သံသရာထဲမွာ တတြဲတြဲတလည္လည္ အပိုင္း (၃ မွ ၅)
ေကာင္းမႈျပဳလွ်င္ ေကာင္းရာျဖစ္၏။ မေကာင္းမႈျပဳလွ်င္ မေကာင္းရာ ျဖစ္၏။
သူႂကြယ္မယားသည္ မေကာင္းမႈကို ျပဳေသာေၾကာင့္ ကြယ္လြန္ခ်ိန္ဝယ္ နတ္ဘံု နတ္ရြာ၌ ျဖစ္၏။ နတ္ဘဝမွ စုေတေသာအခါ ဗာရာဏသီျပည္ဝယ္ ကုေဋရွစ္ဆယ္ ႂကြယ္ဝေသာ သူႂကြယ့္သမီး ျဖစ္လာ၏။ မေကာင္းမႈ အလြန္ႀကီးမားေသာ မေကာင္းမႈႀကီး ေပ်ာက္သြားၿပီေလာ၊ မေပ်ာက္ပါ။
သူႂကြယ့္သမီးသည္ ရုပ္ရည္လွပ၏။ ျမင္ေသာ ေယာက္်ားတိုင္း ျမတ္ႏိုး စံုမက္ဖြယ္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္…..
သူႂကြယ့္သမီးကို တရံေရာအခါဝယ္ မိဘတို႔သည္ မ်ိဳးႏြယ္တူ သူႂကြယ္တစ္ဦး၏ သားႏွင့္ အိမ္ေထာင္ ခ်ထားေပးၾက၏။ သတို႔သားသည္ သတို႔သမီး၏ အဆင္းသြင္ျပင္ကို ၾကည့္ကာ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုး၏။ ၾကင္နာ ေမတၱာ ဆပြား၏။ သို႔ရာတြင္ ခ်စ္ခင္စံုမက္စြာ ကိုယ္ထက္ ႏွီးေႏွာျခင္း မျပဳႏိုင္။ မိဘအိမ္သို႔ ညဥ့္တြင္းခ်င္း ျပန္ပို႔ လိုက္ရေလ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။
အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါ တစ္ပါးအား ေစာ္ကားဖူးေသာ ေရွးဘဝေဟာင္းက ကံေဟာင္း ကံေႂကြး၊ ဝဋ္ေႂကြးကို ခါးစည္းၿပီး ေပးဆပ္ရၿပီ။
မဂၤလာဦးညဝယ္ ကိုယ္ထိ လက္ပါး စံစားရန္ သူႂကြယ့္သမီး အပါးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာ သူႂကြယ့္သားမွာ ရင္ဘတ္ကို ေဆာင့္ကန္သကဲ့သုိ႔ ခံစားရ၏။ အေၾကာင္းမွာမူ အဖံုးအကာ မရွိေသာ မစင္ပုပ္တြင္းထဲမွ အနံ႔ဆိုးမ်ိဳး ေထာင္းခနဲ ထလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
သူႂကြယ့္သမီးသည္ မ်က္ရည္ေခ်ာင္းစီးေအာင္ ငိုရႈိက္ရ၏။ ေခါင္းမေဖၚရဲေအာင္ ရွက္ရ၏။ ဤသည္မွာ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္။ ခုႏွစ္ႀကိမ္ ခံစားရ၏။ ရုပ္ရည္လွပ ယဥ္ေက်းေျပျပစ္ေသာေၾကာင့္ ဒုတိယ သူႂကြယ္က ကမ္းလွမ္းလာျပန္၏။ ထိမ္းျမားမဂၤလာ ေဆာင္ႏွင္းၿပီးသည့္ မဂၤလာဦးညမွာပင္ ေရွးနည္းတူ ျပန္ပို႔ခံရ၏။
သတၱမလင္ထံမွ ျပန္ပို႔ခံရၿပီးခ်ိန္တြင္မူ သူႂကြယ့္သမီး ခမ်ာ အိမ္ေထာင္ျပဳရန္ စိတ္မကူးဝ့ံေတာ့ေခ်။ ဝဋ္ေႂကြး ေက်ရန္အတြက္ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈခ်ည္း ပြားမ်ား အားထုတ္ေတာ့သည္။
ကႆပျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေခ်ၿပီ။
