မေဗဒါဒီေရေၾကာမွာ
"ငါ့သားၾကီး မူၾကိဳတုန္းကေရးခဲ့တဲ့ လက္ေရးလွ စာအုပ္ေတြကုိ ျပန္လွန္ၾကည့္ရင္ အစပုိင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ေရးထားသေလာက္ ေနာက္ဆုံးပုိင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ စုတ္ပဲ့ညစ္ပတ္တာကုိ ေတြ႔ရမကြ" ဟု အေဖက ရယ္ေမာကာ ေျပာျပဖူးပါသည္။ စာအုပ္အသစ္ကေလး ရသည့္အခါတုိင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤစာအုပ္ကေလးသည္ကား ငါ့အတြက္ ၀လုံးလွလွကေလးမ်ား ခ်ည္းသာ ေရးသားထားသည့္စာအုပ္ ျဖစ္ရမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္ခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ "ေမာင္သူရကေလး ေရးတဲ့၀လုံးေလးေတြဟာ ..တဲ့...၀ုိင္းလြန္.လြန္း.လုိ႔... တဲ့...၀လုံးကေလး တစ္လုံးတစ္လုံး ေရးလိုက္တုိင္း..ေရးလုိက္တုိင္း..တဲ့.. ဖုိး၀ရုပ္ကေလး တစ္ရုပ္..တစ္ရုပ္ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္..တဲ့" ဟု အေမက ပုံျပင္ထဲမွာ ထည့္ေျပာကာ ပညာေပးပါသည္။
ဟုတ္ကျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ ၀လုံးကေလးကလည္း ေမာင္သူရကေလး ေရးသေလာက္ မ၀ုိင္းစက္ေတာင္ အိမ္ေဘးနားက ဖုိးနီတုိ႔ထက္ေတာ့ ၀ိုင္းရေပမည္။ ဖုိး၀ရုပ္ကေလး မျဖစ္ေတာင္ ပစ္တုိင္းေထာင္ရုပ္ကေလး ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ရေပမည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ၾကိဳးစားျပီးေရးသားသျဖင့္ ဘေထြးတုိ႔၊ အေဒၚေလးတုိ႔ အဘြားတုိ႔ အေမၾကီးတုိ႔ ၀ယ္ေပးသည့္ ပူေဖာင္း ကေလးမ်ား၊ ႏြားရုပ္ကေလးမ်ား၊ ပစ္တုိင္းေထာင္ရုပ္ ကေလးမ်ားကုိ ဆုအျဖစ္ မၾကာခဏ ရလာေလ့ရွိပါသည္။ စာအုပ္ကေလးကုိ အေဖက အဖုံးဖုံးေပးပါသည္။ တစ္မ်က္ႏွာေရးျပီးတုိင္း "ေတာ္"ဟု ေရးေပးတတ္သည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ စာအုပ္အစပုိင္း ကေလးမ်ားမွာ သပ္ယပ္လွပေနေလ့ ရွိခဲ့ပါသည္။
စာအုပ္သက္တမ္းကေလး အေတာ္ရလာေသာအခါ စာအုပ္အဖုံးကေလးကလည္း ျပဲစုတ္လာသလုိ၊ အေနွာင့္ကေလးကလည္း ျပဳတ္ထြက္လာပါသည္။ ခဲတံျဖင့္ ဖိေရးထားသျဖင့္ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားမွာ အခ်ိဳင့္မ်ား၊ အရာမ်ား အထပ္ထပ္ ထင္လာပါသည္။ ေပါက္သည့္ ေနရာကလည္း ေပါက္ျပဲလာပါသည္။ ခဲဖ်က္ျဖင့္ ဖ်က္ထားသည့္ ေနရာမ်ားကလည္း မည္းသည့္ေနရာက မည္းညစ္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ကလည္း ျငိမ္ျငိမ္ကေလး ၀လုံးေရး ေနရျခင္းထက္ ညီအစ္ကုိတစ္၀မ္းကြဲ မ်ားႏွင့္ ေက်ာက္ဒုိးလွိမ့္ရ၊ က်ည္းသားရုိက္ရသည္ကုိ ပုိ၍ သေဘာက်လာပါသည္။ ထုိအခါ ၀လုံးကေလးမ်ားကလည္း ၀ုိင္းရမည့္အစား ပိန္ရွဳ႔ံလာပါသည္။ ၀လုံးလွလွကေလးသာ ေရးသားရမည့္ စာအုပ္ျဖစ္သည္ဟူေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိလည္း ေမ့သြားပါသည္။ စာအုပ္ကေလးကုိ ထိန္းသိမ္းထားရသည္ထက္ ေနာက္နားက စကၠဴမ်ားကုိဆုတ္ျပီး ေလယာဥ္ပ်ံတုိ႔၊ သေဘာၤတုိ႔ လုပ္ရသည္ကုိ ပုိ၍အရသာေတြ႔လာပါသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ စာအုပ္၏ ေနာက္ဆုံးပုိင္းမ်ားသည္ စုတ္ပဲ့ညစ္ပတ္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
"ႏွစ္စ ကေတာ့ အားလုံးဟာ ပထမရရမယ္လုိ႔ ရည္မွန္းထားတာခ်ည္းပဲဲကြဲ႔။ ႏွစ္ဆုံးခါနီးက်မွ ဘယ္သူကစိတ္ခုိင္သလဲ၊ ဘယ္သူက တကယ္ေတာ္သလဲလုိ႔ အေျဖေပၚတယ္" ဟု မူလတန္းတက္တုန္းက ဆရာမေဒၚတင္ရီက ေျပာျပဖူးသည္။ ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္းထြက္ျပီးျပီးခ်င္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စုကုိေခၚ၍ ျမန္မာစာဆရာၾကီးက တုိတုိတုပ္တုပ္ ၾသ၀ါဒေပးပါသည္။ "မင္းတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘ၀မာရသြန္အတြက္ "တာ"ေတာ့ လႊတ္လုိက္ျပီေဟ့။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အမွတ္ေတြေကာင္းျပီး၊ ဂုဏ္ထူးေတြရျပီး၊ ဘ၀မာရသြန္မွာ တာထြက္ေစာေနတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ တာထြက္ ေနာက္က်တယ္။ ေအး.. တာထြက္ေစာတာ ေနာက္က်တာက ဘ၀မွာ တကယ္တမ္းေတာ့ အေရးမၾကီးဘူးကြ။ ဘယ္သူပန္း၀င္လွသလဲ ဆုိတာက သာျပီး အေရးၾကီးတယ္။ ဘယ္သူ ပန္း၀င္လွမလဲ ဆုိတာေတာ့ မင္းတုိ႔မေမးနဲ႔။ ငါေတာင္ ငါ့ကုိယ္ငါ မသိေသးဘူး။ မင္းတုိ႔လည္း သိၾကျပီလုိ႔ အဆုံးျဖတ္မေစာနဲ႔ဦး။ မျပီးေသးဘူး။ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ဆည္းပူးၾကဖုိ႔လုိမယ္။" ဟု ဆုံးမပါသည္။
