Buddhism in America

Remarks of Consul General Beth Payne
On “Buddhism in America”
at the Nava Nalanda Mahavihara

***********************************************

Wednesday, December 16, 2009

Dr. Lama, Faculty and students

Namaskar!

I am delighted and humbled to be here in Nalanda, the site of one of the world's first global universities and a center of Buddhist learning for thousands of years. Being here in Nalanda reminds me that globalization is not new and that Indian religious and culture have been a positive influence on the world for as long as we can remember.

The Buddhist teachings from Nalanda have also had a major impact on the United States, which like India is a multicultural society that cherishes religious freedom. Believers from all religions, no matter how small, worship with the knowledge that the right to practice a religion of one’s choosing is protected by the U.S. Constitution. The American tradition of religious tolerance and constitutional safeguards for freedom of worship has made religious life in the United States one of most diverse and vibrant in the world. And, America's approximately three million Buddhists are a very important part of our religious diversity.


The Buddhists came to America in the early 1800s from China. As large numbers of Chinese flocked to California during the California Gold Rush in the mid-19th century, Buddhist communities grew and flourished. They built the first Buddhist temple in U.S. in San Francisco in 1853 and by the turn of the century Buddhist communities had built over 400 temples along the west coast of the United States. Today, the state of California remains the center of Buddhism in the U.S. and boasts one of the largest Buddhist temples in the western hemisphere - the Hsi Lai Temple.

While most early American Buddhists were from East Asia, the Parliament of the World's Religions held in Chicago in 1893 exposed many non-Asian Americans to Buddhism for the first time. Many of these Americans were attracted to the Buddha's teachings and large numbers of Americans adopted Buddhism as their religious. Today, three-fourths of Buddhists in the United States are native-born and many are converts from other faiths.

There are many Buddhist educational institutions like your Mahavihara in the United States. The first university to offer a degree in Buddhist studies was Naropa University in Boulder, Colorado. It was founded in 1974 by Chogyam Trungpa, an exiled Tibetan spiritual leader who was a Karma Kagyu and Nyimngma lineage holder. He named the university after the eleventh-century Indian Buddhist sage Naropa, who was an abbot right here in Nalanda. In 1988, Naropa was accredited with making it the first Buddhist, or Buddhist-inspired, academic institution to receive United States regional accreditation.

The Institute of Buddhist Studies in Berkeley, California, offers a Masters Degree in Buddhist Studies, and acts as the ministerial training arm of the Buddhist Churches of America. It is affiliated with the Graduate Theological Union. The school recently moved into its new headquarters within the Jodo Shinshu Center in Berkeley.


Other special organizations in the U.S. that focus on Buddhism and Buddhists in America include Snow Lion Publications. Established in 1980 in Ithaca, New York, the publication company works for the preservation of Tibetan Buddhist culture. It prints and distributes more than 650 titles on Buddhist-related topics. In addition to publishing books, the publishing house produces a quarterly magazine, Snow Lion: The Buddhist Magazine.

Buddhism is particularly popular among American artists and intellectuals and film stars such as Richard Gere, who is Buddhist, have helped to raise the profile of Buddhism in America. Tina Turner and the jazz great Herbie Hancock chant Buddhist mantras. Others who have found inspiration in Buddhism include the famous musician and composer Philip Glass, and the actress Uma Thurman. American poet Allen Ginsberg, who visited eastern India several times, was another well-know follower of the Buddha.

As you can see, because of America's commitment to freedom of religioun, America has become an important center for Buddhism and Buddhist learning. In America, Buddhism flourishes and continues to support this important global religion. I was very proud to learn that very recently an American boy from Boston, Massachusetts, was identified as the reincarnation the Rinpoche Galwa Lorepa, the founder of one of the four main schools of Tibetan Buddhism. He recently returned to India and is providing spiritual guidance to his followers from the Drukpa Sangag Choeling Monastery in Dali, near Darjeeling, in North Bengal.

So, we've come full circle. Buddhism was born here in Bihar and spiritual leaders who studied in Nalanda started the spread of Buddhism as a global religion. Buddhists eventually made their way to America and became an important part of the fabric of American culture. Now, some of those American spiritual leaders have returned to India and will once again seek knowledge here in Nalanda. Again, it is an honor and privilege to be here today as part of that cycle of life and belief.

Thank you.

Read more...

ဗဟုကာရသုတၱန္၊ သပၸါယတရား (၅)ပါး၊ သင့္ေလ်ာ္ေသာ္အခါ တရားေဆြးေႏြးတာ မဂၤလာ၊ ကိုယ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲေတြ ခ်ဳပ္ျငိမ္းေစ

ဗဟုကာရသုတၱန္

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

သပၸါယတရား (၅)ပါး

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

သင့္ေလ်ာ္ေသာ္အခါ တရားေဆြးေႏြးတာ မဂၤလာ

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

ကိုယ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲေတြ ခ်ဳပ္ျငိမ္းေစ

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Posted by The Bliss Of Emancipation at 7:42 AM 0 comments

Read more...

သိၾကားမင္း အေျပာင္းအလဲ

နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ရွိ နတ္သားအေပါင္းတြင္ သိၾကားမင္းသည္ သတိအေကာင္းဆံုး ျဖစ္၏။ နတ္သဘင္အစည္းအေ၀း ရွိေလတိုင္း မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္ခဲ့၏။ ဘုရားရွင္ထံေတာ္သို႔လည္း မၾကာခဏ လာေရာက္၍ ဆည္းကပ္ပူေဇာ္ခဲ့၏။

ဤသို႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေရာက္လာခဲ့ဖူးျပီ ျဖစ္ပါလ်က္ ထိုေန႔ထိုရက္တြင္မူ သိၾကားမင္းသည္ ဘုရားရွင္ထံေတာ္သို႔ အပူတျပင္း သြားေရာက္ရန္ အေရးကိစၥ ေပၚေပါက္လာ၏။ စာတုမဟာရာဇ္ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္ ႏွစ္ထပ္ကို
အစိုးရေသာနတ္မင္း၏ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို ျမိန္ျမိန္ႀကီး ခံစား၍လာခဲ့ေသာ သိၾကားမင္းသည္ ထိုေန႔ထိုရက္ တြင္မူ ထိတ္လန္႔တၾကားျဖစ္သြားရ၏။ နတ္ျပည္သို႔ ဘြားခနဲေရာက္လာသည့္ေန႔မွစ၍ အျမတ္တႏိုး ပန္ဆင္လာ ခဲ့ေသာ ပန္းတို႔က မၾကံဳစဘူး ညႇိဳးႏြမ္းလာ၏။
၀တ္ဆင္ျမဲ အ၀တ္အဆင္တို႔ ညစ္ႏြမ္းလာၾက၏။
လက္ကတီးၾကားမွ ေခၽြးထြက္လာ၏။
တေလွ်ာက္လံုးက ရႈခ်င္စဖြယ္ တင့္တယ္လာခဲ့ေသာ ရုပ္သြင္သည္ မတင့္မတယ္ ျဖစ္လာ၏။
မိမိဘံုဗိမာန္ႏွင့္ မေပ်ာ္ေမြ႔ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာ၏။

နတ္တို႔သက္တမ္းကုန္၍ စုတိစိတ္က်ရန္နီးကပ္လာခ်ိန္တြင္ ဤပုဗၺနိမိတ္ငါးမ်ိဳး ထင္လာျမဲျဖစ္၏။ ဤသို႔ထင္လာရာတြင္ ဘုန္းကံနည္းပါးသည့္ နတ္တို႔သည္သာ မိမိလားေရာက္ရမည့္ ဂတိကို မသိႏိုင္သျဖင့္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ၾကရ၏။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို အလံုအေလာက္ ျပဳထားခဲ့သျဖင့္ ဘုန္းကံႀကီးမားသည့္ နတ္တို႔မွာမူ သည့္ထက္ ျမင့္ျမတ္ရာသို႔ ေရာက္ရန္ရွိသျဖင့္ ဣေျႏၵမပ်က္ ေနႏိုင္ၾကေပသည္။

သိၾကားမင္းသည္ ဘုန္းကံႀကီးမားသူ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း စုတိစိတ္ က်လိုက္သည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ စြန္႔လြတ္လိုက္ရေတာ့မည့္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြ၊ ဘံုဗိမာန္ေတြ၊ အျခံအရံေတြကို လွည့္လည္ၾကည့္ရႈကာ အလြန္တရာ ႏွေျမာလွသျဖင့္ စိုးရိမ္ေသာက ျဖစ္ရ၏။ စိတ္မခ်မ္းမသာ ခံစားရ၏။ ေသရေတာ့မည့္အေရးကို ေတြးေတာေၾကာက္ရြ႔ံေန၏။

ဤသို႔ ေၾကာက္စိတ္ မႊန္ေနရာမွ တဆင့္ ဤေဘးမွလြတ္ေအာင္ ကယ္တင္ေပးႏိုင္မည့္သူကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရႈ လိုက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္ကို ျမင္လိုက္မိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပဥၥသီခနတ္သားကို ေရွ႔သြားျပဳကာ နတ္သမီး၊ နတ္သားအေပါင္း ျခံရံလ်က္ နတ္ျပည္မွ ဆင္းသက္လာေပသည္။

ဘုရားရွင္ထံေတာ္သို႔ သိၾကားမင္း ခ်ဥ္းကပ္ရာတြင္ လူမ်ားႏွင့္ မၾကံဳမိေစရန္ သန္းေခါင္ယံ အခါ၌သာ လာျမဲျဖစ္၏။ ဤေန႔တြင္ကား အေၾကာက္တရားက အားႀကီးေနသျဖင့္ သန္းေခါင္ထိေအာင္ ေစာင့္မေနႏိုင္ ေတာ့ဘဲ ေန၀င္ျပီးစအခ်ိန္မွာပင္ ကတိုက္ကရိုက္ ဆင္းလာခဲ့ရေပသည္။

ထိုစဥ္တုန္းက ဘုရားရွင္သည္ ေ၀ဒိယကေတာင္ေပၚရွိ ဣႏၵသာလာ အမည္ရေသာ လိုဏ္ဂူ၌ သီတင္းသံုး ေတာ္မူ၏။ ပါဠိဘာသာ၌ နပဲပင္ကို ဣႏၵသာလာဟု ေခၚဆိုရေလရာ လိုဏ္ဂူအ၀မွ ေပါက္ေရာက္ေနသည့္ နပဲပင္ကို အစြဲျပဳကာ ဣႏၵသာလလိုဏ္ဂူ-ဟု ေခၚတြင္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ သဘာ၀လိုဏ္ဂူကို အေျချပဳကာ အမၺသ႑ာရြာသားမ်ားက အဂၤေတျဖင့္ ျပဳျပင္မြမ္းမံေပးထားၾကသျဖင့္ သူေတာ္သူျမတ္တို႔ ေမြ႔ေလ်ာ္ရာ ျဖစ္ေနေပသည္။

အမၺသ႑ရြာသည္လည္း သရက္ေတာကိုအစြဲျပဳ၍ ဤအမည္တြင္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုရြာသည္ ရာဇျဂိဳဟ္ ျမိဳ႔ေတာ္၏ အေရွ႔အရပ္တြင္ တည္ရွိကာ ရြာ၏ေျမာက္ဘက္မ်က္ႏွာ ေ၀ဒိယကေတာင္တည္ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေ၀ဒိယကေတာင္ေပၚသို႔ သိၾကားမင္းႏွင့္တကြ နတ္အေပါင္းတို႔ ဆင္းသက္လာေသာအခါ အမၺသ႑ရြာ အပါအ၀င္ တကြင္းတျပင္လံုး နတ္တို႔၏ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါျဖင့္ ထိန္ထိန္လင္းသြားေပေတာ့သည္။

ေ၀ဒိယကေတာင္ထက္သို႔ ဆင္းသက္ျပီးေနာက္ သိၾကားမင္းသည္ ဣႏၵသာလလိုဏ္ဂူသို႔ တခါတည္း တန္းမသြားေသးဘဲ ပဥၥသီခနတ္သားကို ေစလႊတ္လိုက္ရ၏။ ေစာေစာပိုင္ တခိ်န္တုန္းက ေဇတ၀န္ ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးအတြင္းက သလဠာဂါရေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူေနသည့္ ဘုရားရွင္ထံေတာ္သို႔ အဖူးအေျမာ္လာခဲ့ရာ ဘုရားရွင္က ဖလသမာပတ္၀င္စားေနသျဖင့္ ဖူးေျမာ္ခြင့္ မရခဲ့ေပ။ ဘုရားရွင္ထံေတာ္ပါးမွာ အျမဲတမ္းေနထိုင္လ်က္ရွိေသာ ဘူဇတိမည္ေသာ သကဒါဂါမ္ နတ္သမီးကိုသာ အမွာစကားပါးခဲ့ရ၏။ ဘုရားရွင္ သမာပတ္မွ ထေတာ္မူေသာအခါ မိမိလာခဲ့သည့္အေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ထားေပးပါရန္ ျဖစ္၏။

ဤသို႔အားျဖင့္ ဘုရားထံေတာ္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္လိုတိုင္း ခ်ဥ္းကပ္ခြင့္မရႏိုင္သည္ကို သိထားသျဖင့္ ပဥၥသီခ နတ္သားကို ေရွးဦးစြာ လႊတ္ထားရျခင္းျဖစ္၏။ ပဥၥသီခနတ္သားသည္ သိၾကားမင္း၏ အမိန္႔ကို ရိုေသစြာ နာခံျပီးလွ်င္ ေဗလု၀နတ္ေစာင္းကို ေပြ႔ပိုက္ကာ ဣႏၵသာလလိုဏ္ဂူ၀သို႔ သြားေရာက္၍ သာယာျငိမ့္ေျငာင္းစြာ တီးခတ္၏။ ရတနာသံုးပါးႏွင့္ စပ္ဆိုင္ေသာ သီခ်င္းမ်ားကိုလည္း သီဆို၏။ ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာႏွင့္ စပ္ဆိုင္ေသာ သီခ်င္းမ်ားကိုလည္း သီဆို၏။

ပဥၥသီခနတ္သား၏ ေစာင္းသံႏွင့္ သီခ်င္းသံတို႔ ရပ္စဲသြားေသာအခါ ဘုရားရွင္က-
ပဥၥသီခ-သင့္ေစာင္းသံသည္ သီခ်င္းသံႏွင့္ လိုက္ဖက္ပါေပ၏။ သင့္သီခ်င္းသံသည္ ေစာင္းသံႏွင့္ လိုက္ဖက္ပါေပ၏။-ဟု ခ်ီးမြမ္းစကား ျမြက္ၾကားေတာ္မူ၏။

ဤသို႔ ဘုရားရွင္က မိမိအား လိုလိုလားလား ရွိေၾကာင္း သိရွိရသျဖင့္ ပဥၥသီခနတ္သားက-
အရွင္ဘုရား-နတ္တို႔ကို အစိုးရေသာ သိၾကားမင္းသည္ အမႈထမ္းနတ္မ်ားႏွင့္တကြ အေျခြအရံနတ္မ်ားႏွင့္တကြ၊ ဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္အစံု၌ ဦးခိုက္ေနပါသည္ဘုရား-ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။

ဤတြင္ ဘုရားရွင္က-
ပဥၥသီခ၊ နတ္တို႔ကိုအစိုးရေသာ သိၾကားမင္းသည္ အမႈထမ္းနတ္မ်ားႏွင့္တကြ အေျခြအရံနတ္မ်ားႏွင့္တကြ ခ်မ္းသာပါေစသတည္း-ဟု ဆုေပးေတာ္မူ၏။
ဘုရားရွင္က အၾကည္အသာ လက္ခံေတာ္မူေၾကာင္းကို သိရသျဖင့္ သိၾကားမင္းသည္ ပရိသတ္ႏွင့္တကြ ဣႏၵသာလလိုဏ္ဂူအတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္၍ ရိုေသစြာ ဦးခိုက္ရွိခိုး၏။
ဘုရားရွင္၏ ဘုန္းေတာ္ႏွင့္ သိၾကားမင္း၏ ဘုန္းတန္းခိုးေၾကာင့္ ေစာေစာ မညီမညြတ္ျဖစ္ေနေသာ ေအာက္ခံသည္ ညီညီညြတ္ညြတ္ ျဖစ္သြား၏။ ေစာေစာက ခ်ပ္က်ဥ္းက်ဥ္းျဖစ္ေနေသာ လိုဏ္ဂူသည္ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း ျဖစ္သြား၏။ လိုက္ဂူတခုလံုးသည္ ေန႔ခင္းကဲ့သို႔ လင္းလင္းထိန္ထိန္ ျဖစ္သြား၏။

ဘုရားရွင္သည္ သိၾကားမင္း၏ ဦးခိုက္ရွိခိုးျခင္းကို ျငိမ္သက္စြာ ခံယူေတာ္မူျပီးလွ်င္-
ေကာသိယႏြယ္ဖြား ဒါယကာသိၾကားမင္း၊ ျပဳဖြယ္ကိစၥ မ်ားေျမာင္လွသည့္ၾကားက ယခုလို ေရာက္လာျခင္းသည္ အံ႔ဖြယ္ျဖစ္ပါေပ၏-ဟု ႏႈတ္ဆက္စကား ျမြက္ၾကားေတာ္မူေလရာ-
အရွင္ဘုရား၊ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာကတည္းက တပည့္ေတာ္ ဘုရားရွင္ထံ လာခ်င္စိတ္ ေပၚေပါက္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ျပဳဖြယ္ကိစၥေတြက မ်ားေနသျဖင့္ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဘုရားရွင္ သလဠာဂါရေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသံုးစဥ္ကေတာ့ တပည့္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့ပါေသးသည္။ ထိုစဥ္က ဘုရားရွင္က သမာပတ္တခု ၀င္စားေနသျဖင့္ ဘူဇတိနတ္သမီးကိုသာ အမွာစကား ပါးခဲ့ရပါသည္။ ဘူဇတိနတ္သမီးက အမွာစကားကို ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါသလားဘုရား။

ေလွ်ာက္ထားပါသည္ သိၾကားမင္း၊ သင္သိၾကားမင္း ျပန္ထြက္သြားသျဖင့္ ရထားဘီးလိမ့္သံ ေပၚလာခ်ိန္မွာပင္ ငါဘုရားသည္လည္း ဖလသမာပတ္မွ ထလာခဲ့ေပသည္။
အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ထက္ ေရွးဦးစြာ တာ၀တႎသာသို႔ ေရာက္ေနခဲ့ေသာ နတ္မ်ားက ဤသို႔ ေျပာၾကားသည္။ တပည့္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ၾကားနာမွတ္သားခဲ့ရပါသည္။ ပူေဇာ္အထူးကို ခံေတာ္မူထိုက္ကုန္ေသာ သစၥာေလးတန္ တရားမွန္ကို ကိုယ္ေတာ္တိုင္ သိျမင္ေတာ္မူၾကကုန္ေသာ ဘုရားရွင္တို႔ ပြင့္ေတာ္မူလာၾကေသာ အခါ နတ္ျပည္တြင္ စည္ကားတိုးတက္လာကုန္၏။ အသုရာဘံုတို႔တြင္ ဆုတ္ယုတ္ခန္းေျခာက္သြားကုန္၏-ဟု ဆိုၾကပါသည္။ ထိုစကားအတိုင္း တပည့္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မ်က္ျမင္ဒိ႒ ျဖစ္ရပါျပီဘုရား။

ဤသို႔ေလွ်ာက္ထားရာမွတဆင့္ သိၾကားမင္းသည္ သက်မင္းသမီးဘ၀မွ နတ္ျပည္ေရာက္လာသည့္ ေဂါပကနတ္သားႏွင့္ ရဟန္းေဘာင္မွာ ေနခဲ့ရပါလ်က္ ဂႏၶဗၺနတ္မ်ိဳးမွာသာ ျဖစ္လာရသည့္ နတ္သားသံုးပါးတို႔ အေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ထား၏။
ဤတြင္ ဘုရားရွင္သည္ သိၾကားမင္း၏ ဉာဏ္အျမင္ၾကည္လင္ေနသည့္အျဖစ္ကို ရႈျမင္ေတာ္မုူကာ-


သိၾကားမင္း-သင္သိၾကားမင္း သိလိုရာရာကို ေမးျမန္းပါေလာ့။ အသင္သိၾကားမင္း ေမးသမွ်ကို ငါဘုရား ေျဖၾကားပါအံ႔-ဟု သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ျဖင့္ ဖိတ္ၾကားေတာ္မူေလရာ-
အရွင္ဘုရား နတ္-လူ-အသုရာ-နဂါး-ဂႏၶဗၺႏွင့္ အျခားသတၱ၀ါတို႔သည္ ေဒါသမရွိဘဲ ေနလိုၾကပါကုန္၏။ လက္နက္ဒဏ္၊ ဥစၥာဒဏ္ မသင့္ဘဲ ေနလိုၾကပါကုန္၏။ ရန္သူမရွိဘဲ ေနလိုၾကပါကုန္၏။ စိတ္ဆင္းရဲမႈ မရွိဘဲ ေနလိုၾကပါကုန္၏။ သို႔ရာတြင္ ထိုသတၱ၀ါတို႔သည္ ေဒါသရွိေနၾကပါကုန္၏။ ဒဏ္သင့္ေနၾကရပါကုန္၏။ ရန္သူ ရွိေနၾကရပါကုန္၏။ စိတ္ဆင္းရဲစြာ ေနလာၾကရပါကုန္၏။ ထိုသို႔ ျဖစ္ရျခင္းသည္ မည္သို႔ေသာ အေႏွာင္အဖြဲ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ၾကရပါသနည္း-ဟု သိၾကားမင္းက ေမးေလွ်ာက္၏။

