*ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ (၃)*
*ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ (၃)*
ဒိေ႒ဒိ႒ မတၱံ အလုပ္သည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ စိတ္ကို လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္ကို လည္းေကာင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို လည္းေကာင္း၊ ဘယ္လုိ ၾကားတတ္ေအာင္ နားေထာင္ရမည္ ဆိုသည္ကို ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သင္တို႔သည္ ျမစ္ကမ္း တစ္ေနရာမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ တစ္ေနရာမွာ ျဖစ္ျဖစ္ တိတ္တဆိတ္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနေကာင္း ထိုင္ေနမိၾက ပါလိမ့္မည္။ အစပိုင္းတြင္ အလြန္ ျပင္းထန္ေသာ အသံၾကီး တစ္သံ တိုးေ၀ွ႔လာသလို ၾကားေနရမည္။
သို႔ေသာ္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္စြာ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ နားစြင့္၍သာ ထိုင္ေနပါက တစ္စထက္ တစ္စ အလြန္ေသးမႊား သိမ္ေမြ႔ေသာ အသံ ကေလးေတြ ေျမာက္ျမားစြာကို စတင္ ၾကားလာရ ပါသည္။ ကမ္းေျခကို လိွဳင္းပုတ္သည့္ အသံေတြ၊ ျမစ္ေရ စီးက်သံေတြ။ ထိုသို႔ စိတ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ ၿငိမ္သက္မႈ ရွိေနခိုက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ဘာေတြ ဘယ္လို ျဖစ္ပ်က္ ေနသည္ကို နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း အတိုင္းသား ၾကားေန ရပါသည္။
ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ မိမိတို႔ ကိုယ္ကို နားေထာင္စဥ္ မွာလည္း ထိုအတိုင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ စစခ်င္းေတာ့ ငါ၊ ကိုယ္၊ အတၱဆိုေသာ အသံ တစ္ခုတည္း ကိုသာ ၾကားရပါသည္။ သို႔ေသာ္ တေျဖးေျဖးျဖင့္ နားစိုက္ေထာင္တတ္ လာေသာအခါ ငါဆုိေသာ အသံ ထဲမွာပင္ ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ရုပ္ဓါတ္ေတြ နာမ္ဓါတ္ေတြသာ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ၾကားတတ္ နားလည္တတ္ ပါေတာ့သည္။
သတိျဖင့္ နားေထာင္ ေနရင္းမွာပင္ ထုိ ခႏၶာငါးပါး ရုပ္နာမ္ တရားေတြသည္ ပံုရိပ္မ်ား သဖြယ္ အထင္းသား ေပၚလာၾက ပါလိမ့္မည္။ စ်င္ သီလရွင္ တစ္ပါးက ေအာက္ပါ လွပေသာ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကို စပ္ဆို ခဲ့ပါသည္။
ေႏြေႏွာင္းကာလ ေျပာင္းလဲသြားေသာ သဘာ၀ကို
ဤမ်က္လံုးေတြ ျမင္ခဲ့ဖူးတာ
ေျခာက္ဆယ့္ ေျခာက္ၾကိမ္ ရွိပါၿပီ။
လမင္းသာေၾကာင္း ငါေျပာေပါင္းလည္း မ်ားလွၿပီ။
ငါ့ကို မေမးပါႏွင့္ေတာ့။
ေလမတိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ
ထင္းရူးႏွင့္ ဆီဒါပင္ေတြ ေျပာတဲ့ စကားသံကို
ၾကားေအာင္သာ နားစိုက္ၿပီး ေထာင္ပါေတာ့။
သစ္ပင္ေတြမွ ေလမတိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ထြက္ေပၚလာတဲ့ အသံေတြကို ၾကားေအာင္ နားေထာင္ပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း၌ တည္ေသာ ထိုစိတ္သည္ တာအို (Tao) တရား၏ ညီညြတ္မႈကို ေဖာ္ေဆာင္ ႏိုင္ပါသည္။ ထိုစိတ္မွာ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းႏွင့္ လက္ခံ ႏုိင္စြမ္းမ်ား ရွိပါသည္။ စိတ္၏ ႏုိးၾကား ရွင္သန္ေနမႈ၊ ထိုးထြင္း သိျမင္ႏုိင္မႈ၊ ရွင္သန္လ်က္ သတိ ၀ီရိယ ရွိေနျခင္း သေဘာကိုပင္ ဖန္တီး ႏိုင္စြမ္းအားဟု ဆိုပါသည္။
