ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
ဗုဒၶျမတ္စြာေဟာၾကားခဲ့ တရားဓမၼမ်ားကုိ လိုက္နာက်င့္သံုးသူေတြသည္ ေလာကီ ေလာကုတ္ ႏွစ္ျဖာေသာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကုိ ရရွိေစႏုိင္ပါတယ္။ ဘ၀ေနထုိင္ရာမွာ ခ်မ္းသာ႐ံုမကပဲ သံသရာေဘးဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ေအာင္လည္း ေက်းဇူးျပဳႏုိင္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္တုိ႔က အလံုးစံုေသာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကုိ ေဆာင္ယူႏုိင္တယ္ဆုိတာ သက္၀င္ယံုၾကည္ၾကတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားနည္းလမ္းမ်ား အတုိင္း လိုက္နာအားထုတ္ ေနၾကတာပါ။ တရားဓမၼမ်ားကုိ ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး ေနခ်င္သလိုေန၊ လုပ္ခ်င္တာကုိ ရမ္းလုပ္ေနၾကတယ္ဆုိရင္ေတာ့ တရားဓမၼေတြကုိ အမွန္တကယ္ပဲ မယံုၾကည္ ေသးဘူးလို႔ အ႐ုိးသားဆံုး ေျပာရမွာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္။ “ငါတုိ႔က တရားဆုိတာဘာလဲ သိတယ္၊ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ဆုိတာ ဘယ္လိုလဲသိတယ္၊ မလုပ္ႏုိင္ေသးလို႔ မလုပ္ေသးတာ” စသျဖင့္ေပါ့။ လက္ရွိေန ေနတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့လည္း တေန႔ထက္ တေန႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ အစရွိတဲ့ ကိေလသာေတြကလည္း ေလ်ာ့နည္းမသြားၾကဘူး။ အဲလို ျဖစ္ေနၾကတယ္ဆုိေတာ့ တရားနဲ႔ေနတယ္၊ တရားအားထုတ္ၾကတယ္ဆုိတာ ဘာအတြက္ေၾကာင့္လဲ? ဘယ္လိုေတြ က်င့္မွ တရားအားထုတ္ၾကတယ္။ တရားနဲ႔ ေနတယ္လို႔ ဆုိၾကမလဲ?။ ေတြးၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။
တရားအားထုတ္ၾကတယ္ ဆုိေတာ့လည္း လူေတြအမ်ားစုက တရားထုိင္ေနမွ အားထုတ္ေနတာလို႔ လက္ခံထား ၾကတယ္။ တရားမထုိင္ရင္ပဲ တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ ထုိင္တုိင္းေရာ တရားရသြားလားလို႔ ျပန္ေတြးၾကည့္စရာ ရွိပါတယ္။ တရားထုိင္ရင္း ေလာဘ၊ ေဒါသ ျဖစ္ေနတာေတြ ရွိပါတယ္။ ထုိင္မွပဲ ေကာင္းတဲ့ အာ႐ံုေလးေတြ ပံုေဖာ္စိတ္ကူးလို႔ ေပ်ာ္ေနတာေတြလည္း ရွိတာပါပဲ။ မေက်နပ္တာေတြ ေတြးမိလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေျခေထာက္က နာလို႔၊ က်င္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ငါ့စိတ္ေတြ တည္ၿငိမ္မႈ မရေသးဘူးဆုိၿပီး မေက်နပ္လို႔ ေဒါသျဖစ္ရတာေတြလည္း ရွိၾကတာပါပဲ။ တရားအားထုတ္တယ္ဆုိတာ အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ ကိေလသာ နည္းပါးေအာင္၊ ကုန္ဆံုးသြားေအာင္ က်င့္ၾကံတာပါပဲ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ ဆုိတာေတြ ျဖစ္ေနေသးတယ္ဆုိရင္ တရားမဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားထုိင္ေနတုိင္း တရားမဟုတ္ေသးဘူးလို႔ နားလည္ဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။ တရားမထုိင္းတုိင္းလည္း တရားမရဘူးလို႔ ယံုၾကည္မထားရပါဘူး။ ဘုရာရွင္ ရွိစဥ္က သာ၀တၳိျပည္ လူ(၉)ကုေဋရွိရာမွာ (၇)ကုေဋသည္ အရိယာျဖစ္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ ေနစဥ္မွာ သီလေတြ ေစာင့္ထိန္းၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသနည္းေအာင္ က်င့္ၾကံၾကရင္းနဲ႔ တရားရသြားၾကတာပါပဲ။
တရားက်င့္ရာမွာ ၀ိပႆနာယာနိက၊ သမထယာနိက ဆုိၿပီးရွိပါတယ္။ သမထယာဥ္ သပ္သပ္ စီးသြားရင္နိဗၺာန္ မေရာက္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ သမထယာဥ္စီးၿပီး ၀ိပႆနာယာဥ္ကုိ ေျပာင္းစီးလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီ ၀ိပႆနာယာဥ္က တဆင့္ အရိယာမဂၢင္ယာဥ္ကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ နိဗၺာန္ေရာက္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ သမထပဲ အရင္ အားထုတ္ရမွာလား ေမးစရာရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ၀ိပႆနာ သပ္သပ္ပဲ အားထုတ္ၾကတယ္။ စ်ာန္ေတြ၊ အဘိဉာဥ္ေတြ မရၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ နိဗၺာန္ေရာက္သြားပါတယ္။ စာေပေတြမွာေတာ့ အ႒ကထာ ဆရာေတာ္ ႀကီးေတြက သမာဓိဘာ၀နာ၊ ပညာဘာ၀နာ၊ သမာဓိ ပညာႏွစ္မ်ိဳးလံုး တြဲတဲ့ ဘာ၀နာလို႔ သံုးမ်ိဳးျပပါတယ္။ ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ သမထ အားထုတ္ၿပီးမွ ၀ိပႆနာ အားထုတ္လို႔ရတယ္။ သမထခ်ည္းပဲ အားထုတ္လို႔ ရတယ္။ ၀ိပႆနာခ်ည္းပဲ အားထုတ္လို႔ရတယ္။ ၀ိပႆနာ အားထုတ္ၿပီးမွ သမထ အားထုတ္လို႔လည္း ရတယ္။ သမထခ်ည္းပဲ အားထုတ္ရင္ေျမလွ်ိဳး၊ မိုးပ်ံတဲ့ အထိေတာ့ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသာတပန္ေတာင္ မျဖစ္ဘူး။ ၀ိပႆနာခ်ည္းပဲ အားထုတ္ရင္ ရဟႏၲာေတာ့ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စ်ာန္ေတြ အဘိဉာဥ္ေတြ မရဘူး။ ဒါကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြက ေျမေလွ်ာက္ရဟႏၲာလို႔ သံုးၾကပါတယ္။
မိမိတုိ႔ကိုယ္တုိင္ ဘယ္လိုအားထုတ္ၾကမလဲ ဆုိတာေတာ့ ကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ထားၾကမွာပါ။ သမထ အားထုတ္ ရင္လည္း စ႐ုိက္ကုိ ၾကည့္ၿပီး အားထုတ္ရတဲ့ ကမၼဌာန္းေတြကုိ ေဟာခဲ့ပါတယ္။ (ေလာဘစ႐ုိက္မ်ားရင္ အသုဘကမၼဌာန္း႐ႈ။ ေဒါသစ႐ုိက္မ်ားရင္ ေမတၱာဘာ၀နာပြား။ ေမာဟစ႐ုိက္မ်ားရင္ မရဏႏုႆတိပြား။ သဒၶါစ႐ုိက္မ်ားရင္ ဗုဒၶါႏုႆတိပြား။ ၀ိတက္စ႐ုိက္မ်ားရင္ အာနာပါနကမၼဌာန္း။ ပညာစ႐ုိက္မ်ားရင္ ဓာတ္ႀကီး ေလးပါး႐ႈ)။ ၀ိပႆနာ ဆုိတာက်ေတာ့ ပညတ္ႏွင့္ ပရမတ္ ကြဲကြဲျပားျပား သိေအာင္ ၾကားနာမွတ္သားၿပီးမွ၊ ပရမတ္ရဲ႕ သဘာ၀ကုိ လက္ေတြ႕ျမင္ေအာင္ ႐ႈျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
နိဗၺာန္နဲ႔ သံသရာဟာ တဆက္တည္းမွာ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ခုဟာ ကမ္းပါး ႏွစ္ခုလိုပါပဲ။ အဲဒီ ႏွစ္ခုၾကားထဲမွာ ကိေလသာဆုိတဲ့ ေရက ၾကားခံေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကမ္းႏွစ္ခုဟာ မနီးစပ္ႏုိင္ပဲ ျဖစ္ေနတာပါ။ ကိေလသာက ေခ်ာင္းေရ ပမာဏ ေလာက္ရွိရင္ ကမ္းႏွစ္ခုက နီးမယ္။ ျမစ္ေလာက္ရွိရင္ ပုိေ၀းမယ္။ ပင္လယ္ႀကီးေလာက္ရွိ ရင္ေတာ့ ကမ္းႏွစ္ခုက ပုိၿပီးေ၀းမွာေပါ့။ ေရလံုး၀မရွိေတာ့ရင္ ကမ္းႏွစ္ခုက တဆက္တည္းျဖစ္သြားမယ္။ ေရဆုိတာက ကိေလသာကုိ ဆုိလိုတာပါ။ ဒီေတာ့ ေရေတြကုန္မွ ကမ္းႏွစ္ခု ထိစပ္ရမွာ ျဖစ္သလို ကိေလသာကုန္မွလည္း သံသရာကေန နိဗၺာန္ကုိ ထိေတြ႔ခြင့္ရမွာပါ။ တရားအလုပ္ အားထုတ္ၾကတယ္ဆုိတာ ေရနဲ႔တူတဲ့ ကိေလသာေတြကုိ ကုန္ဆံုးေအာင္ လုပ္ေနၾကရတာပါ။ တေန႔ထက္ တေန႔ ကိေလသာေတြ ပါးလာမယ္ဆုိရင္ပဲ တရားလုပ္ေနတာပါ။ ကိေလသာ မျဖစ္ေတာ့ပဲ ကုသုိလ္ေတြျဖစ္ေနရင္ တရားလုပ္ေနတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေလ်ာင္း၊ ထုိင္၊ ရပ္၊ သြား စတဲ့ အမူအယာတုိင္းမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ မျဖစ္ဖုိ႔ ေနသြားဖုိ႔ အဓိကက်ပါတယ္။
ဓမၼေတြကုိ အားထုတ္ရာမွာလည္း သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ အစဥ္အတုိင္းသြားရပါတယ္။ သီလဆုိတာလည္း လူ႔ရဲ႕ ခါး၀တ္ပုဆုိးလို ဥပမာေပးၾကပါတယ္။ အေျခခံအားျဖင့္ ငါးပါးသီလကုိ လူတုိင္းေစာင့္ထိန္းရပါမယ္။ တရားအား ထုတ္မယ္ဆုိေတာ့ တရားထုိင္မွပဲလို႔ စဥ္းစားၾကတာမ်ားပါတယ္။ အေျခခံ သီလတရားကုိမွ လံုေအာင္ မေစာင့္ ထိန္းေသးပဲ တရားအားထုတ္ရင္ တရားရႏုိင္ဖုိ႔ ခက္ခဲပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာက ဓမၼနည္းလမ္းတက် ေျပာျခင္း ပါ။ ဘုရားရွင္လက္ထပ္က သႏၲတိအမတ္၊ အဂၤုလိမာလတုိ႔လို သီလေတြ ေဖာက္ဖ်က္ၿပီးေတာ့မွ တရားရသြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲလို ပါရမီရွင္ေတြ ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာေတာ့ အင္မတန္ ခက္ခဲပါတယ္။ ၀ိပႆနာ၊ သမထ ေတြလုပ္ေနတယ္ဆုိၿပီး သီလမရွိေသးရင္ ပုဆုိးမႏုိင္ပဲ အျမင့္ကုိ ခုန္လွမ္းေနတာနဲ႔ တူပါလိမ့္မယ္။ ၀ိပႆနာသာ အဓိက ဒါန၊ သီလေတြ မလိုပါဘူးလို႔ ဆုိၾကရင္လည္း ဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ဒါန၊ သီလ တရားေတြကုိ သြယ္၀ုိက္တဲ့နည္းနဲ႔ မလိုအပ္ပဲ ေဟာခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရာေရာက္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ (၄၅)၀ါ ကာလပတ္လံုးမွာ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေတြပဲ ေဟာတာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ တရားတုိင္းဟာ သစၥာထုိက္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါန၊ သီလ အလုပ္ေတြသည္လည္းပဲ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေဆာင္ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအမႈ ေတြ အေပၚမွာ ဒိ႒ိ၊ တဏွာ၊ မာန ဆုိတဲ့ သံသရာ နယ္ခ်ဲ႕တဲ့ ပပဥၥတရားေတြ မကပ္ၿငိဖုိ႔ လိုတာပါ။ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးကလည္း ဒါန၊ သီလ လုပ္ရမွာ ရမ္းၿပီး မလုပ္ၾကဖုိ႔ သတိေပးတာပါ။ သစၥာသိၿပီး လုပ္မယ္ ဆုိရင္ ခႏၶာကုိ ေရာင္းၿပီး ဒါန ျပဳပါလို႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
