သုခရွာေသာ္လည္း ဒုကၡေတြ႔ၾကသူမ်ား

လူေတြဟာတကယ္ေတာ့ မုိးလင္းက မုိးခ်ဳပ္အလုပ္လုပ္ေနၾကတာဟာ ခ်မ္းသာရွာေနၾကတာပါ။ ရွာရင္းရွာရင္း သုခမရပဲ ဒုကၡနဲ႔သာ ရင္ဆုိင္ေနရပါတယ္။ ပညာတက္ေတြသာေၿပာပါတယ္ တကယ္ေတာ့ စဥ္းစားဥာဏ္ အင္မတန္နည္းၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိၿဖစ္ရတာလဲ ဆုိတာကုိလည္း မစဥ္းစားမဆင္ၿခင္ၾကပါဘူး။ ကုိယ္လုိခ်င္တာ ကုိယ္လုပ္တာေတြသာအာသာတငမ္းငမ္း စြတ္တရြတ္ လုိက္ေနၾကတာပါ။တကယ္ေတာ့ ေခတ္ပညာတက္ဆုိတဲ့ လူေတြလဲ အေၾကာင္းအက်ဳိးကုိေတာ့သင္ခန္းစာေတြမွာ သင္ခဲ့ၾကေပမဲ့ နားမလည္ၾကပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တက္ေရာင္ကားလုပ္ေနၾကတာပါေနာ္။ နားလည္သလုိလုိနဲ႔ နားမလည္ၾကပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လူေတြသုခရွာၿပီး ဒုကၡေတြ႔တဲ့ အေၾကာင္းေလး ကုိတင္ၿပခ်င္ပါတယ္။ အသိရွိတဲ့ လူေတြ စဥ္းစားစရာေလး တစ္ခုၿဖစ္ေအာင္ပါ။ အသိမဲ့ၿပီး ငါမွငါလုပ္ေနတဲ့ လူအႏၶေတြကေတာ့ ေအာက္အ၀ီစိ ေသာင္းအငူမွာ ေခါင္းမၿပဴစတမ္းေပါ့ေလ။အခုေၿပာမွာက အေၾကာင္းအက်ဳိးတရားေလးပါ။ ဒီသေဘာေလးကုိ နားလည္ရင္ကုိပဲ သုခကုိ ေၿခရာခံမိမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒီေလာကမွာ ကုိယ္ရင္းတာ ကုိယ္ရတာပါ။ သုခရွာတယ္တဲ့။ ဒါဆုိဘာေတြရင္ႏွီးၿပီး ရွာတာလဲ ၾကည္႔ၾကရေအာင္။ အခုလူေတြ ႏုိင္ငံရပ္ၿခား ေတြမွာအလုပ္ လုပ္ေနၾကတယ္။ ကုိယ့္ေၿမကုိယ့္ေရမွာ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ ဘာအတြက္လဲ။ သုခ လုိခ်င္ၾကလုိ႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ေတြရင္ႏွီးတာက ေလာဘေဇာေတြ ေဒါသေတြ ေမာဟေတြေလ။ ဒီေတာ့ ကုိယ္ရင္းႏွီးတာ ကုိယ္ရမွာပဲေလ။ ဒီမ်ဳိးေစ့စုိက္ၿပီးမွေတာ့ ဒီအသီး မစားခ်င္ဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ရူးလုိ႔ေပါ့။ ဒီလုိလူရူးေတြအမ်ားၾကီးပါ ဒီေလာကမွာ။ ကုိယ့္အတၱနဲ႔ကုိယ္ ကုိယ္ထင္ရာပဲ ကုိယ္အမွန္လုပ္ၿပီး ဒီသေဘာတရားေတြကုိ မ်က္ကြယ္ၿပဳေန ၾကတာပါေနာ္။ သူတုိ႔လုိခ်င္ သူတုိ႔ရခ်င္တဲ့ သုခဟာ တကယ္ေတာ့ သုခမဟုတ္ပါဘူး။ သုခအေရခ်ဳံထားတဲ့ ဒုကၡပါ။ တကယ့္သုခက မေဖာက္မၿပန္ မွန္ကန္ရပါ့မယ္။ လူမ်ဳိးမေရြး အခ်ိန္မေရြး ေနရာမေရြး မွန္ကန္ရပါ့မယ္။

ပုိက္ဆံရွိတာ သုခလုိ႔ ယူတယ္ဆုိပါေတာ့ ဒါဆုိ ကင္ဆာေရာဂါသည္ လူခ်မ္းသာအတြက္ၾကေတာ့ သုခၿဖစ္ပါ အုန္းမလား။ AIDS ၿဖစ္ေနတဲ့သူအတြက္ ပုိက္ဆံေတြဟာ သုခၿဖစ္ပါအုန္းမလား။ တကယ့္အမွန္တရားက အဲလုိေဖာက္ၿပန္တဲ့ သေဘာမွ ကင္းရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူအမ်ားသိတဲ့ ဒီသုခလုိ သုခေတြဟာ သုိးေရခ်ဳံတဲ့ ၀ံပုေလြေတြပါ။ အေရခ်ဳံတာကုိ အစစ္ထင္ေနသမွ်ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ သုခေတြ႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူအမ်ားစုဟာ ဒီလမ္းမွာပဲေတြ႔ႏိုးေတြ႔ႏုိး ရွာရင္း အေသဆုိးနဲ႔ ေသၾကရတာပါ။ မ်က္စိေရွ႕မွာ ဒီလုိ ေသသြားၿပီး သက္ေသၿပတဲ့ လူေသေကာင္ေပါင္းလဲ မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီအမွန္တရားေတြကုိပဲ မ်က္ကြယ္ၿပဳေန ၾကစဲပါပဲ။ တစ္ခ်ဳိ႕ၾကေတာ့လည္း သုိးေရခ်ဳံထားတယ္ ဆုိတာေတာ့ သိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ရင္းႏွီးမႈကုိ မၿပဳလုပ္ႏုိင္ၾကပါဘူး။ ဒီလုိလူေတြ ေၿပာတဲ့ စကားေတြကေတာ့ “မွန္ေတာ့မွန္ပါတယ္ မလုပ္ႏုိင္ ေသးတာက ခက္တယ္ ၊ အလုပ္ေလးေတြက ရႈပ္ေနလုိ႔ပါ၊ လုပ္ၿဖစ္မွာပါ အခုေတာ့ အလုပ္ေလးေတြက ရွိေနေသးလုိ႔”။ တကယ္ေတာ့ ဒီစကားေတြဟာလည္း အေရခ်ဳံ စကားေတြပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီလုိလူေတြလဲ ဒီဘူတာမွာပဲ ဆုိက္ၾကရတာပါ။ သူတုိ႔အထင္မွာ တရားဟာ ေအးေအးေဆးေဆး ရွာရမဲ့အရာ ဆိတ္ၿငိမ္ရာမွာ ရွာရတယ္ဆုိတဲ့ အေရခ်ဳံအစြဲက စြဲလြန္းေနတာပါ။ တကယ္ေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကုိယ့္အစြဲေၾကာင့္ ကုိယ္ဒုကၡရေနၾကတာပါ။ ဘုရားက ေဟာၿပီးသားေလ တကယ္ရွိေနတာဟာ စိတ္ ၊ေစတသိက္၊ ရုပ္ ၊နိဗၺာန္ပဲ ရွိတာပါတဲ့။ ဒီသေဘာကုိ နားမလည္လုိ႔သာ လုိက္ရွာေနတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ပရမတ္တရားေတြသာ ၿဖစ္ေနတာပါ။ ကုိယ့္အတၱက ဦးစီးေနေတာ့ အမွန္ကုိ အမွန္အတုိင္း မၿမင္ႏုိင္ၿဖစ္ေနတာပါ။ လူေတြဟာ တရားကုိ ေလဘယ္မလဲ ရွာတာနဲ႔တူေနပါတယ္။ တရားကလဲဒီသေဘာပါ။ တရားဘယ္မလဲ ေအးၿငိမ္းရာ ဘယ္မလဲ ရွာေနတာကုိက တရားသေဘာေတြပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္ဟာ အရင္က ဒီစာေၾကာင္းေလး ႏွစ္ေၾကာင္းကုိ တူတယ္လုိ႔ပဲ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ ” everything is nothing” နဲ႔ “ nothing is everything”။ ပထမ သေဘာတရား ကေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တရားကုိနားလည္တဲ့ သေဘာတရားပါ။ အရာရာဟာ ဘာမွမဟုတ္ပါ ဘူးတဲ့။ ဆုိလုိတာက အရာရာဟာ ၿဖစ္ယုံပဲ ၊ ၿဖစ္ၿပီးပ်က္တာေလးပ ဲရွိတယ္ ဒီလုိေၿပာတာပါ။ ေနာက္တစ္မ်ဳိး ကေတာ့ ဘာမွမဟုတ္တာပဲရွိတယ္။ အရာရာဆုိတာကုိ မရွိဘူး။ ၿဖစ္ေနတာေလးေတြ ကုိက တစ္ခုခုပါလုိ႔ကုိ သတ္မွတ္လုိ႔ မရႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။ အရာရာဟာ nothing လုိ႔သိတဲ့အသိဟာ မေလးနက္ေသး ပါဘူးေနာ္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚေတာ့ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒီေတာ့ ဒီသေဘာတရား ဒီအသိေတြကုိသာ နားလည္ထားၿပီး ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ကင္းတဲ့အလုပ္ေလးေတြ လုပ္ၿပီး အရင္းအႏွီး ၿပဳၾကပါလုိ႔။ ဒါမွ တကယ့္သုခကုိရမယ္ ဆုိတာေလးကုိ အၾကံၿပဳလုိက္ပါတယ္။

သိခၤ

Read more...

ဗဟိုခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း

ၾသစေတးလ်မွာ ေရာက္ရွိသတင္းသံုးေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးဦးဇနိတရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ ကႏၷီကမၼ႒ာန္းအားထုတ္နည္းကို လက္ေတြ႕ေလ့လာအားထုတ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ သမထၿပီးမွ ၀ိပႆနာကို ရႈမွတ္ပြားမ်ားရတဲ့ သမထယာနိကလမ္းစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူ သမထပိုင္းၿပီးေအာင္ အားထုတ္ၿပီးတဲ့အခါ ၀ိပႆနာကို ကူးရပါတယ္။ ၀ိပႆနာရႈမွတ္တဲ့အခါမွာ ကႏၷီနည္းက ႏွလံုးအိမ္ကို အာရံုျပဳရႈမွတ္ရပါတယ္။ ၀ိပႆနာရႈစ ႏွစ္ရက္ေလာက္ထိ အခ်ိန္သာ ကုန္သြားတယ္။ သမာဓိက တည္လို႔မရဘူး။ ႏွလံုးအိမ္ကို ရႈမွတ္လို႔ မရခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခါတုန္းက စိတ္ေတြလဲ အေတာ္ပင္ပန္းခဲ့ရတယ္။

ဘုန္းၾကီးဦးဇနိတကလဲ “စိတ္မပ်က္နဲ႔၊ ၀ီရိယထက္တင္ၿပီး ရႈမွတ္လိုက္စမ္းပါ၊ ဒါက ဗဟိုခ်က္ျဖစ္ေနလို႔၊ အစေတာ့ ခက္မွာပဲ၊ ကိုယ္ေတာ္ အခက္ဆံုးအပိုင္းကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ရႈမွတ္ႏိုင္ၿပီဆိုရင္ က်န္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို လိုသလို ရႈမွတ္ႏုိင္သြားလိမ့္မယ္”လို႔ အားေပးလမ္းညႊန္မႈေပးပါတယ္။ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔မွာမွ ႏွလံုးအိမ္မွာ တရိပ္ရိပ္၊ တသဲသဲ၊ တဖဲြဖြဲ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ရုပ္နာမ္တရားေတြရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္သေဘာကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ ဘုန္းၾကီးေျပာတဲ့အတိုင္း ႏွလံုးအိမ္ကို ဗဟိုျပဳၿပီး ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ရုပ္နာမ္တရားေတြရဲ႕ တရိပ္ရိပ္ ျဖစ္ပ်က္ေနပံုမ်ားကို လက္ေတြ႕၊ ဉာဏ္ေတြ႕ သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါက ဘာကို ျပသလဲဆိုေတာ့ ဗဟိုခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးလို႔ ဒုကၡေရာက္ၿပီး၊ ဗဟိုခ်က္ကို ေတြ႕လို႔ ျပႆနာေျပလည္သြားခဲ့တာပါ။

ေလာကမွာရွိတဲ့ ရွိရွိသမွ် ျပႆနာေတြမွာလဲ ဒီသေဘာပါပဲ။ ၀ိသုဒၶိမဂၢအ႒ကထာရဲ႕ အစမွာရွိတဲ့ ဂါထာတစ္ပုဒ္ရွိပါတယ္။ “အေႏၲာ ဇဋာ ဗဟိ ဇဋာ၊ ဇဋာယ ဇဋိတာ ပဇာ”အစရွိတဲ့ ဂါထာေလးပါ။ အဓိပၸာယ္က ျမတ္စြာဘုရား…ေလာကရွိ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔ဟာ သပြတ္အူကဲ့သို႔ အတြင္းမွာလဲ ရႈပ္ေထြးေပြလီေနပါတယ္။ ၾကြက္ကိုက္ထားတဲ့ ခ်ည္ေထြး၊ ေကာက္ရိုးေဆြးပံုကဲ့သို႔ အျပင္မွာလဲ ရႈပ္ေထြးေပြလီေနပါတယ္။ ဒီအရႈပ္ေတာ္ပံုေတြကို ဘာနဲ႔ရွင္းရပါ့မလဲဘုရားလို႔ နတ္သားတစ္ပါး ေမးေလွ်ာက္တာပါ။ အဲဒီအခါ ဗုဒၶျမတ္စြာေျဖၾကားခ်က္အက်ဥ္းကေတာ့ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာနဲ႔ ရွင္းပါလို႔ မိန္႔ပါတယ္။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဟာ ပိဋကတ္သံုးပံုရဲ႕ အဓိကအႏွစ္သာရပါပဲ။ ဒါက ဓမၼသေဘာနဲ႔ ေျပာျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆိုတဲ့ တရားသံုးပါးနဲ႔ေျဖရွင္းရင္ အရႈပ္အေထြးျပႆနာေတြ ေျပလည္ႏိုင္ပါတယ္။


ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းတဲ့ေနရာမွာ ဗဟိုခ်က္ကို သိဖို႔လိုပါတယ္။ ဗဟိုခ်က္ျဖစ္တဲ့ အဓိကအပိုင္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာနဲ႔ ျပႆနာကလဲ ရွင္းလို႔မၿပီးေတာ့ပါဘူး။ ေလာကမွာလဲပဲ ရွင္းမရတဲ့အရႈပ္အေထြးေတြ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ သပြတ္အူတို႔၊ ခ်ည္ေထြးတို႔နဲ႔ တင္စားေျပာျပတတ္ၾကပါတယ္။ သပြတ္အူေတြမွာ အမွ်င္ေတြက မ်ားျပားၿပီး ရႈပ္ေထြးေနေတာ့ ဘယ္ကအစ၊ ဘယ္ကအဆံုး ေျပာဖို႔ခက္ပါတယ္။ ခ်ည္ေထြးေတြမွာလဲ ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ခ်ည္ခင္ရဲ႕အစကို မေတြ႕မခ်င္း ရွင္းလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ လမ္းက တစ္နည္းပဲ ရွိပါတယ္။ ဗဟုိခ်က္ျဖစ္တဲ့ အစကို ရွာပါ။ အစကိုေတြ႕ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ရွင္းဖို႔ သိပ္ကို လြယ္သြားပါၿပီ။

ေလာကမွာရွိတဲ့ ျပႆနာေတြမွာလဲ ဒီသေဘာပါပဲ။ တစ္ခါတေလ ျပႆနာက သိပ္ၾကီးၾကီးမားမားမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာရဲ႕ ဗဟိုခ်က္ကို မေတြ႕လို႔ ရွင္းရတာ ခက္ေနတတ္ပါတယ္။ ျပႆနာေတြရဲ႕ ဇာစ္ျမစ္က တစ္ခါတေလ ေပ်ာက္ဆံုးေနတတ္တယ္။ ဗဟိုခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ျပႆနာက သပြတ္အူလိုပဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ကၽြမ္းက်င္တဲ့သူ၊ အထာနပ္တဲ့သူတစ္ေယာက္က ျပႆနာရဲ႕ ဗဟိုခ်က္ကို သိျမင္ၿပီး ေျဖရွင္းေပးလိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ေျပလည္သြားေတာ့တာပဲ။