ဘ၀၏ အစ၊အလယ္၊အဆုံး ကိစၥမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေလာက္ စိတ္အားထက္သန္စြာ မသုံးသပ္ဖူးေၾကာင္း အျမဲ၀န္ခံရပါသည္။ နည္းနည္းၾကီးလာေတာ့ ဘ၀၏အလယ္မ်ား၊ အဆုံးမ်ား၊ အစမ်ားကုိ မေရွာင္သာမလႊဲသာ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရဖူးသည္ေတာ့ ရွိပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေတြ႔ရုံမွ်ထက္ ထူးကဲေသာ အသိပညာကုိ ကၽြန္ေတာ္ရမလာခဲ့ပါ။ ဆရာေျပာတဲ့ "ေရာက္ရာအရပ္မွာ ဆည္းပူးၾက" ဆုိတဲ့ စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သလုိလုိ မလည္သလုိလုိ ျဖစ္ေနပါသည္။ ဘ၀တစ္ခု ဘ၀ႏွစ္ခု ဘ၀သုံးခု။ ဘ၀အမ်ားအျပား။ ထုိသုိ႔ေသာအေတြးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေငးမႈိင္သြားရတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေငးေနတာကုိ ၾကည့္၍ "ႏြဲ႔ႏြဲ႔ကေတာ့ ဆရာျဖစ္သင္တန္းတက္ေနတယ္" ဟု အေမက ေျပာျပပါသည္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိျပီးသား ျဖစ္ပါသည္။
"မလဲ့ေရာ အဆင္ေျပရဲ႔လား.. အေမ"
"အခုေတာ့အဆင္ေျပပါတယ္.. သားၾကီး။ အိမ္ေျခေလးဆယ္ေက်ာင္းမွာ ဆြဲခန္႔ဆရာ လုပ္ေနတယ္။ မင္း အစ္ကုိၾကီး မ်ိဳးမင္းထြန္းကလည္း အလုပ္ရေနျပီပဲ"
"အိမ္ၾကီးကေတာ့ ေရာင္းလုိက္ရတာေပါ့ေနာ"
"ေအးေပါ့ အိမ္ၾကီးကေတာ့ ေရာင္းလုိက္ရတာေပါ့။"
ကၽြန္ေတာ္ ငါးတန္းတက္စမွာ မလဲ့တုိ႔ေမာင္ႏွမ တစ္စု အိမ္ေရွ႔အိမ္ကုိ ေျပာင္းလာၾကပါသည္။ မလဲ့က အေဖ့ဆီမွာ ရွစ္တန္းႏွစ္ကစျပီး စာလာလာသင္သည္။ မလဲ့သည္ အေဖ လခမယူဘဲ စာသင္ေပးေသာ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုထဲမွ တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ "မလဲ့တုိ႔မွာ မိဘေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူးလား" ဟု အေမ့ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းတုိးကာ ၾကိတ္ေမးေတာ့ မလဲ့တုိ႔ဇာတ္လမ္းကုိ အေမက ျပန္ေျပာင္းေျပာျပသည္။
"မလဲ့တုိ႔ အေဖနဲ႔အေမကလည္း အေမတုိ႔လုိ ေက်ာင္းဆရာဆရာမေတြပဲ" ဟု ေျပာျပပါသည္။ "တစ္ေန႔ေတာ့ ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္မွာ လူသတ္သမား တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာေပါ့ ...၊ သူကလည္း သတ္ခ်င္လုိ႔မဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူမ်ားက ပုိက္ဆံေပးျပီး သတ္ခုိင္းလုိက္တာတဲ့။ ေနာက္မွလူၾကီးေတြ ေျပာၾကတာေပါ့။ အဲတုန္းက ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလးကုိက ႏုိ႔စုိ႔သမီး အရြယ္ကေလး မုိလုိ႔ သူ႔အေဖနဲ႔အေမက ေခၚသိပ္ထားတာ။ မလဲ့တုိ႔ ကုိၾကီးမ်ိဳးမင္းထြန္းတုိ႔က တစ္ေယာက္တစ္ခန္းစီေပါ့။ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမကုိ သတ္ေတာ့ လူေတြကလည္း ေအာ္၊ ကေလးကလည္း ေအာ္ငုိေတာ့မွ အဲေတာ့မွ လူသတ္သမားကလည္း ထြက္ေျပးသြားတာ။ အေဖနဲ႔အေမကေတာ့ အသက္မရွိေတာ့ဘူး။ ကေလးေတြက ေၾကာက္လုိ႔ မလႈပ္ရဲဘူးေပါ့။"
"ဘာလုိ႔သတ္တာလည္းဟင္"ဟု ေမးေတာ့ "မသိခ်င္ပါနဲ႔ သားၾကီးရယ္"ဟု ေျပာပါသည္။ သတ္တာျဖတ္တာေတြကုိ အေမက ေျပာျပခ်င္ဟန္ မတူပါ။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားတတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ျပီဟု ယုံၾကည္လုိ႔သာ ေျပာျပျခင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ မလဲ့တုိ႔ေမာင္ႏွမကုိ သူ႔ဦးေလးက ေမြးစားပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးေလး၏ ဇနီးနွင့္ အဆင္မေျပသျဖင့္ နဂုိအိမ္ၾကီးကုိ ေရာင္းကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ေရွ႔အိမ္ကုိ ၀ယ္ကာ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္တည္း ေျပာင္းလာျခင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ မလဲ့က အၾကီးဆုံးျဖစ္ျပီး အစ္ကုိၾကီးမ်ိဳးမင္းထြန္းက အလတ္၊ ႏြဲ႔ႏြဲ႔က အငယ္ဆုံးျဖစ္ပါသည္။
မိဘမဲ့ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္၏ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရမႈ အျပည့္အစုံကုိ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ မလဲ့ ကေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ဆည္ေျမာင္း႒ာနတစ္ခုတြင္ အလုပ္၀င္ပါသည္။ သုံးေလးလေနမွ တစ္ခါျပန္လာသည္။ မလဲ့မရွိတုန္း အစ္ကုိၾကီးမ်ိဳးမင္းထြန္းႏွင့္ ႏြဲ႔ႏြဲ႔တုိ႔ ရန္ျဖစ္ၾကသည္ကုိ မွတ္မိေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိေတြလည္း ရန္ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ရန္ျဖစ္သည္မွာ မဆန္းပါ။ သုိ႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဆန္းၾကယ္ေနသည္က အစားအေသာက္ ကိစၥအတြက္ ရန္ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ထူးဆန္းေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အစ္ကုိၾကီးမ်ိဳးမင္းထြန္း ေရလုိက္ထမ္းေပးေနရာမွ ေမာေမာပန္းပန္း ျပန္လာတုန္း လက္ဖက္သုတ္ႏွင့္ ထမင္းေကၽြးသျဖင့္ စိတ္တုိရာမွ ရန္ျဖစ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ "ေန႔တုိင္းလက္ဖက္သုတ္နဲ႔စားလုိက္ အေၾကာ္နဲ႔စားလုိက္ စားေနရေတာ့ ၾကာေတာ့ မစားခ်င္ေတာ့ ဘူးျဖစ္တာေပါ့ကြယ္။"ဟု အေမက ရွင္းျပပါသည္။
