*သူ*
(၁)
ဘာလိုလိုနဲ႔ သူ ဒီကိုေရာက္တာ၊ အမိေျမနဲ႔ ေ၀းေနခဲ့တာ ၁၀ ႏွစ္ေတာင္ ျပည့္ေတာ့မွာ ပါလား…။
(၂)
ဗဟုသုတ နည္းပါးလွေသာ၊ သြားေရးလာေရး ခက္ခဲလွေသာ ရြာေလးတစ္ရြာမွာ သူ႔ကို ေမြးဖြားခဲ့ပါသည္။ သူ သံုးတန္းေအာင္ေတာ့ သူ႔နည္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္း ဆက္မတက္ၾကေတာ့။ မိဘ လက္ငုတ္လက္ရင္း လယ္ကြက္တြင္း ဆင္းကုန္ၾကသည္။ ေလးတန္း ဆက္တက္ဖို႔အတြက္ ေက်ာင္းေတာ္ကလည္း သူတို႔ရြာႏွင့္ သံုးမိုင္သာသာ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္မွသာ ေရာက္ႏိုင္ေလ၏။ သို႔ေသာ္ သူဇြဲမေလ်ာ့။ မာန္ကို ခဲရင္း၊ အားကိုတင္းရင္း တက္ေရာက္ခဲ့၏။ ဒါေပမယ့္လည္း တက္တစ္ရက္ ပ်က္တစ္ရက္။ ဒီလိုႏွင့္ သူ အတန္းပညာ ငါးတန္း ေအာင္ခဲ့၏။
သို႔ေသာ္ သူ႔အား ကံၾကမၼာက ၾကာၾကာ မ်က္ႏွာသာ မေပးခဲ့။ ငါးတန္း ေအာင္အၿပီး သူ႔မိဘေတြ အလိုအရ သူ လယ္ေတာတြင္း ႏြားႏွင့္အၿပိဳင္ ရုန္းခဲ့ရသည္။ သူ စဥ္းစားသည္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ သူ႔မိဘ အပါအ၀င္ ရြာကလူေတြလို သူ လယ္ကြင္းထဲမွာပဲ အခ်ိန္ ကုန္မသြားခ်င္။ သို႔ႏွင့္ သူ ၁၆ ႏွစ္ အရြယ္မွာ တစ္ေျမျခားမွ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။
ေျမျခား ေရျခားေဒသကား သူ႔ရြာလို မဟုတ္။ ရြာမွာ တုန္းကေတာ့ လူရိုးေတြ အမ်ားသား။ ဒီေရာက္ေတာ့ စရိုက္ေပါင္းစံု၊ အေတြ႔အၾကံဳ ေပါင္းစံု၊ အခက္အခဲ ေပါင္းစံုက သူ႔ကို စိန္ေခၚေနခဲ့သည္။ အဆိုးဆံုးက အက်င့္ စာရိတၱ ပိုင္းအေနနဲ႔ စိန္ေခၚမႈေတြပဲ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ သူ႔ကိုယ္သူ ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္း ရွိခဲ့သည္။ သူ အရက္သမား မ်ားစြာၾကား က်င္လည္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ အရက္သမား မျဖစ္ခဲ့။ ဖဲသမား မ်ားစြာႏွင့္ ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္းခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ ဖဲသမားဘ၀ မေရာက္ခဲ့။ မိန္းမ လိုက္စားသူ မ်ားစြာၾကား ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဆီသို႔ ထိုသူေတြရဲ႕ အက်င့္ေတြ မကူးခဲ့။ ဤသို႔ သူ ေရွာင္ၾကဥ္ ထိန္းသိမ္း ႏိုင္ခဲ့ျခင္းမွာ သူေတာ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္။ သူ႔စိတ္ေတြကေတာ့ ယိမ္းယိုင္သြားခ်င္ ေနမိသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူ ဒီေရာက္ၿပီး ဖတ္ရွဳခဲ့၊ မွတ္သားခဲ့ရသည့္ စာေပ ဗဟုသုတ၊ ဘာသာေရး အသိတရားမ်ားက သူ႔ကိုယ္သူ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေအာင္ မ်ားစြာ သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ သူပထမဆုံး ဖတ္မိသည္က ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက၏ ေမတၱာႏွင့္ပတ္သတ္၍ ေရးသားထားေသာ စာအုပ္ကေလး..။