ကြန္ျပဴတာျပင္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္။ “ကြန္ျပဴတာပ်က္လို႔ဆိုၿပီး လာေခၚရင္ တပည့္ေတာ္တို႔ ပထမဆံုး လုပ္ရတာက ဘယ္ေကာင္က ျပႆနာေပးေနတာလဲဆိုတာကို အရင္ၾကည့္ရတယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ တစ္ခါက စာေရးသူမွာ ကြန္ျပဴတာအလုပ္မလုပ္ေတာ့လို႔ ဆရာေခၚရပါတယ္။ ဆရာလဲ ေရာက္လာေရာ ခဏေလး ဟိုဟာၾကည့္၊ ဒီဟာၾကည့္လုပ္ၿပီး ကီးဘုတ္ေပၚမွာ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ႏွိပ္လိုက္တာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာက ပံုမွန္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ျပႆနာရဲ႕ အဓိက ဗဟိုခ်က္ကိုသိေတာ့ ေျဖရွင္းရတာ လြယ္သြားပါတယ္။ စာေရးသူမွာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ မေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႕အတြက္ေတာ့ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာလိုက္ပါတယ္။

သီရိလကၤာဘုန္းၾကီးတစ္ပါးအကူအညီနဲ႔ ေတာရြာေတြကို ေရာက္သြားျဖစ္ပါတယ္။ သြားတ့ဲအေၾကာင္းကေတာ့ သူ႕ရဲ႕တပည့္ကိုရင္ေလးေတြကို စာသင္တိုက္ပိတ္တုန္း သူတို႔မိဘေတြနဲ႔ ေပးေတြ႕ဖုိ႔ သြားၾကတာပါ။ ဒီႏိုင္ငံက ဓေလ့ထံုစံက ျမန္မာနဲ႔မတူပါဘူး။ ျမန္မာမွာက ကိုရင္၀တ္ေပးၿပီးတာနဲ႔ မိဘေတြက အဓိကေထာက္ပံ့ရတာ။ စာေမးပြဲေတြၿပီးရင္လဲ မိဘရပ္ထံ ျပန္ၾကရတာ။ ဒီမွာက အဲ့လို မဟုတ္ဘူး။ ကိုရင္၀တ္ေပးၿပီးတာနဲ႔ ဆရာသမားဘုန္းၾကီးက အစစအရာရာ၊ ေနာင္ၾကီးတဲ့အခါ ေက်ာင္းလိုအပ္ရင္၊ အဆင္သင့္လဲ ရွိခဲ့ရင္ ေက်ာင္းကအစ တာ၀န္ယူေပးအပ္ရတာ။ စာသင္တိုက္မွာ ကုန္က်သမွ်ကလဲ ဆရာသမားပဲ။
ေနာက္ၿပီး ကိုရင္ေတြကို မိဘေတြဆီ ကိုယ္တိုင္သြားခြင့္မေပးၾကဘူး။ လူထြက္ကုန္မွာစိုးလို႔လို႔ ဆိုပါတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါ မိဘေတြေနအိမ္ဆီကို မ်က္ႏွာသြားျပရတာ။ အဲဒီအခါမွာ သူတို႔ေျပာတာေတြကို အကုန္ေတာ့ နားမလည္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မွန္းၿပီး သိလိုက္တာကေတာ့ ဒကာၾကီးတို႔ရဲ႕သားကို ကိုယ့္သားအရင္းလို ေစာင့္ေရွာက္ေၾကာင္း၊ လိုအပ္တာေတြကို ဘုန္းၾကီးက အကုန္ေထာက္ပံ့ေပးထားေၾကာင္းစတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပါပဲ။ မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ဟာ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးေတြမွာ မိဘေတြက တစ္ရက္ေလာက္ သားေလးနဲ႔အတူေနခ်င္လို႔ ထားခဲ့ဖို႔ အသနားခံၾကတယ္။ တစ္ရက္မရရင္လဲ နာရီအနည္းငယ္ေလာက္ ထပ္ေနေပးဖို႔ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေတာင္းပန္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းၾကီးက လက္မခံပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာက ဒီအေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ စကားစပ္လို႔ ေျပာျဖစ္တာ။

ေျပာခ်င္တာက အဲဒီအရပ္ေဒသမွာေနတဲ့ လူထုေတြက ဆႏၵျပပဲြေတြ ခဏခဏလုပ္ၾကတယ္တဲ့။ ထစ္ခနဲဆိုရင္ အစိုးရကို မေက်နပ္ေၾကာင္း ဆႏၵျပၾကေတာ့တာပဲ။ အစိုးရကလဲ အဲဒီေဒသခံေတြ ေက်နပ္ေအာင္ အဲဒီေဒသသြားၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြလုပ္၊ ေက်ာင္းေတြေဆာက္စတဲ့ အက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြ အကုန္လုပ္ေပးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥတစ္ခုရွိလိုက္ ဆႏၵျပပဲြေတြက ျဖစ္ၿမဲပဲတဲ့။ ပါလာတဲ့ဘုန္းၾကီးအေျပာအရေတာ့ ေဒသခံေတြကိုယ္တိုင္ ဘာျဖစ္လို႔ အစိုးရကို မေက်မနပ္ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာကိုေတာင္ ခြဲျခားလို႔ မရဘူးတဲ့။

အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အစိုးရက လူတစ္ေယာက္ကို အဲဒီေဒသကို လႊတ္၊ ၾကာရွည္ေနခိုင္းၿပီး လူေတြ ဘာလို႔မေက်နပ္ၾကသလဲဆိုတာကို ေလ့လာခိုင္းတယ္တဲ့။ အဲဒီလူက အဆိုပါေဒသမွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနမွ ျပႆနာရဲ႕ ဇာတ္ျမစ္ကို သိရတယ္တဲ့။ ေဒသခံေတြဟာ ခရီးသြားၾကေတာ့ သီရိလကၤာႏိုင္ငံရဲ႕ လမ္းေတြဟာ သူတို႔ေဒသထက္စာရင္ အရမ္းကို ေကာင္းလြန္းေနတာကို ေတြ႕ၾကရတယ္တဲ့။ သူတို႔ေဒသက လမ္းေတြကေတာ့ အရမ္းကိုဆိုး၀ါးလြန္းေနတယ္။ ျပႆနာက လမ္းမေကာင္းတာေၾကာင့္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အစိုးရက ခ်က္ခ်င္းပဲ အဲဒီေဒသတစ္ခုလံုးကို ကတၱရာထူထူၾကီးေတြနဲ႔ ခင္းေပးလိုက္ေတာ့မွ သမၼတမဟိႏၵကို သေဘာေတာ္က်ကုန္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ျပႆနာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကီးမားပါေစ။ သူ႔ရဲ႕ ဇာစ္ျမစ္ကိုသိရင္ အေတာ္ေျဖရွင္းရတာ လြယ္တယ္လို႔ ဆုိရပါမယ္။ အခုဆိုရင္ ေဒသခံေတြဟာ ၿငိမ့္ေနတဲ့ လမ္းမေတြထက္မွာ ေမာ္ၾကြားလို႔ေပါ့။ ေရြးေကာက္ပြဲေရာက္တိုင္း မဟိႏၵမွ မဟိႏၵျဖစ္ကုန္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

တစ္ခါတေလ ေလာကလူ႕ဇာတ္ခံုေပၚမွာ အမႈိက္ကစ၊ ျပာသာဒ္မီးေလာင္ဆိုသလို ျပႆနာအေသးအဖြားေလးေတြကစၿပီး ျပႆနာအၾကီးၾကီးေတြျဖစ္ၿပီး ေျဖရွင္းလို႔မရ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတရံ သားသမီးငယ္ေတြ ေဆာ့ကစားရင္း ရန္ျဖစ္ၾကရာကေန မိသားစုလိုက္ ရန္ပဲြၾကီးေတြျဖစ္၊ အမုန္းတရားေတြ မ်ားေနတဲ့အျဖစ္ေတြမ်ားစြာကို မိမိတို႔ ေန႔စဥ္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ အိမ္နီးနားခ်င္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနလာခဲ့ၾကရာမွ အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ အလွေခြးေလးကို တစ္ဖက္အိမ္က ေခြးက ကိုက္လို႔ဆိုၿပီး ရန္သူပမာျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ မိသားစုႏွစ္စုကိုလဲ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ျပႆနာရဲ႕ ဗဟိုခ်က္ကို လိုက္မရွာဘဲ အတၱကို ေရွ႕တန္းတင္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၾကလို႔ ေျဖရွင္းမရ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတာပါ။

ႏွလံုးအိမ္ဆိုတဲ့ ဗဟိုခ်က္ကို အားစိုက္ရႈမွတ္စဥ္က ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တဲ့ အေတြးအျမင္ေတြက မနည္းပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ လူ႕ေလာကမွာျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ျပႆနာေတြကို သြားသြားအမွတ္ရေနတတ္ပါတယ္။ ဘာမွ မျဖစ္စေလာက္တဲ့ ျပႆနာေလးကေန အဓိကေျဖရွင္းရမွာကို မေျဖရွင္းလို႔ သို႔မဟုတ္ မသိလို႔ ျပႆနာအေသးေလးေတြကေန အၾကီးၾကီး ျဖစ္ကုန္ၾကတာ။ ျပႆနာၾကီးၾကီးေတြ ျဖစ္တိုင္း စာေရးသူကေတာ့ ဗဟိုခ်က္ကိုပဲ လိုက္ရွာေနမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈလမ္း ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့သူေတြဟာလဲ အဓိကအခ်က္ကို ကိုင္မိရင္ ေအာင္ျမင္မႈက မေ၀းတတ္ပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားမိတာေလး တစ္ခုပါ။ `ေအာင္ျမင္ခ်င္လို႔ အလုပ္လုပ္တာနဲ႔ အလုပ္လုပ္လို႔ ေအာင္ျမင္တာ´ဆိုတဲ့ တူသလိုလိုနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ေလးပါ။ မွန္ကန္တည့္မတ္ၿပီး လူ႕ေလာကအတြက္ အမွန္တကယ္ ေစတနာထားသူေတြမွာေတာ့ အလုပ္လုပ္တာက သူ႕အတြက္ အဓိက(မိန္း တာ့ဂတ္)ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈေနာက္ကို အသည္းအသန္လိုက္ရင္း အလုပ္လုပ္ေနၾကတာပါ။ ေအာင္ျမင္မႈကို တန္ဖိုးထားၿပီး အလုပ္လုပ္ေနသူေတြဟာ ပထမကိုင္စဲြထားတဲ့ အရာက `အတၱ´ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကိုင္စဲြထားတဲ့ `အတၱ´ကေလး အားေကာင္းဖို႔အတြက္က အဓိကပါပဲ။ အဲဒီအတၱေလးနဲ႔ ကင္းကြာေနတဲ့ အလုပ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျမင့္ျမတ္ေနပါေစ သူ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ `အတၱ´ေလးကို ေရသြန္းေပးသလို ျဖစ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းမွန္သမွ်ကို လုပ္ေနေတာ့ အေကာင္းေရာ၊ အဆိုးေရာ ပါေနမွာပဲ။ အလြန္ဆိုး၀ါးတဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ျဖစ္ေသးသမွ် သူဟာ ေကာင္းတဲ့အစိတ္အပိုင္းထဲမွာ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္ပိုင္း အတၱကို ပံ့ပိုးေပးမႈမရွိတဲ့ ေကာင္းမြန္တဲ့အရာမ်ားကို လ်စ္လ်ဳရႈလာတဲ့အခါ မေကာင္းသတင္းက ထြက္လာေတာ့တာပဲ။ ဒါက ေလာကရဲ႕ ဓမၼတာပါ။

ဗုဒၶျမတ္စြာကေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အလုပ္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေလာကေကာင္းက်ိဳးအတြက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့လို႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ခ်င္လို႔ အလုပ္လုပ္သူနဲ႔ အလုပ္လုပ္လို႔ ေအာင္ျမင္သူေတြဟာ သမိုင္းေမာ္ကြန္းမွာ တန္းတူရွိမေနပါဘူး။

ေငြေၾကး၊ ရာထူး၊ အာဏာ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈစတာေတြကို မ႑ိဳင္ျပဳၿပီး ေအာင္ျမင္မႈကို ဗဟိုခ်က္အျဖစ္ ထားရွိေနသူ မျဖစ္ဖို႔ သိပ္ကို အေရးၾကီးပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ခ်င္လို႔ အလုပ္လုပ္ေတာ့ တစ္ေန႔ ကိုယ္ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့အတိုင္း ေအာင္ျမင္မႈက မရေတာ့ဘူးဆိုရင္ မူလရည္ရြယ္ရင္း ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေလးေတြပါ မေကာင္းမႈနဲ႔ ေရာေထြးသြားတတ္ပါတယ္။ တကယ့္သမိုင္းမွာ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေနရာယူခဲ့သူေတြဟာ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ရႈံးနိမ့္မႈအတြက္ အာရံုမထားပါဘူး။ သူတို႔အာရံုထားတာက `သူတို႔အလုပ္ ဘယ္ေလာက္လုပ္ႏုိင္သလဲ´ဆိုတာကိုပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာကို ဗဟိုခ်က္အေနနဲ႔ မထားဘဲ အလုပ္ကိုသာ ဗဟိုခ်က္ေနရာမွာ ထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူဟာ သမိုင္းမွာ အၾကီးအက်ယ္ မတင္က်န္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ သူ႕သမိုင္းက `မရိုင္း´ပါဘူး။

ဗဟိုခ်က္ေပ်ာက္လို႔ တရားအဆင့္ မတက္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ စာေရးသူရဲ႕ အေတြးစေလးေတြပါ။ ဒီအေတြးေလးေတြကေန ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆန္းစစ္မိပါတယ္။ `ငါ့အလုပ္ေတြကေရာ ဘာကို ဗဟိုျပဳေနမိသလဲ´။

Posted by လြင္ျပင္ရိုင္း at 4:38 AM

Read more...

အမၺပါလီ

စာဖတ္သူ တဦးမွ အမၺပါလီအေၾကာင္း ေရးေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဓမၼမိတ္ေဆြ အန္တီ စီစီခ်ိဳသန္း ေရးသား ပို႔ေပးထားေသာ အမၺပါလီ အေၾကာင္းကုိ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

သမိုင္းအစဥ္မွာ၊ ႏိွုင္းမယွဥ္ေအာင္၊ လွရက္ပါတ႔၊ဲ ေ၀သာလီရဲ႕ အလွဧကရီ...အမၺပါလီေရ....။ သင္႔ရဲ႕ဘ၀ ျဖစ္စဥ္ကို ၾကားသိရတ႔ဲ အခိုက္ ၀ိပႆနာ အသာထားၿပီး၊ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ တကယ္ကို ခံစားလိုက္ ရပါတယ္။ ခံစားမွုေတြကို ေသခ်ာဆန္းစစ္လိုက္ေတာ႔ အားက်မွုေတြ၊ သံေ၀ဂေတြ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရားေတြ အားလံုးပါ၀င္ေနပါတယ္။ ဒီခံစားမွုေတြကို သင္႔ကိုပဲတိုင္တည္ၿပီး ကၽြန္မ ေျပာပါရေစ..။

ဘုရားရွင္လက္ထက္က ႐ိွခ႔ဲတ႔ဲ ေ၀သာလီျပည္ႀကီးဟာ ဒီမိုကေရစီ စံနစ္က်င္႔သုံးပါတယ္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ႀကီးကို ႏွစ္စဥ္ က်င္းပလို႔ စီးပြါးေရး၊ လူမွုေရး၊ ႏိူင္ငံေရး အေျခအေန အားလုံးကို (၇၇၇၇) ေယာက္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္ေတြန႔ ဲ ေဆြးေႏြး ညိွႏိူင္း တိုင္ပင္ကာ ဆံုးျဖတ္ၾကတာပါ။ ဒီလႊတ္ေတာ္မွာ ေ၀သာလီ ဂဏသႏာၱ ရဲ႕အႀကီးအကဲ မဟာနာမ္မင္းႀကီး၊ သားေတာ္ ျဖစ္တ႔ဲ အာနႏၵ မင္းသား၊ အဘယရာဇာ ဆိုတဲ႔ စစ္ေသနာပတိ ခ်ဳပ္ႀကီး၊ သူရဲေကာင္း စစ္သည္မ်ားန႔ဲ ေ၀ဒပညာ႐ွင္မ်ား ပါ၀င္ၾကပါတယ္။ အမၺပါလီေရ... သင္ကေတာ႔ မဟာနာမ္ မင္းႀကီးရဲ႕ ခ်စ္မ၀တ႔ဲ သမီးအလွတစ္ပါးပါ။ အာနႏၵ မင္းသားရဲ႕ညီမေတာ္ေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ သင္ ဟာ မဟာနာမ္ မင္းႀကီးရဲ႕ သမီးရင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခ႔ဲဘူးေနာ္။ မဟာနာမ္မင္းႀကီး န႔ဲ မိသားစုတို႕ခရီးတစ္ခု သြားရာမွာ တစ္ေနရာအေရာက္ သရက္ပင္ေအာက္ ကေလးငိုသံၾကားလို႔ ျမင္းထိန္းကို သြားၾကည့္ ခိုင္းပါတယ္။ ဇနီးသည္ မီးဖြါးရင္း ဆုံးတာ မၾကာေသးတ႔ဲ မင္းႀကီးက အဲဒီ ကေလးကိုေမြးစားခ်င္စိတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမ႔ဲ သူ႔မွာ အာနႏၵ ဆိုတ႔ဲ သားေတာ္တစ္ပါး ရွိၿပီး ျဖစ္လို႔ ေယာက်ာၤးေလး ျဖစ္ေနရင္ ထီးနန္းလုၾကမွာ ကိုစိုးရိမ္ပါ တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေယာက်ာၤးေလး ဆိုရင္ေတာ႔ မယူဘူး၊ မိန္းကေလး ျဖစ္ရင္ေတာ႔ ယူခဲ႔လို႔ ျမင္းထိန္းကိုမွာပါ တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သင္ဟာ မဟာနာမ္မင္းႀကီးရဲ႕ သမီးအျဖစ္ကို ေရာက္ခ့ဲတာပါ။ မဟာနာမ္ မင္းႀကီး န႔ဲ အာနႏၵ မင္းသားဟာ သင္႔ကို သမီးရင္းန႔ဲ မျခား၊ ညီမရင္းန႔ဲမျခား ခ်စ္ခဲ႔ၾကတာပါ။


