို႔.... ေက်းဇူးျပဳေနသည္ကို လည္းေကာင္း၊.....

ထို ေလာဘ-ေဒါသ-ေမာဟ မ်ားကို မွန္ကန္စြာ စြန္႔လႊတ္တတ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အေလာဘ-အေဒါသ-အေမာဟ ဟူသည့္အားႀကီးေသာ ကုသိုလ္စိတ္မ်ားေၾကာင့္ ေလာကီအလုပ္အကုိင္ စီးပြားေရး-ပညာေရးအတြက္လည္း အဓိကထား၍ ပူေနစရာမလိုဘဲ အစစ အဆင္ေျပေအာင္...စိတ္ေအးခ်မ္းစရာ ျဖစ္ေအာင္ ေက်းဇူးျပဳေနသည္ကို လည္းေကာင္း၊....

ခ်မ္းသာအစစ္ျဖစ္သည့္ နိေရာဓသစၥာကို မ်က္ေမွာက္ ျပဳႏိုင္ေရး ေက်းဇူးျပဳေနသည္ကို လည္းေကာင္း၊ လက္ေတြ႕ အားထုတ္ ၾကည့္သူမ်ား သာလွ်င္ စိတ္ဒံုးဒံုးက် သိႏိုင္ေပေတာ့သည္။

၁၆။ တ က ယ့့္္ အ မွား အ စ စ္ .

........အက်ဳိးလိုလားမႈလို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္
တရစပ္ေဖာက္ျပန္ ပ်က္စီးေနမႈ ကို ငါ့ ေမတၱာ လိုို႔ု႔ ထင္တာ.......

သူတပါးဒုကၡျဖစ္ေစခ်င္မႈလို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္
တရစပ္ေဖာက္ျပန္ ပ်က္စီးေနမႈ ကို ငါ့ ေဒါသ လိုို႔ု႔ ထင္တာ.......

ရင္ထဲမွ တင္းၾကပ္ေနတယ္လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္
တရစပ္ေေဖာက္ျပန္ ပ်က္စီးေနမႈ ကို ငါေသာကေရာက္တယ္ ငါ စိတ္ဖိစီးတယ္ လို႔ ထင္ေနတာ ....

အေတြးတစ္ခုလို ထင္ရေလာက္ေအာင္ တရစပ္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနမႈကို
ငါ စဥ္းစားေနတယ္ ထင္ေနတာ...

ေကာင္းတယ္ - ဆိုးတယ္လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ တရစပ္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနမႈကို ငါခံစားေနရတယ္..ငါ့ေ၀ဒနာရယ္ လို႔ ထင္ေနတာ............

ပူတယ္ ေအးတယ္ လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ တရစပ္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနမႈ ကို
ငါပူတယ္ - ငါေအးတယ္ ထင္ေနတာ..

တစ္ခုခုက ျဖစ္ၿပီး တစ္ခုခု ပ်က္သြားတယ္ လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ တရစပ္ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနမႈ ကို ငါ ျဖစ္ပ်က္ျမင္ၿပီ ထင္ေနတာ...

တစ္ခုခု လို႔ ထင္ရေလာက္ တရစပ္ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနမႈ ကို
အႏွစ္သာရဟုတ္တယ္ အဖတ္တင္တယ္ လို႔ ထင္ေနတာ...........

ဒီလိုလုပ္မွ မွန္တယ္ ဟုိလိုလုပ္မွ မွန္တယ္ လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္
အ၀ိဇၨာ၏ တရစပ္ဖန္တီးလွည့္စားျပဳလုပ္မႈ ေတြကို
ငါ့ျပဳလုပ္ခ်က္ ငါ့ဖန္တီးမႈ ငါ့့အားထုတ္မႈ လို႔ ထင္ေနတာ....

ဘာမွတရား ညာမွတရား လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္
အ၀ိဇၨာ၏ ဘာေတြ ညာေတြကို .......
အရွိ အဟုတ္ တရစပ္ ျပဳလုပ္ေနမႈ၊(လွည့္စားမႈမ်ား) ပဲ ျဖစ္ေနတာကို

ငါ အလွည့္စားခံရတယ္္ ထင္ေနတာ...
ငါ မွားသြားတယ္ ထင္ေနတာ....
ဘာမွတရား - ညာမွ တရားလုပ္ေနတာ..
ဘာေတြ ညာေတြကို အဟုတ္ထင္မိေနတာ...
တ က ယ့္ အ မွာ း အ စ စ္ ပါ...

(ဘာေတြ-ညာေတြ-အေတြးေတြ-ခံစားခ်က္ေတြကို အဟုတ္္ထင္ၿပီး........
အေရးႀကီးေနမႈ
အဓိကထားေနမႈပဲ
တကယ္ျဖစ္ေနတယ္...ဆိုတဲ့ အမွန္တရားကို
အဓိကထားဖို႔ -မေမ့ဖို႔ အဓိကထား ႀကိဳးစားလွ်က္)

ေမတၱာျဖင့္

စိုး၀င္းထြဋ္

(မွတ္ခ်က္။ ။ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္၊ သဲအင္းဂူဆရာေတာ္၊ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္၊ တို႔ႏွင့္ တကြ သံလ်င္ သဘာ၀ရိပ္သာ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသာရ (ဆူနာမီဆရာေတာ္)၏ ေဟာၾကားခ်က္မ်ား ကို အေျခခံလွ်က္ ဘာကို အဓိကထားရမလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္း ေဆာင္းပါးကို ဥာဏ္မီသမွ် တင္ျပရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါသည္..ပိုမို သိနားလည္ရန္အတြက္

http://www.mediafire.com/?vldhyzzzmwm

http://www.mediafire.com/?jhvnywnmmwm

တရားေလးႏွစ္ပုဒ္ကို ေဒါင္းလုပ္ျပဳ နားဆင္ေစလိုပါသည္...)

Posted by Vipassana Meditation at Sunday, May 23, 2010 0 ေ၀ဖန္မႈ

Read more...