ဤတြင္ ဘုရားရွင္က-
သိၾကားမင္း၊ ထိုသို႔ျဖစ္ရျခင္းသည္ကား သူတပါးေကာင္းစားသည္ကို မနာလိုေသာ ဣႆာ ႏွင့္ မိမိဥစၥာကို တြန္႔တိုေသာ မစၧရိယဟူေသာ အေႏွာင္အဖြဲ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ၾကရေပကုန္၏-ဟု ေျဖၾကားေတာ္မူ၏။
ထိုမွဆက္လက္၍ သိၾကားမင္းသည္ တဆယ့္ေလးရပ္ေသာ အေမးပုစၧာတို႔ကို ေမးေလွ်ာက္ေလရာ ဘုရားရွင္ကလည္း ေမးသမွ်ကို ေျဖၾကားေတာ္မူေပသည္။

သိၾကားမင္းေလွ်ာက္သည့္ ပုစၧာတို႔သည္ အဆင့္အတန္းျမင့္ကာ ႀကီးက်ယ္လွသျဖင့္ မဟာပဥႇာဟု ေခၚၾကရ၏။ ထိုမဟာပဥႇာ တဆယ့္ေလးရပ္တို႔မွာ-
(၁) ဣႆာ၊ မစၧရိယ။
(၂) ပိယာပိယ။( ခ်စ္အပ္သူ-မခ်စ္အပ္သူ)
(၃) ဆႏၵ။
(၄) ၀ိတက္။
(၅) ပပဥၥ ( တဏွာ-မာန-ဒိ႒ိ)
(၆) ေသာမနႆ။
(၇) ေဒါမနႆ။
(၈) ဥေပကၡာ။
(၉) ကာယသမာစာရ (ကိုယ္လႈပ္ရွားမႈ)
(၁၀) ၀စီသမာစာရ။ (ႏႈတ္ျမြက္ေျပာဆိုမႈ)
(၁၁) ပရိေယသန။
(၁၂) ဣျႏၵိယသံ၀ရ။
(၁၃) အေနကဓာတု။ (စိတ္သေဘာထား ကြဲျပားျခင္း)
(၁၄) အစၥႏၲနိ႒ာ။ (သမဏျဗဟၼဏအားလံုး နိဗၺာန္ ရ-မရ) တို႔ ျဖစ္ၾကေပသည္။

ထိုတဆယ့္ေလးရပ္ေသာ မဟာပဥႇာတို႔တြင္ ရွစ္ခုေျမာက္ျဖစ္ေသာ ဥေပကၡာ မဟာပဥႇာ၏အေျဖကို ၾကားနာ၍ အဆံုးတြင္ သိၾကားမင္းသည္ ရွစ္ေသာင္းေသာ နတ္သမီး၊ နတ္သားတို႔ႏွင့္တကြ ေသာတာပတၱိဖိုလ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္၏။ ေသာတာပတၱိဖိုလ္ ဆိုက္ေရာက္ျပီးေနာက္ တခဏခ်င္းမွာပင္ စုတိစိတ္က်ကာ ထိုေနရာမွာပင္ ဥပပတၱိပဋိသေႏၶျဖင့္ သိၾကားမင္အသစ္ ျဖစ္လာေလသည္။

သိၾကားမင္းဘ၀ကို တေက်ာ့္ျပန္ ရရွိျခင္းမွအစျပဳ၍ ဆင့္ကာဆင့္ကာ ရလာဦးမည့္ အက်ိဳးတရားငါးမ်ိဳးတို႔ကို ထုတ္ေဖာ္ကာ သိၾကားမင္းက ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေလွ်ာက္ထားေလသည္။

( စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းေ၀းရာသို႔)
ဒီဃနိကာယ္ မဟာ၀ဂ္ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ အ႒ကထာတြင္ သတိပ႒ာန္တရား ပြားမ်ားရျခင္းေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲရေသာ ေဘးဒုကၡမွ ကင္းေ၀းရျခင္းကို ပံု၀တၳဳအက်ဥ္းခ်ဳပ္ျဖင့္ ဖြင့္ဆိုထားပါသည္။ ထိုအက်ဥ္းခ်ဳပ္ ျပဆိုခ်က္ကို သကၠပဥႇသုတ္ပါဠိေတာ္ႏွင့္ အ႒ကထာဖြင့္ဆိုခ်က္တို႔ျဖင့္ ဆင့္ပြား၍ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။ ယခင္၀တၳဳမ်ားကဲ့သို႔ပင္ သိၾကားမင္းသည္လည္း ဘုရားရွင္ေျဖၾကားေနသည့္ ေဒသနာေတာ္အစဥ္ကို ၾကားနာရင္း သတိပ႒ာန္တရား ပြားမ်ားေန၍သာ တရားနာရင္း ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္မ်ား ေပၚလာကာ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းမွ ကင္းသြားရျခင္းျဖစ္သည္။

အ႒ကာထာတြင္ ဥေပကၡာပုစၧာကို ၾကားနာ၍ အဆံုးတြင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသျဖင့္ ေ၀ဒနာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ကို သိၾကားမင္း အဓိကထား၍ ပြားမ်ားခဲ့သည္ဟု မွန္းဆႏိုင္ပါသည္။

( ၀ဏၰသီရိ)

(ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၂-ခု ႏို၀င္ဘာလ)

Read more...

လူခ်င္း တူေသာ္လည္း

ဤအေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀-ခန္႔ကာလက ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနေသာ အုပ္စုတြင္ ဆန္စက္ႀကီး ႏွစ္လံုးသာ ရွိသည္။ ထိုစက္ႏွစ္ခုတြင္ တခုကသာ ေတာင္သူ၀မ္းစာ စပါး ႀကိတ္ခြဲသည္။ တေပါင္းလတြင္ ေတာင္သူတို႔ထံုးစံ ၀မ္းစာစပါးႀကိတ္ရသည္။ ဆန္စက္ရွိရာ ရြာႀကီးသို႔ နံနက္ ၃-နာရီအခ်ိန္မွထ၍ လွည္းျဖင့္ သြားရသည္။ ဆန္စက္သို႔ ေစာေစာေရာက္မွ ေစာေစာႀကိတ္ရသည္။ တခါတရံ အခန္႔မသင့္လွ်င္ ညအိပ္ရတတ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ကိုထြန္းႏွင့္ ဘႀကီးသိန္းတို႔ သံုးဦး လွည္းသံုးစီးျဖင့္ လာၾကသည္။ ဆန္ႀကိတ္ရန္ တန္းစီးေနရာအရ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စပါးကို နံနက္ ၁၀-နာရီခန္႔မွ ႀကိတ္ရပါမည္။ မၾကာမီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စပါးကို ႀကိတ္ရန္အလွည့္သို႔ ေရာက္ပါေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လွည္းေပၚမွ စပါးမ်ားကို က်ံဳးရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာ အမူအရာႏွင့္ လူႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာၾကသည္။ တဦးက အကိုတို႔အလွည့္ ေရာက္ေတာ့မွာလား-ဟု ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဟုတ္ကဲ့-အခုစက္ထဲက စပါးျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔စပါးကို ႀကိတ္မွာ-ဟုေျဖသည္။ ခင္ဗ်ားတို႔စပါးကို မႀကိတ္ခင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စပါးေလး ၁၀-တင္းေလာက္ ျဖတ္ျပီး ႀကိတ္ပါရေစ ခင္ဗွား-ဟု ထိုသူက ေမတၱာရပ္ခံသည္။

ထိုအခါ ကိုထြန္းက-ဟာ ဘယ္ျဖစ္မလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔က တျခားရြာက လာရတာ ခင္ဗ်ားတို႔ တန္းစီေနရာအတိုင္း ႀကိတ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဟုတ္ပါတယ္ဗ်၊ ေနျမင့္ရင္ ႏြားေတြ ေနပူမွာစိုးလို႔ပါ။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္က လက္ကာ၍ ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလဲ အခက္အခဲျဖစ္ေနလို႔ပါ။ အလွဴအိမ္မွာ ထမင္းေကၽြးရင္း ထမင္းျပတ္ေတာ့မယ္ ျဖစ္ေနလို႔ လတ္တေလာ စပါးလာႀကိတ္ရတာပါ။ ဒီအခ်ိန္မွ စပါးမႀကိတ္ရရင္ အားလံုး အခက္အခဲေတြ ျဖစ္ကုန္မွာစိုးလို႔ပါ။

ထိုအခါ ဘႀကီးသိန္းက-အလွဴအတြက္ အခက္အခဲျဖစ္ေနလဲ ျဖတ္ျပီးႀကိတ္ပါေစကြာ။ တို႔ႏြားေတြ ေနပူရင္လည္း ညေနမွ ျပန္တာေပါ့။ ဟာ ၀မ္းသာလိုက္တာ ဦးေလးရယ္၊ အခုလို ကူညီတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ လူႀကီးကေျပာ၍သာ ျငိမ္ေနရသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုထြန္းကေတာ့ မေက်နပ္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စပါးႀကိတ္ျပီးေသာအခါ နံနက္ ၁၁-နာရီထိုးပါျပီ။ ပူျပင္းေသာ တေပါင္းေနေၾကာင့္ ႏြားေတြကို မပင္ပန္းေစရန္ ညေနမွပင္ ျပန္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေစာေစာက စပါးႀကိတ္ရန္ လာေျပာေသာ လူႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ ဒီက ဦးေလးႏွင့္ အကိုႏွစ္ေယာက္ကို အလွဴအိမ္မွာ ထမင္းလာစားဖို႔ လာျပီးဖိတ္ေခၚတာပါ-ဟု လာေခၚပါသည္။ ဘႀကီးသိန္းက -မလာေတာ့ပါဘူး တူေမာင္တို႔ရာ၊ ဦးတို႔မွာလဲ ထမင္းထုပ္ေတြ ပါ,ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ နြားေတြကို ထားခဲ့ရမွာလဲ စိတ္မခ်ဘူး။ မဟုတ္ပါဘူး ဦးရယ္-ဦးတို႔လွည္းေတြပါ ေမာင္းခဲ့ပါ။ အလွဴအိမ္က မေ၀းပါဘူး။ အလွဴရွင္က ဦးတို႔ကို ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဖိတ္ခိုင္းတာပါ။

ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလွဴအိမ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ထမင္းစားျပီး၍ ေန႔လယ္ ၂-နာရီ တရားပြဲ စပါသည္။ တရားမနာခင္ ပရိသတ္ကို စာေရးတံမဲ ေဖာက္၍ လွဴဒါန္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုထြန္း ဗလာမဲက်ပါသည္။ ဘႀကီးသိန္းကေတာ့ ေၾကြေရသုပ္ ေလးဆင့္ခ်ိဳင့္ႀကီးတလံုး မဲေပါက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုထြန္း တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ လူခ်င္းတူၾကေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕႔ သံုးဦး၏ စာနာစိတ္၊ ကူညီရိုင္းပင္းခ်စ္စိတ္တို႔ ကြာျခားသလို လက္ငင္းအက်ိဳးေပးျခင္းလည္း ကြာျခားပါသည္။ ထို႔အတူ သံသရာတေလွ်ာက္တြင္လည္း ကြာျခားမည္မွာ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ စိတ္ဓာတ္ကို ႀကိဳးစား၍ ျမႇင့္တင္ရပါဦးမည္။

( အင္ပင္-သန္းေဌးေအာင္)

Posted by: mingala at 5:55 AM

Read more...

ေနာင္ပြင္႔ေတာ္မူမည္႔ အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္အား ဖူးေမွ်ာ္ခ်င္လွ်င္

ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ကပိၸလဝတ္ျပည္ နိေျဂာဓာရံုေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးေနတဲ႔အခ်ိန္ အရွင္သာရိပုတၱရာ၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္အရ
အရဟတၱဖိုလ္စ်ာန္သမာပတ္ ဝင္စားျပီး အဇိတရဟန္းေနာင္ အနာဂတ္ကာလမွာ အရိေမေတၱယ်ဘုရား ျဖစ္ေတာ္မူမည္႔အေႀကာင္းကို ေဟာႀကားေတာ္မူပါတယ္။ အရိေမေတၱယ်ဘုရားေလာင္းက တစ္သေခ်ၤႏွင္႔ ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီေတြျဖည္႔က်င္႔ျပီး တုသိတာနတ္ျပည္မွာရိွေနမယ္။

ေနာင္ပြင္႔ေတာ္မူမည္႔အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္အေႀကာင္း

အေလာင္းေတာ္နတ္သားက လူ႕ျပည္ကိုဆင္းျပီး ပဋိသေႏၶေနဖို႔ရာအတြက္ ဘုရားေလာင္းတို႔ရဲ႔ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာ ဓမၼတာအရ ပဋိသေႏၶယူေတာ႔မယ္ဆိုရင္ ႀကည္႔ျခင္းငါးပါး အရင္ႀကည္႔ျပီးမွ ပဋိသေႏၶယူေလ႔ရိွႀကတယ္။ ႀကည္႔ျခင္းငါးပါးျဖင္႔ႀကည္႔ေတာ္မူျခင္းက-

(၁)ဘုရားျဖစ္မည္႔ေခတ္အခါကာလကား အႏွစ္တစ္သိန္းမွစျပီး ေအာက္ျဖစ္ေသာကာလ
အႏွစ္တစ္ရာတန္းမွစျပီးအထက္ျဖစ္ေသာကာလ (တစ္သိန္းႏွင္႔ တစ္သိန္းေအာက္- ၁၀၀
အထက္)

(၂)ဘုရားျဖစ္ရာက်ြန္းကား ဇမၺဴဒိပ္က်ြန္း

(၃)ဘုရားပြင္႔ရာေဒသကား မဇၥ်ိမေဒသ

(၄)ဘုရားေလာင္းျဖစ္ရာ အမ်ိဳးကား မင္းမ်ိဳး ပုဏၰားမ်ိဳး

(၅)မယ္ေတာ္၏အသက္အပိုင္းအျခားကား ဘုရားေလာင္းေမြးျပီးခုနစ္ရက္သာေနရျခင္း

ပဋိသေႏၶယူုျခင္း

ေကတုမတီျပည္ သခၤစႀကဝေတးမင္းႏွင္႔တိုင္ပင္ႀကံစည္ဘက္ကိုးကြယ္ရာျဖစ္ေသာ အတိတ္အနာဂတ္ကို သိျမင္ႏိုင္ျပီး ပစၥဳပန္သံသရာ အစီးအပြားကို ဆံုးမတတ္ေသာ သုျဗဟၼပုဏၰားႀကီး၏ ျဗဟၼဏဝတီပုေဏၰးမဝမ္းမွာ ပဋိသေႏၶေနလိမ္႔မည္။

ျဗဟၼဏဝတီပုေဏၰးမဝမ္းမွာဆယ္လျပည္႔တဲ႔အခါမွာ ဣသိပေတနသမင္ေတာမွာ မယ္ေတာ္ ျဗဟၼဏဝတီသည္ထိုင္လ်က္လည္းမဟုတ္ အိပ္လ်က္လည္းမဟုတ္ဘဲ ရပ္လ်က္သာလွ်င္ သစ္ပင္၏အကိုင္းအခက္ကို ကိုင္လ်က္ေမေတၱယ်ကို ဖြားေတာ္မူလိမ္႔မည္။ ဘုရားေလာင္းနဲ႔အတူတစ္ခ်ိန္တည္းဖြားေတာ္မူတဲ႔ဖြားဘက္ေတာ္ ၁၈ ကုေဋအားလံုးအမတ္ေတြခ်ည္းျဖစ္မယ္။

အဇိတဟူေသာအမည္ကိုသာေပးလိမ္႔မယ္။ ဘုရားေလာင္းအဇိတမင္းသားဟာဖြားလွ်င္ဖြားခ်င္း ခုနစ္ဖဝါးလွမ္းျပီး ေျခေတာ္ခ်တိုင္းခ်တိုင္း ႀကာပြင္႔ေတြေပၚေပါက္လိမ္႔မယ္။ ဖြားလွ်င္ဖြားခ်င္း ခုနစ္လွမ္းလွမ္းျပီး “ယခုဘဝကား ငါ႔အဖို႔ေနာက္ဆံုးဘဝတည္း ေနာက္ထပ္ဘဝမရိွေတာ႔ျပီ
အာသေဝါကင္းသည္ျဖစ္ေသာေႀကာင္႔ျငိမ္းေအးလတံၱ႔” ဟူေသာစကားကိုအရပ္ေလးမ်က္ႏွာကိုႀကည္႔ျပီးေျပာဆိုလိမ္႔မယ္။

ျပာသာဒ္ေလးေဆာင္ေပၚလာျခင္း

အဇိတမင္းသား ေလာကစည္းစိမ္ခံစားဖို႔ရာ ေနမင္း၏ေရာင္ျခည္ကဲ႔သို႔ လူသားေတြမ်က္စိျဖင္႔စိန္းစိန္းမႀကည္႔ဝံ႕တဲ႔
အေရာင္တလက္လက္ျဖင္႔ ရတနာအေရာင္ထြန္းလင္းေျပာင္တဲ႔ တင္႔တယ္ခံ႕ညားေသာျပာသာဒ္ေလးေဆာင္ေပၚေပါက္လာလိ္မ္႔မည္။

ျပာသာဒ္ေလးေဆာင္ကို တစ္ေဆာင္မွာ ပရိေဘာဂအသံုးအေဆာင္ အျပည္႔အစံုပါတဲ႔ တိုက္ခန္းက ခုနစ္ေထာင္စီ တစ္ဖက္တစ္ဖက္မွာ ပတၱျမားေက်ာက္မ်က္ရြဲစီေသာ နဝရတ္ကိုးပါးနဲ႔ ျပည္႔စံုေသာ ပလႅင္ခုနစ္ေထာင္စီ ရတနာခုနစ္ပါးႏွင္႔ျပည္႔စံုေသာ ထီးျဖဴခုနစ္ေထာင္စီ
ခုတင္ေညာင္ေစာင္းခုနစ္ေထာင္စီ ျပာသာဒ္တစ္ေဆာင္ကို တိုက္ခန္းက ခုနစ္ေထာင္စီဆိုေတာ႔ ျပာသာဒ္ေလးေဆာင္ဆိုရင္ တုိက္ခန္းေပါင္း ၂၈၀၀၀
ရိွမယ္။

ျပာသာဒ္တစ္ေဆာင္တစ္ေဆာင္ကို ေရႊအိုးႀကီးကတစ္လံုးစီ။ ေရႊအိုးတစ္လံုးစီရဲ႔အဝကား တစ္ယူဇနာက်ယ္မယ္။ ေရႊအိုး၏အေမာက္ကား
ေျမႀကီးနဲ႔အမွ်ေအာက္ေျမႀကီးအဆံုးထိ သံုးလို႔မကုန္ဘူး။ ဒါတင္မကေသးဘူး ေရႊအိုးတစ္လံုးစီမွာ ပေဒသာပင္ႀကီးေျခာက္ပင္စီ ေပါက္လိမ္႔မယ္။
ျပာသာဒ္တစ္ေဆာင္ တစ္ေဆာင္မွာ ဆဒၵန္ဆင္မင္းခုနစ္ေထာင္ ေလာဟကသိေႏၶာျမင္းတစ္ေထာင္ျဖင္႔ ေမာင္းႏွင္ရေသာရထားခုနစ္ရာ
ေမာင္းမေပါင္းတစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္က ဆိုတီးမွဳတ္ေျဖေဖ်ာ္ဖို႔ရာ ကေခ်သည္အမ်ိဳးသမီးခုနစ္ေထာင္တို႔ျဖင္႔ေဖ်ာ္ေျဖႀကလိမ္႔မည္။

အဇိတမင္းသားအိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း

အခ်ိန္တန္လို႔အရြယ္ေရာက္တဲ႔အခါ စႏၵမုကၡီအမ်ိဳးသမီးနဲ႔အိမ္ေထာင္ျပဳလိမ္႔မည္။ စႏၵမုကၡီအမ်ိဳးသမီးကလည္း သူမတူ နတ္သမီးတမွ်အလြန္လွပျပီး သူ႕ရဲ႔ခႏၶာကိုယ္အနံ႔ကား စႏၵကူးသရကၡန္အနံ႕လိုေမႊးႀကိဳင္ေနမယ္။ ခႏၶာကိုယ္အသားကလည္း ဝါဂြမ္းကဲ႔သို႔ ႏူးညံ႕မယ္။ ခႏၶာကိုယ္အေရာင္က ဆယ္႔ႏွစ္ေတာင္အတြင္း မီးမထြန္းဘဲ အေရာင္တဝင္းဝင္းထိန္ေနမယ္။

အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ဟာဘယ္ေလာက္ဘုန္းႀကီးလိုက္မလဲဆိုတာ ရွင္ဘုရင္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အဇိတမင္းသားဘဝေလာက္ရိွတာေတာင္မွ
သခၤစႀကဝေတးမင္းႏွင္႔တကြ ျမိဳ႔ေပါင္းရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္က ရွင္ဘုရင္ေတြနတ္သားေတြက ေဝယ်ဝစၥလုပ္ေပးခ်င္လို႔ ျပဳလုပ္ခြင္႔ေပးဖို႔လာျပီးေတာင္းပန္ႀကတယ္တဲ႔။

အဇိတမင္းသားက အက်ြႏု္ပ္မွာ ဖြားဘက္ေတာ္ ၁၈ ကုေဋအမတ္ႀကီးႏွင္႔တကြ ဆင္ျမင္းရဲမက္ဗိုလ္ပါေတြရိွပါတယ္။ အလိုမရိွေတာ႔ပါဟု ေျပာလႊတ္လိမ္႔မယ္။

