၄၇။ ဝဋ္ေႂကြးႀကီးသည့္ လင္မုန္းမ အပိုင္း-၄
ဤမွ် လွပယဥ္ေက်းေသာ အမ်ိဳးေကာင္း သမီးအား သာေကတ သူေဌးသားသည္ မည္သည့္အတြက္ စြန္႔ပစ္ရသနည္း။
ေစာေၾကာသူတို႔ တိတ္တဆိတ္ စံုစမ္း ေစာေၾကာေနၾကေသာ္လည္း တစ္လင္ကြာ တစ္ခုလတ္မကေလး ဣသိဒါသီအား ႀကိဳက္သူမရွားပါ။ စံုမက္သူ မရွားပါ။ အလွပန္း ပို၍ ပြင့္လာသည္ မဟုတ္သေလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ လအနည္းငယ္ အၾကာတြင္ ဣသိဒါသီ၏ ဖခင္ ဥေဇၨနီ သူေဌးႀကီးသည္ သူေဌးသား တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေဆာင္ႏွင္းလိုက္ျပန္ေလသည္။
ဣသိဒါသီသည္ ခဲမွန္ဖူးေသာ စာသူငယ္ ျဖစ္၏။ သို႔အတြက္၊ ဒုတိယလင္ ခ်စ္ေစရန္ ျမတ္ႏိုး တြယ္တာေစရန္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားသည္ မိမိအတြက္ အသက္ရွင္ျခင္း မဟုတ္၊ လင့္အတြက္ အသက္ရွင္ေနရသူ ျဖစ္ေအာင္ ဣသိဒါသီ ေဆာင္ရြက္သည္။
သို႔ေသာ္၊ သူလိုလားေသာ ေမတၱာမ်ား အၾကင္နာမ်ားကို မရရွာပါ။ ပထမလင္ တင္ေသာ ခန္းဝင္ ပစၥည္းဖိုး လက္ဖြဲ႔ဖိုး၏ ထက္ဝက္သာ တင္ႏိုင္ေသာ ထို ဒုတိယလင္မွာလည္း၊ ဣသိဒါသီကို ဆက္ေပါင္းမည္ေလာ၊ အသတ္ခံမည္ေလာ ေမးလွ်င္၊ အေသခံပါရေစ ေျပာမည့္ အေျခအေနသို႔ ဆိုက္ေရာက္လာ၏။
သို႔အတြက္၊ ဒုတိယ လင့္အိမ္တြင္ တစ္လမွ် ေနထိုင္ၿပီးသည့္ အဆံုး၌၊ ဣသိဒါသီမွာ အဖအိမ္သို႔ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာရ ျပန္ေလ၏။ သို႔ရာတြင္ လင္ကမုန္း၍ လင္ ႏွစ္ဆက္၏ ပစ္ပယ္ခံရေသာ္လည္း၊ မိန္းမသည္ မိန္းမသာ ျဖစ္သည္ဟု ဖခင္ႏွင့္ တကြ သားခ်င္းမ်ားကပါ သေဘာထားသည္။
အရြယ္ေရာက္ေသာ မိန္းမသည္ လင္မရွိက မတင့္တယ္။ မိန္းမဟူသည္ လင့္ အာခံတြင္းထဲ၌ ၾကဳတ္ျဖင့္ ေနပါလ်က္၊ ေသြးေဆာင္ ျဖားေယာင္းခံရ၏။ တစ္ပင္တိုင္နန္း၏ ဘံု ခုႏွစ္ဆင့္တြင္ ထားေသာ္လည္း ေသြးေဆာင္ ဖ်က္ဆီး ခံရသည့္ေဘးမွ မလြတ္။
ထိုမွတစ္ပါး၊ မိန္းမဟူသည္ စိတ္မခ်ေသာေၾကာင့္ လက္ကို ဖခင္က ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ၾကားမွ တံစက္ၿမိတ္ ေအာက္သို႔ ထြက္ကာ ေရခ်ိဳးစဥ္တြင္ အျခားလက္တစ္ေခ်ာင္း အစားထိုးကာ လင့္ေနာက္ လိုက္ေျပးေသာ အစားမ်ားလည္း ျဖစ္ေခ်၏။
