ေဝႆႏၲရာဇာတ္ (အပိုင္း-၃၊ ၄)
ဤသို႔ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို ကလိဂၤတိုင္းသို႔ လွဴလိုက္ေသာအခါ ေစတုတၱရာျပည္သူတို႔သည္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ၾကသည္။ ေဝႆႏၲရာမင္းကို အမ်က္ထြက္ၾကသည္။ ခမည္းေတာ္ သိဥၥည္းမင္းႀကီးထံ သြား၍
"အရွင္မင္းႀကီး၊ အရွင့္သားေတာ္သည္ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက အျမတ္တႏိုးထားေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ လွဴရပါသနည္း။ ေဝႆႏၲရာမင္းကို အကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အလိုမရွိၿပီ။ အရွင္မင္းႀကီးသည္ အကြ်ႏု္ပ္တို႔ေလွ်ာက္တင္သည့္ စကားကို လိုက္နာေတာ္မူပါ။ အကယ္၍ လိုက္နာေတာ္မမူလွ်င္ အရွင္မင္းႀကီးလည္း သားေတာ္ ေဝႆႏၲရာႏွင့္အတူ ျပည္သူတို႔လက္တြင္ ေဘးေတြ႕ေတာ္မူပါလိမ့္မည္" ဟု ဆူပူေႂကြးေၾကာ္ၾက၏။
သိဥၥည္းမင္းက "သူတစ္ပါးကို ဖ်က္ဆီး ေႏွာင့္ယွက္ျခင္း မရွိ။ မိမိ၏ ဆင္ျဖဴေတာ္ကိုသာ လွဴသည့္သားေတာ္ကို သင္တို႔စကားေၾကာင့္ ငါသည္ တိုင္းျပည္မွ မႏွင္ထုတ္ႏိုင္။ သတ္လည္း မသတ္ႏိုင္" ဟုဆို၏။
ထိုအခါ ျပည္သူတို႔က "အရွင္မင္းႀကီး၊ သားေတာ္ကို သတ္ရမည္ မဆိုပါ။ သို႔ရာတြင္ တုိင္းျပည္၌ကား မထားႏိုင္။ ျပည္သူတို႔အား ေထာက္ထားညွာတာျခင္း မရွိေသာ အရွင့္သားေတာ္ကို အကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အလိုမရွိ။ ဝကၤပါေတာင္သို႔ ႏွင္ေတာ္မူပါ" ဟူ၍ မေၾကာက္မရြံ႕ ရဲဝံ့စြာ ေလွ်ာက္ၾကသည္။
သိဥၥည္းမင္းလည္း ျပည္သူတို႔၏ ဆႏၵကို မဖယ္ရွားႏိုင္။ "အသင္တို႔၏ ဆႏၵကို ငါ လိုက္ေလ်ာပါမည္။ သို႔ရာတြင္ သားေတာ္ ေဝႆႏၲရာကို မိမိ၏သားမယားတို႔အား ဆံုးမၾသဝါဒ ေပးႏိုင္ရန္ ယခုတစ္ည ေနပါေစဦး။ နက္ျဖန္ခါက်မွ အသင္တို႔ အညီအညြတ္ စုေဝးလ်က္ သားေတာ္ ေဝႆႏၲရာကို ျပည္မွ ႏွင္ထုတ္ၾကပါ" ဟူ၍ ဆိုသည္။ ျပည္သူတို႔လည္း မင္းႀကီးစကားကို လက္ခံကာ လူစုခြဲ၍ ျပန္သြားၾကေလသည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ သိဥၥည္းမင္းႀကီးသည္ အမတ္တစ္ေယာက္အား သားေတာ္ထံေစလႊတ္လိုက္သည္။ အေၾကာင္းစံုကို ေလွ်ာက္ထားေစသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းသည္ အမတ္၏ စကားကိုၾကားရေသာအခါ ဝမ္းနည္းစိတ္ထိခိုက္ျခင္း မရွိ။ "ငါသည္ ႏွလံုးသားႏွင့္ မ်က္လံုးတုိ႔ကိုပင္ လွဴအ့ံ ဟု ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ စိန္၊ ေရႊ၊ ဆင္၊ ျမင္း စသည့္ အပ ပစၥည္းတို႔ကား အဘယ္မွာလွ်င္ မလွဴဘဲ ေနႏိုင္အ့ံနည္း။ ယင္းသို႔လွဴသည့္အတြက္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္ ငါ့ကို ႏွင္ထုတ္လိုလွ်င္လည္း