က်ားႏႈတ္ခမ္းေမႊး
ေတာင္ေပၚမွာ႐ွိတဲ့ အဘိုးအိုရဲ႕ အိမ္ကေလးထဲ ယြန္းႏုတ္ ၀င္သြားေတာ့ အဘိုးအိုကို မီးဖိုေ႐ွ႕မွာ ထိုင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ကိုလွည့္မၾကည့္ဘဲ အဘိုးအိုက ေမးတယ္။
“ဘာလို႔လာတာလဲ့” တဲ့။
“ပညာ႐ွိ ဘိုးဘိုးရယ္၊ ကၽြန္မ ဒုကၡေရာက္ေနလို႔ပါ။ ကၽြန္မအတြက္ ေဆးတစ္ခြက္စီရင္ေပးဖို႔ လာၿပီးေတာင္းပန္တာပါ၊” ယြန္ႏုတ္က ေျပာေတာ့……
“လာျပန္ၿပီလား ေဆးတစ္ခြက္၊ ဟိုလူလာလဲ ဒါပဲ၊ ဒီလူလာလဲ ဒါပဲ၊ တစ္ေလာကလုံးရဲ႕ ေရာဂါေတြ ကုဖို႔ ငါဘယ္လိုလုပ္ ေဆးေဖာ္ေပးႏိုင္မလဲ၊”
အဘိုးအိုက ဆိုေတာ့ ယြန္ႏုတ္က ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔
“ဆရာႀကီးရယ္ .. ဆရာႀကီးသာမကယ္ရင္ေတာ့ ကၽြန္မ ဒုကၡလွလွႀကီးေရာက္ပါၿပီ” လို႔ေျပာ႐ွာတယ္။
“ေကာင္ၿပီ၊ မင္းဘာျဖစ္သလဲေျပာ၊” အဘိုးအိုက အေလွ်ာ့ေပးလိုက္တယ္။
“ကၽြန္မရဲ႕ခင္ပြန္းအတြက္ပါ ဘိုးဘိုး၊” ယြန္ႏုတ္ကေျပာျပတယ္။
ကၽြန္မအလြန္ခ်စ္ရတဲ့ ေယာက်္ားပါ၊ သူက လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္လုံးလုံး စစ္ထဲလိုက္သြားရပါတယ္၊ အခု ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ သူ ကၽြန္မကို စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွလဲ မေျပာဘူး၊ ကၽြန္မေျပာရင္လဲ မၾကားသလိုပဲ၊ တစ္ခါတစ္ေလ သူစကားေျပာျပန္ေတာ့လဲ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ မဟုတ္ဘူး၊
ထမင္းေကၽြးလို႔ သူမႀကိဳက္တဲ့ ဟင္းပါရင္ ထမင္းပြဲကို တြန္းပစ္ခဲ့ၿပီး အခန္းထဲက ေဒါသတႀကီး ထြက္သြားတယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ လယ္ထဲ အလုပ္လုပ္ရမယ့္အခ်ိန္မွာလဲ မလုပ္ဘဲ ဟုိး…. ေတာင္ထိပ္ေပၚတက္ၿပီး ပင္လယ္ဘက္ကို သြားေငးၾကည့္ေနတယ္။
“ဟုတ္တယ္၊ စစ္ပြဲက ျပန္လာတဲ့ လူငယ္ေတြ တစ္ခါတစ္ေလ ဒီလိုျဖစ္တတ္တာပဲ၊” အဘိုးအိုက ဆိုတယ္။
ကဲ.. ဆက္ေျပာစမ္းပါဦး… ေနာက္ ဘာျဖစ္ေသးလဲ၊
ျဖစ္တာကေတာ့ ဒါပါပဲ ပညာ႐ွိ ဘိုးဘိုးရယ္၊ အဲဒါ ကၽြန္မခင္ပြန္းကိုသာ နဂိုကလို ျပန္ၿပီး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ႐ွိလာေအာင္ ကုစားေပးႏိုင္မယ့္ ေဆးတစ္ခြက္ ေဖာ္စပ္ေပး ေစခ်င္တာပါပဲ၊
အင္း….. လြယ္ပါတယ္ကြာ၊ ေဆးတစ္ခြက္ရမယ္၊ ေကာင္းၿပီ၊ ေနာက္သုံးရက္ၾကာရင္ လာခဲ့ကြာ၊ အဲဒီခါက်ေတာ့ ေဆးေဖာ္ဖို႔ ဘာေတြလိုမလဲဆိုတာ ငါေျပာမယ္။
သုံးရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ ေတာင္ေပၚအဘိုးအိုရဲ႕ အိမ္ကေလးကို ယြန္ႏုတ္ ေရာက္လာျပန္တယ္။
ငါ စဥ္းစားၿပီးၿပီကြ၊ အဘိုးအိုက ေျပာတယ္။
မင္းေဆးက ေဖာ္လို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့အေရးအႀကီးဆုံး ေဆးတစ္မည္ လိုေနတယ္။ အဲဒါက က်ားႏႈတ္ခမ္းေမႊး တစ္ေခ်ာင္းပဲကြ၊ အသက္႐ွင္ေနဆဲ က်ားျဖစ္ဖို႔ လိုတယ္၊ အဲဒါသာ မင္းရလာရင္ ငါ ေဆးေဖာ္ေပးလို႔ ရၿပီ။
ဟင္…… က်ားအ႐ွင္ဆီက ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ဟုတ္လား?
အဲဒါ ကၽြန္မ ဘယ္လိုလုပ္ ရႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ယြန္ႏုတ္ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ
“ေဆးက သိပ္အေရးႀကီးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ရေအာင္႐ွာေပါ့ကြာ” တဲ့ အဘိုးအိုက ေျပာၿပီး တစ္ဖက္လွည့္သြားတယ္။
ယြန္ႏုတ္လည္း အိမ္ျပန္လာခဲ့ရတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာ က်ားႏႈတ္ခမ္းေမႊး ဘယ္လို ရႏိုင္မလဲ ဆိုတာကိုပဲ ယြန္ႏုတ္ စဥ္းစားေနတယ္။
တစ္ညမွာေတာ့ သူ႔ေယာက်္ား အိပ္ေနတုန္း ယြန္ႏုတ္ အျပင္ထြက္တယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ပန္းကန္တစ္လုံးနဲ႕ ထမင္းရယ္ ဟင္းရယ္ ထည့္လာတယ္။ က်ား႐ွိတယ္ဆိုတဲ့ ေတာဆီ သူသြားတာကိုး။
က်ားလိုဏ္ဂူနားေရာက္ေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းက ရပ္ၿပီး က်ားကို ထမင္းဟင္းေတြ လာစားဖို႔ ေခၚတယ္။ က်ားက ထြက္မလာဘူး။
ေနာက္တစ္ည သူ သြားျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါ နည္းနည္း ေ႐ွ႕တုိးတယ္။ မေန႔ကလိုပဲ စားစရာ ပန္းကန္ျပၿပီး ေခၚျပန္တယ္။
ဒီလိုပဲ တစ္ညၿပီး တစ္ည ဆက္သြားတယ္။ က်ား လိုဏ္ဂူ၀နား နီးသထက္ နီးလာၿပီ။ က်ားကလည္း ညတိုင္း ျမင္ရလို႔ တစ္စတစ္စ ပိုရင္းႏွီးလာၿပီ။
တစ္ညမွာေတာ့ လိုဏ္ဂူ၀နဲ႔ ခဲတစ္ပစ္ေလာက္မွာ သူရပ္မိတယ္။
က်ားက ဂူအျပင္ဘက္ သုံးေလးလွမ္း လွမ္းလာၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနတယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လေရာင္မွာ အျပန္အလွန္ ၾကည့္ေနၾကတယ္။
ေနာက္ညလည္း အဲဒီလိုပဲ။
ဒါေပမဲ့ အမ်ားႀကီး နီးသြာၿပီ။ ယြန္ႏုတ္က က်ားကို ႏုႏုညံ့ညံ့ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ စကားေတြ ေျပာတယ္။