ထို အသိတရားမ်ားႏွင့္ သူ႔ကိိုယ္သူ ထိန္းေက်ာင္းရင္း အလုပ္မွာ သူႀကိဳးစားခဲ့သည္။ သူ႔မိဘ၊ သူ႔ေမာင္ႏွမ သားခ်င္းေတြကိုလည္း သူလုပ္အားျဖင့္ ေထာက္ပံ့ ျဖည့္ဆည္း ႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း လူ႔ဘံုသည္ ဒုကၡဘံု ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ အဆင္မေျပမႈ မ်ားစြာကို သူၾကံဳေတြ႔ရသည္။ ထိုသုိ႔ အဆင္မေျပမႈမ်ားကို ေလလွိဳင္းၾကားကေန သူ႔အေမကို ေျပာျပေသာအခါ “ေအာ္ သား.. အဆင္မေျပဘူးလား.. ေအးေအး အေမ ယၾတာ ေခ်ေပးမယ္ေနာ္..” ဟူသည့္ သူ႔အေမ၏ ဘာသာေရးအသိ အားနည္းမႈမ်ားကို ၾကံဳရ ၾကားရေသာအခါ သူသိထားေသာ အသိမ်ား သူ႔အေမကို မွ်ေ၀ခ်င္စိတ္ေတြ၊ ေျပာျပခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚေပါက္ေနမိ၏။
သူ အလုပ္နားခ်ိန္မ်ားမွာ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔မိဘ အေၾကာင္း သူေတြးမိ၏။ သူ႔မိဘ ႏွစ္ပါးလံုး ေတာသူေတာင္သား လယ္သမား မိဘမ်ားမွ ဆင္းသက္လာသူ မ်ားသာ။ သူ႔အေမ ဆိုလွ်င္ သူတစ္ခုခု အဆင္မေျပလွ်င္ “အေမ ယၾတာ ေခ်ေပးမယ္” ဟူသည့္ စကားမွလြဲ၍ သူ႔အား ဆိုဆံုးမ သြန္သင္သည့္ စကားမ်ား တစ္ခြန္းမွ မေျပာဖူးခဲ့။ သူ႔အေဖ ဆိုလွ်င္လည္း လူရိုးလူေအး။ တစ္ေန႔လံုးေနမွ စကား တစ္ခြန္းေတာင္ ေျပာသည္မဟုတ္…။ ဒီလို ေျပာတာသည္ သူ သူ႔မိဘေတြကို အျပစ္တင္ျခင္း မဟုတ္။ မိမိဘ၀ကို ျပန္လည္ သံုးသပ္မိျခင္းမွ်သာ။
ထိုသို႔ မိဘေတြထံမွ ဆိုဆံုးမ စကားေတြ မၾကားခဲ့ရ ေသာ္လည္း ဘာသာေရး စာေပမ်ားက ေပးေသာ အဆံုးအမ အသိမ်ားျဖင့္ ရိုးရုိးသားသား အလုပ္လုပ္ရင္း သူ႔ဘ၀သူ ပံုေဖာ္ခဲ့ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ထုိ ရိုးသားမႈမ်ားကို ပ်က္ယြင္း သြားေလာက္ေအာင္ ပတ္၀န္းက်င္၏ ထိုးႏွက္မႈမ်ားကို သူၾကံဳေတြ႔ခဲ့ ဖူးေသးသည္။ ရွင္းပါဦးမည္။ ယခု သူ အလုပ္ လုပ္ေနသည္က စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္က ဆိုင္၀န္ထမ္း စားပြဲထိုး သာသာ။ စားေသာက္ဆိုင္ ဆိုသည့္အတုိင္း လူေပါင္းစံု လာ၏။ တစ္ခါ တစ္ရံ ထုိလူေတြ စားေသာက္ၿပီး ျပန္သြားေသာ အခါမ်ိဳးတြင္ ဟန္းဖုန္း၊ ပိုက္ဆံအိတ္ စေသာ ပစၥည္းမ်ား ေမ့က်န္ခဲ့ၾက၏။ သူႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဘက္မ်ားက ထုိသို႔ ေမ့က်န္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ျပန္မေပးဘဲ ယူထားေလ့ ရွိေသာ္လည္း သူကေတာ့ သူႏွင့္ၾကံဳသည့္ ေမ့က်န္ ပစၥည္း မွန္သမွ်ကို ေကာင္တာက အလုပ္ရွင္ကို အပ္၍ ျပန္ေပးခဲ့သည္ ခ်ည္းသာ။
ဤကဲ့သို႔ သူ႔ဘက္က ရိုးသားမႈ အျပည့္ျဖင့္ ျပန္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း သူေနထိုင္ရာ ေဒသမွ လူမ်ားသည္ THANK YOU ဆိုသည့္ ေက်းဇူးစကား တစ္ခြန္းေသာ္မွ ေျပာၿပီး အသိအမွတ္ ျပဳေပးေဖာ္မရ။ ဤသို႔ သူ႔ရဲ႕ ရိုးသားမႈကို အသိအမွတ္ျပဳ မခံရေပါင္း မ်ားလာေသာအခါ “ေနာက္ေနာင္ ငါ အဲလို ျပန္ေပးေနေတာ့ေကာ ဘာထူးမွာလဲ” ဟူ၍ သူလုပ္ေနေသာ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ အက်ိဳးေကာ ရွိရဲ႕လား၊ အဓိပၸါယ္ေကာ ရွိပါရဲ႕လား ဟူသည့္ အေတြးမ်ိဳး မၾကာမၾကာ ၀င္လာေတာ့၏။