ေ၀သာလီဟာ ေဘးကအိမ္နီးခ်င္း ႏိူင္ငံေတြရဲ႕ က်ဳးေက်ာ္ရန္စ မွုေတြေၾကာင္႔စစ္အၿမဲ တိုက္ေနရတ႔ဲ ႏိူင္ငံပါ။ အထူးသျဖင္႔ အေနာက္ဖက္က ရာဇၿဂိဳလ္န႔ဲဆို လူက်ဳးရင္လူသတ္၊ ေခြးက်ဳးရင္ ေခြးသတ္၊ အမိွုက္လႊင္႔သြား ရင္ေတာင္ မီး႐ွို႕ပစ္ပါတယ္။ ရန္ဖက္ ႏွစ္ႏိူင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေ၀သာလီမွာ လူတိုင္းစစ္မွုထမ္းရပါတယ္။ စစ္ေရး အၿမဲေလ႔က်င္႔ ေနရပါတယ္။ ေ၀သာလီ ျပည္သူေတြဟာ အၿမဲတမ္း စည္းလံုးညီညြတ္ပါတယ္။ အမိန္႔ကို လည္း နာခံက်င္႔သံုးၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေ၀သာလီကို ဘယ္သူမွ မထိရဲၾကပါဘူး။ အဲ...ဒါေပမ႔ဲ တစ္ခ်ိန္မွာ ေတာ႔ ဒီစည္းလုံးညီညြတ္မုွေတြ၊ အမိန္႔ ကိုနာခံတတ္မုွေတြကို ပ်က္ျပားမည့္ အေၾကာင္း ဖန္လာပါတယ္။ ဖန္တီးသူကေတာ႔ သင္ပါပဲ.. အမၺပါလီ ေရ။

သင္႔ကို ငယ္စဥ္ကစပီး သင္႔ဖခင္ မင္းႀကီးက အေ၀းမွာထားၿပီး ေယာက်ာၤးေတြ တတ္အပ္တ႔ဲ ဆင္စီး၊ ျမင္းစီး၊ ရထားေမာင္း၊ ျမွားပစ္၊ လံွပစ္၊ ဓါးခုတ္စတ႔ဲ ပညာရပ္ေတြကို သင္ယူေစခ႔ဲတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သင္႔ကို သိသူ၊ ျမင္ဖူးသူ သိပ္မရွိခဲ႔ဘူးေနာ္၊ အသက္ ၁၃ ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ သင္ဟာ ဒီပညာရပ္ေတြကို ကၽြမ္းက်င္လို႔ စံအိမ္ကိုျပန္ ေရာက္ခဲ႔ၿပီ၊ ပညာေတြနဲ႔ အတူ အလွေသြးေတြလဲ ေၾကြစ ျပဳခ႔ၿဲပီ။ ေ၀သာလီ ၿမိဳ႕ထဲကို သင္ျမင္းရထား ၀င္ေမာင္းရင္ ျမန္လြန္းလို႔ လူေတြက သင္႔အရိပ္ကိုပဲ ျမင္ႏိူင္ၾကတယ္။ အဲဒီ အရိပ္ ကေလးကပဲ လူအမ်ား၊ အထူးသျဖင္႔ ပုရိသ ေယာက်ာၤးတို႔ရဲ႕ စိတ္၊ အာ႐ုံ ကို ဖမ္းစားႏိူင္ခ႔ဲတယ္။ ဒီအလွပိုင္ရွင္ဟာ ဘယ္သူလဲ? သင္ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာကို လူတိုင္းသိခ်င္ေနၾကၿပီ... အမၺပါလီေရ။ ေနာက္ဆံုးမွာ လူေတြဟာ သင္႔ကို သိလိုစိတ္ ေတြကို မထိန္းႏိူင္ၾကပဲ တစ္အိမ္ၿပီးတစ္အိမ္ သင္ဘယ္အိမ္ကို ၀င္မလဲ ဆိုၿပီး အလွည့္က်ေစာင႔္ေတာ႔တာပဲ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ သင္ဟာ မင္းႀကီးရဲ႕သမီးမွန္းသိလို႔ အားလုံးန႔ဲ မိတ္ဆက္ေပးခဲရၿပီေလ။ အဲဒီမွာျပႆနာစ ေတာ႔တာပဲေနာ္။ အသက္ ၁၃-၁၄ ႏွစ္အ႐ြယ္မွာေတာင္ သင္႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေ၀ွ႔တစ္ခ်က္မွာ မင္းသားေပါင္း ၁၀၀ ေလာက္ သင္႔ေနာက္ကို ပါလာခ႔ၿဲပီ။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ အလွေတြျပည့္စုံလာတ႔ဲ အခ်ိန္မွာေတာ႔ ေ၀သာလီ တစ္ႏိူင္ငံလုံး အုံ႔အုံ႔ ၾကြၾကြ ျဖစ္ရၿပီ။ အမိန္႔ကိုအၿမဲနာခံတ႔ဲ သူရဲေကာင္းစစ္သည္ေတြ အမိန္႔ကို မနာခံေတာ႔ ဘူး၊ စစ္ေရးေတြ ေလ႔မက်င္႔ၾကေတာ႔ဘူး၊ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ပါလီ မွ ပါလီ၊ ပါလီ ကိုေတြ႕ဖို႔၊ ျမင္ရဖို႔၊ ပါလီနဲနီးရဖို႔၊ ပါလီ႔ အသံၾကားရဖို႔သာ ႀကိဳးစားၾကေတာ႔တယ္။

သင္႔ရဲ႕အလွေတြကိုကုန္ေအာင္ ဖြဲ႕ႏိူင္သူမ႐ိွခဲေပမ႔ဲ ကၽြန္မ သိသေလာက္ေတာ႔ ေျပာပါရေစ။ သင္႔ရဲ႕ ပိတုန္းေရာင္ ဆံေကသာဟာ နက္ေမွာင္ေျဖာင္႔ရွင္း၊ အဖ်ားေကာ႔စင္းလို႔ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ထိုဆံေကသာကို ဆံထုံးထုံးၿပီး ပန္းပန္ထားတ႔ဲ သင္ဟာ ကဗ်ာ ဆရာေတြ အတြက္ စာဖြဲ႕ခ်င္စရာျဖစ္ခဲ႔တယ္။ သင္႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ ဟာလဲ စႏၵကူးနံ႔သာ ထုံသင္းပီး အဖိုးထိုက္ ရတနာေတြ ဆင္ျမန္းထားတ့ဲ အခါ မိန္းမခ်င္းေတာင္ ေငးရပါေပတယ္။ သင္႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ အခ်ိဳးအဆစ္၊ အဖုအထစ္ ေတြဟာလဲ ပန္းပုဆရာေတြ ဘယ္လိုထုရမွန္းမ သိပဲ၊ လက္မိုွင္ခ်ရေလာက္ေအာင္ ေျပျပစ္ပါေပတယ္။ သင္ ရဲ႕ေတာက္ပ လွပတ႔ဲ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးဟာလဲ စိန္ေရာင္က႔ဲသို႔ တ၀င္း၀င္း၊ တလက္လက္ နဲ႕ျမင္ရသူကို ဖမ္းစားႏိူင္ပါေပတယ္။ သင္ရဲ႕ပတၱျမားေရာင္ နီတ်ာတ်ာ ႏုွတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ၊ ျဖဴသန္႔စင္တ႔ဲ သြားေလးေတြန႔ဲ ဖန္ဆင္းလိုက္တ့ဲ အၿပံဳးတစ္ခ်က္ဟာ တစ္ဖက္သား ကို ျငင္းပယ္ႏိူင္စြမ္း ကင္းသြားေစပါတယ္။ အဲဒီ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ ၾကားကေပၚထြက္လာတဲ႔ သင္႔ရဲ႕အသံဟာ ႀကိဳးၾကာေလးတြန္ လိုက္သလို၊ ေလာကႀကီးကို ရပ္ဆိုင္းသြား ေစပါတယ္။ ေရၾကည္ေသာက္ရင္ ျမင္ရမေလာက္ပင္ သင္႔ရဲ႕ လည္တိုင္ေက်ာ႔႐ွင္း၊ အသားအေရရဲ႕ေကာင္းျခင္းန႔ဲ ျပည့္စုံပါေပတယ္။ ဒါေတြက ကၽြန္မ သိသ ေလာက္ေျပာရတာပါ။ ဒီလို လွခ်က္ေတြ အျပင္ သင္ဟာမာယာေတြလဲ သံုးတတ္ခဲ႔တယ္ေနာ္။ ေယာက်ာၤး ေတြၾကားထဲမွာ ျမွားပစ္က်င္႔ျပတာ၊ ျမင္းရထားစီးၿပီး ကိုယ္လံုး ထြက္ျပတာ၊ သင္႔အိမ္ေတာ္ေရွ႕မွာ လာေစာင္႔ေနၾကတ႔ဲ ပုရိသေတြအေပၚ ပန္းႀကဲခ်တာ၊ မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းေလး ထုတ္ျပတာေတြန႔ဲ တစ္ႏိူင္ငံလုံးက ေယာက်ာၤးအေပါင္းကို ႐ူးသြပ္ေစခ႔ၿဲပီ။ သင္႔ အခန္းထဲမွာလည္း ေ႐ြးခ်ယ္ဖို႔ တစ္ရာ႔တစ္ပါးေသာ မင္းေတြရဲ႕႐ုပ္ပုံ၊ ပန္းခ်ီ ေတြျပည့္ေနခ႔ဲတယ္။ တစ္ပုံပီးတစ္ပုံ အခ်စ္မ၀င္ အျပစ္ျမင္ခ႔ၿဲပီး ကာမွ တစ္ခုေသာ ပုံကိုျမင္ေတာ႔ က်င္စက္န႔ဲတို႔ လိုက္သလိုသင္ခံစားရ၊ စိတ္၀င္စားခ႔ဲတယ္ေနာ္။ ဘယ္သူလဲ ဆိုေတာ႔ သင္တို႔ရဲ႕ ေ၀သာလီ ရဲ႕ရန္သူ ဗိမိၼသာရ မင္းပါပဲ။ ဗိမိၼသာရ မင္းဟာ သင္ရဲ႕ ႏွလုံးသားကို လုွပ္ရွားေစခ႔ၿဲပီေနာ္။ (ဒါဟာ ျမင္စိတ္မွာ စြဲလန္းသြားတ႔ဲ ဥပါဒါနကၡႏၶာပါ) ရန္သူမင္းဆိုတာ သင္သိေပမ႔ဲ ခ်စ္မိ သြားခ႔ဲတယ္ေနာ္။ အဲဒီအခိ်န္ကစၿပီး ပါလီဟာ ဗိမိၼသာရမင္း(ပုံ)န႔ဲ အိပ္တယ္၊ ဗိမိၼသာရ မင္း(ပုံ)နဲ႔စားတယ္။ (ကၽြန္မ တို႔ဒီေခတ္မွာလည္း သင္႔အ႐ြယ္ ကေလးမေလးေတြ နာမည္ႀကီး မင္းသားပံုေတြ နံရံမွာ ကပ္ၿပီး ဒီလိုပဲ စိတ္ကူးယဥ္ၾကပါတယ္။ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံ ရရင္ကိုယ္ေတာင္ ငယ္ငယ္က ပါခ႔ဲေသးပါတယ္။)

သင္႔ရဲ႕အလွသတင္းဟာ ေ၀သာလီတင္မက ေဘးကရာဇၿဂိဳလ္ ကိုေတာင္ေရာက္ခဲ႔ပါေပါ႔။ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည့္ရွင္ ဗိမိၼသာရ မင္းကလည္း သင္႔ကိုေတြ႕လို၊ျမင္လိုစိတ္ေတြ ျပင္းျပခ့ဲၿပီီ။ ဒါေၾကာင္႔ အေထာက္ေတာ္မ်ားကို အရင္ လႊတ္ပီး သင္႔ရဲ႕အလွကို စုံစမ္းခိုင္းခ႔ဲတယ္။ ဒီအေထာက္ေတာ္ေတြဟာ ပါလီ႔ ကိုေတြ႕ခ့ဲ ခဏမွာ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ နစ္ေမ်ာသြားလဲဆိုရင္ ပါလီရဲ႕ျမားခ်က္ကိုေတာင္ ေရွာင္ဖို႔ေမ႔ပီး ေသဖို႔ျဖစ္ခ႔ဲတယ္။ ပါလီက ႏွလုံးသား ေနရာကို မျပစ္ပဲ ေခါင္းက ဦးထုပ္ကိုပဲခ်ိန္ ပစ္ခ႔ဲလို႔ သက္သာခ႔ဲတာေပါ႔။ ရာဇၿဂိဳလ္ ကိုျပန္ေရာက္လို႔ ဗိမိၼသာရ မင္းက ပါလီ ရဲ႕အလွကိုေမးတ့ဲအ ခါမွာေတာ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္မွာရိွရမ့ဲ လကၡဏာအားလုံး ပါလီ မွာရွိေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ပါတယ္။ မိမိတို႔ေတာင္ မင္းႀကီးမွန္းထားတ႔ဲ မင္းဘ႑ာ မို႔လို႔သာမျပစ္မွားရေၾကာင္း၊ ဇာတ္လမ္းစုံ ခင္းၿပီး ပါလာတ႔ဲ ပါလီရဲ႕ျမားေလးကို ဆက္သလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ေသာတာပန္ မင္းႀကီး ႏွလံုးသားကို ထိသြားပါတယ္။ ပါလီ ရဲ႕ျမားကို ရင္ဘတ္ေပၚတင္ပီး ပါလီ ကိုစြဲလမ္းသြားပါပီ။ ပါလီကိုေတြ႕ေအာင္လုပ္မယ္။ နီးရေအာင္ႀကံမယ္။ ပါလီနဲ႔မွ မေတြ႕ရရင္ နန္းကိုလည္းစြန္႔မယ္။ သားကိုလည္းစြန္႔မယ္။ မယားကိုလည္းစြန္႔မယ္။ ပစၥည္းေတြလည္းစြန္႔မယ္။ စည္းစိမ္ေတြ အားလုံးကိုစြန္႔မယ္။ (ဒိ႒ိန႔ဲ တဏွာ တြဲ၀င္ၿပီ) ( ၀ိပႆနာန႔ဲ ေျပာရရင္ ၾကားစိတ္နဲ႔ ဥပါဒါနကၡႏၶာ ျဖစ္သြားပါတယ္။) ဒီစြဲလမ္းမွုေတြေၾကာင္႔ ဗိမၼိသာရမင္း စတင္အေကာင္အထည္ ေဖၚေတာ႔တာပဲ၊ (ဥပါဒါန္ ပစၥယာ ကမၼဘ၀ ျဖစ္ပါတယ္)၊ ဉာဏ္ေကာင္းတ႔ဲ ဗိမိၼသာရ မင္းဟာ အေတာ္ဆုံး၊ အေကာင္းဆံုး ႐ုပ္ေသးဆရာရွာၿပီး ႐ုပ္ေသးပညာကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ျဖစ္ေအာင္သင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ တစ္လေလာက္ တပည့္ေတြနဲ႔ ဇာတ္တိုက္ရပါတယ္။ ဘုရင္လိုမဆက္ဆံဖို႔၊ သူငယ္ခ်င္းေျပာေျပာ ေျပာဖို႔ေလ႔ က်င္႔ရပါတယ္။ တစ္သက္လုံးေမာ္မၾကည့္ရဲတ႔ဲ ကိုယ္႔ရဲ႕ မင္းမွုထမ္းေတြ၊ ကိုယ္႔ကို ဘုရားထူးလာသူေတြကို တန္းတူေျပာခံရေအာင္ ဥပါဒါနကၡႏၶာကလုပ္ေနတာ မင္းႀကီးသတိမထားမိပါဘူး။ တဏွာကေပးလိုက္တ႔ဲ သတိၱေတြန႔ဲ ဗိမိၼသာရမင္း ေ၀သာလီကို သြားပါၿပီ။

