ခ်ိဳၿပံဳးလည္း လြမ္းေနရတယ္(၃)
အကယ္ဒမီခ်ိဳၿပံဳး
(၃)
ဦးဇင္းေလးမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္တြင္ အဆင့္ျမင့္ပိဋကတ္စာေပမ်ားကို သင္ယူခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုပိဋကတ္စာေပအသိကို အိႏၵိယႏိုင္ငံတကၠသိုလ္အသီးသီးရွိ ေခတ္ပညာေရးစနစ္သစ္မ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ကာ ကမၻာတြင္ သာသနာျပန္႕ရန္ ၾကိဳးပမ္းၾကေပဦးမည္။က်မတို႕ ရွိေနစဥ္ ျမန္မာပညာသင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားေက်ာင္းတြင္ လာေရာက္စုေ၀းေနၾကေသာ ဦးဇင္းေလးမ်ားသည္ ေက်ာင္းအမၾကီးေဒၚျမရွင္၏ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးမႈျဖင့္ ယာယီခ်မ္းသာေနၾကသည္။ အရုဏ္ဆြမ္းခ်ိန္တြင္ သားဦးဇင္းေလးမ်ား မဘုဥ္းေပးရမည္စိုး၍ အခန္းတံခါးေစ့ေအာင္ လိုက္ေခါက္တတ္ေသာ ေက်ာင္းအမၾကီးကို ဦးဇင္းေလးမ်ား ေမ့ႏိုင္မည္ မထင္ေတာ့ပါ။ ေန႕ဆြမ္းဆိုလည္း ေန႕ဆြမ္းမို႕ (၁၀) နာရီခြဲသည္ႏွင့္ သူ႕ဦးဇင္းေတြ စံုမစံု လိုက္ၾကည့္ရသည္မွာလည္း အေမာပင္။
က်မတို႕ အမွတ္တရျဖစ္ရသည္က ေန႕ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးသည္ႏွင့္ ဦးဇင္းေလးမ်ား ခ်ီးျမွင့္သည့္ ေမတၱာသုတ္ပရိတ္တရားေတာ္ကို ေန႕စဥ္နာယူခြင့္ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဘာသာျခားတို႕ ၾကီးစိုးသည့္ ေဒသစိမ္းတြင္ ကိုယ့္ေက်ာင္းကိုယ့္ကံ ကိုယ့္ေဒသနာသံကို နာယူခြင့္ ရျခင္းေလာက္ ကံေကာင္းျခင္း ဘယ္မွာ ရွိပါေတာ့မည္နည္း။ေဆာက္လက္စေက်ာင္းေဆာင္တြင္ ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းရန္ အၿမဲေန ရဟန္းေတာ္ (၁၀) ပါး သီတင္းသံုးသည္ ဟု သိရသည္။ ေက်ာင္းအမၾကီး ေဒၚျမရွင္ ဆြမ္းပင့္ဖိတ္ထား၍သာ ရဟန္းေတာ္အပါးသံုးေလးဆယ္ျဖင့္ စည္ကားေနျခင္း ျဖစ္သည္။ က်မတို႕ ျပန္သြားၾကသည္ႏွင့္ ဦးဇင္းေလးမ်ား မိမိတို႕ တကၠသိုလ္အေဆာင္အသီးသီးသို႕ ျပန္ၾကရမွာျဖစ္သည္။ ထိုအခါ အစားအေသာက္အေနအထိုင္ ဆင္းရဲၾကဦးမည္ပင္။ ထိုအေတြးမ်ားက က်မရင္ကို နာက်င္ေစပါသည္။
ဒီဦးဇင္းေလးေတြ ဒီလိုဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာ ခံၿပီး အမ်ိဳးဘာသာသာသနာအတြက္ ၾကိဳးစားသင္ယူေနၾကသည္ကို လူတိုင္းသိၾကပါေလစ။ က်မျမင္ေစခ်င္စမ္းလွသည္။ ''မိဘနဲ႕ မေတြ႕ရတာ (၇) ႏွစ္ၾကာၿပီ။ ဦးဇင္းကေတာ့ ပညာေရးမၿပီးမခ်င္း မျပန္ေသးပါဘူး။ ဆိုေသာ အသံမ်ား။ မိေ၀း ဘေ၀း ေဆြမ်ိဳးေ၀းမွာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွား ပညာသင္ေနၾကသည့္ သားမ်ားအတြက္ အမိႏိုင္ငံက မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ ဘယ္ေလာက္အကူအညီေပးႏိုင္ၾကသလဲ က်မ မသိပါ။ က်မကိုယ္တိုင္ကေရာ ဘယ္ေလာက္ကူညီႏိုင္သလဲ..လို႕ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္မိပါသည္။ က်မလည္း မယ္မယ္ရရ မတတ္ႏိုင္လွေသးပါ။