မိမိတုိ႔ေတြ အတြက္ အားကုိးစရာ တရားလက္မဲ့ မျဖစ္ဖုိ႔၊ တရားရွိထားဖုိ႔ အတြက္ တရားေတာ္ေတြကုိ အရင္ဆံုး နာယူ၊ ဖတ္မွတ္ေလ့လာ သင့္ပါတယ္။ တရားေတာ္ကုိ နာယူေနတာလည္းပဲ တရားအားထုတ္တာပါပဲ။ ႏွလံုးသြင္းမွန္ဖုိ႔ေတာ့ အဓိက က်တာေပါ့။ တရားကုိ အျပစ္ရွာတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ဆုိရင္ေတာ့ ဘုရားရွင္ ေဟာေနလည္း တရားရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ုိေသၾကည္ညိဳစြာနဲ႔ နာမယ္ဆုိရင္ တရားေတာ္ကုိ လုိက္ၿပီးေတြးေတာ စဥ္းစားေနတာ ျဖစ္လို႔ ေဒသနာဉာဏ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ မိမိသႏၲာန္မွာ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈ ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကုသုိလ္ စိတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကာေလန ဓမၼႆ၀နံ ဧတံ မဂၤလ မုတၱမံ ဆုိတဲ့ အတုိင္း မဂၤလာရွိတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပုညကိရိယာ ၀တၳဳဆယ္ပါးမွာ ဓမၼသ၀န ဆုိတဲ့ တရားနာျခင္း ပါပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကုိ အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးခ်နည္း ေလးမ်ိဳးမွာ ကာေလနဓမၼသာ၀နာ ဆုိတဲ့ အခ်ိန္အားေလ်ာ္စြာ တရားနာျခင္းသည္လည္း တစ္ပါး ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားနာေနတာသည္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆံုးအမကုိ လိုက္နာေနရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကုသိုလ္ ျဖစ္ျခင္း၊ ဘုရားဆံုးမတဲ့အတုိင္း ေနထုိင္ျခင္းကုိ တရားအားထုတ္တယ္လို႔ သိရွိနားလည္ေစခ်င္ပါတယ္။
အဖုိးတန္တဲ့ လူ႔ဘ၀ ကာလတုိတုိေလးမွာ အဖုိးအတန္ုဆံုးေသာ သာသနာရဲ႕ အႏွစ္သာရကုိ ရရွိခံစားႏုိင္ၿပီး ဒုကၡခပ္သိမ္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာကုိ ရႏုိင္ ေရာက္ႏုိင္ၾကပါေစ…
ေက်းဇူးရွင္ သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ၾကီးက “အခုလုိေ၀ဒနာေတြနဲ႔ ရင္းၿပီး ၀ိပႆနာအားထုတ္ေနတဲ့ လူေတြ
ဟာ ေနာင္မွာ သုခအက်ဳိးရလိမ့္မယ္၊ အခုခ်မ္းသာေတြပဲခံစားေနတဲ့သူေတြက ေနာင္မွာ ဒုကၡေတြ႔လိမ့္မယ္”
တဲ့။ဆုိလုိတာက ၀ိပႆနာအားထုတ္ရင္ ေ၀ဒနာဆုိးတုိ႔ရဲ႕ ဖိစီးႏွိပ္စက္ၿခင္းကုိ မလြဲမေသြ ခံစားရပါလိမ့္မယ္။
အဲလုိေ၀ဒနာေတြကုိ သည္ခံၿပီး သေဘာဆုိက္ေအာင္ အားထုတ္ရမယ္။ဒါကုိဆုိလုိတာပါေနာ္။အဲလုိတရားထုိင္
ခ်ိန္မွာ ဒုကၡေတြရင္းႏုိင္တဲ့သူဟာ သုခကုိၿမန္ၿမန္ရပါလိမ့္မယ္တဲ့။ေနာက္ ေက်းဇူးရွင္ ေတာ္ကူးဆရာေတာ္ၾကီး
က “ေ၀ဒနာေတြ႔ရင္ ေနာက္မဆုတ္ၾကနဲ႔ေနာ္ ဘုန္ၾကီးကေတာ့ ေ၀ဒနာနဲ႔ေတြ႔ရင္ ငါေတာ့နိဗၺာန္နဲ႔နီးဖုိ႔ တံခါး
တခ်ပ္လွပ္တာပဲလုိ႔ ႏွလုံးသြင္းၿပီး ၀မ္းသာၿပီး ရဴမွတ္ပါတယ္ေနာ္”တဲ့။ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက
ကေတာ့ ” ေ၀ဒနာဆုိတာ ထလုိက္တာနဲ႔ေပ်ာက္သြားမွာပါေနာ္ ဒါေလးကုိခဏ သည္းခံၿပီး ဒီေ၀ဒနာေပၚမွာ
စိတ္ကဘယ္လုိ တုန္႔ၿပန္ေနလဲဆုိတာေလးကုိ ေစာင့္ၾကည္႔ေပးပါ ၊ ဒီေ၀ဒနာဟာ ၿပင္ရင္ေပ်ာက္မဲ့ေ၀ဒနာ
ကုိေတာင္ ကုိယ္ဘယ္လုိသေဘာထားႏုိင္လဲဆုိတာသိရတာ ေပါ့ ၊ ေနာင္မွာ ၿပင္ရင္ မေပ်ာက္တဲ့ ေ၀ဒနာ
မ်ဳိးမိမိမွာ ေပၚခဲ့ရင္ အခုလုိၾကိဳၿပင္တဲ့ အက်င့္မရွိဘူးဆုိရင္ အမ်ားၾကီးနင့္နာႏိုင္ပါတယ္”တဲ့။ေနာက္
စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက “ဒီေနရာမွာ ခံႏုိင္ရင္ခံ မခံႏုိင္ရင္ လန္ေရာ၊ ဒါေက်ာ္မွ ငါသာဓုေခၚ
မယ္”တဲ့။အခုလုိဆရာေတာ္ၾကီးေတြရဲ႕ အဆုိအမိန္႔ေတြကုိ ေရးၿပရတာက တစ္ခ်ိန္မွာ ကုိယ္တုိင္ၾကဳံ
ရတဲ့အခါ ေရွးေရွးသူေတာ္ေကာင္းၾကီးေတြ ဘယ္လုိေၿဖရွင္းသြားသလဲဆုိတာ သိထားရေအာင္လုိ႔ပါ။
သိခၤ
ျမင္းခြာသံ
အဲဒီတုန္းက တုိင္းျပည္ကလည္း မျငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနတုန္း။ ေတာေၾကာင္ ေပါင္ပုတ္တဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ ထားပါေတာ့။ ညေရးညတာ အဘြားတစ္ေယာက္နဲ႔ အဲဒီတုန္းက ကေလးအရြယ္ျဖစ္တဲ့ စာေရးသူပဲရွိေတာ့ ဦးေလးရဲ႔ ဆုိက္ထဲက အလုပ္သမား ႏွစ္ေယာက္ကုိ အိမ္မွာေခၚထားတယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ သူၾကီးအိမ္နဲ႔ ရြာသားျပည္သူ႔စစ္စခန္းၾကီးတစ္ခုလုံး ရွိေပမဲ့ မေပါ့ရဲဘူး။ ျခံစည္းရုိးေတြ ဘာေတြလည္း အခုိင္အမာ ျပင္ရတယ္။ အပုိဆာဒါးအေနနဲ႔ ဗမာလူမ်ိဳးတုိ႔ရဲ႔ ထုံးစံအတုိင္း တုံကင္ေအာက္က ေရကန္ကုိ ျပင္ခုိင္းတာတုိ႔ ျမက္ေပါက္ခုိင္းတာတုိ႔ ထင္းခြဲခိုင္းတာတုိ႔ ခုိင္းရတယ္။ အဆစ္ေပါ့။ မခုိင္းလည္း လုပ္ေပးမွာပါ။ ကူညီတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးမဟုတ္လား။အေဖာ္မရွိေတာ့ အဲဒီအလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ကုိပဲ ဦးေလးေတြလုိ သူငယ္ခ်င္းလုိ ခင္ေနတယ္။ သူတုိ႔နားပဲ ကပ္ေနတာပဲ။ သူတုိ႔က စကားခပ္ၾကြယ္ၾကြယ္ရယ္။ မဟုတ္တာေတြေတာ့ သင္မေပးပါဘူး။ အဘြားကလည္း ေဒါင္းခ်ည္ေမာင္းခ်ည္ဆုိေတာ့ ျပန္နားေပါက္သြားရင္ သူတုိ႔မလြယ္ဘူး။ အဲဒီေခတ္က ကာလသားေတြဆုိတာက ေနာက္ေပါက္ေတြဆုိ မဟုတ္တဲ့အတတ္ေတြပဲ သင္ေပးေနက်။ ဒါေၾကာင့္ ေတာ္ရုံလူေတြနား အဘြားက ေပးမကပ္ဘူး။ ဒီဦးေလးႏွစ္ဦးကေတာ့ ေတာ္ပါတယ္။ ဗဟုသုတရွိတယ္။ စာလည္းဖတ္တယ္။ဦးညြန္႔က ရြာစြန္က ေဒၚျငိမ္းအိမ္ကုိ မနက္ျဖန္သန္ဘက္ ဓားျပ၀င္တုိက္မယ္လုိ႔ အတပ္ေဟာေနတယ္။"ဟလူ ကုိညြန္႔ရ ေဒၚျငိမ္းအိမ္ကုိ ဓားျပတုိက္မယ္ပဲ ထင္ေနတယ္..ခင္ဗ်ားႏွယ္။ ေဒၚျငိမ္းက သူေတာ္ေကာင္းၾကီးေႏွာ။ ဘုရားနဲ႔တရားနဲ႔ သူ႔ခမ်ာ..ေနတာ။""ဓားျပတုိက္ျပီဆုိမွေတာ့ မင္းဓားျပက ဘုရားေျပာတာ အေရးစုိက္ေနဦးမလား ငေမာင္ရ။""ႏုိ႔... အဘြားၾကီးတစ္ဦးတည္း တုံတုံခ်ိခ်ိဗ်ာ က်ဳပ္ဆုိ သနားတာနဲ႔ တုိက္ရက္မွာ မဟုတ္ဘူး""ဓားျပဆုိတာက သနားတာေတြဘာေတြ ဘယ္ရွိမတုန္းကြာ..သူရဖုိ႔ပဲ တြက္မွာေပါ့။""လူပဲဗ်ာ..စာနာသနားစိတ္တုိ႔ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္တုိ႔ ဘာတုိ႔ရွိဦးမွာေပါ့.. အဘြားၾကီးက သနားစရာၾကီးပါ။ သားနဲ႔ေခၽြးမ မီးေလာင္ျပီး ဆုံးသြားတာျဖင့္ မၾကာေသးဘူး။ သူ႔ရွိတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြနဲ႔ လွဴလုိက္တန္းလုိက္ ေအးေအး ေနတာ။ခင္ဗ်ားက သတင္းအတိအက်ရထားသလုိ ေျပာေနတယ္။ ခင္ဗ်ား ကုိယ္တုိင္ လုပ္တာမဟုတ္ရင္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ""ဟေကာင္ရ။ သတင္းရမွ မဟုတ္ဘူး။ ကေလးကအစသိတယ္။ အခု ေဒၚျငိမ္းအိမ္က ရြာစြန္မွာလည္း ျဖစ္သလုိ မီးရထား သံလမ္းကုန္းနဲ႔လည္း ကပ္လ်က္။ အဲကုန္းကုိ အကာအကြယ္ယူျပီးေျပးရင္ ေသနတ္လည္း မမီဘူး။ ဟုိဘက္မွာ ေတာစပ္က ကပ္လ်က္။ တုိ႔ျပည္သူ႔စစ္ ပတၱေရာင္လွည့္ရင္လည္း အဲဒီဘက္ကုိ မနက္ ၂နာရီေလာက္မွ ေရာက္တာ။ ၾကားထဲမွာ လုပ္ပါေလ့ကြာ။ ခုမဲ့ခံမဲ့လူမရွိ။ ပစၥည္းကလည္း ဒီရြာမယ္ အေပါဆုံး။ ဘယ္ဓားျပက သြားရည္မက်ဘဲ ေနႏုိင္မတုန္း""က်ဳပ္ေျပာတာက ကုိယ္ခ်င္းစာတရားကိုေျပာေနတာ။""ကုိယ္ခ်င္းစာတာက အိမ္ကသားမယား ဗုိက္ဆာေနတာေလာက္ အေရးမၾကီးဘူးကြ။ လူဆုိတာ မိသားစုရွိလာရင္ မိသားစုကုိပဲ အရင္ၾကည့္ၾကတာပဲ။""ခင္ဗ်ားစကားက အားလုံးကုိ သိမ္းက်ဳံးေစာ္ကားလုိက္သလုိ ျဖစ္ေနျပီ.. ခင္ဗ်ားက အိမ္နဲ႔ေထာင္နဲ႔ကုိး။ ဒီစကားေျပာမွာေပါ့။ က်ဳပ္က တစ္ေကာင္ၾကြက္ တစ္မ်က္နွာဗ်။ ခၽြင္းခ်က္ေလးဘာေလးနဲ႔ ေျပာမွေပါ့။ အစားကုိသာ ကုန္ေအာင္စားစမ္းပါဗ်ာ။ ေခါင္းျပတ္ခ်င္ေနျပီထင္တယ္။""အုိ...