ဆင္းရဲသားပေပ်ာက္ေရးတရားေတာ္....... (၁၂)
ကုလားေလး သခၤါရ
ဒါနွင္႔ပတ္သက္လုိ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အနွစ္ (၄၀) ေက်ာ္ေလာက္က ဘုန္းၾကီးတုိ႔ ငယ္ငယ္ ကုိရင္ဘ၀တုန္းက၊ ယခုလက္ရွိ ေတာင္ျမိဳ႔ မဟာဂႏၶာရံုေက်ာင္းတုိက္ နာယက တစ္ပါးျဖစ္တဲ႔ ေတာင္သမန္ ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဆရာေတာ္ ၾသ၀ါဒ ေပးတာေလး သတိရလုိ႔ ေျပာပါအံုးမယ္။
ဟုိး တုန္းက ျမိဳ႔နယ္တစ္ခုမွာ တပည္႔လက္သား မ်ားစြာနွင္႔ လက္သမား ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ရွိသတဲ႔။ အဲဒီလက္သမား ဆရာၾကီးထံမွာ ကုလား ကေလးတစ္ေယာက္ အကူအလုပ္၀င္လုပ္သတဲ႔။ အဲဒီကုလားေလးက သူရသမွ်ေငြေၾကးကုိ အလြန္႔အလြန္ ျခိဳးျခံ ေခၽြတာ စားေသာက္ျပီးေတာ႔ စုေဆာင္းသတဲ႔။ ဒီေတာ႔ ဆရာၾကီးနွင္႔ တကြ လုပ္သား အခ်င္းခ်င္းက ေျပာၾကတယ္။ ေဟ႔ ေကာင္၊ ဒါေလာက္ နွေျမာမေနစမ္းပါနွင္႔ ပစၥည္း သခၤါရ လူသခၤါရ ကြ၊ ရွိတုန္းစားရတာ စားပစ္ပါကြာ.ဒီလုိေျပာၾကသတဲ႔။ ကုလားကေလးက ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ျခိဳးျခံ ေခြ်တာျပီး စုေဆာင္ျမဲ စုေဆာင္းေနသတဲ႔။ သူ႔ကုိ ဆရာၾကီးက ပစၥည္းသခၤါရ လူသခၤါရကြ လို႔ေျပာပါမ်ားလုိ႔ ကုလားေလးနာမည္ရင္းကုိေဖ်ာက္ျပီး သခၤါရလုိ႔ ေခၚၾကသတဲ႔။ ကုလားေလး သခၤါရေပါ႔။
ေနာက္ေတာ႔ ကုလားကေလး အလုပ္ထြက္သြားလုိ႔ နွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာတဲ႔အခါ လက္သမားဆရာၾကီးက ပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႔ ၀ယ္စရာရွိလုိ႔ ျမိဳ႔ေပၚတက္ျပီးေတာ႔ အလြန္ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ႔ ကုန္မ်ိဳးစံုတိုက္ဆုိင္ၾကီးတစ္ဆုိင္ကုိ ၀င္ျပီးေတာ႔ ပစၥည္း၀ယ္သတဲ႔။ ဆရာၾကီးပစၥည္း၀ယ္ေနတာျမင္ေတာ႔ ၊ တုိက္ဆုိင္ၾကီးပုိင္ရွင္က ရုိရုိေသေသေခၚျပီးေတာ႔ အေကာင္းအဆံုး အစားအေသာက္ေတြနွင္႔ တည္ခင္းဧည္႔ခံ ေကၽြးေမြးသတဲ႔။ လက္သမား ဆရာၾကီးဟာ သူ႔ကုိ ဘာေၾကာင္႔ ဒီလုိ ဧည္႔ခံေနသလဲ ဆုိတာ ဇေ၀ ဇ၀ါျဖစ္ေနသတဲ႔။ တုိက္ဆုိင္ ပုိင္ရွင္ကုိ သူလံုး၀ မမွတ္မိဘူးတဲ႔။
ဒီေတာ႔မွ တုိက္ဆုိင္ၾကီး ပုိင္ရွင္က ၊ ဆရာၾကီး ကၽြန္ေတာ႔ကုိ မမွတ္မိေတာ႔ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ႔ဘူးဗ်၊ ဘယ္တုန္းက ေတြ႔ဖူးသလဲ လုိ႔ လက္သမား ဆရာၾကီးက ျပန္ေမးသတဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ကုလားေလး သခၤါရေလ ဆရာၾကီး မမွတ္မိဘူးလား။ ေၾသာ္…ခင္ဗ်ားက ကုလားေလး သခၤါရလား လုိ႔ ေျပာျပီး လက္သမား ဆရာၾကီးက တအံ႔တၾသျဖစ္ေနသတဲ႔။ ဟုတ္တာေပါ႔၊ စည္းစိမ္ဥစၥာျပည္႔စံုေနေတာ႔ ေကာင္းမြန္စြာေနထုိင္ စားေသာက္ရေတာ႔ အရင္ကလို မြဲမြဲ ပိန္ပိန္ေျခာက္ေျခာက္ ကုလားလုိ ဘယ္ဟုတ္ပါ႔မလဲ။ ဒီေတာ႔ ကုလား သခၤါရက ေျပာသတဲ႔။ ဆရာၾကီး၊ ဆရာၾကီးတုိ႔နွင္႔အတူေနစဥ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ရသမွ်ေငြစုတယ္။ ဆရာၾကီးတုိ႔က ရသမွ်ေငြ မစုေဆာင္ဘဲ စားပစ္သလုိ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိလည္း ပစၥည္းသခၤါရ လူသခၤါရ ပဲ ဆုိျပီး စားပစ္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မစားဘူး စုတယ္။
ဒီလုိ ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စုေဆာင္းရရွိသမွ်ေငြႏွင္႔ ဆရာၾကီးတုိ႔ အလုပ္မွ ထြက္ခဲ႔ျပီးေတာ႔ အျခားအလုပ္ေတြကုိလည္း ရွာေဖြလုပ္ကုိင္ ေငြစုတယ္။ အရင္းအႏွီးေလး ရလာတဲ႔အခါ အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီတုိက္ဆုိင္ၾကီး ပုိင္လာတာပါပဲ။ အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စားခ်င္သလုိ စား၊ သံုးခ်င္သလုိသံုး ၊ ေကာင္းေကာင္းစား ေကာင္းေကာင္း သံုးစြဲျပီး ေနနုိင္ပါျပီ ဆရာၾကီး။
ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ငန္းလည္း မပ်က္စီးပါဘူး။ အကယ္၍သာ ဆရာၾကီးတုိ႔ ေျပာသလုိ အရင္းအႏွီးမစုေဆာင္းဘဲ စားသံုးပစ္ခဲ႔မည္ ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းလည္း စားရမွာမဟုတ္သလုိ ေကာင္းေကာင္းလည္း သံုးရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုလုိ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္လာနုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး လုိ႔ ေျပာသတဲ႔။ ဒါဟာလည္း စဥ္းစားစရာပါပဲ။ သိေတာ႔ သိၾကတာပါ။ အေလးမထားလုိ႔ ျဖစ္သင္႔ ျဖစ္ထုိက္တဲ႔ရသင္႔ရထုိက္တဲ႔ အေနအထားေတြ မျဖစ္ၾက၊ မရၾကတာပါ။
Posted by Ashin Kumara