*အေသလွတဲ့သူ-၁ (အရွင္ဆႏၵာဓိက-VCD)*

အားလံုးေသာ ဓမၼေမာင္ႏွမ အေပါင္း မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆ ျမဲျမံေသာ သတိတရားတို႔ျဖင့္ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ျပည့္စံုႏိုင္ၾကပါေစ။

ေလးစားရိုေသစြာျဖင့္
ဖိုးသား

23.12.2009, SUN:, 04:42;15 PM

Posted by sonesiyar.blogspot.com at 3:38 PM

trackbacks

Read more...

လုပ္ၾကံမႈမ်ားၾကားက ဗုဒၶဘာသာ

(Bhikkhu K. Tanchangya ရဲ႕ Buddhism under siege from within ဆိုတဲ့စာကို ဘာသာျပန္တယ္။ ဘာသာျပန္ဖို႔ တုိက္တြန္းေပးတဲ့ အရွင္ေတေဇာဘာသ (ဂ်ာမဏီ)ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ျမန္မာမွာ ေနရင္း ဟိုသြားဒီသြား မအားမလပ္တဲ့ၾကားက (စိတ္အားထက္သန္လြန္းလို႔) ျဖစ္သလို ဘာသာျပန္လိုက္ရတဲ့အတြက္ အမွားအယြင္းမ်ား ပါရွိခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ ေလးေလးနက္နက္ ဖတ္ရႈႏိုင္ၾကပါေစ၊ ဖတ္ရႈရံုမက စာေရးသူေပးလိုက္ေသာ မက္ေဆ့အစစ္ကို ရရွိသြားႏုိင္ၾကပါေစလို႔ က်ိတ္က်ိတ္ေလး ဆုေတာင္းေနပါတယ္။ ဒီပို႔စ္က အရမ္းကို ေကာင္းပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအားလံု ဖတ္သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)

ဘိကၡဳ ေက တန္ခ်န္ဂ်၊ ဗုဒၶဘာသာခ်န္နယ္လ္၊ ဇူလိုင္ ၁၇

ဗုဒၶဘာသာကမၻာကို ဆဲြေဆာင္စည္းရံုးဖို႔ ၾကိဳးစားမႈအေနနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေပၚေပါက္လာတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကေတာ့ ဟက္ေ၀း ေပါလ္ဆိုသူ ေရးတဲ့ ``ဗုဒၶဘာသာကမၻာမွ လူမ်ား´´ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါပဲ။ ``ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးလမ္းညႊန္စာအုပ္´´လို႔လဲ ဆုိပါတယ္။

မႏုႆေဗဒအားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ဒီစာအုပ္ဟာ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ သုေတသနျပဳမႈေတြနဲ႔ အလြန္ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ေ၀းလံလွတဲ့ အရပ္ေဒသက ၂၃၈-မ်ိဳးေသာ လူမ်ိဳးစုေတြရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ဓာတ္ပုံေတြ၊ ဗုဒၶဘာသာကမၻာရဲ႕ ေျမပံုလမ္းညႊန္ေတြ ပါ၀င္ေအာင္ ေရးထားပါတယ္။ အဲဒီအထဲက အေၾကာင္းအရာအခ်ိဳ႕တင္ျပခ်က္ေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာေတြအေနနဲ႔ လုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိေပမယ့္ လုပ္ဖို႔ပ်င္းရိေနတဲ့အခ်က္ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဆဲြေဆာင္မႈရွိလွတဲ့ ဒီစာအုပ္ဟာ အမွားအယြင္းမရွိဘဲ စြန္႔စြန္႔စားစား ထုတ္ေ၀ၿပီးစီးသြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီစာအုပ္မွာ ကြယ္၀ွက္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ပါေနတယ္။ ဒီစာအုပ္က တရားေဟာစည္းရံုးရန္ စိတ္၀င္စားၿပီး စိတ္အားထက္သန္လွေသာ ခရစ္ယာန္စည္းရံုးေရးသမားေတြအတြက္ လုပ္ငန္းစဥ္ႏွင့္ လုပ္ရမယ့္ အခန္းက႑တစ္ခုအေနနဲ႔ အေထာက္အကူ ျပဳေနတဲ့စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဗုဒၶဘာသာေတြကို ကလိမ္ကက်စ္နည္းေတြနဲ႔ တုိက္ခိုက္ဖို႔ ေရးဆဲြထားတဲ့ တိုက္ပဲြ၀င္ အစီအစဥ္တစ္ခု သို႔မဟုတ္ တိက်ခိုင္မာတဲ့ လမ္းျပေျမပံုတစ္ခုလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပညာတတ္၊ ခ်မ္းသာတဲ့ ဗုဒၶဘာသာေတြအတြက္ေတာ့ တက္ၾကြတဲ့ တရားေဟာဆရာ၊ စာေရးဆရာကို ေက်းဇူးတင္စရာ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ သူတင္ျပထားတဲ့ ၂၃၈-ခုေသာ လူမ်ိဳးစုမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အမ်ားစုက မသိၾကေသးလို႔ပါပဲ။


မွန္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာအဖဲြ႕အစည္းအမ်ားစုဟာ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို မသိၾကသလို ၾကာျမင့္စြာကတည္းက ေမ့ေလ်ာ့ထားၾကပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ကမၻာမွာ ေပါတီးေပါ့ဆေနတတ္ဆံုး လူမ်ိဳးေတြထဲမွာ ပါပါတယ္။ ဆိုးရြားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ခရစ္ယာန္စည္းရံုးေရးသမားေတြဟာ ဆုေတာင္းျခင္းအားျဖင့္ သာမန္ျပည္သူေတြရဲ႕ ၀ိညာဏ္ကို ထိေတြ႕ဖို႔၊ ေကာင္းကင္ဘံုသခင္၊ ဖန္ဆင္းရွင္ထာ၀ရဘုရားရဲ႕ သနားကရုဏာနဲ႔ ကယ္တင္မႈရေအာင္ အမ်ားစုကို ဆြဲေဆာင္စည္းရံုးၾကေလ့ရွိပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ကၽြႏ္ုပ္ဟာ ဒီစာအုပ္ကို ဗုဒၶဘာသာဆန္႔က်င္ေရးစာအုပ္ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး အျပစ္တင္ေ၀ဖန္ဖို႔ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ ေလာဘအားၾကီးတဲ့ ခရစ္ယာန္ဓမၼဆရာသာသနာျပဳအဖဲြ႕ကိုလဲ အဲဒီလို တံဆိပ္တပ္ၿပီး သံေယာင္လိုက္စြပ္စဲြဖို႔လဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္ရည္ရြယ္တာက ပညာတတ္ၿပီး ဥစၥာၾကြယ္၀တဲ့ ယဥ္ေက်းကမၻာမွာ ရွိေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားကို တိုက္တြန္းခ်င္တာပါ။ ဗုဒၶဘာသာကမၻာကို မတရားဆဲြေဆာင္သိမ္းသြင္းေနမႈမ်ားကို လိမၼာပါးနပ္လွတဲ့ အေျဖတစ္ခုခု ရွာေဖြသင့္တယ္ဆိုတာကို နားလည္သြားေစခ်င္တာပါ။

ဒီလို လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ယုတၱိရွိရွိ ယုံယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ဘယ္လို ေ၀ဖန္ၾကမလဲဆိုတာနဲ႔ ဘာသာကူးေျပာင္းမႈကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ဥပေဒေတြကို ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ျပဓာန္းဖို႔ လိုအပ္သလဲဆိုတဲ့အေပၚမွာလဲ ဦးတည္ခ်က္ ထားမေနပါဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္အဓိက ရည္ရြယ္တာက ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာအဖဲြ႕အစည္းအတြင္းမွာကိုပဲ ရိုးသားၿပီး ပန္းတိုင္ရွိတဲ့ ျပန္လည္စစ္ေၾကာေရးေတြကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာမ်ားအေနနဲ႔ ``ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာဟာ ကရုဏာတရား၊ အေျခအေနအရပ္ရပ္အတြက္ ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္း၊ သည္းခံျခင္းတရားနဲ႔ အၾကမ္းမဖက္လမ္းစဥ္ေတြျဖစ္တဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာလက္နက္ေတြကို တပ္ဆင္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၅၀-တုိင္တိုင္ အသက္ရွင္ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ဘာသာတရားတရားတစ္ခု ျဖစ္တယ္´´လို႔ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာ ေျပာဆိုႏိုင္ပါတယ္။
အိႏၵိယတိုက္ၾကီးတစ္ခုလံုး ဗုဒၶဘာသာေျမအျဖစ္ကေန က်ဆံုးသြားခဲ့တာကိုေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမ့ေဖ်ာက္ထားႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့အထိ သေဘာထားၾကီးတဲ့ ဘာသာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ အာဖဂန္နစၥတန္နဲ႔ ပါကစၥတန္ႏုိင္ငံေတြကို မြတ္စလင္က်ဴးေက်ာ္သူေတြ လက္ထဲ ထိုးအပ္ခဲ့ရပါတယ္။ အိႏၵိယနဲ႔ နီေပါလ္တို႔ကိုေတာ့ ဟိႏၵဴေတြရဲ႕လက္ေအာက္မွာ က်ရႈံုးခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသရဲ႕ ေ၀းလံတဲ့ အေနာက္ဘက္ပိုင္းေဒသေတြကိုလဲ ညွိႏႈိင္းလို႔ မရႏိုင္တတ္တဲ့ မြတ္စလင္ေတြလက္ေအာက္ အရံႈးေပးခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ ဒီလို ဆံုးရႈံးမႈၾကီးၾကီးမားမားေတြ ၾကံဳခဲ့ရၿပီးျဖစ္လို႔ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ထပ္မံဆံုးရႈံးဖို႔ ေစာင့္ေနရေတာ့မလဲ။ ဒီထက္ပိုၿပီး အဆံုးရႈံးခံဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာလား။ ဒီေမးခြန္းဟာ တိုးတက္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ေျဖဖို႔လိုအပ္ေနတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလို သမိုင္း၀င္ အၾကမ္းဖက္မြတ္စလင္က်ဴးေက်ာ္သူေတြရဲ႕ လက္ေအာက္ကေန အသက္ဆက္ခဲ့ရေပမယ့္ ဒီမထင္ရွားတဲ့ ဗုဒၶဘာသာနယ္ေျမေတြဟာ ခရစ္ယာန္စည္းရံုးေရးသမားေတြရဲ႕ အၾကမ္းဖက္မႈဆန္ဆန္ စည္းရံုးမႈေတြေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ လူမႈအဖဲြ႕အစည္းေတြကို ဆံုးရႈံးေနရတဲ့ အေနအထားေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ အဲဒီလို အလြန္စိတ္ဓာတ္က်စရာ အရွိတရားေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရပါတယ္။

သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာတိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္ရဲ႕ အင္အားဟာ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းအေပၚမွာ အေျခစိုက္ပါတယ္။ ေထရ၀ါဒပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မဟာယာနပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တိဗတ္တန္ဗုဒၶဘာသာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္အဖဲြ႕အစည္းမွာမဆို သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၅၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဗုဒၶဘာသာအဖဲြ႕အစည္းတစ္ရပ္လံုးရဲ႕ အဓိကေၾကာရိုးအျဖစ္ တည္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကို သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းရဲ႕ အင္အားနဲ႔ မၾကာခဏ တိုင္းတာသတ္မွတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာကို အစဥ္အလာအားျဖင့္ ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြဟာ ရဟန္းေတာ္ေတြ၊ ဘိကၡဳနီေတြနဲ႔ သီလရွင္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ယေန႔အခ်ိန္အထိလဲ ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကဆဲပါပဲ။ သဘာ၀အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈအတြက္ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းကိုပဲ မွီခိုဖို႔ အလားအလာရွိပါတယ္။
ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွစြာနဲ႔ပဲ အဲဒီမွီခိုအားထားမႈေတြဟာ မႈန္႔မႈန္႔ညက္ညက္ပ်က္စီးေနတဲ့ သြတ္ခ်ာပါဒလိုက္မႈေတြကိုပဲ သယ္ေဆာင္လာခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ပိုင္းေတြမွာ သူတို႔ရဲ႕ စစ္မွန္မႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ၊ အက်င့္စာရိတၱစံႏႈန္းလို စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အဆင့္အတန္းေတြ ေလ်ာ့ပါးလာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ၊ ေမတၱာ၊ ကရုဏာနဲ႔ ပညာေတြ အားနည္းလာတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ ျဖစ္တတ္တာပါပဲ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာရွိတဲ့ ဗုဒၶသံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းေတြဟာ ဘာသာကူးေျပာင္းသူေတြကို ဆဲြေဆာင္ဖို႔၊ ေနာက္လိုက္ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အတြက္ လံုေလာက္တဲ့ ဆက္ဆံမႈမ်ိဳးေတြ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ သူတို႔ေကာင္းစားေရး၊ သူတို႔တိုးတက္ၾကီးပြားေရးအတြက္ သူတို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြကို ျဖည့္ဆီးၿပီး ရိုက္စားေတြလုပ္ေနတာနဲ႔ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတြ ခမ်ာေတာ့ ေခတ္ေပၚစိန္ေခၚမႈေတြကို ႏိုင္ႏုိင္နင္းနင္း ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းဖို႔ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးမႈ မရွိျဖစ္ေနရပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ၀န္းက်င္ေလးအတြင္းမွာပဲ အာဏာေတြ၊ အဆင့္အတန္းေတြ တိုးတက္ဖို႔ ဖိုက္တင္ခ်ေနၾကပါတယ္။
အဲဒီလို မသတီစရာ အျပဳအမႈေတြဟာ ၾကီးမားတဲ့ ဟာကြက္ၾကီးေတြ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာစက္၀ိုင္းအတြင္းမွာ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မႈ၊ သစ္လြင္တဲ့ လူမႈေရးေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ တိုးတက္မႈအလားအလာေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါတယ္။ ခရစ္ယာန္စည္းရံုးေရးသမားေတြက သံဃာနဲ႔ဒါယကာဒါယိကာမမ်ားရဲ႕ လစ္ဟာေနတဲ့ ဒီကြက္လပ္ၾကီးကို အလ်င္အျမန္ပဲ ျဖည့္ဆီးေပးလိုက္ပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံတိုင္းမွာရွိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းက သံဃာေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈေတြဟာ အစိုးရပိုင္ဆိုင္မႈထက္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ေက်ာ္လြန္သြားႏိုင္စရာရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္ရပါတယ္။ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ အလွဴၾကီးေတြက အခ်မ္းသာဆံုး ဆရာေတာ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာသမိုင္းမွာ တစ္ခါမွ မရွိဖူးေသးတဲ့ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးေတြ ေမြးထုတ္ေပးပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လို မထင္မရွား ဗုဒၶဘာသာေတြကိုေတာ့ `ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ ကိုးၾက´ဆိုၿပီး ထားရစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဥေပကၡာတရားေတြ ထြန္းကားၿပီး ေမ့ထားလိုက္ၾကပါတယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္......

Posted by အရွင္ကုသလသာမိ at 5:40 AM

Read more...

ဒ႒ဗၺသုတၱန္

datthaba - 010

Posted by The Bliss Of Emancipation at 6:24 PM

Read more...

တစ္ကမၻာပတ္လံုး အသက္ရွည္ႏိုင္သူ...

အရွင္ဣႏၵာစရိယာဘိဝံသ၏...

တစ္ကမၻာပတ္လံုး အသက္ရွည္ႏိုင္သူ... ရွင္ဥပဂုတၱ ရွင္ဥပဂုတ္

Posted by monk at 8/22/2009 06:22:00 PM

Read more...

အမိႈက္ထဲမွစိတ္ဓါတ္မ်ား

(((((အမႈိက္.. အမိႈက္..)))))
(((((အမႈိက္.. အမိႈက္..)))))

ေနပူက်ဲက်ဲမွာ အမိႈက္လွည္းႀကီးကို တြန္းရင္း တစ္လမ္းဝင္ တစ္လမ္းထြက္
အမိႈက္လိုက္ေကာက္ေနတဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ႔
ေနမင္းႀကီး ပူေလာင္တယ္ ဆိုတာထက္ လူလံုးမလွပတဲ႔ ဘဝရဲ႕ ပူေလာင္မႈက အရာရာကို
ရင္ဆိုင္ဖို႔ က်င့္သားရခဲ႔ၿပီးသားပဲေလ..။

နားထဲမွာေတာ႔ ေဖေဖ မဆံုးခင္ ေျပာသြားတဲ႔ ဆံုးမ စကားေလးကို ၾကားေနမိေသးတယ္..
“သားေရ ေဖေဖတို႔က အမိႈက္ေကာက္တဲ႔ သူေတြဆိုေတာ႔ လူေတြက မသတီၾကဘူး..
အက်ိဳးေပး မေကာင္းခဲ႔လို႔ ႏွိမ္႔က်တဲ႔ ဘဝ ေရာက္ေနေပမယ္႔ စိတ္ဓါတ္ကို အၿမဲ
ျမင့္ျမင့္ထားပါ.. ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲႏုံခ်ာေနပါေစ.. သူမ်ားပစၥည္း
မခိုးနဲ႔.. မတရားတာ မလုပ္နဲ႔.. ႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ႔ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဘဝကို ရဲရဲ
ရင္ဆိုင္ပါ..” တဲ႔

က်ေနာ္ နဖူးေပၚက ေခၽြးေတြကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ သုတ္ရင္း.. အေတြးစကို ျဖတ္ကာ
အမိႈက္လွည္းႀကီးကို ဂ႐ုတစိုက္ တြန္းလာခဲ႔တယ္..။ က်ေနာ္႔ ပုဆိုးစေလးကို
ဆြဲကိုင္ရင္း လိုက္လာတဲ႔ ညီမေလးကလည္း သူ႔အသံေလးနဲ႔ အမႈိက္.. အမိႈက္..!!
လို႔ ေအာ္ေပး႐ွာပါတယ္..။

ညီမေလးက အခုမွ (၆) ႏွစ္ ႐ွိေသးတာ..။ တကယ္ဆို က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမက
ေက်ာင္းေနရမယ္႔ အ႐ြယ္ေတြေပါ႔..။ က်ေနာ္သာ ေက်ာင္းေနခဲ႔ရရင္ အခုဆို
႐ွစ္တန္း၊ ကိုးတန္း ေလာက္ေတာ႔ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ..။ ဘဝေပးကံက ေက်ာင္းဆိုတာ
ဘာမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ ဆိုး႐ြားခဲ႔ေတာ႔ ဒီဘဝ ဒီလိုသာ ျဖတ္သန္း႐ံုေပါ႔..။

က်ေနာ္ စိတ္ဓါတ္မက်ပါဘူး.. အမိႈက္ေကာက္လို႔ ရတဲ႔ ေငြေလးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔
ေမာင္ႏွမ ထမင္းစားတယ္..။ ေစတနာေကာင္းတဲ႔ အိမ္ေတြက က်ေနာ္တို႔ကို အဝတ္အစား
အေဟာင္းေတြ ေပးၾကတယ္..။ ေနစရာကေတာ႔ အမိုးအကာ ႐ွိတဲ႔ တစ္ေနရာရာဆိုရင္
ေနလို႔ ျဖစ္ေနတာပါပဲေလ..။

“အမိႈက္..!!!!..”
အမိႈက္လို႔ ေအာ္ေခၚသံၾကားလို႔ က်ေနာ္ ဝမ္းသာအားရ ေမာ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ႔
ဟိုး.. ေျခာက္လႊာကေန လက္ယပ္ ေခၚေနတဲ႔ အန္တီႀကီး တစ္ေယာက္..။

က်ေနာ္ ညီမေလးကို အမႈိက္လွည္းနားမွာ ေစာင့္ခိုင္းၿပီး ေလွခါးထစ္ေတြ
အတိုင္း ေျပးတက္ခဲ႔လိုက္တယ္..။ ဒီအမိႈက္ဖိုးေလးရရင္ ညီမေလးကို
ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္ဝယ္ေကၽြးရမယ္ေလ..။

အခန္းတံခါး ခပ္ဟဟေလး ပြင့္လာတယ္.. ၿပီးေတာ႔ ျဖဴျဖဴဝဝ အန္တီႀကီး တစ္ေယာက္
ထြက္လာၿပီး အမိႈက္ေတြ ထည့္ထားတဲ႔ သံပံုးႀကီး တစ္ပံုး ထုတ္ေပးတယ္..။
“ေရာ႔.. ေကာင္ေလး အမိႈက္ယူၿပီးရင္ အမိႈက္ပံုး ျပန္လာေပး..”