သားေတာ္ဖြားျမင္ျခင္း

အဇိတမင္းသားဟာ ျပသာဒ္ေလးေဆာင္မွာ ေလာကီစည္းစိမ္ခံစားေနစဥ္မွာ အႏွစ္တစ္ေသာင္းျပည္႔တဲ႔အခါက်ရင္ ျဗဟၼာဝံသ ဆိုတဲ႔ သားေယာက်ာ္းေလးေမြးဖြားလိမ္႔မယ္။

နိမိတ္ေလးပါးျမင္ျခင္း

ျဗဟၼာဝံသ သားေယာက်ာ္းေလးေမြးဖြားျပီးတဲ႔အခါ ဘုရားရွင္တို႔ရဲ႔ ထံုးတမ္းစဥ္လာ ဓမၼတာအရ ဥယ်ာဥ္ကထြက္စဥ္မွာ သူအို သူနာ သူေသ ရဟန္း
နိမိတ္ႀကီးေလးပါးေတြ႕ျမင္ရရင္ သံေဝဂတရားေတြရလာျပီးေတာ႔ ေတာထြက္မည္႔အႀကံျဖစ္ေပၚလာလိမ္႔မည္။

ဒိဗ်ာဝဒါန ေမေတၱယ်ဗ်ာကရဏဝဒါန (၃၆-၃၇) မွာျပဆိုထားတာကေတာ႔ သခၤမင္း၏ ယဇ္တိုင္အပိုင္းပိုင္းျပတ္သည္ကို ျမင္ရျပီး
သံေဝဂျဖစ္ျပီးေတာထြက္လိမ္႔မည္လို႔ျပဆိုထားတာရိွေသးတယ္။ ဘယ္လိုပံုနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေတာကေတာ႔ထြက္မွာပါပဲ။

အဇိတမင္းသား ေတာထြက္မယ္႔အႀကံစိတ္ကို သခၤစႀကဝေတးမင္းက သိတဲ႔အခါ အဇိတမင္းသားေပ်ာ္ေအာင္ဆိုျပီးေတာ႔ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ
ကေခ်သည္ေတြျမိဳ႔သူ ျမိဳ႔သား နိဂံုးဇနပုဒ္သူ မင္းသားမင္းေျမး သူေဌး သူႀကြယ္စေသာ လူအေပါင္းတို႔က ပန္းနံ႔သာစြဲလ်က္ အဇိတမင္းသားကို ျခံရံျပီး
ေနႀကလိမ္႔မယ္။

နတ္ျဗဟၼာေတြကလည္း နတ္တို႔ရဲ႔ ထီး တံခြန္ ပန္းနံ႔သာ ေရႊေပါက္ေပါက္ ေငြေပါက္ေပါက္ စသည္တို႔ျဖင္႔ ဘုရားေလာင္းျပာသာဒ္ မိုးႀကီးရြာသကဲ႔သို႔
အျပည္႔အလွ်ံျခံရံခစားေနႀကလိမ္႔မယ္။ လူ႔ဘဝ ကာမဂုဏ္ထဲမွာေပ်ာ္ေအာင္ေျဖေဖ်ာ္ေနႀကတာ။

အဇိတမင္းသားေတာထြက္ေတာ္မူျခင္း

အဇိတမင္းသား ေတာထြက္မယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္အႀကံကို သခၤစႀကဝေတးမင္းႏွင္႔တကြ တိုင္းသူျပည္သား လုူေတြအားလံုးသိသြားႀကတဲ႔အခါမွာ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အဇိတမင္း ေတာထြက္မယ္ဆိုတဲ႔ သတင္းအသံကို အားလံုးသိသြားႀကေတာ႔ နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသား ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြ ေတာရြာဇနပုဒ္က လူေတြ မင္းသား မင္းေျမး သူေဌး သူႀကြယ္အစရိွတဲ႔ လူေပါင္းမ်ားစြာႏွင္႔တကြ စႏၵမုကၡီ သားေတာ္ ျဗဟၼာဝံသ အလုပ္အေက်ြးကေခ်သည္ေတြေရာ အဇိမင္းရဲ႔ ျပာသာဒ္ထဲမွာ ေတာထြက္ရင္လိုက္ဖို႔ရာအတြက္ျပည္႔လွ်ံျပီးေတာ႔ေနမယ္။

ေတာထြက္မည္႔ အခ်ိန္လည္းေရာက္ေရာ လူေပါင္းမ်ားစြာျပည္႔ေနတဲ႔ ျပာသာဒ္ႀကီးဟာ ဘုရားေလာင္းတန္ခိုးေတာ္ႀကာင္႔လည္းေကာင္း
စႀကဝေတးမင္းအာဏာေႀကာင္႔လည္းေကာင္း နတ္ျဗဟၼာတို႔ တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔လည္းေကာင္း ဟသာၤမင္းပ်ံသကဲ႔သို႔
ေကာင္းကင္ယံသို႔ပ်ံတက္ျပီး ကံ႕ေကာ္ပင္ရိွရာအရပ္သို႔ ေကာင္းကင္ယံခရီးျဖင္႔ ေတာထြက္သြားႀကလိမ္႔မယ္။

နတ္ျဗဟာၼမ်ား ပို႔ေဆာင္ျခင္း

ေကာင္းကင္ယံ ဟသာၤပ်ံ ျပာသာဒ္ႀကီးကို ျဗဟာၼမင္းက သံုးယူဇနာ ရိွေသာထီးကိုကိုင္ျပီး လိုက္မယ္။ သိႀကားမင္းက အေတာင္ေျခာက္ဆယ္ရိွေသာ
လက္ယာရစ္ ခရုသင္းကိုကိုင္လ်က္ သာဓု သံုးႀကိမ္ေခၚျပီးလိုက္မယ္။

သုတဝံနတ္သားက သားျမီးယပ္ကိုကိုင္ျပီးလိုက္မယ္။ တုသိတာနတ္သားက ပတၱျမားယပ္ကိုကိုင္ျပီးလိုက္မယ္။ ပဥၥသၤိခနတ္သားက ေစာင္းကိုကိုင္္မယ္။ ေလာကပါလနတ္သားေလးေယာက္က သန္လ်က္ကိုကိုင္မယ္။ ႏွစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းရိွတဲ႔ ဘီလူးစစ္သည္ေတြက လက္နက္ကိုယ္စီကိုင္မယ္။ နတ္သမီးေတြက ရတနာပုေဋာင္းကိုကိုင္မယ္။ အသူရာနတ္တို႔က သီခ်င္းဆိုျပီးေတာ႔ နတ္တို႔၏
တံခြန္ကိုကိုင္မယ္။ နတ္မင္းတို႔က ပတၱျမားရိွေသာ ဆီမီးကိုကိုင္မယ္။ ဂဠဳန္တို႔က ေစာင္းတီးလိုက္မယ္။ ဂႏၶဗၺနတ္တို႔က ေစာင္းတီးျပီးလိုက္မယ္။

ဟသာၤပ်ံေကာင္းကင္ျပာသာဒ္ထဲမွာ ေတာထြက္လို႔ လိုက္ႀကမည္႔ ပရိသတ္ေတြက ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္တဲ႔။ ေကာင္းကင္ယံျပာသာဒ္ပ်ံနဲ႔ ေဆြစံုမ်ိဳးစံု သားနဲ႔ မယားနဲ႔ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ပရိသတ္နဲ႔ အျခံအရံနဲ႔ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင္႔ ကံ႕ေကာ္ပင္ရိွရာသို႔ ေတာထြက္မွာ။

အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ဟာ ကံ႕ေကာ္ပင္ေအာက္မွာပြင္႔မွာပါ။ ကံ႔ေကာ္ပင္ဆီေရာက္တဲ႔အခါမွာ အဇိတမင္းသားက ကံ႕ေကာ္ပင္ေအာက္မွာ
ဒုကၠခရစရိယာကို က်င္႔ေတာ္မူပါမယ္။ အဇိတမင္းသားဟာ ဒုကၠခရစရိယာကို ေျခာက္ရက္က်င္႔ေတာ္မူရံုမွ်နဲ႔ ဘုရားစင္စစ္ျဖစ္လိမ္႔မည္။
စႏၵမုကၡီမိဖုရားက အဲဒီေနရာမွာပဲ နတ္ႀသဇာနဲ႔ျပည္႔စံုတဲ႔ ႏြားႏို႔ဆြမ္းလွဳလိမ္႔မယ္။

သဗၺညဳတဥာဏ္ရသည္႔အခ်ိန္

ညေနခ်မ္းအခ်ိန္ေရာက္သည္႔အခါ ကံ႕ေကာ္ပင္နဲ႔ မနီးမေဝး ရတနာခုနစ္ပါးနဲ႔ျပည္႔စံုတဲ႔ အျမင္႔ ၆၄ေတာင္ရိွတဲ႔
ေရႊပလႅင္ေပၚေပါက္လာလိမ္႔မယ္။ ထိုေရႊပလႅင္အထက္ဝယ္ ထက္ဝက္ဖြဲ႔ေခြထိုင္ေနေတာ္မူလ်က္ အေရွ႔ေလာကဓာတ္ကိုႀကည္႔ျပီး နတ္ပရိသတ္နဲ႔
လူပရိသတ္ေတြျခံရံလ်က္ မာရ္နတ္ရဲ႔႔ရန္ကိုေအာင္ျမင္လိမ္႔မယ္။ ညဥ္႔ဦးယံမွာ ပုေဗၺနိဝါသႏုႆတိဥာဏ္ကိုရမယ္။ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္မွာ ဒိဗၺစကၡဳဥာဏ္ကိုရမယ္။ မိုးေသာက္ယံအခ်ိန္ အာသဝကၡယဥာဏ္ေတြရျပီးေတာ႔ ေနဝန္းႀကီးေပၚေပါက္လာတဲ႔အခ်ိန္က်ေတာ႔ သစၥာေလးပါးကိုသိျပီး
သဗၺညဳတဥာဏ္ကိုရမယ္။

ဘုရားပြင္႔တဲ႔ကံ႕ေကာ္ပင္ရဲ႔ လံုးပတ္က အဲဒီေခတ္အခါမွာ လူေတြရဲ႔ အေတာင္နဲ႔ အေတာင္ခုနစ္ဆယ္ရိွမယ္။ အကိုင္းအခက္ ကိုးကိုင္း ခက္မကိုးျဖာလို႔ေခၚတယ္။ ကံ႕ေကာ္ပင္ရဲ႔ အနံ႕ေတြက ေလေအာက္ကိုဆယ္ယူဇနာ ေလအထက္ကို ဆယ္ယူဇနာေမႊးမယ္။

ကံ႕ေကာ္ပြင္႔ေတြက ႏြားလွည္းဘီးေလာက္ႀကီးမယ္။ ဘုရားျဖစ္တဲ႔ေန႔ကစျပီး ပြင္႔ႀကတဲ႔ ကံ႕ေကာ္ပြင္႔ေတြဟာ ဘုရားပရိနိဗၺာန္စံတဲ႔ေန႔က်မွ
ေႀကြႀကေတာ႔မွာ။ အဲဒီကံ႕ေကာ္ပင္ကို ဘယ္ငွက္မွ မနားဝံ႕ႀကဘူး။ ျဖတ္ေက်ာ္မပ်ံ႕ဝံ႕ႀကဘူး။ ကံ႕ေကာ္ပင္းနားေရာက္တဲ႔ငွက္တိုင္း သတၱဝါတိုင္း
ကံ႕ေကာ္ပင္ကို လက္ယာရစ္သံုးပတ္ပတ္ျပီးမွ သြားႀကလိမ္႔မယ္။

ျဗဟၼာမင္းက တရားေဟာရန္ ေတာင္းပန္ျခင္း

အဲဒီကံ႕ေကာ္ပင္ရဲ႔ အနီးအနားမွာပဲ သီတင္းသံုးေနတဲ႔အခ်ိန္ ေလးဆယ္႔ကိုးရက္ေက်ာ္လြန္တဲ႔အခါ ပြင္႔ေတာ္မူသြားႀကတဲ႔ ဘုရားရွင္တိုင္းရဲ႔
ထံုးတမ္းအစဥ္အလာအရ ျဗဟၼာမင္းႀကီးရဲ႔ေလာကဂရုကို ခံယူမယ္။

ျဗဟၼာမင္းကေတာင္းပန္မွ တရားေဟာရတာက ပြင္႔ေတာ္မူသြားႀကတဲ႔ ဘုရားရွင္တိုင္းရဲ႔ ဓမၼတာျဖစ္လို႔ ေဟာရတာ။ ဘုရားမပြင္႔မီ ဗာဟိရကာလမွ
လူဝတ္ေႀကာင္မ်ား ရေသ႔ ပရိဗိုဇ္ ရဟန္း ပုဏၰားတို႔ေတြဟာ ျဗဟၼာေတြကိုသာ အေလးဂရုျပဳ ကိုးကြယ္ေနႀကတာ။

တေလာကလံုးက အေလးအျမတ္ျပဳေသာ ျဗဟၼာႀကီးက ျမတ္စြာဘုရားအား အေလးျပဳ ညႊတ္တြားကိုင္းရွိဳင္းလာလွ်င္ တစ္ေလာကလံုးပင္ ျမတ္စြာဘုရားကို အေလးျပဳညႊတ္တြားကိုင္းရိွဳင္းလာလိမ္႔မယ္။ အဲဒါကို ေလာကဂရု ယူလိုက္တာလို႔ေခၚတယ္။

ဓမၼစႀကာတရားေဟာႀကြျခင္း

ျဗဟၼာမင္းထံမွ တရားေဟာရန္ဝန္ခံျပီးျပီဆိုလွ်င္ပဲ ဣသိပတနဥယ်ာဥ္ေတာသို႔ ဓမၼစႀကာတရားေဟာဖို႔ရန္ႀကြလိမ္႔မယ္။ ဘုရားရွင္ေျခေတာ္အစံုကို ခံအံ႕ေသာငွာ ေျမႀကီးကိုခြင္းျပီး အေတာင္သံုးဆယ္ရိွတဲ႔ ႀကာပြင္႔ႀကီး ၂၄ ေတာင္ရိွတဲ႔ ႀကာပြင္႔ငယ္ေတြက ဘုရားရွင္ေျခခ်တိုင္း ေျခခ်တိုင္း ပြင္႔ေပးလိမ္႔မယ္။ လူပရိသတ္ ရွစ္ယူဇနာ နတ္ပရိသတ္ စႀကာဝဠာတိုက္အျပည္႔ ျဗဟၼာျပည္အထက္ဆံုး အကနိ႒ဘံုတိုင္ေအာင္ ပရိသတ္ေတြကို ထန္းသီးလံုးေလာက္ႀကီးေသာ ေရာင္ျခည္ေတာ္ ေျခာက္ပါးလႊတ္ျပီး ဓမၼစႀကာတရားေဟာတဲ႔အခါမွာ လူပုဂၢိဳလ္ ကုေဋတစ္သိန္း
နတ္ျဗဟၼာေတြက ကုေဋတစ္သိန္း က်ြတ္တမ္းဝင္ႀကလိမ္႔မယ္။

ဘုရားရွင္၏တန္ခိုးေတာ္

ဘုရားရွင္၏တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔ ေရႊပန္းဆိုင္း ေငြပန္းဆိုင္း ပုလဲပန္းဆိုင္း သႏၱာပန္းဆိုင္းတို႔ျဖင္႔ တန္ဆာဆင္လ်က္ ရတနာခုနစ္ပါးႏွင္႔
ျပည္႔စံုျပီး ဆယ္႔ႏွစ္ယူဇနာက်ယ္ဝန္းတဲ႔ ဗိမာန္မ်က္ႏွာက်က္သည္ ဓမၼစႀကာတရားဦးေဟာသည္႔ေန႔မွစျပီး ပရိနိဗၺာန္ဝင္စံသည္႔တိုင္ေအာင္
ေန႔ညအျမဲပင္လိုက္ပါျပီး မ်က္ႏွာက်က္အျဖစ္ မိုးကာျပီးေနမယ္။ အရိေမေတၱယ်ဘုရား ေနသန္႔စင္ေသာအခါ ေနဖို႔ရာအတြက္ ေျမႀကီးတို႔ကိုခြဲျပီး
ရတနာသံုးပါးႏွင္႔ျပည္႔စံုေသာ ၁၂ ယူဇနာက်ယ္ဝန္းတဲ႔ ေရႊမ႑ပ္ႀကီးေပၚေပါက္လိမ္႔မယ္။

ဘုရားရွင္တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔ မိတာန္ပန္းဆိုင္း တုရင္တိုင္ ထီး တံခြန္ ဆီမီး တန္ေဆာင္း ရတနာမ႑ပ္ႀကီးဟာ ဘုရားရွင္တရားေဟာရာ ဌာနတိုင္းမွာ
အိမ္မွာေဟာမယ္ဆိုရင္ အိမ္ေပါက္ဝ ေက်ာင္းမွာေဟာမယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းေပါက္ဝ ျမိဳ႔မွာေဟာမယ္ဆိုရင္ ျမိဳ႔မွာ ေတာမွာေဟာမယ္ဆိုရင္ ေတာမွာ စတဲ႔
ေဟာတဲ႔ေနရာတိုင္းမွာ ေကာင္းကင္ယံကေနျပီး အျမဲတမ္း ပရိနိဗၺာန္စံအထိ လို္က္ပါေနမွာ။

ရုပ္ျမင္သံႀကားေမေတၱယ်ဘုရား

အရိေမေတၱယ်ဘုရား တရားေဟာတဲ႔အခါ ဘယ္ျမိဳ႔ ဘယ္ေဒသ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ရြာေဒသ ဇနပုဒ္ အိမ္ကပဲေဟာေဟာ စႀကဝဠာတိုက္တစ္ေသာင္းလံုး ဘုရားရွင္ရဲ႔ တရားေဟာအသံကိုႀကားေနရမယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႔ ပံုသဏၭာန္ကိုလည္းျမင္ေနရမယ္။
ရုပ္လည္းျမင္ရမယ္ အသံလည္းႀကားရမယ္။ မျမင္ခ်င္လို႔ မ်က္စိမွိတ္ထားလည္း မရဘူး။ မႀကားခ်င္လို႔နားပိတ္ထားလည္းမရဘူး။
ဘုရားရွင္ရဲ႔တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔ ၃၁ ဘံုအကာအရံမရိွ ဖီလာထုတ္ခ်င္းေပါက္ျမင္ႀကရမွာ။ အေပၚႀကည္႔ရင္ နတ္သား နတ္သမီး
ျဗဟၼာေတြျမင္ရမယ္။ ေအာက္ငံု႕ႀကည္႔ရင္ ငရဲျပည္မွာ ခံစားေနရတဲ႔ ငရဲဒုကၡမ်ိဳးစံုကိုျမင္ရေတာ႔ ငရဲေရာက္ေအာင္
အကုသိုလ္ေတြျပဳရဲဖို႔မရိွေတာ႔ဘူး။

အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ရဲ႕တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔ ေယာက်ာ္းဆိုရင္ နတ္သားလို မိန္းမဆိုရင္ နတ္သမီးလို ေခ်ာေမာလွပေတြခ်ည္းျဖစ္ရာ ရုပ္မေခ်ာ
အဂၤါမစံုတစ္ေယာက္မွမရိွ။ အကုန္းအကြ အကန္း အႏူအဝဲေရာဂါသည္ေတြ လံုးဝမရိွ။

အသက္ငါးရာျပည္႔တဲ႔အရြယ္ေရာက္ရင္ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳႀကလိမ္႔မယ္။ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး ခိုက္ရန္ေဒါသမရိွ ျပႆနာမရိွ
ကြဲကြာသြားျခင္းလည္းမရိွ။ အျမဲအဆင္ေျပမယ္။ ရာသက္ပန္ေပါင္းသင္းရမယ္။ အမ်ိဳးသမီးတိုင္းမွာ ပတၱျမားနားေတာင္း လက္စြပ္ လက္ေကာက္
ေျခက်င္းစသည္တို႔ဟာ ေရႊအိုးႀကီးေတြထဲက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ယူဝတ္ႀကမွာ။ ေရႊမဝတ္နိုင္တဲ႔သူမရိွဘူးတဲ႔။

စားစရာပေဒသာပင္ေတြမွာ ယူစားခ်င္တဲ႔အခ်ိန္ယူစားလို႔ရတယ္။ က်န္းမာေရးအေနနဲ႔ႀကည္႔မယ္ဆိုရင္လည္း ဘာေရာဂါမွကိုမရိွဘူး။

ေန႕ညခြဲမရ

အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ရဲ႔ တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔ ကမၻာေလာႀကီးဟာ ေန႔အခါ ညအခါရယ္လို႔မရိွ ေန႔ေရာညပါ အျမဲတမ္းလင္းထိန္ျပီးေတာ႔ မနက္ပြင္႔တဲ႔ပန္း ညပြင္႔တဲ႔ပန္း မနက္ပန္း ညပန္း ႀကက္တြန္သံေတြကို ႀကည္႔ရွဳနားေထာင္ျပီး ေန႔ညခြဲယူရလိမ္႔မယ္။

ပရိနိဗၺာန္စံမည္႔အရြယ္

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူျပီးတဲ႔အခ်ိန္ကစျပီး ကုေဋခုနစ္ရာေသာ ပရိသတ္တို႔ကို ေခ်ခ်ြတ္ေတာ္မူျပီးလွ်င္ အႏွစ္ရွစ္ေသာင္းျပည္႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ ပရိနိဗၺာန္စံဝင္လိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ သာသနာေတာ္က အႏွစ္ႏွစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္း ျပည္႔တဲ႔အခါ ဘဒၵကမၻာႀကီးသည္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ သာသနာပ်က္ျပီး ကမၻာတစ္သိန္းကာလလံုး ဘုရားမပြင္႔ေတာ႔ဘူးတဲ႔။