ႏွင္ထုတ္ၾကပါေစ။ သတ္လွ်င္လည္း သတ္ၾကပါေစ။ အလွဴကိုကား မလွဴဘဲ ေနမည္မဟုတ္" ဟု ရဲဝ့ံစြာဆိုေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးက "ျပည္သူတို႔၏ လိုအင္ဆႏၵအတိုင္း ငါသည္ တိုင္းျပည္မွ ထြက္သြားပါမည္။ သို႔ရာတြင္ မသြားခင္ ခုႏွစ္ရာ၊ ခုႏွစ္လီ အလွဴႀကီးေပးလွဴလိုပါသည္။ နက္ျဖန္တစ္ရက္ အလွဴေပးခြင့္ျပဳရန္ ျပည္သူတို႔ကို ေတာင္းပန္ေပးပါ။ နက္ျဖန္ခါ အလွဴေပးၿပီးလွ်င္ သန္ဘက္ခါ တိုင္းျပည္မွ ထြက္သြားပါမည္" ဟု ဆိုေလ၏။ အမတ္လည္း "ေကာင္းပါၿပီ" ဟု ဆိုကာ ျပန္သြားေလသည္။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးလည္း စစ္သူႀကီးအမတ္ကို ေခၚၿပီးလွ်င္ "နက္ျဖန္ခါ ခုႏွစ္ရာ၊ ခုႏွစ္လီ အလွဴႀကီးကို ေပးမည္။ ဆင္ခုႏွစ္ရာ၊ ျမင္းခုႏွစ္ရာ၊ ရထားခုႏွစ္ရာ၊ မိန္းမခုႏွစ္ရာ၊ ႏြားမခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္ေယာက္်ားခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္မိန္းမခုႏွစ္ရာတို႔ကို လွဴရန္ အသင့္စီစဥ္ပါ။ ထို႔ျပင္ အထူးထူးေသာ ထမင္း၊ အေဖ်ာ္ စသည္တို႔ကိုလည္း လွဴဒါန္းရန္ လိုေလေသးမရွိ ျပည့္စံုေအာင္ စီစဥ္ထားပါ" ဟု ေစခိုင္း၏။
ထို႔ေနာက္ မဒၵီေဒဝီအား ျဖစ္ပ်က္ပံုကို ေျပာျပ၏။ သန္ဘက္ခါတြင္ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ဝကၤပါေတာင္ရွိရာ ဟိမဝႏၲာေတာႀကီးထဲသို႔ ထြက္သြားရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆို၏။
ထိုအခါမဒၵီေဒဝီက "ေမာင္ေတာ္တစ္ပါးတည္း ေတာႀကီးမ်က္မည္းသို႔ ထြက္ခြာသြားရမည္ဆိုျခင္းမွာ နည္းလမ္းမက်ပါ။ အရွင္မင္းႀကီး ထြက္ေတာ္မူလွ်င္ ႏွမေတာ္လည္း ေနာက္ေတာ္ပါးမွ တစ္ဖဝါးမခြာ လိုက္ပါမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အရွင္မင္းႀကီးႏွင့္ ေကြကြင္း၍ အသက္ရွင္ေနရသျဖင့္ အဘယ္အက်ိဳး ရွိပါမည္နည္း။ အရွင္မင္းႀကီး သြားရာေနာက္သို႔ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို အတူေခၚ၍ လိုက္ပါပါမည္။ ျပဳစုလုပ္ေကြ်း ေနပါမည္" ဟူ၍ ဆို၏။
သို႔ဆိုရာမွ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး စိတ္သက္သာရာ ရေစရန္ မိမိ မေရာက္ဖူးေသာ ဟိမဝႏၲာကို ေရာက္ဖူး၊ ျမင္ဖူးသကဲ့သို႔ ခ်ီးက်ဴး ေလွ်ာက္ထားေလသည္။
"အရွင္မင္းႀကီး၊ ဟိမဝႏၲာဝယ္ ေနရာသခၤမ္းေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္၍ ေနေသာအခါ ပန္းနံ႔သာ လိမ္းပန္လ်က္ ကခုန္ရႊင္ေပ်ာ္ၾကေသာ သားငယ္၊ သမီးငယ္တို႔ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရလွ်င္ ျပည့္စည္းစိမ္ကို ေအာက္ေမ့မႈတို႔ ေျပေပ်ာက္ရပါလိမ့္မည္။ သားမ်ိဳးစံုလင္ေသာ ဟိမဝႏၲာၿမိဳင္ေတာခြင္ဝယ္ ......