လူအေပါင္းသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ တခဲနက္ က်န္ရစ္ေသာ သရီရဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ဓာတုေစတီ တည္ၾက၏။ ေစတီေတာ္ႀကီးကား အသက္ ေသာင္းတမ္းတြင္ ရွိေသာ လူတို႔တည္သည့္ ေစတီျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ၁၂မိုင္ (တစ္ယူဇနာ) ျမင့္၏။
လင္ခုႏွစ္ႀကိမ္ အပစ္ခံရေသာ သူႂကြယ့္ သမီးလည္း ကိုယ္ကိုျပဳျပင္၍ အဘယ္အက်ိဳး ရွိအံ့နည္းဟု ႀကံစည္ကာ ဝတ္စားတန္ဆာမ်ားကို ေရာင္းခ်ပစ္ၿပီး ေရႊအုတ္ဝယ္သည္။ ေဆးဒန္း ျမင္းသီလာကို နံ႔သာေရမ်ားျဖင့္ ေသြးထားေသာ သရြတ္ႏွင့္ ေရႊအုတ္ကို လင္ပန္းတြင္ ရြက္လ်က္ ေစတီေတာ္ တည္ရွိရာသို႔လာသည္။ ေရႊအုတ္ တစ္ေနရာ ေပးပါေတာင္းရာ အထက္ထီးခ်က္ခံရာ ေနရာ၌ တစ္ေနရာစာ ရသည္။
လင္ပစ္မလည္း ကိုယ္တိုင္တက္ကာ ေရႊအုတ္မ်ားကို စီသည္။ ေဆးဒန္း ျမင္းသီလာျဖင့္ သရြတ္တင္သည္။ ထိုအေပၚ၌ ၾကာပန္းမ်ားစိုက္ထူ ပူေဇာ္ထားခဲ့သည္။
ေစတီေတာ္၏ ေျခရင္း ရင္ျပင္ေပၚသို႔ ေရာက္ေသာအခါ သူႂကြယ့္သမီးသည္ ရိုေသစြာ ရွိခိုးၿပီး ဆုေတာင္းပံုမွာ….
“တပည့္ေတာ္မ ယခုျပဳရတဲ့ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ နိဗၺာန္ရတဲ့ ဘဝတိုင္ေအာင္ လႈိင္လွေသာ စႏၵကူးနံ႔ကဲ့သို႔ သင္းပ်ံ႕ေမႊးႀကိဳင္ေသာ ကိုယ္နံ႔၊ ၾကာဝတ္နံ႔ႏွယ္ သင္းၾကဴေသာ ခံတြင္းနံ႔ ရွိရပါလို၏ ဘုရား” ဟူ၍ ျဖစ္ေပ၏။
ထိုအခ်ိန္သည္ လင္ပစ္မ၏ အကုသိုလ္ႂကြင္း ဝဋ္ေဟာင္း ဝဋ္ေႂကြး ကုန္စင္ခ်ိန္ ျဖစ္ရာ ပထမဆံုး ျပန္ပို႔ေသာ လင္ေဟာင္းသည္ လင္ပစ္မအား တမ္းတ, လြမ္းဆြတ္စိတ္ ေပၚလာသည္။ မယားေဟာင္း အတီမွာ ရွိသနည္း စံုစမ္းသည္။ ကာပိုင္ မရွိေသး။ မိဘအိမ္တြင္ ေနဆဲ။
ထို႔ေၾကာင့္ အေစအပါးမ်ားအား ထိုသူႂကြယ့္သမီးထံ ေဆာင္ယူရန္ ေစလႊတ္လိုက္သည္။ သူႂကြယ့္သမီးသည္ ဓာတုေစတီေတာ္တြင္ ကုသိုလ္ျပဳၿပီးေနာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္စ ျဖစ္သည္။
“အေမာင္တို႔ ဘာကိစၥ ရွိၾကသတံုး”
“ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရွင္ သူႂကြယ္ႀကီးက သူျပန္ပို႔မိတာ မွားတဲ့အေၾကာင္း ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ခ်င္လို႔ ေခၚေခ်စမ္း ခိုင္းတဲ့အတြက္ လာရတာပါ”
ေကာင္းမႈကံသည္ ခ်က္ခ်င္း အက်ိဳးေပးၿပီဟု သူႂကြယ္သမီး သိလိုက္ေသာ္လည္း ဝမ္းမသာႏိုင္။
