စိတ္အစဥ္အတန္း (၅) - အႏၲရာယ္ငါးပါး၊ ဘံုစိတ္ရ
လူေတြအေနနဲ႔က တစ္ခု သတိထားဖို႔ ရွိတယ္။
အဲဒါလည္း ေျပာခ်င္တယ္။
လူဆိုတာ ဝိနည္းကို တကယ္ နားလည္တာ မဟုတ္ဘူး။ ၾကားဖူးနားဝသာ ရွိတယ္။
ဆိုပါေတာ့ .... ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ညစာစားေနတာကို ကိုယ္က ျမင္တယ္၊ ပြဲၾကည့္ေနတာ ျမင္တယ္၊ ဒီေတာ့ ပါးစပ္က လႊတ္ကနဲ ေျပာမိတတ္တယ္။
‘ညစာ စားေနတာပါကြာ၊ ဘယ္ .. ဘုန္းႀကီးဟုတ္ေတာ့မလဲ’
‘ပြဲၾကည့္ေနတယ္ကြာ၊ ဘယ္ .. ဘုန္းႀကီးဟုတ္ေတာ့မလဲ’
အဲဒီလို မေျပာမိၾကေစနဲ႔။
ပြဲၾကည့္ေပမယ္လို႔ သူကေတာ့၊ ဘုန္းႀကီးကေတာ့ ဘုန္းႀကီးပဲ။ ဘုန္းႀကီးေကာင္း မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ .. ဟုတ္လား။
ညစာစားေနရင္လည္း ဘုန္းႀကီးကေတာ့ ဘုန္းႀကီးပဲ။ အရက္ေသာက္ဦးေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ဘုန္းႀကီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးပဲ။
‘ဘုန္းႀကီး မဟုတ္ဘူး’လို႔ သြားၿပီး မေျပာမိေစနဲ႔။ မေကာင္းတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတာ့ ဟုတ္တယ္ေပါ့ေလ။
သို႔ေသာ္ ဘုန္းႀကီး မဟုတ္ဘူးဆိုတာက ဘာက်မွလည္းဆိုေတာ့ ပါရာဇိကက်မွ ဘုန္းႀကီး မဟုတ္တာ။
ေမထုန္မွီဝဲတယ္၊ သူမ်ားဥစၥာခိုးတယ္၊ လူသတ္တယ္၊ ကိုယ့္မွာ စ်ာန္, မဂ္, ဖိုလ္ မရွိဘဲနဲ႔ စ်ာန္, မဂ္, ဖိုလ္ရွိတယ္လို႔ လိမ္ေျပာတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္မွ ပါရာဇိက က်တယ္။
အဲဒီလို ပါရာဇိကက်မွသာ သူဟာ ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့တာ။
တျခားသိကၡာပုဒ္ က်ဴးလြန္ထားရင္ သူက ရဟန္းေတာ့ ရဟန္းပဲ။
အဲဒီအျပစ္ေတြကို ကုစားရင္ ရေသးတယ္။ ေဒသနာၾကားတယ္ သို႔မဟုတ္ ဒဏ္ထမ္းတယ္ပဲ ေျပာၾကပါစို႔၊ အဲဒီလို ေနသြားရင္ ကုစားရင္ ရေသးတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ရဟန္းမဟုတ္ဘူး၊ ဒီလုိလုပ္ေနရင္ေတာ့ ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး လႊတ္ခနဲ လႊတ္ခနဲ ေျပာမိတတ္တယ္။
အဲဒါ သိပ္အျပစ္ႀကီးတာ။
ရဟန္းဟုတ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကို ရဟန္းမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာမိတာဟာ ဒီဟာနီးပါး အျပစ္ႀကီးတယ္ေနာ္။