တစ္ေန႔… ထိုေန႔က သူ ပံုမွန္ လုပ္ေနက်အတိုင္း စားေသာက္ၿပီးသား စားပြဲ၀ိုင္း တစ္၀ိုင္းကို သြားသိမ္းရာ ဟန္းဖုန္း တစ္လံုးကို သူေတြ႔မိ၏။ ဘယ္သူမ်ား က်န္ခဲ့ပါလိမ့္ ဟူသည့္ အေတြးႏွင့္အတူ ငါျပန္ေပးလည္း ငါ့ကို အရင္တုန္းက ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ သူေတြလိုပဲ အသိအမွတ္ျပဳမွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ ဆုိသည့္ အေတြးက သူ႔အေတြးထဲ ေရာက္လာ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုအေတြးကို သူ ၾကာၾကာ လက္မခံဘဲ “အာ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေပးမယ္” ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ စားပြဲ၀ိုင္းအနီးက ေဘာင္တန္းေပၚ ခဏ တင္ထားလိုက္မိ၏။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ပင္ သူ အဲသလို ဟန္းဖုန္းကို လွမ္းတင္လိုက္သည့္ အခ်ိန္မွာမွ ဟန္းဖုန္းပိုင္ရွင္ ေရာက္လာကာ ဟန္းဖုန္းကို ယူၿပီး ေကာင္တာ သူေ႒းဆီသြားကာ မတိုးမက်ယ္ ေျပာလိုက္သံ သူၾကားလိုက္၏။ ပီပီသသ အကုန္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ခင္ဗ်ားတို႔ဆိုင္က အလုပ္သမားေတြ ေျခေဆာ့ လက္ေဆာ့နဲ႔ ဟူသည့္ စကားကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ သူၾကားလိုက္၏။ ထိုစကားမွာပင္ လမ္းဆံုးလွ်င္ သူ ခံသာပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူထင္သလို မဟုတ္ဘဲ ဟန္းဖုန္းပိုင္ရွင္က သူ႔ဆီျပန္လာကာ ခပ္ထန္ထန္ ခပ္ရင့္ရင့္ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္သြားေသး၏။ စကားတစ္ခြန္းမွ သူ႔ကို မေျပာသြားေသာ္လည္း ထိုအၾကည့္ကို သူေကာင္းေကာင္း သေဘာ ေပါက္ပါသည္။ အထင္ေသးေသာ၊ ယံုၾကည္မႈ ကင္းမဲ့ေသာ၊ လူအခ်င္းခ်င္း တန္ဖိုး မထားေသာ၊ သူခိုး ေတေလဂ်ပုိး သာသာ သေဘာထားေသာ အထက္စီး ဆန္သည့္ အၾကည့္မ်ိဳး။
ထိုေန႔က သူေတာ္ေတာ္ ခံျပင္း ေဒါသ ထြက္မိသည္။ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္မိသည္။ ထိုသို႔ အဆင္မေျပမႈကို သူ႔အေမအား ေျပာျပလွ်င္ “အေမ ယၾတာ ေခ်ေပးမယ္” ဟု ေျပာဦးမည္လား။
သူစဥ္းစားမိသည္။ ယခုဆုိလွ်င္ သူ႔အသက္ ၂၆ ႏွစ္ပင္ ျပည့္ေတာ့မည္။ သူ ျဖတ္သန္းခဲ့ရာ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ စရာမ်ား၊ အဆင္ေျပမႈ မ်ားထက္ ၀မ္းနည္း နာၾကည္းစရာ၊ အဆင္မေျပ မႈမ်ားသာ ရင္ႏွင့္မဆံ့ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ သူၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ ၀မ္းနည္း နာၾကည္း စရာမ်ားကို စာတစ္တန္ ေပတစ္ရြက္ ေရးဖြဲ႔ခ်င္စိတ္ မၾကာမၾကာ ျဖစ္ေပၚမိ၏။ သို႔ေသာ္ ဂုဏ္ရွိသူတုိ႔ ေရးေသာ စာေပမ်ားသာ လူရာ၀င္ေသာ ဤ ေလာကႀကီးတြင္ သူ႔လို အတန္းပညာ ငါးတန္းေအာင္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စာတစ္ေၾကာင္း ေရးဖို႔ပင္ မ၀ံ့။ ေရးလိုက္သည္ ထားဦး၊ ဘြဲ႔ရ ပညာတတ္ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္က သူေရးထားေသာ စာအား အမွားေထာက္လွ်င္ သူ႔မွာ အေတြ႔အၾကံဳမွ လြဲ၍ ျပန္လည္ ေျဖရွင္းႏိုင္သည့္ စြမ္းအားမရွိ။ ဤအတြက္လည္း သူ႔ကိုယ္သူ သိမ္ငယ္စိတ္ မၾကာမၾကာ ၀င္မိ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ငါ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြ သူတစ္ပါးကို တစ္ဖက္သားကို မေ၀မွ်ႏိုင္ ေတာင္မွ ငါ့တစ္ကိုယ္စာ အတြက္ေတာ့ အသံုးတည့္၊ တန္ဖိုးရွိတာ ပါပဲေလ ဆုိသည့္ အေတြးမ်ိဳးျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ခဲ့သည္ ခ်ည္းသာ။
(၃)
သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာ ေကာင္းေနၾကတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္မသိ၊ မုိးခ်ဳပ္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မနက္ အလုပ္ဆင္းရဦးမွ မွတ္လား စသျဖင့္ သတိေပးလိုက္ ေတာ့မွ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ အြန္လိုင္းမွ ဆင္းသြားခဲ့သည္။
သူ႔အေၾကာင္းကို နားေထာင္အၿပီး သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိခ်င္တာ ေလးေတြ ေမးခဲ့ေသး၏။
၁။ ေလာကမွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဘ၀ ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလဲ။ အဲလို ေအာင္ျမင္ေစတဲ့ အခ်က္ေတြကေကာ ဘာေတြလဲ။
၂။ ကိုဖိုးသား ဘ၀မွာ ဘာေတြ ေပးဆပ္ခဲ့ဖူးလဲ။ ေရွ႕ဆက္ၿပီးေတာ့ေကာ ႀကီးႀကီးမားမား ေပးဆပ္ခ်င္တာ၊ ပါရမီ ျဖည့္ခ်င္တာေတြ မရွိဘူးလား…။ ဥပမာ အိုမင္းမစြမ္း၊ အေစာင့္အေရွာက္ မရွိတဲ့ သက္ႀကီး ရြယ္အိုေတြအတြက္ ရိပ္သာေတြ ထူေထာင္ ေပးခ်င္တာမ်ိဳး တဲ့။ (သူဆိုလိုတာ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။)
၃။ ကိုဖိုးသား စိတ္ဆႏၵထဲမွာ တကယ္တန္း လုပ္ရမယ္ဆို ဘာေတြ လုပ္ခ်င္ေနလဲ၊ ဒီကအျပန္ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ့္ ကိစၥေကာ ဘာေတြ စဥ္းစားထားလဲတဲ့။
သူေမးေသာ အေမးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ႏွင့္ယွဥ္၍ စိတ္ထဲရွိသလိုေတာ့ ေျဖေပးခဲ့ပါသည္။ သူ႔ အေမးေလးေတြကို စာရွဳသူတုိ႔အား ဆက္လက္၍ ေမးလိုက္ပါဦးမည္။ တေျဖးေျဖး စဥ္းစား၍ ေျဖၾကည့္ၾကပါဦး။
ဘာပဲေျပာေျပာ ထိုညသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ တန္ဖိုးရွိေသာ ညတစ္ည ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သူႏွင့္ စကားေျပာၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀သည္ ပို၍ ေလးနက္လာျခင္းပင္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ဖိုးသား
11/11/2009, WED:, 11:44:38 PM
Read more...