တင့္တယ္လွေသာ ဆင္ေျပာင္ႀကီးတို႔ အနီးအပါးမွ ျဖတ္သန္းသြားသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရသျဖင့္လည္း ျပည့္စည္းစိမ္ကို ေအာက္ေမ့မႈတို႔ ေျပေပ်ာက္ရပါလိမ့္မည္။ သားရဲျဖင့္ ျပည့္ေသာ ေတာစံုၿမိဳင္ခန္း၌ သစ္ခက္၊ အညြန္႔၊ အဖူးတို႔ ယွက္ကူးေနေသာ သိစ္ရိပ္ကို ခိုလ်က္ ေတာအေရး၏ တင့္တယ္ျခင္းကို ေမွ်ာ္ရႈကာ သြားၾကရလွ်င္ ေရႊနန္းေရႊဘံုကို အရွင္ဘယ္မွာ ေအာက္ေမ့ေတာ့မည္နည္း။ ညေနခ်မ္း အခါဝယ္ ျမစ္သို႔ ဆင္းသက္လာေသာ သမင္၊ စိုင္၊ ဖား၊ သား အေပါင္းတို႔ကို ျမင္လွ်င္လည္း အရွင္ဘယ္မွာ ျပည္နန္းသာကို သတိရေတာ့မည္နည္း။ ကိႏၷရီ၊ ကိႏၷရာတို႔ ျမဴးေပ်ာ္ ပ်ံဝဲသီဆို ကခုန္သည္ကို ျမင္ၾကားလွ်င္လည္း ေရႊျပည္နန္းကို အရွင္ဘယ္မွာ လြမ္းဆြတ္ေတာ့မည္နည္း။ ညဥ့္အခါဝယ္ ခင္ပုပ္၊ ဇီဝဇိုး၊ ႀကိဳးၾကာ၊ ဥေဒါင္း တို႔၏ ရင့္ရူေႂကြးေသာ ငွက္ေတးသံသာသည္ အရွင့္အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖစရာ ရပါလိမ့္မည္။ ေႏြဦးေရာက္လွ်င္ ပိေတာက္၊ အင္ၾကင္း၊ စြယ္ေတာ္၊ ကံ့ေကာ္၊ စကား၊ ခ်ရား၊ ပုန္းညက္တုိ႔ ပင္လံုးညြတ္ေအာင္ ပြင့္ဝတ္ဆင္သည္ကို ေတြ႕ျမင္လွ်င္ အရွင္ ေပ်ာ္ျမဴး ရႊင္လန္းရပါလိမ့္မည္" စသည္ျဖင့္ အားေပး ေျပာဆိုေလွ်ာက္ထား၏။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးလည္း မဒၵီေဒဝီႏွင့္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္ တို႔ကို ဟိမဝႏၲာသို႔ အတူေခၚေဆာင္ သြားရန္ သေဘာတူလိုက္ေလ၏။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး ျပည္မွထြက္ခြာရမည့္သတင္းသည္ တစ္နန္းေတာ္လံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။ မယ္ေတာ္ ဖုႆတီမိဖုရားႀကီးႏွင့္တကြ နန္းတြင္းသူ၊ နန္းတြင္းသား အာလံုး ဝမ္းနည္းပူေဆြးကာ ငိုေႂကြးၾကသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ အလွဴမ႑ပ္သို႔ သြားသည္။ ဆင္ခုႏွစ္ရာ၊ ျမင္းခုႏွစ္ရာ၊ ရထားခုႏွစ္ရာ၊ သတို႔သမီးခုႏွစ္ရာ၊ ႏြားမခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္ေယာက္်ားခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္မိန္းမခုႏွစ္ရာ စသည္ျဖင့္ ခုႏွစ္ရာခုႏွစ္လီေသာ အလွဴႀကီးကို ကိုယ္တိုင္ ၾကပ္မတ္လွဴဒါန္းသည္။ လွဴဒါန္းစဥ္ "ဤ အလွဴသည္ သဗၺညဳတဉာဏ္၏ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစသတည္း" ဟု လက္အုပ္ခ်ီ၍ ဆုေတာင္းသည္။ ထိုအခါ မဟာပထဝီ ေျမႀကီးသည္ ျမည္ဟည္း၍ ငလ်င္ႀကီး လႈပ္ျပန္ေလ၏။
