*အရင္းေလးေတာ့ မဆုံးေစခ်င္*

ဘာသာတရားမ်ား

ကမၻာေပၚတြင္ လူသားမ်ား သန္းေပါင္း ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ ရွိၾကသည္။ ထုိလူသားမ်ားတြင္ လုိခ်င္မႈ အမ်က္ထြက္မႈ၊ ေတြေ၀ ေငးေမာမႈမ်ား လူတုိင္းကုိယ္စီ ရွိၾက၏။ လုိခ်င္မႈ၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ တပ္မက္မႈ၊ သံေယာဇဥ္ ရွိမႈ စသည္တုိ႔ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနေသာ ေလာဘအရင္းခံသည့္ အေၾကာက္ တရားမ်ား၊ ပူပန္စုိးရိမ္မႈမ်ား၊ ထိတ္လန္႔စရာမ်ား ရွိၾကျပန္၏။
ထုိ အေၾကာက္တရားမ်ား ပူပန္စုိးရိမ္မႈမ်ား၊ ထိတ္လန္႔စရာမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ေစရန္ လူသားတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔၏ စိတ္ကုိ ေအးၿငိမ္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ရွာေဖြၾကရင္းျဖင့္ လူသားတုိ႔၏ အတၱႏွင့္ ေလာဘကုိ အေျခခံလွ်က္ ဘာသာတရားမ်ား အသီးသီး ေပၚေပါက္လာရျခင္းျဖစ္၏။

ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္

လူသားတုိင္းသည္ ဘ၀၏ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း စသည္တုိ႔ကုိ အလုိရွိၾက၏။ လူသားတုိ႔ အလုိရွိၾကေသာ အရာမ်ားသည္ စိတ္၏ ခံစားမႈႏွင့္ လုိရင္းအားျဖင့္ သက္ဆုိင္၏။ လူသားတုိ႔က ရုပ္ျဒပ္ ပစၥည္း ၀တၳဳမ်ားႏွင့္ အေဆာင္ အေယာင္မ်ားက ၿငိမ္ခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္မ်ားကုိ ျပည့္ျပည့္၀၀ ေပးႏုိင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအရာမ်ားက အဆုံးစြန္အထိ ျပည့္ျပည့္၀၀ မေပးႏုိင္ၾက။ တဒဂၤခဏသာ ေျဖဆည္ရာအျဖစ္ ေပးစြမ္းႏုိင္ၾကၿပီး ၾကာေတာ့လည္း ရုိးအီ သြားၾကျပန္၏။

ဘာသာတရားမ်ားကသာ လူသားတုိ႔ အလုိရွိေနေေသာ စိတ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားကုိ ထာ၀စဥ္ ေပးစြမ္းႏိုင္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာသာတရားမ်ားကုိ အသိဉာဏ္ရွိေသာ လူသားတုိ႔ ရွာေဖြ ဆည္းကပ္ ကုိးကြယ္ၾကျခင္း ျဖစ္ေပမည္။

စဥ္စားစရာမ်ား

သုိ႔ေသာ္ မိမိတုိ႔ ကုိးကြယ္ေနသည့္ ဘာသာတရားက စိတ္၏ ေပ်ာ္ရႊင္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ား အမွန္တကယ္ ေပးႏုိင္၊ မေပးႏုိင္ ဆုိသည္ကုိေတာ့ အသိဉာဏ္ရွိေသာ လူသားတုိ႔ အေသအခ်ာ စိစစ္ စဥ္းစားရာ၏။ ဘာသာ တရားမ်ားသည္ ကုိးကြယ္သူ လူသားမ်ားအား ေကာင္းက်ိဳး ခ်မ္းသာမ်ားကုိ ေပးစြမ္း ႏုိင္ၾကသလုိ၊ ဆုိက်ိဳးမ်ားကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္ၾကပါသေလာ?၊ ဘာသာတရား ကိုးကြယ္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏုိင္ေသာ အက်ိဳးအျပစ္တုိ႔ကုိလည္း သတိခ်ပ္သင့္လွ၏။

လူ႔ဘ၀သည္ တန္ဖိုး အလြန္ႀကီးမားလွ၏။ တန္ဖုိးႀကီးမားေသာ လူ႔ဘ၀ကုိ ရရွိေသာ လူသားတုိ႔အဖုိ႔ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိ ဂုဏ္ယူသင့္၏။ လူသားသည္ အသိဉာဏ္ပညာရွိ၏။ စဥ္းစား ေတြးေခၚတတ္၏။ အေကာင္းအဆုိးကုိ သိ၏။ ဆင္းရဲမ်ိဳးစုံကုိ ခံစားၾကရသည့္ အခါ ပူပန္မႈ ေသာကေတြက တသီတတန္း။ ခ်မ္းသာသုခကုိ ခံစားၾကရသည့္အခါ ေပ်ာ္မဆုံး ရႊင္မဆုံး တၿပဳံးၿပဳံး။ ၿပဳံးတစ္လွည့္ မဲ႔တစ္ခါ လူ႔ဘ၀ လူ႔အရသာမ်ားကုိ ခံစားၾက၏။

ခ်မ္းသာသုခကုိ ခံစားၾကရသည့္အခါ လူ႔ဘ၀ လူ႔ေလာကႀကီးကုိ ေမ႔ေလ်ာ့ ေနတတ္ၾက ေသာ္လည္း ဆင္းရဲဒုကၡကုိ ခံစားၾကရသည့္အခါ အားကုိးရာကုိ အလ်င္အျမန္ ရွာေဖြၾကေတာ့၏။ အခ်ိဳ႕လူသားက မိဘေတြကုိ အားကုိ၏။ အခ်ိဳ႕က ေဆြမ်ိဳး၊ အခ်ိဳ႕က ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမ၊ အခ်ိဳ႕က အာဏာပုိင္ အဖြဲ႕အစည္း၊ အခ်ိဳ႕က ေဗဒင္ဆရာ၊ အခ်ိဳ႕က ဘုိးေတာ္၊ နတ္ကေတာ္၊ အခ်ိဳ႕ ရုိးရာနတ္မ်ား စသည္ျဖင့္ အားကုိရာကုိ အသီးသီး ရွာေဖြၾက၏။ မိမိတုိ႔ ရွာေဖြၾကေသာ အားကုိးရာ မ်ားသည္ အမွန္တကယ္ပင္ အားကုိး ထုိက္ပါသေလာ?။ ဆင္းရဲဒုကၡ ေသာက ေ၀ဒနာ မီးမ်ားကုိ ဆုံးခန္းထိေအာင္ ဖယ္ရွားေပးႏုိင္သည့္ စြမ္းရည္ သတၱိထူးမ်ား ရွိပါသေလာ?။ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ သုံးသပ္၍ ဘာသာတရား ကုိးကြယ္မႈ အတြက္ အေသအခ်ာ စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္ၾကရာ၏။

စစ္ေၾကာ ေ၀ဖန္သင့္

လူသားတုိ႔ အမိ ၀မ္းၾကာတုိက္၌ ကိန္းေအာင္း (ပဋိသေႏၶ) ေနခဲ႔ခ်ိန္မွ စ၍ ဆင္းရဲမ်ိဳးစုံ အဖုံဖုံကုိ ခံစားခဲ႔ၾကရ၏။ မိခင္၏ အသြားအလာ အစားအေသာက္ အေနအထုိင္ မဆင္ျခင္မႈတုိ႔ေၾကာင့္ ရင္ေသြးမ်ား ဆင္းရဲမ်ိဳးစုံ အဖုံဖုံကုိ ပုိ၍ပုိ၍ ခံစားၾကရန္၏။ တဏွာ ေလာဘစသည့္ ကိေလသာ တရားမ်ား ဖုံးလႊမ္း ဖိစီး ႏွိပ္စက္မႈတုိ႔ေၾကာင့္ ႀကီးျပင္းလာေသာ အခါ ကုိယ္၀န္ရွိစဥ္က ခံစားခဲ့ရေသာ ဆင္းရဲမႈမ်ားကုိ လူသားတုိ႔ အမွတ္မရ သတိမရၾက ေတာ့ေခ်။

မ်ားေသာအားျဖင့္ အမိ၀မ္းၾကာတုိက္မွ ေမြးဖြားလာၾကသည့္ လူသားအားလုံး လုိလုိ “ငုိျခင္းသေဘာ”ျဖင့္ လူ႔ေလာကထဲ ၀င္ေရာက္ လာခဲ့ၾက၏။ လူ႔ေလာက လူ႔ဇာတ္ခုံေပၚသုိ႔ ကန္႔လန္႔ကာဖြင့္ ၀င္ေရာက္ လာၾကေသာ ဥမမယ္အရြယ္ ကေလးငယ္တုိ႔၏ ငုိျခင္းသေဘာ ကိုလည္း အသိဉာဏ္ရွိေသာ လူသားတုိ႔ စဥ္းစားေတြးေခၚ စစ္ေၾကာ ေ၀ဖန္သင့္လွ၏။

ကုန္ဆုံးသြားခ်ိန္မ်ား

လူသားတုိ႔ ေမြဖြား လာခဲ့ခ်ိန္မွ စတင္၍ စကားေျပာတတ္ရန္ ၅-ႏွစ္သား အရြယ္ေလာက္ အထိ အမိအဖတုိ႔၏ သြန္သင္ ဆုံးမမႈမ်ား ေအာက္တြင္ ေနၾကရ၏။ ထုိ႔ေနာက္ အတတ္ပညာ ရွာေဖြျခင္း စသည္ျဖင့္ အႏွစ္ ၂၀-ခန္႔ အခ်ိန္ကုန္ဆုံး ၾကရျပန္၏ ဘြဲ႔ရ၍ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာမ်ား သင္ၾကားခ်ိန္ ၿပီးဆုံးသြား ျပန္ေတာ့လည္း အနားမေနရ၊ လူ႔ေလာက လူ႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္ လူတန္းေစ့ ေနထုိင္ႏုိင္ေရး အတြက္ စီးပြားဥစၥာမ်ား ရွာေဖြၾကရျပန္၏။

လူတန္းေစ့ ေနထုိင္ႏုိင္ၿပီဟု ယူဆၾကေသာ္လည္း လူ႔အသုံးအေဆာင္ ဇိမ္ခံ ပစၥည္းမ်ားက တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရုိးႏုိင္ေအာင္ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း လုိလို သစ္လြင္ ေပၚထြက္ ေန႔သည့္အတြက္ ေခတ္ႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းရင္း (သုိ႔) အမီလုိက္ရင္း၊ သားေရး သမီးေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး စသည္ျဖင့္ အေရးကိစၥ ေျမာက္မ်ားစြာတုိ႔၏ လႊမ္းမုိးမႈ ေအာက္တြင္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း အတုိင္း ေမ်ာပါ သြားၾကရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆုံးမွန္းမသိ ကုန္ဆုံး သြားၾကရေတာ့၏။

အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် အသက္ အရြယ္ေတြ ႀကီးရင့္လာၾက၏။ ေနာက္ဆုံး ဘ၀၏ သေဘာ တရားမ်ား၊ ဘ၀၏ အဓိပၸါယ္ႏွင့္ တန္ဖုိး၊ ဘ၀၏ အမွန္တရားမ်ား၊ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ျခင္း၏ အက်ိဳး သက္ေရာက္မႈမ်ားကုိ မရွာေဖြမိ ၾကေတာ့ဘဲ သက္တမ္းခ်ိန္မ်ား ကုန္ဆုံး သြားၾကရ ျပန္ေတာ့၏။

