ဒကာႀကီးထံ ေပးစာ...

ဒကာႀကီး…
ဦးပဥၨင္း စာေရးလိုက္ပါတယ္။ ေဒလီမွာ ေဆာင္းရာသီ ၀င္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ ရာသီဥတုက ေအးလာၿပီ။ တခ်ဳိ႕ ဦးပဥၨင္းေတြေတာ့ ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးခန္း သြားေနၾကရတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ရာသီဥတုနဲ႔ ေဒလီရဲ႕ ရာသီဥတုက သိပ္မတူဘူး။ ေဒလီမွာက ပူရင္လည္း အရမ္းပူ။ ေအးရင္လည္း အရမ္းေအးတာ။ ဦးပဥၨင္းလည္း ေဆးကို ႀကိဳတင္ၿပီး ေသာက္ေနရတယ္။ အခန္းထဲမွာေတာ့ အပူေပးတဲ့စက္ (Heater) ဖြင့္ၿပီး ေနေနရတယ္။

ဒကာႀကီးလည္း က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါ။ ေဆးစစ္ဖို႔ေတာ့ မေမ့ပါနဲ႔။ တရားအားထုတ္ဖို႔အတြက္ အသက္ရွင္ေနဖို႔ လုိေသးတယ္။ အသက္ေသတာက ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။ ဘ၀တိုင္းက ေသလာၾကတာပဲ။ ခႏၶာရလာရင္ေတာ့ ေသၾကမွာပါပဲ။ ဘုရားသာသနာနဲ႔ ႀကံဳတဲ့ အခါေလးမွာ မေသခင္ တရားထူးရေအာင္ အားမထုတ္ႏိုင္ခဲ့မွာက အဓိက ျပႆနာပါပဲ။
ဦးပဥၨင္းကေတာ့ အၿမဲတမ္းလိုလို တရားအားထုတ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ရဟန္း၀တ္ရျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ က အဲဒါပါပဲ။ ဒုကၡေပးလွတဲ့ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲကို အျမန္ျဖတ္ဖို႔ လိုတယ္။ တစ္ခါတေလ ေက်ာင္းအားလပ္ ရက္ေတြ ဆိုရင္ ဦးပဥၨင္းရဲ႕ အခန္းထဲမွာပဲ တရားစခန္းလို႔ သေဘာထားၿပီး တစ္ေနကုန္ တရားပဲ ထိုင္ေနေတာ့တယ္။ ကိုယ္ပိုင္ တရားစခန္းလို႔ပဲ သတ္မွတ္ရမွာေပါ့။
ဘာသာေရး စာေပေတြ ေလ့လာလိုက္စား ေနေသးတာကလည္း သာသနာအတြက္ ႏိုင္တဲ့ဘက္က အက်ဳိးျပဳသြားခ်င္ေသးလို႔ပါ။ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္လည္း လုပ္ရသလို မိမိအက်ဳိးအတြက္လည္း လုပ္ရတာေပါ့။ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးေတြလည္း အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ကို လုပ္ခဲ့လို႔ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ဟာ အခုလက္ရွိ အခ်ိန္ထိ က်န္ေနတာ။ အဲဒီ ေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ ဦးပဥၨင္းတို႔နဲ႔ ဒကာ၊ ဒကာမေတြဟာ တရားေတာ္ေတြကို ေလ့လာႏိုင္တာ။
ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးေတြသာ ေနာင္လာေနာင္သားေတြအတြက္ မၾကည့္ဘဲ သူတို႔အတြက္ခ်ည္းပဲ အားထုတ္သြားၾကမယ္ ဆိုရင္ သာသနာေတာ္ဟာ အခုအခ်ိန္ထိ ဘယ္က်န္ေတာ့မလဲ။ ျမတ္စြာဘုရားကို ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ ဘုရားသာသနာေတာ္ကို အနာဂတ္အတြက္ က်န္ခဲ့ေအာင္လည္း လုပ္ရသလို မိမိအတြက္လည္း တရားအားထုတ္ ရတာေပါ့။ ၃၁ ဘံု အထဲက လူ႔ျပည္မွာပဲ တရားအားထုတ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ ရတာမို႔ အဲဒီ အခြင့္အေရးကို ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်ရမယ္။
