မဂၤလာေဆာင္မွသည္

ပါပသၼိ ံရမတိ မေနာ=စိတ္သည္ မေကာင္းမႈ၌ ေမြ႔ေလ်ာ္ေလ့ရွိ၏။

စိတ္၏အာရံုျပဳမႈႏွင့္ပတ္သက္၍ သတိျပဳေနမိခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာပါျပီ။ အထူးသျဖင့္ သာေရး နာေရးကိစၥတို႔ ႀကံဳႀကိဳက္ေသာ အခါတို႔တြင္ပို၍ သတိျပဳမိ၏။ ထိုထို သာေရးနာေရး အမႈတို႔တြင္ အလွဴရွင္တို႔သည္ သူတို႔၏ စိတ္အစဥ္ကို တရားအာရံုအေပၚ၌ ထားႏိုင္ခဲလွသည္ကို မၾကာခဏ ေလ့လာေတြ႔ရွိရ၏။ ထိုသို႔ ေလ့လာေနမိျခင္း သည္ပင္ စာေရးသူ၏စိတ္အစဥ္သည္လည္း တရားအေပၚ ထားနိုင္ခဲလွသည္ကို ေဖာ္ျပဝန္ခံရာေရာက္၏။

မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးတစ္ခု၌ ႀကံဳခဲ့ရပံုကို ေျပာျပခ်င္ပါသည္။

မဂၤလာဦးဇနီးေမာင္ႏွံေမာင္တို႔သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို အရုဏ္ဆြမ္းဆက္ကပ္၏။ ၿပီးလွ်င္ ႏွစ္ဘက္မိဘ ေဆြမ်ိဳး မ်ားႏွင့္အတူ မဂၤလာတရားေတာ္ကို နာယူၾကေလသည္။ ငွါးရမ္းထားေသာ ဓာတ္ပံုဆရာက ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး မွေန၍ ဓာတ္ပံုရိုက္ယူ၏။ ဗြီဒီယိုဆရာက ပို၍ဆိုး၏။လက္ဟန္ေျခဟန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ သတို႔သား သတို႔သၼီးတို႔အား မည္သို႔ေနေပးပါ စသျဖင့္ ခဏခဏ ညႊန္ၾကား ေနလိုက္ေခ်ေသး၏။ ဆလိုက္မီးထိုးသမားကလည္း ကင္မရာမင္း ညႊန္ၾကားသည့္အတိုင္း ရဟန္းေတာ္မ်ားဘက္သို႔ လည္းေကာင္း၊ သတို႔သား သတို႔သၼီးတို႔ဘက္သို႔လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ဘက္မိဘမ်ားသို႔လည္းေကာင္း၊ လက္ဖြဲ႔မ်ားမ်ား ဖြဲ႔မည္ထင္ရေသာ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးတို႔ ရွိရာသို႔လည္းေကာင္း ခဏခဏေျပာင္းလဲကာ ဆလိုက္မီးျဖင့္ လွမ္းလွမ္းထိုး ေလသည္။

အလွဴရွင္တို႔၏စိတ္သည္ တရားေတာ္အေပၚ၌ မညြတ္ေစႏိုင္ၾကေတာ့။ ဗြီဒီယိုရိုက္ေနသူဆီသို႔သာ အေရာက္မ်ား ေနေလေတာ့သည္။ သတို႔သားသည္ သူ႔တိုက္ပံုကိုု ခဏခဏျပဳျပင္၏။ သတို႔သၼီးသည္ ကိုယ္ေနဟန္ထား ခဏ ခဏ ေျပာင္း၏။ ႏွစ္ဘက္မိဘမ်ားသည္ သတို႔သားကိုတို႔လိုက္ သတို႔သၼီးကိုတို႔လိုက္ျဖင့္ သတိေပးေနၾကသေယာင္ ရွိ၏။ ကင္မရာမင္းတို႔သည္ ရံခါ "ကန္ေတာ့ပါရဲ႕ဘုရား၊ ကန္ေတာ့ပါရဲ႕ဘုရား"ဟု ခပ္တိုးတိုး ေလွ်ာက္ထားရင္း သံဃာေတာ္တို႔ၾကားကို ေရာက္ေရာက္လာ၏။ သူတို႔၏စိတ္သည္ တရားအာရံုထက္ ကင္မရာအာရံု၌ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနခဲ့ ၾကသည္မွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္ေတာ့၏။ (အရုဏ္ဆြမ္း ဆက္ကပ္စဥ္ သူတို႔၏ အိုက္တင္အမ်ိဳးမ်ိဳး မည္သို႔ရွိလိမ့္ မည္ကို အထူးေဖာ္ျပရန္လိုေတာ့မည္ မဟုတ္သကဲ့သို႔ သူတို႔၏စိတ္အေနသည္ ဆြမ္းဆက္ကပ္မႈအေပၚ မည္မွ် ေလာက္ အေလးအနက္ ရွိမည္မရွိမည္ကိုလည္း ေဖာ္ျပရန္လိုေတာ့မည္မထင္ပါ။)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