စိတ္၏ ေရြးခ်ယ္မႈ ကင္းျခင္း၊ ဘာကိုမွ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ စဥ္းစား ခ်င့္ခ်ိန္ေနျခင္း မရွိဘဲ လံုးလံုး လ်ားလ်ား ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ ေနေသာ သေဘာသည္ လက္ခံႏိုင္စြမ္းကို ေဖာ္ေဆာင္ ပါသည္။ စိတ္၏ ရွင္သန္မႈႏွင့္ ၾကည္လင္စြာ သိျမင္ႏိုင္မႈ သေဘာႏွင့္ လက္ခံႏိုင္မႈ သေဘာ တို႔ကို ေပါင္းစပ္ လိုက္ေသာ အခါ စိတ္၏ ညီညြတ္မႈ၊ မွ်တမႈသည္ အျပည့္အ၀ ျဖစ္ေပၚ လာပါေတာ့သည္။ ထိုအခါ စိတ္သည္ ပကတိ အၾကြင္းမရွိ ညီညြတ္ျခင္း၊ မွ်တျခင္း၏ သေဘာကို ထိေတြ႔ ခံစားရသည္။
ဒိေ႒ဒိ႒ မတၱံ ၀ိပႆနာ ရွဳမႈ တိုးတက္ ဖြ႔ံၿဖိဳးေရး ကိစၥတြင္ အေရးပါေသာ ေစသသိက္ ႏွစ္ခု ရွိသည္။ ပထမ ေစတသိက္သည္ စိေတၱ ကဂၢတာ သမာဓိ ျဖစ္သည္။ ၀ိပႆနာ အာရံု တစ္ခုအေပၚတြင္ စိတ္ကုိ ၾကာရွည္စြာ တည္ရွိေအာင္ ထားႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္း ျဖစ္၏။ (၎သည္ မဂၢင္အားျဖင့္ သမၼာ သမာဓိ မဂၢင္ ျဖစ္သည္။) ေနာက္ ေစတသိက္ တစ္ခုမွာ သတိ ေစတသိက္ ျဖစ္၏။ မ်က္ေမွာက္ အျဖစ္အပ်က္ တိုင္းကုိ ျဖစ္လွ်င္ ျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္လွ်င္ ပ်က္ျခင္း မ်က္ေမွာက္ သိရွိေနေစရန္ သတိ ေစတသိက္က အာရံု ျပဳေပးသည္။ သတိက စိတ္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ ေပါ့ဆျခင္း မရွိေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္း ေပးပါသည္။ သမာဓိသည္ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္မႈ ရွိေအာင္၊ အသားက်ေအာင္၊ စုစည္းမႈ ရွိေအာင္ (မပ်ံ႕လြင့္ေအာင္) ေဆာင္ရြက္ ေပးသည္။
သတိ ေစသသိက္ႏွင့္ သမာဓိ ေစသသိက္မ်ား ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ အားေကာင္း လာေသာ အခါ စိတ္၌ တည္ၿငိမ္၍ ဣေျႏၵ ညီမွ်မႈ ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ထိုအခါ ထက္ျမက္ေသာ နားစိုက္ ေထာင္တတ္ မႈလည္း ျဖစ္ေပၚ လာေတာ့သည္။ နားစိုက္ ေထာင္တတ္ လာၿပီဆိုလွ်င္ နက္နဲစြာ ထိုးထြင္း သိျမင္ႏိုင္ေသာ ဉာဏ္ပညာ သည္လည္း ျဖစ္ထြန္း လာကာ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုသည္ကို၊ ဘာေတြလဲ ဆိုသည့္ အျခင္းအရာ မ်ားစြာကို ဖြင့္လွစ္ ျပသ လာပါေတာ့သည္။
ဉာဏ္ပညာသည္ တစ္စံု တစ္ခုေသာ ၀တၳဳ ပစၥည္း အာရံု၊ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အေျခအေန ေပၚမွာ ေပၚေပါက္ ျဖစ္ထြန္းလာသည္ မဟုတ္ပါ။ ဆူဇူကီး ရိုရွီးက “ဉာဏ္သည္ အထူးအေထြ မဟုတ္”ဟု ဆိုေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ စိတ္ထဲတြင္ ထူးဆန္းေသာ အရာ ဘာမွ်မရွိ၊ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ရုပ္ထဲ မွာလည္း သဘာ၀ အေလ်ာက္ အရာ ခပ္သိမ္းတို႔ ျဖစ္ပ်က္ေနၾက သည္ထက္ ထူးထူး ျခားျခား ဆန္းဆန္း ျပားျပားဆို၍ ဘာမွ်မရွိ၊ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အရာ ခပ္သိမ္းတို႔သည္ ပ်က္သုဥ္း ျခင္းျဖင့္ အဆံုးသတ္ သြားၾကရ သည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုျဖစ္စဥ္ ထဲတြင္ စြဲလမ္းေနစရာ ဖက္တြယ္ ထားစရာ အထူးအဆန္း ဘာဆိုဘာမွ် မရွိပါ။ ခႏၶာစဥ္ ရုပ္နာမ္ အလ်င္၏ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုအျဖစ္ ေပၚလာသမွ်သည္ သဘာ၀ အတိုင္း သိမ္ေမြ႔စြာ ျဖစ္ေနၾက ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အေရးၾကီးေသာ ကိစၥမွာ စိတ္တြင္ ဣေျႏၵ ညီမွ်မႈ ရွိဖို႔ႏွင့္ သန္႔ရွင္း ၾကည္လင္မႈ ရွိဖို႔ပင္ ျဖစ္၏။ တရား အားထုတ္ ေနစဥ္မွာ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ မဟုတ္ေသာ ထူးထူးေထြေထြ အေတြ႔အၾကံဳ မ်ားကို လိုလာျခင္း မရွိအပ္။ တစ္ခါတစ္ရံ တရား အားထုတ္ ေနစဥ္မွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း အျခင္းအရာေတြ ေပၚေပါက္ေကာင္း ေပၚေပါက္ ႏိုင္သည္။
သို႔ေသာ္ ၎တို႔လည္း ဘာမွ် ထူးဆန္း သည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ၎တို႔ သည္လည္း ဒိေ႒ဒိ႒ မတၱံ နည္းျဖင့္ ရွဳမွတ္ စရာမ်ားသာ ျဖစ္ၾကကုန္သည္။ ၎တို႔လည္း အျမဲ မရွိေသာ အနိစၥ ဓမၼအတိုင္း ျဖစ္ေနၾကေသာ သဘာ၀ အျခင္းအရာ မ်ားသာ ျဖစ္၏။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ လုပ္လိုသည္မွာ ျဖစ္စရာ ရွိသည့္အတိုင္း ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြား ေပ်ာက္သြား ၾကေသာ အရာခပ္သိမ္းတို႔ သူ႔သေဘာ အတိုင္း သူေဆာင္ သြားသည္ကို ရွဳေနဖို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေတြဟာ ငါျဖစ္ ေနတာပဲ၊ ငါပ်က္ေနတာပဲ ဟု သဘာ၀၏ မျမဲေသာ ျဖစ္ပ်က္မႈကို ငါဟု မစြဲလမ္းဖို႔၊ သဘာ၀ကို ငါဟု မမွတ္ယူ ဖို႔သာ အေရးၾကီး ပါသည္။ အဘက္ဘက္က လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ဆိုလွ်င္ ၿငိတြယ္ျခင္း၊ တပ္မက္ျခင္း မရွိရ။ တပ္မက္ျခင္း မရွိလွ်င္ ေရႊၾကိဳးႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ထား ေသာ္လည္း လြတ္ေျမာက္ ႏိုင္ပါသည္။
ဤ အနိစၥ ဓမၼ၏ ေရအလ်ဥ္ကို ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ နက္နက္နဲနဲ ကိုယ္ေတြ႔ ဉာဏ္ေတြ႔ ေတြ႔ၾကံဳ ခံစားရၿပီ ဆုိလွ်င္၊ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္ အပိုင္းတိုင္းသည္ ေျပာင္းလဲေနသည္ ဆိုသည္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ဉာဏ္အျမင္ ေပါက္ၿပီ ဆုိလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္တို႔မွာ နက္ရွိဳင္းစြာ စြဲကပ္ေနေသာ၊ ၿငိတြယ္ျခင္း သံေယာဇဥ္ ျဖစ္တတ္ေသာ အထံုဓေလ့ကို စတင္ စြန္႔လႊတ္ ႏိုင္လာၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခါ သဘာ၀ အလ်ဥ္ကို အလိုက္သင့္ လက္ခံႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္လာပါၿပီ။ သဘာ၀ကို ခုခံၿပီး တပ္မက္ မေနေတာ့၊ တြယ္တာ မေနေတာ့ပါ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ သဘာ၀က ဖြင့္ျပေသာ ဓမၼ အတိုင္းသာ အလိုက္သင့္ ေနႏိုင္သူေတြ ျဖစ္သြားပါၿပီ။
>>> ဤ ဒိေ႒ဒိ႒ မတၱံ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွ အေမးအေျဖ က႑အား ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမည္။
>>> ဆရာ ဦးဆန္းလြင္ႏွင့္ ဆရာ ဦးဟန္ေဌးတို႔ ဘာသာ ျပန္ဆိုေသာ ဂိုးလ္စတိန္း၏ ကိုယ္ေတြ႔ ၀ိပႆနာ စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပ မွ်ေ၀ပါသည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ဖိုးသား
4/9/2009 6:44:31 PM
