သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ႏွင့္ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အစဥ္အလာ

ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ တစ္ခုလုံးကို ပြဲေတာ္အသီးသီးႏွင့္ တန္းဆာဆင္ထားတဲ့ ျမန္မာတို႔ ရုိးရာေလးက ခ်စ္စရာ၊ ျမတ္ႏိုး စရာေလးပါ။ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အဲဒီထဲမွာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစရာ အေကာင္းဆုံးက သီတင္းကၽြတ္လ မီးထြန္းပြဲလို႔ ထင္မိတယ္။

“သီတင္းကၽြတ္လ ဆီးမီးထြန္းပြဲ” ဆိုတာေလးကို ကေလးငယ္ ဘဝကတည္းက သိၾက၊ ႏႈတ္က်ိဳးေနၾကပါတယ္။ “သီတင္းကၽြတ္လ မီးထြန္းပြဲ” ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ ဒီပြဲေတာ္မွာ မီးေတြ ထူးထူး ျခားျခား လွလွပပ မြမ္းမံ ျပင္ဆင္ၿပီး သုံးရက္ၾကာ ထြန္းၾကပါတယ္။ လျပည့္ေန႔ အၾကိဳည၊ လျပည့္ညႏွင့္ လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ ညေတြမွာေပါ့။

အိမ္ေတြမွာဆို ဘုရာစင္ကို စိတ္ၾကိဳက္ တန္းဆာဆင္ကာ ထြန္းညွိတတ္ၾကတယ္။ အိမ္ ဝရံတာ စတဲ့ ေနရာမ်ိဳးေတြမွာလဲ မီးဆိုင္း၊ မီးပုံး ေရာင္စုံေလးေတြကို ခ်ိတ္ဆြဲ ထြန္းၾကတယ္။ ဒါတင္ မကေသးဘူး။ ေစတီ ပုထိုးေတြ၊ လမ္းေတြႏွင့္ ဘာသာေရး အေဆာက္အဦေတြ၊ ေရြးခ်ယ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာေတြမွာလဲ အေရာင္ အေသြးစုံ မီးလုံးလွလွေလးေတြ ေဝေနေအာင္ တပ္ဆင္ ခ်ိတ္ဆြဲၾကကာ ထြန္းညွိၾကျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ မီးထြန္းထားတာေတြကို မိသားစုလိုက္ လုိက္ၾကည့္ၾကတယ္။ လွပတဲ့ မီးေရာင္းေအာက္မွာ အလြန္တရာ သပၸါယ္လွတဲ့ ဘုရား ေစတီေတြကိုလဲ မိသားစုလိုက္ လိုက္လံ ဖူးၾကတယ္။ အဲဒီလို ဘုရားဖူးရ၊ လွည့္ပတ္ ၾကည့္ရႈရတာေတြကိုက စိတ္ကို ရႊင္လန္း ေအးျမ အေပ်ာ္ေတြ ရေစတာပါ။

တကယ္ေတာ့ မီးထြန္းတာဟာ အလွအပသက္သက္အတြက္ ထြန္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မီးထြန္းပြဲမွာ ေလးနက္တဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ ပါဝင္ပါတယ္။