အဆင့္အတန္း

ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ ဆင္းရဲျခင္း၊ ပညာတတ္ျခင္းႏွင့္ ပညာမတတ္ျခင္း၊ ရာထူးအာဏာ ပါ၀ါရွိျခင္းႏွင့္ မရွိျခင္း၊ ရုပ္ေခ်ာျခင္းႏွင့္ ရုပ္ဆုိးျခင္း စသည္ျဖင့္ အဆင့္အတန္း ခြဲျခားၾက၊ ကြဲျပားၾကေသာ လူသားတုိ႔ အတြက္ အဆင့္အတန္း ခြဲျခား၍ မရႏုိင္သည္ကား “ေမြးဖြားျခင္း၊ ရွင္သန္ျခင္းႏွင့္ ေသဆုံးျခင္း”ပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။ ထုိအရာကုိ ပညာရွင္ႀကီးတုိ႔က ဘ၀၏ တူၿမဲတရား သုံးပါးဟု ကင္ပြန္းတပ္ခဲ႕ၾက၏။

လ႔ူဘ၀ ေရာက္လာသူ လူသားအားလုံး အရင္းမရႈံးဖုိ႔ အေရးႀကီး၏။ အျမတ္ မရႏုိင္ေစကာမူ အရင္းအတုိင္း ပုံမွန္ေလးေတာ့ လည္ပတ္ေစခ်င္၏။ ေနာင္ဘ၀ ဆုိသည္မွာ မေသခ်ာ ေသာ္လည္း ဒီဘ၀ေလး မွာေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္ ေစခ်င္ပါ၏။ လူ႔ဘ၀တြင္ စီးပြားဥစၥာ ရွာေဖြျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အရင္းရႈံးသြားလွ်င္ ယုတ္စြအဆုံး တစ္တ၀စာအတြက္ နလန္မထူႏုိင္ျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ေသာ္လည္း လူ႔ဘ၀ အရင္းအႏွီးႀကီး ဆုံးရႈံးသြားပါက တစ္သံသရာလုံး နလန္မထူဘဲ ရွိေခ်ေတာ့မည္။

အေရးပါလွ ကေလးဘ၀

ေျပာင္းလဲလာေသာ ေခတ္ စနစ္တုိ႔ အရ အရာ အားလုံးတုိ႔သည္ ထိန္းခ်ဳပ္၍ မရ၊ ျဖစ္ပ်က္ ေျပာင္းလဲမႈ တုိ႔က ျမန္ဆန္ လြန္းလွ၏။ အရာအားလုံးတုိ႔ တုိးတက္ ျဖစ္ထြန္းလာ၏။ အရာအားလုံးတုိ႔ ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးသြားျပန္၏။ တုိးတက္ ျဖစ္ထြန္း လာသည္ကား ရုပ္ျဒပ္ ပစၥည္း၀တၳဳမ်ား၊ ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးသြားသည္ကား စိတ္ဓာတ္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား… စဥ္းစားဖုိ႔တုိ႔ေတာ့ လုိမည္ထင္ပါ၏။

ရုပ္ျဒပ္ ပစၥည္းတုိ႔ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရုိးႏုိင္ေအာင္ ေပၚထြက္လ်က္ ရွိၾက၏။ တစ္ခုကုိ သုံးလုိ႔မွ အားမရေသးခင္ အျခားတစ္ခုက အဆင္သင့္ အစားထုိး ၀င္ေရာက္ ေနရာယူႏွင့္ ေနေပၿပီ။ ရုပ္ျဒပ္ ပစၥည္း၀တၳဳမ်ား တုိးတက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာသလုိ စိတ္ဓာတ္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားလည္း တုိးတက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာလွ်င္ သိပ္ေကာင္းမွာဟု ေတြးေနမိ၏။ ထုိအေတြး၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ အေရးပါလွေသာ ကေလးတုိ႔၏ ဘ၀ကုိ စဥ္းစားမိလာ၏။

တာ၀န္ေက်ၾကဖုိ႔

ယေန႔ေတာ့ ကေလးဘ၀၊ ေနာင္ေသာ္လူႀကီး၊ ယေန႔ေတာ့ တပည့္၊ ေနာင္ေသာ္ ဆရာ၊ ယေန႔ သားသမီး၊ ေနာင္ေသာ္ မိဘ စသည္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲ ေနရသည္က ဓမၼတာ။ လူတုိင္းတြင္ တာ၀န္ကုိယ္စီ ရွိၾက၏။ ထုိတာ၀န္း ၀တၱရား မ်ားကုိလည္း ျမတ္ဗုဒၶက အသီးအသီး ညႊန္ၾကား ထားရွိၿပီးျဖစ္၏။ ကုိယ့္တာ၀န္ ကုိယ္ေက်ဖုိ႔ေတာ့ လုိမည္ ထင္ပါသည္။

အရင္းေလးေတာ့ မဆုံးေစခ်င္

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ လူသားတုိ႔ အားကုိးရာကုိ ရွာေဖြၾကရာတြင္ လမ္းေျဖာင့္ လမ္းမွန္ေရာက္ဖုိ႔ အေရးႀကီးလွ၏။ ကုိယ္ မလုပ္ေဆာင္ ႏုိင္သည္ႏွင့္ အမွားမ်ား၊ အသုံးမ၀င္၊ အသုံးမက်သည့္ အရာမ်ားဟု မေ၀ဖန္သင့္။ မထင္ျမင္ မယူဆသင့္၊ လုပ္ေဆာင္ ႏုိင္သည္မ်ားကုိ ေရြးခ်ယ္ စုစည္း၍ လုပ္ေဆာင္ သြားၾကရ ေပအုံးမည္။

ကုိယ္ရရွိထားသည့္ ဘ၀၊ စည္းစိမ္အေပၚ သာယာ ယဇ္မူး၍ ဇိမ္ခံကာ အလုပ္ ဆက္မလုပ္လွ်င္ စည္းစိမ္ ဥစၥာမ်ား တစ္ေန႔တစ္ျခား ပ်က္စီး ဆုတ္ယုတ္ ႏုိင္သည္ကုိ သတိမူသင့္သလုိ။ အတိတ္ ဘ၀က ရရွိထားသည္ ကုသုိလ္ကံ အေပၚ ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္၍ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္မ်ားကုိ ထပ္မံ မျပဳလုပ္ေတာ့လွ်င္ ေကာင္းမႈကံ ကုန္ဆုံး ပ်က္သုဥ္း၍ မေကာင္းသည့္ ဘုံဘ၀မ်ားသုိ႔ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိ သြားႏုိင္ေၾကာင္း ကုိလည္း သတိမူသင့္၏။ ယခုလက္ရွိ ရထားသည္ ဘ၀မ်ိဳးေလး ျပန္မရႏုိင္ၾကလွ်င္ ဘ၀အရင္းပါ ဆုံးရႈံး သြားႏုိင္ေၾကာင္း အသိေပးရင္းျဖင့္။ အရင္းေလးေတာ့ မဆုံးေစခ်င္။

၀န္ခံခ်က္

ဤစာမူကုိ စာေရးသူ ေရးသားခဲ႔ေသာ “ယဥ္ေက်းေစရာ ဓမၼကဗ်ာ” စာအုပ္ရွိ နိဒါန္းကုိ အေျခခံ၍ ေရးသားခဲ႔ ျခင္းျဖစ္၏။

အေမရိကန္ႏုိင္ငံ နယူေယာ့ခ္ၿမိဳ႕ရွိ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတုိက္သုိ႔ ပုိ႔ေပးၿပီး၊ မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပၿပီးလည္း ျဖစ္၏။

သုိ႔ေသာ္ စာဖတ္သူမ်ား မွ်ေ၀ခံစားႏုိင္ရန္ ညီငယ္ ေမာင္ဖုိးသားႏွင့္ ကုိ၀ိမုတၱိတုိ႔မွ တဆင့္ ျပန္လည္ လက္ဆင့္ကမ္း ကုသုိလ္ ပြားမ်ားလုိက္ပါသည္။

ဦးပညာ (မန္းတကၠသုိလ္)
အရွင္ပညာေဇာတ
pyinyar08@gmail.com
ဘန္ေကာက္ႏြဳိင္းရပ္ကြက္၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၊ ထုိင္းႏုိင္ငံ။

*************************************

ေလးစားရိုေသစြာျဖင့္
ဖိုးသား

4/4/2009, SAT:, 4:05:43 PM

Read more...

ဆြမ္း၊ေရခ်မ္း၊ ဆီမီး ကပ္လွဴၿခင္း ဆိုရာဝယ္…

ဗုဒၶဘာသာေတြရဲ့ ေန့စဥ္လုပ္ငန္းတစ္ခုၿဖစ္တဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ရွိခိုးၿပီးတဲ့အခါ မနက္ေစာေစာ အာရုဏ္တက္ခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ဆြမ္း၊ ေရခ်မ္း၊ ပန္းနဲ့ ဆီမီး ကပ္လွဴပူေဇာ္ၾကပါတယ္။ ညအိပ္ရာဝင္ ဘုရားရွိခိုးၿပီးရင္ေတာ့ ပန္း၊ ဆီမီးနဲ့ ေရခ်မ္းပဲ ဆက္ကပ္ပါတယ္။

ရုပ္ပြား ဆင္းတုေတာ္နဲ့ ေစတီေတာ္ေတြဟာ ဆြမ္း၊ သစ္သီးနဲ့ ေရခ်မ္းေတြကို တကယ္မဘုဥ္းေပး မသံုးေဆာင္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ လွဴဒါန္းဆပ္ကပ္ေနၾကပါသလဲဆိုလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို့သည္ ရုပ္ပြား၊ ဆင္းတုေတာ္ေတြနဲ့ ေစတီေတာ္ေတြကို ဆပ္ကပ္လွဴဒါန္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ရုပ္ပြား၊ ဆင္းတုေတာ္ေတြက ကိုယ္စားၿပဳထားတဲ့ သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားရွင္ကို ရည္မွန္းဆပ္ကပ္ၿခင္းသာ ၿဖစ္ပါတယ္။ သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားရွင္ကို ရည္မွန္း ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္မွုဟာ ဗုဒၶသရဏဂံုၿဖစ္သလို သက္ေတာ္ထင္ရွားဘုရားရွင္ကို ရည္မွန္းဆက္ကပ္တဲ့ ဆြမ္း၊ ေရခ်မ္းအလွဴဟာလဲ အလွဴဒါနေၿမာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြဟာ ဆြမ္းေတာ္တင္ၾကၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။

ဘုရားရွင္ကို ဆြမ္းေတာ္၊ ေရေတာ္ကပ္တာနဲ့ ပတ္သက္လို့ ပိဋကတ္ပါဠိေတာ္မွာေတာ့ မေတြ့ရပါဘူး။ ပရိနိဗၺာန္စံၿပီးတဲ့ ဘုရားရွင္ကို ရည္စူး၍ ဓာတုေစတီ စသည္ကို ပစၥည္းေလးပါးနဲ့ ပူေဇာ္တာဟာ ဘုရားရွင္ကို ပူေဇာ္ရာေရာက္တယ္လို့ အဂုၤတၳိဳရ္အ႒ကထာမွာ ဖြင့္ၿပထားပါတယ္။ တိ႒ေႏၱ နိဗၺဳေတစာပိ၊ သေမစိေတၱ သမံ ဖလံ = သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားရွင္နဲ့ ပရိနိဗၺာန္စံၿပီး ဘုရားရွင္ကို ထပ္တူထပ္မွ် ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့ စိတ္ေစတနာနဲ့ ၿပဳလုပ္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမွုဟာ တူမွ်တဲ့ အက်ိဳးကိုေပးတယ္လို့ ဝိမာနဝတၳဳပါဠိေတာ္မွာလဲ ၿပဆိုထားပါတယ္။

