အေမအို ေမွ်ာ္ရွာေရာ့မယ္

(၁)

ညတစ္ည။ အိပ္မေပ်ာ္ေသာညတစ္ည။ လသာေသာ ညတစ္ညပါေပ။ အိပ္အေပၚဆုံးထပ္ လသာ ေဆာင္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေဘး၀ဲယာ အေဆာက္အဦးေတြကုိ ေငးေမာရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ ေနမိသည္။ ေက်ာင္းသားသစ္ျဖစ္ခါစမုိ႔ အေဆာင္မရေသးေတာ့ ဗာရာဏသီ (B.H.U) တကၠသုိလ္၏ မလွမ္းမကမ္းတြင္ အိမ္ ငွါးေနရသည္။ ကုလားျပည္၏ ထုံးစံအရ အိမ္ေဆာက္လွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ အဆုံးလည္းမသတ္ အမုိးလည္းမမုိး။ ထုိ႔ေၾကာင့္မုိ႔ လသာသည့္ညမ်ိဳးတြင္ အေပၚတက္လမ္းေလွ်ာက္ရင္းအိပ္ေမာက်ေနသည့္ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ႀကီးကုိ အထက္စီးကေနၾကည့္ၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ရတာ အလြန္အရသာရွိလွသည္။ အိမ္ႏွင့္ေ၀းေနၾကသူမ်ားမုိ႔ အိမ္ အေၾကာင္း ေတြးၿပီး လြမ္းေနရလွ်င္ အခ်ိန္တုိ႔ ဘယ္လုိကုန္သြားသည္ မသိလုိက္ရ။

ထည္၀ါခန္႔ျငားလွသည့္ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္နီးနားခ်င္း တုိက္ခန္းမ်ားတြင္လည္း မီးေရာင္ဟူ၍ မေတြ႔ရ ေတာ့။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးလည္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေလၿပီ၊ အေဖာ္မြန္ဟူ၍ မ်က္ေစာင္းထုိး (B.H.U) ေျခာက္ ထပ္ေဆးရုံႀကီးသာရွိေတာ့သည္။

လူသားတုိ႔၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနသည့္ ခႏၶာကုိယ္အစိတ္အပုိင္းမ်ားကို(၂၄)နာရီမနားတမ္းျပဳျပင္ေပးေနေသာ ထိန္ထိန္ေျပာင္ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ ေအာက္က(B.H.U) ေဆးရုံတစ္ခုသာ နာက်င္ၿငီးတြားေနသည့္ လူနာမ်ား ဟုိဟုိဒီဒီေျပးလႊားေနၾကသည့္ သူနာျပဳဆရာမေလးမ်ား၏ ပုံရိပ္မ်ားနွင့္ သက္၀င္လႈပ္ရွားက်န္ရွိေနေပေတာ့ သည္။ ၀ုိး၀ုိး၀ါး၀ါးေဆးရုံပုံရိပ္မ်ားကုိ ၾကည့္ေမွ်ာ္အေဖာ္ျပဳရင္း တခါတရံမ်ားေတာ့စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ငုိသံမ်ားကုိ ၾကားရတတ္ေလသည္။

ယူက်ဳံးမရ နာက်င္ေၾကကြဲသံမ်ားကုိ ၾကားရသည့္အခါ စိတ္ထဲမွာမခ်မ္းသာလွ။ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ခ်င္စိတ္ လည္းမရွိေတာ့။ အသံလာရာဆီေငးေမာၾကည့္မိျပန္ေတာ့ လူေသအေလာင္းထုတ္လာသည့္လွည္းျဖင့္ အပူသည္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတစ္စုသာ ျမင္ကြင္းတြင္ ေပၚလာျပန္ေလသည္။ ထုိေသာအခါ “ေအာ္..သဗၺံ ဇီ၀ိတံ မရဏပရိေယာသာနံ- အသက္ရွင္ေနရတဲ့ သတၱ၀ါအားလုံးဟာ ေသဆုံးျခင္းနဲ႔အဆုံးသတ္ၾကပါလား…” ဟု တဒဂၤ တခဏေတာ ့သံေ၀ဂျဖစ္မိျပန္ေသးသည္။

ေသမ်ိဳးမုိ႔ ေသၾကရသည့္တုိင္လူသားတုိ႔ရင္ထဲက သံေယာဇဥ္အမွ်င္တန္းကေတာ့ အလြမ္းဇာတ္ကုိ အေတာသတ္ႏုိင္ၾကလိမ့္မည္မဟုတ္။ ခ်စ္ေသာသူတုိ႔ ေကြကြင္းရျခင္း ေသာကကုိရင္မွာပုိက္၍ ဘယ္ေတာ့မွ မရုိးႏုိင္ေသာလြမ္းဇာတ္အခန္းဆက္ကုိဆက္လက္ကၾကေပဦးမည္။ ထုိသုိ႔ေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားက ရြာမွက်န္ရစ္ သည့္ အေမအုိကုိ သတိရေစမိေတာ့သည္။ ေအာ္… အေမအုိ ေနထုိင္လုိ႔ေကာင္းမွေကာင္းပါေလစ..။ ခုဆုိ အေမအုိ အသက္(၇၀)ေက်ာ္ၿပီမုိ႔ ဆံပင္ေတြျဖဴလုိ႔ ခါးလည္းပဲကုိင္းေနေပၿပီ။ ဇရာရဲ႕သေကၤတေတြ အေမအုိမွာ ျပည့္လုိ႔ေနေပၿပီ။

သည္လုိညမ်ိဳးတြင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အေမအုိအိပ္၍ ေပ်ာ္မွေပ်ာ္ပါေလစ။ တေရးႏုိးသည့္ အခါတုိင္းအေ၀း ေရာက္သားရဟန္းအေၾကာင္းကုိ အေမအုိေတြးေတာေကာင္းေတြးေတာေနေပလိမ့္မည္။ အိပ္ေရးပ်က္ေသာည ေပါင္းလည္း မ်ားေကာင္းမ်ားေနေပလိမ့္မည္။ သားသမီး(၆)ေယာက္ရွိေသာ္လည္း အခုေတာ့ အေမအုိနားမွာ တစ္ေယာက္မွမရွိၾကေတာ့ပါ။ အေတာင္အလက္စုံေသာအခါ ကုိယ့္အသုိက္အအုံႏွင့္ ကုိယ္ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ သားသမီးမ်ား၏ မႏုိင္၀န္ကုိ ထမ္းလုိ႔ၾကမ္းတမ္းေသာ ဘ၀ခရီးလမ္းကုိ အေမအုိ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္.. သူ႔၀န္ကိုေတာ့ မည္သူထမ္းေပးပါဟု အေမအုိက မေတာင္းဆုိခဲ့။

ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ မိဘေမတၱာဟူသည္ “ အစုန္သာရွိၿပီး အဆန္မရွိ” ဟု ေရွးပညာရွိမ်ားဆုိမိန္႔ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ညစဥ္တုိင္း လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ ကင္းမဲ့ေနေသာ ေတာင္ေပၚရြာေလး၏ မေတာက္တေတာက္ေရနံဆီ မီးေရာင္ေအာက္မွာ အေမအုိတစ္ေယာက္ သားသမီးမ်ားအေၾကာင္းကုိ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေတြးေနရွာ ေပလိမ့္မည္။ မျမင္၀ုိးတ၀ါး ေမွာင္မုိက္ေနေသာ ညအခါမ်ိဳးတြင္ စမ္းတ၀ါး၀ါး အေမအုိေမွ်ာ္ေနရွာေတာ့မည္။ အေမအုိအဆင္ေျပမွေျပပါေလစ…။

မွတ္မိေသးသည္။ သီရိလကၤာမွ ျမန္မာျပည္ခဏျပန္လာသည့္အခါ ရြာကိုခ်က္ခ်င္း မျပန္ျဖစ္။ ရန္ကုန္ တြင္ ဗီဇာကိစၥျဖင့္ ႏွစ္ပတ္ခန္႔မွ် မႏၲေလး မတၱရာ စစ္ကုိင္းတြင္ (၁၀)ရက္ခန္႔မွ် ၾကာသြားသည့္အခါ သားေတာ္ေမာင္ ျပန္လာမည့္ရက္ကို ဒီေန႔ျဖစ္လိမ့္နုိးနုိး မနက္ျဖန္ျဖစ္လိမ့္နုိးနုိး အေမအုိက ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနရွာသည္။ ေရာက္သင့္သည့္အခ်ိန္ သားရဟန္း မေရာက္လာသည့္အခါ အေမအုိခမ်ာ စိတ္ေပါက္ေပါက္ျဖင့္ မလာခ်င္လည္းေနေတာ့ဟု စိတ္ဒုံးဒုံးခ်လုိက္ေၾကာင္း ေျပာျပမွသိရသည္။သုိ႔ေသာ္ အမွန္တစ္ကယ္ သားရဟန္း ျပန္လာလာမည့္ညတြင္ တစ္ညလုံးမီးလွဳံရင္း အေမအုိေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ပါသည္။

ကားအခက္အခဲေၾကင့္ မနက္မုိးလင္းမွေရာက္သည္။ သားရဟန္းေရာက္လာေတာ့မွ (၁) နာရီေလာက္ ေမွးၿပီး သားရဟန္းအတြက္ အရုဏ္ဆြမ္းထခ်က္ခဲ့သည္။ သားရဟန္းကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္းမနက္မုိးလင္းခဲ့ရသည့္ အေမအုိ၏ စကားသံကုိ ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း မိမိအတြက္အေမအုိအိပ္ေရး ထပ္မပ်က္ပါေစႏွင့္ဟုသာ အႀကိမ္ ႀကိမ္အခါခါ ဆုေတာင္းေနရသည္။

(၂)

မိမိဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး လူရယ္ဟုသိတတ္သည့္အရြယ္မွစကာ မိခင္ႏွင့္ခြဲခြါၿပီး ေနခဲ့ရသျဖင့္ မိဘေမတၱာကို သိသာသိၿပီး လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ခံစားခြင့္မ်ားမ်ားမရခဲ့။ ခံစားခြင့္ရခဲ့ေစဦးေတာ့ အသိဉာဏ္ ႏုနယ္စဥ္ ကေလးဘ၀မုိ႔ မိဘေမတၱာ အတိမ္အနက္ကုိ အကဲမျဖတ္ႏုိင္ခဲ့။ ၁၁-ႏွစ္သာအရြယ္ သာမေဏ ဘ၀ႏွင့္ ၿမိဳ႕ကုိပညာသင္သြားမည္ ဆုိေသာအခါ အေမအုိ မ်က္ႏွာသိပ္မသာယာခဲ့။ သုိ႔ေသာ္လည္းသားကုိရင္၏ ေကာင္းရာမြန္ရာလုပ္ရပ္မုိ႔ အေမအုိတားျမစ္စကားမဆုိခဲ့။ ေတာမွာေမြးၿပီး ေတာမွာပဲ တစ္သက္လုံးေနထုိင္လာ သူမုိ႔ ၿမိဳ႕အေၾကာင္း အေမအုိေကာင္းေကာင္းမသိခဲ့။ သိမည္ဆုိေစဦးေတာ့ ၿမိဳ႕ဆုိတာ ေတာထက္သာတယ္ ဆုိသည့္ အသိထက္ပုိမည္မထင္။ သားကုိရင္ကုိ ေကာင္းစားေစခ်င္ေသာ ဆႏၵမြန္တစ္ခု ျဖင့္သာ အေမအုိ ခြင့္ျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ၿမိဳ႕ကိုေရာက္၍ စစ္ကုိင္း မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ ပညာသင္အေပါင္းအသင္းမ်ား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ ရႊင္ေနရျပန္ေတာ့ ရြာအေမအုိကုိ သိပ္သတိမရေတာ့။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္၍ သတိရျပန္ေတာ့လည္း ရံဖန္ရံခါ ထက္မပုိခဲ့။ ပထမႀကီးတန္းေရာက္သည့္ႏွစ္ကုိ သတိရေနမိေသးသည္။ အရြယ္အားျဖင့္လည္း ရဟန္းတက္ရ ေတာ့မည္။ သည္ၾကားထဲ အေမအုိႏွင့္ ရြာကို သတိရရုံစာေရးရုံကလြဲ၍ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ရြာျပန္မေရာက္ခဲ့။ အေမအုိလည္း အခုေလာက္ဆုိ သားေတာ္ေမာင္ကုိ ေတြ႔ခ်င္ရွာေတာ့မည္။ ကုိယ္ကျပန္သြားပါမွ အေမအုိ အပါအ၀င္ ညီအကုိေမာင္ႏွမ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို စုံစုံလင္လင္ေတြ႕ႏုိင္ေပမည္။ ေတာသူ ေတာင္သားမ်ားအတြက္ ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ဖုိ႔ ဆုိသည္မွာမလြယ္ကူလွ။ “ ငါကပဲ ရြာျပန္မွျဖစ္မည္ ဒီႏွစ္ေတာ့ ရြာကို ငါျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္မည္” ဟု အထုပ္အပုိးျပင္ကာ တေပါင္း တန္ခူးအလြန္ပူျပင္းသည့္ အညာေႏြအပူဒါဏ္ ေအာက္တြင္ အေမအုိရွိရာ ဇာတိရြာသုိ႔ထြက္လာခဲ့သည္။

