ဓမၼစၾကာပါဌ္နိသ် (ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္မူ)
ဆရေတာ္ဦးဗုဓ္မူ ဓမၼစၾကာစာအုပ္ကေလးပါဘုရား ဓမၼစၾကာပို႔ခ်ၾကတဲ့ဆရာေတာ္မ်ားအတြက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွအေထာက္အကူျပဳႏိုင္ေအာင္စကင္ဖတ္ျပီးတင္ေပးလုိက္ပါတယ္ဘုရား
http://www.mediafire.com/?0uyztdvy4z0
ကရုဏာလက္မ်ား ကမ္းလင့္ေပးပါ...
စား၀တ္ေနေရးအဆင္ေျပေစရန္ ဆန္အိတ္လွဴျခင္း ႏွင့္ အျခားလိုအပ္သည္မ်ား လွဴဒါန္းျခင္းတို႔ျဖင့္ လစဥ္ ေထာက္ပံ့သြားမည္ျဖစ္ပါသည္။ သီလရွင္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ေအာင္ျမင္စြာ ပညာသင္ၾကားႏိုင္ေရး အတြက္ အနီးကပ္စာျပေပးမည့္ ဆရာမ (၆) ဦးအား တစ္လလွ်င္ (၅) ေသာင္းက်ပ္ျဖင့္ ငွါးရမ္းေပးရန္ စီစဥ္ထားပါသည္။ ပညာေရးအလွဴအား ေစတနာရွင္မ်ားမွလည္း ပါ၀င္ လွဴဒါန္းႏိုင္ပါသည္။ ေကာက္ခံရရွိေသာ အလွဴေငြမ်ားအား ဘဏ္စာအုပ္ထားရွိ၍ ေငြစာရင္းရွင္းတမ္းအား လစဥ္ေဖာ္ျပသြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူမ်ား၏ မွတ္တမ္းမ်ားအား အလွဴရွင္မ်ားထံသို႔လည္း ေပးပို႔သြားပါမည္။
ပညာေရးအလွဴေတာ္ ႏႈိးေဆာ္ခ်က္
Friday, November 20, 2009
Buddha
 |  | |
 | ||
 |  |
| | |
| ||
| |
| | |
| ||
| |
| | |
| ||
| |
| | |
| ||
| |
| | |
| ||
| |
| | |
| ||
| |
Prev: သတိ
Read more...
မ်က္စိကိုဖြင့္ နားကိုစြင့္ေလာ
ယေန႔အခ်ိန္သည္ မည္သည့္ေလာကမွာမဆုိ သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ အျပိဳင္ၾကိဳးစားေသာ ေခတ္ႀကီးးတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔သည္ မ်က္စိကိုဖြင့္ နားကိုစြင့္လ်က္ အစဥ္္ႏိုးၾကားေနမွ ေတာ္ကာက်ေပမည္။ သို႔မဟုတ္ပါက အျခားသူတို႔၏ မ်က္ႏွာကို “ေမာ္ၾကည္ရမည္႔ဘဝ”သို႔ ေရာက္သြားေပလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အတိတ္က ျဖစ္စဥ္တုိ႔ကုိ ပိုင္းျခားေ၀ဘန္ကာ အေၾကာင္းယုတၱိရွာ၍ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကုိ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေပမည္။
ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနကိုလည္း အကဲခတ္မွသာလွ်င္ “ျပင္ပရန္စြယ္ အႏၱရာယ္” တို႔ကို နားလည္သိရွိၿပီး တြန္းလွန္ တားဆီးႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါေလာ။ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ဂါထာမႏၱရား ႐ြတ္ဆိုေန႐ုံမွ်ျဖင့့္ ျပင္ပ ရန္စြယ္ အႏၱရာယ္မွ ကင္းေဝးႏိုင္မည့္ “ေခတ္” မဟုတ္သည္ကေတာ့ ေသခ်ာလွေပ၏။
သမိုင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္းကလည္း “ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္သလဲ၊ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲ၊ ဘယ္လိုရလာဒ္ရွိသလဲ ဆိုတာကို သိရွိျခင္းျဖင့္ (တနည္း) သမိုင္းကို တတ္ထားျခင္းျဖင့္ မအဘူး၊ မညံ့ဘူး၊ အညာမခံရဘူးေပါ့ဗ်ာ”ဟု ေျပာၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။
ျမန္မာတို႔ တန္ခိုးအရွိန္အဝါ ေကာင္းခဲ့စဥ္က ပိုင္နက္ နယ္ေျမသည္ ယခုထက္က်ယ္ဝန္းခဲ့၏။ အေရွ႕ဘက္၌ ဆစ္ေဆာင္ ပႏၷား (တ႐ုတ္)၊ ဇင္းမယ္, အယုဒၶယ(ယိုးဒယား)၊ အေနာက္ဘက္၌ အာသံမဏိပူရ (အိႏၵိယ)၊ ပန္းဝါ, စစ္တေကာင္း (ဘဂၤလားေဒ့ရွ္) အရပ္ထိေအာင္ က်ယ္ျပန္႔ခဲ့၏။
ယင္းအနယ္နယ္ အရပ္ရပ္သို႔ အာဏာျဖန္႔က်က္ႏိုင္ခဲ့ေသာ အေနာ္ရထာ, က်န္စစ္သား, ဘုရင့္ေနာင္, မင္းႀကီးရန္ေနာင္, အေလာင္းဘုရား, ဗႏၶဳလစေသာ ျမန္မာ့အာဇာနည္တို႔၏ လက္႐ုံးသည္ အားက်ဖြယ္, အတုယူဖြယ္ ေကာင္းေလစြာ့။ မိမိတို႔ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ ယင္းနယ္ေျမတို႔သည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ သူတပါး၏ လက္ထဲသို႔ ေရာက္ သြားခဲ့ပါသနည္း။
ေၾကာင္သူေတာ္ ႀကီးကဲ့သို႔ ဟန္ေဆာင္ ေကာင္းလွေသာ ႏုိင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတပါးသား တို႔ကို ႐ုိးစင္းေသာ သေဘာထားျဖင့္ လက္ခံခဲ့ေသာေၾကာင့္ လည္း ေကာင္း (႐ုိးစင္းေသာ သေဘာထားကား ေမတၱာ မဟုတ္ေပ၊ ဖ်င္းအေသာ သေဘာတည္း)၊ ျမန္မာ့အမ်ိဳးသားတို႔သည္ ႏိုင္ငံတကာ အေျခ အေန အရပ္ရပ္ကို ေလ့လာရေကာင္းမွန္း မသိဘဲ အိမ္တြင္းပုန္းေနထိုင္နည္းကို က်င့္သုံးၾကေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း (ေလာေကာ သတၱာန မာေစေရာ၊ ကမၻာေလာကႀကီးသည္ မိမိတို႔၏ ဆရာ ျဖစ္၏)၊ လုံ႔လ ဝီရိယနည္း၍ အရာရာကို ေဝဘန္ ပိုင္းျခားသည့္ ဉာဏ္ပညာႏွင့္ အေျမာ္အျမင္ နည္းပါးမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း ( အပၸမေတၱာ ပမေတၱ သု, သုေတၱသု ဗဟုဇာဂေရာ၊ သတိ,ဝီရိယရွိသူတို႔က သတိမမူ ဂူမျမင္ ၾကသူတို႔အား ဝါးမ်ိဳ၍သြားၾကေပ၏) မိမိတို႔ ပိုင္နက္ နယ္ေျမတို႔သည္ သူတပါး၏လက္ထဲသို႔ ေရာက္သြားခဲ့ရေပသည္။
မိမိသည္ ဤႏိုင္ငံ၏ ပိုင္နက္ နယ္ေျမ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ တစ္ဘက္ႏိုင္ငံ၏ နယ္စပ္ေဒသသို႔ ေရာက္ခဲ့စဥ္က စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းသလိုလို ဘာလိုလိုႏွင့္ တစ္မ်ိဳးႀကီး ခံစားမိ၏။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရလွ်င္ ဇာတိေသြး, ဇာတိမာန္ မ်ား တက္ၾကြလာၿပီး ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို အားမလုိအားမရ ျဖစ္မိပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထဝီအေနအထားကို ၾကည့္လွ်င္ လူဦးေရ ထူထပ္လွေသာ ႏိုင္ငံႀကီးတို႔၏ အၾကား၌ တည္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ေနာင္အနာဂတ္မွာ အလြန္ ရင္ေလးစရာေကာင္းလွေပသည္။
ဤႏိုင္ငံ၏ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္၌ ကမၻာမွာ လူဦးေရအမ်ားဆုံး ႏိုင္ငံျဖစ္ေသာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံရွိ၏။ အေနာက္ေတာင္ဘက္၌ ဒုတိယလူဦးေရ အမ်ားဆုံးႏိုင္ငံ ျဖစ္ေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံရွိ၏။ လူဦးေရသန္း (၁၂ဝ)ေက်ာ္ရွိေသာ ဘဂၤလားေဒ႔ရွ္ႏိုင္ငံသည္လည္း အေနာက္ဘက္၌ ကပ္လ်က္ရွိေပသည္။
အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ေသာ ယင္း(၃)ႏိုင္ငံမွ လူတို႔သည္ သယံဇာတ ေပါၾကြယ္ဝေသာ ဤႏိုင္ငံသို႔ အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ ဝင္လာလွ်င္ သူတို႔၏ ျခယ္လွယ္မႈကိုခံရသျဖင့္ ႐ုိးသားေျဖာင့္မတ္ၾကေသာ ျမန္မာ့ တိုင္းရင္းသား တို႔သည္ ျမိ႕စြန္ျမိ႕ဖ်ား ဆင္ေျခဖုံးသို႔ ေရာက္သြားေပလိမ့္မည္။
ယေန႔မ်က္ေမွာက္၌ပင္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတို႔၏ အလယ္၌ လူမ်ိဳးျခား, ဘာသာျခားတို႔သည္သာလွ်င္ မင္းမူေနၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ အထူးအားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ရွိ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္၌ စားေသာက္ဆိုင္, ဆီဆိုင္, ကုန္စုံဆိုင္, ခရီးသည္တင္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ကားအသင္းတို႔၌ လူမ်ိဳးျခား, ဘာသာျခားတို႔၏ “အကၡရာစာလုံး”တို႔က တေျဖးေျဖးေနရာယူလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရွိေပသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္မ်ား အေနျဖင့္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ မေနသင့္ေတာ့။
ေထရဝါဒဗုဒၶသာသနာသည္လည္း ဇမၺဴဒီပါ (အိႏၵိယႏိုင္ငံ)၌ သာမက အေရွ႕ဘက္၌ အင္ဒိုနီးရွား, မေလးရွား, စကၤာပူ, ယိုး ဒယား, ျမန္မာ, လာအို, ကေမၺာဒီးယား, ဗီယက္နန္, ကိုရီးယား, ဂ်ပန္ထိေအာင္ ထြန္းလင္းခဲ့၏။ ေတာင္ဘက္၌- သီရိလကၤာ၊ အေနာက္ဘက္၌ - ပါကစၥတန္, အာဖဂန္နစၥတန္, တာကစၥတန္, တူရကီ, ႐ုရွားႏိုင္ငံ ဆိုက္ေဗးရီးယား၊ ေျမာက္ဘက္၌- စိန္႔တိုင္းငါးရပ္ျဖစ္ေသာ တိဘက္, ခိုတန္, ဘူတန္, တ႐ုတ္-ဆစ္ကင္နယ္မ်ားထိေအာင္ ဗုဒၶသာသနာသည္ ေနေရာင္ဝါသို႔ ေတာက္ပခဲ့ပါသည္။ “သာဓု” ေခၚသံတို႔ျဖင့္ သံသာသာ ဟစ္ေၾကြးခဲ့ေသာ ယင္းႏိုင္ငံတို႔သည္ ယေန႔မ်က္ေမွာက္ေခတ္၌ မည္သည့္ဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ကုန္သနည္း။
ဆရာေတာ္ ဦးမဟာရကၡိတ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ရဟႏၱာငါးရာတို႔ ကာဠကာရာမသုတၱန္ တရား ေဒသနာကို ေဟာၾကား၍ ေထရဝါဒမ်ိဳးေစ့ကို ႀကဲခ်ကာ သာသနာ ထြန္းလင္းေစခဲ့ရာျဖစ္ေသာ အာဖဂန္နစၥတန္ ႏိုင္ငံႏွင့္ တူရကီႏုိင္ငံတို႔၌ ယေန႔အခ်ိန္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ရွိပါေသး၏ေလာ။ စစ္တမ္းထုတ္ၾကည့္ပါ။
ဆရာေတာ္ ဦးမဇၩ ႏၱိကတို႔ အာသီဝိေသာပမ သုတၱန္ကို ေဟာၾကားခဲ့ေသာေၾကာင့္ “နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ”ျဖစ္ခဲ့ေသာ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံ၌ ေထရဝါဒ ဗုဒၶြဘာသာ ကိုးကြယ္သူ တစ္ေယာက္ကို ဒိဗၺစကၡဳ အဘိညာဥ္ျဖင့္ ရွာေဖြေတာင္မွ ေတြ႔ျမင္ဖို႔ရာ ခဲယဥ္းလွေပသည္။
ဗုဒၶြသာသနာ၏ အခ်က္အျခာ အက်ဆုံးျဖစ္ေသာ မဇၩိမေဒသအရပ္ (အိႏၵိယနယ္တခြင္)မွာပင္ ယေန႔အခ်ိန္အခါ၌ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ပိဋကတ္ သံုးပုံကို အရာမက ျပန္ေၾကာ့၍ အႏုလုံ ပဋိလုံ ေဟာေသာ္ လည္း သူတုိ႔၏ႏွလုံးသား၌ ဘုရားတည္ႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ကူေတာ့ေပ။
ယင္းကဲ့သုိ႔ ဖန္ရည္စြန္းေသာ သကၤန္းတို႔ျဖင္ ့ေအာင္လံတံခြန္ လႊင့္ထူခဲ့ရာျဖစ္ေသာ သာသနာ ထြန္းကားရာ နယ္ေျမတို႔၌ အဘယ့္ေၾကာင့္ ျမတ္ဘုရားသာသနာ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရသနည္း။ စဥ္းစားေစခ်င္ပါသည္။ သာသနာဝန္ထမ္းႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔က “ေထရဝါဒဓမၼ” မ်ားကို မထိန္းသိမ္းႏိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ တိုင္းတပါးသား ဘာသာျခားတို႔၏ ေႏွာက္ယွက္ ဖ်က္ဆီးမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေထရဝါဒဓမၼ နယ္ေျမမ်ားသည္ ဘာသာျခားနယ္ေျမမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကုိ ေတြ႕ရေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔သည္ ပထဝီအေနအထားႏွင့္ ျမန္မာ့သမုိင္း, သာသနာ့သမိုင္းတုိ႔ကုိ ေလ့လာသုံးသပ္ၿပီး ၀ံသာႏုစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳး, ဘာသာႏွင့္ သာသနာကို မကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ရေပမည္တကား။
----------------
အရွင္ေဒ၀ိႏၵာဘိ၀ံသ
(၂၀၊ ၁၁၊ ၂၀၀၉)
Read more...
ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနကိုလည္း အကဲခတ္မွသာလွ်င္ “ျပင္ပရန္စြယ္ အႏၱရာယ္” တို႔ကို နားလည္သိရွိၿပီး တြန္းလွန္ တားဆီးႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါေလာ။ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ဂါထာမႏၱရား ႐ြတ္ဆိုေန႐ုံမွ်ျဖင့့္ ျပင္ပ ရန္စြယ္ အႏၱရာယ္မွ ကင္းေဝးႏိုင္မည့္ “ေခတ္” မဟုတ္သည္ကေတာ့ ေသခ်ာလွေပ၏။
သမိုင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္းကလည္း “ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္သလဲ၊ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲ၊ ဘယ္လိုရလာဒ္ရွိသလဲ ဆိုတာကို သိရွိျခင္းျဖင့္ (တနည္း) သမိုင္းကို တတ္ထားျခင္းျဖင့္ မအဘူး၊ မညံ့ဘူး၊ အညာမခံရဘူးေပါ့ဗ်ာ”ဟု ေျပာၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။
ျမန္မာတို႔ တန္ခိုးအရွိန္အဝါ ေကာင္းခဲ့စဥ္က ပိုင္နက္ နယ္ေျမသည္ ယခုထက္က်ယ္ဝန္းခဲ့၏။ အေရွ႕ဘက္၌ ဆစ္ေဆာင္ ပႏၷား (တ႐ုတ္)၊ ဇင္းမယ္, အယုဒၶယ(ယိုးဒယား)၊ အေနာက္ဘက္၌ အာသံမဏိပူရ (အိႏၵိယ)၊ ပန္းဝါ, စစ္တေကာင္း (ဘဂၤလားေဒ့ရွ္) အရပ္ထိေအာင္ က်ယ္ျပန္႔ခဲ့၏။
ယင္းအနယ္နယ္ အရပ္ရပ္သို႔ အာဏာျဖန္႔က်က္ႏိုင္ခဲ့ေသာ အေနာ္ရထာ, က်န္စစ္သား, ဘုရင့္ေနာင္, မင္းႀကီးရန္ေနာင္, အေလာင္းဘုရား, ဗႏၶဳလစေသာ ျမန္မာ့အာဇာနည္တို႔၏ လက္႐ုံးသည္ အားက်ဖြယ္, အတုယူဖြယ္ ေကာင္းေလစြာ့။ မိမိတို႔ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ ယင္းနယ္ေျမတို႔သည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ သူတပါး၏ လက္ထဲသို႔ ေရာက္ သြားခဲ့ပါသနည္း။
ေၾကာင္သူေတာ္ ႀကီးကဲ့သို႔ ဟန္ေဆာင္ ေကာင္းလွေသာ ႏုိင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတပါးသား တို႔ကို ႐ုိးစင္းေသာ သေဘာထားျဖင့္ လက္ခံခဲ့ေသာေၾကာင့္ လည္း ေကာင္း (႐ုိးစင္းေသာ သေဘာထားကား ေမတၱာ မဟုတ္ေပ၊ ဖ်င္းအေသာ သေဘာတည္း)၊ ျမန္မာ့အမ်ိဳးသားတို႔သည္ ႏိုင္ငံတကာ အေျခ အေန အရပ္ရပ္ကို ေလ့လာရေကာင္းမွန္း မသိဘဲ အိမ္တြင္းပုန္းေနထိုင္နည္းကို က်င့္သုံးၾကေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း (ေလာေကာ သတၱာန မာေစေရာ၊ ကမၻာေလာကႀကီးသည္ မိမိတို႔၏ ဆရာ ျဖစ္၏)၊ လုံ႔လ ဝီရိယနည္း၍ အရာရာကို ေဝဘန္ ပိုင္းျခားသည့္ ဉာဏ္ပညာႏွင့္ အေျမာ္အျမင္ နည္းပါးမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း ( အပၸမေတၱာ ပမေတၱ သု, သုေတၱသု ဗဟုဇာဂေရာ၊ သတိ,ဝီရိယရွိသူတို႔က သတိမမူ ဂူမျမင္ ၾကသူတို႔အား ဝါးမ်ိဳ၍သြားၾကေပ၏) မိမိတို႔ ပိုင္နက္ နယ္ေျမတို႔သည္ သူတပါး၏လက္ထဲသို႔ ေရာက္သြားခဲ့ရေပသည္။
မိမိသည္ ဤႏိုင္ငံ၏ ပိုင္နက္ နယ္ေျမ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ တစ္ဘက္ႏိုင္ငံ၏ နယ္စပ္ေဒသသို႔ ေရာက္ခဲ့စဥ္က စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းသလိုလို ဘာလိုလိုႏွင့္ တစ္မ်ိဳးႀကီး ခံစားမိ၏။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရလွ်င္ ဇာတိေသြး, ဇာတိမာန္ မ်ား တက္ၾကြလာၿပီး ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို အားမလုိအားမရ ျဖစ္မိပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထဝီအေနအထားကို ၾကည့္လွ်င္ လူဦးေရ ထူထပ္လွေသာ ႏိုင္ငံႀကီးတို႔၏ အၾကား၌ တည္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ေနာင္အနာဂတ္မွာ အလြန္ ရင္ေလးစရာေကာင္းလွေပသည္။
ဤႏိုင္ငံ၏ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္၌ ကမၻာမွာ လူဦးေရအမ်ားဆုံး ႏိုင္ငံျဖစ္ေသာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံရွိ၏။ အေနာက္ေတာင္ဘက္၌ ဒုတိယလူဦးေရ အမ်ားဆုံးႏိုင္ငံ ျဖစ္ေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံရွိ၏။ လူဦးေရသန္း (၁၂ဝ)ေက်ာ္ရွိေသာ ဘဂၤလားေဒ႔ရွ္ႏိုင္ငံသည္လည္း အေနာက္ဘက္၌ ကပ္လ်က္ရွိေပသည္။
အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ေသာ ယင္း(၃)ႏိုင္ငံမွ လူတို႔သည္ သယံဇာတ ေပါၾကြယ္ဝေသာ ဤႏိုင္ငံသို႔ အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ ဝင္လာလွ်င္ သူတို႔၏ ျခယ္လွယ္မႈကိုခံရသျဖင့္ ႐ုိးသားေျဖာင့္မတ္ၾကေသာ ျမန္မာ့ တိုင္းရင္းသား တို႔သည္ ျမိ႕စြန္ျမိ႕ဖ်ား ဆင္ေျခဖုံးသို႔ ေရာက္သြားေပလိမ့္မည္။
ယေန႔မ်က္ေမွာက္၌ပင္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတို႔၏ အလယ္၌ လူမ်ိဳးျခား, ဘာသာျခားတို႔သည္သာလွ်င္ မင္းမူေနၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ အထူးအားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ရွိ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္၌ စားေသာက္ဆိုင္, ဆီဆိုင္, ကုန္စုံဆိုင္, ခရီးသည္တင္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ကားအသင္းတို႔၌ လူမ်ိဳးျခား, ဘာသာျခားတို႔၏ “အကၡရာစာလုံး”တို႔က တေျဖးေျဖးေနရာယူလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရွိေပသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္မ်ား အေနျဖင့္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ မေနသင့္ေတာ့။
ေထရဝါဒဗုဒၶသာသနာသည္လည္း ဇမၺဴဒီပါ (အိႏၵိယႏိုင္ငံ)၌ သာမက အေရွ႕ဘက္၌ အင္ဒိုနီးရွား, မေလးရွား, စကၤာပူ, ယိုး ဒယား, ျမန္မာ, လာအို, ကေမၺာဒီးယား, ဗီယက္နန္, ကိုရီးယား, ဂ်ပန္ထိေအာင္ ထြန္းလင္းခဲ့၏။ ေတာင္ဘက္၌- သီရိလကၤာ၊ အေနာက္ဘက္၌ - ပါကစၥတန္, အာဖဂန္နစၥတန္, တာကစၥတန္, တူရကီ, ႐ုရွားႏိုင္ငံ ဆိုက္ေဗးရီးယား၊ ေျမာက္ဘက္၌- စိန္႔တိုင္းငါးရပ္ျဖစ္ေသာ တိဘက္, ခိုတန္, ဘူတန္, တ႐ုတ္-ဆစ္ကင္နယ္မ်ားထိေအာင္ ဗုဒၶသာသနာသည္ ေနေရာင္ဝါသို႔ ေတာက္ပခဲ့ပါသည္။ “သာဓု” ေခၚသံတို႔ျဖင့္ သံသာသာ ဟစ္ေၾကြးခဲ့ေသာ ယင္းႏိုင္ငံတို႔သည္ ယေန႔မ်က္ေမွာက္ေခတ္၌ မည္သည့္ဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ကုန္သနည္း။
ဆရာေတာ္ ဦးမဟာရကၡိတ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ရဟႏၱာငါးရာတို႔ ကာဠကာရာမသုတၱန္ တရား ေဒသနာကို ေဟာၾကား၍ ေထရဝါဒမ်ိဳးေစ့ကို ႀကဲခ်ကာ သာသနာ ထြန္းလင္းေစခဲ့ရာျဖစ္ေသာ အာဖဂန္နစၥတန္ ႏိုင္ငံႏွင့္ တူရကီႏုိင္ငံတို႔၌ ယေန႔အခ်ိန္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ရွိပါေသး၏ေလာ။ စစ္တမ္းထုတ္ၾကည့္ပါ။
ဆရာေတာ္ ဦးမဇၩ ႏၱိကတို႔ အာသီဝိေသာပမ သုတၱန္ကို ေဟာၾကားခဲ့ေသာေၾကာင့္ “နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ”ျဖစ္ခဲ့ေသာ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံ၌ ေထရဝါဒ ဗုဒၶြဘာသာ ကိုးကြယ္သူ တစ္ေယာက္ကို ဒိဗၺစကၡဳ အဘိညာဥ္ျဖင့္ ရွာေဖြေတာင္မွ ေတြ႔ျမင္ဖို႔ရာ ခဲယဥ္းလွေပသည္။
ဗုဒၶြသာသနာ၏ အခ်က္အျခာ အက်ဆုံးျဖစ္ေသာ မဇၩိမေဒသအရပ္ (အိႏၵိယနယ္တခြင္)မွာပင္ ယေန႔အခ်ိန္အခါ၌ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ပိဋကတ္ သံုးပုံကို အရာမက ျပန္ေၾကာ့၍ အႏုလုံ ပဋိလုံ ေဟာေသာ္ လည္း သူတုိ႔၏ႏွလုံးသား၌ ဘုရားတည္ႏုိင္ဖုိ႔ မလြယ္ကူေတာ့ေပ။
ယင္းကဲ့သုိ႔ ဖန္ရည္စြန္းေသာ သကၤန္းတို႔ျဖင္ ့ေအာင္လံတံခြန္ လႊင့္ထူခဲ့ရာျဖစ္ေသာ သာသနာ ထြန္းကားရာ နယ္ေျမတို႔၌ အဘယ့္ေၾကာင့္ ျမတ္ဘုရားသာသနာ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရသနည္း။ စဥ္းစားေစခ်င္ပါသည္။ သာသနာဝန္ထမ္းႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔က “ေထရဝါဒဓမၼ” မ်ားကို မထိန္းသိမ္းႏိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ တိုင္းတပါးသား ဘာသာျခားတို႔၏ ေႏွာက္ယွက္ ဖ်က္ဆီးမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေထရဝါဒဓမၼ နယ္ေျမမ်ားသည္ ဘာသာျခားနယ္ေျမမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကုိ ေတြ႕ရေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔သည္ ပထဝီအေနအထားႏွင့္ ျမန္မာ့သမုိင္း, သာသနာ့သမိုင္းတုိ႔ကုိ ေလ့လာသုံးသပ္ၿပီး ၀ံသာႏုစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳး, ဘာသာႏွင့္ သာသနာကို မကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ရေပမည္တကား။
----------------
အရွင္ေဒ၀ိႏၵာဘိ၀ံသ
(၂၀၊ ၁၁၊ ၂၀၀၉)
လူတို႔ရဲ႕ အရိုးကို ေစတီ တည္ေကာင္းပါသလား
အေမး။ ။ အရွင္ဘုရား……… ရုပ္ရွင္မင္းသား တစ္ဦးရဲ႕ အရိုးျပာနဲ႔ ေစတီတည္မယ္လို႔ၾကားမိပါတယ္ အဲ့ဒါပုတုဇဥ္လူသားတစ္ဦးရဲ႕ အရိုးျပာနဲ႔ေစတီတည္ေကာင္းပါသလား ဘုရား။
ပိုင္မင္းဦး
USA
အေျဖ။ ။ ေလာကမွာ ေစတီ တည္ၿပီး ကိုးကြယ္သင့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ (၄)မ်ဴိးရွိပါတယ္။ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ ၊ ရဟႏၱာ ၊ စၾကာ၀ေတးမင္း တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရယ္၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၱာမ်ားက ကိုးကြယ္သင့္တဲ့အတြက္ ထားပါေတာ့၊ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးသာျဖစ္တဲ့ စၾကာ၀ေတးမင္းက ဘာျပဳလုိ႔ ေစတီ တည္ၿပီး ကိုးကြယ္သင့္သလဲဆိုရင္ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက လူတို႔ရဲ႕ စီးပြားခ်မ္းသာမႈကို ေဆာင္ရြက္ေပးနိုင္ၿပီး တရားနဲ႔အညီ အုပ္ခ်ဴပ္မင္းလုပ္ေနသူလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကမွာ စၾကာ၀ေတးမင္းဟာ တစ္ဦးသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အံ့ၾသဖြယ္ရာလည္းျဖစ္၊ ထူးျခားတဲ့ အရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေစတီ တည္ၿပီး ကိုးကြယ္သင့္တဲ့ အထဲမွာ စၾကာ၀ေတးမင္းတစ္ဦးလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။
(ဒီ၊ ၂၊ ၁၁၇-၈။ အံ၊၁။ ၇၆၊၅၆၇။ အံ၊႒၊ ၂၊ ၅၁)
ယခုအခါ ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတာ္မ်ား ဆရာေတာ္မ်ားအား “အရိုးအိုးေစတီ” တည္ထားၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သီလရွိတဲ့ ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ အရိုးကို အရိုးအိုးေစတီအျဖင့္ တည္ထားဖို႔ဘုရားရွင္က ခြင့္ျပဳခဲ့မယ္ဆိုရင္ သီလရွိတဲ့ ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတာ္မ်ား မေရမတြက္နုိင္ ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွပါတယ္။
ပုထုဇဥ္အရွင္ျမတ္မ်ား ပ်ံေတာ္မူတဲ့အခါ အရိုးအိုးေစတီ တည္ၾကမယ္ဆိုရင္ ေနရာအႏွံ႕ မေရမတြက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလြန္းလွပါတယ္။ ဒိလိုသာဆိုရင္ လူေတြ ကိုးကြယ္နိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က သီလရွိတဲ့ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတာ္မ်ား ပ်ံေတာ္မူရင္ အရိုးအိုးေစတီ တည္ထားဖို႔ အခြင့္ မေပးခဲ့ပါဘူး။ (အံ၊႒၊၂၊၅၁)
လူသာမာန္ဆိုရင္ေတာ့ ဆိုဘြယ္ရာ မရွိေတာ့ပါ။
Read more...
