မေရရာေသာ ဘဝမို႔...။

မိမိတို႔ဘဝမွာ ဘာေတြ ေရရာသလဲ၊ ဘာေတြမွ မေရရာပါ၊ ဘာေတြ ေသခ်ာသလဲ၊ ဘာေတြမွ မေသခ်ာပါ၊ တကယ္ေတာ့ ဘဝဆိုသည္မွာ မေရရာျခင္းႏွင့္ မေသခ်ာျခင္း ေဒါက္တုိက္ႏွစ္ခုအေပၚမွာ တည္ေဆာက္ထားျခင္းမွ်သာပါ၊ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာတာတစ္ခုေတာ့ ေျပာႏိုင္ပါသည္၊ အဲဒါကေတာ့ ေသမွာပါ၊ အားလံုးတစ္ေန႔ ေသၾကရမွာကေတာ့ မလဲြဧကန္အမွန္ပါ။

တစ္ေန႔ေသာအခါ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္သည္ အာဠဝီျပည္ၾကီးသို႔ ေဒသစာရီခရီးၾကြခ်ီလာ၏၊ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြလည္း ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ဆြမ္းျပဳစုလုပ္ေၾကြးၾက၏၊ ျမိဳ႕လယ္မွာ မ႑ပ္ၾကီးထုိးျပီး တစ္အိမ္ ဆြမ္းတစ္အုပ္သေဘာႏွင့္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ေနာက္လုိက္ ေနာက္ပါ သံဃာေတာ္တုိ႔ကို ဆြမ္းဆက္ကပ္ၾက၏။
ေန႔လည္ ဆြမ္းကပ္ျပီး၍ အႏုေမာဒနာတရား ေဟာၾကားေသာအခါ ဒါနအက်ိဳး၊ ဆြမ္းအက်ိဳးကို မေဟာဘဲ မရဏႆတိဘာဝနာကို ေဟာၾကားေတာ္မူ၏၊ ေသျခင္းတရားကို သတိထားၾကဖို႔၊ ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္ၾကဖို႔ ေဟာၾကား၏။ “ငါဟာ အသက္ရွင္ေနရျခင္းက မျမဲ၊ ေသျခင္းကသာ ျမဲတယ္၊ ငါဟာ တစ္ေန႔ အမွန္တကယ္ေသရလိမ့္မယ္၊ အသက္ရွင္ရျခင္းက မျမဲေပမယ့္ ေသရမွာကေတာ့ ျမဲတယ္၊ အဲဒီလုိ ေန႔စဥ္ဆင္ျခင္ပါ” ဟု ေဟာေတာ္မူသည္။
ဆက္လက္ျပီး ဘုရားရွင္က “ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္သူဟာ တကယ္ေသရတဲ့အခါမွာ မေၾကာက္မလန္႔ပဲနဲ႔ ေသရတယ္၊ ေသျခင္းတရားကို မဆင္ျခင္၊ ေမ့ထားသူဟာ တကယ္ေသရတဲ့အခါမွာ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ ေသရတယ္၊ ဥပမာေျပာရရင္ လူသြားလမ္းက်ဥ္းတစ္ခုမွာ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ ေျမြဆိုးကို ေတြ႕သူဟာ လက္ထဲမွာ တုတ္ပါရင္ တုတ္နဲ႔ ေျခာက္၊ တုတ္နဲ႔ ေကာက္ပစ္ျပီးေတာ့ သြားႏိုင္တယ္၊ လက္ထဲမွာ တုတ္မပါရင္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ ျဖစ္ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မရဏႆတိဆိုတဲ့တုတ္ကို ကိုင္ထားၾက၊ ဒါမွ မရဏေျမြဆိုးနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ မေၾကာက္မလန္႔ ေကာ္ပစ္ျပီးေတာ့ သြားလို႔ရမယ္”ဟု အက်ယ္တဝင့္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။
တရားနာပရိတ္သတ္ အမ်ားစု အားလံုး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္သာေနၾက၏။ ထုိအထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ယက္ကန္းသည္မေလးတစ္ေယာက္သည္ “ေအာ္...ဘုရားရွင္ရဲ႕တရားက ထူးဆန္းလိုက္တာ၊ ေကာင္းလုိက္တာ၊ ေသျခင္းတရား ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားရမယ္တဲ့၊ ဒါဆိုရင္ ေသမင္းကို မေၾကာက္ေတာ့ဘူးတဲ့၊ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ ဒီတရားကို ငါ ပြါးမ်ားအားထုတ္မွ ျဖစ္မယ္”ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ျပီး အားလပ္သည့္အခ်ိန္တိုင္း မရဏႆတိဘာဝနာကို ပြါးမ်ားေလ၏။
ရက္ကန္းသည္မေလးသည္ မရဏႆတိဘာဝနာကို ေန႔စဥ္မျပတ္ပြါးမ်ားလာရာ သံုးႏွစ္ေလာက္ရွိသြား၏။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ဘုရားရွင္သည္ ကၽြတ္ထုိက္ေသာ ေဝေနယ်ေတြကို ၾကည့္ေတာ္မူလိုက္ေတာ့ ရက္ကန္းသည္မေလးကို ဥာဏ္ထဲ၌ ေပၚလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အာဠဝီျပည္ၾကီးကို ေနာက္တစ္ေခါက္ၾကြလာ၏။
ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြလည္း အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ဘုရားကို ၾကိဳဆိုဆြမ္းကပ္ၾက၊ တရားနာၾက၏။ ဆြမ္းကပ္ျပီး၍ တရားနာၾကေတာ့ ပရိတ္သတ္ေတာ့ စံုေနျပီ၊ သို႔ေသာ္ ဘုရားက ရက္ကန္းသည္မေလး မလာေသး၍ တရားမေဟာေသး၊ ဘယ္သူမွလည္း လူစံုပါျပီဘုရား၊ တရားပဲြစလုိ႔ရပါျပီဘုရားဟု ထမေလွ်ာက္ရဲၾက၊ အားလံုးျငိမ္ေနၾက၏။
ရက္ကန္းသည္မေလးသည္ ရက္ေဖါက္ေတြကို ျမန္ျမန္ေယာက္၊ သူ႔အေဖရွိရာ ရက္ကန္းရုံအသြား၊ တရားပဲြနားက ျဖတ္သြားေတာ့ တရားဝင္နာပါဦးမယ္ေလလုိ႔ စိတ္ကူးျပီး ပရိတ္သတ္အစြန္နားက ဝင္ထိုင္လိုက္၏။ ထုိအခါက်မွ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း တရားပဲြကို စေတာ့၏။ ဘုရားက ေမး၏၊ “ကေလးမ ဘယ္က လာခဲ့တာလဲ”၊ ဘုရားရွင္ ယခုမွ အသံထြက္၍ ပရိတ္သတ္ၾကီး ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ျဖစ္သြား၏။ ရက္ကန္းသည္မေလးက “တပည့္ေတာ္ဘယ္က လာခဲ့တယ္ဆိုတာ မသိပါဘုရား”ဟု ျပန္ေျဖ၏။ “ဒီကေလးမ ဘယ္လိုေျဖလိုက္သလဲ၊ အိမ္က လာခဲ့တယ္ဆိုရင္ အိမ္က လာခဲ့တယ္ေပါ့၊ ဘာလို႔ ေကာင္းေကာင္းမေျဖတာလဲဟု အျပစ္တင္ၾက၏။
ဒါနဲ႔ ဘုရားက “ဘယ္ကို သြားမွာလဲ”ဟု ေမးေတာ့ “မသိပါဘုရား”ဟုသာ ေျဖ၏။ ပရိတ္သတ္ၾကီးက ပိုျပီးေတာ့ ဆူလာၾက၏၊ ဘုရားက ပရိတ္သတ္ၾကီးကို “ျငိမ္ျငိမ္ေနၾက၊ ငါဆက္ေမးဦးမယ္”ဟု ဆိုျပီး “မသိဘူးလားလို႔”ေမးလိုက္၏။ “သိပါတယ္ဘုရား”ဟုသာ ေျဖ၏။ “သိသလားလို႔”ေမးေတာ့ “မသိပါဘုရား”ဟုသာ ေျဖ၏။ ပရိတ္သတ္ၾကီးက ပိုျပီးေတာ့ ဆူဆူညံညံျဖစ္လာ၏။ “ျငိမ္ျငိမ္ေနၾက၊ ငါရွင္းေအာင္ေမးဦးမယ္”ဟု ဆိုျပီး ဆက္ေမး၏။
“ကေလးမ ငါဘယ္ကလာလဲေမးေတာ့ မသိပါဘုရားလို႔ေျဖတယ္၊ ဒါက ဘာအဓိပၸါယ္လဲ”၊ “မွန္လွပါ တပည့္ေတာ္မ အိမ္ကလာတယ္ဆိုတာ ဘုရားသိေလာက္ပါတယ္၊ ဘယ္ဘဝက လာခဲ့တာလဲလို႔ ေမးတာျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆျပီး တပည့္ေတာ္မလည္း ဘယ္ဘဝက လာခဲ့မွန္းမသိလို႔ မသိပါဘုရားလို႔ ေျဖတာပါဘုရား”၊ ဒီအခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားက သာဓုသံုးၾကိမ္ ေခၚေတာ္မူ၏။
“ဘယ္ကို သြားမွာလဲဟု ေမးေတာ့ “မသိပါဘုရား”ေျဖျပန္တယ္၊ ဒါက ဘာအဓိပၸါယ္လဲ” “မွန္လွပါ တပည့္ေတာ္ ဒီဘဝက ေသရင္ ဘယ္ဘဝကိုသြားရမယ္ မသိလို႔ မသိပါဘုရားလို႔ ေျဖတာပါဘုရား”၊ ဒီအခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားက သာဓုသံုးၾကိမ္ ေခၚေတာ္မူ၏။
“ဒါဆို မသိဘူးလားလို႔ေမးေတာ့ သိပါဘုရားဟုသာ ေျဖတယ္၊ ဒါက ဘာအဓိပၸါယ္လဲ” “မွန္လွပါ တပည့္ေတာ္ ေသရမွာေတာ့ မသိဘူးလားလို႔ ေမးတာျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆျပီး၊ တပည့္ေတာ္မလည္း ေသရမွာသိေနတဲ့အတြက္ သိပါတယ္ဘုရားလို႔ ေျဖတာပါဘုရား”၊ ျမတ္စြာဘုရားက သာဓုသံုးၾကိမ္ ေခၚေတာ္မူျပန္၏။
ေကာင္းျပီ၊ ေနာက္ဆံုး ငါက သိသလားေမးေတာ့ မသိပါဘုရားလို႔ေျဖတယ္၊ ဒါက ဘာအဓိပၸါယ္လဲ” “မွန္လွပါ တပည့္ေတာ္မ ေသရမွာေတာ့ သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေန႔ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာေရာဂါနဲ႔ ေသရမွာကို မသိတဲ့အတြက္ မသိပါဘုရားလို႔ ေျဖတာပါဘုရား”၊ ဒီလိုဆိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက သာဓုသံုးၾကိမ္ ေခၚေတာ္မူျပန္၏။
ထို႔ေနာက္ ဘုရားရွင္က “တေလာကလံုးဟာ ကန္းေနတဲ့သူက မ်ားတယ္၊ ေသခ်ာထူးကဲျမင္တဲ့သူက နည္းတယ္၊ မုဆိုးပိုက္ကြန္ထဲက ျပန္လြတ္တဲ့ငွက္ဆိုတာ နည္းသလုိ ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္တဲ့သူဟာ သိပ္ကုိနည္းတယ္”ဟု တရားတစ္ပုဒ္ ဆက္ေဟာရာ ရက္ကန္းသည္မေလး ေသာတာပန္တည္သြားေတာ့၏။
အမ်ားစုတေတြ၏ ဘဝေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွ်မေရရာ၊ မေသခ်ာ၊ ဘယ္ကလာခဲ့မွန္းလည္း မသိပါ၊ ဘယ္ကို သြားရမည္မွန္းလည္း မသိပါ၊ မေရရာလွေသာ ဘဝမို႔ အားငယ္တတ္မည္ဆုိလွ်င္ အားငယ္စရာပါ၊ သို႔ေသာ္ အားငယ္ေန၍လည္း မျဖစ္ေသးပါ၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းႏွင့္ေတာ့ အသက္ရွင္ရဦးမွာပါ။
တေမာတမသုတၱန္သြားၾကည့္လွ်င္ အေမွာင္မွ အေမွာင္သို႔သြားသူ၊ အေမွာင္မွ အလင္းသို႔သြားသူ၊ အလင္းမွ အေမွာင္သို႔ သြားသူ၊ အလင္းမွ အလင္းသို႔သြားသူဟူ၍ လူေလးမ်ိဳးရွိ၏။ အေမွာင္ဆိုသည္မွာ ခ်ိဳ႕တဲ့မႈ၊ အလင္းဆိုသည္မွာ ျပည့္စံုမႈျဖစ္၏။
ေဆြဂုဏ္မ်ိဳးဂုဏ္ျပည့္စံုျခင္း၊ ဥစၥာဓနျပည့္စံုျခင္း၊ အတတ္ပညာအသိပညာျပည့္စံုျခင္း၊ က်န္းမာေရးျပည့္စံုျခင္းတုိ႔သည္ ဘဝ၏ အလင္းျဖစ္၏၊ ဆိုခဲ့ေသာ အလင္းေတြ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနလွ်င္ ဘဝ၏ အေမွာင္ျဖစ္၏၊ ဘဝအေမွာင္ထဲမွာ ေနေနျပီး မေကာင္းမႈေတြျပဳေနလွ်င္ အေမွာင္မွ အေမွာင္သို႔ သြားေသာသူျဖစ္၏။ အေမွာင္မွာေနေနျပီး ေကာင္းမႈေတြျပဳေနလွ်င္ အေမွာင္မွ ေန၍ အလင္းသို႔ သြားေနသူျဖစ္၏။ အလင္းထဲမွာေနျပီး မေကာင္းမႈျပဳေနလွ်င္ အလင္းမွ အေမွာင္သို႔ သြားေနသူျဖစ္၏၊ အလင္းထဲမွာေနျပီး ေကာင္းမႈေတြ ျပဳေနလွ်င္ အလင္းမွ အလင္းသို႔ သြားေနသူျဖစ္၏။
မိမိတုိ႔ ယခု ဘယ္ထဲမွာ ေနေနၾကသနည္း၊ အေမွာင္ထဲမွာလား၊ အလင္းထဲမွာလား၊ ဘာေတြလုပ္ေနၾကသနည္း၊ ေကာင္းမႈေတြလား၊ မေကာင္းမႈေတြလား၊ အေျဖက လြယ္၏၊ သို႔ေသာ္ တကယ္ေျဖမည္ဆိုလွ်င္ ခက္၏၊ ဘာမွ်သိပ္မေရရာ၊ ဘာမွ်သိပ္မေသခ်ာ၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မိမိတို႔ေတြ လုပ္ေနၾကတာကိုက ေရေရရာရာလည္း မရွိပါ၊ ေသေသခ်ာခ်ာလည္း မရွိပါ၊ သည္ေတာ့ အေျဖေပးဖုိ႔ ဆိုတာကလည္း ဘာမွ်မေရရာ၊ ဘာမွ်မေသခ်ာပါ၊ မေရရာလွေသာဘဝမို႔ အားငယ္စရာပါ၊ သို႔ေသာ္ အားငယ္ေန၍လည္း မျဖစ္၊ ခ်ိန္တန္ေသာ္ဆိုေသာစကားကို အားတစ္ခုအျဖစ္ ယူကာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းႏွင့္ေတာ့ ေရွ႕ဆက္ရွင္သန္ေနၾကရဦးမွာပါ။

မိမိတို႔ဘဝမွာ
ဘာေတြ ေရရာသလဲ
ဘာေတြမွ မေရရာပါ။
ဘာေတြ ေသခ်ာသလဲ
ဘာေတြမွ မေသခ်ာပါ။
မေရရာ မေသခ်ာေသာ
ဘဝမွာ ေနေနရေသာ္လည္း
ေသခ်ာတာတစ္ခုေတာ့
ေျပာႏိုင္ပါသည္။
အဲဒါကေတာ့
အားလံုး တစ္ေန႔ေသၾကရမွာပါ။

အရွင္သံဝရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)
နားလည္မႈမွ ေျပလည္မႈသို႔ ဓမၼစာအုပ္မွ

Read more...

အနီး - အေ၀း, အတြင္း - အျပင္ - (၂)

“အနီး - အေ၀း, အတြင္း - အျပင္” တြင္ အသိအျမင္ သံုးမ်ိဳးကို ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ပထမအဆင့္သည္ ဗဟုသုတ အခ်က္အလက္ကို သိျမင္ေသာ အသိျဖစ္သည္။ ထိုအသိတရားမ်ားသည္ ျပင္ပေလာကရွိ အသိခံ အာ႐ံုမ်ားအား သိေသာအသိျဖစ္သည္။ သဒၵါအားျဖင့္ ကံပိုင္း (Object) ကိုသိေသာ အသိျဖစ္သည္။ မိမိ၏ ပတ္၀န္းက်င္ကို စူးစမ္းေသာ အသိျဖစ္သည္။ သိပၸံ, သမိုင္း, ပထ၀ီစေသာ ဘာသာရပ္မ်ားက ထိုပတ္၀န္းက်င္သိအား အေလးေပးသည္။ သိပၸံ, သမိုင္းစေသာ ဘာသာရပ္မ်ားမွ ေပးေသာ အသိပညာတို႔ျဖင့္ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုျဖစ္ေစရန္ အစဥ္ အားထုတ္ၾကသည္။

ဒုတိယအဆင့္သည္ ဗဟုသုတ, အခ်က္အလက္တို႔ကို ေက်ာ္လြန္၍ မိမိကိုယ္ မိမိ စူးစမ္းရွာေဖြေသာ အသိမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ျပင္ပေလာက ပတ္၀န္းက်င္ကို ေက်ာ္လြန္၍ “မိမိ” ဟူေသာ အတြင္း အဇၩတၱိကေလာကကို စူးစမ္းေသာ အသိျဖစ္သည္။ အတြင္းစိတ္ အာရမၼဏိကကို သိေသာ အသိျဖစ္သည္။ သဒၵါသေဘာအားျဖင့္ ကတၱားပိုင္း (Subject) ကို သိေသာ အသိျဖစ္သည္။ “ဘ၀တြင္ မည္သို႔ က်င့္ႀကံ ေနထိုင္ရမည္” ဟု လမ္းၫႊန္ေပးေသာ အသိမ်ိဳးျဖစ္၍ နီတိ, ဒႆန, ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ ဘာသာတရားတို႔က ဤအသိမ်ိဳးကို ဦးစားေပးသည္။ ထိုအသိတရားတို႔ျဖင့္ လူေကာင္းတစ္ဦး ျဖစ္ေစရန္ အားထုတ္ၾကသည္။

ဗုဒၶဘုရားရွင္ လက္ထက္က မိမိတို႔၏ လက္၀တ္ရတနာမ်ားအား ခိုးယူသြားသည့္ ျပည့္တန္ဆာမအား လိုက္လံရွာေဖြေနၾကေသာ ဘဒၵ၀ဂၢီေခၚ မင္းသားသံုးဆယ္တို႔အား “မိန္းမကို ရွာေဖြျခင္းသည္ ျမတ္သေလာ, မိမိကိုယ္ မိမိရွာေဖြျခင္းသည္ ျမတ္သေလာ” ဟု ဘုရားရွင္က ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ဖူးသည္။ Soul Searching ေခၚ မိမိကိုယ္ မိမိရွာေဖြျခင္း (အတၱာနံ ဂေ၀သနာ) သည္ ဘာသာတရား၏ အစေျခလွမ္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ လမ္းဆံုးကား မဟုတ္။ ဗုဒၶ၀ါဒအျမင္အရ “အရာခပ္သိမ္းတို႔သည္ အတၱမဟုတ္, ငါ, ငါ့ဥစၥာ မဟုတ္” ဟူေသာ အနတၱ အသိအျမင္ျဖစ္သည္။ အတြင္း-အျပင္ႏွစ္ေလာကလံုးအား “ငါ, ငါ့ဟာ” ဟူ၍ စြဲလမ္းျခင္းကင္းေသာ အျမင္ျဖစ္သည္။ ငါ့ဟာဟု ထင္ေသာ တဏွာ, ငါဟု ထင္ေသာ မာန, ငါ့အတၱဟု ထင္ေသာ ဒိ႒ိတို႔ ကင္းကြာေသာ အျမင္ျဖစ္သည္။

