ေရႊစကားတို႔ရဲ႕ျမစ္ဖ်ား (၁၃)

”ေၾသာ္ မင္းက မဟုတ္ရင္ မခံခ်င္ဘဲကိုး၊ အဲသလိုဆိုရင္ မင္းတစ္သက္လံုး တစ္ေလာကလံုးနဲ႔ ျငင္းခံုခိုက္ရန္ ျဖစ္ေနေပေရာ့၊ ဒီေလာကၾကီးက ဟုတ္ကဲ့ေလာကၾကီးမွ မဟုတ္ဘဲ၊ မဟုတ္တဲ့ေလာကၾကီးပဲကြယ့္၊ ဟုတ္ ဟုတ္၊ မဟုတ္ ဟုတ္ သည္းခံေပါ့”

မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္

လူသားတစ္ေယာက္ ေလာကၾကီးထဲေရာက္လာရင္ သူရဲ႕ အခိ်န္တိုင္း ေနရာတိုင္းမွာ ေလာကတာ၀န္ေတြက အသင့္ရွိေနျပီးသားပါ။ အသင့္ရွိေနျပီးသား ေလာကတာ၀န္ေတြကို အဲဒီလူသားအေနနဲ႔ ျပဳမယ္ဆိုရင္လည္း ျပဳလို႔ရပါတယ္။ မျပဳဘဲေနမယ္ဆိုရင္လည္း ေနႏိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒါက ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရးပါ။ ဥပမာ အမ်ားေသာက္တဲ့ေရအိုးနားမွာ ခ်ြဲသလိပ္ေတြ႔တယ္ဆုိပါေတာ့။ ေတြ႔တဲ့သူက သန္႔ရွင္းသြားရမွာပါ။ အမ်ားနဲ႔ သက္ဆိုင္ေနတဲ့ အလုပ္မွန္သမွ်ေတာ့ ဘယ္ဟာမွ မေသးငယ္ပါဘူး။ အားလံုးၾကီးက်ယ္တာခ်ည္းပါပဲ။ ကိုယ့္ေရွ႔မွာ ေတြ႔ရတဲ့ ေလာကတာ၀န္ဟာ ကိုယ့္တာ၀န္ပါပဲ။ လူဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုမွာ အသံုးတည့္ေအာင္ ေနဖို႔လိုတယ္။ အသံုးတည့္ေနရင္ တန္ဘိုးရွိေနတာပါပဲ။ လူဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ တစ္ကြက္ခ်န္စဥ္စားတတ္တယ္လို႔ ေလာကေျပာစဥ္ရွိေပမယ့္ တကယ့္လူကေတာ့ ကိစၥတိုင္းမွာ သူမ်ားအတြက္ တစ္ကြက္ခ်န္ စဥ္းစားေပးတတ္တာ သူတို႔ရဲ႕ ဗီဇဓမၼတာပဲေလ။

ဒါေပမယ့္ သက္ေရာက္မႈတိုင္းမွာ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈဆိုတာ ရွိစျမဲဆုိတဲ့အတိုင္း ေလာကၾကီးက ကာလာအတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ သတိရေန သင့္တဲ့သူကို သတိရေနၾကပါလိမ့္မယ္။ ေမ့သင့္တဲ့သူကို ေမ့လိုက္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ေလာကကိုခ်စ္သူ၊ မခ်စ္သူ၊ ေလာကအေပၚ တာ၀န္ေက်သူ၊ မေက်သူ၊ အဲဒီၾကားကာလမွာေနသူ စသည္ျဖင့္ အေကာင္းအဆိုး အယုတ္အျမတ္ေတြကေတာ့ ဒြန္တြဲေနၾကမွာပါ။