ဘုရားမပြင္႔တဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္းေက်ာ္လြန္ေသာအခါ မ႑ကမၻာျဖစ္ျပီးေတာ႔ ဥတၱရာမမင္းသည္ ရာမသမၺဳဒၶဘုရားျဖစ္လိမ္႔မယ္။ ပေသနဒီေကာသလမင္းက ဓမၼရာဇာဘုရားျဖစ္လိမ္႔မယ္။

အဲဒီ မ႑ကမၻာမွာဘုရားႏွစ္ဆူပြင္႔ျပီးပ်က္စီးသြားတဲ႔အခါ သာရကမၻာျဖစ္ေပၚျပီး အဘိဘူဘုရားတစ္ဆူသာပြင္႔လိမ္႔မယ္။

သာရကမၻာပ်က္ျပီး ကမၻာတစ္သိန္းဘုရားမပြင္႔ဘဲေနျပီးေတာ႔ ကမၻာတစ္သိန္းေက်ာ္လြန္ေသာအခါ ျဖစ္ေပၚလာမယ္႔ ကမၻာမ်ားမွာ ဒီဃေသာန ိအသူရိန္နတ္သား စႏၵနီပုဏၰား သုဘလုလင္ ေတာေဒယ်ပုဏၰား နာဠာဂီရိဆင္မင္း ပလေလယဆင္မင္းတို႔ အစဥ္အတိုင္း ဘုရားျဖစ္လိမ္႔မယ္။

အရိေမေတၱယ်ဘုရားဖူးေျမာ္ရန္ ျပဳလုပ္ရမည္႔ကုသိုလ္

ယခုႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ႔ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား သာသနာကာလအတြင္းမွာ

ကိုယ္တိုင္ ရဟန္းသာမေဏ သီလရွင္ဝတ္ျပီး ပရိယတ္ ပဋိပတ္ သာသနာျပဳေနတဲ႔ပုဂၢိဳလ္

မိမိရင္မွျဖစ္တဲ႔သား သူတစ္ပါးရင္မွျဖစ္တဲ႔သားေတြကို ရဟန္းခံေပးျခင္း ရွင္ျပဳေပးျခင္းျပဳတဲ႔ပုဂၢိဳလ္

မိခင္ဖခင္ေက်းဇူးရွင္ေတြကို ဝတ္ေက်တမ္းေက်မဟုတ္ဘဲ စိတ္ပါလက္ပါျပဳစုလုပ္ေက်ြးေသာပုဂိၢဳလ္

သရဏဂံုသီလမျပတ္ေဆာက္တည္ေသာပုဂၢိဳလ္

ဘုရားသာသနာတည္စိမ္႔ေသာငွာ ေစတီပုထိုး စည္းခံု ဥမင္လိုဏ္ေခါင္း ဇရပ္စသည္တို႔ကို ျပဳျပင္တဲ႔ပုဂၢိဳလ္ အသစ္ေဆာက္လုပ္လွဳဒါန္းတဲ႔ပုဂၢိဳလ္

ေဗာဓိေညာင္ပင္စိုက္ပ်ိဳးေသာပုဂၢိဳလ္

ေညာင္ေရသြန္းေလာင္းေသာပုဂၢိဳလ္

ေရတြင္း ေရအိုင္ ေရကန္ စတုဒိသာေက်ာင္းဇရပ္ တံတားျ႔ပဳျပင္ေသာပုဂၢိဳလ္

အရုဏ္ဆြမ္း ေန႔ဆြမ္းမျပတ္ေလာင္းလွဳေသာပုဂၢိဳလ္

ရဟန္းတို႔အားပစၥည္းေလးပါးတို႔ျဖင္႔ေထာက္ပံ႕လွဳဒါန္းေသာပုဂၢိဳလ္

ကမၼဌာန္းဘာဝနာပြားမ်ားအားထုတ္ေသာပုဂၢိဳလ္….

အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြအားလံုး ဧကန္မုခ် မလြဲမေသြ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ
အရိေမေတၱယ်ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးေျမာ္ရျပီး နိဗၺာန္ကိုရမယ္။

အဲဒါက ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ေျပာျပခဲ႔တဲ႔ ကုသိုလ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။

အရိေမေတၱယ်ျမတ္စြာဘုရားေလာင္းေျပာျပခဲ႔တဲ႔ ကုသိုလ္ေတြကေတာ႔…..

မဟာေဝသႏၱရာဇာတ္ေတာ္ကို ေန႔ခ်င္းကုန္ေအာင္နာႀကားႀကေသာသူတို႔သည္ က်ြႏု္ပ္ဘုရားမျဖစ္မီအႀကား သံသရာ၌ က်င္လည္ေလသမွ်မွာလည္း
စိတ္ႏွင္႔ကိုယ္ကို အစိုးရ၍ လူေကာင္း နတ္ေကာင္း စည္းစိမ္ေကာင္းကို ခံစားရျပီး က်ြႏု္ပ္ဘုရားျဖစ္ေသာအခါ ေရွးဦးစြာ ဖူးေတြ႕ရ၍
ပဋိသမိၻဒါပညာေလးပါးႏွင္႔တကြ ရဟႏၱာအျဖစ္ကို မခ်ြတ္မလြဲရႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္လို႔ ရွင္မာလဲမေထရ္ျမတ္အား အရိေမေတၱယ်ျမတ္စြာဘုရားေလာင္းက ေျပာျပေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။

အမုန္းမဖက္သစၥာယွက္လို႕ေမတၱာျဖန္း၍ လန္းေစေသာ္၀္ ..

Read more...

ငါးပါးသီလ

ငါးပါးသီလ

(က) ပါဏာတိပါတာ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ။

( ခ) အဒိႏၷာဒါနာ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ။

( ဂ) ကာေမသုမိစၦာစာရာ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ။

(ဃ) မုသာ၀ါဒါ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ။

( င) သုရာေမရယ မဇၨပၸမာဒဌာနာ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ။


အနက္။ ။(က) ပါဏာတိပါတာ- သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျခင္းမွ၊
ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံေရွာင္ၾကဥ္ရေၾကာင္းေကာင္းျမတ္ေသာသိကၡာပုဒ္ကို၊
သမာဒိယာမိ- စိတ္၌ ျမဲစြာေဆာက္ တည္ပါ၏။

(ခ) အဒိႏၷာဒါနာ- မေပးအပ္ေသာ သူ႔ဥစၥာကို ခိုးယူျခင္းမွ၊
ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ- ေရွာင္ ၾကဥ္ရေၾကာင္း ေကာင္းျမတ္ေသာ သိကၡာပုဒ္ကို၊
သမာဒိယာမိ- စိတ္၌ ၿမဲစြာေဆာက္တည္ပါ၏။

(ဂ) ကာေမသုမိစၦာစာရာ- ကာမဂုဏ္တို႔၌ ကဲ့ရဲ႕ထိုက္စြာ ယုတ္မာေသာအက်င့္မွ၊
ေ၀ရမ ဏိသိကၡာပဒံ- ေရွာင္ၾကဥ္ရေၾကာင္း ေကာင္းျမတ္ေသာ သိကၡာပုဒ္ကို၊
သမာဒိယာမိ- စိတ္၌ျမဲ စြာေဆာက္တည္ပါ၏။

(ဃ) မုသာ၀ါဒါ- မဟုတ္မမွန္ေသာစကားကို ေျပာဆိုျခင္းမွွ၊
ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ- ေရွာင္ ၾကဥ္ရေၾကာင္း ေကာင္းျမတ္ေသာ သိကၡာပုဒ္ကို၊
သမာဒိယာမိ- စိတ္၌ ျမဲစြာေဆာက္တည္ပါ၏။

(င) သုရာေမရယ မဇၨပၸမာဒဌာနာ- ေမ့ေလ်ာ႔ေပါ့ဆျခင္း၏ အေၾကာင္းစင္စစ္ မူးရစ္ ေစတတ္ေသာ ေသရည္အရက္ကို ေသာက္စားျခင္းမွ၊ ေ၀ရမဏိသိကၡာပဒံ- ေရွာင္ၾကဥ္ရေၾကာင္း ေကာင္းျမတ္ေသာ သိကၡာပုဒ္ကို၊
သမာဒိယာမိ- စိတ္၌ ၿမဲစြာေဆာက္တည္ပါ၏။

Posted by WWKM at 6:36 PM

Read more...

ဘယ္ကလာလဲ၊ ဘယ္ကိုသြားမလဲ…….

ေမးၾကည့္တာပါ၊ မေျဖပါနဲ႔ဦး၊ ေျဖခ်င္လည္း ေျဖလို႔ရတာပ၊ အိမ္ကလာတယ္ေလ၊ အလုပ္သြားမွာေပါ့၊ ေစ်းကျပန္လာတာ၊ အိမ္ကိုပဲေပါ့၊ ရုံးက ျပန္လာတာေလ၊ ခဏ၀င္စရာရွိေသးတယ္၊ ေအးဗ်ာ ခ်ိန္းထားလုိ႔ဗ်ာ စသည္ စသည္ျဖင့္ေပါ့…ေျဖၾကတာေပါ့၊ ေျဖေနရတာေပါ့….

ဘယ္ကလာသလဲ၊ ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ….

ပုထုဇဥ္တုိ႔ဘ၀ကေတာ့ ဘာမွအတိအက် မရွိပါဘူး၊ လမ္းေဘးမွာ အိမ္ေျခ ရာေျခမဲ့ေနတဲ့ အေျခမဲ့ အေနမဲ့ေတြလုိပါပဲ၊ လာခ်င္ရာကလာတယ္၊ ေရာက္ခ်င္ရာကိုေရာက္တယ္၊ သြားခ်င္ရာကို ေတာ့ သြားလုိ႔မရပါဘူး၊ သြားေနတာေတာင္ ေရာက္ခ်င္မွေရာက္လိမ့္မယ္၊ ကုိယ္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကိုေတာင္ အေကာင္းလား အဆိုးလား မေ၀ခြဲတတ္သူေတြ အမ်ားႀကီး၊ တိရိစၧာန္ေတြဘ၀ အေၾကာင္းေတာ့ မေရးပါဘူး၊ လူေတြအေၾကာင္းပဲ ေရးပါမယ္၊ လူေတြဟာ လူ႔ဘ၀ႀကီးရလာတာကို တန္ဘိုးမထားတတ္ဘူး၊ လူ႔ဘ၀ဟာ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံနဲ႔ ေရာက္တဲ့အရပ္ေဒသ မဟုတ္ပါဘူး၊ မႏုႆတၱဘာေ၀ါ ဒုလႅေဘာ - လူ႔ဘ၀ဟာ ရခဲတယ္၊ ေရာက္ခဲတယ္တဲ့၊ ဘာလုိ႔ေရာက္ခဲလဲ ဆုိတာကိုလည္း အေလးမထားၾကဘူး၊ ေျပာၾကေသးတယ္၊ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ လူေတြ ကေလးေတြ ေမြးလုိက္တာမွ ပုံလုိ႔တဲ့၊ ေရာက္လြယ္ ရလြယ္ပ-တဲ့ေလ။

ၾကည့္တတ္ရင္ ျမင္ပါလိမ့္မယ္၊ အိမ္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္တြင္း တစ္တြင္းကိုပဲ ၾကည့္လုိက္ၾကပါဦး၊ အဲဒီမွာ အေကာင္ေရဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ၊ ျခအိမ္တစ္ခု ျခတြင္းတစ္တြင္းကိုလည္း ၀င္ၾကည့္လုိက္ဦး၊ အေကာင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ ေရၾကည့္၊ ငါးဥတြဲတစ္ခုကိုၾကည့္၊ အေကာင္ေရေတြ ေရႏိုင္ပါရဲ့လား၊ ေခြးေတြ ႏြားေတြ ၀က္ေတြ၊ မိမိအနားမွာကပ္ေနတဲ့ ယင္ေကာင္ေတြ၊ ျခင္ေကာင္ေတြ အမ်ားႀကီးရယ္ေနာ္၊ သူတုိ႔တစ္ေန႔ ဘယ္ေလာက္ေမြးမလဲ၊ လူက အေမြးႏိုင္ဆုံး ႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္ေပါ့၊ ေျပာခ်င္ေျပာပါ၊ ေျခာက္မႊာပူး ဘာညာေတြေပါ့၊ အဲဒါမ်ဳိး ကမၻာမွာ ဘယ္ေလာက္ရွိလုိ႔တုန္း၊ သူတုိ႔နဲ႔စာၾကည့္၊ လူက ဘယ္ေလာက္ေမြးၿပီး ဘယ္ေလာက္ ေသတုန္း၊ ဒါေၾကာင့္ လူ႔ဘ၀ဟာ ရခဲတယ္ေျပာတာပါ။

ဘုရားေဟာခဲ့တဲ့ထဲမွာလည္း လူ႔ျပည္က အပ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ျဗဟၼာ့ျပည္က အပ္တစ္ေခ်ာင္း ဆုံစရာရွိတယ္၊ လူ႔ဘ၀ျဖစ္လာဘို႔ အဲဒီေလာက္ေတာင္ မလြယ္ဘူးတဲ့၊ သမုဒၵရာမွာ ရွိေနတဲ့ စုံလုံးကန္းလိပ္တစ္ေကာင္ရဲ့ ဦးေခါင္းနဲ႔ အဲဒီထဲေမ်ာေနတဲ့ အေပါက္တစ္ေပါက္ထဲပါတဲ့ ထြန္တုန္း ထမ္းပုိးတုန္း စြပ္မိေကာင္း စြပ္မိမယ္၊ လူ႔ဘ၀ရဘုိ႔ကေတာ့ အဲဒီေလာက္ကုိ မလြယ္ျပန္ဘူးတဲ့၊ ကဲ လူ႔ ဘယ္လုိမ်ား ရဘို႔လြယ္ကူပ။

ဒါေပမယ့္ ခုေရာက္လာတဲ့ဘ၀ ဘယ္ကေနလာလဲ၊ ခု ဒီလူ႔ဘ၀ကေန ဘယ္ကို သြားၾကမလဲ၊ အဲဒါေမးၾကည့္ခ်င္တာပါ။ သိဘုိ႔ တိတိက်က်သိဘုိ႔ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ ဘုရားကေဟာခဲ့တယ္၊ ေပးခဲ့တယ္၊ မွန္းဆသိေအာင္ေပါ့၊ ပုဂၢဳိလ္ေလးမ်ဳိး ဒီေလာကမွာရွိပါတယ္တဲ့၊ အဲဒီေလးမ်ဳိးကေတာ့-

၁။ အေမွာင္ကလာၿပီး အေမွာင္ကို သြားမယ့္သူ

၂။ အေမွာင္ကလာၿပီး အလင္းကို သြားမယ့္သူ

၃။ အလင္းကလာၿပီး အေမွာင္ကို သြားမယ့္သူ

၄။ အလင္းကလာၿပီး အလင္းကို သြားမယ့္သူတဲ့

အေမွာင္ကလာၿပီး အေမွာင္ကို သြားမယ့္သူ

လမ္းေဘးမွာ အမႈိက္ပုံမွာ၊ လမ္းႀကဳိလမ္းၾကား အိမ္ႀကဳိ အိမ္ၾကားမွာ၊ လူေတာ့ လူပဲေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ လူပါဟုေျပာယူရေလာက္ေအာင္ လူစင္မမီ၊ လူ႔အဆင့္တန္းနဲ႔ မကိုက္ညီစြာဘဲ လူျဖစ္ေနရ တဲ့သူေတြ၊ လူ႔အသိလည္း သူတို႔မွာ မရွိၾကပါဘူး၊ လူေခၚယုံေလာက္ေပါ့၊ ဥပဓိသမၸတၱိကုိၾကည့္လည္း လူလုိ႔ေခၚခံရရုံပါပဲ၊ ဆင္းရဲလြန္းေတာ့ ေပစုတ္ေနတယ္၊ မေနတတ္ေတာ့ ပိုၿပီး ရုပ္ဆုိးေနၾက၊ ဘ၀ဆုိတဲ့ ဘ၀ထဲမွာ ဘ၀မပီ၊ စာမမွီေပါ့၊ ခါးကုန္း ေျခရွာ၊ ေျခခြံ၊ ခါးကုိင္း၊ ဘ၀တစ္ပိုင္းကေတာ့ ေမြးလာတည္းက ေသေနၿပီးခဲ့ၾကပါၿပီ၊ အသက္ရွိေနေသးလုိ႔သာ ရွင္လ်က္ျဖစ္ေန ၾကတာပါ၊ လူလုိ႔ေခၚႏုိင္ရုံပါပဲ၊ အလြန္ဆင္းရဲ ႏုံခ်ာ စုတ္ျပတ္လွတဲ့ဘ၀ေတြေပါ့၊ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ၾကတဲ့တြက္ သူမ်ားေပးတာ ကမ္းတာေလးေတြကို စား၊ သူမ်ားစြန္႔ပစ္တာေလးေတြကို လုိက္လံရွာေဖြ စားေသာက္ ၾကရ၊ ေနစရာအိမ္မရွိ၊ ပိုင္တာဆုိလုိ႔ ဒီလုိ မလွပတဲ့ ရုပ္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးပါပဲ၊ သီလေ၀း၊ ဒါနေ၀း၊ ဘာ၀နာကို ၾကားပင္ၾကားဘူးၾကရဲ့လား ေမးၾကည့္ မသိ၊ ေရွးေကာင္းမႈကံနည္းပါးခဲ့ ေလေတာ့ မရွိေလေတာ့ သူမ်ားတန္းတူ မစားႏုိင္၊ မေသာက္ႏုိင္၊ ဘ၀၏ခါးသီးစြာေသာ အရသာတုိ႔ကို သာ စားသုံးလ်က္ သူမ်ားေကာင္းက်ဳိးမသိ၊ ကိုယ္ေကာင္းက်ဳိးကိုယ္ပင္ မစြမ္းႏိုင္၊ သံသရာရွည္သ၍ သံသရာကို ဒီလုိပဲ လည္ေနေစဦးမည့္၊ ထူးမျခားနား လူတန္းစားေပါ့။

အမ်ဳိးကိုၾကည့္လုိက္ဦး၊ အမႈိက္က်ဳံးရတဲ့အမ်ဳိး၊ ေတာင္းစားတဲ့ ဒြန္းစ႑ား သူေတာင္းစားမ်ဳိးရုိး၊ အုိးဖုတ္၊ ေတာင္းလုပ္ရတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးရုိး၊ အဲဒီလုိလူေတြကို ဘုရားက အေမွာင္ကလာၿပီး အေမွာင္ကို သြားမည့္သူမ်ားတဲ့၊ ေရွးေကာင္းမႈ မရွိခဲ့လုိ႔ ခုလုိဘ၀မ်ဳိးေရာက္၊ ခုလိုဘ၀မ်ဳိးမွာ အသိဥာဏ္ပညာကမရွိ၊ ဘ၀ကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိျဖစ္ေန ရပါလိမ့္ဟု မဆင္ျခင္ႏုိင္၊ မဆင္ျခင္တတ္၊ သတိရမႈဆုိတာကေတာ့ ေ၀လာေ၀း၊ ေနာက္ေနာင္ ဘ၀ေတြလည္း ဒီလုိပဲေျပးေန၊ ခ်မ္းသာနဲ႔ ေ၀းေနၾကဦးမယ့္သူေတြတဲ့၊ ခုလည္း အေမွာင္၊ ေနာင္လည္း အေမွာင္၊ အေမွာင္သံသရာရွည္မည့္သူေတြတဲ့။

ေရွးတုန္းက ေကာကသုနခမုဆုိးလုိ႔ေခၚတဲ့ မုဆုိးႀကီးတစ္ေယာက္ရိွခဲ့ဘူးတယ္၊ ေရွးဘ၀ မေကာင္းမႈေတြေၾကာင့္ ဒီဘ၀မွာ ေခြးေတြနဲ႔မုဆုိးအလုပ္လုပ္၊ ေတာထဲသြား ၾကက္သတ္ ငွက္သတ္၊ တိရစၧာန္ေတြကိုသတ္ၿပီး အသားေရာင္းစားလ်က္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းရတယ္၊ ေန႔စဥ္ ေတာေကာင္သတ္မွ အသက္ေမြးလုိ႔အဆင္ေျပသူေပါ့၊ ဘုရားမသိ၊ တရားမရွိ၊ သံဃာ မသိတဲ့ လူမ်ဳိးပါပဲ၊ ဘုရား တရား သံဃာဆုိတဲ့ရတနာျမတ္သုံးဆုိတာ ဘာလုိ႔မွ မသိေလေတာ့ … တစ္ေန႔ ေတာလုိက္ဘို႔ ရြာတံခါးကအထြက္ လမ္းခရီးအၾကား သကၤန္းကိုသတ္ပၸါယ္စြာရုံလ်က္ ဆြမ္းခံရန္ ၿမဳိ႔တြင္းသို႔ဦးတည္ေနသည့္ ရဟန္းျမတ္ကို ျမင္သည့္ကာလ ဒီေန႔ နိမိတ္မေကာင္း၊ သူယုတ္မာႏွင့္ ေတြ႔ရသည္၊ ေတာေကာင္ရလိမ့္မည္မဟုတ္ ဟု ႏွလုံးသြင္းလ်က္ ေတာသုိ႔ဆက္သြား၊ တုိက္ဆုိင္စြာပဲ အဲဒီေန႔ ေတာလုိက္၍ အဆင္မေျပ၊ သားေကာင္ တစ္ေကာင္မွ မရရွိခဲ့ဘဲ အိမ္ျပန္ခဲ့ရ၊ အိမ္အျပန္မွာ ဆြမ္းကိစၥၿပီး၍ ေက်ာင္းသုိ႔ျပန္ၾကြလာသည့္ မနက္ခင္းက ဆြမ္းခံၾကြ ရဟန္းေတာ္ကို တစ္ဖန္ ျပန္ေတြ႔၊ ေဒါသအျမက္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္၊ ထြက္လာသည့္ ေဒါသကို မထိန္းႏုိင္ေတာ့ ရဟန္းကို ေတာလုိက္သူ႔ေခြးတုိ႔နဲ႔ ရွဴးတုိက္၊ မေထရ္လည္း ေခြးတို႔၏ရန္ကုိ ေၾကာက္ရြံ႕စြာျဖင့္ ေျပးမိေျပးရာေျပး၊ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္ေရာက္၊ သစ္ပင္ေပၚတက္ေရာက္ ေရွာင္၊ ေခြးေတြက ခုန္ကာ ေဟာင္ကာ လွမ္းကာဟပ္၊ မုဆုိးက ပါလာသည့္ မွ်ားခၽြန္တုိ႔ျဖင့္ ေျခဖ၀ါးကိုလွမ္းကာ လွမ္းကာဆက္ထုိး၊ မခံႏုိင္၊ ေနာက္ဆုံး သပ္ယပ္စြာရုံထားသည့္ သကၤန္းျပည္၍ ေအာက္သုိ႔ ေလွ်ာက်၊ ေလွ်ာက်လာတဲ့ သကၤန္းက မုဆိုး ကိုယ္ေပၚသို႔က်ေရာက္ခဲ့၊ ေခြးမ်ားက သကၤန္းဖုံးထားသည့္ မုဆုိးကို ရဟန္းဟုထင္မွတ္လ်က္ ကိုက္ၾကခဲၾကျဖင့္ ေနာက္ဆုံး မုဆုိး၏အရိုးမ်ားသာ က်န္ရစ္ေလခဲ့၊ ေခြးမ်ားလည္း ရဟန္းမဟုတ္၊ သခင္မုဆုိးဟုသိၿပီး္ ေတာတြင္းသို႔ ေျပးေရွာင္ေလေတာ့သည္။