ဓာတ္မီးအထိုး မခံတဲ့ အမေတ

မန္မာျပည္တြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းက ဂ်ိဳးအမေတ ခိုအမေတ စသည္ျဖင့္ အမေတေတြ ေတာ္ေတာ္ေခတ္စားလိုက္ေသးသည္။
အမေတဟူသည္ ဂ်ိဳးဥလွ်င္ ထိုဥေတြထဲတြင္ အစြမ္းထက္ေသာ ဂ်ိဳးအမေတဥတစ္လံုးပါသည္။ ခိုကဥလွ်င္လည္း ထိုဥေတြထဲတြင္ အစြမ္းထက္ေသာ
ခိုအမေတဥတစ္လံုးပါသည္ဟုဆိုၾကသည္။ ထိုအမေတမ်ား၏ အစြမ္းသည္ကား ဓာတ္ႏွင့္မီးထိုးလွ်င္ ဓာတ္မီးမလင္း၊ ေသနတ္ႏွင့္ပစ္လွ်င္ က်ည္မထြက္ဟု
ေျပာဆိုၾကသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ လိုခ်င္သူမ်ား အေတာ္မ်ားသလို ရွာေဖြသူေတြလည္း အေတာ္မ်ားလွေပသည္။ ေရာင္းရလွ်င္ကား သိန္းႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္
အသာေလးပင္ရႏိုင္ေလသည္။ အထက္ပါအေၾကာင္းအရာႏွင့္ ပတ္သက္သျဖင့္ တကယ္ျဖစ္ရပ္မွန္ေလးတစ္ခုကို တင္ျပလိုပါသည္။
တစ္ခါက လွေတာနယ္မွ ဒါယကာၾကီးတစ္ဦးသည္ ဂ်ိဳးအမေတတစ္လံုးကို ရရွိထားေလသည္။ သူသည္ ထိုအမေတကို ေရာင္းရန္ အမရပူရျမိဳ႕သို႔တက္သြား
ေလသည္။ သူသည္ အမရပူရျမိဳ႕တြင္ သူ၏ တူေတာ္ေမာင္ဦးဇင္းရွိေသာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို တည္းကာ ဂ်ိဳးအမေတ၀ယ္မည့္သူကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေလသည္။
ဒါယကာၾကီးသည္ ထိုေက်ာင္းမွာ တည္းေနစဥ္ ထီးခ်ိဳင့္ျမိဳ႕နယ္အတြင္း ရြာတစ္ရြာမွ ထိုဒါယကာၾကီး၏ တူေတာ္ေမာင္သည္လည္း အလုပ္ကိစၥ
တစ္ခုျဖင့္ ထိုေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာေလသည္။ သို႔ျဖစ္သျဖင့္ တူအရီးေတြ ေက်ာင္းတြင္ဆံုးၾကကာ အလႅာပသလႅာပ စကားကို အားရပါးရေျပာၾကရင္း ထိုဒါယကာ
ၾကီး၏ ဂ်ိဳးအမေတေတာ့ပစ္ဆီသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ဒါယကာၾကီးက
“တူေတာ္ေမာင္ေရ ငါ့ဂ်ိဳးအမေတသာ ေရာင္းထြက္လို႔ကေတာ့ အနည္းဆံုးသိန္းႏွစ္ဆယ္ရမွာ၊ ရလာရင္ေတာ့ ဆယ္သိန္းကို ဘဏ္မွာအပ္ထားမယ္၊ က်န္ဆယ္သိန္းက
ေတာ့ စီးပြားေရလုပ္ရမွာေပါ့ကြာ၊”ဂ်ိဳးအမေတအေၾကာင္း အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္ႏွင့္ ေျပာေနေလသည္။ တူေတာ္ေမာင္ကိုလည္္း ေန႔စဥ္ လဘက္ရည္ဆိုင္ေခၚသြား
ကား လဘက္ရည္ခ်ိဳ ပဲပလာတာတို႔ျဖင့္ ေန႔တိုင္းဧည့္ခံေလသည္။ တူေမာင္သည္ကား လဘက္ရည္ ပဲပလာတာတို႔၏ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ထိုဂ်ိဳးအမေတအေၾကာင္းကို
မနည္းသည္းခံကာ နားေထာင္းေနရေလသည္။ သို႔ေသာ္ နားကား အေတာ္ညည္းလွေပျပီ။ ေခတ္ပညာတတ္ ျမန္မာစာဘဲြ႔ရ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္
အားေလွ်ာ္စြာ သူ၏ ဦးေလး၏ လုပ္ငန္းကိုလည္း စိတ္မ၀င္းစား၊ မယံုၾကည္ေပ။ သူ၏ ဦးေလးသည္ ယူေဆာင္လာေသာ ဂ်ိဳးအမေတအစြမ္းထက္ရန္အလို႔ငွာ
နံနက္ခင္းတိုင္း အေစာထကာ
“ဥံဳ ဣတိပိ ေသာ ဘဂ၀ါ အရဟံ သမၼာသမၺဳေဒၶါ”စသည္ျဖင့္ ဥဳံခံကာ ရြတ္ေနသည္မွာ မိုးတြင္းအခါတြင္ တဥံဳဥံဳေအာ္ေနေသာ ဖား ဖားဂျပဳတ္တို႔ကပင္
အရံွဳးေပးရမည္ထင္၏။ေဘးမွ ျမင္ေနရေသာ တူေတာ္ေမာင္မွာ ဦးေလးျဖစ္သူ၏ အျဖစ္ကို ၾကည့္ကာ သေဘာက်ေနမိသည္။ တစ္ေန႔ ထိုေက်ာင္းသို႔ ဂ်ိဳးအမေတကို
၀ယ္ရန္အလို႔ငွာဧည့္သည္တစ္သိုက္ ေရာက္လာေလသည္။ ထိုအခါ ဒါယကာၾကီးသည္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သူသည္
“ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဂ်ိဳးမေတက အလြန္အစြမ္းထက္တယ္၊ ဓာတ္မီးနဲ႔ ထိုးလွ်င္ ဓာတ္မီးမလင္းဘူး၊ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္လွ်င္လည္း က်ည္မထြက္ဘူး၊”စသည္ျဖင့္
ထိုဂ်ိဳးအမေတ၏ အစြမ္းကိုေျပာျပေသာအခါ ဧည့္သည္မ်ားသည္ ၾကိဳက္သြားကာ
“ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဓာတ္မီးနဲ႔ အရင္ထိုးၾကည့္မယ္၊ ျပီးမွ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ၾကည့္မယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတိုင္း စြမ္းရင္သိန္းႏွစ္ဆယ္ေပးမယ္။”ဟု ဆိုကာ
ဂ်ိဳးအမေတကို စားပဲြေပၚတင္ကာ ဓာတ္မီးျဖင့္ ထိုးကာ စမ္းလိုက္ေလသည္။ ဓာတ္မီးလင္း မလင္းေတာ့မသိ။ ထိုဂ်ိဳးအမေတဥတြင္သာမက
တစ္ေက်ာင္းလံုးလိုပင္ လင္းထိန္းသြားေလသည္။ ထိုအခါ ဧည့္သည္မ်ားက
ဓာတ္မီးနဲ႔ ထိုးရင္ မီးမလင္းဘူးလဲေျပာတယ္၊ ခုဟာက ပိုေတာင္လင္းေနေသးတယ္၊ ခင္ဗ်ားအမေတက ဓာတ္မီးထိုးမခံတဲ့ အမေတၾကီးပါဗ်ာ။”ဟု ဆိုကာ
ဧည့္သည္တစ္သိုက္ ျပန္ထြက္သြားေလသည္။ ထိုအျဖစ္ကို ေဘးမွ ၾကည့္ေနေသာ ထီးခ်ိဳင့္သား ကဗ်ာ လကၤာ ေဒြးခ်ိဳး ေလးခ်ိဳး အစပ္ေတာ္ေသာ တူေတာ္ေမာင္က
“ဘံုဘ၀မွာျဖင့္ ဥံဳဖြသံ ညံမစဲေသာ္လည္း
ၾကံဳရက ံတကယ္နည္းတာေၾကာင့္
လြဲေလတဲ့ အမေတ
ေရာင္းရလို႔ေျပရင္ ဘဏ္ကိုလဲႊ
ဓာတ္မိီးထိုးမခံတာေၾကာင့္
လပ္ကီးညွဳိးျပန္ရသူ ဒို႔အဖိုး
အမယ္မင္း ေသာက္ၾကိဳးကိုနည္း။”ဟု စပ္ဆိုလိုက္ေသာအခါ ဂ်ိဳးမေတေရာင္းမရသျဖင့္ စိတ္ပ်က္ေနေသာ ဦးေလးျဖစ္သူသည္ တူေတာ္ေမာင္၏ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ စာခ်ိဳးကို ၾကိဳက္သျဖင့္
၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ကာ
“ေအး တူေတာ္ေမာင္ေရ မင္းစာခ်ိဳး တကယ္ေကာင္းတယ္၊ ငါ့အမေတေရာင္းမရေသာ္လဲ မင္းကို ခ်ီးေျမွာက္တဲ့အေနနဲ႔ လဘက္ရည္တိုက္မယ္ကြာ။”ဟု
လက္ဆြဲေခၚကာ တူအရီးႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို႔ ခ်ီတက္သြားေလေတာ့သတည္း။
Posted by AShin Javana at 7:50 PM 0 comments