တခါကလည္း မိလိႏၵမင္းၾကီးက ရွင္နာဂသိန္ကို “ဘုရားရွင္ဟာ ပရိနိဗၺာန္ စံသြားတာမွန္ရင္ ပူေဇာ္မွုကို မသာယာႏိုင္၊ မသာယာေသာ ဘုရားရွင္အား ၿပဳအပ္ေသာ ကုသိုလ္သည္ အက်ိဳးတစ္စံုတစ္ရာ မရႏိုင္ဘူးလို့ တိတၳိေတြက ေၿပာေနၾကတယ္၊ ဒီၿပႆနာကို ေၿဖရွင္းေပးပါဘုရားလို့ ” ေလွ်ာက္ေတာ္မူတယ္။

ရွင္နာဂသိန္က “မင္းၾကီး၊ ဘုရားရွင္ဟာ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္ကပင္ ပူေဇာ္မွုေတြကို မသာယာဘူး။ ေဗာဓိပင္ႏွင့္ ေရႊပလႅင္မွာကတည္းက သာယာတက္မက္မွုကို ပယ္စြန့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ အခုပရိနိဗၺာန္စံသြားၿပီးမွဆိုေတာ့ သာယာမွုဟာ ပိုေဝးတာေပါ့။ မသာယာသည္သာၿဖစ္တဲ့ ၿမတ္စြာဘုရားရဲ့ ဓါတ္ေတာ္ေတြကို တည္မွီရာၿပဳၿပီး ဘုရားရွင္ဉာဏ္ေတာ္ရတနာကို အာရံုၿပဳကာ ကုသိုလ္ေကာင္းမွုၿပဳၿခင္းၿဖင့္ လူ နတ္ နိဗၺာန္ သံုးတန္ေသာ ခ်မ္းသာကို ရရွိႏိုင္ပါတယ္။

ဥပမာၿပရရင္ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ မီးပံုၾကီးဟာ ၿမက္၊ ထင္းစတဲ့ ေလာင္စာေတြကို မသာယာပါဘူး။ မသာယာတဲ့ မီးပံုၾကီးကို ၿမက္ထင္းစတဲ့ ေလာင္စာေတြကိုထည့္ၿပီး အဲဒီမီးေတာက္နဲ့ ထမင္းဟင္း စသည္ခ်က္ၿပဳတ္ကာ အက်ိဳးရွိေအာင္ လုပ္ႏိုင္ၾကသလို မသာယာတဲ့ ဘုရားရွင္မွာ ၿပဳလုပ္တဲ့ ပူေဇာ္မွုဟာလဲ အက်ိဳးရွိႏိုင္ပါတယ္။ မသာယာတဲ့ ဘုရားရွင္မွာ ၿပဳတဲ့ ပူေဇာ္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳဟာလဲ လူ နတ္ နိဗၺာန္ သံုးတန္ေသာ ခ်မ္းသာအက်ိဳးကို ခံစားရမယ္”လို့ ရွင္နာဂသိန္ ေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ကိုၾကည့္ရင္ ဆင္းတုေစတီေတာ္မွာ ဆြမ္း ေရခ်မ္းကပ္လွဴတာဟာ ဘုရားရွင္သံုးေဆာင္သည္ၿဖစ္ေစ၊ မသံုးေဆာင္သည္ၿဖစ္ေစ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းတဲ့သူရဲ့ ေစတနာဟာ ထက္သန္ရင့္သန္သေလာက္ အက်ိဳးကို ရရွိခံစားႏုိင္တယ္လို့ ယံုၾကည္ႏိုင္ပါတယ္။


ဥပရိကပဏၰာသ အ႒ကထာမွာ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘုရားအမွုးရွိတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းကပ္လို့ ရပါသလားဟုေမးရာ၊ “ရပါတယ္၊ ေနရာကိုခင္းၿပီး ဆင္းတုေတာ္ကိုခ်ကာ ရဟန္းေတာ္ေတြ ဆြမ္းမကပ္ခင္ ဘုရားရွင္ကို ဆြမ္းတစ္ပြဲကပ္ရမယ္။ ၿပီးမွ သံဃာေတာ္ေတြကို ကပ္ရမယ္လို့ၿပထားပါတယ္။ အဲဒီဆြမ္းပြဲကို ဘုရား၊ ဆင္းတု၊ ေစတီ ဝတ္ၾကီး၊ ဝတ္ငယ္ၿပဳရတဲ့ ရဟန္းရွိရင္ အဲဒီ့ရဟန္းကို ကပ္ရမယ္၊ မရွိဘူးဆိုရင္ သံဃာေတာ္ေတြကို ၿပန္ကပ္ႏိုင္တယ္လို့ ၿပထားပါတယ္။

ဝိနည္းမဟာဝါ စီဝရကၡႏၶက အ႒ကထာမွာ ေစတီရုပ္ပြားေတာ္ေရွ့မွာ ဆြမ္းစသည္တင္ထားၿပီး ဘုရားရွင္တို့အား လွဴဒါန္းပါ၏ဟု ေၿပာလွဴရမည္။ လွဴၿပီးေသာ ဆြမ္းေတာ္ပြဲကို ဘုရား ဝတ္ၾကီး၊ ဝတ္ငယ္ၿပဳတဲ့ လူ၊ ရဟန္းက စားႏိုင္တယ္။ အၿမဲဝတ္ၿပဳသူမရွိရင္ တံၿမက္လွည္းၿခင္းစတဲ့ ဝတ္တစ္ခုခုကိုၿပဳလုပ္ၿပီး ဆြမ္းေတာ္ပြဲကို စားႏိုင္တယ္လို့ ၿပထားပါတယ္။

ဒီအ႒ကထာ ၂-ခု အရ ေစတီ၊ ရုပ္ပြားေတာ္ကို ဆြမ္းေတာ္တင္ေကာင္းတယ္။ ဆြမ္းေတာ္ပြဲက်ကို ဝတ္တစ္ခုခုၿပဳၿပီးမွ စားေကာင္းတယ္လို့မွတ္ပါ။ ဘုရားပစၥည္းကို လူတိုင္း မစားသံုးေကာင္းပါဘူး။ ဗုဒၶေဝယ်ာဝစၥတစ္ခုခုကို လုပ္ၿပီးမွ စားသံုးေကာင္းတယ္လို့ မွတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးပစၥည္း၊ ေက်ာင္းပစၥည္း ထိုနည္း၎ပါပဲ။

တခ်ိဳ့က ဘုရားဆြမ္းေတာ္က်စားရင္ အႏၱရာယ္ကင္းတာေပါ့။ တခ်ိဳ့က ဘုရားပစၥည္း မစားေကာင္းတာတို့ စသၿဖင့္ ကုိယ့္ယံုၾကည္မွုနဲ့ ကိုယ္ရွိၾကပါတယ္.. မည္သို့ပင္ၿဖစ္ေစ… ကိုယ့္တင္တဲ့ဆြမ္းေတာ္ကို ကိုယ္ၿပန္စြန့္ၿပီး မစားတာကေတာ့ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ပရိစၥာဂ လကၡဏံ ဒါနံ = အလွဴဒါနဆိုတာ လွဴဖြယ္ဝတၳဳကို ႏွေၿမာတြယ္တာမွု ငဲ့ကြက္မွုမရွိဘဲ လြတ္လြတ္ စြန့္ၾကဲလွဴဒါန္းၿခင္း လကၡဏာရွိရတယ္။ ဆြမ္းေတာ္တင္တယ္ဆိုတာက နာမည္ေလာက္ပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ငါပဲ စြန့္စားမွာပဲဆိုတဲ့ အသိဝင္ေရာက္လာတက္တယ္။ ဒီအခါမွာ ကိုယ္တင္တဲ့ ဆြမ္းေတာ္ရဲ့ လွဴဖြယ္ကို လုံးဝ အာလယၿပတ္ မစြန့္လႊတ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ဒါနအၿမတ္စား မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး။

လံုဝလြတ္လြတ္ ေပးလွဴစြန့္လြတ္တဲ့ ဒါနလကၡဏာေၿမာက္ဖို့အတြက္ ဒီဆြမ္း၊ ဒီမုန့္၊ ဒီသစ္သီးကို ဘုရားရွင္ကို ဆက္ကပ္မယ္။ ဆြမ္းေတာ္စြန့္ၿပီးရင္ ကုသိုလ္အဆင့္ဆင့္ပြားဖို့အတြက္ အၿခားပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး (သို့မဟုတ္) ခ်ိဳ့တဲ့သူေတြကို ေပးကမ္းလွဴဒါန္း စြန့္ၾကဲမယ္လို့ စိတ္မွာထားသင့္ပါတယ္။ ဒီပစၥည္းဝတၳဳေပၚမွာ တပ္မက္စြဲလမ္းမွုကို လံုးဝကင္းစင္ဖို့အတြက္ အၿခားသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို လံုးဝေပးလွဴလိုက္တာဟာ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိ့ သိမွတ္ဖြယ္ရာ တင္ၿပလိုက္ရပါတယ္…

(ဆရာေသာင္းလြင္- ဘီေအ)

Read more...

ပေစၥကဗုဒၶါ ဆိုသည္မွာ...

ကၽြန္ေတာ္တို့ ငယ္ငယ္တုန္းက အဘိုးအဘြားေတြ၊ ဆရာသမားေတြ ေၿပာေၿပာေနၾကတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶါ အေၾကာင္းကို အမွတ္သြားရမိပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္တို့ သိထားတာက ပေစၥကဗုဒၶါဆိုတာ ဘုရားငယ္ ဆိုတာေလးပဲ သိခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့..


ပေစၥကဗုဒၶါဆုိတာဟာ…..

၁။ တၿခားပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ့ မပတ္သတ္တဲ့ သီးသန့္ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ့ သစၥာ ၄-ပါးကို ထိုးထြင္းသိၿမင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္္။

၂။ဆရာမပါဘဲ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သစၥာ ၄-ပါးကို သိတဲ့ ( သူတပါးကိုေတာ့ သိေအာင္ မေဟာႏိုင္တဲ့ ) ပုဂၢိဳလ္။

၃။ သတၱဝါေပါင္းမ်ားစြာကို ခ်မ္းသာေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ေနရာမွာ နတ္ၿပည္ နိဗၺာန္ကို ေရာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ေနရာမွာ ပဓာနက်က် အရွင္သခင္ၿမတ္ၾကီးေတြ ၿဖစ္တဲ့အတြက္ ပေစၥကဗုဒၶါလို့ ေခၚရတာပါ။ ။


ဟိမဝႏာၱ ေတာထဲက စူဠကာဠေတာင္ အစရွိတဲ ေတာင္စဥ္ ၇- ထပ္ကို ေက်ာ္ၿပီးမွ ေရာက္ႏိုင္တဲ့ နႏၵမူလကဆိုတဲ့ ေတာင္ဝွမ္းအနီး ဂႏၶမာဒနေတာင္ မဥၥဴသက နတ္ပန္းပင္ေအာက္က ပတၱၿမားဂူမွာ ေနေတာ္မူေလ့ ရွိၾကပါတယ္။

ဣစၦိတံ ပတၳိတံ အစရွိတဲ့ အႏုေမာဒနာ ၂ ဂါထာေလာက္ကိုပဲ တရားေဟာေတာ္မူတက္ၾကၿပီး သစၥာ ၄-ပါး ၿမတ္တရားကိုေတာ့ သူတပါးသိေအာင္ေတာ့ ေဟာေတာ္မမူတက္ၾကပါဘူး။ ေစတီတည္ထိုက္သူ ၄ ဦးထဲမွာေတာ့ ပါဝင္ၾကပါတယ္။


ၿဖစ္ရပ္မွန္ေလး တစ္ပုဒ္ပါ။ တခါက သီရိလကာၤ ႏိုင္ငံေလးရဲ့ ေရာဟဏ ရြာတစ္ရြာမွာ သားအဖ ၈-ေယာက္ဟာ လယ္ေတာထဲကို သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရြာလယ္ေကာင္ လမ္းမနံေဘးက ဆန္ဖြပ္ ေမာင္းေထာင္းေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးက ဓမၼဂီတ သံေဝဂ သီခ်င္းေလးတစ္ပုုဒ္ကို သီဆိုက်ဳဴရင့္လိုက္ပါတယ္..