အထက္ပါစကားေတြနဲ႔ အစီခ်ီေနရတာကေတာ့ ဒီအေတာအတြင္း ေလာကအေပၚ တစ္နည္းေျပာရရင္ လူမ်ိဳးနဲ႔ သာသနာအေပၚ တာ၀န္ေက်ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိလို႕ပါ။ ရွင္အရဟံ၊ ရွင္မဟာသီလ၀ံသ၊ ရွင္မဟာရဠသာရ၊ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္၊ ေက်ာ္ေအာင္စံထား ဆရာေတာ္၊ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္၊ မဟာ၀ိသုဒၶါရုံ ဆရာေတာ္၊ မန္လည္ဆရာေတာ္၊ လယ္တီဆရာေတာ္၊ မဟာစည္ဆရာေတာ္၊ ဆရာေတာ္အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၊ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္၊ မင္းကြန္းတိပိဋကဆရာေတာ္ စသည္ စသည္ျဖင့္ေပါ့၊ ဒီဆရာေတာ္ေတြရဲ႕ ေထရုပၸတၱိေတြဖတ္ရတာ တဒဂၤလူပီသခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္မိတာ အမွန္ပါပဲ။

အခု ဒုတိယအၾကိမ္ျပန္ဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ကေတာ့ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ ေထရုပၸတၱိစာအုပ္ပါ၊ တစ္ၾကိမ္သာရိုက္ျပီး ျပန္မရိုက္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ လူထုလက္ထဲ ျပန္ျပန္ႏွံ႔ႏွံ႔မရွိေနတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားအား ၁၂၄၁ ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားျပီး ၁၃၃၇ ခုႏွစ္မွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ သက္ေတာ္အားျဖင့္ ၉၆ ႏွစ္ဆုိေတာ့ သက္ေတာ္ရွည္ဆရာေတာ္တစ္ပါးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ေခတ္အားျဖင့္ခြဲရင္ ကိုလိုနီေခတ္၊ လြတ္လပ္ေရးေခတ္မွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ဆရာေတာ္ပါ။ မႏၱေလးျမိဳ႕က မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့လို႕ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ရယ္လို႔ အမည္တြင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆဌသဂၤါယနာတင္ပြဲမွာ ေညာင္ရမ္းဆရာေတာ္ပ်ံလြန္ေတာ္မူတဲ့အခါ ဥကၠဌတာ၀န္ယူခဲ့သလို စာသင္သားေတြ သင္ၾကားပို႔ခ်ေနရတဲ့ အဘိဓမၼာည၀ါ အရေကာက္က်မ္းေတြလဲ တည္းျဖတ္သုတ္သင္ခဲ့ေပးပါတယ္။

ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေထရုပၸတၱိမွာ အထူးေတြ႔ရတာက ရိုးဂုဏ္နဲ႕ သမာသမတ္က်တဲ့ လမ္းညႊန္မႈပါ။ ဒါကိုေတာ့ ဆရာေတာ္တစ္သက္လံုး စြဲကိုင္သြားေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ကိုရင္ဘ၀က ေခတၱလူထြက္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ရြာထဲက ရြယ္တူမိန္းကေလးကို ႏွစ္သက္ေနလို႔ ျပန္မ၀တ္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး ဇြတ္ေပကပ္ေနလို႔ လူၾကီးေတြက ေခ်ာ့ျပီး ျပန္၀တ္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ သကၤန္းျပတ္၀တ္ျပီး ပထမေက်ာ္၊ သက်သီဟစတဲ့ စာေမးပြဲေတြ ေအာင္ျပီးေတာ့မွာ ဆရာေတာ္အကို အမေတြက ” ဦးပဥၥင္း လူမထြက္ေတာ့ဘူးလားလို႔ ” ေမးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က ဘယ္လိုျပန္မိန္႔သလဲဆိုေတာ့