Read more...

ဂ်ိန္းအယူ၀ါဒ ႏွင့္ သီအိုဆိုဖွစ္၀ါဒ... (ဗုဒၶႏိုင္ငံေတာ္ စာ- ၇၂-၇၇ (အရွင္သံ၀ရာဘိ၀ံသ))

Posted by monk at 5/22/2010 06:45:00 PM 0 comments

Read more...

ဘယ္သူလာၿပီး ရွင္းေပးမွာလဲ...၃ ရုပ္သံ (ဒယ္အိုး ဆရာေတာ္)

ဒယ္အိုး ဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလ မိုးကုတ္ဓမၼကထိက

ဘယ္သူလာၿပီး ရွင္းေပးမွာလဲ...၃






တရားနာၿပီး တရားအတိုင္း က်င့္ၾကံႏိုင္ၾကပါေစ

Read more...

ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္း

ေႏြေကာင္းကင္မွာ

ပိုးဆိုးပက္စက္ပူလည္း

ေအာက္က်ဳိ႕ခံၿပီးမေတာင္းဆိုနဲ႔

ေႏြအိပ္မက္မွာ ေႏြလိုပူတာ မဆန္းဘူး

ေဆာင္းနဲ႔မိုး အားမကိုးနဲ႔

ၾကံ႕ၾကံ႕ခံႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားထား။

ျပိဳင္တူမက္ခြင့္မရတဲ့ အိပ္မက္ေတြ

ျပိဳင္တူမက္ၾကေလာ့

ရုိးအျခင္းကို သမိုင္းမတင္ထားဘူး

အငွါးေက်ာင္းေပးရမယ့္ ႏြားေတြမွ မဟုတ္တာ

ကိုယ္တိုင္ေရးထားတဲ့စာမ်က္ႏွာ

ဘယ္သူဖတ္ဖတ္ လွေနဖို႔ပဲ အေရးၾကီးတယ္

ရာသီေစာင့္ေနဖို႔လည္းမလိုဘူး

ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းကေတာ့

ေနာက္ျပန္ျမွား ျပကိုမျပထားဘူး

အမွန္တရားဟာ ျမွားဦးပဲ။

Read more...

Noble 8 fold Path

Tonight at BMBMC, a Dhamma talk about the Noble Eightfold Path is given by Sayalay. The Noble Eightfold Path is essence of what a person practicing Vipassana Meditation should have.

The Noble Eightfold Path comprises of

1. Samma Ditthi
2. Samma Sankappa
3. Samma Vaca
4. Samma Kammanta
5. Samma Ajiva
6. Samma Vayama
7. Samma Sati
8. Samma Samadhi
   

Posted by 郭 Tian Soo at 22:49 0 comments

Read more...