မေထရ္လည္း ေက်ာင္းျပန္ေရာက္၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ျဖစ္ပ်က္စုံကုိ ေလွ်ာက္ထား၊ မုဆုိးေသဆုံးမႈတြင္ သူ႔ပေယာဂမကင္းေၾကာင္း ထုိအျပစ္သည္ သူ႔ထံေရာက္မေရာက္ ေလွ်ာက္ထားရာ ရဟန္းတြင္ အျပစ္မရွိေၾကာင္း၊ ထုိမုဆုိးသည္ ယခုဘ၀တြင္သာ မဟုတ္ေသး၊ ေရွးအတိတ္ ဘ၀ကလည္း မေကာင္းမႈေတြကိုျပဳခဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဆးဆရာ ျဖစ္သည့္ကာလ ေဆးကု ရန္လူနာရွာသည့္အေနျဖင့္ ကစားေနသည့္ကေလးမ်ားကို ေျမြေအာင္းေနသည့္သစ္ေခါင္းအားျပလ်က္ အတြင္းမွာ ငွက္ရွိသည္ေျပာကာ ႏႈိက္ေစသည္ရွိေသာ္ ကေလးငယ္တစ္ဦး ငွက္ကိုဖမ္းရန္ သစ္ေခါင္းတြင္းႏႈိက္၊ ေျမြကုိလည္ပင္းဆုပ္ဖမ္းမိ၊ ေျမြဟုသိသည္ႏွင့္ ဆြဲလြင့္ပစ္လုိက္ရာ မုဆုိးေလာင္း ေဆးဆရာ၏လည္ပင္းကို ပတ္မိလ်က္ ေဆးဆရာလည္း ေျမြကိုက္၍ေသခဲ့ေလသည္။ ထုိမေကာင္းမႈ ကံေၾကာင့္ပင္ ဒီဘ၀ ဘုရားမသိ၊ တရားမသိ၊ သံဃာမရွိသည့္ မုဆုိးျဖစ္ရေလသည္။ ယခုလည္း ေသၿပီးေနာက္ဘ၀ ငရဲသုိ႔က်ေရာက္ေလေတာ့သည္။ အေမွာင္ကလာၿပီး အေမွာင္ကုိ ျပန္သြားသည့္ လူမ်ဳိးျဖစ္ေလသည္။

အေမွာင္ကလာၿပီး အလင္းသြားမယ့္သူ

ညဆုိတာက ေန၀င္သြားတဲ့အခါမွာသာ ျဖစ္ရတာပါ၊ အလင္းမရွိတဲ့အခ်ိန္ ေန၀င္သြားအခါ သည္ ညပါပဲ၊ သုိ႔ေသာ္ ညတုိင္းေတာ့လည္း အလင္းမရွိသည္မဟုတ္၊ အေမွာင္ကုိပဲ လွ်ပ္စစ္က အလင္း ျဖစ္ေစျပန္သည္၊ ဖုိးေရႊလက အလင္းျဖာေစျပန္သည္၊ ၾကယ္တာရာေလးေတြက အလင္းကို ဖန္ဆင္း ေပးျပန္သည္၊ ပုိးစုန္းၾကဴးေလးေတြကေတာင္ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေလာကကို အလင္း ေပးလုိက္ျပန္သည္၊ အၿမဲေတာ့လည္း ဘယ္ဟုတ္ပ၊ တစ္ခါတစ္ရံေပါ့၊ ေနမင္းေလာက္ေတာ့ လည္း ဘယ္လင္းပ၊ သူ႔အတုိင္းတာထိေလာက္ပဲေပါ့၊ အစြမ္းရွိသေလာက္ပဲေပါ့၊ ညအေမွာင္ဟာ နံနက္ခင္း ေနမင္းနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ စုန္းစုန္းနစ္ၿပီးေပ်ာက္သြားေတာ့တာပါပဲ၊ ေနမင္းအလင္း ေရာင္က တစ္ေလာကလုံး ျဖာက်လုိက္တာကိုး။

ေရွးကံအေထာက္ပံ့က မလွေတာ့ ဒီဘ၀မွာ ဆင္းရဲတာေပါ့၊ အိမ္ေကာင္းေကာင္းႀကီးနဲ႔ ဘယ္ေနႏိုင္ပ၊ တုိက္ေတြ ကားေတြေတာ့ ျမင္ဘူးသည္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ့္ဟာေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ဟုတ္ပ၊ သူမ်ားပစၥည္း သူမ်ားပိုင္ေပါ့၊ ေရွးကုသိုလ္ကံနည္းလုိ႔ ရုပ္လွခ်င္မွလွမည္၊ ဘ၀ကလည္း မလွမပ ျဖစ္ေနရသည္ေပါ့၊ သားသမီးေတြ ပြားစည္းခ်င္စည္းမည္၊ စားစရာေတာ့ ဘယ္လုံေလာက္ပ၊ ေရွးကံက ဖန္လာေတာ့လည္း ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ဘ၀ကို ရုန္းကန္ၾကရသည္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က စိတ္လွၾကသည္၊ ဘ၀မလွေပမယ့္လည္း စိတ္လွၾကသည္၊ ဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာေတြ သူ႔တုိ႔အတြက္ မရွိတဲ့ၾကားက စိတ္ကေပ်ာ္ေနၾကသည္၊ ဒီဘ၀မလွပျခင္းဟာ ေရွးဘ၀ ကုသုိလ္ကံနည္းလုိ႔ပါတဲ့၊ သူတုိ႔က အဲဒီလုိ ဆင္ျခင္သည္၊ ဒီဘ၀ မခ်မ္းသာတာဟာ ေရွးဘ၀က ဒါနနည္းခဲ့လုိ႔တဲ့၊ အသက္ေတြ တုိၾက၊ အနာေရာဂါေတြ ေပါမ်ားရတာဟာလည္း ေရွးဘ၀က သီလနည္းခဲ့လုိ႔ပါတဲ့၊ အဲဒီလုိ ဆင္ျခင္ ၾကတယ္။

အဲဒီလုိဆင္ျခင္ၿပီးေတာ့ ဘုရား တရား သံဃာ သရဏဂုံသုံးပါးကို ယုံၾကည္စြာဆည္းကပ္သည္၊ သူမ်ားေတြလုိ အမ်ားႀကီး အလွဴမေပးႏိုင္ေသာ္လည္း အိမ္ဦးက ဘုရားကို ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္းကို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ သန္႔သန္႔ရွင္းေလး ကပ္သည္၊ လမ္းေဘးက ခူးထားတဲ့ပန္းကေလးေတြကို လွလွေလးျပဳ ဘုရားကို တင္လွဴသည္၊ အိမ္ေရွ႕ဆြမ္းခံၾကြလာသည့္ ကုိရင္ငယ္ကေလးေတြကို ေစတနာထက္သန္စြာျဖင့္ ရိုရိုေသေသ ေလးေလးစားစားနဲ႔ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ ေစ၊ ကိုယ္စားမည့္ ထမင္းဦးေလးကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဆြမ္းအျဖစ္ ေလာင္းလွဴေလ့ရွိသည္၊ မရွိလုိ႔ မလွဴ၊ မလွဴရင္ေတာ့ျဖင့္ ေနာင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ရွိေတာ့မည္မဟုတ္ဆုိတဲ့ စိတ္ထားေလးေတြနဲ႔ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ကုသိုလ္ျပဳသည္၊ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာတတ္သည့္ သူေတာင္းစားတုိ႔ကုိ ဘယ္ေသာခါမွ ေခြးနဲ႔ရွဴးမတုိက္၊ ေပးႏိုင္က ေပးသည္၊ မေပးႏုိင္က သြားလုိက္ပါဦးဗ်ာ၊ သြားလုိက္ ပါဦးရွင္လို႔ ရိုးရုိးေလး၊ ေလးေလးစားစားေျပာၿပီး လြတ္တတ္သည္၊ လူမလွ ဘ၀မလွေသာ္လည္း စိတ္ကလွသည္၊ စိတ္က ခ်စ္စရာေကာင္းေနသည္။ ငါးပါးသီလၿမဲေအာင္ေဆာက္တည္သည္၊ သရဏဂုံကုိ တစ္ကုိယ္လုံးၿခဳံ ထားသည္၊ သူတုိ႔ကေတာ့ အေမွာင္လာတာဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေသရင္ျဖင့္ အလင္းကိုသြားၾကလိမ့္မယ္။

ေရွးတုန္း ဧကသာဋကဆုိတဲ့ လင္ကိုယ္မယားႏွစ္ေယာက္ရွိဘူးတယ္၊ ဧကဆိုတာက - တစ္၊ သာဋက - က အ၀တ္၊ အ၀တ္တစ္ထည္သာ ရွိတဲ့လင္မယား၊ အ၀တ္တစ္ထည္ဆုိတာက အေပၚရုံ အ၀တ္၊ ပြဲသြားပြဲလာအ၀တ္ကိုေျပာတာပါ၊ အိႏၵိယယဥ္ေက်းမႈမွာက အဲဒီအေပၚရုံအ၀တ္က အေရးပါတယ္၊ ပြဲလမ္းသဘင္ အခမ္းနားသြားရင္ အဲဒီအေပၚရုံေလးပါရတယ္၊ ကိုဧကနဲ႔ မယ္ဧကေပါ့ ေခၚၾကတာက၊ ဆင္းရဲလုိက္တာကေတာ့ ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ လင္ကိုယ္မယားႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမွ အေပၚရုံအ၀တ္တစ္ခုပဲ ခ်မ္းသာၾကတယ္၊ လင္သားက ထင္းခုတ္ေရာင္းတယ္၊ မယားက ဟင္းရြက္ ကစြန္းရြက္စသည္ခူးေရာင္းတယ္၊ အဲဒီေလာက္ ဆင္းရဲတယ္၊ အိမ္ကိုေတာ့လည္း ေမးစရာမလုိ၊ ေနျမင္ လျမင္ ၾကယ္ျမင္ေလးနဲ႔ေပါ့။

အျဖစ္က ဘ၀မလွေသာ္လည္း စိတ္ထားေလးက လွသည္၊ ရတနာသုံးပါးၾကည္ညဳိသည္၊ ဘုရားကို ကုိးကြယ္သည္၊ တရားကို ေလးစားသည္၊ သံဃာကို အားထားသည္၊ တစ္ေန႔ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေရႊေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ ျမတ္စြာဘုရားတရားေဟာသည္၊ ထုိတရားပြဲမက်င္းပခင္ နိဗၺာန္ေဆာ္ႀကီးက ရြာလုံး ၿမဳိ႔လုံးနံ႔ ေၾကျငာေပးသည္၊ ဒီည ျမတ္စြာဘုရားတရားေဟာၾကားမည္ ဆုိသည့္အေၾကာင္းေပါ့။ ကိုဧက တရားအလြန္နာခ်င္သည္၊ မဧကလည္း ကိုဧကလုိပဲ တရားနာလုိ သည္၊ ခက္တာက ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမွ အေပၚရုံတစ္ခုတည္းရွိသည္၊ ဒီေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ေဆြးေႏြးၾကသည္၊ မဧက-ကေျပာသည္၊ ေမာင္ႀကီးက ေယာက်ားသားဆုိေတာ့ ညအခါကို သြားနာပါ၊ ႏွမက မိန္းမသားျဖစ္သည့္တြက္ ေန႔ခင္းတရားပြဲကိုပဲသြားနာပါမည္ ေပါ့၊ ဒီလုိ သေဘာတူစြာနဲ႔ ကုိဧက တရားနာျဖစ္သည္၊ တရားနာရင္း ဘုရားရွင္ကုိ ၾကည္ညဳိစိတ္ေတြ လြန္ကဲလာသည္၊ တရားေတာ္ကို ႏွလုံးသြင္းရင္း စိတ္ထဲမွာ သဒၶါတရားေတြ တုိးပြားေနသည္၊ သံဃာေတာ္ေတြရဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ပြားမ်ားေနမိသည္၊ ကိုဧက ေစတနာ သဒၶါတရားေတြ တုိးၿပီးရင္း တုိးရင္းနဲ႔ ဘုရားရွင္ကို တစ္ခုခုလွဴခ်င္လာသည္၊ လွဴစရာပစၥည္းကလည္း အေပၚရုံအ၀တ္ေလးအျပင္ အပုိမပါ၊ မရွိ၊ အေပၚရုံေလးလွဴျဖစ္ဘုိ႔အေရး ရင္တြင္းမစၧရိယနဲ႔ တုိက္ပြဲ၀င္လုိက္ရသည္မွာ နံနက္ ပစၧိမယာမ္ ေရာက္သည္ထိပါပဲ၊ လွဴမည္ မလွဴႏိုင္၊ ငါ့မိန္းမ တရားနာစရာမရွိျဖစ္လိမ့္မည္၊ လွဴမည္ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ ပြဲလမ္းသဘင္ သြားဘုိ႔မရွိျဖစ္လိမ့္မည္ ……….စသည္ျဖင့္ ကိုဧက စိတ္တြင္း တကယ့္စစ္ပြဲႀကီးခင္းခဲ့ရသည္၊ သူမ်ားေတြအတြက္ ဘာမွမျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ့ တကယ့္ အီရန္ အီရတ္ အေရးခင္းထက္ ဆုိးၿပီေပါ့၊ အာဖဂန္နစၥတန္ထက္ ခက္ေနၿပီေပါ့။

သို႔ေသာ္ ကိုဧကရဲ့ စိတ္ကလွသည္၊ လွလုိက္တာမ်ား ေနာက္ဆုံး ၀န္တိုမစၧရိယကုိ ႏိုင္လုိက္ၿပီး ေအာင္ျမင္စြာ အ၀တ္လွဴႏိုင္သည္အထိ ျဖစ္သြားသည္၊ ေအာင္လုိက္သည္၊ ေအာင္သံ ေအာ္သံကုိ ေကာသလမင္းႀကီးၾကားေတာ့ သူ႔ႏိုင္ငံ သူမ်ားသိမ္းၿပီအထင္ရွိၿပီး ကိုဧကကို ေခၚစစ္ေမးသည္၊ ကိုဧက က သူ႔ရင္တြင္းက မစၧရိယကုိ သူ႔ရဲ့ သဒၶါတရားက အႏိုင္ယူကာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပုိင္ တစ္ခုတည္း ေသာပစၥည္း အေပၚရုံကို ဘုရားလွဴလုိက္ႏိုင္တာကို ေအာင္ၿပီ…. ေအာင္ၿပီ …ေအာင္ၿပီ ေအာ္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပမွ ေကာသလမင္းကပါ ကိုဧကကို ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္ေတြေပးသနားကာ သူေဌးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္အထိ ခ်ီးျမင့္လုိက္သည္၊ ကုသိုလ္ကံက တမလြန္ထိမေရာက္ေသး၊ ပစၥဳပၸန္မွာတင္ပဲ အက်ဳိးေပးခဲ့ၿပီေလ၊ ေသရင္ေတာ့ေရာ ေကာင္းရာသုဂတိပဲေပါ့၊ အဲဒီလုိ လူမ်ဳိးေတြက ျဖင့္ အေမွာင္ကလာခဲ့ပင္ လာခဲ့ျငား အလင္းကို သြားမည့္သူေတြေပါ့။

အလင္းကေန အေမွာင္ကို သြားမယ့္သူ

စကၠဴပန္းပင္ႀကီး ပြင့္ေနလုိက္တာ၊ တစ္ပင္လုံး အရြက္ေတာင္မျမင္ရေတာ့၊ လွလုိက္တာမွ အလြန္ပါပဲ၊ အေ၀းက ၾကည့္ေလေလ လွေလပါပဲ၊ အနားကပ္ၾကည့္ေတာ့လည္း လွတာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဘာအနံ႔မွ မရ၊ မထြက္၊ သင္းသင္းေလးလည္း မေမႊး၊ ျပင္းျပင္းႀကီးလည္း မေမႊး၊ ဘာန႔ံဆုိ ဘာန႔ံမွ မရတဲ့ပန္း၊ ပန္းျဖစ္ၿပီး ပြင့္သာပြင့္ ရနံ႔မလႈိင္သည့္ပန္း၊ ဘုရားပန္းထုိးဘုိ႔ေတာင္ မေကာင္းတဲ့ပန္း၊ လမ္းေဘးမွာ ပြင့္တဲ့ေခြးေသးပန္းေလးေတြေတာင္ သူ႔ထက္စာရင္ အနံ႔ရိွၾကေသးတယ္ေလ။

ခ်မ္းသာလုိက္တာ က်ိက်ိတက္ပါပဲ၊ တုိက္ႀကီးက ဟီး၊ ကားႀကီးေတြကလည္း တ၀ီး၀ီးနဲ႔ေပါ့၊ အိမ္တြင္း အိမ္ျပင္လုိေလေသးမရွိ ခ်မ္းသာၾက၊ ဒါေပမယ့္ ဧည့္မရွိ၊ ဘုရားမရွိ၊ တရားမသိ၊ သံဃာ မျမင္၊ အေဟာင္းေတြကုိသာစားေနၾကတဲ့ အေဟာင္းစားေတြေပါ့၊ အတိတ္က ျပဳဘူးခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္ အရွိန္၀ါေကာင္းခဲ့ေလေတာ့ ပစၥဳပၸန္မွာ သူမတူေအာင္ေတာ့ ခ်မ္းသာပ၊ သို႔ေသာ္ ေပးရမွန္း ကမ္းရမွန္း လွဴရမွန္းမသိ၊ ကုိယ့္ရွိတာ သူမ်ားေပးဘို႔ျဖင့္ ေ၀း၊ ကိုယ္တုိင္ေတာင္ မစားရက္၊ မေသာက္ရက္၊ ရွိသမွ် မီးခံေသတၱာထဲထည့္၊ ေသေတာ့ သူမ်ားစား၊ ကိုယ္မစားရ၊ ဘ၀ကလွသလုိလုိနဲ႔ မလွ၊ အဆင္းသာရွိၿပီး အနံ႔မရွိတဲ့ စကၠဴပန္းလုိပါပဲ။

ေရွးတုန္းက အပုတၱက (သားသမီးမေမြးသူ၊ မရွိသူ) လုိ႔ေခၚတဲ့ သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ ဘူးတယ္၊ ေရႊေတြခ်ည္းကိုက ရွစ္သန္းခ်မ္းသာသတဲ့၊ ေငြေတြကေတာ့ ေျပာလုိ႔ေတာင္မရ၊ ေရတြက္လုိ႔မႏိုင္၊ အဲ စားေတာ့ျဖင့္ ဆန္ကြဲထမင္း ပုန္းရည္ဟင္း၊ ၀တ္တာက သုံးလႊာစပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ပုိက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္အ၀တ္၊ ေဆာင္းတဲ့ထီးက သစ္ရြက္၊ စီးတဲ့ယာဥ္က အုိေဟာင္းေဆြးေျမ့ေနတဲ့ ရထားအို၊ အသုံးအေဆာင္မွန္သမွ် ဘာတစ္ခုမွ တင့္တင့္တယ္တယ္မရွိ၊ ကုိယ္တိုင္သာ မစားမေသာက္ မ၀တ္ မဆင္သည္မဟုတ္၊ တပည့္ သားေျမး ေနာက္လုိက္ေနာက္ပါတုိ႔ကုိလည္း ေပးကမ္းျခင္း လုံး၀မျပဳ၊ အလုပ္သမား ေဆြမ်ဳိး လုံး၀ ေထာက္ပံ့ျခင္းမရွိ၊ ေသသာ ေသသြားေရာ၊ ပစၥည္းေတြက အေနထားမပ်က္၊ သုံးမွ မသုံးခဲ့ဘဲကုိး၊ ေသၿပီးေတာ့လည္း ငရဲကိုေရာက္ေရာ၊ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ့ပစၥည္းေတြကေတာ့ မင္းဘ႑ာျဖစ္ေတာ့တာေပ့ါ၊ အဲဒါ အလင္းကလာၿပီး အေမွာင္ကို သြားမယ့္သူေပါ့၊ အေမွာင္ကို သြားတဲ့သူေပါ့။