ထို႔ေနာက္ ေဝႆႏၲရာမင္း၊ မဒၵီေဒဝီႏွင့္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔သည္ ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တို႔ကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ကာ ျမင္းေလးေကာင္ကေသာ ရထားျဖင့္ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ထိုစဥ္ အလွဴႀကီးကို မမီလိုက္ေသာ ပုဏၰားေလးေယာက္တို႔သည္ ျမင္းတို႔ကို အလွဴခံမည္္ဆိုကာ လိုက္လာၾကသည္။ မဒၵီေဒဝီက ပုဏၰားေလးေယာက္တို႔ လိုက္လာေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ ရထားကို ရပ္လိုက္သည္။
ပုဏၰားေလးေယာက္လည္း မၾကာမီ ေရာက္လာသည္။ ျမင္းတို႔ကို အလွဴခံသည္။ ေဝႆႏၲရာလည္း ျမင္းေလးေကာင္ကို ရထားမွ ျဖဳတ္၍ တစ္ေယာက္တစ္ေကာင္စီ လွဴလိုက္သည္။ ထိုအခါ နတ္သားေလးေယာက္သည္ စိုင္ေလးစီးအသြင္ ဖန္ဆင္းလ်က္ ရထားထမ္းပိုးခြင္သို႔ ဝင္၍ ရုန္းၾကသည္။ ထိုစဥ္ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ ေပၚေပါက္လာသည္။ ရထားကို အလွဴခံျပန္သည္။ ေဝႆႏၲရာကလည္း ထိုပုဏၰားအား ရထားကို လွဴလိုက္သည္။ ထိုအခါ စိုင္းေလးစီး (နတ္သားေလးေယာက္) ကြယ္ေပ်ာက္သြားေလသည္။
ထိုေနရာမွစ၍ မင္းႀကီးက သားေတာ္ဇာလီကို ခ်ီလ်က္၊ မဒၵီေဒဝီက သမီးေတာ္ ကဏွာဇိန္ကို ခ်ီလ်က္ ေျခက်င္ သြားၾကရေလ၏။
ေဝႆႏၲရာႏွင့္ မဒၵီေဒဝီတို႔ မိသားစုသည္ ေရွးဦးစြာ သုဝဏၰဂီရိတာလေတာင္သို႔ ေရာက္သည္။ ထိုမွတစ္ဖန္ ေကာႏၲိမာရျမစ္၊ ထိုမွတစ္ဖန္ အဥၥနဂီရိေတာင္၊ ထိုမွ တစ္ဖန္ တုဏၰဝိနာလိ ဒ႑ပုဏၰားရြာ၊ ထိုမွတစ္ဖန္ ေစတတိုင္း၊ မဒၵရာဇ္ျပည္သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ မဒၵရာဇ္ျပည္ကား ေဝႆႏၲရာ၏ ဦးရီး၊ မဒၵီေဒဝီ၏ ဖခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္မ်ား စံရာျပည္ ျဖစ္သည္။
ေဝႆႏၲရာႏွင့္ မဒၵီေဒဝီသည္ မဒၵရာဇ္ျပည္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ၿမိဳ႕ထဲသို႔မဝင္။ ၿမိဳ႕ျပင္ရွိ ဇရပ္ေပၚ၌သာ ေနၾကသည္။ မၾကာမီပင္ သူတို႔ေရာက္ရွိေနေၾကာင္းကို မဒၵရာဇ္မင္းႀကီး သိရွိသြားသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေဆြေတာ္၊ မ်ိဳးေတာ္မ်ားသည္ စိုးရိမ္ပူပန္ကာ ဇရပ္သို႔ ေျပးလာၾကသည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးၾကသည္။
(ေဝႆႏၲရာဇာတ္ အပိုင္း-၅ ဆက္တင္ပါမည္)