ဟိုပုဂၢိဳလ္က အရိယာျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ပိုဆိုးတာေပ့ါေလ။
အရိယာမဟုတ္လည္း အဲဒီအျပစ္ဟာ ႀကီးတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒါေတာ့ သတိထားၾက။
“ဘုန္းႀကီးက မေကာင္းတဲ့ ဘုန္းႀကီးပဲ”၊ ဒါကေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ေျပာရင္ ျဖစ္ေသးတယ္။
ဒါကလည္း မေျပာရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ။ အေအးဆံုးပဲ။
တစ္ေနရာမွာ ၾကားဖူးတာ ... ဘုန္းႀကီးက လိမ္ေျပာတယ္တဲ့။
တကယ္လိမ္သလား ဘာလားေတာ့ မသိဘူး။
သူကေတာ့ ဘုန္းႀကီးလိမ္ေျပာတာ ထင္ၿပီးေတာ့ လိမ္ေျပာရင္ ဘုန္းႀကီးမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ အဲဒီဘုန္းႀကီးကို သူက တိုက္႐ိုက္ မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ ျပန္ေျပာတာတဲ့။
အဲဒါမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ထိုက္ဘူး။
လိမ္ေျပာရင္လည္းပဲ သူလိမ္ေျပာလို႔ ဘုန္းႀကီးက ဘုန္းႀကီးဆိုးေပါ့ေလ။ လိမ္ေျပာတဲ့အတြက္လည္း ပါစိတ္အာပတ္သင့္တယ္ေပါ့။
ပါစိတ္အာပတ္သင့္ရင္လည္း အာပတ္ေျဖလိုက္ရင္ ရတာပဲ။
အဲဒီေတာ့ လိမ္ေျပာတာကို ကိုယ္က မႀကိဳက္ရင္ ဒီဘုန္းႀကီးဟာ လိမ္ေျပာတတ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးပဲ၊ ဘုန္းႀကီးဆိုးပဲ ဆိုတာေလာက္ကေတာ့ ေျပာခ်င္ေျပာေပါ့ေလ။
အဲဒါဟာ လိမ္ေျပာတာနဲ႔ ဘုန္းႀကီးမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဘုန္းႀကီးမဟုတ္တာနဲ႔ သူ႔ကို မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ ... ဒါမ်ိဳးကေတာ့ မလုပ္ထိုက္ဘူး။
အဲဒါကလည္း လူေတြအေနနဲ႔ သတိထားသင့္တယ္။
ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ အဆိုတစ္ခု ရွိတယ္။
ဆူးေပၚဖက္က်လည္း ဖက္ေပါက္၊ ဖက္ေပၚဆူးက်လည္း ဖက္ေပါက္ဆိုတဲ့ စကား ရွိတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ လူအေနနဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အလြန္ဆံုး ေဆာက္တည္ႏိုင္ရင္ ၁၀-ပါးသီလေနာ္။ ဒီထက္ေအာက္လိုက္ရင္ ၈-ပါးသီလ၊ ဒီထက္ေအာက္လိုက္ရင္ ၅-ပါးသီလ၊ ငါးပါးသီလေတာင္ အခုအခါမွာ အႏိုင္ႏိုင္ ထိန္းၾကရတယ္။