“အေမာင္တို႔ မိန္းမတို႔ရဲ႕ အခ်င္းဟာ အလွအပ ျဖစ္တယ္။ ငါ့မွာ အလွအပဆင္တဲ့ ဝတ္စားတန္ဆာေတြ ေရာင္းၿပီး ဓာတုေစတီေတာ္မွာ ပူေဇာ္ၿပီးၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ မလိုက္ႏိုင္ဘူးကြယ္တို႔”
သူႂကြယ္ထံမွ လႊတ္သူမ်ား ျပန္သြားၾကကာ သူတို႔ အရွင္အား အေၾကာင္းစံုကို ျပန္လည္ ေျပာျပၾက၏။ သူႄကြယ္ကလည္း “ကိစၥမရွိဘူး။ လိုအပ္သမွ် ငါဆင္မယ္။ လိုက္သာ လိုက္ခဲ့ပါ ေျပာၿပီး ေခၚေခ်ၾက” ဟု ထပ္မံ ေစလႊတ္ျပန္သည္။ သို႔အတြက္ လင္ပစ္မလည္း ပထမဆံုး ျပန္ပို႔သည့္ လင္ေဟာင္း၏ ရထားေပၚ တက္ကာ လိုက္ပါသြားေလသည္။
ထိုမိန္းမပါေသာ ရထားသည္ သူႂကြယ္၏ အိမ္ဝ၌ ရပ္လွ်င္ရပ္ခ်င္း တစ္အိမ္လံုး ေမႊးႀကိဳင္ေနသည္။ သူႂကြယ္လည္း ဝမ္းသာ အယ္လဲ ဆီးႀကိဳ ႏႈတ္ဆက္ရာ အာခံတြင္းမွ ၾကာဝတ္နံ႔ တသင္းသင္း ႀကိဳင္ေနျပန္သည္။
“ႏွမ၊ အရင္တုန္းက မယ္မင့္ကိုယ္ဟာ အလြန္ရြံရွာ ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္စရာ အနံ႔ဆိုး ရွိတယ္။ အခုေတာ့လည္း စႏၵကူးန႔ံ ၾကာဝတ္မႈံနံ႔ လႈိင္ေနပါကလား”
သူႂကြယ္က အံ့အားတသင့္ ေမး၏။
“အရွင္၊ ကြ်န္ေတာ္မဟာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဘ႑ာေစတီကို ပူေဇာ္တဲ့ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ အခုလို ျဖစ္လာရတာပါ”
“ေၾသာ္ ဘုရား သာသနာ ဆိုတာဟာ သတၱဝါတို႔ရဲ႕ ကိုးကြယ္ရာ မီွခိုရာ ႀကီးပါကလား။ အယုတ္ညံ့ကို အျမတ္ ျဖစ္လာေအာင္လည္း အက်ိဳးေပးႏိုင္ပါကလား”
သူႂကြယ္မွာ အသံၾကားျဖင့္ ႀကီးမားစြာ သဒၶါပႏၷသ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မၾကာမီ ကာလတြင္ ကႆပ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဘ႑ာေစတီေတာ္အား ကမၺလာနီေရာင္ အုတ္မ်ားျဖင့္ တံတိုင္းကာရံလ်က္ ပူေဇာ္သည္။ ထို အုတ္တံတိုင္းေပၚတြင္ ၾကာသြတ္အိုးႏွင့္ မုတ္ထြတ္မ်ား ဒုရင္မ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္ကာ ၾကာတံ ၾကာလက္မ်ား စိုက္ထူ ပူေဇာ္ျပန္ေလသတည္း။
ထိုသူႂကြယ္ လင္မယားသည္ အသက္အတိုင္း ေနၿပီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္ဝယ္ နတ္ဘံု၌ ျဖစ္၏။ ထိုမွ စုေတျပန္ေသာ္ ဗာရာဏသီျပည္၌ ျဖစ္ၾက၏။ မယားမွာ ဘုရင့္သမီး “ဘဒၵကာ” ဟူ၍ ျဖစ္လာေသာ္လည္း လင္မွာမူ အမတ္ႀကီး၏သား “နႏၵိယ” ျဖစ္လာသည္။
တစ္ရံခါေသာ္ ျပည့္ရွင္မင္းႀကီး နတ္ျပည္စံေတာ္မူသည္။ နန္းေမြခံ သားေတာ္ မက်န္ခဲ့သျဖင့္ အမတ္တို႔သည္ ဖုႆရထား လႊတ္၏။ ရထားသည္ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚတြင္ ေခါင္းၿမီးၿခံဳလ်က္ အိပ္စက္ေနေသာ နႏၵိယ၏ ေျခရင္း၌ ဆိုက္၏။