သို႔ျဖစ္သျဖင့္ အဖသည္ သမီးအား လင္ႏွင့္ သားႏွင့္ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ရွိေစရန္ ႀကံဆရျပန္သည္။ သို႔ျဖင့္ တစ္ေန႔တြင္ အိမ္ေပါက္ဝသို႔ ကယ္ပါ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ေလွ်ာ္မွ်င္ပုဆိုးပိုင္း ဝတ္လ်က္၊ ခြက္တစ္ခြက္စြဲ၊ အိုးတစ္လံုး လြယ္ထားေသာ္လည္း၊ ကယ္ပါ မည္ကာ မတၱမဟုတ္။ အသံသာယာသည္၊ ရုပ္ရည္လည္း မဆိုးရြားလွ။
“သနားၾကပါခင္ဗ်ာ၊ ထမင္းက်န္ကေလး တစ္ဆုပ္တစ္ခဲ”
ဥေဇၨနီသူေဌးသည္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာၿပီး၊ ကယ္ပါေရွ႕၌ ရပ္သည္။
“ေဟ့ေကာင္ မင္း ဆင္းဆင္းရဲရဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း မေတာင္းရမ္းဘဲ၊ သူေဌး သမက္အျဖစ္ စည္းစိမ္နဲ႔ မေနခ်င္ဘူးလား”
သူေတာင္းစားမွာ ၾကားရသည့္ စကားကို မယံု၊ တစ္စံုတစ္ရာ ျပန္မေျပာႏိုင္၊ သူေဌးက ထပ္မံေျပာသည္။ ေလသာ ျပတင္း၌ ရပ္ေနေသာ သမီးကို ျပသည္။
“သူေဌးမင္း ၊ တကယ္…. တကယ္ ေျပာ ေျပာ”
“ေပးစမ္း မင္းခြက္နဲ႔အိုး၊ ခြ်တ္စမ္း မင့္ပုဆိုးပိုင္း၊ ဟဲ့ ေက်းကြ်န္ေတြ သူ႔ကို ေခၚသြားၿပီး နံ႔သာရည္နဲ႔ ေရခ်ိဳးေပးၾက၊ အစာမေခ်ရေသးတဲ့ အဝတ္ေတြ ဝတ္ေပးလိုက္ၾက”
သူေဌးသည္ သူ႔တြက္ကိန္းႏွင့္သူ ျဖစ္၏။
ပထမသားမက္သည္ တန္းတူ ရည္တူ သူေဌးမ်ိဳး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔သမီးကို ပစ္ပယ္သည္။ ဒုတိယ သမက္မွာလည္း၊ မိမိေအာက္ ပစၥည္းအရာ နိမ့္က်ေစကာမူ၊ သူေဌးမ်ိဳးပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေၾကာင့္သာ၊ သူ႔သမီး အေခ်ာအယဥ္ အလွကို စြန္႔ပစ္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သည္ သူေတာင္းစားကား ထမင္းသိုးတစ္ဆုပ္ ရရန္ ေျခတိုေအာင္ ေလွ်ာက္ရသူ၊ အသံျပာေအာင္ အသနားခံပါမွ ထမင္းၾကမ္း တစ္ခဲရသူ၊ သည္ကဲ့သို႔ အေျခဆိုးသူသည္ မည္သို႔မွ် မေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္ေသာ သူေဌးသမီးကို ရၿပီး အဝတ္ေကာင္းဝတ္ အစားေကာင္းစားကာ၊ ခ်မ္းသာစြာ ေနရလွ်င္ သမီးရတနာအား မည္သို႔လွ်င္ ေရွာင္ခြာမည္နည္း။
ဥေဇၨနီ သူေဌးသည္ ထိုသို႔ေတြးၿပီး သမီးအား သူေတာင္းစားႏွင့္ ထိမ္းျမားေပးျခင္း ျဖစ္၏။ ဣသိဒါသီကလည္း သူေတာင္းစား တကားဟု မထီမဲ့ျမင္ မလုပ္၊ အဖ ေဆာင္ႏွင္းေသာ လင္သား အျဖစ္ ရိုေသေလးစားစြာ လုပ္ေကြ်းသည္။
(ဝဋ္ေႂကြးႀကီးသည့္ လင္မုန္းမ အပိုင္း-၄ အဆက္အား ဆက္တင္ပါမည္)
Written by Administrator | 