အလြန္ေခ်ာေမာခံ႔ညားတ႔ဲ မင္းႀကီးဟာ ႐ုပ္ေသးဆရာ အဖိုး ႀကီး အျဖစ္႐ုပ္ဖ်က္ဟန္ေဆာင္ပီး ရန္သူ႔ နယ္ေျမထဲ ကိုစြန္႔စြန္႔စားစား သြားပါတယ္။ နယ္စြန္မွတစ္ဆင္႔ တစ္ျဖည္းျဖည္း ပါလီ တို႔ရဲ႕စံအိမ္ေတာ္န႔ဲ နီးသထက္နီးေအာင္ လာခ့ဲပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ပါလီ တို႔ေနရာန႔ဲ မနီးမေ၀းမွာ ႐ုပ္ေသးကပါတယ္။ ပါလီ တို႔အဖြဲ႕လည္း ႐ုပ္ေသးလာ ၾကည့္ပါတယ္။ ပါလီက႐ုပ္ေသးဆရာကို အကဲခပ္ၾကည့္ပါတယ္။ ႐ုပ္ေသးဆရာ ဗိမၼိသာရ မင္းကလည္း ပါလီ အေခ်ာအလွ ကိုျမင္ေတာ႔ မ်က္ႏွာမလႊဲႏိူင္ ပဲ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ႏွစ္ဦးသား မ်က္လံုးခ်င္းဆံုေတာ႔ ရင္ခုန္မိၾကပီ။ ပါလီက ႐ုပ္ေသးဆရာဟာ အသက္သိပ္ မႀကီးေသးတာ ကိုသတိထားမိတယ္။ ဗိမၼိသာရမင္းမ်ား ျဖစ္ေနမလား လို႔လည္း သံသယ ၀င္မိတယ္။ ဒါန႔ဲ နန္းေတာ္ထဲကိုလာ ကဖို႔ေျပာေတာ႔ ဘုရင္ျဖစ္တဲ႔ ဗိမိၼသာရမင္းဟာ ပါလီ ကိုစကားေျပာရာမွာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး န႔ဲ ေျပာေနေပမ႔ဲ ေခါင္းမက်ိဳး၊ ဇက္မက်ိဳးပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါကို ပါလီက သိတယ္။ ေနာက္ဆံုး ပါလီက တာ၀န္ယူပါ တယ္ ဆိုလို႔ နန္းေတာ္ထဲကို ၀င္ကဖို႔ သေဘာတူလိုက္တယ္။ နဂိုထဲက သြားခ်င္တာကို မူေနရတာပါ။ နန္းေတာ္ထဲမွာ ကေတာ႔ ေ႐ွ႕တန္းက မင္းစင္မွာၾကည့္ေနတဲ့ မဟာနာမ္ မင္းႀကီး၊ အာနႏၵ မင္းသားနဲ႔ အဘယရာဇာ တို႔ဟာ ႐ုပ္ေသးဆရာကိုျမင္ေတာ႔ ႐ုတ္တရက္ သန္လ်က္ဆြဲ၊ ဓားဆြဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ႐ုပ္ေသးဆရာကို ဗိမၼိသာရမင္းကိုျမင္ဖူးလား လို႔ေမးတယ္။ ႐ုပ္ေသးဆရာက အျပင္မွာ မျမင္ဖူးပါဘူး၊ နာမည္ေတာ႔ၾကားဖူး တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ (မွန္ထဲမွာပဲ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ျမင္ႏိုင္တာ၊ အျပင္မွာ ဘယ္လိုလုပ္ပီး ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ျမင္မလဲ? ဗိမၼိသာရမင္း ေျပာတာမွန္တာေပါ႔၊ မုသာ၀ါဒါ မေျမာက္ပါဘူး။) ဒီေတာ႔ မဟာနာမ္ မင္းႀကီးကသင္ဟာ ဗိမိၼသာ ရမင္းန႔ဲ အလြန္တူေၾကာင္းေျပာေတာ႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အ႐ိုအေသေပးပါတယ္။ ဘုရင္ခ်င္းတူတူမွာ ဥပါဒါနကၡႏၶာ ေၾကာင္႔ေအာက္က်ခံၿပီး ဆက္ဆံရတာပါ။

အဲဒီည မွာကတ့ဲ ႐ုပ္ေသးဇာတ္ကလည္း အသက္ငယ္ ငယ္ မိန္းကေလးန႔ဲ အသက္ႀကီးႀကီး အဖိုးႀကီးဇာတ္လမ္း ျဖစ္ေနေတာ႔ ပါလီ ကိုႀကံစည္ေနတ႔ဲ အဘယရာဇာ အတြက္ အႀကိဳက္ေတြ႕ေနပါတယ္။ သူသာ ပါလီ ကိုယူႏိူင္ရင္၊ သူက ေ၀သာလီ စစ္တပ္ရဲ႕အႀကီးဆုးံ ရာထူးမို႔ လို႔ ေ၀သာလီ သူရဲေကာင္း စစ္သည္ေတြအၾကား ပါလီေၾကာင္႔ အခ်င္းခ်င္း ခိုက္ရန္ျဖစ္မွု၊ တိုက္ခိုက္မွု၊ သတ္ျဖတ္မွုေတြ ကိုရပ္တန္႔ႏိူင္မယ္လို႔ ယူဆေနပါတယ္။ ႐ုပ္ေသးပြဲၿပီးေတာ႔ ႐ုပ္ေသးဆရာဟာ ေမာပန္းႏြမ္း နယ္ေနပါတယ္။ တစ္သက္လံုးတစ္ခါမွ ပင္ပင္ပန္းပန္း မလုပ္ဖူးေတာ႔ လက္ပန္းက်တာေပါ႔၊ ဒါေၾကာင္႔ ႐ုပ္ေသး ႐ံုထဲ ၀င္ပီး အသာေလး မိွန္းေန၊နားေန ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သံသယ ျဖစ္ေနတ႔ဲ ပါလီဟာ ျဖဳန္းဆို႐ုပ္ေသး႐ုံထဲ ၀င္လာၿပီး ႐ုပ္ေသးဆရာ ဗိမိၼသာရ မင္း နားလာၿပီး တပ္ထားတ႔ဲ မုတ္ဆိတ္တု၊ ႏွုတ္ခမ္းေမြးတု ေတြကို ဆြဲျဖဳတ္ လိုက္ပါတယ္။ နဂို႐ုပ္ ေပၚလာတဲ႔ ဗိမၼိသာရ မင္းကိုသင္ဘယ္သူလဲ? ဘာေၾကာင္႔ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ? စသျဖင္႔ေမးပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဗိမၼိသာရမင္းက ပါလီအလွကိုျမင္ခ်င္လြန္း၊ ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ လုပ္ရတာျဖစ္ ေၾကာင္းန႔ဲ သူဟာရာဇၿဂိဳလ္ျပည့္႐ွင္ ဗိမိၼသာရမင္း ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာလိုက္တ႔ဲ အခါမွာေတာ႔ မင္းခ်င္းေတြကို ေအာ္လိုက္မယ္လို႔ ခုနက ေျပာခဲ႔တ႔ဲ ပါလီ... ေအာ္ဖို႔လည္းေမ႔၊ ျပန္သြားဖို႔ လည္းေမ႔ၿပီး၊ ႏွလုံးသားထဲက တမ္းတခ႔ဲရတ႔ဲ ခ်စ္သူရဲ႕ရင္ခြင္ေအာက္၊ အသက္ေပ်ာက္သူလို ျဖစ္ခဲ႔ရပါေပါ႔လား။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေ၀သာလီမွာ ပါလီနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ပြဲေတြန႔ဲ ေသြးေခ်ာင္းစီးပြဲေတြ ျဖစ္ေနပါပီ။ စစ္သည္ေတြဟာ ဘယ္လိုမွ အမိန္႔ေပးလို႔မရေအာင္ စည္းလုံးမုွ ေတြပ်က္ျပားေနပါတယ္။

ဒီအခါမွာ စိရံေဒ၀၊ သုဒိတ စတ႔ ဲ စစ္အႀကီးအကဲ ေတြက ေ၀သာလီ မပ်က္စီးဖို႔ နည္းလမ္းတစ္ခုေတာ႔ ႐ွာရေတာ႔မယ္ လို႔စဥ္းစားပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔အေရးေပၚ လႊတ္ေတာ္ ေခၚယူရေတာ႔တယ္။ ပါလီေရ… ဒီအခ်ိန္မွာခံစားရမ႔ဲ သင္႔ဖခင္ မဟာနာမ္ မင္းႀကီးရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကၽြန္မ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါရဲ႕။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ေ၀သာလီရဲ႕အေျခခံ ဥပေဒ စာအုပ္ျဖစ္တ႔ဲ ပေ၀ဏီေပါတၳက စာအုပ္၊ စာပိုက္ ၁၈ မွာ......“ေ၀သာလီႏိူင္ငံ၏ စီးပြါးေရး၊ ႏိူင္ငံေရး၊အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္းကို လုပ္ေဆာင္သူသည္ ေယာက်ာၤးတစ္ဦးျဖစ္ပါက သတ္ေစ၊ မိန္းမ တစ္ဦးျဖစ္ပါက ႏိူင္ငံပိုင္ ျပည့္တန္ဆာ အျဖစ္ ေၾကျငာေစ၊ ထိုမိန္းမအား တစ္ေန႔ကို ေယာက်ာၤး ၃ ေယာက္မွ ၅ ေယာက္ထိ အခေၾကးေငြ ေပး၍ ေပ်ာ္ပါးႏိူင္ ၏… လို႔ ပါ႐ိွပါတယ္။ ခ်စ္တ႔ ဲ သမီးန႔ဲ ႏိုင္ငံန႔ဲ လဲရေတာ႔မယ္ေနာ္။ အဲဒီ လႊတ္ေတာ္မွာေလ တက္ေရာက္လာတ့ဲ (၇၇၇၇) ေယာက္ေသာ စစ္သည္၊ ဗိုလ္ေခ်၊ ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ... အမၺပါလီကို ထုတ္ေပးပါ။ အမၺပါလီ ကိုျမင္ခ်င္တယ္။ အမၺပါလီကိုစြန္႔မလား၊ ေ၀သာလီ ကိုစြန္႔မလား ဆိုတ႔ဲ တစ္ခဲနက္ အသံနက္ေတြန႔ဲ သင္႔ဖခင္ ကို တုန္လုွပ္ေစခ႔ၿဲပီ...။ တိုင္းျပည္ ေကာင္းစားေရးကို တကယ္လိုလားတ႔၊ဲ ျပည္သူေတြကိုခ်စ္တ႔ဲ သင္႔ဖခင္ဟာ ေလ သမီးေတာ္ အမၺပါလီကို ႏိူင္ငံပိုင္ ျပည့္တန္ဆာအျဖစ္ ေၾကျငာခ႔ဲရၿပီ။ အဲဒီမွာပဲ သင္႔ဖခင္ ရင္ကြဲနာက်လို႔ ေသြးအန္ ေသဆုံးခဲ႔ရၿပီ... အမၺပါလီ။

ကၽြန္မ တကယ္ကို ခံစားရပါတယ္... အမၺပါလီရယ္။ (ဒီအခ်ိန္က စၿပီး သင္႔ရဲ႕ႏုစဥ္ ဘ၀ကအရိယာ ပုဂိၢဳလ္ ကိုေစာ္ကားခ႔ဲတဲ႔ ကံဟာ အက်ိဳးေပးေတာ႔တာပဲ။) ေ၀သာလီ ရဲ႕တစ္ေနရာမွာ ခ်စ္ရသူန႔ဲ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေနလို႔မွ မၾကာေသး၊ အစ္ကိုေတာ္အာနႏၵ မင္းသားထံမွ ႏိူင္ငံပိုင္ ျပည့္တန္ဆာ အျဖစ္ေက်ညာေၾကာင္းစာ ရခ႔ဲၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ခ်စ္သူ ဗိမၼိသာရမင္းက ရာဇျဂိဳလ္ ျပန္ၿပီး ပါလီ႔ကို မိဖုရားေျမွာက္ဖို႔ မင္းေျမာက္တန္ဆာငါးပါး ျပန္ယူေနခိ်န္ပါ။ ပါလီ ဘာလုပ္ရမလဲ? ဗိမၼိသာရမင္း ေနာက္လိုက္သြားရင္ ေ၀သာလီက ရာဇျဂိဳလ္ကို စစ္ဆင္ၿပီး တိုက္ေတာ႔မယ္။ မလိုက္ပဲ ဒီမွာေနခ႔ဲရင္လဲ ဗိမိၼသာရမင္းက ရန္ဖက္မင္းပီပီ၊ ခုဆို ခ်စ္သူကိုဆြဲလို႔ စစ္ပြဲ ႏႊဲၿပီးတိုက္လိမ္႕မယ္။ ႏွစ္ခ်က္လံုးဟာ ေ၀သာလီ အထိနာမ႔ဲ နည္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေနာက္ဆုံး ေ၀သာလီ ေကာင္းစားဖို႔ ပါလီ မိန္းမမာယာသုံးၿပီး ခ်စ္သူစိတ္နာေအာင္ လုပ္ရပါေတာ႔တယ္။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြန႔ဲ ျပန္ေရာက္လာတ့ဲ ခ်စ္သူ၊ ဘုရင္႔ မင္းေျမာက္တန္ဆာတို႔နဲ႔ အလြန္က်က္သေရ ႐ိွတ႔၊ဲ ေခ်ာေမာလွတ႔ဲ ခ်စ္သူ၊ ပါလီ အသက္တမွ်ခ်စ္ရတ႔ဲ ခ်စ္သူကို ပါလီ မေျပာခ်င္ဆုံးစကားေတြကို မူယာမာယာသုံးပီး ရင္ႏွစ္မႊာကြဲကာ ခ်စ္သူမုန္းေအာင္ ပါလီ ေျပာေနရၿပီ။ မယုံၾကည္ႏိုင္တ့ဲ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ အမုန္းႀကီးမုန္းသြားတ႔၊ဲ စိတ္နာသြားၿပီး ထြက္ခြါသြားတ႔ဲခ်စ္သူကို ၾကည့္ရင္း ပါလီလဲက် က်န္ရစ္ခ႔ဲပါၿပီ။