ဤသို႔ျဖင့္ မဂၤလာ မ႑ပ္ေဆာက္ၿပီး ဘဒၵကာ မင္းသမီးႏွင့္ ထိမ္းျမားမဂၤလာ ျပဳကာ ဘိသိက္သံုးပါး သြန္းေသာအခါ မင္းေဆြ မင္းမ်ိဳးတို႔သည္ တစ္သိန္းတန္ ပုဆိုးမ်ားကို ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ဆက္သၾက၏။ နႏၵိယ မင္းသည္ ထို ကမၺလာမ်ားကို ကိုင္ၾကည့္သည္။
“ဝတ္လဲ ပုဆိုးေတြက ၾကမ္းေတာ္လွခ်ည္လား ေမာင္မင္းတို႔”
“မွန္ပါ အရွင္ မင္းႀကီး။ သည္ထက္ ေကာင္းမြန္ႏူးညံ့တဲ့ ပုဆိုး ဗာရာဏသီ ေရႊျပည္မွာ မရွိေတာ့ပါဘုရား”
အမတ္မ်ားက ေလွ်ာက္တင္ျခင္း ျဖစ္၏။
“ေမာင္မင္းတို႔ သခင္ ဘုရင္မင္းျမတ္လည္း ဒါပဲ ဝတ္သလား”
“မွန္ေၾကာင္းပါ ဘုရား”
နႏိၵယဘုရင္ ေခါင္းခါကာ “ငါေတာ့ မဝတ္ႏိုင္ဘူး ေမာင္မင္းတို႔” ဆိုကာ ေရႊကရားကိုယူ၍ ခံတြင္းေဆးသည္။ မ်က္ႏွာသစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရႊကရားကို ညာလက္ျဖင့္ ကိုင္ကာ အေရွ႕အရပ္သို႔ လွည့္ကာ သြန္းဖ်န္းသည္။
“သံုးေဖာ္ေသာ ေလာက၌ ေဝေနယ် အေပါင္းတို႔အား ႀကီးမားေသာ ခ်မ္းသာကို ေပးႏိုင္ျခင္းငွာ ဒါနကုသိုလ္ ျပဳခဲ့သည္ မဟုတ္သေလာ။ ထိုအက်ိဳးသည္ ယခု မ်က္ေမွာက္ ေရာက္လာေစေသာဝ္”
သစၥာဆိုကာ ခဏတြင္ ေျမအျပင္ကို ဝက္ဝက္ခြဲလ်က္ ဝတ္လဲ ပုဆိုး ပေဒသာပင္ ရွစ္ပင္ ေပၚေပါက္လာေလ၏။
နႏၵိယမင္းသည္ ဤမွ်ျဖင့္ မေက်နပ္ေသးေခ်။ ေတာင္ အရပ္ႏွင့္ ေျမာက္အရပ္၊ အေနာက္အရပ္မ်ားသို႔ပါ လွည့္၍ ေရႊကရားႏွင့္ ေရဖ်န္းသစၥာျပဳသည္။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၌ ပေဒသာပင္ စုစုေပါင္း သံုးဆယ့္ႏွစ္ပင္ ေပါက္လာသည္။
ထိုပေဒသာပင္ မ်ားမွ နတ္ဝတ္ ပုဆိုးမ်ားကိုသာ နႏၵိယမင္း ဆြတ္ယူ သံုးဆြဲေတာ္ မူသည္။ တိုင္းသူျပည္သား မ်ားအားလည္း “မည္သူမဆို နႏၵိယမင္း၏ ဘုန္းကံေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာေသာ ပေဒသာပင္မ်ားမွ ဝတ္လဲ ပုဆိုးမ်ားကို အလိုရွိသမွ် လာေရာက္ ဆြတ္ယူ သံုးေဆာင္ၾကေစ” ဟု ႏိုင္ငံအဝန္း စည္လည္သည္။ ထို ပေဒသာပင္မ်ားကို အမွီျပဳရေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္သူ ႏိုင္ငံေတာ္သားတို႔မွာ ဗိုင္းရက္ကန္းေသာ္မွ် မဝင့္ၾကရေတာ့ေပ။
နႏၵိယမင္းသည္ မင္းမိန္းမ တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ရံခလ်က္ သိၾကားမင္း စည္းစိမ္ကဲ့သို႔ စံစား၏။ စည္းစိမ္ စံစား၍ ႏွစ္ေပါင္း တစ္ေသာင္းေက်ာ္ ၾကာေသာ တစ္ေန႔တြင္ ဘုရင္သည္ မိဖုရားႀကီး ဘဒၵကာအား ဤသို႔ ဆိုေတာ္မူ၏။