ေနာက္ေတာ့ အစ္ကုိၾကီးမ်ိဳးမင္းထြန္းက ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ရဲတပ္ဖြဲ႔ထဲ ၀င္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး တကၠသုိလ္တက္ေနတုန္း မလဲ့အလုပ္က ဆည္ေျမာင္းအလုပ္က ထြက္ျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခြင့္ရတုန္း ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ မလဲ့ ခ်ဲထီလုိက္ေရာင္းေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ မေတြ႔တာၾကာသျဖင့္ ခပ္တန္းတန္းပင္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း မလဲ့သည္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္တုိင္း လာႏႈတ္ဆက္တတ္သည္။ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ကေတာ့ ကုိးတန္းရာက္ေနျပီ။
ေနာက္နွစ္ တစ္ခါျပန္လာေတာ့ အိမ္ေျခေလးဆယ္မွာ မလဲ့က ပရုိက္ဗိတ္ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ေနျပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ စာျပန္ျပဖုိ႔ ဖစ္ဆစ္အေမးအေျဖမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာလာေမးသည္။ အစ္ကုိၾကီး မ်ိဳးမင္းထြန္းကုိေတာ့ ျပန္လာတာ မေတြ႔ရပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ခ်ိန္ႏွင့္ သူျပန္ခ်ိန္က မတုိက္ဆုိင္တာလည္း ပါမည္။ အေမက မလဲ့အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပသည္။ "သားၾကီး ဒီႏွစ္ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက နင့္အစ္မၾကီးက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတ္ေသေသးတာဟဲ့့။ အိမ္သာထဲမွာ တံခါးပိတ္ျပီး ေဆးေသာက္တာတဲ့။ ေဘးအိမ္ေတြက အသိျမန္လုိ႔" ဟု ေျပာပါသည္။ "ခ်ဲေၾကြးေတြ မဆပ္ႏုိင္လုိ႔တဲ့ကြယ္။ ကုိၾကီးမ်ိဳးမင္းထြန္းကေတာ့ ျပန္ပုိ႔ပါတယ္ သားၾကီးရယ္။ မလဲ့ ခ်ဲထုိးတာနဲ႔ ကုန္တာပဲ။"
မလဲ့က သူမ်ားဒုိင္ကုိင္ေသာ ခ်ဲထီကုိ ေကာ္မရွင္ႏွင့္ လုိက္ေရာင္းရင္း ထုိးမိျခင္း ျဖစ္သည္။ နီးစပ္ေနေတာ့ ထုိးမိျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ လူဆုိတာကလည္း သူမ်ားအလြယ္တကူ ေငြရတာျမင္ရလွ်င္ ကုိယ္လည္း အလြယ္တကူ ရခ်င္တတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား။
အသက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိမိကုိယ္ကုိယ္ႏွင့္ သူတစ္ပါးကုိ ရန္ရွာေလာက္ေသာ အမႈကိစၥမ်ိဳးကုိ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀တြင္ ဒုတိယအၾကိမ္ ျမင္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မလဲ့၏ ေခ်ာေမြ႔ေသာ မ်က္ႏွာတြင္မူ ထုိအပူရိပ္မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ခဲ့ရ။ အလြန္နက္ရွဳိင္းေသာ တစ္ေနရာတြင္ သိမ္းဆည္းထားျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။
ႏြဲ႔ႏြဲ႔သည္ အေျခခံပညာအထက္ဆင့္၏ အခ်ိန္အမ်ားစုကုိ တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္သန္းလ်က္ ဆယ္တန္းေရာက္လာသည္။ ကုိၾကီးမ်ိဳးမင္းထြန္းက နယ္ေ၀းမွာ၊ မလဲ့ကလည္း ေက်ာင္းမွာပဲ ေနျပီး စာျပရသျဖင့္ အိမ္မွာ ႏြဲ႔ႏြဲ႔တစ္ေယာက္တည္း ေနရသည္။ အေမတုိ႔က အိမ္မွာ ေခၚထားပါသည္။ မေန။
တကၠသုိလ္မွာ အျပိဳင္အဆုိင္မ်ားသေလာက္ ဖိစီးမႈမ်ားသျဖင့္ အရာရာကုိ ဘ၀င္မက်ဘဲ ျငီးျငဴခ်င္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္သည္ ႏြဲ႔ႏြဲ႔၏ တည္ျငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ရသျဖင့္ အရွက္ရကုန္ၾကသည္။ ဤမိန္းကေလးသည္ ဤပုဂၢိဳလ္တစ္သုိက္ကဲ့သုိ႔ စာၾကီးေပၾကီးမ်ားကုိ ဖတ္ဖူးမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မထင္ပါ။ သုိ႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရင္မဆုိင္ႏုိင္ေသာ အရာမ်ားစြာကုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ေၾကာင္း သတိျပဳမိစရာအျပဳအမူမ်ား ရွိပါသည္။ "မင္းရဲ႔ ညီမ၀မ္းကြဲကေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ထူးတဲ့ မိန္းကေလးပဲ" ဟု သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ေလးစားတဲ့ လူႏွစ္ဦးရွိတယ္
တစ္ဦးက ဆံပင္အရွည္နဲ႔ အေမ
တစ္ဦးက တစ္ခါက ေတြ႔ဖူးခဲ့တဲ့
ဆံပင္ကုပ္၀ဲနဲ႔ ညီမေလး
တစ္စိမ္းတစ္ရံစာ"