တခါ ပါလီ႔ရဲ႕ေလးစားအားကိုးစရာ အစ္ကိုေတာ္ အာနႏၵ မင္းသားကလည္း သူန႔ဲပါလီဟာ ေမာင္ႏွမရင္းေတြ မဟုတ္ေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ပါလီဟာစံအိမ္ေတာ္မွာ ေနခြင္႔မ႐ွိေတာ႔ေၾကာင္း၊ ပါလီ အတြက္သက္သက္ အိမ္တစ္ ေဆာင္ ေနဖို႔ေပးေၾကာင္းန႔ဲ သူကေတာ႔ အေ၀းကို ထြက္သြားေတာ႔မွာ ျဖစ္ေၾကာင္းေတြကို ေျပာပါတယ္။ အားကိုးစရာ မက်န္ေတာ႔တ႔ဲ ပါလီဟာ အစ္ကိုေတာ္ အာနႏၵ မင္းသား ဘယ္သြားမလဲ ဆိုတာသိခ်င္ခဲ႔တယ္။ သင္႔အစ္ကိုေတာ္က သင္႔ကို သူဘယ္သြားမလဲဆိုတာ ကိုမေျပာႏိုင္ခ႔ဲေပမ႔ ဲ ဘယ္သူ႔ဆီ သြားမလဲ ဆိုတာေတာ႔ ေျပာျပခဲ႔ပါတယ္။ အာနႏၵ မင္းသားက.. ငါ စစ္တိုက္ထြက္စဥ္အခါက စစ္ေျမျပင္တစ္ေနရာမွာ ေဂါတမ ဆိုတဲ႔ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးကို ေတြ႕ရဖူးတယ္။ သူ႔ ကိုငါက ျမွားန႔ဲခ်ိန္လိုက္တာကို မေ႐ွာင္ပဲ ငါ႔ကိုၾကည့္ပီး “ေလာကမွာအ ရာရာ တိုင္းကို လက္နက္နဲ႔ေျဖရွင္းလို႔မရဘူး၊ ခ်စ္သား” လို႔ေျပာတယ္၊ ငါ႔ဘ၀ မွာ ေဂါတမ မ်က္လုံးေလာက္ ဂ႐ုဏာျပည့္တ႔ဲ မ်က္လုံးမိ်ဳးမေတြ႕ဖူးဘူး၊ သူ႔ရဲ႕အၾကည့္ေၾကာင္႔ ငါ႔လက္ထဲက ျမွားဟာလြတ္က်သြားတယ္။ အခု ငါသူ႔ဆီသြားမယ္” လို႔ေျပာသြားပါတယ္။ ပါလီ႔မွာ အားကိုးစရာ ဖခင္လဲ ေသဆုံးခ႔ဲၿပီ။ ခ်စ္ရတ႔ဲ ခ်စ္သူက လည္း စိတ္နာလို႔ ပစ္ကာထားခ႔ဲၿပီ။ ေနာက္ဆုံး အစ္ကိုေတာ္ကလည္း အေ၀းကို ထြက္သြားခ႔ဲၿပီ။ ပါလီ ဘယ္သူ႔ကို အားကိုးၿပီး ေနရေတာ႔မွာလဲ?...အိုပါလီ စိတ္ဓါတ္မက်ပါဘူး၊ ပါလီရင္မွာ ခ်စ္သူရဲ႕ေသြး၊ ကေလးေလးတစ္ ေယာက္ က်န္ေသးတာပဲ။ သားေလးျဖစ္ပါေစလို႔ပါလီ ဆုေတာင္းပါတယ္။ ရင္ထဲက သားကိုအားျပဳၿပီး ပါလီ အသက္ဆက္ရွင္မယ္ေနာ္။ သား ကိုယ္၀န္ေဆာင္စဥ္ ဆယ္လလံုးမွာ သားေလးျဖစ္ေစဖို႔ ေန႔ေရာညပါ ဆုေတာင္းေနရပါတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ႔ ျပည့္တန္ဆာက ေမြးလို႔သားျဖစ္ရင္ ျပစ္ရမယ္။ သမီးျဖစ္ရင္ ျပည့္တန္ဆာ ရာထူးဆက္ခံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ပါလီဟာ သူ႔လိုအျဖစ္မ်ိဳး မႀကံဳေအာင္ သားဆုေတာင္းတာပါ။
သူဆုေတာင္းတ႔ဲအတိုင္းပဲ ပါလီ သားေလးကိုေမြးခ႔ဲပါတယ္။ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည့္႐ွင္ ဗိမိၼသာရမင္းရဲ႕သား အဇာတသတ္ မင္းသားကိုသာ လူသိမ်ားၾကတာပါ။ ပါလီန႔ဲရတ့ဲသား ၀ိမလေကာ႑ည ရဟႏၱာကိုေတာ႔ သိသူနည္းပါတယ္။ ပါလီ ဟာသူ႔ရဲ႕ လသားအ႐ြယ္ သားေလးကို ခ်စ္မ၀၊ ၾကည့္မ၀ ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ အစ္ကို ေတာ္ အာနႏၵ (ရဟႏၲာျဖစ္သြားၿပီ) ေရာက္လာပါတယ္။ ပါလီ စိတ္ထဲမွာ အစ္ကိုက သူတို႔န႔ဲ အတူေနဖို႔ ျပန္လာတယ္လို႔ ထင္ေနရွာတယ္။ အားရ ၀မ္းသာန႔ဲ သားကိုျပကာ ေပ်ာ္ေန႐ွာတ႔ဲ ပါလီေရ... သင္႔ရဲ႕ေပ်ာ္႐ႊင္ ျခင္းေတြ မၾကာလိုက္ဖူးေနာ္.. ခ်စ္မ၀တဲ႔ လသားေလး ရဟႏၲာ အစ္ကို ေနာက္ပါသြားခဲ႔ရျပန္ပီ။ အ႐ူးတစ္ပိုင္း ျဖစ္ကာ က်န္ခ႔ဲ တ့ဲပါလီ၊ ေယာက်ာၤးတကာနဲ႕ ေပ်ာ္ပါးေနရေပမ႔ဲ ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ႏိူင္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ၆ ႏွစ္၊ ခုႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္ၾကာတ႔ဲ အခ်ိန္ ေတာထဲမွာ ရဟႏၱာ ေတြၾကားက ၀ိမလေကာ႑ည ေလးကိုရင္ဘ၀ ေရာက္လာပါတယ္။ သူမ်ား ကိုရင္ေတြမွာ အခ်ိန္တန္လာေတြ႕တ့ဲ အေဖ၊ အေမ၊ ေတြ႐ိွခ႔ဲ ေပမ႔ဲ သူ႔ခမ်ာ ဘယ္သူမွ လာမေတြ႕ၾကေတာ႔ ဦးႀကီးေတာ္ ကိုေမး႐ွာပါတယ္။ သားရဲ႕အေဖဟာ ဘယ္သူလဲ? သားရဲ႕အေမက ဘယ္သူလဲ? သားဆီဘာလို႔ မလာၾကတာလဲ? စသျဖင္႔ေပါ႔။ ဒီအခါ ဦးႀကီးေတာ္က အဲဒါေတြ မေမးန႔၊ဲ သိစရာ မလိုဘူး၊ ကိုရင္ဆိုတာ တရားအားထုတ္ဖို႔ အဓိကပဲ လို႔ဆိုၿပီး အျပတ္ေျပာဆိုလို႔ သူ႔ခမ်ာ ေနာက္ထပ္မ ေမးရဲရွာပါဘူး။

တစ္ေန႔ ေ၀သာလီရဲ႕ ဆြမ္းေလာင္းပြဲမွာ ၀ိမလေကာ႑ညေလး ဆြမ္းခံၾကြပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆြမ္းေလာင္းေနတ့ဲ ပါလီဟာ ကိုရင္ေလးကို ေတြ႕တာန႔ဲ သားမ်ားလားဆိုပီး သံသယျဖစ္ပါတယ္။ ကိုရင္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာ၊ မ်က္လုံး၊ မ်က္ခုံး အားလုံးဟာ ပါလီန႔ဲ ဗိမိၼသာရ မင္းတို႔န႔ဲတူပါတယ္။ ကိုရင္ေလးကို အေဖဘယ္သူလဲ?ဲ အေမဘယ္သူလဲ? ဘယ္ေက်ာင္းကလဲ?... စသျဖင္႔ ေမးခြန္းေတြစံုေအာင္ ပါလီေမးမိတယ္။ ကိုရင္ေလးက သူကိုယ္တိုင္ မသိတာကိုအေမးခံရေတာ႔ စိတ္တို႐ွာတယ္။ ဒကာမႀကီး၊ သိပ္စကားမ်ားတာပဲ၊ ဆြမ္းေလာင္းမွာျဖင္႔ ေလာင္းပါ လို႔ေျပာပါေတာ႔တယ္။ တျဖည္းျဖည္း ကိုရင္ေလးန႔ဲ ပါလီ မ်က္မွန္းတန္း လာပါတယ္။ ပါလီက ကိုရင္ေလးကို ဒကာမႀကီး လို႔မေခၚပါန႔၊ဲ အေမ လို႔ေခၚပါလားကြယ္၊ အေမ႔မွာကိုရင္႔ အ႐ြယ္ သားေလးတစ္ ေယာက္ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမ႔ဲ ခုခ်ိန္မွာ အဲဒီသားဟာ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိႏိူင္လို႔ပါ..လို႔ေျပာ႐ွာတယ္။ ဒါေပမ႔ဲ ကိုရင္ေလးက.. မေခၚနိူင္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒကာမႀကီးဟာ ဒကာမႀကီးေပါ႔.. လို႔ခပ္တင္းတင္းပဲ တံု႔ျပန္တယ္။ ဒီလိုန႔ဲ ႏွစ္ေတြၾကာလာ ေတာ႔ တစ္ေန႔မွာ ပါလီက ၀ိမလေကာ႑ည မေထရ္ကိုအိမ္မွာ ဆြမ္းစားဖိတ္ပါတယ္။ သူ႔ စိတ္ထဲမွာ ဒီမေထရ္ေလးဟာ မ႐ွိဆင္းရဲလို႔ ရဟန္းျပဳတယ္လို႔ ပုထုစဥ္ေတြးေတြးပါတယ္။ သားလိုလဲ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ေနေတာ႔ သပိတ္ထဲကို ဆြမ္းအစား ရတနာေတြ ေလာင္းပါတယ္။ ဒီရတနာေတြထဲက တစ္လံုးေလာက္ ေရာင္းလိုက္ရင္ေတာင္ တစ္သက္လံုး စားလို႔မကုန္ေၾကာင္း၊ ဒီလို သပိတ္တစ္လံုးနဲ႔ လိုက္ေတာင္း ေနစရာ မလို ေတာ႔ေၾကာင္းေျပာေတာ႔ အရိယာ (ရဟႏာၱ)ျဖစ္သြားပီ ျဖစ္တ႔ဲ ၀ိမလေကာ႑ညမေထရ္ဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ရတနာ ေတြကို ျပန္သြန္ထုတ္ပါတယ္။ ဓါတ္ခံျခင္းကြာသလို၊ အျမင္ခ်င္း လည္းဘယ္တူပါေတာ႔မလဲ။ ၿပီးေတာ႔ ပါလီ ကိုၾကည့္ပီးေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ဆရာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သဒၵါ၊ သီလ၊ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸ၊ သုတ၊ စာဂ၊ ပညာ ဆိုတာကို ရတနာ အစစ္လို႔ေျပာတယ္။ ခုေတြ႕ေနတ႔ဲ ရတနာေတြက အဆိပ္ေတြသာ ျဖစ္တယ္လို႔ေျပာပါတယ္။
လက္မခံျငင္းဆန္ၿပီး ျပန္ၾကြသြားပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ဦးႀကီးေတာ္ အာနႏၵက ၀ိမလေကာ႑ညကို ေခၚၿပီး တာ၀န္ေပးပါတယ္။ ခ်စ္သား.. မင္း ငါ႔ကို အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္တိုင္တိုင္ ေမးခဲ႔တ႔ဲ မင္းအေဖ ဘယ္သူလ?ဲ မင္းအေမ ဘယ္သူလ?ဲ ဘယ္တိုင္းျပည္မွာေမြးလ?ဲ ဆိုတ႔ ဲ ေမးခြန္းေတြကို ငါေျဖမယ္။ မင္းဟာ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည့္႐ွင္ ဗိမိၼသာ ရမင္းန႔ဲ ငါ႔ႏွမ အမၺပါလီ တို႔ရဲ႕သားပဲလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အရင္တုန္းက သူအလြန္တစ္ရာ သိခ်င္လွတ႔ဲ ေမးခြန္းကို အခု သူသိရၿပီ။ ဒါေပမ႔ဲ အရိယာျဖစ္သြားၿပီျဖစ္တ့ဲ ၀ိမလေကာ႑ညဟာ မတုန္လုွပ္ေတာ႔ပါဘူး၊ အတိတ္က ျဖစ္ခ႔ဲၿပီးေသာ ဓမၼာ႐ုံ ဥပါဒါနကၡႏၶာ တို႔ကို မျပန္ေတာ႔၊ အနာဂတ္မွာ မျဖစ္ေသးတ႔ဲ ဓမၼာ႐ုံ ဥပါဒါ နကၡႏၶာ တို႔ကိုလည္း မေတာင္႔တေတာ႔၊ သူ႔စိတ္ေတြဟာ ဘာအတြက္နဲမွ် မလုွပ္ရွားေတာ႔။ ဦးႀကီးေတာ္က ဆက္ၿပီး.. အမၺပါလီကို ဒီေန႔ေက်ာင္းေရာက္ေအာင္ ေခၚခ႔ဲရမယ္။ သူမပါပဲနဲ႔ ျပန္မလာခ႔ဲန႔ဲလို႔ မွာပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ၀ိမလေကာ႑ညဟာ အမၺပါလီရဲ႕ အိမ္ရွိရာကို အသြား, လမ္းမွာ အမၺပါလီ န႔ဲေတြ႕ပါတယ္။ ၀ိမလ ေကာ႑ညက ပါလီ႔ကို အေမ လို႔ေခၚလိုက္တယ္။ သူ အလြန္ၾကားခ်င္တ႔ဲ စကားတစ္ခြန္းကို ၀ိမလေကာ႑ည ဆီက ၾကားလိုက္ရေတာ႔ နဂိုကမွ ၀ိမလေကာ႑ညကို သားထင္ပီးခ်စ္တ႔ဲ ပါလီဟာ အရမ္းကို ေပ်ာ္ေတာ႔တာ ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ တစ္ခါတည္း သားကို အိမ္ကို ဆြမ္းစားပင္႔သြားေတာ႔တာပဲ။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ၀ိမလေကာ႑ညက အေမ႔ကို သားစကားေျပာစရာ ႐ွိတယ္လို႔ စေျပာတယ္။ ဒီေတာ႔ ပါလီက သားကိုလည္း အေမ ေျပာစရာ႐ွိတယ္။ ဘယ္သူ စ ေျပာမလဲလို႔ သားက ေမးေတာ႔… အို…လူသူ မနီး အေ၀းႀကီးမွာေနတ႔ဲ သားက လူ႔ေလာက အေၾကာင္းဘာသိ လို႔ စေျပာမွာလဲ။ အေမ ဘဲစေျပာမယ္.. ဆိုပီး သားျဖစ္သူကို လူထြက္ဖို႔ ကစပီး လူ႔ဘ၀၊ ကာမဂုဏ္ စည္းစိမ္ ေတြခံစားဖို႔ အားရပါးရ ေျပာေတာ႔တာပဲ။ ၀ိမလေကာ႑ည ေျပာဖို႔ အခြင္႔ကိုမရပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ႔ သတိေပးတ႔ဲ အေနန႔ဲ အေမ..အေမ႔ကို တရားေဟာဖို႔ သားလာခ႔ဲတာပါလို႔.. ၀င္ေျပာ႐ွာတယ္။ ပါလီဟာ သားစကားကိုၾကားေတာ႔ အားရပါးရ ရီေတာ႔တာပဲ။ “သားရယ္..သားလို အသက္(၂၀)အ႐ြယ္ ရဟန္းေပါက္စ ေလးမေျပာနဲ႔ဲ စ်ာန္ အဘိဉာဥ္ရလို႔ ေကာင္းကင္မွာပ်ံ ႏိူင္တ႔ဲ ရဟန္းႀကီးေတြ (ပုထုစဥ္ ရဟန္း) လူတကာကို မာယာနဲ႕ လွည့္စားေနတ႔ဲ အမၺပါလီကို ေခ်ခၽြတ္မယ္ဆိုၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေန ၾကြလာတယ္။ အမၺပါလီကို ျမင္ၿပီးတ႔ဲ ခဏမွာေတာ႔ အမၺပါလီန႔ဲ မေနရရင္ ေသရမွာပါဆိုၿပီး ေနာက္ဆုံး အေမန႔ဲအိပ္ စ်ာန္ေလွ်ာၿပီး ေျမျပင္ကေန ျပန္သြားၾကတယ္။ ဒီေတာ႔ သားရယ္.. အေမေျပာတာ ကိုပဲနားေထာင္။” အမၺပါလီရဲ႕သ႑န္မွာ ေရွ႕ကထိုင္ေနတ႔ဲ သားရဟန္းကို ၾကည့္ၿပီး အေတြးထဲမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ပုံေဖၚတ႔ဲ ဓမၼာ႐ုံ ဥပါဒါနကၡႏၶာေတြ ဆက္တိုက္ ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။ ပါလီက ၀ိမလေကာ႑ညကို သပိတ္မဲႀကီး ကို အရင္ဆံုးဖယ္မယ္။ ကိုယ္စားခ်င္တ႔ဲ အရသာ မစားရပဲ သူမ်ားေပးတာသာ စားရတ႔ဲ အျဖစ္ကေန အေကာင္း ဆုံး အစားအစာေတြကို ေ႐ြးစားမယ္။ ၀ိမလ ေကာ႑ညက ေနာက္ေကာ? ပါလီက ၿပီးရင္ အေရာင္မႊဲမႊဲ သကၤန္းႀကီးကို ပစ္ပီး အေကာင္းဆံုး အ၀တ္အစား ေတြဆင္မယ္။ ေနာက္ေကာ? ၿပီးရင္ ဆံပင္ေတြန႔ဲလွ ေအာင္ျပင္ၿပီး အေတာ္ဆုံး ပန္းခ်ီဆရာေခၚပီး ပန္းခ်ီဆြဲ မယ္။ ေနာက္ေကာ? ပန္းခ်ီကားကို တစ္ရာ႔တစ္ပါးေသာ မင္းသမီးေတြကို ပို႔ၿပီး အေခ်ာဆံုး မင္းသမီးကိုေ႐ြးၿပီး လက္ဆက္ေစမယ္။ ေနာက္ေကာ? အေမရယ္၊ သားရယ္၊ ေခၽြးမရယ္ ျမင္း႐ွစ္ေကာင္ ရထားႀကီး န႔ဲၿမိဳ႕ကို ပတ္မယ္။ ေနာက္ေကာ? ၿပီးရင္ ဥယ်ာဥ္ထဲ၀င္ပီး ေဖ်ာ္ရည္ ေသာက္မယ္၊ အဆို၊ အက၊ အတီး၊ အမုွတ္ေတြ နားေထာင္မယ္။ ေနာက္ေကာ? ဒါန႔ဲ မိုးခ်ဳပ္ေတာ႔ အိမ္ျပန္မယ္၊ အိပ္မယ္။ ေနာက္ေကာ? မနက္က်တစ္ခါ ၿမိဳ႕ကိုပတ္မယ္။ ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္မယ္၊ နားေထာင္မယ္ အိမ္ျပန္မယ္၊ အိပ္မယ္။ ေနာက္ေကာ? ၿမိဳ႕ကိုပတ္ မယ္။ ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္မယ္၊ နားေထာင္မယ္။ အိမ္ျပန္မယ္၊ အိပ္မယ္။ ေနာက္ေကာ? အုိ..ေနာက္က်ေတာ႔ သားတို႔က ကေလးေလး တစ္ေယာက္ေမြးေပါ႔။ အဲဒီ အေမ႔ေျမးေလးကို သားတုန္းကမထိန္းလိုက္ရတာ ကို အတိုးခ်ျပီး အေမ ထိန္းမယ္။ တဏွာက အမၺပါလီကို အေကာင္းေတြခ်ည္း ဆက္ေပးေနပါတယ္။ ေနာက္ ေကာ? ကေလး တစ္ေယာက္ကေန ႏွစ္ေယာက္... ေနာက္ေကာ? ႏွစ္ေယာက္ကေန သံုးေယာက္... ေနာက္ေကာ? သံုးေယာက္ကေန ေလးေယာက္... ေနာက္ေကာ? ေနာက္ေတာ႔ အေမလဲ အသက္ႀကီးလာေတာ႔ သိပ္ပီး မသြားႏိူင္ေတာ႔ဘူးေပါ႔.. (ေလသံ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေပ်ာ႔က်လာပါတယ္) ေနာက္ေကာ? အေမလဲ အိပ္ရာထဲလဲပီး ေ၀ဒနာ ခံရရင္ခံရမွာေပါ႔။ ေနာက္ေကာ? ေနာက္ေတာ႔ အေမလဲ သဘာ၀အတိုင္း ေသရမွာေပါ႔ သားရယ္။ ေနာက္ေကာ?...(အသံမထြက္) ေနာက္ေကာ? အေမေသပီးတ႔ဲ ေနာက္ေကာလို႔ သားေမးေန တယ္ေလ.. (အသံမထြက္) ပါလီ မေျဖႏိူင္ေတာ႔ပါ။ ပါလီ ေသပီးေနာက္ဘာေတြ ျဖစ္မလဲ ပါလီ မသိေတာ႔ပါ။ အဲဒီခ်ိန္မွာပဲ သားရဟန္းက ဆတ္ကနဲ ပါလီ႔ လက္ကိုဆြဲလို႔ ဂဒါ၀ုန္ေတာသို႔ ထြက္ခ႔ၿဲပီပဲ။