မိမိေမြးဖြားရာ ဇာတိရြာက ျမန္မာျပည္၏ အေနာက္ေတာင္ဘက္တြင္ တည္ရွိသည္။ တုိင္းအားျဖင့္ မေကြးတုိင္းတြင္ ပါရွိေသာ္လည္း ခ်င္းေတာင္တန္းႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည့္အတြက္ ခ်င္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔ ၀င္ထြက္သြားလာေလ့ရွိေသာ ၿမိဳ႕ကေလးလည္းျဖစ္သည္။ ေအာက္ပုိင္းလူမ်ားကေတာ့ ေတာင္ေယာဟုသတ္ မွတ္ၾကသည္။ မင္းတုန္းရွင္ဘုရင္လက္ထက္က ေလာင္းရွည္မိဖုရားႀကီးကုိ အပုိင္စားေပးထားသည့္အတြက္ ေလာင္းရွည္ၿမိဳ႕ဟု အမည္တြင္ေၾကာင္း ရြာကေရွးလူႀကီးအခ်ိဳ႕ေျပာသည္ကုိ မွတ္သားဖူးသည္။ အိပ္ေျခအားျဖင့္ (၇၀၀) ခန္႔ရွိမည္ထင္သည္။ ရြာသားတုိ႔သည္ ဘုိးဘြားအစဥ္အဆက္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္ၾကၿပီး ဘာသာတရားကုိ အျမတ္တႏုိး အားထားကုိးကြယ္ၾကသည္။

ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္တုိ႔၏ စကားကိုလည္း ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္ၾက၍ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ ေရွးေဟာင္းဓေလ့ ထုံးတမ္းစဥ္လာတုိ႔ကုိလည္း မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကသည္။ တိုက္တာအေဆာက္အဦးႀကီးမ်ား ထည္၀ါေသာလွ်ပ္စစ္မီးမ်ားႏွင့္ ခမ္းခမ္းနားနား မေနႏုိင္ေစကာမူ ေတာင္ေပၚ သူ ေတာင္ေပၚသားတုိ႔၏ ရုိးသားျဖဴစင္မွဳ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္မွဳ ယဥ္ေက်းျပဴငွါ ေႏြးေထြးစြာဆက္ဆံတတ္မွဳမ်ား ႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွေဟာင္းႏြမ္းမသြားသည့္ ပင္ကုိယ္သဘာ၀ ေတာေတာင္ေရေျမအလွမ်ားကေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး မ်ားတြင္ ပုိက္ဆံေပး၀ယ္မရသည့္ ေယာေဒသ၏ ဘုိးဘြားအေမြအႏွစ္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။

အေမအုိကုိေတြ႕ခ်င္ေဇာျဖင့္သာ ရြာကိုျပန္လာခဲ့ရသည္။ (၁၁) ႏွစ္သားအရြယ္ ရြာကထြက္လာၿပီးက တည္းက တစ္ခါမွမျပန္ခဲ့ဖူးသည္မုိ႔ ဘယ္ကားကဘယ္ေရာက္လုိ႔ ဘယ္ကေနဘယ္ကုိစီးရမွန္းမသိ။ မႏၲေလးႏွင့္ ေခ်ာက္ကိုေတာ့ ျမသုံးလုံးကားစီးလွ်င္ ေရာက္မည္ဆုိတာကုိသိသည္။ သုိ႔ေသာ္..ေခ်ာက္ကုိေရာက္လွ်င္ဘာ ဆက္လုပ္ရမည္နည္း…။ ေခ်ာက္ကုိေရာက္ျပန္ေတာ့ စမ္းတ၀ါး၀ါး ဟုိေမးသည္ေမးျဖင့္ ဆိပ္ျဖဴဘက္သုိ႔ ျမင္းလွည္းျဖင့္ကူးရျပန္သည္။ ဆိပ္ျဖဴဘက္ကုိေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း အသိအကၽြမ္းအိမ္လည္းမရွိ တည္းခုိခန္း လည္းမရွိ ရြာကားဂိတ္ရယ္လုိ႔လည္းသတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိ။ ဟုိဟုိဒီဒီသြားေမးဖုိ႔ဆုိျပန္ေတာ့ ရြာကတူ တူမမ်ား အတြက္၀ယ္လာသည့္ လက္ေဆာင္ခ်င္းက ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ႏွင့္ သြားေလရာသယ္လုိ႔မျဖစ္။

အင္း….ခက္ေတာ့ခက္ေျခၿပီ စိတ္ပ်က္စြာလမ္းေဘးက ဇရပ္ပ်က္တစ္ခုေပၚတြင္ ခဏနားေနမိသည္။ ကံအားေလွ်ာ္စြာ ခရီးသည္လုိက္ရွာေနသည့္ ရြာကကုန္ကားႏွင့္တုိးေတာ့သည္။ ရင္ထဲကအလုံးႀကီးက်သြားၿပီး ရြာသြားမည့္ကားဟုသိသည္ႏွင့္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ လူေရာ ပါလာသည့္အိတ္မ်ားပါ အကုန္လုံးျပစ္တင္ၿပီး စီးလာခဲ့သည္။ အစကေတာ့ ကုိယ့္ေဇာႏွင့္ကုိယ္မုိ႔ ရြာကုိသြားမည့္ ကားေတြ႔ဖုိ႔သာ အေရးႀကီးသည္။ က်န္တာဘာမွထည့္ မတြက္ခဲ့။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္စီးမိေတာ့မွ ရြာကားစီးရတာအဆင္မေျပလွေၾကာင္း သိလာရသည္။ ကုန္ပစၥည္းမ်ားေပၚထုိင္လုိက္ရသည္မို႔ အဆင္ေျပေအာင္ခဏခဏ ျပင္ထုိင္ရသည္။ ေဘးခရီး သည္ကုိအားနာေတာ့ မေနႏုိင္ေတာ့မွ ျပင္ထုိင္ရျပန္သည္။

