*အရင္းေလးေတာ့ မဆုံးေစခ်င္*
ကမၻာေပၚတြင္ လူသားမ်ား သန္းေပါင္း ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ ရွိၾကသည္။ ထုိလူသားမ်ားတြင္ လုိခ်င္မႈ အမ်က္ထြက္မႈ၊ ေတြေ၀ ေငးေမာမႈမ်ား လူတုိင္းကုိယ္စီ ရွိၾက၏။ လုိခ်င္မႈ၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ တပ္မက္မႈ၊ သံေယာဇဥ္ ရွိမႈ စသည္တုိ႔ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနေသာ ေလာဘအရင္းခံသည့္ အေၾကာက္ တရားမ်ား၊ ပူပန္စုိးရိမ္မႈမ်ား၊ ထိတ္လန္႔စရာမ်ား ရွိၾကျပန္၏။
ထုိ အေၾကာက္တရားမ်ား ပူပန္စုိးရိမ္မႈမ်ား၊ ထိတ္လန္႔စရာမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ေစရန္ လူသားတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔၏ စိတ္ကုိ ေအးၿငိမ္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ရွာေဖြၾကရင္းျဖင့္ လူသားတုိ႔၏ အတၱႏွင့္ ေလာဘကုိ အေျခခံလွ်က္ ဘာသာတရားမ်ား အသီးသီး ေပၚေပါက္လာရျခင္းျဖစ္၏။
လူသားတုိင္းသည္ ဘ၀၏ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း စသည္တုိ႔ကုိ အလုိရွိၾက၏။ လူသားတုိ႔ အလုိရွိၾကေသာ အရာမ်ားသည္ စိတ္၏ ခံစားမႈႏွင့္ လုိရင္းအားျဖင့္ သက္ဆုိင္၏။ လူသားတုိ႔က ရုပ္ျဒပ္ ပစၥည္း ၀တၳဳမ်ားႏွင့္ အေဆာင္ အေယာင္မ်ားက ၿငိမ္ခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္မ်ားကုိ ျပည့္ျပည့္၀၀ ေပးႏုိင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအရာမ်ားက အဆုံးစြန္အထိ ျပည့္ျပည့္၀၀ မေပးႏုိင္ၾက။ တဒဂၤခဏသာ ေျဖဆည္ရာအျဖစ္ ေပးစြမ္းႏုိင္ၾကၿပီး ၾကာေတာ့လည္း ရုိးအီ သြားၾကျပန္၏။
ဘာသာတရားမ်ားကသာ လူသားတုိ႔ အလုိရွိေနေေသာ စိတ္၏ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားကုိ ထာ၀စဥ္ ေပးစြမ္းႏိုင္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာသာတရားမ်ားကုိ အသိဉာဏ္ရွိေသာ လူသားတုိ႔ ရွာေဖြ ဆည္းကပ္ ကုိးကြယ္ၾကျခင္း ျဖစ္ေပမည္။
သုိ႔ေသာ္ မိမိတုိ႔ ကုိးကြယ္ေနသည့္ ဘာသာတရားက စိတ္၏ ေပ်ာ္ရႊင္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ား အမွန္တကယ္ ေပးႏုိင္၊ မေပးႏုိင္ ဆုိသည္ကုိေတာ့ အသိဉာဏ္ရွိေသာ လူသားတုိ႔ အေသအခ်ာ စိစစ္ စဥ္းစားရာ၏။ ဘာသာ တရားမ်ားသည္ ကုိးကြယ္သူ လူသားမ်ားအား ေကာင္းက်ိဳး ခ်မ္းသာမ်ားကုိ ေပးစြမ္း ႏုိင္ၾကသလုိ၊ ဆုိက်ိဳးမ်ားကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္ၾကပါသေလာ?၊ ဘာသာတရား ကိုးကြယ္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏုိင္ေသာ အက်ိဳးအျပစ္တုိ႔ကုိလည္း သတိခ်ပ္သင့္လွ၏။