ဒကာႀကီးကေတာ့ အရင္ေတြ႕တုန္းကနဲ႔ ႏႈိင္းစာရင္ အခုက တရားအားထုတ္တဲ့ ေနရာမွာ ေတာ္ေတာ္ အားနည္းသြားတာကို ေတြ႕ရတယ္။ တရားအားထုတ္တယ္ ဆိုတာက တရားထိုင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္က ကိေလသာ နည္းေအာင္ လုပ္ေနတာဟာ တရားအားထုတ္တာပါပဲ။ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် ကိေလသာ ေက်ာ့ကြင္းထဲကေန ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေသး တာကေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပုထုဇဥ္ထဲမွာ အသိဉာဏ္ ရွိတဲ့သူ မွန္သမွ်ဟာ အဲဒီ ေက်ာ့ကြင္းထဲကေန ရုန္းထြက္ေနၾကပါၿပီ။
ေသျခင္းတရားကို မဆင္ျခင္ႏိုင္ေသးတဲ့ လူေတြကေတာ့ ကိေလသာ နယ္ထဲမွာပဲ ေပ်ာ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေသျခင္းတရားကို ႏွလံုးမသြင္းႏိုင္ေသးတဲ့ လူေတြဟာ ေသေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ဒကာႀကီးလည္း ဘ၀မွာ အသက္ေသမယ့္ အေရးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့တဲ့ အႀကိမ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့မွာပါပဲ။ ကုသိုလ္ကံ ေကာင္းခဲ့လုိ႔သာ အခုအခ်ိန္ထိ အသက္ရွင္ေနေသးတာ။
အသက္ရွင္ေနတုန္းေလးနဲ႔ သြားႏိုင္လာႏိုင္ က်န္းမာေရး ေကာင္းေနတုန္းမွာ တရားအလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏိုင္မွာ။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ဆိုရင္ ခႏၶာကိုယ္က ဘာျဖစ္လာမယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ အတပ္ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ဒူးကိုေတာင္ မယံုရတဲ့ ဘ၀ေတြပါ။ ဒီေန႔ည မိုးခ်ဳပ္ရင္ ဒီေန႔ အသက္ရွင္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ေျပာႏိုင္ေပမဲ့ မနက္ျဖန္မွာ အသက္ရွင္ေနဦးမလား ဆိုတာ အာမခံခ်က္ မေပးႏိုင္ဘူး။
ဒကာႀကီးလည္း အခုက က်န္းမာေရး ေကာင္းေနေသးလို႔ ကိုယ္က ဘာပဲ လုပ္လုပ္ ကိုယ့္ခႏၶာက သည္းခံႏိုင္ေနေသးတယ္။ ကိုယ့္ခႏၶာက မိမိကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ ကိုယ္ပဲ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာ။ အခုဆိုရင္ ဒကာႀကီးက အရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ျပန္ေသာက္လာၿပီ။ အရက္ေသာက္ၿပီးရင္ ဒကာႀကီးရဲ႕ စိတ္ကို သိပ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ေဒါသေတြ ပိုၿပီး ႀကီးလာတာ ဒကာႀကီး သတိထားမိလားေတာ့ မသိဘူး။ အရက္မူးလာရင္ အမွားေတြကို လုပ္မိေအာင္ စိတ္ေတြ တက္ႂကြလာတတ္တယ္။ အမွားေတြကိုလည္း လုပ္မိလိမ့္မယ္။ အရက္မူးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘုရား ေက်ာင္းကန္ သြားၿပီး ဥပုသ္ သီတင္း ေဆာက္တည္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဆိုတာ ဘယ္ရွိပါလိမ့္မလဲ။