သိဂႋေရႊခြက္နဲ႔ ျခေသၤ့ဆီ

Sunday, 23 May 2010 06:36 | Written by Administrator | PDF | | Print | | E-mail

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ သာသနာ အေမြအနွစ္ျဖစ္တဲ့ သီလ အစ၊ သမာဓိ အလယ္နဲ႔ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္တဲ့ မဂ္ပညာ ဖုိလ္ပညာအဆုံး သိကၡာသုံးပါးလုံးတုိ႔ဟာ ျခေသၤ့ဆီပမာ နူးညံ့ သိမ္ေမြ႔တယ္။ ရွင္ရာဟုလာေလးရဲ့ စိတ္ေန စိတ္ထားမ်ား တည္မွီ ရာ ႏွလုံးသားကုိ ေမးျမန္း စစ္ေဆး ၾကည့္လုက္တဲ့အခါ ျခေသၤ့ဆီ ထည့္ဖုိ႔ အတြက္ ထုိက္တန္တဲ့ သိဂႋေရႊခြက္ပမာ ေစ့စပ္ လုံျခဳံ စိတ္ခ် ရေလာက္ျပီဆုိတာ သိတဲ့အတြက္ “သဒၶါယ ဃရာ နိကၡမၼ၊ ဒုကၡႆႏၱ ကေရာဘ၀= ခ်စ္သား… သဒၶါပဗၺဇၨိတ ပီပီ သံသရာ ၀ဋ္ဒုကၡရဲ့ အဆုံးေရာက္ေအာင္ က်င့္ေဆာင္ႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ ပါေတာ့”လုိ႔ ဒီေလာက္ သာေျပာျပီး တရားကုိ အဆုံးသတ္ လုိက္မယ္ဆုိရင္ ထည့္စရာ ခြက္လည္း ျပည့္စုံတယ္၊ ထည့္ဖုိ႔လည္း တုိက္တြန္းတယ္၊ ဘယ္ကေန ယူျပီး ဘယ္လုိ ထည့္ရမွန္းမွ မသိတာ၊ ဘယ္ျပည့္စုံပါ့မလဲ။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ အဆုံးအမ(သာသနာ) ဆုိတာ မျပည့္မစုံတဲ့ သာသနာ မဟုတ္ဘူး၊ အျပည့္အစုံ ေဖာ္ျပ ေဟာညြန္တဲ့ သာသနာေတာ္ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ “သံသရာ ၀ဋ္ဒုကၡရဲ့ အဆုံး ေရာက္ေအာင္ ေအာက္ေျခ ထစ္ကေန စျပီးေတာ့ ေဟာဒီလုိ က်င့္ေဆာင္ႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ရမယ္” လုိ႔ ျပဖုိ႔ တရားေတာ္ကုိ ဆက္လက္ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

အခု ဆက္လက္ ေဟာၾကားတဲ့ တရားေတာ္ မ်ားဟာ ရွင္ရာဟုလာ ေလးရဲ့ နွလုံးသား သိဂႋေရႊခြက္ ထဲကုိ ထည့္ဖုိ႔အတြက္ ဘုရားရွင္ရဲ့ အဆုံးအမ ျခေသၤ့ဆီမ်ား ျဖစ္တယ္လုိ႔ တိပိဋကဓရ မင္းကြန္းဆရာေတာ္က မိန္႔ၾကားပါတယ္။ ဒီျခေသၤ့ဆီ တရားေတာ္မ်ားကုိ နားလည္ဖုိ႔အတြက္ ဆရာေတာ္ႀကီးက လကၤာသံေပါက္ ကုိးပုဒ္ စီထားတယ္။ အဲဒီ လကၤာေတြကို ႏႈတ္တက္အရ ေဆာင္ထားၾကရင္ ပုိေကာင္းတာေပါ့။

အဲဒီလကၤာေလးေတြကေတာ့…….

၁။ မိတ္ေကာင္းမွီေစ၊ ေတာရပ္ေန၊ သုံးေလမတၱညဳ။(မတ္တင္ညဳလုိ႔ဖတ္)

၂။ ပစၥည္းေလးပါ၊ မတြယ္တာ၊ တဏွာျငိမ္းေအာင္ ျပဳ။

` ၃။ ပါတိေမာကၡ၊ သံ၀ရ၊ သီလ လုံေစမႈ။

၄။ တံခါးေျခာက္ေထြ၊ ဣေျႏၵ၊ ျငိမေစ ပိတ္ဆုိ႔ျပဳ။

၅။ သတိျမဲရာ၊ ကုိယ္၌သာ ၊ ခႏၶာျငီးေငြ႔မႈ။

၆။ သုဘနိမိတ္၊ ခြာေရွာင္ဆိတ္၊ စ်ာန္စိတ္ ပုိင္ေအာင္ ရႈ။

၇။ အနိမိတၱ၊ ထင္ေစမွ၊ မာနကြာေအာင္ျပဳ။

၈။ ဤနည္းက်င့္ေလ၊ ၀ဋ္သုံးေထြ၊ ျငိမ္းေလ မွန္ျပီဟု။

၉။ ရာဟုလာအား၊ တုိ႔ဘုရား၊ ေဟာၾကားေန႔ ေန႔မႈ။

မိတ္ေကာင္း မွီေစ

မိတ္ေဆြေကာင္းဆုိတာ ဆရာေကာင္း သမားေကာင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ၊ ကလ်ာဏမိတၱလုိ႔ေခၚတဲ့ ဆရာေကာင္းလည္း အပါအ၀င္ေပါ့။ အဲဒါ အေျခခံ နံပါတ္ တစ္ပဲ။ ကလ်ာဏမိတၱ ဆုိတဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းနဲ႔ ေပါင္းသင္း မွီခုိခြင့္ ရတာဟာ တင္းျပည့္ က်ပ္ျပည့္ အက်ိဳးႀကီးတယ္။

တစ္ခါက အရွင္အာနႏၵာ မေထရ္ျမတ္ တစ္ပါးတည္းေနရင္း “ ဪ… မိတ္ေဆြ ေကာင္းမ်ားကုိ ေပါင္းသင္း ရတာဟာ သာသနာကိစၥ တစ္၀က္ ခရီးေရာက္တယ္”လုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားထံ သြားျပီး ေလွ်ာက္ထားေတာ့ ျမတ္စြာ ဘုရားက….

“အာနႏၵာ…. ဒီလုိ မေျပာနဲ႔၊ အာနႏၵာ…. ဒီလုိမေျပာနဲ႔”လုိ႔ နွစ္ခြန္းေတာင္ ဆက္ျပီး ေလးေလး နက္နက္ ကန္႔ကြက္တယ္။ ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိ တုံးလုိ႔ဆုိေတာ့.