ေက်ာင္းေရာက္တာန႔ဲ အစ္ကိုေတာ္က တစ္ခါတည္းဆံခ်လို႔ ေထရီမ အျဖစ္ကို ေရာက္ခ႔ဲပါတယ္။ ၀ိမလ ေကာ႑ည မေထရ္ဟာ မိခင္ျဖစ္သူ အမၺပါလီကို တရားေဟာပါၿပီ။ ဟိုးအရင္ အတိတ္က ျဖစ္ခ႔ဲတ့ဲ အေၾကာင္းအရာအားလုံးကို မေၾကာင္႔ၾကဖို႔၊ မျဖစ္ေသးတ႔ဲ အနာဂတ္ကိုလည္း မေတာင္႔တဖို႔၊ အဆက္မျပတ္ ျဖစ္ပ်က္ေနတ႔ဲ ဥပါဒါနကၡႏၶာ တို႔ကို သတိန႔ဲ ေစာင္႔ၾကည့္ဖို႔စတ႔ဲ တရားအဆုံးမွာ အမၺပါလီ ေထရီမ ရဟႏၲာ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ခဲ႔ပါၿပီ။ ေ၀သာလီ န႔ဲ ရာဇၿဂိဳလ္ ၾကားတစ္ေနရာမွာ အမၺပါလီ ေထရီမ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရားေဟာ
ေနပါတယ္။ စစ္ခင္းေနတ႔ဲ ႏွစ္ႏိူင္ငံၾကားမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရားေဟာေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျမာက္မ်ားလွစြာ ေသာ ပရိသတ္ေတြၾကားမွာ တစ္ခ်ိန္က အသက္တမွ် ခ်စ္ခ႔ဲဘူးတ႔ဲ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည့္ရွင္ ဗိမိၼသာရ မင္းလည္းရိွေန ပါတယ္။ ေသာတာပန္သာ ျဖစ္ေသးတ႔ဲ ဗိမိၼသာရ မင္းဟာ အမၺပါလီရဲ႕ တရားပြဲမွာ စိတ္လွုပ္႐ွားေနပါတယ္။ သူ႔ ကို ျမင္ရင္ မွတ္မိေအာင္ ေရွ႕ဖက္မွာ ေနရာယူထားပါတယ္။ အမၺပါလီ ေထရီဟာ တည္ၿငိမ္စြာပဲ သူ႕ကိုယ္သူ ဥပမာေပးလို႔ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ၊ မရဏ တို႔ႏိွပ္စက္မုွေၾကာင္႔ ယိုယြင္းလာတ႔ဲ သူမ ရဲ႕အလွေတြကို ငယ္စဥ္ကန႔ဲ ႏိုွင္းယွဥ္လို႔ ဥပါဒါနကၡႏၶာ တို႔ရဲ႕မၿမဲမွု အနိစၥတရားကို ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ဖို႔ ေျပာေနပါတယ္။ တရားပြဲအၿပီးမွာ မေအာင္႔ႏိူင္ေတာ႔တ့ဲ ဗိမိၼသာရမင္းက အမၺပါလီကို ေမာင္ေတာ္ေလတစ္ခါက ႐ုပ္ေသးဆရာ ေယာင္ေဆာင္ပီး ပါလီ ဆီလာခဲ့တဲ့ေမာင္ေတာ္ကို မမွတ္မိေတာ႔ဘူးလား? လို႔ ေမးမိတယ္။ ရဟႏၱာ ျဖစ္သြားပီျဖစ္တ႔ဲ အမၺပါလီ ေထရီက “အရိယာတစ္ေယာက္ အဖို႔ လူေတြန႔ဲ ဆက္ဆံတ႔ဲအခါ သူက ႐ွင္ဘုရင္၊ သူက ဆင္းရဲသား၊ သူက ၀န္ႀကီး၊ သူက ကေခ်သည္၊ သူက သူေ႒း၊ သူက သူေတာင္းစား ဆိုတ႔ဲ အျမင္မ်ိဳး မရိွေတာ႔ပါ။ အားလံုးကို တစ္တန္းတည္းတူတူ သာျမင္ပါေတာ႔တယ္” လို႔ေျဖပါတယ္။ ဗိမၼိသာရ မင္းလည္း အမၺပါလီရဲ႕ ဉာဏ္အဆင္႔ ကို ခန္႔မွန္းတတ္လို႔ ေနာက္ဆုတ္ၿပီး ျပန္ခ့ဲပါေတာ႔တယ္။

ပါလီေရ.... သင္႔ရဲ႕ဘ၀က မလွပခဲ့ေပမယ္႔ ကၽြန္မ အားအက်ဆုံး အရဟတၱမဂ္ကို သင္ရခဲပါတယ္။ ငယ္စဥ္အေတြးနဲ႔ဆို သင္႔ရဲ႕ အလွတရားေတြ ကိုလည္းကၽြန္မ အားက်မိပါရဲ႕။ ဘုရား႐ွင္ကေတာင္ သင္ေက်ာင္း ေတာ္ကို လာမယ္ဆိုလို႔ အရိယာမဟုတ္ေသးတ႔ဲ သံဃာေတာ္ေတြကို သင္မလာခင္ သတိပ႒ာန္တရားကို ႀကိဳပြါးခိုင္းထားရတ႔ဲထိ သင္လွႏိူင္ရက္တယ္ေနာ္။ မိန္းမခ်င္းေတာင္ မနာလိုရေလာက္ေအာင္ လွတဲ႔၊ ေယာက်ာၤး ဆို အရိယာ မဟုတ္ရင္ သင္႔ေရွ႕ ျဖတ္မေလွ်ာက္ရဲေအာင္ ဆြဲေဆာင္အားႀကီးတ႔ဲ သင္႔ရဲ႕အလွဟာ လူတကာကို ပူေလာင္ေစခ႔ဲတယ္ေနာ္။ သင္ဘာလို႔ အဲဒီေလာက္ လွရတာလဲ? ဘယ္ကံက အက်ိဳးေပးလို႔လဲ? လို႔ အတိတ္ကို ျပန္ေဆာင္ေတာ႔... ဘ၀ တစ္ခုမွာ သင္ဟာ ဘိကၡဴနီမ ျဖစ္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းေျမေတြမွာ သန္႔႐ွင္းေရး လုပ္ခဲ႔တ့ဲ ကုသိုလ္ေၾကာင္႔ ဆိုတာေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီ ဘ၀မွာပဲ သင္ဟာ အရိယာ ဘိကၡဴနီမ တစ္ေယာက္ တံေတြးေထြး လိုက္တာကို သန္႔ရွင္းရင္း ပါးစပ္ ကလည္း “ဘယ္ ျပည့္တန္ဆာမ ေထြးသြားတာလဲ? ဆိုပီးေျပာလိုက္မိတယ္။ သင္ဟာအဲဒီ ဘ၀မွ ေနာက္ ဘ၀ေပါင္း မ်ားစြာမွာ ျပည့္တန္ဆာမ ျဖစ္ခ႔ရဲ တယ္။ အခု ေနာက္ဆုံးဘ၀ထိပါပဲ။ အရိယာ ကိုျပစ္မွားမိတ႔ဲ ကံထိုက္တယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ အရဟတၱမဂ္ကို ရတာကလည္း ဘ၀မ်ားစြာမွာ သင္ဟာ ဘိကၡဴနီမ အျဖစ္ စရဏ တရားေတြကို က်င္႔ႀကံခ႔ဲလို႔ ဒီဘ၀မွာ အားျပည့္ၿပီး နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳ ႏိူင္တာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ေလ တစ္ေယာက္န႔ဲ တစ္ေယာက္ မျပစ္မွားတာ ေကာင္းတယ္။ သူမ်ားအျပစ္ကို ဆီလို အေပါက္႐ွာတတ္တဲ႔ သူေတြဟာ ပိုျပစ္မွား မိတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္လုပ္ႏိူင္ရင္ လုပ္လိုက္၊ မလုပ္ႏိူင္ရင္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္တာ ေကာင္းတယ္။ ကုသိုလ္မရရင္ ေတာင္ အကုသိုလ္ေတာ႔ မယူနဲ႔ေပါ႔။ ကိုယ္ေျပာလိုက္၊ ျပစ္မွားလိုက္တဲ႔ သူဟာ အရိယာဟုတ္၊ မဟုတ္ ဘယ္လို သိႏိူင္မွာလဲ။ အရိယာ ဆိုတာ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထား တာလဲမဟုတ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကာယကံရွင္ေတာင္ သူ႔ကိုယ္သူ အရိယာ ျဖစ္မျဖစ္ သိခ်င္မွသိၾကတာ။ ဒါကပညာအလုပ္၊ ဉာဏ္အလုပ္မဟုတ္လား။ ဗီဇစ႐ိုက္၊ အထံု ဆိုတာက ေဖ်ာက္ဖို႔ အခက္သားေနာ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ေတာင္ ေျမာင္းေတြ႕ေတာ႔ ခုန္မိေသးတာပဲ။ အရိယာျဖစ္ၿပီး အေျပာ ၾကမ္းတ႔ဲသူလည္း ရိွႏိူင္တယ္ေနာ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေလွ်ာ႔မတြက္ပဲ ေလးစားတာ အေကာင္းဆံုးပဲေနာ္။

အရွင္မ အမၺပါလီေရ... သင္႔ကို ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သင္သြားရာ လမ္းကိုလိုက္ဖို႔ ကၽြန္မႀကိဳးစား ေနပါ တယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ သင္႔လိုပဲ ေရာက္မွာေပါ႔ေနာ္။

ဓမၼေစတီ ဆရာေတာ္ ဦးေကာသလႅ ေဟာၾကားေသာ “ေ၀သာလီ လွဧကရီ အမၺပါလီ၏ ဘ၀ဆည္းဆာ” တရားေတာ္ကို မွီျငမ္းေရးသားပါသည္။

ေမတၱာျဖင္႔
စီစီခ်ိဳသန္း
ေမလ(၈)ရက္။၂၀၀၉

Read more...

ဥပနိႆယပစၥည္း

021-UPaNeikThaYa.mp3 -

Read more...

A short history of the Catholic Church

Another offering from the old, now deleted, blog. This review of Kung's short history of the Catholic Church, first posted last year, generated many interesting comments. Sadly, these are now lost. My apologies.

Hans Küng is a priest and theologian who, in 1979, was stripped of his licence to teach as a Roman Catholic theologian due to his rejection of papal infallibility. A view that is backed up with solid historical narrative throughout 'The Catholic Church', his short account of the papacy from the time of Christ to John Paul II. And though he states his biases from the outset, the book is more than just polemic.

I, as a non Catholic already convinced of what he has to say, found in it a readable history of the church that, covering all major periods and themes, revealed gaps in some parts of my knowledge and filled in cracks in others. One of the most dramatic scenes Kung paints for us is the meeting between Innocent III and Francis of Assisi. The Pope in his court and Giovanni di Bernardone calling for "real discipleship of Christ in poverty and itinerant preaching in accord with the gospel".

The Church found a place for Francis and managed, by a process of 'ecclesiasticization' to take much of the challenge out of the Franciscan movement. But what, Kung asks, would have happened if Innocent III had adopted the spirit of Assisi? He recalls the key words of Francis' programme: poverty, humility, and simplicity: "Would not also a church have been possible which was a church of good news and joy, a theology orientated on the simple gospel...?"

Given the church's wealth, power, and abstract Christology, it is no wonder that, at around the same time as the Franciscan movement, popular religious feeling increasingly focused on the figure of Mary, "in particular as the helper of the little people - the oppressed and the marginalized". I wonder to what extent popular devotion towards Bodhisattva Avalokiteshvara in Buddhism has the same origin in the partial rejection of Buddhology in exchange for a simpler faith?

The pressures for reform couldn't be contained for ever, and Kung discusses whether the split was inevitable and whose responsibility it was. What I hadn't appreciated before reading this account was just how remarkable Luther's re-discovery of Paul's message was. The teaching of justification by faith had been "completely distorted" by endless "shifts, obscurities, cover-ups and over-paintings", to the extent that Kung calls Luther's re-discovery "an astounding theological achievement".

We take it for granted today that the 'good news' of the New Testament is that grace is given freely and is not dependant upon works, but for sixteenth century Europe this was "a new understanding of God, human beings, the church and the sacraments... made possible by a biblical and christocentric rethinking of theology". But, of course, the balance between faith and works was discussed in the very first days of the church and is still discussed now.

And not just within Christianity. Pure Land Buddhism, like Paul's theology, says we have little hope of gaining salvation through our own efforts and must rely instead upon the grace of Amida Buddha, for which we then develop gratitude and in which we develop faith. Other Buddhisms talk of faith in Buddha-nature, Buddhas and Bodhisattvas, and even within the Theravadan tradition faith plays a role. How this sits alongside precepts and meditation is an ongoing debate.

And one I heard resolved perfectly, not by a Buddhist but by the Irish priest at Seoul's Anglican Cathedral, a wonderful man with a lovely sense of humour, who said: "Pray as if your salvation depends upon faith, and act as if your salvation depends upon works." Not just perfect from a personal practice point of view, but entirely in keeping with a church which, as Kung describes it, "to the present day... regards itself as the middle way between the extremes of Rome and Geneva."

Amazing, the growing appreciation I have for the Anglicanism of my background; it's certainly worth further study. And whilst Rome may have, throughout much of its history, represented an extreme, Kung finishes off by pointing out that "all over the world, even now countless Christians, communities and groups are in practice living out an authentic ecumenicity centred on the gospel - despite all the resistance in the church structures."