မယ္ေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ သႏၱဳႆိတ နတ္သားအမႈးရွိတဲ့ နတ္ ျဗဟၼာ အေပါင္းကို ဝါတြင္း သုံးလပတ္လုံး အဘိဓမၼာတရား ေဟာၾကားရာက ျပန္ၾကြလာတဲ့ ဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ကို လူေတြက ဆီးမီးေတြ၊ အေမြးတိုင္ေတြ ထြန္းညွိ ပူေဇာ္ၿပီး ၾကိဳဆိုခဲ့ၾကတယ္တဲ့။ အဲဒါကို အတုယူ အစဥ္လိုက္ၿပီး အထိမ္းအမွတ္ အေနနဲ႔ မီးေတြကို လွလွ ပပ ျပင္ဆင္ၾကၿပီး ဘုရားရွင္ကို ရည္မွန္း ပူေဇာ္ၾကရာက မီးထြန္းပြဲေတာ္ ဆိုတာ ျဖစ္လာခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဘုရားရွင္က မယ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ သႏၱဳႆိတ နတ္သားကို အဘိဓမၼာတရား ေဟာၾကားေတာ္မူၿပီး ေက်းဇူးဆပ္တယ္ ဆိုတဲ့ အစဥ္အလာပါ။ ပဋိသေႏၶတည္ေနၿပီလို႔ သိသည့္ အခ်ိန္မွသည္ လူတစ္လုံး သူတစ္လုံး ျဖစ္လာသည္အထိ ေစာက္ေရွာက္ ေကၽြးေမြးလာတဲ့ မိဘေတြဟာ သားသမီးေတြ အတြက္ တုႏႈိင္းမမီတဲ့ အနႏၱေက်းဇူးရွင္ေတြပါ။ အဲဒီ ေက်းဇူးေတြကို သားသမီးေတြ အေနႏွင့္ မိဘေတြ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပန္လည္ ေပးဆပ္ဖို႔ လိုတယ္ေလ။ မဆပ္ႏိုင္သည့္တိုင္ေအာင္ သိေနဖို႔၊ အစဥ္သတိယေနဖို႔ေတာ့ လုိအပ္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပြဲေတာ္ဟာ မိဘေတြရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြကို သိရွိ ေအာက္ေမ့ေစတဲ့ပြဲ၊ ေက်းဇူးဆပ္တဲ့ပြဲ ဆိုလည္း မမွားဘူးေပါ့။

ဒါေၾကာင့္မို႔ သီတင္းကၽြတ္ ကာလမွာ ေဖေဖ ေမေမ၊ ဖိုးဖိုး၊ ဖြားဖြား၊ ဦးဦး ေဒၚေဒၚ စတဲ့ မိဘ ေဆြမ်ိဳးေတြကို တင့္တယ္ လွပတဲ့ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေတြနဲ႔ လွည့္လည္ ကန္ေတာ့ၾကတဲ့ ဓေလ့ေလး ရွိတာ ထင္ပါရဲ႕။ အေဝးေရာက္ေနရင္လဲ လက္ေဆာင္တစ္ခုခု ေပးပို႔ၿပီး ကန္ေတာ့တတ္ၾကတယ္။ ဒီအစဥ္အလာက ပြဲေတာ္မို႔ လက္ေဆာင္ေပးတာ သက္သက္ထက္ အဓိပၸါယ္ ပိုပါတယ္။ အတူ ယွဥ္တြဲ ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္းေနၾကတဲ့ လူေတြဆိုေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟရဲ့ အထူ အပါးအေလွ်ာက္ ေျပာမွားဆိုမွားတာေတြ၊ စိတ္ႏွင့္ ျပစ္မွားမိတာေတြက အနားႏွင့္ အမ်ားေတာ့ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လဲ သံသယျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ နည္းႏွင့္ ကိုယ့္ထက္ အသက္ ဂုဏ္ဝါ ၾကီးတဲ့ သူေတြကို ျပစ္မွားမိရင္ ခြင့္လႊတ္ ေက်ေအးဖို႔ ေတာင္းပန္ ကန္႔ေတာ့ၾကတာပါ။

လူငယ္ကသာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူၾကီးေတြဟာလဲ အလားတူ ျပစ္မွားမိတတ္ၾကတာပါပဲ။ ဒါၾကာင့္မို႔ ကန္ေတာ့ခံၾကတဲ့ လူၾကီးေတြကုိယ္တိုင္ကလဲ သူတို႔ေတြ အကယ္လို႔ ေျပာမွား ဆိုမွားရွိၾကရင္လဲ ခြင့္လႊတ္ၾကပါလို႔ လူငယ္ေတြကို ျပန္ၿပီး ေတာင္းပန္ၾကေလ့ ရွိၾကတာပါ။