စိတ္သည္ ထိုထိုအာရံု၌ က်က္စားက်င္လည္ေလ့ရွိ၏၊ အာရံုတစ္ခုမွ အာရံုတစ္ခုသို႔ ကူးေျပာင္း က်က္စားေလ့ရွိ၏။ သို႔ရာတြင္ အာရံုတစ္ခု၌ က်က္စားေနေသာစိတ္သည္ မပ်က္မစီးဘဲ ေနာက္အာရံုတစ္ခုကို ကူးေျပာင္းက်က္စား ျခင္းမ်ိဳးကားမဟုတ္။ (ေရွ႕တြင္ရွင္းလင္း ေဖာ္ျပေပးပါမည္)

သတိျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္း၊ ပညာျဖင့္ ပဲ့ကိုင္ႏိုင္ျခင္းသာ မရွိပါမူ စိတ္ဟူသည္ မေကာင္းမႈ၌သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေလ့ ရွိပါ၏။ ေကာင္းက်ိဳးတရား မျဖစ္ထြန္းေစႏိုင္ေသာ အာရံုတို႔၌သာ က်င္လည္ေလ့ရွိပါ၏။ သမရိုးက် ဆြမ္းေကၽြးတို႕၌ ႀကံဳရေလ့ရွိပံုကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပလိုပါသည္။