မင္းႏွယ္ ..မင္းနဲ႔ငါရယ္ပဲရွိလုိ႔ ဒီစကားေျပာတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မင္းမွတ္ထားကြယ့္ ဒီစကားဟာ ကုိးဆယ္ရာခုိင္နွဳန္း မွန္တယ္။ ကိစၥတစ္ခုကုိ ဒီအတုိင္းျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ အခါ တစ္ရာ ရမ္းေျပာ။ အခါကုိးဆယ္ မွန္လိမ့္မယ္။ မွားခ်င္လည္း မွားလိမ့္မေပါ့။ ဆယ္ခါေလာက္။""ေတာ္ဗ်ာ..ေတာ္ဗ်ာ အလကားေနရင္း ကိုယ့္ပါးစပ္နဲ႔ကုိယ္ အကုသုိလ္ယူေနတယ္။ ဒီမယ္ကုိညြန္႔ က်ဳပ္သာဓားျပဆုိရင္ေလ အရက္ပုန္းေရာင္းတဲ့ ငဆင့္အိမ္ကုိ တုိက္မယ္။ ေငြတုိးေခ်းတဲ့ ငခ်စ္တီးအိမ္ကုိ တုိက္မယ္။ ညာစားေနတဲ့ သာဘြားအိမ္ကုိ တုိက္မယ္။ ေလကန္တဲ့ ေငြမွန္အိမ္ကုိတုိက္မယ္""ဟလူရ.. အဲဒီအိမ္ေတြတုိက္ရင္ မင္းဓားျပ ရူးေနလုိ႔ပဲ။ အတြင္းပုိင္းက်တယ္။ ေျပးလမ္း မရွိဘူး။ ရြာတြင္းမွာ မမိလုိ႔ လြတ္ေစဦး ရြာျပင္ထြက္တာနဲ႔ လယ္ကြင္းေတြဘက္က ျဖတ္ထြက္ရမွာ။ လယ္ကြင္းေပၚမွာ ထီးထီးၾကီး ေျပးတုန္း မီးေမာင္းထုိးျပီး ငွက္ပစ္သလုိ အပစ္ခံရလုိ႔ အရုိးပါမတြန္ႏုိင္ပဲ ျဖစ္သြားမယ္။""အုိ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒၚျငိမ္းအိမ္ကေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ။ စိတ္ေကာင္းရွိကရွိနဲ႔။ လုပ္ခ်င္းလုပ္ရင္ လူသား၀ါဒတုိ႔ ဘာတုိ႔နဲ႔ မျငိတဲ့ ဟုိလူေတြအိမ္ပဲ လုပ္ၾကမွာပါဗ်ာ။""လုပ္မွာကြယ့္ လုပ္မွာကြယ့္ ၾကည့္ေန။ လူဆုိတာ ခက္တာကုိ မလုပ္ဘူး။ လြယ္တာပဲ လုပ္တယ္။ မေသခ်ာတာကုိ မလုပ္ဘူး။ ေသခ်ာတာပဲ လုပ္တယ္ကြယ့္ မွတ္ထား။ ဒါနဲ႔ မင္းကုိ ငါအခုမွသိတယ္။ မင္းက ျမင္းခြာသံၾကားရင္ကုိ ျမင္းေျပးလာတယ္ မေျပာဘဲ ျမင္းက်ားေျပးလာတယ္ ေျပာခ်င္ေနတဲ့ လူစားမ်ိဳးကုိးကြယ့္""ဘာတုန္းဗ်ာ ခင္ဗ်ားဥပမာက။"ဦးညြန္႔က ပုဆုိးကုိ အက်အန ျပန္၀တ္တယ္။ အုတ္ကန္ကုိ ဘိလပ္ေျမေတြ ဘတ္ခနဲဘတ္ခနဲကပ္ရင္း ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကုိ ေျပာျပတယ္။ သူေျပာတဲ့ပုံျပင္ကုိ တကယ့္စာထဲေတာ့ ခုထိတစ္ခါမွ မဖတ္ဖူးေသးဘူး။ လုပ္ၾကံေျပာတာ ျဖစ္ဖုိ႔မ်ားတယ္။ အမွတ္ရစရာေကာင္းလုိ႔ တဆင့္ျပန္ေျပာျပလုိက္တာပါ။ နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါဦး။"တစ္ခါက သားအဖနွစ္ေယာက္ ရွိသတဲ့။ သားက တကၠသီလာမွာ ပညာေလးဘာေလး သင္ထားေတာ့ မင္းလုိပဲ နည္းနည္း ကြန္႔ခ်င္တာေပါ့ ငေမာင္။ တစ္ည... ျမင္းခြာသံေတြၾကားေတာ့ အေဖက ေစာင္ေခါင္းျမီးျခဳံထားတာက ထတဲ့ျပီး ဘာသံတုန္းသားၾကီးလုိ႔ ေမးတယ္တဲ့။ သားလုပ္တဲ့သူက 'ျမင္းခြာသံေတြအဘ။ ဇီးဘရားလုိ႔ေခၚတဲ့ ျမင္းက်ားေတြ လာေနတာ' လုိ႔ေျပာတယ္။ဒါနဲ႔ အေဖက 'ေသခ်ာလွခ်ည္လား သားၾကီးရ။ ျမင္းခြာသံေလး ၾကားရတာနဲ႔ ျမင္းက်ားလာေနတာလုိ႔ ေျပာႏုိင္သလား။ သားေမာင္ တုိ႔ေက်ာင္းက ဂလုိကုိ သင္ေပးလုိက္တာလား။ တယ္ဟုတ္ကြာ' လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့ သားလုပ္သူက ေက်ာင္းဆရာ ကုိေက်ာ္စြာ ေက်ာင္းႏွစ္ပတ္လည္ ဆုေပးပြဲမွာ မုိက္ကုိင္ခြင့္ရတုန္းက မိန္႔ခြန္းတက္ေျပာတဲ့ ေလသံနဲ႔ 'အဘတုိ႔ အဲဒါေတြခက္တာပဲဗ်ာ။ တကၠသုိလ္ ပညာေရးဆုိတာဟာ ေ၀းေအာ့ဖ္သင္းကင္းကုိ သင္ေပးလုိက္တာ။ အ႒ာရသ ဆယ့္ရွစ္ရပ္ထဲမွာ အခု လိတ္တက္စ္ အက္ဂ်ဴေဂးရွင္း စစ္စတမ္ထဲ ခရစ္တစ္ကယ္ သင္းကင္းဆုိတာကုိပါ ေနာက္တုိး ထပ္ထည့္ထားေတာ့ ၁၉ ရပ္ျဖစ္သြားျပီး သိပ္တုိးတက္ကုန္ျပီ။ ဘားမိစ္လုိေတာ့ က်ဳပ္လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ဘုတ္အုပ္ျပန္လွန္မွပဲ။"ဆုိျပီး ေပရွည္ေနေသးတယ္။ အေဖက မ်က္ေထာင့္နီၾကီးနဲ႔ ၾကည့္ေတာ့မွ ကုိယ္ရည္ေသြးတာေတြ ရပ္ျပီး ခုလုိ ေသာက္တလြဲၾကီးေျပာတယ္ ငေမာင္ရ။'ျမင္းက်ားေတြက ေျပးတဲ့အခါ နည္းနည္းပုိေနွးေပမဲ့ ဟုိေကြ႔ဒီေကြ႔ ေျပးတတ္တယ္လုိ႔ အန္ဆုိင္ကလုိပီးဒီးယား စာမ်က္ႏွာ ၆၇၈စာေၾကာင္းေရ ၉ မွာဆုိထားတယ္ အဘရ။ သင္းတုိ႔က ကဆုန္စုိင္းျပီးလည္း ေျပးတတ္တယ္လုိ႔ အတိအက် ဆုိထားတဲ့ အာတီကယ္လ္လည္း ရွိေပတယ္။ အခု ျမင္းခြာသံေတြက ကဆုန္စုိင္းျပီး ေျပးလာတဲ့အသံ။ ျပီးေတာ့ ခြာသံကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၾကည့္။ ဘယ္ဘက္ကပ္လုိက္ ညာဘက္ကပ္လုိက္ ျဖစ္သြားတယ္ ေတြ႔လားအဘရ။ ဒါဟာ ေနာက္ကရန္သူကုိ မ်က္ေျချဖတ္ဖုိ႔ ျမင္းက်ားေတြ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိတဲ့ အေလ့အထ ဟက္ဗစ္တစ္မ်ိဳးပဲ။ ဒီျမင္းက်ားဟာ ေနာက္ေျခေထာက္ နည္းနည္းဆာေနပုံလည္း ရတယ္' လုိ႔ေျပာတယ္။ဒါနဲ႔ အေဖက 'ေအးငါ့သား မင္းေျပာတာ မင္းတုိ႔ေက်ာင္းမွာေတာ့ ဟုတ္ခ်င္လည္းဟုတ္မယ္။ ငတုိ႔အရပ္မွာေတာ့ မင္းေျပာသလုိ ျမင္းက်ားဆုိတဲ့ အေကာင္မ်ိဳးလည္း မေမြးေသးဘူး။ ဇီးျပားလည္း အေကာင္လုိက္ ဘယ္သူမွ မျမင္ဖူးဘူး။ မင္းမိန္းမရမွ အဲလုိအေကာင္မ်ိဳးကုိ ေမြးေပေတာ့။ ဒီေတာ့ အဲဒီမင္းရဲ႔ ေသာက္သုံးမက်တဲ့ ေက်ာင္းကထြက္ျပီး ငါ့ဆီမွာပဲ သူရင္းငွားလာ လုပ္'ဆုိျပီး နားရင္းအုပ္လုိက္သတဲ့။"ဟုတ္တယ္။ ဦးညြန္႔ေျပာသလုိပဲ။ ေနာက္တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေနေတာ့ ေဒၚျငိမ္းအိမ္ ဓားျပတုိက္ခံရတယ္။ ဓားျပကုိေတာ့ မမိဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခင္းျဖစ္ျပီး ေနာက္ေန႔မွာ ဦးညႊန္႔တုိ႔လည္း ရြာကေပ်ာက္သြားေတာ့ တရြာလုံးက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္တုိက္တာျဖစ္တယ္ လုိ႔ပဲ ရုိးစြပ္ကုန္ၾကတယ္။ အဘြားလည္း သူခုိးလက္ခံ မျဖစ္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ရွင္းယူ လုိက္ရတယ္။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူး ဆုိတာကေတာ့ ခုထိမသိဘူး။ ဟုတ္ခဲ့ရင္လည္း စာေရးသူတုိ႔အိမ္ကုိ ဘာလုိ႔ အႏၲရာယ္ မျပဳသြားတာလဲ ဆုိတာကုိ ေလာ့ဂ်စ္က်က် မစဥ္းစားတတ္ဘူး။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိလည္း မေတြ႔ျဖစ္ဘူး။ ေတြ႔ျဖစ္ရင္ေတာင္ ေမးဖုိ႔မသင့္ေတာ့ပါဘူး။အခုေနာက္ပုိင္း ဘုတ္အုပ္ေတြဘာေတြ ပုိက္ဆံမေပးရတုိင္း နင္းကန္ဖတ္မိျပီး ေျပာတုိင္းလြဲေနေတာ့ ဦးညြန႔္တုိ႔နဲ႔ ျမင္းခြာသံပုံျပင္ကုိ အမွတ္ရျပီး Zebra Syndrome ျဖစ္ေနျပီလားလုိ႔ ျပဳံးမိတယ္။ ရြာသားေတြစကားကေပမဲ့ မေခဘူးေနာ္။ သက္ကယ္ရိတ္ စကားမ်ားလုိပဲ ေတးထားေရးထားဦးမွပဲရယ္လုိ႔ ။
Posted by AHlaTaya
လမ္းေပၚသြားရင္လည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဝတ္ၿပီးေတာ့ မသြားရင္ အဲဒါ ေတြ႔သမွ်လူအားလုံးကို ေစာ္ကားတာပဲ။ ဒါဟာ ယုတ္ယင္းမႈ၊ ၾကမ္းတမ္းမႈ၊ ႐ုိင္းျပမႈ၊ ေစာ္ကားမႈတစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ဘုရားေဟာဝိနည္းေတာ္ကုိ ေလ့လာၾကည့္ရင္ ရဟန္းေတြကုိ “လက္သည္းခြံေလာက္ ေပါက္ေနတဲ့ သကၤန္းကုိ မဝတ္ရဘူး” တဲ့။ စြန္႔ပစ္ရမယ္လုိ႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ဖာေထးရမယ္လုိ႔ ေျပာတာ။ “အနားဖြာတဲ့ သကၤန္းကုိ မဝတ္ရဘူး” တဲ့၊ ဝတ္တာၾကာလုိ႔ အနားေလးေတြ ဖြာသြားရင္ ျပန္လုံးၿပီးဝတ္ရမယ္တဲ့။(ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးျမင့္မားေစရန္-ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက)မွ”အသိေတ ပိေတ သာယိေတ ခါယိေတ သမၸဇာန ကာရီေဟာတိ“”စားတုန္း၊ ေသာက္တုန္း၊ ခဲတုန္း၊ လ်က္တုန္းမွာ သတိေလးနဲ႔ယွဥ္ၿပီးေတာ့ ျပဳပါ။“ဘုရားေဟာထဲမွာေတာ့ ရဟန္းေတြအတြက္ အေသးစိတ္ေဟာထားခဲ့တယ္။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတဲ့အခါမွာ ဆြမ္းလုတ္ကုိ လုံးလုံးညီညီေလး လုပ္ရမယ္၊ လုပ္ၿပီးေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလး ပါးစပ္ထဲ ထည့္ရမယ္၊ ပြၾကဲၿပီး ေအာက္ကုိ ျပန္မက်ရဘူး။ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ထမင္းစားတဲ့အခါလည္း လက္နဲ႔ျဖစ္ေစ၊ ဇြန္းခက္ရင္းနဲ႔ျဖစ္ေစ စားတဲ့အခါ စိတ္ကုိ တည္ၿငိမ္ေအာင္ ေအးခ်မ္းေအာင္ထားၿပီးေတာ့ ထမင္းကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလး ျဖစ္ေအာင္၊ ဇြန္းသံ၊ ပန္းကန္သံလည္း မၾကားေအာင္၊ ေဘးကုိလည္း မက်ေအာင္လုပ္ၿပီးမွ ပါးစပ္ထဲကုိ ေရာက္ေအာင္ထည့္ရမယ္၊ တစ္လုံးမွက်မသြားေအာင္ ျပန္ထုတ္ယူရမယ္။ဟင္းခ်ဳိေသာက္တဲ့အခါမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ဘုရားေဟာထားတာ ရွိပါတယ္။ ”ရဟန္းေတာ္မ်ား ဟင္းခ်ဳိေသာက္တဲ့အခါမွာ ရွ႐ူးရွ႐ူး အသံမျမည္ေစနဲ႔“ တဲ့။(ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးျမင့္မားေစရန္-ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက)မွအစားအစာ(ေဘာဇဥ္)၌ အတုိင္းအရွည္ သိတတ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္းတရား (ေဘာဇနမတၱညဳတ)ကုိ ဘယ္လုိ ေဟာသလဲဆုိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက သူ႔သာသနာထဲက သားတပည့္ေတြ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြရဲ့ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးျမင့္မားေရးကုိ ဦးတည္ၿပီးေဟာခဲ့တာ၊ ဒါေပမယ့္ အဆင့္ျမင့္လူသား ျဖစ္ခ်င္သူတုိင္းအတြက္ ဒီေဟာၾကားခ်က္ေတြဟာ အလြန္တန္ဖိုးရွိတယ္။အစားအေသာက္စားတဲ့အခါ ဥာဏ္အဆင္အျခင္မပါဘဲ မစားရဘူး။ ဉာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္ၿပီး သင့္ေလ်ာ္ေသာအားျဖင့္ စားရမယ္တဲ့။အစားအစာကုိ စားတဲ့အခါ(က) ကေခ်သည္ ကြ်မ္းသမားတုိ႔လုိ ျမဴးထူးေပ်ာ္ပါးျခင္းငွာ မစားရဘူးတဲ့။(ခ) မင္းစားသလုိ၊ မွဴးမတ္ေတြ စားသလုိ မာန္ယစ္ျခင္းငွာလည္း မစားရဘူးတဲ့။(ဂ) ျပည့္တန္ဆာမေတြ နန္းတြင္းသူေတြလုိ ခႏၶာကုိယ္လွပျခင္းငွာ၊ ခႏၶာကုိယ္ တန္ဆာဆင္ျခင္းငွာ မစားရဘူးတဲ့။(ဃ) လက္ေဝွ႔သည္၊ လက္ပန္းသည္၊ နပန္းသမားေတြလုိ အသားအေရကုိ ျပည့္ၿဖိဳးျခင္း၊ တုိးပြားျခင္းငွာလည္း မစားရဘူးတဲ့။ျမတ္စြာဘုရားက အစားအစာ(ေဘာဇဥ္)၌ အတုိင္းအရွည္ သိတတ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္းတရား ဆုိတဲ့ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးကုိ ေဖာ္ျပထားတယ္။(က) ဤကုိယ္တည္တံ့ရန္(ခ) မွ်တရန္(ဂ) ပင္ပန္းျခင္းကုိပယ္ေဖ်ာက္ရန္(ဃ) ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းၿငိမ္းရန္(င) ျမတ္ေသာအက်င့္ကုိ ခ်ီးေျမာက္ရန္ အက်ိဳးငွာသာလွ်င္ အစာအာဟာရကုိ စားေသာက္ရမယ္တဲ့၊ ဒီေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားက အစာအာဟာရကုိ စားေသာက္ျခင္းေၾကာင့္ ခံစားမႈ ေဝဒနာအေဟာင္း၊ ဒါက အစာမစားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္တဲ့ ေဝဒနာကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး စားရမယ္။ ခံစားမႈ ေဝဒနာသစ္ဆိုတာက အလြန္စားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တတ္တဲ့ ေဝဒနာမ်ဳိးလည္း မျဖစ္ေစရေအာင္ ဆင္ျခင္တုိင္းထြာၿပီး စားရမယ္။ ဘယ္လုိဆင္ျခင္တုိင္းထြာရမလဲဆုိေတာ့ ငါ့အား မွ်တျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ အျပစ္မရွိျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ခ်မ္းသာစြာေနရျခင္းသည္လည္းေကာင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဆုိေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ထား၍သာ အစာအာဟာရကုိ စားရမယ္တဲ့။စားဖြယ္(ေဘာဇဥ္)၌(၁) ေရာင့္ရဲသူ၏အျဖစ္ ”သႏၲဳ႒ိတာ“ရွိရမယ္။(၂) အတုိင္းအရွည္ကုိ သိသူ၏အျဖစ္ ”မတၱညဳတာ“ရွိရတယ္။(၃) စားဖြယ္ေဘာဇဥ္ကုိဆင္ျခင္သူ၏အျဖစ္ ”ပဋိသခၤါေဘာဇဥ္“ရွိသူ ျဖစ္ရမယ္။လုိ႔လည္း ေဟာေတာ္မူတယ္။ဆရာဦးဆန္းလြင္၏ “ျမတ္ဗုဒၶ၏ ကုိယ္ရည္ကုိေသြး ျမင့္မားေရးတရား (ပထမအၾကိမ္) ၊ စာ(၁၅၇-၁၅၈)” - မွ ထုတ္ႏႈတ္ကူးယူပါသည္။ဒီအခ်က္ေတြဟာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က သူ႕သားတပည့္သံဃာေတြ လိုက္နာက်င့္ၾကံဖို႕ ဆံုးမထားတဲ့ ဆံုးမၾသ၀ါဒေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ပုထုဇဥ္လူသားေတြအတြက္လည္း လိုက္နာရင္ လိုက္နာႏုိင္သေလာက္.. က်င့္ၾကံရင္က်င့္ၾကံႏုိင္သေလာက္ အက်ိဳးမ်ားေစတဲ့ ဆံုးမစကားေတြပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရဟန္းသံဃာမွမဟုတ္ပါဘူးေနာ္.. ဘုရားအဆံုးအမဆိုတာ မည္သူမဆို လိုက္နာက်င့္ၾကံႏိုင္ေလ တန္ဖိုးရွိေလပါပဲ။ ဘုရားရွင္ဆံုးမတဲ့ ဆံုးမစကားေတြကို ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြအတြက္သာ ဆံုးမတယ္ဟု စိတ္ထဲမွာ မထားေစလိုပါဘူး.. ကိုယ္တတ္ႏုိင္ရင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေလာကီလူ႕ေဘာင္မွာ ဘုရားအဆံုးအမနဲ႕ ထပ္တူေနႏိုင္ေအာင္ က်င့္ၾကံေစလိုပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီအေၾကာင္းအရာေတြ တင္ေပးတယ္ဆိုတာလည္း ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ ၾကည္ညိဳဖို႕ခံထိုက္ေအာင္ ဘုရားအဆံုးအမေတြကို လိုက္နာက်င့္ၾကရတယ္ဆိုတာ အမ်ားစုသိေစခ်င္တဲ့အတြက္ လည္း ေဖာ္ျပေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ မိမိကုိယ္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ တေလာကလံုးကို အလွဆင္ႏိုင္ၾကပါေစ။
စာေရးသူ။ ေမာင္ေကာင္း
လမ္းေပၚသြားရင္လည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဝတ္ၿပီးေတာ့ မသြားရင္ အဲဒါ ေတြ႔သမွ်လူအားလုံးကို ေစာ္ကားတာပဲ။ ဒါဟာ ယုတ္ယင္းမႈ၊ ၾကမ္းတမ္းမႈ၊ ႐ုိင္းျပမႈ၊ ေစာ္ကားမႈတစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ဘုရားေဟာဝိနည္းေတာ္ကုိ ေလ့လာၾကည့္ရင္ ရဟန္းေတြကုိ “လက္သည္းခြံေလာက္ ေပါက္ေနတဲ့ သကၤန္းကုိ မဝတ္ရဘူး” တဲ့။ စြန္႔ပစ္ရမယ္လုိ႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ဖာေထးရမယ္လုိ႔ ေျပာတာ။ “အနားဖြာတဲ့ သကၤန္းကုိ မဝတ္ရဘူး” တဲ့၊ ဝတ္တာၾကာလုိ႔ အနားေလးေတြ ဖြာသြားရင္ ျပန္လုံးၿပီးဝတ္ရမယ္တဲ့။(ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးျမင့္မားေစရန္-ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက)မွ”အသိေတ ပိေတ သာယိေတ ခါယိေတ သမၸဇာန ကာရီေဟာတိ“”စားတုန္း၊ ေသာက္တုန္း၊ ခဲတုန္း၊ လ်က္တုန္းမွာ သတိေလးနဲ႔ယွဥ္ၿပီးေတာ့ ျပဳပါ။“ဘုရားေဟာထဲမွာေတာ့ ရဟန္းေတြအတြက္ အေသးစိတ္ေဟာထားခဲ့တယ္။ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတဲ့အခါမွာ ဆြမ္းလုတ္ကုိ လုံးလုံးညီညီေလး လုပ္ရမယ္၊ လုပ္ၿပီးေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလး ပါးစပ္ထဲ ထည့္ရမယ္၊ ပြၾကဲၿပီး ေအာက္ကုိ ျပန္မက်ရဘူး။ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ထမင္းစားတဲ့အခါလည္း လက္နဲ႔ျဖစ္ေစ၊ ဇြန္းခက္ရင္းနဲ႔ျဖစ္ေစ စားတဲ့အခါ စိတ္ကုိ တည္ၿငိမ္ေအာင္ ေအးခ်မ္းေအာင္ထားၿပီးေတာ့ ထမင္းကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလး ျဖစ္ေအာင္၊ ဇြန္းသံ၊ ပန္းကန္သံလည္း မၾကားေအာင္၊ ေဘးကုိလည္း မက်ေအာင္လုပ္ၿပီးမွ ပါးစပ္ထဲကုိ ေရာက္ေအာင္ထည့္ရမယ္၊ တစ္လုံးမွက်မသြားေအာင္ ျပန္ထုတ္ယူရမယ္။ဟင္းခ်ဳိေသာက္တဲ့အခါမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ဘုရားေဟာထားတာ ရွိပါတယ္။ ”ရဟန္းေတာ္မ်ား ဟင္းခ်ဳိေသာက္တဲ့အခါမွာ ရွ႐ူးရွ႐ူး အသံမျမည္ေစနဲ႔“ တဲ့။(ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးျမင့္မားေစရန္-ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက)မွအစားအစာ(ေဘာဇဥ္)၌ အတုိင္းအရွည္ သိတတ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္းတရား (ေဘာဇနမတၱညဳတ)ကုိ ဘယ္လုိ ေဟာသလဲဆုိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက သူ႔သာသနာထဲက သားတပည့္ေတြ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြရဲ့ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးျမင့္မားေရးကုိ ဦးတည္ၿပီးေဟာခဲ့တာ၊ ဒါေပမယ့္ အဆင့္ျမင့္လူသား ျဖစ္ခ်င္သူတုိင္းအတြက္ ဒီေဟာၾကားခ်က္ေတြဟာ အလြန္တန္ဖိုးရွိတယ္။အစားအေသာက္စားတဲ့အခါ ဥာဏ္အဆင္အျခင္မပါဘဲ မစားရဘူး။ ဉာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္ၿပီး သင့္ေလ်ာ္ေသာအားျဖင့္ စားရမယ္တဲ့။အစားအစာကုိ စားတဲ့အခါ(က) ကေခ်သည္ ကြ်မ္းသမားတုိ႔လုိ ျမဴးထူးေပ်ာ္ပါးျခင္းငွာ မစားရဘူးတဲ့။(ခ) မင္းစားသလုိ၊ မွဴးမတ္ေတြ စားသလုိ မာန္ယစ္ျခင္းငွာလည္း မစားရဘူးတဲ့။(ဂ) ျပည့္တန္ဆာမေတြ နန္းတြင္းသူေတြလုိ ခႏၶာကုိယ္လွပျခင္းငွာ၊ ခႏၶာကုိယ္ တန္ဆာဆင္ျခင္းငွာ မစားရဘူးတဲ့။(ဃ) လက္ေဝွ႔သည္၊ လက္ပန္းသည္၊ နပန္းသမားေတြလုိ အသားအေရကုိ ျပည့္ၿဖိဳးျခင္း၊ တုိးပြားျခင္းငွာလည္း မစားရဘူးတဲ့။ျမတ္စြာဘုရားက အစားအစာ(ေဘာဇဥ္)၌ အတုိင္းအရွည္ သိတတ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္းတရား ဆုိတဲ့ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးကုိ ေဖာ္ျပထားတယ္။(က) ဤကုိယ္တည္တံ့ရန္(ခ) မွ်တရန္(ဂ) ပင္ပန္းျခင္းကုိပယ္ေဖ်ာက္ရန္(ဃ) ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းၿငိမ္းရန္(င) ျမတ္ေသာအက်င့္ကုိ ခ်ီးေျမာက္ရန္ အက်ိဳးငွာသာလွ်င္ အစာအာဟာရကုိ စားေသာက္ရမယ္တဲ့၊ ဒီေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားက အစာအာဟာရကုိ စားေသာက္ျခင္းေၾကာင့္ ခံစားမႈ ေဝဒနာအေဟာင္း၊ ဒါက အစာမစားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္တဲ့ ေဝဒနာကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး စားရမယ္။ ခံစားမႈ ေဝဒနာသစ္ဆိုတာက အလြန္စားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တတ္တဲ့ ေဝဒနာမ်ဳိးလည္း မျဖစ္ေစရေအာင္ ဆင္ျခင္တုိင္းထြာၿပီး စားရမယ္။ ဘယ္လုိဆင္ျခင္တုိင္းထြာရမလဲဆုိေတာ့ ငါ့အား မွ်တျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ အျပစ္မရွိျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ခ်မ္းသာစြာေနရျခင္းသည္လည္းေကာင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဆုိေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ထား၍သာ အစာအာဟာရကုိ စားရမယ္တဲ့။စားဖြယ္(ေဘာဇဥ္)၌(၁) ေရာင့္ရဲသူ၏အျဖစ္ ”သႏၲဳ႒ိတာ“ရွိရမယ္။(၂) အတုိင္းအရွည္ကုိ သိသူ၏အျဖစ္ ”မတၱညဳတာ“ရွိရတယ္။(၃) စားဖြယ္ေဘာဇဥ္ကုိဆင္ျခင္သူ၏အျဖစ္ ”ပဋိသခၤါေဘာဇဥ္“ရွိသူ ျဖစ္ရမယ္။လုိ႔လည္း ေဟာေတာ္မူတယ္။ဆရာဦးဆန္းလြင္၏ “ျမတ္ဗုဒၶ၏ ကုိယ္ရည္ကုိေသြး ျမင့္မားေရးတရား (ပထမအၾကိမ္) ၊ စာ(၁၅၇-၁၅၈)” - မွ ထုတ္ႏႈတ္ကူးယူပါသည္။ဒီအခ်က္ေတြဟာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က သူ႕သားတပည့္သံဃာေတြ လိုက္နာက်င့္ၾကံဖို႕ ဆံုးမထားတဲ့ ဆံုးမၾသ၀ါဒေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ပုထုဇဥ္လူသားေတြအတြက္လည္း လိုက္နာရင္ လိုက္နာႏုိင္သေလာက္.. က်င့္ၾကံရင္က်င့္ၾကံႏုိင္သေလာက္ အက်ိဳးမ်ားေစတဲ့ ဆံုးမစကားေတြပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရဟန္းသံဃာမွမဟုတ္ပါဘူးေနာ္.. ဘုရားအဆံုးအမဆိုတာ မည္သူမဆို လိုက္နာက်င့္ၾကံႏိုင္ေလ တန္ဖိုးရွိေလပါပဲ။ ဘုရားရွင္ဆံုးမတဲ့ ဆံုးမစကားေတြကို ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြအတြက္သာ ဆံုးမတယ္ဟု စိတ္ထဲမွာ မထားေစလိုပါဘူး.. ကိုယ္တတ္ႏုိင္ရင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေလာကီလူ႕ေဘာင္မွာ ဘုရားအဆံုးအမနဲ႕ ထပ္တူေနႏိုင္ေအာင္ က်င့္ၾကံေစလိုပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီအေၾကာင္းအရာေတြ တင္ေပးတယ္ဆိုတာလည္း ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ ၾကည္ညိဳဖို႕ခံထိုက္ေအာင္ ဘုရားအဆံုးအမေတြကို လိုက္နာက်င့္ၾကရတယ္ဆိုတာ အမ်ားစုသိေစခ်င္တဲ့အတြက္ လည္း ေဖာ္ျပေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ မိမိကုိယ္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ တေလာကလံုးကို အလွဆင္ႏိုင္ၾကပါေစ။
စာေရးသူ။ ေမာင္ေကာင္း
ast night, in the second of his rains-retreat talks for 2009, Phra Cittasamvaro Bhikkhu talkled about how getting as close as possible to the historical Buddha's original words is important for him in his practice and understanding of Buddhism, and how one of his favourite teachings, cherry-picking being inevitable, is the Ratha-vinita Sutta, or the Sutta on the Relay Chariots.Updating the analogy somewhat from the seven relay chariots used by King Pasenadi Kosala to get from Savatthi to Saketa, Phra Pandit talked about his journey back from last night's yoga studio on Sukhumvit to his temple on the other side of the river. First he has to walk to the BTS station, then change lines at Siam, get off and catch a boat, walk a little, and finally take a taxi.Each chariot, or form of transport in Phra Pandit's updated version, stands for good spiritual and practice qualities that must be developed in order to make progress on the path. In the Sutta these are described as virtue, concentration, right view, clarity, and knowledge and vision, with the final destination being "unbinding through lack of clinging".And whereas the sutta has sometimes been understood to suggest that each quality must be perfected before moving onto the next one, like ascending levels in a game, Phra Cittasamvaro presented a much more user-friendly approach to the teaching. The beauty of this sutta, for him, is its focus on the goal, and the teaching that all spiritual qualities are simply ways of getting there.You use a taxi when you need to, get on the skytrain when you need to, but you don't get stuck on these, you focus on the destination. Likewise on the spiritual path, our goal, he said, is the deathless, the unconditioned, and work on spiritual qualities is to help carry us there. This means we don't have to be perfect to engage in the spiritual life, just so long as we keep on moving.And key to this, Phra Pandit suggested, is mindfulness. The pivot between faith and wisdom, peace and energy. Mindfulness as a willingness to stop and see what is happening. Not the attempt to create a certain state of mind, but simply to observe the mind. Mindfulness as the fuel, I suppose, to reach this goal of "unbinding", the purity and happiness of the mind at rest.Links:
Access to Insight: Ratha-vinita Sutta
Wikipedia: The Visuddhimagga CommentaryOn Littlebang:
Littlebang: The Way of Wisdom - introduction
Littlebang: The Way of Wisdom - weekly topicsOn Marcus' Journal:
The Way of Wisdom: Introduction
The Way of Wisdom: Prelude
The Way of Wisdom: PanyaPhoto: Early 18th century mural (detail), Wat Ko, Phetchaburi. Apologies for the poor quality of the image.
ဗုဒၶဘုရားရွင္ ( ၄၅ ) ၀ါပတ္လံုး ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ေသာ တရား ေဒသနာေတာ္ မ်ားသည္ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ေရး ကိုသာ အမ်ားအားျဖင့္ ေရွးရႈ ေဟာၾကားခဲ့သည္မွာ မွန္ပါေသာ္လည္း ဘုရားရွင္၏ ရည္ရြယ္ေတာ္ မူရင္းအတိုင္း ၀ိမုတၱိ ရသကို မခံစားရ ေသးမီ အတြင္းမွာပင္ ေလာကီ သုခကို လက္ေတြ႔ ခံစားႏိုင္ခြင့္ ရေရးအတြက္ ေလာကီၾကီးပြားေရး၊ လူမႈေရး တရားတို႔ကိုလည္း ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။ထိုလူမႈေရးတရားတြင္ လူ႔ေလာက လူ႔ေဘာင္အတြက္ အေရးၾကီးဆံုး လူမႈေရး တာ၀န္ျဖစ္ေသာ လင္ေယာက်္ား က်င့္၀တ္၊ ဇနီးမယား က်င့္၀တ္တို႔သည္ လူ႔ေလာက လူ႔ေဘာင္ သာယာ၀ေျပာေရး၊ ပစၥဳပၸန္ သံသရာႏွစ္ျဖာ ေကာင္းက်ိဳး စီးပြား ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေရး တို႔အတြက္ အလြန္ပင္ အေရးပါလွေသာ က်င့္၀တ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ဗုဒၶဘုရားရွင္က သိဂၤါလ သတို႔သားအား ေဟာၾကားခဲ့ေသာ လင့္က်င့္၀တ္၊ မယားက်င့္၀တ္ တို႔ကို သဂၤဇာ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးက ျမန္မာဘာသာ လကၤာျဖင့္ ျပဳစု ေရးသားခဲ့ပါသည္။လင့္က်င့္၀တ္ ငါးပါး ( ၁ ) မေထမဲ့ကင္း( ၂ ) အပ္ႏွင္းဥစၥာ( ၃ ) မိစၧာမမွား( ၄ ) ၀တ္စားဆင္ယင္( ၅ ) ျမတ္ႏိုးၾကင္ ငါးအင္လင္က်င့္ရာ။ဤေဖာ္ျပပါ လင္က်င့္၀တ္ အခ်က္ၾကီးမ်ားတြင္ မည္သည့္ အခ်က္သည္ အေရးမၾကီး လွသျဖင့္ လိုက္နာရန္ မလိုဟု ယူဆစရာ အခ်က္တစ္ခ်က္မွ် မပါ၀င္ေပ ။