က်ေနာ္လည္း အမိႈက္ပံုးႀကီးကိုမၿပီး ေလွခါးထစ္ေတြ အတိုင္း ျပန္ဆင္းခဲ႔တယ္..
အမိႈက္ေတြ မက်ေအာင္လည္း ဂ႐ုစိုက္ရေသးတယ္ေလ..။

ညီမေလးကေတာ႔ အမိႈက္လွည္းႀကီးေဘးမွာ ေျမႀကီးေတြကို ဒုတ္နဲ႔ ျခစ္ၿပီး ေဆာ႔ေနေလရဲ႕..
က်ေနာ္လည္း သံပံုးထဲက အမိႈက္ေတြကို အမိႈက္လွည္းႀကီးေပၚ ပစ္ၿပီး
သံပံုးလြတ္ႀကီးနဲ႔ ျပန္ေျပးတက္ရတာေပါ႔ .. ေျခာက္လႊာကို..။

အေပၚထပ္ အခန္းဝကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ႔..
“ဘယ္ေလာက္ ေပးရမလဲ..”

“အန္တီ ေစတနာ႐ွိသေလာက္ ေပးပါခင္ဗ်ာ..”
“ေရာ႔.. ငါးဆယ္ ယူလိုက္..”

အန္တီႀကီး ထုတ္ေပးတဲ႔ ႏွစ္ရာတန္ေလးကို လက္တဖက္က ကိုင္ၿပီး က်ေနာ္ ေခါင္း
ကုတ္လိုက္တယ္..
က်ေနာ္႔မွာ ႐ွိတာက ငါးဆယ္တန္ တစ္႐ြက္ပဲ ႐ွိတာေလ.. က်ေနာ္ ဘယ္လို အမ္းရမလဲ..။

က်ေနာ္ ငါးဆယ္တန္ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ေလးကို ထုတ္ၿပီး..
“က်ေနာ္႔မွာ ငါးဆယ္ပဲ ႐ွိတာ.. ျပန္အမ္းဖို႔ မ႐ွိဘူး ခင္ဗ်.. အန္တီ အႏႈတ္
မ႐ွိဘူးလား..”
“ဟဲ႔.. အဲဒါဆို ဘယ္လို လုပ္မွာလဲ.. ငါ႔မွာ အႏႈတ္မ႐ွိဘူး..”

“ဒါဆို က်ေနာ္ လမ္းထိပ္က ကြမ္းယာဆိုင္မွာ အႏႈတ္ သြားလဲ လိုက္မယ္..”
“ဘယ္ျဖစ္မလဲ.. နင္ ျပန္မလာရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ.. နင္တို႔လို
အမိႈက္ေကာက္သမားေတြက ဒီလိုေတြႀကီးပဲ..”

“ဟာ.. က်ေနာ္ အဲ႔လို မလုပ္ပါဘူး.. က်ေနာ္ ျပန္လာ အမ္းမွာပါ..”
“အို.. ေတာ္ၿပီး ႐ႈပ္႐ႈပ္႐ွက္႐ွက္.. ေန.. ေနေတာ႔.. အမ္းဖို႔ မ႐ွိရင္
မပစ္ေတာ႔ဘူး.. အမိႈက္ေတြ သြားျပန္ယူေပး..”
“ဗ်ာ..!!..”
က်ေနာ္ အံ႔ၾသသြားတယ္..။ စိတ္ထဲမွာလည္း က်င္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္..။

က်ေနာ္ ဘာမွ မေျပာေတာ႔ပါဘူး.. ႏွစ္ရာတန္ေလးကုိ သူ႔လက္ထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး
လည့္ထြက္ခဲ႔လိုက္တယ္..။

လွည္းထဲက သူ႔အမိႈက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ဘီယာဘူးခြံေတြ..
ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ တန္ဖိုးႀကီး အစားအစာေတြရဲ႕ ဗူးခြံေတြ..။ ညီမေလးက
ေတာ္ေတာ္ ဗိုက္ဆာေနၿပီ ထင္ပါတယ္.. အဲ႔ဒီ ဗူးခြံေတြထဲက ၾကက္ေပါင္ေၾကာ္ပံု
ပါတဲ႔ ဂတ္ထူဗူးခြံႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ၾကည့္လို႔..။

က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းေတာ႔ ျဖစ္မိတယ္.. ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ ဝမ္းမနည္းပါဘူး..။
ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္ ႀကံဳေတြ႕ေနက် ခါးသက္သက္ ဘဝပါ..။
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို မသတီၾကဘူး..။ ႏွိမ္႔က်ေနတဲ႔
က်ေနာ္တို႔ ဘဝကို ဘယ္သူမွ ကိုယ္ခ်င္း မစာႏိုင္ၾကဘူး..။ လက္တြဲေဖးကူမယ္႔သူ
ဆိုတာလည္း ႐ွားပါးလြန္းလွပါတယ္..။ စိတ္ဓါတ္ျဖဴစင္ၿပီး
ေမတၱာထားတတ္ၾကသူေတြလည္း ႐ွိေတာ႔ ႐ွိပါတယ္..။ လူနည္းစုေပါ႔..။

က်ေနာ္တို႔ အမိႈက္ေကာက္သမားဆိုတာ သူတပါးပတ္ဝန္းက်င္ သန္႔႐ွင္းဖို႔အတြက္
ကိုယ္ကိုတိုင္ အညစ္ေပခံၿပီး ကူညီေနၾက သူေတြပါ..။ လူေတြက အမိႈက္
ဆိုတာနဲ႔တင္ လက္နဲ႔ ျပန္ကိုင္ဖို႔ေတာင္ ႐ြံ႐ွာ တတ္ၾကပါတယ္..။ ဒီလို
သူမ်ား ႐ြံ႐ွာတဲ႔ အလုပ္ကို က်ေနာ္တို႔ကေတာ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး
လုပ္ေနရတာပါ..။
ဒါဟာ.. ဘဝေပးကုသိုလ္ကံလို႔ ေျပာမလား..! ေခတ္ကာလေၾကာင့္လို႔ ေျပာမလား..!

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းအိုး ႐ွိတယ္..

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ႐ိုးသားမႈ ႐ွိတယ္..

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ဘဝ ႐ွိတယ္..

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ အနာဂတ္ ႐ွိတယ္..

ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ျဖဴစင္သန္႔႐ွင္းတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြ ႐ွိတယ္..

အဲ႔ဒီလိုပဲ ဒီအမိႈက္ေတြထဲမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား မ႐ွိသူေတြရဲ႕ ပုပ္ပြေနတဲ႔
စိတ္ဓါတ္ေတြ ႐ွိတယ္..

က်ေနာ္ သက္ျပင္း ေလးေလးႀကီး ခ်ကာ အမိႈက္လွည္းႀကီးကို တြန္းၿပီး
ထြက္လာခဲ႔လိုက္ေတာ႔တယ္..
ညီမေလးကေတာ႔ ပါးစပ္က အက်င့္ ပါေနတဲ႔ ေအာ္ေနက် အတိုင္း..

(((((အမႈိက္.. အမိႈက္..)))))
(((((အမႈိက္.. အမိႈက္..))))) တဲ႔ေလ..။

ေရးသားသူ (ကိုရင္ေနာ္)


မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးက အမိႈက္ေကာက္သမားေလး တစ္ေယာက္ တကယ္
ႀကံဳေတြ႕ခဲ႔ရတဲ႔ ျဖစ္ရပ္မွန္ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုပါ..။ “လဲေနသူ ထူေပးပါ..
အားငယ္သူ အားေပးပါ..” တဲ႔.. ငယ္ငယ္က သင္ခဲ႔ရပါတယ္..။ အခုေခတ္မွာေတာ႔
“လဲေနသူ ေက်ာ္သြားပါ.. အားငယ္သူ ဖိႏွိပ္ပါ..” ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနၿပီ..။
လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားၾကဖို႔ေတာ႔ လိုေနၿပီ..။ သာမန္လူတစ္ေယာက္ အတြက္
ေငြႏွစ္ရာဟာ ဘာမွ သံုးမျဖစ္ေတာ႔ေပမယ္႔ ဒီပိုစ္႔ထဲက ေမာင္ႏွမအတြက္ေတာ႔
ထမင္းတစ္နပ္စာ ေကာင္းေကာင္းရပါတယ္..။ လူသားတိုင္း တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး
အျပန္အလွန္ ေမတၱာထားႏိုင္ၾကပါေစ..။

Posted by အရွင္နာယကာလကၤာရ at 8/22/2009 05:15:00 PM

Read more...

ခ်စ္ခ်င္းရယ္ၿပိဳင္ ဘယ္သူႏိုင္...

ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္း ထိုးသံကို ၾကားရၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္းပဲေပါ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ အားလံုးဟာ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ လုပ္ေနၾကၿပီ။ ကမာၻမေက် သီခ်င္းကို သံၿပိဳင္ သီဆိုၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ ေက်ာင္းအျပင္ကို ေျပးထြက္လာခဲ့ၿပီ။
“ေဟး…. သူငယ္ခ်င္း ဂ်က္။ နင္ဘယ္သြားမလို႔လဲ?”
“ဟာ ပါးေဖာင္း။ ငါ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ေလဟာ”
“ဟဲ့ ခဏေနပါဦးဟ။ ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚကို တက္ၿပီး ဘုရား၀တ္ျပဳ မလို႔ေလ”
“အဲဒီေတာ့…..”
“အဲဒီေတာ့ နင္လည္း လိုက္ခဲ့ပါလား?”
ေနာ္ဂ်က္နက္က ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားေနပံုရတယ္။
“ဘာလဲ နင္က ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္လို႔ ဘုရားကုန္းေပၚကို မလိုက္ခ်င္ဘူး မဟုတ္လား?”
“ဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး ပါးေဖာင္းရာ။ ငါက နင္တို႔ ဘယ္ေလာက္ ၾကာမွာလဲ ဆိုၿပီး စဥ္းစားေနတာပါ”
“သိပ္မၾကာပါဘူးဟာ။ နာရီ၀က္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပါပဲ။ တို႔နဲ႔ လိုက္ပါဟာ ေနာ္”
ေနာ္ဂ်က္နက္ ဘာမွ မေျပာသာ။ ေခါင္းညိမ့္ၿပီး လိုက္ခဲ့ရေပေတာ့တယ္။ သူမက ခရစ္ယာန္ဘာသာ ေလ။ ဒါေပမဲ့လည္းပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘုရားကို သြားဖို႔ ေခၚရင္ေတာ့ အၿမဲ လိုက္တတ္စၿမဲ။
ပါးေဖာင္း ဆိုတဲ့ အမည္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက ေပးထားတာေလ။ ေနာ္ဂ်က္နက္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ပါးေဖာင္း လို႔ပဲ ေခၚတယ္။။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပါးက ေဖာင္းေနတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အမည္က ပါးေဖာင္း ျဖစ္ေနတာေပါ့။
ေနာ္ဂ်က္နက္ ကို က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက ဂ်က္ ဆိုတဲ့ အမည္တစ္လံုးပဲ ေခၚတယ္။ သူမက ကရင္လူမ်ဳိးေလ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခုနစ္တန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြပါ။ ငယ္ေသးတယ္ ဆိုၿပီး ဘုရားနဲ႔ ေ၀းေ၀းေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္လိမ့္မလဲေနာ္။ ေသခ်င္းတရားက အႀကီး၊ အငယ္ မေရြး မခြဲျခားဘူးေလ။ တခါတေလ လူ႔ဘ၀ထဲ ေရာက္လာမွာေတာင္ မေသခ်ာဘူး။ မိခင္၀မ္းထဲမွာပဲ အသက္ ေပ်ာက္ခ်င္ ေပ်က္သြားတာ။
“ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚက ၾကည့္ရတာ ရႈခင္းေတြ သိပ္လွတာပဲေနာ္။ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကလည္း စိမ္းျပာေရာင္ သန္းေနတာပဲ”
“ေအးေပါ့ဟ။ ရႈခင္းေတြကလည္း သိပ္လွ ဘုရားအရိပ္ကို ခုိလံုေနရတာ ေအးခ်မ္းမႈေလးေရာ ရွိတယ္ေလ”
ေနာ္ဂ်က္နက္ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာ။ ဒါေပမဲ့ သူမရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းမႈ တစ္စံုတစ္ရာေတာ့ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဘုရား ၀တ္ျပဳၿပီးတာနဲ႔ ဘုရားကုန္းေပၚက ျပန္ဆင္းလာေတာ့တယ္။
အေနာက္ဘက္ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းမွာလည္း သူရိန္ေနမင္းႀကီးက ပန္းႏုေရာင္သန္းေနၿပီ။ ေလာကႀကီးကို တစ္ေန႔တာ တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ၿပီးလို႔ ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္ အလား။ မႈိင္းပ်ပ် ပင္လယ္ျပင္ႀကီးေအာက္ကို တျဖည္းျဖည္း ငုပ္ရႈိး၀င္ေရာက္ေနတယ္။
ႏွစ္ေတြ၊ လေတြလည္း ပါးပါး ပါးပါးနဲ႔ ကုန္သြားလိုက္တာ သိပ္ေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။
တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္း ထြက္ၿပီ။
သူငယ္ခ်င္းေတြ ေပ်ာ္လိုက္ၾကသည္ ျဖစ္ျခင္း။ အားလံုး ေအာင္ၾကတယ္ေလ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း စာေတြကို ရွင္းျပၾက။ မနာလိုစိတ္ေတြ၊ ၀န္တိုစိတ္ေတြ မရွိ။ ပညာကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ၾကတယ္ေလ။ စာေမးပြဲ ေအာင္ၿပီးေတာ့လည္းပဲ ႏိုင္ငံေရး အေျခေနေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ေတြက မဖြင့္ေသးေတာ့ ဒီအတိုင္း ေနလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္ဦးမွ ရမယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အစိုးရ၀န္ထမ္း အလုပ္တစ္ခုကို ၀င္လုပ္တယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေနာ္ဂ်က္နက္နဲ႔ ကေတာ့ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ပါဘူး။ သူမက သူနာျပဳ ဆရာမအလုပ္ ၀င္လုပ္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဘုရားကုန္းေပၚကို မၾကာမၾကာ သြားၾကတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကလိုမ်ဳိး သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဘုရားကုန္းေပၚကို ႏွစ္ေယာက္တည္း သြားတတ္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သံေယာဇဥ္က သူငယ္ခ်င္းအဆင့္ထက္ ေက်ာ္ေနၿပီ ဆိုတာ ႏွစ္ဦးစလံုး သိေနၾကတယ္။ အဲဒါကို ဖြင့္ေျပာဖို႔ရာလည္း အခက္အခဲ တစ္ခုပါပဲ။
“ပါးေဖာင္း…နင္ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ?”
“ေအးဟာ…။ ဂ်က္ ငါ့ရင္ထဲမွာ သိပ္ကို ခံစားေနရတယ္”
“ပါးေဖာင္းရယ္။ ဒါေတြ အားလံုး ငါသိပါတယ္”
“ေအး…နင္သိၿပီးလည္းပဲ ငါကေေတာ့ ေျပာရမွာပဲ။ ငါနင့္ကို သူငယ္ခ်င္း အဆင့္ထက္ သံေယာဇဥ္ ပိုတြယ္ေနမိၿပီဟာ”
“ပါးေဖာင္း…ငါလည္း နင့္လိုပါပဲဟယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက နင့္ကို သံေယာဇဥ္ ရွိခဲ့တာေလ။ ဒါေပမဲ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကားမွာ ဘာသာေရး ဆိုတဲ့ တံတိုင္းႀကီးက ျခားထားတယ္ေနာ္”
ေနာ္ဂ်က္နက္ ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ရာ ခံစားေနရၿပီ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိေနပါတယ္။
“ပါးေဖာင္းရယ္… ငါနင့္ကို သံေယာဇဥ္ ရွိလြန္း အားႀကီးလို႔ ငါတို႔ ဘာသာရဲ႕ ႏွစ္ျခင္းခံတဲ့ ပြဲမွာ ငါေလ ႏွစ္ျခင္း မခံခဲ့ဘူး။ တို႔ဘာသာမွာက အသက္ (၁၈) ႏွစ္ျပည့္ရင္ ႏွစ္ျခင္း ခံ ရတယ္။ ႏွစ္ျခင္း ခံ ၿပီးသြားရင္ ဘာသာျခားကို အိမ္ေထာင္ျပဳလို႔ မရေတာ့ဘူး ဟ”
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာ္ဂ်က္နက္တို႔ ဘာသာရဲ႕ ႏွစ္ျခင္း ခံ တာကို စိတ္၀င္ စားသြားၿပီ။
“ဟာ…အဲဒီေတာ့ နင္ ႏွစ္ျခင္း မခံ ခဲ့ဘူးေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဟင္?”
“ဟုတ္တယ္ ပါးေဖာင္း။ ငါ အခု အသက္ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္တဲ့ အထိ ႏွစ္ျခင္း မခံ ခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့…”
ေနာ္ဂ်က္နက္ အနည္းငယ္ ေတြေ၀သြားတယ္။
“ဆက္ေျပာေလဟာ… ဘာျဖစ္လို႔လဲ?”
“အင္း…ပါးေဖာင္းရယ္။ နင့္ကို ငါ သံေယာဇဥ္ ႀကီးမိလို႔ပါပဲ။ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ ဟာ။ ငါနင့္ကို လက္ထပ္ခ်င္လို႔ပဲ”
ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္း အရွည္ႀကီးကို ခ်လိုက္မိပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ တခ်ဳိ႕ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိတယ္။
“အင္း…ဂ်က္ရယ္။ နင္ ငါ့ကို ေတာ္ေတာ္ သံေယာဇဥ္ ရွိရွာပါလားေနာ္…”
ဟုတ္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေနာ္ဂ်က္နက္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ေျပာမနာ ဆိုမနာ ငယ္သူငယ္ ခ်င္းေတြ။ အေၾကာင္းသိ အထာသိေတြေလ။ ေက်ာင္းသြား၊ က်ဴရွင္တက္လည္း အတူတူပဲ။
သူမရဲ႕ ရိုးသားမႈ၊ ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ သတၱိရွိမႈ၊ မိန္းကေလး ပီသမႈေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ေလးစားေနမိတာ။
“အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲဟ။ နင္ ငါတို႔ရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာထဲကို ၀င္လိုက္ေပါ့။ တို႔ရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာကို နင္ စိတ္မ၀င္စားဘူးလား?”
“စိတ္ေတာ့ ၀င္စားပါတယ္ ပါးေဖာင္းရာ။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးအားလံုးက ခရစ္ယာန္ေတြ ဆိုေတာ့ ငါလည္းပဲ ခရစ္ယာန္ လုပ္ေနရတာေလ”
“နင္စိတ္၀င္စားတယ္ ဆိုရင္ ေလ့လာၾကည့္ပါလား။ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာ နင့္ဟာနင္ ဆံုးျဖတ္ေပါ့”
“ဟုတ္ပါတယ္ ပါးေဖာင္းရယ္။ ငါ နင္တို႔ရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာကို စိတ္၀င္စားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ေလ… ငါ…”
ေနာ္ဂ်က္နက္ စကားေျပာရင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်သံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားကုန္းေပၚကေန ဟိုးအေ၀း ပင္လယ္ျပင္ႀကီး အထက္က ေမ်ာလြင့္ေနၾကတဲ့ တိမ္လႊာေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးသား ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း…