ရဟန္းဆိုတာ သိကၡာပုဒ္ေတြ က်ဴးလြန္ေနဦး၊ သူ႔မွာ အမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ထက္ေတာ့ မ်ားမ်ားရွိေသးတယ္ေပါ့ေလ။
အဲဒါကို သတိထားရမယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ မေျပာမိေအာင္သာ ဂ႐ုစိုက္ၾက။
လူကေန ဘုန္းႀကီးကို ေျပာတာပဲ ဂ႐ုစိုက္ရမွာလားဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးအခ်င္းခ်င္းလည္း မေျပာမိေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရမွာပဲ။
ဘာျပဳလို႔လည္းဆိုေတာ့ ဒါမ်ိဳးက ဘုန္းႀကီးကေျပာေတာ့ အျပစ္မရွိဘူးလို႔။ ဒီဘုန္းႀကီးက ဟိုဘုန္းႀကီးကို ေျပာမိမယ္၊ သို႔မဟုတ္ ခုနကလို စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ မရတာတို႔ ေျပာမိမယ္။
အကယ္၍ အထူးသျဖင့္ ဟိုဘုန္းႀကီးက စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ရၿပီးသား ဘုန္းႀကီးျဖစ္ေနရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲေနာ္။
အဲဒါေၾကာင့္ အရိယူပဝါဒႏၲရာယ္ဆိုတာကို အလြန္သတိထားထိုက္တယ္။
(အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ)
+++++
၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၃ ရက္ စေနေန႔ ညေန ၄း၀၀ နာရီတြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕၊ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ ဆရာေတာ္ အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ၏ အဘိဓမၼာသင္တန္း၊ ပို႔ခ်ခ်က္အပတ္စဥ္ (၂၆) သင္ခန္းစာကို သင္ၾကား ပို႔ခ်၏။
ေရွးဦး ပထမ နာရီတြင္ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က အဘိဓမၼာသင္ခန္းစာမ်ား ေက်ညက္ေစရန္ သင္ၾကားၿပီး သင္ခန္းစာမ်ားကို ဆို႐ိုးမ်ား က်က္မွတ္ေစ၍ ျပန္လည္ ရွင္းျပ သင္ၾကားေပး၏။
ညေန ၅း၀၀ နာရီမွ ၆း၀၀ နာရီထိ ဆရာေတာ္ အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ၏ အသံသြင္းသင္ခန္းစာကို သင္ယူ ေလ့လာၾကရသည္။
ယခုအပတ္သင္ခန္းစာတြင္ နတ္ဘံု နတ္႐ြာ ေကာင္းရာ ဘံုဘဝသို႔ ေရာက္ရွိေစေၾကာင္း၊ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ ရရွိ ေရာက္ရွိေစေၾကာင္းတို႔အတြက္ အတားအဆီးသဖြယ္ျဖစ္ေသာ အႏၲရာယ္ငါးပါးအေၾကာင္းကို အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းလင္းသြားၿပီး၊ စိတ္ႏွင့္ ဝီထိစိတ္ ခြဲျခားပံုႏွင့္ ကာမာဝစရဘံု, ႐ူပဘံု, အ႐ူပဘံုတို႔တြင္ ရႏိုင္ေသာ စိတ္မ်ား အေၾကာင္းကို ရွင္းျပ သင္ၾကားသြား၏။