-ငါတို့ခ်စ္ရာ၊ ဤခႏၶာ၊ ဇရာလာလို့ ဖ်က္ေတာ့မယ္။

-ငါတို့ခ်စ္ရာ၊ ဤခႏၶာ၊ အပၚမွာ အေရၿပား ဖံုးထားတယ္။

-ငါတို့ခ်စ္ရာ၊ ဤခႏၶာ၊ ေသမင္းေခၚရာ လိုက္ရမယ္။

-ပိုမ်ိဳးရွစ္ဆယ္၊ ခႏၶာဝယ္၊ မွီကာတြယ္လို့ ေနၾကတယ္။

-မစင္မၾကယ္၊ ရြံစဖြယ္၊ မွီတြယ္ၿပည့္ေတာ့တယ္။

-အပုပ္ေကာင္ဆိုး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ တိုးလို့ၿပည့္ေတာ့တယ္။

-ငွက္ေပ်ာတံုးပမာ၊ ဤခႏၶာ၊ ေကာင္းစြာတူေတာ့တယ္။

-ခႏၶာအတြင္း၊ ဉာဏ္ကိုသြင္း၊ ရွင္းရွင္းသိေအာင္ ရွုမွတ္ကြယ္။

အဲဒီ ဓမၼဂီတ သီခ်င္းသံေလးကို နားေထာင္ၾကရင္းကပဲ လယ္ေတာထဲ သြားၾကေတာ့မယ့္ လယ္သမာၾကီး ၈-ေယာက္ဟာ နားကတရားနာ၊ ဉာဏ္က ခႏၶာမွာလည့္ွၿပီး သတိပ႒ာန္ ဝိပႆနာ တရားေတြကို ရွုမွတ္ပြားမ်ားလုိက္ၾကတာ အဲဒီ ရြာလယ္ေကာင္ လမ္းမၾကီးေပၚမွာပဲ သစၥာ ၄-ပါး သီးၿခားသိၿမင္တဲ့ ပေစၥကဗုဒၶါ ဘုရားငယ္ေပါင္း ၈-ဆူ ၿဖစ္ေတာ္မူၾကတယ္။

ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ၿမတ္ၾကီးေတြ ၿဖစ္ၾကၿပီဆိုတာနဲ့ တစ္ၿပိဳင္နက္ လူဝတ္ေၾကာင္ အဝတ္အစားေတြ၊ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္၊ ရဟန္းပရိကၡရာေတြ ေရာက္ၿပီး သက္ေတာ္-၈၀၊ ဝါေတာ္ ၆၀-ရ မေထရ္သူၿမတ္ၾကီးေတြအသြင္ ခ်က္ခ်င္းၿဖစ္သြားပါတယ္။


ဒါေၾကာင့္ တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္အပါင္းတုိ့လည္း ဘဝနဲ့ ခႏၶာ သံသရာမွာ တြယ္တာမက္ေမာေစတက္တဲ့ ကာမဂီတကို ပယ္ခြာႏိုင္ၾကၿပီး၊ မက္ေမာကင္းပ သံေဝဂဉာဏ္ ေတြ ရေစႏုိင္တဲ့ ဓမၼဂီတကို တြယ္တာႏိုင္ၾကပါေစလို့ နိဗၺာန္အက်ိဳးေမွ်ာ္၍ ဆႏၵၿပဳေရးသာလုိက္ပါတယ္။ ။

မွီၿငမ္း (သီခ်င္းသံၾကား ဘုရားၿဖစ္) ၊ ကိုးဘြဲရ ဆရာေတာ္

Read more...

ဖတ္ၾကည့္ျပီးမွ ဆံုးျဖတ္ပါ

က်ေနာ့ဘေလာ့ထဲကို ၀င္ဖတ္တဲ့ ညီေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ေၾကာင့္ ဒီပုိစ့္ေလးကို ေရးလိုက္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြအတြက္ ပညာေပးပို ့စ္ေလး တစ္ခုေရးေပးပါဆိုလို႕ ေရးလိုက္တာပါ။ က်ေနာ္တို႕ ကိုးကြယ္ေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာမွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ စစ္စစ္ ျဖစ္ဖို႕အတြက္ သရဏဂံုနဲ႕ ငါးပါးသီလလံုမွ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ စစ္စစ္လို႕ ေျပာလို႕ရသလို လူစစ္စစ္လို႕လည္း ေျပာလို႕ပါတယ္။ သရဏဂံုတစ္ခုပဲတည္ရင္ လူတစ္၀က္ ျဖစ္ျပီးျဖစ္သလို.. ငါးပါးသီလပါ ထပ္လံုျခံဳေအာင္ ေစာင့္ထိန္းပါမွ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတာပါ။ အဲ့ႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုခုခ်ိဳ႕ယြင္းေနရင္ေတာ့ မိရိုးဖလာဗုဒၶဘာသာပဲ ျဖစ္သြားမွာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲ့ႏွစ္ခုလံုး ျပည့္စံုဖို႕ အေရးၾကီးပါတယ္။ သရဏဂံုစစ္စစ္ ျဖစ္ဖို႕အေၾကာင္းကိုေတာ့ သရဏဂံုပ်က္ျခင္းဆိုတဲ့ ပိုုစ့္မွာ အနည္းငယ္ ရွင္းျပျပီးသြားပါျပီ။ အခုေဆြးေႏြးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ငါးပါးသီလထဲမွာ လူေတြအမ်ားဆံုး အက်ဴးလြန္ဆံုးျဖစ္တဲ့ သုရာေမရယကံ က်ဴးလြန္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ခုေဖာ္ျပမွာက အရက္ကိုမေသာက္နဲ႕လို႕ အတင္းမေျပာပါဘူး။ ေသာက္သင့္ မေသာက္သင့္ဆိုတာကို ဒီစာဖတ္ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ဆံုးျဖတ္ပါလို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

သုရေမရယကံ က်ဴးလြန္ျခင္းဆုိတာေတာ့ မူးယစ္ေစတတ္ေသာအရာကို မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ျခင္းပါ။ အရက္မွမဟုတ္ပါဘူး.. မူးယစ္ေစတတ္တဲ့ အရာမွန္သမွ် သံုးေဆာင္မွီ၀ဲျခင္းကို သူရာေမရယကံ က်ဴးလြန္ျခင္းထဲမွာ ထည့္လို႕ရပါတယ္။ သူရာေမရယကံ က်ဴးလြန္ျခင္း အထေျမာက္ဖို႕ အခ်က္ေလးခ်က္ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါေတြကေတာ့.. (၁) မူးယစ္ေစတတ္ေသာ အရာျဖစ္ျခင္း၊ (၂) ေသာက္စားလုိေသာစိတ္ ရွိျခင္း၊ (၃) ေသာက္ျဖစ္ေအာင္ လံု႕လျပဳျခင္း၊ (၄) ေသာက္စားျခင္းတို႕ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာလို႕ သူရေမရကံ က်ဴးလြန္ျခင္းကို အဓိကထား ေျပာရလဲဆိုေတာ့.. ဒီကံဟာ အကုသိုလ္ေတြ ျပဳလုပ္ျခင္းကို အလြယ္တကူျဖစ္ေစတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ေသရည္ေသရက္ ေသာက္သည့္အတြက္ က်န္သီလမ်ားအားလံုး အလြယ္တကူ ပ်က္တတ္ပံုႏွင့္ အ႒ကထာတြင္ကား ငါပါးသီလတြင္ ေသရည္ေသာက္ျခင္းကို အျပစ္အၾကီးဆံုးဟု ဖြင့္ျပထားပါတယ္။ အ႒ကထာက ဘယ္လို ဖြင့္ထားသလဲဆိုေတာ့.. အရက္သည္ ငါးပါးသီလတြင္ အခ်ဳပ္ျဖစ္သည္.. အရက္မူးျပီဆိုသည္ႏွင့္ က်န္သီလမ်ား ေဖာက္ဖ်က္ရန္ ၀န္မေလးေတာ့ေပ။ သို႕အတြက္ ဗုဒၶက ငါးပါးသီလတြင္ ေသရည္ေသာက္ျခင္းကို ထည့္ေဟာထားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဖြင့္ထားပါတယ္။ ဘာလို႕ ဒီလိုေျပာရလဲ ဆိုတာေလး ေဖာ္ျပပါ့မယ္။

အရက္ေသာက္ျခင္း အဆင့္အေနနဲ႕ သံုးဆင့္ရွိပါသည္။ ပထမအဆင့္အေနနဲ႕ လူကအရက္ကိုေသာက္ျခင္းပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဆိုၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕က ကိုယ့္စိတ္ကိုႏိုင္ပါတယ္။ ထမင္းစားေကာင္းရံုေလာက္ ညေနပိုင္းေလး ေသာက္တာပါဆိုျပီးေတာ့ စေသာက္ၾကပါတယ္။ ဒီအဆင့္ကေတာ့ လူကအရက္ကို ေသာက္ေသာအဆင့္ပါ။ ဒီလိုပါပဲ.. ဘ၀ပ်က္ျပီးေသသြားၾကေသာ အရက္သမားအားလံုးဟာလည္း ဒီအဆင့္ကပဲ စခဲ့ၾကတာပါ။ ေနာက္တစ္ဆင့္ ထပ္တက္လာတာက အရက္က လူကိုျပန္ေသာက္ေသာ အဆင့္ပါ။ ခႏၶာက အရက္ကို ေသာက္ေသာ အဆင့္လို႕လည္း ေျပာလို႕ရပါတယ္။ စိတ္ကျဖတ္ႏုိင္ေသာ္လည္း ခႏၶာက လက္မခံေတာ့ပါဘူး။ အရက္မေသာက္ရရင္ ခႏၶာကိုယ္က ေသြးေတြ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ျပီး လက္ေတြတုန္လာမယ္.. ေျခေတြတုန္လာမယ္။ ေသာက္တဲ့သူဟာ အရက္နဲ႕ပဲ အျမဲတမ္းထိေတြ႔ခ်င္ လာတယ္.. ေနာက္ျပီး ျမင္ရင္ကိုမေနႏုိင္ဘူး.. တခုခုလိုေနသလိုျဖစ္.. ေနာက္ဆံုးေတာ့ အရက္ေလး၀င္သြားမွ ျငိမ္သြားတယ္.. ဒါကေတာ့ အရက္က လူကိုေသာက္ျခင္းပါ။ ေနာက္အဆိုးဆံုးအဆင့္ကေတာ့ အရက္က အရက္ကိုေသာက္ျခင္းပါ။ ဒီအဆင့္မွာေတာ့ အရက္ကို တအားေသာက္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး.. ဘာအစားမွလည္း မစားႏုိင္ေတာ့ဘူး.. စားလို႕လည္း မေကာင္းေတာ့ဘူး။ တအားအိပ္တယ္.. တအားမူးတယ္.. အိပ္ရာမွႏိုးေတာ့ ေခါင္းေတြအံုလာတယ္။ ေခါင္းေတြအံုေတာ့ အရက္ကိုထပ္ေသာက္ရတယ္.. သို႕ေသာ္လည္း ေခါင္းအံုတာ မေပ်ာက္ပါဘူး။ အရက္ကေတာ့ ထပ္မူးလာျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ မေသမခ်င္း ေသာက္လိုက္ မူးလိုက္ ေခါင္းအံုလိုက္ ျပန္ေသာက္လိုက္နဲ႕ လံုးလည္လိုက္ျပီး .. ေနာက္ဆံုး အရက္ေက်းကၽြန္ဘ၀သို႕ ေရာက္ျပီးေတာ့ အပါယ္ေလးပါးသို႕ သြားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒါအရက္ကို အဆင့္လိုက္ ေသာက္လာပံု အေၾကာင္းပါ။