“ၿပီးေတာ့… ဘာလဲဟင္ ဂ်က္”
“ၿပီေတာ့ ငါေလ။ ခရစ္ယာန္ ဘာသာကိုလည္း မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘူး။ နင့္ကိုလည္း ငါ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘူး ပါးေဖာင္း”
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ အခက္ေတြ႕ရၿပီ။ ေနာ္ဂ်က္နက္က ခရစ္ယာန္ဘာသာကို မစြန္႔ႏိုင္ဘူး တဲ့ ေလ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘူး တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္လုပ္ရေတာ့မလဲ။
“ပါးေဖာင္းရယ္…ငါတို႔ ဘာသာထဲကို နင္၀င္လိုက္ပါလား…ေနာ္”
ဒုကၡပါပဲ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ရတဲ့ ေနာ္ဂ်က္နက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔ရဲ႕ ခရစ္ယာန္ထဲ ၀င္ဖို႔ ေျပာေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနတာက အမွန္ပါ။ သူမက ခရစ္ယာန္ကို မစြန္႔ ႏိုင္သလို ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာကို မစြန္႔ႏိုင္ဘူးေလ။
“အဲဒါမွ ခက္တာပဲ ဂ်က္ရယ္။ ငါလည္း ငါ့ရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘူး။ နင့္ကိုလည္း ငါ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘူး ဟ”
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေနာ္ဂ်က္နက္ ဘာသာေရး လြန္ဆြဲပြဲတစ္ခု ျပဳလုပ္ေနၿပီလား မေျပာတတ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ လြန္ဆြဲေနၾကတာပါ။ ဘာသာေရး လြန္ဆြဲပြဲေလ။
အခ်စ္နဲ႔ စစ္မွာ တရားတယ္။ မတရားဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မေ၀ဖန္ခ်င္။ ဒါေပမဲ့ အခု ျဖစ္ေနတာက စစ္ပြဲ မဟုတ္။ ဘာသာေရးပြဲ။ သူမကိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ ပါေအာင္ ဆြဲရမလား။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ သူ႔ဆြဲတဲ့ ေနာက္ကိုပဲ လိုက္ရေတာ့မလား။
ဒါမွ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ၿပီး သူလည္း သူ႔ဘာသာသူ ကိုးကြယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့ဘာသာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုးကြယ္။
ဟင္း…ဒါလည္း မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ျပႆနာ မရွိေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကို ဘယ္သူ႔ေနာက္ လိုက္ရမွန္း မသိ ျဖစ္ကုန္မွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ရင္ေသြးေလးေတြ ကို ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဗုဒၶရဲ႕ ဆံုးမၾသ၀ါဒကို ခံယူက်င့္သံုး ေစခ်င္တာေလ။
အခ်စ္မွာ မ်က္စိ မရွိ ဆိုတဲ့ စကားေတာ့ ၾကားဖူးတယ္။ မ်က္စိမရွိဘဲ ခ်စ္ၾကရင္ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိစၥက မ်က္စိရွိမွ ရမွာ။ ႏွလံုးသားနဲ႔ ဦးေႏွာက္မွာ ဦးေႏွာက္ကို အေလးေပး စဥ္းစားေနရ ပါလား။
တစ္ဘ၀စာ ဆိုရင္ေတာ့ ႏွလံုးသားကို ဦးစားေပးရမယ္။ သံသရာ တစ္ခုလံုး အတြက္ ဆိုရင္ေတာ့ ဦးေႏွာက္ကိုပဲ စဥ္းစားေပးရေတာ့မွာပါလား။
ဒီကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေနာ္ဂ်က္နက္ ႏွစ္ဦးသား အခ်ိန္ေပးၿပီး စဥ္းစားမွ ေတာ္ကာက်မယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘာသာေရး လြန္ဆြဲပြဲေလး ႏွစ္အေတာ္ၾကာေအာင္ ဆြဲေနရတယ္။ ဘယ္သူမွ မႏိုင္ေသး။ ဘုရားကုန္းေပၚကိုေတာ့ ပံုမွန္ေရာက္ေနၾကဆဲ။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔…
“ပါးေဖာင္း…ငါ့ကို မိဘေတြက သူတို႔ သေဘာတူတဲ့ အမ်ဳိးသား တစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳေပးဖို႔ ေျပာေနၾကၿပီ။ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲဟင္။ နင္ကလည္း ငါ့ကို ဘာမွ အေျဖမေပးေသးဘူး”
“ဂ်က္ရယ္…နင့္ကိုငါ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ ဆိုတာ နင္လည္း သိၿပီးသားပါ။ တို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ၾကားမွာ ဘာသာေရး တံတိုင္းႀကီးေၾကာင့္ ငါတို႔ေတြ မဆံုႏိုင္ျဖစ္ေနၾကေသးတယ္”
“ပါေဖာင္းရယ္…ငါ့မိဘေတြ သေဘာတူတဲ့ အမ်ဳိးသားနဲ႔ အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ဘူးဟာ။ အဲဒီေတာ့ နင္ ငါတို႔ရဲ႕ ခရစ္ယာန္ထဲကိုပဲ ေျပာင္းလာပါဟာ…ေနာ္…။ နင္ ငါ့ကို တကယ္ ခ်စ္တယ္ ဆို။ ငါ နင္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူနဲ႔မွ မယူႏိုင္ဘူး… ပါးေဖာင္းရယ္…ဟင့္…ဟင့္…”
ေနာ္ဂ်က္နက္ရဲ႕ ေလသံက ကၽြန္ေတာ့္ကို တိုးရႈိးေတာင္းပန္သံနဲ႔ ခြင့္ျပဳခ်က္ယူေနၿပီ။ စကားသံရဲ႕ အဆံုးမွာ ငိုသံေလးေတြ စီတန္းၿပီး လိုက္လာတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ ရပါၿပီ။ သူမ မ်က္၀န္းအိမ္က ပုလဲမ်က္ရည္ေတြ ညီညာတဲ့ ပါးျပင္ေပၚမွာ သြန္းၿဖိဳးေနပါ ၿပီေကာ။
ဟုတ္တယ္။ ေနာ္ဂ်က္နက္ ငိုေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို ေျဖသိမ့္ရပါေတာ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္က မခ်ႏိုင္ေသး။
ဟူး…ေနာ္ဂ်က္နက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ဗေလာင္ဆူေနရသလို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏွလံုးသားလည္း မီး မုန္တိုင္း တုိက္ခိုက္ေနသည့္အလား ေလာင္ကၽြမ္းလု နီးနီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ မထြက္ေအာင္ ထိန္းထားရေပမဲ့ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေအာ္ငိုေနမိတာ အမွန္ပါ။
“တိတ္ေနာ္ ဂ်က္။ မငိုပါနဲ႔ဟာ။ ငါလည္း နင့္လိုပဲ သိပ္ကို ခံစားေနရတာပါပဲ။ တို႔ မနက္ျဖန္ ဒီမွာပဲ ထပ္ၿပီး ဆံုၾကဦးမယ္ေလ…ေနာ္…”
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘ၀ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခုိင္ခုိင္ ခ်ရပါေတာ့မယ္။ ဒီေန႔ည ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္။ အေတြးေတြက အိမ္မက္ဆိုး မက္ေနသလား ေခ်ာက္ခ်ား ေနတာ။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ သူ အဖို႔ ညတာက ရွည္လ်ားလြန္းပါလား။
မနက္ျဖန္ကို ရင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အေတြးေတြနဲ႔ မြန္းက်ပ္ေနရသလုိ ေနာ္ဂ်က္နက္ မွာလည္း ဒီေန႔ညအဖို႔ အိပ္လို႔မွ ေပ်ာ္ပါေလစ။
ခ်စ္သူနဲ႔ေတြ႕ဖို႔ ဘုရားကုန္းေပၚကို လာသာ လာေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ ေျခေထာက္ေတြ အရင္ကနဲ႔ မတူ ေလးဖင့္ေနပါကလား။ ေၾသာ္…ေနာ္ဂ်က္နက္ေတာင္ ဘုရားကုန္းေပၚကို အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနပါေကာ။
သူမရဲ႕ မ်က္လႊာကို ကၽြန္ေတာ္ အားယူၿပီး ၾကည့္ေနရတယ္။ သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္ သိေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားကိုတႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ေနရွာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက သူမ လိုခ်င္တဲ့ အေျဖကို ေတာင့္တေနတယ္။
သူ႔မရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ေတာင့္တခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေပးစြမ္းႏိုင္အား မရွိေတာ့ ပါလား။
“ဂ်က္…နင္နဲ႔ငါ ဒီမွာပဲ လမ္းခြဲၾကရေတာ့မွာပါ…။ တို႔ဇာတ္လမ္း ဒီမွာတင္ ဆံုးသြားၿပီ ဂ်က္ရယ္”
ကၽြန္ေတာ္ မေျပာ၀ံ႔ေသာ္လည္း ေျပာထြက္ေအာင္ ေျပာလိုက္ရၿပီ။ စကားအဆံုးမွာ ေယာက္်ားသား ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေျဖမဆည္ႏိုင္ဘဲ မ်က္ရည္ေတြ ေျမခ ခဲ့ရၿပီေကာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရင္ထဲမွာ မခံႏိုင္ၿပီ။
ဂ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ သူမရဲ႕ ဦးေခါင္းကို ပံုအပ္ရင္း ငိုပြဲဆင္ေနၿပီ။
ဂ်က္ရယ္…နင္ စိတ္တိုင္းက်သာ ငိုလိုက္ပါေတာ့။ ငါ့ရင္ခြင္မွာ နင့္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္က ေနာက္ဆံုးအျဖစ္ က်န္ေနရစ္ေတာ့မွာပါ။
ငါဟာ နင့္ကို ဟိုး..ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိ ျမတ္ႏိုးတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထဲ ၾကင္တာတယ္ ဆိုတာလည္း ဟိုး…အေ၀းႀကီးက ပင္လယ္ျပင္ႀကီးသိတယ္။ သံသရာအတြက္ ဒီဘ၀တာေလးကို ငါ စေတး မခံႏိုင္ဘူး ဆိုတာလည္း ေဟာဒီ ဘုရားကုန္းေပၚက ေစတီေတာ္ႀကီး သိတယ္။
နင္ဟာ ဒီဘ၀မွာ ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူ ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ သံသရာ အတြက္ေတာ့ ငါ မေပးဆပ္ခ်င္ဘူး။ နင္ကလည္း ဗုဒၶဘာသာကို မေျပာင္းလာခ်င္ေတာ့ ငါလည္း ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး တတ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။ တစ္ဘ၀စာနဲ႔ ခ်စ္သူ။ သံသရာနဲ႔ အယူ၀ါဒ။ မလဲႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အဆံုးအမ ေအာက္မွာပဲ ငါေနေတာ့မွာပါ။ နင္တို႔ရဲ႕ ဘာသာထဲကို ငါ၀င္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ နင္ေပးတဲ့ အျပစ္ေတြကို ငါ ရဲရဲႀကီး ခံယူ ပါရေစေတာ့။ ခ်စ္ခ်င္းရယ္ၿပိဳင္ ဘယ္သူ ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ?
တို႔ႏွစ္ဦးသားရဲ႕ အခ်စ္ေတြကို တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာပဲ သိမ္းထားလိုက္ၾက ရေအာင္လား…ဂ်က္ရယ္…