+++++
အႏၲရာယ္ငါးပါး
နတ္ျပည္သို႔ မေရာက္ႏိုင္ေအာင္၊ စ်ာန္မရေအာင္, မဂ္မရေအာင္, ဖိုလ္မရေအာင္ တားျမစ္ေသာ အႏၲရာယ္ ငါးမ်ိဳး ရွိ၏။
လကၤာ
‘ကံ’ ‘ကိေလသ’၊ ‘ဝိပါက’၊ ‘ဝါဒ’ ‘တိကၠမာ’
နတ္႐ြာနိဗၺာန္၊ မဂ္ဖိုလ္စ်ာန္၊ ငါးတန္ အႏၲရာ။
‘ကံ’ = ကမၼႏၲရာယ္
‘ကိေလသ’ = ကိေလသႏၲရာယ္
‘ဝိပါက’ = ဝိပါကႏၲရာယ္
‘ဝါဒ’ = အရိယူပဝါဒႏၲရာယ္
‘တိကၠမာ’ = အာဏာဝီတိကၠမႏၲရာယ္
ကမၼႏၲရာယ္
ပၪၥာနႏၲရိယကံငါးပါးႏွင့္ ဘိကၡဴနီမ၌ က်ဴးလြန္မႈျဖစ္ေသာ အကုသိုလ္ကံတည္းဟူေသာ အႏၲရာယ္ကို က်ဴးလြန္ထားေသာ ပုဂၢိဳလ္မွာ ယခုဘဝ၌ စ်ာန္, မဂ္, ဖိုလ္တို႔ မရႏိုင္။ ေသၿပီးေနာက္ဘဝမွာလည္း သုဂတိမေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အပါယ္ေလးပါးသို႔ ဧကန္ က်ေရာက္၏။
ပၪၥာနႏၲရိယကံငါးပါး
(၁) အေမကို သတ္ျခင္း၊
(၂) အေဖကို သတ္ျခင္း၊
(၃) ရဟႏၲာကို သတ္ျခင္း၊
(၄) ျမတ္စြာဘုရားကို ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ ျပဳျခင္း၊
(၅) သံဃာသင္းခြဲျခင္း။
အေမ, အေဖကို သတ္ရာ၌ အေမမွန္း, အေဖမွန္း သိသည္ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ သတ္မိ၍ ေသလွ်င္ ဤကံထိုက္ေတာ့၏။ တျခားသူတစ္ဦးအမွတ္ျဖင့္ သတ္လိုက္ၿပီး အေမ သို႔မဟုတ္ အေဖျဖစ္ေနက ဤကံႀကီးထိုက္၏။ အလြန္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္း၏။
ရဟႏၲာကို သတ္ကလည္း ဤကံႀကီးထိုက္၏။
ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံၿပီးျဖစ္ရာ ဘုရားရွင္ကို ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ မျပဳႏိုင္ေတာ့ေသာ္လည္း ဘုရား႐ုပ္ပြား ေစတီေတာ္မ်ားကို ဖ်က္လို ဖ်က္ဆီး ျပဳလုပ္က ဤကံနီးပါး အလြန္ပင္ အျပစ္ႀကီးေၾကာင္း မွတ္သားရ၏။
သံဃာသင္းခြဲသည္ ဆိုရာ၌ သိမ္တစ္ခုအတြင္း တစ္ၿပိဳင္နက္ေသာ ခဏမွာ သံဃာ ၂-စုခြဲၿပီး ကံျပဳေအာင္ ျပဳလုပ္မွ သံဃာသင္းခြဲေသာကံ ထိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းမ်ားမွာသာ ဤကံ ထိုက္ႏိုင္၏။ လူမ်ား၊ သာမေဏမ်ားမွာ ဤကံ မထိုက္ႏိုင္။
သာမန္ သံဃာအခ်င္းခ်င္း ကြဲသြားေအာင္ ျပဳလုပ္႐ုံျဖင့္ သံဃေဘဒကံ မထိုက္ေသာ္လည္း အျပစ္ႀကီးမား၏။