“ခ်စ္သားအာနႏၵာ… မိတ္ေဆြေကာင္း ေပါင္းသင္း မွီခုိရင္ သာသနာကိစၥ အကုန္လုံး ျပည့္စုံတယ္”လုိ႔ မိန္႔ၾကားတယ္။ ဟုတ္ႏုိင္ပါ့မလားဘုရား ဆုိရင္ “ဟုတ္တာ ေပါ့ကြယ့္၊ စဥ္းစားၾကည့္ပါလား၊ ငါဘုရားဆုိတဲ့ ကလ်ာဏ မိတ္ေဆြေကာင္းနဲ႔ ေပါင္းသင္း ဆည္းကပ္မိ ၾကလုိ႔ ဇာတိေဘး နွိပ္စက္မႈ မကင္းတဲ့ သတၱ၀ါေတြ ဇာတိေဘးက လြတ္ ေျမာက္ၾကတယ္။ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ၊ မရဏ၊ ေသာက၊ ပရိေဒ၀၊ ဒုကၡ၊ ေဒါမနႆ၊ ဥပါယာ သ ေဘးမေအး ၾကေသးတဲ့ သတၱ၀ါေတြ အဲဒီ ေဘးဒုကၡေတြက ကင္းေ၀း ျငိမ္းေအး ၾကတယ္။ အဲဒါ သာသနာကိစၥ ျပည့္စုံ ျပီးဆုံးတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္း ေပါင္းသင္းမိရင္ သာသနာအတြက္ ရာႏႈန္းျပည့္ ကိစၥျပီးတယ္လုိ႔ ဘုရားရွင္က ေဟာေတာ္ မူတယ္။ (သံ-၁။ ၈၈)

ကေလးတုိ႔လည္း စဥ္းစားၾကည့္ပါလား၊ ဘယ္ေလာက္ေတာ္တဲ့ လူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခု တတ္သိ လိမၼာ ကြ်မ္းက်င္တယ္ ဆုိတာေတြ အားလုံးဟာ ဆရာသမားဆိုတဲ့ မိတ္ ေကာင္းနဲ႔ ေပါင္းသင္းမွီခုိ သင္ယူခြင့္ မရခဲ့ရင္ ေမြးရာပါ အလုိလုိ တတ္ကြ်မ္း သူရယ္လုိ႔ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ ဆရာသမား ဆုိတာ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္း ထဲမွာ အေရး အပါဆုံးေပါ့။ ေမြးတြင္းပါ ဉာဏ္ ပါရမီေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း ဆရာ ေကာင္း သမားေကာင္းနဲ႔ မေပါင္းမိရင္ ဘာမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ မ်ိဳးေစ့ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း အခ်ိန္သင့္ ေနရာသင့္ စုိက္ပ်ိဳးတတ္သူက စုိက္ပ်ိဳးေပးမွ ေပါက္ေရာက္ ရွင္သန္ ျပီး အသီးအပြင့္ ျဖစ္ထြန္းႏုိင္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးပဲေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းကုိ မထီမဲ့ျမင္ မလုပ္နဲ႔လုိ႔ ဒီတရား အစပုိင္းမွာလည္း ရွင္ရာဟုလာကုိ ျမတ္စြာဘုရားက ဆုံးမခဲ့တယ္ေလ၊ မွတ္မိတယ္ မုိ႔လား။ မွတ္လည္း မွတ္ထား၊ လုိက္လည္း လုိက္နာရတယ္။

၂။ ေတာအရပ္၌ ေနထုိက္ျခင္း

ျမိဳ႔ထဲ ရြာထဲ ျမိဳံနီး ရြာနီး ဆုိရင္ ျမိဳံသံ ရြာသံ (စာေပမွာေတာ့ ျမိဳ႔တြန္သံ ရြာတြန္သံ လုိ႔ေတာင္ ဆုိတယ္) ဆူဆူညံညံ ဗလုံးဗေထြး အသံဗလံေတြေပါ့၊ အဲဒီ အသံေတြ ဆူညံေနရင္ “သေဒၵါ က႑ေကာ ေယာဂိႆ= အသံဗလံ ဆုိတာ တရားအားထုတ္ သူရဲ့ ဆူးေျငာင့္ ျဖစ္တယ္” ဆုိတဲ့အတုိင္း တရား အားထုတ္တဲ့အခါ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္တယ္၊ သမာဓိ မရႏုိင္ဘူး။ ျမိဳ႔စြန္ဖ်ား ေတာေက်ာင္းမွာ ေနေတာ့ လူသံ သူသံလည္း တိတ္ဆိတ္တယ္။ ေတာထဲမွာဆုိရင္ သစ္ရြက္ကေလးေတြ ေၾကြက်တာ၊ သစ္ကုိင္းေလးေတြ ေျခာက္ျပီး က်ိဳးက်တာကုိ ေတြ႔ရ ျမင္ရတာကေတာင္ အဲဒါ အျပင္ ဗဟိဒၶက ဥပနိႆယ ပစၥည္း အေထာက္အပံ့ျဖစ္ျပီး “ဪ- ငါ့ခႏၶာဟာလည္း ဒီ သစ္ရြက္ ကေလးေတြလုိ တစ္ေန႔က် ေၾကြရမွာပါလား”လုိ႔ သံေ၀ဂ ျဖစ္ႏုိင္ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက တရားအားထုတ္ဖုိ႔ အသင့္အေလ်ာ္ဆုံး ေနရာအျဖစ္နဲ႔ ေတာေက်ာင္းကုိ ညြန္ျပေတာ္မူတာ။

၃။ မတၱညဴ= အတုိင္းအရွည္ ပမာဏကုိ သိျခင္း

အျပည့္အစုံကေတာ့ “ေဘာဇန မတၱညဴ= ဆြမ္းခဲဖြယ္ ေဘာဇဥ္ကုိ ခံယူ စားသုံးတဲ့ ေနရာမွာ အတုိင္းအရွည္ ပမာဏကုိ သိတဲ့ပုဂၢိဳလ္”ျဖစ္ရမယ္လုိ႔ ဆုိတာ။

(၁) လွဴဖြယ္ ပစၥည္းက နည္းတယ္၊ သဒၶါတရားကေတာ့ မ်ားတယ္။

(၂) လွဴဖြယ္ ပစၥည္းကေတာ မ်ားတယ္၊ သဒၶါတရားက နည္းတယ္။

(၃) လွဴဖြယ္ ပစၥည္းလည္း နည္းတယ္၊ သဒၶါတရားလည္း နည္းတယ္ ဆုိရင္ နည္းတဲ့ ဘက္ကုိ ေထာက္ျပီး နည္းနည္းပဲ အလွဴခံရတယ္။

(၄) လွဴဖြယ္ပစၥည္းကလည္းမ်ား၊ သဒၶါတရားကလည္း မ်ားတယ္ဆုိဖရင္လည္း ရသေလာက္ ဗုံးေပါ လေအာႀကီး အလွဴမခံရဘူး၊ ကုိယ္နဲ႔ မွ်တရုံ(၀ေလာက္ ရုံ) ပဲ အလွဴခံ ပါတဲ့။ ( သံ၊ ဌ၊၃၆၇-၈)