(လူငယ္မ်ားအတြက္ ပညာေပး ေရးသားထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္)

(ကၽြႏ္ုပ္၏ ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုကို တန္ဆာဆင္၍ ေရးဖြဲ႕ထားပါသည္)

Posted by nyanadipa

Read more...

နတ္မ်ားကေတာင္ ကဲ့ရဲ႕ကုန္ၿပီ...

ပါကတိၿႏၵိယသုတ္ - (ဟင္းလင္းေသာဣေႁႏၵရွိသည္)

အခါတစ္ပါး၌ မ်ားစြာကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ေကာသလတုိင္း ေတာအုပ္ တစ္ခု၌ ပ်ံ႕လြင့္ေသာ စိတ္ရွိကုန္သည္ တက္ႂကြေထာင္လႊားကုန္သည္ လွ်ပ္ေပၚကုန္သည္ ႏႈတ္ၾကမ္းကုန္သည္ ဖ႐ုိဖရဲၾကဲေသာ စကားရွိကုန္သည္ သတိလြတ္ကုန္သည္ အဆင္အျခင္ မရွိကုန္သည္ မတည္ၾကည္ကုန္သည္ တုန္လႈပ္ေသာ စိတ္ရွိကုန္သည္ ေပၚလြင္ေသာ ဣေႁႏၵရွိကုန္သည္ျဖစ္၍ ေနကုန္၏၊ ထုိအခါ ထုိေတာအုပ္၌ စုိးအုပ္၍ေနေသာ နတ္သည္ ထုိရဟန္းတို႔အား အစဥ္သနားျခင္းရွိသည္ ျဖစ္၍ အက်ဳိးစီးပြားကုိ လုိေသာေၾကာင့္ ထုိရဟန္းတို႔ကုိ ထိတ္လန္႔ေစလုိရကား ထုိရဟန္းတို႔ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ရဟန္းတို႔ကုိ ဂါထာတို႔ျဖင့္ ရြတ္ဆုိ ေလွ်ာက္ထား၏-

''ေရွးအခါက ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္ျဖစ္ကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ခ်မ္းသာစြာ အသက္ေမြးေလ့ရွိကုန္၏၊ တပ္မက္ျခင္း မရွိကုန္သည္ ျဖစ္၍ ဆြမ္းကုိ ရွာမွီးကုန္၏၊ တပ္မက္ျခင္း မရွိကုန္သည္ျဖစ္၍ အိပ္ရာေနရာကုိ ရွာမွီးကုန္၏၊ ထုိရဟန္းတို႔သည္ ေလာက၌ မျမဲျခင္းကုိ သိကုန္၍ ဆင္းရဲ၏ အဆံုးကုိ ျပဳကုန္၏။ ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ 'ရြာ၌ ရြာသူႀကီးတို႔ကဲ့သို႔' မိမိကုိယ္ကုိ မေကာင္းသျဖင့္ အသက္ေမြးျမဴ၍ လြန္စြာ စားကုန္၍ သူတစ္ပါး အိမ္ရာတို႔၌ မိန္းေမာကုန္သည္ ျဖစ္၍ အိပ္ကုန္၏။

သံဃာေတာ္အား လက္အုပ္ခ်ီ၍ အကြၽႏု္ပ္ ေလွ်ာက္ထားလုိပါ၏၊
သူေသေကာင္တို႔ကုိ စြန္႔အပ္ကုန္ သကဲ့သို႔ ထို႔အတူ ေထာက္တည္ရာ မရွိေသာ ထုိရဟန္းတို႔ကုိ စြန္႔အပ္ကုန္၏။

အၾကင္ ရဟန္းတို႔သည္ ေမ့ေလ်ာ့ကုန္သည္ ျဖစ္၍ ေနကုန္၏၊
ထုိရဟန္းတို႔ကုိ ရည္ၫႊန္း၍ အကြၽႏု္ပ္ ဆုိပါ၏၊

အၾကင္ ရဟန္းတို႔သည္ မေမ့မေလ်ာ့ကုန္သည္ျဖစ္၍ ေနကုန္၏၊
ထုိရဟန္းတို႔အား အကြၽႏု္ပ္သည္ ရွိခုိးပါ၏'' ဟု ေလွ်ာက္၏။

ထုိအခါ ထုိရဟန္းတို႔သည္...
ထုိနတ္ ထိတ္လန္႔ေစအပ္သည္ ျဖစ္၍ ထိတ္လန္႔ျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏။ 233

၁၃ - ပါကတိၿႏၵိယသုတ္၊ ဝနသံယုတ္၊ သဂါထာဝဂၢသံယုတ္ပါဠိေတာ္။

ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ သာဓုေခၚျခင္းသည္ ကုသိုလ္တခုျဖစ္ေပ၏။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။

ဗုဒၶဓမၼ ဦးေလာကနာထ at 8/22/2009 02:41:00 PM

Read more...

ၾကီးပြါးေရးနည္းလမ္းမ်ား ဘုရားေဟာ အရွိ သား (ဆင္းရဲသား ပေပ်ာက္ေရးတရားေတာ္.....)

ကံေတြ အက်ိဳးေပးေအာင္၊ ကံေတြ အက်ိဳးမေပးေအာင္ ဘယ္သူကမွ အမိန္႔အာဏာ နွင္႔ လုပ္မေပးႏုိင္သလုိ၊ တားလဲ မတားႏုိင္ပါဘူး။ ဒီေလးမ်ိဳးက ေတာ႔ ကံေတြ အက်ိဳးေပးခြင္႔ ရေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္သလုိ၊ အက်ိဳးေပးခြင္႔ မရေအာင္လဲ တားျမစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါကုိ ပထမ ဆံုး အေျခခံအျဖစ္ နားလည္ထားၾက ရပါလိမ္႔မယ္။


တုိ႔ျမန္မာ နုိင္ငံ ဆုိပါေတာ႔၊ ကုသုိလ္ လုပ္သူေတြ၊ သီလ တည္ေဆာက္သူေတြ၊ ဒါနျပဳသူေတြ၊ အလြန္ တရာ မ်ားျပားလွပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ျပည္လံုး အတုိင္းအတာ နဲ႔ ၾကည္႔လုိက္မယ္ ဆုိလွ်င္၊ ကုသုိလ္ လုပ္ေနတဲ႔ သူေတြ၊ ဒါန ျပဳေနတဲ႔သူေတြ၊ အျမဲ ရွိေနမွာပါ။ ဒီပုဂၢိဳလ္ ေတြ ေသလြန္ ၾကတဲ႔အခါ၊ ့ျမန္မာ နုိင္ငံမွာ ျပန္မျဖစ္ ဘူးလုိ႔ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ျဖစ္ၾကမွာပါ။ နိကႏၱိ ရွိေနတာကုိး။


ဒီလူေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လူျပန္ျဖစ္ပါလွ်က္၊ ကုသုိလ္ကံ ဒါနကံေတြက ဘာေၾကာင္႔ အက်ိဳးမေပးတာလဲ လုိ႔ ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္လား။

ျမန္မာျပည္ဟာ သယံဇာတ အလြန္ေပါမ်ားၾကြယ္၀ပါတယ္။ ဒါ……အမ်ားစု လက္ခံထားၾကတာပါ။ ဒီလုိ သယံဇာတ ေပါမ်ားၾကြယ္၀ေနတာ ကုိက၊ ဒါန ကံ ႏွင္႔ ဆုိင္ပါတယ္။ အဲ…….. သယံဇာတေတြ ေဖၚထုတ္ ႏုိင္ဖုိ႔၊ အသံုးျပဳႏုိင္ဖုိ႔၊ လုပ္ယူၾကတဲ႔အခါမွာေတာ႔၊ ေစာေစာက ေျပာခဲ႔တဲ႔ အခ်က္ေလးခ်က္ကုိ ထည္႔သြင္း စဥ္းစား ၾကရပါလိမ္႔မယ္။ မိမိ အသီးသီးရဲ႔ ဂတိ၊ ကာလ၊ဥပဓိ၊ ပေယာဂ ေတြကုိသံုးသပ္ၾကရမွာပါ။ ဒါကုိေတာ႔ မိမိ တုိ႔ ဘာသာ သံုးသပ္ ေလာက္ပါျပီ။

ခ်မ္းသာ မခ်မ္းသာ ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဆက္ျပီး ေတာ႔ ရွင္းပါဦးမယ္။ မိမိ တုိ႔ ကုိယ္တုိင္ရဲ႔ အေျခအေန၊ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနဆုိတဲ႔ ကာလ နဲ႔ မိမိတုိ႔ရဲ႔ လုပ္ေဆာင္မႈ ဆုိတဲ႔ ပေယာဂ ဒီႏွစ္ခု ကုိသာ ခြဲထုတ္ျပီး၊ ထူးထူးျခားျခား စစ္ေဆးျပပါမယ္။

မိဘမ်ိဳးရုိးေတြက စလုိက္ၾကစုိ႔။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြက၊ မိဘ ဘုိးဘြား မ်ိဳးရုိးစဥ္ဆက္ေတြ သတိထားၾကည္႔ ၾကရေအာင္။ ကုိယ္လက္လွမ္းမီ သေလာက္တုန္းကေပါ႔။ သူတုိ႔က ခ်မ္းသာမႈ ဆုိတာ၊ ပစၥည္း ခ်မ္းသာမႈ၊ စိတ္ခ်မ္းသာ မႈ ႏွစ္မ်ိဳးရွိေၾကာင္း၊ သိၾကပါတယ္။ ပစၥည္း ခ်မ္းသာလွွ်င ္ဘာမဆုိ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ပစၥည္း ခ်မ္းသာေလ၊စိတ္ခ်မ္းသာ ေလဆုိတဲ႔၊ အယူအဆ မ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ႔ ပစၥည္း ခ်မ္းသာမႈ ကုိ အဓိက ထားပါတယ္။ ပုိင္ဆုိင္မႈ အစုိးတရ ရွိမႈ မ်ားေလေလး၊ ဘုန္းက်က္သေရ တုိးျပီး၊ စိတ္ခ်မ္းသာေလေလ ဆုိတာ မ်ိဳးပါ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဘုန္းက်က္သေရ ဆုိတာ၊ ပုိင္ဆုိင္မႈ အစုိးတရရွိမႈ မ်ားေလေလ တုိးပြါးေလေလပါ။ ဒါေၾကာင္႔ လည္း ပုိင္ဆုိင္မႈ မ်ားေအာင္၊ နယ္ေျမေတြ အမ်ားၾကီး နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင္႔ ခ်ဲ႔ထြင္ ယူၾကတာပါ။ ပစၥည္း ခ်မ္းသာမႈ က အဓိက ျဖစ္ေလေတာ႔၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ က ေနာက္လုိက္ သာမည ျဖစ္သြား ပါတယ္။

ဒီေတာ႔ ပစၥည္းခ်မ္းသာေအာင္ရွာတယ္။ ခ်မ္းသာသည္ထက္ ခ်မ္းသာေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္ ။ ပစၥည္းခ်မ္းသာေအာင္ ရွာေဖြ တဲ႔ ေနရာမွာ ပုိရေအာင္ ပုိလြယ္ကူေအာင္၊ ပုိအသံုး၀င္ေအာင္၊ ပုိစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေအာင္၊ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိလည္း ၾကံဆပါတယ္။ ခႏၶာကုိယ္ခ်မ္းသာေအာင္လည္း ပုိင္ဆုိင္ထားေသာ ပစၥည္း ဥစၥာ ဓနျဖင္႔၊ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးၾကံဆျပီး စီမံ ေနထုိင္ၾကပါတယ္။ နည္းဆုိတာ က ေစာေစာက ေျပာခဲ႔သလုိ “ လုိလွ်င္ၾကံဆ နည္းလမ္းရ” ဆုိတဲ႔အတုိင္း “ စူးစမ္းရွာေဖြ ႏုိင္ေလ ေတြ႔ရွိေလ” ဆုိတဲ႔အတုိင္း၊ ၾကံဆ ႏုိင္သေလာက္ စူးစမ္းရွာေဖြႏုိင္သေလာက္၊ မကုန္ႏုိင္ မခန္း ႏုိင္ အံမခန္း ရႏုိင္တဲ႔ အရာမ်ိဳးပါ။


ေလာကီမွာေတာ႔ ဆံုးႏုိင္တယ္ လုိ႔ေတာင္ မရွိပါဘူး။ သူတုိ႔ ႏုိင္ငံေတြမွာ ဒါေတြ ဦးစား ေပးၾကပါတယ္။ ဒါေတာ႔ ကုိယ္႔မိဘ ေတြလက္ထက္က၊ ဥစၥာဓန အရင္းအႏွီးေတြ ရွာေဖြ စုေဆာင္းခဲ႔ၾကေတာ႔၊ သားသမီးေတြ လက္ထက္ ေရာက္တဲ႔အခါ၊ အဲဒီ အရင္းအႏွီးေတြ ကုိ အသံုးျပဳျပီး၊ ထပ္ျပီး တုိးပြါးေအာင္ ရွာႏုိင္လာၾကပါတယ္။ အရင္းအႏွီး ရွာေဖြတဲ႔နည္း ၊ အရင္းအႏွီးကုိ နည္းမွန္ လမ္းက် အသံုးခ်ႏုိင္တဲ႔ နည္းေတြ အသံုးျပဳ ႏုိင္လာၾကပါတယ္။ နည္းပညာ ေတြ႔ရွိမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင္႔ တီထြင္မႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြက လည္း မိဘေတြ လက္ထက္ က ရွာေဖြ စုဆာင္း မွတ္တမ္းေတြ ျပဳလာၾကေတာ႔၊ အေျခခံ အေဆာက္အဦးေတြလည္း ရွိေနၾကေတာ႔ သားသမီးေတြ လက္ထက္ေရာက္တဲ႔အခါ၊ တုိးျပီးေတာ႔ ရွာေဖြၾကံဆ တီထြင္ လာႏုိင္ၾကပါတယ္။

ဒီေတာ႔ အရင္းအႏွီးနဲ႔ နည္းပညာ ျဖန္႔ျဖဴးမႈ၊ ဆင္းသက္ ဆက္ဆံရရွိမႈ၊ အားထုတ္မႈ ဒါေတြ ျပည္႔စံုေတာ႔ ရုပ္၀တၳဳ အပုိင္းမွာ အံ႔မခန္း ၾကီးထြားဖြံ႔ျဖိဳး မႈ ကုိေတြ႔ျမင္ လာၾကရပါတယ္။ ဒါကုိပဲ ၾကီးပြါး တုိးတက္တယ္ လုိ႔ ေခၚေနၾကတာပါ။


တုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံ ကုိ ၾကည္႔ ၾကရေအာင္။ တုိ႔ဘုိး တုိ႔ဘြား တုိ႔မ်ိဳးရုိးက ေရွးရုိးဗမာၾကီးေတြဟာ လည္း ခ်မ္းသာတယ္ ဆုိတာ၊ ကုိယ္ခ်မ္းသာျခင္း၊ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္း ဆုိတဲ႔ ခႏၶာကုိယ္ခ်မ္းသာမႈ၊ ပစၥည္းစၥာ ဓန ၾကြယ္၀ ခ်မ္းသာမႈ ဆုိတဲ႔ ခ်မ္းသာႏွစ္မ်ိဳးရွိေၾကာင္း သိၾကပါတယ္။ တုိ႔ ေရွးရုိးဗမာၾကီးေတြက၊ ပစၥည္း ခ်မ္းသာေပမယ္႔ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါး မခ်မ္းသာဘူးဆုိလွ်င္၊ ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ။ ကုိယ္စိတ္ ႏွစ္ပါး ခ်မ္းသာမႈ ဆုိတာက ေတာင္မွ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ က သာ အဓိက လုိ႔ယူဆခဲ႔ၾကပါတယ္။ ဒါ ဟုိတုန္းက မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ယခု လည္း ဒီအတုိင္းပါဘဲ။


ဒီေတာ႔ အဓိက ဦးစားေပး အစီစဥ္က စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ျဖစ္ေနတယ္။ အဓိက ျဖစ္ေနတဲ႔ အတုိင္းပဲ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အျပည္႔အ၀ ရေအာင္ရွာၾကတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနၾကတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာမည္႔ နည္းေတြ ကို အျမတ္တႏုိးထားၾကတယ္။ တန္ဖုိး အၾကီးဆံုးလုိ႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ပါပဲ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အျပည္႔အ၀ ေပးႏုိင္တဲ႔ ဗုဒၶ ပိဋကတ္ က်မ္းစာေတြကုိ အလြန္ျမတ္ႏုိးၾကပါတယ္။ လံုး၀ အေပ်ာက္မခံ ၾကပါဘူး။ ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ဆုိတဲ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြက အေပ်ာက္မခံ သလုိ၊ အစုိးရမင္း မ်ားႏွင္႔တကြ၊ ျပည္သူလူထု ကလည္း လံုး၀ အေပ်ာက္မခံ ပါဘူး။ တစ္လံုး တစ္၀ါဒ မွ် အက် အေပ်ာက္ မရွိ ရေအာင္၊ အေရာ အေႏွာ မရွိ မူရင္း အတုိင္း၊ သန္႔ သန္႔ကေလး ရွိေနေအာင္၊ ထိန္းသိမ္းခဲ႔ ၾကတာ ယေန႔ တုိင္ ေအာင္ပါပဲ။ ေနာင္လည္း ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းေနၾကရဦးမွာပါးပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ တုိ႔ျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြ စိတ္ခ်မ္းသာ ၾကပါတယ္။ ဒုစရုိက္ မႈခင္းေတြ ဘက္ကလည္း တုိးတက္ၾကီးပြါးပါတယ္ ဆုိတဲ႔ ႏုိင္ငံ ၾကီးေတြ ႏွင္႔ ႏႈိင္းစာလွ်င္ မေျပာပ ေလာက္ပါဘူး။ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ဘက္က အားရစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကုိ ရွိေနၾကတာပါ။


ဒါေပမဲ႔ ဟုိးေရွးေရွးကတည္းက ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာမႈ ကုိ ဦးစားမေပးခဲ႔ၾကေတာ႔၊ ပစၥည္း ဥစၥာကို လုိသည္ထက္ ပုိ မရွာၾကပါဘူး။ လုိသည္ထက္ ဆုိတာေတာင္မွ၊ တစ္၀မ္း တစ္ခါး စားႏုိင္ ၀တ္ႏုိင္ရံု၊ လွဴႏုိင္ တန္းႏုိင္ရံုကေလးေလာက္ပါ။ ဒီထက္ ပုိမရွာၾကပါဘူး။ ရွာလုိ႔ ေဖြလုိ႔႕လည္း လြယ္လြယ္ကူကူ ျဖစ္တာေၾကာင္႔ သံယံဇာတ ေတြမွလည္း စား၀တ္ေနေရးအတြက္၊ လြယ္လြယ္ ကူကူ ထုတ္ႏုိင္တာေၾကာင္႔ဘာနည္းပညာ မွလည္းမရွာေဖြ ခဲ႔ၾကပါဘူး။ မရွာရံုသာမကေသးပါဘူး။ ပုိဆုိးတာက နည္းပညာ လာေပးလုိ႔ေတာင္ အေရး တယူ မယူၾကပါဘူး။ ဒီေတာ႔ မိဘ ဘုိးဘြားေတြမွာ ပစၥည္း မေပါမ်ားၾကပါဘူး။ အေမြ မ်ားမ်ား မထားႏုိင္ခဲ႔ၾကပါဘူး။ သားသမီးေတြမွာ အရင္းအႏွီးအလံု အေလာက္ ဆက္ခံ ရရွိတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ နည္းပညာ ကေတာ႔ အသစ္အဆန္း မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ဒီလုိႏွင္႔ မ်ိဳးဆက္ၾကီးတ စ္ခု လံုး ျဖစ္လာ လုိက္ေတာ ယခု ထိ ဆုိပါေတာ႔။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ ယခုမွ နည္းပညာေခတ္ဆုိျပီး အစုိးရႏွင္႔တကြ ပညာတတ္ အသုိင္းအ၀ုိင္း က ေဆာ္ၾသျပီး ၀ုိင္း၀န္း ၾကိဳးစားေနလုိ႔ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ဒါႏွင္႔မ်ား ပစၥည္း ဥစၥာ ဓန ေပါေပါမ်ားမ်ား မရွိတာ နည္းပညာ မထြန္းကာ တာ ဘာမ်ားေျပာခ်င္ၾကေသးတုန္း။


ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးက အရင္းအႏွီးနွင္႔ နည္းပညာ ျဖန္႔ေ၀မႈ၊ ေထာက္ပံ႔ ေပးကမ္းမႈ အဆက္မျပတ္ ျပဳလုပ္ႏုိင္မွ၊ ပစၥည္း ဥစၥာ ဓန ေပါမ်ားၾကြယ္၀ ျပီး၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ မရွိ၊ ဆင္းရဲသား ပေပ်ာက္ ႏုိင္တယ္ လုိ႔ စၾကာမင္း အဆက္ဆက္ က သူတုိ႔သားေတာ္ၾကီးေတြ အား သြန္သင္ခဲ႔ၾကေၾကာင္း၊ စကၠ၀တၱိ သုတၱန္မွာ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။