ကိုယ့္လူတို႔ ပထမ မဟာ၀ိသုဒၶါရံုဆရာေတာ္ၾကီးကို ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ အဲဒီ မဟာ၀ိသုဒၶါရံုဆရာေတာ္ၾကီးကို အလြန္ၾကည္ညိဳတဲ့ ဦးဘိုးလွိုင္ဆိုတဲ့ ဒကာၾကီးတစ္ေယာာက္ရွိတယ္။ သူက တစ္ေန႔မွာ သူ႔ဆရာေတာ္ကို စကားတစ္ခြန္းေလွ်ာက္တယ္။ ဘယ္လုိေလွ်ာက္သလဲဆုိေတာ့ ဆရာေတာ္ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ရေအာင္ က်င့္ေတာ္မူပါဘုရားတဲ့။ ဒါမွ တပည့္ေတာ္တို႔ ၾကည္ညိဳရာ အားရပါးရရွိပါတယ္ဘုရား။ တဲ့။ ဒီေတာ့ မဟာ၀ိသုဒၶါရံု ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ဘိုးလွိဳင္ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ရေအာင္ က်င္ဖို႔ေနေနသာသာ တို႔လို ပုထုဇဥ္ ရဟန္းေတြအဖို႔ လူမထြက္ျဖစ္ေအာင္ကိုပဲ အေတာ္ကို ေအာင့္ေနရသတဲ့ လုိ႔ ျပန္မိန္႔ခဲ့တယ္တဲ့။ အဲဒီမဟာ၀ိသုဒၶါရံု ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ စကားအတိုင္းပဲ ဦးပဥၥင္းတုိ႔လည္း လူမထြက္ခ်င္ ေအာင္ လူမထြက္ျဖစ္ေအာင္ အေတာ့္ကို ေအာင့္ေနရတယ္တဲ့။

ရင္ထဲမွာ ရွိေနတာကို ရွိေနတဲ့အတိုင္း ဖြင့္ေျပာလိုက္တဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ ရိုးဂုဏ္ပါ။ ရိုးဂုဏ္ဟာ လူသားတစ္ေယာက္အတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ဂုဏ္တစ္ခုပါ။ ေလာကမွာေၾကာက္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးက ရိုးဂုဏ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ဟန္ေဆာင္မႈပါပဲ။ ဟန္ေဆာင္တယ္ဆုိတာ ဟန္ေဆာင္တဲ့သူအတြက္ေရာ ဟန္ေဆာင္ခံရသူအတြက္ပါ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးမရွိတဲ့ကိစၥပါ။ ျပီးေတာ့ ဟန္ေဆာင္တယ္ဆုိတာ ၀န္းထုပ္၀န္းပိုး တစ္ခုလို ဟန္ေဆာင္သူအတြက္ ပင္ပန္းလွပါတယ္။

ေရႊစၾကာဦးစိုးျမင့္နဲ႕ ဆရာေတာ္

ေရႊစၾကာဦးစိုးျမင့္ဆိုတာ ေခတ္တစ္ေခတ္မွာ အထင္ကရရွခဲ့ဖူးတဲ့ စာေရးဆရာပါ။ နတ္သွ်င္ေနာင္ကို အမ်ိဳးသားေရးအျမင္နဲ႔ ေရးျပသြားခဲ့တဲ့ နားခံေတာ္၀တၱဳဆို၇င္ လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ၾကီးတို႔ကိုယ္တိုင္ လက္ဖ်ားခါ ခ်ီးက်ဴးခဲ့ရတဲ့၀တၱဳပါ။ စာတတ္တဲ့ လူပ်ံေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သလို စိတ္လည္း အေတာ္တိုပံုရပါတယ္။