“အခ်င္း မိဖုရား၊ ငါတို႔ဟာ ေရွးေရွးဘဝေတြတုန္းက ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ ဆည္းပူးခဲ့လို႔သာ အခုလို ထူးျမတ္တဲ့ စည္းစိမ္ကို ခံစားရတယ္၊ ေနာက္ဘဝေတြမွာလည္း သည္လိုပဲ စံစားရေအာင္ သီလရွိတဲ့ အလွဴခံေတြကို စံုစမ္းရွာေဖြၿပီး ပူေဇာ္ လွဴဒါန္းေပးေတာ့”
မိဖုရားႀကီးလည္း အရပ္ ရွစ္မ်က္ႏွာသို႔ မင္းခ်င္းမ်ားကို ေစလႊတ္သည္။ ေပးလွဴရန္ ပုဂၢိဳလ္ တစ္စံု တစ္ေယာက္မွ် မေတြ႕ေလ။ သို႔အတြက္ မင္းႏွင့္ မိဖုရားသည္ လွဴဖြယ္မ်ား စီစဥ္ၿပီးေနာက္ ျပာသာဒ္သို႔တက္ကာ ရွစ္ပါးသီလ ေဆာက္တည္၍ အဓိဌာန္ ျပဳၾက၏။
“ရဟႏၲာ အရွင္ျမတ္တို႔သည္ ဤအရပ္ဝယ္ အကယ္၍ ရွိပါမူ တပည့္ေတာ္တို႔၏ အလွဴကို ႂကြေရာက္ အလွဴခံေတာ္မူၾကပါ ဘုရား”
အေရွ႕အရပ္သို႔ မ်က္ႏွာမူ၍ ရွိခိုး၏။ တစ္ေနကုန္၍ တစ္ပါးမွ် ႂကြမလာသျဖင့္ လွဴဖြယ္မ်ားကို ခရီးသြား ယာစကာမ်ားအား စြန္႔ႀကဲလိုက္ရေလ၏။
ဤသို႔ျဖင့္ တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္မ်က္ႏွာက် ရွိခိုးပင့္ဖိတ္ခဲ့ရာ စတုတၳေျမာက္ေန႔တြင္ ေျမာက္မ်က္ႏွာ ေလသာတံခါးကို ဖြင့္၍ ပင့္ဖိတ္ေလွ်ာက္ထားေတာ့မွ ပေစၥကဗုဒၶါ အပါးငါးရာ ႂကြလာသည္။ ပဒုမဝတီ မိဖုရား၏ သားေတာ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ထိုအရွင္မ်ားသည္ ဟိမဝႏၲာမွ ႂကြလာေတာ္မူၾကျခင္း ျဖစ္ေပ၏။
ဗာရာဏသီျပည့္ရွင္ နႏၵိယမင္းႏွင့္ မိဖုရား ဘဒၵကာတို႔သည္ မဟာပဒုမ ရွင္ပေစၥကဗုဒၶါ အမွဴးျပဳေသာ အရွင္ေကာင္း ငါးရာတို႔အား ျပာသာဒ္ထက္သို႔ ပင့္ကာ ယာဂု အေဖ်ာ္ စသည္မ်ား ဆက္ကပ္ လွဴဒါန္းသည္။ ဆြမ္းတရားနာ အၿပီးတြင္ ဘုရင္က အရွင္ျမတ္မ်ားအား ပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာ ခံပါရေစ၊ ဥယ်ာဥ္ေတာ္တြင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူပါ ဘုရား ဟု ေလွ်ာက္ထားသည္။
အရွင္ေကာင္းတို႔ ဝန္ခံသျဖင့္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္းဝယ္ ေက်ာင္းငါးရာ ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းသည္။ ဆြမ္း သကၤန္း ပရိကၡရာ ေဆးဝါး မျပတ္ေစရေပ။