လူ႔ဘ၀သည္ တန္ဖိုး အလြန္ႀကီးမားလွ၏။ တန္ဖုိးႀကီးမားေသာ လူ႔ဘ၀ကုိ ရရွိေသာ လူသားတုိ႔အဖုိ႔ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိ ဂုဏ္ယူသင့္၏။ လူသားသည္ အသိဉာဏ္ပညာရွိ၏။ စဥ္းစား ေတြးေခၚတတ္၏။ အေကာင္းအဆုိးကုိ သိ၏။ ဆင္းရဲမ်ိဳးစုံကုိ ခံစားၾကရသည့္ အခါ ပူပန္မႈ ေသာကေတြက တသီတတန္း။ ခ်မ္းသာသုခကုိ ခံစားၾကရသည့္အခါ ေပ်ာ္မဆုံး ရႊင္မဆုံး တၿပဳံးၿပဳံး။ ၿပဳံးတစ္လွည့္ မဲ႔တစ္ခါ လူ႔ဘ၀ လူ႔အရသာမ်ားကုိ ခံစားၾက၏။
ခ်မ္းသာသုခကုိ ခံစားၾကရသည့္အခါ လူ႔ဘ၀ လူ႔ေလာကႀကီးကုိ ေမ႔ေလ်ာ့ ေနတတ္ၾက ေသာ္လည္း ဆင္းရဲဒုကၡကုိ ခံစားၾကရသည့္အခါ အားကုိးရာကုိ အလ်င္အျမန္ ရွာေဖြၾကေတာ့၏။ အခ်ိဳ႕လူသားက မိဘေတြကုိ အားကုိ၏။ အခ်ိဳ႕က ေဆြမ်ိဳး၊ အခ်ိဳ႕က ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမ၊ အခ်ိဳ႕က အာဏာပုိင္ အဖြဲ႕အစည္း၊ အခ်ိဳ႕က ေဗဒင္ဆရာ၊ အခ်ိဳ႕က ဘုိးေတာ္၊ နတ္ကေတာ္၊ အခ်ိဳ႕ ရုိးရာနတ္မ်ား စသည္ျဖင့္ အားကုိရာကုိ အသီးသီး ရွာေဖြၾက၏။ မိမိတုိ႔ ရွာေဖြၾကေသာ အားကုိးရာ မ်ားသည္ အမွန္တကယ္ပင္ အားကုိး ထုိက္ပါသေလာ?။ ဆင္းရဲဒုကၡ ေသာက ေ၀ဒနာ မီးမ်ားကုိ ဆုံးခန္းထိေအာင္ ဖယ္ရွားေပးႏုိင္သည့္ စြမ္းရည္ သတၱိထူးမ်ား ရွိပါသေလာ?။ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ သုံးသပ္၍ ဘာသာတရား ကုိးကြယ္မႈ အတြက္ အေသအခ်ာ စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္ၾကရာ၏။
လူသားတုိ႔ အမိ ၀မ္းၾကာတုိက္၌ ကိန္းေအာင္း (ပဋိသေႏၶ) ေနခဲ႔ခ်ိန္မွ စ၍ ဆင္းရဲမ်ိဳးစုံ အဖုံဖုံကုိ ခံစားခဲ႔ၾကရ၏။ မိခင္၏ အသြားအလာ အစားအေသာက္ အေနအထုိင္ မဆင္ျခင္မႈတုိ႔ေၾကာင့္ ရင္ေသြးမ်ား ဆင္းရဲမ်ိဳးစုံ အဖုံဖုံကုိ ပုိ၍ပုိ၍ ခံစားၾကရန္၏။ တဏွာ ေလာဘစသည့္ ကိေလသာ တရားမ်ား ဖုံးလႊမ္း ဖိစီး ႏွိပ္စက္မႈတုိ႔ေၾကာင့္ ႀကီးျပင္းလာေသာ အခါ ကုိယ္၀န္ရွိစဥ္က ခံစားခဲ့ရေသာ ဆင္းရဲမႈမ်ားကုိ လူသားတုိ႔ အမွတ္မရ သတိမရၾက ေတာ့ေခ်။