“ေအာ္….ရြာျပန္ရတဲ့ဒုကၡ…တယ္မေသးပါလားေနာ္..” ဟုလည္း စိတ္ထဲက ေအာက္ေမ့မိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သတိကေတာ့ လက္မလြတ္ရဲ။ အမွတ္တမဲ့ ကားဘရိတ္အုပ္လုိက္လုိ႔ ျပဳတ္က်ခဲ့မွအခက္။ ကားက အမုိးကလည္းမပါ အကာကလည္းမရွိဆုိေတာ့ လက္က ကားကုိင္းကုိၿမဲၿမဲကုိင္ထားရသည္။ ထုိအခုိက္လမ္းေဘး ရြာကဖြင့္လုိက္ေသာ သီခ်င္းသံကနားထဲသုိ႔ ျပန္႔လြင့္လာသည္။

“ လွည္းလမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္xxxx ဖုန္လုံးႀကီးေတြxxxx တလိပ္လိပ္တက္တာျမင္ေယာင္ေသး ေတာ့သည္xxxx အညာ႒ာနီ တခါလာမည္xxxx က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေမ့မရပါေလၿပီxxxx ” အဆုိေတာ္ သန္းထြန္းေလးရဲ႕ သီးခ်င္းျဖစ္သည္။ သီခ်င္းကိုနားစုိက္ေနရင္း “ အင္း…..ငါ့အတြက္ေတာ့ ကားလမ္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္ ဖုန္လုံးႀကီးေတြxxxx တလိပ္လိပ္တက္တာျမင္ေယာင္ေသးေတာ့သည္xxxx ေတာင္ေပၚ ရြာဆီxxxx တစ္ခါျပန္လာသည္xxxx က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ေမ့မရပါေလၿပီxxxx ” ဟု ေျပာင္းဆုိရမည့္ကိန္း ဆုိက္ေနၿပီဆုိေသာအေတြးျဖင့္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ၿပံဳးစိစိျဖစ္မိသည္။

တစ္ကယ္လည္းဟုတ္သည္ ကားရပ္လုိက္တုိင္း တစ္လိပ္လိပ္တက္လာေသာ ဖုန္လုံးႀကီးမ်ားေအာက္ တြင္လူေရာကားပါ ေပ်ာက္မတတ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ရြာျပန္မည္ဆုိၿပီး ထုတ္လာခဲ့ေသာ ရႈိးစမုိးမ်ားပင္ ဘယ္ကုိ ေရာက္ကုန္သည္မသိေတာ့။ ဖုန္ရုပ္သာေပါက္ေနေတာ့သည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ေတာအလွ်ိဳလွ်ိဳ ေတာင္အထပ္ ထပ္ကုိေက်ာ္ျဖတ္၍ ရြာကုိေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။ ရြာကုိေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္အားျဖင့္ ညေနငါးနာရီ၀န္းက်င္ ေလာက္ရွိမည္ထင္သည္။ အေမအုိတစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕ေရတုိင္ေလးမွာ ေရခပ္ေနသည္ကုိ အေ၀းကလွမ္းျမင္ ေနရသည္။ သုိ႔ေသာ္…. အေမအုိကေတာ့ သားျဖစ္သူကို ေက်ာေပးထားသျဖင့္ မျမင္ေသး။ အနီးအနားေရာက္ ေတာ့မွ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက အေမအုိကုိ လွမ္းေအာ္ေျပာၾကသည္။

အရီး….အရီး….

“ေဟာဒီမွာ အရီးသား ကုိရင္ျပန္လာတယ္” ဆုိေတာ့မွ လုံခ်ည္တုိတုိႏွင့္ ေရအုိးပင့္မည့္ဟန္ျပင္ေန ရာမွ အေမအုိက လွမ္းလာေနေသာ သား ကုိရင္ကုိေတြေတြႀကီး ရပ္ၾကည့္ေနရွာေလသည္။ မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္သည့္ သားကုိရင္ကုိ ျဗဳန္းကနဲ ေတြ႕လုိက္ရ၍ ၀မ္းသာလြန္းသည္လား။ သုိ႔မဟုတ္ အသက္ႀကီးၿပီဆုိေတာ့ မ်က္စိမႈန္ေနလုိ႔အျမင္ မသဲကြဲေတာ့တာလား မေျပာတတ္။ မိနစ္အေတာ္ၾကာသည္အထိ အေမအုိထံမွ ဘာသံမွ ထြက္မလာခဲ့။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ ေလးေလးတြဲ႕တြဲ႕အသံနဲ႔…

“ေအာ္….. ကုိရင္ႂကြလာတာကိုး…..”

“အိမ္ေပၚႂကြ…. ကိုရင္….”

ဆုိၿပီး အိမ္ေပၚပင့္လုိ႔ အေပၚေရာက္လာေတာ့မွ ေသာက္ေရသုံးေရႏွင့္ နားစရာအိမ္စရာ သားကုိရင္ တြက္ အေမအုိစီစဥ္ေပးခဲ့သည္။ ရြာမွာေန၍ အေမ့အရိပ္ခုိရစဥ္ကာလ ၿမိဳ႕ျပစာသင္သားဘ၀ ဆင္းရဲခဲ့သမွ် အတုိးခ်ကာ ဇိမ္က်ခ်င္တုိင္း က်ေနေပေတာ့သည္။ အရုဏ္လည္း အရုဏ္မုိ႔ ေန႔ဆြမ္းဆုိလည္း ေန႔ဆြမ္းမုိ႔ လုိေလေသးမရိွေစရ ညီအကုိ ေမာင္ႏွမ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရြာသူ ရြာသားမ်ား ကလည္း ၀ုိင္း၀န္းေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ၾကသည္။ အေမအုိကလည္း သားေတာ္ေမာင္ ငယ္ကတည္း က ႀကိဳက္တတ္ေသာ ဟင္းမ်ားကုိ တတ္သမွ်မွတ္သမွ် အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ေပးရွာသည္။ ငယ္ႀကိဳက္ ျဖစ္ေသာ ဟင္းေျခာက္ (ဆတ္သားေျခာက္) ဆုိလွ်င္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် မျပတ္ေစရ။ ခ်က္တစ္ခါ ေၾကာ္တစ္လွည့္ အသုတ္တစ္မ်ိဳး မရုိးရေအာင္ စီမံေပးရွာသည္။