ပိုင္မင္းဦး
USA
အေျဖ။ ။ ေလာကမွာ ေစတီ တည္ၿပီး ကိုးကြယ္သင့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ (၄)မ်ဴိးရွိပါတယ္။ သမၼာသမၺဳဒၶဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ ၊ ရဟႏၱာ ၊ စၾကာ၀ေတးမင္း တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရယ္၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၱာမ်ားက ကိုးကြယ္သင့္တဲ့အတြက္ ထားပါေတာ့၊ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးသာျဖစ္တဲ့ စၾကာ၀ေတးမင္းက ဘာျပဳလုိ႔ ေစတီ တည္ၿပီး ကိုးကြယ္သင့္သလဲဆိုရင္ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက လူတို႔ရဲ႕ စီးပြားခ်မ္းသာမႈကို ေဆာင္ရြက္ေပးနိုင္ၿပီး တရားနဲ႔အညီ အုပ္ခ်ဴပ္မင္းလုပ္ေနသူလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကမွာ စၾကာ၀ေတးမင္းဟာ တစ္ဦးသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အံ့ၾသဖြယ္ရာလည္းျဖစ္၊ ထူးျခားတဲ့ အရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေစတီ တည္ၿပီး ကိုးကြယ္သင့္တဲ့ အထဲမွာ စၾကာ၀ေတးမင္းတစ္ဦးလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။
(ဒီ၊ ၂၊ ၁၁၇-၈။ အံ၊၁။ ၇၆၊၅၆၇။ အံ၊႒၊ ၂၊ ၅၁)
ယခုအခါ ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတာ္မ်ား ဆရာေတာ္မ်ားအား “အရိုးအိုးေစတီ” တည္ထားၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သီလရွိတဲ့ ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ အရိုးကို အရိုးအိုးေစတီအျဖင့္ တည္ထားဖို႔ဘုရားရွင္က ခြင့္ျပဳခဲ့မယ္ဆိုရင္ သီလရွိတဲ့ ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတာ္မ်ား မေရမတြက္နုိင္ ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွပါတယ္။
ပုထုဇဥ္အရွင္ျမတ္မ်ား ပ်ံေတာ္မူတဲ့အခါ အရိုးအိုးေစတီ တည္ၾကမယ္ဆိုရင္ ေနရာအႏွံ႕ မေရမတြက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလြန္းလွပါတယ္။ ဒိလိုသာဆိုရင္ လူေတြ ကိုးကြယ္နိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က သီလရွိတဲ့ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတာ္မ်ား ပ်ံေတာ္မူရင္ အရိုးအိုးေစတီ တည္ထားဖို႔ အခြင့္ မေပးခဲ့ပါဘူး။ (အံ၊႒၊၂၊၅၁)
လူသာမာန္ဆိုရင္ေတာ့ ဆိုဘြယ္ရာ မရွိေတာ့ပါ။
က်မ္းျပဳရျခင္းအေၾကာင္းရင္း
http://www.kannifoundation.orgမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
ဤသမထယာနိက ၀ိပႆနာျဖတ္လမ္း အာနာပါနသ႐ုပ္ျပဋီကာ လက္စဲြက်မ္းကို ခမ္းခမ္းနားနား ႐ုပ္ပံုအေျမာက္အျမားႏွင့္ ေရးသားရျခင္းအေၾကာင္းမွာ ေက်းဇူးရွင္၊ ကႏၷီၿမိဳ႕၊ ေရႊသိမ္ေတာ္ေတာရဆရာေတာ္ဘုရား ေရးသားေတာ္မူအပ္ေသာ ေယာဂိပါရဂူက်မ္း၊ သစၥပါရဂူက်မ္း၊ ၀ဋၬပါရဂူက်မ္း၊ အာနာပါနပါရဂူက်မ္း၊ ေရႊဘိုၿမိဳ႕၊ ပုသိမ္ေတာေက်ာင္းဆရာေတာ္ အရွင္ဗုဒၶ၀ံသေထရ္ေရးသားေသာ ေယာဂိပါရဂူက်င့္စဥ္က်မ္းတို႔တြင္ ေဖာ္ျပထားခ်က္မ်ားကို ေယာဂီအေပါင္းတို႔ ခဲရာခဲဆစ္ အဖုအထစ္မရွိဘဲ ေကာင္းစြာလိုက္နာက်င့္ၾကံႏိုင္ၾကေစရန္ ေရးသားရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ခဲရာခဲဆစ္ အဖုအထစ္ဟူသည္မွာ သံသရာ၀ဋ္မွာ ကၽြတ္လြတ္လိုၾကသျဖင့္ အာနာပါနစေသာ သမထ၊ ၀ိပႆနာတရားမ်ားကို က်င့္ၾကံၾကရာတြင္ အားထုတ္သူေယာဂီတို႔က တရားကိုယ္တရားကြက္ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ လိုေနေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ခရီးမေပါက္ျဖစ္တတ္ၾကရေပသည္။ ထိုသို႔မျဖစ္ဘဲ အာ႐ံုသေဘာမွန္ကန္မွသာ မဂ္ဖိုလ္နိဗၶာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳရေပမည္။
ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က ၾကီးခါမွ ရဟန္းျပဳရေသာ ေတာထြက္အရွင္တစ္ပါးကို ျမတ္စြာဘုရားက ဥဒယဗၺယ-ျဖစ္ပ်က္တရားကို ေပးသနားေတာ္မူလတ္ေသာ္ ထိုရဟန္းသည္ ဂဂၤါျမစ္ကမ္းမွ ေအးခ်မ္းေသာေက်ာက္ျဖာထက္တြင္ ေရျပင္ကိုၾကည့္ရင္း ငါးလာရွာေသာ ဗ်ိဳင္းအေပၚတြင္ စိတ္ေရာက္လွ်က္ ဥဒယဗၺယ(ျဖစ္-ပ်က္)မွ ဥဒကဗက (ေရ-ဗ်ိဳင္း)ဟု အာ႐ံုေရာက္သြားေတာ့သည္။ ထိုသို႔ အာ႐ံုလဲြသြားေသာေၾကာင့္ တရားမရျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ မမွားမယြင္း ေျဖာင့္စင္းေတာ္မူၾကပါေစ။
အမွန္တကယ္လိုခ်င္လွသျဖင့္ ဤနည္းမ်ားအတိုင္း အားထုတ္ၾကပါေသာ္လည္း တရားမေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ပါလွ်င္ ဆရာ၏အထံသို႔ အျမန္ဆံုး လာေရာက္၍ စံုစမ္းေမးျမန္းေတာ္မူၾကပါ။ ၉-ရက္ႏွင့္အၿပီး အားထုတ္နည္းကို ေပးအပ္ပါမည္။ ဤေနရာ၌ အထူးမွာလိုသည္မွာ စာကိုဖတ္၍ အားထုတ္ရျခင္းထက္ ဆရာႏွင့္အားထုတ္ျခင္းက ပိုေကာင္းပါသည္။
ထိုအေၾကာင္းႏွင့္စပ္၍ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က ဇာတ္ေၾကာင္းတစ္ခုကို တင္ျပလုိပါသည္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါက သံဃာ့ဂိုဏ္းၾကီးမ်ားကို ပရိယတ္စာေပမ်ားကို ပို႔ခ်ေနေသာ မဟာသီ၀မေထရ္ၾကီးသည္ မိမိပို႔ခ်လိုက္ေသာ တရားမ်ားျဖင့္ ရဟႏၱာျဖစ္သြားၾကသူမ်ားရွိေသာ္လည္း မိမိကိုယ္တိုင္မူကား တရားမရျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ `မိမိသည္ စာတတ္ေပတတ္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အားထုတ္လိုက္လွ်င္ ခဏခ်င္း တရားထူးရလိမ့္မည္´ဟု အထင္ၾကီးေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ တပည့္ရဟႏၱာမ်ားခ်ည္း သံုးေသာင္းေက်ာ္ရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ေနာင္ေသာအခါ မိမိကိုယ္တိုင္ အားထုတ္ၾကည့္ေသာအခါ တစ္ေန႔ရလိမ့္ႏိုးႏိုး၊ တစ္ညရလိမ့္ႏိုးႏိုး အားထုတ္ပါေသာ္လည္း တစ္ႏွစ္မရ၊ ႏွစ္ႏွစ္မရ၊ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀-တုိင္တိုင္ အားထုတ္ၿပီး သံုးခါငိုၿပီးေနာက္မွ တရားရခဲ့သကဲ့သို႔ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ သတိျပဳသင့္ပါသည္။
Read more...
ဤသမထယာနိက ၀ိပႆနာျဖတ္လမ္း အာနာပါနသ႐ုပ္ျပဋီကာ လက္စဲြက်မ္းကို ခမ္းခမ္းနားနား ႐ုပ္ပံုအေျမာက္အျမားႏွင့္ ေရးသားရျခင္းအေၾကာင္းမွာ ေက်းဇူးရွင္၊ ကႏၷီၿမိဳ႕၊ ေရႊသိမ္ေတာ္ေတာရဆရာေတာ္ဘုရား ေရးသားေတာ္မူအပ္ေသာ ေယာဂိပါရဂူက်မ္း၊ သစၥပါရဂူက်မ္း၊ ၀ဋၬပါရဂူက်မ္း၊ အာနာပါနပါရဂူက်မ္း၊ ေရႊဘိုၿမိဳ႕၊ ပုသိမ္ေတာေက်ာင္းဆရာေတာ္ အရွင္ဗုဒၶ၀ံသေထရ္ေရးသားေသာ ေယာဂိပါရဂူက်င့္စဥ္က်မ္းတို႔တြင္ ေဖာ္ျပထားခ်က္မ်ားကို ေယာဂီအေပါင္းတို႔ ခဲရာခဲဆစ္ အဖုအထစ္မရွိဘဲ ေကာင္းစြာလိုက္နာက်င့္ၾကံႏိုင္ၾကေစရန္ ေရးသားရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ခဲရာခဲဆစ္ အဖုအထစ္ဟူသည္မွာ သံသရာ၀ဋ္မွာ ကၽြတ္လြတ္လိုၾကသျဖင့္ အာနာပါနစေသာ သမထ၊ ၀ိပႆနာတရားမ်ားကို က်င့္ၾကံၾကရာတြင္ အားထုတ္သူေယာဂီတို႔က တရားကိုယ္တရားကြက္ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ လိုေနေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ခရီးမေပါက္ျဖစ္တတ္ၾကရေပသည္။ ထိုသို႔မျဖစ္ဘဲ အာ႐ံုသေဘာမွန္ကန္မွသာ မဂ္ဖိုလ္နိဗၶာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳရေပမည္။
ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က ၾကီးခါမွ ရဟန္းျပဳရေသာ ေတာထြက္အရွင္တစ္ပါးကို ျမတ္စြာဘုရားက ဥဒယဗၺယ-ျဖစ္ပ်က္တရားကို ေပးသနားေတာ္မူလတ္ေသာ္ ထိုရဟန္းသည္ ဂဂၤါျမစ္ကမ္းမွ ေအးခ်မ္းေသာေက်ာက္ျဖာထက္တြင္ ေရျပင္ကိုၾကည့္ရင္း ငါးလာရွာေသာ ဗ်ိဳင္းအေပၚတြင္ စိတ္ေရာက္လွ်က္ ဥဒယဗၺယ(ျဖစ္-ပ်က္)မွ ဥဒကဗက (ေရ-ဗ်ိဳင္း)ဟု အာ႐ံုေရာက္သြားေတာ့သည္။ ထိုသို႔ အာ႐ံုလဲြသြားေသာေၾကာင့္ တရားမရျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ မမွားမယြင္း ေျဖာင့္စင္းေတာ္မူၾကပါေစ။
အမွန္တကယ္လိုခ်င္လွသျဖင့္ ဤနည္းမ်ားအတိုင္း အားထုတ္ၾကပါေသာ္လည္း တရားမေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ပါလွ်င္ ဆရာ၏အထံသို႔ အျမန္ဆံုး လာေရာက္၍ စံုစမ္းေမးျမန္းေတာ္မူၾကပါ။ ၉-ရက္ႏွင့္အၿပီး အားထုတ္နည္းကို ေပးအပ္ပါမည္။ ဤေနရာ၌ အထူးမွာလိုသည္မွာ စာကိုဖတ္၍ အားထုတ္ရျခင္းထက္ ဆရာႏွင့္အားထုတ္ျခင္းက ပိုေကာင္းပါသည္။
ထိုအေၾကာင္းႏွင့္စပ္၍ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က ဇာတ္ေၾကာင္းတစ္ခုကို တင္ျပလုိပါသည္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါက သံဃာ့ဂိုဏ္းၾကီးမ်ားကို ပရိယတ္စာေပမ်ားကို ပို႔ခ်ေနေသာ မဟာသီ၀မေထရ္ၾကီးသည္ မိမိပို႔ခ်လိုက္ေသာ တရားမ်ားျဖင့္ ရဟႏၱာျဖစ္သြားၾကသူမ်ားရွိေသာ္လည္း မိမိကိုယ္တိုင္မူကား တရားမရျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ `မိမိသည္ စာတတ္ေပတတ္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အားထုတ္လိုက္လွ်င္ ခဏခ်င္း တရားထူးရလိမ့္မည္´ဟု အထင္ၾကီးေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ တပည့္ရဟႏၱာမ်ားခ်ည္း သံုးေသာင္းေက်ာ္ရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ေနာင္ေသာအခါ မိမိကိုယ္တိုင္ အားထုတ္ၾကည့္ေသာအခါ တစ္ေန႔ရလိမ့္ႏိုးႏိုး၊ တစ္ညရလိမ့္ႏိုးႏိုး အားထုတ္ပါေသာ္လည္း တစ္ႏွစ္မရ၊ ႏွစ္ႏွစ္မရ၊ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀-တုိင္တိုင္ အားထုတ္ၿပီး သံုးခါငိုၿပီးေနာက္မွ တရားရခဲ့သကဲ့သို႔ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ သတိျပဳသင့္ပါသည္။
ယံုရမလိုလို - အရွင္ပညာသီဟ
အယူသည္းတယ္ပဲဆိုဆို အတိတ္နိမိတ္ကို ယံုတယ္ပဲ ေျပာေျပာ၊ အျဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခု မွတ္မွတ္ရရ ရွိခဲ့ပါသည္။
စာေရးသူအေနျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ ထူးျခားသည္ဟု ယူဆမိသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မွတ္တမ္းတင္လို၍ ပကၡဒိန္တြင္ ေရးျခစ္ မွတ္ထားေလ့ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္တခ်ိန္ ပကၡဒိန္အေဟာင္းမ်ားကို ျပန္ၾကည့္သည့္အခါ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ မွတ္မိ သိရွိရသည္။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ကတည္းက အေမရိကန္ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာအသင္းႀကီးကို နယူးဂ်ာစီ မဟာစည္ သတိပ႒ာန္ရိပ္သာအတြင္း ေစတီေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေဆာင္ တည္ေဆာက္ရန္ ျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းအဖြဲ႕မွ ခြင့္ျပဳခ်က္ ေပးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေငြေရးေၾကးေရး အေျခအေနအရ အေဆာက္အဦႏွစ္ခုလံုးကို တၿပိဳင္တည္း တည္ေဆာက္ရန္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အသင္းအေနျဖင့္ ေစတီေတာ္ တည္ေဆာက္မႈကို ပထမပိုင္း လုပ္ငန္းအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ကာ ေက်ာင္းေဆာင္တည္ေဆာက္မႈကို ဒုတိယပိုင္း လုပ္ငန္းအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ရန္ စီမံခဲ့ၾကသည္။
ေစတီေတာ္အတြက္ အခက္အခဲ
ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္မႈကို ႀကိဳးစား အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ရာ ဗိသုကာရွာရသည္မွာ လြယ္ကူလွသည္ မဟုတ္။
အသက္သာဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးျဖင့္ ေစတီေတာ္ပံု ရရွိရန္ ဗိသုကာရွာေဖြရာ ျမန္မာ၊ သီရိလကၤာ၊ အေမရိကန္ လူမ်ိဳးမ်ား စံုလွသည္။
ဗိသုကာအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲကာ ေစတီေတာ္ပံု ထြက္လာေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ဗိသုကာမ်ားက ၿပီးျပတ္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္မေပးႏိုင္ၾကေပ။
ပထမဦးဆံုး မိမိတို႔ တည္ေဆာက္လိုသည့္ ေစတီေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေဆာင္ကို အင္ဂ်င္နီယာ ေမာင္ေအးခိုင္၊ ဗိသုကာ ဦးထင္ၿမိဳင္တို႔၏ အကူအညီျဖင့္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ထုတ္ၾကည့္ၾကသည္။
ဆရာေတာ္မ်ား၏ သေဘာထားကို ရယူကာ သူတို႔က ေစတီကို ေက်ာင္းေဆာင္၏ ထိပ္တြင္ ထား၍ ေက်ာင္းေဆာင္ႏွင့္ ေစတီေတာ္ကို တြဲကာ ပံုဆြဲျပခဲ့ၾကပါသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵက,က ေစတီကို သီးသန္႔ ေဆာက္လိုသည့္ ဆႏၵရွိသည့္အတြက္ ေစတီေအာက္ခံတြင္ ခန္းမ ပါရွိေသာ ေစတီပံုကို ျပင္ဆင္၍ အဆြဲခိုင္းပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၉ ရက္တြင္ အေမရိကန္လူမ်ိဳး တိဘက္ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဗိသုကာ စတီဗင္ကိုင္လီကို တရားဝင္ ငွားရမ္းကာ ဦးထင္ၿမိဳင္ႏွင့္ လက္တြဲ၍ ေဆာင္႐ြက္ေစခဲ့ပါသည္။
ေစတီေတာ္အတြက္ စတီဗင္ကိုင္လီႏွင့္ ညိႇႏိႈင္း ေဆာင္႐ြက္ေနစဥ္အတြင္း ဦးထင္ၿမိဳင္သည္ အေရွ႕တီေမာႏိုင္ငံသို႔ အလုပ္ျဖင့္ ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားရရာ ေအဘီဘီေအအသင္းက ဦးထင္ၿမိဳင္အား ကူညီေဆာင္႐ြက္မႈအတြက္ ေဒၚလာသံုးေထာင္ကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးလိုက္ပါသည္။
ဦးထင္ၿမိဳင္ ဆက္လက္၍ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေသာအခါ ထိုစဥ္က ေအဘီဘီေအ၏ အတြင္းေရးမႉးျဖစ္သူ ဦးလွဖူးက အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္ကို ေစတီေတာ္ တည္ေဆာက္ရာတြင္ ကူညီရန္ ေအဘီဘီေအအသင္းႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္သည္ ေစတီေတာ္ တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းတြင္ ေငြေၾကး တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မယူဘဲ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္႐ြက္ေပးေနပါသည္။
ဗိသုကာ စတီဗင္ကိုင္လီသည္ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ဗိသုကာ ကိုေက်ာ္မင္းတို႔၏ အကူအညီျဖင့္ ေစတီေတာ္၏ အေသးစိတ္ ဖြဲ႕စည္း ဆက္စပ္မႈပံုကို ဆက္လက္ ေရးဆြဲခဲ့သည္။ ေအဘီဘီေအအသင္းက ထိုလုပ္ငန္းအတြက္ စတီဗင္ကိုင္လီကို ေဒၚလာ သံုးေသာင္း ေပးခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူသည္ တည္ေဆာက္မႈ စတင္ႏိုင္ေအာင္ ေစတီေတာ္ပံုစံကို အၿပီးသတ္ ေရးဆြဲေပးရန္ ၾကန္႔ၾကာ ေႏွာင့္ေႏွးေနပါသည္။
ထိုအခက္အခဲကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ရန္ ေဒါက္တာၾကည္တင့္ေမာ္မွတဆင့္ ဆက္သြယ္၍ ဆန္ဖရန္စစၥကိုတြင္ ေနထိုင္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးၾကည္ျမင့္ေမာ္ကို အကူအညီေတာင္းရာ လုပ္ခမယူဘဲ တတ္ႏိုင္သမွ် အကူအညီ ေပးခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူေနထိုင္ရာအရပ္ႏွင့္ ေစတီတည္မည့္ေနရာ နယူးဂ်ာစီမွာ အလွမ္းေဝးလြန္းလွသျဖင့္ အဖြဲ႕ႏွင့္ ဆက္သြယ္ လုပ္ကိုင္ရာတြင္ အခက္အခဲ ရွိေနျပန္ရာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာသည္အထိ ေစတီေတာ္၏ အေသးစိတ္ ဖြဲ႕စည္း ဆက္စပ္မႈပံုမွာ မၿပီးႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ထိုေၾကာင့္ သူ၏ ကူညီမႈကို ရပ္ဆိုင္းခဲ့ရျပန္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵကမွတဆင့္ သီရိလကၤာ အင္ဂ်င္နီယာ မစၥတာ အာနႏၵာ-ဒီ-ေဆးလ္ဗားကို ထိုကိစၥအတြက္ အကူအညီ ေတာင္းျပန္ရာ လုပ္ခမယူဘဲ အကူအညီေပးပါမည္ဟု မစၥတာအာနႏၵာက ေလွ်ာက္ထားၿပီး လုပ္ငန္းကို ဆက္လက္ ေဆာင္႐ြက္ပါသည္။