အလင္းကေန အလင္းကို သြားမယ့္သူ

စပယ္ေတြက ပြင့္လိုက္တာေဖြးလုိ႔၊ အဆင္းကလည္း လွပ၊ ယဥ္ပ၊ အနံ႔ကလည္း သင္းပ၊ ေမႊးပ၊ အာရုဏ္ဦးရဲ့အလင္းသစ္စ ေနမင္းေအာက္ကအလွ၊ ဘယ္သူၿပဳိင္လုိ႔လွပ၊ အခ်င္းေရာ အဆင္း ေရာျပည့္စုံပ၊ ဘ၀ဟာ အဲဒီလုိစပယ္လုိသင္းၿပီး စပယ္လုိပဲ သန္႔ျပန္႔ေနရင္ျဖင့္ လုိေလေသး ဘယ္ရွိလိမ့္မလဲ။

သူတုိ႔က လူလွသလိုစိတ္လည္း လွသည္၊ လူခ်မ္းသာသလို စိတ္လည္းခ်မ္းသာၾကသည္၊ ကားလည္း စီး၊ တုိက္လည္း ေဆာက္၊ လမ္းလည္း ေဖာက္ဆုိသလိုပဲ ဘယ္ရပ္ဘယ္ေဒသ ဘယ္ေနရာမွာေနေန၊ သတင္းကလည္းေမႊးသည္၊ ဒါနအားေကာင္းသည္၊ သီလအ၀တ္ထည္ကို မခၽြတ္တန္း၀တ္ဆင္သည္၊ ဘာ၀နာကိုလည္း တတ္အားသ၍အားထုတ္လုပ္ကိုင္သည္၊ ဘုရားတည္ သည္၊ ေက်ာင္းေဆာက္လွဴသည္၊ ေရတြင္းေရကန္ တူးေဖာ္သည္၊ လုပ္သမွ်အလုပ္တိုင္းသည္ ကိုယ့္တြက္ခ်ည္း မၾကည့္၊ သူမ်ားအတြက္ပါ အၿမဲတြဲလ်က္ လုပ္သည္၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာရုံမွ် စိတ္မသြင္း၊ သူမ်ားေတြကိုလည္း ခ်မ္းသာေစခ်င္ၾကသည္၊ သာသနာကို အဓြန္႔ရွည္ၾကာ တည္တန္႔ႏုိင္ေအာင္ ေထာက္ပံ့သည္၊ ပစၥည္းေလးပါးနဲ႔ သာသနာကို ခ်ီးေျမာက္သည္၊ မိဘကုိလုပ္ေကၽြးသည္၊ သားမယားကုိ လုပ္ေကၽြးသည္၊ ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါးကို မေမ့မေလ်ာ့ ပူေဇာ္ခ်ီးေျမာက္သည္၊ ဘ၀ကို က်က္သေရရွိစြာ အၿမဲအားထုတ္သည္၊ လွသည္ သိပ္လွသည္၊ အရင္ကလည္း လွခဲ့သည္၊ ခုလည္း လွသည္၊ ေနာင္လည္း လွေနၾကလိမ့္ဦးမည္၊ သူတုိ႔ကိုေတာ့ အလင္းကလာၿပီး အလင္းကို သြားမယ့္သူေတြတဲ့။

ေရွးက ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အေက်ာင္းအစ္မႀကီး ၀ိသာခါ၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းဒကာႀကီး အနာထပိဏ္၊ သူတုိ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ကုေဋၾကြယ္ေအာင္ ခ်မ္းသာခဲ့သည္၊ ခ်မ္းသာသည့္ အေလ်ာက္ အလွဴအဒါန္း ရက္ေရာသည္၊ ေစတနာအား၊ သဒၶါအား အားႀကီးသည္၊ သာသနာ အတြက္ဆုိလွ်င္ျဖင့္ အသက္ပင္ေသေသ၊ အေရပင္ခန္းခန္း မေလွ်ာ့တမ္းဆုိတဲ့ စိတ္က ေမြးရာပါကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကသည္။ ပစၥဳပၸန္မွာလည္း လုိတုိင္းရ၊ ေတာင့္တတုိင္းျဖစ္ဆုိသလို ခ်မ္းသာမႈက ႀကီးလွသည္၊ စီးပြားခ်မ္းသာရုံမွ်မက ေစတနာကပါ ခ်မ္းသာသည္၊ ေစတနာခ်မ္းသာရုံမွ်သာ မဟုတ္၊ သဒၶါတရားက ထက္လွသည္၊ ေသာတာပန္ဘ၀နဲ႔ေသလြန္ၿပီး ဒါနအားေတြ ႀကီးလြန္းေတာ့ ဘုံစဥ္စံဘ၀ကုိ ေရာက္ၾကသည္၊ ေအာက္သုိ႔မဆင္း အထက္ထက္သို႔သာ ဆက္တက္ၿပီး ဘ၀အဆုံး နိဂုံးမွာ ရဟႏၱာေတြ ျဖစ္၊ ပရိနိဗၺာန္ေတြ စံၾကရလိမ့္မည္။ အလင္းကေန အလင္းကို သြားၾကသူေတြေပါ့။

ဘယ္ကလာလဲ၊ ဘယ္ကိုသြားမလဲ?

ေျဖၾကည့္ပါေတာ့၊ ဒါဟာ ေမးခြန္းပါ၊ ႀကဳိက္သလိုေျဖႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ျခင္း က်ရွဳံးျခင္းဆုိတာကေတာ့ ကုိယ္တုိင္နဲ႔ ကံၾကမၼာကလြဲလုိ႔ တစ္ျခားသိမည့္သူမျမင္ပါဘူး၊ မွန္မွန္ေျဖပါ၊ မွန္ေအာင္ ေျဖပါ၊ လိမ္လည္း ကိုယ့္အတြက္၊ မလိမ္လည္း ကိုယ့္အတြက္ပါပဲ ……ကံၾကမၼာကိုေတာ့ျဖင့္ လိမ္လို႔မရဘူးဆုိတာကုိ သေဘာေပါက္ထားရမယ္ေလ…..

16. 12. 2009

Read more...

သရဏႏွင့္ သရဏဂံု - ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္

ရတနာသံုးပါးသည္ သရဏ

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ကိုယ္တိုင္ အက်င့္မွန္ သိလို႔ အဲဒီ အက်င့္မွန္ကို က်င့္တဲ့အတြက္ အရွိသဘာဝကို အရွိအတိုင္း သိျမင္ေတာ္မူေတာ့ ‘ေလာဘ’ ‘ေဒါသ’ ‘ေမာဟ’ ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းလို႔မို႔ ဆင္းရဲၿငိမ္းေတာ္မူတယ္။

ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားက ျပန္ၿပီး ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့အခါမွာလဲ ဒီဆင္းရဲၿငိမ္းေၾကာင္း တရားေတြကိုပဲ က်င့္ေတာ္မူ သိေတာ္မူတဲ့အတိုင္း ေဟာၾကားေတာ္မူေတာ့ ဒီတရားေတာ္ေတြဟာ အမွန္တရားေတြ ျဖစ္လာတယ္။

အမွန္တရားေတြဆိုေတာ့ တရားေတြဟာလဲပဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းလိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အားကိုး အားထားရာ ကိုးကြယ္ရာ ဆည္းကပ္ရာ အျဖစ္နဲ႔ ယံုၾကည္ရ လက္ခံရ လိုက္နာက်င့္ၾကံရ ကိုးကြယ္ရမည့္ ‘သရဏ’ေတြပဲ။

အဲဒီ တရားေတြအတိုင္း လိုက္နာ က်င့္ၾကံၾကလို႔ ဆင္းရဲ တစိတ္တေဒသ ၿငိမ္းတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ၊ ဆင္းရဲ မ်ားစြာ ၿငိမ္းတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ၊ ဆင္းရဲ လံုးဝ ၿငိမ္းတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာေတာ္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၇၀ ေက်ာ္ ကာလ အတြင္းမွာ မ်ားစြာ ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္။

အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္၊ အရွင္ေကာ႑ည၊ အရွင္ဝပၸ၊ အရွင္ဘဒၵိယ၊ အရွင္မဟာနာမ္၊ အရွင္အႆဇိတို႔က စၿပီးေတာ့ အခု အခ်ိန္အထိ သာသနာေတာ္မွာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား အမွန္အတိုင္း ၫႊန္ၾကားထားတဲ့ တရားေတာ္ေတြအတိုင္း က်င့္ၾကံလို႔ ကိေလသာၿငိမ္း ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မ်ားစြာ ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္။

အဲဒီလို မ်ားစြာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ဒီသံဃာေတာ္ေတြဟာလဲပဲ ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္ ၾကည္ညိဳထိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြပဲ။ ယံုၾကည္ထိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြပဲ။ ‘သရဏ’ေတြပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ‘ဗုဒၶ’ ‘ဓမၼ’ ‘သံဃ’ ေခၚတဲ့ ရတနာသံုးပါးဟာ အားကိုးရာ၊ အားထားရာ ကိုးကြယ္ရာအေနနဲ႔ ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္ထိုက္တဲ့ ‘သရဏ’ေတြပဲဆိုတာ ဘုန္းႀကီးတို႔ သိရတယ္။

အဲဒီေတာ့ ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္ထိုက္တဲ့ ဒီရတနာသံုးပါးဟာ ကိေလသာဆင္းရဲ ဝဋ္ဆင္းရဲ ခပ္သိမ္း ၿငိမ္းလိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တို႔ရဲ႕ အားကိုးရာ အားထားရာ မွီခိုရာ ကိုးကြယ္ရာ ‘သရဏ’ေတြပဲ။

+++++

ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္ စိတ္သည္ သရဏဂံု

ဒီ ရတနာသံုးပါးကို အားကိုး အားထားရာ ကိုးကြယ္ရာ မွီခိုရာပဲလို႔ ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္တဲ့ စိတ္ကို ‘သရဏဂံု’လို႔ ေခၚတယ္။

သရဏဂံု ... သရဏဂံုလို႔ ေျပာေနၾကေသာ္လဲပဲ သရဏဂံုရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို တိတိက်က် နားလည္တာက ခပ္ရွားရွားပဲ။ ေယာင္ဝါးဝါးမွ်ပဲ နားလည္ၾကတယ္။

သရဏ = အားကိုးရာ ကိုးကြယ္ရာပဲလို႔
ဂမန = ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္တဲ့ စိတ္။

ဒီ ‘သရဏဂမန’ကိုပဲ ျမန္မာက ‘သရဏဂံု’လို႔ ေခၚလိုက္တယ္။

ဒီေတာ့ သရဏဂံုဆိုတာ အားကိုး အားထားရာ ကိုးကြယ္ရာပဲလို႔ ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္တဲ့ စိတ္ပဲ။

ဘုရားကို သရဏဂံုလို႔ မေခၚဘူး။
တရားကို သရဏဂံုလို႔ မေခၚဘူး။
သံဃာကို သရဏဂံုလို႔ မေခၚဘူး။
‘ဘုရား’ ‘တရား’ ‘သံဃာ’ကို ‘သရဏ’လို႔သာ ဆိုႏိုင္တယ္။ ‘သရဏဂံု’လို႔ မဆိုႏိုင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သရဏဂံုဆိုတာ ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္တဲ့ စိတ္မို႔ပဲ။

ဘယ္သူ႔ကို ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္တာလဲ?
ဗုဒၶ - ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားကို ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္တယ္။
ဓမၼ - တရားေတာ္ကို ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္တယ္။
သံဃ - သံဃာေတာ္ကို ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္တယ္။

အဲဒီေတာ့ ‘ဘုရား’ ‘တရား’ ‘သံဃာ’ ရတနာသံုးပါးက အားကိုး အားထားရာျဖစ္တဲ့ ‘သရဏ’ေတြ။

အဲဒီ ယံုၾကည္ထိုက္ ကိုးကြယ္ထိုက္ ဆည္းကပ္ထိုက္တဲ့ ‘ဘုရား’ ‘တရား’ ‘သံဃာ’ကို ယံုၾကည္တဲ့ စိတ္၊ ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္တဲ့ စိတ္က ‘သရဏဂံု’။

+++++

သရဏဂံု တည္သူႏွင့္ မတည္သူ

အဲဒီ ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္တဲ့ စိတ္က ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ရွိတယ္။ အဲဒီ စိတ္ရွိသူကို သရဏဂံုတည္သူလို႔ ေခၚတယ္။

အဲဒီ ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္တဲ့ စိတ္မရွိရင္ သရဏဂံုတည္သူလို႔ မေခၚႏိုင္ဘူး။ သရဏဂံု မတည္သူပဲ။
သရဏဂံု မတည္ရင္ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ကို ဗုဒၶဘာသာဝင္လို႔ မေခၚႏိုင္ဘူး။
သရဏဂံုတည္မွသာလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျဖစ္တယ္။

+++++

သရဏဂံု ညစ္ႏြမ္းျခင္း ေလးမ်ိဳး

(၁) ရတနာသံုးပါး၏ ဂုဏ္ေတာ္တို႔ကို မသိျခင္းေၾကာင့္ သရဏဂံု ညစ္ႏြမ္းျခင္း။

ဘုရားဂုဏ္ေတာ္၊ တရားဂုဏ္ေတာ္၊ သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္တို႔ကို နားမလည္က ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္စိတ္ အားေပ်ာ့သြားသျဖင့္ သရဏဂံု ညစ္ႏြမ္း၏။

(၂) ရတနာသံုးပါး၏ ဂုဏ္ကို အသိမွားျခင္းေၾကာင့္ သရဏဂံု ညစ္ႏြမ္းျခင္း။

ျမတ္စြာဘုရား၏ ဂုဏ္ေတာ္အရွိက တျခား၊ မိမိသိထားသည္က တမ်ိဳးျဖစ္ပါက အသိမွားေသာေၾကာင့္ ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္စိတ္ အားေပ်ာ့၊ သရဏဂံု ညစ္ႏြမ္း၏။

(၃) ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာကို ယံုမွား သံသယျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သရဏဂံု ညစ္ႏြမ္းျခင္း။

ဘုရားဆိုတာ တကယ္ ပြင့္ခဲ့တာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ သဗၺညဳတဉာဏ္ကို ရတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ တရားကေကာ တရားစစ္ တရားမွန္ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ဒီတရားအတိုင္း လိုက္နာရင္ အက်ိဳးရွိႏိုင္ပါ့မလား၊ ခ်မ္းသာရေစႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါ့မလား၊ ဒီတရားအတိုင္းက်င့္ရင္ စီးပြားေရးေတြ မဆုတ္ယုတ္ကုန္ေပဘူးလား၊ သံဃာကေကာ ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္ထိုက္တဲ့ သံဃာဟုတ္ပါ့မလား၊ လူေတြနဲ႔ ဘာထူးသလဲ၊ အဲဒီလို စသည္ျဖင့္ ရတနာသံုးပါးအေပၚမွာ ျဖစ္ေစ၊ တစ္ပါးပါးအေပၚမွာ ျဖစ္ေစ ယံုမွား သံသယ ဒိြဟစိတ္ ဝိစိကိစၧာစိတ္ေတြ ျဖစ္ေနပါက ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္မႈ အားေပ်ာ့သြားၿပီး သရဏဂံု ညစ္ႏြမ္း၏။

(၄) ရတနာသံုးပါးကို မ႐ိုေသ မေလးစားျခင္းေၾကာင့္ သရဏဂံု ညစ္ႏြမ္းျခင္း။

ရတနာသံုးပါးအေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ မေလ့လာ မသိရွိဘဲ၊ သာမန္မွ် မျဖစ္စေလာက္ အသိကေလးေပၚ အေျခခံၿပီး ရတနာသံုးပါးအေပၚမွာ အထင္ေသး အျမင္ေသး ႐ိုေသ ေလးစားမႈ မရွိျခင္းေၾကာင့္ ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္စိတ္ အားနည္းကာ သရဏဂံု ညစ္ႏြမ္း၏။

ေဆာင္ပုဒ္

ရတနာ့ဂုဏ္ရည္၊ မသိၿပီ၊ ညစ္သည္ သရဏဂံု။
ရတနာ့ဂုဏ္ရည္၊ သိမွားၿပီ၊ ညစ္သည္ သရဏဂံု။
ရတနာ့ဂုဏ္ရည္၊ ယံုမွားၿပီ၊ ညစ္သည္ သရဏဂံု။
ရတနာသံုးေထြ၊ မ႐ိုေသ၊ ညစ္ေလ သရဏဂံု။

+++++

သရဏဂံု ႏွစ္မ်ိဳး

(၁) ေလာကီသရဏဂံု

မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္ မရေသး၍ အရိယာ မျဖစ္ေသးေသာ ပုထုဇဥ္တို႔၏ သႏၲာန္၌ ရွိေသာ ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္စိတ္။

ဤေလာကီသရဏဂံုသည္ သရဏဂံု ပ်က္ျခင္း ၂-မ်ိဳးျဖစ္ေသာ - ဗုဒၶဝါဒမွတပါး တျခား ဘာသာအယူဝါဒကို ေျပာင္းလဲ ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္ျခင္းေၾကာင့္ ပ်က္ျခင္း၊ ေသဆံုး ကြယ္လြန္၍ ပ်က္ျခင္း တို႔ေၾကာင့္ ပ်က္စီးႏိုင္၏။

(၂) ေလာကုတၱရာသရဏဂံု

မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္ရေသာ အရိယာတို႔၏ သႏၲာန္မွာ ရွိေသာ ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္စိတ္။

အရိယာတို႔၏ သႏၲာန္မွာ မဂ္ဉာဏ္ႏွင့္ အတူတကြ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ရတနာသံုးပါးကို ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္စိတ္သည္ ခိုင္ၿမဲၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ေတာ့ေပ။



+++++

ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္၏ “၁၉၈၅ ခုႏွစ္၊ တကၠသိုလ္ဓမၼသဘင္၊ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ခ်မ္းသာေရးတရားေတာ္မ်ား” မွ Posted by LokaChantha at 11:13 PM

Read more...

ထုိသတၱဝါသည္ အမိစားေသာ အစာျဖင့္ ထုိအမိဝမ္း၌ မွ်တ၏...

ဣႏၵကသုတ္

အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္-
အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ ဣႏၵကူဋေတာင္ ဣႏၵကဘီလူး၏ ဗိမာန္၌ သီတင္းသံုး ေနေတာ္မူ၏၊ ထုိအခါ ဣႏၵကဘီလူးသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လ်က္ ဂါထာျဖင့္ ရြတ္ဆုိ ေလွ်ာက္ထား၏-

''အသွ်င္ဘုရား ျမတ္စြာဘုရားတို႔သည္ ႐ုပ္ကုိ ဇီဝဟူ၍ ဆုိေတာ္မမူကုန္။
အဘယ္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဤသတၱဝါသည္ ဤကုိယ္ကုိ ရသနည္း၊
ထုိသတၱဝါအား အ႐ုိးစု အသားစုိင္သည္ အဘယ္မွ ေရာက္လာသနည္း၊
အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဤသတၱဝါသည္ အမိဝမ္း၌ ကပ္ၿငိသနည္း'' ဟု
ေလွ်ာက္၏။

''ဘီလူး ေရွးဦးစြာ ကလလေရၾကည္ ျဖစ္၏၊ ကလလေရၾကည္မွ အျမႇဳပ္ ျဖစ္၏၊ အျမႇဳပ္မွ သားတစ္ျဖစ္၏၊ သားတစ္မွ အခဲ ျဖစ္၏၊ အခဲမွ ခက္မငါးျဖာတို႔ ျဖစ္ကုန္၏၊ ဆံ, အေမြး, ေျခသည္း, လက္သည္းတို႔လည္း ျဖစ္ကုန္၏။ ဤသတၱဝါ၏ အမိသည္ အၾကင္ ထမင္းကုိလည္းေကာင္း၊ အေဖ်ာ္ကုိလည္းေကာင္း၊ စားဖြယ္ကုိ လည္းေကာင္း စား၏။ အမိ၏ ဝမ္း၌ တည္ေသာ ထုိသတၱဝါသည္ ထုိ အမိစားေသာ အစာျဖင့္ ထုိအမိဝမ္း၌ မွ်တ၏'' ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ 235

၁ - ဣႏၵကသုတ္၊ ယကၡသသံယုတ္၊ သဂါထာဝဂၢသံယုတ္ပါဠိေတာ္။



ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ သာဓုေခၚျခင္းသည္ ကုသိုလ္တခုျဖစ္ေပ၏။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။

ဗုဒၶဓမၼ ဦးေလာကနာထ at 12/15/2009 08:11:00 PM

Read more...

The realm of Buddha

"When we bow our heads in worship of the Buddha we are still in this world; when we lift them up again, we are already entered into the realm of Amida."

- Shan-tao, (Zendo in Japanese, 618-681 CE), the Hanshusan, quoted by Keiji Nishitani in "Religion and Nothingness".

Link:
Echoes of the Name: 'Faith' by Keiji Nishitani

Read more...