“ ကုိရင္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ဟင္းေကာင္းမပါရင္ ထမင္းစားတတ္တာမဟုတ္ဘူး ” ဟုလည္း ပါးစပ္ကတဖြဖြေျပာရွာေသးသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ သားေတာ္ေမာင္ကုိရင္က ၿမိဳ႕မွာအေနၾကာ၍ ၿမိဳ႕စိတ္ေပါက္ကာ အေမ့လက္ရာကုိ ၿမိဳ႕ကဟင္းမ်ားေလာက္ ခံတြင္းမေတြ႕ေတာ့တာကုိေတာ့ အေမအုိမသိရွာခဲ့။

“ ကုိရင္……”

ဟင္းေတြကုန္ေအာင္ ဘုဥ္ေပးေလ..။

ရက္ေတြၾကာရင္ ေကာင္းမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး ဟုလည္း ခဏခဏ အေမအုိေျပာတတ္ျပန္ေသးသည္။ အေမ့ အားနာသနားစြာ အေမ့လက္ရာကုိ ျမည္းၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း လွ်ာနွင့္သြားမ်ားက ဆႏၵျပကာ အေမ့လက္ရာကုိျမည္းဖုိ႔ရာ တစ္ခါႏွင့္တစ္ခါ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာခဲ့သည္။ အေမ့ဆႏၵကုိ ျဖည့္ဖုိ႔ႀကိဳးစားခဲ့သည့္ တုိင္ စားမရေတာ့သည့္အဆုံးမွာ….

ျပည့္စုံၿပီ…..ဒကာမႀကီး…ဟု လက္ကုိကာျပ၍ အေမအုိ၏ ဆႏၵကုိ တားျမစ္ခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္..စိတ္ထဲ မွာေတာ့ မေကာင္းလွ။ မိဘအရိပ္ကို ခဏေလာက္ျပန္ခုိခြင့္ရကာမွ ၿမိဳ႕ေရာက္ခါစ သင္ခဲ့ရသည့္ ေလာကနီတိ ထဲက “ မိဘအရိပ္ရဲ႕ေအးျမပုံ အေၾကာင္းကုိ” စာမ်ားနွင့္ လက္ေတြ႕ႏႈိင္းယွဥ္ေလ့လာေနမိေတာ့သည္။ မွတ္မိပါ ေသးသည္။ ရြာေရာက္ခါစညက လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၾကတဲ့သူေတြကုိ ဧည့္ခံစကားေျပာၿပီး ခပ္ေစာေစာ အိမ္ေပၚတက္ အိပ္ယာ၀င္မယ္လုပ္ေတာ့ အေမလုပ္သူက ေနာက္ကလုိက္လာၿပီး …..

ကုိရင္………….

ဘုရားရွိခုိးဦးေနာ္…ဟု..

သတိေပးခါမွ အိပ္ယာကုတင္ေပၚမွ ကျပာကယာေအာက္ျပန္ဆင္းၿပီး ဘုရားစင္ေရွ႕ထုိင္ ဦးသုံးႀကိမ္ခ် ၾသကာသကန္ေတာ့ခ်ိဳးကုိ အေျပးအလႊားဆုိၿပီး အိပ္ယာ၀င္ခဲ့ရသည္။ အေမအုိကေတာ့ ငါ့သား ၿမိဳ႕ကုိစာသင္ သြား စာေမးပြဲေတြေအာင္ၿပီဆုိေတာ့ ဘုရားကန္ေတာ့ဖုိ႔က်မွ ေျပာေနရပါလား..လုိ႔ ေတြးေကာင္းေတြးေနေပလိမ့္ မည္။ ၿမိဳ႕စာသင္တုိက္မွာက ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းမတက္မိလွ်င္ ဒဏ္ထမ္းရသည္မုိ႔ လူငယ္ကုိရင္ပီပီ အေမ့အိမ္ ေရာက္ခုိက္ ကုသုိလ္ကုိ ေရသာခုိမိျခင္းပင္။ အိပ္ယာ၀င္ၿပီး မၾကာမီ အေမအုိ ကုတင္နားေရာက္လာၿပီး….

ကုိရင္……ခ်မ္းသလား…။

ေစာင္ထပ္အုံမလား….ဟု ၾကင္နာယုယစြာ သားေတာ္ေမာင္ကုိ ေမးခဲ့သည္။

ေတာ္ၿပီ အေမ မယူေတာ့ဘူး ဆုိေတာ့မွ ၿခံဳေစာင္ကုိ ဂရုတစုိက္ ၿခံဳေပးျခင္း ျခင္ေထာင္ကို ေသေသခ်ာခ်ာခ်ေပးကာ အေမအုိ မီးပိတ္ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။ အိပ္ယာထဲေရာက္ (၁၅) မိနစ္ေလာက္ၾကာ အိပ္ေပ်ာ္ကာနီးေတာ့ အိပ္ယာကုတင္ေဘး ဘုရားစဥ္ေအာက္ ဘုရားပူေဇာ္ထားသည့္ ဆီမီးတုိင္၏ အလင္း ေရာင္ေအာက္တြင္ အေမအုိ၏ ရုပ္အလႊာျဖင့္ဘုရားရွိခုိးသံကုိ တဖန္ျမင္ရ ၾကားရျပန္သည္။

အစိေႏၲယ်.. အစိေႏၲယ်….

အပၸေမယ်..အပၸေမယ်….

ၾသကာသ..ၾသကာသ….

အ၀ိဇၨာ ပစၥယာ သခၤါရာ….

သခၤါရာ ပစၥယာ ၀ိညာဏံ….

ေဟတုပစၥေယာ.. အာရမၼဏ ပစၥေယာ….

ဘုံသုံးဆယ့္တစ္ ျဖစ္ျဖစ္မ်ားစြာ သတၱ၀ါ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ….

ဥပါဒ္ရန္ေဘး ကင္းစင္ေ၀..ၿငိမ္းေအးၾကပါေစ….

အားလုံးၾကားၾကားသမွ်..အမွ်….အမွ်….အမွ်….ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့…..

သာဓု….သာဓု….သာဓု…..