မေထမဲ့ကင္း"ငါက ေယာက်္ားျဖစ္သည့္ အတိုင္း အိမ္ေထာင္ တစ္ခုလံုး အတြက္ ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးကာ တာ၀န္ယူရသူ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ့လုပ္စာ စားေနေသာ မိန္းမသား အေပၚ၌ အေရးတယူ အေလးမူစရာ မလို" ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ "ငါက ေယာက်္ားရင့္မာၾကီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ငါလုပ္သမွ် ငါေျပာသမွ် ခံရမည္သာ ျဖစ္ေသာ အားႏြဲ႔သည့္ မိန္းမသား အေပၚ၌ ရိုေသေလးစား အေရးထားလွ်င္ ပိုရံုပဲရွိမည္" ဟူေသာ သေဘာထားကာ ႏွိမ့္ခ်ျပီး ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံလွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း တရားေတာ့မည္ မဟုတ္သလို ေယာက်္ားေကာင္း တစ္ေယာက္လည္း ပီသေတာ့မည္ မဟုတ္ပါေခ်။ အခ်ိဳ႕ ေယာက်္ားတို႔သည္ အားထားေလာက္ေသာ ဇနီး၊ ေလးစားေလာက္ေသာ ဇနီး၊ ငဲ့ညႇာထိုက္ေသာ အခ်က္အလက္ မ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ဇနီးမ်ိဳးကို ရေစကာမူ ---- မယားေနစ ေၾကာင္ေသမွ- မယားႏွင့္ႏြား မသနားႏွင့္ -ဟူေသာ လူမိုက္တို႔၏ စကားကို အားက်ကာ တစ္ဖက္သက္ အႏိုင္ယူတတ္ဖို႔ ေလာက္သာ အာရံုျပဳထား စိတ္၀င္စား ၾကသည္။ "မိန္းမကို ဘယ္လို သြားက်ိဳးေအာင္ ခ်ိဳးရမည္လဲ၊ ဘယ္လို အႏိုင္ယူရ မည္လဲ" ဟု ေမတၱာ မဖက္ေသာ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ရန္သူသဖြယ္၊ မိမိက ေယာက်္ားေကာင္း၊ ေယာက်္ားျမတ္ သဖြယ္ သေဘာထားကာ ကိုယ္ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ႏႈတ္ျဖင့္ လည္းေကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ႏွိပ္စက္မႈ မ်ိဳးကို ျပဳတတ္ၾက ေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေယာက်္ားဆိုး တို႔၏ မတရားသျဖင့္ မေထမဲ့ျမင္ျပဳမႈ၊ ေျပာဆို ႏွိပ္စက္မႈမ်ားကို အခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အဖို႔ မ်ိဳသိပ္ကာ သည္းခံ ေနၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ "ပါးကိုက္ေတာ့ နားကိုက္မည္" ဆိုသကဲ့သို႔ စြမ္းအား ရွိသေရြ႕ တုံ႔ျပန္တတ္ၾက သည္ကို ေတြ႔ရ ျမင္ရဖူးၾက ေပလိမ့္မည္။အခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အဖို႔ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ေၾကာင့္ "မႏိုင္၍ သည္းခံရျခင္း" သေဘာျဖင့္ ျပဳမူေနထိုင္ၾက ရေသာ္လည္း "ေနေသးသပ ျခံဳထဲက - ခ်ိဳေသြးသပ တျမျမ" ဆိုသကဲ့သို႔ ရွိတတ္ၾက ေလသည္။ အခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမူ ထိုကဲ့သို႔ ဆိုး၀ါးေသာ လင္သား အေပၚ၌ မိမိ၏ အားကိုးရာ မဲ့ေသာ အေျခအေန၊ ခ်စ္ခင္ စြဲလန္းေသာစိတ္ စသည္တို႔ ဖံုးလႊမ္းထား မႈေၾကာင့္ တုန္႔ျပန္ေရး၊ လက္စား ေခ်ေရးကို မေတြးေတာ ရွာေတာ့ဘဲ ဘ၀ကုသိုလ္ကံပဲဟု ဆိုကာ အညႇင္းဆဲခံဘ၀၊ မေထမဲ့ျမင္ အျပဳခံဘ၀ျဖင့္ အိမ္ေထာင္မႈ ဒုကၡကို စံုမွိတ္၍ ခံၾကရ ရွာေလသည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ အိမ္ေထာင္ေရး ဒုကၡမ်ား မေရာက္ၾက ေစရန္ႏွင့္ ႏွိမ့္ခ် ေခၚေ၀ၚ ေျပာဆိုျခင္း စေသာ မေထမဲ့ျမင္ မျပဳရဟု ဘုရားရွင္က လင္ေကာင္း တစ္ေယာက္၏ ဦးစြာေသာ က်င့္၀တ္ကို ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ဤေနရာတြင္ ခ်စ္ေမတၱာ အရင္းခံျဖင့္ ခ်စ္စႏိုး ေခၚေ၀ၚ ျပဳမူမႈမ်ားကိုကား မေထမဲ့ျမင္ ေျပာဆို ျပဳမူျခင္းဟူ၍ မယူဆထိုက္ေပ။ "အက်ီစားသန္ ရန္ျဖစ္" ဟူေသာ အဆိုစကား အရ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မခံခ်င္ ေလာက္ေအာင္ က်ီစားမႈ - အၾကီးအက်ယ္ ရန္မီးပြားေစ တတ္သည္ အထိ ျပဳမူ ေျပာဆိုမႈတို႔ကား မျပဳလုပ္၊ မေျပာဆိုသင့္ၾကေပ။ အခ်ိဳ႕ေသာ လင္ေယာက်္ားမ်ားက -"မိန္းမရွိခိုး - သြားမက်ိဳး၊မိန္းမရိုေသ - အသက္ရွည္"ဟူေသာ ဆိုရိုးမ်ားကို လက္ကိုင္ျပဳကာ လြန္လြန္ကဲကဲ အေရး ေပးတတ္ၾကသျဖင့္ အေပါင္းအသင္း ေလာက၌ အဆင္မေျပျခင္း၊ ၾကီးပြားေရး လမ္းစ မေျဖာင့္ျဖဴးျခင္း စေသာ အျပစ္မ်ား ျဖစ္ပြားတတ္ၾက ေပသည္ ။ "က်ီး ဘုတ္ရိုေသ၊ ဘုတ္ က်ီးရိုေသ" ဆိုေသာ စကားပံု ကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ “လင္ႏွင့္မယား လွ်ာႏွင့္သြား” ဆိုသကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း မယုတ္မလြန္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ေမတၱာႏွင့္ယွဥ္ ေစတနာျဖင့္ ငင္၍ အိမ္ေထာင္ သာယာေရးကို တည္ေဆာက္ ၾကရသည္။
အပ္ႏွင္းဥစၥာအိမ္ဦးနတ္ဟု ေခၚေ၀ၚ သမုတ္ခံရေသာ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ျဖစ္ေသာ လင္ေယာက်္ား တို႔သည္ အမ်ားအားျဖင့္ အိမ္၏ျပင္ပသို႔ ထြက္ကာ ပစၥည္းဥစၥာ ရွာေဖြျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္မ်ားစြာ ကုန္ရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရလာေသာ ပစၥည္းကို အိမ္ႏွင့္ ၾကမ္းမကြာ ေ၀ဖန္ သံုးစြဲလ်က္ အိမ္မႈကိစၥကို ေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ တာ၀န္ရွိေသာ အိမ္သူ သားမယားအား ရသမွ် ဥစၥာ ပစၥည္းမ်ားကို အပ္ႏွင္း သင့္လွပါသည္။ အခ်ိဳ႕ ေယာက်္ားမ်ားသည္ စိတ္ခ်ရေသာ မိန္းမ၊ မ်က္ႏွာ လႊဲရေသာ မိန္းမမ်ား အေပၚမွာပင္ ရသမွ် ပစၥည္းဥစၥာတို႔ကို ပံုႏွံ မအပ္ဘဲ အၾကံဆိုးျဖင့္ တိတ္တဆိတ္ စုေဆာင္းထားၾက ျပီးလွ်င္ အလြဲသံုးစား ျပဳျခင္း ၊ တရားမွ်တမႈ မရွိဘဲ မိမိကိုယ္တိုင္ ေ၀ဖန္ ခြဲျခမ္းျခင္း စသည္တို႔ကို ျပဳလုပ္တတ္ၾက ေလသည္။ ထိုအခါ ဓာတ္ဆီ မထည့္ေသာ ကားၾကီးကဲ့သို႔ အိမ္ေထာင္ေရး သုခတည္းဟူေသာ ပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ေအာင္ မေမာင္းႏွင္ ႏိုင္ဘဲ ရွိတတ္ၾက ေလသည္။ မိန္းမထံ ဥစၥာ မအပ္ႏွံသျဖင့္ အိမ္သူ မိန္းမမွ စိတ္ဆင္းရဲဖြယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ၾကံဳရျပီးလွ်င္ ၾကာေလၾကာေလ မိမိ ဂုဏ္သိကၡာကိုပါ ထိခိုက္လာသည္ဟု ဆိုကာ မေထမဲ့ျမင္ ျပဳလာေတာ့သျဖင့္ လင္ေယာက်္ား ကိုယ္တိုင္ပင္ စိတ္ဆင္းရဲဖြယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ၾကံဳရတတ္ ေလသည္ ။
မိစၧာမမွားတဏွာခ်စ္ႏွင့္ ပက္သက္လာလွ်င္ မနာလိုစိတ္၊ သ၀န္တိုစိတ္ ရွိၾကသည္မွာ ေလာက ဓမၼတာ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ "မုန္႔သာ ေ၀စားမယ္ ၊ လင္ကို ေ၀မစားႏိုင္ဘူး"၊ "ထမင္းကိုသာ ေ၀သာစားရဲ႕ လင္ကို မထိနဲ႔ဆရာ" ဟူေသာ ေလာက ေ၀ါဟာရအရ ေျပာဆိုၾကလွ်က္ ရွိရာ ေ၀စားရလွ်င္ - အထိခံရလွ်င္ ေဒါသၾကီးကာ မီးပြင့္တတ္ၾက စျမဲ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လင္က ကိုယ္ပိုင္ မယားကိုသာ အလိုရွိသကဲ့သို႔ မယားကလည္း ကိုယ့္လင္ တစ္ဦးတည္း ကိုသာ အလိုရွိတတ္ ၾကေပသည္။ အခ်ိဳ႕ သူတို႔သည္ ခ်စ္သူ မ်ားမ်ားရွိျခင္း ၊ မယားမ်ားမ်ား ယူႏိုင္ျခင္း ကိုပင္ အသာအယာၾကီး သာယာကာ ဂုဏ္ယူ တတ္ၾကေပသည္။"ေယာက်္ားေကာင္း ေမာင္းမတစ္ေထာင္" ဟူေသာ စကားကို အသံုးျပဳကာ မယားမ်ားမ်ား ရမႈကို အားက် သေဘာ က်တတ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ ဤစကားသည္ ေယာက်္ားတိုင္းႏွင့္ ဆိုင္ေသာစကား မဟုတ္ေခ်။ ေရွးအခါက ထံုးတမ္း စဥ္လာအရ သမၼဳတိနတ္ဟု ဆိုအပ္ေသာ ဘုရင္မင္းႏွင့္ ဆိုင္ေသာ စကားျဖစ္သည္။ ဘုရင္မ်ား၏ တိုင္းျပည္ လံုျခံဳေရးအရ သမီးကညာ ဆက္သသည္ကို လက္ခံ သိမ္းပိုက္ျခင္းကို တင္စား ေျပာဆိုေသာ စကားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္ပိုင္ ဇနီးရွိလွ်က္ စိတ္ဓာတ္ ေဖာက္ျပား အခ်စ္ပြား၍ ေပ်ာ္ပါး လိုက္စားသူတို႔သည္ မိမိကိုယ္ ကိုမိမိပင္ ပ်က္ဆီးေအာင္ ဖ်က္ဆီးသကဲ့ သို႔လည္း ျဖစ္တတ္ေပသည္။ သို႔တြက္ လင္ေကာင္း တစ္ေယာက္သည္ မိန္းမႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိမိဇနီးမွ တစ္ပါးေသာ မိန္းမမ်ား အေပၚ၌ အေမ၊ ညီမ၊ အေဒၚလို သေဘာထားေသာ စိတ္ကို ေမြးျမဴ၍ ဆက္ဆံ ၾကရသည္။ ေဖာက္ျပန္ေသာ စိတ္ကို မေမြးရပါ။ မိန္းမဘက္က ေဖာက္ျပန္လာသည္ကို ေတြ႔က ထိုအေတြ႔ကို မသာယာဘဲ ဘီလူးသဘက္ သဖြယ္ သေဘာထားသင့္ လွပါသည္။
၀တ္စားဆင္ယင္ဇနီးတြင္ အ၀တ္အစား ႏြမ္းပါးက မိမိဂုဏ္လည္း ၫႈိးႏြမ္းတတ္ ေလသည္။ လင္ေယာက်္ားေကာင္း တစ္ေယာက္သည္ မိန္းမကို "ကၽြန္စုတ္ႏွင့္ သရက္ေစ့" ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေအာင္ မထားရေပ။ ခ်စ္ဇနီး ဟူသည္ မိမိ၏စိတ္ကို သာယာဖြယ္ျပဳရန္ တာ၀န္ အရွိဆံုးသူ ျဖစ္ေလရာ လွပစြာ တန္ဆာ မဆင္ခဲ့ပါလွ်င္၊ မိမိပင္ မိမိမယား၌ စိတ္ပ်က္စိတ္ကုန္ ခံစားရ တတ္သည္။"မိန္းမတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာကား အဆင္းတည္း""လူမွာအ၀တ္ ေတာင္းမွာအကြပ္"ဆိုထားသည့္ အတိုင္း ေတာ္ရံုတန္ရံု ရုပ္ရည္ကို အ၀တ္ျဖင့္ တင့္တယ္ ေစႏိုင္သည္ ။ အ၀တ္တို႔၌ ေလာလီမႈ မေရာက္ေအာင္လည္း လင္ေယာက်္ားသည္ သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ဆင္ျမန္းေပး ရသည္။
