ေဆာရီးပဲ ဒြႏၷယာ
အရွင္ဥာဏာဓိပတိ(ျမစ္ဖ်ားဧရာ)
၁။
ေလာက၏အလွသည္ကား သစၥာတရား။ အလွတရားမ်ားယိုယြင္းလာေသာ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္ႀကီးထဲတြင္ မိမိကုိယ္ကိုျပန္ေမးမိေသာ ပုစၧာမ်ားအထပ္ ထပ္။ အေျဖရွိေသာ္လည္း မညွိခဲ့ေသာအတၱ။
မိမိေကာ ေလာကကိုလွပေအာင္ အဆင္းတန္ဆာ ဘယ္ေလာက္ခင္းက်င္းၿပီး ၿပီလဲ။ ထပ္တိုးလာေသာ သက္တမ္းရင့္က်က္မႈ ေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္ခြင့္၊ ဖြင့္လွစ္ျပခြင့္ တိုင္းဆမရေသာ စိတ္ဓါတ္ အဆင့္အတန္း Power ဘယ္ေလာက္ တိုးတက္ႏုိင္ခဲ့ၿပီလဲ။
“လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္အဆင့္အတန္းဆိုတာ အဲဒီလူက မိမိထက္ နိမ့္က်သူကို ဘယ္လိုဆက္ဆံသလဲဆိုတာနဲ႔ ပိုင္းျဖတ္တယ္တဲ့” မွတ္သားလိုက္နာ ဖြယ္ေကာင္းေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ထိ က်င့္သံုုးႏိုင္ခဲ့ၿပီလဲ။
၂။
အေရာင္ေတြနဲ႔ဖြဲစည္းထားတဲ့ လူမႈနယ္ပယ္အာလံုး အေရာင္မ်ားစြာ ဖံုးလြမ္း ေနၾကတယ္။ လွပေသာအေရာင္မဟုတ္ပဲ မည္းညစ္ေသာအေရာင္ေတြမ်ားသာျဖစ္ တယ္။
“ေလာကကို အေရာင္္ဆိုးသူမ်ား” ဆိုတဲ့ စကားက ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ေနာက္ကို ေျခလွမ္းမ်ားစြာ ေနာက္က်ေစခဲ့တယ္။ မာနနဲ႔အတၱဟာ မွန္တစ္ခ်ပ္သာ ျခားတယ္ဆိုတာ Equal မျဖစ္တဲ့ေန႔ရက္ေတြေလ်ာ့နည္းမွာ အမွန္ပါပဲ။
“ေအာင္ျမင္မႈရခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္အတၱကို ေမြးျမဴႏိုင္ရမယ္”ဆုိတာ သူသူ ကိုယ္ကိုယ္ ဘာသာျပန္လြဲေနၾကတယ္။
မွန္တာေျပာရဲၿပီး ကိုယ့္အလွည့္ခံရဲၿပီး သတၱိရွိဖို႔လိုပါတယ္။ “၀ဋ္္ဆိုတာလည္ တတ္တဲ့သေဘာရွိတယ္” ဆိုတာ ရင္ထဲမွာကိန္းေနရင္ မိမိအေပၚျဖဴစင္တဲ့ အေရာင္ေတြ လႊမ္းေနမွာပါ။
တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဆက္ဆံေရးတြင္ ဟန္ေဆာင္အေရာင္မထည့္ပဲ ဆက္ဆံေနရင္ နယူတန္နိယာမက ပိုသက္၀င္ လွပမွာပါ။
“သူ႔အတြက္လို႔ေျပာေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ ပါမပါ” မဆန္းစစ္မိတဲ့ ေန႔ရက္မ်ားေနခဲ့တယ္။ လူအမ်ားစုေျပာေနၾကတဲ့ “မင္းတို႔အက်ိဳးအတြက္ ေျပာေနတာပါ ငါ့့အတြက္ဘာမွမပါဘူး” ဆိုတဲ့စကား ေနာက္ကြယ္မွာ အေရာင္ေတြ အမ်ားအျပား ပါ၀င္ေနတယ္။
တဖက္သားကို လက္ညဳိွးတစ္ေခ်ာင္းထိုးလိုက္လို႔။ မိိမိအေပၚ လက္သံုးေခ်ာင္း ထိုးၿပီးသားကို မျမင္ကြယ္ေရာင္ျပဳခဲ့တာ အႀကိမ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ပါဘူး။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္တခ်ိဳ႕“ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ” အေၾကာင္းေတြကို ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ေနေသာ္လည္း ပိုမိုမ်ားျပားေနတာ ၀မ္းနည္းစရာပါ။ မိမိ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုဟာ ဣႆာ၊ မစၧရိယမ်ားကို ေစတနာကို အေယာင္ျပၿပီး ေျခပုန္းခုတ္ေနၾကတယ္။