အဇာတသတ္သည္ သူ႔အေဖကို သတ္သူျဖစ္ရာ ပိတုဃာတကကံထိုက္ၿပီး အပါယ္ငရဲသို႔ က်ေရာက္ရ၏။
ေဒဝဒတ္သည္လည္း ျမတ္စြာဘုရားကို ေသြးစိမ္းတည္ေအာင္ျပဳေသာ ကံႀကီး၊ သံဃာသင္းခြဲေသာ ကံႀကီးမ်ား ထုိက္သျဖင့္ အပါယ္ငရဲသို႔ က်ေရာက္ရ၏။
ဘိကၡဴနီမ၌ က်ဴးလြန္ျပဳက်င့္မိကလည္း ဤကမၼႏၲရာယ္ႀကီး ထိုက္၏။ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုမွာ ဤဘဝ၌ စ်ာန္, မဂ္, ဖိုလ္ မရႏိုင္ေတာ့ေသာ္လည္း ေနာင္တတရားရၿပီး ေကာင္းစြာ က်င့္ၾကံေနထိုင္သြားက သုဂတိဘဝ ရႏိုင္ေသးေၾကာင္း သိရ၏။
ဘုရားရွင္လက္ထက္တြင္ တန္ခိုးအရာ၌ ဧတဒဂ္ရေသာ ရွင္ဥပၸလဝဏ္ကို မုဒိန္းျပဳက်င့္သူ နႏၵလုလင္မွာ ေျမမ်ိဳခံရကာ အပါယ္ငရဲသို႔ က်ေရာက္ရ၏။
ကိေလသႏၲရာယ္
အယူအဆ ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ စြဲစြဲလန္းလန္း ယူထားေသာ နိယတမိစၧာဒိ႒ိကို ကိေလသႏၲရာယ္ဟု ေခၚ၏။
အက်ိဳးမရွိဘူးဟု ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ ယူဆေသာ နတၳိကဒိ႒ိ၊ ကံမရွိဘူးဟု ခိုင္ခုိင္ၿမဲၿမဲ ယူဆေသာ အကိရိယဒိ႒ိ၊ အေၾကာင္းမရွိဘူးဟု ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ ယူဆေသာ အေဟတုကဒိ႒ိ ဟူသည့္ မိစၧာဒိ႒ိ ၃-ခုကို နိယတမိစၧာဒိ႒ိဟု ေခၚ၏။
ဤနိယတမိစၧာဒိ႒ိအယူရွိသူမ်ားမွာလည္း ဤဘဝ၌ စ်ာန္, မဂ္, ဖိုလ္ မရႏိုင္၊ ေနာင္တမလြန္ သုဂတိဘဝ မရႏိုင္။
ဝိပါကႏၲရာယ္
ဝိပါက = ဝိပါက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ အႏၲရာယ္
အဟိတ္ပဋိသေႏၶေနပုဂၢိဳလ္၊ ဒြိဟိတ္ပဋိသေႏၶေနပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ ေနာက္ဘဝက ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ မေကာင္းမႈမ်ား၏ အက်ိဳးေပးျဖစ္ေသာ ဝိပါကႏၲရာယ္ေၾကာင့္ စ်ာန္, မဂ္, ဖိုလ္ မရႏိုင္။
သို႔ေသာ္ ယခုဘဝ၌ ေကာင္းမြန္စြာ ေနထိုင္ က်င့္ၾကံသြားပါက သုဂတိဘံုသို႔ ေရာက္ႏိုင္၏။ တိရစၧာန္ပင္ လူ႔ဘဝ ျပန္ရႏိုင္၏။
အရိယူပဝါဒႏၲရာယ္
အရိယာပုဂၢိဳလ္မွန္း သိသည္ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ ယုတ္မာေသာ စိတ္ထားျဖင့္ အရိယာပုဂၢိဳလ္ကို စြပ္စြဲ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း ျပဳမိပါက အရိယူပဝါဒႏၲရာယ္ထိုက္၏။ စိတ္ျဖင့္ ျပစ္မွားမိလွ်င္ပင္ အႏၲရာယ္ျဖစ္ႏိုင္သျဖင့္ အလြန္ ဂ႐ုစိုက္ သတိထားသင့္၏။