ဟု ကဗ်ာဆရာက စာဖြဲ႔ခဲ့ဖူးသည္။ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ အေ၀းသင္ေအာင္ျပီး မၾကာမီ ဆရာျဖစ္သင္တန္း ၀င္ခြင့္ရသည္။ ဤတြင္ ေျပာျပစရာရွိေသာ ဇာတ္လမ္းအားလုံး ျပီးဆုံးသလုိ ျဖစ္ေလသည္။ ၀တၳဳရွည္တစ္ပုဒ္ျဖစ္လွ်င္ "အဆုံးစြန္ထိခ်က္"ကုိ ေက်ာ္လြန္ျပီး ဇာတ္ထုပ္ျဖည္ရေသာ အပုိင္းသုိ႔ ေရာက္ရေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။ အေမက ႏြဲ႔ႏြဲ႔ကုိ ကရုဏာသက္ပါသည္။ ေရာင္းရေတာ့မည့္ အိမ္ၾကီးကုိလည္း ကရုဏာသက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြေ၀ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ မတတ္ႏုိင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေငးေမာသည္က တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ အေမေတြးေတာသည္ကလည္း တျခားျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္က သူတုိ႔၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းမ်ား အေနႏွင့္ ေတြးေတာမိျခင္း ျဖစ္သည္။ မလဲ့၏ ေသေၾကာင္းၾကံစည္မႈကုိ သူေ႒းသား တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ဟု ဇာတ္လမ္း ဆင္ရေကာင္းမလား၊ ကုိၾကီးမ်ိဳးမင္းထြန္းကုိ တပ္မေတာ္ထဲထည့္ျပီး တုိက္ပြဲက်ခုိင္းရရင္ ေကာင္းမလားဟု ရက္ရက္စက္စက္ ေတြးမိပါေသးသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဤသုိ႔ ေရးရမည္ကုိ ေတြးမိရုံႏွင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အရွက္ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ သာလြန္ေသာ အရည္အခ်င္း အေျမာက္အျမား သူတုိ႔ဆီမွာ ေတြ႔ရႏုိင္သည္ကုိ သိရွိပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါး၏ တကယ့္ဘ၀မ်ားစြာမွာ ကံဇာတ္ဆရာ လုပ္အပ္မည္နည္း။
အရပ္ထဲမွာ ဆန္ကြဲတစ္လုံးႏွင့္ မိသားစု ထမင္းတစ္ေန႔စာ ျပီးရေသာ ဇာတ္လမ္းကုိ ၾကားရကာစက ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္လည္မိသည္။ သူတုိ႔ ေမာင္ႏွမမ်ားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လုိ အလကားေနရင္း မ်က္ရည္၀ဲေနေသာ လူညံ့တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ "ဆန္ကြဲတစ္လုံး မိသားတစ္စု၊ တစ္ေန႔တာ" ဇာတ္လမ္းသည္ သူတုိ႔၏ တစ္ေန႔တာ ပင္လွ်င္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ မလဲ့၏ ခ်စ္သူက တစ္ျခားမိန္းကေလးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားသည္ကုိလည္း အရပ္ထဲက ဘယ္သူကမွ မအံ့ၾသခဲ့ၾကပါ။
အကယ္၍ ဘ၀တစ္ခုကုိ မာရသြန္ေျပးပြဲတစ္ခုႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ရမည္ ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာႏုိင္ေသာ အရာအားလုံးသည္ ယခုအခါတြင္ပင္ ကုန္ဆုံးျခင္းသုိ႔ေရာက္ျပီ ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ပန္းတုိင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မသိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သိပၸံေမာင္၀၏ "ဆရာေစာ" ထဲကလုိ နဘန္းသတ္ေနေသာ ကေလးမ်ားထဲမွ အဘယ္သူက အဘယ္သူ ူျဖစ္လာႏုိင္သည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္လုိမွမသိႏုိင္ပါ။ သုိ႔ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္၏ မလဲ့တုိ႔ ေမာင္ႏွမမ်ားအေပၚ ထားေသာ ကရုဏာသည္ သူလုိကုိယ္လုိ မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္းအေပၚ ထားေသာ ကရုဏာမွ်ထက္ မပုိႏုိင္ေတာ့ျခင္းကုိ မေကာင္းမႈတစ္ခုဟု မျမင္ေတာ့ပါ။ သူတုိ႔သည္ ကရုဏာထက္သာလြန္ေသာ ေလးစားျခင္းႏွင့္ ပုိ၍ ထုိက္တန္ေသာ သူမ်ိဳးမ်ား ဟု ကၽြန္ေတာ္က ယူဆေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
"ကေခ်သည္" သီခ်င္းတြင္မူ လူ႔ဘ၀သည္ ကေခ်သည္ ဇာတ္ကရသည္ႏွင့္ တူသည္ဟု စပ္ဆုိထားပါသည္။ ကံဇာတ္ဆရာ၏ အလုိက် ရယ္ခ်င္ေပမဲ့ ငုိရတတ္သလုိ ငုိခ်င္ေပမဲ့ ရယ္ရတတ္သည္၊ မုန္းသူကုိလည္း ခ်စ္ဟန္ျပဳရသည္၊ ခ်စ္သူကုိလည္ မုန္းမာန္ခ်ဲ႔ရသည္ ဟု စပ္ဆုိထားပါသည္။
"ပရိေယသန ၀မ္းစာေရး၊ မွန္းကာေတြး ေကြးေနေအာင္ပဲ ကခဲ့ရတယ္၊ ကၽြန္မရဲ႔ဘ၀၀ယ္ ေၾသာ္..ဘ၀အေျခမလြယ္၊ ကေခ်သည္။ ရယ္ခ်င္လ်က္နဲ႔ ဇာတ္ကြက္အလုိက် ငုိလုိက္ရတယ္၊ လြမ္းတသက္သက္ ငုိခ်င္လ်က္နဲ႔ကြယ္၊ ခုိင္းေစခ်က္ ညီမွ်ရန္ကြယ္၊ ရယ္ရျပန္တယ္။"
ဘ၀၏ အစသည္ အလယ္မဟုတ္ သကဲ့သုိ႔၊ အလယ္သည္လည္း အဆုံးသတ္ မျဖစ္ႏုိင္တာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိပါေသးသည္။ ထုိ႔ထက္ပုိလြန္ေသာ ကုိးကားစရာ ဒႆန ကၽြန္ေတာ့မွာ မရွိေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆုံး ဖတ္မိေသာ ဘ၀သည္ကား ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ေဗဒါလမ္းကဗ်ာပင္ ျဖစ္ပါသတည္း။
"ေနပူတုန္းခါ၊ မုိးရြာတုန္းလည္း
လသာသာပ်ိဳအုိၾကိဳက္၊လမုိက္လွ်င္လည္း။
အေဖာ္ငယ္စုံ၊ေဖာ္မစုံလွ်င္လည္း
ပြင့္ဖူးငုံအကုန္လန္း၊ႏြမ္းနယ္လ်က္လည္း။
စုန္ျပန္ရအဖန္ဖန္၊ဆန္ျပန္ရတလဲလဲ..