တူေ၀……တူေ၀……တူေ၀………….(ေၾကးစည္သံ)

အေမအုိ၏ ေမတၱာသံ ေၾကးစည္သံႏွင့္ အမွ်ေ၀သံတုိ႔သည္ ၾကားနာရသူအဖုိ႔ ႏွလုံးစိတ္၀မ္း ေအးခ်မ္း၍ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ အလြန္ေကာင္းလွသည္။ အျခားသူအဖုိ႔ေတာ့ မေျပာတတ္ မိမိအတြက္မူ ၾကားခဲ့ဖူးသမွ် အသံထဲမွာ အခ်ိဳဆုံး အေအးျမဆုံးျဖစ္ခဲ့သည္။

ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါမွန္သမွ် အေမအုိ၏ ေမတၱာဓာတ္ေၾကာင့္ ဧကန္မုခ် ခ်မ္းသာရာ ရၾကပါေစဟုလည္း ဆုေတာင္းေနမိသည္။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဓမၼရင္ခြင္မွာ ခုိ၀င္ၿငိမ္းခ်မ္းေနသည့္ အေမအုိတစ္ေယာက္ ဓမၼကထိကဆရာ ေတာ္အဆူဆူ ေဟာသမွ် တရားေတာ္မ်ားကုိသာ နာခံမွတ္သားရင္း ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ ၿမိဳ႕စာသင္တုိက္ေရာက္ သားကုိရင္လုိ စနစ္တက်သင္ယူခဲ့ရသည္မဟုတ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရြတ္သမွ်ပါဠိမ်ားက ဌာန္ကရိုဏ္းေတာ့ သိပ္မက်လွ မွန္တာရွိသလုိ မွားတာလည္းပါသည္။ ေရွ႕ကစာေနာက္ေရာက္ ေနာက္ကစာေရွ႕ေရာက္ျဖင့္ အလြဲ လြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေနတာကုိလည္း ၾကားခဲ့ရျပန္ေလသည္။

မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ အနက္အဓိပၸါယ္ ေကာင္းစြာမသိေသာ္လည္း ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေလးနက္သည့္ တရားေတာ္ အမွတ္ျဖင့္ တတ္သမွ်မွတ္သမွ် အကုန္ရြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ေနေသာ အေမအုိကုိ စိတ္ထဲမွ သာဓု….သာဓု…သာဓု…. ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ေခၚမိျပန္ပါသည္။ ရသမွ်ဘုရားစာကို အကုန္ရြတ္ဖတ္ျပီး အေမအုိ အိပ္စက္အနား ယူသြားခဲ့ေသာ္လည္း သားျဖစ္သူကေတာ့ အေမအုိ၏တရားသံေအာက္တြင္ အေတြးစတုိ႔ လြင့္ျပန္႔ရင္း ထုိညက မုိးလင္းမွ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္။

(၃)

ေနာက္တစ္ရက္မနက္ အေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ရြာမွ သက္ေတာ္၀ါေတာ္ႀကီးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားထံ သြားေရာက္ဂါရ၀ျပဳ ႏုတ္ဆက္ခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကလည္း ၀မ္းသာအားရႀကိဳဆုိၾကၿပီး စာေပကိုႀကိဳး စားသင္ယူဖုိ႔ ေရာက္ရာအရပ္တုိင္းမွာ ကုိယ့္နယ္ကုိယ့္ေဒသဂုဏ္ကုိ ေဆာင္ဖုိ႔ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ဘြဲထူး ဂုဏ္ထူး မ်ားနွင့္ျပည့္စုံခဲ့လွ်င္လည္း မိမိထက္ အသက္အားျဖင့္လည္းေကာင္း ဂုဏ္အားျဖင့္လည္းေကာင္း ႀကီးၾကသည့္ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ရုိရိုေသေသ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတတ္ဖုိ႔ ဆုံးမၾကေလသည္။

ဂါရ၀ နိ၀ါတစေသာ မဂၤလာတရားေတာ္မ်ားက ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ခ်စ္ျမတ္နုိးဖြယ္ရာ သေကၤတမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း။ ထုိတရားမ်ားကုိ မေစာင့္ထိန္းျခင္းသည္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဖ်က္ဆီးရာေရာက္ရုံသာမက ဘုရားရွင္ ၏ တရားေတာ္မ်ားကုိပါ တန္ဖုိးမထားရာေရာက္ေၾကာင္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘ၀မွာ ႀကီးပြါးတုိးတက္လုိပါက ထုိတရား မ်ားကို လက္ကုိင္ထားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၾသ၀ါဒစကားမ်ား ေျပာၾကားၾက စြမ္းႏုိင္သမွ် သကၤန္း ထီး ဖိနပ္ ၀တၳဳေငြ စသည္မ်ားကိုလည္း စြန္႔ႀကဲခဲ့ၾကသည္။ ထိုမွအျပန္ မဖူးရတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ သက္ေတာ္ရကုန္းေပၚက ေစတီေတာ္ျမတ္ဆီ ေျခဦးလွည့္မိျပန္သည္။ မိမိတုိ႔အိမ္ေနာက္ေက်ာ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာတည္ၿပီး ငယ္စဥ္က ခဏခဏ သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ခဲ့ရသည့္ ေစတီေတာ္လည္းျဖစ္သည္။ ေစတီေတာ္သုိ႔ တက္ေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ရာ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ယခင္က ခ်ဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္းတုိ႔ျဖင့္ လႊမ္းၿခဳံရာေနရာတုိ႔သည္ ယခုအခါ အိမ္အသစ္ေလး မ်ားျဖင့္ အစားထုိးေနရာယူလွ်က္ရွိသည္။