မိမိကိုယ္ မိမိရွာေဖြသည့္အခါတြင္ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ဒႆနဆရာတို႔သည္ မိမိတို႔ “ငါ” ဟုထင္ထားသည့္ အတၱ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္ကို သိျမင္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒီတို႔ျဖစ္ၾကေသာ Camu က “မိမိသည္ မိမိအတြက္ တစိမ္းတရံစာ” ျဖစ္ေနသည္ဟု ဆို၏။ Sartre က အသိစိတ္သည္ “ဤသို႔ ဤဟာဟု သတ္မွတ္၍ မရ အၿမဲအနာဂတ္သို႔ ၫႊတ္ေနသည့္ နတၳိတရား” အျဖစ္ျမင္သည္။ သူတို႔အရင္က်ေသာ Hume ကလည္း အတၱဆိုသည္ကို ရွာမရ … ပူျခင္း, ေအးျခင္း, ခ်စ္ျခင္း, မုန္းျခင္း စသျဖင့္ေသာ အစဥ္တစိုက္ေျပာင္းလဲေနသည့္ သိမႈအစုအေ၀းသာ ျဖစ္သည္” ဟု ျမင္သည္။ ထိုသို႔သိျမင္ျခင္းကိုပင္ “ဗုဒၶေဒသနာမ်ားအား မၾကားနာဘူးပါလွ်က္ မိမိတို႔၏ စိႏၲာမယအသိဉာဏ္အေလ်ာက္ အနတၱအျမင္ေပါက္သြားၾကသည္” ဟု အခ်ိဳ႕က အထင္ေရာက္ၾကသည္။ စင္စစ္ ယင္းအသိအျမင္တို႔သည္ကား အနတၱအျမင္ အစစ္မဟုတ္ေသး။ “ငါ့တြင္ ခိုင္ၿမဲေသာ အတၱ မရွိပါတကား။ ငါ့တြင္ အားကိုးစရာ အတၱ မရွိပါတကား” ဟု ယူဆေသာ ဥေစၧဒဒိ႒ိသာ ျဖစ္သည္။ အတၱဒိ႒ိကင္းစဥ္ေသာ အသိတရား မဟုတ္ေသး။ တဏွာကုန္ရာ နိဗၺာန္သို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးႏိုင္မည့္ အသိတရား မဟုတ္ေသးေပ။

ပုထုဇဥ္တို႔သည္ အမ်ားအားျဖင့္ “ရွိျခင္း” ႏွင့္ “မရွိျခင္း” ဟူေသာ အစြန္းတခုခုတြင္ ၿငိတြယ္ေနၾကသည္။ “ငါေသလြန္က ဆက္ရွိေနမည္။ မေန႔က ငါသည္ ဒီေန႔ ငါႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္” စသျဖင့္ ယူဆျခင္းမ်ားသည္ “ရွိမႈအစြန္း” သႆတဒိ႒ိ ျဖစ္သည္။ “ငါေသလြန္က မရွိေတာ့။ မေန႔က ငါသည္ ဒီေန႔ ငါမဟုတ္ေတာ့” စသျဖင့္ ယူဆျခင္းမ်ားသည္ “မရွိမႈအစြန္း” ဥေစၧဒဒိ႒ိ ျဖစ္သည္။ ထိုအစြန္းတရားမ်ားတြင္ ၿငိတြယ္ေနျခင္းသည္လည္း အေၾကာင္းအက်ိဳးဆက္ႏြယ္မႈကို မသိျမင္ေသး၍ ျဖစ္သည္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရားအား မသိျမင္ေသး၍ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းတရားတို႔အားမွီ၍ အက်ိဳးတရားတို႔ ျဖစ္သည္ကို မွန္စြာ သိျမင္ပါက “မရွိေတာ့, မျဖစ္ေတာ့” ဟူေသာ ဥေစၧဒအစြန္းကို ပယ္ႏိုင္သည္။ အေၾကာင္းတရားတို႔ ခ်ဳပ္ေသာအခါ ယင္းအားမွီေနသည့္ အက်ိဳးတရားတို႔လည္း ခ်ဳပ္ၾကရသည္ကို မွန္စြာ သိျမင္ေသာအခါ “ဆက္ရွိေနသည္, ခိုင္ၿမဲသည္” ဟူေသာ သႆတအစြန္းကို ပယ္၏။ အစြန္းတရားႏွစ္ပါးလြတ္ကာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္ရသည္ကို သိျမင္ေသာအခါ အတၱအျမင္ကင္းစင္၍ မွန္ကန္ေသာ အနတၱအသိ အျမင္ျဖစ္ေပၚသည္။ မွန္ကန္ေသာ အနတၱအသိအျမင္သည္သာ တပ္မက္ျခင္း တဏွာကုန္ရာသို႔ ပို႔ေဆာင္ႏိုင္သည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔၏ ပန္းတိုင္ျဖစ္ေသာ ဒုကၡခ်ဳပ္ၿငိမ္းမႈကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေစႏိုင္သည္။

ဗဟုသုတအသိမ်ားျဖင့္ ေလာက ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရသည္။ အဇၩတၱအသိတရားတို႔ျဖင့္ မိမိကုိယ္ မိမိ ေကာင္းမြန္ေအာင္ တည့္မတ္ရသည္ (အတၱ သမၼာ ပဏိဓိ)။ ဘ၀ ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္႐ြက္ရသည္။ အေၾကာင္းအက်ိဳး, အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို ဘာ၀နာပြားမ်ား၍ရေသာ အနတၱအသိအျမင္ျဖင့္ အတၱႏွင့္ ေလာကမွ လြန္ေျမာက္ျခင္းဟူေသာ ေလာကုတၱရာအက်ိဳးကို ေဆာင္႐ြက္ရသည္။ ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ အားထုတ္ရသည္။

Posted by sonata-cantata at 8:41 PM 1 comments Links to this post

Read more...

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေမ ဘာမ်ားထားခဲ့ပါလိမ့္။

အပိုင္း (၁)

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ ဒီအခ်ိန္မွာ အေမဟာ မေျပာမဆိုဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပီးႏွဳတ္ဆက္ျပီး ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူသြားမယ့္အေၾကာင္း ေျပာလည္းမသြားသလို၊ အရိပ္အေငြ ့ေလးေတာင္မွ မျပခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာမွ သက္သက္မွတ္မွတ္ မွာခဲ့ ေျပာခဲ့တာ မ်ိဳးလည္း လုပ္မသြားပါဘူး။ ဘာတစ္ခုမွလည္း ထားမသြားခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေမ လံုး၀ မရွိခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ အေမ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထားသြားခဲ့တာေတာ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ထားသြားတဲ့အရာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲရင္ ဘယ္သူ ့မွ မသိၾက၊ သတိမထားမိလိုက္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္မွ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုကို ျဖတ္သန္းျပီးခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ ဒါ ငါ့အတြက္ အေမ ထားသြားခဲ့တဲ့ အရာပါလားလို ့ နားလည္ခဲ့မိတာပါ။ အေမ ထားခဲ့တဲ့ တစံုတရာဆိုတာကေတာ့....

--------------------------------------------------------------------------------------------

ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ေသျခင္းတရား

(၁)

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီညက ရာသီဥတုကလည္း ပူ၊ စိတ္ကလည္း ရႈပ္ ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ဗ်ာမ်ားေနခဲ့ပါတယ္။ မနက္ျဖန္ စာေမးပြဲ စေျဖရမွာမို ့ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ႏွင့္ ေက်ာင္ႏွင့္နီးတဲ့ အိမ္တစ္လံုးမွာ စုငွားျပီး စာအတူၾကည့္ေနၾကတာပါ။

ည (၁၁) နာရီေလာက္ ျခံေရွ ့ကို ကားတစ္စင္း ေခါင္း ထိုး၀င္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေယာကၹ ကားျဖစ္ေနတာႏွင့္ အိမ္ေအာက္ဆင္းလာျပီး ျခံတံခါးဆီ ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္ပါတယ္။

ကားေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ ေယာကၹ လုပ္တဲ့သူ ဆင္းလာျပီး ျခံတံခါးကိုကိုင္ရင္း မ်က္ႏွာ မေကာင္းစြာႏွင့္ဘဲ “မင္းအေမ ညေနက ဆံုးသြားျပီ။” လို ့ ျပတ္ျပတ္ေတာင္းေတာင္းၾကီး ေျပာလိုက္တဲ့စကားက ကၽြန္ေတာ့္ကိုု မင္သက္သြားေစပါတယ္။

ဘာျဖစ္သြားတာပါလိမ့္။ ေယာကၹကေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးကိစၥကို ေနာက္ျပီး ေျပာမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူ ့မ်က္ႏွာကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ပ်က္ေနတယ္။ “မင္း အခု အိမ္ျပန္လိုက္ခဲ့ပါ။ ငါတို ့ စီစဥ္စရာရွိတာေတြ ဆက္စီစဥ္ရေအာင္။”

ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို ျခံတံခါးဖြင့္ေပးရင္း အက်ိဳးအေၾကာင္း အားလံုးကို ေမးရပါတယ္။ အိမ္ေပၚက သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အားလံုးဆင္းလာျပီး နာေထာင္ၾကပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အေမဆံုးတာကို ၀မ္းနည္းတာမျဖစ္မိေသးပဲ အံ့ၾသတဲ့စိတ္က အရင္ျဖစ္ေနတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ဘာလို ့ အေမ ဆံုးသြားတာပါလိမ့္။

(၂)

ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲေျဖဖို ့ ငွားထားတဲ့ အိမ္ကို မသြားခင္ အေမ့ကို သြားႏႈတ္ဆက္ေတာ့ အေမက ကုတင္ေပၚမွာ လွဲေနတယ္။ ေသြးတိုးတက္ျပီး ေခါင္းမူးေနလို ့။ ဒါက အေမျဖစ္ေနၾကပါ။ ေသြးတိုးတက္ရင္ ေခါင္းမူးတယ္။ အဲဒီေန ့တစ္ေန ့ေလာက္ အိပ္ယာထဲမွာလွဲ၊ ေဆးေသာက္ျပီး နားလိုက္ရင္ ေနာက္ေန ့ဆို လူေကာင္းပကတိ ျပန္ျဖစ္ေနၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အဖို ့ အေမေသြးတိုးတက္တဲ့ကိစၥက အထူးအဆန္းေတာ့ မဟုတ္ေတာ့။

ႏႈတ္ဆက္တယ္ဆိုတာကလည္း အျပင္သြားခါနီးတိုင္း လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ ႏႈတ္ဆက္ေနၾကအတိုင္း။ ကၽြန္ေတာ္က အေဆာင္မွာ ေန ေနၾက သူဆိုေတာ့ တစ္အိမ္လံုးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ညအိပ္ညေန အျပင္သြားတာ မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူူး။ ၾကားရက္ေတြဆို အေဆာင္မွာေန၊ စေန တနဂၤေႏြဆို အိမ္ျပန္၊ ဒါ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေနၾက။ ဘာမွ ထူးထူးဆန္းဆန္း ကိစၥမဟုတ္။ တခါတေလ ၾကားရက္ေတြ အဆင္ေျပရင္ အိမ္က လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္အေဆာင္လာလည္၊ ဟိုဆိုင္ ဒီဆိုင္ သြားစား။ ကၽြန္ေတာ့္ ကို အေဆာင္ျပန္ပို ့ေပး။ ျပီးရင္ သူတို ့ကအိမ္ျပန္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို ့ မိသားစုႏွင့္ ခြဲျပီး ေနရတာ ဘာမွ အထူးအဆန္းျပႆနာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ က်င့္သားရေနတဲ့ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္ေနပါျပီ။

အခုလည္း အေမ့ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ထြက္လာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါဘဲ။ အေမ စာေမးပြဲ ေျဖေနတဲ့ ၾကားထဲ အဆင္ေျပရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာဦးမွာ မဟုတ္လား။ သူကလည္း အဲဒီအတိုင္းပါဘဲ။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး စကားေတြ ေျပာမေန။ သြားခါနီး ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ”ေအးေအး။ စာေမးပြဲ ေကာင္းေကာင္းေျဖ။” ဒီေလာက္ပါဘဲ။

အိမ္က ထြက္လာျပီး ႏွစ္ရက္ေျမာက္တဲ့ ဒီေန ့ည မွာ အေမဆံုးျပီ လို ့ၾကားလိုက္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထူးဆန္းအံ့ၾသစရာ အတိျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။

(၃)

ကၽြန္ေတာ္ ေမြးလာကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္း နီးနီးစပ္စပ္ထဲမွာ ဆံုးပါးတဲ့ကိစၥမ်ိဳး မျဖစ္ဖူးခဲ့ဘူးဗ်။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ လူေတြ ေသေနၾကေပမယ့္လို ့ ကိုယ္ႏွင့္ တိုက္ရိုုက္မပတ္သက္ေတာ့ သိပ္ျပီး ဂရုတစိုက္ မျဖစ္ခဲ့မိဘူး။ အခု ပထမဆံုးအၾကိမ္ မိသားစုအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွ ေသတဲ့ အေတြ ့အၾကံဳ စျဖစ္တာ။ ျဖစ္ေတာ့လည္း ကိုယ့္အေမျဖစ္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေသျခင္းတရားဆိုတာႏွင့္ တစိမ္းေတြလို ေနလာလိုက္တာ။ အခုမွ ေသတာကို စျပီး နဖူးေတြ ့ဒူးေတြ ့ၾကံဳရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေမးခြန္းေတြက တစ္ခုျပီး တစ္ခု ဆက္တိုက္ ထြက္လာေနတယ္။ ေသတယ္။ အေမေသတယ္။ ဘာလို ့ေသတာလဲ။ ဘာလို ့အေမက အရင္ေသတာလဲ။ ဘာလို ့ ေသမယ္ဆိုတာ ၾကိဳမသိတာလဲ။ ဘာမွ ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရဘဲ ဘာလို ့ေသတာလဲ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေသမယ္လို ့ ထင္မထား၊ ဘယ္သူမွလည္း ထင္မထားဘဲ ဘာလို ့ ျဗံဳးစားၾကီး ေသရတာလဲ။ ေသသြားေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ ငါတို ့ေတြက ဘာေတြ ဆက္လုပ္ရမွာလဲ။ ေသသြားတဲ့ အေမကေရာ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မွာလဲ။

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာတဲ့ လမ္းမွာ အေတြးေတြ ေမးခြန္းေတြႏွင့္ ရႈပ္ရွက္ခက္ေနပါတယ္။ ေဘးက အေဖာ္လိုက္လာေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀မ္းနည္းေနမွာစိုးလို ့ အားေပးစကားေျပာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ ့ကိုေတာ့ စကားတစ္ခြန္းေျပာျဖစ္လိုက္တယ္။ ”သူငယ္ခ်င္း၊ ငါ အိမ္ေပၚတက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ျမင္ရမယ့္ ျမင္ကြင္းအတြက္ကိုေတာ့ အားယူရ လိမ့္မယ္ထင္တယ္” လို ့။

အပိုင္း (၂)

ငါသည္ ေသျခင္းသေဘာရွိသည္ျဖစ္၏။ ေသျခင္းသေဘာတရားကို မလြန္ဆန္နိဳင္။

ငါ့အား ခပ္သိမ္းေသာ ႏွလံုးကိုပြားေစတတ္ေသာ

အေဆြအမ်ိဳး၊ အေဆြခင္ပြန္း၊ ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္သူတို ့ႏွင့္
အရပ္တစ္ပါးသို ့ ေျပာင္းသြားသျဖင့္ ရွင္ကြဲ ကြဲရျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊
ဘ၀တစ္ပါးသို ့ ေျပာင္းသြားသျဖင့္ ေသကြဲ ကြဲရျခင္းသည္ လည္းေကာင္း ျဖစ္တတ္ေခ်၏။

အဘိဏွသုတ္

(၄)

အေမဆံုးမယ့္ေန ့မနက္ပိုင္းမွာ ရင္ဘက္က တအားေအာင့္လာလို ့ ဆရာ၀န္ျပၾကည့္ေတာ့ ဆရာ၀န္က ႏွလံုးျဖစ္တာလို ့ေျပာျပီး ေဆးရံုအျမန္တင္ခိုင္းတာႏွင့္ ရန္ကုန္က ပုဂၢလိကေဆးရံုတစ္ခုမွာ သြားျပၾကတယ္။ အဲဒီေဆးရံုကလည္း ႏွလံုးႏွင့္ပက္သက္တဲ့ ပစၥည္းကိရိယာက ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးမွာ အစံုဆံုးမို ့ အဲဒီသာ သြားျပဖို ့အၾကံထပ္ေပးတာႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေဆးရံုၾကီးရဲ ့အေရးေပၚဌာနကို ေရာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အဲဒီမွာ အေမ့ကို ၾကိဳးစားကုသေနရင္းႏွင့္ဘဲ အေမအသက္ဆံုးပါးသြားခဲ့ရပါတယ္။

ေဆးရံုကို လိုက္သြားၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြျပန္ေျပာျပလို ့ အေမ့ကို ကုသမႈအပိုင္းမွာ လူနာအေပၚ ၀န္ေဆာင္မႈေလ်ာ့ယြင္းမႈေတြေၾကာင့္ အေမ မေသသင့္ဘဲေသသြားခဲ့ရေၾကာင္း ၾကားသိခဲ့ရေပမယ့္လည္း ဘယ္တတ္နိဳင္မလဲေလ။ ေသတဲ့သူလည္း ေသသြားခဲ့ျပီဘဲ။ အေမကံကုန္မယ့္ေန ့ေရာက္လို ့ ေသသြားခဲ့ရတာဘဲ။ သူမ်ားေတြကို အျပစ္တင္ေနလို ့လဲ ဘာမွ ျပန္ျပီး ထူးလာမွာမွ မဟုတ္ေတာ့တာဆိုေတာ့။ အေမေရ..ကံရွိသေလာက္ပဲေပါ့။

(၅)

ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚကဆင္းလို ့ အိမ္ေပၚတက္သြားခ်ိန္မွာ အေမ့ Body ကို ကန္ ့လန္ ့ကာေတြႏွင့္ကာျပီး လူႏွစ္ေယာက္ ေဆးထိုးေနၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ျမိဳ ့မွာက ေရခဲတိုက္ေကာင္းေကာင္းမရွိေတာ့ ေဆးရုံမွာဆံုးတာမဟုတ္ရင္ အားလံုး ကိုယ့္အိမ္မွာဘဲ Body ကို ထားၾကပါတယ္။ အခု အေမ့ကို ေဆးထိုးရတာက ကၽြန္ေတာ့္အကို တစ္ေယာက္ ခရီးလြန္ေနလို ့ သူ ့ ျပန္အလာကို ေစာင့္ဖို ့အတြက္ပါ။ အေမ့ခမ်ာ သူ ့ရဲ ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သူအရင္းႏွီးဆံုး ေယာက်ၤားသံုးဦးလံုး သူ ့အနားမွာ ရွိမေနခဲ့ရွာပါဘူး။ ခင္ပြန္းကလည္း ခရီးလြန္၊ သားႏွစ္ေယာက္ကလည္း အေ၀းေရာက္။ အေဖကေတာ့ ဘယ္လိုမွ အခ်ိန္မွီ ျပန္လာလို ့မရေတာ့လို ့ မေစာင့္ေတာ့ဘူး။ အကိုကေတာ့ သံုးေလးရက္အတြင္း ျပန္ေရာက္နိဳင္တယ္ဆိုေတာ့ သူ ့ကို အေမ့ရဲ ့ေနာက္ဆံုးခရီးမီဖို ့ေစာင့္ၾကဖို ့ ေမာင္ႏွမေတြ ဆံုးျဖတ္ျပီး အခုလိုစီစဥ္လိုက္ၾကတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ အေဖတို ့ဆႏၵအတိုင္းသာဆိုရင္ေတာ့ (ဘယ္သူ ့ကိုမွလည္း အခုလို ေစာင့္စရာမလိုခဲ့ရင္) ၂၄ နာရီအတြင္း သျဂိဳလ္ဖို ့စီစဥ္ျဖစ္ၾကမွာပါ။ အခုေတာ့လည္း မတတ္နိဳင္ဘူးေလ။ အကိုကလည္း သူ ့ကို ေစာင့္ပါဆိုေတာ့။ တစ္ခုေတာ့လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ရာသီဥတု တအားပူေနတဲ့အခ်ိန္၊ အေမကလည္း ၀တယ္ဆိုေတာ့ ေဆးထိုးထားတာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတယ္လို ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။

ေဆးထိုးတဲ့သူေတြျပီးသြားေတာ့ အေမ့နားကို ကၽြန္ေတာ္သြားၾကည့္မိတယ္။

ေၾသာ္....အေမ တကယ္ ဆံုးသြားခဲ့ျပီကိုး......