ျမတ္ႏုိးၾကင္အိမ္ေထာင္ေရးတြင္ ျမတ္ႏိုး ခ်စ္ၾကင္သည့္ စိတ္ကား အလြန္ပင္ အေရးပါ အရာေရာက္သည့္ ေသာ့ခ်က္ၾကီး ျဖစ္ေလသည္။ ထိုစိတ္သာ တကယ္ ၾကီးမားစြာ ရွိခဲ့ပါလွ်င္ မိမိဇနီးအတြက္ လိုက္နာရမည့္ ၀တၱရားမ်ားကို လိုက္နာရန္ ခဲယဥ္းေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ မူလကပင္ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးမႈ မရွိဘဲ အိမ္ေထာင္ဘက္ ျပဳခဲ့ပါလွ်င္ အဆင္မေျပေသာ အိမ္ေထာင္ေရး ျဖစ္တတ္ ေလသည္။ အေကာင္းဆံုးမွာ လင္ကလည္း နတ္သားကေလး ကဲ့သို႔ ထင္ရေလေအာင္ မယားကလည္း နတ္သမီးေလး ကဲ့သို႔ ထင္ရေလေအာင္ က်င့္ၾကံ သင့္ေလသည္။ နတ္သား ကေလးႏွင့္ တူေသာမိမိသည္ ၾကင္ဖက္အေပၚ ၌လည္း နတ္သား နတ္သမီးသဖြယ္ ၾကင္နာစြာ သေဘာထား၍ ေပါင္းသင္း ထိုက္လွေပသည္။စတုက အဂၤုတၱိဳရ္ ပါဠိေတာ္ ပထမသံ၀ါသ သုတ္၌ ---"သူ႔အသက္ သတ္ျခင္းစေသာ မေကာင္းမႈတို႔၌ က်ဴးလြန္ေလ့ ရွိေသာလင္ကို သူေသလင္ ဟူ၍လည္းေကာင္း မယားကို သူေသမယား ဟူ၍လည္းေကာင္း" ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ေလသည္။ "မေကာင္းမႈမွ ၾကဥ္ေရွာင္ေလ့ ရွိေသာလင္ကို နတ္သားလင္ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ မယားကို နတ္သမီး မယားဟူ၍လည္းေကာင္း" ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့သည္ ။ ---( ၁ ) သူေသလင္ႏွင့္ သူေသမယား( ၂ ) သူေသလင္ႏွင့္ နတ္သမီးမယား( ၃ ) နတ္သားလင္ႏွင့္ သူေသမယား( ၄ ) နတ္သားလင္ႏွင့္ နတ္သမီးမယား။အိမ္ေထာင္ဘက္ ျပဳပံု (၄) မ်ိဳးကိုလည္း ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ပါသည္။ သို႔တြက္ နတ္သားလင္ႏွင့္ နတ္သမီးမယား ျဖစ္ေအာင္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ၾကင္နာစြာ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံျပီး မေကာင္းမႈတို႔ကို ေရွာင္ၾကဥ္ရာသည္။++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ဆရာေတာ္တစ္ပါး ေပးပို႔လိုက္တာ ေလးကို ျပန္လည္မွ်ေ၀ ဓမၼဒါန ျပဳအပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ...ေလးစားစြာျဖင့္ဖိုးသား
နတ္တို႔ ဖန္ဆင္း၊ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ …. ဆိုၿပီး ျမန္မာ့ဆိုရုိးစကားတစ္ခုရွိပါတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာေတြ အခက္အခဲမရွိ ရရွိတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ေျပာတတ္ၾကတ့ဲ စကားေလးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေျပမႈေတြ ၾကံဳရတဲ့အခါမွာ ေတာ့ ကံဆိုးသူတို႔သြားေလရာ၊ မိုးလိုက္လို႔ရြာ …. ဆိုၿပီး စကားပံုေလးေတြ ဖြဲ႔ၾကျပန္ပါတယ္။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ကံေကာင္းတဲ့ သူနဲ႔ ေတြ႔ရတာက ေရ … ျဖစ္ၿပီ။ ကံဆိုးတဲ့သူေတြ႔ရတာက မိုးျဖစ္ေနတယ္။ သို႔ေသာ္တူေနတာက မိုးနဲ႔ ေရ ဟာ အႏြယ္ တစ္ခုတည္းျဖစ္ေနတာကို သတိထားမိပါ့မလားမသိဘူး။ ကံဆိုးသူေရာ ကံေကာင္းသူေရာ ႏွစ္ဦးစလံုး သူတို႔ေတြ႔ရတာ ေရပါပဲ။ ေရခ်င္းအတူတူ ဘာလို႔ ေလာဘျဖစ္မွာလဲ၊ ဘာလို႔ေဒါသျဖစ္မွာလဲ။ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အျမဲတမ္းၾကားေနရတဲ့စကားတစ္ခုရွိတယ္။ အ့ဲဒါ ေလာကဓံ … ဆိုတာပါပဲ။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ဆင္းဆင္းရဲရဲေက်ာ္ျဖတ္လာရတဲ့အခါတိုင္း ငါ့ဘ၀က ဆိုးပါတယ္။ တို႔ကေတာ့ ေလာကဓံကို အလူးအလဲ ခံခဲ့ရ တာပါတဲ့။ ေလာကဓံရဲ႕ဒဏ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ငါ့ဘ၀ႀကီးတစ္ခုလံုး ေၾကမြေနပါၿပီ …….. စံုလို႔ပါပဲ။ သူတို႔ျဖစ္ေက်ာ္ခဲ့ရတာက ဆိုးတဲ့ေနရာေတြကို ျဖစ္ေက်ာ္ရတာကိုး။ ဒီလူေတြကေတာ့ ေျပာၾကမယ္ထင္တယ္ေနာ္။ ကံဆိုးသူတို႔သြားေလရာ မိုးလိုက္ လို႔ရြာ … ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ တစ္ကယ္ေတာ့ ေလာကဓံ ရွစ္ပါးမွာ … ခ်မ္ခ်မ္းသာသာေနရတာ၊ တနည္း အဆင္ေျပေျပေနရ တာလည္း ေလာကဓံပါပဲ။ ဆင္းဆင္းရဲရဲေနရတာ၊ တနည္း အဆင္မေျပျဖစ္ေနရတာလည္း ေလာကဓံပါပဲ။ ဒီေတာ့ အဆိုး ေတြၾကံဳရခါမွ ငါ့ၾကမွ ကြက္ၿပီး ေလာကဓံကို ပိုခံရတယ္လို႔ မမွတ္ေစလိုပါ။ ကံေကာင္းသူေရာ၊ ကံဆိုးသူပါ ႏွစ္ဦးစလံုး ၾကံဳ ေတြ႔ရတာ ေလာကဓံ တစ္မ်ိဳးတည္းပါ။ ခံရတာခ်င္းတူပါရဲ႕နဲ႔ ဘာလို႔ ေလာကဓံတရားအေပၚမွာ ေလာဘျဖစ္မွာလဲ၊ ဘာလို႔ ေဒါသထြက္မွာလဲ။အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း သူနဲ႔ဆိုင္ရာဆိုင္ရာေဟာခဲ့တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕တရားေတာ္ ေတြကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ ကမၻာေပၚမွာလို႔ပဲေျပာရမလား၊ ေလာကမွာလို႔ပဲေျပာရမလား။ ဆိုရိုးစကားေတြ၊ ဆံုးမစာေတြ၊ ၾသ၀ါဒေတြ၊ အဆိုအမိန္႔ေတြ ပလူပ်ံေနေအာင္ကို ေပါပါတယ္။ သူတို႔ေျပာတာဆိုတာေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ပဲဆိုဆို ေနရာတိုင္းအတြက္ အံ၀င္ ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ေတြးၾကည့္မိဘူးတယ္။ အားလံုးကိုသိေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ ေဟာၾကားထားတ့ဲ တရားေတာ္ေတြေလာက္ ထုိထို အဆိုအမိန္႔မ်ား ေကာင္းမြန္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင္လဲဆို ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕တရားေတာ္ေတြဟာ အစ၏ ေကာင္းျခင္း၊ အလယ္၏ ေကာင္းျခင္း၊ အဆံုး၏ ေကာင္းျခင္းဆိုတဲ့ ေကာင္းျခင္း သံုတန္နဲ႔ ျပည့္စံုေတာ္မူတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။ခုပဲၾကည့္ေလ။ မဂၤလသုတၱန္တရားေတာ္ႀကီးမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ပတိရူပေဒသ၀ါေသာ စ၊ ပုေဗၺ စ ကတပုညတာ၊ အတၱသမၼာ ပဏီဓိ စ၊ ဧတံမဂၤလမုတၱမံ ….. ဆိုၿပီး ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက သိလိုရင္းန႔ဲ ေမးေလွ်ာက္လာတဲ့ အုိ … နတ္သား၊ ပတိရူပေဒသ ဆိုတ့ဲ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေသာ အရပ္မွာ ေနျခင္း၊ ပုေဗၺ စ ကတပုညတာ … ဆိုတဲ့ ေရွးကျပဳဖူးတဲ့ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ကံရွိျခင္း၊ အတၱသမၼာ ပဏီဓိ စ … ဆိုတဲ့ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေကာင္းစြာေဆာက္တည္ျခင္း ဆိုတဲ့တရားေတြဟာ မဂၤလာပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ မေကာင္းတဲ့တရားေတြ ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး ေကာင္က်ိဳးတရားေတြ တည္ေဆာက္ႏိုင္တဲ့ ေကာင္းျမတ္တဲ့တရားေတြပါပဲတဲ့။ ဒီတရားေတြသာ က်င့္ရင္ က်င့္တဲ့သူလည္း အက်ိဳးရွိ၊ သူနဲ႔ဆက္စပ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္လည္း အက်ိဳးရွိ ေစတ့ဲတရားေတြပါပဲ။ေနရာေကာင္းတ့ဲ။ လူတိုင္းလိုခ်င္ၾကပါတယ္။ လိုခ်င္တဲ့ေနရာကို အခက္အခဲမရွိ ရၾကတာကိုပဲ နတ္တို႔ဖန္ဆင္း၊ ေရကန္ အသင့္ ၾကာအသင့္ လို႔ဆိုၾကတာပဲေလ။ ေနရာေကာင္းဆိုေပမယ့္လည္း ဘယ္လိုေကာင္းတာမ်ိဳးလဲ ျပန္ၾကည့္ပါဦး။ ကုသိုလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာ တစ္ခုခုရေနမွကို ေနရာေကာင္းလို႔ ေခၚထိုက္မယ္ထင္တယ္။ သို႔ေသာ္ ပညာေတာ့ရပါရဲ႕ သတၱ၀ါ ေတြပ်က္စီးေၾကာင္းေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူး။ ဥစၥာပစၥည္းေတာ့ရပါရဲ႕။ သတၱ၀ါေတြ စေတးၿပီးမွ ရတာမ်ိဳး၊ မေကာင္းတ့ဲ မိစၧာဇီ၀ ကေနရတာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ဘူး။ ဒီလိုဆိုရင္ ပညာရွာတဲ့ေနရာမွာ၊ တနည္း ပညာရတဲ့ေနရာဆိုတာ ကုသိုလ္ျဖစ္ဖို႔ ေထာက္ပံ့ ႏိုင္ရမယ္။ ဥစၥာရွာတဲ့ေနရာမွာ၊ တနည္း ဥစၥာရတဲ့ေနရာမွာ ကုသိုလ္ျဖစ္ဖို႔ ေထာက္ပံ့တဲ့အရာေတြ ျဖစ္ေနရင္ ေကာင္းမယ္ လို႔ ယူဆပါတယ္။ကုသိုလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာ ရတာဟာ အေၾကာင္းမဲ့မဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းရွိတယ္။ တို႔ဗုဒၶက အေၾကာင္းကိုရွာျပတယ္။ အဲ့ဒါက ေတာ့ ေရွးေကာင္းမႈကံ ရွိလို႔ပဲတဲ့။ ေရွးေကာင္းမႈကံ ရွိလို႔ကိုပဲ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ဖူးေတြ႕ရတယ္။ တရားေတာ္ေတြကို နာယူခြင့္၊ က်င့္ၾကံႏိုင္ခြင့္ရတယ္။ ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္းသံဃာေတြကို ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ရတယ္။ ဒါဟာ နည္းတဲ့အခြင့္အေရး မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဘုရားပြင့္လို႔သာ ဓမၼရတနာပြင့္တာ၊ သံဃာရတနာပြင့္တာ။ ဘုရားမပြင့္တဲ့အခါမွာ ထမင္းအလွဴျဖစ္ေခ်ဦးေတာ့။ သံဃာမပြင့္တဲ့အတြက္ ဆြမ္းအရာ မေျမာက္ဘူး။ သံဃာကိုေလာင္းလွဴခြင့္ရမွ ဆြမ္းအရာေျမာက္တယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ဒါန အမႈေတြ၊ သီလအမႈေတြ၊ ဘာ၀နာအမႈေတြ ျပဳလုပ္ႏိုင္တာ ေရွးကေကာင္းမႈကုသိုလ္ ရိွခဲ့ဖူးလို႔ဆိုတာ မေမ့ၾကပါန႔ဲ။ အကုသိုလ္ ကံေၾကာင့္ ၾကက္ကေလးသြားျဖစ္ဦး။ ေန႔စဥ္သူစားသမွ် ပိုးေကာင္မႊားေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ။ ေသမွစားတာမ ဟုတ္ပဲ၊ သတ္စားတာဆိုေတာ့ ေန႔စဥ္ ပါဏာတိပါတကံ ထိုက္ေနတယ္။ သူတို႔ေရာက္တ့ဲေနရာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးလိုက္ သလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေနရာေကာင္းရတာဟာ ေရွးေကာင္းမႈရွိလို႔ပါပဲ။ေရွးေကာင္းမႈကံေၾကာင့္ ေနရာေကာင္းမွာေနရၿပီ ဆိုတဲ့အခါမွာ အတၱသမၼာ ပဏီဓိ စ … ဆိုတ့ဲ မိမိကိုယ္ကို ေကာင္း ေအာင္ထိန္းဖို႔ အထူးလိုအပ္ပါတယ္။ ေကာင္းေအာင္ထိန္းတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဆိုေတာ့ ဒါနေတြ မျပဳျဖစ္ရင္ ျပဳျဖစ္ရ မယ္၊ သီလေတြ မေဆာက္တည္ျဖစ္ရင္ ေဆာက္တည္ျဖစ္ရမယ္၊ သမထ၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာေတြ မပြားမ်ားျဖစ္ရင္ ပြားမ်ား ျဖစ္ရပါမယ္။ မိမိရဲ႕ ကာယကံ အမႈေတြ မမွားရေအာင္ ထိန္းရမယ္၊ ၀စီကံအမႈေတြ မမွားရေအာင္ ထိန္းရမယ္၊ မေနာကံ အမႈေတြ မမွားရေအာင္ ထိန္းရမယ္။ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေကာင္းေအာင္ ထိန္းသိမ္းေနထိုင္ျခင္းဟာ ေကာင္းျမတ္တဲ့ မဂၤလာပါ ပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အတၱာနံ ရကၡေႏၱာ ပရံ ရကၡတိ နာမ။ မိမိ ကိုယ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းဟာ တစ္ေလာကလံုး ကို ေစာင့္ေရွာက္ရာ ေရာက္လို႔ပါပဲ။ ဒီလိုပဲ ပရံရကၡေႏၱာ အတၱာနံ ရကၡတိ နာမ။ တစ္ေလာကလံုးကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ဟာလည္း မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းပါပဲလို႔ မွတ္သားဖူးပါတယ္။အမ်ားအားျဖင့္ ၾကာဆိုတာ ေရမွာေပ်ာ္တာပါ။ ေလမွာ ပြင့္ၿပီး ညႊန္မွာရွင္သန္ၾကတဲ့အမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေလထဲမွာ လွလွပပ ပြင့္ဖူးေနတဲ့ ၾကာပန္းေလးေတြဟာ ျမင္သူတို႔ရဲ႕ ရင္ကို ေအးျမေစပါတယ္။ ေရနဲ႔ ၾကာေၾကာင့္ ေရကန္ႀကီးဟာ တင့္တယ္ပါေပတယ္။ သို႔ေသာ္ ေအာက္ဆံုးက ညႊန္ေတြကိုလည္း မေမ့နဲ႔ဦး။ ညႊန္မွာေပါက္ေနတ့ဲၾကာဟာ ညႊန္ေတြမကပ္ ပဲေနလို႔သာ တင့္တယ္တာပါ။ ညႊန္ေတြမကပ္ေအာင္လည္း ေရမွာေပ်ာ္မွ ျဖစ္ပါမယ္။ ပြင့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေရေရာ ညႊန္ေရာ မရွိတဲ့ ေလမွာပဲ ပြင့္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ။ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းေတြဟာ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းတာေတာ့ ကိေလသာေတြ ထူ ထပ္တဲ့ ညႊန္ေတာထဲမွာပါ။ သို႔ေသာ္ ေရနဲ႔ တူတဲ့ ကုသိုလ္တရားေတြမွာပဲ ေပ်ာ္ၾကပါတယ္။ ပြင့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္တရားတို႔ လြန္ေျမာက္တဲ့အရပ္မွာ ပြင့္ထြန္းၾကပါတယ္။ ထိုသို႔ပြင့္ထြန္းၾကလို႔လည္း ေလာကႀကီးကို တင့္တယ္ ေစခဲ့ပါတယ္။ေရမွာေပါက္တဲ့ၾကာကေတာင္ ေရကန္လွပေအာင္ အလွဆင္ႏိုင္ခဲ့ရင္၊ ေလာကအလယ္ ေမြးဖြားလာတဲ့ တို႔ေတြက ေလာကႀကီး လွပေအာင္ တန္ဆာဆင္ေပးနိုင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကံဆိုးတဲ့သူေတြ႔တဲ့ မိုးန႔ဲ ကံေကာင္းတဲ့ သူေတြ႔တဲ့ ေရ … အတူတူပါပဲလို႔ နားလည္ခဲ့ရင္ ေလာကဓံ အဆိုးေတြနဲ႔ပဲ ၾကံဳၾကံဳ၊ ေလာကဓံ အေကာင္းေတြနဲ႔ပဲ ဆံုဆံု၊ တနည္းအားျဖင့္ ကုသိုလ္ျဖစ္စရာနဲ႔ပဲ ၾကံဳၾကံဳ၊ အကုသိုလ္ျဖစ္စရာနဲ႔ပဲ ၾကံဳၾကံဳ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္မ်ား ေျပာင္းလဲၿပီး ေကာင္းမႈတရားဆိုတဲ့ ေရထဲမွာ ေပ်ာ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ၾကာပန္းႀကီးဟာလည္း ပြင့္လာမွာပါပဲ။ ထိုသို႔ေသာ ၾကာပန္းပြင့္လာတာဟာ ေလာကကို အလွဆင္တာပါပဲလို႔ ေဆြးေႏြးရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ပါရေစ။အားလံုးေသာ သတၱ၀ါေတြ အျမင္လည္းရွင္း စိတ္လည္းရွင္း လက္ငင္းခ်မ္းသာၾကပါေစ။
စာေရးသူ - သုခရိပ္ ၊
၀န္တိုျခင္းသေဘာသည္“မစၦရိယ”ျဖစ္ပါသည္။မလွဴရက္၊မေပးရက္ေသာသူကိုမစၦရိယရိွသူဟုေခၚၾကသည္။ မစၦရိယ ရိွသူကား မလွဴခ်င္မေပးခ်င္မႈမ်ဳိးမဟုတ္၊ သူတစ္ပါးတို႕အားမရေစခ်င္ေသာသေဘာပင္ျဖစ္ပါသည္။ မိမိပစၥည္းကိုျဖစ္ေစ၊အျခားပစၥည္းကိုျဖစ္ေစ၊ဂုဏ္ကိုျဖစ္ေစသူတစ္ပါးမရေစလိုေသာသေဘာကိုသာ၀န္တိုမႈမစၦရိယသေဘာဟုေခၚပါသည္။ မစၦရိယ(၅)မ်ဳိးရိွပါသည္။၄င္းတို႔မွာ-
၁။အာ၀ါသမစၦရိယ=မိမိေနရာ၊ေက်ာင္း၊အိပ္ရာ၊ေနရာ၌၀န္တိုမႈ။သံဃာအမ်ားႏွင္႔သက္ဆိုင္ေသာသံဃိကေက်ာင္း၊အိပ္ရာ၊ေနရာကိုမိမိရသည္႕အခါ ထိုေက်ာင္းသို႔အျခားသံဃာေတာ္မ်ားကိုမလာေစလိုျခင္းမ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။သို႕ေသာ္မေကာင္းဆိုးရြားေသာရဟန္းမ်ားမလာေစလိုျခင္းကားမစၦရိယမဟုတ္ပါ။ဤအာ၀ါသမစၦရိယရိွသူသည္ေသေသာအခါထိုေက်ာင္း၌ပင္ျပိတၱာျဖစ္ေနတတ္သည္။သို႔မဟုတ္လွ်င္သံအိမ္ငရဲ၌က်က္ရတတ္ပါသည္။
၂။ ကုလမစၦရိယ=မိမိအမ်ဳိးႏွင္႔ဒကာဒကာမမ်ားကို၀န္တိုမႈ။မိမိေဆြမ်ဳိးကိုျဖစ္ေစ၊ဒကာဒကာမမ်ဳိးကိုျဖစ္ေစ၊အျခားသံဃာမ်ားမလာေစလို၊မဆက္ဆံလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။သို႔ေသာ္သဒၶါတရားကိုဖ်က္ဆီးမည္႕ယုတ္မာဆိုးရြားေသာရဟန္းမ်ားႏွင္႔မဆက္ဆံေစလိုျခင္းမွာမစၦရိယမဟုတ္ပါ။ဤကုလမစၦရိယရိွသူသည္ မိမိဒကာဒကာမတို႕၌သူမ်ားဆက္ဆံေနသည္ကိုျမင္ေတြ႕ရေသာအခါ ၀မ္းထဲ၌ပူပူေလာင္ေလာင္ျဖစ္၍ေသြးအန္တတ္၏။၀မ္းေလွ်ာတတ္၏။အူအပိုင္းပိုင္းျပတ္တတ္၏။ ေနာက္ဘ၀၌လာဘ္လာဘပါးရွားတတ္သည္။
၃။ လာဘမစၦရိယ= ပစၥည္းလာဘ္လာဘကို၀န္တိုမႈ။သူတစ္ပါးတို႔အားပစၥည္းလာဘ္လာဘမရေစလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ရရိွေသာလာဘ္လာဘကို မတရားသံုးစြဲမည္႔ရဟန္းကိုမရေစလိုဘဲတရားသျဖင္႔သံုးစြဲေသာရဟန္းတို႕ကိုရေစလိုျခင္းမွာလာဘမစၦရိယမဟုတ္ပါ။ ဤလာဘမစၦရိယရိွသူသည္ဘင္ပုပ္ငရဲ၌က်က္၍ဘင္ပုပ္ကိုစားေနရတတ္၏။
၄။၀ဏၰမစၦရိယ=ကိုယ္အဆင္းဂုဏ္သတင္း(၂)မ်ဳိးလံုး၌၀န္တိုမႈ။ မိမိထက္အဆင္းလွမည္ကို၀န္တိုမႈ၊မိမိထက္ဂုဏ္ၾကီးမည္ကို၀န္တိုမႈသည္၀ဏၰမစၦရိယျဖစ္ပါသည္။ဤ၀ဏၰမစၦရိယရိွသူသည္ဘ၀သံသရာ၀ယ္ရုပ္အဆင္းဆိုးရြားတတ္၏။ဂုဏ္သတင္းလည္းညံ႔ဖ်င္းတတ္သည္။
၅။ဓမၼမစၦရိယ=မိမိတတ္သိေသာတရား(အတတ္ပညာကို၀န္တိုမႈ၀။ဓမၼမစၦရိယရိွသူသည္မိမိတတ္သိေသာအတတ္ပညာ၊စာေပပညာ၊လက္မႈပညာ၊ႏႈတ္မႈပညာမ်ားကိုသူတစ္ပါးတတ္သိမွာစိုးေသာေၾကာင္႔ေမးလာလွ်င္ေကာင္းမြန္စြာမေျပာလိုျခင္း၊ေရးကူးထားေသာပညာကိုမျပလိုျခင္း၊စာခ်ေသာအခါမိမိလိုတတ္မည္ဆိုး၍အကုန္မေျပာလိုျခင္းျဖစ္တတ္သည္။သို႕ေသာ္စာေပကိုတတ္ျပီးေနာက္ထိုစာကိုမတရားသံုးစြဲမည္႕သူ၊ သာသနာကိုဖ်က္ဆီးမည္႔ သူတို႔အားေျပမျပျခင္းတို႕မွာ မစၦရိယ မဟုတ္ပါ။
ဤဓမၼမစၦရိယရိွသူသည္ျဖစ္ေလရာဘဝတို႔၌အဖ်င္းအအျဖစ္တတ္၏။သို႕မဟုတ္လွ်င္ျပာပူငရဲ၌က်ရတတ္ပါသည္။တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္မနာလိုန္တိုမႈမ်ားရိွေနလွ်င္လုပ္ငန္းတြင္းျပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ားျဖစ္လာျပီးကိုယ္ကိုယ္တိုင္မတိုးတက္သလိုကိုယ္မွာဘဲအကုသိုလ္မ်ားတိုးပြားရပါသည္။ “မနာလိုကင္း၀န္တိုရွင္းလက္ငင္းခ်မ္းသာသည္။” ထို႕ေၾကာင္႔မနာလို၀န္တိုမႈကင္းျပီးအမ်ားကို တတ္သိပညာမ်ားကိုျဖန္႔ေ၀ႏိုင္ေသာသူေတာ္ေကာင္းသူျမတ္ေလာင္းမ်ားျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားႏိုင္ၾကပါေစ။
စာေရးသူ futurelife
© Blogger templates The Professional Template by Ourblogtemplates.com 2008
Back to TOP