မေဗဒါဒီေရေၾကာမွာ ေမ်ာလ်က္သာပဲ"
သုိ႔ရာတြင္ စင္စစ္ လူ႔ဘ၀ အေၾကာင္း "မင္းအသိႏွင့္မင္းေျပာပါ" ဟုဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဃဂနဏ မေျပာႏုိင္ပါ။ အီေယာင္၀ါးျဖစ္သြားတတ္သည္။ ဟုိကဒီကရွာေဖြလာေသာ ကဗ်ာမ်ား စာမ်ားႏွင့္ ကုိယ္မသိတာကုိ ဖုံးကြယ္ေလ့ရွိပါသည္။ ထုိကဗ်ာဥပမာ သီခ်င္းဥပမာမ်ားကုိ ၾကည့္၍ ႏြဲ႔ႏြဲ႔တုိ႔လုိ တကယ့္လူမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကရုဏာသက္ေကာင္း သက္ၾကမည္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
Read more...
ဟုတ္ကျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ ၀လုံးကေလးကလည္း ေမာင္သူရကေလး ေရးသေလာက္ မ၀ုိင္းစက္ေတာင္ အိမ္ေဘးနားက ဖုိးနီတုိ႔ထက္ေတာ့ ၀ိုင္းရေပမည္။ ဖုိး၀ရုပ္ကေလး မျဖစ္ေတာင္ ပစ္တုိင္းေထာင္ရုပ္ကေလး ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ရေပမည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ၾကိဳးစားျပီးေရးသားသျဖင့္ ဘေထြးတုိ႔၊ အေဒၚေလးတုိ႔ အဘြားတုိ႔ အေမၾကီးတုိ႔ ၀ယ္ေပးသည့္ ပူေဖာင္း ကေလးမ်ား၊ ႏြားရုပ္ကေလးမ်ား၊ ပစ္တုိင္းေထာင္ရုပ္ ကေလးမ်ားကုိ ဆုအျဖစ္ မၾကာခဏ ရလာေလ့ရွိပါသည္။ စာအုပ္ကေလးကုိ အေဖက အဖုံးဖုံးေပးပါသည္။ တစ္မ်က္ႏွာေရးျပီးတုိင္း "ေတာ္"ဟု ေရးေပးတတ္သည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ စာအုပ္အစပုိင္း ကေလးမ်ားမွာ သပ္ယပ္လွပေနေလ့ ရွိခဲ့ပါသည္။
စာအုပ္သက္တမ္းကေလး အေတာ္ရလာေသာအခါ စာအုပ္အဖုံးကေလးကလည္း ျပဲစုတ္လာသလုိ၊ အေနွာင့္ကေလးကလည္း ျပဳတ္ထြက္လာပါသည္။ ခဲတံျဖင့္ ဖိေရးထားသျဖင့္ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားမွာ အခ်ိဳင့္မ်ား၊ အရာမ်ား အထပ္ထပ္ ထင္လာပါသည္။ ေပါက္သည့္ ေနရာကလည္း ေပါက္ျပဲလာပါသည္။ ခဲဖ်က္ျဖင့္ ဖ်က္ထားသည့္ ေနရာမ်ားကလည္း မည္းသည့္ေနရာက မည္းညစ္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ကလည္း ျငိမ္ျငိမ္ကေလး ၀လုံးေရး ေနရျခင္းထက္ ညီအစ္ကုိတစ္၀မ္းကြဲ မ်ားႏွင့္ ေက်ာက္ဒုိးလွိမ့္ရ၊ က်ည္းသားရုိက္ရသည္ကုိ ပုိ၍ သေဘာက်လာပါသည္။ ထုိအခါ ၀လုံးကေလးမ်ားကလည္း ၀ုိင္းရမည့္အစား ပိန္ရွဳ႔ံလာပါသည္။ ၀လုံးလွလွကေလးသာ ေရးသားရမည့္ စာအုပ္ျဖစ္သည္ဟူေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိလည္း ေမ့သြားပါသည္။ စာအုပ္ကေလးကုိ ထိန္းသိမ္းထားရသည္ထက္ ေနာက္နားက စကၠဴမ်ားကုိဆုတ္ျပီး ေလယာဥ္ပ်ံတုိ႔၊ သေဘာၤတုိ႔ လုပ္ရသည္ကုိ ပုိ၍အရသာေတြ႔လာပါသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ စာအုပ္၏ ေနာက္ဆုံးပုိင္းမ်ားသည္ စုတ္ပဲ့ညစ္ပတ္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
"ႏွစ္စ ကေတာ့ အားလုံးဟာ ပထမရရမယ္လုိ႔ ရည္မွန္းထားတာခ်ည္းပဲဲကြဲ႔။ ႏွစ္ဆုံးခါနီးက်မွ ဘယ္သူကစိတ္ခုိင္သလဲ၊ ဘယ္သူက တကယ္ေတာ္သလဲလုိ႔ အေျဖေပၚတယ္" ဟု မူလတန္းတက္တုန္းက ဆရာမေဒၚတင္ရီက ေျပာျပဖူးသည္။ ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္းထြက္ျပီးျပီးခ်င္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စုကုိေခၚ၍ ျမန္မာစာဆရာၾကီးက တုိတုိတုပ္တုပ္ ၾသ၀ါဒေပးပါသည္။ "မင္းတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘ၀မာရသြန္အတြက္ "တာ"ေတာ့ လႊတ္လုိက္ျပီေဟ့။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အမွတ္ေတြေကာင္းျပီး၊ ဂုဏ္ထူးေတြရျပီး၊ ဘ၀မာရသြန္မွာ တာထြက္ေစာေနတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ တာထြက္ ေနာက္က်တယ္။ ေအး.. တာထြက္ေစာတာ ေနာက္က်တာက ဘ၀မွာ တကယ္တမ္းေတာ့ အေရးမၾကီးဘူးကြ။ ဘယ္သူပန္း၀င္လွသလဲ ဆုိတာက သာျပီး အေရးၾကီးတယ္။ ဘယ္သူ ပန္း၀င္လွမလဲ ဆုိတာေတာ့ မင္းတုိ႔မေမးနဲ႔။ ငါေတာင္ ငါ့ကုိယ္ငါ မသိေသးဘူး။ မင္းတုိ႔လည္း သိၾကျပီလုိ႔ အဆုံးျဖတ္မေစာနဲ႔ဦး။ မျပီးေသးဘူး။ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ဆည္းပူးၾကဖုိ႔လုိမယ္။" ဟု ဆုံးမပါသည္။
ဘ၀၏ အစ၊အလယ္၊အဆုံး ကိစၥမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေလာက္ စိတ္အားထက္သန္စြာ မသုံးသပ္ဖူးေၾကာင္း အျမဲ၀န္ခံရပါသည္။ နည္းနည္းၾကီးလာေတာ့ ဘ၀၏အလယ္မ်ား၊ အဆုံးမ်ား၊ အစမ်ားကုိ မေရွာင္သာမလႊဲသာ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရဖူးသည္ေတာ့ ရွိပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေတြ႔ရုံမွ်ထက္ ထူးကဲေသာ အသိပညာကုိ ကၽြန္ေတာ္ရမလာခဲ့ပါ။ ဆရာေျပာတဲ့ "ေရာက္ရာအရပ္မွာ ဆည္းပူးၾက" ဆုိတဲ့ စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သလုိလုိ မလည္သလုိလုိ ျဖစ္ေနပါသည္။ ဘ၀တစ္ခု ဘ၀ႏွစ္ခု ဘ၀သုံးခု။ ဘ၀အမ်ားအျပား။ ထုိသုိ႔ေသာအေတြးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေငးမႈိင္သြားရတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေငးေနတာကုိ ၾကည့္၍ "ႏြဲ႔ႏြဲ႔ကေတာ့ ဆရာျဖစ္သင္တန္းတက္ေနတယ္" ဟု အေမက ေျပာျပပါသည္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိျပီးသား ျဖစ္ပါသည္။