မူလ ရည္မွန္းထားသည့္ ေစတီေတာ္၏ ပံုစံမွာ ေစတီေအာက္ေျခတြင္ တရားအားထုတ္၊ ဘုရားဝတ္ျပဳႏိုင္သည့္ ခန္းမအက်ယ္ ထည့္သြင္း ေဆာက္လုပ္မည့္ ပံုစံ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုပံုစံအတိုင္း ေဆာက္လုပ္သည့္အခါ ဘုရားပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေျမသားမ်ား ၿပိဳမက်ေစရန္ ထိန္းထားရမည့္ နံရံမ်ား တည္ေဆာက္ကာ ထပ္မံ ေျမႀကီး ျဖည့္ရပါမည္။ ထိုလုပ္ငန္း လုပ္ေဆာင္ရန္ ေငြေၾကးအေျမာက္အျမား အသံုးျပဳရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအေျခအေနကို ၾကည့္၍ အသံုးမဝင္ဘဲ ေျမဖို႔ျခင္းျဖင့္ ေငြကုန္မည့္အစား အသံုးဝင္သည့္ အေဆာက္အဦ ခန္းမတစ္ခု ရရွိေစရန္ ေျမသားထိန္းနံရံမ်ား ေဆာက္ရမည့္ အတိုင္းအတာအထိ ေျမေအာက္ ခန္းမႀကီး ထပ္မံထည့္ကာ ေစတီေတာ္ပံု ေရးဆြဲမည့္ အစီအစဥ္ကို အဖြဲ႕အား ေျပာျပသည္။ အဖြဲ႕က သေဘာတူသျဖင့္ လုပ္ခမယူဘဲ သူ႔အစီအစဥ္ကို ပံုစံထုတ္ ေရးဆြဲခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း မစၥတာအာနႏၵာမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥျဖင့္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔ အၿပီးအပိုင္ ျပန္သြားေသာအခါ ေဆာက္လုပ္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္သည္အထိ အေသးစိတ္ ေရးဆြဲရမည့္ ေစတီေတာ္ပံုစံမွာ မၿပီးျပတ္ဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့ျပန္ပါသည္။
နယူးဂ်ာစီေက်ာင္းကို ဝင္ထြက္ သြားလာ တရားအားထုတ္သူ မစၥတာေပါလ္ေမာ႐ိုးကို စာေရးသူက အကူအညီေတာင္းခဲ့ရာ အခမဲ့ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ေပးပါမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ အဖြဲ႕ႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ စတီဗင္ကိုင္လီထံမွ ေရးဆြဲၿပီးသား ပံုမ်ားကို မစၥတာေပါလ္ေမာ႐ိုးအား ေပးလိုက္သည္။
ေပါလ္ေမာ႐ိုးက ယခင္ ဗိသုကာမ်ား ထည့္သြင္း ေရးဆြဲထားေသာ ေျမသားထိန္းနံရံ ေဆာက္၍ ေျမဖို႔မည့္အစား ေတာင္ကုန္းမို႔မို႔သဏၭာန္ ဖန္တီးကာ ထိုကုန္းေပၚတြင္ ေစတီတည္ရန္ အၾကံေပးသည္။
ထိုအခ်က္ကို အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ေအဘီဘီေအအသင္းက သေဘာတူခဲ့သည္။
ထို႔ျပင္ ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္မႈကိစၥကို အဓိက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏိုင္သူတို႔က ေစတီေအာက္ေျခတြင္ အာ႐ုံခံတန္ေဆာင္း မထည့္ေတာ့ဘဲ ေျမစိုက္ေစတီကိုပဲ တည္ေဆာက္ရန္ ဆံုးျဖတ္၍ မစၥတာေပါလ္ေမာ႐ိုးကို အေရးဆြဲခိုင္းသည္။
မစၥတာေပါလ္ေမာ႐ိုးက ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနမွ အင္ဂ်င္နီယာႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ယခင္ ဗိသုကာမ်ား ေရးဆြဲထားသည္ကို အေျခခံ၍ ေျမစိုက္ေစတီေတာ္ပံုကို ေရးဆြဲေပးသည္။
သူသည္ လုပ္ငန္းအတြက္ ပိုမို ေကာင္းမြန္သည့္ ပံုေဖာ္မႈ အယူအဆတြင္ ေကာင္းမြန္ေသာ္လည္း အေသးစိတ္ ေရးဆြဲရာတြင္ အားနည္းသျဖင့္ အၿပီးသတ္ရန္ ၾကန္႔ၾကာေနပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ လုပ္ေဆာင္မႈကို အဖြဲ႕မွ ရပ္တန္႔ခဲ့ရျပန္သည္။
ေပါလ္ေမာ႐ိုးကို လုပ္အားခ ေဒၚလာ ၉,၀၀၀ ေပးလိုက္ရပါသည္။
မစၥတာေပါလ္ေမာ႐ိုးႏွင့္ အလုပ္မျဖစ္ေသာအခါ နယူးေယာက္မွ ကာစေနဒ ဗိသုကာ ကုမၸဏီထံ အလုပ္အပ္ႏွံရသည္။
ဦးေမာင္ေမာင္၊ ကိုေက်ာ္မင္းတို႔၏ အကူအညီျဖင့္ ဗိသုကာအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔က အဆင့္ဆင့္ တိုး၍ ေရးဆြဲၿပီးသည့္ ေစတီပံုကို ကာစေနဒဗိသုကာကုမၸဏီက တည္ေဆာက္ရန္ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရသည္အထိ အၿပီးသတ္ ေရးဆြဲေပးသည္။ ေစတီေတာ္အတြက္ ထိုကုမၸဏီႏွင့္ ဆက္သြယ္ လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ ေဒၚလာ ရွစ္ေသာင္းကိုးေထာင္ ကုန္က်ပါသည္။
ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္း စတင္ရန္ ျမိဳ႕နယ္ေဆာက္လုပ္ေရးဌာနမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရေသာအခါ အေျခခံ အၾကမ္းထည္ ေဆာက္လုပ္မည့္ ကုမၸဏီကို ရွာေဖြ ေခၚယူရ၏။ ေစတီေတာ္မွာ ထူးျခားသည့္ အေဆာက္အဦ ျဖစ္ေနသျဖင့္ လုပ္ကုိင္ရန္ စိတ္ဝင္စားသူ နည္းပါးလွသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စားသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ K & R ကုမၸဏီႏွင့္ပင္ စတင္ လုပ္ကိုင္ရေတာ့၏။ လက္ရာႏွင့္ ေပးရသည့္ေစ်းကို အေက်နပ္ႀကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း လုပ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ လုပ္ေပးသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရမလို ျဖစ္ေန၏။
ေစတီေတာ္ အၾကမ္းထည္ၿပီးေသာအခါ အေခ်ာသတ္ဖို႔ လုိလာျပန္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေစတီေတာ္ကို အေခ်ာသတ္ ပံုေဖာ္ေပးဖို႔ ပညာရွင္မ်ားကို လက္လွမ္း မီွသမွ် ႀကိဳးပမ္း ရွာေဖြရျပန္သည္။ လြယ္ကူလွသည္ မဟုတ္။ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာပညာရွင္မ်ားကို ေခၚယူ ျပသၾကည့္၏။ အၾကံဉာဏ္ေတာင္း၏။ အကူအညီေတာင္း၏။ အလုပ္အပ္ရန္ စီစဥ္၏။ သို႔ေသာ္ အထင္ႏွင့္ လက္ေတြ႕တြင္ ပါစင္ေအာင္ လြဲသျဖင့္ ေနာက္ဆံုး အခင္(ကိုေလး)ႏွင့္ပင္ စခန္းသြားရန္ စီစဥ္ရေတာ့သည္။
ေစတီေတာ္ အေခ်ာသတ္ေရးအတြက္ ကိုအခင္ အလုပ္ဝင္ႏိုင္ရန္ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္၊ ကိုေက်ာ္မင္း၊ ကိုသိန္းဝင္း၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္မိုး၊ ကိုဝင္းေမာ္၊ ကိုေက်ာ္သူျမတ္၊ ကိုထြန္းထြန္း၊ ကိုေစာၾကင္၊ ကိုမင္းမင္း စသူတို႔က လိုအပ္သည့္ ပန္းခ်ီ ပန္းခက္မ်ား ဆြဲျခင္း၊ ပံုေဖာ္ျခင္း၊ ပံုစံခြက္ ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ပံုေလာင္းျခင္း စသည္မ်ား ျပဳလုပ္ကာ ဝိုင္းဝန္း ကူညီ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစတီေတာ္မွာ ယခု ေတြ႕ျမင္ရသည့္ အတိုင္းအတာထိ ၿပီးစီးေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
ေစတီေတာ္ႀကီး အၿပီးသတ္ရန္ ေလွကား လက္ရန္းမ်ား တပ္ဆင္ျခင္း၊ ေက်ာက္ျပားခင္းျခင္း၊ ေစတီအရံေလးမ်ား အၿပီးသတ္ တည္ေဆာက္ျခင္း၊ ေစတီပလႅင္ႏွင့္ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေလးမ်ားအတြက္ ကႏုတ္ပန္းမ်ား တပ္ဆင္ျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္မီးသြယ္တန္း တပ္ဆင္ျခင္း စသည့္ လုပ္ေဆာင္စရာမ်ား မ်ားစြာ က်န္ရွိပါေသးသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္အတြက္ အခက္အခဲ
ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္ေနစဥ္အတြင္း ဒုတိယအဆင့္ျဖစ္သည့္ ေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ရန္ ကိစၥကို မစတင္ႏိုင္ခဲ့ပါ။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ပါမစ္ခ်ေပးစဥ္က အၾကမ္းထည္အေနျဖင့္သာ ေက်ာင္းေဆာင္ပံုစံကို တင္ျပထားခဲ့ရာ ေဆာက္လုပ္သည့္အခါ အခန္းဖြဲ႕ျခင္း၊ ေရပိုက္သြယ္ျခင္း၊ မီးႀကိဳးသြယ္ျခင္း၊ အပူအေအးအတြက္ စီမံျခင္း၊ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းထားျခင္း စသည့္ အရာမ်ားကို အေသးစိတ္ ထည့္သြင္း ေရးဆြဲၿပီး ထပ္မံ တင္ျပရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းေဆာင္အတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ထည့္သြင္း၍ အၿပီးသတ္ ေရးဆြဲရန္ ဗိသုကာရွာေသာအခါ စတီဗင္ကုိင္လီကိုပင္ အလုပ္အပ္ရန္ စီမံခဲ့မိျပန္သည္။
အေၾကာင္းမွာ သူ႔အေနျဖင့္ ေစတီေတာ္ပံုသည္ ခက္ခဲ၍ အၿပီး မေရးဆြဲႏိုင္သည္ ျဖစ္ရမည္။ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦကေတာ့ သာမန္ ႐ိုး႐ိုး ျဖစ္၍ မခက္ခဲေလာက္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦ ပံုဆြဲခကို အျခားသူအား ေပးမည့္အစား စီမံကိန္းစကတည္းက စိတ္ရွည္စြာျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ေသာ သူ႔ကို ေပးသင့္သည္၊ ေပးမည္ဟု အဖြဲ႕က ဆံုးျဖတ္သည္။
အျခား အေၾကာင္းတစ္ခုမွာ ကာစေနဒဗိသုကာကုမၸဏီက ေက်ာင္းအေဆာက္အဦ ပံုဆြဲခအတြက္ ေဒၚလာ တစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္း ေတာင္း၍ စတီဗင္ကိုင္လီက ေဒၚလာ ေလးေသာင္းသာ ေတာင္းသည္။ ေစ်းအလြန္ ကြာလြန္းလွသျဖင့္လည္း စတီဗင္ကိုင္လီကို အလုပ္အပ္ႏွံခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ သံုးႏွစ္ၾကာသည့္တိုင္ သူသည္ အလုပ္ကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္မေပးျပန္ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ ေအဘီဘီေအအသင္းအတြက္ အခက္အခဲႏွင့္ ၾကံဳရျပန္သည္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေႏြရာသီ အေျခခံဗုဒၶဘာသာသင္တန္းအၿပီး ဆရာ၊ မိဘႏွင့္ သင္တန္းသူ သင္တန္းသား ကေလးမ်ား စုေပါင္း ဆြမ္းကပ္၊ တရားေဟာ၊ တရားနာကာ စကားစျမည္ေျပာၾကရာ ေဒါက္တာၾကည္စိုးက “ကေလးေတြ စာသင္ေနစဥ္အတြင္း ကေလးမိဘေတြက တရားထိုင္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားသည္။
“ေအး … ကေလးေတြ နည္းတုန္းက ဟိုဘက္ေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြကို စာသင္၊ လူႀကီးေတြက ဒီဘက္ ဓမၼာ႐ုံမွာ ဘုရားဝတ္တက္၊ တရားထိုင္တာ လုပ္ခဲ့တယ္။ ခု ကေလးေတြက မ်ား၊ အတန္းေတြကိုလည္း ခြဲၿပီး သင္ရေတာ့ ေနရာမလံုေလာက္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနရာအတြက္ အခက္အခဲ မရွိေအာင္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းေဆာင္ေဆာက္ဖို႔ စီမံေနတာလဲ ေက်ာင္းေဆာင္ပံုစံဆြဲဖို႔ ဗိသုကာ အခက္အခဲက ရွိေနျပန္တယ္”လို႔ စာေရးသူက ျပန္ေျပာျပသည္။
ထိုအခါ ကေလးမိဘတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ကိုေအာင္သန္းက “တပည့္ေတာ္တို႔က အားလံုး အဆင္ေျပေနတယ္ ထင္တာ။ ဒီလို အခက္အခဲေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို မသိဘူး။ တပည့္ေတာ္ ညီတဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိတယ္။ ဒဲရစ္ခ်ိဳ တဲ့။ အေမရိကားမွာ ဗိသုကာပညာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးတာပဲ။ အရွင္ဘုရား သိမွာပါ။ ဦးေစာဟုန္ရဲ႕ သားပါ။ သူ အကူအညီေပးႏိုင္မလား မေျပာတတ္ဘူး။ တပည့္ေတာ္ သူ႔ကို ေမးၾကည့္ၿပီး အရွင္ဘုရားကို ေျပာပါမယ္”ဟု ေလွ်ာက္ထားသည္။
တေန႔တြင္ စာေရးသူထံ ဒဲရစ္ခ်ိဳ လာ၍ ဆြဲၿပီးသား ေက်ာင္းပံုစံ စသည္တို႔ကို ေတာင္းယူ ၾကည့္သည္။ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီရန္လည္း ေျပာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ကို အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ ဦးေမာင္ေမာင္က အဖြဲ႕ကို တင္ျပ၍ ဗိသုကာ ဒဲရစ္ခ်ိဳအား ေက်ာင္းပံုစံဆြဲရန္ ေဒၚလာ ႏွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ျဖင့္ အလုပ္အပ္ႏွံခဲ့သည္။ လုပ္အားခထဲမွ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ေအဘီဘီေအအသင္းအား ျပန္၍ လႉဒါန္းသျဖင့္ သူယူေသာ လုပ္အားခမွာ ေဒၚလာ တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္ပံုစံကို ျပင္
ဒဲရစ္ခ်ိဳႏွင့္ ဦးေမာင္ေမာင္တို႔ ညိႇႏိႈင္း တိုင္ပင္၍ ေက်ာင္းေဆာင္အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ကို ျပင္ဆင္သည္။
ျပင္ဆင္ခ်က္မ်ားမွာ - ေအာက္ထပ္ရွိ အေဆာင္ႏွစ္ခုၾကား အက်ယ္အဝန္းကို တစ္ေပတိုးခ်ဲ႕ျခင္း၊ ေလွကား ေလးခုအစား ႏွစ္ခုသာ ထည့္ျခင္း၊ ေလွကားမ်ားကို ဝရန္တာဘက္ ထုတ္လိုက္ျခင္း၊ ဝရန္တာကို ေလးေပ ရွစ္လက္မအစား ေျခာက္ေပ တိုးခ်ဲ႕ျခင္း၊ အေပၚထပ္တြင္ အိမ္သာမ်ား ထပ္မံ ထည့္ျခင္း၊ ေျမေအာက္ခန္းကို မူလက အေဆာင္တစ္ခု၏ ေအာက္မွာသာ ထားၿပီး၊ ယခု အေဆာင္ႏွစ္ခုစလံုး၏ ေအာက္တြင္ ထည့္ထားျခင္း၊ ယခင္က ဟင္းလင္းပြင့္ေနေသာ ေတာင္ဘက္ႏွင့္ ေျမာက္ဘက္ဝရန္တာကို အလံုပိတ္ကာျခင္း စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။
ပါမစ္ ထပ္မံေလွ်ာက္ရ၊ ကန္႔ကြက္ၾက
ေက်ာင္းေဆာင္ပံုစံ ဆြဲၿပီးေသာအခါ ျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနသို႔ မိမိတို႔ စီမံကိန္းကို ေရွ႕ေနႏွင့္ တင္သြင္း ေလွ်ာက္ထားရသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ကို လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က ခ်ေပးၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိတို႔အေနျဖင့္ ေက်ာင္းေဆာင္ပံုစံကို ပိုမို ေကာင္းမြန္ေအာင္ အသံုးဝင္ေအာင္ အထက္ပါအတိုင္း ျပင္ဆင္လိုက္သျဖင့္ ျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနသို႔ ထပ္မံ တင္ျပရျခင္း ျဖစ္သည္။
မိမိတို႔ တင္ျပခ်က္အတြက္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား၏ သေဘာထားကို သိရန္ ျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနမွ ၂၀၀၉ ခု ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ပထမအႀကိမ္ အစည္းအေဝး ေခၚသည္။
မိမိတို႔ ေက်ာင္းႏွင့္ ေပႏွစ္ရာ အကြာအေဝး အတြင္းရွိ အိမ္မ်ားကို ေရွ႕ေနမွတဆင့္ စာပို႔၍ အသိေပးရသည္။
ပထမအစည္းအေဝးတြင္ အိမ္နီးနားခ်င္း မိသားစု ႏွစ္စု လာ၍ ေျပာဆို တိုင္တန္းၾကသည္။
ပထမ မိသားစုက “ေျမကြက္အသစ္ ေနရာကို ဘာလုပ္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ရွိသလဲ၊ သစ္ပင္စိုက္ေပးပါ၊ … စသည္ျဖင့္” ေတာင္းဆိုသည္။ သူတို႔အိမ္အတြက္ အကာအကြယ္ရရန္ မိမိတို႔ကို သစ္ပင္စိုက္ေပးရမည္ဟု ေတာင္းဆိုျခင္းသည္ တရားမွ်တမႈ မရွိေပ။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔ကိစၥ ၿပီးေျမာက္ေရးအတြက္ စိုက္ေပးပါမည္ဟု ကတိေပးရသည္။
ေနာက္မိသားစုကေတာ့ “သူ႕အိမ္နားကပ္ရက္က အိမ္တြင္ လူအဝင္အထြက္ မ်ားေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းႏွင့္ လူအဝင္အထြက္ အကူးအသန္းမ်ား ရွိေၾကာင္း၊ ဒါဟာ နယ္ခ်ဲ႕လာတာျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ တိုင္တန္း ေျပာဆိုသည္။
“သူ႔အိမ္နီးခ်င္းႏွင့္ ေက်ာင္းသည္ အတူတူ မဟုတ္၊ သီးျခားျဖစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ႀကိမ္သာ မိမိတို႔ ေက်ာင္းမွ လူအမ်ား အသံုးျပဳေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ေျဖၾကားေသာ္လည္း လက္မခံသျဖင့္ သီးျခားျဖစ္ေၾကာင္း သိသာထင္ရွားေစရန္ ျခံစည္း႐ိုးကာေပးမည္ဟု ကတိေပးလိုက္ရသည္။
ပထမအႀကိမ္ အစည္းအေဝးတြင္ စာေရးသူ၊ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵက၊ ဦးေသာဘန၊ ဦးေစာဝင္း၊ ဒဲရစ္ခ်ိဳ၊ ဦးေမာင္ေမာင္၊ ေဒၚျမတ္ျမတ္၊ မစၥတာေပါလ္ပါ့စဝသ္၊ ေရွ႕ေနတို႔ တက္ေရာက္ နားေထာင္ၾကသည္။
အစည္းအေဝးအၿပီးတြင္ ကန္႔ကြက္ ေျပာဆိုမႈမ်ားေၾကာင့္ ေအဘီဘီေအအသင္းအေနျဖင့္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈ ျဖစ္ခဲ့သည္။
စာေရးသူအေနျဖင့္ ၁၉၉၇-၉၉ ခုႏွစ္မ်ားက ျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာန အစည္းအေဝးမ်ားတြင္ အေတြ႕အၾကံဳ ရွိၿပီးသား ျဖစ္၍ ပူပန္မႈ မျဖစ္ခဲ့ပါ။
အေၾကာင္းမွာ လက္ရွိေနရာကို အဓိက ဘာသာေရးဌာနအျဖစ္ တင္ျပ ေတာင္းဆိုရာ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရၿပီးသားျဖစ္သည့္အျပင္ အေဆာက္အဦမွာလည္း ခြင့္ျပဳခ်က္ေပးၿပီးသားျဖစ္သည္ကို သိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
မိမိတို႔ ေပးထားသည့္ ကတိအတိုင္း သစ္ပင္စိုက္ျခင္း၊ ျခံစည္း႐ိုးကာျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ျခင္း ရွိ,မရွိ ေစာင့္ၾကည့္မည္ဟု ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနက ေျပာကာ ေနာက္တႀကိမ္ ဒုတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးကို ၂၀၀၉ ခု စက္တင္ဘာလ ၃ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပရန္ ရက္ခ်ိန္းေပးလိုက္သည္။
ေပးထားသည့္ ကတိအတိုင္း သစ္ပင္ အပင္သံုးဆယ္ေက်ာ္ စိုက္ရ၍ ေအဘီဘီေအအသင္းအေနျဖင့္ ေငြ ခုနစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွစ္ေထာင္နီးပါး အကုန္အက် ခံလိုက္ရသည္။
ျခံစည္း႐ိုး ကာလိုက္ရသျဖင့္ ေငြ ရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ကိုးေထာင္နီးပါး အကုန္အက် ခံရျပန္သည္။
ထို႔အျပင္ အစည္းအေဝးေခၚတိုင္း ျမိဳ႕နယ္သို႔ ေငြ ႏွစ္ေထာင္နီးပါးခန္႔ တင္သြင္းရျပန္သည္။