စိတ္ထား ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔တဲ့၊ ရိုးရာ အစဥ္အလာလဲ ေကာင္းခဲ့၊ ထိမ္းလဲ ထိမ္းသိမ္းတဲ့ အိမ္ေတြမွာဆို မိဘေတြကို မိသားစုဝင္ေတြအားလုံး စုံစုံ ညီညီ လက္ဆယ္ျဖာ ထိပ္မွာမိုးလို႔ ရွိခိုး ကန္ေတာ့တဲ့ ဓေလ့ ရွိတတ္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို အစ္ကိုၾကီး အမၾကီးေတြကိုေတာင္ အစဥ္လိုက္ ကန္႔ေတာ့တတ္ၾကေသးတယ္။ ေၾသာ္ တကယ္လဲ ၾကည္ႏူးရတဲ့ ကာလႏွင့္ ဓေလ့ေလးပါပဲေနာ္။

လူသားေတြသာ မကပါဘူး။ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔မွာ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတာ္ၾကီးေတြလဲ “ပဝါရဏာ ကံ” ျပဳၾကပါတယ္။

ပဝါရဏာ ဆိုတာက “ဖိတ္မံတက ျပဳျခင္း (invitation) လုိ႔ အဓိပၸါယ္ ရပါတယ္။ ဝါကၽြတ္တဲ့ အဆုံးမွာ လုပ္တဲ့ ပြဲတစ္ပြဲလို႔ ဆိုလို႔ ရေကာင္းပါတယ္။ ပြဲဆိုလို႔ တီးတာ၊ မႈတ္တာ၊ ကတာ၊ ခုန္တာမ်ိဳးေတြ လုပ္တဲ့ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒါမ်ိဳးေတြ ေရာယွက္ထားတဲ့ ပြဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ နယ္ပယ္ အလိုက္ ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ သံဃာေတာ္မ်ား အားလုံး စုစည္းၿပီး ဖိတ္မံသမႈ ျပဳရတဲ့ ပြဲပါ။

ရဟန္းျဖစ္ေစဦးေတာ့၊ လူဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္း ေနတဲ့အမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားႏွင့္ ေနျပန္ေတာ့လဲ ျပႆနာဆိုတာ အနည္းႏွင့္ အမ်ားေတာ့ ျဖစ္တတ္တယ္ေလ။ သိတယ္မဟုတ္လား။ လူဆိုတဲ့ အမ်ိဳးက တစ္ေယာက္ထဲ ေနတာေတာင္ သူ႔စိတ္ႏွင့္သူ ေရွးစိတ္ႏွင့္ ေနာက္စိတ္ တည့္ခ်င္မွ တည့္တတ္တာမ်ိဳးပါ။ အမ်ားႏွင့္ ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာစရာေတာင္ မလုိေတာ့ဘူး။

ဒီေတာ့ ညီညြတ္ေအာင္ စကားမေျပာပဲ ေနမယ္ဆိုေတာ့လဲ မျဖစ္ပါဘူး။ လူ႔သဘာဝႏွင့္လဲ ဆန္႔က်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ညီညီ ညြတ္ညြတ္ ေနေစဦးေတာ့၊ စကားမေျပာပဲ ညီညြတ္ေအာင္ ေနတာမ်ိဳး၊ လိုအပ္တာေလာက္ပဲ လက္ဟန္ ေျခဟန္ႏွင့္ စကားေျပာတာမ်ိးက အေကာင္းဆုံး ေနျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္ကလဲ မၾကိဳက္ပါဘူး။ ကဲ့ရဲ႕ေတာ္မူပါတယ္။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ရိုးရိုးသားသား ေနတာေတာင္ စကား မေျပာပဲ ေနၾကလို႔ “ႏြား၊ ဆိတ္၊ ရန္သူတို႔ရဲ႕ ေနျခင္းမ်ိဳးႏွင့္ ေနၾကတယ္” လုိ႔ ခိုင္းႏႈိင္းၿပီး ကဲ့ရဲ႕ေတာ္မူခဲ့တာပါ။