တင့္တယ္လွေသာ ဆင္ေျပာင္ႀကီးတို႔ အနီးအပါးမွ ျဖတ္သန္းသြားသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရသျဖင့္လည္း ျပည့္စည္းစိမ္ကို ေအာက္ေမ့မႈတို႔ ေျပေပ်ာက္ရပါလိမ့္မည္။ သားရဲျဖင့္ ျပည့္ေသာ ေတာစံုၿမိဳင္ခန္း၌ သစ္ခက္၊ အညြန္႔၊ အဖူးတို႔ ယွက္ကူးေနေသာ သိစ္ရိပ္ကို ခိုလ်က္ ေတာအေရး၏ တင့္တယ္ျခင္းကို ေမွ်ာ္ရႈကာ သြားၾကရလွ်င္ ေရႊနန္းေရႊဘံုကို အရွင္ဘယ္မွာ ေအာက္ေမ့ေတာ့မည္နည္း။ ညေနခ်မ္း အခါဝယ္ ျမစ္သို႔ ဆင္းသက္လာေသာ သမင္၊ စိုင္၊ ဖား၊ သား အေပါင္းတို႔ကို ျမင္လွ်င္လည္း အရွင္ဘယ္မွာ ျပည္နန္းသာကို သတိရေတာ့မည္နည္း။ ကိႏၷရီ၊ ကိႏၷရာတို႔ ျမဴးေပ်ာ္ ပ်ံဝဲသီဆို ကခုန္သည္ကို ျမင္ၾကားလွ်င္လည္း ေရႊျပည္နန္းကို အရွင္ဘယ္မွာ လြမ္းဆြတ္ေတာ့မည္နည္း။ ညဥ့္အခါဝယ္ ခင္ပုပ္၊ ဇီဝဇိုး၊ ႀကိဳးၾကာ၊ ဥေဒါင္း တို႔၏ ရင့္ရူေႂကြးေသာ ငွက္ေတးသံသာသည္ အရွင့္အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖစရာ ရပါလိမ့္မည္။ ေႏြဦးေရာက္လွ်င္ ပိေတာက္၊ အင္ၾကင္း၊ စြယ္ေတာ္၊ ကံ့ေကာ္၊ စကား၊ ခ်ရား၊ ပုန္းညက္တုိ႔ ပင္လံုးညြတ္ေအာင္ ပြင့္ဝတ္ဆင္သည္ကို ေတြ႕ျမင္လွ်င္ အရွင္ ေပ်ာ္ျမဴး ရႊင္လန္းရပါလိမ့္မည္" စသည္ျဖင့္ အားေပး ေျပာဆိုေလွ်ာက္ထား၏။
ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးလည္း မဒၵီေဒဝီႏွင့္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္ တို႔ကို ဟိမဝႏၲာသို႔ အတူေခၚေဆာင္ သြားရန္ သေဘာတူလိုက္ေလ၏။ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီး ျပည္မွထြက္ခြာရမည့္သတင္းသည္ တစ္နန္းေတာ္လံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။ မယ္ေတာ္ ဖုႆတီမိဖုရားႀကီးႏွင့္တကြ နန္းတြင္းသူ၊ နန္းတြင္းသား အာလံုး ဝမ္းနည္းပူေဆြးကာ ငိုေႂကြးၾကသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ အလွဴမ႑ပ္သို႔ သြားသည္။ ဆင္ခုႏွစ္ရာ၊ ျမင္းခုႏွစ္ရာ၊ ရထားခုႏွစ္ရာ၊ သတို႔သမီးခုႏွစ္ရာ၊ ႏြားမခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္ေယာက္်ားခုႏွစ္ရာ၊ ကြ်န္မိန္းမခုႏွစ္ရာ စသည္ျဖင့္ ခုႏွစ္ရာခုႏွစ္လီေသာ အလွဴႀကီးကို ကိုယ္တိုင္ ၾကပ္မတ္လွဴဒါန္းသည္။ လွဴဒါန္းစဥ္ "ဤ အလွဴသည္ သဗၺညဳတဉာဏ္၏ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစသတည္း" ဟု လက္အုပ္ခ်ီ၍ ဆုေတာင္းသည္။ ထိုအခါ မဟာပထဝီ ေျမႀကီးသည္ ျမည္ဟည္း၍ ငလ်င္ႀကီး လႈပ္ျပန္ေလ၏။