ေရွ႕ေနခကလည္း နာရီအလိုက္ ေပးရသည္မို႔ အေကာင္အထည္ မျမင္ရဘဲ ကုန္က်ေနရသည့္ေငြမွာ နည္းလွသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။
ဒုတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးသို႔ စာေရးသူ မတက္ေရာက္ဘဲ၊ ဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵက၊ ဦးေသာဘန၊ ဦးစိန္ျမင့္၊ ေဒၚလီလီေဌး၊ ဦးေမာင္ေမာင္၊ ေရွ႕ေနတို႔ တက္ေရာက္ နားေထာင္ၾကသည္။
တဆင့္စကား ၾကားရသည္မွာ ေနာက္ထပ္ အိမ္နီးနားခ်င္း မိသားစုမွ (ေက်ာင္းႏွင့္ကပ္ရက္၊ ေရကူးကန္ရွိေသာ အိမ္) အမ်ိဳးသမီးက “ေက်ာင္းျခံစည္း႐ိုးတြင္ မတ္တတ္ရပ္၍ က်င္ငယ္စြန္႔ေနေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးကို ႐ိုက္ထားသည့္ ဓာတ္ပံုကို အဖြဲ႕သို႔ တင္ျပကာ သူ႕မွာ ဆယ့္သံုးႏွစ္အ႐ြယ္ သမီးရွိေၾကာင္း၊ အလြန္ပူပန္ရေၾကာင္း၊ ကားမ်ား ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းက ျမက္ခင္းေပၚ ရပ္ေၾကာင္း၊ ညအခ်ိန္ ကားမီး သူတို႔အိမ္ထိုးေၾကာင္း၊ ေနာက္တင္ျပရန္ ဓာတ္ပံုေပါင္း ရာခ်ီရွိေၾကာင္း စသည္ စသည္”ကို တိုင္တန္း ေျပာဆိုသည္ဟု သိရသည္။
ထို႔အျပင္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကို လာေရာက္ ကန္႔ကြက္ရန္ စည္း႐ုံးေနသည့္ အန္ေထာ္နီထရိန္နာက စပီကာ (ဘူးလ္ဟြန္း) အသံုးျပဳ၍ ေျပာဆို ေၾကညာေနသည့္ပံုကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕၍ ဘုတ္အဖြဲ႕ဝင္မ်ားအား ေဝငွကာ အသံဆူညံေၾကာင္းကို တုိင္တန္း ေျပာဆိုသည္ဟု သိရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္က အခ်ိဳ႕ အခ်က္အလက္မ်ားကို ျပန္လည္ ရွင္းလင္း တင္ျပသည့္အခါ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနမွ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားအေနျဖင့္ နားလည္ လက္ခံသည္ဟု သိရပါသည္။
စာေရးသူအေနျဖင့္ တခ်ိဳ႕ တိုင္တန္းမႈသည္ ဆီေလ်ာ္ သင့္ျမတ္မႈရွိေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕ တိုင္တန္းမႈသည္ အဓိပၸာယ္ မရွိဟု ယူဆကာ စိတ္ပ်က္မိသည္မွတပါး မိမိတို႔ ကိစၥအတြက္ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရမည္ကို မစိုးရိမ္ပါ။
ဒုတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝး အၿပီးတြင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မေပးေသးဘဲ တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးအတြက္ ၂၀၀၉ ခု ေအာက္တိုဘာ ၁ ရက္ေန႔ကို ခ်ိန္းဆိုလိုက္ျပန္သည္။
အတိတ္နိမိတ္ဆိုတာ တကယ္လား
တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝး မတိုင္မီ တစ္ရက္တြင္ စာေရးသူအေနျဖင့္ ပထမအႀကိမ္ အစည္းအေဝးရက္ကို ပကၡဒိန္တြင္ မွတ္တမ္း မတင္ရေသးသျဖင့္ ပကၡဒိန္ကို လွန္၍ ယေန႔ အစည္းအေဝးရွိသည္ ဟု ေရးျခစ္ မွတ္သားရာ ပထမအႀကိမ္ အစည္းအေဝးရက္ျဖစ္သည့္ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ေရးမွတ္ရမည့္အစား စာ႐ြက္အလွန္မွားကာ ႏိုဝင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔ ေနရာတြင္ ေရးမွတ္မိလိုက္သည္။
ေနာက္မွ ပကၡဒိန္ထိပ္ရွိ လအမည္ ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ရာ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ကာ ေရးမွတ္ၿပီးသည္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ၿပီး မွင္ျဖင့္ ေရးျခစ္ ဖ်က္မိျပန္သည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို အတိတ္နိမိတ္ေကာက္ကာ “ဟ… တတိယအႀကိမ္နဲ႔ မၿပီးေသးဘဲ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အစည္းအေဝး သြားရဦးမွာပါလား။ ဇာတ္လမ္းက ရွည္ေနဦးမွာပါလား။ အဆင္ေျပမွ ေျပပါ့မလား”ဟု ေတြးေတာ ပူပန္မိလိုက္သည္။
ထို႔အျပင္ ပထမအႀကိမ္ အစည္းအေဝး ညမတိုင္မီ ထိုေန႔ နံနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ရာ ေက်ာင္းဝင္း၏ ျခံစည္း႐ိုး ငုတ္တုိင္တြင္ ဗိုက္စူးဝင္ၿပီး သမင္တစ္ေကာင္ ေသေနသည္ကို ေတြ႕ရ၍ ျမဴနီစီပယ္ဌာနကို ေခၚၿပီး အရွင္းခိုင္းရသည္။
ပထမ သမင္အေသေကာင္ကို ရွင္းၿပီးလို႔မွ မၾကာေသးမီ ေနာက္သမင္တစ္ေကာင္ ေက်ာင္းအဝင္ဝတြင္ ေသေနတာ ေတြ႕ရျပန္ေတာ့ “ဒီေန႔ည ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာန အစည္းအေဝးသြားရမွာ တယ္ နိမိတ္မေကာင္းပါလား၊ ဘာျပႆနာေတြ ၾကားရမလဲ”ဟု စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္မိပါသည္။
ေစတီေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေဆာင္ေဆာက္ရန္ ေငြမျပည့္စံုေသး၍ ေႏွာင့္ေႏွးေနသည္ကို ေဗဒင္ဆရာတစ္ဦးက အျဖဴေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ဒီေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ရွိေနတယ္။ အဲဒီေကာင္ေတြ ေႏွာက္ယွက္ေနလို႔ ၾကေနတာ ဟု ဆိုခဲ့ဖူးသည္။ အျဖဴေကာင္ႏွစ္ေကာင္ဆိုသည္မွာ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ အန္ေထာ္နီထရိန္နာႏွင့္ အျခား (အမည္မသိရသည့္) အန္ေထာ္နီမ်ား ျဖစ္ေနမလားဟု မဆီမဆိုင္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္သံုးႏွစ္ခန္႔က ၾကားခဲ့ရသည့္ စကားကိုလည္း ျပန္လည္ သတိရမိျပန္ေသးသည္။
မၿပီးျပတ္ေသး၊ တတိယအစည္းအေဝး
တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးမတိုင္မီတြင္ ျခံစည္း႐ိုးကာျခင္း၊ သစ္ပင္စိုက္ျခင္းတို႔ကို ၿပီးစီးေအာင္ အလ်င္အျမန္ လုပ္၍ မိမိတို႔ ေဆာင္႐ြက္ၿပီးသည္မ်ားကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ကာ တတိယအစည္းအေဝးတြင္ တင္ျပသည္။
ဒုတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးအၿပီးတြင္ ေရွ႕ေနက ဦးေမာင္ေမာင္ကို “မင္းတို႔အဖြဲ႕က အစည္းအေဝးလာတာ နည္းလိုက္တာ၊ မူဆလင္ ဗလီေဆာက္ဖို႔ တင္ျပတုန္းကဆို အခန္းကို ျပည့္ေနတာပဲ၊ ငါတို႔ဘက္က လူမ်ားရင္ အျခားတဘက္က သိပ္မေျပာရဲဘူးေပ့ါကြ၊ လူရႏိုင္သမွ် လာေအာင္ ေခၚခဲ့ပါ”ဟု ေျပာလာသည္။
အစည္းအေဝးက်င္းပခ်ိန္မွာ ည ၈ နာရီ ျဖစ္ၿပီး မိမိတို႔ကိစၥကို ေနာက္ဆံုး ၉ နာရီေလာက္မွ ေဆာင္႐ြက္ရာ ည ၁၁ နာရီေက်ာ္မွ အစည္းအေဝးၿပီးသျဖင့္ မိမိ၏ ဒကာ ဒကာမမ်ား လာေရာက္ရန္ အခက္အခဲရွိမည္ကို ေတြး၍ ေခၚရမွာ အားနာသျဖင့္ စာေရးသူက ဒကာ ဒကာမမ်ားကို အစည္းအေဝးလာရန္ မေခၚခဲ့မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးတြင္ က်န္းမာေရးအေျခအေနအရ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵက မတက္ေရာက္ႏိုင္ဘဲ၊ စာေရးသူ၊ ဦးေသာဘန၊ ဦးေမာင္ေမာင္၊ ေဒၚျမတ္ျမတ္၊ ေဒါက္တာခင္ေမာင္၊ ဦးေစာႏိုင္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္မိုး၊ ေဒၚေမႊး၊ မစၥတာေပါလ္ပါ့စဝသ္၊ မစၥတာေကဗင္၊ ေရွ႕ေနတို႔ တက္ေရာက္ နားေထာင္ၾကသည္။
ထိုအစည္းအေဝးတြင္ မိမိတို႔၏ ေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ေရးကို အဓိက ကန္႔ကြက္ေနသည့္ အန္ေထာ္နီထရိန္နာဆိုသူက ရပ္ကြက္ထဲရွိ မိသားစု အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေခၚလာသည္။
ျခံစည္း႐ိုးကာရံၿပီးေသာ္လည္း အန္ေထာ္နီမွာ ေက်နပ္မႈ မျပဘဲ မိမိတို႔ ေက်ာင္းေဆာင္ေဆာက္လုပ္မႈကို လံုးဝ မလိုလားသည့္အေနျဖင့္ ကန္႔ကြက္ ေျပာဆိုျပန္သည္။
“သူ႔အေနျဖင့္ တည္းခိုခန္းလို ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ လူအဝင္အထြက္မ်ားမည့္ အေဆာက္အဦနားမွာ မေနလိုေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ခြင့္မျပဳသင့္ေၾကာင္း စသည္ .. စသည္” ေျပာဆို ကန္႔ကြက္သည္။
ေရကူးကန္ရွိသည့္ အိမ္မွ အမ်ိဳးသမီးကလည္း “ဘုတ္အဖြဲ႕အေနျဖင့္ အေမရိကန္တြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ ၉-၁၁ ကိစၥကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားသင့္ေၾကာင္း၊ ဗမာျပည္ဟာ အေမရိကန္အစိုးရရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္စာရင္းတြင္ ပါဝင္ေနေၾကာင္း၊ တကယ္လို႔ အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ဒီေနရာမွာ ေျခကုတ္ယူလာရင္ သူ႕မိသားစုအတြက္ စိုးရိမ္ရေၾကာင္း စသည္ စသည္” ေျပာဆို ကန္႔ကြက္ျပန္သည္။
ထိုစကားကို ၾကားရသည့္ စာေရးသူစိတ္မွာ “ေအာ္ … ဘယ္ေလာက္ပဲ ေငြ ရွိရွိ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပညာတတ္တယ္လို႔ ထင္ရ ထင္ရ၊ ဘယ္လူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျဖဴပဲျဖစ္ျဖစ္ အမဲပဲဆိုဆို ေလာဘ ေဒါသနဲ႔ မနာလို ဝန္တိုမႈရွိရင္ ေမာဟက ဖံုးလႊမ္းလာတဲ့အခါ ကိုယ္ဘာေျပာမိတယ္ ဆိုတာ၊ ကုိယ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားအရ ကုိယ္ဘယ္အဆင့္အတန္း ေရာက္သြားတယ္ဆိုတာ သတိမထားမိၾကပါလား”ဟု ေတြးၾကည့္မိလိုက္ပါသည္။
ထိုအစည္းအေဝး၌ မိမိတို႔၏ တင္ျပခ်က္ကို ခြင့္ျပဳ မျပဳ မဲခြဲရန္အလိုတြင္ အန္ေထာ္နီထရိန္နာ၏ ဇနီးက ေနာက္ဆံုး ကန္႔ကြက္သည့္အေနျဖင့္ “ငါ့ကေလးေတြ ဟိုဘက္က မူလတန္းေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနတယ္။ တကယ္လို႔ မင္းတို႔ဘက္က အေဆာက္အဦေဆာက္ရင္ ထြက္ေပၚလာတဲ့ ဆူညံသံက ငါ့ကေလးေတြကို ထိခိုက္မွာေပါ့။ အဲဒါကို မင္းတို႔ ဘယ္လို တာဝန္ယူမလဲ”ဟု ေမးရာ၊ ေရွ႕ေနက ေအးေအးေဆးေဆးပင္ … မူလတန္းေက်ာင္းနဲ႔ ၇၅-ေပ အကြာမွာ ေဆာက္လုပ္ေနတာမို႔ ပူပန္စရာ မလိုေၾကာင္း ေျပာျပရာ စိတ္မခ်မ္းမသာႏွင့္ သူ႔ေနရာတြင္ သူျပန္ထိုင္သည္။ စာေရးသူက ျပံဳးစရာ တိုင္တန္းမႈ တစ္ခုဟုသာ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါသည္။
ထိုတတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးတြင္ ကန္႔ကြက္သူမ်ားဘက္မွ လက္ေထာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကို ေခၚလာသည္။ ထိုေၾကာင့္ မိမိတို႔မွာ အစည္းအေဝး မစမီတြင္ ဘာျဖစ္မလဲ၊ တို႔ကိစၥကို ပယ္ခ်မွာလား စသည္ျဖင့္ ေတြးေတာ ပူပန္ၾကသည္။
မိမိတို႔ဘက္မွ မစၥတာေကဗင္က … ဗုဒၶဘာသာသည္ အလြန္ၿငိမ္းေအးသည့္ ဘာသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ဗုဒၶဘာသာကို ေလ့လာ လိုက္စားေနေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႕သူေတြ ထင္သလို ဗုဒၶဘာသာသည္ အၾကမ္းဖက္မႈႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္ဟု သူမၾကားမိေၾကာင္း … စသည္တို႔ကို ေျပာဆိုေသာအခါ ကန္႔ကြက္သူမ်ားမွာ ထိုသို႔ အေမရိကန္တစ္ေယာက္က မိမိတို႔ဘက္မွ ေထာက္ခံ ေျပာဆိုလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မထားသျဖင့္ အံ့အားသင့္သြားၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာန အဖြဲ႕ဝင္မ်ားက မိမိတို႔ကိစၥကို ယာယီမဲျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရာ မဲေပးႏိုင္သည့္ ဘုတ္အဖြဲ႕ဝင္ ငါးဦးတြင္ ေလးဦးက မိမိတို႔ဘက္ကို အႏိုင္မဲေပးသည္။
ေနာက္တစ္ဦးက ကန္႔ကြက္သူမ်ား ေက်နပ္ေစရန္ မိမိတို႔ဘက္ကို မဲမေပးပါ။
ထိုေန႔တြင္ တက္ေရာက္သည့္ အခ်ိဳ႕အဖြဲ႕ဝင္မ်ားသည္ အၿမဲတမ္းအဖြဲ႕ဝင္မ်ား မဟုတ္သျဖင့္ ၎တို႔၏ မဲေပးမႈသည္ အတည္မျဖစ္ေသးပါ။
တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးသို႔ မတက္ေရာက္ခဲ့ေသာ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားက အသံဖမ္းယူထားသည့္ တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝး ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို တိတ္ေခြဖြင့္၍ နားေထာင္ရပါမည္။
ထို႔ေနာက္ စတုတၳအႀကိမ္ အစည္းအေဝးသို႔ လာေရာက္သည့္အခါ မဲေပးရပါမည္။
တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝး ၿပီးခါနီး၌ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနမွ ေရွ႕ေနက အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကို ပါဝင္ေျပာဆိုရန္ ေနာက္အစည္းအေဝးတြင္ ခြင့္မျပဳေတာ့ေၾကာင္း အသိေပးလိုက္သည္။
ထို႔ျပင္ မိမိတို႔ ကိစၥကို အၿပီးသတ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရန္ စတုတၳအႀကိမ္ အစည္းအေဝးကို ၂၀၀၉ ခု ႏိုဝင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔သို႔ ခ်ိန္းဆိုလိုက္သည္။
ထိုအခါ … ငါ နိမိတ္ေကာက္တာ မွန္မ်ား မွန္ေနသလား … ဟု စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္ေပၚလာျပန္သည္။
ခြင့္ျပဳခ်က္ေပး
ေရွ႕ေနအၾကံေပးသည့္အတိုင္း ႏိုဝင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔ စတုတၳအႀကိမ္ အစည္းအေဝးကို မိမိတို႔ဘက္မွ လူအမ်ားတက္ေရာက္ရန္ လက္လွမ္းမီွသမွ် ဒကာ ဒကာမမ်ားကို ေခၚလိုက္ရာ အမ်ားအျပား လာေရာက္ နားေထာင္ၾကပါသည္။
ကန္႔ကြက္သူဘက္မွ မိသားစု ႏွစ္ဦးသာ လာေရာက္ နားေထာင္သည္။
ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းအဖြဲ႕မွ ေရွ႕ေန၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ အဖြဲ႕ဝင္မ်ား အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကကာ ေက်ာင္းေဆာင္တည္ေဆာက္ေရးကိစၥကို ခြင့္ျပဳခ်က္ ခ်ေပးလိုက္ပါသည္။
မိမိတို႔ ေရွ႕ေနကေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိတို႔အဖြဲ႕မွေသာ္လည္းေကာင္း ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾကားလိမ့္ဦးမည္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ အစည္းအေဝးခန္းမမွ မိမိတို႔ ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါသည္။
ကားဆီသို႔ မေရာက္မီ လမ္းခရီးတြင္ မစၥတာေကဗင္က ေပ်ာ္ရဲ႕လားလို႔ စာေရးသူကို ေမးရာ စာေရးသူက … ေအး ေပ်ာ္ေတာ့ ေပ်ာ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ေခါင္းခဲစရာ ရွိေနတယ္ …လို႔ ျပန္ေျပာမိသည္။
ေကဗင္က နားမလည္သည့္ သေဘာျဖင့္ မိမိကိုၾကည့္ရာ “ေခါင္းခဲစရာ ဘာလဲဆိုတာက ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ရာ အလႉေငြ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရရွိဖို႔ပဲ”ဟု ရွင္းျပလိုက္ပါသည္။
ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းအဖြဲ႕မွ ခြင့္ျပဳခ်က္ ခ်ေပးၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုခြင့္ျပဳခ်က္ကို သတင္းစာထဲထည့္ ေၾကညာကာ ၄၅-ရက္အထိ ကန္႔ကြက္သူ ရွိ,မရွိ ေစာင့္ၾကည့္ရပါဦးမည္။
ကန္႔ကြက္လိုသူမ်ားသည္ မနာလပန္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနသို႔ လာေရာက္ ကန္႔ကြက္ရမည္မဟုတ္ဘဲ ေရွ႕ေနငွား၍ သက္ဆိုင္ရာ အဆင့္ျမင့္ တရား႐ုံးသို႔ ကန္႔ကြက္စြာ တင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုသို႔ လုပ္ရန္မွာ ေငြေၾကးကိစၥ ပါလာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ကန္႔ကြက္သူမ်ားအေနျဖင့္ လုပ္မည္မဟုတ္ဟု ယူဆရပါသည္။
၄၅-ရက္ေက်ာ္လြန္ေသာအခါ အေဆာက္အဦဌာနသို႔ ေဆာက္လုပ္ရန္ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းျခင္း၊ အေဆာက္အဦေဆာက္မည့္ ကုမၸဏီကို ေစ်းၿပိဳင္ေခၚယူျခင္း စသည့္ ေဆာင္႐ြက္စရာမ်ား ရွိေနရာ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို ၂၀၁၀ ခု ေႏြဦးေပါက္ကာလမွ စတင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအေတာအတြင္း အလႉေငြ ရရွိရန္လည္း ေဆာင္႐ြက္ၾကရပါဦးမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အလႉေငြအတြက္ ေခါင္းခဲမႈ သက္သာေစရန္၊ ပေပ်ာက္ေစရန္၊ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး အျမန္ ၿပီးေျမာက္ႏိုင္ရန္၊ တဲမထိုးရဘဲ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး၏ အမိုးအကာေအာက္တြင္ အလႉအတန္းမ်ား ျပဳလုပ္ႏိုင္ရန္၊ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးေပၚတြင္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ တည္းခို၍ တရား ဘာဝနာ ပြားမ်ား အားထုတ္ႏိုင္ရန္ တတ္စြမ္းသမွ် လႉဒါန္းၾကပါဦးလို႔သာ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါေတာ့သည္။
အရွင္ပညာသီဟ
မဟာစည္ သတိပ႒ာန္ရိပ္သာ
မနာလပန္၊ နယူးဂ်ာစီ
ႏိုဝင္ဘာ ၁၇, ၂၀၀၉
Read more...
စာေရးသူအေနျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ ထူးျခားသည္ဟု ယူဆမိသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မွတ္တမ္းတင္လို၍ ပကၡဒိန္တြင္ ေရးျခစ္ မွတ္ထားေလ့ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္တခ်ိန္ ပကၡဒိန္အေဟာင္းမ်ားကို ျပန္ၾကည့္သည့္အခါ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ မွတ္မိ သိရွိရသည္။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ကတည္းက အေမရိကန္ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာအသင္းႀကီးကို နယူးဂ်ာစီ မဟာစည္ သတိပ႒ာန္ရိပ္သာအတြင္း ေစတီေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေဆာင္ တည္ေဆာက္ရန္ ျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းအဖြဲ႕မွ ခြင့္ျပဳခ်က္ ေပးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေငြေရးေၾကးေရး အေျခအေနအရ အေဆာက္အဦႏွစ္ခုလံုးကို တၿပိဳင္တည္း တည္ေဆာက္ရန္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အသင္းအေနျဖင့္ ေစတီေတာ္ တည္ေဆာက္မႈကို ပထမပိုင္း လုပ္ငန္းအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ကာ ေက်ာင္းေဆာင္တည္ေဆာက္မႈကို ဒုတိယပိုင္း လုပ္ငန္းအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ရန္ စီမံခဲ့ၾကသည္။
ေစတီေတာ္အတြက္ အခက္အခဲ
ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္မႈကို ႀကိဳးစား အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ရာ ဗိသုကာရွာရသည္မွာ လြယ္ကူလွသည္ မဟုတ္။
အသက္သာဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးျဖင့္ ေစတီေတာ္ပံု ရရွိရန္ ဗိသုကာရွာေဖြရာ ျမန္မာ၊ သီရိလကၤာ၊ အေမရိကန္ လူမ်ိဳးမ်ား စံုလွသည္။
ဗိသုကာအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲကာ ေစတီေတာ္ပံု ထြက္လာေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ဗိသုကာမ်ားက ၿပီးျပတ္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္မေပးႏိုင္ၾကေပ။
ပထမဦးဆံုး မိမိတို႔ တည္ေဆာက္လိုသည့္ ေစတီေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေဆာင္ကို အင္ဂ်င္နီယာ ေမာင္ေအးခိုင္၊ ဗိသုကာ ဦးထင္ၿမိဳင္တို႔၏ အကူအညီျဖင့္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ထုတ္ၾကည့္ၾကသည္။
ဆရာေတာ္မ်ား၏ သေဘာထားကို ရယူကာ သူတို႔က ေစတီကို ေက်ာင္းေဆာင္၏ ထိပ္တြင္ ထား၍ ေက်ာင္းေဆာင္ႏွင့္ ေစတီေတာ္ကို တြဲကာ ပံုဆြဲျပခဲ့ၾကပါသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵက,က ေစတီကို သီးသန္႔ ေဆာက္လိုသည့္ ဆႏၵရွိသည့္အတြက္ ေစတီေအာက္ခံတြင္ ခန္းမ ပါရွိေသာ ေစတီပံုကို ျပင္ဆင္၍ အဆြဲခိုင္းပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၉ ရက္တြင္ အေမရိကန္လူမ်ိဳး တိဘက္ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဗိသုကာ စတီဗင္ကိုင္လီကို တရားဝင္ ငွားရမ္းကာ ဦးထင္ၿမိဳင္ႏွင့္ လက္တြဲ၍ ေဆာင္႐ြက္ေစခဲ့ပါသည္။
ေစတီေတာ္အတြက္ စတီဗင္ကိုင္လီႏွင့္ ညိႇႏိႈင္း ေဆာင္႐ြက္ေနစဥ္အတြင္း ဦးထင္ၿမိဳင္သည္ အေရွ႕တီေမာႏိုင္ငံသို႔ အလုပ္ျဖင့္ ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားရရာ ေအဘီဘီေအအသင္းက ဦးထင္ၿမိဳင္အား ကူညီေဆာင္႐ြက္မႈအတြက္ ေဒၚလာသံုးေထာင္ကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးလိုက္ပါသည္။
ဦးထင္ၿမိဳင္ ဆက္လက္၍ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေသာအခါ ထိုစဥ္က ေအဘီဘီေအ၏ အတြင္းေရးမႉးျဖစ္သူ ဦးလွဖူးက အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္ကို ေစတီေတာ္ တည္ေဆာက္ရာတြင္ ကူညီရန္ ေအဘီဘီေအအသင္းႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္သည္ ေစတီေတာ္ တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းတြင္ ေငြေၾကး တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မယူဘဲ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္႐ြက္ေပးေနပါသည္။
ဗိသုကာ စတီဗင္ကိုင္လီသည္ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ဗိသုကာ ကိုေက်ာ္မင္းတို႔၏ အကူအညီျဖင့္ ေစတီေတာ္၏ အေသးစိတ္ ဖြဲ႕စည္း ဆက္စပ္မႈပံုကို ဆက္လက္ ေရးဆြဲခဲ့သည္။ ေအဘီဘီေအအသင္းက ထိုလုပ္ငန္းအတြက္ စတီဗင္ကိုင္လီကို ေဒၚလာ သံုးေသာင္း ေပးခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူသည္ တည္ေဆာက္မႈ စတင္ႏိုင္ေအာင္ ေစတီေတာ္ပံုစံကို အၿပီးသတ္ ေရးဆြဲေပးရန္ ၾကန္႔ၾကာ ေႏွာင့္ေႏွးေနပါသည္။
ထိုအခက္အခဲကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ရန္ ေဒါက္တာၾကည္တင့္ေမာ္မွတဆင့္ ဆက္သြယ္၍ ဆန္ဖရန္စစၥကိုတြင္ ေနထိုင္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးၾကည္ျမင့္ေမာ္ကို အကူအညီေတာင္းရာ လုပ္ခမယူဘဲ တတ္ႏိုင္သမွ် အကူအညီ ေပးခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူေနထိုင္ရာအရပ္ႏွင့္ ေစတီတည္မည့္ေနရာ နယူးဂ်ာစီမွာ အလွမ္းေဝးလြန္းလွသျဖင့္ အဖြဲ႕ႏွင့္ ဆက္သြယ္ လုပ္ကိုင္ရာတြင္ အခက္အခဲ ရွိေနျပန္ရာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာသည္အထိ ေစတီေတာ္၏ အေသးစိတ္ ဖြဲ႕စည္း ဆက္စပ္မႈပံုမွာ မၿပီးႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ထိုေၾကာင့္ သူ၏ ကူညီမႈကို ရပ္ဆိုင္းခဲ့ရျပန္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵကမွတဆင့္ သီရိလကၤာ အင္ဂ်င္နီယာ မစၥတာ အာနႏၵာ-ဒီ-ေဆးလ္ဗားကို ထိုကိစၥအတြက္ အကူအညီ ေတာင္းျပန္ရာ လုပ္ခမယူဘဲ အကူအညီေပးပါမည္ဟု မစၥတာအာနႏၵာက ေလွ်ာက္ထားၿပီး လုပ္ငန္းကို ဆက္လက္ ေဆာင္႐ြက္ပါသည္။
မူလ ရည္မွန္းထားသည့္ ေစတီေတာ္၏ ပံုစံမွာ ေစတီေအာက္ေျခတြင္ တရားအားထုတ္၊ ဘုရားဝတ္ျပဳႏိုင္သည့္ ခန္းမအက်ယ္ ထည့္သြင္း ေဆာက္လုပ္မည့္ ပံုစံ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုပံုစံအတိုင္း ေဆာက္လုပ္သည့္အခါ ဘုရားပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေျမသားမ်ား ၿပိဳမက်ေစရန္ ထိန္းထားရမည့္ နံရံမ်ား တည္ေဆာက္ကာ ထပ္မံ ေျမႀကီး ျဖည့္ရပါမည္။ ထိုလုပ္ငန္း လုပ္ေဆာင္ရန္ ေငြေၾကးအေျမာက္အျမား အသံုးျပဳရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအေျခအေနကို ၾကည့္၍ အသံုးမဝင္ဘဲ ေျမဖို႔ျခင္းျဖင့္ ေငြကုန္မည့္အစား အသံုးဝင္သည့္ အေဆာက္အဦ ခန္းမတစ္ခု ရရွိေစရန္ ေျမသားထိန္းနံရံမ်ား ေဆာက္ရမည့္ အတိုင္းအတာအထိ ေျမေအာက္ ခန္းမႀကီး ထပ္မံထည့္ကာ ေစတီေတာ္ပံု ေရးဆြဲမည့္ အစီအစဥ္ကို အဖြဲ႕အား ေျပာျပသည္။ အဖြဲ႕က သေဘာတူသျဖင့္ လုပ္ခမယူဘဲ သူ႔အစီအစဥ္ကို ပံုစံထုတ္ ေရးဆြဲခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း မစၥတာအာနႏၵာမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥျဖင့္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔ အၿပီးအပိုင္ ျပန္သြားေသာအခါ ေဆာက္လုပ္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္သည္အထိ အေသးစိတ္ ေရးဆြဲရမည့္ ေစတီေတာ္ပံုစံမွာ မၿပီးျပတ္ဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့ျပန္ပါသည္။
နယူးဂ်ာစီေက်ာင္းကို ဝင္ထြက္ သြားလာ တရားအားထုတ္သူ မစၥတာေပါလ္ေမာ႐ိုးကို စာေရးသူက အကူအညီေတာင္းခဲ့ရာ အခမဲ့ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ေပးပါမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ အဖြဲ႕ႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ စတီဗင္ကိုင္လီထံမွ ေရးဆြဲၿပီးသား ပံုမ်ားကို မစၥတာေပါလ္ေမာ႐ိုးအား ေပးလိုက္သည္။
ေပါလ္ေမာ႐ိုးက ယခင္ ဗိသုကာမ်ား ထည့္သြင္း ေရးဆြဲထားေသာ ေျမသားထိန္းနံရံ ေဆာက္၍ ေျမဖို႔မည့္အစား ေတာင္ကုန္းမို႔မို႔သဏၭာန္ ဖန္တီးကာ ထိုကုန္းေပၚတြင္ ေစတီတည္ရန္ အၾကံေပးသည္။
ထိုအခ်က္ကို အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ေအဘီဘီေအအသင္းက သေဘာတူခဲ့သည္။
ထို႔ျပင္ ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္မႈကိစၥကို အဓိက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏိုင္သူတို႔က ေစတီေအာက္ေျခတြင္ အာ႐ုံခံတန္ေဆာင္း မထည့္ေတာ့ဘဲ ေျမစိုက္ေစတီကိုပဲ တည္ေဆာက္ရန္ ဆံုးျဖတ္၍ မစၥတာေပါလ္ေမာ႐ိုးကို အေရးဆြဲခိုင္းသည္။
မစၥတာေပါလ္ေမာ႐ိုးက ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနမွ အင္ဂ်င္နီယာႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ယခင္ ဗိသုကာမ်ား ေရးဆြဲထားသည္ကို အေျခခံ၍ ေျမစိုက္ေစတီေတာ္ပံုကို ေရးဆြဲေပးသည္။
သူသည္ လုပ္ငန္းအတြက္ ပိုမို ေကာင္းမြန္သည့္ ပံုေဖာ္မႈ အယူအဆတြင္ ေကာင္းမြန္ေသာ္လည္း အေသးစိတ္ ေရးဆြဲရာတြင္ အားနည္းသျဖင့္ အၿပီးသတ္ရန္ ၾကန္႔ၾကာေနပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ လုပ္ေဆာင္မႈကို အဖြဲ႕မွ ရပ္တန္႔ခဲ့ရျပန္သည္။
ေပါလ္ေမာ႐ိုးကို လုပ္အားခ ေဒၚလာ ၉,၀၀၀ ေပးလိုက္ရပါသည္။
မစၥတာေပါလ္ေမာ႐ိုးႏွင့္ အလုပ္မျဖစ္ေသာအခါ နယူးေယာက္မွ ကာစေနဒ ဗိသုကာ ကုမၸဏီထံ အလုပ္အပ္ႏွံရသည္။
ဦးေမာင္ေမာင္၊ ကိုေက်ာ္မင္းတို႔၏ အကူအညီျဖင့္ ဗိသုကာအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔က အဆင့္ဆင့္ တိုး၍ ေရးဆြဲၿပီးသည့္ ေစတီပံုကို ကာစေနဒဗိသုကာကုမၸဏီက တည္ေဆာက္ရန္ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရသည္အထိ အၿပီးသတ္ ေရးဆြဲေပးသည္။ ေစတီေတာ္အတြက္ ထိုကုမၸဏီႏွင့္ ဆက္သြယ္ လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ ေဒၚလာ ရွစ္ေသာင္းကိုးေထာင္ ကုန္က်ပါသည္။
ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္း စတင္ရန္ ျမိဳ႕နယ္ေဆာက္လုပ္ေရးဌာနမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရေသာအခါ အေျခခံ အၾကမ္းထည္ ေဆာက္လုပ္မည့္ ကုမၸဏီကို ရွာေဖြ ေခၚယူရ၏။ ေစတီေတာ္မွာ ထူးျခားသည့္ အေဆာက္အဦ ျဖစ္ေနသျဖင့္ လုပ္ကုိင္ရန္ စိတ္ဝင္စားသူ နည္းပါးလွသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စားသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ K & R ကုမၸဏီႏွင့္ပင္ စတင္ လုပ္ကိုင္ရေတာ့၏။ လက္ရာႏွင့္ ေပးရသည့္ေစ်းကို အေက်နပ္ႀကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း လုပ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ လုပ္ေပးသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရမလို ျဖစ္ေန၏။
ေစတီေတာ္ အၾကမ္းထည္ၿပီးေသာအခါ အေခ်ာသတ္ဖို႔ လုိလာျပန္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေစတီေတာ္ကို အေခ်ာသတ္ ပံုေဖာ္ေပးဖို႔ ပညာရွင္မ်ားကို လက္လွမ္း မီွသမွ် ႀကိဳးပမ္း ရွာေဖြရျပန္သည္။ လြယ္ကူလွသည္ မဟုတ္။ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာပညာရွင္မ်ားကို ေခၚယူ ျပသၾကည့္၏။ အၾကံဉာဏ္ေတာင္း၏။ အကူအညီေတာင္း၏။ အလုပ္အပ္ရန္ စီစဥ္၏။ သို႔ေသာ္ အထင္ႏွင့္ လက္ေတြ႕တြင္ ပါစင္ေအာင္ လြဲသျဖင့္ ေနာက္ဆံုး အခင္(ကိုေလး)ႏွင့္ပင္ စခန္းသြားရန္ စီစဥ္ရေတာ့သည္။
ေစတီေတာ္ အေခ်ာသတ္ေရးအတြက္ ကိုအခင္ အလုပ္ဝင္ႏိုင္ရန္ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္၊ ကိုေက်ာ္မင္း၊ ကိုသိန္းဝင္း၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္မိုး၊ ကိုဝင္းေမာ္၊ ကိုေက်ာ္သူျမတ္၊ ကိုထြန္းထြန္း၊ ကိုေစာၾကင္၊ ကိုမင္းမင္း စသူတို႔က လိုအပ္သည့္ ပန္းခ်ီ ပန္းခက္မ်ား ဆြဲျခင္း၊ ပံုေဖာ္ျခင္း၊ ပံုစံခြက္ ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ပံုေလာင္းျခင္း စသည္မ်ား ျပဳလုပ္ကာ ဝိုင္းဝန္း ကူညီ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစတီေတာ္မွာ ယခု ေတြ႕ျမင္ရသည့္ အတိုင္းအတာထိ ၿပီးစီးေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
ေစတီေတာ္ႀကီး အၿပီးသတ္ရန္ ေလွကား လက္ရန္းမ်ား တပ္ဆင္ျခင္း၊ ေက်ာက္ျပားခင္းျခင္း၊ ေစတီအရံေလးမ်ား အၿပီးသတ္ တည္ေဆာက္ျခင္း၊ ေစတီပလႅင္ႏွင့္ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေလးမ်ားအတြက္ ကႏုတ္ပန္းမ်ား တပ္ဆင္ျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္မီးသြယ္တန္း တပ္ဆင္ျခင္း စသည့္ လုပ္ေဆာင္စရာမ်ား မ်ားစြာ က်န္ရွိပါေသးသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္အတြက္ အခက္အခဲ
ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္ေနစဥ္အတြင္း ဒုတိယအဆင့္ျဖစ္သည့္ ေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ရန္ ကိစၥကို မစတင္ႏိုင္ခဲ့ပါ။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ပါမစ္ခ်ေပးစဥ္က အၾကမ္းထည္အေနျဖင့္သာ ေက်ာင္းေဆာင္ပံုစံကို တင္ျပထားခဲ့ရာ ေဆာက္လုပ္သည့္အခါ အခန္းဖြဲ႕ျခင္း၊ ေရပိုက္သြယ္ျခင္း၊ မီးႀကိဳးသြယ္ျခင္း၊ အပူအေအးအတြက္ စီမံျခင္း၊ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းထားျခင္း စသည့္ အရာမ်ားကို အေသးစိတ္ ထည့္သြင္း ေရးဆြဲၿပီး ထပ္မံ တင္ျပရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းေဆာင္အတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ထည့္သြင္း၍ အၿပီးသတ္ ေရးဆြဲရန္ ဗိသုကာရွာေသာအခါ စတီဗင္ကုိင္လီကိုပင္ အလုပ္အပ္ရန္ စီမံခဲ့မိျပန္သည္။
အေၾကာင္းမွာ သူ႔အေနျဖင့္ ေစတီေတာ္ပံုသည္ ခက္ခဲ၍ အၿပီး မေရးဆြဲႏိုင္သည္ ျဖစ္ရမည္။ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦကေတာ့ သာမန္ ႐ိုး႐ိုး ျဖစ္၍ မခက္ခဲေလာက္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦ ပံုဆြဲခကို အျခားသူအား ေပးမည့္အစား စီမံကိန္းစကတည္းက စိတ္ရွည္စြာျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ေသာ သူ႔ကို ေပးသင့္သည္၊ ေပးမည္ဟု အဖြဲ႕က ဆံုးျဖတ္သည္။
အျခား အေၾကာင္းတစ္ခုမွာ ကာစေနဒဗိသုကာကုမၸဏီက ေက်ာင္းအေဆာက္အဦ ပံုဆြဲခအတြက္ ေဒၚလာ တစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္း ေတာင္း၍ စတီဗင္ကိုင္လီက ေဒၚလာ ေလးေသာင္းသာ ေတာင္းသည္။ ေစ်းအလြန္ ကြာလြန္းလွသျဖင့္လည္း စတီဗင္ကိုင္လီကို အလုပ္အပ္ႏွံခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ သံုးႏွစ္ၾကာသည့္တိုင္ သူသည္ အလုပ္ကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္မေပးျပန္ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ ေအဘီဘီေအအသင္းအတြက္ အခက္အခဲႏွင့္ ၾကံဳရျပန္သည္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေႏြရာသီ အေျခခံဗုဒၶဘာသာသင္တန္းအၿပီး ဆရာ၊ မိဘႏွင့္ သင္တန္းသူ သင္တန္းသား ကေလးမ်ား စုေပါင္း ဆြမ္းကပ္၊ တရားေဟာ၊ တရားနာကာ စကားစျမည္ေျပာၾကရာ ေဒါက္တာၾကည္စိုးက “ကေလးေတြ စာသင္ေနစဥ္အတြင္း ကေလးမိဘေတြက တရားထိုင္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားသည္။
“ေအး … ကေလးေတြ နည္းတုန္းက ဟိုဘက္ေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြကို စာသင္၊ လူႀကီးေတြက ဒီဘက္ ဓမၼာ႐ုံမွာ ဘုရားဝတ္တက္၊ တရားထိုင္တာ လုပ္ခဲ့တယ္။ ခု ကေလးေတြက မ်ား၊ အတန္းေတြကိုလည္း ခြဲၿပီး သင္ရေတာ့ ေနရာမလံုေလာက္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနရာအတြက္ အခက္အခဲ မရွိေအာင္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းေဆာင္ေဆာက္ဖို႔ စီမံေနတာလဲ ေက်ာင္းေဆာင္ပံုစံဆြဲဖို႔ ဗိသုကာ အခက္အခဲက ရွိေနျပန္တယ္”လို႔ စာေရးသူက ျပန္ေျပာျပသည္။
ထိုအခါ ကေလးမိဘတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ကိုေအာင္သန္းက “တပည့္ေတာ္တို႔က အားလံုး အဆင္ေျပေနတယ္ ထင္တာ။ ဒီလို အခက္အခဲေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို မသိဘူး။ တပည့္ေတာ္ ညီတဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိတယ္။ ဒဲရစ္ခ်ိဳ တဲ့။ အေမရိကားမွာ ဗိသုကာပညာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးတာပဲ။ အရွင္ဘုရား သိမွာပါ။ ဦးေစာဟုန္ရဲ႕ သားပါ။ သူ အကူအညီေပးႏိုင္မလား မေျပာတတ္ဘူး။ တပည့္ေတာ္ သူ႔ကို ေမးၾကည့္ၿပီး အရွင္ဘုရားကို ေျပာပါမယ္”ဟု ေလွ်ာက္ထားသည္။
တေန႔တြင္ စာေရးသူထံ ဒဲရစ္ခ်ိဳ လာ၍ ဆြဲၿပီးသား ေက်ာင္းပံုစံ စသည္တို႔ကို ေတာင္းယူ ၾကည့္သည္။ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီရန္လည္း ေျပာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ကို အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ ဦးေမာင္ေမာင္က အဖြဲ႕ကို တင္ျပ၍ ဗိသုကာ ဒဲရစ္ခ်ိဳအား ေက်ာင္းပံုစံဆြဲရန္ ေဒၚလာ ႏွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ျဖင့္ အလုပ္အပ္ႏွံခဲ့သည္။ လုပ္အားခထဲမွ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ေအဘီဘီေအအသင္းအား ျပန္၍ လႉဒါန္းသျဖင့္ သူယူေသာ လုပ္အားခမွာ ေဒၚလာ တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္ပံုစံကို ျပင္
ဒဲရစ္ခ်ိဳႏွင့္ ဦးေမာင္ေမာင္တို႔ ညိႇႏိႈင္း တိုင္ပင္၍ ေက်ာင္းေဆာင္အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ကို ျပင္ဆင္သည္။
ျပင္ဆင္ခ်က္မ်ားမွာ - ေအာက္ထပ္ရွိ အေဆာင္ႏွစ္ခုၾကား အက်ယ္အဝန္းကို တစ္ေပတိုးခ်ဲ႕ျခင္း၊ ေလွကား ေလးခုအစား ႏွစ္ခုသာ ထည့္ျခင္း၊ ေလွကားမ်ားကို ဝရန္တာဘက္ ထုတ္လိုက္ျခင္း၊ ဝရန္တာကို ေလးေပ ရွစ္လက္မအစား ေျခာက္ေပ တိုးခ်ဲ႕ျခင္း၊ အေပၚထပ္တြင္ အိမ္သာမ်ား ထပ္မံ ထည့္ျခင္း၊ ေျမေအာက္ခန္းကို မူလက အေဆာင္တစ္ခု၏ ေအာက္မွာသာ ထားၿပီး၊ ယခု အေဆာင္ႏွစ္ခုစလံုး၏ ေအာက္တြင္ ထည့္ထားျခင္း၊ ယခင္က ဟင္းလင္းပြင့္ေနေသာ ေတာင္ဘက္ႏွင့္ ေျမာက္ဘက္ဝရန္တာကို အလံုပိတ္ကာျခင္း စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။
ပါမစ္ ထပ္မံေလွ်ာက္ရ၊ ကန္႔ကြက္ၾက
ေက်ာင္းေဆာင္ပံုစံ ဆြဲၿပီးေသာအခါ ျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနသို႔ မိမိတို႔ စီမံကိန္းကို ေရွ႕ေနႏွင့္ တင္သြင္း ေလွ်ာက္ထားရသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ကို လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က ခ်ေပးၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိတို႔အေနျဖင့္ ေက်ာင္းေဆာင္ပံုစံကို ပိုမို ေကာင္းမြန္ေအာင္ အသံုးဝင္ေအာင္ အထက္ပါအတိုင္း ျပင္ဆင္လိုက္သျဖင့္ ျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနသို႔ ထပ္မံ တင္ျပရျခင္း ျဖစ္သည္။
မိမိတို႔ တင္ျပခ်က္အတြက္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား၏ သေဘာထားကို သိရန္ ျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနမွ ၂၀၀၉ ခု ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ပထမအႀကိမ္ အစည္းအေဝး ေခၚသည္။
မိမိတို႔ ေက်ာင္းႏွင့္ ေပႏွစ္ရာ အကြာအေဝး အတြင္းရွိ အိမ္မ်ားကို ေရွ႕ေနမွတဆင့္ စာပို႔၍ အသိေပးရသည္။
ပထမအစည္းအေဝးတြင္ အိမ္နီးနားခ်င္း မိသားစု ႏွစ္စု လာ၍ ေျပာဆို တိုင္တန္းၾကသည္။
ပထမ မိသားစုက “ေျမကြက္အသစ္ ေနရာကို ဘာလုပ္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ရွိသလဲ၊ သစ္ပင္စိုက္ေပးပါ၊ … စသည္ျဖင့္” ေတာင္းဆိုသည္။ သူတို႔အိမ္အတြက္ အကာအကြယ္ရရန္ မိမိတို႔ကို သစ္ပင္စိုက္ေပးရမည္ဟု ေတာင္းဆိုျခင္းသည္ တရားမွ်တမႈ မရွိေပ။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔ကိစၥ ၿပီးေျမာက္ေရးအတြက္ စိုက္ေပးပါမည္ဟု ကတိေပးရသည္။
ေနာက္မိသားစုကေတာ့ “သူ႕အိမ္နားကပ္ရက္က အိမ္တြင္ လူအဝင္အထြက္ မ်ားေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းႏွင့္ လူအဝင္အထြက္ အကူးအသန္းမ်ား ရွိေၾကာင္း၊ ဒါဟာ နယ္ခ်ဲ႕လာတာျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ တိုင္တန္း ေျပာဆိုသည္။