ေျပာစရာ ရွိတာ ေျပာ၊ လုပ္စရာ ရွိတာ၊ လုပ္သင့္တာ လုပ္ရမွာပါ။ ဒီလို ေျပာဆို လုပ္ကိုင္ျပန္ေတာ့ အမွားအယြင္းေတြက ၾကဳံၾကရ၊ ၾကားၾကရ ျပန္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သံသယ ျဖစ္လာၾကရပါတယ္။ ရလာဒ္ကေတာ့ အနည္းႏွင့္ အမ်ား စိတ္ဝမ္းကြဲၾကရတယ္။ မေမးႏိုင္ မေခၚႏိုင္ေတြ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ရန္သူေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ အတူေနသူ အားလုံး အျပန္အလွန္ နားလည္ဖို႔၊ အျပစ္ရွိရင္ ေတာင္းပန္ဖို႔ႏွင့္ က်န္တဲ့သူေတြကလဲ ေက်ေအး ခြင့္လြတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ဖိတ္ၾကားထားဖို႔ လုိတာေပါ့။

ရဟန္းေတာ္တို႔ရဲ႕ ဝိနည္းမွာေတာ့ ဖိတ္ၾကားမႈကို (၁) အခ်င္းခ်င္း လိုက္ေလ်ာေစ (ညီညြတ္ေစ)ရန္၊ (၂) အာပတ္မွ ထေျမာက္ေစရန္၊ (၃) ဝိနည္းကို ေရွးရႈေစရန္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ သုံးမ်ိဳးႏွင့္ လုပ္တာပါ။

ဖိတ္ၾကားပုံကေတာ့ ပါဠိလို “သံဃံ ဘေႏၱ ပဝါေရမိ ဒိေ႒န ဝါ သုေတန ဝါ ပရိသကၤာယ ဝါ။ ဝဒႏၱဳ မံ အာယသၼေႏၱာ အႏုကမၸံ ဥပါဒါယ။ ပႆေႏၱာ ပဋိကရိႆာမိ” လို႔ သုံးၾကိမ္ ေလွ်ာက္ၾကား ဖိတ္မံရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ “အရွင္ဘုရား (တို႔)၊ သံဃာေတာ္ကို တပည့္ေတာ္ ဖိတ္ၾကားပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ကို ျမင္ခ်င္း၊ ၾကားခ်င္း၊ သံသယျဖစ္ခ်င္းမ်ား ရွိခဲ့ပါလွွ်င္ တပည့္ေတာ္ကို သနားသျဖင့္ ေျပာဆိုၾကပါ။ အျပစ္ကို ျမင္လွ်င္ ကုစားပါမယ္ဘုရား” လုိ႔ အဓိပၸါယ္ ရပါတယ္။

ဒါကို အတုယူၿပီး မိဘ ဘိုးဘြား စတဲ့သူေတြကို ရွိခုိးၿပီး ေတာင္းပန္ၾကတဲ့ ဓေလ့ ျဖစ္လာေလသလားလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ဒီဓေလ့ေလးက အရမ္းကို ေကာင္းတယ္ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ လူမႈအသိုင္းအဝန္းမွာ က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေစခ်င္ပါတယ္။

ဘယ္အသိုင္းအဝန္းမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘုံရည္မွန္းခ်က္ ရွိမယ္။ အဲဒီ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ကို တစ္စိတ္တည္း တစ္ဝမ္းတည္း အတူ လက္တြဲ လုပ္ေဆာင္ကာ ေနၾကမယ္။ ခ်ီတက္ၾကမယ္။ ဘယ္သူမွ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟကို အေျခမခံၾကစတမ္းေပါ့။ အရပ္ေျပာေျပာေတာ့ အားလုံး မညစ္ပတ္ၾကစတမ္း။ လုံးဝ ရုိးသား ျဖဴစင္မႈကို အေျခခံရမယ္ေပါ့။