စားေလာက္မႈ ပမာဏ ဆုိတာကေတာ့ ေလးလုတ္ ငါးလုတ္ေလာက္ ေလွ်ာ့စားျပီး ေရေသာက္ ေနရတယ္၊ ျပီးေတာ့ ဒီအစားကုိ “ျမဴးရယ္ မာန္ၾကြ၊ လွပ ေရဆင္း၊ ျပည့္ျဖိဳး ျခင္းငွာ၊ မသုံးပါဘူး၊ “စတဲ့ ပစၥေ၀ကၡဏာ ဆင္ျခင္ျပီး စားရတယ္။ “သုံးေလ မတၱညဴ “ ဆုိတာ အဲဒီလုိ အတုိင္း အရွည္ သိျပီး ဆင္ျခင္သုံးပါလုိ႔ တုိက္တြန္း ဆုံးမတာပါ။ ဒါက ပထမဆုံး ဆုံးမတဲ့ ဂါထာအရ “(၁) မိတ္ေကာင္းမွီေစ(၂) ေတာရပ္ေန၊ (၃) သုံးေလ မတၱညဴ”ဆုိတဲ့ သုံးခ်က္။

၄။ ပစၥည္းေလးျဖာ မတြယ္တာႏွင့္

သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ ရဟန္း ရယ္လုိ႔ ျဖစ္လာတဲ့ အခါ သာသနာေတာ္ရဲ့ အရွိန္အ၀ါနဲ႔ ဒကာ ဒကာမေတြက “ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး” ဆုိတဲ့ ပစၥည္းေလးပါးေတြ လွဴဒါန္းၾကမွာ မလြဲဘူး။ အဲဒီ ပစၥည္းေလးပါးတုိ႔ အေပၚမွာ ငါ့ဆြမ္း၊ ငါ့သကၤန္း၊ ငါ့ေက်ာင္း၊ ငါ့ေဆးလုိ႔ မတြယ္တာ မစြဲလမ္း မိပါေစနဲ႔တဲ့။ (ငါ့ ဒကာ၊ ဒကမေတြလုိ႔လည္း မစြဲလမ္း မတြယ္တာ နဲ႔ေပါ့ကြာ) စြဲလမ္း တြယ္တာတဲ႔ တဏွာ သမုဒယေတြ ျဖစ္ေနရင္ ၀ဋ္ဒုကၡ သံသရာထဲက မလြတ္ႏုိင္ဘဲ တ၀ဲလည္လည္ ျပန္လာ ေနရဦးမယ္။ သင္ ခ်စ္သား… ဒုကၡ ထူေျပာ အပူေပါလွတဲ့ ဒီေလာကႀကီးထဲ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာခ်င္ပါနဲ႔၊ ဒါေၾကာင့္ ပစၥည္းေလးပါး အေပၚမွာ တြယ္တာတဲ့ တဏွာကုိ ျငိမ္းေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ပစၥည္းေလးျဖာ၊ မတြယ္တာ၊ တဏွာျငိမ္းေအာင္ ျပဳ။

ဘုရားရွင္ရဲ့ ဒီ အဆုံးအမနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ ပထမ ေရႊက်င္သာသနာပုိင္ ဆရာေတာ္ ႀကီးကလည္း “

“ေလာကမွာ လူေတြ ႀကိုက္နွစ္သက္စရာလုိ႔ သတ္မွတ္ တြယ္တာေနတဲ့ အာရုံငါးပါး ကမဂုဏ္မ်ားကုိ စြန္႔ပစ္ ပယ္ခြာ ထြက္လာျပီး သာသနာ့ေဘာင္ ေရာက္လာခါမွ လူေတြက ‘မုတၱစာဂီ’ မငဲ့မကြက္ တံေတြးခြက္ပလာ စြန္႔လွဴလုိက္တဲ့’ ပစၥည္းေလးျခာတုိ႔ကုိ တြယ္တာကပ္ျငိ ေနျခင္းဟာ ဂဂၤါျမစ္ႀကီးကုိ လက္ပစ္ကူးလာခဲ့ ျပီးမွ တစ္ဖက္ဆည္ ကန္ထဲမွာ နစ္ေသရသလုိ (ျမန္မာ ဆန္ဆန္ ဥပမာနဲ႔ ေျပာရရင္ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကုိ လက္ပစ္ကူးျပီးမွ ၀က္လူးအင္းထဲ နစ္ေသ ရသလုိေပါ့ကြာ) အလြန္စက္ဆုပ္ဖြယ္၊ ကဲ့ရဲ့ ရႈတ္ခ်ဖြယ္ ေကာင္းတယ္”တဲ့။ ကုိယ့္ပစၥည္းကုိေတာ့ ေထြးအန္ပစ္ခဲ့ျပီး သူတစ္ပါး ေထြးအန္လုိက္တဲ့ အန္ဖတ္ေတြကုိက်ေတာ့ က်ံဳးယူတြယ္တာေနသလုိႀကီး ဆုိေတာ့ ေတြးၾကည့္ရင္ ရွက္စရာေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပဲေပါ့ေနာ္။ (ကေလးတုိ႔လည္း ပညာတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ဆုိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းေနၾကျပီး မုန္႔ဖုိး မေပးလုိ႔ ေက်ာင္းမသြားဘူး ဘာညာနဲ႔ ေထာ္ေလာ္ ကန္႔လန္႔ လုပ္ေနတယ္ဆုိရင္ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကုိ လက္ပစ္ကူးမယ့္လူက ၀က္လူးအင္းထဲ နစ္ေနတယ္လုိ႔ ေျပာရမွာ ေပါ့ေနာ္။ အဲလုိ မျဖစ္ေစရဘူးလုိ႔ ေျပာခ်င္တာ၊ သေဘာေပါက္ၾကလား)

အခုေျပာတဲ့ အခ်က္ေလးခ်က္ဟာ ဓမၼက်ြန္းတုိင္ႀကီး ေလးတုိင္ စုိက္ထူးလုိက္တာပဲ။ အဲဒီ အေပၚမွာမွ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ ဘာ၀နာသုံးပါး တရားဗိမာန္ႀကီးမ်ားကုိ ေဆာက္လုပ္ဖုိ႔ အစဥ္အတုိင္း ေဟာျပေတာ္မူတယ္။