အရက္ေသာက္ျပီးမိဘကို ျပန္သတ္ေသာ ျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခုကို ေဖာ္ျပေပးပါ့မယ္။ မိဘကိုေတာင္မွ ျပန္သတ္မွေတာ့ တျခားအကုသိုလ္ကံေလာက္ေတာ့ မလုပ္ရဲစရာ ဘာမွမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အရက္ကို ငါးပါးသီလမွာ အျပစ္အၾကီးဆံုးလို႕ ထည့္ထားရတာပါ။ အရက္ေသာက္ျပီး မူးေနလွ်င္မိဘကိုပင္ ျပန္သတ္ရဲသည္ဟူေသာ စကားကို မွန္းဆေျပာျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ လက္ေတြ႕ ျဖစ္ရပ္ပါ။ ခုႏွစ္အားျဖင့္ ၁၉၅၁-ခုႏွစ္၊ေမလ ၂၅ ရက္ေန႕၊ ေနရာကား ဧရာ၀တီတုိင္း၊ က်ိဳက္လတ္ျမိဳ႕နယ္၊ က်ိဳက္ပိရြာတြင္ ျဖစ္ပါတယ္။ သားက အရက္မူးလာျပီး ပါးရိုက္ကာ ဓါးႏွင့္လိုက္ခုတ္ခံရေသာ မိခင္ၾကီး၏အမည္မွာ ေဒၚသာလိဟု ေခၚပါတယ္။ တစ္ေန႕ သားကအရက္မူးျပီးျပန္လာကာ ပိုက္ဆံထပ္ေတာင္းသျဖင့္ မိခင္ၾကီးမွ မေပးႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာေသာေၾကာင့္ မိခင္ကိုဆဲေရးတုိင္းထြာျပီး ပါးရိုက္ကာ ဓါးႏွင့္လိုက္ခုတ္သျဖင့္ ထြက္ေျပးရင္း ရြာထိပ္ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္ အေရာက္တြင္ မိခင္ၾကီးကို ဆက္လိုက္လို႕ မရေတာ့ပဲ အဲ့ေနရာမွာတင္ပဲ ေျမျမိဳခဲ့ပါတယ္။ သူေျမျမိဳေသာေနရာႏွင့္ ပတ္လည္ ေပ(၁၀၀)အတြင္း မည္သူမွ်အနားကပ္လို႕ မရေတာ့ပါဘူး။ သူဟာပူေလာင္ျပင္းျပတဲ့ ေ၀ဒနာေတြကို ျပင္းစြာခံစားျပီး ေမလ (၂၅) ရက္ မွ ဇြန္လ (၂) ရက္ေန႕အထိ ေ၀ဒနာမ်ားခံစားကာ.. (၈) ရက္ၾကာျပီး ေျမၾကီးေအာင္သို႕ စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေျမျမိဳသြားတဲ့လူဟာ အရက္မေသာက္ခင္မွာ ပံုမွန္လူေကာင္းလိုပါပဲ.. မိဘကိုရိုေသရမွန္းသိပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ အရက္လည္း၀င္သြားေရာ ဘာမွမသိေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ အရက္ရဲ႕ေက်းကၽြန္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားရတာပါ။

ေနာက္အရက္ေသာက္ျခင္းရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးေတြကို အနည္းငယ္ေဖာ္ျပေပးပါ့မယ္။ ေသရည္အရက္ ေသာက္တဲ့ သူတုိင္းဟာ ျဖစ္ရာဘ၀မွာ အရူးပဲ ျဖစ္ရပါတယ္။ ျဖစ္ရာဘ၀ကို မၾကည့္ပါနဲ႕ဦး.. ယခုဘ၀ကိုပဲၾကည့္ပါ.. မူးတဲ့သူဟာ ရူးတဲ့လူလိုပါပဲ.. ေျပာခ်င္တာ ေလ်ာက္ေျပာတာပါ.. အရွက္အေၾကာက္လည္း ကင္းပါတယ္။ ေသာက္တာမ်ားလာတာနဲ႕အမွ် ပ်င္းရိတယ္.. ေမ့တတ္တယ္.. ေက်းဇူးကန္းတတ္တယ္.. ေနာက္ျပီး အသက္အရြက္ၾကီးလာတာနဲ႕အမွ် ရူးသြားပါေတာ့တယ္။ ဘာလို႕ရူးရလဲ ဆိုတာေလး ၾကည့္ရေအာင္..။ သိပၸံမဂၢဇင္းမွ ဆရာ၀န္တစ္ဦးရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေလး ေဖာ္ျပေပးပါ့မယ္။ အရက္ေသာက္တာ မဟုတ္ေသးပါဘူး.. အရက္ပါ၀င္ႏႈန္း အနည္းငယ္သာ ရွိတဲ့ ဘီယာတစ္ပုလင္းေသာက္လွ်င္ ဦးေႏွာက္ကလပ္စီးေပါင္း (၇၀၀၀) ေက်ာ္ ပ်က္စီးပါတယ္။ သာမာန္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကလပ္စီးေပါင္းဟာ (၁၇)ကုေဋေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အရက္ေသာက္တဲ့သူမ်ားနဲ႕ ဘီယာေသာက္ေသာသူမ်ားဟာ အစပိုင္းေတာ့ မသိသာေသးပါဘူး။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေသာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဦးေႏွာက္ကလပ္စီးေပါင္း သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ပ်က္စီးလာျပီး မွတ္ဥာဏ္ေတြတေျဖးေျဖးနဲ႕ အားနည္းလာခါ ဦးေႏွာက္ကို ပ်က္စီးထိခိုက္လာပါေတာ့တယ္။ အရက္ ေသာက္ျခင္းေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ပ်က္စီးေစတဲ့ လကၡဏာမ်ားကိုလည္း ေဖာ္ျပေပးပါ့မယ္။ အရက္ေသာက္ျခင္းေၾကာင့္ စိတ္ထိခိုက္လြယ္ျခင္း၊ အသိဥာဏ္ထိခိုက္ျခင္း၊ စိတ္ေဖာက္ျပန္ျခင္းတို႕ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ေနာက္ျပီးျဖစ္ေလရာဘ၀ ဦးေႏွာက္မေကာင္းျဖစ္ျပီးေတာ့ အသိဥာဏ္ခ်ိဳ႕ယြင္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါကေတာ့အရက္ရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးေတြပါပဲ။ ေနာက္ျပီးအရက္ေသာက္တဲ့လူတုိင္းဟာ ေသခါနီးမွာ အရက္ေသာက္ခ်င္တဲ့ ေလာဘစိတ္နဲ႕ ေသတဲ့အတြက္ ေသခ်ာေပါက္ အပါယ္ေလးပါးကိုပဲ သြားရမွာပါ။ အပါယ္ေလးပါးမွလြတ္လာျပီး လူျဖစ္လာရင္လည္း ရူးေနသည့္အတြက္ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကို မရႏုိင္ပါဘူး။ ဒ့ါေၾကာင့္ အရက္ေသာက္သူမ်ားဟာ ကိုယ္ရမဲ့ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ႏွင့္ ေကာင္းရာသုဂတိကို မရဖို႕အတြက္ ကိုယ္တုိင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေနတာႏွင့္လည္း အတူတူပါပဲ။

အခုက်ေနာ္ အထက္မွာေဖာ္ျပတာအားလံုးဟာ အရက္ေသာက္ျခင္းေၾကာင့္ ယခုလက္ရွိမွာခံစားရမဲ့ ဆိုးက်ိဳး.. ေနာက္ဘ၀သံသရာအဆက္ဆက္မွာ ခံစားရမယ့္ ဆိုးက်ိဳးေတြပါ။ ဘုရားရွင္က အရက္ကို နည္းနည္း ေသာက္ပါလို႕ မမွာခဲ့ပါဘူး။ ေဆးျဖစ္၀ါးျဖစ္ေတာ့ ေသာက္လို႕လည္း မမွာခဲ့ပါဘူး။ လံုး၀ေရွာင္ၾကဥ္ရမဲ့ အထဲမွာ ထည့္ထားတာပါ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ လူေတြရဲ႕စိတ္ဟာ မေကာင္းတဲ့ဘက္မွာပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕တယ္.. ေနာက္ျပီး အရက္ေသာက္လိုက္တာဟာ စိတ္ကို လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးဆိုေတာ့.. စဥ္းစားသာၾကည့္ပါ။ မေကာင္းတာကိုေပ်ာ္ေမြ႕တဲ့စိတ္ကို လႊတ္ေပးမွေတာ့ ဆိုးဖို႕ပဲရွိပါတယ္.. ေကာင္းဖို႕အေရး တစ္ခုမွ ပါမလာပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ အရက္ကိုမေသာက္နဲ႕လို႕ မေျပာပါဘူး။ က်ေနာ္ကအရက္ရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးကို ေဖာ္ျပေပးရံုပါပဲ။ ေသာက္သင့္မေသာက္သင့္ကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာဆံုးျဖတ္ပါ။ ေသာက္ခ်င္တဲ့သူဟာလည္း ဘယ္လိုေျပာေျပာ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႕ကိုယ္ ေသာက္ေနမွာပါပဲ။ ဒါကိုမွ ဆက္ေသာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႕ ကိုယ္သြားမယ့္လမ္းကို ေရြးခ်က္လိုက္တယ္လို႕ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါ့မယ္။ မရွင္းတာရွိရင္လည္း ဆက္သြယ္ေမးျမန္းဖို႕ကို ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ စာဖတ္သူအေပါင္း အရက္ရဲ႕ ေက်းကၽြန္အျဖစ္မွ ကင္းလြတ္၍ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို အျမန္ဆံုးတက္လွမ္းႏုိင္ၾကပါေစ။

Read more...

ေသာတာပန္စိတ္ထားအဂၤါ (၇)ပါး

(ေကာသမၺီသုတ္ - တရားထီးတင္ျခင္း)

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္တုန္းက ေကာသမၺီျပည္ ေဃာသိတာရံုေက်ာင္းတိုက္ၾကီး၌ တစ္ဖက္လွ်င္သံဃာေတာ္ ၅၀၀ စီျဖင္႔ ၀ိနည္းဓိုရ္ပုဂၢိဳလ္က ေခါင္းေဆာင္ေသာအဖြဲ႔ႏွင္႔ သုတၱန္ေဆာင္ ဓမၼကထိက ပုဂၢိဳလ္ကေခါင္းေဆာင္ေသာအဖြဲ႔ ဟူ၍ နွစ္ဖြဲ႔ကြဲခဲ႔ဖူးၾကသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးက ႏွစ္ဖက္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေခၚ၍ ဖ်န္ေျဖေရးတရား ေဟာေသာ္လည္းမရ၍ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးတည္း ပလဲေတာသို႕ ၾကြ၍၀ါကပ္ေတာ္မူသည္။ တစ္၀ါတြင္းလံုး ဆင္ၾကီးက အလုပ္အေကြ်းျပဳသည္။ ၀ါကြ်တ္ေသာအခါ အရွင္အာနႏၵာအမွုးရိွ ေသာ ရဟန္းငါးရာတို႕က ျပန္ပင္႔ၾကသျဖင္႔ သာ၀တၱိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းတိုက္သို႕ ျပန္ၾကြေတာ္မူသည္။ ထိုအခါတြင္ေကာ သမၺီပ႗ိပကၡပြဲၾကီးတြင္ ပါ၀င္ၾကေသာ နွစ္ဖက္ေသာကိုယ္ေတာ္မ်ားက ဘုရားရွင္ထံသို႔လာ၍ ေတာင္းပန္ကန္ေတာ႔ၾကသည္။ ထိုပြဲတြင္ ဤတရားေတာ္ ကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ ပုထုဇဥ္တို႔ စိတ္ထားနွင္႔ အရိယာတို႔၏ စိတ္ထားသည္ မတူၾကဘူး။ ေအာက္ဆံုး အရိယာျဖစ္တဲ႔ ေသာတာပန္ႏွင္႔ ပုထုဇဥ္ေတာင္မွ မတူၾကဘူး” ဟူ၍အစခ်ီကာ “ေသာတာပန္စိတ္ထားအဂၤါ ၇ ပါး” ကိုေဟာ္ေတာ္မူခဲ႔ေလသည္။