အေမ မဆံုးခင္အခ်ိန္မွာ နာက်င္မႈကို ေတာ္ေတာ္ေလးခံစားသြားခဲ့ရပံုေပၚတယ္။ မ်က္ႏွာက ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈအရိပ္ေတြ ထင္က်န္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ေဆးထိုးထားလို ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္းက တခါတည္း အသက္ပါသြားတယ္လို ့ေျပာတယ္။

အေမတစ္ေယာက္ တစ္ဘ၀ စခန္းသိမ္းသြားခဲ့ျပီေပါ့။

(မျပီးေသးပါ။)

Posted by The Bliss Of Emancipation at 10:30 AM 0 comments Links to this post

Read more...

ေလာကခ်မ္းသာေစတီေတာ္ မွတ္တမ္း (ေမ ၁၁-၁၂၊ ၂၀၁၀)

ေလာကခ်မ္းသာ ဓမၼာ႐ုံ ေယာဂီေဆာင္ ေက်ာင္းေဆာင္ေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ ေစ်းၿပိဳင္စနစ္ျဖင့္ ေခၚယူထားေသာ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားကို ျမန္မာဗိသုကာပညာရွင္ Darrit Cho ႏွင့္ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္တို႔က ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၀ ရက္ တနလၤာေန႔၌ နယူးဂ်ာစီ မဟာစည္သတိပ႒ာန္ရိပ္သာေက်ာင္းတြင္ ေခၚယူ ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။

ေလာကခ်မ္းသာေစတီေတာ္ ပလႅင္ခံု (အထက္ပစၥယံ)ေပၚရွိ ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားအား တံကဲမ်ားတပ္ဆပ္ေနၾကစဥ္ -

ပလႅင္ခံုပတ္လည္တြင္ အဂၤေတကႏုတ္ပန္းမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ရန္ -

နယူးဂ်ာစီမဟာစည္သတိပ႒ာန္ရိပ္သာအနီးဝန္းက်င္တြင္ ေနထိုင္ၿပီး ေက်ာင္းသို႔ လာေရာက္ ကူညီေပးေလ့ရွိသူ ေကဗင္ (ျခံစည္း႐ိုးသစ္ပင္မ်ား ဝယ္ယူခဲ့စဥ္ကလည္း ကူညီေပးခဲ့သူ) တစ္ေယာက္ ၅-ရက္တာ ဒုလႅဘဝတ္ခြင့္ရခိုက္ sitting meditation, walking meditation မ်ားသာမက working meditation ပါ ကုသိုလ္ယူခြင့္ရရွိ၏။

Posted by LokaChantha at 1:49 PM 0 comments

Read more...

အားေပးစကား

ေမြးေန ့ရွင္ အသက္ကား -
ေဗဒင္ဇာတာ ထဲကအတိုင္း ေျပာရရင္
သံုးပံု တစ္ပံု ျပည့္လုခါနီး ႏွစ္ႏွစ္အလို။

ေမြးေန ့နဲ ့ ဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးရဲ ့ အနားသတ္မွာ ဒီလို ေလးေတြ ေရးျပီးတဲ့ေနာက္-

ေမာ္ကြန္းသစ္: ေမြးေန ့ပဲြ မသိလိုက္ဘူးဘုရား။ က်န္းမာပါေစဘုရား။

ဓမၼဂဂၤါ: ေမြးေန႕မွသည္ ႏွစ္ႏွစ္ေထာင္သက္ေတာ္ရွင္ပ႑ိတ္ၾကီးအျဖစ္
ဇာမဏီတစ္ခြင္ႏွင့္ မိုးေအာက္ေျမျပင္ ေကာင္းကင္ပင္လယ္
အေရးအရာမွန္သမွ် ၾကြယ္ေစသား လင္းေစသား ထြန္းပပါေစသား

Crystal said...

ဇာတာထဲမွာက သက္ေတာ္ (၁၂၀)ရွည္ေစေသာ္ဆိုေတာ့ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ကို သံုးနဲ႔စား၊ ျပီးေတာ့ ႏွစ္ကို ႏႈတ္၊ ဒါဆို သက္ေတာ္ (၃၈)ႏွစ္ ရေလသည္၊ တပည့္ေတာ္ အသက္ထက္ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ေက်ာ ္ေလး ၾကီးေလ၏။ ေမြးေန႔မွာ ဂ်ာမဏီက မုန္႔ေတြ အမ်ားၾကီး စားသြားပါတယ္ဘုရား။ ဟီးးး၊ ေမြးေန႔မွသည္ ျငိမ္းေအးတဲ့အထိ ခ်မ္းေျမ့ပါေစပါဘုရား။ ရုိေသစြာရွိခိုးဦးတင္လွ်က္။

Shinlay said...

ေအးျငိမ္းမႈကို ရရွိပါေစဘုရားလို ့ ရိုေသစြာ ဦးတင္ပါတယ္။

ဒီလို စာေလးေတြနဲ ့ အားေပးစကား ဆိုၾကတယ္။

ကိုယ္လည္း လက္က မေနနိုင္လို ့ စိတ္ပါသြားျပီ ဆိုျပီး အီတလီမေလးေတြနဲ ့ ရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံု တင္ကာ စကားကို ဟုိလိုလို ဒီလိုလို ေျပာျပီး ေဆာင္းပါး တင္လိုက္ေသးတယ္။

ခုေတာ့ ခါးက အေတာ္ ပိန္းေနတယ္။ စာေရးခ်င္ေပမယ့္ မေရးျဖစ္နိုင္ဘူး။ ေမြးေန ့ျပီးလို ့ ခဏနားဦးမယ္ ၊ စာက်က္အံုးမွ ေမလ (၇)ရက္ဆို သင္တန္း စာေမးပြဲ ရွိေသးတယ္။ စာၾကည့္ ေတာ့ မယ္ဆိုျပီး အားခဲထားတာ။ စာေမးပြဲ ေျဖခါနီးအလို ၂ ရက္ထိ ေဆာင္းပါး၊ အလွဴစာရင္း စတာေတြ တင္ျဖစ္ေသးတယ္။

ေရးစရာ မရွိရင္ေတာင္ ဘေလာ့ဖြင့္ အီးေမးလ္ ဆိုျပီး အေမးအေျဖေလးက တင္ျဖစ္ေအာင္ တင္လိုက္ေသးတယ္။ ေအာ္... တကယ့္ စိတ္ပါသြားတယ္ ဆိုတာ တကယ္ပါ့လား။

၀ါသနာ ဆိုတာလည္း ေကာင္းတဲ့ဘက္ကို လုပ္ယူရင္ ရပါ့လား သေဘာေပါက္မိတယ္။

အဲသလိုနဲ ့ ခါးက တစ္ခါမွ ဒီေလာက္နာတာ မခံစားဘူးေတာ့ အနီးေနကိုယ္ေတာ္ကို ဖြင့္ဟ မိပါေလ ေရာ။

သူက ဒါအထိုင္မ်ားရင္ ျဖစ္တယ္။ အေအးနဲ ့အပူနဲ ့ မမွ်ရင္ ျဖစ္တာပဲ။ ဘာဘာညာညာ ေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ေျပာေသးတယ္။ သီရိလကၤာတုန္းကလည္း ဗိုက္နာတာ၊ ပ်ိဳ ့တာ ေတြ ျဖစ္တာပဲေလတဲ့။ သူသိတာေျပာျပပါတယ္။ ဒါ့ထက္ ပိုျပီးေျပာလာတာက မငယ္ေတာ့ဘူး။ အိုလာျပီတဲ့။ အင္း သူ ့ရဲ့ အားေပး စကားက ကိုယ့္ကို သတိေပးေနတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အေနနဲ ့ ေမြးေန ့တုန္းကေတာင္ ကိုယ္ေရးထားတာက-

ေမြးေန ့ရွင္ အသက္ကား -
ေဗဒင္ဇာတာ ထဲကအတိုင္း ေျပာရရင္
သံုးပံု တစ္ပံု ျပည့္လုခါနီး ႏွစ္ႏွစ္အလို။

ကိုယ့္ၾကီးေနျပီဆိုတဲ့ အသက္ကို မသိေလေယာင္ ေရးထားတာ။ ခုေတာ့ ၾကီးလာျပီ၊ အိုလာျပီ - ဆိုပါကလားေနာ္။

ကဲ မေမ့နဲ ့ဟဲ့။ မေပါ့နဲ့ ဟဲ့။ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ထား၊ မျမင္ရတဲ့ လမ္းခရီး ဘယ္ေလာက္ထိ
ဆက္ရဦးမွာလဲ လို ့၊ အခ်ိန္ေတြဟာ မသိလိုက္ မသိဖာသာ ေျပာင္းလြဲေနပါ့လား၊ အားေပးစကားရဲ ့ေနာက္ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚၾကီးေတြျပီး ဒီလို မ်ား သူက ဆိုလို ေလေရာ့သလားေနာ္။

မွတ္ခ်က္ ။ ခုမွ ေဆးခန္းက အျပန္ ေဆးထိုး ၊ ေသာက္ေဆးယူလာျပီး အျပန္မွာ ဖတ္စရာ တစ္ခု အေနနဲ ့ ယခုပင္လ်င္ မအိုမီက ၾကိဳတင္ေကာင္းမႈ ၾကိဳးစားျပဳေလာ- ဆိုတဲ့
သတိသံေ၀ဂ ရေစလိုတာနဲ ့ပဲ အမ်ားသိေအာင္ ေရးသားလိုက္ပါတယ္။

ျမတ္ေရာင္နီ
( ၁၂၊၀၅၊၂၀၁၀)

Read more...

ေစတနာႏွင့္ မထိုက္တန္သူမ်ား

အ႐ုဏ္က်င္း၍ အလင္းေရာင္ မိွန္ျပျပကို ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ အ႐ုဏ္ဦး၏ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မိမိတို႔ လုပ္ေနက် လုပ္ငန္းမ်ားကို အသီးသီးလုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္။ တရားထိုင္ျခင္း၊ တရားေဆြးေႏြးျခင္းႏွင့္ ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ျခင္းမ်ားကို ဣေျႏၵရရ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေဆာင္ရြက္ေနၾကရင္း အ႐ုဏ္က်င္း၍ မိုးေသာက္ခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရား ဦးေဆာင္လွ်က္ ဥတၱရကာမည္ေသာ နိဂံုးရြာေလးသို႔ ဆြမ္းခံ၀င္ခဲ့ၾကေလသည္။

နံနက္ခင္းေနေရာင္ႏုႏုေလး ေနာက္ခံျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားဦးေဆာင္ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို ေတြ႕ျမင္ရသည္မွာ နံနက္ခင္းကို ပိုလို႔ က်က္သေရရွိေနေစခဲ့သည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားမွာလည္း လွဴဖြယ္၀တၳဳကိုယ္စီျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို မိမိတို႔ အိမ္တံခါး၀မွ ေစာင့္ေနခဲ့ၿပီး လွဴဒါန္းပူေဇာ္ေနၾကေလသည္။ နံနက္ခင္း၏ ေတြ႕ျမင္ရသမွ် ျမင္ကြင္းတိုင္းမွာ က်က္သေရရွိလွသည္။ နံနက္ခင္း၏ တည္ၿငိမ္ေအးျမမႈႏွင့္ ျမင္ကြင္းတို႔၏ ၾကည္ႏူးစရာျဖစ္ေနပံုတို႔မွာ ပဏာရေနခဲ့ေလသည္။

တစ္ခုေသာ ျမင္ကြင္းက ၾကည့္ျမင္ရသူတို႔အတြက္ ေအာ္ဂလီဆန္စရာ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ “ေတာင္းမွာ အကြတ္၊ လူမွာ အ၀တ္”ဆိုေသာ စကားမွာ သူ႕အတြက္ မည္သည့္သက္ေရာက္မႈမွ မရွိ။ ကိုယ္တံုးလံုးၾကီးေနျခင္းအားျဖင့္ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ အ၀တ္အစားကိုမွ် မခင္တြယ္သူ၊ မည္သည့္အရာကိုမွ် မတြယ္တာသူျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ေနသည္။ လူသားမ်ားအေနျဖင့္ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ အဆင့္အတန္းမီွမွီျဖစ္ေနဖို႔အတြက္ အစားအေသာက္မ်ားကို လူ႕ထံုးစံအတိုင္း ျပဳျပင္ဖန္တီးၿပီး လုပ္ေဆာင္စားေသာက္ၾကသည္။

လူျဖစ္၍ လူလို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး လူလို အသက္ရွင္ေနၾက၏။ သူ႕အတြက္ကား ထိုအျခင္းအရာမ်ားလည္း မရွိ။ သူသည္ ေခြးမ်ားကဲ့သို႔ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီးသာ သြားေလ့ရွိသည္။ ပန္းကန္၊ ခြက္စေသာ ထည့္စရာမ်ားျဖင့္ ေပးေသာ စားစရာေသာက္စရာမ်ားကို လက္မခံ၊ မစားေသာက္။ အသံုးမျပဳ။ သူသည္ ေျမၾကီးေပၚ၌ ပံုထားေပးေသာ အစားအစာကိုသာ ေခြးကဲ့သို႔ ပါးစပ္ျဖင့္ ဟပ္၍ စားေသာက္၏။ သူဆိုသည္မွာ ေကာရခတၱိယတကၠဒြန္းၾကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က အဆိုပါ တကၠဒြန္းကဲ့သို႔ အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ ေနထိုင္ျခင္း၊ အစာအငတ္ခံ၍ က်င့္ျခင္း၊ အိမ္တံခါးကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ယူလာေသာ အစားအေသာက္ကို လက္မခံျခင္း၊ ဆံပင္ခ်ည္ကိုသာ ၀တ္၍ေနျခင္း၊ ေရေအးကို မသံုးေဆာင္ျခင္း….စေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အက်င့္ထူးအက်င့္ဆန္းမ်ားကို က်င့္ၾကသူ ရေသ့၊ ပရိဗိုဇ္မ်ား အလြန္ေပါမ်ားခဲ့ေလသည္။ မည္သို႔ေသာအေၾကာင္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ သူတို႔သည္ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာလမ္းစဥ္အတိုင္း သူတို႔ေမွ်ာ္မွန္းထားေသာ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ခ်င္လြန္း၍ အားထုတ္ေနၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။

အခ်ိဳ႕မွာ အက်င့္က မွားေနေသာ္လည္း သူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္မွာ လြတ္ေျမာက္လိုမႈျဖင့္ ျဖဴစင္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ လူတို႔ထံမွ လာဘ္လာဘမ်ားကို လိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ ထူးထူးဆန္းဆန္း က်င့္ၾကျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕မွာ မည္သည့္ရလိုမႈမွ် မရွိဘဲ ပကတိ က်င့္လိုေသာစိတ္ဓာတ္ျဖင့္သာ က်င့္ေနၾကေလသည္။

ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားအနက္ ေကာရခတၱိယကား လူအမ်ား၏ ၾကည္ညိဳေလးစားမႈ၊ အထင္ၾကီးမႈကို ရယူလိုေသာေၾကာင့္ လူျမင္ကြင္းတြင္ အ၀တ္အစားဗလာျဖင့္ အစားအေသာက္မ်ားကို ေျမၾကီးေပၚပံုၿပီး ေခြးကဲ့သို႔ ေလးဘက္ေထာက္ စားေနခဲ့ေလသည္။ အခ်ိဳ႕လူမ်ားမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္းျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ေနၾကေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တပည့္ဒကာဒကာမမ်ားအတြက္ကား ေအာ္ဂလီဆန္စရာ ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေနေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ေနာက္မွ လိုက္ပါလာေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကလည္း သူ၏ မွားယြင္းေသာအက်င့္ကို ေတြ႕ျမင္ၿပီး က႐ုဏာသက္ေနခဲ့ၾကသည္။

လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ ဆိုသကဲ့သို႔ အမ်ားစုက ရွက္ဖြယ္အက်င့္ဟု ယူဆေနၾကေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ေသာသူကား “အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ ေနႏိုင္ေလစြ၊ အစားအေသာက္ကိုလည္း ေခြးကဲ့သို႔ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး စားေနသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလစြ၊ ထိုသူကမွ တကယ့္ရဟႏၲာျဖစ္လိမ့္မည္”ဟု အထင္ၾကီး ေလးစားေသာစိတ္ျဖင့္ ၾကံစည္ေနသူ တစ္ဦး ရွိေလသည္။ ထိုသူမွာ လိစၧ၀ီမင္းသားတစ္ျဖစ္လဲ သုနကၡတ္ရဟန္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

သူမည္မွ်ပင္ ဆိုးသြမ္းေနေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သူ႕အေပၚတြင္ ေစတနာေမတၱာျဖင့္ နည္းေပးလမ္းျပ ျပဳလုပ္ေပးေနခဲ့သည္။ အရင္တစ္ခါကလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ကလန္ကဆန္လုပ္ၿပီး ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။ ယခုလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္ပါးတြင္ လိုက္ပါလာရေသာ္လည္း အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ ေခြးလိုက်င့္ေနသူကို တကယ့္ရဟႏၲာအစစ္ဟု ၾကံစည္ယူဆေနခဲ့သည္။

ေလာကတြင္ ေစတနာျဖင့္ နည္းေပးလမ္းျပေပးျခင္းသည္ အခ်ိဳ႕သူတို႔အတြက္ လမ္းမွန္ေပၚသို႔ ေရာက္သြားေစႏိုင္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕အတြက္မူကား အက်ိဳးမထူးလွေခ်။ “ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္ မထိုက္တန္”ဆိုေသာစကားမွာ ထိုလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုဖူး၍ ဆိုၾကေသာစကား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ေလာကလူသားမ်ားအေနျဖင့္ လူေကာင္းျဖစ္ေစ၊ လူဆိုးျဖစ္ေစ မိမိအေပၚ ေစတနာျဖင့္ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းမ်ားကို ၾကံဳေတြ႕ရတတ္သည္။ ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားျဖစ္၍ မိမိအေပၚတြင္ အၿမဲတမ္း တစ္သက္တာလံုး ေစတနာျဖင့္ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေပးလိမ့္မည္ဟု တထစ္ခ် ယူဆထား၍ မရေခ်။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိအေပၚ ေစတနာထားခ်ိန္တြင္ မိမိက အက်ိဳးရွိရွိ လက္ခံထားႏိုင္ဖို႔ အေရးၾကီးေလသည္။