Read more...

တရားနာရျခင္းအက်ဳိး

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကရဟန္းတို႔အားတရားနာရျခင္းႏွင္႔ပက္သက္၍ “ရဟန္းတို႔၊တရားနာရျခင္းအက်ဳိး(၅)ပါးရိွသည္။ ယင္းတို႕မွာ-
(၁) တရားနာသူသည္မၾကားဖူးေသးေသာတရားကိုၾကားနာရျခင္း။
(၂) ၾကားနာဖူးေသာတရားကိုပိုမိုရွင္းလင္းစြာသိရိွရျခင္း။
(၃) ယံုမွားသံသယကင္းရွင္းျခင္း။
(၄) အယူအဆေျဖာင္႔မွန္ျခင္း။
(၅) စိတ္ၾကည္လင္ျခင္း” ဟူေသာအက်ဴိး(၅)ပါးကိုရေစ၏ဟုေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔ပါသည္။

Read more...

ပီနန္းကၽြန္းရွိ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း

Read more...

ဒုကၡေျခာက္ပါး... (ဦးသုမဂၤလ) vcd

ဒယ္အိုး ဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလ...

နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားေကာင္း...

ဒုကၡေျခာက္ပါး... (ဦးသုမဂၤလ) vcd

Posted by monk at 7/11/2009 04:22:00 PM

Read more...

ဝသလ

အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္-
အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၴိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံျဖစ္ ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ နံနက္အခ်ိန္၌ သကၤန္းကို ျပင္ဝတ္၍ သပိတ္ သကၤန္းကို ယူေဆာင္လ်က္ သာဝတၴိျပည္သို႔ ဆြမ္းခံဝင္ေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ အဂၢိကဘာရဒြါဇပုဏၰား၏ ေနအိမ္၌ ပူေဇာ္ထားေသာ မီးသည္ ေတာက္ပေန၏၊ မီးပူေဇာ္ရန္ ႏို႔ဃနာ ေထာပတ္ စသည္ကို စီရင္ထား၏၊

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၴိျပည္၌ အိမ္စဥ္အတိုင္း ဆြမ္းခံလွည့္လည္ လတ္ေသာ္ အဂၢိကဘာရဒြါဇပုဏၰား၏ ေနအိမ္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေတာ္မူ၏။ အဂၢိက ဘာရဒြါဇပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရား ႂကြလာသည္ကို အေဝးကပင္ ျမင္၍ ျမတ္စြာဘုရားကို ''ဦးျပည္းယုတ္ ထို၌သာလွ်င္ ရပ္ေလာ့၊ ရဟန္းယုတ္ ထို၌သာလွ်င္ ရပ္ေလာ့၊ သူယုတ္မာ ထို၌သာလွ်င္ ရပ္ေလာ့'' ဟု ဆို၏။

ဤသို႔ ဆိုလတ္ေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ''အဂၢိကဘာရဒြါဇပုဏၰား သင္သည္ သူယုတ္အျဖစ္ကို လည္းေကာင္း၊ သူယုတ္အျဖစ္ကို ျပဳတတ္ေသာ တရားတို႔ကို လည္းေကာင္း သိ၏ေလာ'' ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ အသွ်င္ေဂါတမ အကြၽႏ္ုပ္ သည္ သူယုတ္အျဖစ္ကို လည္းေကာင္း၊ သူယုတ္အျဖစ္ကို ျပဳတတ္ေသာ တရားတို႔ကို လည္းေကာင္း၊ မသိပါ၊ အကြၽႏု္ပ္ ေတာင္းပန္ပါ၏၊ အသွ်င္ေဂါတမသည္ သူယုတ္အျဖစ္ကို လည္းေကာင္း၊ သူယုတ္အျဖစ္ကို ျပဳတတ္ေသာ တရားတို႔ကို လည္းေကာင္း အကြၽႏု္ပ္ သိႏိုင္ေလာက္ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ အကြၽႏု္ပ္အား တရား ေဟာေတာ္မူပါေလာ့ဟု ေလွ်ာက္၏။

ပုဏၰား ထိုသို႔ ျဖစ္လွ်င္နာေလာ့၊ ေကာင္းစြာ ႏွလံုးသြင္းေလာ့၊ ေဟာေပအံ့ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။ ''အသွ်င္ ေဂါတမ ေကာင္းပါၿပီ'' ဟု အဂၢိကဘာရဒြါဇပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဝန္ခံ၏၊ 115

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤတရားကို ေဟာေတာ္မူ၏-

''အၾကင္သူသည္ အမ်က္ထြက္ေလ့ရွိ၏၊ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕တတ္၏၊ ယုတ္မာသည္ျဖစ္၍ သူ႔ေက်းဇူးကို ေခ်ဖ်က္တတ္၏၊ အယူပ်က္စီးသူ ျဖစ္၏၊ လွည့္ပတ္တတ္၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာဟူ၍ သိရာ၏။ 116-1

ဤေလာက၌ အၾကင္သူသည္ တစ္ႀကိမ္ ဖြားျဖစ္ေသာ လူစေသာ သတၱဝါကို လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ႀကိမ္ ဖြားျဖစ္ေသာ၁ ငွက္စေသာ သတၱဝါကို လည္းေကာင္း ညႇဥ္းဆဲသတ္ျဖတ္၏၊ အၾကင္သူအား သတၱဝါ၌ သနားၾကင္နာမႈ မရွိ၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာဟူ၍ သိရာ၏။ 117-2

အၾကင္သူသည္ ရြာတို႔ကို ျဖစ္ေစ နိဂံုးတို႔ကို ျဖစ္ေစ ဖ်က္ဆီးတတ္၏၊ ပိတ္ပင္တတ္၏၊ ရြာနိဂံုးတို႔ကို ဖ်က္ဆီး တတ္သူ ဟူ၍ (ေလာက၌) ထင္ရွား၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာဟူ၍ သိရာ၏။ 118-3

အၾကင္သူသည္ ရြာ၌ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ေတာ၌ေသာ္ လည္းေကာင္း သူတစ္ပါးတို႔ ျမတ္ႏိုးအပ္ေသာ ပိုင္ရွင္မေပးေသာ ဝတၴဳကို ခုိးယူလိုေသာ စိတ္ျဖင့္ ေဆာင္ယူ၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 119-4

အၾကင္သူသည္ သူ႕ေႂကြးၿမီကို အမွန္ပင္ ေခ်းယူၿပီးလွ်င္ ၿမီရွင္တို႔က ေတာင္းအပ္သည္ရွိေသာ္ ငါ့ထံ၌ မရွိဟု ေျပာဆိုလ်က္ ထြက္ေျပး၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 120-5

အၾကင္သူသည္ အနည္းငယ္မွ်ေလာက္သာ ျဖစ္ေသာ ဥစၥာကို အလိုရွိသျဖင့္ လမ္းခရီး၌ သြားလာေနေသာ လူကို သတ္လ်က္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ ဘ႑ာကို ယူ၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 121-6

အၾကင္သူသည္ မိမိကို သက္ေသထား၍ ေမးအပ္သည္ရွိေသာ္ မိမိဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ သူတစ္ပါးဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါး၏ျဖစ္ေစ ဥစၥာဟူေသာ အေၾကာင္း ေၾကာင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း မုသားဆို၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 122-7

အၾကင္သူသည္ ေဆြမ်ဳိးတို႔၏ မယားတို႔၌ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ မိတ္ေဆြ ခင္ပြန္းတို႔၏ မယားတို႔၌ေသာ္ လည္းေကာင္း အႏိုင္အထက္အားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ခ်စ္သျဖင့္ျဖစ္ေစ လြန္က်ဴးျပစ္မွား၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 123-8

အၾကင္သူသည္ အိုမင္း၍ ပစၧိမအရြယ္သို႔ ေရာက္ၿပီးေသာ အမိကို လည္းေကာင္း၊ အဖကို လည္းေကာင္း ေကြၽးေမြးျပဳစု ႏိုင္စြမ္းသူ ျဖစ္လ်က္ မေကြၽးေမြး မျပဳစုေပ၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာဟူ၍ သိရာ၏။ 124-9

အၾကင္သူသည္ အမိကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ အဖကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ အစ္ကိုႏွင့္ညီကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ အစ္မႏွမကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ေယာကၡမ မိန္းမသူ ေယာကၡမ ေယာက္်ားသူကိုေသာ္ လည္းေကာင္း ႐ိုက္ႏွက္ ပုတ္ခတ္၏၊ ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားျဖင့္ ညႇဥ္းဆဲ၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 125-10

အၾကင္သူသည္ အက်ဳိးစီးပြါးကို ေမးျမန္းအပ္သည္ ျဖစ္လ်က္ အက်ဳိး စီးပြါးမဲ့ကို ေျပာၾကား သြန္သင္၏၊ ေမးျမန္းသူ မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ေသာ စကားျဖင့္ ေျပာဆို ၫႊန္ၾကား၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 126-11

အၾကင္သူသည္ ယုတ္မာေသာ အမႈကို ျပဳၿပီးလွ်င္ ငါ့ကို သူတစ္ပါး မသိပါေစလင့္ဟု အလိုရွိ၏၊ အၾကင္သူ သည္ မိမိျပဳေသာ မေကာင္းမႈကို ဖံုးလႊမ္း၏၊ ထိုသူႏွစ္ဦးကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 127-12

အၾကင္သူသည္ သူတစ္ပါးအိမ္သို႔ သြားၿပီးလွ်င္ မြန္ျမတ္ေသာ ေဘာဇဥ္ကို စားၿပီး၍လည္း မိမိအိမ္သို႔ လာေသာ ထိုအေဆြခင္ပြန္းကို အတုံ႔အျပန္ မေကြၽးေမြး၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 128-13

အၾကင္သူသည္ ျဗာဟၼဏကို လည္းေကာင္း၊ သမဏကို လည္းေကာင္း၊ ထိုမွတစ္ပါးေသာ ဖုန္းေတာင္း ယာစကာကို လည္းေကာင္း ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ ဖိတ္ၾကားၿပီးျဖစ္လ်က္ မုသား ေျပာဆိုျခင္းျဖင့္ လွည့္ပတ္၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 129-14

အၾကင္သူသည္ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္လတ္ေသာ္ ျဗာဟၼဏကို လည္းေကာင္း၊ သမဏကို လည္းေကာင္း စကားျဖင့္ ျခဳတ္ျခယ္၏၊ ေပးကားမေပး၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာဟူ၍ သိရာ၏။ 130-15

ဤေလာက၌ အၾကင္သူသည္ ေမာဟျဖင့္ ေျမႇးရစ္သည္ျဖစ္၍ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ဝတၴဳကို ရွာမွီးလာသည္ ရွိေသာ္ မသူေတာ္တို႔ စကားကို ေျပာဆို၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာဟူ၍ သိရာ၏။ 131-16

အၾကင္သူသည္ မိမိကိုယ္ကို ခ်ီးေျမႇာက္ပလႊား၏၊ သူတစ္ပါးတို႔ကို မူကား ႐ႈတ္ခ်၏၊ မိမိကိုယ္ကို ပလႊားမႈ သူတစ္ပါးတို႔ကို ႐ႈတ္ခ်မဟႈ ူေသာ မိမိမာနေၾကာင့္ ဆုတ္ယုတ္၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 132-17

အၾကင္သူသည္ ျခဳတ္ျခယ္တတ္၏၊ သူတစ္ပါး ေပးလွဴသည္ကို မူလည္း ဝန္တိုမႈရွိ၏၊ ယုတ္မာေသာ အလိုရွိ၏၊ ဝန္တို ေစးနဲ၏၊ စဥ္းလဲ ေကာက္က်စ္၏၊ အရွက္ မရွိ၊ အေၾကာက္ မရွိ၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 133-18

အၾကင္သူသည္ ျမတ္စြာဘုရားကို သဗၺညဳမဟုတ္ စသည္ျဖင့္ ေရရြတ္ စြပ္စြဲ၏၊ ထိုမွတစ္ပါး ထိုဘုရား၏ တပည့္ရဟန္းကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ပရိဗိုဇ္ကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ လူကိုေသာ္ လည္းေကာင္း ေရရြတ္စြပ္စြဲ၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာဟူ၍ သိရာ၏။ 134-19

အၾကင္သူသည္ ရဟႏၲာ မဟုတ္ဘဲလ်က္ ရဟႏၲာဟု ဝန္ခံ၏၊ ဤသူသည္သာလွ်င္ ျဗဟၼာႏွင့္ တကြေသာ ေလာက၌ အယုတ္မာဆံုးျဖစ္ေသာ ခိုးသူႀကီးေပတည္း၊ ပုဏၰား ငါဘုရားသည္ ေရွး၌ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ဆိုခဲ့ေသာ သူယုတ္ တို႔ကို အက်ယ္အားျဖင့္ ျပအပ္ကုန္ၿပီ။ 135-20

အမ်ဳိးဇာတ္ေၾကာင့္ သူယုတ္မာ မျဖစ္ႏိုင္၊ အမ်ဳိးဇာတ္ေၾကာင့္ ျဗာဟၼဏ မျဖစ္ႏိုင္၊ မိမိျပဳေသာ အမႈေၾကာင့္သာလွ်င္ သူယုတ္မာ ျဖစ္ရ၏၊ မိမိျပဳေသာ အမႈေၾကာင့္ သာလွ်င္ ျဗာဟၼဏ ျဖစ္ရ၏။ 136-21

ပုဏၰား ထိုစကား၏ အဓိပၸာယ္ကို ဤၫႊန္းျပမည့္ စကားျဖင့္လည္း သိကုန္ေလာ့၊
ဤၫႊန္းျပခ်က္ စကားကား အဘယ္နည္း၊ ေခြးေသတို႔ကို ခ်က္၍ စားတတ္ေသာ ဒြန္းစ႑ား၏သားသည္ မာတဂၤ ဟူ၍ ထင္ရွားေက်ာ္ေစာ၏။ 137-22

ထိုမာတဂၤသည္ အလြန္႔အလြန္ ရႏိုင္ခဲေသာ ျမတ္ေသာ ေက်ာ္ေစာျခင္းသို႔ ေရာက္၏၊ ထိုမာတဂၤအား လုပ္ေကြၽးခစားရန္ မင္းမ်ဳိးတို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ပုဏၰားမ်ဳိးတို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ မ်ားစြာေသာ ကုန္သည္ႏွင့္ သူဆင္းရဲတို႔သည္ လည္းေကာင္း ခစားရာ အရပ္သို႔ လာေရာက္ၾကကုန္၏။ 138-23

ထိုမာတဂၤသည္ ကိေလသာ ကင္း၍ ျမတ္ေသာ ခရီးျဖစ္ေသာ ျဗာဟၼာ့ျပည္သို႔ ေရာက္ ေၾကာင္း သမာပတ္ ရွစ္ပါး နတ္ယာဥ္ကို တက္စီး၍ ကာမ၌ တပ္စြန္းမႈ 'ကာမရာဂ' ကို ကင္းစင္ေစလ်က္ ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ ကပ္ေရာက္ရသူ ျဖစ္ ခဲ့၏၊ ထိုမာတဂၤကို ျဗဟၼာ့ျပည္၌ ျဖစ္ျခင္းမွ အမ်ဳိးဇာတ္က မတားျမစ္ႏိုင္။ 139-24

ေဗဒင္ကို သရဇၩယ္တတ္သည့္ အမ်ဳိး၌ ျဖစ္ကုန္ေသာ ပုဏၰားတို႔သည္ ေဗဒင္ဟူေသာ အေဆြခင္ပြန္း ရွိကုန္၏၊ ထိုပုဏၰားတို႔သည္လည္း ယုတ္မာေသာ အမႈတို႔၌ မျပတ္ ထင္ကုန္မူ ယခုဘဝ၌ပင္လွ်င္ ကဲ့ရဲ႕ဖြယ္ ျဖစ္ကုန္၏၊ တမလြန္ဘဝ၌လည္း ဒုဂၢတိဘဝသို႔ လားေရာက္ရကုန္၏၊ ထိုပုဏၰားတို႔ကို ဒုဂၢတိဘဝသို႔ လားေရာက္ရျခင္းမွ လည္း ေကာင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ ခံရျခင္းမွ လည္းေကာင္း အမ်ဳိးဇာတ္က မတားျမစ္ႏိုင္။ 140,141-25,26

အမ်ဳိးဇာတ္ေၾကာင့္ သူယုတ္မာ မျဖစ္ႏိုင္၊ အမ်ဳိးဇာတ္ေၾကာင့္ ျဗာဟၼဏ မျဖစ္ႏိုင္၊ မိမိျပဳေသာ အမႈေၾကာင့္ သာလွ်င္ သူယုတ္မာ ျဖစ္ရ၏၊ မိမိျပဳေသာ အမႈေၾကာင့္ သာလွ်င္ ျဗာဟၼဏ ျဖစ္ရ၏။ 142-27

ဤသို႔ ဆိုေသာ္ အဂၢိကဘာရဒြါဇပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရားကို
အသွ်င္ေဂါတမ တရားေတာ္သည္ အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ ရွိပါေပစြ
အသွ်င္ေဂါတမသည္ ယေန႔ကို အစျပဳ၍ အကြၽႏု္ပ္ကို
အသက္ထက္ဆံုး ကိုးကြယ္ျခင္းသို႔ ေရာက္ေသာ
ဥပါသကာဟူ၍ မွတ္ေတာ္မူပါေလာ့ ဟု ေလွ်ာက္၏။

၇ - ဝသလသုတ္၊ ဥရဂဝဂ္၊ သုတၱနိပါတ္ပါဠိေတာ္၊ ခုဒၵကနိကာယ္။

ဗုဒၶဓမၼ ဦးေလာကနာထ at 7/11/2009 03:54:00 PM

Read more...