တစ္ရံေရာအခါဝယ္ ပစၥႏၲရာဇ္ မၿငိမ္မသက္သျဖင့္ မင္းႀကီး စစ္ထြက္ေတာ္မူသည္။ မိဖုရားႀကီးလည္း အရွင္ေကာင္းတို႔အား မင္းႀကီးရွိစဥ္က အတိုင္း ဝတ္မပ်က္ လုပ္ေကြ်းသည္။ သို႔ရာတြင္ ေနျပည္ေတာ္သို႔ မင္းႀကီး ျပန္မေရာက္မီ အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါမ်ား အာယုသခၤါရ ကုန္ခဲ့ရကား ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ္မူၾက၏။
မိဖုရားႀကီးသည္ အရွင္ေကာင္းတို႔၏ ရုပ္ႂကြင္းမ်ားကို ေကာင္းစြာ သၿဂႋဳဟ္ၿပီးလွ်င္ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ေစတီတည္ထား ကိုးကြယ္၏။ ပစၥႏၲရာဇ္ ၿငိမ္သက္သျဖင့္ နႏၵိယမင္း ျပန္လည္ ႂကြခ်ီလာရာ ဘဒၵါကာ မိဖုရားႀကီးသည္ ၿမိဳ႕ျပင္သို႔ ထြက္ကာ ႀကိဳဆိုသည္။ အရွင္ေကာင္းတို႔ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေၾကာင္းပါ တင္ေလွ်ာက္သည္။ ဘုရင္သည္ ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ မဝင္ဘဲ အရွင္ေကာင္းတို႔၏ ဓာတုေစတီမ်ားကို ဖူးျမင္ကာ ဤသို႔ဆို၏။
“အရွင္ မိဖုရား၊ ေကာင္းကင္ပ်ံျခင္း ေျမလွ်ိဳးျခင္း ျပဳႏိုင္ေသာ အရွင္ျမတ္မ်ားေသာ္မွ ေသမင္းႏိုင္ငံကို လိုက္ရတယ္၊ ငါတို႔ဆိုရင္ ဘာေျပာဖို႔ ရွိေတာ့မတံုး”
ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ သားေတာ္ႀကီးအား ထီးနန္း လႊဲေပးခဲ့ၿပီး ဥယ်ာဥ္ေတာ္၌ ရဟန္းျပဳ ေနထိုင္၏။ မိဖုရားႀကီးလည္း လိုက္လံ ရဟန္းျပဳသည္။ ထို ရဟန္း ႏွစ္ပါးသည္ စ်ာန္ဝိပႆနာကို ပြားေစလ်က္ အသက္အတိုင္း ေန၍ စုေတေသာအခါ ျဗဟၼာ့ျပည္၌ ျဖစ္ၾကေလ၏။
ငါတို႔ဆရာ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူခါနီး ကာလသို႔ေရာက္ၿပီ။ ရေသ့ေဟာင္း ျဗဟၼာႏွစ္ဦးသည္ စုေတခဲ့၏။ နႏၵိယျဗဟၼာသည္ မဂဓရာဇ္တိုင္း မဟာတိတၳ ပုဏၰားရြာရွိ ကႆပ အႏြယ္ျဖစ္ေသာ မင္းဆရာ ကပိလပုဏၰား၏ သားျဖစ္လာ၏။ အမည္ကား “ပိပၸလိ” တည္း။ ဘဒၵကာ ျဗဟၼာမွာမူ မဒၵရာဇ္တိုင္း သာဂလၿမိဳ႕ေန မင္းဆရာ ေကာသိယ ပုဏၰား၏ သမီး ျဖစ္လာ၏။ အမည္မွာ “ဘဒၵကာပိလာနီ” တည္း။
ႏွစ္ဦးလံုးသည္ ျဗဟၼာ့ဘံုမွ လာခဲ့သူမ်ား ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ အိမ္ရာေထာင္မႈကို စိတ္မဝင္စားၾကေပ။ သို႔ရာတြင္ မိဘမ်ား တိုက္တြန္းသျဖင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ ၾကားလူမ်ား ေလွာ္လွယ္၍ တစ္ေၾကာင္း ထိမ္းျမား လက္ထပ္ၾကရ၏။
မဂၤလာဦးညတြင္ ခန္းတြင္းရိပ္သာသို႔ ဝင္လာေသာ သတို႔သား သတို႔သမီးတို႔၏ လက္ထဲတြင္ ပန္းကံုး တစ္ခုစီ ပါလာၾက၏။ ႏွစ္ေယာက္၏ ၾကားေနရာတြင္ ပန္းကံုးမ်ားကို ခ်ထားၾက၏။