သုနကၡတ္ရဟန္းသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေစတနာေမတၱာျဖင့္ လမ္းညႊန္ဆံုးမမႈကို မည္သည့္အခါမွ် လက္ခံျခင္း မရွိခဲ့။ အားလံုးကို ဆန္႔က်င္ပယ္ခ်ပစ္ခဲ့သည္သာ ျဖစ္ေလသည္။

အခုလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္မွ လိုက္ပါေနရေသာ္လည္း “အို အေဆြတို႔…. ေလးဘက္ေထာက္လွ်က္ ေျမ၌ခ်ထားေသာ အစာကို ပါးစပ္ျဖင့္သာ ဟပ္၍စားေနေသာ ထိုရဟန္းကား ခ်ီးမြမ္းအံ့ၾသဖြယ္ရွိေလစြတကား”ဟု ၾကံစည္ေနခဲ့၏။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုအၾကံကို သိသျဖင့္ လမ္းမွားမေရာက္ေစလိုသျဖင့္ “အလကားေကာင္ သုနကၡတ္၊ ဒီလို ေတြးေနၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တပည့္သာ၀ကလုပ္ေနေသးတယ္”ဟု ခပ္နာနာ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္သည္။

“အရွင္ဘုရား…ဘာျဖစ္လို႔ တပည့္ေတာ္ကို အဲဒီလို ေျပာရတာလဲ”

“သင္ပဲ ေခြးတစ္ေကာင္လို က်င့္ေနတဲ့ ေကာရခတၱိယကို သင့္စိတ္ထဲမွာ ခ်ီးမြမ္းအံ့ၾသေနတယ္ မဟုတ္လား”

“ေအာ္…ခ်ီးမြမ္းထိုက္လို႔ ခ်ီးမြမ္းတာေလ၊ ဘာလဲ အရွင္ဘုရားက သူ႕တရားကို မနာလို ျဖစ္ေနတာလား”

လိစၧ၀ီမင္းသားတစ္ျဖစ္လဲ သုနကၡတ္ရဟန္း၏ ျမတ္စြာဘုရားအေပၚ တုန္႔ျပန္ေျပာဆိုပံုမွာ အလြန္အံ့ၾသစရာ ေကာင္းပါသည္။ လမ္းမွန္ေပၚ ေရာက္ေစခ်င္လို႔ လမ္းမမွားေစခ်င္လို႔ လမ္းညႊန္ေနသူကို “အရွင္ဘုရားက မနာလို ျဖစ္ေနတာလား”ဟု တုန္႔ျပန္သည္။ “ေအာ္ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္မွ ဒီလို အေျပာခံရပါလား”ဟု ေတြးမိေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ ကိုယ့္ကို အေျပာခံရစဥ္က နာက်င္မႈေလးမ်ားမွာ ျပယ္လြင့္ကုန္ခဲ့ၾကသည္။

ထိုအေျပာမ်ိဳးမွာ လူတိုင္းလိုလို အေျပာခံခဲ့ၾကရဖူးပါလိမ့္မည္။ ကိုယ္တိုင္အေတြးျဖင့္ မွန္သည္ဟု လုပ္ေဆာင္ေနေသာအရာမ်ားသည္ လက္တေလာေကာင္းသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ မွားယြင္းေနတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္က ထိုမွားယြင္းမႈကို သတိမျပဳမိ၊ ကိုယ့္အေပၚတြင္ ေစတနာထားသူက ျမင္ေနတတ္သည္။

အခုလည္း သုနကၡတ္က ျမတ္စြာဘုရားကို ေဘးမွာထားၿပီး ေခြးလိုက်င့္ေနသူကို တကယ့္ရဟႏၲာဟု ထင္မွတ္ေနခဲ့သည္။ ထိုအမွားကို ေထာက္ျပဖို႔ အားထုတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားကို “မနာလို”လို႔ေျပာသည္ဟု ထပ္ၿပီး မွားယြင္းခဲ့ေလသည္။

“သုနကၡတ္…..ေကာရခတၱိယရဲ႕ အရဟတၱဖိုလ္ကို ငါ မနာလိုလို႔ ေျပာတာမဟုတ္၊ သင့္မွာ အယူမွား ၀င္ေနလို႔ ေျပာတာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအယူမွားကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။ သင္ကသာ ခ်ီးမြမ္းေနတယ္။ အဲဒီ ေကာရခတၱိယဟာ ဒီေန႔ကေန ၇-ရက္ေျမာက္ရင္ စားပိုးနင့္ၿပီး ေသလိမ့္မယ္၊ ေသၿပီးရင္ ဘာျဖစ္မယ္ ထင္သလဲ”

“ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ၾကီးေသတာဆုိေတာ့ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ရာကို ေရာက္မွာေပါ့”

“မဟုတ္ဘူး သုနကၡတ္….အသုရာဘံုထဲက အနိမ့္ဆံုး ကာလကဥၥိကာအသုရာၾကီး ျဖစ္လိမ့္မယ္”

“အရွင္ဘုရားေျပာတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ မယံုပါဘူး”

“မယံုရင္ေတာ့ သင္ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ေပါ့”

ျမတ္စြာဘုရားထံမွ ထိုစကားကို ၾကားၿပီးေနာက္ သုနကၡတ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားစကား မွားယြင္းေစဖို႔ ၾကံစည္အားထုတ္ေလေတာ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ စကားေျပာၿပီး ေက်ာင္းေရာက္လို႔ ဆြမ္းစားၿပီးေသာအခါ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေကာရခတၱိယတကၠဒြန္းၾကီးထံသို႔ သြားေလသည္။

“အရွင္ေကာရခတၱိယ….သင့္ကို ေဂါတမက ၇-ရက္ေျမာက္လွ်င္ စားပို႔နင့္ၿပီး ေသမယ္လို႔ ေျပာေနတယ္။ ေသၿပီးေနာက္မွာလည္း ကာလကဥၥိက အသုရာဘံုမွာ ျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာေနတယ္”

“ဟုတ္ပါၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ”

“က်ဳပ္တို႔ ေဂါတမရဲ႕စကားမွားေအာင္ လုပ္ရမယ္”

“ဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ”

“စားပို႔နင့္ၿပီး ေသမယ္လို႔ ေျပာတာဆုိေတာ့ သင္က အစားကို ေလွ်ာ့စားေပါ့၊ ေရကိုလည္း ေလွ်ာ့ေသာက္ေပါ့၊ အဲဒီလိုသာေနရင္ သင္ဟာ ဘယ္လိုလုပ္ စားပိုးနင့္ၿပီး ေသပါ့မလဲ”

“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ က်ဳပ္ ေလွ်ာ့စားမယ္၊ ေလွ်ာ့ေသာက္မယ္”

သုနကၡတ္သည္ “ျမတ္စြာဘုရားစကား မွားေတာ့မယ္”ဟု ေတြးၿပီး ၾကိတ္ပီတိေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ စိတ္ကလည္း ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ၇-ရက္ျပည့္မည့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ ၇-ရက္ျပည့္ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားမိန္႔ေတာ္မူသည့္အတိုင္း ေကာရခတၱိယသည္ စားပိုးနင့္ၿပီး ေသဆံုးခဲ့ေလသည္။

သုနကၡတ္သည္ ေကာရခတၱိယ စားပိုးနင့္ၿပီးေသသည့္သတင္းကို ရသည့္တိုင္ ျမတ္စြာဘုရားကို အထင္မၾကီးခဲ့ေပ။ “စားပိုးနင့္ၿပီး ေသတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ အသုရာဘံုမွာျဖစ္မယ္ဆိုတာေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ”ထင္ေနခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေကာရခတၱိယေသဆံုးေသာေနရာသို႔ သြားခဲ့သည္။ အေလာင္းကို ေတြ႕ေသာအခါ လက္ျဖင့္ပုတ္ၿပီး “သင္ မည္သည့္ဘံုမွာ ေရာက္ေနသနည္း”ဟု ေမးသည္။

အေလာင္းေကာင္ၾကီးသည္ ထလာၿပီး “အသုရာဘံုရဲ႕ အနိမ့္ဆံုး ကာလကဥၥိကာဘံုမွာ ေရာက္ေနပါတယ္”ဟုေျပာၿပီး ျပန္လဲက်သြားခဲ့ေလသည္။ သုနကၡတ္လည္း သူ႕အၾကံအစည္မ်ား မွားယြင္းခဲ့သည္ကို သိျမင္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သုနကၡတ္ရဟန္း အျမင္မွန္ ရလိုရျငားျဖင့္ “သုနကၡတ္….ငါဘုရား ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း မွန္ရဲ႕လား ဒါမွမဟုတ္ တလဲြျဖစ္ေနလား”ဟု ေမးေလသည္။

“မွန္ပါတယ္၊ တလဲြမျဖစ္ပါ”

“ကဲ….ငါဘုရား ဒီလိုေျပာတာဟာ တန္ခိုးျပာဋိဟာျပတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ဘူးလား” (ေရွ႕ေဆာင္းပါးတြင္ တန္ခိုးမျပလို႔ဆိုၿပီး ျမတ္စြာဘုရားကို ဆရာအျဖစ္မွ စြန္႔လႊတ္ခဲ့သည္)။

“ဆိုႏိုင္ပါတယ္”

“ကဲ…ဒီလိုဆိုရင္ သင္ ဘယ္ေလာက္မွားယြင္းေနသလဲဆိုတာ သိပါေတာ့၊ ကိုယ့္အျပစ္ေတြကို ေသခ်ာၾကည့္စမ္းပါ”ဟု ဆံုးမေလသည္။

အထက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဘဂၢ၀ပရိဗိုဇ္ႏွင့္ ေျပာဆိုျဖစ္ၾကေသာအခါ “ဘဂၢ၀ေရ…ငရဲသြားမယ့္ ဒီသုနကၡတ္ကို ငါဘုရားလည္း တားလို႔ မရပါဘူးကြယ္”ဟု က႐ုဏာသက္သက္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

ဤ၀တၳဳကို ဖတ္ၿပီးေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ျပည့္လွ်ံေနေသာ ေစတနာေမတၱာမ်ားႏွင့္ ထိုေစတနာေမတၱာမ်ားကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား မ်က္ကြယ္ျပဳႏိုင္စြမ္းေသာ သုနကၡတ္တို႔၏ ပံုရိပ္မ်ားမွာ ထင္ရွားလာေနခဲ့ၿပီး “ေစတနာႏွင့္ မထိုက္တန္သူမ်ား”ဟူေသာ စကားေလးကို ၾကားေယာင္ေနမိခဲ့ေလသည္။

Posted by nenatnwe at 4:26 AM 0 comments Links to this post

Read more...

အခြင့္အေရးကို ဖမ္းဆုပ္ျခင္း

ဘ၀တြင္ အခြင့္အေရးဆိုတာေတြ႕ႀကံဳစၿမဲျဖစ္၏။ ရရွိလာတဲ့အခြင့္အေရးမ်ိဳးကို မိမိရရ ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္မွာသာ ေအာင္ျမင္မႈကို ရရွိမွာျဖစ္၏။ ေရာက္လာတဲ့အခြင့္အေရးကို ၀ိသမေလာဘကင္းကင္းနဲ႕ ရေအာင္ယူတက္ဖို႕ပင္။ အခြင့္အေရးယူျခင္းမွာ ၀ိသမေလာဘ ဖက္ေနရင္ေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးသမားျဖစ္သြားႏိုင္၏။ စည္းပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ဘာေရး၊ ညာေရး စတာေတြမွာ အခြင့္အေရးကို ၀ိသမေလာဘႏွင့္ ယူေနၾကသ၍ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈထက္ ဆုတ္ယုတ္မႈသာ ပိုမ်ားႏိုင္၏။ ၀ိသမေလာဘႏွင့္ယွဥ္တဲ့ အခြင့္အေရးသမားကို ပတ္၀န္းက်င္သည္ ေဘးသို႕တြန္းပို႕တက္ေလ၏။

အထူးသျဖင့္ေတာ့ ငယ္စဥ္အခါမွာ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ရရွိသမွ်အခြင့္အေရးတို႕ကို အမိအရ ဖမ္းဆုပ္တက္ဖို႕ျဖစ္၏။ ပညာရရွိႏိုင္မည့္ မည္သည့္အရပ္မဆို သြားေရာက္ဆည္းကပ္ၿပီး ရယူဖို႕လို၏။ တစ္ဥေကၡာင္း တစ္ပညာဆိုသလို မိမိ၀န္းက်င္မွာပင္ ပညာေတြလိုသေလာက္ ရႏိုင္ခြင့္ေတြရွိ၏။ သင္ယူျခင္း၊ ေလ့က်က္ျခင္း၊ ဖတ္မွတ္ျခင္းတို႕ျဖင့္ အခ်ိန္၏အခြင့္အေရး၊ အရြယ္၏အခြင့္အေရး၊ ေနရာေဒသ၏အခြင့္အေရးကို အရယူတက္ဖို႕ျဖစ္၏။

ဘ၀ေရွ႕ေရးအတြက္ အလုပ္အကိုင္ ေငြေၾကးရရွိဘို႕ဆိုသည္မွာလဲ ထို႕အတူပင္။ ဥပမာ၊ ေနရာတစ္ခု၌ ပထမ အလုပ္ရမည္ မိမိအစြမ္းရွိသမွ် ႀကိဳးစားျပဖို႕အခြင့္အေရးျဖစ္၏။ အလုပ္ရွင္ေက်နပ္လွ်င္ အဆင့္အတန္း ရာထူးတက္ႏိုင္ လစာပိုရႏိုင္သည္။ ထိုအခြင့္အေရးကို မျမင္ပဲ လတ္တစ္ေလာ ေငြရရွိေရးကို ၾကည့္ၿပီးလုပ္ကိုင္ ဆုပ္ကိုင္မိရင္ေတာ့ ဘ၀ပ်က္ဖို႕သာရွိ၏။ ထိုကဲ့သို႕ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အမ်ားအျပားပင္။ စီးပြားေရးသမားသည္ ခ်က္ခ်င္းပြေပါက္ႀကံမည္။ အလုပ္သမားသည္ ေငြလြယ္လြယ္ရဖို႕ အလုပ္ရွင္ကိုလိမ္မည္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ အခြင့္အေရးကို ၀ိသမေလာဘျဖင့္ယူမိသည့္အတြက္ ဘ၀ပ်က္ေပေရာ့ပဲ။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ဖတ္ၾကည့္ပါ .....

ေက်းရြာဓေလ့မ်ား၌ ႏွစ္စဥ္ဘုရားပြဲ၊ ေက်ာင္းပြဲတို႕တြင္ ေငြေၾကးတက္ႏိုင္သည့္ႏွစ္ဆိုလွ်င္ ဇာတ္အဖြဲငွားရမ္း၍ ကျပေဖ်ာ္ေျဖေစ၏။ ေငြးေၾကးမတက္ႏိုင္သည့္ႏွစ္မ်ား၌ ကိုယ့္ရြာက ကာလသားမ်ားကိုယ္တိုင္ တီး၀ိုင္းေလးငွား၊ မင္းသမီးငွားၿပီး အရပ္ျပဇာတ္ေလးတိုက္လို႕ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပဲြေလးျဖစ္ေစ၏။ ထိုႏွစ္မ်ားတြင္ ပြဲမစခင္ တစ္လေလာက္ကတည္းက ဇာတ္တိုက္ၾက သီခ်င္းတိုက္ၾကျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေလ့ရွိ၏။ မင္းသားလုပ္ခ်င္သူသည္ ပိုက္ဆံပိုထည့္၊ ေအာက္ေျခသိမ္းကိစၥ၀ိစၥေတြကို ဒိုင္ခံလုပ္ရေလ့ရွိ၏။ ထိုသို႕ျဖင့္ ျပဇာတ္ကသည့္ေန႕သို႕ ေရာက္ေလေသာ္.........

မင္းသားလဲ အစြမ္းကုန္ သရုပ္ေဆာင္ေတာ့၏။ မင္းသမီးႏွင္ လက္ဗ္ဆီးန္း ခန္းတစ္ခုမွာ မင္းသားက မင္းသမိးကို ဖတ္ထားရင္း “ဟို ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္လိုက္စမ္း ခ်စ္ေရ.. ၾကယ္ေတြစံု ေနလိုက္တာ ခ်စ္နဲ႕ကိုယ္ အဲဒီကို သြားရရင္မေကာင္းဘူးလား” ဆိုတဲ့ စကားေျပာခန္းကို အပီအျပင္ သရုပ္ ေဆာင္ေတာ့၏။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မင္းသားေနရာမွ သရုပ္ေဆာင္သူသည္ ႏြားစာစဥ္းရင္း လက္ညိဳးျပက္ထားသူ ျဖစ္၏။ မင္းသား လက္ညိဳးထိုးလိုက္တာ လက္ညိဳးကပါမလာ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုး အိုေကပါရက္နဲ႕ အဓိက က်မွျဖစ္သြားေတာ့ ပရိသတ္ေတြလဲ ၀ိုင္းရယ္ၾကေလေတာ့၏။

ဒါရိုက္တာက “မင္းကြာ လက္ညိဳးမပါတဲ့ဘက္နဲ႕မွေကာင္းကင္ကို ထိုးျပရတယ္လို႕ ဘယ္ဘက္လက္နဲ႕ ထိုးေတာ့ ဘာျဖစ္မွမို႕လို႕လဲ” ေပါ့ သူ႕မင္းသားကိုေငါက္ငမ္းေတာ့။ မင္းသားျပန္ေျပာလိုက္မွ ရွင္းေတာ့တယ္...... “ကၽြန္ေတာ့ ဘယ္ဘက္လက္က မင္းသမီးကို ဖတ္ထားရတယ္ေလ. ဘယ္ဘက္လက္နဲ႕ထိုးမယ္ဆိုရင္ မင္းသမီးကို လြတ္လိုက္ရမွာေပါ့..” တဲ့။ ေအးေရာ။ တကယ္ေတာ့ သူရရွိသည့္ အခြင့္အေရးေလးကို မိမိရရယူသြားျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေတာ္လိုက္တဲ့မင္းသား။

ကိုယ့္နဲ႕ထိုက္တန္တဲ့အခြင့္အေရးကို ထိုက္တန္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရရွိမွာ အေသအခ်ာပင္။ ေန႕စဥ္ဘ၀ေလးေတြထဲက တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း အခြင့္အေရးေလးေတြကအစ တစ္စတစ္စ ဖမ္းယူစုေဆာင္းတက္ဖို႕ပင္။ ထို႕ေၾကာင့္ အခြင့္အေရးမွန္သမွ်ကို ၀ိသမေလာဘ ကင္းကင္းျဖစ္ ရယူႏိုင္ၾကပါေစ။

Posted by ရွင္သစၥာ at 12:56 AM 0 comments Links to this post

Read more...