၁၃၀၉ ခုႏွစ္မွာ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္က ဦးဥာေဏာဘာသဆုိတဲ့ နာယကဘုန္းၾကီးတစ္ပါးက ဓမၼစရိယစခ်တန္းမွာ ၉ က်မ္းလံုးကို တစ္ႏွစ္တည္းေအာင္လာပါတယ္။ ေအာင္လာပံုကလည္း သူမ်ားနဲ႔မတူပါဘူး။ ၁၃၀၈ ခုႏွစ္မွာ စာခ်တန္း၀င္ေျဖတာ ႏွစ္မျခားတဲ့အျပင္ ၉ က်မ္းလံုးလည္း ေအာင္ျမင္လာပါတယ္။ ေအာင္ပံုက တစ္သီးတစ္သန္႔ ထူးျခားေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေရႊစၾကာဦးစိုးျမင့္က ပါဠိပညာေရးအဖြဲ႔မွာ အဖြဲ႔၀င္တစ္ဦးအေနနဲ႔ ပါ၀င္ေနပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း စာေမးပဲြေတြမွာ ထူးထူးခ်ြန္ခ်ြန္ေအာင္ခဲ့ေလေတာ့ အခုလို ထူးထူးခ်ြန္ခ်ြန္ေအာင္လာတဲ့ ဦးဥာေဏာဘာသကို ထူးထူးျခားျခားခ်ီးေျမွာက္လိုဟန္ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရႊစၾကာဦးစိုးျမင့္က ထူးထူးျခားျခားေအာင္လာတဲ့ ဦးဥာေဏာဘာသကို ဘြ႕ဲဂုဏ္ထူးတစ္ခု သီးသန္႔ေရြးခ်ယ္ေပးသင့္ေၾကာင္း ပါဠိပညာေရးအဖြဲ႔ ဥကၠဌဆီ စာတင္လိုက္ပါတယ္။ စာတင္ျပီးေတာ့ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ ေရႊစၾကာဥိးစိုးျမင့္ကလဲ စကားစဆုိပါတယ္။

ဦးဥာေဏာဘာသကို ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးေရြးခ်ယ္ေပးဖို႔အတြက္ ဥကၠဌဆီ တပည့္ေတာ္ စာတင္ထားတယ္ဘုရား

စိုးျမင့္ မင္းလုပ္ပံုမဟုတ္ဘူး။ မင္းက မစိုးရိမ္တိုက္ထြက္၊ သူတို႔မစိုးရိမ္တိုက္က ထူးထူးျခားျခားေအာင္လို႔ ဒီစာတင္တယ္ထင္မွာေပါ့။ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးရေတာ့လဲ ဘာမွျဖစ္မသြားပါဘူး။ ဆႏၵာဂတိလိုက္တယ္လို႔ ထင္သြား၇င္ သိပ္ရွက္စရာေကာင္းတယ္။

ထင္ရင္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူးဆရာေတာ္။ ေပးသင့္တာကေတာ့ အမွန္ပဲမဟုတ္လားဘုရား

မင္း ကဲ ဥာေဏာဘာသအရင္ ဒီလိုေအာင္ဖူးတဲ့ပုဂၢိဳလ္မရွိဘူးလားကြာ

တစ္ပါးရွိတယ္လုိ႔ ၾကားဘူးပါတယ္ဘုရား။

မင္းကို အဲဒီဥပဥၥင္းေအာင္တုန္းကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ဘြဲ႕ဂုဏ္ထူးေပးဖုိ႔ မစဥ္းစားခဲ့ၾကသတုန္း။

တပည့္ေတာ္ အဖြဲ႔ထဲမွာ မပါေသးလုိ႕လား မေျပာတတ္ပါဘုရား။ မွတ္တမ္းျပန္ၾကည့္ပါဦးမယ္။

မင္းတုိ႕ ဥာေဏာကို ဘြဲ႔ဂုဏ္ထူးေပးရင္ ဥာေဏာအရင္ေအာင္ခဲ့တဲ့ ဦးပဥၥင္းကိုလဲ ေပးရမယ္ေမာင္ရ