ဒကာႀကီး ေဒါသႀကီးတတ္တာ ဦးပဥၨင္း သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဒါသက အရင္ကထက္ မနည္းလာေသးဘူး ဆိုရင္ေတာ့ တရားသေဘာမွာ အားနည္းေနေသးလို႔ေပါ့။ ေဒါသက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ဒုကၡေရာက္တတ္သလို သူတစ္ပါးကိုလည္း ဒုကၡေရာက္ေစပါတယ္။ ေဒါသေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ၾကရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဦးပဥၨင္းေတြ႕ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ အေနာက္ကို မလိုက္မိဖို႔ သတိထားရမွာက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ တာ၀န္ပါ။ ကိုယ့္ေဒါသေၾကာင့္ မိသားစု စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြလည္း မျဖစ္ေစနဲ႔ေပါ့။ ကိုယ့္ကို သူတစ္ပါး ကဲ့ရဲ႕မွာ ဆိုတာထက္ ကိုယ့္ရဲ႕ သားသမီး၊ ကိုယ့္မိသားစုက ကဲ့ရဲ႕မွာကိုေတာ့ လံုး၀ မျဖစ္ေစပါနဲ႔။
သူတစ္ပါး ဆိုတာက အခ်ိန္ကာလ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိပဲ ေတြ႕ႀကံဳရတာ။ မိသားစုကေတာ့ မေသမခ်င္း ေတြ႕ေနၾကရမွာ။ ဒါေၾကာင့္ သားသမီးေတြ မကဲ့ရဲ႕ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဒကာႀကီးက စံျပအျဖစ္ ေနထိုင္တတ္မွ သားသမီးေတြရဲ႕ စံနမူနာေကာင္း ျဖစ္မွာပါ။ ဒါမွသာ သားသမီးေတြကိုလည္း ဒကာႀကီးက ဆိုဆံုးမတဲ့အခါက်ရင္ အဓိပၸာယ္ ရွိေတာ့မွာပါ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီက ဒကာႀကီးရဲ႕အိမ္ကို ေရာက္တုန္းက ဒကာႀကီး အရက္မူးၿပီး ေဒါသေတြ ျဖစ္တာကို ၾကည့္ရင္း ဦးပဥၨင္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ အဲဒီ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတာက ဦးပဥၨင္းအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒကာႀကီးနဲ႔ မိသားစုအတြက္ပါ။ ဒကာႀကီးတို႔ မိသားစုကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရြင္နဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလး ျဖစ္ေစခ်င္တာကေတာ့ ဦးပဥၨင္း ရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ ဆႏၵပါ။
ဦးပဥၨင္းက ဒကာႀကီးကို ေျပာျပေနတာေတြက ဆရာ လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္သင့္တာေတြကို ေျပာျပေနတာပါ။ ရဟန္းနဲ႔ ဒကာ ဆိုတာက အမွားအယြင္းေတြကို တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ညိွႏႈိင္းၿပီး ျပဳျပင္ၾကဖို႔ ပါပဲ။ ရဟန္းက မွားတဲ့ အခါလည္း ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ဒကာ မွားတဲ့ အခါလည္း ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ရဟန္းမွားရင္လည္း ဒကာေတြက ရိုရိုေသေသနဲ႔ ေလွ်ာက္ထား ျပဳျပင္ေပးရသလို ဒကာမွားရင္လည္း ရဟန္းေတြက ေလးေလးစားစားနဲ႔ ေဟာေျပာျပရတာပဲ။ ဒါမွ သာသနာ ဆိုတာ ပိုၿပီးေတာ့ ပီျပင္လာမွာပါ။ ဦးပဥၨင္းဘက္က မွားရင္လည္း ဒကာႀကီး ေလွ်ာက္ထား ျပဳျပင္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဦးပဥၨင္းဘက္က ျပဳျပင္ပါ့မယ္။