၁။ အရိယာအဆင္႔သို႔ ေရာက္ေသာ္လည္း မပယ္ရေသးေသာ ကိေလသာမ်ားရွိေသာေၾကာင္႔ လြန္ကဴးမိတတ္၏။ လြန္ကဴးမိလွ်င္ ဥာဏ္ျဖင္႔ ခ်က္ခ်င္း ရပ္ႏိုင္သျဖင္႔-
(က) ေသာတာပန္ကျဖစ္ေၾကာတို၏။
(ခ) ပုထုဇဥ္က ျဖစ္ေၾကာရွည္၏။

၂။ မပယ္ရေသးေသာ ကိေလသာမ်ားကို ျငိမ္းေအးေအာင္လုပ္မည္ဟု-
(က) ေသာတာပန္မွာ အျမဲတမ္းစိတ္ထားရိွသည္။
(ခ) ပုထုဇဥ္မွာ ထိုစိတ္မ်ဳိးမရိွ။

၃။ ဤဘုရားသာသနာမွာသာလွ်င္ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၲာမ်ားအျဖစ္ျဖင္႔ ထြက္ရပ္လမ္းရိွသည္။ အျခားတိတၱိတို႔၏ သာသနာမွာမရိွဟူ၍ -
(က) ေသာတာပန္က ယံုၾကသည္။
(ခ) ပုထုဇဥ္က အျခားသာသနာမွာလည္း ရိွခ်င္ရိွမည္ဟု ယူဆသည္။

၄။ အျပစ္သင္႔လွ်င္ အခ်ိန္ဆြဲ၍မထား၊ နံနက္သင္႔လွ်င္ နံနက္၊ ညေနသင္႔လွ်င္ ညေန ခ်က္ခ်င္း
(က) ေသာတာပန္က ကုသသည္။
(ခ) ပုထုဇဥ္က ထိုသို႔ မကုသ။

၅။(က) ေသာတာပန္က အျပစ္သင္႔မွာ စိုးရြံ႕သည္။ သီလပ်က္မွာ ကိုေၾကာက္သည္။
(ခ) ပုထုဇဥ္က ထိုသို႔မစိုးရြံ႕၊ သီလပ်က္မွာလည္း မေၾကာက္။

၆။ သစၥာတရားေတြ အမွန္တရားေတြကို ေဟာေျပာလွ်င္-
(က) ေသာတာပန္က စိုက္စိုက္၍ နာေနႏိုင္၏။
(ခ) ပုထုဇဥ္မွာ ထိုတရားမ်ား နားထဲမေရာက္။

၇။ သစၥာတရားေတြကို နာယူျပီးျပီဆိုလွ်င္ ေျပာ၍မျပီး ခ်ီးကဴး၍မဆံုး၊ ၾကည္ႏွုူးမွုေတြ ဖံုးျပီးလွ်င္-
(က) ေသာတာပန္က တျပံဳးျပံဳးႏွင္႔ ေက်နပ္ေန၏။
(ခ) ပုထုဇဥ္က ထိုသို႔ ခံစားမွုမ်ဳိး မရႏိုင္။

ဤအဂၤါရပ္ (၇) ပါးႏွင့္ ညီညြတ္လွ်င္ ေယာဂီသည္ မိမိကိုယ္ကို “ေသာတာပန္” ျဖစ္ျပီဟု ဆံုးျဖတ္ႏိုင္သည္ဟု ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေသာတာပန္စံကို ေဟာေတာ္မူခဲ႔သည္။ ဤတရားေတာ္ကို မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးက ေစတီျပီးလွ်င္ ထီးတင္ရသလို တရားအျပီးသတ္ျခင္းကို တရားထီးတင္ျခင္းဟု သမုတ္ေတာ္မူခဲ႔ပါသည္။

Read more...

ပန္း၀င္က် သိေရာေပါ့... (ဓမၼဒူတ အရွင္ပညာေဇာတ)

ဓမၼဒူတ အရွင္ပညာေဇာတ (ေမး-ေျဖ) ၁-မွ...

Read more...

ေ၀ဒနာႏုပႆနာ တရားေတာ္ၾကီး ပထမပုိင္း

ေ၀ဒနာ ႏုပႆနာ တရားေတာ္ၾကီး ပထမပုိင္း မဟာစည္ ဆရာေတာ္ (၁၃၁၃ခုနွစ္ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔ည အသံလႊင့္ေဟာၾကားသည္)


ဒီကေန႔ ေဟာမည့္ တရားေတာ္ကေတာ့ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ တရားေတာ္ၾကီးျဖစ္တယ္။ ကုိယ္ထဲစိတ္ထဲက ခံစားမွု အမ်ဳိးမ်ိဳးေတြကုိ ရွုျပီး အသိဥာဏ္ထူးျဖစ္ေပၚပုံကုိ ေဟာမည့္ တရားေတာ္ၾကီးလုိ႔ ဆုိလုိတယ္။

ခံစားမွု ေ၀ဒနာဆုိတာ သုံးမ်ိဳးရွိတယ္။ အာရုံေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ျပီး ကုိယ္ထဲ စိတ္ထဲမွာ ေကာင္းေကာင္း သြားတာကုိ သုခေ၀ဒနာလုိ႔ ေခၚတယ္။ အာရုံဆုိးေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ျပီး ကုိယ္ထဲ စိတ္ထဲမွာ အေနဆုိး အခံခက္သြားတာကုိ ဒုကၡေ၀ဒနာလုိ႔ ေခၚတယ္။ မဆုိးမေကာင္း အလယ္အလတ္ ေနသာရုံျဖစ္ေနတာကုိေတာ့ ဥပေကၡာ ေ၀ဒနာလုိ႔ ေခၚတယ္။

ဒီေ၀ဒနာဟာ နာမ္တရားထဲမွာဆုိရင္ အထူးထင္ရွားတဲ့ တရားတစ္မ်ိဳးပဲ။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကုိ အမွန္အတုိင္း သိဖုိ႔လဲ အလြန္ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေလာကမွ သတၱ၀ါေတြက ဒီခံစားမွုကေလးကုိ အမွန္အတုိင္း မသိၾကတဲ့ အတြက္ အလြန္ အထင္ၾကီး ေနၾကတယ္။ ဒီခံစားမွုကုိပဲ သတၱ၀ါေကာင္လုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ဧရာမ ခ်မ္းသာၾကီးလုိ႔ပဲ ထင္ေနၾကတယ္။ ေကာင္းစား ခ်မ္းသာမွု ကေလးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အခါမွာဆုိရင္ ငါေကာင္းေနတယ္။ ငါခ်မ္းသာေနတယ္ လုိ႔ ဒီလုိထင္ေနၾကတယ္။ ဆင္းရဲမွုကေလးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အခါမွာလဲ ငါဆင္းရဲေနတယ္လုိ႔ ဒီလုိထင္ေနၾကျပန္တယ္။

ဒီလုိ ထင္ေနၾကတဲ့ အတြက္ ငါေကာင္းစား ခ်မ္းသာရေအာင္ ငါနဲ႔ စပ္တဲ့ သူကေလးေတြ ေကာင္းစား ခ်မ္းသာရေအာင္ ဒီလုိရည္ရြယ္ျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွာၾကံ အားထုတ္ ေနၾကရတယ္။ အိပ္ရာ ႏုိးကတည္းကစျပီး တစ္ေနလုံး တစ္ညလုံး အခ်ိန္နာရီရွိတုိင္း ငါခ်မ္းသာဖုိ႔ ငါနဲ႔ စပ္တဲ့လူေတြ ခ်မ္းသာဖုိ႔ ၾကံစည္အားထုတ္ ေနၾကရတယ္။ ဒီလုိအားထုတ္ေပမဲ့ အားထုတ္တုိင္း လဲ ခ်မ္းသာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္ထင္ေၾကးနဲ႔ မကုိက္ဘဲ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနၾကတာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သတၱ၀ါေတြဟာ တလွုပ္လွုပ္တရြရြနဲ႔ ဒုကၡေတြေရာက္ေနၾကတာပဲ။

အပါယ္ေလးပါးကုိ က်ရတာလဲ ဒီခံစားမွုကုိ အမွန္အတုိင္းမသိလုိ႔ပဲ။ဘ၀အသစ္ အသစ္ေတြျဖစ္ျပီး အုိရ၊ နာရ၊ ေသရ၊ စုိးရိမ္ပူေဆြးရ ငုိေၾကြးရဆုိတဲ့ ဒီလုိေဘးဆုိး ဒုကၡဆုိးၾကီးေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ေနၾကရတာေတြလဲ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ မရွုမမွတ္လုိ႔ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီခံစားမွုကုိ အမွန္အတုိင္း သိေအာင္ ရွုမွတ္ဖုိ႔ရာ အလြန္ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဒီလုိအေရးၾကီးတဲ့ အတြက္ပဲ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီေ၀ဒနာႏုပႆာနာ ကုိ သုတ္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ အထပ္ထပ္ ေဟာထားခဲ့တယ္။ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ မွာဆုိရင္ ဒီေ၀ဒနာ ၉ မ်ိဳးခြဲျခားျပီး ေဟာၾကားခဲ့တယ္။ ခြဲျခားပုံကေတာ့ သုခ၊ ဒုကၡ၊ ဥေပကၡာလုိ႔ ဒီလုိသာမန္ေ၀ဒနာက သုံးမ်ိဳး၊ သာမိသ သုခ၊ သာမိသ ဒုကၡ၊ သာမိသ ဥေပကၡာ လုိ႔ ဒီလုိသာမိသ ေ၀ဒနာက သုံးမ်ိဳး နိရာမိသ သုခ၊ နိရာမိသ ဒုကၡ၊ နိရာမိသ ဥေပကၡာလုိ႔ ဒီလုိ နိရာမိသ ေ၀ဒနာသုံးမ်ိဳး ဒီလုိသုံးမ်ိဳးသုံးလီ ၉ မ်ိဳးခြဲျခားျပီး ေဟာထားတယ္။ ဒီလုိ၉ မ်ိဳးထဲမွာ ပထမဆုံး သုခေ၀ဒနာ ရွုပုံကုိ ဒီလုိ ေဟာထားတယ္။

သုခံ၀ါ ေ၀ဒနံ ေ၀ဒယမာေနာ- ခ်မ္းသာတဲ့ ခံစားမွကုိ ခံစားလွ်င္လဲ၊ သုခံေ၀ဒနံ ေ၀ဒယာ မီတိ- ခ်မ္းသာတဲ့ ခံစားမွုကို ခံစားရသည္ဟု ပဇာနာတိ- သိ၏ တဲ့။