သီလဗိမာန္ တည္ေဆာက္ရန္

+ပါတိေမာကၡ သံ၀ရ၊ သီလလုံေစမႈ။

+တံခါးေျခာက္ေထြ၊ ဣေျႏၵ၊ ျငိမ္ေစ ပိတ္ဆုိ႔ျပဳ။

ရွင္ ရဟန္းတုိ႔အတြက္ ေဆာင္သင့္ ေရွာင္သင့္တဲ့ ကိစၥေတြကုိ လုိအပ္သလုိ ဘုရားရွင္က သတ္မွတ္ ပညတ္ထားတာ ရွိတယ္။ ဒီပညတ္ခ်က္ေတြဟာ လုံျခဳံေစာင့္ထိန္းတဲ့ ပုဂၢိလ္ကုိ အပါယ္စတဲ့ ေဘးဒုကၡေတြနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ စြပ္စြဲျခင္း၊ သူတစ္ပါးတုိ႔က စြပ္စြဲကဲ့ရဲ့ျခင္း စတဲ့ ေဘးဒုကၡေတြက လြတ္ေျမာက္ေစတတ္တဲ့ အတြက္ “ပါတိေမာကၡ”လုိ႔ ေခၚတယ္။ အျပစ္ရွိတဲ့ လူဟာ ဘယ္သူကမွ မစြပ္စြဲေပမဲ့ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ေနရတာမ်ိဳး ျဖစ္တယ္မုိ႔လား၊ အဲဒါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ စြပ္စြဲတဲ့ အတၱာနု၀ါဒေဘး သင့္တယ္လုိ႔ ေခၚတာေပါ့။ ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းအပ္တဲ့ သိကၡာပုဒ္ေတြ ျဖစ္လုိ႔ “ပါတိေမာကၡ သံ၀ရသီလ” လုိ႔လည္း ေခၚတယ္။ အဲဒီ သီလကုိ သဒၶါတရား ထက္ထက္ သန္သန္ထားျပီး လုံျခံဳ ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းပါ။ (ဒီ သိကၡာပုဒ္ သီလေတြကုိ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ သဒၶါတရားက အဓိက အေရးႀကီးတယ္။)

ျပီးေတာ့ “မ်က္စီ၊ နား၊ နွာ၊ လွ်ာ၊ ကုိယ္ “ ဆုိတဲ့ အျပင္က အာရုံေတြ ၀င္ေရာက္ရာ တံခါးသဖြယ္ ျဖစ္တဲ့ ဣေျႏၵငါးပါးရယ္၊ အတြင္းမွာ အေတြး အႀကံေတြ ျဖစ္ေပၚရာ မေနာဒြါရ ဆုိတဲ့ စိတ္ရယ္၊ ေပါင္း ဣေျႏၵေျခာက္ပါး တံခါးေျခာက္ေပါက္တုိ႔ မလုံျခဳံရင္ အကုသိုလ္ ခုိးသားေတြ ၀င္ေရာက္ျပီး ရွင္ ရဟန္းတုိ႔ရဲ့ တရား၊ ရွင္ ရဟန္းတုိ႔ရဲ့ သီလဆုိတဲ့ ဥစၥာ ရတနာေတြကုိ လုယက္ ခုိးယူျခင္း ခံရတယ္၊ သီလနဲ႔ တရားေတြ ဆုံးရႈံး ပ်က္စီးသြားတယ္ လုိ႔ ေျပာတာေပါ့ကြာ။ အဲဒီလုိ လုယက္ ခုိးယူျခင္း ခံရတယ္၊ သီလနဲ႔ တရားေတြ ဆုံးရႈံး ပ်က္စီး သြားတယ္လုိ႔ ေျပာတာေပါ့ကြာ။ အဲဒီလုိ လုယက္ ခုိးယူျခင္း မခံရေအာင္ သတိ ဆုိတဲ့ တံခါးဗုိလ္၊ တံခါးမႈး မျပတ္ခန္႔ထားျပီး လုံျခံဳေအာင္ ေစာင့္စည္းပါ ခ်စ္သားတဲ့။ (ဣေျႏၵတံခါး လုံျခံဳဖုိ႔အတြက္ သတိ တရားက အဓိက အေရးႀကီးတယ္)။

ဒီႏွစ္မ်ိဳး ျပည့္စုံရင္ သီလဗိမာန္ႀကီး တည္ေဆာက္ျပီးစီးတယ္။ အေဆာက္အဦးတစ္ခု အေနနဲ႔ဆုိရင္ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ ဓမၼက်ြန္းတုိင္ႀကီး ေလးတုိင္ ေပၚမွာ ရက္မ၊ ခါးပန္း၊ ထုပ္ေလ်ာက္၊ ဒုိင္းျမားေတြ၊ အျခင္၊ ဆင့္၊ က်ည္းေပါင္ တံခါးေတြ တပ္ဆင္ျပည့္စုံ သြားသလုိ မ်ိဳးေပါ့။ ဒါက သီလဗိမာန္ အဆင့္။

သမာဓိဗိမာန္တည္ေဆာက္ရန္။

+ သတိျမဲရာ၊ ကုိယ္၌သာ၊ ခႏၶာျငီးေငြ႔မႈ။

+ သုဘနိမိတ္ ၊ခြာေရွာင္ဆိတ္၊ စ်ာန္ စိတ္ ပုိင္ေအာင္ရႈ။

ခ်စ္သား ရာဟုလာ……… သီလဗိမာန္ႀကီး တည္ေဆာက္ျပီးျပီ ဆုိေတာ့ အဲဒီအထက္က သမာဓိ ဗိမာန္ႀကီး တည္ေဆာက္ ရလိမ့္မယ္၊ သမာဓိ ဘာ၀နာကုိ ပြားမ်ား အားထုတ္ရာမွာ သင္ခ်စ္သားနဲ႔ သပၸာယျဖစ္တဲ့ ကာယဂတာ သတိ သမာဓိ ဘာ၀နာ တရား ပြားမ်ားပါ၊ တစ္လံမွ်ေလာက္ ရွိတဲ့ ဒီကုိယ္ကာယမွာ ဆံပင္ ေမြးညင္း စတဲ့ သုံးဆယ့္ႏွစ္မ်ိဳး အစုအေ၀း ရွိေနတာကုိ ျမင္လာတဲ့အခါ ဒီခႏၵာေလာႀကီးကုိ ျငီးေငြ႔လာပါ လိမ့္မယ္။ ျငီးေငြ႔လာတဲ့ အထိ ရႈပါ။