အပိုင္း (၁၂) သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ (အ႐ြယ္သုံးပါးစလုံး ကာမဂုဏ္၌ မေနေကာင္း)

ေ႐ွးလြန္ေလၿပီးေသာအခါ မႈးမတ္တစ္ဦး၏သားႏွင့္ ပညာ႐ွိတစ္ဦး၏သား ငယ္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ႐ွိၾကေလ၏။ အ႐ြယ္ေရာက္ၾကေသာအခါ မိဘမ်ားမွ တကၠသိုလ္ျပည္ ဒိသာပါေမာကၡထံ ေစလႊတ္၍ အတတ္ပညာမ်ား ဆည္းပူးေစ၏။ မူးမတ္၏သားသည္ ေယာက်္ားတို႔ တတ္အပ္ေသာ အတတ္ပညာ (၁၈) ရပ္တို႔ကို ေကာင္းစြာ အထူးႀကိဳးစားတတ္ေျမာက္ၿပီး ပညာ႐ွိ သူေတာ္ေကာင္း၏သားမွာ အတတ္ပညာမ်ား တတ္ေျမာက္ေသာ္လည္း တိုင္းေရျပည္ရာ၌ စိတ္၀င္စားမႈနည္းကာ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ထားမ်ိဳးျဖင့္သာ ေအးခ်မ္းစြာ ေနလိုေသာဆႏၵ႐ွိ၏။

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ပညာမ်ားတတ္ေျမာက္ ျပည့္စုံၾကေသာအခါ ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီးအား ႏႈတ္ဆက္၍ မိမိတို႔ရပ္ထံ ျပန္ခြင့္ေတာင္းၾက၏။ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးမွ လိုအပ္ေသာ ဆုံးမစကားမ်ား ေျပာၾကားၿပီး သူငယ္တို႔၏ ႐ုပ္အဂၤါ၊ အမူအရာ၊ အက်င့္စ႐ိုက္မ်ားကို ၾကည့္၍ ေနာင္ေရးကို နိမိတ္ဖတ္ ေဟာကိန္းထုတ္လိုက္၏။ အမတ္ႀကီးသား သူငယ္အား တိုင္းျပည္တစ္ခုတြင္ မၾကာမီ ဘုရင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ပညာ႐ွိသူေတာ္ေကာင္း၏ သားကမူ ပညာအရာတြင္ ထူးခၽြန္ေသာ ပညာ႐ွိ သူေတာ္ေကာင္းႀကီး ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေျပာၾကားကာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အား ျပန္ခြင့္ျပဳလိုက္၏။

လမ္းတြင္ တစ္ခုေသာ ေတာအုပ္ကိုေက်ာ္၍ ေတာစပ္နားတြင္ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးတစ္ခုအနီးေရာက္ေသာ္ ခရီးပန္းလာေသာေၾကာင့္ ပါလာေဥာအစားအစာမ်ား စားေသာက္ၿပီးေခတၱခဏ အနားယူၾကေလသည္။ မ်ားမၾကာေသာကာလ၌အေ၀းမွ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းထကာ ျမင္းကေသာ ရထားျဖင့္ စစ္သည္ေတာ္မ်ား လာေနၾကသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ပညာ႐ွိသားသည္ စိတ္တြင္ခ်က္ျခင္းျဖစ္ေပၚလာသည္မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအား ဘုရင္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ဆရာသမားမွ နိမိတ္ဖတ္ခဲ့သည့္အတိုင္း ယခု ျမင္းကေသာ ရထားသည္ သူငယ္ခ်င္းအား ဘုရင္တင္ေႁမွာက္ရန္ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု အမွန္ကို သိျမင္လိုက္သည္။ အကယ္၍ သူငယ္ခ်င္းသည္ ဘုရင္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ငါ့အား စစ္သူႀကီးျဖစ္ေစ၊ အမတ္ႀကီးျဖစ္ေစ ခန္႔ေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါ ငါသည္ ေလာကီအာ႐ုံ ကာမဂုဏ္တို႔ျဖင့္ နစ္မြန္း၍ ဒုကၡဆင္းရဲကို က်ေရာက္လတၱံ႕ဟု ပညာ႐ွိတို႔ ေတြးေခၚ႐ႈျမင္တတ္သည့္ အတိုင္းေတြးေခၚ၍ အသာထကာေတာတြင္းသို႔ မသိမသာ သြား၍ေ႐ွာင္ေနလိုက္၏။

ျမင္းကေသာ ဖုတ္သြင္းရထားသည္ မႈးမတ္ဗုိလ္ပါမ်ားႏွင့္တကြ ေက်ာက္ဖ်ာေ႐ွ႕ေရာက္ေသာအခါ ရပ္လိုက္ၾကသည္။ ပါလာေသာ မႈးမတ္မ်ားက ၎တို႔တိုင္းျပည္တြင္ ဘုရင္လစ္လပ္ေနသျဖင့္ ဘုရင္မင္းျမတ္အျဖစ္ခံယူ၍ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေပးပါရန္ ၀ိုင္း၀န္းကာေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္။ လူငယ္သည္ နဂိုကပင္ ဆရာသမား နိမိတ္ဖတ္ခဲ့သည့္အအတိုင္း ဘုရင္မင္းျဖစ္ရန္ စိတ္ကူးေနသူျဖစ္သျဖင့္ ဘုရင္ျဖစ္လိုေသာ ဘ၀တဏွာေဇာေၾကာင့္ ကိုယ္ႏွင့္အတူ ပါလာေသာ သူငယ္ခ်င္းကိုပင္ သတိမရႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဖုတ္သြင္းရထားေပၚသို႔ တက္လိုက္သြားေလသည္။ တိုင္းျပည္သို႔ေရာက္ေသာအခါ က်န္ရစ္ေသာ ဘုရင့္သမီးေတာ္ကို မိဖုရားေႁမွာက္၍ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ကာ မင္းစည္းစိမ္ျဖင့္ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံတို႔ကို ခံစား၍ေနေလေတာ့သည္။

ပညာ႐ွိသူေတာ္ေကာင္း၏သားမွာ ၎၏သူငယ္ခ်င္း မင္းျဖစ္၍ထြက္သြားသည္ကို ေက်ာက္ဖ်ာထက္မွၾကည့္လ်က္ “ေဩာ္- ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မင္းျဖစ္၍ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာပါလား” ဟု ေတါးေတာ၍ေနစဥ္ အနီးနား သစ္ပင္ထက္မွ သစ္႐ြက္မ်ားသည္ ေလလႈပ္႐ွားမႈေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္ေပၚသို႔ တဖြဲဖြဲက်လာေနၾက၏။ ဘ၀ ဘ၀မွ ပါရမီကုသုိလ္ အသိတရားတို႔ေၾကာင့္ သစ္႐ြက္မ်ား ေႂကြက်သည္ကိုခ်က္ျခင္းသံေ၀ဂရၿပီး ေဩာ္- သစ္႐ြက္မ်ားသည္လည္း အခ်ိန္က်၍ ရင့္၀ါၿပီး ေျမသို႔ေႂကြက်ပါလား ဟု ႐ႈျမင္ကာ မိမိခႏၶာကိုယ္ကုိလည္း ႐ႈျမင္လိုက္ရာ သစ္႐ြက္မ်ား ေႂကြသည့္အလား ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးအစဥ္မၿမဲ မတည္ၿမဲဘဲ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္သဘာ၀ကိုျမင္၏။

ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး၏ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱတရားမ်ားကို ထင္႐ွားစြာျမင္ရၿပီး ျဖစ္ပ်က္ျခင္း၊ ျဖစ္ပ်က္မုန္း၊ ျဖစ္ပ်က္ဆုံးရာ၌ နိဗၺာန္ကိုျမင္ရ၏။ ထိုသို႔ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွေန၍ သစ္႐ြက္မ်ားကို႐ႈမွတ္မႈျဖင့္ ဆရာမလိုဘဲ မိမိကိုယ္တိုင္ ပါရမီအသိဉာဏ္တို႔ေၾကာင့္ နိဗၺာန္ကိုျမင္ေတြ႔ကာ ဒုကၡခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာကို ေရာက္ေတာ္မူေသာ ပေစၥကဗုဒၶျဖစ္ေတာ္မူေလ၏။ ထိုအခါ စ်ာန္သမာပတ္ျဖင့္ သူေတာ္စင္ ပေစၥကဗုဒၶမ်ား စံပါယ္ရာ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ဂႏၶမာဒနေတာင္သို႔ ႂကြခ်ီေတာ္မူၿပီး တစ္ပါတ္တစ္ခါ ေျမာက္ကၽြန္းသို႔ ဆြမ္းခံႂကြ၍ သူေတာ္စင္တို႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာ၌ ေအးခ်မ္းစြာ စံပါယ္ေတာ္မူေလသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ တကၠသိုယ္ျပည္မွ ပညာသင္ၾကား၍ျပန္လာၿပီး လမ္း၌တစ္ေယာက္မွာ ဘုရင္ျဖစ္ၿပီး ေလာကီမင္းစည္းစိမ္ကို ခံစားခိုက္ တစ္ဦးကမူ ဘ၀ပါရမီရင့္က်က္မႈ အသိဉာဏ္ ကုသိုလ္တရားတို႔ျဖင့္ ေလာကီအာ႐ုံမွ စြန္႔ခြာကာ ေအးျမေသာ ေလာကုတၱရာ မဂ္ဖိုလ္ခ်မ္းသာႏွင့္ ေနလာၾကသည္မွာ အႏွစ္ေလးဆယ္ခန္႔ၾကာလာ၏။

ထိုအခါ ပေစၥကဗုဒၶက စဥ္းစာမိသည္မွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ယခုဆိုလွ်င္ မင္းစည္းစိမ္ျဖင့္ ေခ်ာက္က်ေနသည္မွာ အႏွစ္ေလးဆယ္ ပင္ ႐ွိေတာ့မည္။ ယခုထက္ဆက္ၿပီး ဒီေခ်ာက္ထဲတြင္ ဆက္က်ေနပါက ဤကာမဂုဏ္အာ႐ုံတို႔ျဖင့္သာ ကြယ္လြန္လွ်င္ အလြန္နက္ေသာ အပါယ္ေခ်ာက္ငရဲထဲသို႔ က်ေပေတာ့မည္ ဟု ေနာင္ေရးကိုေတြးျမင္ေပးၿပီး သြားေရာက္တရားလမ္းညႊန္မွ ေတာ္မည္ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ပင္ ဘုရင္မင္းကလည္း ေဩာ္… ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ တကၠသိုလ္ျပည္မွ ျပန္လာၾကတာ လမ္း၌ဘယ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါလိမ့္ ဟု ယခုမွ သတိရ စဥ္းစားမိေတာ့၏။ သူငယ္ခ်င္းအား ေတြ႔ခ်င္လိုက္တာ ဟု ေတြးေတာႀကံစည္မိေလ၏။

ထိုသို႔ စိတ္ကူးမိၾကသည္ႏွင့္အညီ ပေစၥကဗုဒၶသည္ တစ္ေန႔ေသာ္ ဘုရင္မင္းထံသို႔ႂကြလာၿပီး ၀မ္းသာအားရျဖင့္ စကားစျမည္ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ ဘုရင္မင္းအား တရားစကားေျပာဆိုေလသည္။ ဘုရင္းမင္းက သူသည္ တိုင္းေရးျပည္ေရးကိစၥတို႔တြင္ ေန႔ညမအား ေဆာင္႐ြက္ေနပါသျဖင့္ တရားအလုပ္လုပ္ရန္ အခ်ိန္လုံး၀ မေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာေလေသာအခါ ပေစၥကဗုဒၶက ပုံျပင္တစ္ခု ႏိႈင္း၍ သူငယ္ခ်င္းဘုရင္အား ကၽြတ္တန္း၀င္ေစ၏။

အခါတစ္ပါး၌ ဂဂၤါျမစ္ထဲသို႔ ဆင္ေသႀကီးတစ္ေကာင္ ေမ်ာပါလာေလရာ က်ီးကန္းတစ္ေကာင္သည္ ယင္းဆင္ေသေပၚ၌ နား၍ ငါေတာ့ဒီတစ္သက္ စားစရာလုံေလာက္ၿပီ။ ဆင္သားစားလိုက္၊ ဆင္ေသြးေသာက္လိုက္ႏွင့္ တစ္သက္ပူစရာ မလိုေတာ့ဟု ေအာက္ေမ့ေလ၏။ ဆင္ေသေကာင္သည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပင္လယ္၀နားသို႔ ေရာက္လာၿပီျဖစ္ရာ က်ီးကန္းသည္ ကမ္းသို႔ပ်ံမည္ ဆိုပါက ပ်ံခ်ိန္ရ၏။ သို႔ေသာ္ တစ္သက္စား၍ မကုန္ဟု ေအာက္ေမ့ကာ ဆင္ေသေပၚ၌သာ စား၍ေက်နပ္ေနေလ၏။ ဆင္ေသသည္ ပင္လယ္၀မွ ပင္လယ္နက္အလယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ပင္လယ္ငါးႀကီးတို႔ ၀ိုင္း၀န္းစားေသာက္ၾကသျဖင့္ ဆင္ေသေကာင္ႀကီးမွာ တျဖည္းျဖည္း ကုန္သြားေလ၏။ ထိုအခါမ်သာလွ်င္ က်ီးသည္ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ကာ ေနစရာလည္းမ႐ွိ၊ ေတာင္ဘက္သို႔ ပ်ံေသာ္ ကမ္းမေတြ႕၊ ေျမာက္ဘက္သို႔ပ်ံေသာ္လည္း ကမ္းမျမင္ႏွင့္ ပ်ံပါမ်ားလာသျဖင့္ ေတာင္ပံတို႔သည္ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ကာ ပင္လယ္ထဲသို႔က်၍ ငါးလိပ္ မကန္းစာမ်ားျဖစ္သြားရေတာ့၏။

ပေစၥကဗုဒၶမွ ဤပုံျပင္အား မင္းႀကီးကိုေျပာျပ၍ ဆင္ေသေကာင္ကဲ့သို႔ေသာ ေလာကစည္းစိမ္ တိုင္းေရးျပည္ေရး ကိစၥအ၀၀တို႔တြင္ အ႐ြယ္သုံးပါးစလုံး နစ္ႁမွဳပ္၍ေနမည္ဆိုပါက တစ္ခ်ိန္ ေသေပါက္ေသ၀သို႔ ေရာက္သည့္အခါ မည္သည့္ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ မႈးႀကီးမတ္ရာ၊ ဇနီး သားသမီးတို႔က လာကယ္ႏိုင္မည္နည္း။ ဆင္ေသေကာင္ကို တစ္သက္စားမကုန္ဟု မက္၍ ေလာဘျဖစ္ေနေသာ က်ီးမိုက္သည္ ငါး၊ လိပ္ မကန္းတို႔ အစာျဖစ္ရသကဲ့သို႔ အသင္မင္းႀကီးသည္လည္း တိုင္းေရးျပည္ေရး၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ကာမဂုဏ္ ေလာကႀကီးကို ခင္တြယ္ႏွစ္သက္ မက္ေမာေနပါက အပါယ္ဆင္းရဲ ငရဲသားတို႔၏အစာ ျဖစ္ရပါလိမ့္မည္ ဟု ေျပာဆိုသတိေပးေလေသာ္ မင္းႀကီးသည္ သတိ သံေ၀ဂရၿပီး မင္းစည္းစိမ္ခ်မ္းသာႏွင့္တကြ တိုင္းေရးျပည္ေရးတို႔ကို သားေတာ္အား လႊဲအပ္ကာ ေတာထြက္ရေသ့ ရဟန္းျပဳ၍ အျမတ္တရားရရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေလရာ ဒုကၡဆင္းရဲ အပါယ္ငရဲမွ ကၽြတ္လြတ္ရေလေတာ့သည္။

အသိဉာဏ္႐ွိေသာလူသည္ အ႐ြယ္သုံးပါးစလုံး ေလာကီအာ႐ုံ ကာမဂုဏ္တို႔၌ အခ်ိန္မကုန္စေကာင္း။

တစ္ခ်ိန္ေသာ အ႐ြယ္တြင္ တရားရေအာင္ ေဆာင္ယူထားသင့္ၾကပါ၏။

Printer Friendly

Read more...

အေမ မသိေသးေသာ အေၾကာင္းမ်ား

မဂၢဇင္း ကာတြန္းတစ္ခုထဲမွာ ဒီလိုဖတ္ဖူးပါတယ္။ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ ေစ်းက အၿပန္လမ္းမွာေတြ႕ေတာ့ တစ္ေယာက္ကေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေၿပာေနတာ။

‘ကၽြန္မအမ်ိဳးသားက ႏိုင္ငံၿခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာေလ။ သားက လည္း ႏိုင္ငံၿခားမွာပဲ။ သမီးကေတာ့ အဲဒီမွာ ပဲေက်ာင္းတက္ေနေလရဲ႕’
‘ဟင္ ဒါဆိုရွင္က ဘာလို႕ လိုက္မသြားတာလဲ’
‘အဟင္း ကၽြန္မကႀကြားၿခင္လို႕ ေနခဲ့တာေလ’ တဲ့။

အဲဒီ ကာတြန္းေလးက အေမေၿပာၿပတာပါ။ အေမကေတာ့ ဟုတ္မွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အေမမသိေသးတာ ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။

‘ဟုတ္တယ္ ႏိုင္ငံၿခားမွာ လမ္းေတြတအား ေကာင္းတာတဲ့။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးလည္း သန္႕ရွင္းေနတာပဲတဲ့။ လွ်ပ္စစ္ မီးဆိုတာေတာ့ ေၿပာစရာကို မရွိဘူးတဲ့’

အေမကေတာ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ေတြ႕တိုင္း အဲလိုေၿပာေလရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အေမေၿပာေၿပာေနတဲ့ ႏိုင္ငံၿခားမွာ တစ္အား ေကာင္းေနတာတဲ့ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္မခံဘူးအေမ။ တစ္ကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံၿခားက တစ္အားေကာင္းဒါမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါေတြက ပံုမွန္ပဲ။ ကတၱရာလမ္း ခ်ိင့္ခြက္မရွိတာ ကို တကားေကာင္းတယ္ လို႕ ေၿပာလို႕ရမလား။ လမ္းေဘးေတြမွာ အမိႈက္မရွိတာေရာ တအားေကာင္းေနတာလား။ လွ်ပ္စစ္မီး ခလုတ္ဖြင့္ လိုက္တိုင္း ရွိေနတာကေရာ။ Bus ကားေတြ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေတြ အခ်ိန္မွန္ေနတာကေရာ အထူး အဆန္းလားပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒါကို အရမ္းေကာင္းေနတယ္လို႕ မယူဆဘူး အေမ။ ဒါေတြက ပံုမွန္ေလ။ တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက ပံုမမွန္ၿဖစ္ေနတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံၿခား တစ္အား ေကာင္းေနတယ္လို႕ ေၿပာရင္ သိပ္ဘ၀င္ မက်ဘူး အေမ။ ႏိုင္ငံၿခားက ပံုမွန္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက ပံုမမွန္။

သူတို႕ဆီမွာ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းတိုးတက္မႈ႕ကေတာ့ ထိပ္ပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီမွာ အရမ္းေပ်ာ္ေနၿပီ။ သူတို႕ နဲ႕ တစ္သားထဲက်ေနၿပီ။ အင္တာေနရွင္နယ္ စတန္းဒက္ ၿဖစ္ေနၿပီလို႕ အေမထင္ရင္ေတာ့ အေမ မွားသြား ၿပီ အေမေရ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ ေကာင္က အေမ့အိမ္ကို ၿပန္လာဖို႕ပဲ အၿမဲေတြးေနတဲ့သူေလ။ မလာနဲ႕ ဒီမွာ ေနပူ၊ ဖုန္ထူ၊ ၿခင္ကိုက္၊ မီးပ်က္ လို႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေၿပာပါနဲ႕ အေမ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲယားကြန္းခန္း ကိုမုန္းလို႕ ေနေရာင္ၿခည္ေလး လိုခ်င္ေနတဲ့သူ၊ ေလအေ၀့မွာ ဖုန္နံ႕ေလးရွဴေနရတာကို air fresher နံ႕ထက္ပို ႀကိဳက္တဲ့သူ၊ အေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ၿပီး ယက္ေတာင္ေလးနဲ႕ ၿခင္ရိုက္ၿပီး စကားေၿပာရတာကို ပို သေဘာက်ေနတဲ့ သူဆိုတာ အေမမသိပါဘူးေလ။

တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေၿပာၾကတယ္။ ႏိုင္ငံၿခားမွာက အရည္အခ်င္းရွိဖို႕ပဲ အရည္အခ်င္းရွိရင္ အားလံုးတန္းတူပဲတဲ့။ အခုကမာၻႀကီးက Globalization ၿဖစ္ေနၿပီတဲ့။ ေနရာေဒသေလးတစ္ခုကို စြဲလမ္းေနလို႕ မၿဖစ္ဘူးတဲ့။ ေရၾကည္ ရာၿမက္ႏုရာမွာ တိုးတက္ေအာင္ေနရမွာပဲတဲ့။ တစ္ခုေတာ့ ေမးပါရေစ။ ကမာၻႀကီးက တစ္ကယ့္ကို ကမာၻ႕ရြာႀကီး ၿဖစ္ေနၿပီလား။ လူမ်ိဳးေရး ခြဲၿခားမႈ႕ေတြ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းကို ေသခ်ာေၿဖၾကည့္ပါ။ အေမေရ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ကမာၻႀကီးက နည္းပညာတစ္ခုကလြဲလို႕ ဘယ္ေနရာမွ တကယ္ Globalize မၿဖစ္သးဘူးလို႕ ထင္တယ္ အေမ။ ကၽြန္ေတာတို႕လို ႏိုင္ငံက လာတဲ့သူေတြကို ရုပ္၀တၳဳပစၥည္း တိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက သူေတြက (လူမ်ားစုပါ။ လူအားလံုးကို မဆိုလိုပါ) ဘယ္လိုၿမင္တယ္ဆိုတာ့ အေမမသိေသးပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေတြထားလိုက္ပါေတာ့။ အေသးစိတ္ေတြ ေၿပာၿပေနရင္ အေမစိတ္မေကာင္းၿဖစ္ေနမွာ။