၀ဋ္မွာအၿမဲ ငရဲမွာ အပ…

ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာအမ်ား ေျပာဆုိသုံးႏႈန္းေလ့ရွိၾကသည့္ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ သတိေပး ေျပာဆုိမႈ စကားမ်ားတြင္ “၀ဋ္လုိက္တတ္တယ္၊ ၀ဋ္လုိက္လိမ့္မယ္၊ ငရဲႀကီးမယ္…”စသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိၾကသည့္ စကားမ်ား ရွိ၏။ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္တစ္ခုခုေၾကာင့္ ျပန္ခံရတတ္သည့္ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈတြင္ ၀ဋ္အျဖစ္ ျပန္ခံရသည့္ အကုသုိလ္အက်ိဳးႏွင့္ ၀ဋ္ေကၽြးမပါဘဲ အကုသုိလ္ အျပစ္သက္သက္ကုိသာ ျပန္ခံရသည့္ အကုသုိလ္အက်ိဳး ဟူ၍ရွိတတ္ရာ အခ်ိဳ႕အကုသုိလ္ကံမ်ားသည္ အကုသုိလ္အက်ိဳးကုိ ခံၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးအရိယာ ဘ၀အထိ ၀ဋ္ေၾကြးးအေနျဖင့္ ေပးဆပ္ရသည့္ အကုသုိလ္မ်ားအျဖစ္ ရွိတတ္ၿပီး အခ်ိဳ႕အကုသုိလ္ကံ မ်ားသည္ကား အကုသုိလ္အက်ိဳးကုိ ခံၿပီးသည္ႏွင့္ ၿပီးျပတ္သြားႏုိင္သည့္အျပင္ ကုသုိလ္ကံအစြမ္းျဖင့္ ယင္းအကုသုိလ္ကံ အက်ိဳးေပးခြင့္မရေအာင္ပင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္သည့္ ကံမ်ားအျဖစ္ ရွိတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ အျပစ္ခံၿပီးေသာ္လည္း အေၾကြြးက်န္ေနတတ္သည့္ သေဘာရွိသည့္ ကံႏွင့္ အေၾကြးမက်န္ အျပစ္ခံကာ ေကာင္းသည့္ကံျဖင့္ အပျပဳႏုိင္သည့္ သေဘာရွိသည့္ကံမ်ားကုိ ရည္ရြယ္၍ “၀ဋ္မွာအၿမဲ ငရဲမွာ အပ”ဟု ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကျခင္းျဖစ္၏။

အကုသုိလ္အလုပ္တစ္ခုခုသည္ အကုသုိလ္အက်ိဳးကုိ ေပးတတ္သည္ မွန္ေသာ္လည္း ျပဳလုပ္တတ္သူ၏ ေစတနာ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္သုိ႔လုိက္ကာ အက်ိဳးအျပစ္ အႀကီးအေသး ကြာျခားတတ္၏။ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ အားေကာင္းၿပီး ႀကိဳတင္ႀကံစည္မႈမ်ားျဖင့္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္တတ္သည့္ အကုသုိလ္ကံမ်ားသည္ အျပစ္ခံၿပီးေသာ္လည္း အေၾကြးက်န္ကာ ၀ဋ္ေၾကြးအျဖစ္ ခံရတတ္၏။ ေစတနာပါေသာ္လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ ႐ုတ္တရက္ မျဖစ္မေန လုပ္လုိက္ရသည့္ အကုသုိလ္ကံမ်ိဳးသည္ကား ေစတနာပါသျဖင့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိႏုိင္ေသာ္လည္း အက်ိဳးေပး အားနည္းကာ အားေကာင္းသည့္ ကုသုိလ္ကံတစ္ခုခုျဖင့္ လႊမ္းမုိးႏုိင္လွ်င္ ထုိမေကာင္းမႈ၏ အက်ိဳးေပးမႈကုိ အပျပဳထားႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္မွန္သမွ် မျပဳလုပ္ဘဲ ေရွာင္ရွားရန္ လုိအပ္ေသာ္လည္း မျဖစ္မေနလုပ္လုိက္ရသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ကား ၀ဋ္ေၾကြးတင္သည့္ အကုသုိလ္အျပစ္မ်ား မျဖစ္ၾကရန္ အထူးသတိျပဳသင့္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

စင္စစ္ ၀ဋ္ေၾကြးခံရသည္ ျဖစ္ေစ၊ ငရဲခံရသည္ ျဖစ္ေစ ႏွစ္ခုလုံးသည္ အကုသုိလ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးမႈမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ မိမိလုပ္ခဲ့သည့္ အကုသုိလ္အလုပ္သည္ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ အျပည့္ျဖင့္ တမင္သက္သက္ ႀကိဳတင္ႀကံစည္ကာ ျပဳလုပ္သည့္ အကုသုိလ္ကံျဖစ္ပါက အကုသုိလ္ အျပစ္ခံၿပီးေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးအရိယာ ဘ၀အထိ ထုိအကုသုိလ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးသက္ေရာက္မႈ ရွိေနေသးကာ အေၾကြးအျဖစ္ ေပးဆပ္ရတတ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ မေကာင္းသည့္ အကုသုိလ္အလုပ္ကုိ လုပ္ျဖစ္သြားေသာ္လည္း တမင္ႀကိဳတင္ႀကံစည္ၿပီး လုပ္သည့္အလုပ္မ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ မျဖစ္မေနလုပ္လုိက္ရသည့္ အခါမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္၏။ ထုိသုိ႔ေသာ အကုသုိလ္ အလုပ္မ်ိဳးသည္ကား ေကာင္းမႈကုသုိလ္တစ္ခုခုျဖင့္ ေခ်ဖ်က္ႏုိင္လွ်င္ မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ အက်ိဳးေပးခြင့္မသာဘဲ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားတတ္သည့္အျပင္ အျပစ္ခံရလွ်င္လည္း ထုိအျပစ္ဒဏ္ကုန္ဆုံးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေျပေပ်ာက္သြားကာ ေနာက္ကံတစ္ခု၏ အက်ိဳးေပးကုိ ရရွိေစသည့္ သေဘာရွိ၏။

မွန္၏။ ၀ဋ္ေၾကြးသည္ကား အလြန္ေၾကာက္ဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။ ၀ဋ္ေၾကြးတင္သည့္ အကုသုိလ္ အလုပ္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ကား ေလာကအထြဋ္ ျဖစ္ေတာ္မူသည့္ အနႏၲ တန္ခုိးရွင္ ဘုရားပင္လည္း ၀ဋ္ေၾကြးမွန္က ေပးဆပ္ခဲ့ရ၏။ ဗုဒၶစာေပမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ ၀ိပါက္ေတာ္ (၁၂)ပါးသည္ ျမတ္ဗုဒၶ ပါရမီျဖည့္စဥ္ အေလာင္းေတာ္ဘ၀က လုပ္ခဲ့သည့္ အကုသုိလ္ကံမ်ား၏ အေၾကြးမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ အကုသုိလ္အျပစ္မ်ားကုိ ခံၿပီးေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးဘ၀အထိ ၀ဋ္ေၾကြးေတာ္ကုိ ေပးခံသြားခဲ့ရ၏။ ဗုဒၶ၏ ၀ဋ္ေၾကြးေတာ္ (၁၂)ပါးတြင္ “ေ၀ဘာရေတာင္ေစာင္းမွ ေက်ာက္ေမာင္းဆင္ကာ ေဒ၀ဒတ္က လုပ္ႀကံသျဖင့္ ေျခေတာ္ကုိ ေက်ာက္လႊာထိသည့္ ဒဏ္ကုိ ခံခဲ့ရသည့္ ၀ဋ္ေၾကြးေတာ္သည္ အတိတ္ဘ၀ ပါရမီျဖည့္စဥ္က သူၾကြယ္အမ်ိဳး၌ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ထုိစဥ္က ညီကုိလွည့္စားေခၚသြားကာ ေက်ာက္ျဖင့္ဖိညွပ္၍ ႀကိတ္ေခ်ထုသတ္ခဲ့သည့္ အကုသုိလ္ အလုပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုဘ၀ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶအျဖစ္မွာ ခါးကုိက္တတ္သည့္ ေ၀ဒနာကုိ မၾကာမၾကာ ခံစားရသည့္ ၀ဋ္ေၾကြးေတာ္သည္ အတိတ္ဘ၀ လက္ေ၀ွ႕သမား ျဖစ္စဥ္က ၿပိဳင္ဘက္ကုိ အႏုိင္ရသည့္အခါတုိင္း ခါး႐ုိးကုိ ႐ုိက္ခ်ိဳးကာ ေျမေပၚခ်သတ္ျပခဲ့သည့္ အကုသုိလ္ အလုပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရားဘ၀ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္တြင္ ၀မ္းေတာ္လားၿပီး အားအင္ခ်ိဳ႕ကာ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူခဲ့ ရသည့္ ၀ဋ္ေၾကြးေတာ္သည္လည္း အတိတ္ဘ၀ တစ္ခုတြင္ ေဆးစရာျဖစ္စဥ္က ေဆးဖုိမေပးဘဲ ေရွာင္လြဲေနတတ္သည့္ လူနာတစ္ဦးအား ၀မ္းေလွ်ာေဆးတုိက္ကာ လုပ္ႀကံခဲ့သည့္ အကုသုိလ္ အလုပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ဗုဒၶကုိယ္ေတာ္တုိင္ ျပန္လည္ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့သည္ ျဖစ္စဥ္မ်ားကုိ ၾကည့္လွ်င္ ၀ဋ္မွာအၿမဲ ျဖစ္ခဲ့သည္ သာဓကမ်ားအျဖစ္ အထင္အရွား ရွိေနသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔အတူ တန္ခုိးေတာ္အရာတြင္ ဧတဒဂ္ ရေတာ္မူသည့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္လည္း ခုိးသားငါးရာ၏ ႐ုိက္ႏွက္မႈဒဏ္ျဖင့္ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံေတာ္မူခဲ့ရ၏။ ထုိအေၾကြးသည္ အတိတ္ဘ၀ တစ္ခုက မ်က္မျမင္ မိခင္အုိႀကီးအား ေတာအုပ္တစ္ေနရာ ေခၚေဆာင္သြားကာ သူခုိးဓားျပမ်ား၏ ႐ုိက္ပုတ္လုယက္ေစမႈကုိ ျဖစ္ေစခဲ့သည့္ အကုသုိလ္လုပ္ရပ္၏ ၀ဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ ထုိအကုသုိလ္ေၾကာင့္ပင္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ အျပစ္ခံကာ ေနာက္ဆုံးဘ၀အထိ က်န္အေၾကြးကုိ ျပန္ဆပ္ခဲ့ရ၏။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးႀကီးျဖင့္ ႀကိဳတင္ႀကံစည္ကာ ေစတနာအျပည့္ထည့္ၿပီး့ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္တစ္ခုသည္ သာမာန္အကုသုိလ္အက်ိဳး အျဖစ္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အရိယာဘ၀အထိ လုိက္လာတတ္သည့္ ၀ဋ္ေၾကြးတစ္ခုအျဖစ္ ခံရတတ္သည္ကုိ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ အရိယာ သာ၀ကႀကီးမ်ားက ထင္ရွားျပေနေပ၏။

မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ အကုသုိလ္အလုပ္၏ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈသည္ “ငရဲ” သုိ႔မဟုတ္ မိမိလုပ္ခဲ့သည့္ လုပ္ရပ္ႏွင့္ ထပ္တူျပန္ခံရသည့္ “၀ဋ္ေၾကြး”အျဖစ္ ရွိေနသည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါ၏။ မေကာင္းသည့္ အလုပ္တစ္ခုသည္ ၾကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ေသးသည္ျဖစ္ေစ ျပဳလုပ္သူ၏ ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္သုိ႔ လုိက္ကာသာ အက်ိဳးအျပစ္ ႀကီးမႈမႀကီးမႈကုိ ျဖစ္ေစ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ လုပ္လုိက္သည့္ မေကာင္းမႈအလုပ္သည္ အေသးအဖဲြေလးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္သည့္ပုဂၢိဳလ္၏ ေစတနာမွာ ျပင္းထန္ႀကီးမားေနသျဖင့္ အက်ိဳးရလာဘ္သည္လည္း ႀကီးမားသြားတတ္သည္မ်ား ရွိတတ္၏။ အေသးအဖဲြေလးဟု အထင္ေသးကာ ျပဳလုပ္တတ္သည့္ အကုသုိလ္သည္ အက်ိဳးေပးသည့္အခါ အလြန္ဆုိး၀ါးစြာ အက်ိဳးေပးတတ္သည္ကုိ သတိျပဳသင့္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ျမတ္ဗုဒၶက “အနည္းငယ္ေသာ မေကာင္းမႈသည္ ငါ့အား အက်ိဳးသက္ေရာက္လိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု မေကာင္းမႈကုိ မထီမဲ့ျမင္ မေအာက္ေမ့ရာ၊ မိုးေရေပါက္သည္ က်ဖန္မ်ားေသာ္ ေရအုိးသည္ ျပည့္လာဘိသကဲ့သုိ႔ သူမုိက္သည္ အနည္းငယ္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ မေကာင္းမႈကုိ ျပဳဖူးဖန္မ်ားလာေသာ္ မေကာင္းမႈျဖင့္ ျပည့္၏။” ဟု ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။

မွန္၏။ ယေန႔ေခတ္သည္ ဆုတ္ကပ္ကာလ ျဖစ္၍လားမသိ။ ဘုရားအစရွိသည့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက မည္မွ်ပင္ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္၏ အက်ိဳးအျပစ္မ်ားကုိ ေဟာေျပာပါေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ၏ ဒဏ္ခတ္မႈကုိ မခံရေသးသမွ် ပုထုဇင္မ်ားသည္ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကုိ မေၾကာက္ၾကဘဲ ျဖစ္ေနေပ၏။ ၎တုိ႔သည္ မေကာင္းမႈမ်ား အက်ိဳးေပးမႈကုိ စုၿပဳံၿပီး ခံလာရၿပီ ဆုိမွသာ ေျခမကုိင္မိ လက္မကုိင္မိျဖစ္ကာ နီးစပ္ရာ အားကုိးကုိ ရွာတတ္ၾကသည့္ သေဘာရွိ၏။ အခ်ိဳ႕လည္း မိမိ၏ လုပ္ရပ္ကုိ သတိမျပဳ မဆင္ျခင္ဘဲ မေကာင္းသည့္ ဒဏ္ခက္မႈမ်ား ႀကဳံသည့္အခါမွသာ “ကံဆုိးလုိက္တာ၊ ၀ဋ္ႀကီးလုိက္တာ”ဟု ဆုိကာ ကံႏွင့္၀ဋ္ကုိ ပုံခ်တတ္ၾက၏။ စင္စစ္ အခ်ိဳ႕ေသာ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ား၏ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈသည္ ေနာင္ဘ၀မ်ားအထိ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ယခုဘ၀မွာပင္ လက္ေတြ႕အက်ိဳး ေပးသည္မ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ သူတစ္ပါးကုိ ဒဏ္ခတ္သည့္ အကုသုိလ္ကံသည္ ယခုဘ၀မွာပင္ မိမိကုိယ္တုိင္ ျပန္ခံရသည့္ အခါမ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ ထုိအခါ အခ်ိဳ႕က “အဲဒါ ၀ဋ္လည္တာ”ဟု ဆုိတတ္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕ကလည္း “သူ႔စရိတ္နဲ႔ သူသြားတာပဲ”ဟု ဆုိတတ္ၾက၏။ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ ဤသည္မွာ မေကာင္းသည့္လုပ္ရပ္၏ တန္ျပန္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈပင္ ျဖစ္၏။

ေစတနာပါသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ ကံေျမာက္သည့္ လုပ္ရပ္မ်ားျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္လုပ္သည့္ အခါတုိင္း စိတ္ေစတနာကုိ အထူးသတိျပဳ လုပ္သင့္လွ၏။ အထူးသျဖင့္ မေကာင္းသည့္ အကုသုိလ္ အလုပ္မ်ားသည္ မလုပ္ဘဲ ေနႏုိင္လွ်င္ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေသာ္လည္း မျဖစ္မေန လုပ္မိၾကသည့္အခါ ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ အားေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ား မျဖစ္ရန္ ဆင္ျခင္သင့္လွ၏။ ႐ုတ္တရက္ လုပ္ျဖစ္ခဲ့သည့္ မေကာင္းမႈ လုပ္ရပ္မ်ားတြင္ ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ အားနည္းတတ္သျဖင့္ အက်ိဳးေပးလည္း အားနည္းတတ္ေသာ္လည္း ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ၿပီး ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ အျပည့္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ၾကသည့္ အကုသုိလ္ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ကား ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ အားႀကီးသျဖင့္ အက်ိဳးေပးလည္း အားႀကီးတတ္သည္ကုိ သတိျပဳသင့္၏။ အေသအခ်ာေတြးၾကည့္လွ်င္ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ က်ဴးလြန္တတ္သည့္ အျပစ္မ်ားသည္ ဓမၼဥပေဒအားျဖင့္ မဆုိထားႏွင့္ ေလာကဥပေဒအားျဖင့္လည္း ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ ပါသျဖင့္ ပုိ၍အျပစ္ႀကီးသည္ကုိ သတိျပဳမိၾကမည္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သည့္အေၾကာင္းျဖင့္ပင္ ျဖစ္ေစ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကုိ မလုပ္မိၾကရန္ တုိက္တြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္တစ္ခုသည္ အပါယ္ငရဲအထိ က်ေရာက္ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ အပါယ္ငရဲမွ လြတ္လာျပန္လွ်င္လည္း ထပ္တူျပန္လည္ ေပးဆပ္ရသည့္ ၀ဋ္ေၾကြးမ်ား ရွိတတ္သျဖင့္ ငရဲႏွင့္၀ဋ္ကုိ ရွည္ေစတတ္သည့္ မည္သည့္မေကာင္းမႈမ်ိဳးကုိမွ် မလုပ္မိၾကရန္ လုိအပ္လွေပ၏။ အေသးအဖဲြေလးဟု အထင္ေသးကာ ေစတနာပါပါျဖင့္ လုပ္မိတတ္သည့္ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္တစ္ခုသည္ အက်ိဳးေပးသည့္အခါ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ မေကာင္းသည့္ အျပစ္ဒဏ္ကုိ ျပန္ခံရၿပီး ထုိအျပစ္မ်ား ခံၿပီးေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးအရိယာ ဘ၀အထိ ၀ဋ္ေၾကြးအျဖစ္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ရ တတ္သည္ကုိ သတိျပဳ ဆင္ျခင္သင့္လွေပ၏။ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈႏွင့္ ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္အားႀကီးလွ်င္ ၀ဋ္ေၾကြးတစ္ခုအျဖစ္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ရၿမဲ ျဖစ္သျဖင့္ ၀ဋ္ကုိၿမဲေစမည့္ အကုသုိလ္အမႈမ်ား မလုပ္မိၾကရန္ ႀကိဳးစားသင့္လွ၏။ “၀ဋ္မွာအၿမဲ ငရဲမွာ အပ”ဟု ဆုိၾကသည့္ အကုသုိလ္လုပ္ရပ္၏ တန္ျပန္အက်ိဳး ေပးမႈသည့္ ငရဲ သုိ႔မဟုတ္ ၀ဋ္ေၾကြး အျဖစ္ ျပန္ခံရတတ္သျဖင့္ မည္သည့္ အကုသုိလ္အလုပ္မ်ိဳးကုိမွ် မလုပ္မိၾကရန္ လုိအပ္ေပ၏။ အေကာင္းဆုံးကား ၀ဋ္ကင္းျပတ္ရာ အလုပ္ကုိ လုပ္ႏုိင္ျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါ၏။ ၀ဋ္ကင္းရာအလုပ္ကား ကံမ်ားကုိ ျဖတ္ေပးသည့္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ဘာ၀နာ အလုပ္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ငရဲႏွင့္၀ဋ္ ကင္းရာျဖစ္သည့္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ေကာင္းကုိ အခ်ိန္ရွိခုိက္ သတိစုိက္၍ ရရွိထားသည့္ ဘ၀အခုိက္တြင္ မေကာင္းမႈေရွာင္ၿပီး ေကာင္းမႈေဆာင္ကာ အားသြန္ခြန္စုိက္ ႀကိဳးစားလုိက္ၾကရန္သာ တုိက္တြန္းလုိက္ရေပေတာ့၏။ ငရဲႏွင့္၀ဋ္ တဲြ၍လႊတ္သည့္ အျပစ္အကုသုိလ္ ဤထုိထုိကုိ မပုိသတိ အလုိမရွိေအာင္ သတိေဆာင္ၿပီး မေကာင္းမႈကုိ ေရွာင္ႏုိင္ရန္္သာ ႀကိဳးစားပါဟု အႀကံျပဳလုိက္ရေပေတာ့၏။ အားလုံး ငရဲႏွင့္၀ဋ္ကင္းရာျဖစ္သည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္သာ ဘ၀ပန္းတုိင္ လွမ္းကုိင္ႏုိင္ၾကပါေစ…

စာေရးသူ = အရွင္၀ိစိတၱ (မနာပဒါယီ) ။ အခ်ိန္ 2:45 PM

Read more...

ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ဘာကုိေခၚပါသလဲ။ (ေက်းဇူးေတာ္အရွင္ ဓမၼဒူတဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္ပညာေဇာတ၏ အျမင္)

“ဆရာေတာ္ဘုရား၊ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ဘာကိုေခၚပါသလဲဘုရား၊ ဘာသာျခားတစ္ဦးဦးက ေမးလာလွ်င္ မည္သို႔ ေျဖရမွာပါလဲဘုရား တုိတိုရွင္းရွင္းနဲ႔ နားလည္ေအာင္ ျပန္ေျပာျပႏိုင္ေအာင္ ေျဖဆိုေတာ္မူပါဘုရား၊ ဆရာေတာ္ဘုရားကို ဆရာလုပ္တာ မဟုတ္ပါဘုရား၊ အခ်ဳိ႔က ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ -
(၁) ကံ၊ ကံရဲ႔ အက်ဳိးကို ယံုၾကည္ရမယ္၊
(၂) အတိတ္ဘဝ ရိွတယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ရမယ္၊
(၃) ဘဝရဲ႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ ရိွတယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ရမယ္ – လုိ႔ အမိန္႔ရိွပါတယ္။”
“အခ်ဳိ႔က ‘ဗုဒၶဘာသာ’ ဆိုတာ ဗုဒၶဆိုတာ ဘုရား၊ ဘာသာဆိုတာ အယူဝါဒ၊ ဘုရားရဲ႔ အယူဝါဒလုိ႔ ေျဖဆိုၾကပါတယ္ဘုရား။”
“အခ်ဳိ႔ကလည္း သာသနာဆိုတာ အဆံုးအမ၊ ဘုရားရဲ႔ အဆံုးအမ၊ သာသနာကို ဗုဒၶဘာသာေခၚေၾကာင္း ေျပာၾကပါတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္က ဗုဒၶဘာသာ သာသနာကို အေသးစိတ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိခ်င္ေနပါတယ္ဘုရား။ ဆရာေတာ္ဘုရား ေျဖၾကားေပးပါဘုရား”
“အံမေလး၊ အေမးသာေျပာရတယ္၊ အေျဖေတြကလည္း စံုလုိ႔ပါလား၊ ဘုန္းႀကီးက ဘယ္လုိေျဖရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး”
“ဆရာေတာ္က တပည့္ေတာ္နားလည္ေအာင္ ေျဖပါဘုရား၊ အဲဒီအေျဖေတြကို စိတ္တုိင္းမက်လုိ႔ ဆရာေတာ္ဘုရားကို ထပ္မံေမးေလွ်ာက္ျခင္းပါဘုရား”
“အင္း … ဘုန္းႀကီးေျဖမွ ပို႐ႈပ္ကုန္ရင္ ခက္မယ္။”
“ဆရာေတာ္ဘုရား ေျဖရင္ ရွင္းမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္၊ ေျဖေပးပါဘုရား။”
“အင္း … ေျဖရမယ္ဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးက ဗုဒၶဘာသာလုိ႔ ေခၚတာကို လံုးဝမႀကိဳက္ပါ၊ ဗုဒၶသာသနာလုိ႔ ေခၚမွ ႀကိဳက္ပါတယ္၊ (သို႔) ဗုဒၶဝါဒလုိ႔ ေခၚမွ ၾကိဳက္ပါတယ္”
“ဘာျဖစ္လုိ႔ပါလဲ ဘုရား”
“ဘုန္းႀကီးတို႔ ပိဋကတ္ေတာ္မွာ ဗုဒၶဘာသာလုိ႔ တြဲေခၚတဲ့စကားလုံး တစ္လံုးမွ မရိွပါ၊ ဗုဒၶသာသနာလုိ႔ တြဲေခၚတဲ့ စကားလံုးေတြေတာ့ အမ်ားႀကီး ရိွတယ္။ ‘ဗုဒၶသာသန’ကို ျမန္မာလုိျပန္ရင္ ‘ဗုဒၶရဲ႔ အဆံုးအမ’ လုိ႔ ျပန္တာေကာင္းပါတယ္။ ဘုရားရဲ႔ အဆံုးအမလုိ႔ ျပန္ရင္ အျခားဘုရားေတြနဲ႔ ေရာေႏွာသြားမွာ စိုးလုိ႔ပါ၊ အဲဒီ ဗုဒၶက ဘယ္လုိသာသန အဆံုးအမေတြ ေပးခဲ့လဲေမးရင္ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေျပာျပပါလား ေမးရင္ ဒီပါဠိဟာ အခ်ဳပ္ပါပဲ။
သဗၺပါပႆ အကရဏံ၊
ကုသလႆ ဥပသမၸဒါ။
သစိတၱ ပရိေယာဒပနံ၊
ဧတံ ဗုဒၶါန သာသနံ။ … တဲ့”
“အဲဒီမွာ ဗုဒၶါန သာသနံ-ဆုိတာ ဗုဒၶသာသနာ-ဆုိတာပါပဲ၊ အဲဒီပါဠိကို ျမန္မာမျပန္ဘဲ ရွစ္လံုးဘြဲ႔နဲ႔ ျပန္ၾကည့္ရေအာင္ပါ။”
အကုသိုလ္စု၊ မျပဳေရွာင္ခြာ၊
ကုသုိလ္အမ်ား၊ ႀကိဳးစားစံုစြာ၊
မိမိစိတ္ရင္း၊ ပြတ္ဝင္းျဖဴငွာ၊
ဤသံုးပါး၊ ဘုရားသာသနာ။ … တဲ့”
“ဘုရားသာသနာဆုိတာ ဗုဒၶသာသနာ၊ ဗုဒၶအဆံုးအမကို ေခၚတယ္၊ ဗုဒၶတုိင္းရဲ႔ အဆံုးအမကို ေခၚပါတယ္။ အဲဒီအဆံုးအမကို ျမန္မာစကားေျပနဲ႔ ေျပာရရင္ -
(၁) အကုသုိလ္မွန္သမွ် ဘာမွ မလုပ္နဲ႔၊
(၂) ကုသိုလ္ကို စံုေအာင္လုပ္၊
(၃) မိမိစိတ္ကို ျဖဴစင္ေအာင္ထား။… တဲ့ “
“အဲဒီအဆံုးအမ သံုးမ်ဳိးကို အက်ယ္ခ်ဲ႔ရင္ နိကာယ္ငါးရပ္ ပိဋကတ္သံုးပံု ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီအဆံုးအမ တစ္နည္းေျပာရရင္ ‘ဓမၼဝိနယ’လုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္၊ ဓမၼဝိနယနဲ႔ သာသနသည္ သေဘာခ်င္းတူပါတယ္။ သာသနကို တရားကိုယ္အခ်ဳပ္ေကာက္ရင္- မဂ္ေလးတန္၊ ဖုိလ္ေလးတန္၊ နိဗၺာန္ပရိယတ္ကို ေကာက္ရသလုိ ဓမၼဝိနယ-အရလည္း အဲဒီတရားေတြပဲ ေကာက္ရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးက ဗုဒၶသာသနာ၊ ဗုဒၶဝါဒလုိ႔ ေခၚတာပဲ ႀကိဳက္ပါတယ္။”
“မွန္ပါဘုရား၊ ဆက္ရွင္းပါဦး ဘုရား”
သူတို႔ နားလည္သလုိ သူတို႔ ဘာသာမ်ားနဲ႔ တန္းတူထားၿပီး သူတို႔အေခၚအတိုင္း ေခၚေဝၚရာမွ ‘ဗုဒၶဘာသာ’ ဆိုတဲ့ အေခၚ ျဖစ္လာတာပါ၊ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဂ်ပ္ဆင္အဘိဓာန္မွ ဘာသာျပန္ဆုိခ်က္ကို နားေယာင္ၿပီး ေခၚရာမွ ဗုဒၶဘာသာဆုိတဲ့ အသံုးအႏႈန္း ေပၚေပါက္လာပါတယ္။”
“ဘာသာဆုိတာ တစ္ဆူတည္းေသာ ဘုရားကို ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာကို ဘာသာလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဗုဒၶဝါဒ ဗုဒၶသာသနာက ဒီလုိ မဟုတ္ပါ၊ ဂဂၤါဝါဠဳ သဲစုမက ပြင့္ေတာ္မူတဲ့ ဘုရားအမ်ားကို ယံုၾကည္တဲ့ ဝါဒပါ။ တစ္ဆူတည္းေသာဘုရားကို ကိုးကြယ္တဲ့ Religion ဘာသာမဟုတ္ျခင္းေၾကာင့္ ဗုဒၶဝါဒကို ဗုဒၶဘာသာ-လုိ႔ မေခၚသင့္ပါ။ ဗုဒၶဝါဒ၊ ဗုဒၶသာသနာလုိ႔သာ ေခၚသင့္ပါတယ္။”
“ေအး … ဘာသာေရးဆိုတာ ထာဝရဘုရားသခင္နဲ႔ ျပန္လည္ပူးေပါင္းရန္ မွန္ကန္တဲ့နည္းလမ္းကို ေခၚပါတယ္။ ဗုဒၶသာသနာ ဝါဒဟာ ထာဝရ ဘုရားသခင္နဲ႔ ျပန္လည္ပူးေပါင္းရန္ မွန္ကန္တဲ့ နည္းလမ္း ဟုတ္ရဲ႔လား”
“မဟုတ္ပါဘုရား”
“ေအး … ဘာသာေရးဆိုတာ ႐ိုေသကိုင္း႐ႈိင္းမႈ (သို႔) ထာဝရ ဘုရားသခင္အား ဂုဏ္ျပဳခ်ီးက်ဳးမႈကို ေခၚပါတယ္၊ ဗုဒၶဝါဒသည္ အဲဒီလုိ မဟုတ္ပါ၊ ၿပီးေတာ့ ဘာသာေရးဆိုတာ ထာဝရဘုရား၊ အတၱဝိညာဏ္၊ ေကာင္းကင္ဘံု ဆုေတာင္းပတၳနာတို႔နဲ႔ မ်ားစြာဆက္စပ္ေနတဲ့ ယံုၾကည္မႈ တစ္ရပ္ကို ေခၚပါတယ္။ ဗုဒၶဝါဒက ထာဝရဘုရား၊ အတၱဝိညာဏ္၊ ေကာင္းကင္ဘံု ဆုေတာင္းမႈကို လက္မခံလုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ-လုိ႔ မေခၚသင့္ပါေနာ္”
“မွန္ပါဘုရား”
“ေအး … ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ဗုဒၶကို ကုိးကြယ္တာက ဗုဒၶရဲ႔ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္တာပါ၊ ဘုရားရွင္ကို ကယ္တင္ရွင္အေနမ်ဳိးနဲ႔ ယံုၾကည္တာ မဟုတ္ပါ၊ ကိုးကြယ္တာ မဟုတ္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ဗုဒၶသာသနာေတာ္မွာ ဗုဒၶက ဆရာစား၊ ဗုဒၶက လက္ဆုပ္၊ လက္ကိုင္ လွ်ဳိ႔ဝွက္ထားတဲ့ ‘အာစရိယမု႒ိ’ မရိွပါ၊ ဗုဒၶက်င့္သလုိ က်င့္က ဗုဒၶျဖစ္ႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ ထားခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶဝါဒ၊ ဗုဒၶသာသနာက ဆုေတာင္းသက္သက္ ဝါဒမဟုတ္ပါ၊ ဆုေတာင္းဘာသာ မဟုတ္ပါ။ ဆုေတာင္းသက္သက္ဆုိရင္ ဘာသာေရးလုိ႔ ေခၚရပါတယ္။ ဒါျဖင့္ ဗုဒၶဝါဒ ဗုဒၶသာသနာမွာ ဆုေတာင္းမႈ မရိွဘူးလား-ဆိုေတာ့ ရိွပါတယ္။ ဗုဒၶဝါဒရဲ႔ ဆုေတာင္းမႈက ကိုယ္ျပဳထားတဲ့ ကုသုိလ္ကံရဲ႔ အက်ဳိးကို ေတာင္းယူတာပါ၊ ဘာမွမလုပ္ဘဲနဲ႔ ေတာင္းတာမဟုတ္ပါ၊ ယခုအခါမွာ ဗုဒၶဝါဒ၊ ဗုဒၶသာသနာဟာ ဘာသာေရးဆန္ေနၿပီေနာ္၊ သတိထားပါ။”
“မွန္ပါဘုရား”
“ဗုဒၶဝါဒဟာ ပစၥဳပၸန္ကံ ပစၥဳပၸန္ အေၾကာင္းအက်ဳိးတရားေတြကို ဦးစားေပးတဲ့ ဝါဒပါ။ ဗုဒၶဟာ ကိုယ္တုိင္ဓမၼကို ရွာေဖြၿပီး ကိုယ္တိုင္ ဗုဒၶျဖစ္မွ ဗုဒၶအျဖစ္ ေရာက္ပံု လမ္းစဥ္ က်င့္စဥ္ေတြပဲ ေဟာခဲ့ပါတယ္၊ ဆုေတာင္းဖုိ႔ မေဟာခဲ့ပါ။ အဲဒီအဆံုးအမ လမ္းစဥ္ေတြ မိမိတုိ႔ ကိုယ္ကို မိမိတို႔ အားကိုးၿပီး အဆင့္ဆင့္ေသာ ဝီရိယနဲ႔ အားထုတ္က်င့္ႀကံဖုိ႔သာ ေဟာခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶဝါဒ၊ ဗုဒၶသာသနာမွာ ေမ့ေလ်ာ့ ေပါ့တန္ေနလုိ႔ မရပါ၊ သတိတရား လက္ကိုင္ထားၿပီး ႀကိဳးစား အားထုတ္ယူမွ ကိုယ္လုိရာ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဗုဒၶသာသနာက ကိုယ္အက်ဳိးကိုယ္စံ၊ ကိုယ့္အျပစ္ ကိုယ္ခံပါ၊ ဗုဒၶက အက်ဳိးကိုလည္း မေပးပါ၊ အျပစ္ကိုလည္း မေပးပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶကို မေၾကာက္ရပါ။ ၿပီးေတာ့ ဗုဒၶသာသနာမွာ ဗုဒၶကို နည္းေပးလမ္းညႊန္အျဖစ္နဲ႔ အားထားယံုၾကည္တဲ့ သေဘာမ်ဳိးပါ၊ မိမိကုိယ္ကို လံုးဝပံုအပ္ၿပီး အားကိုးတဲ့ သေဘာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးေနာ္”
“မွန္ပါဘုရား”
“ဗုဒၶသာသနာမွာ ဗုဒၶအတြက္ ဘာမွလုပ္ေပးစရာ မလုိပါ၊ ဘာသာေရးမွာ ဘာသာဘုရားအတြက္ လုပ္ေပးရပါတယ္။ ဗုဒၶသာသနာမွာ ဗုဒၶက လမ္းညႊန္တဲ့ ကိစၥပါ၊ ဗုဒၶသာသနာဝင္ေတြက လုိက္နာက်င့္ႀကံရသူေတြပါ။ ဗုဒၶဝါဒ၊ ဗုဒၶသာသနာမွာ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္က်င့္တာသည္ပင္လွ်င္ ဗုဒၶကို အျမတ္ဆံုး ပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္ ပူေဇာ္တယ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။”
“ဗုဒၶဝါဒက အတၱဟိတ = ကိုယ္က်ဳိးက်င့္သက္သက္နဲ႔ ပရဟိတ = သူတစ္ပါးအက်ဳိးသက္သက္က်င့္တဲ့ ဝါဒႏွစ္ခုရဲ႔ အလယ္က သြားတဲ့ အလယ္အလတ္ လမ္းစဥ္ဝါဒပါ၊ သာသနာပါ၊ ဘာသာမဟုတ္ပါ။ ကဲ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ရွင္းၿပီးလား။”
“ရွင္းပါၿပီ ဘုရား”
အားလံုးသႏၲာန္၊ အျမင္မွန္၊ လ်င္ျမန္ရေစေသာ္ …

Posted by အရွင္နႏၵသာရ(သစၥာေရာင္ျခည္) on ဗုဒၶဟူးေန႕၊ ေမလ ၁၂၊ ၂၀၁၀

categories: |

Read more...

မစၧရိသုတ္... ကဗ်ာ

မစၧရိသုတ္

(ပါ-၃၁-ျမန္-၃၁)

ႏွေျမာ၀န္တို စဥ္းလဲဆို ထိုထိုခ်ိမ္းေခ်ာက္တာ။
ေပးလွဴသူအား က်ိဳးေပးျငား မွတ္သားဘယ္သို႔ပါ။
တမလြန္မွာ ဘယ္သို႔သာ ေနကာစားရမွာ။
သိလိုသမွ် ေမးေလက ေျဖပဘုရားပါ။

ထိုသူတို႔ဟာ ပါယ္ေလးရြာ ခံကာေနရမွာ။
အ၀တ္ထမင္း ေမြ႔ေလ်ာ္ျခင္း အလွ်င္းမရပါ။
ျငိဳျငင္လွစြာ ဥစၥာရွာ လြန္စြာပင္ပန္းပါ။
သိလိုသမွ် နတ္သားက ေမးပေနာက္ထပ္ပါ။

တစ္ခ်ိဳ႕ေသာသူ သဒၶါထူ ေပးမူ၀မ္းသာပါ။
အလွဴခံမ်ား သေဘာသြား သိထားလွဴဒါန္းပါ။
ရတနာသံုး အျမတ္ဆံုး ရြင္ျပံဳးၾကည္ညိဳပါ။
ထိုသူတို႔ေလ ဘ၀ေတြ မွတ္ေလဘယ္သို႔ပါ။
အ၀တ္အစား ျပည့္စံုျငား ေပ်ာ္ပါးေနရမွာ။
ကိုယ္အလိုအား သူတပါး လိုက္ျငားပါေတာ့မွာ။

အရွင္နႏၵဝံသ (ေရစႀကိဳ)

သံယုတၱ နိကာယ္ ကဗ်ာက်မ္း

Posted by monk at 5/12/2010 08:25:00 PM

Read more...

ေမလ (၁၃) ရက္ေန့တရားအစီအစဥ္မ်ား..

ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ၀၀း၀၀ နာရီမွ ေန႔ခင္း ၁၂း၃၀ နာရီအတြင္း
ဆရာေတာ္ဦးသုမဂၤလ ေဟာၾကားေတာ္မူအပ္ေသာ
သစၥာ (၁၆) ခ်က္အက်ယ္ အပိုင္း (၁၁) မွ အပိုင္း (၁၆) အထိ
သစၥာတရားေတာ္မ်ားကို လႊင့္ၾကားေပးသြားမွာျဖစ္ပါတယ္..

က်န္ရွိေနေသာအစီအစဥ္မ်ားအား ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးသြားပါမည္။...

Posted by Htut Myat Minn at 1:40 PM

Read more...