ဒီလုိဆုိေတာ႔ ေစာေစာက ႏုိင္ငံျခားက ေဒါက္တာကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႔အေမး ကုိ ကုိယ္ဟာ ကုိယ္ ေျဖႏုိင္ေလာက္ပါျပီ။ ဒီတရားေတာ္ကုိ အေလးထားျပီးေတာ႔ မိမိ တုိ႔ လူမ်ိဳး ပစၥည္းဥစၥာ ဓနလည္းၾကြယ္၀ နည္းပညာ လည္း ထြန္းကား၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ လည္း အျပည္႔အ၀ ရၾကတဲ႔ အေနအထားမ်ိဳး ေရာက္ေအာင္၊ အစုိးရမင္းမ်ားအေပၚ၌ သာ တာ၀န္လြဲခ် မေနၾကဘဲ၊ မိမိတုိ႔တစ္ႏုိင္တစ္ပုိင္ ေစတနာရွင္မ်ား၊ လူမႈေရး အသင္းအဖြဲ႔ မ်ား၊ရပ္မိ ရပ္ဖ မ်ား၊ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ား ကပါ၊ ဦးေဆာင္ျပီး၊ အရင္းအႏွီး နည္းပညာ ျဖန္႔ေ၀ ႏုိင္ေရး၊ ကုသုိလ္ အျပည္႔အ၀ ရရွိေရး၊ အေလးထား ၾကိဳးစား ၾကပါစုိ႔။ ။

Posted by Ashin Kumara at 9:57:00 PM

Read more...

သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရဲ့ ဘ၀လမ္းညႊန္ (၄)

ဗုဒၶသာသနာႏွင့္ စိတ္ေကာင္းရွိသူ

ဗုဒၶသာသနာမွာ စိတ္ေကာင္းထားသူေတြ အမ်ားၾကီးလုိပါတယ္၊ သာသနာသည္ စိတ္ေကာင္းထားသူတုိ႔
လက္ထဲ၌သာေနပါတယ္။ ပုိက္ဆံေပါင္တုိင္း သာသနာေနလုိ႔ မရဘူး၊ ပစၥည္းေပါတုိင္း သာသနာေနလုိ႔
မရဘူး၊ ေလာကီပညာေတြ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္တတ္တုိင္းလည္း သာသနာ၀င္ေရာက္ခုိလႈံလုိ႔ မရပါ။
ဗုဒၶသာသနာသည္ စိတ္ေကာင္းရွိသူတုိ႔၏ သႏၱာန္မွာသာ ခုိေအာင္း၍ ေနနုိင္ေသာ အံ့ဖြယ္စြမ္းအားပါ။

အဆင့္ျမင့္စိတ္

သူေတာ္ေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔(အမွန္ေတာ့) မလြယ္ဘူး၊ ကိေလသာနဲ႔ စိတ္ကုိလုတဲ့ အလုပ္က
သာမန္အင္အားနဲ႔ ျဖစ္တာမွမဟုတ္ပဲ၊ စိတ္ကေလးကုိ ကိေလသာလက္ထဲက မနည္းကုိ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား
လုယူျပီးေတာ့ သီလ သမာဓိ ပညာစြမ္းအားနဲ႔ ျပဳျပင္ရတယ္၊ ျပဳျပင္လုိ႔ အဆင့္ျမင့္စိတ္ကေလး ျဖစ္လာျပန္
ေတာ့ စိတ္ထားေလးေတြ ထားတတ္လာတယ္၊ အာရုံနဲ႔စိတ္ အဆင္ေျပလာတယ္၊ လူလည္းျမင့္ျမတ္သြားတယ္
အဆင့္ျမင့္သြားတယ္။

အဖုိးတန္စိတ္

စိတ္ေကာင္းစိတ္ျမတ္ေလးကုိ သီလနဲ႔ သန္႔စင္ သမာဓိနဲ႔ေဆးေၾကာ ၀ိပႆနာနဲ႔ထက္ေအာင္ ေသြးလုိ္က္ေတာ့
အေရာင္တဖိတ္တဖိတ္ေတာက္တဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေလးလုိ အဖုိးတန္စိတ္ေလးျဖစ္လာတယ္၊ အဖုိးတန္စိတ္ကေလးအျဖစ္ ေရာက္လာတဲ့အခါ မိမိသူတပါး ေလာကသာသနာေကာင္းက်ိဳး ျပဳအင္အားေတြ
အကြက္ေစ့ေစ့ ထိထိေရာက္ေရာက္ တိတိက်က် ျပည့္ျပည့္၀၀ ရေအာင္ေဆာင္ရြက္နိဳင္တယ္၊
စိတ္ထားတတ္လာတယ္၊ အာရုံနဲ႔စိတ္အဆင္ေျပေအာင္ ေနတတ္လာတယ္၊လူလည္းျမင့္ျမတ္သြားတယ္၊
စိတ္ထားတတ္လုိ႔ ျမင္ျမတ္ေတာ့ လူပါဂုဏ္တက္သြားတယ္၊ ပစၥဳပၸန္မွာလည္း ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္လာတယ္။

Posted by yawcommunity at 12:17 PM

Read more...

*စဥ္းစားခန္း*

မသိခဲ့ပါဘူး
ယခင့္ ယခင္ ဟိုးအရင္က…။

ခုေတာ့
ကီးဘုတ္ေပၚေျပးလႊားေနတဲ့
မညီမညာ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ျမင္တိုင္း
ညီညာလွပ
ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြကို
အားက်မိပါရဲ႕…။

ခြက္၀င္ေနတဲ့
ကိုယ့္ေျခဖ၀ါးကို ငံု႔ၾကည့္မိတိုင္း
ရွက္ရြံ႕မႈနဲ႔အတူ
မဟာကရုဏာရွင္ကို
အားနာမိပါရဲ႕…။

ဒါေလးေကာင္းတယ္
ဟိုအရာ သေဘာက်တယ္နဲ႔
တစ္ပါးသူရဲ႕ ေပတံေတြၾကားမွာ
ငါ…
လက္မျဖစ္လိုက္…
စင္တီမီတာျဖစ္လိုက္…။

သူတို႔အတြက္
လက္ခုပ္တီးခဲ့ေပါင္းလည္း မ်ားၿပီ၊
သူတို႔တီးတဲ့ လက္ခုပ္သံေတြလည္း
နားေထာင္ခဲ့ဖူးၿပီ…။

အဲ…
ငါ့ကိုယ္ငါ လက္ခုပ္တီးဖို႔က်ေတာ့
အားေလ်ာ့ႏြမ္းလ်…။

သူတို႔ကပဲ ငါ့ကို အုပ္စိုးခဲ့တာလား
ငါကပဲ
အုပ္စိုးခံဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာလား…။

မဟုတ္… မဟုတ္…
ဟုတ္တယ္
ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေနမွန္းကို
ငါ့ကိုယ္ငါ မသိခဲ့တာ…။

ေသေသခ်ာခ်ာ ငါၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဟိုက္…
ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ
Error တက္ေနၿပီ…။ ။


ေလးစားစြာျဖင့္
ဖိုးသား

8/22/2009, SAT:, 10:52:38 PM

Posted by sonesiyar.blogspot.com at 10:04 PM

trackbacks

Read more...

The Way of Wisdom: The Guaranteed Method

Phra Cittasamvaro Bhikku's rains-retreat talks, running until September 24th, have been a wonderful opportunity to hear the Dharma from a very skilled teacher. In last week's talk he presented an accessible and user-friendly interpretation of a useful Pali Sutta, and this week he gave an overview of the hindrances often encountered in meditation. Supportive and encouraging, these talks are, as they are designed to be, a real boost to practice.

My own approach, as readers of this blog know well, switches between Seon and Pure Land, with occasional nostalgia for the Christianity of my background, but Phra Pandit's talks, given his emphasis on practice and his focus on the goal of the unconditioned, are useful for anyone, regardless of tradition. After all, as he said this week, once you actually get down to meditating, all the concepts are left behind, and you're faced with simply your own mind jumping wildly around.

Whether we are already Enlightened but don't know it, whether Enlightenment comes about through the removing of impurities, or, I might add, whether Enlightenment is found through total reliance upon other-power, once we sit down the theories are forgotten and what we are most often faced with is not the limitless, the deathless, the immeasurable, but with those things that get in the way of us seeing it, that prevent us seeing things as they really are.

These are called the Hindrances and have traditionally been placed into five categories, but, as Phra Pandit said, you could just as well say there were 10, or even 500. The first is usually considered to be sense desire, the second ill will, then sloth and torpor, agitation, and finally doubt. But, as anyone who has ever meditated knows, they do not come in any kind of neat logical order. And it is these very hindrances, Phra Pandit taught, that we need to work through.

What people often think of as being a perfect meditation, a state of calm blissed-out serenity, can come about, Phra Cittasamvaro said, but more often that not they depend on how much work you've previously put in. He illustrated his point by referring to the idea of trials and consolations in the work of St Teresa d’Avila, the famous sixteenth century nun, in which one's interior spiritual journey needs to go through difficult periods before it can receive moments of communion with God.

Phra Pandit then outlined and explored these difficulties by extending an analogy of a bowl of water, and what prevents it acting as a mirror, across all five hindrances and outlining their causes, cures, and results. It is a remarkable piece of research and compilation and Phra Pandit has kindly put up the notes for his talk, including references to all the suttas, on the Littlebang website for anyone who might be interested. I've provided a link below.

The point however, as Phra Pandit makes clear, is not to analyse each hindrance and thus throw yet more concepts upon concepts, but to be aware that it is only through repeatedly working with those difficulties that arise, developing patience with them, being willing to sit them out, that progress is made. This, he said, is how good meditations are achieved, this is the guaranteed method to a great meditation - having lots of bad ones.

Links:

Littlebang: Notes on 'The Guaranteed Method'

Littlebang: The Way of Wisdom - introduction

Littlebang: The Way of Wisdom - weekly topics

On Marcus' Journal:

The Way of Wisdom: Introduction

The Way of Wisdom: Prelude

The Way of Wisdom: Panya

The Way of Wisdom: The Relay

Photo: Early 18th century mural (detail), Wat Ko, Phetchaburi. Apologies for the poor quality of the image.

Read more...