“သူ႔အိမ္နီးခ်င္းႏွင့္ ေက်ာင္းသည္ အတူတူ မဟုတ္၊ သီးျခားျဖစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ႀကိမ္သာ မိမိတို႔ ေက်ာင္းမွ လူအမ်ား အသံုးျပဳေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ေျဖၾကားေသာ္လည္း လက္မခံသျဖင့္ သီးျခားျဖစ္ေၾကာင္း သိသာထင္ရွားေစရန္ ျခံစည္း႐ိုးကာေပးမည္ဟု ကတိေပးလိုက္ရသည္။
ပထမအႀကိမ္ အစည္းအေဝးတြင္ စာေရးသူ၊ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵက၊ ဦးေသာဘန၊ ဦးေစာဝင္း၊ ဒဲရစ္ခ်ိဳ၊ ဦးေမာင္ေမာင္၊ ေဒၚျမတ္ျမတ္၊ မစၥတာေပါလ္ပါ့စဝသ္၊ ေရွ႕ေနတို႔ တက္ေရာက္ နားေထာင္ၾကသည္။
အစည္းအေဝးအၿပီးတြင္ ကန္႔ကြက္ ေျပာဆိုမႈမ်ားေၾကာင့္ ေအဘီဘီေအအသင္းအေနျဖင့္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈ ျဖစ္ခဲ့သည္။
စာေရးသူအေနျဖင့္ ၁၉၉၇-၉၉ ခုႏွစ္မ်ားက ျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာန အစည္းအေဝးမ်ားတြင္ အေတြ႕အၾကံဳ ရွိၿပီးသား ျဖစ္၍ ပူပန္မႈ မျဖစ္ခဲ့ပါ။
အေၾကာင္းမွာ လက္ရွိေနရာကို အဓိက ဘာသာေရးဌာနအျဖစ္ တင္ျပ ေတာင္းဆိုရာ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရၿပီးသားျဖစ္သည့္အျပင္ အေဆာက္အဦမွာလည္း ခြင့္ျပဳခ်က္ေပးၿပီးသားျဖစ္သည္ကို သိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
မိမိတို႔ ေပးထားသည့္ ကတိအတိုင္း သစ္ပင္စိုက္ျခင္း၊ ျခံစည္း႐ိုးကာျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ျခင္း ရွိ,မရွိ ေစာင့္ၾကည့္မည္ဟု ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနက ေျပာကာ ေနာက္တႀကိမ္ ဒုတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးကို ၂၀၀၉ ခု စက္တင္ဘာလ ၃ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပရန္ ရက္ခ်ိန္းေပးလိုက္သည္။
ေပးထားသည့္ ကတိအတိုင္း သစ္ပင္ အပင္သံုးဆယ္ေက်ာ္ စိုက္ရ၍ ေအဘီဘီေအအသင္းအေနျဖင့္ ေငြ ခုနစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွစ္ေထာင္နီးပါး အကုန္အက် ခံလိုက္ရသည္။
ျခံစည္း႐ိုး ကာလိုက္ရသျဖင့္ ေငြ ရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ကိုးေထာင္နီးပါး အကုန္အက် ခံရျပန္သည္။
ထို႔အျပင္ အစည္းအေဝးေခၚတိုင္း ျမိဳ႕နယ္သို႔ ေငြ ႏွစ္ေထာင္နီးပါးခန္႔ တင္သြင္းရျပန္သည္။
ေရွ႕ေနခကလည္း နာရီအလိုက္ ေပးရသည္မို႔ အေကာင္အထည္ မျမင္ရဘဲ ကုန္က်ေနရသည့္ေငြမွာ နည္းလွသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။
ဒုတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးသို႔ စာေရးသူ မတက္ေရာက္ဘဲ၊ ဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵက၊ ဦးေသာဘန၊ ဦးစိန္ျမင့္၊ ေဒၚလီလီေဌး၊ ဦးေမာင္ေမာင္၊ ေရွ႕ေနတို႔ တက္ေရာက္ နားေထာင္ၾကသည္။
တဆင့္စကား ၾကားရသည္မွာ ေနာက္ထပ္ အိမ္နီးနားခ်င္း မိသားစုမွ (ေက်ာင္းႏွင့္ကပ္ရက္၊ ေရကူးကန္ရွိေသာ အိမ္) အမ်ိဳးသမီးက “ေက်ာင္းျခံစည္း႐ိုးတြင္ မတ္တတ္ရပ္၍ က်င္ငယ္စြန္႔ေနေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးကို ႐ိုက္ထားသည့္ ဓာတ္ပံုကို အဖြဲ႕သို႔ တင္ျပကာ သူ႕မွာ ဆယ့္သံုးႏွစ္အ႐ြယ္ သမီးရွိေၾကာင္း၊ အလြန္ပူပန္ရေၾကာင္း၊ ကားမ်ား ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းက ျမက္ခင္းေပၚ ရပ္ေၾကာင္း၊ ညအခ်ိန္ ကားမီး သူတို႔အိမ္ထိုးေၾကာင္း၊ ေနာက္တင္ျပရန္ ဓာတ္ပံုေပါင္း ရာခ်ီရွိေၾကာင္း စသည္ စသည္”ကို တိုင္တန္း ေျပာဆိုသည္ဟု သိရသည္။
ထို႔အျပင္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကို လာေရာက္ ကန္႔ကြက္ရန္ စည္း႐ုံးေနသည့္ အန္ေထာ္နီထရိန္နာက စပီကာ (ဘူးလ္ဟြန္း) အသံုးျပဳ၍ ေျပာဆို ေၾကညာေနသည့္ပံုကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕၍ ဘုတ္အဖြဲ႕ဝင္မ်ားအား ေဝငွကာ အသံဆူညံေၾကာင္းကို တုိင္တန္း ေျပာဆိုသည္ဟု သိရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္က အခ်ိဳ႕ အခ်က္အလက္မ်ားကို ျပန္လည္ ရွင္းလင္း တင္ျပသည့္အခါ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနမွ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားအေနျဖင့္ နားလည္ လက္ခံသည္ဟု သိရပါသည္။
စာေရးသူအေနျဖင့္ တခ်ိဳ႕ တိုင္တန္းမႈသည္ ဆီေလ်ာ္ သင့္ျမတ္မႈရွိေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕ တိုင္တန္းမႈသည္ အဓိပၸာယ္ မရွိဟု ယူဆကာ စိတ္ပ်က္မိသည္မွတပါး မိမိတို႔ ကိစၥအတြက္ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရမည္ကို မစိုးရိမ္ပါ။
ဒုတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝး အၿပီးတြင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မေပးေသးဘဲ တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးအတြက္ ၂၀၀၉ ခု ေအာက္တိုဘာ ၁ ရက္ေန႔ကို ခ်ိန္းဆိုလိုက္ျပန္သည္။
အတိတ္နိမိတ္ဆိုတာ တကယ္လား
တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝး မတိုင္မီ တစ္ရက္တြင္ စာေရးသူအေနျဖင့္ ပထမအႀကိမ္ အစည္းအေဝးရက္ကို ပကၡဒိန္တြင္ မွတ္တမ္း မတင္ရေသးသျဖင့္ ပကၡဒိန္ကို လွန္၍ ယေန႔ အစည္းအေဝးရွိသည္ ဟု ေရးျခစ္ မွတ္သားရာ ပထမအႀကိမ္ အစည္းအေဝးရက္ျဖစ္သည့္ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ေရးမွတ္ရမည့္အစား စာ႐ြက္အလွန္မွားကာ ႏိုဝင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔ ေနရာတြင္ ေရးမွတ္မိလိုက္သည္။
ေနာက္မွ ပကၡဒိန္ထိပ္ရွိ လအမည္ ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ရာ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ကာ ေရးမွတ္ၿပီးသည္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ၿပီး မွင္ျဖင့္ ေရးျခစ္ ဖ်က္မိျပန္သည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို အတိတ္နိမိတ္ေကာက္ကာ “ဟ… တတိယအႀကိမ္နဲ႔ မၿပီးေသးဘဲ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အစည္းအေဝး သြားရဦးမွာပါလား။ ဇာတ္လမ္းက ရွည္ေနဦးမွာပါလား။ အဆင္ေျပမွ ေျပပါ့မလား”ဟု ေတြးေတာ ပူပန္မိလိုက္သည္။
ထို႔အျပင္ ပထမအႀကိမ္ အစည္းအေဝး ညမတိုင္မီ ထိုေန႔ နံနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ရာ ေက်ာင္းဝင္း၏ ျခံစည္း႐ိုး ငုတ္တုိင္တြင္ ဗိုက္စူးဝင္ၿပီး သမင္တစ္ေကာင္ ေသေနသည္ကို ေတြ႕ရ၍ ျမဴနီစီပယ္ဌာနကို ေခၚၿပီး အရွင္းခိုင္းရသည္။
ပထမ သမင္အေသေကာင္ကို ရွင္းၿပီးလို႔မွ မၾကာေသးမီ ေနာက္သမင္တစ္ေကာင္ ေက်ာင္းအဝင္ဝတြင္ ေသေနတာ ေတြ႕ရျပန္ေတာ့ “ဒီေန႔ည ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာန အစည္းအေဝးသြားရမွာ တယ္ နိမိတ္မေကာင္းပါလား၊ ဘာျပႆနာေတြ ၾကားရမလဲ”ဟု စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္မိပါသည္။
ေစတီေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေဆာင္ေဆာက္ရန္ ေငြမျပည့္စံုေသး၍ ေႏွာင့္ေႏွးေနသည္ကို ေဗဒင္ဆရာတစ္ဦးက အျဖဴေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ဒီေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ရွိေနတယ္။ အဲဒီေကာင္ေတြ ေႏွာက္ယွက္ေနလို႔ ၾကေနတာ ဟု ဆိုခဲ့ဖူးသည္။ အျဖဴေကာင္ႏွစ္ေကာင္ဆိုသည္မွာ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ အန္ေထာ္နီထရိန္နာႏွင့္ အျခား (အမည္မသိရသည့္) အန္ေထာ္နီမ်ား ျဖစ္ေနမလားဟု မဆီမဆိုင္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္သံုးႏွစ္ခန္႔က ၾကားခဲ့ရသည့္ စကားကိုလည္း ျပန္လည္ သတိရမိျပန္ေသးသည္။
မၿပီးျပတ္ေသး၊ တတိယအစည္းအေဝး
တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးမတိုင္မီတြင္ ျခံစည္း႐ိုးကာျခင္း၊ သစ္ပင္စိုက္ျခင္းတို႔ကို ၿပီးစီးေအာင္ အလ်င္အျမန္ လုပ္၍ မိမိတို႔ ေဆာင္႐ြက္ၿပီးသည္မ်ားကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ကာ တတိယအစည္းအေဝးတြင္ တင္ျပသည္။
ဒုတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးအၿပီးတြင္ ေရွ႕ေနက ဦးေမာင္ေမာင္ကို “မင္းတို႔အဖြဲ႕က အစည္းအေဝးလာတာ နည္းလိုက္တာ၊ မူဆလင္ ဗလီေဆာက္ဖို႔ တင္ျပတုန္းကဆို အခန္းကို ျပည့္ေနတာပဲ၊ ငါတို႔ဘက္က လူမ်ားရင္ အျခားတဘက္က သိပ္မေျပာရဲဘူးေပ့ါကြ၊ လူရႏိုင္သမွ် လာေအာင္ ေခၚခဲ့ပါ”ဟု ေျပာလာသည္။
အစည္းအေဝးက်င္းပခ်ိန္မွာ ည ၈ နာရီ ျဖစ္ၿပီး မိမိတို႔ကိစၥကို ေနာက္ဆံုး ၉ နာရီေလာက္မွ ေဆာင္႐ြက္ရာ ည ၁၁ နာရီေက်ာ္မွ အစည္းအေဝးၿပီးသျဖင့္ မိမိ၏ ဒကာ ဒကာမမ်ား လာေရာက္ရန္ အခက္အခဲရွိမည္ကို ေတြး၍ ေခၚရမွာ အားနာသျဖင့္ စာေရးသူက ဒကာ ဒကာမမ်ားကို အစည္းအေဝးလာရန္ မေခၚခဲ့မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးတြင္ က်န္းမာေရးအေျခအေနအရ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵက မတက္ေရာက္ႏိုင္ဘဲ၊ စာေရးသူ၊ ဦးေသာဘန၊ ဦးေမာင္ေမာင္၊ ေဒၚျမတ္ျမတ္၊ ေဒါက္တာခင္ေမာင္၊ ဦးေစာႏိုင္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္မိုး၊ ေဒၚေမႊး၊ မစၥတာေပါလ္ပါ့စဝသ္၊ မစၥတာေကဗင္၊ ေရွ႕ေနတို႔ တက္ေရာက္ နားေထာင္ၾကသည္။
ထိုအစည္းအေဝးတြင္ မိမိတို႔၏ ေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ေရးကို အဓိက ကန္႔ကြက္ေနသည့္ အန္ေထာ္နီထရိန္နာဆိုသူက ရပ္ကြက္ထဲရွိ မိသားစု အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေခၚလာသည္။
ျခံစည္း႐ိုးကာရံၿပီးေသာ္လည္း အန္ေထာ္နီမွာ ေက်နပ္မႈ မျပဘဲ မိမိတို႔ ေက်ာင္းေဆာင္ေဆာက္လုပ္မႈကို လံုးဝ မလိုလားသည့္အေနျဖင့္ ကန္႔ကြက္ ေျပာဆိုျပန္သည္။
“သူ႔အေနျဖင့္ တည္းခိုခန္းလို ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ လူအဝင္အထြက္မ်ားမည့္ အေဆာက္အဦနားမွာ မေနလိုေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ခြင့္မျပဳသင့္ေၾကာင္း စသည္ .. စသည္” ေျပာဆို ကန္႔ကြက္သည္။
ေရကူးကန္ရွိသည့္ အိမ္မွ အမ်ိဳးသမီးကလည္း “ဘုတ္အဖြဲ႕အေနျဖင့္ အေမရိကန္တြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ ၉-၁၁ ကိစၥကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားသင့္ေၾကာင္း၊ ဗမာျပည္ဟာ အေမရိကန္အစိုးရရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္စာရင္းတြင္ ပါဝင္ေနေၾကာင္း၊ တကယ္လို႔ အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ဒီေနရာမွာ ေျခကုတ္ယူလာရင္ သူ႕မိသားစုအတြက္ စိုးရိမ္ရေၾကာင္း စသည္ စသည္” ေျပာဆို ကန္႔ကြက္ျပန္သည္။
ထိုစကားကို ၾကားရသည့္ စာေရးသူစိတ္မွာ “ေအာ္ … ဘယ္ေလာက္ပဲ ေငြ ရွိရွိ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပညာတတ္တယ္လို႔ ထင္ရ ထင္ရ၊ ဘယ္လူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျဖဴပဲျဖစ္ျဖစ္ အမဲပဲဆိုဆို ေလာဘ ေဒါသနဲ႔ မနာလို ဝန္တိုမႈရွိရင္ ေမာဟက ဖံုးလႊမ္းလာတဲ့အခါ ကိုယ္ဘာေျပာမိတယ္ ဆိုတာ၊ ကုိယ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားအရ ကုိယ္ဘယ္အဆင့္အတန္း ေရာက္သြားတယ္ဆိုတာ သတိမထားမိၾကပါလား”ဟု ေတြးၾကည့္မိလိုက္ပါသည္။
ထိုအစည္းအေဝး၌ မိမိတို႔၏ တင္ျပခ်က္ကို ခြင့္ျပဳ မျပဳ မဲခြဲရန္အလိုတြင္ အန္ေထာ္နီထရိန္နာ၏ ဇနီးက ေနာက္ဆံုး ကန္႔ကြက္သည့္အေနျဖင့္ “ငါ့ကေလးေတြ ဟိုဘက္က မူလတန္းေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနတယ္။ တကယ္လို႔ မင္းတို႔ဘက္က အေဆာက္အဦေဆာက္ရင္ ထြက္ေပၚလာတဲ့ ဆူညံသံက ငါ့ကေလးေတြကို ထိခိုက္မွာေပါ့။ အဲဒါကို မင္းတို႔ ဘယ္လို တာဝန္ယူမလဲ”ဟု ေမးရာ၊ ေရွ႕ေနက ေအးေအးေဆးေဆးပင္ … မူလတန္းေက်ာင္းနဲ႔ ၇၅-ေပ အကြာမွာ ေဆာက္လုပ္ေနတာမို႔ ပူပန္စရာ မလိုေၾကာင္း ေျပာျပရာ စိတ္မခ်မ္းမသာႏွင့္ သူ႔ေနရာတြင္ သူျပန္ထိုင္သည္။ စာေရးသူက ျပံဳးစရာ တိုင္တန္းမႈ တစ္ခုဟုသာ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါသည္။
ထိုတတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးတြင္ ကန္႔ကြက္သူမ်ားဘက္မွ လက္ေထာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကို ေခၚလာသည္။ ထိုေၾကာင့္ မိမိတို႔မွာ အစည္းအေဝး မစမီတြင္ ဘာျဖစ္မလဲ၊ တို႔ကိစၥကို ပယ္ခ်မွာလား စသည္ျဖင့္ ေတြးေတာ ပူပန္ၾကသည္။
မိမိတို႔ဘက္မွ မစၥတာေကဗင္က … ဗုဒၶဘာသာသည္ အလြန္ၿငိမ္းေအးသည့္ ဘာသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ဗုဒၶဘာသာကို ေလ့လာ လိုက္စားေနေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႕သူေတြ ထင္သလို ဗုဒၶဘာသာသည္ အၾကမ္းဖက္မႈႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္ဟု သူမၾကားမိေၾကာင္း … စသည္တို႔ကို ေျပာဆိုေသာအခါ ကန္႔ကြက္သူမ်ားမွာ ထိုသို႔ အေမရိကန္တစ္ေယာက္က မိမိတို႔ဘက္မွ ေထာက္ခံ ေျပာဆိုလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မထားသျဖင့္ အံ့အားသင့္သြားၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာန အဖြဲ႕ဝင္မ်ားက မိမိတို႔ကိစၥကို ယာယီမဲျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရာ မဲေပးႏိုင္သည့္ ဘုတ္အဖြဲ႕ဝင္ ငါးဦးတြင္ ေလးဦးက မိမိတို႔ဘက္ကို အႏိုင္မဲေပးသည္။
ေနာက္တစ္ဦးက ကန္႔ကြက္သူမ်ား ေက်နပ္ေစရန္ မိမိတို႔ဘက္ကို မဲမေပးပါ။
ထိုေန႔တြင္ တက္ေရာက္သည့္ အခ်ိဳ႕အဖြဲ႕ဝင္မ်ားသည္ အၿမဲတမ္းအဖြဲ႕ဝင္မ်ား မဟုတ္သျဖင့္ ၎တို႔၏ မဲေပးမႈသည္ အတည္မျဖစ္ေသးပါ။
တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးသို႔ မတက္ေရာက္ခဲ့ေသာ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားက အသံဖမ္းယူထားသည့္ တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝး ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို တိတ္ေခြဖြင့္၍ နားေထာင္ရပါမည္။
ထို႔ေနာက္ စတုတၳအႀကိမ္ အစည္းအေဝးသို႔ လာေရာက္သည့္အခါ မဲေပးရပါမည္။
တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝး ၿပီးခါနီး၌ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနမွ ေရွ႕ေနက အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကို ပါဝင္ေျပာဆိုရန္ ေနာက္အစည္းအေဝးတြင္ ခြင့္မျပဳေတာ့ေၾကာင္း အသိေပးလိုက္သည္။
ထို႔ျပင္ မိမိတို႔ ကိစၥကို အၿပီးသတ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရန္ စတုတၳအႀကိမ္ အစည္းအေဝးကို ၂၀၀၉ ခု ႏိုဝင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔သို႔ ခ်ိန္းဆိုလိုက္သည္။
ထိုအခါ … ငါ နိမိတ္ေကာက္တာ မွန္မ်ား မွန္ေနသလား … ဟု စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္ေပၚလာျပန္သည္။
ခြင့္ျပဳခ်က္ေပး
ေရွ႕ေနအၾကံေပးသည့္အတိုင္း ႏိုဝင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔ စတုတၳအႀကိမ္ အစည္းအေဝးကို မိမိတို႔ဘက္မွ လူအမ်ားတက္ေရာက္ရန္ လက္လွမ္းမီွသမွ် ဒကာ ဒကာမမ်ားကို ေခၚလိုက္ရာ အမ်ားအျပား လာေရာက္ နားေထာင္ၾကပါသည္။
ကန္႔ကြက္သူဘက္မွ မိသားစု ႏွစ္ဦးသာ လာေရာက္ နားေထာင္သည္။
ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းအဖြဲ႕မွ ေရွ႕ေန၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ အဖြဲ႕ဝင္မ်ား အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကကာ ေက်ာင္းေဆာင္တည္ေဆာက္ေရးကိစၥကို ခြင့္ျပဳခ်က္ ခ်ေပးလိုက္ပါသည္။
မိမိတို႔ ေရွ႕ေနကေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိတို႔အဖြဲ႕မွေသာ္လည္းေကာင္း ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾကားလိမ့္ဦးမည္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ အစည္းအေဝးခန္းမမွ မိမိတို႔ ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါသည္။
ကားဆီသို႔ မေရာက္မီ လမ္းခရီးတြင္ မစၥတာေကဗင္က ေပ်ာ္ရဲ႕လားလို႔ စာေရးသူကို ေမးရာ စာေရးသူက … ေအး ေပ်ာ္ေတာ့ ေပ်ာ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ေခါင္းခဲစရာ ရွိေနတယ္ …လို႔ ျပန္ေျပာမိသည္။
ေကဗင္က နားမလည္သည့္ သေဘာျဖင့္ မိမိကိုၾကည့္ရာ “ေခါင္းခဲစရာ ဘာလဲဆိုတာက ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ရာ အလႉေငြ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရရွိဖို႔ပဲ”ဟု ရွင္းျပလိုက္ပါသည္။
ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းအဖြဲ႕မွ ခြင့္ျပဳခ်က္ ခ်ေပးၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုခြင့္ျပဳခ်က္ကို သတင္းစာထဲထည့္ ေၾကညာကာ ၄၅-ရက္အထိ ကန္႔ကြက္သူ ရွိ,မရွိ ေစာင့္ၾကည့္ရပါဦးမည္။
ကန္႔ကြက္လိုသူမ်ားသည္ မနာလပန္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနသို႔ လာေရာက္ ကန္႔ကြက္ရမည္မဟုတ္ဘဲ ေရွ႕ေနငွား၍ သက္ဆိုင္ရာ အဆင့္ျမင့္ တရား႐ုံးသို႔ ကန္႔ကြက္စြာ တင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုသို႔ လုပ္ရန္မွာ ေငြေၾကးကိစၥ ပါလာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ကန္႔ကြက္သူမ်ားအေနျဖင့္ လုပ္မည္မဟုတ္ဟု ယူဆရပါသည္။
၄၅-ရက္ေက်ာ္လြန္ေသာအခါ အေဆာက္အဦဌာနသို႔ ေဆာက္လုပ္ရန္ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းျခင္း၊ အေဆာက္အဦေဆာက္မည့္ ကုမၸဏီကို ေစ်းၿပိဳင္ေခၚယူျခင္း စသည့္ ေဆာင္႐ြက္စရာမ်ား ရွိေနရာ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို ၂၀၁၀ ခု ေႏြဦးေပါက္ကာလမွ စတင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအေတာအတြင္း အလႉေငြ ရရွိရန္လည္း ေဆာင္႐ြက္ၾကရပါဦးမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အလႉေငြအတြက္ ေခါင္းခဲမႈ သက္သာေစရန္၊ ပေပ်ာက္ေစရန္၊ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး အျမန္ ၿပီးေျမာက္ႏိုင္ရန္၊ တဲမထိုးရဘဲ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး၏ အမိုးအကာေအာက္တြင္ အလႉအတန္းမ်ား ျပဳလုပ္ႏိုင္ရန္၊ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးေပၚတြင္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ တည္းခို၍ တရား ဘာဝနာ ပြားမ်ား အားထုတ္ႏိုင္ရန္ တတ္စြမ္းသမွ် လႉဒါန္းၾကပါဦးလို႔သာ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါေတာ့သည္။
အရွင္ပညာသီဟ
မဟာစည္ သတိပ႒ာန္ရိပ္သာ
မနာလပန္၊ နယူးဂ်ာစီ
ႏိုဝင္ဘာ ၁၇, ၂၀၀၉
အေၾကာင္းသံုးမ်ဳိးတို႔ျဖင့္ အားထုတ္ျခင္းကို ျပဳအပ္၏...
အာတပၸကရဏီယသုတ္
ရဟန္းတို႔ အေၾကာင္းသံုးမ်ဳိးတို႔ျဖင့္ အားထုတ္ျခင္းကို ျပဳအပ္၏။
အဘယ္ သံုးမ်ဳိး တို႔နည္းဟူမူ-
၁...
မျဖစ္ကုန္ေသးေသာ အကုသိုလ္တရားတို႔ကို မျဖစ္ေစျခင္းငွါ အားထုတ္ျခင္းကို ျပဳအပ္၏၊
၂...
မျဖစ္ကုန္ေသးေသာ ကုသိုလ္တရားတို႔ကို ျဖစ္ေစျခင္းငွါ အားထုတ္ျခင္းကို ျပဳအပ္၏၊
၃...
ျဖစ္ေပၚလာကုန္ေသာ ျပင္းထန္ကုန္ ၾကမ္းတမ္းကုန္ က်င္နာစပ္ရွားကုန္ မသာယာဖြယ္ျဖစ္ကုန္ မႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္ကုန္ အသက္ကို ေဆာင္တတ္ကုန္ ကိုယ္၌ ျဖစ္ကုန္ေသာ ဆင္းရဲေဝဒနာတို႔ကို သည္းခံႏိုင္ျခင္းငွါ အားထုတ္ျခင္းကို ျပဳအပ္၏။
ရဟန္းတို႔ ဤအေၾကာင္း သံုးမ်ဳိးတို႔ျဖင့္ အားထုတ္ျခင္းကို ျပဳအပ္၏။
ရဟန္းတို႔ အၾကင္ အခါ၌ ရဟန္းသည္ မျဖစ္ကုန္ေသးေသာ အကုသိုလ္တရား တို႔ကို မျဖစ္ေစျခင္းငွါ အားထုတ္ျခင္းကို ျပဳ၏၊ မျဖစ္ကုန္ေသးေသာ ကုသိုလ္ တရားတို႔ကို ျဖစ္ေစျခင္းငွါ အားထုတ္ျခင္းကို ျပဳ၏၊ ျဖစ္ေပၚလာကုန္ေသာ ျပင္းထန္ကုန္ ၾကမ္းတမ္းကုန္ က်င္နာ စပ္ရွားကုန္ မသာယာဖြယ္ျဖစ္ကုန္ မႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္ကုန္ အသက္ကို ေဆာင္တတ္ကုန္ ကိုယ္၌ ျဖစ္ကုန္ေသာ ဆင္းရဲေဝဒနာတို႔ကို သည္းခံႏို္င္ျခင္းငွါ အားထုတ္ျခင္းကို ျပဳ၏။ ရဟန္းတို႔ ထိုအခါ၌ ဤရဟန္းကို ဆင္းရဲအဆံုးကို ေကာင္းစြာျပဳျခင္းငွါ အားထုတ္ျခင္း ရွိေသာ ရင့္က်က္ေသာ ပညာရွိေသာ သတိႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ရဟန္းဟု ဆိုအပ္၏ ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ 50
၁ဝ - အာတပၸကရဏီယသုတ္၊ စူဠဝဂ္၊ တိကနိပါတ္၊ အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
Read more...
ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ ႏွင့္ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာ ႏႈိင္းယွဥ္ေ၀ဖန္ခ်က္ ( ၁၇ )
( ယခင္လမွ အဆက္ )
ဒီကေန႔ ဘုန္းႀကီး သမၼာဒိ႒ိအေၾကာင္းကိုပဲ ဆက္ေဟာပါ့မယ္။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ရဲ႔ အေပၚမွာ သဒၶါတရားျဖစ္ျပီး ထိုသဒၶါတရားကို အေျခခံျပီး ေပၚေပါက္လာတာကို သမၼာဒိ႒ိ။ သဒၶါတရား အေျခခံအုတ္ျမစ္ရွိတဲ့ သမၼာဒိ႒ိ။ အဲဒီ သဒၶါက ဘယ္မွာရွိတဲ့ သဒၶါလဲ။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ရဲ႔ ေက်းဇူး ၂-ပါး
(၁) မေကာင္းတာ တားတယ္။
(၂) ေကာင္းရာ ညႊန္ၾကားတယ္။
အေသးစိတ္ေတြ ကိုယ့္ဟာကို ဆက္ေလ့လာပါ။ အဲဒီလို ဆရာသမားအေနနဲ႔ ရပ္တည္ျပီးေတာ့ ေလာကႀကီးကို ဆံုးမေတာ္မူတဲ့ ဘုရားအေပၚမွာ သဒၶါေရာက္ရင္ အဲဒီသဒၶါကို သမၼာဒိ႒ိလို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီသမၼာဒိ႒ိသည္ သဒၶါတရားကို အေျခခံတယ္။ ရတနတၱယ သမၼာဒိ႒ိမွာ သဒၶါဟာ ပဓာနျဖစ္တယ္။
၀ိပႆနာ သမၼာဒိ႒ိက်ေတာ့ ပညာသည္ ပဓာနျဖစ္သြားတယ္။ ဒါ ဘုရားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဒီအခ်က္တခုကို မွတ္သားထားပါ။ ေနာက္ တရားေတာ္ေပါ့ေလ။ တရားေတာ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးအစား ဓမၼ-လို႔ပဲ သံုးၾကပါစို႔။ ပရိယတၱိဆိုလဲ ဓမၼပဲ။ ပဋိပတၱိဆိုလဲ ဓမၼပဲ။ ပဋိေ၀ဓဆိုလဲ ဓမၼပါပဲ။ အဲဒီလို ဓမၼ ၃-ခုရွိတယ္။ ဘယ္ဓမၼမဆို ဗုဒၶရွင္ေတာ္ဘုရား ၄၅-ႏွစ္ပတ္လံုး ေဟာခဲ့တဲ့ စကားေတာ္အားလံုးကို ဒီဓမၼပုဒ္ထဲမွာ အကုန္ထည့္ထားတယ္။ သုတ္ေရာ ၀ိနည္းေရာ အဘိဓမၼာေရာ အကုန္လံုး ဒီအထဲပါတယ္။ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ-ဆိုရင္ သုတၱန္တင္ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ၀ိနည္း၊ အဘိဓမၼာေတြပါ အကုန္လံုးပါတယ္။ အဲဒီဓမၼကေရာ ဘာလုပ္ေပးသလဲ။ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔၏ ဘ၀ကႏၲာရကို လြန္ေျမာက္ေစႏိုင္ေသာ စြမ္းရည္သတၱိရွိတယ္။
ကႏၲာရဆိုတာ လူတိုင္းသိတယ္။ သဲေသာင္ျပင္ေပ့ါေနာ္။ ေႏြအခါ ေရမရွိတဲ့ အဲဒီသဲေသာင္ျပင္ကို သြားတဲ့အခါ ေႏြေခါင္ေခါင္ ေနကလဲပူ အဲဒီေနက ျပန္ထြက္လာတဲ့ အပူလႈိင္းေတြကို အေ၀းကၾကည့္ရင္ ေရလႈိင္းနဲ႔ သိပ္တူတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ၃၁-ဘံု အစံုအဆန္သြားတာဟာ သဲကႏၲာရခရီးကို သြားသလိုပဲတဲ့။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတဲ့ ကႏၲာရကို ေက်ာ္လႊားဖို႔ ဆိုလို႔ရွိရင္ နဂါးကိုးကြယ္လို႔မရဘူး။ သိၾကားကိုးကြယ္လို႔လဲမရဘူး။ ဓမၼကို ကိုးကြယ္မွ ဒါေတြကို ေက်ာ္လို႔ရတယ္။ ဘ၀ခရီးၾကမ္း ဘ၀အခက္အခဲ ဘ၀ရဲ႔ပင္ပန္းမႈေတြကို ဘာနဲ႔ေက်ာ္လႊားမလဲဆိုရင္ ဒီဓမၼနဲ႔သာ ေက်ာ္လို႔ရတယ္။ တရားမရွိတဲ့သူဟာ ဒါေတြကို မေက်ာ္ႏိုင္ဘူး။ တရားမရွိတဲ့သူေတြ သို႔မဟုတ္-အဲဒီတရားကို မခ်ဥ္းကပ္လိုေသာ ပုဂၢိဳလ္ေတြေပါ့ေလ။
တမ်ိဳးေျပာရရင္ သာသနာေတာ္ရဲ႔ အျပင္ဘက္က အစြမ္းရွိတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ လူတေယာက္ေယာက္၊ အရုပ္တမ်ိဳးမ်ိဳး၊ နတ္တမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေက်ာ္လႊားၾကည့္မယ္လို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ရင္ ခဏပဲျဖစ္မယ္။ ျပီးေတာ့ ကႏၲာရထဲမွာ အဲဒီလူေတြ ျပန္ေရာက္သြားလိမ့္မယ္။ ဓမၼကေတာ့ ေက်ာ္ျပီးရင္ ကႏၲာရထဲ ျပန္ေရာက္စရာ မရွိဘူး။ အဲဒါကို ယံုၾကည္ျပီးေတာ့ ၾကည္ညိဳျပီးေနရင္ ဓမၼက လူသားေတြအတြက္ သရဏျဖစ္လာတယ္တဲ့။ ဘ၀အခက္အခဲကုိ ေက်ာ္လႊားေစတတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္တခုက သက္သာမႈကို ေပးႏိုင္စြန္းရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဓမၼကသာ လူသားေတြအတြက္ သရဏျဖစ္လာတယ္။
တခါတခါ ေဆြမ်ိဳးေတြ ပ်က္လို႔၊ စီးပြားေတြပ်က္လို႔၊ က်န္းမာေရးေတြ ပ်က္လို႔ အဲဒီလို ပ်က္ၾကရင္လဲပဲ ပင္ပန္းၾကတယ္။ အဲဒီလို ပင္ပန္းလာၾကတဲ့လူသားေတြ ဒီဓမၼနဲ႔ ေတြ႔လိုက္ရင္ အပန္းေတြ ေျပသြားတယ္။ တကယ္က်င့္ရင္ တကယ္သိရင္ ဒီလူသားေတြ အပန္းေျပေစတယ္။ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ အပန္းေျပေစတာ တကယ္ေျပေစႏိုင္စြမ္းရွိတာဟာ ဓမၼျဖစ္တယ္။
ဒါမ်ိဳးျဖစ္ရင္ ကမ္းေျခက္ုိသြားျပီး အပန္းမေျဖနဲ႔၊ ဓမၼနဲ႔ အပန္းေျဖရမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္-ဓမၼ-က
(၁) ဘ၀အခက္အခဲကိုလည္း လြန္ေျမာက္ေစတယ္။
(၂) ဘ၀ရဲ႔ ပင္ပန္းမႈ မွန္သမွ်ကိုလည္း သက္သာေစတယ္။ အဲဒါကို ယံုၾကည္ရင္ ဓမၼသည္ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္ျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုးကြယ္စရာကို သရဏ-လို႔ ေခၚတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဂစၧာမိ-လုပ္တာ။ ဘ၀အခက္အခဲေတြ ေက်ာ္လႊားေစႏိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္၊ သက္သာရာကိုလဲ ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဓေမၼာ-ဓမၼသည္ သတၱ၀ါတို႔၏ သရဏမည္တယ္ရယ္လို႔ ေကာင္းစြာမေသြ မွတ္ထိုက္ပါေပကုန္သတည္း။
ဓမၼျပီးသြားျပန္ေတာ့ သံဃာေပါ့။ သံဃာေတာ္ကို အနည္းငယ္မွ် ေပးလွဴၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းတို႔အား ႀကီးက်ယ္မ်ားေျမာင္ေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကို ျဖစ္ေစႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ားလဲပဲ သရဏံ-သရဏမည္တယ္ရယ္လို႔ ေကာင္းစြာမေသြ မွတ္ထိုက္ပါေပကုန္သတည္း။
ဒါေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႔ ဂုဏ္ရည္ကို ယံုၾကည္ဖို႕လိုတယ္။ သံဃာကို နည္းနည္းေလးေပးလွဴတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဘက္ျပန္ရတဲ့ အက်ိဳးက်ေတာ့ အလြန္ႀကီးက်ယ္တယ္။ သံဃာ့ဂုဏ္ကို တိုက္ရိုက္အားျဖင့္ ေျပာရရင္ အရိယာသံဃာျဖစ္တယ္။ အဆင့္ျမင့္သံဃာျဖစ္တယ္။ ဥပမာ-အရွင္မဟာကႆပကို လွဴလိုက္လို႕၊ အရွင္သာရိပုတၱရာကို လွဴလိုက္လို႔ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း သူေဌးျဖစ္သြားတယ္ဆိုတဲ့ ထံုးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အဲဒါ အျမင့္ဆံုး ဥကၠ႒နည္းကို ေျပာတာ
ဒီကေန႔ မ်က္ေမွာက္သမုတိသံဃာက်ေတာ့ ဘယ္လိုၾကည္ညိဳရင္ အေကာင္းဆံုးလဲဆိုေတာ့ အခု သာသနာေတာ္ခရီးဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ ဒါေၾကာင့္ သာသနာျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ခရီးတေလွ်ာက္လံုးမွာ ဘုရားစကားေတာ္ေတြကို မူရင္းအတိုင္း မေပ်ာက္ေအာင္၊ မကြယ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းလာခဲ့တာ သံဃာေတာ္ေတြျဖစ္တယ္။ သံဃာေတာ္ေတြထိန္းသိမ္းလို႔ သံဃာေတာ္ေတြ မထိန္းရင္ တျခားထိန္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ မရွိဘူး။ အေသာကမင္းႀကီး အာဏာစက္ထက္တာ မွန္တယ္။ နဂါး၊ ဂဠဳန္ကို မွန္းျပီး ႀကိမ္စၾကာနဲ႔ ရိုက္လိုက္ရင္လဲ ေရေအာက္ ၁၂-မိုင္က နဂါး၊ ဂဠဳန္ အကုန္ထြက္လာတယ္။ ဘာလိုခ်င္လဲ မင္းတရား ဒီလိုေမးရင္ ပတၱျမားလိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဆက္ရတယ္။ ေကာင္းကင္ကို ႀကိမ္စၾကာနဲ႔ ရိုက္လိုက္ရင္ ေကာင္းကင္ရွိ ၁၂-မိုင္အတြင္း ၁-ယူဇနာအတြင္းက နတ္ေတြ မေနႏိုင္ဘူး။ အေနာတတ္အိုင္က ေရေတြ ဘာေတြလာဆက္ရတယ္။ အဲဒီလို အာဏာစက္ရွိတဲ့ မင္းေတာင္ ဒီအာဏာစက္နဲ႔ ဒီပိဋကတ္ကို တည္ေစသတည္းလို႔ လုပ္လို႔မရဘူး။ ဘာနဲ႔ ထိန္းလာသလဲဆိုလို႔ရွိရင္ ေဟာဒီဘုရားေဟာတဲ့ ပိဋကတ္ ၃-ပံုကို သင္ၾကားပို႔ခ်ျပီး ထိန္းခဲ့တာ။ ဆရာစဥ္ဆက္၊ ဆရာ့ႏႈတ္ကေန တပည့္၊ တပည့္က ဆရာျပန္ျဖစ္ျပီး ေနာက္ေနာင္ တပည့္မ်ားကို ဆက္လက္ပို႔ခ်။ အဲဒီလို ႏႈတ္ဆင့္ကမ္းျပီး သယ္လာခဲ့လို႔ ဒီသာသနာ ဒီအထိေရာက္လာတာ။
အဲဒီမွာလဲ တဖက္က မွတ္စရာရွိေသးတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ တဖက္က ပရိယတၱိျဖစ္တဲ့ ပိဋကတ္ ၃-ပံုကို သင္ၾကားၾက။ တဖက္က ပဋိပတၱိကို က်င့္ၾက။ အင္း-ကိုယ္ေတာ္တို႔ သင္ရံုသာ သင္ေနတာပါ၊ က်င့္လဲမက်င့္ၾကပါဘူး-လို႔ အဲဒီလိုမ်ား ဟန္ခ်က္မညီတဲ့ အယူအဆမ်ိဳးေတြရွိရင္ ေဖ်ာက္ပစ္ၾကပါ။ ကဲ က်င့္ၾကံႏိုင္မွ ဒီတရား-ဆိုရင္လဲ စာသင္တိုက္ေတြ အကုန္ရပ္ျပီး ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးရွိ သံဃာ ၃-သိန္းေက်ာ္ ထိုင္ျပီး တရားက်င့္ၾကည့္စမ္းပါ။ ေနာက္ ႏွစ္ ၁၀၀-ေလာက္ဆိုရင္ ဒီသာသနာ ကြယ္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ သင္ၾကားပို႔ခ်မႈ မရွိရင္ မဂ္တရား ဖိုလ္တရားကို မသိႏိုင္သျဖင့္ မဂ္ဖိုလ္လဲ မဆိုက္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အကုန္လံုး ေပ်ာက္ကုန္မယ္။
အဲဒီေတာ့ ပရိယတၱိေတြကလဲ သာသနာတည္တံ႔ေရးမွာ ပဓာန၊ အဲဒါေၾကာင့္ အနည္းငယ္မွ်လွဴၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလို ႀကီးက်ယ္ခ်မ္းသာေသာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ား ေပးႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့အတြက္ သံဃာေတာ္မ်ားလဲ သရဏံ-သရဏမည္ပါေပ၏။
မေကာင္းရာ တားျပီး ေကာင္းရာညႊန္ၾကားလို႔ ဗုဒၶရွင္ေတာ္သည္ တို႔ရဲ႔ ကိုးကြယ္ရာ သရဏ။
ဓမၼသည္ ဘ၀အခက္အခဲကို ေက်ာ္လႊားေစႏိုင္တယ္။ စိတ္ပင္ပန္းတဲ့အခါလဲ သက္သာမႈကို ရေစႏိုင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီဓမၼလဲပဲ သရဏ။
သံဃာေတာ္မ်ားကိုလည္း နည္းနည္းေလးလွဴ၊ မ်ားစြာေသာ ေကာင္းက်ိဳးေတြ တို႔တိုင္းျပည္ တို႔လူမ်ိဳးကို ေပးႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သံဃာေတာ္လဲ သရဏ မည္တယ္။ အဲဒါကို ယံုျပီလား။ ယံုျပီဆိုရင္ သဒၶါရတယ္။ အဲဒီသဒၶါတရားကို အေျခခံျပီးေတာ့ ရတနာ ၃-ပါးသည္သာလွ်င္ ကိုးကြယ္ရာဆိုရင္ ဒီပုဂၢိဳလ္ အယူမွန္သြားျပီ။ ဒါ ရတနတၱယသမၼာဒိ႒ိရယ္လို႔ ေကာင္းစြာမေသြ မွတ္သားထိုက္ပါေပေတာ့သတည္း။
( သီတဂူဆရာေတာ္ )
( ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၂-ဧျပီလ )
Read more...
ဒီကေန႔ ဘုန္းႀကီး သမၼာဒိ႒ိအေၾကာင္းကိုပဲ ဆက္ေဟာပါ့မယ္။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ရဲ႔ အေပၚမွာ သဒၶါတရားျဖစ္ျပီး ထိုသဒၶါတရားကို အေျခခံျပီး ေပၚေပါက္လာတာကို သမၼာဒိ႒ိ။ သဒၶါတရား အေျခခံအုတ္ျမစ္ရွိတဲ့ သမၼာဒိ႒ိ။ အဲဒီ သဒၶါက ဘယ္မွာရွိတဲ့ သဒၶါလဲ။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ရဲ႔ ေက်းဇူး ၂-ပါး
(၁) မေကာင္းတာ တားတယ္။
(၂) ေကာင္းရာ ညႊန္ၾကားတယ္။
အေသးစိတ္ေတြ ကိုယ့္ဟာကို ဆက္ေလ့လာပါ။ အဲဒီလို ဆရာသမားအေနနဲ႔ ရပ္တည္ျပီးေတာ့ ေလာကႀကီးကို ဆံုးမေတာ္မူတဲ့ ဘုရားအေပၚမွာ သဒၶါေရာက္ရင္ အဲဒီသဒၶါကို သမၼာဒိ႒ိလို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီသမၼာဒိ႒ိသည္ သဒၶါတရားကို အေျခခံတယ္။ ရတနတၱယ သမၼာဒိ႒ိမွာ သဒၶါဟာ ပဓာနျဖစ္တယ္။
၀ိပႆနာ သမၼာဒိ႒ိက်ေတာ့ ပညာသည္ ပဓာနျဖစ္သြားတယ္။ ဒါ ဘုရားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဒီအခ်က္တခုကို မွတ္သားထားပါ။ ေနာက္ တရားေတာ္ေပါ့ေလ။ တရားေတာ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးအစား ဓမၼ-လို႔ပဲ သံုးၾကပါစို႔။ ပရိယတၱိဆိုလဲ ဓမၼပဲ။ ပဋိပတၱိဆိုလဲ ဓမၼပဲ။ ပဋိေ၀ဓဆိုလဲ ဓမၼပါပဲ။ အဲဒီလို ဓမၼ ၃-ခုရွိတယ္။ ဘယ္ဓမၼမဆို ဗုဒၶရွင္ေတာ္ဘုရား ၄၅-ႏွစ္ပတ္လံုး ေဟာခဲ့တဲ့ စကားေတာ္အားလံုးကို ဒီဓမၼပုဒ္ထဲမွာ အကုန္ထည့္ထားတယ္။ သုတ္ေရာ ၀ိနည္းေရာ အဘိဓမၼာေရာ အကုန္လံုး ဒီအထဲပါတယ္။ ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ-ဆိုရင္ သုတၱန္တင္ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ၀ိနည္း၊ အဘိဓမၼာေတြပါ အကုန္လံုးပါတယ္။ အဲဒီဓမၼကေရာ ဘာလုပ္ေပးသလဲ။ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔၏ ဘ၀ကႏၲာရကို လြန္ေျမာက္ေစႏိုင္ေသာ စြမ္းရည္သတၱိရွိတယ္။
ကႏၲာရဆိုတာ လူတိုင္းသိတယ္။ သဲေသာင္ျပင္ေပ့ါေနာ္။ ေႏြအခါ ေရမရွိတဲ့ အဲဒီသဲေသာင္ျပင္ကို သြားတဲ့အခါ ေႏြေခါင္ေခါင္ ေနကလဲပူ အဲဒီေနက ျပန္ထြက္လာတဲ့ အပူလႈိင္းေတြကို အေ၀းကၾကည့္ရင္ ေရလႈိင္းနဲ႔ သိပ္တူတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ၃၁-ဘံု အစံုအဆန္သြားတာဟာ သဲကႏၲာရခရီးကို သြားသလိုပဲတဲ့။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတဲ့ ကႏၲာရကို ေက်ာ္လႊားဖို႔ ဆိုလို႔ရွိရင္ နဂါးကိုးကြယ္လို႔မရဘူး။ သိၾကားကိုးကြယ္လို႔လဲမရဘူး။ ဓမၼကို ကိုးကြယ္မွ ဒါေတြကို ေက်ာ္လို႔ရတယ္။ ဘ၀ခရီးၾကမ္း ဘ၀အခက္အခဲ ဘ၀ရဲ႔ပင္ပန္းမႈေတြကို ဘာနဲ႔ေက်ာ္လႊားမလဲဆိုရင္ ဒီဓမၼနဲ႔သာ ေက်ာ္လို႔ရတယ္။ တရားမရွိတဲ့သူဟာ ဒါေတြကို မေက်ာ္ႏိုင္ဘူး။ တရားမရွိတဲ့သူေတြ သို႔မဟုတ္-အဲဒီတရားကို မခ်ဥ္းကပ္လိုေသာ ပုဂၢိဳလ္ေတြေပါ့ေလ။
တမ်ိဳးေျပာရရင္ သာသနာေတာ္ရဲ႔ အျပင္ဘက္က အစြမ္းရွိတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ လူတေယာက္ေယာက္၊ အရုပ္တမ်ိဳးမ်ိဳး၊ နတ္တမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေက်ာ္လႊားၾကည့္မယ္လို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ရင္ ခဏပဲျဖစ္မယ္။ ျပီးေတာ့ ကႏၲာရထဲမွာ အဲဒီလူေတြ ျပန္ေရာက္သြားလိမ့္မယ္။ ဓမၼကေတာ့ ေက်ာ္ျပီးရင္ ကႏၲာရထဲ ျပန္ေရာက္စရာ မရွိဘူး။ အဲဒါကို ယံုၾကည္ျပီးေတာ့ ၾကည္ညိဳျပီးေနရင္ ဓမၼက လူသားေတြအတြက္ သရဏျဖစ္လာတယ္တဲ့။ ဘ၀အခက္အခဲကုိ ေက်ာ္လႊားေစတတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္တခုက သက္သာမႈကို ေပးႏိုင္စြန္းရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဓမၼကသာ လူသားေတြအတြက္ သရဏျဖစ္လာတယ္။
တခါတခါ ေဆြမ်ိဳးေတြ ပ်က္လို႔၊ စီးပြားေတြပ်က္လို႔၊ က်န္းမာေရးေတြ ပ်က္လို႔ အဲဒီလို ပ်က္ၾကရင္လဲပဲ ပင္ပန္းၾကတယ္။ အဲဒီလို ပင္ပန္းလာၾကတဲ့လူသားေတြ ဒီဓမၼနဲ႔ ေတြ႔လိုက္ရင္ အပန္းေတြ ေျပသြားတယ္။ တကယ္က်င့္ရင္ တကယ္သိရင္ ဒီလူသားေတြ အပန္းေျပေစတယ္။ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ အပန္းေျပေစတာ တကယ္ေျပေစႏိုင္စြမ္းရွိတာဟာ ဓမၼျဖစ္တယ္။
ဒါမ်ိဳးျဖစ္ရင္ ကမ္းေျခက္ုိသြားျပီး အပန္းမေျဖနဲ႔၊ ဓမၼနဲ႔ အပန္းေျဖရမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္-ဓမၼ-က
(၁) ဘ၀အခက္အခဲကိုလည္း လြန္ေျမာက္ေစတယ္။
(၂) ဘ၀ရဲ႔ ပင္ပန္းမႈ မွန္သမွ်ကိုလည္း သက္သာေစတယ္။ အဲဒါကို ယံုၾကည္ရင္ ဓမၼသည္ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္ျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုးကြယ္စရာကို သရဏ-လို႔ ေခၚတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဂစၧာမိ-လုပ္တာ။ ဘ၀အခက္အခဲေတြ ေက်ာ္လႊားေစႏိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္၊ သက္သာရာကိုလဲ ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဓေမၼာ-ဓမၼသည္ သတၱ၀ါတို႔၏ သရဏမည္တယ္ရယ္လို႔ ေကာင္းစြာမေသြ မွတ္ထိုက္ပါေပကုန္သတည္း။
ဓမၼျပီးသြားျပန္ေတာ့ သံဃာေပါ့။ သံဃာေတာ္ကို အနည္းငယ္မွ် ေပးလွဴၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အေပါင္းတို႔အား ႀကီးက်ယ္မ်ားေျမာင္ေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကို ျဖစ္ေစႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ားလဲပဲ သရဏံ-သရဏမည္တယ္ရယ္လို႔ ေကာင္းစြာမေသြ မွတ္ထိုက္ပါေပကုန္သတည္း။
ဒါေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႔ ဂုဏ္ရည္ကို ယံုၾကည္ဖို႕လိုတယ္။ သံဃာကို နည္းနည္းေလးေပးလွဴတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဘက္ျပန္ရတဲ့ အက်ိဳးက်ေတာ့ အလြန္ႀကီးက်ယ္တယ္။ သံဃာ့ဂုဏ္ကို တိုက္ရိုက္အားျဖင့္ ေျပာရရင္ အရိယာသံဃာျဖစ္တယ္။ အဆင့္ျမင့္သံဃာျဖစ္တယ္။ ဥပမာ-အရွင္မဟာကႆပကို လွဴလိုက္လို႕၊ အရွင္သာရိပုတၱရာကို လွဴလိုက္လို႔ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း သူေဌးျဖစ္သြားတယ္ဆိုတဲ့ ထံုးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အဲဒါ အျမင့္ဆံုး ဥကၠ႒နည္းကို ေျပာတာ
ဒီကေန႔ မ်က္ေမွာက္သမုတိသံဃာက်ေတာ့ ဘယ္လိုၾကည္ညိဳရင္ အေကာင္းဆံုးလဲဆိုေတာ့ အခု သာသနာေတာ္ခရီးဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ ဒါေၾကာင့္ သာသနာျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ခရီးတေလွ်ာက္လံုးမွာ ဘုရားစကားေတာ္ေတြကို မူရင္းအတိုင္း မေပ်ာက္ေအာင္၊ မကြယ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းလာခဲ့တာ သံဃာေတာ္ေတြျဖစ္တယ္။ သံဃာေတာ္ေတြထိန္းသိမ္းလို႔ သံဃာေတာ္ေတြ မထိန္းရင္ တျခားထိန္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ မရွိဘူး။ အေသာကမင္းႀကီး အာဏာစက္ထက္တာ မွန္တယ္။ နဂါး၊ ဂဠဳန္ကို မွန္းျပီး ႀကိမ္စၾကာနဲ႔ ရိုက္လိုက္ရင္လဲ ေရေအာက္ ၁၂-မိုင္က နဂါး၊ ဂဠဳန္ အကုန္ထြက္လာတယ္။ ဘာလိုခ်င္လဲ မင္းတရား ဒီလိုေမးရင္ ပတၱျမားလိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဆက္ရတယ္။ ေကာင္းကင္ကို ႀကိမ္စၾကာနဲ႔ ရိုက္လိုက္ရင္ ေကာင္းကင္ရွိ ၁၂-မိုင္အတြင္း ၁-ယူဇနာအတြင္းက နတ္ေတြ မေနႏိုင္ဘူး။ အေနာတတ္အိုင္က ေရေတြ ဘာေတြလာဆက္ရတယ္။ အဲဒီလို အာဏာစက္ရွိတဲ့ မင္းေတာင္ ဒီအာဏာစက္နဲ႔ ဒီပိဋကတ္ကို တည္ေစသတည္းလို႔ လုပ္လို႔မရဘူး။ ဘာနဲ႔ ထိန္းလာသလဲဆိုလို႔ရွိရင္ ေဟာဒီဘုရားေဟာတဲ့ ပိဋကတ္ ၃-ပံုကို သင္ၾကားပို႔ခ်ျပီး ထိန္းခဲ့တာ။ ဆရာစဥ္ဆက္၊ ဆရာ့ႏႈတ္ကေန တပည့္၊ တပည့္က ဆရာျပန္ျဖစ္ျပီး ေနာက္ေနာင္ တပည့္မ်ားကို ဆက္လက္ပို႔ခ်။ အဲဒီလို ႏႈတ္ဆင့္ကမ္းျပီး သယ္လာခဲ့လို႔ ဒီသာသနာ ဒီအထိေရာက္လာတာ။