တရားေဟာပုဂၢိဳလ္သည္ တရားေဟာေန၏။ အလွဴရွင္မိသားစုတို႔သည္ တရားေတာ္ကိုေကာင္းစြာ နာယူေနၾက၏။ ထိုအခိုက္ အခါလည္သားကေလးသည္ သူ႔မိခင္ရင္ခြင္မွ အတင္းေလွ်ာဆင္း၏။ ခေလးအေမ၏ စိတ္သည္ တရားအေပၚ မတိမ္းညြတ္ႏိုင္ေတာ့။ ကေလးသည္ အေဖလုပ္သူထံေရာက္သြား၏။ ထိုမွ ကေလးသဘာဝ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္၏။ သူတို႔အားလံုး၏စိတ္သည္ တရားအာရံုမွ ေသြဖယ္၍ ကေလးငယ္ထံသို႔သာ ေရာက္သြားၾကေလသည္။ ကေလးကို လက္ဝါးကာျပသူက ကာျပ၏။ ၿပံဳးျပသူက ၿပံဳးျပ၏။ ကေလးကိုမ်က္စပစ္ျပ၍ အခ်င္းခ်င္းလည္း ၿပံဳးျပ ၾက၏။ သူတို႔သည္လည္း စိတ္ကို တရားအာရံုအေပၚသို႕သာ သက္ေရာက္ေနေအာင္ သတိျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္း၊ ပညာျဖင့္ ပဲ့ကိုင္ႏိုင္ျခင္း အားနည္းလွသူမ်ားျဖစ္ၾကေခ်၏။ စာေရးသူသည္လည္း တရားအာရံုထက္ သူတို႔အေပၚ ၌သာ မ်ားစြာအာရံုစိုက္ခဲ့မိေသာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွင္ႏွင္ သတိပညာ မျပည့္ဝခဲ့သူသာျဖစ္ေၾကာင္း ထပ္မံဝန္ခံရပါ၏။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ေသခါနီးႀကံဳၾကရပံုကိုလည္း ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေဖာ္ျပလိုပါေသးသည္။ စာေရးသူသည္ မိမိအဘြားအရင္း အပါအဝင္ ေရာဂါေၾကာင့္ ေသရေတာ့မည့္ ေသခါနီးလူတစ္ခ်ိဳ႔၏ အေျခအေနတို႔ကို အနီးကပ္ ေလ့လာခဲ့ဖူးပါသည္။ လူနာသည္ ေသခါနီးျဖစ္၍ ေဝဒနာကိုျပင္းစြာ ခံစားေနရ၏။ အသက္ရွဴျပင္း၏။ မိသားစုစံုညီေန၏။ ဘာသာေရး ဗဟုသုတ ရွိသူတစ္ခ်ိဳ႕က လူနာ၏ နားနားတြင္ကပ္၍ သူျပဳခဲ့ဖူးေသာ ေကာင္းမႈအေၾကာင္းတို႔ကို အသာအယာ ေျပာျပေနၾက၏။ စိတ္မထိန္းနိုင္ေသာ သားသၼီးေဆြမ်ိဳးတို႔၏ ႀကိတ္၍ႀကိတ္၍ ရိႈက္သံတို႔ ဟိုမွသည္မွ ထြက္ေပၚ လာတတ္၏။ အိမ္ေအာက္ဘက္မွ တစ္ခ်ိဳ႕က မိမိတို႔စိတ္ထင္ရာကို ေဆြးေႏြးေနၾက၏။ လူနာ၏ အေဝးေရာက္ သားသၼီးတို႔ အေၾကာင္းလည္းပါ၏။ လူနာ၏ေရာဂါအေၾကာင္း၊ စီးပြါးပိုင္ဆိုင္မႈအေၾကာင္းလည္းပါ၏။ လူစိမ္းအဝင္အထြက္ မ်ားေသာေၾကာင့္ ေခြးေဟာင္သံတို႔လည္း ဆူညံေန၏။ ေသခါနီးလူနာ၏စိတ္သည္ အဘယ္ကို အာရံုညြတ္ ေလမည္နည္း။

ေဖာ္ျပပါအေျခအေနတို႔ကား လုပ္ႀကံေရးသားမႈ ဘာတစ္ခုမွ်ပါသည္မဟုတ္။ သူသူငါငါ မ်က္ေတြ႔ေတြ႔ႏိုင္ၾကသည့္ အေျခအေနတို႔ခ်ည္းသာျဖစ္ပါ၏။ သူသူငါငါသည္လည္း မလြဲမေသြ ေသရမည့္သူမ်ားခ်ည္းသာျဖစ္၏။ တရားအေပၚ (သို႔မဟုတ္) ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ကိုယ္ျပဳခဲ့ဖူးေသာ ေကာင္းမႈတစ္ခုခုအေပၚ အာရံုျပဳမိေသာစိတ္သည္ မည္မွ် ေအးခ်မ္းေၾကာင္းႏွင့္ ငိုေႀကြးေနေသာ အသံတို႔အေပၚ အာရံုျပဳမိေသာစိတ္၊ ခြဲရေတာ့မည့္ သူတို႔အေပၚ အာရံုျပဳမိေသာစိတ္တို႔သည္ မည္မွ်ပူေလာင္ေၾကာင္းကိုလည္း အားလံုးအသိပင္ျဖစ္ပါ၏။

အေလ့အက်င့္မရွိေသာစိတ္သည္ တရားသံၾကားေနရပါလွ်က္ ဗီြဒီရိုရိုက္ေနသည့္အေပၚသာ တိမ္းညြတ္ေနေသာ သတို႔သားတို႔၏စိတ္ကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ေဆာ့ေနေသာကေလးငယ္အေပၚ၌သာ တိမ္းညြတ္ေနေသာ အလွဴရွင္ မိသားစုတို႔၏ စိတ္ကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ သူမ်ား၏ ဟန္ပန္အေနအထားတို႔ကိုသာ လိုက္လံအကဲခတ္ေနမိေသာ စာေရးသူ၏ စိတ္အစဥ္ကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ျဖစ္တတ္ပါေခ်၏။