"မလဲ့ေရာ အဆင္ေျပရဲ႔လား.. အေမ"
"အခုေတာ့အဆင္ေျပပါတယ္.. သားၾကီး။ အိမ္ေျခေလးဆယ္ေက်ာင္းမွာ ဆြဲခန္႔ဆရာ လုပ္ေနတယ္။ မင္း အစ္ကုိၾကီး မ်ိဳးမင္းထြန္းကလည္း အလုပ္ရေနျပီပဲ"
"အိမ္ၾကီးကေတာ့ ေရာင္းလုိက္ရတာေပါ့ေနာ"
"ေအးေပါ့ အိမ္ၾကီးကေတာ့ ေရာင္းလုိက္ရတာေပါ့။"
ကၽြန္ေတာ္ ငါးတန္းတက္စမွာ မလဲ့တုိ႔ေမာင္ႏွမ တစ္စု အိမ္ေရွ႔အိမ္ကုိ ေျပာင္းလာၾကပါသည္။ မလဲ့က အေဖ့ဆီမွာ ရွစ္တန္းႏွစ္ကစျပီး စာလာလာသင္သည္။ မလဲ့သည္ အေဖ လခမယူဘဲ စာသင္ေပးေသာ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုထဲမွ တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ "မလဲ့တုိ႔မွာ မိဘေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူးလား" ဟု အေမ့ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းတုိးကာ ၾကိတ္ေမးေတာ့ မလဲ့တုိ႔ဇာတ္လမ္းကုိ အေမက ျပန္ေျပာင္းေျပာျပသည္။
"မလဲ့တုိ႔ အေဖနဲ႔အေမကလည္း အေမတုိ႔လုိ ေက်ာင္းဆရာဆရာမေတြပဲ" ဟု ေျပာျပပါသည္။ "တစ္ေန႔ေတာ့ ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္မွာ လူသတ္သမား တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာေပါ့ ...၊ သူကလည္း သတ္ခ်င္လုိ႔မဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူမ်ားက ပုိက္ဆံေပးျပီး သတ္ခုိင္းလုိက္တာတဲ့။ ေနာက္မွလူၾကီးေတြ ေျပာၾကတာေပါ့။ အဲတုန္းက ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလးကုိက ႏုိ႔စုိ႔သမီး အရြယ္ကေလး မုိလုိ႔ သူ႔အေဖနဲ႔အေမက ေခၚသိပ္ထားတာ။ မလဲ့တုိ႔ ကုိၾကီးမ်ိဳးမင္းထြန္းတုိ႔က တစ္ေယာက္တစ္ခန္းစီေပါ့။ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမကုိ သတ္ေတာ့ လူေတြကလည္း ေအာ္၊ ကေလးကလည္း ေအာ္ငုိေတာ့မွ အဲေတာ့မွ လူသတ္သမားကလည္း ထြက္ေျပးသြားတာ။ အေဖနဲ႔အေမကေတာ့ အသက္မရွိေတာ့ဘူး။ ကေလးေတြက ေၾကာက္လုိ႔ မလႈပ္ရဲဘူးေပါ့။"
"ဘာလုိ႔သတ္တာလည္းဟင္"ဟု ေမးေတာ့ "မသိခ်င္ပါနဲ႔ သားၾကီးရယ္"ဟု ေျပာပါသည္။ သတ္တာျဖတ္တာေတြကုိ အေမက ေျပာျပခ်င္ဟန္ မတူပါ။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားတတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ျပီဟု ယုံၾကည္လုိ႔သာ ေျပာျပျခင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ မလဲ့တုိ႔ေမာင္ႏွမကုိ သူ႔ဦးေလးက ေမြးစားပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးေလး၏ ဇနီးနွင့္ အဆင္မေျပသျဖင့္ နဂုိအိမ္ၾကီးကုိ ေရာင္းကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ေရွ႔အိမ္ကုိ ၀ယ္ကာ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္တည္း ေျပာင္းလာျခင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ မလဲ့က အၾကီးဆုံးျဖစ္ျပီး အစ္ကုိၾကီးမ်ိဳးမင္းထြန္းက အလတ္၊ ႏြဲ႔ႏြဲ႔က အငယ္ဆုံးျဖစ္ပါသည္။
မိဘမဲ့ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္၏ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရမႈ အျပည့္အစုံကုိ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ မလဲ့ ကေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ဆည္ေျမာင္း႒ာနတစ္ခုတြင္ အလုပ္၀င္ပါသည္။ သုံးေလးလေနမွ တစ္ခါျပန္လာသည္။ မလဲ့မရွိတုန္း အစ္ကုိၾကီးမ်ိဳးမင္းထြန္းႏွင့္ ႏြဲ႔ႏြဲ႔တုိ႔ ရန္ျဖစ္ၾကသည္ကုိ မွတ္မိေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိေတြလည္း ရန္ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ရန္ျဖစ္သည္မွာ မဆန္းပါ။ သုိ႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဆန္းၾကယ္ေနသည္က အစားအေသာက္ ကိစၥအတြက္ ရန္ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ထူးဆန္းေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အစ္ကုိၾကီးမ်ိဳးမင္းထြန္း ေရလုိက္ထမ္းေပးေနရာမွ ေမာေမာပန္းပန္း ျပန္လာတုန္း လက္ဖက္သုတ္ႏွင့္ ထမင္းေကၽြးသျဖင့္ စိတ္တုိရာမွ ရန္ျဖစ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ "ေန႔တုိင္းလက္ဖက္သုတ္နဲ႔စားလုိက္ အေၾကာ္နဲ႔စားလုိက္ စားေနရေတာ့ ၾကာေတာ့ မစားခ်င္ေတာ့ ဘူးျဖစ္တာေပါ့ကြယ္။"ဟု အေမက ရွင္းျပပါသည္။