ဘုံေဘ တခြင္ ေရာက္ခဲ႔သမွ် အပိုင္း (၂)

၃။ ေနာက္တေနရာကေတာ႔ ဟုိ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ၿမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား ပညာေတာ္သင္ သြားေနက် ေနရာ တခုၿဖစ္တဲ႔ University Of Bombay ဘုံေဘ တကၠသိုလ္ပါ၊ ေမာင္အံ႔ ( မဟာ၀ိဇၨာ- ဘုံေဘ ) စတဲ႔ ၿမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား ဘြဲ႔ေတြ ဒီဂရီေတြ ကို နိုင္ငံေရး စီးပြားေရး လူမွဳ႕ေရး အားလုံးကို ရင္ေပါင္တန္းနိုင္္ေအာင္ ဆုိတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ မ်ားစြာနဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ႔ႀကရတဲ႔ ေနရာေပါ႔။ အခုေတာ႔ တကၠသိုလ္ကို ရုံးထုိင္ရာ အေဆာက္အဦး ေလာက္ပဲ ထားရွိပါေတာ႔တယ္၊ ဒီမွာလဲ မေက်နပ္ခဲ႔တာ ေတြ႔မိတယ္၊ ကိုယ္ကပဲ ရွာႀကံေတြးမိေနလို႔လား မေၿပာတတ္ပါဘူး၊

University of Mumbai ( Old University )

ဘယ္႔နွယ္ တကၠသိုလ္၀င္းထဲမွာေတာင္ ဓာတ္ပုံကို စိတ္ႀကိဳက္ မွတ္တမ္းတင္ခြင္႔ မရခဲ႔ဘူး၊ ဒီကုလားေတြ ေတာ္ေတာ္ ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္ မ်ားတာပဲ လို႔ ေတြးၿပီး ၿပန္ေၿဖသိမ္႔ရတယ္။

၄။ ေနာက္တေနရာကေတာ႔ ဘုံေဘၿမိဳ႕ရဲ႕ သေဘၤာ ဆိပ္ကမ္း ေခၚတဲ႔ Gate Way of India ပါ၊ Taj Mahal Palace ကလဲ လူေတြကို တမ်ိဳးဆြဲေဆာင္ေနပါတယ္။ မ်ားလွစြာေသာ လူေတြဟာ အဲဒီမွာ ေလေကာင္းေလသန္႔ ရွဳရွိဳက္ရင္း လွပတဲ႔ ပင္လယ္ရွဳခင္းေတြကို ခံစားဖို႔ လာေရာက္ေလ႔ရွိႀကတယ္၊

ဘုံေဘၿမိဳ႕ဟာ ပင္လယ္ၿပင္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ႔ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ ၿဖစ္တာနဲ႔အညီ ၿမိဳ႔တည္ေနပုံဟာလဲ ဆိပ္ကမ္း အနီးအနားတ၀ိုက္မွာ ဂငယ္ ေဂြ႕ပုံသ႑ာန္ ၿဖစ္ေနမယ္ ထင္တယ္၊

Gate way ရဲ႕ ညခင္း အလွအပပါ

ဒါေႀကာင္႔လဲ အိႏိၵယအစိုးရက ရွည္လ်ား ႀကီးမားၿပီး ခိုင္ခံ႔လွတဲ႔ တံတားရွည္ႀကီးကုိ ဂငယ္ေဂြ႕ ပုံသ႑ာန္ ၿမိဳ႕ကုိ ဆက္စပ္ေပးဖို႔ ေဆာက္လုပ္ေပးထားတာေတြ႔ရတယ္၊ ေၿပာစမွတ္ၿပဳႀကတာက ဘုံေဘကို ေရာက္ၿပီး အဲဒီတံတားကို မေရာက္ခဲ႔ရင္ ဘုံေဘကို မေရာက္ဘူးလို႔ ဆုိနိုင္တယ္ တဲ႔၊ ဘာေႀကာင္႔ဆို တံတားရဲ႕ တဖက္မွာ ႀကည္လင္လွပတဲ႔ ပင္လယ္ရွဳ႕ခင္းကို ခံစားနိုင္ၿပီး တဖက္မွာေတာ႔ အထပ္ၿမင္႔တိုက္ေတြနဲ႔ ၿငိမ္၀ပ္စြာ လွပေနတဲ႔ ဘုံေဘၿမိဳ႕ႀကီးကုိ ႀကည္႔ရွဳ႕နိုင္တာမို႔ပါ။

ဒီလို ရင္ၿပင္ႀကီးထဲမွာ ေလညွင္းခံရတာကလဲ တမ်ိဳးႀကည္ႏူးစရာပါ

၅။ ေမလ ၁၁ ရက္ေန႔ အတြက္ ေနာက္ဆုံးသြားၿဖစ္တာကေတာ႔ အိႏိၵယရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္အၿဖစ္ မဟတၱမဂႏီၶကဲ႔သုိ႔ေသာ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး Motilal Nehru ( ဂ်၀ါဟလာ ေနရူး Jawalarhal Nehru. ၏ ဖခင္ ) ၏ သမိုင္း၀င္ၿပတိုက္ကုိ သြားၿဖစ္ခဲ႔ပါတယ္၊

(မဟတၱမ ဂႏီၶ ရဲ႕ သမိုင္း၀င္ ေဟာေၿပာပြဲ၊ ဘ၀ သမားေတြအတြက္ အလွအပက မလိုအပ္ခဲ႔ဘူး ထင္ပါတယ္)

ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေနရူး နွင္႔ ပါရမီၿဖည္႔ဖက္ Swarup Rani

ေနရူး ၏ ဘ၀ ပုံရိပ္မ်ား

မဟတၱမဂႏီၶ ေခါင္းေဆာင္တဲ႔ ေနရူး နဲ႔ ဥပေဒပညာရွင္ ေဒါက္တာ အမ္ ေဘ ဒကာ Dr. B.R. Ambedkar တို႔ သုံးဦးဟာ အိႏိၵယရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ႀကီးေတြလို႔ သိရပါတယ္၊ ဒါေႀကာင္႔ သူတို႔ သုံးဦးရဲ႕ ေၿခရာမ်ားကို လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ကူးယူရင္း မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။

ေခါင္းေဆာင္တို႔ရဲ႕ အတုယူစရာမ်ား ဟု ဆိုရမည္႔ ဂႏီၶ ႀကီး နွင္႔ ေနရူး တုိ႔ပုံပါ

posted by အရွင္သုနႏၵာလကၤာရ at 10:14 AM 0 comments

Read more...

ခြင့္လႊတ္သည္းခံ စိတ္ေကာင္းေလးနဲ႔ျပန္ခ်ီ

Wednesday, 12 May 2010 14:34 | Written by Administrator | PDF | | Print | | E-mail

‘ျပန္ခ်ီ’ဆုိတဲ့စကားကုိ သုံးလက္စနဲ႔မုိ႔သာ ျပန္ခ်ီလုိ႔ ေျပာလုိက္ရေပမယ့္ “ေနကၡမ ၀ိတက္၊ အဗ်ာပါဒ၀ိတက္၊ အ၀ိဟိ ံသ၀ိတက္၊ သမၼာဒိ႒ိ”ဆုိတဲ့ ဒီတရား ေလးမ်ိဳးတုိ႔ဟာ သုဂတိဘုံဘ၀သုိ႔ ျပန္လာဖုိ႔ ထုိက္တန္ရုံမွ်မက အာသေ၀ါကုန္ခန္းတဲ့ ရဟႏၱာျဖစ္ဖုိ႔အထိ ထုိက္တန္တဲ့ တရားမ်ားလုိ႔ ဘုရားရွင္ က ေဟာညြန္ခဲ့တာပါ။

အဲဒီတရားေလးမ်ိဳးထဲက ‘ေနကၡမ၀ိတက္’လုိ႔ေခၚတဲ့ ‘စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံတဲ့စိတ္ထား’ ဦးေဆာင္ျပီး ကံသုံးပါး လႈပ္ရွား ကျပျခင္းဆုိတဲ့ ပထမျပန္ခ်ီျပီး ေတာ့ အခု ဒုတိယျပန္ခ်ီ ျဖစ္တဲ့ ‘အဗ်ာပါဒ၀ိတက္’ ကုိ ဆက္ေျပာမွာပါ။

‘အဗ်ာပါဒ၀ိတက္’ဆုိတာ ‘ဗ်ာပါဒ၀ိတက္’နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အေတြးအႀကံ ျဖစ္ပါ တယ္။ ပုထုဇဥ္မ်ားအေနနဲ႔ အနမတဂၢ သံသရာကစျပီး ခုခ်ိန္ထိ ဗ်ာပါဒ၀ိတက္ေတြဦးေဆာင္ ကျပခဲ့ၾကတာ သမၻာရင့္လွျပီ ျဖစ္လုိ႔ ဗ်ာပါဒ၀ိတက္ကုိ အရင္ေျပာမွ ပုိျပီး သေဘာ ေပါက္လိမ့္မယ္။ ကုိယ္ကြ်မ္းက်င္တဲ့ ကိစၥေပကုိး။

` ‘ဗ်ာပါဒ’ ဆုိတာ ပ်က္စီးေစလုိတာ၊ ဖ်က္ဆီးလုိတာပါပဲ။ သူတစ္ပါး ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီး ေၾကာင္း စိတ္ကလည္း ေတြးႀကံတယ္။ ႏႈတ္ကလည္း ေျပာဆုိတယ္။ ကာယကံေျမာက္ လည္း ျပဳမူၾကပါတယ္။ ကုိယ္နဲ႔ မတည့္သူ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သူကုိ ကုိယ္တုိင္ကလည္း အစြမ္းကုန္ ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း ကံသုံးပါးလုံးနဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသလုိ၊ သူတုိ႔ ကံအ ေလွ်ာက္ျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါး ပေယာဂေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ပ်က္စီးဆုံးရႈံး နစ္နာၾကတာ ကုိပင္ အရသာခံျပီး ၀မ္းေျမာက္ တတ္ၾကသူေတြ အကုသိုလ္ေ၀စုကုိ မဆီမဆုိင္ ဆတ္ေဆာ့ျပီး ၀င္ယူၾက သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။

ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ၾကာပါျပီ။ ႏိုင္ငံျခား အားကစား သတင္းတစ္ခုထဲမွာ ဖတ္လုိက္ရတာ၊ ဘရာဇီးႏိုင္ငံမွာ နာမည္ႀကီး ေဘာလုံးအတင္းႀကီး တစ္သင္းကုိ အားေပး ၾကတဲ့ ပရိသတ္ေတြ ျမိဳ႔ေတာ္ရဲ့ ညအခ်ိန္မွာ ကားဟြန္းေတြ ဆူညံေအာင္တီးျပီး ဆုိၾက၊ ကၾက၊ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက ေပ်ာ္ေနၾကတာ တစ္ျမိဳ႔လုံးကုိ ပြက္ေလာရုိက္ ေနတာပဲတဲ့။ ဒီလူေတြ ဒီေလာက္ ေအာ္ဟစ္ျမဴးတူးေနၾကတာ သူတုိ႔ အားေပးတဲ့ အသင္း ေအာင္ပြဲတစ္ခုခု ရလုိ႔မ်ားလားဆုိေတာ့ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ပုံကုိ ေတြးၾကည့္ရင္ ရယ္အားထက္ ရြံအား သန္ စရာပါပဲ။

ျဖစ္ပုံကေတာ့ ဘရာဇီးႏုိင္ငံမွာ အဲဒီလူေတြ အားေပးတဲ့ အသင္းနဲ႔ အဓိကျပိဳင္ဘက္ ျဖစ္တဲ့ တျခားနာမည္ႀကိးအသင္းတစ္သင္းက ျပည္တြင္းျပိဳင္ပြဲမွာ သူတုိ႔အသင္းထက္လြန္ ျပီး ခ်န္ပီယံျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီခ်ိန္ပီယံ အသင္းက တျခားႏုိင္ငံက ခ်န္ပီယံေတြနဲ႔ ဗုိလ္တကာ့ဗုိလ္ ျပိဳင္ပြဲ၀င္ရာမွာ ေနာက္ဆုံး ဖလားလုပြဲ ေရာက္ေတာ့ တျခားႏုိ္င္ငံအသင္း အႏုိင္ရ ဗုိလ္စြဲသြားလုိ႔ ေပ်ာ္ၾကတာတဲ့။

ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေနာ္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံက အသင္းနဲ႔ သူမ်ားႏုိင္ငံ အသင္းက ဗုိလ္လုၾကတာ။ သူမ်ားႏုိင္ငံအသင္းက အႏုိင္ရဗုိလ္စြဲျပီး ကုိယ့္နုိင္ငံအသင္းက အရႈံးႀကီး ရႈံးလာလုိ႔ သူတုိ႔ေပ်ာ္ၾကတာ၊ လႊတ္ခနဲ ၾကည့္လုိက္ရင္ သတင္းေရးတာ မွားမ်ား မွားေန သလားလုိ႔ေတာင္ ထင္စရာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတုိင္း အမွန္ပဲ။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကအသင္း ရႈံးလာလုိ႔ကုိ ေပ်ာ္ၾကတာတဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေပ်ာ္ၾကတုန္းဆုိေတာ့ ကုိယ့္ႏုိင္ငံအသင္းက ျပည္တြင္းမွာ ကုိယ့္ရဲ့ အဓိကျပိဳင္ဘက္ ရန္သူျဖစ္လုိ႔ဆုိကုိး။ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ ကုိယ့္ျပည္ တြင္းက အဓိကျပိဳင္ဘက္အသင္း အႏုိင္ရေအာင္ပြဲခံမွာ မၾကားလုိ မျမင္လုိဘူးေလ။ ဣႆာမစၦရိယေပါ့။ အခု သူတုိ႔ေတာင့္တတဲ့အတုိင္း သူတုိ႔ျပိဳင္ဘက္အသင္း ရႈံးလာလုိ႔ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ၾကတာ။ တစ္ျမိဳ႔လုံး ဆူညံ ပြက္ေလာရုိက္ေနတာပဲတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ထိ ရုိက္ေပါက္တုိးတဲ့ အလုပ္လဲလုိ႔။ ဗ်ာပါဒ ၀ိတက္ဆုိတာ အဲသေလာက္ အဆင့္နိမ့္တာ။

ဒီဗ်ာပါဒ၀ိတက္ စိတ္ထားေတြဟာ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း အျမဲလုိလုိ ေတြ႔ေနၾကမွာပါ။ ကုိယ္ေတာင္ ဘယ္ေလာက္အထိ ျဖစ္ခဲ့ျပီလဲဆုိတာ မေရတြက္ႏုိင္ ေလာက္ေတာ့ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ ဒုကၡတစ္ခုခုနဲ႔ ႀကဳံရျပီဆုိရင္ေလ “မွတ္ကေရာကြ၊ ဒီေကာင္ ဒီေလာက္ ေထာင္ေထာင္နဲ႔ လုပ္ခ်င္လွတာ ထိတာေတာင္ နည္းေသးတယ္” ဆုိတဲ့ စိတ္ထားမ်ိဳးေတြ၊ “ၾကည့္ေနပါ၊ ဒီေလာက္ေတာင္ ေျမႀကီးနဲ႔ ေျခေထာက္နဲ႔ လြတ္ ေနရင္ မၾကာခင္ ေမွာက္လ်က္လဲျပီး ေျမႀကီးထဲ ေရာက္သြားမယ့္ ေကာင္ပါ”ဆုိျပီး စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲေနတာေတြ၊ ျဖစ္သြားျပီ ဆုိေတာ့လည္း “၀မ္းသာ လုိက္ေလကြာ၊ ဒီေကာင္မ်ိဳး ဒီလုိထိေပးမွ” ဆုိျပီး ၀မ္းသာၾကတာေတြ၊ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ဆုိး၀ါးတဲ့ စိတ္ဓာတ္လဲ။ အဲဒါကုိ “ဗ်ာပါဒ၀ိတက္= သူတစ္ပါးအေပၚ ပ်က္စီးေစလုိတဲ့ စိတ္ထား” လုိ႔ေခၚတာ။

ဒီလုိ ဗ်ာပါဒ၀ိတက္ အႀကံအစည္ေတြ ဦးေဆာင္ျပီး ကံသုံးပါးေျမာက္ေအာင္ ကျပခဲ့ ၾကတာဟာ အနမတဂၢ သံသရာကတည္းက ဆုိေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ျပီဆုိတာ ဘယ္သူမွ မေျပာႏုိင္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လုိ ဇာတ္သိမ္းၾကတယ္ ဆုိတာကေတာ့ ဘုရားရွင္ ကုိယ္တုိင္က ေဟာျပထားခဲ့လုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္းလုိလုိ ၾကားဖူးနား၀ ရွိေန ၾကပါျပီ။ “ဧ၀ ေမတႆ ေက၀လႆ ဒုကၡကၡ ႏၱႆ သမုဒေယာ ေဟာတိ” ဆုိတဲ့ ပဋိစၥ သမုမၸါဒ္နိဂုံးမွာ ေဟာေတာ္မူထားတဲ့ အတုိင္းပါပဲ။ ၀မ္းနည္း၊ ငုိေၾကြး၊ ကုိယ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲ၊ ပူပန္မႈေတြနဲ႔ လုံးခ်ာလုိက္ျပီး၊ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္ဆုိတာ အနားေတာင္ သီခြင့္မရခဲ့တဲ့ ဆင္းရဲအစုႀကီးနဲ႔သာ တစ္ဘ၀ ဇာတ္သိမ္းခဲ့ရျပီး ဒီဇာတ္လမ္းႀကီးကုိပဲ ထပ္တလဲလဲ ကျပေနၾကရတာပါ။

“အဲဒါကုိ အေလးအနက္ သေဘာေပါက္ၾကတဲ့ ဘုရားရွင္ တပည့္သားမ်ား အေနနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ဇာတ္သိမ္းကေန ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္သိမ္းျခင္းနဲ႔ သိမ္းလုိၾကတယ္ဆုိရင္ အဲဒီ ဗ်ာပါဒ၀ိတက္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ ‘အဗ်ာပါဒ ၀ိတက္’ ဆုိတဲ့ ခြင့္လႊတ္သည္းခံတဲ့ စိတ္ေကာင္းကေလး ေမြးလုိက္ပါ’ တဲ့။

“သူတစ္ပါးအေပၚ ပ်က္စီးေစလုိတဲ့ စိတ္ထား၊ ဖ်က္ဆီးလုိတဲ့စိတ္ထား၊ ရန္ျငိဳးအာဃာ တ အျငိဳးအေတးဆုိတဲ့ စိတ္ေတြ မထားေတာ့ဘဲ သံသရာခရီးသြား ဒုကၡနယ္သားအခ်င္း ခ်င္းအေပၚ ဆင္းရဲဒုကၡ ကင္းေ၀ေစလုိတဲ့ စိတ္ထား၊ အခက္အခဲ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ ကင္းေ၀ေစလုိတဲ့ စိတ္ထား၊ ေဘး၊ ေရာဂါ၊ ရန္၊ အႏၱရာယ္ေတြ ကင္းေစလုိတဲ့ စိတ္ထား ကုိ ေမြးလုိက္ပါ” တဲ့။

“ကုိယ့္အတြက္ ဘာအက်ိဳးမွ မရဘဲ သူတစ္ပါးႀကုံရတဲ့ ဒုကၡကုိ ၾကည့္ျပီး အကုသိုလ္ ယူေနမယ့္အစား ကုိယ့္အိတ္ထဲက တစ္ျပားမွ မစုိက္ရဘဲနဲ႔ ‘သူတစ္ပါး ႀကဳံရတဲ့ ဒုကၡေတြ လြတ္ေျမာက္ပါေစ’ ဆုိတဲ့ ေမတၱာစိတ္ကေလးနဲ႔ ကုသိုလ္ယူ လုိက္စမ္းပါ”လုိ႔ တုိက္တြန္း လုိက္တာပါပဲ။

ဒီလုိ စိတ္ဓာတ္ကေလး မိမိရဲ့ ႏွလုံးအိမ္ထဲမွာ ထာ၀ရ ကိန္းေနမယ္ဆုိရင္ ‘မေနာကံ’ ဆုိတဲ့ ဒါရုိက္တာေကာင္း ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားမႈ ရွိလာျပီျဖစ္လုိ႔ ၀စီကံ သရုပ္ေဆာင္ေတြ၊ ကာယကံ သရုပ္ေဆာင္ေတြလည္း အကုန္လုံး ေကာင္းလာၾကမွာပါ။ အားလုံး ေကာင္းဖုိ႔ အတြက္ အားလုံး ေကာင္းသြားၾကမွာပါ။ အားလုံး ေကာင္းဖုိ႔ အတြက္ အားလုံး ေကာင္းဖုိ႔ လုိပါတယ္။ “ကံသုံးမ်ိုး ေကာင္းရင္ ေကာင္းက်ိုး အားလုံးနဲ႔ ျပည့္စုံမယ္” လုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။