ေနာက္တစ္ညက်ေတာ့ က်ားက ယြန္ႏုတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ယြန္ႏုတ္ ပန္းကန္ထဲက အစာေတြကို စားတယ္။
ေနာက္ညမွာေတာ့ ယြန္ႏုတ္သြားတဲ့အခါ က်ား သူ႔ကိုထြက္ၿပီး ေမွ်ာ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အစာေကၽြးၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ားရဲ႕ဦးေခါင္းကို သူ အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေျခာက္လနီးပါး ၾကာသြားၿပီးတဲ့ တစ္ညမွာေတာ့ က်ားရဲ႕ဦးေခါင္းကို ခါတိုင္းလို ပတ္သပ္ရင္း ယြန္ႏုတ္က…
“သေဘာေကာင္းတဲ့ က်ားႀကီးေရ၊ ငါ့မွာ မင္း ႏႈတ္ခမ္းေမြး တစ္ေခ်ာင္း ရမွ ျဖစ္မွာမို႔ ႏုတ္ပါရေစ၊ ငါ့ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ကြယ္” လုိ႔ ေျပာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေမႊး တစ္ေခ်ာင္း ဆတ္ခနဲ ႏႈတ္ယူလိုက္တယ္။
သူစိတ္ပူသလို က်ားႀကီးက စိတ္ဆိုးမသြားဘူး။
ယြန္ႏုတ္ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ အိမ္ျပန္ေျပးတယ္။ က်ားႏႈတ္ခမ္းေမႊးကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး တအားကို ေျပးတာ၊
ေနာက္ေန႔မနက္ ေတာင္ေပၚက ပညာ႐ွိ ဘိုးဘိုးရဲ႕ တဲကို သူေရာက္ေတာ့ ေနက ဟိုးပင္လယ္ျပင္ထဲက ထြက္ျပဳစပဲ ႐ွိေသးတယ္။
“ဘိုးဘိုးေရ…. ကၽြန္မ ရလာၿပီ၊ က်ား ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ကၽြန္မ ရလာၿပီ” လို႔ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုရင္း သူ၀င္လာတယ္။
“ေဟာဒီမွာ၊ ဘိုးဘိုး ေျပာထားတဲ့အတိုင္း ကၽြန္မေယာက်္ား နဂိုကလို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ၾကင္ၾကင္နာနာျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္မယ့္ ေဆး ေဖာ္ေပး ေပေတာ့၊” တဲ့။
အဘိုးအိုက ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကို ယူၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈတယ္။ မွန္တယ္။ ဒါ… က်ားႏႈတ္ခမ္းေမႊး အစစ္ပဲ လို႔ ေသခ်ာေတာ့မွ အဲဒါကို သူ႔ေ႐ွ႕က မီးဖိုထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။
“ဟင္….. ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ ဘိုးဘိုး၊” ယြန္ႏုတ္က အလန္႔တၾကား ေမးေတာ့….