ေလေ၀ွ႔ယမ္းသည့္အခုိက္ လြင့္ျပန္႔လာသည့္ ထီးေတာ္မွဆည္းလည္းသံတုိ႔သည္ မိမိအား မေတြ႕ရတာ ၾကာ၍ ၀မ္းသာအားရ ႏုတ္ဆက္သည့္္ပမာ တခၽြင္ခၽြင္ျဖင့္ ႀကိဳဆုိလွ်က္ရွိသည္။ ယခင္ကထုံးျဖဴျဖဴေစတီေတာ္ ျမတ္သည္ ယခုအခါ ေရႊ၀ါေရာင္လႊမ္းလုိ႔ေနေလၿပီ။ ရြာသူရြာသားမ်ား၏ ေကာင္းမႈပင္ေလာ ဒါမွမဟုတ္ အျခားသူတစ္ဦး၏ ေကာင္းမႈပင္ေလာ မေျပာတတ္။ ေတာင္ဘက္ကုိၾကည့္လုိက္ျပန္ေတာ့ ယခင္ကေတာ ေခ်ာက္၍ လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းခဲ့ေသာ လွ်ိဳေခ်ာက္ႀကီးသည္ ယခုအခါ ရြာသူရြာသားတုိ႔၏ တရားအား ထုတ္ရာ မုိးကုတ္ရိပ္သာႀကီးျဖစ္ေနေပၿပီ။ ဆရာေတာ္ သီတင္းသုံးရာေက်ာင္းေဆာင္ ေယာဂီသူေတာ္စင္မ်ား တရားအားထုတ္ရာ အေဆာင္တုိ႔ျဖင့္ တုိးတက္ေျပာင္းလဲ၍ ေနေပၿပီ။

တစ္ႏွစ္ကုိ တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ဆုိသလုိ လာေရာက္တရားျပေပးခဲ့သည့္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားအားလည္း ရြာသူရြာသားတုိ႔ကုိယ္စား ေက်းဇူးအခါခါ တင္မိသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား အပင္ပန္းခံလာေရာက္တရားျပသ ဆုိဆုံးမမႈတုိ႔ေၾကာင့္ မိမိရြာသူ ရြာသားမ်ားလည္း အသိပညာတုိးၾကပါေစ။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဓမၼရင္ခြင္မွာနားခုိရင္း လိမၼာယဥ္ေက်းၾကေသာ သူေတာ္စဥ္ သူေတာ္မြန္မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစဟုလည္း ဆုေတာင္းေနမိသည္။ ထုိ႔အျပင္ ႏွစ္စဥ္က်င္းပၿမဲျဖစ္ေသာ ကဆုန္လျပည့္ ေညာင္ေရသြန္းပြဲေတာ္။ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ အႏၲရာယ္ကင္းပြဲေတာ္ စေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားတြင္ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားပင့္၍ တရားနာယူၾက။ အပ်ိဳ လူပ်ိဳ ကေလး လူႀကီး အဘုိးအဘြားမ်ားပါမက်န္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စီတန္းလုိ႔ဆြမ္းဆန္စိမ္း ေလာင္းလွဴေနၾကမည္ ကုိ စိတ္ထဲမွာ အလုိလုိျမင္ေယာင္ေနမိသည္။

ထုိမွ တစ္ဆက္တည္း ရြာအေနာက္ဘက္ထိပ္မွာတည္ရွိသည့္ စက္ေတာ္ရာကုန္းေတာ္သုိ႔ ေလွ်ာက္လာ မိသည္။ စက္ေတာ္ရာကုန္းေတာ္မွာေတာ့ ယခင္ကုလုိ သာသာယာယာမရွိေတာ့။ အေဆာက္အဦးမ်ားလည္း ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း မရွိေတာ့သည့္အျပင္ ကုန္းေတာ္သုိ႔တက္ေရာက္ရာလမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း ၿခံဳႏြယ္ ပိတ္ေပါင္းတုိ႔ျဖင့္ လႊမ္းေနၿပီး လူသြားလမ္းပင္ ေပ်ာက္မတတ္ျဖစ္ေနသည္။ ရြာသူ ရြာသားမ်ား အလုပ္မအားၾက ေသးသျဖင့္ မရွင္းလင္းရေသးတာ ျဖစ္ေၾကာင္း မၾကာခင္ရြာသားမ်ား စုေပါင္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကမွာျဖစ္ေၾကာင္း ပါလာသည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ရွင္းျပၾကသည္။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ အမွတ္တရဓာတ္ပုံရိုက္ၾက။ ငယ္စဥ္က စုေပါင္ၿပီးေတာ့ မုန္႔ဆီေၾကာ္ ေၾကာ္ၿပီးမိမိတုိ႔ အားေကြ်းေမြးခဲ့ၾကသည့္ မိဘမ်ားအေၾကာင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကုိ ေျပာေနခဲ့ၾကသည္။ စကားေျပာရင္း ေဘး၀ဲယာၾကည့္လုိက္ျပန္ေတာ့ အေနာက္ဘက္ရွိ မိမိငယ္စဥ္က ေကာက္သင္းေကာက္ခဲ့ရသည့္ အင္ဘူးျပင္က မိဘမ်ားလယ္ကြင္းျပင္ကုိေတြ႕ရၿပီး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ၾကည့္ေနမိခဲ့သည္။ မိဘမ်ားလယ္ကြင္းျပင္နွင့္ တစ္ဆက္တည္းရွိေနသည့္ ဖုိးဘခ်စ္တဲကေလးမွာေတာ့ မိမိတုိ႔ငယ္စဥ္ကလုိ မဟုတ္ေတာ့။ မုိးဒဏ္ ေလဒဏ္ ေနပူဒဏ္ေတြေအာက္မွာ ဟုိယခင္ကလုိ ႏုပ်ိဳေသာ အသြင္သ႑ာန္မ်ားကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေတာင္သူလယ္သမားတုိ႔အား တတ္ႏုိင္သမွ် အကာအကြယ္ေပးေနပုံရသည္။ တဲ၏ အရိပ္ေအာက္တြင္ ေကာက္စုိက္သမ၀တ္စုံျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕ ေခတၱခဏအပန္းေျဖအနားယူေနၾကသည္ကို လွမ္းျမင္ေနရ သည္။ အခ်ိန္တုိ႔ေျပာင္းလဲသြားသည့္တုိင္ လယ္ကြင္းထဲမွာ ထြန္ၾက ယက္ၾက စုိက္ၾက ပ်ိဳးၾက တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ႏြားႏွင့္နပန္းလုံးေနၾကသည့္ လယ္ယာေျမထဲက ေတာင္သူမ်ား၏ ဘ၀ကေတာ့ မိမိျမင္ကြင္းထဲမွာ ဘာမွ မထူးျခား ေျပာင္းလဲမသြားခဲ့။