ထို႔ေနာက္ ေဝႆႏၲရာမင္း၊ မဒၵီေဒဝီႏွင့္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔သည္ ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တို႔ကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ကာ ျမင္းေလးေကာင္ကေသာ ရထားျဖင့္ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ထိုစဥ္ အလွဴႀကီးကို မမီလိုက္ေသာ ပုဏၰားေလးေယာက္တို႔သည္ ျမင္းတို႔ကို အလွဴခံမည္္ဆိုကာ လိုက္လာၾကသည္။ မဒၵီေဒဝီက ပုဏၰားေလးေယာက္တို႔ လိုက္လာေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးသည္ ရထားကို ရပ္လိုက္သည္။
ပုဏၰားေလးေယာက္လည္း မၾကာမီ ေရာက္လာသည္။ ျမင္းတို႔ကို အလွဴခံသည္။ ေဝႆႏၲရာလည္း ျမင္းေလးေကာင္ကို ရထားမွ ျဖဳတ္၍ တစ္ေယာက္တစ္ေကာင္စီ လွဴလိုက္သည္။ ထိုအခါ နတ္သားေလးေယာက္သည္ စိုင္ေလးစီးအသြင္ ဖန္ဆင္းလ်က္ ရထားထမ္းပိုးခြင္သို႔ ဝင္၍ ရုန္းၾကသည္။ ထိုစဥ္ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ ေပၚေပါက္လာသည္။ ရထားကို အလွဴခံျပန္သည္။ ေဝႆႏၲရာကလည္း ထိုပုဏၰားအား ရထားကို လွဴလိုက္သည္။ ထိုအခါ စိုင္းေလးစီး (နတ္သားေလးေယာက္) ကြယ္ေပ်ာက္သြားေလသည္။
ထိုေနရာမွစ၍ မင္းႀကီးက သားေတာ္ဇာလီကို ခ်ီလ်က္၊ မဒၵီေဒဝီက သမီးေတာ္ ကဏွာဇိန္ကို ခ်ီလ်က္ ေျခက်င္ သြားၾကရေလ၏။
ေဝႆႏၲရာႏွင့္ မဒၵီေဒဝီတို႔ မိသားစုသည္ ေရွးဦးစြာ သုဝဏၰဂီရိတာလေတာင္သို႔ ေရာက္သည္။ ထိုမွတစ္ဖန္ ေကာႏၲိမာရျမစ္၊ ထိုမွတစ္ဖန္ အဥၥနဂီရိေတာင္၊ ထိုမွ တစ္ဖန္ တုဏၰဝိနာလိ ဒ႑ပုဏၰားရြာ၊ ထိုမွတစ္ဖန္ ေစတတိုင္း၊ မဒၵရာဇ္ျပည္သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ မဒၵရာဇ္ျပည္ကား ေဝႆႏၲရာ၏ ဦးရီး၊ မဒၵီေဒဝီ၏ ဖခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္မ်ား စံရာျပည္ ျဖစ္သည္။
ေဝႆႏၲရာႏွင့္ မဒၵီေဒဝီသည္ မဒၵရာဇ္ျပည္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ၿမိဳ႕ထဲသို႔မဝင္။ ၿမိဳ႕ျပင္ရွိ ဇရပ္ေပၚ၌သာ ေနၾကသည္။ မၾကာမီပင္ သူတို႔ေရာက္ရွိေနေၾကာင္းကို မဒၵရာဇ္မင္းႀကီး သိရွိသြားသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေဆြေတာ္၊ မ်ိဳးေတာ္မ်ားသည္ စိုးရိမ္ပူပန္ကာ ဇရပ္သို႔ ေျပးလာၾကသည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးၾကသည္။
(ေဝႆႏၲရာဇာတ္ အပိုင္း-၅ ဆက္တင္ပါမည္)
0 comments:
Post a Comment