တရားအားထုတ္တဲ့ အခါမွာ မာန္မာနကို ခ်ထားဖို႔ အရမ္းကို လုိအပ္ပါတယ္။ မာန ခံ ေနရင္ တရားမရႏိုင္ပါဘူး။ ဘယ္သူပဲ ကိုယ့္ကို တရားေဟာၿပီး တရားက်ေအာင္ ဘယ္လိုမွ လုပ္လို႔ မရႏိုင္ေအာင္ တားဆီးထားတာက မာန ပါ။ မာနက ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးပဥၨင္းတို႔လည္း မာနေတြကို က်ေအာင္ လုပ္ၿပီး တရားအားထုတ္ရတာပါ။
လူေတြက ေျပာတတ္ၾကတယ္ ဒီတရားေတြကို တို႔က သိၿပီးသားေတြပါကြာ တဲ့။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ဦးပဥၨင္းတို႔ ဒကာႀကီးတို႔ေတြဟာ တရားေတြကို တကယ္ မသိၾကေသးပါဘူး။ တကယ္ မသိၾကေသးလို႔သာ အကုသိုလ္ကို လုပ္ေနၾကေသးတာ။ တရားေတြကို တကယ္သာ သိသြားၾကၿပီ ဆိုရင္ ဘယ္အကုသိုလ္ကိုမွ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ တရားေတြကို တကယ္သိေအာင္ လုပ္ၾကရမွာပါ။ တကယ္သိေအာင္လည္း က်င့္ႀကံအားထုတ္ၾကရမွာပါ။
ကေလးေတြဟာ အကုသိုလ္ကို အကုသိုလ္မွန္း မသိၾကေတာ့ က်ဴးလြန္တတ္ပါတယ္။ လူႀကီး က်ေတာ့့ အသိဉာဏ္ ရင့္က်က္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မက်ဴးလြန္ၾကေတာ့ပါဘူး။ တကယ္လို႔ ဦးပဥၨင္းတို႔၊ ဒကာႀကီးတို႔ဟာ အကုသိုလ္ကို က်ဴးလြန္ေနေသးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ လူႀကီး မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ကေလး အဆင့္မွာပဲ ရွိေနပါေသးတယ္။ အသက္ႀကီးတိုင္း လူႀကီး အဆင့္လို႔ သတ္မွတ္လို႔မွ မရဘဲကိုး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသိပညာဉာဏ္နဲ႔ က်င့္ႀကံအားထုတ္မႈ အပိုင္းအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး လူႀကီးအဆင့္ ကေလးအဆင့္ကို ခြဲျခားသတ္မွတ္ရတာပါ။ ဦးပဥၨင္းတို႔ေတြ အသက္လည္းႀကီး လူႀကီးအဆင့္လည္း ျဖစ္ဖို႔ လိုတယ္။
သံသရာမွာ ကိုယ့္အထုပ္ကိုယ္ျပင္ ကိုယ့္ရိကၡာကိုယ္ပိုးၿပီး ကိုယ့္လမ္းကို သြားေနၾကရတဲ့ ဘ၀လမ္းခရီးေတြမွာ ကိုယ့္ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ေလွ်ာက္လွမ္း ေနၾကရတာပါ။ ကိုယ္လုပ္ ကိုယ္ျဖစ္ ကိုယ္ခံ ေနရတဲ့ ေလာကႀကီးပါ။ တစ္ပါးသူ ဆိုတာက လမ္ညႊန္းျပဖို႔၊ တိုက္တြန္းဖို႔ေလာက္ပဲ ရပါတယ္။ တကယ္တမ္း နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ႀကံဳရတာက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပါပဲ။
ျမတ္စြာဘုရား မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္း အခုလက္ရွိမွာ ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက သံဃာေတာ္ေတြပါပဲ။ သံဃာေတာ္ေတြကိုလည္း တတ္ႏိုင္တဲ့ ဖက္ျခမ္းကေန ေထာက္ပံ့ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ။ ရတနာ သံုးပါးကို ၾကည္ညိဳတတ္မွ အရိယာဆိုတာ ျဖစ္လာမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ တရားစာအုပ္ေတြ မ်ားမ်ား ဖတ္ေပးပါ။ ဆရာေတာ္ေတြရဲ႕ တရားေခြေတြကိုလည္း မ်ားမ်ား နာယူေပးပါ။
ရတနာသံုးပါးရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္ေတြကို အၿမဲတမ္း စိတ္မွာမွန္းၿပီး ပိုၿပီး ပိုၿပီး သဒၶါတရားအား ေကာင္းလာေအာင္၊ ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္ေတြ တိုးပြားလာေအာင္ လုပ္ပါ။ ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ညိဳသဒၶါစိတ္ေတြ တိုးေလေလ အကုသိုလ္ကို ေရွာင္ၿပီး ကုသိုလ္ကို ပိုၿပီး လုပ္လာေလေလ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ ေနမိတတ္တယ္။ ေမ့ရင္ ေလ်ာ့တတ္တယ္ ဆိုတာကို ဦးပဥၨင္းတို႔ အၿမဲ သတိရွိေနရမယ္။
သတိလက္လြတ္ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဆိုရင္ လူေတြက အကုသိုလ္ေတြကို ဟိရီ၊ ၾသတၱပၸ ဆိုတဲ့ အရွက္ အေၾကာက္ ကင္းမဲ့စြာနဲ႔ လုပ္ေနမိတတ္တယ္။ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းေတြကေတာ့ မေကာင္းမႈေတြကို ရွက္တတ္၊ ေၾကာက္တတ္သြားလို႔ ေရွာင္ရွားကုန္ၾကၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးပဥၨင္းတို႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးကို ျပန္ၿပီးေတာ့ သံုးသပ္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈေတြနဲ႔ ေရာႁပြန္းေနခဲ့ရတယ္။
အခုအခ်ိန္က စၿပီးေတာ့ ၀ိပႆနာ က်င့္စဥ္ေတြနဲ႔ မေကာင္းမႈေတြကို စစ္ထုတ္ၿပီး ေကာင္းမႈေတြကို အေရာင္တင္ ခ်ယ္မႈန္းသြားၾကဖို႔ပဲ လိုေတာ့တယ္။
ဒကာႀကီးလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ငါးပါးသီလ ေလးကိုပဲ ထိန္းႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပါ့။ ဘယ္အသက္အရြယ္ အတိုင္းအတာအထိ ဦးပဥၨင္းတို႔ အသက္ရွင္ ေနၾကရဦးမယ္ ဆိုတာကို မသိႏိုင္ေသးဘူး။
ေသျခင္းတရားက မိမိရဲ႕ အနီးေလးမွာ ရွိေနတယ္ ဆိုတာ ဦးပဥၨင္းတို႔ သတိထားရမယ္။ ဒီေန႔နဲ႔ မနက္ျဖန္ ႏွစ္ခုမွာ ဒီေန႔က ပိုနီးေနေပမဲ့ ဒီေန႔နဲ႔ ေနာက္ဘ၀ ႏွစ္ခုမွာေတာ့ ေသမင္း ေစာင့္ေနတဲ့ ေနာက္ဘ၀က အနီးဆံုး ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို အၿမဲ ႏွလံုးသြင္းၿပီး ရတနာသံုးပါးနဲ႔ ကံ ကံရဲ႕ အက်ဳိးကို ယံုၾကည္စြာနဲ႔ တရားေတြကို ေန႔ညမျပတ္ အားထုတ္ေနႏိုင္ပါေစလို႔ ဒကာႀကီးအတြက္ အၿမဲတမ္း ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္။
အေသမဦးခင္ ဉာဏ္ဦးဖို႔ လိုတယ္ ဒကာႀကီး။
ဒကာႀကီးလည္း စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာစြာနဲ႔ မိမိအက်ဳိး၊ သာသနာရဲ႕အက်ဳိး မ်ားစြာကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါေစ။

*** မေသခင္၊ ဉာဏ္ယွဥ္ တရားျမင္ ***
*** နိဗၺာန္ မေသြ၊ ေရာက္ပါေစ….. ***

အရွင္ဉာဏဒီပ
ေဒလီတကၠသိုလ္၊ အိႏိၵယ