ေရွးက ရဟန္း ၂-ပါး ႐ြာထဲသို႔ ဆြမ္းခံဝင္ၾကရာ အသက္ႀကီးေသာ ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးမွာ ေလနာေရာဂါရွိသျဖင့္ ဆြမ္းခံရရွိေသာ ယာဂုပူပူကုိ မေအးခင္ ခ်က္ခ်င္း ဘုဥ္းေပးသံုးေဆာင္ရာ၊ အသက္ငယ္သူ ေသာတာပန္ရဟန္းက ကဲ့ရဲ႕ အျပစ္စကား ဆိုမိ၏။
ညေန၌ မေထရ္ႀကီးသည္ ရဟန္းငယ္ထံသို႔ ႂကြေရာက္၍ “ငါ့ရွင္ ... ရဟန္းကိစၥၿပီးေအာင္ ႀကိဳးစား ပြားမ်ားအားထုတ္ၿပီးပါၿပီလား” ဟု ေမးရာ၊ “တပည့္ေတာ္ ... ေသာတာပန္မွ်သာ ရွိပါေသးသည္ ဘုရား” ဆိုလွ်င္ “သို႔ဆိုလွ်င္ ... တရားဆက္ၿပီး အားထုတ္မည္ဆိုက ငါ့ရွင္အတြက္ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ေခ်ၿပီ” ဟု ရဟန္းငယ္၏ အက်ိဳးကိုလိုလား သတိေပးစကား ဆိုေလသည္။
ရဟန္းငယ္လည္း ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးကို ျပစ္မွားမိမွန္းသိသျဖင့္ ဝန္ခ် ေတာင္းပန္ေလသည္။
အရိယူပဝါဒႏၲရာယ္မွာ ျပစ္မွားမိေသာ ပုဂၢိဳလ္ထံ ကိုယ္တိုင္ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ျခင္း၊ ကိုယ္တိုင္သြားေရာက္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္က လူလႊတ္ေတာင္းပန္ျခင္း၊ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို ရွာမရေတာ့က တျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားေရွ႕, ဆရာသမားမ်ားေရွ႕တြင္ “ .... ဤကဲ့သို႔ ... ဤကဲ့သို႔ ... တပည့္ေတာ္သည္ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္ကို ျပစ္မွားမိထားပါသည္။ ဤအျပစ္အတြက္ မည္ကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္ရမည္ကို ၫႊန္ၾကား ဆံုးမေတာ္မူပါ” ဟု ဆိုရ၏။ ထိုတျခားပုဂၢိဳလ္မ်ား, ဆရာသမားမ်ားက “သို႔ဆိုလွ်င္ ထိုပုဂၢိဳလ္အား ဒီကေန ေတာင္းပန္ပါ။ ဟိုက ပုဂၢိဳလ္ကလည္း ခြင့္လႊတ္ပါလိမ့္မယ္” စသည္ ... ဆိုဆံုးမ ၫႊန္ၾကားသည့္အတိုင္း လိုက္နာ ေဆာင္႐ြက္ျခင္း၊ ထိုပုဂၢိဳလ္ ပရိနိဗၺာန္စံသြားၿပီဆိုလွ်င္ စံရာ ေနရာေဒသသို႔ သြားေရာက္၍ ေတာင္းပန္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ေက်ေအးႏိုင္ပါသည္။
အရိယာမဟုတ္သည္တိုင္ေအာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ က်င့္ၾကံေနထိုင္သူ ပုဂၢိဳလ္မွ်ကိုပင္ ကဲ့ရဲ႕ အျပစ္စကားဆိုျခင္းသည္ အရိယူပဝါဒကံနီးပါး အျပစ္ႀကီးသည္ဟု ဆို၏။