မိမိတုိ႔ ဇာတိိရြာနဲ့ မနီးမေ၀း ရြာႀကီးတစ္ရြာမွာ ေရွးေခတ္ သူႀကီးေဟာင္း အစဥ္ အဆက္ အမ်ိဳးေတြနဲ႔ အခုေနာက္ပုိင္းမွာ တုိးတက္ ႀကီးပြား လာၾကတဲ့ အမ်ိဳးတုိ႔ အစဥ္ အလာအရ ရန္ျငိဳး အာဃာတ ႀကီးမားၾကတာ အခ်င္းခ်င္း သားေပး သမီးယူ ကိစၥမ်ိဳးေတာင္ အျဖစ္မခံဘူး။ လူငယ္ခ်င္း ရည္ငံၾကတယ္ ဆုိဦးေတာ့ လူႀကီးမ်ားက “မေနနုိင္လုိ႔ ေသခါနီးမွ ေသေရာ့ မေပးစားဘူး” ဆုိတဲ့ အေပါက္မ်ိဳး အျမဲထားတယ္။ ဒီမ်ိဳးဆက္ ႏွစ္ခုေၾကာင့္ တစ္ရြာထဲမွာ ေတာင္ပုိင္းနဲ႔ ေျမာက္ပုိင္းဆုိျပီး ကြဲၾကသလုိ ကုိးကြယ္ ဆည္းကပ္ရာ ဘုန္း ေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြလည္း ေတာင္ေက်ာင္း၊ ေျမာက္ေက်ာင္း ဆုိျပီး ႏွစ္ေက်ာင္းကြဲျပား လာပါတယ္။

“ရြာအမႈ ဘုန္းႀကီးပတ္” လုိ႔ပဲ ေျပာရမလား မသိဘူး၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း အခ်င္း ခ်င္းကလည္း ဘာသာေရး၊ သာသနာေရး ၊ ပညာေရးကလြဲလုိ႔ က်န္တဲ့ကိစၥေတြ အားလုံး လုိလုိမွာ အခ်င္းခ်င္း အျပိဳင္အဆုိင္ပဲ။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ သီတင္းကြ်တ္(၀ါကြ်တ္ မီးထြန္း ပြဲပါပဲ။ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ ေဗ်ာက္အုးိေတြ အျပိဳင္အဆုိင္ ေဖာက္ၾက၊ လူငယ္ေတြ လုပ္ၾကတဲ့ အရပ္ျပဇာတ္ေတြမွာ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ ေစာင္းၾက၊ ေျမာင္းၾက၊ ရန္စၾကေပါ့။

တစ္ႏွစ္မွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ဆုိးသလဲဆုိ ဥပုသ္ရက္မွာ ေက်ာင္း၀ုိင္းထဲ ဆြမ္းေတာ္ႀကီး ေလာင္းလွဴဖုိ႔ သြားၾကတဲ့ မိန္းကေလး အတန္းထဲ တစ္ဖက္ ကာလသား ေတြက ေဗ်ာက္အုိး အတြဲလုိက္ ပစ္ထည့္လုိက္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြ လန္႔ဖ်ပ္ျပီး တုိးေ၀ွ႔ ေျပးလာရင္း ဆြမ္းအုပ္ေတြ ေမွာက္လုိေမွာက္၊ လုံခ်ည္ေတြ ဖုိးရုိးဖားရား ကုိးရုိးကားရား အျဖစ္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး ဟုိဘက္ပုိင္း၊ ဒီဘက္ပုိင္း တုတ္တျပက္ ဓားတျပက္ျဖစ္ျပီး ရုံးျပင္ ကနား ေရာက္ပါေရာ။ အျပန္အလွန္ စြဲၾကတုိင္ၾကဆုိေတာ့ ေယကၤ်ားေတြ အားလုံး ေလာက္နီးပါးက တရားခံ၊ မိန္းမေတြ အားလုံးနီးပါးက သက္ေသေပါ့။

ဒီျမိဳ႔နယ္မွာ ဒီရြာက မႈခင္း အမ်ားဆုံးလုိ႔ ျဖစ္ေနတာရယ္၊ ဒီရြာရဲ့ ရန္ျငိဳး အာဃာတ ေတြရယ္လုိ႔ သိထားတဲ့အတြက္ ရုံးကလည္း ပညာသား ျပလုိက္တယ္။ မုိးဦးက်လုိ႔ ႀကဲ ေကာင္း လွဲေကာင္းခ်ိန္ေရာက္ရင္ ရုံးခိ်န္းဆင့္ရင္းနဲ႔ တစ္ႏွစ္လုံး ေတာင္သူ လုပ္ငန္း ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ ရန္ျငိဳးေတြက ေလ်ာ့မသြားပါဘူး။

လူႀကီးေတြက မာန္မာနေတြ၊ ေဒါသေတြနဲ႔ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ မေခၚႏုိင္ မေျပာႏုိင္ တင္းမာ ေနၾကေပမယ့္ လူငယ္ေတြကေတာ့ ရြာနဲ႔ သုံးမုိင္ေက်ာ္ ေလာက္ေ၀းတဲ့ အလယ္ တန္းေက်ာင္းမွာ အတူ ေက်ာင္းတက္ ေနရတာျဖစ္လို႔ အခ်င္းခ်င္း ေက်ာင္းေနဖက္ သူ ငယ္ခ်င္းမ်ား အျဖစ္ ခင္မင္ရင္းနွီးၾကပါတယ္။

တစ္နွစ္ မုိးဦးက်မွာ ေတာင္ပုိင္း သူႀကီးရဲ့သား ေတာထဲမွာ ယာထြန္းရင္း ပုိးထိ( ေျမြ ေပြးကုိက္)ပါေလေရာ၊ အနီးအပါး ယာကြက္မွလည္း ေျမာက္ပုိင္း သူႀကီးတုိ႔ သားအဖနွစ္ ေယာက္က ထြန္စက္နဲ႔ ယာထြန္ေနၾကတယ္။ ပုိးထိတဲ့ ကေလးကေအာ္ျပီး အကူအညီ ေတာင္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ေျမာက္ပုိင္း သူႀကီးသားက မေနနုိင္ဘူး၊ ထြန္စက္ကုိ ဒီ အတုိင္း ရပ္ထားခဲ့ျပီး ေျပးသြားပါတယ္။ အနားေရာက္လုိ႔ အက်ိဳးအေၾကာင္းစုံ သိတဲ့အခါ အေဖကုိ လွမ္းေအာ္ေခၚရင္ သူ ဗဟုသုတရွိထား သေလာက္ ေရွးဦးသူနာျပဳနည္းနဲ႔ ဒဏ္ ရာအထက္နားမွာ သူ၀တ္ထားတဲ့ စြပ္က်ယ္အကႌ်ကုိ ခြ်တ္ျပီး စည္းေပးလုိက္တယ္။ အေဖ ေရာက္လာေတာ့ နွစ္ေယာက္သား ေပြ႕သယ္ျပီး သုံးမုိင္ေက်ာ္ေလာက္ေ၀းတဲ့ တုိက္နယ္ ေဆးရုံရွိရာကုိ ထြန္စက္နဲ႔ သယ္ျပီး ပုိ႔လုိက္ၾကပါတယ္။

ေဆးရုံ အခ်ိန္မီ ေရာက္သြားတဲ့အတြက္ ကေလးဘာမွ ကတိမ္းကပါး မျဖစ္ဘဲ သက္သာခြင့္ ရသြားပါတယ္။ အေျခအေန စိတ္ခ်ရျပီဆုိတာ သိေတာ့မွ ကေလးကုိ ေဆးရုံမွာပဲ ထားခဲ့ကာ ေျမာက္ပုိင္းလူႀကီးတုိ႔ သားအဖက ရြာျပန္ျပီး ေတာင္ပုိင္းက ကေလးမိဘေတြကုိ သတင္းေပးၾကေတာ့ ေဆးရုံလုိက္သြားၾကတယ္။ ဟုိေရာက္လုိ႔ အေၾကာင္းစုံလည္းသိရ၊ ကေလးကလည္း စိတ္ခ်ရျပီဆုိေတာ့ ရြာကုိ ျပန္လာျပီး ေတာင္ပုိင္္လူႀကီးက ေျမာက္ပုိင္း လူႀကီးအိမ္ကုိ ေနာက္ပါ ကုိယ္ရံေတာ္ မပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္း သြားတယ္။

ဟုိေရာက္ေတာ့ “ ကဲ….ရွည္ရွည္ ေ၀းေ၀းေတြ ေျပာမေနေတာ့ဘူး သူငယ္ခ်င္းတုိ႔၊ တုိ႔ လူႀကီးေတြ ရန္ျငိဳး အာဃာတႀကီးခဲ့ၾကလုိ႔ ရြာလည္း နာမည္ပ်က္၊ လူေတြလည္း စီးပြားပ်က္နဲ႔ ႀကဳ့ံခဲ့ရတာ ႏွစ္ပရိေစၦဒေတြ မ်ားလွျပီ၊ ခုလည္း သူတုိ႔ ကေလးခ်င္းက ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္နဲ႔ အခ်ိန္မီ ကယ္ခဲ့ေပလုိ႔သာ မဟုတ္ရင္ ငါ့သား ေရစုံ နစ္ရမွာ၊ ကေလးေတြခ်င္း ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ၾကသလုိ မင္းတုိ႔ငါတုိ႔လည္း ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။ ကေလးေတြက အသိအလိမၼာ ရွိၾကလ်က္နဲ႔ တုိ႔တစ္ေတြက မမုိက္သင့္ၾကေတာ့ဘူး။ ငါလည္း မင္းအေပၚ ဘာရန္ရန္ျငိဳးမွ မထားေတာ့ဘူး၊ အားလုံး ခြင့္လႊတ္တယ္။ မင္းလည္း ငါ့အေပၚ ခြင့္လႊတ္ပါ”ဆုိျပီး ေတာင္းပန္လုိက္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ သူတုိ႔လည္း ေမာဟ မာန္မာနေတြ ဖုံးထားၾကလုိ႔သာ တင္းေနၾကတာ။ တစ္ရြာတည္းေန၊ တစ္ေရထဲ ေသာက္၊ တစ္ေက်ာင္းတည္း ထြက္ေတြပဲဟာ ဘယ္ေအာင့္ထားနုိင္ၾကမလဲ။ တစ္ခါတည္း ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားရွိမွ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ဖက္ငုိရင္ အလြမ္းေတာင္ သယ္ေန လုိက္ၾကပါေသးသတဲ့။

ခုေတာ့ အဲဒီရြာႀကီးက တုိက္ေတြ၊ ကားေတြ၊ တီဗြီစေလာင္းေတြနဲ႔ ညီညြတ္စည္ကား ေနၾကပါျပီ၊ ဒါဟာ ေလာကေရး သက္သက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကေတာ့ ဗ်ာပါဒ၀ိတက္ေတြကုိ အဗ်ာပါဒ၀ိတက္နဲ႔ အစားထုိးႏုိင္ခဲ့ ရင္ ေလာကေရးမွာသာ မကပါဘူး ဒီထက္အေရးႀကီးတဲ့ ဓမၼေရးရာမွာလည္း..

အပဏၰက ပဋိပဒံ ပဋိပေႏၷာေဟာတိ- မခြ်တ္မယြင္းတဲ့ အက်င့္ကို က်င့္သူျဖစ္တယ္။ ေယာနိစႆ အာရဒၶါေဟာတိ အာသ၀ါနံ ခယာယ- အာသေ၀ါကုန္ခန္း(ရဟႏၱာ)ျဖစ္ရန္ အေၾကာင္း တရားနဲ႔ ျပည့္စုံသူလည္းျဖစ္တယ္”လုိ႔ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

အေတြးမွန္၊ အေျပာမွန္၊ အျပဳမွန္မ်ားနဲ႔ ဘ၀ျပန္ခ်ီကုိ စည္းခ်က္ညီညီ ကႏုိင္ၾကပါေစ။

ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)

Read more...

Report: May 2010 weekend meditation retreat

12/05/2010

by Cittasamvaro

The first weekend in May 2010, some 30 of us took Australian Abbot and webmaster of Buddhanet.net to Hua Hin for a meditation weekend.

Click here to jump to the photo album (which is hosted on facebook)

We’d booked in a brand new block of condos called Blue Mountain Golf Resort. It is a large block of holiday condos, which remain largely unsold. The management therefore opened it up for use as a hotel to make use of the empty rooms. There were 30 of us in the end – which is pretty much the maximum we could have managed – sorry to those who tried to book in but were too late. We went by two minivans which were packed to the ceiling – next time we’ll have to ask people to bring just soft bags that can be stowed at the feet or under the seats, as there is no luggage space in the 14 seater vans after all the sitting mats have been stowed. The driver insisted on taking his girlfriend along too, which did not help. The way back was a little easier as several people went back in the private cars.

The meditation room is a large condo, with plenty of space. What was lacking in monastic atmosphere, was plentiful in air-conditioned comfort and cleanliness. It was very quiet and had great views out over Hua Hin and the ocean. The rooms were also great, with plenty of space, even when sharing.

Ajahn Pannyavaro was leading the meditation. Essentially a forest meditator, he comes from the lineage of Sayadaw U Janaka (Chinmay Sayadaw). Focus is on mindful sitting and walking with six stages of foot movement. Most of the yogis had some prior experience at meditation. There was plenty of walking space in the air-con rooms of the condo block and around the 6th floor. There were practically no other guests, so we had the place to ourselves for the most part.

We have to offer thanks to Khun Ubol for giving us the chance to use this great facility at such a big discount. The staff and service were excellent as they really looked after us. The food was excellent too.

We will be arranging more retreats in the near future. There are a number of venues we can use, some of which are pretty basic, but very cheap. Others are set up for professional silent and structured retreats.

It is a learning curve organising a group of people – and much has been learned for next time. Including listening to the advice of Rubby, as she is usually right! Rubby deftly handled all the money and hotel liasing, for which we are all grateful.

About 9500 baht was offered in donations at the end of the retreat, to which we added about 6000 baht that was left over after paying all the bills. All of this was offered to Ven. Pannyavaro’s Bodhi Tree temple in Australia. Sadhu!

Read more...

“ေနပူလည္း ခဏပါ ကေလးရယ္….၊”

Posted 6:45 AM by ကိုေနာ in Labels: ကဗ်ာ

မင္းေလးက
ကိုယ့္အိပ္မက္ပါကြယ္…
ကိုယ့္ဆီမလာခ်င္ပါနဲ႔
မေခၚရက္ဘူး…။

ဆက္ပ်ံလိုက္ပါ…
သင့္ေတာ္ရာ သြား
အၿမင့္ေပၚမွာ နားပါ….၊
ကိုယ့္အရိပ္ ၀င္မခိုပါနဲ႔
ခရီးဖင့္သြားလိမ့္မယ္….။

ဆက္ပ်ံလိုက္ပါ….
ေဟာ…ဟိုမွာ ေတာအုပ္….
အပင္တိုင္း ၾကိဳေနလိမ့္မယ္….ေနာ့
ေနပူလည္း ခဏပါကြယ့္….။

ဒီအပင္က
အရိပ္လွေပမယ့္
စိတ္မခ်ရဘူး ကေလးရယ္…။

ကိုေနာ
၁၂.၅.၂၀၁၀

၁။ ၀ုန္း….ဖုန္း…..ဒိုင္း….ၿဗန္း….

၂။ ေ၀ါ….ေ၀ါ….ရွေလာ…ေဟာ…ေၿဗာ….

၃။ ဂြီး…ဂီြး…ဂီး…ဟီး…ဟီး…..
၄။ ၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀..။
အဖြင့္….၁-သည္ ကိုေနာအသည္းေပါက္ကြဲသံၿဖစ္၍….၂-ကား မ်က္ရည္က်သံၿဖစ္သည္။
၃-မွာ ငိုသံၿဖစ္ၿပီး….၄-ကား ဇီး႐ိုးမဟုတ္ ၀လံုးမ်ားၿဖစ္သည္။

Read more...

(မႏၱေလး) မစိုးရိမ္ဓမၼသဘင္ ဆင္ယင္က်င္းပမည္

ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္းတို႕……….
တရားနာ ျခင္းသည္ ၾကီးျမတ္ေသာ မဂၤလာ ခ်မ္းသာ တစ္ပါး ျဖစ္ပါ ေသာေၾကာင့္ အပတ္စဥ္ တရားပြဲမ်ား ဆင္ယင္ က်င္းပေလ့ ရွိေသာ ဇယ မဂၤလာ ဗုဒၶ ၀ိဟာရ (Clementi Temple) ေက်ာင္းေတာ္ ျမတ္တြင္ ယခု လာမည့္ စေနေန႕ ညေန (၇) နာရီ (၃၀) မိနစ္တြင္ ဓမၼသဘင္ ဆင္ယင္က်င္းပမည္ ျဖစ္ပါ ေသာေၾကာင့္ တရားေတာ္နာ ၾကြေရာက္ပါရန္ ခင္မင္ ရင္းနီွးစြာ ဖိတ္ၾကား အပ္ပါသည္။

ေဒါက္တာအရွင္၀ိစိတၱ(ဓမၼာစရိယ၊B.A,M.A,M.A,Ph.D)ႏွင့္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္ေက်ာင္းေတာ္ျမတ္ေကာ္မတီတို႕ဦးေဆာင္ကာ
ဆရာေတာ္ ရဟန္းဒကာDavidဦးၾကည္ထြန္း၊ရဟန္းဒါယိကာမေေဒါက္တာလဲ့လဲ့မိုးတို႕ႏွွင့္ေစတနာရွင္၊ ပါရမီရွင္မ်ား ဆင္ယင္ထားအပ္ေသာ သာသနပါလ သိမ္ေတာ္ အတြင္း ပါရမီရွင္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္ဇနီးေမာင္ႏွံ မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဦးစန္းယုလိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိွဳင္ +ဇနီးေဒါက္တာလွႏုျဖဴတို႕လွဴဒါန္းပူေဇာ္ထားအပ္ေသာဇယမဂၤလာမာရ္ ေအာင္ျမင္ဘုရားၾကီးေရွ႕ေတာ္ေမွာက္၀ယ္မႏၱေလးျမိဳ႕မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္စာခ်ဆရာ
ေတာ္ ဘဒၵႏၱ ေသာမာစာရ သည္ ထူးျမတ္ေသာတရားေတာ္မ်ားကို ေဟာၾကားမည္ျဖစ္ပါသည္။

ဓမၼကထိကဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱ ေသာမာစာရ (မႏၱေလး)
သာသနဓဇ ဓမၼာစရိယ
သာသနေဇာတိပါလ ဓမၼာစရိယ
သာသန႕ႏူဂၢ ဟ ဓမၼာစရိယ

တရားေတာ္အမည္----"ဘ၀အလွ ဆင္းျမန္းၾကစို႔ " တရားေဒသနာေတာ္
ေန႕ရက္ ----------- (၁၅.၅.၂၀၁၀) စေနေန႕

အခ်ိန္ ညေန ၇နာရီ ၃၀ မွ ၉ ၀၀ နာရီထိ

ေနရာ
ဇယ မဂၤလာ ဗုဒၶ ၀ိဟာရ ေက်ာင္းေတာ္ (Clementi Temple)
23A , Jalan Mas Puteh Along West Coast Road Singapore 128628,
Near Esso Station

(တရားပြဲ ျဖစ္ေျမာက္ေရး ေကာ္မတီ)
Ph; 6778 1678, 91220887
www.anantametta.org

မွတ္ခ်က္။ ။တရားေတာ္နာ ၾကြေရာက္ လာေသာ ပါရမီရွင္ မ်ားအား ျမန္မာ့ရိုးရာ မုန္႕တီျဖင့္ ေကြ်းေမြးပါမည္။

၁၊ အလွဆင္လို၊ မ်ားပုဂၢိဳလ္၊ ဘယ္လိုတရား ပါြးမလဲ။

၂၊ မေနာလွမွ၊ ရုပ္လည္းလွ၊ ဘ၀လွမည္သာ။

၃၊ စိတ္ကိုလည္းျပင္၊ ရုပ္လည္းျပင္၊ ျပင္ဆင္တိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိုင္းလွ၊ ဒို႔ဘ၀။

Posted by အနႏၱေမတၱာ

Read more...