အခ်င္းအခ်င္း ေျခထိုးတဲ့အက်င့္က လူမ်ိဳးနဲ႔တိုင္းျပည္ကို ေနာက္ျပန္လွည့္ေန ေစတယ္။ မိမိေအာင္ျမင္မႈအတြက္ သူတပါးကို ခုတံုးလုပ္ ရယူတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႕ က်ဆံုးခန္းဟာ သံေ၀ဂထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ အမ်ားအျပားကို စာေရးသူ မ်က္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။
ဒီေန႔ေခတ္မွာ ဆရာကတပည့္ေမြးတာထက္။ ေမြးထားတဲ့တပည့္က ဆရာကိုျပန္ေမြးၿပီး ထင္တိုင္းႀကဲေနတာ ပိုမိုေၾကာက္စရာေကာင္းေနတယ္။ ဘ၀ကိုရိုးရွင္းစြာ မေလွ်ာက္ဘဲ ေကြ႔ပတ္ေလွ်ာက္လို႔ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲ ဘယ္ေလာက္ျပဳတ္က်ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။
မိမိအပါ၀င္ တဖက္သားကို အမွန္တရားေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ၿမိန္ယွက္စြာ ေျပာခဲ့စဥ္ ကိုယ့္အလွည့္မွာလည္း ၿမိန္ယွက္စြာ ခံစားတတ္မႈမဲ့ေနတာ ကိုယ္ကမေကာင္းတာလား။ ေလာကႀကီးက မေကာင္းတာလား။
၃။
မိမိျပဳထားတဲ့ အတိတ္ကံ၊ ပစၥဳပၸန္ကံေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့အကိ်ဳးဆက္ေတြကို ဘာမွအျပစ္မရွိတဲ့လူေတြ အက်ိဳးအတြက္ သဘာ၀တရားေတြ ဖန္တီးေပးထာတဲ့ ေလာကႀကီးကို အျပစ္တင္တတ္တဲ့ အေလ့အထဟာ ကြယ္ပသင့္ပါၿပီ။
ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ကို ကြဲျပားစြာမသိလို႔ မိုက္မဲသူေတြထက္သိလို႔ မျပင္္ဆင္မိုက္မဲေနဆဲ မိမိတို႔က ပုထုဇဥ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ထပ္တလဲလဲသံုးၿပီး ကိုယ့္အတြက္ ကာကြယ္ေနခဲ့ၾကတယ္။
ဟိႏၵဴနဲ႔အာရပ္ လူမ်ိဳးေတြက လူေတြအကိ်ဳးအတြက္ သဘာ၀တရားေတြ ဖန္ဆင္းေပးတယ္လို႔ ယံုၾကည္ၿပီး ေက်းဇူးအၿမဲတမ္း တမ္းတေနတဲ့ေလာကဆိုတဲ့ သဘာ၀ႀကီးကို “ဒြႏၷယာ” ဆိုတဲ့ လွပတဲ့စကားလံုးနဲ႔ တန္ဖိုးထားေနတာပါ။
ဆိုလိုခ်င္တာက ေလာကကို အျပစ္ျမင္စိတ္ထက္ မိမိကိုယ္ကို ေ၀ဖန္္ဆန္းစစ္တဲ့ အေလ့အထကို မိမိတို႔ျပင္္ဆင္ၾကရမွာပါ။
ရရွိလာတဲ့ဘ၀တိုတိုအတြင္းမွာ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ဓါတ္ အျဖဴနဲ႔အမည္း ဘယ္ေလာက္ပါ၀င္သလဲဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဓမၼဓိဌာန္က်က် ေမးခြန္းထုတ္ရင္ အေျဖထြက္မွာပါ။
စာေရးဆရာမႀကီးခင္ႏွင္းယုရဲ႕ “ေမႊး” ၀တၳဳထဲက စကားကိုအငွါးသံုးၿပီး ေျပာပါရေစ။ “လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ဘူးဆိုရင္ အျခားသတၱ၀ါနဲ႔ ဘာထူးမွာလဲ” ဆိုတဲ့စကားေလးနဲ႔ မိမိတို႔ရဲ႕ ေရွ႕ဆက္အနာဂတ္ ခ်မ္းေျမ႕စြာ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရင္း။ အဆင္မေျပမႈေတြေတြ႔တိုင္း ေလာကႀကီးကို အျပစ္တင္ေနၾကတာ အားလံုးရဲ႕ကိုယ္စား ေတာင္းပန္ပါရေစ ‘ဒြႏၷယာ’။ ေဆာရီးုပါပဲ ဒြႏၷယာ…။
အရွင္ဉာဏာဓိပတိ
(ျမစ္ဖ်ားဧရာ)
0 comments:
Post a Comment