ဒါကေတာ့ စဥ္းစားရမွာေပါ့ဘုရား

ဆရာေတာ္နဲ႔ ေရႊစၾကာဦးစိုးျမင့္တို႔ အျပန္အလွန္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြပါ။ အဲဒီႏွစ္က ဦးဥာေဏာဘာသကို သိေရာမဏိ ဘြဲ႔ထူးေပးခဲ့သလို ဦးဥာေဏာအရင္ေအာင္ခဲ့တဲ့ ဦးပဥၥင္းကိုလည္း သိေရာမဏိ ဘြဲ႔ထူးေပးခဲ့တယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။

ဒီကိစၥနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္း ပါဠိပညာေရးအဖြဲ႔ အစည္းအေ၀းပြဲတစ္ခုမ်ာ တရား၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးသိမ္းေမာင္နဲ႔ ေရႊစၾကာဦးစိုးျမင့္တို႔ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ပက္သက္ျပီး အၾကီးအက်ယ္ေဒါသ အေတာ္ထြက္ေနတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ စည္းေ၀းပြဲျပီးသြားေတာ့ မစိုး၇ိမ္ဆရာေတာ္က ဦးစိုးျမင့္ကိုေခၚျပီး ေဒါသမထြက္ဖို႔၊ အရာရာသည္းခံဖို႔ ဆံုးမၾသ၀ါဒေပးပါတယ္။ ေဒါသအရွိန္မျပယ္ေသးတဲ့ ဦးစိုးျမင့္က ဆရာေတာ္ကို ဘယ္လိုျပန္ေလွ်ာက္သလဲဆုိေတာ့

”တပည့္ေတာ္ မဟုတ္ရင္မခံခ်င္ဘူး ဆရာေတ္၊ ဟုတ္ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ ခံမွာပဲလို႔” ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က

”ေၾသာ္ မင္းက မဟုတ္ရင္ မခံခ်င္ဘဲကိုး၊ အဲသလိုဆိုရင္ မင္းတစ္သက္လံုး တစ္ေလာကလံုးနဲ႔ ျငင္းခံုခိုက္ရန္ ျဖစ္ေနေပေရာ့၊ ဒီေလာကၾကီးက ဟုတ္ကဲ့ေလာကၾကီးမွ မဟုတ္ဘဲ၊ မဟုတ္တဲ့ေလာကၾကီးပဲကြယ့္၊ ဟုတ္ ဟုတ္၊ မဟုတ္ ဟုတ္ သည္းခံမွေပါ့” လို႔မိန္ပါတယ္။

ဒီေတာ့မွ ဦးစိုးျမင့္လည္း ေဒါသအရွိန္ျပယ္သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေရႊစၾကာဦးစိုးျမင့္နဲ႔ ဆရာေတာ္ရဲက အခန္းက႑မွာ ဥဒါန္းတြင္ရစ္ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေရႊစကားတစ္ခြန္းပါ။

လူပ်ံေတာ္ပတၱျမားဦးေမာင္ေမာင္နဲ႔ ဆရာေတာ္

ဆရာေတာ့္အေၾကာင္းကိုေရးရင္ မျဖစ္မေနပါရမယ့္ ဒကာတစ္ေယာက္လည္း ရွိပါေသးတယ္။အဲဒီသူက အျခားသူမဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုးသိၾကတဲ့ လူပ်ံေတာ္ပတၱျမားေသြးေဆးကို စတင္ေရာင္းခ်ခဲ့တဲ့ လူပ်ံေတာ္ပတၱျမားဦးေမာင္ေမာင္ပါပဲ။