အာဏာဝီတိကၠမႏၲရာယ္
လြန္က်ဴးလိုေသာ စိတ္ေစတနာျဖင့္ သင့္ေရာက္အပ္ေသာ အာပတ္၊ ဘုရားရွင္၏ အာဏာကို လြန္ဆန္ေသာ, ဘုရားရွင္အား မ႐ိုေသရာေရာက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ အႏၲရာယ္ျဖစ္၏။
လူပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ မဆိုင္ဘဲ ဘုန္းႀကီးမ်ားႏွင့္သာ သက္ဆိုင္၏။
သင့္ေရာက္ေသာ အာပတ္ကို မေျဖဘဲ မကုစားဘဲ တရားအားထုတ္က တရားထူး မရႏိုင္။ နတ္႐ြာနိဗၺာန္ စ်ာန္ မဂ္ ဖိုလ္ မရႏိုင္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးမ်ားမွာ မၾကာခဏ အာပတ္ေျဖၾကရ၏။
အျပစ္အလိုက္ ေျဖနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အာပတ္ေျဖၾကရ၏။
+++++
ဘံုစိတ္ရ
၃၁ ဘံုကို အေသးစိတ္ မသင္ရေသးေသာေၾကာင့္ ကာမဘံု၊ ႐ူပဘံု၊ အ႐ူပဘံုမ်ားတြင္ ရႏိုင္ေသာ စိတ္မ်ားကိုသာ အၾကမ္းဖ်င္း ေလ့လာၾကရ၏။
စိတ္ႏွင့္ ဝီထိစိတ္
သၿဂႋဳဟ္က်မ္းတြင္ ‘ဝီထိစိတ္’ဟူ၍ သံုးႏႈန္းေလ့ရွိရာ ‘စိတ္’ႏွင့္ ‘ဝီထိစိတ္’ကို ခြဲျခား နားလည္ထားသင့္၏။
‘စိတ္’ဟုဆိုလွ်င္ သာမန္အားျဖင့္ စိတ္အက်ဥ္း ၈၉ ပါး၊ အက်ယ္ ၁၂၁ ပါးကို ဆို၏။
‘ဝီထိစိတ္’ဟုဆိုက “ဝီထိမွ လြတ္ေသာ ဝီထိမုတ္စိတ္မ်ား = ပဋိသေႏၶ, ဘဝင္, စုတိကိစၥတပ္စိတ္မ်ား” မပါသည့္ အျခားစိတ္မ်ားကို ဆိုလို၏။
ပဋိသေႏၶ, ဘဝင္, စုတိကိစၥတပ္သည့္ စိတ္ ၁၉ ပါး (ဥေပကၡာသႏၲီရဏ ၂ + မဟာဝိပါက္ ဂ + ႐ူပါဝစရဝိပါက္ ၅ + အ႐ူပါဝစရဝိပါက္ ၄) အနက္ ဥေပကၡာသႏၲီရဏ ၂ ပါးႏွင့္ မဟာဝိပါက္စိတ္ ၈ ပါးတို႔မွာ ‘တဒါ႐ုံကိစၥ’တပ္ခိုက္ ဝီထိစိတ္တြင္ ပါဝင္သျဖင့္ ႐ူပါဝစရဝိပါက္ ၅ ပါးႏွင့္ အ႐ူပါဝစရဝိပါက္ ၄ ပါး = ေပါင္း ၉ ပါးကို ၾကဥ္ေသာ္ ဝီထိစိတ္ ၈၀ ျဖစ္၏။
ကာမာဝစရဘံု (အပါယ္ ၄ ဘံု၊ လူ႔ဘံု၊ နတ္ဘံု ၆) တြင္ ဝီထိစိတ္ ၈၀ စလံုး ျဖစ္ႏိုင္၏။
အသညသတ္ဘံုမွတပါး ႐ူပါဝစရ ၁၅-ဘံု၌ မရႏိုင္ေသာ ဝီထိစိတ္မ်ား (စုစုေပါင္း ၁၆ ပါး)
ေဒါသမူေဒြး (ေဒါသျဖစ္လွ်င္ စ်ာန္မရႏိုင္သျဖင့္ ဘံုအားျဖင့္ ပယ္၏။ မဂ္ျဖင့္ ပယ္ျခင္း မဟုတ္။)
ဃာနဝိညာဏ္ေဒြး (ဃာနပသာဒမရွိသျဖင့္ မျဖစ္ႏိုင္။)
ဇိဝွါဝိညာဏ္ေဒြး (ဇိဝွါပသာဒမရွိသျဖင့္ မျဖစ္ႏိုင္။)
ကာယဝိညာဏ္ေဒြး (ကာယပသာဒမရွိသျဖင့္ မျဖစ္ႏိုင္။)