လျပည့္၀န္းေလးကဲ့သို႔ ျပည့္၀လိုေသာ္...

လျပည့္၀န္းေလးကဲ့သို႔ ျပည့္၀လိုေသာ္...

Read more...

သက္ကယ္ရိတ္စကားမ်ား-၃-

"ညီညီ ဗုိက္ဆာေနျပီလား..."
"မဆာပါဘူး ကုိကုိ..ဆာရင္လည္း အဆာေကာင္းပါ"
"ဘာေၾကာင့္လဲ"
"ကုိကုိနဲ႔ ေမေမ့ကုိ ကူညီခြင့္ရလုိ႔ေပါ့။ ခုလုိကူညီခြင့္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကုိကုိ"

ကုိကုိက ညီညီ့မ်က္လုံးကုိ စူးစမ္းလ်က္ စုိက္ၾကည့္သည္။

"ညီညီဟာ ေက်ာင္းေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏုိင္မွာပါ။"

ကုိကုိ႔တြင္ ေထာင့္မွန္ျဖစ္ေနေသာ ေမးရုိးမ်ားရွိ၏။ ကြမ္းသီးငုံထားသလုိဖုေနေသာ အံၾကြက္သားမ်ားရွိ၏။ ညီညီသည္ ေျမျပင္ေပၚထုိင္ခ်ရင္း ပန္းတုိ႔ေ၀ေနေသာ ေတာစပ္ကုိ အမွတ္မဲ့ေငးသည္။ ေတာစပ္မွာ သဇင္သည္ မပြင့္။

"ကုိကုိက တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ေက်ာ္ၾကားသူတစ္ဦးျဖစ္လာမွာ"

"ကုိကုိ အစက္ဆုပ္ဆုံးအရာပဲ"

"ေက်ာ္ၾကားမွဳဟာ စက္ဆုပ္စရာလား ကုိကုိ"

"ေက်ာ္ၾကားမွဳကုိ စက္ဆုပ္မွသာ စက္ဆုပ္စရာလူ မျဖစ္မွာ"

ညီညီသည္ တံစဥ္ကုိ ပစ္ခ်သည္။

"ကုိကုိေတြးသမွ်ကုိ ညီညီမလုိက္ႏုိင္ဘူး"

"ကုိကုိေတြးသမွ်ဟာ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ေတြးတာပဲ။ တစ္ျပားသားမွ မတိမ္းေစာင္းဘူး ညီညီ"

"ညီညီသိပါတယ္၊ ကုိကုိလုပ္သမွ်ဟာလည္း ကုိကုိေတြးသလုိ လုပ္တာပဲ။ ညီညီကေတာ့ ညီညီ့မွာ အေျခခံဗဟုသုတ မရွိတာကုိ အားမရဘူး။ ညီညီက အေျခခံသိစရာေတြ ဘာမွမသိေသးဘူး။ ကြမ္တန္ကုိမသိဘူး။ ရီေလတီဗီတီကုိ မသိဘူး။ ဇီ၀ေဗဒအေတြးကုိ မသိဘူး။ သမုိင္းဆုိင္ရာ အေတြးအတြက္ ေလ့က်င့္ေပးတာ မခံရဘူး။ သခ်ာၤအေတြးအတြက္ ေလ့က်င့္ေပးတာ မခံရဘူး။ ဂီတခံစားမွဳကုိ ေလ့က်င့္ေပးတာ မခံရဘူး။ ပန္းခ်ီခံစားမွဳကုိ ေလ့က်င့္ေပးတာ မခံရဘူး။

ေတြးတယ္ ေတြးတယ္သာ ေျပာတယ္၊ ဘာေတြကုိ ကုန္ၾကမ္းအျဖစ္ အသုံးျပဳျပီးေတြးၾကသလဲ ညီညီျဖင့္မသိဘူး၊ ညီ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိ စာဖတ္ရမဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ အကုန္ခံျပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ျငင္းေနလုိက္ၾကတာ။ ႏုိင္ငံျခားသားအဘုိးၾကီး တစ္ေယာက္က ဦးေနွာက္ဟာစိတ္ပဲလုိ႔ ေျပာေတာ့ ၄၅မိနစ္အတြင္း လက္ခံျပီး ျပန္လာၾကတယ္။

သူတုိ႔လက္ခံေတာ့ အဲဒီအဘုိးၾကီးက ေျပာတယ္။ သူကုိယ္နွိဳက္ကေတာ့ ဦးေနွာက္ဟာစိတ္ဆုိတာကုိ လက္မခံပါဘူးတဲ့။ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္အားနဲ႔ ေဆြးေႏြးႏုိင္စြမ္းအားကုိ စမ္းသပ္ၾကည့္တာပါတဲ့။ ကုိင္း...ညီ့သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ခႏၶာေဗဒနဲ႔ ဇီ၀ေဗဒကုိ မတတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ရွားတယ္ မဟုတ္လား ကုိကုိ။"[ ဆက္ဖတ္ရန္ +/- ]

"ဘာသာေဗဒေရာ ညီညီ"

"အဘုိးၾကီးက ဗမာလုိေျပာတာ"

"ျပန္လွန္ေမးခြန္းဟာ ဗဟုသုတနဲ႔ မဆုိင္ဘူးညီညီ၊ တခၤဏုပၸတၱိဥာဏ္သာလွ်င္ ျဖစ္တယ္။ ဗဟုသုတဟာ တစ္ဦးခ်င္းေတြးေခၚဖုိ႔ အေျခခံ ျဖစ္တယ္။"

"တစ္ဦးခ်င္းေတြးေခၚမွဳဟာ ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္ႏုိင္ဖုိ႔ အသုံးတည့္တယ္ မဟုတ္လား။ အနိမ့္ဆုံးအားျဖင့္ လူဆယ္ေယာက္မွာ ေလးေယာက္ဟာ စိတ္နဲ႔ဦးေနွာက္ တျခားစီလုိ႔ ေျပာရမယ္။ က်န္တဲ့ ေျခာက္ေယာက္အနက္ သုံးေယာက္က စိတ္ဟာဦးေႏွာက္ပဲလုိ႔ ေျပာခ်င္လည္းေျပာႏုိင္မယ္။ ေနာက္သုံးေယာက္က စိတ္ဟာဦးေနွာက္နဲ႔ ဆက္စပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္နဲ႔ဦးေႏွာက္နဲ႔ မတူဘူး။ ဒီလုိေျပာရမယ္။ ဒါမွ သဘာ၀က်တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ေတာ့မေပါ့။

ေဒါက္တာသန္းထြန္းက သမုိင္းသင္တာ မအ,ေအာင္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ညီညီကေတာ့ ပညာသင္တာဟာ မအ,ေအာင္ လုိ႔ ျပင္ေျပာခ်င္တယ္။ သမုိင္းမွမဟုတ္ဘူး။ ပညာရပ္တုိင္းဟာလည္း မအ,ေအာင္သင္ရတာပဲ။

ညာမဲ့လူေတြဟာ ညာမယ္ဆုိတာနဲ႔ လူငယ္ေတြကုိပဲ ေျပးျမင္ေတာ့တယ္။ မဟုတ္ဘူးလား။ ၁၈ ႏွစ္ဟာ လူတုိင္း တန္းတူရည္တူ ဥာဏ္ပညာရွိရမဲ့ အရြယ္ဆုိရင္ ၂၅ နွစ္လူငယ္ဟာ သီအုိရီအသစ္ထုတ္တဲ့ အရြယ္ျဖစ္ရမယ္ မဟုတ္လား။ ၁၉ရာစုက စကားလုံးေတြနဲ႔ လိမ္ညာတာခံေနတာဟာ ပညာမတတ္လုိ႔သာ မဟုတ္ဘူးလား။ ပညာတတ္ေအာင္သင္ရမယ္ ကုိကုိ"

"ဆရာက ေတြးနည္းေခၚနည္းကုိ ထိန္းေပးရတယ္ ညီညီ။ ဒါေပမဲ့ အျမင္ဆုိတာဟာ ကုိယ့္ဖာသာ မၾကိဳးစားဘဲနဲ႔ အလိုလုိရွိ မေနသင့္ဘူး။ အလုိလုိရွိေနတဲ့ အျမင္ဟာသူမ်ားအျမင္ေတြပဲ ျဖစ္မွာပဲ။"

"ကုိယ္တုိင္ေလ့လာသင့္တယ္ေပါ့"

"ဘယ္သူကမွ မင္းကုိ ပညာတတ္ေအာင္ ဖန္ဆင္းမေပးလုိက္ဘူး ညီညီ။"

"အတိတ္ကပါရမီကေရာ ကုိကုိ"

"ကမၼ၀ါဒဟာ ျပ႒ာန္းခံ၀ါဒမဟုတ္ဘူး ညီညီ။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႔ ကံဟာလည္း အေနာက္တုိင္းရဲ႔ fate မဟုတ္ဘူး။ အေနာက္တုိင္းရဲ႔ fate ဆုိတာဟာ မလႊဲမေရွာင္သာတဲ့ ၾကမၼာဆုိးမ်ိဳးကုိ ေျပာတာ။ နဖူးစာသေဘာကုိ ေျပာတာ။

စင္စစ္ကေတာ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ဟာ ၾကိဳတင္သတ္မွတ္ထားတဲ့ အရာေတြမဟုတ္ဘူးဆုိတာ သေဘာေပါက္ဖုိ႔ပဲ။ မင္းဟာ ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္လာမယ္လို႔ ၾကိဳတင္သတ္မွတ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မင္းရဲ႔ ပါရမီဟာလည္း ျဖစ္တန္စြမ္းသာလွ်င္ ျဖစ္တယ္။ ပညာတတ္ျဖစ္တာဟာ မင္းရဲ႔ၾကိဳးစားမွဳေပၚ ေတာ္ေတာ္ေလး မူတည္ေကာင္းမူတည္မယ္။

အင္း...၁၀၀ ရာခုိင္နွဳန္းလားဆုိရင္ေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အခ်ိန္၊ ေနရာေဒသ၊ ေခတ္ကာလနဲ႔ အျခားအေၾကာင္း ေတြလည္း ရွိတယ္။ ေမာ္ဒန္သိပၸံဟာ ျဖစ္တန္စြမ္းပဲဆုိတာ ကေလးေတြေတာင္သိတယ္။ ညီညီလည္း သိရမယ္။"

"မိလိႏၵပညွာမွာလည္း မက်န္းမာျခင္းရဲ႔ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ ကံဆုိတာကုိ ေအာက္ဆုံးက ျပထားတယ္ ကုိကုိ"

"သိပ္မွန္တာေပါ့။ ထုိးထြင္းသိ ရွိရင္ေတာ့ သေဘာေပါက္ႏုိင္တယ္။ ေၾကာင္းက်ိဳးသိကုိ သုံးရင္လည္း ကုိယ္က်င့္သိကၡာတုိ႔ ဗဟုသုတတုိ႔ စတဲ့ အျခားဟာေတြ ျပည့္စုံဖုိ႔ လုိေသးတာပဲ။ တကယ္ျဖစ္ေနတာေတြဟာ သုံးဖက္ျမင္ရဲ႔ အလြန္မွာခ်ည္းပဲ ညီညီေရ။ကဲ- ဒါကုိ ခဏထားပါ။ ကံကုိယုံျပီးဆူးပုံမနင္းရာနဲ႔ ကံသာလွ်င္အမိကံသာလွ်င္အဖ ဆုိတဲ့စကားႏွစ္ရပ္ အခ်င္းခ်င္းဆန္႔က်င္ေနတယ္ လုိ႔ယူဆေသးတဲ့ အထိ ညီညီမတုံးေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။"

"ဆန္႔က်င္ေနတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား"

"သူ႔ေနရာနဲ႔သူမွန္ေနတာပဲ ညီညီရယ္"

"ဥပမာေလး ေပးဖုိ႔ေတာင္းဆုိပါတယ္ ကုိကုိရယ္"

"မီးရထားတစ္စင္းဟာ မုိင္၁၀၀ ႏွဳန္းနဲ႔ အေရွ႔အရပ္ကုိ ေျပးေနတယ္။ ရထားေပၚမွာ လူနွစ္ေယာက္ ပင္ေပါင္ရုိက္ေနတယ္။ ပင္ေပါင္ေဘာလုံးဟာ အေရွ႔အရပ္ကုိ မုိင္၂၀၀ ႏွဳန္းနဲ႔ ေျပးေနတယ္။ ပင္ေပါင္ေဘာလုံးရဲ႔ အလ်င္ကုိ လမ္းေပၚက မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့လူက ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္လဲ ညီညီ"

"မီးရထားအလ်င္ အေရွ႔သုိ႔ မုိင္၁၀၀ ပင္ေပါင္ေဘာလုံးအလ်င္ အေရွ႔သုိ႔ မုိင္၂၀၀ ေပါင္း၊ မုိင္၃၀၀"

"ရထားေပၚက လူေတြအတြက္ေရာ"

"မုိင္၂၀၀ ပဲေပါ့"

"ေအး အဲဒါ အုိင္းစတုိင္း ေျပာတဲ့ ႏွဳိင္းရသီ၀ရီရဲ႔ အလြယ္ဆုံးဥပမာပဲ"

"ကုိကုိ ဆုိလုိတာက ကံကုိယုံျပီး ဆူးပုံမနင္းရာဆုိတာနဲ႔ ကံသာလွ်င္အမိကံသာလွ်င္အဖ ဆုိတဲ့ စကားေတြဟာ ဆန္႔က်င္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ အေျခအေနကုိလုိက္ျပီး မွန္တယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာလား"

"ဘယ္စကားကမွ ေနရာတုိင္းမွာ မမွန္ဘူး။ ေနရာလြဲေနတဲ့ ပစၥည္းေကာင္းဟာ အမွဳိက္ပဲေလ ညီညီ"

"အခ်ိဳ႔ကေတာ့ သူတုိ႔စကားလုံးကုိ ေနရာတကာမွာ မွန္ကန္တယ္ ဆုိၾကပါလား"

"ဒါဆုိ အမွဳိက္ေတြ အမ်ားၾကီးထြက္လာေတာ့မွာေပါ့"

"ကံဆုိတာ အလုပ္ဆုိ။ အလုပ္ေကာင္းရင္ ကံေကာင္းမယ္ဆုိ"

"ဒါကေတာ့ အားတက္ေအာင္ ေျပာရတာပဲ။ ကံရဲ႔သေဘာကုိ အစိေႏၲယ်လုိ႔ ဘုရားေဟာထားတာ ဒီေလာက္လြယ္လြယ္ ဘယ္နားလည္ႏုိင္မလဲ"

"အုိ ကုိကုိ႔ဟာက ဘယ္အရာမွ မလြယ္ပါလား"

"ေအးညီညီေရ လူတုိင္းဟာ ခက္ခက္ခဲခဲၾကိဳးစားရတယ္။"

"ကံအေၾကာင္းကုိ ညီညီ့ကုိ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ ေျပာျပဖုိ႔ မသင့္ဘူးလား"

"သင့္ေပ၏ ညီညီ။ သုိ႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ေခါက္မွ ေပါ့။ အခု ေနျမင့္ျပီ။ ျပီးေတာ့ ကုိကုိအလုပ္သြားရဦးမယ္။ ညီညီလည္း ညေနပုိင္းေက်ာင္းတက္ရမယ္"


Continue...

Read more...

တိဘက္ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာ၏ မႏၲရယာန... (ျမတ္ဗုဒၶသာသနာ ပံုေတာ္သမိုင္း)

ျမတ္ဗုဒၶသာသနာ ပံုေတာ္သမိုင္း ၇-မွ...

တိဘက္ မဟာယာနဗုဒၶဘာသာ၏ မႏၲရယာန...

Read more...