ဟိုဘက္ကာလတစ္ခုမွာ လူပ်ံေတာ္ပတၱျမား ဦးေမာင္ေမာင္က သူေနထိုင္ရာ ဖဆပလမွာ ဆရာေတာ္ကို ပင့္ျပီး ဆြမ္းကပ္ပါတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ႕အိမ္က မိုးမလံု ေလမလံု ခေနာ္ခနဲ႔ အိမ္ကေလးေပၚမွာ သင္ျဖဴးေဟာင္းကေလးခင္းျပီး ဆြမ္းကပ္ခဲ့ရတာပါ။ ဆြမ္းစားျပီးေတာ့ ဆရာေတာ္က စကားတစ္ခြန္းအမိန္႔ရွိပါတယ္။ “ မင္းတို႔ ကပ္တဲ့ဆြမ္းစားရတာ မ်ိဳမက်ဘူးကြာ။ မင္းတုိ႔ကို ငါေမတၱာပို႔ေပးပါဦးမယ္တဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ ဦးေမာင္ေမာင္က ေသြးေဆးေရာင္းရင္း တစ္ေန႔တစ္ျခား ၾကီးပြားခ်မ္းသာလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ၾကီးပြားခ်မ္းသာလာတဲ့အခါ ဦးေမာင္ေမာင္က တစ္ခ်ိန္က ဆရာေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကို ျပန္ျပီးသတိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္နဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ ဦးေမာင္ေမာင္က ဆရာေတာ္ ေမတၱာပို႔ေပးလုိ႔ ၾကီးပြားခ်မ္းသာလာတာလုိ႔ ထင္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္ကျပံဳးျပီး တိုက္ဆို္င္လုိ႕ပါကြာ။ ဒီလို တိုက္ဆိုင္မႈေလးေတြ ရွိေနလို႔လဲ ခုေခတ္ ဘိုးေတာ္အမည္ခံေတြ စားသာေနၾကရတာေပါ့ကြာလုိ႔ ျပန္မိန္႔ပါတယ္။ တစ္ဖက္က ေျပာလာတဲ့စကား အတိုင္း ဆရာေတာ္ မွိန္းမေနခဲ့ပါဘူး။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ရိုးဂုဏ္တစ္ခုပါပဲ။

ဆရာေတာ္ရဲ႕ ရိုးဂုဏ္ကို ဘယ္ေလာက္အထိေတြ႔ရသလဲဆုိရင္ ဆရာေတာ္ပ်ံလြန္ေတာ္မူခါနီးအထိပါပဲ။ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မမူမီ သံုးလခန္႔အလို ၁၃၃၇ ခုႏွစ္၊ ၀ါဆိုလဆန္း (၂) ရက္ေန႔မွာ တပည့္ေတြကို ငါေတာ့ အသက္ ၉၆ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ဘာတရားထူးမွမရဘူး လို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ၾသ၀ါဒမိန္႔ပါတယ္။ ဒီစကားကို လူပ်ံေတာ္ပတၱျမား ဦးေမာင္ေမာင္ျပန္ၾကားေတာ့ ဘယ္လိုေျပာသလဲဆုိေတာ့ ” ဆရာေတာ္ဟာ တရားထူးမရေပမယ့္ ပုထုဇဥ္ထဲမွာေတာ့ အနီးကပ္ အၾကည္ညိဳခံႏိုင္ဆံုးဆရာေတာ္ပါ” လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါတယ္။

ရိုးဂုဏ္ဆိုတာ သစၥာနဲ႔ယွဥ္တြဲျဖစ္ေနတဲ့အရာပါ။ မိသားစုတစ္စု၊ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု၊ နိုင္ငံတစ္ခု သစၥာရွိေနၾကမယ္ဆုိရင္ အဲဒီမိသားစု၊ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္း၊ အဲဒီႏိုင္ငံအတြက္ လမ္းမေပ်ာက္ပါဘူး။ လမ္းမေပ်ာက္ရင္ ပန္းတိုင္ဆိုတာ ကာလတစ္ခုဆီမွာပဲေလ …

က်မ္းကိုး

ဘဒၵႏၲသူရိယာဘိ၀ံသ ေထရုပၸတၱိကထာ

(အရွင္ရာဇဓမၼဘိ၀ံသ ေရးသားသည္)

သူရဇၨ ဇြန္ ၊၂၀၀၁