ပညာသင္ယူေနၾကသည့္ ဤဘုန္းၾကီးေလးမ်ားအတြက္ က်မစိတ္ကူးထဲတြင္ က်မသည္ အသက္ၾကီးၾကီး စိတ္ရွည္ရွည္မိန္းမၾကီးတစ္ဦး(ဆြမ္းခ်က္ကပ္ရန္) သြက္လက္ျဖတ္လတ္ က်န္းမာေသာ ခပ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ (ေ၀ယ်ာ၀စၥေဆာင္ရြက္ေပးရန္) ။ ေငြေၾကး ျပည့္စံု ကံုလံုေသာ ၀ိသာခါလို ဥပါသိကာမၾကီးတစ္ဦး (လစဥ္ ဆန္ဆား ငရုတ္ ၾကက္သြန္ အျပည့္အစံု စားဖိုေဆာင္တြင္ အလွ်ံပယ္ ရွိေစေရး စီစဥ္ေပးရန္) စိတ္ကူးသည္ စိတ္ကူးမွ်သာ ျဖစ္ၿပီး စိတ္ကူးနယ္ပယ္မွ ထြက္ေျမာက္ႏိုင္ေအာင္ က်မ ၾကိဳးစားရပါဦးမည္။
တကယ္တမ္း ျပန္မည့္ ရက္မတိုင္မီ (၃) ရက္ အလိုမွာေတာ့ ေဒၚခ်ိဳၿပံဳးရဲ႕ ႏွစ္စဥ္ ခံစားေနက် ေ၀ဒနာေတြ ရင္ႏွင့္ အျပည့္ျဖစ္လာသည္။ က်မ သားသမီးမ်ားရွိရာ အဂၤလန္သြားလွ်င္ အေပ်ာ္မ်ား၊ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားမႈမ်ားႏွင့္ တက္ၾကြေနတတ္သည္။ ျပန္ရန္ တစ္ပတ္ခန္႕ အလိုမွာေတာ့ မအိပ္ႏိုင္၊ မစားႏိုင္ မြန္းၾကပ္ေသာ ေ၀ဒနာမ်ားႏွင့္ တအီအီျဖစ္ရသည္။ သားသမီးမ်ားလည္း ဟန္ေဆာင္အၿပံဳးမ်ား ေနာက္ကြယ္မွာ မ်က္လံုးမ်ား နီရဲလို႕ ေနတတ္သည္။ မိမိသည္လည္း ေလယာဥ္ေပၚ ေရာက္သည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာကို လက္ကိုင္ပု၀ါအုပ္၍ ငိုေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ခါ မသြားေတာ့ဘူး။ ျပန္ခါနီးက်ရင္ ခံႏိုင္ရည္ မရွိဘူး ခုေတာ့ ေနသားက်ေနၿပီ ဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြးမိသည္။ အေတြးသည္ အေတြးသာျဖစ္သည္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ သြားမိသည္ပင္။
ခုလည္း ဂယာမွ ျပန္ခါနီးတြင္ ထံုးစံအတိုင္း စိတ္ေယာက္ယက္ခတ္ေတာ့သည္။ အေမတစ္ေယာက္၏ ႏွလံုးသားသည္ သားသမီးမ်ားႏွင့္ ခြဲခြာရမည္ကို ဘယ္ေသာအခါမွ မေက်နပ္ႏိုင္ပါ။ ဗုဒၶ၏ တရားမ်ားကို သင္ယူအားထုတ္ျဖန္႕ျဖဴးၾကမည့္ သားရဟန္းတို႕လည္း လက္ေတြ႕ဘ၀၏ ခြဲခြာရျခင္း ငယ္ရြယ္သူမ်ားပီပီ လက္ခံခ်င္ပံု မရပါ။ မိဘမ်ားကို အလြန္လြမ္းပံုရၾကပါသည္။ က်မသည္ ေလယာဥ္ေပၚတက္ခါနီးအထိ သားမ်ားအနားမွာ ေပကပ္ေနသည္။ ဒီ ဦးဇင္းေလးေတြက မၾကာမီကာလမွာ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးမွာ သာသနာျပဳၾကမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြပဲ၊ ဒီအေမက ဒီသားရဟန္းေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူရမွာပါလား ဆိုသည့္အေတြးမ်ားေၾကာင့္သာ ေလယာဥ္ေပၚတက္ႏိုင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေလယာဥ္စက္သံႏွင့္အတူ ေျပးလမ္းမွ ေလယာဥ္ဘီး လြန္သြားပံု၊ ၿငိမ့္ကနဲ ေလယာဥ္လႈပ္သြားပံုသည္ ဂယာႏွင့္ ေ၀းခဲ့ၿပီး သာသနာ့အာဇာနည္ေလးေတြ က်န္ခဲ့ၿပီ ဟူေသာ အသိႏွင့္အတူ ( ေအာ္ သံသရာအစကတည္းက လြမ္းခဲ့လိုက္ရတာ၊ ခုထိလည္း လြမ္းေနရတုန္းပဲကိုး ...) ဟု ေျပာလုိက္ေသာ သားရဟန္း၏ အသံသည္ ေဘးနားက ခံုမွာ ထိုင္ေျပာသည္သို႕..။
က်မသည္ အဂၤလန္မွ ျပန္လာစဥ္ကလိုပင္ မ်က္ႏွာကို လက္ကိုင္ပု၀ါႏွင့္ အုပ္လိုက္မိပါသည္။ ေအာ္ ခ်ိဳၿပံဳးလည္း လြမ္းေနရတုန္းပါပဲလား၊ သို႕ေသာ္ သည္အလြမ္းက ေလာကီဆန္းလြန္းေသာ အလြမ္းေတာ့ မဟုတ္၊ သားရဟန္းတို႕၏ အနာဂတ္သာသနာ့အေရး ေမွ်ာ္ေတြးအားတက္ေနမိသည့္ မိခင္တစ္ေယာက္၏ မုဒိတာယွဥ္ေသာ အလြမ္းပါေပ။
အကယ္ဒမီခ်ိဳၿပံဳး
အ႒မႏွစ္လည္စာေစာင္မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
0 comments:
Post a Comment