“မယ္မင္းရဲ႕ ပန္းကံုး ညွိဳးရင္မွာ ရာဂစိတ္ ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသပဲ၊ ငါ့ပန္းကံုး ညွိဳးရင္လည္း ငါ့ရာဂစိတ္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေပၚမွာပဲ၊ ေအး ရာဂၾကဴးသူကို စြန္႔ခြာစတမ္း၊ ဘယ့္ႏွယ္တံုး”
ေမာင္ပိပၸလိက စတင္စကားဆို၏။
“ေကာင္းပါတယ္ရွင္၊ အခုမွပဲ ကြ်န္ေတာ္မ စိတ္ခ်မ္းသာရေတာ့တယ္”
လင္မယား ျဖစ္ေသာ္လည္း အသားခ်င္း မထိ၊ ပန္းကံုးႏွစ္ခု၏ ဝဲယာ၌ အိပ္စက္ၾက၏။ ပိပၸလိက လက္်ာနံေတာင္း ေစာင္းလ်က္၊ ဘဒၵကာပိလာနီက လက္ဝဲ နံေတာင္း ေစာင္းလ်က္။
သူတို႔သည္ ပိပၸလိ၏ မိဖမ်ားအား လုပ္ေကြ်းသမႈ ျပဳျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ၾက၏။ ထို မိဖမ်ား ကြယ္လြန္ေသာအခါ ေရႊေငြ အသျပာေပါင္း ၈၇ ကုေဋ က်န္ခဲ့၏။ အျခား က်န္ခဲ့ေသာ အျခား ပစၥည္းမ်ားကား၊ အခ်ိန္မေရြး ေရရေသာ တစ္ဘက္ဆည္ကန္ႀကီး ၆၀။ ၁၂ ယူဇနာ က်ယ္ေသာ ရြာျဖင့္ ျပည့္သည့္ အခိုင္းအေစမ်ား။ ထို႔ျပင္ သီဟိုကြ်န္း အႏုရာဓၿမိဳ႕ ပမာဏ ႀကီးမားက်ယ္ဝန္းေသာ ျမင္းထိန္း ၁၄ရြာႏွင့္ ဆင္ထိန္း ၁၄ရြာေပတည္း။
တစ္ေန႔ေသာ အခါဝယ္၊ ပိပၸလိသည္ လယ္ထဲသို႔ဆင္းကာ သူရင္းငွားတို႔အား ကြပ္ကဲ ေဆာ္ပန္၏။ အမႈလုပ္တို႔ လယ္ထြန္ၾကာရာ ထြန္ေၾကာင္းထဲမွ ပိုး ရႊံ႕ တီတို႔ ထြက္လာၾကသည္ကို က်ီးမ်ား စြန္မ်ားက ထိုး ဆိတ္ သတ္ျဖတ္ၾက၏။ ပိပၸလမွာ ဤသည္ကို ျမင္ၿပီး သတိသံေဝဂစိတ္ျဖင့္ အိမ္သို႔ ျပန္လာ၏။
ဘဒၵကာပိလာနီမွာလည္း ႏွမ္းလုပ္ခင္း၌ ႏွမ္းသိမ္းသည္ကို ႀကီးၾကပ္ေနစဥ္၊ ႏွမ္းပိုးမ်ားကို က်ီးေတြ ဖမ္းဆီးသည္ကို ျမင္ရသျဖင့္၊ ဤသို႔ေတြးမိ၏။
“ငါတို႔ ခႏၶာကိုယ္ဟာ အလွ်ားတစ္လန္ အနံႏွစ္ထြာ ဒုတစ္ထြာပဲ ရွိတာပါ၊ ရိကၡာတစ္ကြမ္းစား (တစ္ၿပီသား) အဝတ္ဆိုရင္ အလႊာေလးေတာင္ ရွိရင္ ၿပီးသင့္လ်က္နဲ႔၊ ဇမၺဴဒီပါ ျပည့္လုနီးပါး ဥစၥာဘ႑ာေတြ ရလို႔လည္း ေလာဘ မၿငိမ္းၾကဘူး၊ မၿငိမ္းမယ့္သာ မၿငိမ္းတာ၊ ေသေတာ့လည္း တစ္ခ်င္ေရြးမွ ပါတာမဟုတ္ဘူး၊ အခု သူရင္းငွားေတြ လုပ္တဲ့ဟာ ငါ့ေခါင္းေပၚ လာက်ေနၿပီ၊ ေသေဆး အဆိပ္ကို ေငြတစ္ေထာင္ေပးၿပီး ဝယ္သလို ျဖစ္ေနပါကလား”
ဘဒၵကာပိလာနီသည္ ဥစၥာအရပ္ရပ္ကို ပိပၸလိလုလင္အား အပ္ႏွံပစ္ခဲ့ကာ၊ ရဟန္းျပဳေတာ့မည္ ႀကံစည္ေနမိေလ၏။
ပိပၸလိႏွင့္ ဘဒၵကာပိလာနီတို႔သည္ အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္ၾက၍၊ ခဲဖြယ္ ေဘာဇဥ္မ်ား စားသံုးအၿပီးတြင္၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာသို႔ ဝင္လာၾကသည္။ ဤတြင္ ဘဒၵကာပိလာနီ မေျပာမီ၊ ပိပၸလိက စတင္ၿပီး သူရဟန္း ျပဳမည့္အေၾကာင္း စတင္ ေျပာေလ၏။