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

စိတ္၏ျဖစ္စဥ္သည္ အလြန္လ်င္ျမန္လွ၏။ အာရံုတစ္ခုကို အာရံုျပဳျဖစ္ေပၚ၍ ထိုအာရံုကို အာရံုျပဳရင္းပင္လွ်င္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္၏။ ေနာက္စိတ္အသစ္သည္လည္း ထိုအာရံုကိုပင္ ဆက္လက္အာရံုျပဳ၍ အသစ္ျဖစ္ေပၚလာျပန္၏။ ထိုစိတ္အသစ္သည္လည္း ထိုအာရံုကို အာရံုျပဳရင္းပင္လွ်င္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္၏။ ထိုသို႔ အာရံုတစ္ခုတည္း၌ အာရံုျပဳ၍ ျဖစ္လိုက္ ပ်က္လိုက္ျဖင့္ ျဖစ္ေနရင္းက ထိုအာရံု၌ အာရံုျပဳျဖစ္ေပၚခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေနေသာ စိတ္အစဥ္ျပတ္ေတာက္၍ ေနာက္အာရံုတစ္ခုဆီ၌ အာရံုျပဳကာ ျဖစ္ေပၚခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေသာ စိတ္အစဥ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာသည္ကိုပင္ "စိတ္သည္ ထိုထိုအာရံု၌ က်က္စား က်င္လည္ေလ့ရွိ၏၊ အာရံုတစ္ခုမွ အာရံုတစ္ခုသို႔ ကူးေျပာင္း က်က္စားေလ့ ရွိ၏။"ဟု ဆိုရေပသည္။

သတိျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္း၊ ပညာျဖင့္ ပဲ့ကိုင္ႏိုင္ျခင္းသာ မရွိပါမူ စိတ္ဟူသည္ မေကာင္းမႈ၌သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေလ့ ရွိ၏။ ေကာင္းက်ိဳးတရား မျဖစ္ထြန္းေစႏိုင္ေသာ အာရံုတို႔၌သာ က်င္လည္ေလ့ရွိ၏။ အညံ့စားအာရံုကိုသာ အာရံုျပဳေလ့ရွိ၏။ ႏွလံုးသြင္းမမွန္မႈကို ျဖစ္ေစတတ္၏။

သတိျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္း၊ ပညာျဖင့္ ပဲ့ကိုင္ႏိုင္ျခင္းသာ ရွိပါမူ စိတ္ဟူသည္ ေကာင္းမႈ၌သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေလ့ ရွိ၏။ ေကာင္းက်ိဳးတရား ျဖစ္ထြန္းေစႏိုင္ေသာ အာရံုတို႔၌သာ က်င္လည္ေလ့ရွိ၏။ အျမတ္စားအာရံုကိုသာ အာရံုျပဳေလ့ ရွိ၏။ ႏွလံုးသြင္းမွန္မႈကို ျဖစ္ေစတတ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ထိုထိုအာရံုတို႔၌က်က္စားေလ့ရွိေသာ စိတ္ကို သတိ,ပညာတို႔ျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ကာ အာရံုေကာင္းမ်ား၌ အာရံုျပဳတတ္ေလ့ရွိေအာင္ မ်ားမ်ားေလ့က်င့္ထားသင့္ၾက၏။ ငိုသံရီသံတို႔ကို ေဖာက္ထြက္ကာ တရားႏွလံုးသြင္း ျခင္း၊ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးျပဳခဲ့ဖူးေသာ ေကာင္းမႈတို႔၌ တိမ္းညြတ္ေစျခင္း စသည္ျဖင့္ ေလ့က်င့္ ေပးထားသင့္ၾက၏။ မည္သည့္ေန႔၌ မည္သို႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ မည္သို႔ေသရအံ့သည္ကို မည္သူသိအံ့နည္း။

အရွင္ဝိသာရဒ (ရမၼာဝတီ) Last Updated on Thursday, 14 October 2010 22:35