မဟာဝိပါက္စိတ္ ၈ (ကာမာဝစရဝိပါက္စိတ္ ၈) (႐ူပါဝစရ, အ႐ူပါဝစရဘံုမ်ား၌ မျဖစ္ႏိုင္။)
အသညသတ္ဘံုမွတပါး ႐ူပါဝစရ ၁၅-ဘံု၌ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ ဝီထိစိတ္မ်ား (စုစုေပါင္း ၆၄ ပါး)
ေဒါသမူေဒြးၾကဥ္ အကုသိုလ္စိတ္ ၁၀ ပါး
အဟိတ္စိတ္ထဲမွ စကၡဳဝိညာဏ္ ၂ ပါး၊ ေသာတဝိညာဏ္ ၂ ပါး၊ သမၸဋိစၧိဳင္း ၂ ပါး၊ သႏၲီရဏ ၃ ပါး၊ ပၪၥဒြါရာဝဇၨန္း၊ မေနာဒြါရာဝဇၨန္း၊ ဟသိတုပၸါဒ္ = ေပါင္း ၁၂ ပါး
မဟာကုသိုလ္ ဂ ပါး၊ မဟာႀကိယာ ၈ ပါး = ေပါင္း ၁၆ ပါး
႐ူပါဝစရ ကုသိုလ္ ၅ + ႀကိယာ ၅ = ေပါင္း ၁၀ ပါး
အ႐ူပါဝစရ ကုသိုလ္ ၄ + ႀကိယာ ၄ = ေပါင္း ၈ ပါး
ေလာကုတၱရာ ၈ ပါး
အသညသတ္ဘံု၌ ႐ုပ္ခ်ည္းသာ ရွိ၍ စိတ္လံုးဝ မရ။
အ႐ူပါဝစရ ၄ ဘံု၌ မရႏိုင္ေသာ ဝီထိစိတ္မ်ား (စုစုေပါင္း ၃၈ ပါး)
ေဒါသမူေဒြး မျဖစ္ႏိုင္။
နာမ္ခ်ည္းရွိ၍ ေဒြးပၪၥဝိညာဏ္ မျဖစ္ႏိုင္။ ပၪၥဒြါရမွာသာ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ သမၸဋိစၧိဳင္း ၂၊ သႏၲီရဏ ၃၊ ပၪၥဒြါရာဝဇၨန္း ၁ တို႔ မျဖစ္ႏိုင္။ ကာယခႏၶာကိုယ္ မရွိ၍ မျပံဳးႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဟသိတုပၸါဒ္ မျဖစ္ႏိုင္။
မဟာဝိပါက္ ၈ ပါးမွာလည္း ကာမာဝစရဘံုမွာသာ ျဖစ္၍ မျဖစ္ႏိုင္။
႐ူပါဝစရကုသိုလ္ ၅၊ ႐ူပါဝစရႀကိယာ ၅ မျဖစ္ႏိုင္။
ေသာတာပတၱိမဂ္စိတ္ ၁ မျဖစ္ႏိုင္။
အ႐ူပါဝစရဘံု၌ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ ဝီထိစိတ္မ်ား (စုစုေပါင္း ၄၂ ပါး)
အကုသိုလ္စိတ္မွ ေလာဘမူ ဂ + ေမာဟမူ ၂ = ၁၀
အဟိတ္စိတ္ထဲမွ မေနာဒြါရာဝဇၨန္း ၁
မဟာကုသိုလ္ ဂ + မဟာႀကိယာ ၈ = ၁၆
အ႐ူပါဝစရကုသိုလ္ ၄ + အ႐ူပါဝစရႀကိယာ ၄ = ၈
ေသာတာပတၱိမဂ္ၾကဥ္ ေလာကုတၱရာစိတ္ ၇
အထူးမွတ္ဖြယ္ကား အထက္အထက္ အ႐ူပါဝစရဘံု၌ ေအာက္ ေအာက္ အ႐ူပါဝစရစိတ္မ်ား မရ။
+++++
အဘိဓမၼာသင္တန္းၿပီးေသာ္ နာရီဝက္ခန္႔ နားၾကၿပီး ေလာကခ်မ္းသာ စေနေန႔တရားပြဲကို ဦးဝိမလက “ကုသိုလ္အမႈ ရေအာင္ျပဳ” တရားေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ဓမၼဒါနျပဳ ေဟာၾကား၏။
တရားပြဲၿပီးေသာ္ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ တရား႐ႈမွတ္ၾကၿပီး၊ ေကာင္းမႈကုသိုလ္တို႔ကို အမွ်ေပးေဝၾက၏။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
Read more...
Written by Administrator | 