လယ္ကြင္းျပင္မ်ားၾကားတြင္ ေနပူမေရွာင္ မုိးရြာမေရွာင္ ႏြားႏွင့္ဖက္လုံးၿပီး ကုန္းရုန္းေနၾကေသာ္လည္း လူလုံးမလွတလွ ၀မ္းေရးမ၀တ၀ႏွင့္ လယ္ကန္သင္းရုိးေတြၾကားမွာ ဘ၀တစ္ခုလုံးျမဳပ္ႏွံ သြားခဲ့ၾကသူမ်ား ျမဳပ္ႏွံ ေနၾကဆဲပုဂၢိဳလ္မ်ား။ ထုိ႔အတူ သည္လုိဘ၀မ်ိဳးျဖင့္သာ မိမိတုိ႔ကိုလူတလုံး သူတလုံးျဖစ္ေအာင္ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ ၾကသည့္ မိဘမ်ားကုိ ေတြးေတြးျပီး သနားေနမိခဲ့သည္။

ေျမာက္ဘက္ကုိၾကည့္လုိက္ျပန္ေတာ့ ဟုိတုန္းက ငါးရွာ ဖားႏႈိက္ ကစားလုိက္ျဖင့္ ေဆာ့ကစားခဲ့သည့္ စလင္းေခ်ာင္းႀကီးသည္ ေႏြရာသီ၏ အပူဒဏ္ေအာက္တြင္ ေခ်ာင္းေရမ်ားခမ္းေျခာက္ကာ သဲေသာင္ကေလးမ်ား ဟုိတဖုိ႔ ဒီတဖုိ႔ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ထုိမွတဆက္တည္း ေရခ်ိဳးဆိပ္အထက္နားက ဇရပ္အုိကေလးတစ္ေဆာင္ ႏွင့္ ထုံးျဖဴျဖဴအုတ္ဂူေလးမ်ားကေတာ့ မျမင္လုိက္ရေသာအဘုိးအဘြားမ်ား အနားယူအိပ္စက္ရာ သုႆာန္ေျမ ပါလားဟု ေတြးေတာေနမိခဲ့သည္။

ထုိအခိုက္ ရြာ၏အေနာက္ယြန္းယြန္း စက္ေတာ္ရာကုန္းေတာ္ေျခရင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း(ယြန္းေက်ာင္း) မွ ေၾကးစည္သံၾကားလုိက္ရသျဖင့္ ဆြမ္းစားဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ၿပီဆုိတာ သတိရကာ မိခင္အုိရွိရာသို႔ ဆြမ္းစားရန္ျပန္ ႂကြခဲ့ရသည္။

(၄)

ရြာမွာတစ္လေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ျပန္ရမည့္ရက္ကုိ တေျဖးေျဖးေရာက္လာခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ကုိျပန္ရ ေတာ့မည္ဆုိျပန္ေတာ့ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားက တစ္ခါလာ၍ ႏႈတ္ဆက္ၾက ရွိစုမဲ့စု ေခြ်းနဲစာထဲက စြမ္းနုိင္သေလာက္လွဴဒါန္းၾက။ စာေပကိုႀကိဳးစားအားထုတ္ဖုိ႔ ရပ္ရြာ၏ဂုဏ္ နယ္ပယ္၏ ဂုဏ္ကုိ ေဆာင္နုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔မွာသူမ်ားက မွာေနၾကသည္။ အေမအုိကေတာ့ ဘာမွ်မလုပ္ ေဘးမွာငုတ္တုပ္ထုိင္ ေနရင္း ငူငူငိုင္ငုိင္ ျဖစ္ေနျပန္ရွာသည္။ ပထမအႀကိမ္ (၁၁) ႏွစ္သားအရြယ္ ရြာမွထြက္လာစဥ္က အေမ့မ်က္နွာ မွာ ျမင္ခဲ့ရေသာ ၀မ္းနည္းသည့္သေကၤတတမ်ိဳးကုိ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ျမင္ရျပန္ၿပီ။

အေမအုိႏႈတ္က ဘာမွ်မေျပာေပမယ့္ အေမအုိမ်က္ႏွာေပၚက ၀မ္းနည္းသည့္သေကၤတမ်ားကုိေတာ့ ဖုံးလုိ႔မရခဲ့။ အေမအုိကုိ က်န္းမာေရးဂရုစုိက္ဖုိ႔ မွာရင္းအားလုံးကုိႏႈတ္ဆက္ကာ ကားေပၚတက္ထြက္လာခဲ့ရေပ မယ့္ အျပန္ခရီးတစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ အေမအုိ၏ ပုံရိပ္လႊာကို အေတြးထဲမွာ ေဖ်ာက္ဖ်က္မရခဲ့။ အေမအုိတစ္ ေယာက္ ဖ်င္ၾကမ္းတဘက္ကေလး ပုခုံးတင္ကာ သာေတာ္ေမာင္ ထြက္သြားရာလမ္းကုိ မ်က္စိတဆုံး အိမ္ေပါက္၀က ေစာင့္ၾကည့္က်န္ရစ္ေနခဲ့ေပလိမ့္မည္။

ညညေရာက္ရင္ ဘုရား၀တ္ျပဳရင္း သားေတာ္ေမာင္အေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားထံ ဆုမြန္ေကာင္ေတြ ေတာင္းေကာင္းေတာင္းေနလိမ့္ဦးမည္။ ထုိ႔အျပင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သားေတာ္ေမာင္ ျပန္လာမည့္ေန႔ကုိ ေန႔စဥ္ ႏွင့္အမွ် အေမအုိေမွ်ာ္လင့္တမ္းတ ေစာင့္ေနလိမ့္ဦးမည္။ (B.H.U) ေဆးရုံဆီ စိတ္ေရာက္သြားရာမွ ရြာမွာက်န္ ရစ္ခဲ့သည့္ အေမအုိအေၾကာင္း ေတြးေနမိတာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္မသိ။ ညကလည္းနက္လာ ၿပီ အေအးဓာတ္ကလည္း လြန္ကဲလာၿပီ ေကာင္းကင္မွာ သာေနသည့္လကလည္း ကုိယ္ႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီကုိ ေရာက္သြားၿပီ။ မနက္ျဖန္ မနက္လည္း ေက်ာင္းသြားရဦးမည္။ သည့္ထက္ညဥ့္နက္ေအာင္ေန၍ မျဖစ္ေတာ့။ သည္ေတာ့မွ အိမ္ေအာက္ျပန္ဆင္းကာ အခန္းတံခါးကုိပိတ္ မီးကုိမွိတ္၍ ခပ္သြက္သြက္ အိပ္ရာ၀င္လုိက္ေတာ့ သည္…….။

အရွင္အစၧရိယ (B.H.U)