ေနာက္ေတာ့ အစ္ကုိၾကီးမ်ိဳးမင္းထြန္းက ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ရဲတပ္ဖြဲ႔ထဲ ၀င္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး တကၠသုိလ္တက္ေနတုန္း မလဲ့အလုပ္က ဆည္ေျမာင္းအလုပ္က ထြက္ျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခြင့္ရတုန္း ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ မလဲ့ ခ်ဲထီလုိက္ေရာင္းေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ မေတြ႔တာၾကာသျဖင့္ ခပ္တန္းတန္းပင္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း မလဲ့သည္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္တုိင္း လာႏႈတ္ဆက္တတ္သည္။ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ကေတာ့ ကုိးတန္းရာက္ေနျပီ။
ေနာက္နွစ္ တစ္ခါျပန္လာေတာ့ အိမ္ေျခေလးဆယ္မွာ မလဲ့က ပရုိက္ဗိတ္ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ေနျပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ စာျပန္ျပဖုိ႔ ဖစ္ဆစ္အေမးအေျဖမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာလာေမးသည္။ အစ္ကုိၾကီး မ်ိဳးမင္းထြန္းကုိေတာ့ ျပန္လာတာ မေတြ႔ရပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ခ်ိန္ႏွင့္ သူျပန္ခ်ိန္က မတုိက္ဆုိင္တာလည္း ပါမည္။ အေမက မလဲ့အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပသည္။ "သားၾကီး ဒီႏွစ္ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက နင့္အစ္မၾကီးက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတ္ေသေသးတာဟဲ့့။ အိမ္သာထဲမွာ တံခါးပိတ္ျပီး ေဆးေသာက္တာတဲ့။ ေဘးအိမ္ေတြက အသိျမန္လုိ႔" ဟု ေျပာပါသည္။ "ခ်ဲေၾကြးေတြ မဆပ္ႏုိင္လုိ႔တဲ့ကြယ္။ ကုိၾကီးမ်ိဳးမင္းထြန္းကေတာ့ ျပန္ပုိ႔ပါတယ္ သားၾကီးရယ္။ မလဲ့ ခ်ဲထုိးတာနဲ႔ ကုန္တာပဲ။"
မလဲ့က သူမ်ားဒုိင္ကုိင္ေသာ ခ်ဲထီကုိ ေကာ္မရွင္ႏွင့္ လုိက္ေရာင္းရင္း ထုိးမိျခင္း ျဖစ္သည္။ နီးစပ္ေနေတာ့ ထုိးမိျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ လူဆုိတာကလည္း သူမ်ားအလြယ္တကူ ေငြရတာျမင္ရလွ်င္ ကုိယ္လည္း အလြယ္တကူ ရခ်င္တတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္လား။
အသက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိမိကုိယ္ကုိယ္ႏွင့္ သူတစ္ပါးကုိ ရန္ရွာေလာက္ေသာ အမႈကိစၥမ်ိဳးကုိ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀တြင္ ဒုတိယအၾကိမ္ ျမင္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မလဲ့၏ ေခ်ာေမြ႔ေသာ မ်က္ႏွာတြင္မူ ထုိအပူရိပ္မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ခဲ့ရ။ အလြန္နက္ရွဳိင္းေသာ တစ္ေနရာတြင္ သိမ္းဆည္းထားျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။
ႏြဲ႔ႏြဲ႔သည္ အေျခခံပညာအထက္ဆင့္၏ အခ်ိန္အမ်ားစုကုိ တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္သန္းလ်က္ ဆယ္တန္းေရာက္လာသည္။ ကုိၾကီးမ်ိဳးမင္းထြန္းက နယ္ေ၀းမွာ၊ မလဲ့ကလည္း ေက်ာင္းမွာပဲ ေနျပီး စာျပရသျဖင့္ အိမ္မွာ ႏြဲ႔ႏြဲ႔တစ္ေယာက္တည္း ေနရသည္။ အေမတုိ႔က အိမ္မွာ ေခၚထားပါသည္။ မေန။
တကၠသုိလ္မွာ အျပိဳင္အဆုိင္မ်ားသေလာက္ ဖိစီးမႈမ်ားသျဖင့္ အရာရာကုိ ဘ၀င္မက်ဘဲ ျငီးျငဴခ်င္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္သည္ ႏြဲ႔ႏြဲ႔၏ တည္ျငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ရသျဖင့္ အရွက္ရကုန္ၾကသည္။ ဤမိန္းကေလးသည္ ဤပုဂၢိဳလ္တစ္သုိက္ကဲ့သုိ႔ စာၾကီးေပၾကီးမ်ားကုိ ဖတ္ဖူးမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မထင္ပါ။ သုိ႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရင္မဆုိင္ႏုိင္ေသာ အရာမ်ားစြာကုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ေၾကာင္း သတိျပဳမိစရာအျပဳအမူမ်ား ရွိပါသည္။ "မင္းရဲ႔ ညီမ၀မ္းကြဲကေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ထူးတဲ့ မိန္းကေလးပဲ" ဟု သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ေလးစားတဲ့ လူႏွစ္ဦးရွိတယ္
တစ္ဦးက ဆံပင္အရွည္နဲ႔ အေမ
တစ္ဦးက တစ္ခါက ေတြ႔ဖူးခဲ့တဲ့
ဆံပင္ကုပ္၀ဲနဲ႔ ညီမေလး
တစ္စိမ္းတစ္ရံစာ"
ဟု ကဗ်ာဆရာက စာဖြဲ႔ခဲ့ဖူးသည္။ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ အေ၀းသင္ေအာင္ျပီး မၾကာမီ ဆရာျဖစ္သင္တန္း ၀င္ခြင့္ရသည္။ ဤတြင္ ေျပာျပစရာရွိေသာ ဇာတ္လမ္းအားလုံး ျပီးဆုံးသလုိ ျဖစ္ေလသည္။ ၀တၳဳရွည္တစ္ပုဒ္ျဖစ္လွ်င္ "အဆုံးစြန္ထိခ်က္"ကုိ ေက်ာ္လြန္ျပီး ဇာတ္ထုပ္ျဖည္ရေသာ အပုိင္းသုိ႔ ေရာက္ရေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။ အေမက ႏြဲ႔ႏြဲ႔ကုိ ကရုဏာသက္ပါသည္။ ေရာင္းရေတာ့မည့္ အိမ္ၾကီးကုိလည္း ကရုဏာသက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြေ၀ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ မတတ္ႏုိင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေငးေမာသည္က တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ အေမေတြးေတာသည္ကလည္း တျခားျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္က သူတုိ႔၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းမ်ား အေနႏွင့္ ေတြးေတာမိျခင္း ျဖစ္သည္။ မလဲ့၏ ေသေၾကာင္းၾကံစည္မႈကုိ သူေ႒းသား တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ဟု ဇာတ္လမ္း ဆင္ရေကာင္းမလား၊ ကုိၾကီးမ်ိဳးမင္းထြန္းကုိ တပ္မေတာ္ထဲထည့္ျပီး တုိက္ပြဲက်ခုိင္းရရင္ ေကာင္းမလားဟု ရက္ရက္စက္စက္ ေတြးမိပါေသးသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဤသုိ႔ ေရးရမည္ကုိ ေတြးမိရုံႏွင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အရွက္ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ သာလြန္ေသာ အရည္အခ်င္း အေျမာက္အျမား သူတုိ႔ဆီမွာ ေတြ႔ရႏုိင္သည္ကုိ သိရွိပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါး၏ တကယ့္ဘ၀မ်ားစြာမွာ ကံဇာတ္ဆရာ လုပ္အပ္မည္နည္း။
အရပ္ထဲမွာ ဆန္ကြဲတစ္လုံးႏွင့္ မိသားစု ထမင္းတစ္ေန႔စာ ျပီးရေသာ ဇာတ္လမ္းကုိ ၾကားရကာစက ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္လည္မိသည္။ သူတုိ႔ ေမာင္ႏွမမ်ားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လုိ အလကားေနရင္း မ်က္ရည္၀ဲေနေသာ လူညံ့တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ "ဆန္ကြဲတစ္လုံး မိသားတစ္စု၊ တစ္ေန႔တာ" ဇာတ္လမ္းသည္ သူတုိ႔၏ တစ္ေန႔တာ ပင္လွ်င္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ မလဲ့၏ ခ်စ္သူက တစ္ျခားမိန္းကေလးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားသည္ကုိလည္း အရပ္ထဲက ဘယ္သူကမွ မအံ့ၾသခဲ့ၾကပါ။
အကယ္၍ ဘ၀တစ္ခုကုိ မာရသြန္ေျပးပြဲတစ္ခုႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ရမည္ ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာႏုိင္ေသာ အရာအားလုံးသည္ ယခုအခါတြင္ပင္ ကုန္ဆုံးျခင္းသုိ႔ေရာက္ျပီ ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ပန္းတုိင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မသိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သိပၸံေမာင္၀၏ "ဆရာေစာ" ထဲကလုိ နဘန္းသတ္ေနေသာ ကေလးမ်ားထဲမွ အဘယ္သူက အဘယ္သူ ူျဖစ္လာႏုိင္သည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္လုိမွမသိႏုိင္ပါ။ သုိ႔ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္၏ မလဲ့တုိ႔ ေမာင္ႏွမမ်ားအေပၚ ထားေသာ ကရုဏာသည္ သူလုိကုိယ္လုိ မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္းအေပၚ ထားေသာ ကရုဏာမွ်ထက္ မပုိႏုိင္ေတာ့ျခင္းကုိ မေကာင္းမႈတစ္ခုဟု မျမင္ေတာ့ပါ။ သူတုိ႔သည္ ကရုဏာထက္သာလြန္ေသာ ေလးစားျခင္းႏွင့္ ပုိ၍ ထုိက္တန္ေသာ သူမ်ိဳးမ်ား ဟု ကၽြန္ေတာ္က ယူဆေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
"ကေခ်သည္" သီခ်င္းတြင္မူ လူ႔ဘ၀သည္ ကေခ်သည္ ဇာတ္ကရသည္ႏွင့္ တူသည္ဟု စပ္ဆုိထားပါသည္။ ကံဇာတ္ဆရာ၏ အလုိက် ရယ္ခ်င္ေပမဲ့ ငုိရတတ္သလုိ ငုိခ်င္ေပမဲ့ ရယ္ရတတ္သည္၊ မုန္းသူကုိလည္း ခ်စ္ဟန္ျပဳရသည္၊ ခ်စ္သူကုိလည္ မုန္းမာန္ခ်ဲ႔ရသည္ ဟု စပ္ဆုိထားပါသည္။
"ပရိေယသန ၀မ္းစာေရး၊ မွန္းကာေတြး ေကြးေနေအာင္ပဲ ကခဲ့ရတယ္၊ ကၽြန္မရဲ႔ဘ၀၀ယ္ ေၾသာ္..ဘ၀အေျခမလြယ္၊ ကေခ်သည္။ ရယ္ခ်င္လ်က္နဲ႔ ဇာတ္ကြက္အလုိက် ငုိလုိက္ရတယ္၊ လြမ္းတသက္သက္ ငုိခ်င္လ်က္နဲ႔ကြယ္၊ ခုိင္းေစခ်က္ ညီမွ်ရန္ကြယ္၊ ရယ္ရျပန္တယ္။"
ဘ၀၏ အစသည္ အလယ္မဟုတ္ သကဲ့သုိ႔၊ အလယ္သည္လည္း အဆုံးသတ္ မျဖစ္ႏုိင္တာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိပါေသးသည္။ ထုိ႔ထက္ပုိလြန္ေသာ ကုိးကားစရာ ဒႆန ကၽြန္ေတာ့မွာ မရွိေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆုံး ဖတ္မိေသာ ဘ၀သည္ကား ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ေဗဒါလမ္းကဗ်ာပင္ ျဖစ္ပါသတည္း။
"ေနပူတုန္းခါ၊ မုိးရြာတုန္းလည္း
လသာသာပ်ိဳအုိၾကိဳက္၊လမုိက္လွ်င္လည္း။
အေဖာ္ငယ္စုံ၊ေဖာ္မစုံလွ်င္လည္း
ပြင့္ဖူးငုံအကုန္လန္း၊ႏြမ္းနယ္လ်က္လည္း။
စုန္ျပန္ရအဖန္ဖန္၊ဆန္ျပန္ရတလဲလဲ..
မေဗဒါဒီေရေၾကာမွာ ေမ်ာလ်က္သာပဲ"
သုိ႔ရာတြင္ စင္စစ္ လူ႔ဘ၀ အေၾကာင္း "မင္းအသိႏွင့္မင္းေျပာပါ" ဟုဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဃဂနဏ မေျပာႏုိင္ပါ။ အီေယာင္၀ါးျဖစ္သြားတတ္သည္။ ဟုိကဒီကရွာေဖြလာေသာ ကဗ်ာမ်ား စာမ်ားႏွင့္ ကုိယ္မသိတာကုိ ဖုံးကြယ္ေလ့ရွိပါသည္။ ထုိကဗ်ာဥပမာ သီခ်င္းဥပမာမ်ားကုိ ၾကည့္၍ ႏြဲ႔ႏြဲ႔တုိ႔လုိ တကယ့္လူမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကရုဏာသက္ေကာင္း သက္ၾကမည္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