မ်ားေသာအားျဖင့္ အမိ၀မ္းၾကာတုိက္မွ ေမြးဖြားလာၾကသည့္ လူသားအားလုံး လုိလုိ “ငုိျခင္းသေဘာ”ျဖင့္ လူ႔ေလာကထဲ ၀င္ေရာက္ လာခဲ့ၾက၏။ လူ႔ေလာက လူ႔ဇာတ္ခုံေပၚသုိ႔ ကန္႔လန္႔ကာဖြင့္ ၀င္ေရာက္ လာၾကေသာ ဥမမယ္အရြယ္ ကေလးငယ္တုိ႔၏ ငုိျခင္းသေဘာ ကိုလည္း အသိဉာဏ္ရွိေသာ လူသားတုိ႔ စဥ္းစားေတြးေခၚ စစ္ေၾကာ ေ၀ဖန္သင့္လွ၏။
လူသားတုိ႔ ေမြဖြား လာခဲ့ခ်ိန္မွ စတင္၍ စကားေျပာတတ္ရန္ ၅-ႏွစ္သား အရြယ္ေလာက္ အထိ အမိအဖတုိ႔၏ သြန္သင္ ဆုံးမမႈမ်ား ေအာက္တြင္ ေနၾကရ၏။ ထုိ႔ေနာက္ အတတ္ပညာ ရွာေဖြျခင္း စသည္ျဖင့္ အႏွစ္ ၂၀-ခန္႔ အခ်ိန္ကုန္ဆုံး ၾကရျပန္၏ ဘြဲ႔ရ၍ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာမ်ား သင္ၾကားခ်ိန္ ၿပီးဆုံးသြား ျပန္ေတာ့လည္း အနားမေနရ၊ လူ႔ေလာက လူ႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္ လူတန္းေစ့ ေနထုိင္ႏုိင္ေရး အတြက္ စီးပြားဥစၥာမ်ား ရွာေဖြၾကရျပန္၏။
လူတန္းေစ့ ေနထုိင္ႏုိင္ၿပီဟု ယူဆၾကေသာ္လည္း လူ႔အသုံးအေဆာင္ ဇိမ္ခံ ပစၥည္းမ်ားက တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရုိးႏုိင္ေအာင္ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း လုိလို သစ္လြင္ ေပၚထြက္ ေန႔သည့္အတြက္ ေခတ္ႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းရင္း (သုိ႔) အမီလုိက္ရင္း၊ သားေရး သမီးေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး စသည္ျဖင့္ အေရးကိစၥ ေျမာက္မ်ားစြာတုိ႔၏ လႊမ္းမုိးမႈ ေအာက္တြင္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း အတုိင္း ေမ်ာပါ သြားၾကရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆုံးမွန္းမသိ ကုန္ဆုံး သြားၾကရေတာ့၏။
အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် အသက္ အရြယ္ေတြ ႀကီးရင့္လာၾက၏။ ေနာက္ဆုံး ဘ၀၏ သေဘာ တရားမ်ား၊ ဘ၀၏ အဓိပၸါယ္ႏွင့္ တန္ဖုိး၊ ဘ၀၏ အမွန္တရားမ်ား၊ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ျခင္း၏ အက်ိဳး သက္ေရာက္မႈမ်ားကုိ မရွာေဖြမိ ၾကေတာ့ဘဲ သက္တမ္းခ်ိန္မ်ား ကုန္ဆုံး သြားၾကရ ျပန္ေတာ့၏။
ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ ဆင္းရဲျခင္း၊ ပညာတတ္ျခင္းႏွင့္ ပညာမတတ္ျခင္း၊ ရာထူးအာဏာ ပါ၀ါရွိျခင္းႏွင့္ မရွိျခင္း၊ ရုပ္ေခ်ာျခင္းႏွင့္ ရုပ္ဆုိးျခင္း စသည္ျဖင့္ အဆင့္အတန္း ခြဲျခားၾက၊ ကြဲျပားၾကေသာ လူသားတုိ႔ အတြက္ အဆင့္အတန္း ခြဲျခား၍ မရႏုိင္သည္ကား “ေမြးဖြားျခင္း၊ ရွင္သန္ျခင္းႏွင့္ ေသဆုံးျခင္း”ပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။ ထုိအရာကုိ ပညာရွင္ႀကီးတုိ႔က ဘ၀၏ တူၿမဲတရား သုံးပါးဟု ကင္ပြန္းတပ္ခဲ႕ၾက၏။
လ႔ူဘ၀ ေရာက္လာသူ လူသားအားလုံး အရင္းမရႈံးဖုိ႔ အေရးႀကီး၏။ အျမတ္ မရႏုိင္ေစကာမူ အရင္းအတုိင္း ပုံမွန္ေလးေတာ့ လည္ပတ္ေစခ်င္၏။ ေနာင္ဘ၀ ဆုိသည္မွာ မေသခ်ာ ေသာ္လည္း ဒီဘ၀ေလး မွာေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္ ေစခ်င္ပါ၏။ လူ႔ဘ၀တြင္ စီးပြားဥစၥာ ရွာေဖြျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အရင္းရႈံးသြားလွ်င္ ယုတ္စြအဆုံး တစ္တ၀စာအတြက္ နလန္မထူႏုိင္ျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ေသာ္လည္း လူ႔ဘ၀ အရင္းအႏွီးႀကီး ဆုံးရႈံးသြားပါက တစ္သံသရာလုံး နလန္မထူဘဲ ရွိေခ်ေတာ့မည္။
ေျပာင္းလဲလာေသာ ေခတ္ စနစ္တုိ႔ အရ အရာ အားလုံးတုိ႔သည္ ထိန္းခ်ဳပ္၍ မရ၊ ျဖစ္ပ်က္ ေျပာင္းလဲမႈ တုိ႔က ျမန္ဆန္ လြန္းလွ၏။ အရာအားလုံးတုိ႔ တုိးတက္ ျဖစ္ထြန္းလာ၏။ အရာအားလုံးတုိ႔ ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးသြားျပန္၏။ တုိးတက္ ျဖစ္ထြန္း လာသည္ကား ရုပ္ျဒပ္ ပစၥည္း၀တၳဳမ်ား၊ ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးသြားသည္ကား စိတ္ဓာတ္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား… စဥ္းစားဖုိ႔တုိ႔ေတာ့ လုိမည္ထင္ပါ၏။
ရုပ္ျဒပ္ ပစၥည္းတုိ႔ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရုိးႏုိင္ေအာင္ ေပၚထြက္လ်က္ ရွိၾက၏။ တစ္ခုကုိ သုံးလုိ႔မွ အားမရေသးခင္ အျခားတစ္ခုက အဆင္သင့္ အစားထုိး ၀င္ေရာက္ ေနရာယူႏွင့္ ေနေပၿပီ။ ရုပ္ျဒပ္ ပစၥည္း၀တၳဳမ်ား တုိးတက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာသလုိ စိတ္ဓာတ္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားလည္း တုိးတက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာလွ်င္ သိပ္ေကာင္းမွာဟု ေတြးေနမိ၏။ ထုိအေတြး၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ အေရးပါလွေသာ ကေလးတုိ႔၏ ဘ၀ကုိ စဥ္းစားမိလာ၏။