အဲဒီမွာလဲ တဖက္က မွတ္စရာရွိေသးတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ တဖက္က ပရိယတၱိျဖစ္တဲ့ ပိဋကတ္ ၃-ပံုကို သင္ၾကားၾက။ တဖက္က ပဋိပတၱိကို က်င့္ၾက။ အင္း-ကိုယ္ေတာ္တို႔ သင္ရံုသာ သင္ေနတာပါ၊ က်င့္လဲမက်င့္ၾကပါဘူး-လို႔ အဲဒီလိုမ်ား ဟန္ခ်က္မညီတဲ့ အယူအဆမ်ိဳးေတြရွိရင္ ေဖ်ာက္ပစ္ၾကပါ။ ကဲ က်င့္ၾကံႏိုင္မွ ဒီတရား-ဆိုရင္လဲ စာသင္တိုက္ေတြ အကုန္ရပ္ျပီး ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးရွိ သံဃာ ၃-သိန္းေက်ာ္ ထိုင္ျပီး တရားက်င့္ၾကည့္စမ္းပါ။ ေနာက္ ႏွစ္ ၁၀၀-ေလာက္ဆိုရင္ ဒီသာသနာ ကြယ္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ သင္ၾကားပို႔ခ်မႈ မရွိရင္ မဂ္တရား ဖိုလ္တရားကို မသိႏိုင္သျဖင့္ မဂ္ဖိုလ္လဲ မဆိုက္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အကုန္လံုး ေပ်ာက္ကုန္မယ္။
အဲဒီေတာ့ ပရိယတၱိေတြကလဲ သာသနာတည္တံ႔ေရးမွာ ပဓာန၊ အဲဒါေၾကာင့္ အနည္းငယ္မွ်လွဴၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလို ႀကီးက်ယ္ခ်မ္းသာေသာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ား ေပးႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့အတြက္ သံဃာေတာ္မ်ားလဲ သရဏံ-သရဏမည္ပါေပ၏။
မေကာင္းရာ တားျပီး ေကာင္းရာညႊန္ၾကားလို႔ ဗုဒၶရွင္ေတာ္သည္ တို႔ရဲ႔ ကိုးကြယ္ရာ သရဏ။
ဓမၼသည္ ဘ၀အခက္အခဲကို ေက်ာ္လႊားေစႏိုင္တယ္။ စိတ္ပင္ပန္းတဲ့အခါလဲ သက္သာမႈကို ရေစႏိုင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီဓမၼလဲပဲ သရဏ။
သံဃာေတာ္မ်ားကိုလည္း နည္းနည္းေလးလွဴ၊ မ်ားစြာေသာ ေကာင္းက်ိဳးေတြ တို႔တိုင္းျပည္ တို႔လူမ်ိဳးကို ေပးႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သံဃာေတာ္လဲ သရဏ မည္တယ္။ အဲဒါကို ယံုျပီလား။ ယံုျပီဆိုရင္ သဒၶါရတယ္။ အဲဒီသဒၶါတရားကို အေျခခံျပီးေတာ့ ရတနာ ၃-ပါးသည္သာလွ်င္ ကိုးကြယ္ရာဆိုရင္ ဒီပုဂၢိဳလ္ အယူမွန္သြားျပီ။ ဒါ ရတနတၱယသမၼာဒိ႒ိရယ္လို႔ ေကာင္းစြာမေသြ မွတ္သားထိုက္ပါေပေတာ့သတည္း။
( သီတဂူဆရာေတာ္ )
( ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၂-ဧျပီလ )
သမီးေလး ရတနာသန္႔ရဲ႕ ရတနာအလွဴ
Friday, November 20, 2009
ေက်ာင္းအစ္မလုပ္မယ့္ သမီးေလး ရတနာနဲ႔ သူ႔ေမာင္ေလး ရဲထြဋ္ေအာင္ေျမဦး ဘုန္းေတာ္ၾကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမွာ သံဃာသာမေဏမ်ား သီတင္းသံုး ေနထုိင္ဖုိ႔ ေက်ာင္းငယ္တစ္ေက်ာင္း ဒီေန႔ ေဆာက္လုပ္ပါမယ္။ ဒီေက်ာင္းေလးမွာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္နဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ လွဴဒါန္းမယ့္ အလွဴရွင္ ေပၚလာတယ္။ ဒီအလွဴရွင္က ၾကီးသြားေတာင္ မေပါက္ေသးဘူး။ ေနာ္ေဝႏုိင္ငံ ထေရာ့ဟိန္းျမိဳ႕က မူၾကိဳေက်ာင္းသူ သမီးေလး ရတနာသန္႔ (အသက္ ေလးႏွစ္)က ေဖေဖ ကုိဒီပါ၊ ေမေမ မခုိင္ တုိ႔ကုိ အမွဴးထားျပီး ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းပါမယ္။
ေက်ာင္းေဆာင္ေဆာက္ဖုိ႔နဲ႔ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ အတြက္ ခရုိနာ ၅၀၀ ဒီေန႔ လွဴဒါန္းပါတယ္။ ''ေက်ာင္းေဆာင္လွဴမလုိ႔လား'' ဆုိေတာ့ ''ဟုတ္ကဲ့''တဲ့။
ထင္းေခြမၾကံဳေရခပ္ၾကံဳ
Posted by ညခင္းႏွင့္လမင္း Nov 19, 2009 မွတ္ခ်က္ေပးရန္ (2)
တစ္ခါတုန္းက ဥတၱရာပထတိုင္းသား တစ္ေယာက္ဟာ ခရီးတစ္ခုထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ခရီးသြားေနတုန္းမွာ ေနကသိပ္ပူေတာ့ ေရကလည္း ဆာလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နီးရာသစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ကို ၀င္နားလိုက္ပါတယ္။ သစ္ပင္ေအာက္မွာ သူ႕လိုပဲ သာ၀တၱိျပည္သား လူစိမ္းတစ္ေယာက္ကလည္း ကြမ္း၀ါးရင္း ေနပူခိုပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဥတၱရာပထတိုင္းသားက ၾကိဳေရာက္ေနတဲ့ လူစိမ္းကို ေရေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
မိတ္ေဆြရယ္ ေရေလးဘာေလးမပါဘူးလား၊ ပါရင္ နည္းနည္း ေလာက္ေပးစမ္းပါ၊ ေရသိပ္ဆာေနလို႕ပါ… မပါဘူး......ဒါျဖစ္ရင္လည္း မိတ္ေဆြရယ္ ၊ ေရဆာလြန္းလို႕ ကြမ္းေလးတစ္ယာ ေလာက္ေပးပါ......... အိုး…ဒီအတိုင္းေတာ့ ဘယ္ရမလဲ၊ ေလးအသျပာေပးရမယ္....ရပါတယ္ ေလးအသျပာေပးပါ့မယ္
ေျပာျပီး ေလးအသျပာကို ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဥတၱရာပထတိုင္းသားက ေရဆာေျပအျဖစ္ ကြမ္းကို ၀ါးပါေတာ့တယ္။တကယ္ေတာ့ ကြမ္းတစ္ယာဟာ ေလးအသျပာ မတန္ပါဘူး၊ လိုေနမွန္းသိလို႕ ပံုမွန္ေစ်းထက္အဆမ်ားစြာ တင္ေရာင္းလိုက္တာ ပါ။
အေမာေျပေတာ့ ကိုယ့္ခရီးကိုယ္ ဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္ကာလေတြၾကာသြားေရာပဲ ဆိုပါေတာ့။တစ္ေန႕ေသာအခါမွာေတာ့ ပင္လယ္ျပင္မွာ ခရီးထြက္ရင္း သူတို႕ႏွစ္ဦးဟာ သေဘၤာတစ္စီးမွာ ျပန္ဆံုၾကျပန္ပါတယ္။
တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ စီးလာတဲ့သေဘၤာက ေမွာက္သြားပါေလေရာ၊ ခရီးသည္ေတြဟာ ပင္လယ္ထဲမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႕ ကူးေနၾကပါတယ္။ ဥတၱရာပထတိုင္းသားကေတာ့ ကံေကာင္းစြာ ပ်ဥ္ခ်ပ္ တစ္ခုကိုရလိုက္ပါတယ္။
ရလာတဲ့ ပ်ဥ္ခ်ပ္နဲ႕ ကူးရင္း သူနဲ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႕ ေရထဲနစ္လုနစ္ခင္ ျဖစ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္က သူ႕ကို ကြမ္းတစ္ယာကို ေလးအသျပာနဲ႕ေရာင္းခဲ့တဲ့သူပါ။
ဒီေတာ့ ဥတၱရာပထ တိုင္းသားက…
ဒီမိတ္ေဆြဟာ ငါ ေရငတ္ေနတုန္းက ကြမ္းတစ္ယာေရာင္းဖူးတယ္ ။ ေက်းဇူးရွိခဲ့ဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြပဲ ဆိုျပီး သူ႕ရဲ႕ပ်ဥ္ခ်ပ္ကို ထိုးေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဒီသီဟို႒္ ၀တၱဳေလးကို ဖတ္ရင္း ရင္ထဲမွာ ထင္းေခြမၾကံဳေရခပ္ၾကံဳ ဆိုတာေလး သတိရမိပါတယ္။ ဒါအျပင္ သူတစ္ထူးရဲ႕ အျပစ္ကို မျမင္ပဲ ေက်းဇူး ကိုသာ ထင္ရွားစြာမွတ္သားထားသူရဲ႕ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားမိသြားပါတယ္။ကမၻာၾကီးဟာ အမွန္တကယ္လံုးျပီး ႏွစ္ဆယ္သံုးႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္း ဒီဂရီတိမ္းေစာင္းျပီး ၂၄ နာရီ ပတ္လည္ ေနခဲ့ရိုးမွန္ရင္ ေက်ာခိုင္းျပီး ခြဲခြာသြားတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးဟာ တစ္ခ်ိန္ခိ်န္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပီး ျပန္ေတြ႕ၾကလိမ့္မယ္တဲ့။ အခ်စ္၀တၱဳဆရာေရးဆရာေတြက သိပၸံသဘာ၀ နဲ႕ ယွဥ္ေရးၾကတာ ကိုဖတ္ဖူးပါတယ္။
ကံၾကမၼာသေဘာတရားအရလည္း လူႏွစ္ေယာက္ဟာ နိဗၺာန္မရေသးသမွ် တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တစ္ေနရာရာမွာ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုၾကရဦးမွာပါ။ အဲဒီလို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျပန္လည္ ဆံုၾကရတဲ့အခါ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာေတြ နဲ႕ ဆံုၾကမလဲ…ခြဲခြာျခင္း ေ၀းကြာျခင္းေတြနဲ႕ တစ္ေန႕တစ္ခိ်န္ ကံအားေလ်ာ္စြာ ျပန္ဆံုၾကရင္ျဖင့့္…အျပံဳးေတြနဲ႕ ႏွဳတ္ဆက္နိုင္ဖို႕ လိုပါတယ္။
ညခင္း
မိတ္ေဆြရယ္ ေရေလးဘာေလးမပါဘူးလား၊ ပါရင္ နည္းနည္း ေလာက္ေပးစမ္းပါ၊ ေရသိပ္ဆာေနလို႕ပါ… မပါဘူး......ဒါျဖစ္ရင္လည္း မိတ္ေဆြရယ္ ၊ ေရဆာလြန္းလို႕ ကြမ္းေလးတစ္ယာ ေလာက္ေပးပါ......... အိုး…ဒီအတိုင္းေတာ့ ဘယ္ရမလဲ၊ ေလးအသျပာေပးရမယ္....ရပါတယ္ ေလးအသျပာေပးပါ့မယ္
ေျပာျပီး ေလးအသျပာကို ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဥတၱရာပထတိုင္းသားက ေရဆာေျပအျဖစ္ ကြမ္းကို ၀ါးပါေတာ့တယ္။တကယ္ေတာ့ ကြမ္းတစ္ယာဟာ ေလးအသျပာ မတန္ပါဘူး၊ လိုေနမွန္းသိလို႕ ပံုမွန္ေစ်းထက္အဆမ်ားစြာ တင္ေရာင္းလိုက္တာ ပါ။
အေမာေျပေတာ့ ကိုယ့္ခရီးကိုယ္ ဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္ကာလေတြၾကာသြားေရာပဲ ဆိုပါေတာ့။တစ္ေန႕ေသာအခါမွာေတာ့ ပင္လယ္ျပင္မွာ ခရီးထြက္ရင္း သူတို႕ႏွစ္ဦးဟာ သေဘၤာတစ္စီးမွာ ျပန္ဆံုၾကျပန္ပါတယ္။
တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ စီးလာတဲ့သေဘၤာက ေမွာက္သြားပါေလေရာ၊ ခရီးသည္ေတြဟာ ပင္လယ္ထဲမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႕ ကူးေနၾကပါတယ္။ ဥတၱရာပထတိုင္းသားကေတာ့ ကံေကာင္းစြာ ပ်ဥ္ခ်ပ္ တစ္ခုကိုရလိုက္ပါတယ္။
ရလာတဲ့ ပ်ဥ္ခ်ပ္နဲ႕ ကူးရင္း သူနဲ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႕ ေရထဲနစ္လုနစ္ခင္ ျဖစ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္က သူ႕ကို ကြမ္းတစ္ယာကို ေလးအသျပာနဲ႕ေရာင္းခဲ့တဲ့သူပါ။
ဒီေတာ့ ဥတၱရာပထ တိုင္းသားက…
ဒီမိတ္ေဆြဟာ ငါ ေရငတ္ေနတုန္းက ကြမ္းတစ္ယာေရာင္းဖူးတယ္ ။ ေက်းဇူးရွိခဲ့ဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြပဲ ဆိုျပီး သူ႕ရဲ႕ပ်ဥ္ခ်ပ္ကို ထိုးေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဒီသီဟို႒္ ၀တၱဳေလးကို ဖတ္ရင္း ရင္ထဲမွာ ထင္းေခြမၾကံဳေရခပ္ၾကံဳ ဆိုတာေလး သတိရမိပါတယ္။ ဒါအျပင္ သူတစ္ထူးရဲ႕ အျပစ္ကို မျမင္ပဲ ေက်းဇူး ကိုသာ ထင္ရွားစြာမွတ္သားထားသူရဲ႕ သူေတာ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားမိသြားပါတယ္။ကမၻာၾကီးဟာ အမွန္တကယ္လံုးျပီး ႏွစ္ဆယ္သံုးႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္း ဒီဂရီတိမ္းေစာင္းျပီး ၂၄ နာရီ ပတ္လည္ ေနခဲ့ရိုးမွန္ရင္ ေက်ာခိုင္းျပီး ခြဲခြာသြားတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးဟာ တစ္ခ်ိန္ခိ်န္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပီး ျပန္ေတြ႕ၾကလိမ့္မယ္တဲ့။ အခ်စ္၀တၱဳဆရာေရးဆရာေတြက သိပၸံသဘာ၀ နဲ႕ ယွဥ္ေရးၾကတာ ကိုဖတ္ဖူးပါတယ္။
ကံၾကမၼာသေဘာတရားအရလည္း လူႏွစ္ေယာက္ဟာ နိဗၺာန္မရေသးသမွ် တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တစ္ေနရာရာမွာ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုၾကရဦးမွာပါ။ အဲဒီလို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျပန္လည္ ဆံုၾကရတဲ့အခါ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာေတြ နဲ႕ ဆံုၾကမလဲ…ခြဲခြာျခင္း ေ၀းကြာျခင္းေတြနဲ႕ တစ္ေန႕တစ္ခိ်န္ ကံအားေလ်ာ္စြာ ျပန္ဆံုၾကရင္ျဖင့့္…အျပံဳးေတြနဲ႕ ႏွဳတ္ဆက္နိုင္ဖို႕ လိုပါတယ္။
သူေတာ္ေကာင္း
စိတ္ထားရွည္ကာ မၾကြား၀ါ
ထိုဟာ သူေတာ္ေကာင္း
မျပင္း ေဒါသ မာန္မာန
ကင္းက သူေတာ္ေကာင္း
ေက်းဇူးသိျမင္ ျပန္ဆပ္လွ်င္
ေခၚတြင္ သူေတာ္ေကာင္း
ဂုဏ္ျပိဳင္ တုပ မျပဳက
ေခၚရ သူေတာ္ေကာင္း
ကိုယ္က်ိဳးကိုသာ မရွာတာ
ထိုဟာ သူေတာ္ေကာင္း
သူ႕အျပစ္မ်ား မေျပာျငား
ေခၚျငား သူေတာ္ေကာင္း
သူ႕အျပစ္မ်ား မွတ္မထား
ေခၚျငား သူေတာ္ေကာင္း
မေကာင္းမႈ၌ မႏွစ္ျခိဳက္
ေခၚထိုက္ သူေတာ္ေကာင္း
ေကာင္းမႈျမင္ဟာ ၾကည္၀မ္းသာ
ထိုဟာ သူေတာ္ေကာင္း
သည္းခံမ်ားစြာ အရာရာ
ထိုဟာ သူေတာ္ေကာင္း
ဂုဏ္ႏွစ္မ်ားစြာ ရွိေလတာ
ေျပာငွာ မကုန္ေတာင္း။ ။
(ဓမၼဒူတ ဆရာေတာ္ၾကီး ေဟာၾကားေသာတရားေဆာင္ပုဒ္မ်ား)
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။ထိုဟာ သူေတာ္ေကာင္း
မျပင္း ေဒါသ မာန္မာန
ကင္းက သူေတာ္ေကာင္း
ေက်းဇူးသိျမင္ ျပန္ဆပ္လွ်င္
ေခၚတြင္ သူေတာ္ေကာင္း
ဂုဏ္ျပိဳင္ တုပ မျပဳက
ေခၚရ သူေတာ္ေကာင္း
ကိုယ္က်ိဳးကိုသာ မရွာတာ
ထိုဟာ သူေတာ္ေကာင္း
သူ႕အျပစ္မ်ား မေျပာျငား
ေခၚျငား သူေတာ္ေကာင္း
သူ႕အျပစ္မ်ား မွတ္မထား
ေခၚျငား သူေတာ္ေကာင္း
မေကာင္းမႈ၌ မႏွစ္ျခိဳက္
ေခၚထိုက္ သူေတာ္ေကာင္း
ေကာင္းမႈျမင္ဟာ ၾကည္၀မ္းသာ
ထိုဟာ သူေတာ္ေကာင္း
သည္းခံမ်ားစြာ အရာရာ
ထိုဟာ သူေတာ္ေကာင္း
ဂုဏ္ႏွစ္မ်ားစြာ ရွိေလတာ
ေျပာငွာ မကုန္ေတာင္း။ ။
(ဓမၼဒူတ ဆရာေတာ္ၾကီး ေဟာၾကားေသာတရားေဆာင္ပုဒ္မ်ား)
ညခင္း
Read more...
ဒုကၡေဒါမနႆအေၾကာင္း
Posted on November 19, 2009 by သူရိယ
ကိုယ္ဆင္းရဲမႈကို “ဒုကၡ”၊ စိတ္ဆင္းရဲမႈကို “ေဒါမနႆ” ဟုေခၚသည္။ အသြားအလာ၊ အလုပ္အကိုင္၊ အေနအထိုင္၊ က်ပ္တည္းက်င္းေျမာင္းမႈ ၊ ေရာဂါေ၀ဒနာ ဒဏ္ကိုခံစားေနရမႈ ၊ အရိုက္အႏွက္ခံရမႈ၊ တစ္စံုတစ္ခုႏွင့္ ထိခိုက္မႈ စသည္တို႔ေၾကာင့္ ခႏၱာကိုယ္၏ ပင္ပန္းႏြမ္းႏြယ္ျခင္းသည္ ဒုကၡခ်ည္းတည္။ ယခုေလာက၌လည္း ကိုယ္ခႏၱာနာက်င္လွ်င္ “အလိုေလး… ဒုကၡ ဒုကၡ” ဟု ညည္းညဴၾကေလသည္။ ထိုသို႔ခႏၱာကိုယ္ ဆင္းရဲေသာ္လည္း စိတ္ကား ဆင္းရဲခ်င္မွ ဆင္းရဲမည္။ ဘုရားအေလာင္း ပါရမီျဖည့္ေတာ္မႈရာ၌ မေဟာ္သဓာ၊ ေ၀ႆႏၱရာ ဘ၀သည္ စသည္တို႔၀ယ္ ကိုယ္ခႏၱာ မသက္သာဘဲ ဆင္းရဲ ဒုကၡ ေရာက္ေတာ္မႈခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ သတၱ၀ါတို႔၏ အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္ကိုးရင္း ေစတနာေၾကာင့္စိတ္ဆင္းရဲမႈ ေဒါမနႆကား မျဖစ္ခဲ့ပါ။
စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ စိတ္မခ်မ္းသာမႈ၊ စိတ္ညစ္မႈ၊ စိတ္ပ်က္မႈ စသည္ျဖင့္ စိတ္မွာျဖစ္ေနေသာ ဒုကၡစုကိုပင္ “ေဒါမနႆ” ဟုေခၚရေလသည္။ ဤေဒါမနႆ ေ၀ဒနာသည္ စိတ္မွာစြဲကပ္လာေသာ ေရာဂါတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “သူ႔အေၾကာင္း ၾကားရတာ စိတ္ထဲမွာ နာလြန္းလို႔ ငါ့အား သူ႔အေၾကာင္း မေျပာလာပါနဲ႔” စသည္ျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းသာမႈကိုပင္ “စိတ္နာ” ဟု ေျပာဆိုၾကေလသည္။ ဤကဲ့သို႔ စိတ္မခ်မ္းသာတိုင္း၊ စိတ္နာတိုင္းလည္း ကိုယ္ဆင္းရဲခ်င္မွ ဆင္းရဲမည္။ ေျခြရံေပါၾကြယ္ စည္းစိမ္လယ္မွာ ကိုယ္ခႏၱာခ်မ္းျမပါလ်က္ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္လာ “ယံပိစၦံန လဘတိ၊ တမၸိ ဒုကၡံ = ရတာမလို၊ လိုတာမရ” ျဖစ္ေနၾကသူတို႔၏ ဒုကၡလည္း ဤေဒါမနႆပင္တည္း။ ဤေဒါမနႆ၏ ဆင္းရဲပံုလည္း ခႏာၱကိုယ္ ဆင္းရဲထက္ လြန္ကဲျပင္းျပ၏။ ေရႊဘံုေပၚမွ ဆင္းကာ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္ ယွဥ္တြဲလ်က္ တဲအိုထဲ၌ ကိုယ္ဆင္းရဲကို ခံႏိုင္ၾကေလသည္။
စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ျပဳျပင္နည္းမွာ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ အေတာ္မ်ားစြာပါရွိ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔အေၾကာင္း ထိုက္တန္ေအာင္ ျပဳျပင္တတ္ဖို႔ကား ေတာ္ေတာ္တန္တန္ အသိဉာဏ္ ရွိရံုမွ်ျဖင့္ မလြယ္ကူေခ်။ အခ်ဳပ္မွာ အရွည္ကိုေျမာ္ျမင္၍ ဆိုင္ရာကိစၥအ၀၀ကို ၾကိဳတင္ၿပီး စီစဥ္ထားရမည္။ မိမိအစီအစဥ္ႏွင့္ တည့္ေအာင္လည္း မပ်င္းမရိလံု႔လရွိရမည္။ ထိုကဲ့သို႔ ဉာဏ္ေရာ ၀ီရိယပါ အရာရာ ျပည့္စံုပါလ်က္ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမသင့္ ျဖစ္ခဲ့ပါေသာ္ (ရည္ရြယ္ခ်က္ မေျမာက္ခဲ့ေသာ္) စိတ္အားမငယ္ေစႏွင့္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးတိုး၍ ၾကိဳးစားေလဦး။ ၾကိဳးစားလွ်င္ ဘုရားပင္ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္။ ထို႔ျပင္ ေလာကဓံေၾကာင့္ မတုန္လႈပ္ဖို႔လည္း အေရးၾကီးေသး၏။ ေလာကဓံဆိုသည္ကား ေလာက၌ ေတြ႔ၾကံဳဖို႔ရန္ ထံုးစံတစ္မ်ိဳးတည္း။
ထိုေလာကဓံသည္
၁။ လာဘ …………… ပစၥည္းဥစၥာရျခင္း
၂။ အလာဘ …………… ပစၥည္းဥစၥာမရျခင္း
၃။ ယသ …………… အေျခြအရံမ်ားျခင္း
၄။ အယသ …………… အေျခြအရံမရွိျခင္း
၅။ နိႏၵာ …………… အကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္း
၆။ ပသံသာ …………… ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း
၇။ သုခ …………… ကိုယ္-စိတ္ခ်မ္းသာျခင္း
၈။ ဒုကၡ …………… ကိုယ္-စိတ္ဆင္းရဲျခင္း
ဤသို႔အားျဖင့္ ရွစ္ပါးရွိသည္။
ဤေလာကဓံမ်ား၌ မေကာင္း ၄ပါး၊ ေကာင္း ၄ပါးပါ၏။ ေကာင္းေသာေလာကဓံႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳရေသာအခါ ၀မ္းသာရႊင္ပ် တၾကြၾကြျဖစ္ေနျခင္း၊ မေကာင္းေသာေလာကဓံႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳေသာအခါ စိတ္အားႏြ႔ဲ၍ တမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနျခင္းသည္ ေလာကဓံကို တုန္လႈပ္ျခင္းသည္။ ၀မ္းသာလြယ္သူသည္ ၀မ္းနည္းလြယ္သည္။ ၀မ္းသာအားၾကီးသူသည္ ၀မ္းနည္းအားၾကီးသည္။ ၀မ္းနည္းမႈမွာ ျပခဲ့ေသာ ေဒါမနႆ သေဘာတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ အျမဲစိတ္ခ်မ္းသာျခင္းကို (ဆိုးဆိုးေကာင္းေကာင္း) သိသိသာသာ စိတ္မေျပာင္းဖို႔ သတိထားသင့္ၾကေပသည္။
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ
ကိုယ္က်င့္အဘိဓၶမာ (ဒုတိယခန္း)
Filed under: ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ | 1 Comment »
Read more...
Subscribe to:
Posts (Atom)