ျငီးေငြ႔လာေအာင္ ဘယ္လုိ က်င့္ရမလဲဆုိေတာ့ “ သုဘနိမိတ္၊ ခြာေရွာင္ဆိတ္” တဲ့။ ဆံပင္ကေလးကုိႀကည့္ျပီး “င့ါ ဆံပင္ကေလးက ပိတုန္းေရာင္ ကေလးလုိ တင့္တယ္လွပတယ္” စတဲ့ မွတ္ထင္စြဲလမ္းမႈမ်ိဳး စြန္႔ပယ္ ခြာေရွာင္ပါတဲ့။ အမွန္ကေတာ့ “ပိတုန္းေရာင္ ေကသာ၊ ပုလဲဥလုိ သြားကေလး၊ ေရႊအဆင္းလုိ ၀ါ၀င္းတဲ့ အသားေရ”ဘာညာနဲ႔ ေျပာေန၊ ထင္ေနၾကေပမယ့္ ဒီခႏၶာကုိယ္နဲ႔ ကင္းကြာသြားျပီဆုိရင္ ျပန္ျပီး ေကာက္ကုိင္ခ်င္စရာ ဘာမွ မရွိပါဘူး။ ကုိယ္စားမယ့္ ဟင္းခြက္ထဲ ကုိယ့္ေခါင္းက ဆံပင္ ပါလာတာေတာင္ ရြံတတ္ၾကတာပဲမုိ႔လား၊ ရြံတယ္ဆုိတာ ရြံစရာေကာင္းလုိ႔ေပါ့၊ အဲဒါကုိ ျမင္ေအာင္ ရႈျပီး “တင့္တယ္တယ္” ဆုိတဲ့ ထင္ျမင္မႈ ကြာသြားေအာင္ ခြာပါ၊ ေရွာင္ပါလုိ႔ ေျပာတာပါ။

ဒီ ကာယဂတာ သတိ သမာဓိ ဘာ၀နာကုိ ဘယ္အဆင့္ေလာက္ ေရာက္ေအာင္ ပြားမ်ားရမလဲ ဆုိေတာ့ “စ်ာန္စိတ္ ပုိင္ေအာင္ ရႈ”တဲ့ ရူပါ၀စရ ပထမစ်ာန္ အပၸနာ သမာဓိ ေရာက္ေအာင္ ရႈရမွာပါ။

ပညာဗိမာန္ တည္ေဆာက္ရန္

+ အနိမိတၱ၊ ထင္ေစမွ မာနကြာ ေအာင္ျပဳ။

သီလသိကၡာ၊ သမာဓိသိကၡာ နွစ္ထပ္ျပီးျပီ ဆုိေတာ့ အေဆာက္အဦလုိ ေျပာၾကစုိ႔ ဆုိရင္ အခင္း၊ အကာမ်ား သာမက သာမန္ အမုိး မ်က္ႏွာၾကက္ပါ ျပည့္စုံလာျပီေပါ့။ အဲဒါ ျပီးေတာ့ ‘ အနိမိတၱ ဘာ၀နာဆုိတဲ့ ပညာဗိမာန္ တည္ေဆာက္ျပီး အထြက္တင္ေပေရာ့’ တဲ့။ အနိစၥဘာ၀နာက နိစၥနိမိတ္ကုိ ဆိတ္ေစတတ္လုိ႔၊ဒုကၡ ဘာသနာက သုခနိမိတ္ကုိ ဆိတ္ေစတတ္လုိ႔၊ အနတၱဘာသနာက အတၱနိမိတ္ကုိ ဆိတ္ေစတတ္လုိ႔ “အနိမိတၱ ဘာ၀နာ “လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱဆုိတဲ့ လကၡဏာေရး သုံးပါး ထင္ျမင္ လာေအာင္ ၀ိပႆနာ ပြားမ်ားအားထုတ္ပါလုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္တာ ပါပဲ။

ဘယ္ေလာက္ႀကာၾကာ၊ ဘယ္အေျခအေန ေရာက္ေအာင္ ပြားမ်ားရမွာလဲ ဆုိေတာ့ “မာန ကြာေအာင္ျပဳ”တဲ့ ။ “ငါ က ဆံပင္ေကာင္းတယ္၊ ငါ့ အသားျဖဴတယ္ စတဲ့ မာနတစ္လုံး ကြာက်ရုံ ျပဳတ္က်ရုံေလာက္ပဲ အားထုတ္ပါ”တဲ့ ။ အမွန္ကေတာ့ အရဟတၱမဂ္ ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ပါလုိ႔ ေျပာတာပါပဲ။ မာန ကိေလသာ ဆုိတာ အရဟတၱမဂ္ ေရာက္မွ ကြာတဲ့ ကိေလသာမ်ိဳးပါ။ အဲဒီလုိ ဒဲ့ဒုိး (တဲ့တုိး) ႀကီးေျပာလုိက္ရင္ နားေထာင္ရသူက “တုိ႔နဲ႔ အလွမ္းေ၀းလွခ်ည့္”လုိ႔ အားပ်က္မွာ စုိးလုိ႔ “ကုိယ္နဲ႔ အနီးကပ္ သိျမင္ႏုိင္တဲ့ မာနတရား ကြာက် သြားရုံေလာက္ပါလုိ႔ ေျပာလုိက္တာ၊ သေဘာက အတူတူပါပဲ။ ဒီလုိ က်င့္သုံးေတာ့ ဘာျဖစ္မလဲ ဆုိေတာ့----

+ဤနည္းက်င့္ေလ၊ ၀ဋ္သုံးေထြ၊ ျငိမ္းေလ မွန္ျပီဟု။ ကမၼ၀ဋ္၊ ကိေလသ၀ဋ္၊ ၀ိပါက၀ဋ အမွန္ျငိမ္းသြားျပီတဲ့။

+ ရာဟုလာအား၊ တုိ႔ဘုရား၊ ေဟာၾကား ေန႔ေန႔မႈ= ဒီတရားမ်ားဟာ ဘုရားရွင္က သားေတာ္ ရာဟုလာကုိ ေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္ ေဟာညႊန္ဆုံးမတဲ့ “အဘိဏွ ရာဟုေလာ၀ါဒ” တရားမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)

Read more...