ယေန႔ေတာ့ ကေလးဘ၀၊ ေနာင္ေသာ္လူႀကီး၊ ယေန႔ေတာ့ တပည့္၊ ေနာင္ေသာ္ ဆရာ၊ ယေန႔ သားသမီး၊ ေနာင္ေသာ္ မိဘ စသည္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲ ေနရသည္က ဓမၼတာ။ လူတုိင္းတြင္ တာ၀န္ကုိယ္စီ ရွိၾက၏။ ထုိတာ၀န္း ၀တၱရား မ်ားကုိလည္း ျမတ္ဗုဒၶက အသီးအသီး ညႊန္ၾကား ထားရွိၿပီးျဖစ္၏။ ကုိယ့္တာ၀န္ ကုိယ္ေက်ဖုိ႔ေတာ့ လုိမည္ ထင္ပါသည္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ လူသားတုိ႔ အားကုိးရာကုိ ရွာေဖြၾကရာတြင္ လမ္းေျဖာင့္ လမ္းမွန္ေရာက္ဖုိ႔ အေရးႀကီးလွ၏။ ကုိယ္ မလုပ္ေဆာင္ ႏုိင္သည္ႏွင့္ အမွားမ်ား၊ အသုံးမ၀င္၊ အသုံးမက်သည့္ အရာမ်ားဟု မေ၀ဖန္သင့္။ မထင္ျမင္ မယူဆသင့္၊ လုပ္ေဆာင္ ႏုိင္သည္မ်ားကုိ ေရြးခ်ယ္ စုစည္း၍ လုပ္ေဆာင္ သြားၾကရ ေပအုံးမည္။
ကုိယ္ရရွိထားသည့္ ဘ၀၊ စည္းစိမ္အေပၚ သာယာ ယဇ္မူး၍ ဇိမ္ခံကာ အလုပ္ ဆက္မလုပ္လွ်င္ စည္းစိမ္ ဥစၥာမ်ား တစ္ေန႔တစ္ျခား ပ်က္စီး ဆုတ္ယုတ္ ႏုိင္သည္ကုိ သတိမူသင့္သလုိ။ အတိတ္ ဘ၀က ရရွိထားသည္ ကုသုိလ္ကံ အေပၚ ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္၍ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္မ်ားကုိ ထပ္မံ မျပဳလုပ္ေတာ့လွ်င္ ေကာင္းမႈကံ ကုန္ဆုံး ပ်က္သုဥ္း၍ မေကာင္းသည့္ ဘုံဘ၀မ်ားသုိ႔ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိ သြားႏုိင္ေၾကာင္း ကုိလည္း သတိမူသင့္၏။ ယခုလက္ရွိ ရထားသည္ ဘ၀မ်ိဳးေလး ျပန္မရႏုိင္ၾကလွ်င္ ဘ၀အရင္းပါ ဆုံးရႈံး သြားႏုိင္ေၾကာင္း အသိေပးရင္းျဖင့္။ အရင္းေလးေတာ့ မဆုံးေစခ်င္။
ဤစာမူကုိ စာေရးသူ ေရးသားခဲ႔ေသာ “ယဥ္ေက်းေစရာ ဓမၼကဗ်ာ” စာအုပ္ရွိ နိဒါန္းကုိ အေျခခံ၍ ေရးသားခဲ႔ ျခင္းျဖစ္၏။
အေမရိကန္ႏုိင္ငံ နယူေယာ့ခ္ၿမိဳ႕ရွိ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတုိက္သုိ႔ ပုိ႔ေပးၿပီး၊ မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပၿပီးလည္း ျဖစ္၏။
သုိ႔ေသာ္ စာဖတ္သူမ်ား မွ်ေ၀ခံစားႏုိင္ရန္ ညီငယ္ ေမာင္ဖုိးသားႏွင့္ ကုိ၀ိမုတၱိတုိ႔မွ တဆင့္ ျပန္လည္ လက္ဆင့္ကမ္း ကုသုိလ္ ပြားမ်ားလုိက္ပါသည္။
ဦးပညာ (မန္းတကၠသုိလ္)
အရွင္ပညာေဇာတ
pyinyar08@gmail.com
ဘန္ေကာက္ႏြဳိင္းရပ္ကြက္၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၊ ထုိင္းႏုိင္ငံ။
*************************************
ေလးစားရိုေသစြာျဖင့္
ဖိုးသား
4/4/2009, SAT:, 4:05:43 PM
Read more...