“မင္း ဘယ္လို ရလာသလဲ ငါ့ကို ေျပာပါ၊” တဲ့။ အဘိုအိုက ဆိုတယ္။
ဘယ္မွာ အလြယ္တကူ ရပါ့မလဲ ဘိုးဘိုးရယ္၊
ကၽြန္မ ညတိုင္း ေတာထဲကို ပန္းကန္တစ္လုံးနဲ႔အစာေတြႊ ထည့္ၿပီးသြားတယ္။ ပထမ က်ား လိုဏ္ဂူနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀း၊ ေနာက္ပိုင္း ျမင္ေနက် ျဖစ္လာေတာ့ တျဖည္ျဖည္း ခပ္နီးနီး ေရာက္ေအာင္ တိုးရတယ္၊ သူ႔ကို စကားေတြလဲ ႏူးႏူးညံ့ည့ံ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေျပာရတယ္၊ သူကို အေႏွာင့္အယွက္ ေပးဖို႔မဟုတ္ဘူး၊ အစာ ေကၽြးဖို႔လာတာဆိုတာ သူသိေအာင္ေပါ့၊ အေတာ္ႀကီးကို စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ လုပ္ရတယ္၊ သူစားမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိလ်က္နဲ႕ အစားအစာေတြ ညတိုင္း ထည့္ထည့္သြားရတယ္။
အဲဒီလိုပဲ ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲ သြား ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေျပာ အစာစားဖို႔ ေခၚနဲ႔ ရက္ေပါင္းအေတာ္ၾကာလာေတာ့ တစ္ညမွာ သူ ေ႐ွ႕ဘက္ နည္းနည္းထြက္လာတယ္၊
ေနာက္က်ေတာ့ ကၽြန္မကို ထြက္ႀကိဳတယ္၊ ကၽြန္မလက္ထဲက အစာကို စားတယ္၊ သူ႔ေခါင္းကို ပြတ္ေပးေတာ့ ေၾကာင္ညည္းသလို ညည္းၿပီး ၿငိမ္ခံတယ္၊ အဲဒီေလာက္ ရင္းႏွီးၿပီးေတာ့မွ သူ႔ဆီက ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကို ကၽြန္မ ႏုတ္လို႔ ရတာပါ။
“ေကာင္းတယ္၊ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ က်ားကိုယဥ္ပါးေအာင္ လုပ္ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီက ေမတၱာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ယုံၾကည္မႈကို မင္း ရေအာင္ ယူႏုိင္ခဲ့တာပဲ၊” အဘိုးအိုက မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
“ဒါေပမယ့္… ခုေတာ့ အဘိုးက အဲဒီ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကို မီးထဲ ထည့္ပစ္လိုက္ၿပီေလ၊
ကၽြန္မႀကိဳးစားခဲ့သမွ် အလဟႆ ျဖစ္ရၿပီေပါ့၊” ယြန္ႏုတ္ က ဆိုေတာ့ အဘိုးအိုက ၿပံဳးၿပီးေျပာတယ္။
ဟာ…. ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊
အလဟႆလို႔ ငါမဆိုဘူး၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးက မလိုေတာ့လို႔ ပစ္လိုက္တာ၊
ဒီမွာ ယြန္ႏုတ္.. မင္းေျပာစမ္း၊ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ က်ားတစ္ေကာင္ေလာက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းမလား၊ သူ႔အေပၚထား႐ွိတဲ့ ေမတၱာ ေစတနာ အၾကင္နာေတြကို က်ားတစ္ေကာင္ေလာက္မွ မခံယူတတ္ဘဲ ေနမလား၊
အင္မတန္ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ ေတာ႐ိုင္း တိရစၧာန္ တစ္ေကာင္႐ဲ႕ ခ်စ္ခင္ ယုံၾကည္မႈကိုေတာင္ ၾကင္နာမႈ စိတ္႐ွည္ဇြဲ႐ွိမႈ စြမ္းအားနဲ႔ မင္းရေအာင္ ယူႏိုင္ခဲ့ရင္ မင္းေယာက်္ားရဲ႕ ေမတၱာ အၾကင္နာေတြကို မင္း ျပန္မရႏုိင္စရာ ဘာအေၾကာင္း႐ွိသလဲ၊
အဘိုးအိုစကားကို ၾကားနာၿပီး ခဏအဖို႔ အဲဒီေနရာမွာ ယြန္ႏုတ္ မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္သြားတယ္။
ေနာက္ေတာ့မွ…. တစ္ျဖည္းျဖည္း ၿပံဳးလာၿပီး ၀မ္းေျမာက္အားတက္စြာနဲ႔ ေတာင္ေအာက္ကို ေျပးဆင္းသြားေတာ့တယ္။
မူရင္း။ ။ Harold Courlander ၏ The Tiger’s Whisker; A Korean Folk Tale – ဘာသာျပန္သူ ေဖျမင့္ Read more...