“အရွင့္သားသာ သည္ခ်မ္းသာကို စြန္႔ခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္မကလည္း သည္လူ႔ေဘာင္ကို အလ်ံ ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္တဲ့မီးလို႔ ထင္မိပါတယ္၊ အခုလို ႏွစ္ေယာက္ သေဘာ ညီညာရင္း အတူတူပဲ ရဟန္းျပဳၾကပါစို႔”
သူတို႔သည္ အၿခံအရံမ်ား မသိေအာင္ ဖန္ရည္စြန္းေသာ အဝတ္ႏွင့္ ေျမညက္သပိတ္မ်ားကို အိမ္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွ ဝယ္သည္။ တစ္ေယာက္ ဆံပင္ကို တစ္ေယာက္က ရိတ္ေပးသည္။
“သည္ေလာကဓာတ္မွာ ရဟႏၲာ အရွင္ျမတ္တို႔ တကယ္လို႔ရွိရင္ သည္အရွင္ျမတ္တို႔ကို ဆရာလို႔ ရည္မွန္းၿပီး တပည့္ေတာ္တို႔ ရဟန္းျပဳပါတယ္ ဘုရား”
ရဟန္းႏွစ္ပါးသည္ ညဥ့္တြင္းခ်င္း ျပာသာဒ္ေပၚမွ ဆင္းလာၾကသည္။ အေရွ႕အရပ္သို႔ ဦးတည္လာၾကသည္။ သူတို႔မွာ အၿခံအရံေတြ မသိေအာင္ ထြက္လာၾကေစကာမူ မလြတ္ပါ။ အေစအပါးေတြ ေနထိုင္ေသာ ရြာေတြကမ်ား၊ ဧရိယာက က်ယ္သည္။ နံနက္ လင္းေသာအခါ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္က ျမင္သြားေတာ့သည္။
“အရွင္တို႔ ဘယ္ကို ႂကြၾကမလို႔တံုး၊ အကြ်န္တို႔ကို ကိုးကြယ္ရာမဲ့ေအာင္ မလုပ္ၾကပါနဲ႔”
အမႈလုပ္မ်ား ဝိုင္းအံုလာကာ၊ ငိုေႂကြး ေတာင္းပန္ၾကသည္။ သို႔အတြက္ ရဟန္းမ ဘဒၵကာပိလာနီက ဤသို႔ ႏွစ္သိမ့္၏။
“အေမာင္တို႔ အမိတို႔၊ သင္တို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားၿပီး စီးပြားရွာရွာ၊ အႏွစ္တစ္ရာ ၾကာတာေတာင္ ငါတို႔ ကြ်န္အျဖစ္က ေတာ္လွန္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခု သင္တို႔ကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ၿပီ။ ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အသက္ေမြးၾကေပေတာ့”
ေက်းကြ်န္မ်ား ငိုေႂကြးေနဆဲ၌ ရဟန္းႏွစ္ပါး ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ တစ္ခုေသာ လမ္းဆံုလမ္းခြသို႔ အေရာက္တြင္ မိ္န္းမရဟန္းႏွင့္ ေယာက္်ားသားရဟန္ုး အတူသြား၍ မေတာ္ဆိုကာ လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။ လမ္းခြဲသည့္ ထိုခဏတြင္ပင္ မဟာပထဝီေျမႀကီးသည္ ျပင္းထန္စြာ တုန္လႈပ္ေလ၏။
(သံသရာထဲမွာ တတြဲတြဲတလည္လည္ အပိုင္း-၆ နိဂံုးအား ဆင္တင္ပါမည္)
Read more...