တစ္ခါတစ္ေလၾကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စက္ရုပ္တစ္ခုလိုထင္လာမိတယ္။ အလုပ္လုပ္ေနတာ တစ္ကယ္ကို ထမင္းစားဖို႕အတြက္လိုၿဖစ္ေနလို႕ အေမ။ အရင္တုန္းက အေမ့အိမ္မွာ ေနရင္းအလုပ္လုပ္ရတာကု အဓိပၸာယ္ ေလးတစ္ခုခု ရွိေနသလိုပဲ အေမ။ အခုေတာ့ ဘာမွ အဓိပၸယ္ မရွိသလိုပဲ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ လုပ္တာကမွ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ကိုယ့္ေမြးရပ္ေၿမအတြက္ ဟုတ္ဟုုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ တစ္ခုခုေတာ့ အက်ိဳးရွိဦးမယ္ အေမ။ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုလူမ်ိဳးေရး အၿမင္က်ဥ္းတယ္လို႕ ေၿပာရင္းလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံပါမယ္ဗ်ာ။ အဲေလာက္ ႏိုင္ငံနဲ႕ လူမ်ိဳးကို ခ်စ္ေနရင္ ဘာလို႕ထြက္လာေသးလဲကြာကို အၿပစ္တင္မေစာပါနဲ႕။ လူ႕ဘ၀မွာ လူတန္းေစ့ ေလးေတာ့ ေနခ်င္တယ္ေလ။ အင္း ခက္တာက အခုလိုေနႏိုင္စားႏိုင္ေအာင္ အေမ့အိမ္က မွာ ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မရွာႏိုင္ဘူး အေမေရ။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ညံ့လြန္းလို႕ပဲလား။ ေရၾကည္ရာ ၿမက္ႏုရာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ ေရေတြေနာက္ေနလို႕လား။ ၿမက္ေတြကေၿခာက္ေနလို႕လား။ ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစား တတ္ဘူးအေမေရ။
အေမမသိေသးတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္ဗ်ာ။

ဥပမာ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ႏိုးစက္သံက ဘယ္ေလာက္မုန္းစရာေကာင္းတယ္ ဆိုတာ အေမခံစားဖူးမွ သိလိမ့္မယ္ အေမ။ အေမတို႕ဆီမွာ လူေတြ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာကိုင္ေနတဲ့ ဟန္းဖုန္းဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ႏြားခေလာက္ တစ္လံုးနဲ႕ ဘာမွ မထူးဆိုတာ အေမ မသိပါဘူး အေမ။ ဒီမွာ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းအရ အမ်ားႀကီးေကာင္းတယ္ ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မၿငင္းပါဘူးအေမ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ေၿပာဖူးသလိုေပါ့။

‘ငွက္ေလွာင္အိမ္ႀကီးကုိပဲ ေဆးသုတ္ၿပီး အထဲက ငွက္ကေလးကို အစာမေကၽြးရင္ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိမွလဲ’ တဲ့။

ဒီမွာေတာ့ ေရႊပိန္းခ်ေလွာင္အိမ္ႀကီးေတြ ထဲက ပိန္လွီေနတဲ့ ငွက္ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ခဲ့ရလို႕ အဲလိုေတာ့ မၿဖစ္ခ်င္ဘူးအေမေရ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခ်ိန္တန္ရင္ အေမ့အိမ္ကို ၿပန္လာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတာ။ အေမေရ။ ငါ့သားက ႏိုင္ငံၿခားမွာ အရမ္းအဆင္ေၿပေနတာလို႕ မႀကြားပါနဲ႕ေတာ့ ဗ်ာ။ ငါ့သားက အေမ့အိမ္ကို တအားခင္တြယ္တာ လို႕ပဲ ၾကြားလိုက္စမ္းပါ။

အေၿခအေန တစ္ခုေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ၿပန္လာမွာပါအေမ။ ဘာအေၿခအေနလဲလို႕ ေတာ့ မေမးပါနဲ႕ အေမ။ အေၿခအေနတစ္ခုေပါ့။…....

ညီတစ္ေယာက္ရဲ႕ forward mail ေလးပါ... မူရင္းေရးသူမသိပါ.... ၾကည့္ရတာ စကၤာပူကပဲ ထင္ပါရဲ႕...

မွတ္ခ်က္။ သေဘာက်လြန္း၍ ခံစားခ်က္တူညီေနေသာေၾကာင့္ ေကာင္ေလးတေယာက္က ပုိ႔ေပးတာကုိ ျပန္လည္မွ်ေ၀ျခင္းျဖစ္သည္။ မူရင္းေရးသူကုိ ဤေနရာမွေလးစားမိပါေၾကာင္း နာမည္သိပါက စီေဘာက္မွာ ေရးေပးၾကပါလို႔...............................(မနက္ျဖန္)

Posted by အရွင္နာယကာလကၤာရ at 12/15/2009 05:57:00 PM

Read more...

မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ေတာ့…

ပုထုဇင္ေတြဟာ အၿမဲလုိခ်င္ေနတတ္၊ ရခ်င္ေနတတ္၊ ျဖစ္ခ်င္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘာေလးပဲလုပ္လုပ္ လုိခ်င္ျဖစ္ခ်င္ရခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြနဲ႔ ေတာင့္တၾကပါတယ္။ ဒီစိတ္ေၾကာင့္ပဲ ဘာကုသုိလ္ေလးပဲ လုပ္လုပ္ ျဖစ္ပါရေစ၊ ရပါရေစ စသျဖင့္ ဆုေတာင္းေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြက မ်ားတဲ့အတြက္ ကုသုိလ္ေလးကနဲနဲ ေတာင္းတာေတြက အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဘုရားေရွ႕သြားၿပီး လွဴတာက ေရတစ္ခြက္၊ ပန္းတစ္စည္း ေတာင္းတဲ့ဆုေတြက “ဤကုသုိလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ လူ႔စည္းစိမ္ နတ္စည္းစိမ္အျပည့္နဲ႔ ဘာျဖစ္ရပါလုိ၏၊ ညာျဖစ္ရပါလုိ၏“ စတဲ့ ဆုေတာင္းသံေတြကလည္း မၾကားခ်င္ အဆုံးျဖစ္ေနပါတယ္။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္တဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အသံေတြ နားေထာင္လုိက္ရင္ သူတုိ႔ျပဳတဲ့ ကုသုိလ္အေပၚ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြနဲ႔ ေတာင္းေနၾကတာကုိ ၾကားေနရမွာပါ။ ေတာင္းတာေတြကုိ နားေထာင္ၾကည့္တဲ့အခါ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျဖစ္ပါေစလုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းေနတာကုိ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိေနရပါတယ္။ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းၿပီး ကုသုိလ္လုပ္သူ အေတာ္ရွားလွပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ မျဖစ္မေန ေတာင္းခ်င္တယ္ဆုိရင္လည္း ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ ေတာင့္တေနမယ့္အစား မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင္းတာက ပုိၿပီးအဓိပၸါယ္ျပည့္၀ကာ အႏွစ္သာရ ရွိပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္လုိ႔ ရခ်င္လုိ႔ ေတာင့္တၿပီး ကုသုိလ္လုပ္ကာ ျဖစ္ပါရေစ၊ ရပါရေစလုိ႔ ဆုေတာင္းတဲ့အတြက္ မိမိတုိ႔ လုပ္တဲ့ကံစြမ္းအေလ်ာက္ ျဖစ္လာရလာမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိျဖစ္လာ ရလာေတာ့လည္း အလုိျပည့္လား ဆုိျပန္ေတာ့ အလုိမျပည့္ ျပန္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ထပ္လုပ္၊ ထပ္လုိခ်င္၊ ထပ္ၿပီး ျဖစ္ပါရေစ ဆုိတာေတြ ေတာင့္တလာျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဘ၀သံသရာ လြတ္ေျမာက္မႈက ေ၀းေ၀းေနကုန္ပါေတာ့တယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ျဖစ္ပါရေစဆုိတဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြနဲ႔ ေတာင့္တျပဳလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထူးထူးျခားျခား မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင့္တတဲ့ သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း စာေပမွာ ဖတ္မွတ္လုိက္ရပါတယ္။ ဖတ္ၿပီး ၾကည္ညိဳစိတ္ပါ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီသူကေတာ့ အျခားသူမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ရဲ႕ ေဂါတမဘုရားရွင္ပါပဲ။

ဘုရားရွင္ဟာ ပါရမီျဖည့္စဥ္ အတိတ္ဘ၀ တစ္ခုမွာ ကဏွဆုိတဲ့ ရေသ့တစ္ပါး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကဏွရေသ့ အျဖစ္နဲ႔ ပါရမီေတြျဖည့္ကာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ အသားအလြန္ အမတန္ မည္းလြန္းလွတဲ့အတြက္ ကဏွလုိ႔ အမည္တြင္ပါတယ္။ ကဏွရေသ့ဟာ အက်င့္တရားေတြ အျပင္းအထန္ အားထုတ္တဲ့အတြက္ သိၾကားမင္းရဲ႕ ေက်ာက္ျဖာက ပူလာပါတယ္။ ေက်ာက္ျဖာပူေတာ့ သိၾကားမင္း မေနႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ရာထူးကုိ ယူမယ့္သူ ေပၚလာၿပီဆုိတာ သတိေပးသလုိ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လူ႔ျပည့္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ က်င့္ႀကံအားထုတ္မႈေတြ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနတဲ့ ကဏွရေသ့ကုိ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သိၾကားမင္းဟာ လူ႔ျပည့္ဆင္းၿပီး စုံးစမ္းပါတယ္။ ဒီရေသ့ ဘာလုိခ်င္လုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ အျပင္းအထန္ အားထုတ္ေနရတယ္ဆုိတာကုိ သိၾကားမင္း သိခ်င္ေနပုံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူ႔ျပည္သြားၿပီး စုံစမ္းေမးျမန္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သိၾကားမင္းဟာ ကဏွာရေသ့ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္ၿပီး သူသိခ်င္တာေတြ ေမးျမန္းစုံးစမ္းပါေတာ့တယ္။

“အရွင္ရေသ့… ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ က်င့္ႀကံအားထုတ္မႈေတြ အျပင္းအထန္ လုပ္ေနတာလဲ…၊ အရွင္ရေသ့ ဘာကုိလုိခ်င္လုိ႔လဲ…၊ ဘာေတြျဖစ္ခ်င္ၿပီး ဘာဆုေတြ လုိခ်င္လုိ႔လဲ… ဘာဆုေတြမ်ား ေတာင္းပါသလဲ…“ လုိ႔ သိၾကားမင္း စတင္ေမးျမန္း စုံစမ္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရားေလာင္း ကဏွရေသ့က…

“သိၾကားမင္း… င့ါမွာျဖစ္ပါရေစလုိ႔ တစ္ျခားဆုေတာင္းတာ မရွိပါဘူး…၊ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းတာေတာ့ ရွိပါတယ္“လုိ႔ ဘုရားေလာင္း ရေသ့က ေျဖၾကားပါတယ္။ ဒီအခါ သိၾကားမင္းက…

“အရွင္ရေသ့… ဘယ္လုိမျဖစ္ပါရေစနဲ႔“လုိ႔ ဆုေတာင္းပါသလဲ ဆုိတာကုိ ထပ္ေမးလုိ႔ ဘုရားေလာင္းရေသ့က
“သိၾကားမင္း… ငါေတာင့္တတာက ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တုိင္း ဘ၀တုိင္းမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေကာဓဆုိတဲ့ အမ်က္ထြက္မႈ၊ ေဒါသဆုိတဲ့ စိတ္ဆုိးစိတ္တုိမႈ၊ ေလာဘဆုိတဲ့ လုိခ်င္ရခ်င္မႈ၊ သမုဒယလုိ႔ေခၚတဲ့ ကပ္ၿငိတြယ္တာမႈ တဏွာ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လု႔ိပဲ ေတာင့္တပါတယ္” လုိ႔ အေျဖေပးလုိက္ေရာ သူမ်ားေတြ ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီလုိမျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းတဲ့ ကဏွရေသ့ရဲ႕ ဆုေတာင္းကုိ နားေထာင္ၿပီး သူ႔ေနရာအတြက္ စိတ္ခ်သြားရတဲ့ သိၾကားမင္း နတ္ျပည္ျပန္တက္ သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ကဏွရေသ့ရဲ႕ ေတာင့္တမႈ၊ ဆုေတာင္းမႈ၊ ႀကိဳးစားက်င့္ႀကံ အားထုတ္မႈေတြပါ။ ကဏွရေသ့က “ေကာဓ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔၊ ေဒါသ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔၊ ေလာဘမျဖစ္ပါရေစနဲ႔၊ ကပ္ၿငိတြယ္တာမႈ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔“တဲ့။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ေတာင့္တခ်က္ေလးေတြပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေကာဓဆုိတာ အမ်က္ကုိ ေျပာတာပါ။ တစ္စုံတစ္ဦးအေပၚမွာ တစ္စုံတစ္ခု အေပၚမွာ အျမင္မၾကည့္မႈ၊ အခဲမေၾကမႈ၊ မ်က္ေနမႈေတြဟာ ေကာဓပါပဲ။ ဒီလုိ ေကာဓဆုိတဲ့ အမ်က္ေလးေတြ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေပါက္ကဲြမႈေတြ ျဖစ္ကုန္တတ္ပါတယ္။ အမ်က္ႀကီးလာရင္ အခဲမေၾကမႈေတြလည္း ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီေကာဓေတြ ျဖစ္ေနသမွ် ဘ၀မွာ အဆင္မေျပမႈေတြ ကုိယ္စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါကုိသိလုိ႔ ဘုရားေလာင္း ရေသ့က ျဖစ္ေလရာဘ၀တုိင္းမွာ ေကာဓမျဖစ္ဖုိ႔ ေတာင့္တျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ကဏွရေသ့က “ေဒါသဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔“တဲ့။ မွန္ပါတယ္။ ေဒါသဟာ အလြန္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္ပါ။ ေဒါသရွိေနရင္ စိတ္ဆုိးစိတ္တုိမႈေတြ ခဏခဏ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ဆုိးစိတ္တုိမႈေတြ အားေကာင္းလာရင္ ေပါက္ကဲြတတ္ၿပီး အဆင္အျခင္မဲ့ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ “ေဒါေသာ အတၳံ န ဇာနာတိ“ဆုိတဲ့ စကားအတုိင္း ေဒါသျဖစ္လာရင္ အဆုိးအေကာင္း၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းကုိ မသိေတာ့ပါဘူး။ စိတ္လုိက္မာန္ပါ လုပ္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီအခါ ဒီေဒါသရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြက ေနာင္တတရားျဖစ္လာတတ္ၿပီး ေနာင္တရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ ေသာကဆုိတဲ့ စုိးရိမ္မႈ၊ ပရိေဒ၀ဆုိတဲ့ ငုိေၾကြးမႈ စတာေတြ ထပ္ေပၚလာေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္းရေသ့က ဒီလုိအႏၲရာယ္ႀကီးတဲ့ ေဒါသ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင့္တျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခု “ျဖစ္ေလရာ ဘ၀မွာ ေလာဘ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔“ ဆုိတဲ့ ကဏွရေသ့ရဲ႕ ေတာင့္တမႈဟာလည္း ေလာဘရဲ႕ ဆုိးႀကိဳးကုိ မလုိခ်င္ဘူးဆုိတာ ထင္ရွားလွပါတယ္။ သိတဲ့အတုိင္း ေလာဘကလည္း ရေလလုိခ်င္ေလျဖစ္ေနတာပါ။ အလုိကုိ မျပည့္ႏုိင္ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ အရဟတၱမဂ္ကုိ မရေသးသမွ် ေလာဘကုိ အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္ႏုိင္ေသးဘူးဆုိၿပီး ေလာဘေနာက္ လုိက္ေနလုိ႔ကလည္း မျဖစ္ျပန္ပါဘူး။ လုိခ်င္တပ္မက္တတ္တဲ့ ေလာဘဆုိတာဟာ ဆားငန္ေရ ေသာက္သလုိပဲ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပ ျဖစ္ေနတာပါ။ ရၿပီးရင္း ရခ်င္ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီလုိ လုိခ်င္ရခ်င္ေနတဲ့ အတြက္လည္း တရားသည္မတရားသည္ မသိ၊ မွားသည္မွန္သည္ မသိ ေလာဘရဲ႕ ခုိင္းေစမႈေနာက္ကုိ လုိက္လုပ္ေနမိ ျပန္ပါတယ္။ ေလာဘရဲ႕ သားေကာင္္ေတြ ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္။ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ တစ္ျဖည္းျဖည္း အပုိင္းအကန္႔ေလးေတြ လုပ္ေပးႏုိင္ပါမွ ေလာဘရဲ႕ ကၽြန္မျဖစ္မွာပါ။ ဒီလုိမွ မလုပ္ေပးရင္ လုိခ်င္တပ္မက္တတ္တဲ့ ေလာဘဟာ အဆုံးသတ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကဏွရေသ့က ေလာဘမျဖစ္ခ်င္တာပါ။

ဘုရားေလာင္းကဏွရေသ့ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ေတာင့္တခ်က္ တစ္ခုက “ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တုိင္းမွာ ကပ္ျငိတြယ္တာမႈ တဏွာ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔“ ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒီတဏွာကေတာ့ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ အဆုိးဆုံး ရန္သူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကပ္ၿငိတြယ္တာမႈ ဆုိတဲ့ တဏွာရဲ႕ အဖြင့္အတုိင္းပဲ ဒီတဏွာဟာ ကပ္ၿငိေစ၊ တြယ္တာေစပါတယ္။ အရာ၀တၱဳ တစ္ခုခုကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ တစ္ဦးဦးကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တြယ္တာမိၿပီဆုိရင္ေတာ့ ေနာက္ဆက္တဲြကေတာ့ ဒုကၡေတြခ်ည္းပါပဲ။ တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းေတြအထိ ျဖစ္ေပၚေစၿပီး ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းေၾကာင့္ပဲ မနာလုိမႈ ၀န္တုိမႈေတြ ျဖစ္ေစကုန္ပါတယ္။ မနာလုိမႈေတြ ၀န္တုိမႈေတြ ျဖစ္လာရင္ ၿငိမ္းခ်င္းမႈဆုိတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ပူေလာင္မႈ၊ ပင္ပန္းမႈေတြပဲ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေတြဟာ တဏွာဆုိတဲ့ ကပ္ၿငိတြယ္တာမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီတဏွာကုိ သံသရာ ခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ ပပဥၥတရားထဲမွာ ထည့္သြင္းၿပီး တဏွာ မာန ဒိ႒ိတုိ႔ရဲ႕ အေပါင္းအပါအျဖစ္ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တဏွာရဲ႕ ဒီလုိဆုိးႀကိဳးေတြကုိ သိေတာ္မူတဲ့အတြက္ ဘုရားေလာင္းကဏွ ရေသ့ဟာ ဒီတဏွာ မျဖစ္ဖုိ႔ ေတာင့္တျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အမ်ားက ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ ေတာင့္တေနၾက၊ ဆုေတာင္းေနၾကတာေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင့္တၿပီး က်င့္ႀကံအားထုတ္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ကဏွရေသ့ဘ၀ ျဖစ္စဥ္ေလးဟာ အလြန္အတုယူ လုိက္နာစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းဆုေတာင္း မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ပဲ ေတာင့္တေတာင့္တ အမွန္ေတာ့ ႏွစ္ခုလုံး ေတာင့္တတာေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ပါေစလုိ႔ ေတာင့္တမႈကေတာ့ သံသရာရွည္မႈကုိ ျဖစ္ေစတတ္ၿပီး မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ေတာင့္တမႈကေတာ့ လြတ္ေျမာက္မႈကုိ ဦးတည္ေစပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆုေတာင္းေန႔ဖုိ႔ထက္ လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံဖုိ႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီလုိ က်င့္ႀကံတဲ့အခါမွာသာ ဦးတည္ခ်က္ မွန္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ ကုသုိလ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္ေနၾကေပမယ့္ ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ လူ႔စည္းစိမ္ နတ္စည္းစိမ္ စတာေတြကုိ ရေစဖုိ႔ျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ဒီစည္းစိမ္ေတြကုိ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ေလာဘကင္းမႈ၊ ေဒါသကင္းမႈ၊ ေမာဟကင္းမႈ၊ နိဗၺာန္မ်က္ေမွာက္ျပဳမႈေတြကုိ ဦးတည္ပါတယ္။ ဒီဦးတည္ခ်က္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ပါရေစဆုိတာေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ဆုိတာကုိ ရည္ရြယ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လုိ႔ ရည္ရြယ္မႈကေတာ့ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ဦးတည္ခ်က္ေကာင္း ျဖစ္ေစပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေတာင့္တမႈ၊ ဆုေတာင္းမႈဟာ မေတာင့္တတတ္၊ မဆုေတာင္းတတ္ရင္ တဏွာရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မႈေၾကာင့္ ဘ၀သံသရာ ရွည္ၾကာမႈကုိသာ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါရေစလုိ႔ ဆုေတာင္းမႈျဖင့္ ဒုကၡတုိးမႈကုိ မျဖစ္ေစၾကဘဲ ဘုရားေလာင္း ကဏွရေသ့ ရည္ရြယ္ေတာင့္တ က်င့္ႀကံသလုိ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ေတာင့္တမႈျဖင့္သာ လြတ္ေျမာက္ရာအမွန္လမ္းကုိ အျမန္လွမ္းႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားသင့္လွပါေၾကာင္း…

Posted by ဘုန္းဘုန္း ဦး၀ိစိတၱ at 10:02:00 AM

Read more...