ဒါထဲကမွ အမွားလုပ္မိတာကို ျမင္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကားလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သံသယရွိရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၾကစတမ္းေပါ့။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာ ဆိုေပမဲ့ အက်ိဳးလိုလားစိတ္ႏွင့္ ေျပာဆုိရမွာပါ။ အဲဒီလို ေျပာလာရင္ လက္ခံျပီး ျပင္ပါ့မယ္လို႔ ဖိတ္ၾကားရမွာပါ။ အဖြဲ႕ဝင္ အားလုံး ဒီလို စိတ္ႏွင့္ခ်ည္း ေနၾကရင္ ညီညြတ္မယ္။ ညီညြတ္ရင္ ခ်မ္းသာမယ္။ ခ်မ္းသာရင္ အလုပ္ကို အာရုံစိုက္ၿပီး လုပ္ႏိုင္မယ္။ အဲဒီလို လုပ္ႏိုင္ရင္ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေခ်ာေခ်ာ ေမြ႕ေမြ႕ႏွင့္ ေရာက္မယ္ဆိုတာၾကီးက အေသအခ်ာၾကီးပါ။

မိသားစု တစ္ခုထဲမွာေတာင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အထင္ လြဲတတ္ၾကတယ္။ မိဘေတြက အစိုးရိမ္ လြန္ၿပီး ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲ၊ လိုအပ္တာထက္ ပိုၿပီး ေျပာဆိုမိ ဆုံးမမိတတ္တယ္။ သားသမီးေတြက မိဘ စကားကို နားမေထာင္၊ မလုိက္နာတာမ်ိဳး၊ မၾကားခ်င္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာမ်ိဳး စတဲ့ တစ္ခုခုႏွင့္ ျပစ္မွား မိတတ္တယ္။ အျပန္အလွန္ အထင္လြဲတာ၊ စိတ္ေကာက္တာ၊ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း ျပစ္မွား ေျပာဆိုမိတာေတြ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါကလဲ လူ႔သဘာဝလိုပါပဲ။ ဒါေတြကို ဖုံးကြယ္ မထားပဲ ေျပာဆိုဖို႔ ဖိတ္တယ္ ဆိုတာ အင္မတန္မွ ေလးနက္ သိမ့္ေမြ႕ၿပီး ခ်စ္ ျမတ္ႏိုးဖြယ္ရာပါ။

မိဘႏွင့္ သားသမီးသာမက၊ ဆရာႏွင့္ တပည့္၊ ခင္ပြန္းႏွင့္ ဇနီးသည္၊ မိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းႏွင့္ အိမ္နီးနားျခင္း၊ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ အလုပ္သမား၊ ဆရာႏွင့္ ဒကာ၊ ျပည္သူႏွင့္ အစိုးရ စတဲ့စတဲ့ အခ်င္းခ်င္း ဆက္စပ္ ပတ္သက္ေနတဲ့ အသိုက္အဝန္းအားလုံးဟာ အတူတူပါပဲ။ တကယ္ မွားတာေတြ ရွိမယ္။ အမွားလုပ္တယ္လို႔ ျမင္တာ၊ ၾကားတာ၊ သံသယျဖစ္တာေတြ ရွိမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေစတနာဆိုးႏွင့္ မွားတာ မဟုတ္ရင္ အျပဳျပင္ ခံႏိုင္၊ ေဝဖန္ ေထာက္ျပ အၾကံဥာဏ္ ေပးတာကို ခံႏိုင္ရမွာေပါ့။ အျပန္ အလွန္ ေတာင္းပန္၊ ေက်နပ္ ခြင့္လႊတ္ လက္ခံႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆုံးပါ။

ဒီလုိသာဆိုရင္ တကယ့္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ အေကာင္းဆုံး၊ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆုံး အသိုက္အဝန္း ျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း အျပစ္ကို ဖိတ္မံ၊ လက္ခံ၊ ေက်ေအးၾကတဲ့ ဓေလ့ေလး လူမႈ အသိုင္းအဝန္းမွာ ဆထက္ကဲပို ထြန္းကားလာေစခ်င္တယ္။ ထြန္းကားလာပါေစလို႔ အေလးအနက္ ဆႏၵျပဳလုိက္ရပါတယ္။

အားလုံး ေပ်ာ္ရြင္ ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။


ဘုန္းဥာဏ္
Mumbai, India
19/10/2010