ကုိယ္ထဲမွာ စိတ္ထဲမွာ ခ်မ္းသာမွုျဖစ္ေပၚရင္လဲ အဲဒီခ်မ္းသာမွုကုိ စူးစုိက္ျပီး ခ်မ္းသာတယ္၊ ခ်မ္းသာတယ္လုိ႔ ဒီလုိရွုမွတ္ျပီး သိရမယ္တဲ့။ ခ်မ္းသာတယ္ဆုိတဲ့ စကားကေတာ့ စာသုံးစကားပဲ။ အရပ္သုံးစကားဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္ထဲက ခ်မ္းသာမွုကုိ ေနသာတယ္လုိ႔လဲ ေခၚရတယ္။ စိတ္ထဲက ခ်မ္းသာမွုကုိေတာ့ ၀မ္းသာတယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္တယ္ စသည္ျဖင့္လဲ ေခၚရပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီခ်မ္းသာ ၂ မ်ိဳးလုံးကုိ ေကာင္းတယ္လုိ႔ပဲ ေခၚေ၀ၚ ေျပာဆုိေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီခ်မ္းသာမွုကုိ ကုိယ္ေခၚေနက်အတုိင္း ေနသာတယ္ ေနသာတယ္လုိ႔လဲ ရွုမွတ္ႏုိင္ပါတယ္။ ၀မ္းသာတယ္ ၀မ္းသာတယ္ စသည္ျဖင့္လဲ ရွုမွတ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္လုိ႔လဲ ရွုမွတ္ႏုိင္ပါတယ္။

ယခုေျပာခဲ့တဲ့ အတုိင္း ခ်မ္းသာမွုကုိ စူးစုိက္ျပီး ရွုမွတ္ေနရင္ အဲဒီခ်မ္းသာမွု သုခေ၀ဒနာကုိ သေဘာ အမွန္အတုိင္း သိတယ္။ အဲဒီလုိ သုခေ၀ဒနာရဲ႔ သေဘာအမွန္ကုိ သိတာဟာ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ ပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ သေဘာအမွန္ကို သိတယ္ ဆုိတာက "ေလာကီသုခသဟဂုတ္စိတ္ ၃၁ မွာရွိတဲ့ ေ၀ဒနာကုိ သုခေ၀ဒနာ ေခၚတယ္ "လုိ႔ ဒီလုိသုတမယ ဥာဏ္ေလာက္နဲ႔ မွန္းဆဆင္ျခင္ျပီး သိတာမ်ိဳးကုိ ဆုိလုိတာ မဟုတ္ဘူး။

ကုိယ္သႏၲန္မွာ တကယ္ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ခံစားမွုကေလးကို ရွုမွတ္ျပီးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ သိသိသြားတာကုိ ဆုိလုိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတိပ႒ာနသုတ္ ပါဠိေတာ္မွာ ေ၀ဒယမာေနာ - ခံစားေနတုန္း သိရမယ္ လုိ႔ ဆုိထားတာေပါ့။ ဒီလုိတကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားမွုကုိ လက္နဲ႔ ကိုင္ၾကည့္သလုိ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနရင္ က်မ္းဂန္အဆုိေတြ စာညႊန္းေတြနဲ႔ ထပ္ျပီး ဆင္ျခင္ေနဖုိ႔ မလုိေတာ့ပါဘူး။ ဥပမာ ဆင္ေကာင္ၾကီးကုိလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႔ျမင္ေနတဲ့ လူမွာ ဆင္ရုပ္ေရးၾကည့္ဖုိ႔ မလုိေတာ့သလုိပါပဲ။

သုိ႔ေပမဲ့ မသိနားမလည္ေသးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ဒီလုိေမးစရာရွိတယ္။ ဘယ္လိုလဲဆုိေတာ့ "ခ်မ္းသာရင္ ခ်မ္းသာတယ္ လုိ႔သိတာ ေကာင္းရင္ ေကာင္းတယ္လုိ႔ သိတာဟာ လူတုိင္း လူတုိင္း သိေနတာမ်ိဳးပဲ မဟုတ္လား၊ လူၾကီးေတြတင္ မကေသးဘူး။ ႏုိ႔စုိ႔ ကေလးသူငယ္မ်ား ေတာင္မွ ဒီလုိပဲ သိေနၾကမယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့ ရွုမွတ္ျပီးသိတာနဲ႔ မရွုမွတ္ဘဲ အလုိလုိသိေနတာဟာ အတူတူပဲ မဟုတ္ေပဘူးလား" လုိ႔ ဒီလုိေမးစရာရွိတယ္။ ေမးဆုိတာကေတာ့ မသိနားမလည္တဲ့လူေတြရဲ႔ လုပ္ငန္းစဥ္ပဲ မသိေမး မစင္ေဆးဆုိတဲ့ ေလာက ပရိယာယ္ ဘာသာစကား အတုိင္းပဲ မသိရင္ေတာ့ ေမးၾကေပလိမ့္မယ္။ ဒီလုိေမးေတာ့ သိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ေျဖရွင္းရုံ ရွိတာကုိး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ ဘုရားရွင္ရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္တုိ႔ကုိလဲ အ႒ကထာဆရာက ေျဖရွင္းထားပါတယ္။ ေဟာ သူေျပာဆုိပုံကုိ ယခု နားေထာင္ၾကရမယ္။

အ႒ကထာဆရာ၏ ေျဖရွင္းခ်က္

လူၾကီးေတြတြင္ မကဘူး၊ ႏုိ႔စုိ႔ကေလးသူငယ္မ်ားေတာင္မွ ခ်မ္းသာတယ္ ေကာင္းတယ္လုိ႔ သိၾကတာကေတာ့ မွန္ပါတယ္တဲ့၊ သုိ႔ေပမဲ့ မရွုမမွတ္ရဘဲ အလုိလုိသိေနတာနဲ႔ ရွုမွတ္ျပီး သိတာကေတာ့ မတူပါဘူးတဲ့။ ေျပာင္းျပန္ကုိ ထူးျခားေနပါတယ္တဲ့။ ထူးျခားပုံကေတာ့ ရွုမွတ္မွု မရွိတဲ့ လူေတြဆုိတာဟာ လူၾကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပုံခ်င္း အတူတူပါပဲ။ လူၾကီးက ပုိျပီးထူးထူးျခားျခား သိတယ္လုိ႔ ဂုဏ္မယူႏုိင္ပါဘူး။ အဲ သူတုိ႔ အကုန္လုံးဟာ နိစၥသုခ အတၱ အေနနဲ႔ခ်ည္း သိေနၾကတာပါပဲ။ သူတုိ႔ရဲ႔သိပုံကုိ စစ္ေဆးျပရလွ်င္ ရွုမွတ္မွုကင္းတဲ့ သူေတြဟာ ခ်မ္းသာကို သိတယ္ဆုိေပမဲ့ အဲဒီခ်မ္းသာမွုကို ျဖစ္ေပၚတုိင္း ျဖစ္ေပၚတုိင္းလဲ သိၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ ဆုိရင္ ေန႔ေရာ ဥာဥ့္ပါ အခါခပ္သိမ္း တျခားတစ္ပါးေတြကုိ ၾကံစည္စဥ္းစားရင္း အခ်ိန္ကုန္ေနတာကသာ မ်ားၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံေလာက္ပဲ သိႏုိင္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိသိျပန္ေတာ့လဲ ခံစားမွု သေဘာတရားအေနနဲ႔ မသိၾက မထင္ၾကပါဘူး။ "ငါခ်မ္းသာေနတယ္၊ ငါေကာင္းေနတယ္" လုိ႔ ဒီလုိအတၱေကာင္ အေနနဲ႔သာ ထင္ျမင္စြဲလမ္းေနၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အသစ္အသစ္ ျဖစ္ျဖစ္ျပီး တစ္ခဏခ်င္း ပ်က္ပ်က္သြားတဲ့ အေန မျမဲတဲ့ အေနနဲ႔ လဲ မသိၾက မထင္ၾကပါဘူး။ "အလ်င္က ရွိေနတဲ့ ငါကပဲ ယခု ခ်မ္းသာေကာင္းစားေနတယ္"လုိ႔ ဒီလုိျမဲတဲ့ အေနနဲ႔သာ ထင္ျမင္စြဲလန္းေနၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလုိအသိဟာ အတၱေကာင္ ငါေကာင္လုိ႔ ထင္ေနတဲ့ မူလက အသိအစြဲနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္လား။ အတူတူျဖစ္တဲ့ အတြက္ အတၱေကာင္ ငါေကာင္လုိ႔ ထင္ေနတဲ့ မူလက အသိအစြဲကုိ မပယ္ႏုိင္တဲ့ျပင္ သူက ထပ္ျပီးေတာ့ေတာင္ ေထာက္ခံခ်က္ေပးေနပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရွုမွတ္ျခင္း မရွိဘဲနဲ႔ အလုိလုိသိေနတယ္ ဆုိတဲ့ ဒီလုိအေလ့ေပါက္ အသိမ်ိဳးဟာ ကမၼ႒ာန္းလဲ မျဖစ္ဘူး၊ သတိပ႒ာန္ဘာ၀နာလဲ မျဖစ္ဘူး။ ဒီလုိအသိမ်ိဳးကုိ ျမတ္စြာဘုရားက ရည္လဲမရည္ရြယ္ပါဘူးတဲ့။

အႏုိ႔ ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိအသိကုိ ရည္ရြယ္ပါသလဲဆုိေတာ့ ကုိယ္ထဲစိတ္ထဲ မွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခ်မ္းသာမွု ေကာင္းစားမွုကေလးေတြကုိ ျဖစ္ေပၚတုိင္း ျဖစ္ေပၚတုိင္း စူးစူးစုိက္စုိက္ မျပတ္ရွုမွတ္သိေနတဲ့ ေယာဂီရဲ႔ အသိကုိသာ ရည္ရြယ္ပါတယ္တဲ့။ တည့္တည့္ ေျပာရရင္ ကုိယ္ထဲ စိတ္ထဲ ခ်မ္းသာမွုကေလးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အခါမွာ ခ်မ္းသာတယ္ထင္ရင္လဲ ခ်မ္းသာတယ္ ခ်မ္းသာတယ္ လုိ႔ မွတ္ရမယ္၊ ၀မ္းသာတယ္ ထင္ရင္လဲ ၀မ္းသာတယ္ ၀မ္းသာတယ္လုိ႔ မွတ္ရမယ္။ ေကာင္းတယ္ ထင္ရင္လဲ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္ လုိ႔ မွတ္ရမယ္၊ ဒီလုိမွတ္ျပီး ခ်မ္းသာမွဳရဲ႔ သေဘာမွန္ကုိ သိရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္.။ သေဘာမွန္ကုိ သိတယ္ဆုိတာလဲ သဘာ၀လကၡဏာနဲ႔သိတာရယ္၊ ရသနဲ႔သိတာရယ္ ပစၥဳပ႒ာန္နဲ႔ သိတာရယ္ ပဒ႒ာန္နဲ႔ သိတာရယ္ ျပီးေတာ့ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ လကၡဏာေတြနဲ႔ သိတာရယ္ ဒီလုိသိတာကုိ ဆုိလုိပါတယ္တဲ့။

ဆက္ရန္....

Read more...

ပုဂၢိဳလ္ ေလးမ်ဳိး...

၁...
'ဥဂၣဋိတညဴ' ပုဂၢိဳလ္ ...

အက်ဥ္းေဟာျပကာ မွ်ျဖင့္
မဂ္ဖိုလ္ကို ရေသာ 'ဥဂၣဋိတညဴ' ပုဂၢိဳလ္ဟူသည္ အဘယ္နည္း၊

အၾကင္ပုဂၢိဳလ္အား (အက်ဥ္း) ထုတ္ေဆာင္ ေဟာျပအပ္ေသာအခါႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္ နက္ (သစၥာေလးပါး) တရားကို ထုိးထြင္း၍ သိျခင္းသည္ ျဖစ္၏၊ ဤပုဂၢိဳလ္ကို အက်ဥ္းေဟာျပကာမွ်ျဖင့္ မဂ္ဖိုလ္ကိုရေသာ 'ဥဂၣဋိတညဴ' ပုဂၢိဳလ္ဟူ၍ ဆိုအပ္၏။
148

၂...
'ဝိပၪၥိတညဴ' ပုဂၢိဳလ္ ...

အက်ယ္ေဟာျပကာ မွ်ျဖင့္
မဂ္ဖိုလ္ကို ရေသာ 'ဝိပၪၥိတညဴ' ပုဂၢိဳလ္ဟူသည္ အဘယ္နည္း၊

အၾကင္ပုဂၢိဳလ္အား အက်ဥ္းအားျဖင့္ ေဟာအပ္ၿပီးေသာ ေဒသနာ၏ အနက္ကို အက်ယ္အားျဖင့္ ေဝဖန္အပ္သည္ရွိေသာ္ (သစၥာေလးပါး) တရားကို ထုိးထြင္း၍ သိျခင္းသည္ ျဖစ္၏၊ ဤပုဂၢိဳလ္ကို အက်ယ္ ေဟာျပကာမွ်ျဖင့္ မဂ္ဖိုလ္ကို ရေသာ 'ဝိပၪၥိတညဴ' ပုဂၢိဳလ္ဟူ၍ ဆိုအပ္၏။149

၃...
'ေနယ်' ပုဂၢိဳလ္...

ဥေဒၵသစသည္ျဖင့္ ေဆာင္ျပ၍
တျဖည္းျဖည္း ေနာက္မွ မဂ္ဖိုလ္ကို ရေသာ 'ေနယ်' ပုဂၢိဳလ္ဟူသည္ အဘယ္နည္း၊

အၾကင္ပုဂၢိဳလ္အား အက်ဥ္း (ပါဠိ)အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အက်ယ္(အ႒ကထာ) အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ ပတ္စြာ ႏွလံုးသြင္းေသာအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔ကို မွီဝဲဆည္း ကပ္လ်က္ ခ်ဥ္းကပ္ေသာအား ျဖင့္ လည္းေကာင္း ဤသို႔ အစဥ္အတုိင္း (သစၥာေလးပါး) တရားကို ထုိးထြင္း၍ သိျခင္းသည္ ျဖစ္၏၊ ဤပုဂၢိဳလ္ကို ဥေဒၵသစသည္ ျဖင့္ ေဆာင္ျပ၍တျဖည္းျဖည္း ေနာက္မွ မဂ္ဖိုလ္ကို ရေသာ 'ေနယ်' ပုဂၢိဳလ္ဟူ၍ ဆိုအပ္၏။150

၄...
'ပဒပရမ' ပုဂၢိဳလ္...

ပုဒ္ဗ်ည္းမွ်သာ အတုိင္းအရွည္ရွိေသာ 'ပဒပရမ' ပုဂၢိဳလ္ဟူသည္ အဘယ္နည္း၊

အၾကင္ပုဂၢိဳလ္အား အႀကိမ္မ်ားစြာ နာၾကားေသာ္လည္း အႀကိမ္မ်ားစြာ ေျပာေဟာ ရြတ္ဆိုေသာ္လည္း အႀကိမ္မ်ားစြာ ေဆာင္ျပေသာ္လည္း အႀကိမ္မ်ားစြာ သရ ဇၩာယ္ေသာ္လည္း ထုိကိုယ္၏ အျဖစ္၌ (သစၥာေလးပါး) တရားကို ထိုးထြင္း၍ သိျခင္းသည္ မျဖစ္၊ ဤပုဂၢိဳလ္ကို ပုဒ္ ဗ်ည္း အတိုင္းအရွည္ရွိေသာ 'ပဒပရမ'ပုဂၢိဳလ္ ဟူ၍ ဆုိအပ္၏။151

၄ - စတုကၠပုဂၢလပညတ္-မွ၊ နိေဒၵသ၊ ပုဂၢလပညတ္ပါဠိေတာ္၊ အဘိဓမၼာပိဋက။

ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ သာဓုေခၚျခင္းသည္ ကုသိုလ္တခုျဖစ္ေပ၏။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။

ဗုဒၶဓမၼ ႏွလံုးလွ
Labels: အဘိဓမၼာပိဋက

Read more...

*သူနာႏွင့္ တူေသာ ပုဂၢိဳလ္ သံုးေယာက္...*

သူနာႏွင့္ တူေသာ ပုဂၢိဳလ္ သံုးေယာက္...

၁...
ဤေလာက၌ အခ်ဳိ႕ေသာ သူနာသည္ သင့္တင့္ေသာ အစာေဘာဇဥ္တို႔ကုိရေသာ္ လည္းေကာင္း, မရေသာ္ လည္းေကာင္း၊ သင့္တင့္ေသာ ေဆးဝါးဓာတ္စာတို႔ကုိ ရေသာ္ လည္းေကာင္း, မရေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေလ်ာက္ပတ္ေသာ အလုပ္ အေကြၽးကုိ ရေသာ္လည္းေကာင္း, မရေသာ္လည္းေကာင္း ထိုအနာေရာဂါမွ မထ။

၂...
ဤေလာက၌ အခ်ဳိ႕ေသာ သူနာသည္ကား သင့္တင့္ေသာ အစာေဘာဇဥ္တို႔ကုိ ရေသာ္ လည္းေကာင္း, မရေသာ္လည္းေကာင္း၊ သင့္တင့္ေသာ ေဆးဝါးဓာတ္စာ တို႔ကုိ ရေသာ္လည္းေကာင္း, မရေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ေလ်ာက္ပတ္ေသာ အလုပ္ အေကြၽးကုိ ရေသာ္လည္းေကာင္း, မရေသာ္လည္းေကာင္း ထိုအနာေရာဂါမွ ထ၏။

၃...
ဤေလာက၌ အခ်ဳိ႕ေသာ သူနာသည္ကား သင့္တင့္ေသာ အစာေဘာဇဥ္တို႔ကုိ ရေသာ္ ထိုအနာေရာဂါမွ ထ၏။ မရေသာ္ မထ၊ သင့္တင့္ေသာ ေဆးဝါးဓာတ္စာတို႔ ကုိ ရေသာ္ ထိုအနာေရာဂါမွ ထ၏။ မရေသာ္မထ၊ ေလ်ာက္ပတ္ေသာ အလုပ္ အေကြၽးတို႔ကုိရေသာ္ ထိုအနာေရာဂါမွ ထ၏။ မရေသာ္မထ။

ထိုဥပမာစကားရပ္၌ အၾကင္သူနာသည္ သင့္တင့္ေသာ အစာေဘာဇဥ္ ေဆး အလုပ္အေကြၽးတို႔ကုိ ရေသာ္ ထိုအနာေရာဂါမွ ထ၏။ မရေသာ္မထ။ ဤသူနာကုိ ရည္ရြယ္၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သူနာအား ေလ်ာက္ပတ္ေသာ ဆြမ္း ေဆး အလုပ္ အေကြၽးကုိ ခြင့္ျပဳေတာ္မူအပ္၏၊ ဤသူနာကုိ စဲြ၍ အျခားေသာ သူနာတို႔ကုိလည္း လုပ္ေကြၽးအပ္ကုန္၏။

ဤအတူသာလွ်င္...
သူနာႏွင့္တူေသာ ပုဂၢိဳလ္သံုးေယာက္တို႔သည္ ေလာက၌ ထင္ရွားရွိကုန္၏။
သံုးေယာက္တို႔သည္ အဘယ္တို႔နည္းဟူမူကား-

၁...
ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ...
ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဖူးျမင္ျခင္းငွါ ရေသာ္ လည္းေကာင္း, မရေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဟာအပ္ေသာ သုတ္ အဘိဓမၼာ ဝိနည္းကုိ ၾကားနာျခင္းငွါ ရေသာ္ လည္းေကာင္း, မရေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ကုသိုလ္တရားတို႔၌ မေဖာက္ မျပန္ေသာ သေဘာရွိေသာ မိမိ၏ အျခားမဲ့၌ အက်ဳိးေပးသည္၏ အစြမ္းျဖင့္ ျမဲေသာ အရိယမဂ္သို႔ မသက္ေရာက္။

၂...
ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဖူးျမင္ျခင္းငွါ ရေသာ္ လည္းေကာင္း, မရေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဟာအပ္ ေသာ သုတ္ အဘိဓမၼာ ဝိနည္းကုိ ၾကားနာျခင္းငွါ ရေသာ္လည္းေကာင္း, မရေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ကုသိုလ္တရားတို႔၌ မေဖာက္မျပန္ေသာ သေဘာရွိေသာ မိမိ၏ အျခားမဲ့၌ အက်ဳိးေပးသည္၏ အစြမ္းျဖင့္ ျမဲေသာ အရိယမဂ္သို႔ သက္ေရာက္၏။

၃...
ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဖူးျမင္ျခင္းငွါ ရေသာ္ ကုသိုလ္တရားတို႔၌ မေဖာက္မျပန္ေသာ သေဘာရွိေသာ မိမိ၏ အျခားမဲ့၌ အက်ဳိးေပးသည္၏ အစြမ္းျဖင့္ ျမဲေသာ အရိယမဂ္သို႔ သက္ေရာက္၏၊ မရေသာ္ မသက္ေရာက္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဟာအပ္ေသာ သုတ္ အဘိဓမၼာ ဝိနည္းကုိ ၾကားနာရေသာ္ ကုသိုလ္တရားတို႔၌ မေဖာက္မျပန္ေသာ သေဘာရွိေသာ မိမိ၏ အျခားမဲ့၌ အက်ဳိးေပးသည္၏ အစြမ္းျဖင့္ ျမဲေသာ အရိယမဂ္သို႔ သက္ေရာက္၏၊ မရေသာ္ မသက္ေရာက္။

ထိုပုဂၢိဳလ္သံုးေယာက္တို႔တြင္ ...
အၾကင္ပုဂၢိဳလ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဖူးျမင္ျခင္းငွါရေသာ္ ကုသိုလ္တရားတို႔၌ မေဖာက္မျပန္ေသာ သေဘာရွိေသာ မိမိ၏အျခားမဲ့၌ အက်ဳိးေပးသည္၏ အစြမ္း ျဖင့္ ျမဲေသာအရိယမဂ္သို႔ သက္ေရာက္၏၊ မရေသာ္မသက္ေရာက္။ ျမတ္စြာဘုရား သည္ ေဟာအပ္ေသာ သုတ္ အဘိဓမၼာ ဝိနည္းကုိ ၾကားနာျခင္းငွါရေသာ္ ကုသိုလ္ တရားတို႔၌ မေဖာက္မျပန္ေသာ သေဘာရွိေသာ မိမိ၏ အျခားမဲ့၌ အက်ဳိးေပးသည္ ၏ အစြမ္းျဖင့္ ျမဲေသာ အရိယမဂ္သို႔ သက္ေရာက္၏၊ မရေသာ္ မသက္ေရာက္။ ဤပုဂၢိဳလ္ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ တရားေဟာျခင္းကုိ ခြင့္ျပဳေတာ္ မူအပ္၏၊ ဤပုဂၢိဳလ္ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ အျခားပုဂၢိဳလ္တို႔အားလည္း တရားကုိ ေဟာအပ္၏၊

လူနာႏွင့္တူေသာ ဤပုဂၢိဳလ္သံုးေယာက္တို႔သည္ ေလာက၌ ထင္ရွားရွိကုန္၏။ 94

တိကပုဂၢလပညတ္၊ နိေဒၵသ၊ ပုဂၢလပညတ္ပါဠိေတာ္၊ အဘိဓမၼာပိဋက။

ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ သာဓုေခၚျခင္းသည္ ကုသိုလ္တခုျဖစ္ေပ၏။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။

ဗုဒၶဓမၼ ႏွလံုးလွ
Labels: အဘိဓမၼာပိဋက

Read more...